Σαν σήμερα 15/07/1994 έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Χατζηδάκις

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη στις 23 Οκτωβρίου 1925 και πέθανε στην Αθήνα στις 15 Ιουνίου 1994. Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι από τον Μύρθιο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου από την Αδριανούπολη.

 

Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα εξασκείται στο βιολί και στοακορντεόν.

 

Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα με τη μητέρα του το 1932 έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια. Ο νεαρός Χατζιδάκις εργάζεται για βιοπορισμό ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκονόμου και βοηθός νοσοκόμος στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο.

 

Παράλληλα επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδέςΦιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει ποτέ. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ήταν οι ποιητές Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.

 

Κατά την τελευταία περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, όπου γνώρισε τον επίσης κορυφαίο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.

 

Η πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944, σε ηλικία 19 ετών, με τη συμμετοχή του στο έργο "Τελευταίος Ασπροκόρακας" του Αλέξη Σολομού, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, αν και τελικά ο ίδιος ο Κουν θα τον προτρέψει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα αποδειχθεί ιδιαίτερα παραγωγική και θα διαρκέσει περίπου δεκαπέντε χρόνια. Τέλος, το 1946, καταγράφεται η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι».

 

Την περίοδο αυτή, ο Χατζιδάκις ανακαλύπτει το ρεμπέτικο τραγούδι και γίνεται ο πρώτος που θα το μελετήσει σε βάθος και θα κατανοήσει την αξία του. Στις 31 Ιανουαρίου 1949, σε ηλικία 23 ετών, δίνει στο Θέατρο Τέχνης τη περίφημη διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι.

 

Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, όπου παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του, "Μαρσύας" (1950), "Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές" (1951), "Το Καταραμένο Φίδι" (1951) και "Ερημιά" (1958). Την ίδια εποχή, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι τη σύνθεση της μουσικής για τις "Χοηφόρους" (1950) από την "Ορέστεια" του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την απαρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με το αρχαίο δράμα. Μερικές από τις τραγωδίες και κωμωδίες για τις οποίες θα γράψει μουσική είναι η "Μήδεια" (1956), ο "Κύκλωπας" (1959), οι "Βάκχες" (1962), οι "Εκκλησιάζουσες" (1956), η "Λυσιστράτη" (1957) και οι "Όρνιθες" (1959). Το 1950 ο Χατζιδάκις συνεργάζεται με τον Άγγελο Σικελιανό προκειμένου να συνθέσει τη μουσική για την τελευταία τραγωδία του ποιητή "Ο Θάνατος του Διγενή".

 

Την ίδια περίοδο γράφει σημαντικά μουσικά έργα, όπως τα πιανιστικά έργα "Ιονική σουίτα" (1952) και "Για μια μικρή λευκή αχιβάδα" (1947, το πρώτο από 51 έργα που ο ίδιος ξεχωρίζει με ιδιαίτερη αρίθμηση ανάμεσα στο σύνολο της δημιουργίας του ως opus 1 καθώς και τον κύκλο τραγουδιών "Ο Κύκλος του C.N.S." (1954, αφιερωμένο στον Carlos Novi Sanchez για το θάνατο του κοινού τους φίλου Ετιέν Ρέρυ).

 

 Το 1957 ξεκινά μία περίοδος έντονης δημιουργικής δράσης. Ο Χατζιδάκις συνθέτει ασταμάτητα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ενώ παράλληλα γράφει πολλά σημαντικά μουσικά έργα.

 

Το 1960 ήταν μία χρονιά με διακρίσεις και βραβεία. Του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο Β' Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για το "Κυπαρισσάκι" και την "Τιμωρία" με την Νάνα Μούσχουρη, απέσπασε το βραβείο για τη μουσική του στο "Ποτάμι" του Νίκου Κούνδουρου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, έγραψε τα "Τα Παιδιά του Πειραιά" για το "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασέν, που έκαναν το γύρο του κόσμου "αποδίδοντας" στον συνθέτη και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού την επόμενη χρονιά, και επίσης συνέθεσε μουσική για τα θεατρικά έργα "Ευρυδίκη" του Ζαν Ανούιγ, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, "Ο θάνατος του Διγενή" του Άγγελου Σικελιανού, "Η τύχη της Μαρούλας" του Δημητρίου Κορομηλά και για πολλές ταινίες, όπως η "Μανταλένα", "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος", "Η κυρία δήμαρχος", "Το κλωτσοσκούφι", "Ραντεβού στην Κέρκυρα", κ.α.

 

Το 1962 ο Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το "Διαγωνισμό Σύνθεσης Μάνος Χατζιδάκις" στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη στην Αθήνα, με το πρώτο βραβείο να απονέμεται από κοινού στους Γιάννη Ξενάκη και Ανέστη Λογοθέτη. Το 1964 ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-66). Στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της, η ορχήστρα έδωσε 20 συναυλίες με πρεμιέρες δεκαπέντε έργων Ελλήνων συνθετών. Την ίδια περίοδο αρχίζει και η συνεργασία του με τον Μωρίς Μπεζάρ. Οι Όρνιθες ανεβαίνουν από τα Μπαλέτα του 20ού Αιώνα στις Βρυξέλλες.

 

Μερικά έργα της περιόδου αυτής είναι η μουσική για την "Μήδεια" του Ευριπίδη (1958), το "Παραμύθι χωρίς όνομα" του Ι. Καμπανέλλη (1959), "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπρεχτ, η "Οδός ονείρων" (1962), αλλά και "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" - δέκα τραγούδια για ορχήστρα γραμμένα αρχικά για φωνή, ειδικά για τη Ζακλίν Ντανό (Παρίσι, 1962).

 

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις πηγαίνει στη Νέα Υόρκη προκειμένου να ανεβάσει στο Broadway με τον Ζυλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του "Ποτέ την Κυριακή" με τον τίτλο "Illya Darling". Κατά την παραμονή του στην Αμερική έρχεται σε επαφή με την ποπ και ροκ αμερικανική μουσική σκηνή, γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την ηχογράφηση του κύκλου τραγουδιών "Reflections" σε συνεργασία με το συγκρότημα "New York Rock and Roll Ensemble", ενώ ηχογραφεί και "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" στην -πασίγνωστη πλέον- συμφωνική του μορφή. Παράλληλα συνεχίζει τη συνεργασία με τα μπαλέτα του 20ού Αιώνα στις Βρυξέλλες, όπου διευθύνει έργα δικά του ή άλλων συνθετών. Άλλα σημαντικά έργα της περιόδου είναι η μουσική για την ταινία "Blue" (1958) του Silvio Narizzano, η "Ρυθμολογία" (έργο για πιάνο) και η "Αμοργός" (1970), πάνω στο εμβληματικό ποίημα του ποιητή Νίκου Γκάτσου, έργο το οποίο ο συνθέτης άφησε ημιτελές.

 

 Το 1972 επιστρέφει στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο "Πολύτροπο" με το οποίο επιδιώκει, σύμφωνα με τον ίδιο, "μια τελετουργική παρουσίαση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία". Η περίοδος αυτή, μέχρι το τέλος της ζωής του, θεωρείται η περισσότερο ώριμη στη μουσική του σταδιοδρομία και σηματοδοτείται από την ηχογράφηση του έργου "Ο Μεγάλος Ερωτικός".

 

Η πολυεπίπεδη δραστηριοποίηση του Χατζιδάκι στο χώρο της τέχνης και οι παρεμβάσεις του στα κοινά αυτήν την περίοδο κορυφώνονται. Διορίζεται αναπληρωτής γενικός διευθυντής της Λυρικής Σκηνής το διάστημα 1975 - 1977 ενώ την περίοδο 1975 - 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας καθώς και Διευθυντή του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα. Η παρουσία του στο Τρίτο Πρόγραμμα αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την ποιότητα και τις ιδέες που κατέθεσε στην ελληνική ραδιοφωνία.

 

Το 1979 ο Μάνος Χατζιδάκις καθιερώνει τις "Μουσικές Γιορτές" στα Ανώγεια της Κρήτης, που περιλαμβάνουν τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια. Παράλληλα διοργανώνει συνέδριο με θέμα την παράδοση, στο οποίο συμμετέχουν διανοούμενοι, καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί. Τον επόμενο χρόνο εγκαινιάζει τον "Μουσικό Αύγουστο" στο Ηράκλειο, ένα καλλιτεχνικό Φεστιβάλ με κύριο στόχο την παρουσίαση νέων ρευμάτων τόσο στη μουσική όσο και στο χορό, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και το θέατρο. Την περίοδο 1981 -1982 διοργανώνει επίσης τους αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα, ένα μουσικό διαγωνισμό για νέους Έλληνες συνθέτες.

 

Το 1985 παρουσιάζει και εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό "Το Τέταρτο" (1985 - 1986), το οποίο καταγράφει τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από τις πολιτικές τους διαστάσεις. Το 1985 επίσης δημιουργεί την πρώτη ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα, "Σείριος", η οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα, με σκοπό την ανάδειξη καλλιτεχνών και μουσικών δημιουργιών επί τη βάσει μη εμπορικών κριτηρίων. Παράλληλα παρουσιάζει επιλεγμένα έργα και καλλιτέχνες στην μπουάτ "Σείριος" (Ζουμ) της Πλάκας.

 

Το 1989, ιδρύει την Ορχήστρα των Χρωμάτων προκειμένου να παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο έργα κλασικών και σύγχρονων συνθετών. Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε την Ορχήστρα των Χρωμάτων μέχρι το τέλος της ζωής του, δίνοντας συνολικά είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Στις 3 Ιουνίου 1990, σε συνεργασία με τον κορυφαίο μουσικό Άστορ Πιατσόλα, διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε μια συναυλία που ηχογραφήθηκε ζωντανά στο θέατρο Ηρώδη του Αττικού. Η συναυλία θεωρείται εξαιρετικά σημαντική καθώς ήταν η τελευταία του Πιατσόλα, ο οποίος ένα μήνα αργότερα, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, έπεσε σε κώμα δύο ετών και τελικά έφυγε από τη ζωή το 1992.

 

 Το 1991, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας, ο Μάνος Χατζιδάκις διοργανώνει τους "Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας".

 

Η έντονη ενασχόληση του Χατζιδάκι με τα κοινά κατά την περίοδο αυτή αποτυπώνεται σε σημαντικό τμήμα του έργου του. Χαρακτηριστικά έργα της περιόδου είναι "Η εποχή της Μελισσάνθης", έργο αυτοβιογραφικό αλλά και βαθιά πολιτικό, οι κύκλοι τραγουδιών "Τα παράλογα" (1978), "Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς" (1983), η μουσική παράσταση "Πορνογραφία" (1982), σε δική του σκηνοθεσία, η "Σκοτεινή Μητέρα" και "Τα τραγούδια της αμαρτίας".

 

Η πολιτική σκέψη του

 

 Η πολιτική σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι επεκτείνεται στην ουσία των κοινωνικών ζητημάτων, πέρα και έξω από το χώρο που ορίζουν οι ιδεολογίες, και βρίσκεται πανταχού παρούσα στο έργο του -που ωστόσο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί στρατευμένο.

 

Από τη μεταπολίτευση και μέχρι το τέλος της ζωής του ο Μάνος Χατζιδάκις παρεμβαίνει συστηματικά και με έντονο τρόπο στο δημόσιο βίο. Αρχικά με το ''Τρίτο Πρόγραμμα'' κι αργότερα με το περιοδικό "Το Τέταρτο" επιχειρεί συνειδητά και μεθοδικά να αντιδράσει σε κατεστημένες αντιλήψεις. Αλλά και με πλήθος συνεντεύξεων, άρθρων και δηλώσεων πάλεψε ενάντια σε αυτά που ο ίδιος θεωρούσε ως μεθοδεύσεις, λαϊκισμό, συντηρητισμό και αμετροέπεια της εξουσίας . Οι παρεμβάσεις του Χατζιδάκι στα δημόσια πράγματα της χώρας δεν γίνονται χωρίς κόστος για τον ίδιο και κορυφώνονται με τη δριμεία κριτική που του ασκεί η εφημερίδα Αυριανή.

 

Η στάση του στα πολιτικά πράγματα ήταν ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ψήφιζε τη δεξιά αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να της ασκεί σφοδρή κριτική. Έλεγε, λοιπόν, ότι «Η νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού είναι η πιο συμπαθής νεολαία μέχρι σήμερα στον τόπο μας, διότι είναι πάρα πολύ απομακρυσμένη από την εξουσία και δεν έχει φθαρεί καθόλου, δεν έχει καμία προοπτική εξουσίας. Συνεπώς, η ένταξη αυτών των παιδιών στο ΚΚΕ Εσωτερικού είναι γνήσια, από τη στιγμή που δεν έχει βλέψεις εξουσίας ή ωφελημάτων. Έκανα, λοιπόν, μία συναυλία στο ΚΚΕ Εσωτερικού και ήταν περίφημη η επαφή μου με αυτό το κοινό, είχα πραγματικά άριστες εντυπώσεις. Για να μην θεωρηθώ όμως μονομερής ότι ευνόησα τα παιδιά του Ρήγα Φεραίου, δέχτηκα και την πρόσκληση της ΟΝΝΕΔ, διότι ψηφίζω Νέα Δημοκρατία. Έτσι, πήγα και στο δικό τους Φεστιβάλ. Έφυγα σε είκοσι λεπτά, κακήν κακώς. Είχα το αίσθημα ότι έπαιξα σε ένα αναψυκτήριο, όχι σε συναυλία, τέτοια ντροπή δεν είχα ξανανιώσει στη ζωή μου".

 

Η τελευταία συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι ήταν ενάντια στο νεοναζισμό. Αλλά εμείς επιλέξαμε να τον ακούσουμε στο "Πρόσωπο του τέρατος" -ένα από τα περίφημα σχόλιά του στο Τρίτο Πρόγραμμα-, αυτού του τέρατος που συνηθίζουμε, μέχρι που γινόμαστε μέρος του...

 

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε στις 15 Ιουνίου του 1994 από οξύ πνευμονικό οίδημα και ετάφη στην Παιανία.

πηγή

Οι αρνητές, οι δικαιωματιστές και Εμείς

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Χιλιάδες αρνητές του εμβολίου στο Σύνταγμα και την Ομόνοια. Φωνάζουν, σείουν σταυρούς και σημαίες, δεν φορούν μάσκες, πιστεύουν στη δύναμη του Χριστού τους, η βεβαιότητά τους ότι έχουν δίκιο είναι αδιατάρακτη. Ο Χριστός μόνο “σώζει”, το εμβόλιο είναι του σατανά! Θρηκεία, πατρίδα και “Μακεδονία ξακουστή”! Η πίστη τους τους απογειώνει. Μεσαίωνας και σκοταδισμός, θα πουν οι ορθολογικοί. Εκείνο όμως που τρομάζει περισσότερο και από τον ανορθολογισμό τους είναι το μίσος τους για τον άλλο. Μισούν τους “λαθρομετανάστες-εισβολείς”, τον Λουκμάν, τους αναρχικούς, τους “μπολσεβίκους”, τους ομοφυλόφιλους, τον Ζακ, τους Ρομά..., όλους όσοι θέλουν κατά τη γνώμη τους να αλλοιώσουν το DNA της φυλής, να εξαφανίσουν το ελληνικό έθνος! Πρόσωπα αλλοιωμένα από το μίσος. Όμως οι ταμπέλες είναι εύκολες. Γιατί “Ακόμα και το μίσος για την αδικία αλλοιώνει το πρόσωπο", λέει ο Μπρεχτ. Αλλά που παράγεται τόσο μίσος; Που δημιουργούνται οι εχθροί και αναπαράγεται τόση εχθρότητα; Που διαμορφώνονται τα στερεότυπα αυτών των ανθρώπων; Τι και ποιος τροφοδοτεί την φανατική πίστη τους; 

 

Μόνο όποιος έχει ακούσει το «Εις Θεός εις κόσμος…» σε μια εκκλησία, όποιος έχει βιώσει τον ενθουσιασμό και την έκσταση, την ριζική θρησκευτική εμπειρία, όπως λέει ο Ζίζεκ, των πιστών, αυτός μόνο μπορεί να καταλάβει. Η θρησκευτική εμπειρία ως ριζική οντολογική εμπειρία συμβαίνει εδώ. Νοιώθουν μοναδικοί, εκλεκτοί. Είναι συνήθως "αόρατοι" που εδώ αποκτούν την  ορατότητά τους, ή την προσδοκία απόκτησή της. Η παράσταση συμπεριλαμβάνει παπάδες και πιστούς. Κανείς ορθολογισμός δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτόν τον ενθουσιασμό. Καμία επιστήμη, κανένας ιός! Η πίστη σώζει! Μία γυναίκα παραμιλά... Και το παραμιλητό κάτι θέλει να πει, έλεγε ο Λακάν. Ένας τζιχαντιστής παίρνει το κεφάλι των αλλόθρησκων στη Συρία, ένας άλλος ανατινάζεται ευτυχισμένος... Ο δεσπότης θα μιλήσει για τα «παλληκάρια μας στον Έβρο», για τις «ορδές που θέλουν να μας ισοπεδώσουν». Ανατριχίλα.  Είναι θρησκευόμενοι, πιστεύουν με τον τρόπο των φανατικών φονταμενταλιστών. Είναι συνδεδεμένοι ποικιλοτρόπως με την εκκλησία και τις παρα-εκκλησιαστικές οργανώσεις, κάποιοι εξ αυτών σιτίζονται στις εκκλησίες, έχουν πνευματικό που τους καθοδηγεί, μαθαίνουν απολυτίκια, κάνουν θρησκευτικό τουρισμό. Διαβάζουν “Μακελειό”“και “Ελεύθερη Ώρα”. Ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και -τώρα- ΝΔ, Άδωνη, Βορίδη και Μπογδάνο. Είναι οι “αρνητές” του εμβολίου, είναι οι χθεσινοί “μακεδονομάχοι”, είναι η χρυσαυγίτικη φονική μηχανή που θα σκοτώσει τον Λουκμάν, το φασιστικό τέρας που θα στρίψει το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Το χέρι του φονιά θα το οπλίσει η "δαιμονοποίηση του άλλου", τα πρωτοσέλιδα που γράφουν για "λαθραίους εισβολείς", η φοβική ρητορική των κηρύκων είτε από τον εκκλησιαστικό είτε από τον τηλεοπτικό άμβωνα. Η κατασκευή του εχθρού είναι εντατική και συνεχής. 

 

Παραδόξως, οι δεξιοί του Μεγάρου Μαξίμου, αυτοί που προχθές συσκέπτονταν με τους παπάδες στην Ιερά Σύνοδο, αυτοί που εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή με τους “αρνητές”, αυτοί που ψέλνουν, που αλιεύουν ψήφους από τη δεξαμενή των φανατικών θρησκευόμενων, αυτοί που θεωρούν πιο επικίνδυνη την συντεταγμένη πορεία του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο από τη συγκέντρωση των “αρνητών” στο Σύνταγμα, όλοι αυτοί θεωρούν ότι τους “αρνητές” του εμβολίου τους “θρέφουν” οι αριστεροί δικαιωματιστές! Μόνο που δεν πρόκειται περί αυτού.

 

Είναι γνωστό με ορθολογικά κριτήρια πως η πίστη συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς, είτε αφορά σε μια κοινότητα ή σ' ένα έθνος. Γι' αυτό τόσο η πίστη(θρησκεία) όσο και το έθνος πατούν και στην Αριστερά και στη Δεξιά, λέει ο Ι. Μπερλίν («Κόντρα στο ρεύμα»). Και έχει δίκιο. Αν δούμε στην Ελλάδα, η Δεξιά συνδέεται με την Εκκλησία, κυρίως με το θεσμικό της κέλυφος και την Εξουσία της(Ιεραρχία). Αντίθετα, η Αριστερά συνδέεται παραδοσιακά με τον κατώτερο κλήρο. Κι αυτό γιατί για την πλειονότητα του πληθυσμού το οντολογικό κενό δεν γεμίζει ούτε με τις επαγγελματικές ενώσεις και τα συνδικάτα, ούτε με τα πολιτικά κόμματα, ούτε με τους επαναστατικούς μύθους, αλλά με τους παλαιούς παραδοσιακούς δεσμούς, τη γλώσσα, το έδαφος, τις ιστορικές μνήμες, πραγματικές και φανταστικές, και από θεσμούς ή ηγέτες που λειτουργούν ως ενσαρκώσεις της ιδέας που έχουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, ως κοινότητα, -ως Gemeinschaft-, σύμβολα και παράγοντες που αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από όσο ήθελε να πιστεύει η Αριστερά(Μπερλίν). Οι σοσιαλιστές, γράφει ο Μπερλίν, πίστευαν ότι η ταξική αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη των θυμάτων της εκμετάλλευσης, καθώς και η προοπτική μιας δίκαιης και ορθολογικής κοινωνίας, που θα γεννούσε η επανάσταση, θα παρείχε αυτόν τον απολύτως αναγκαίο συνεκτικό δεσμό και πράγματι αυτό έγινε ως ένα βαθμό. Ως ένα βαθμό όμως. Γιατί η κοινωνική συνοχή συνέχιζε να παράγεται κυρίως στους παραδοσιακούς θεσμούς, όπως η Εκκλησία. Πολύ περισσότερο όταν τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα έχασαν την ουσιαστική επιρροή τους στην κοινωνία και την παραγωγή του «Εμείς» με βάση την κοινωνική αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη των θυμάτων της εκμετάλλευσης.   

 

Με άλλα λόγια, η πίστη σε μια ιδέα (που αφορά μια θρησκεία ή την ιδέα του έθνους) δεν μπορεί να παραγνωρίζεται από την Αριστερά, δεν μπορεί να αφήνεται η νέα Δεξιά(με την ακροδεξιά της έκφανση) να «παίζει» εν ου παικτοίς. Σημασία έχει ποιο περιεχόμενο θα επικρατήσει στην έννοια του έθνους και στην ουσία της χριστιανικής θρησκείας. Γιατί ο αγώνας υπέρ του έθνους, ή η πίστη σε μια θρησκεία μπορεί να καλύπτει και τον ιεροεξεταστή και τον μάρτυρα, και την πορφύρα και το τζάκετ, και τον «πάνω», συντηρητικό κλήρο και τον επαναστάτη «κάτω» κλήρο. Αυτή η πολυσημία της θρησκείας αντιστοιχεί στην «πολύσημη κοινωνία» μας, γράφει ο Ρεζίς Ντεμπρέ.

 

Εδώ θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε και την χριστιανο-μαρξίστρια Σιμόν Βέιλ (L’ enracinement). Σύμφωνα με την Βέιλ, ο άνθρωπος έχει μία ρίζα από την πραγματική, ενεργητική και φυσική συμμετοχή του στην ύπαρξη μιας συλλογικότητας, η οποία κρατάει ζωντανούς κάποιους θησαυρούς του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Η φυσική συμμετοχή σημαίνει αυτόματα τον τόπο, τη γέννηση, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον. Αλλά κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από ποικίλες ρίζες, όπως η ηθική, η πνευματική και διανοητική ζωή, πεδία στα οποία θεωρεί ότι είναι φυσικό μέρος. Γιατί ένα σακί σιτάρι μπορεί να αντικατασταθεί από ένα σακί σιτάρι, αλλά η «τροφή» που προσφέρει μία συλλογικότητα στην ψυχή των μελών της, δεν έχει ισοδύναμο μέσα στο σύμπαν ολόκληρο. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη μόνο το ρύζι ή τις πατάτες αλλά και την «τροφή» της ψυχής. Αυτό το έχει παραγνωρίσει η Αριστερά σήμερα, καθώς θεωρεί ότι η δίκαιη και ικανή ποσότητα ρυζιού μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα.

 

Μερικές συλλογικότητες, γράφει η Βέιλ, αντί να προσφέρουν τροφή, κανιβαλίζουν τις ψυχές. Αυτό κάνει η "πάνω" Εκκλησία. Αυτό κάνουν οι νεοναζί και οι ρατσιστές. Αυτό κάνει το Χρήμα, που καταστρέφει τις ρίζες παντού όπου εισχωρεί, αντικαθιστώντας όλα τα κίνητρα με την επιθυμία του «νικάν»(gagner). Να λοιπόν γιατί είναι «σάπια» η συλλογικότητα που πληρώνεται ακριβά για να μνημονεύει, που δεν σέβεται την «ψυχή» και την παράδοση άλλων λαών και θεωρεί τη δική της αντίληψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, Μοναδική. Την ίδια αντίληψη είχαν και οι Ναζί. Μάλιστα, όσοι ήταν αντίθετοι στο ναζισμό έπρεπε να εκτελεστούν. Η αντίληψη αυτή κυριαρχεί και στην Εκκλησία της Ελλάδας σήμερα.

 

Απέναντι στην θρησκευτική πίστη με τα μισαλλόδοξα και ανορθολογικά χαρακτηριστικά της, η Αριστερά οφείλει να αντιπαραθέσει ξανά την πίστη στην ανθρώπινη ιδιότητα, ή αλλιώς στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θυμίζουμε τους αλησμόνητους κομμουνιστές γιατρούς που έτρεχαν δωρεάν στους φτωχούς. Σήμερα, η αλληλεγγύη στους μετανάστες αλλά και στους Έλληνες άνεργους δεν έγινε κεντρική υπόθεση των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων. Ούτε η ανθρωπιά συνδυάσθηκε με την εθνική ιδιοπροσωπία, με το "Αγάπα βαθιά σαν Έλληνας που είσαι" που έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Χ. Μίλερ. Υπ' αυτή την οπτική, ο εμβολιασμός δεν είναι θέμα μόνο προσωπικό, είναι και συλλογικό, είναι θέμα κοινωνικής αλληλεγγύης...

 

 

Σε διαθεσιμότητα ο αστυνομικός Μπαλάσκας μετά τις δηλώσεις του για τον συζυγοκτόνο στα Γλυκά Νερά

 

  

Σε διαθεσιμότητα

τέθηκε ο Σταύρος Μπαλάσκας έπειτα από τις δηλώσεις που έκανε για την υπόθεση των Γλυκών Νερών και τον συζυγοκτόνο, σύμφωνα με πληροφορίες του enikos.gr.

 

 

Υπενθυμίζεται ότι το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας είχε διατάξει κατεπείγουσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση σε βάρος του συνδικαλιστή αστυνομικού για τα όσα είχε πει και τα οποία προκάλεσαν σάλο. Σε σχετική ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. αναφερόταν πως “παράλληλα, κινήθηκε η διαδικασία εξέτασης για λήψη του διοικητικού μέτρου της διαθεσιμότητας σε βάρος του”.

 

Επιπλέον, η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Σωτηρία Παπαγεωργακοπούλου είχε δώσει παραγγελία για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης στο πλαίσιο της οποίας θα ερευνηθεί αν έχει διαπραχθεί το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων και της διέγερσης σε ανυπακοή από τον συνδικαλιστή.

 

Το enikos.gr επικοινώνησε το βράδυ της Τετάρτης με τον Μπαλάσκα, ο οποίος δήλωσε άγνοια και υποστήριξε ότι «δεν μου έχει ανακοινωθεί κάτι», σχετικά με το γεγονός ότι τέθηκε σε διαθεσιμότητα.

Οι δηλώσεις του Σταύρου Μπαλάσκα που προκάλεσαν σάλο

 

Ο συνδικαλιστής αστυνομικός Μπαλάσκας αναφερόμενος στην υπόθεση δολοφονίας στα Γλυκά Νερά και στην απόφαση του πιλότου να μην ομολογήσει εξαρχής ότι σκότωσε τη σύζυγό του, σκηνοθετώντας ένα σενάριο ληστείας, είχε πει μιλώντας στο Mega ότι “από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι ήταν αυτός. Κρεμασμένο το σκυλί ενώ είχε ήδη πεθάνει, ληστεία αποδεδειγμένα μέσα στο πρώτο τριήμερο ξέραμε ότι δεν είχε γίνει, για τις κάμερες δεν υπήρχε τίποτα σε απόσταση 10 χλμ. Απλά έπρεπε να μείνει ήσυχος, μέχρι να τον δέσουμε και να τον μαγκώσουμε. Τέλος, είναι τόσο απλό…”.

 

 

Στη συνέχεια, σχολίασε ότι “με παραξένευσε που έκανε οκτώ ώρες να σπάσει” και ερωτηθείς αυτό τι δείχνει, απάντησε: “ότι είναι βλάκας πρώτα απ’ όλα δείχνει, διότι εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του και μέσα στο ‘τα χασε και τρελάθηκε’, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία δεν θα πήγαινε ούτε 4 χρόνια φυλακή. Τώρα θα σαπίσει μέσα στη φυλακή… Τώρα τέλειωσε, έσβησε… Θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καβγά. ‘Χωρίς να το θέλω, εκείνη τη στιγμή δεν λειτουργούσα εγώ…’, πρώην έντιμος βίος… Θα πήγαινε 5-6

πηγη: enikos.gr

Συνταγματικές κατά Αρειο Πάγο οι μνημονιακές διαδοχικές μειώσεις μισθών των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα – Η “ανεξάρτητη” και “τυφλή” Δικαιοσύνη μίλησε…

 

Συνταγματικές έκρινε η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τις δυο διαδοχικές μειώσεις των αποδοχών των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα που έγιναν το 2011 και το 2012.

Βάσει του νόμου 4024/2011 το προσωπικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα υπέστη την 1.11.2011 μειώσεις επί των αποδοχών του, μέχρι ποσοστού 25%. Στη συνέχεια με τον ν. 4093/2012 το ίδιο προσωπικό υπήχθη από 1.1.2013 στο μισθολόγιο και βαθμολόγιο καθεστώς του στενού δημόσιου τομέα, με συνέπεια να υποστεί –λόγω αυτής της υπαγωγής του– περαιτέρω μειώσεις μέχρι 25% επί των ήδη μειωμένων κατά 25% αποδοχών του.

 

Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου

Όταν ψηφίσθηκε ο ν. 4092/2012, το Γ.Λ.Κ. εξέδωσε εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα των οποίων οι αποδοχές είχαν περικοπεί το 2011 μέχρι 25% σε σχέση με τις αποδοχές που ελάμβαναν την 31.10.2011 έπρεπε να υποστούν ξανά, για δεύτερη φορά, περικοπή μέχρι το 25% των (ήδη των περικεκομμένων) αποδοχών που ελάμβαναν την 31.12.2012.

Έτσι, οι περικοπές ξεπέρασαν το 40% σε σχέση με τον μισθό που ελάμβαναν την 1.10.2011. Το 2014 η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου είχε αποφανθεί ότι η επίμαχη εγκύκλιος του Ν.Σ.Κ. ήταν αστήρικτη.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 1/2021 απόφασή της έκρινε κατά πλειοψηφία ότι οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις που προέβλεψαν τις επίμαχες δυο περικοπές «δεν αντίκεινται στην κατοχυρωμένη από το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος αρχή της αναλογικότητας, ούτε στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α.».

 

 

Η μειοψηφία

Για την υπόθεση διατυπώθηκε και μειοψηφία, η οποία εκφράστηκε από την αντιπρόεδρο Δήμητρα Κοκοτίνη και τις αρεοπαγίτες Διονυσία Μπιτζούνη και Σταματικη Μιχαλέτου. Σύμφωνα με την μειοψηφία:

 

«Η ευθεία εφαρμογή του βαθμολογίου και μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων στο προσωπικό των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν συνεπάγεται περαιτέρω μείωση των αποδοχών του προσωπικού αυτού πλέον του 25% σε σχέση με εκείνες του μηνός Οκτωβρίου του 2011 και η από 1.1.2013 ένταξη του προσωπικού στο βαθμολόγιο και μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει ως συνέπεια τη δυνατότητα εκ νέου περικοπής των αποδοχών τους κατά ποσοστό 25%, πέραν της περικοπής, κατά το ποσοστό αυτό, που είχε ήδη γίνει το 2011». 

πηγή

Μιχαηλίδου: Άνοιξε θέμα απολύσεων ανεμβολίαστων εργαζομένων και μετά τα έριξε στη …«διατύπωση»

 

Να «μαζέψει» τα περί απολύσεων ανεμβολίαστων εργαζομένων επιχειρεί η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Μιχαηλίδου, μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσαν δηλώσεις της το πρωί της Τετάρτης στο κανάλι «Open», όπου ωμά και κυνικά: «Θα απολύονται όσοι υπάλληλοι δομών αρνούνται να εμβολιαστούν έπειτα από την υποχρεωτική άδεια».

 

Η υφυπουργός άφησε σαφέστατα να εννοηθεί ότι θα γίνουν απολύσεις όσων εργαζομένων στις προνοιακές δομές δεν εμβολιαστούν. Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Όσοι δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν μετά από κάποιο διάστημα θα απολυθούν (…) Μετά από κάποιο διάστημα, ένα μήνα, μετά την αναστολή σύμβασης αν δεν έχουν κάνει το εμβόλιο θα υπάρχει το περιθώριο να απολυθεί…».

 

 

Μετά τις σφοδρές αντιδράσεις προχώρησε σε νεότερη δήλωση κάνοντας λόγο για …«λάθος διατύπωση».

 

Συγκεκριμένα ανέφερε πως «η πρωινή μου διατύπωση περί ρύθμισης που θα συνδέει την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για τους εργαζόμενους στις ιδιωτικές δομές Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων με απολύσεις ήταν λάθος». Πρόσθεσε πως «δεν πρόκειται να υπάρξει τροποποίηση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα η οποία θα συνδέει την αποχή από την εργασία με άδεια άνευ αποδοχών λόγω μη εμβολιασμού με απόλυση».

 

Σε κάθε περίπτωση, η υφυπουργός άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» και σκόρπισε καχυποψία και φόβο σε χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα που το επόμενο διάστημα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις «ποινές» στην περίπτωση που αρνηθούν να εμβολιαστούν… Αρχικά με τη διαθεσιμότητα και την άδεια χωρίς αποδοχές και στη συνέχεια με «όπλο» επιλέξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αφού πρώτα απέτυχε να πείσει χιλιάδες εργαζόμενους να εμβολιαστούν εθελοντικά. 

πηγή

Το "γαλάζιο" όνειρο για πρόωρες εκλογές

Μπορεί η μετάλλαξη Δέλτα να φρενάρει προς το παρόν τα σχέδια για εκλογικό αιφνιδιασμό, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μια τέτοια κίνηση, θα εξυπηρετούσε απολύτως τον μόνο πραγματικό στόχο της κυβέρνησης.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Έχει τελειώσει η πανδημία για την κυβέρνηση; Ως προς την ευθύνη της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, των κινδύνων για τη δημόσια υγεία και των οικονομικών συνεπειών της, η απάντηση προφανώς είναι όχι.

Ως προς την πολιτική διαχείριση όμως, πίσω από κλειστές πόρτες, όπου σχεδιάζεται κυρίως η προστασία και η ενίσχυση της εξουσίας της, η πανδημία για την κυβέρνηση, έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Από όταν τα περιοριστικά μέτρα έγιναν ανέκδοτο στη συνείδηση του κόσμου και κυρίως από όταν ήρθε το εμβόλιο, ακόμα και αν οι εμβολιασμοί προχωρούν με αργούς ρυθμούς.

Τα πολιτικά κέρδη μετρήθηκαν (πρώτοι μήνες επιτυχημένης διαχείρισης και "πάγωμα" του πολιτικού χρόνου), όπως και το κόστος από τις παλινωδίες, τα λάθη και τις καθυστερήσεις.

 

Η εικόνα που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, μπορεί να δείχνει μια κυβέρνηση αλώβητη και διάφοροι χειροκροτητές να εκπλήσσονται από την “πρωτοφανή” αντοχή της, σαν να μην υπήρξε η τομή που χώρισε τη ζωή μας σε προ και μετά κορονοϊού.

Ακόμα και έτσι όμως, μόνο όσοι εθελοτυφλούν, δεν θα διάβαζαν στα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών, ειδικά των τελευταίων τους σπόρους της κυβερνητικής φθοράς. Ντροπή, οργή, φόβος, διαρκή μείωση της ικανοποίησης και οι νέοι με ή χωρίς 150 ευρώ, στα κάγκελα.

Προφανώς, παρά τους πανηγυρισμούς, ο μηχανισμός του Μαξίμου που ελέγχει το κυβερνητικό έργο και επί της ουσίας λειτουργεί δίπλα και κυρίως πάνω από τους υπουργούς, καταλαβαίνει πολύ καλά την ουσία αυτών των στοιχείων.

Θα παραβιάζαμε ανοικτές θύρες αν λέγαμε ότι οι πρόωρες εκλογές μπορεί να είχαν γίνει ήδη ή θα ήταν σίγουρες για το Φθινόπωρο, αν δεν υπήρχε η μετάλλαξη Δέλτα, ποιος όμως μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι παρά τις διαψεύσεις από τα πιο επίσημα χείλη, δεν θα μπορούσε να επιχειρηθεί ένας αιφνιδιασμός, υγειονομικά ριψοκίνδυνος, αλλά πολιτικά λογικός.

Όσοι αποκλείουν το ενδεχόμενο, επικαλούνται τον υγειονομικό κίνδυνο και το 4ο κύμα, την οικονομική ζημιά, την παραδοσιακά δυσμενή περίοδο του Φθινοπώρου (λόγω επιστροφής των πολιτών από διακοπές, της πληρωμής των φόρων κλπ), το μοίρασμα των κονδυλίων για το Ταμείο Ανάκαμψης, που θα διακοπεί και φυσικά ότι το έχει αποκλείσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός επανηλειμμένα.

Μια μεγάλη ευκαιρία

Τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αυτό το Φθινόπωρο, δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, είναι εξίσου ισχυρά.

Σε πολιτικό επίπεδο οι πρόωρες εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν για την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη μία θαυμάσια ευκαιρία “ξεκαθαρίσματος”. Μπορεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 158 βουλευτών εκ πρώτης όψεων να δείχνει “άνετη”. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Αν και δεν έχει έως στιγμής καταψηφιστεί κάποιο νομοσχέδιο έχει διαφανεί ότι το “σώμα” της Κ.Ο δεν είναι πλήρως ελεγχόμενο.

Η καταψήφιση της πρότασης για την άρση της ασυλίας του Π. Πολάκη το φθινόπωρο του 2020 το έδειξε με σαφήνεια, όπως και οι δυσκολίες που παρουσίασε η ψήφιση του νομοσχεδίου για την συνεπιμέλεια. Είναι βέβαιο ότι στο Μέγαρο Μαξίμου δεν αρέσκονται στα “μαντέματα” για το πόσους βουλευτές μπορεί να επηρεάζει ο Αντώνης Σαμαράς για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, ιδίως από την στιγμή που όλα δείχνουν πως είναι περισσότεροι από 8, δηλαδή από όσους απαιτούνται για να χαθεί η “δεδηλωμένη” της κυβέρνησης. Η δημιουργία μιας κοινοβουλευτικής ομάδας πιο πειθήνιας και συμβατής με τα ζητούμενα της ηγεσίας τα Ν.Δ είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κίνητρο.

Ένας ακόμη λόγος που θα μπορούσε να οδηγήσει την κυβέρνηση στην λύση των πρόωρων εκλογών είναι το ευρύτερο πολιτικό κλίμα. Ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση βρίσκεται πολιτικά απομονωμένη. Σε αντίθεση με τον πρώτο καιρό της διακυβέρνησης της όπου κάποια  “αιχμηρά” νομοσχέδια ψηφίζονταν και από άλλες δυνάμεις (π.χ απόδημος ελληνισμός, απαγόρευση διαδηλώσεων, παιδεία κ.λ.π) πλέον το μοτίβο του “κυβέρνηση εναντίον όλων” είναι το συνηθέστερο και κυρίαρχο. Τόσο για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες όσο και για τον χειρισμό των ζητημάτων της πανδημίας. Πρόκειται για πολιτικές προϋποθέσεις πού εύκολα μπορεί να μετεξελιχθούν σε ένα «αντι-ΝΔ» ρεύμα.

Επιπλέον, το να “καεί” η απλή αναλογική και παράλληλα να πληγεί ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ένας μεγάλος πειρασμός για όσους σχεδιάζουν την εκλογική στρατηγική της κυβέρνησης.

Η φθορά και το βουνό στην οικονομία

Το να ανανεώσει η κυβέρνηση τη θητεία της, πριν οι σπόροι της φθοράς καρποφορήσουν, εν μέσω υγειονομικής και οικονομικής ανασφάλειας είναι επίσης ένας σημαντικός λόγος.

Διότι τα δεδομένα στην οικονομία όσον αφορά τις πρόωρες εκλογές δύνανται να διαβαστούν και αντίστροφα.

Ακόμη είναι νωπές οι μνήμες από τη στήριξη, που εχει δοθει στις επιχειρήσεις και οι γκρίνιες είναι μεμονωμένες. Αντιδράσεις όπως της εστίασης δεν έχουν πάρει γενικευμένο χαρακτήρα. Αυτό δεν θα ισχύει σε ένα χρόνο από σήμερα.

Φέτος, όπως και το 2022 ισχύει η ρήτρα "διαφυγής" κι άρα η κυβέρνηση μπορεί να κινείται έξω από τη στενή επιτήρησή για τα ελλείμματα. Το  "σφικτό" Σύμφωνο Σταθερότητας θα επιστρέψει με το πέρας της πανδημίας, ενώ θα γίνει και η σχετική διαπραγμάτευση, που όλοι γνωρίζουμε πόσο αρνητικά εκλαμβάνεται από τους πολίτες.

Παράλληλα, διεθνείς θεσμοί αλλά και εγχώρια ινστιτούτα όπως το ΙΟΒΕ, σημειώνουν τον μεγάλο κίνδυνο για πολλά λουκέτα, όταν θα αποσωληνωθεί η οικονομία και σταματήσουν τα μέτρα στήριξης. Λουκέτα όμως σημαίνει ανεργία, υψηλές κοινωνικές εντάσεις και μεγάλο πολιτικό κόστος.

Όσο για το “μοίρασμα” των κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης, είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα προτιμούσε καθαρό ορίζοντα μπροστά της, χωρίς τον σκόπελο της απλής αναλογικής, ώστε να δώσει την κατεύθυνση που επιθυμεί και να ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο τους ισχυρούς υποστηρικτές της.

Καθώς θα προχωράει η υλοποίηση του προγράμματος,  θα αναδεικνύονται και τα προβλήματα στην αυστηρή εφαρμογή των κανόνων απορροφητικότητας. Με άλλα λόγια δεν μπορούν να αποφευχθούν διάφορες αστοχίες που αναμένεται να πυροδοτήσουν αντιδράσεις και βέβαια να ξεσηκώσουν πολιτική ένταση. Με την απορρόφηση των κονδυλίων του ταμείου ανάκαμψης, πολλές θα είναι και οι επιχειρηματικές κόντρες καθώς και οι πιέσεις από μεγάλους ομίλους.  Οι “αντιφάσεις” που θα αναπτυχθούν δεν αποκλείεται να οδηγήσουν και σε φαινόμενα πολιτικής κρίσης.

Η υστεροφημία και η εξουσία

Αυτοί που ανησυχούν ότι η υστεροφημία του πρωθυπουργού, θα πληγεί από μια τυχοδιωκτική κίνηση, τσάμπα στενοχωριούνται. Όσοι έχουν υψώσει τείχος προστασίας στη δημόσια σφαίρα για τον πρωθυπουργό, θα είναι αυτοί που θα φιλοτεχνήσουν το προφίλ του αργότερα. Το αποτέλεσμα είναι εξασφαλισμένο.

Το ίδιο έγινε και με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, η “παρουσία” του οποίου άλλωστε στη σημερινή κυβέρνηση, μέσω στελεχών που προέρχονται από τον “εκσυγχρονισμό” είναι έντονη.

Μπορεί λοιπόν, η αντιπολίτευση "να μην ξέρει ακόμα τι θέλει, αλλά να το θέλει πολύ", αλλά η κυβέρνηση ξέρει ακριβώς τι θέλει και σε αυτό υποτάσσει κάθε της κίνηση: τη διατήρηση της εξουσίας για αρκετά χρόνια ακόμα.

Σύμφωνα με έναν πολύπειρο πολιτικό, τα στελέχη της από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, "δεν βλέπουν την εξουσία ως βάρος και ευθύνη, αλλά την απολαμβάνουν όσο κανείς άλλος στη Μεταπολίτευση".

Αυτό θα πρέπει να έχει κυρίως στο μυαλό του, όποιος προσπαθεί να προβλέψει ή να ερμηνεύσει τις πολιτικές κινήσεις της παρούσας κυβέρνησης, του επικεφαλής της και των στενών συνεργατών του.

Ποιος και γιατί δολοφόνησε τον πρόεδρο της Αϊτής, Ζοβενέλ Μοΐζ;

 

Του Ανδρέα Κοσιάρη

Η ιδιαίτερα περίεργη δολοφονία του προέδρου της Αϊτής, Ζοβενέλ Μοΐζ, τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης, έχει φέρει το φτωχό νησί της Καραϊβικής σε άλλη μία τεταμένη πολιτική περίοδο, με την προσωρινή κυβέρνηση να ζητά τη στρατιωτική επέμβαση ξένων χωρών.

Η δολοφονία φέρεται να έχει διαπραχθεί από μία παραστρατιωτική ομάδα που αποτελούταν από 26 Κολομβιανούς και τουλάχιστον τρεις Αϊτινο-Αμερικανούς, εκ των οποίων δεκαεπτά έχουν συλληφθεί και τουλάχιστον τρεις σκοτώθηκαν σε ανταλλαγές πυρών με τις αρχές της χώρας.

 

Οι αστυνομικές αρχές της χώρας ανακοίνωσαν ότι εκ των «εγκεφάλων» της δολοφονίας είναι ο συλληφθείς, 63 ετών Αϊτινός και Αμερικανός πολίτης, Κριστιάν Εμμανουέλ Σανόν, γιατρός στο επάγγελμα με έδρα τη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με τον αρχηγό της αστυνομίας της Αϊτής, Λεόν Σαρλ, ο Σανόν ήταν το πρόσωπο με το οποίο επικοινώνησε ένας εκ των συλληφθέντων Κολομβιανών έπειτα από τη δολοφονία.

«Η αρχική αποστολή που δόθηκε σε αυτούς τους επιτιθέμενους ήταν να προστατεύσουν το άτομο με το όνομα Εμμανουέλ Σανόν, αλλά έπειτα η αποστολή άλλαξε», δήλωσε ο Σαρλ. Ο Σανόν, που εμφανίζεται σε βίντεο από το 2011 να έχει πολιτικές βλέψεις για την ηγεσία της χώρας, φέρεται να έφτασε με ιδιωτικό αεροπλάνο στην Αϊτή τις ημέρες πριν τη δολοφονία και να προσέλαβε μία ομάδα σωματοφυλάκων μέσω της εταιρείας υπηρεσιών ασφαλείας CTU Security, η οποία εδρεύει στο Μαϊάμι της Φλόριντα.

 

Η CTU ανήκει στον Βενεζουελάνο εμιγκρέ Αντόνιο Ενμανουέλ Ιντριάγκο Βαλέρα, ενεργό μέλος της Βενεζουελάνικης παροικίας στη Φλόριντα των ΗΠΑ, που σύμφωνα με πηγές τοπικών μέσων έχει ισχυριστεί στο παρελθόν ότι συνεργάζεται με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Όμως, αν και ο Σανόν αναμφίβολα έχει παίξει κάποιον ρόλο στην υπόθεση, η περιγραφή του από τις αρχές της Αϊτής ως ηγέτη του σχεδίου δολοφονίας είναι δύσκολο να γίνει πιστευτή.

Η επιχείρηση δολοφονίας του Μοΐζ φαίνεται να είχε κάποιου είδους καθοδήγηση ή υποστήριξη εκ των έσω. Η παραστρατιωτική ομάδα πέρασε από σημεία ελέγχου ισχυριζόμενη ότι διεξάγει επιχείρηση του Σώματος Δίωξης Ναρκωτικών των ΗΠΑ (Drug Enforcement Administration – DEA), ενώ σύμφωνα με αναφορές είχε στη διάθεσή της λεπτομερή σχέδια της προεδρικής κατοικίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι κανένα μέλος της προεδρικής φρουράς και των σωματοφυλάκων του προέδρου της Αϊτής δεν τραυματίστηκε στην επιχείρηση, ενώ το μόνο παράπλευρο θύμα ήταν η σύζυγος του Μοΐζ, που τραυματίστηκε και νοσηλεύεται στις ΗΠΑ.

 

Την περασμένη Παρασκευή, ο αστυνομικός διευθυντής της Κολομβίας Χόρχε Λουίς Βάργκας επιβεβαίωσε σε συνέντευξη τύπου ότι τουλάχιστον 13 εκ των συλληφθέντων στην Αϊτή Κολομβιανών είναι πρώην μέλη του Κολομβιανού στρατού.

Πολιτικοί της αντιπολίτευσης έχουν ισχυριστεί, χωρίς να προσφέρουν αποδεικτικά στοιχεία, ότι οι Κολομβιανοί συλληφθέντες είναι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» και πως ο Μοΐζ δολοφονήθηκε από τους σωματοφύλακές του.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, καθώς στο παρασκήνιο παίζεται ένα βρώμικο παιχνίδι για την ανάληψη της εξουσίας, την οποία διεκδικούν τρεις άνθρωποι. Αυτή τη στιγμή, επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης έχει αυτοανακηρυχθεί ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Αϊτής, Κλωντ Ζοζέφ. Ο Ζοζέφ επρόκειτο να αντικατασταθεί την επόμενη ημέρα της δολοφονίας από τον Αριέλ Ανρί, ο οποίος είχε χριστεί πρωθυπουργός από τον Μοΐζ, αλλά δεν είχε ακόμα ορκιστεί στη θέση του. Ο τρίτος διεκδικητής της εξουσίας είναι ο επικεφαλής της διαλυμένης από τον Μοΐζ Γερουσίας της χώρας, Ζοζέφ Λαμπέρ.

Ο Μοΐζ ήταν ένας ιδιαίτερα αντι-δημοφιλής πρόεδρος, ο οποίος είχε αρνηθεί να παραιτηθεί στο τέλος της θητείας του τον περασμένο Φεβρουάριο, και σχεδίαζε να διοργανώσει δημοψήφισμα με σκοπό την κατάργηση του ρόλου του Πρωθυπουργού και τη συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών στο προεδρικό αξίωμα.

Εκλεγμένος με την υποστήριξη των ΗΠΑ, σε εκλογές που δεν συμμετείχε ούτε το 20% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, υπήρξε συνεχιστής του διεφθαρμένου καθεστώτος του Μισέλ Μαρτέλι. Αμφότεροι θεωρούνται «νεο-Ντιβαλιερικοί», μια αναφορά στους Φρανσουά «Πάπα Ντοκ» Ντιβαλιέ και Ζαν-Κλοντ «Μπέιμπι Ντοκ» Ντιβαλιέ, πατέρα και γιο, δικτάτορες που κυβέρνησαν την Αϊτή από το 1957 έως το 1986.

Όμως πληροφορίες από την Αϊτή θέλουν τον Μοΐζ να τα έχει «σπάσει» τους τελευταίους μήνες με τους ολιγάρχες που διαφεντεύουν οικονομικά τις τύχες των κατοίκων της Αϊτής, και μάλλον εκεί θα έπρεπε να αναζητηθούν τα κίνητρα της δολοφονίας του.

Η Αϊτή, η πρώτη και μοναδική χώρα όπου πέτυχε μία εξέγερση σκλάβων εγκαθιδρύοντας την πρώτη ανεξάρτητη μαύρη δημοκρατία του κόσμου το 1804, έχει δυστυχώς μακρά ιστορία διεφθαρμένων δικτατοριών και παρεμβάσεων από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες. Η δολοφονία του Μοΐζ είναι η πρώτη δολοφονία πολιτικού ηγέτη στη χώρα από το 1915.

Τότε, η δολοφονία του πρόεδρου Βιλμπράν Γκιγιόμ Σαμ από έναν οργισμένο όχλο είχε οδηγήσει σε δύο δεκαετίες αμερικανικής κατοχής στο νησί. Στο πιο πρόσφατο παρελθόν, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, με τη συνεργασία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών απομάκρυναν τον λαοφιλή πρόεδρο Ζαν Μπερτράν Αριστίντ το 2004, τσιμεντώνοντας ξανά ένα καθεστώς διαφθοράς. Πολλοί φοβούνται ότι και τώρα, μια επέμβαση θα οδηγήσει σε ένα παρόμοιο με το παρελθόν αποτέλεσμα.

 

Ο πρέσβης της Αϊτής στην Ουάσινγκτον, Μποκσί Εντμόντ, ζήτησε την Παρασκευή με επιστολή του προς τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, την παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στην Αϊτή.

Οι ΗΠΑ μέσω δηλώσεων του προέδρου Μπάιντεν φαίνεται να αποκλείουν προς το παρόν αυτό το ενδεχόμενο, όμως πράκτορες του FBI βρίσκονται στην Αϊτή από την Κυριακή, με σκοπό τη «βοήθεια» προς τις αρχές του νησιού στις έρευνές τους.

Το αν η βοήθεια αυτή θα προσφέρει αποκάλυψη ή συγκάλυψη των πραγματικών αιτίων της δολοφονίας του Μοΐζ είναι συζητήσιμο. Οι ΗΠΑ έχουν ιδιαίτερα βεβαρυμένο παρελθόν σε σχέση με την Αϊτή, ενώ οι μέχρι στιγμές δημοσιευμένοι δεσμοί των συλληφθέντων με την Αμερική και τη σύμμαχο Κολομβία, δεν εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη για τις «αγνές προθέσεις» της υπερδύναμης.

Πέραν του Εμμανουέλ Σανόν, άλλοι δύο Αϊτινο-Αμερικανοί έχουν συλληφθεί, οι οποίοι αρνούνται ότι βρίσκονταν στον χώρο της δολοφονίας και ισχυρίζονται ότι λειτούργησαν μονάχα ως μεταφραστές. Ένας εξ αυτών, ο 35χρονος Τζέιμς Σολάζ, έχει εργαστεί στο παρελθόν ως φρουρός ασφαλείας για την πρεσβεία του Καναδά στο Πορτ-ο-Πρενς της Αϊτής, αλλά και ως σωματοφύλακας για ορισμένα από τα εξέχοντα μέλη της αστικής τάξης της χώρας.

Η Washington Post, σε άρθρο γνώμης της συντακτικής της ομάδας λίγες μέρες έπειτα από τη δολοφονία του Μοΐζ, φάνηκε να παίζει «πρώτο βιολί» για άλλη μία ξένη παρέμβαση στην Αϊτή. «Η Αϊτή χρειάζεται γοργή και μυώδη διεθνή παρέμβαση», ήταν ο τίτλος του άρθρου.

Το πιο πιθανό είναι οι ΗΠΑ να επιχειρήσουν απλά να ηρεμήσουν τα πνεύματα ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές της Αϊτινής καθεστηκυίας τάξης. Με την καθοδήγηση των Αμερικανών η χώρα θα επιχειρηθεί να οδηγηθεί σε άλλη μία εκλογική αναμέτρηση-παρωδία.

Αν αυτό επιτευχθεί, η εξουσία και ο οικονομικός έλεγχος της Αϊτής θα συνεχίζει να μοιράζεται στα χέρια των ολιγαρχών και η χώρα θα συνεχίσει στη «δημοκρατική μετάβαση» που την εισήγαγαν οι Αμερικανοί και οδήγησε στην περαιτέρω ακραία φτωχοποίηση του πληθυσμού, στην εκτεταμένη εγκληματικότητα και στο κοινωνικο-οικονομικό χάος.

 

Αν όμως η εσωτερική διαμάχη μεταξύ των ολιγαρχικών δυνάμεων της χώρας, που φαίνεται να οδήγησε στη δολοφονία του προέδρου της, αποτελεί ένα ανεπούλωτο ρήγμα, ίσως «χρειαστεί» να πατήσουν και πάλι μπότες ξένων στρατευμάτων στην Αϊτή.

Έτσι ή αλλιώς, ο λαός της χώρας θα συνεχίσει να βουλιάζει στην εξαθλίωση, «τιμωρία» για την τόλμη του να εξεγερθεί πριν πάνω από δύο αιώνες ενάντια στους δυνάστες του. Μια ακόμη τέτοια εξέγερση, όσο απίθανη κι αν φαντάζει, είναι ίσως η μόνη λύση στα δεινά του.

Εμβολιασμό με ελεύθερη επιλογή και… προσευχή συνιστά η Ιερά Σύνοδος..

Χλιαρή έως… πολύ χλιαρή είναι η τοποθέτηση της Ιεράς Συνόδου για τον εμβολιασμό, όπως καταγράφεται στο ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά το πέρας της συνάντησης της ηγεσίας της Εκκλησίας με τον Βασίλη Κικίλια και τον Σωτήρη Τσιόδρα.

Στο κείμενο καθίσταται εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν παίρνει, τουλάχιστον στον βαθμό που αναζητούσε, κάποια ισχυρή παρέμβαση από την Ιερά Σύνοδο στο ζήτημα του εμβολιασμού.

Η Ιερά Σύνοδος συνιστά προσευχή στους πιστούς και συμμετοχή στις λατρευτικές εκδηλώσεις, ενώ τάσσεται χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις υπέρ της ελεύθερης επιλογής του εμβολιασμού. Παράλληλα, υπόσχεται να απομονώσει τους ιερείς που εκφράζουν αντιεμβολιαστικές απόψεις.

Αναλυτικά το ανακοινωθέν

Σήμερα, Τρίτη 13 Ιουλίου 2021, κατά την πρώτη Συνεδρία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 164ης Συνοδικής Περιόδου για τον μήνα Ιούλιο υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, o Μακαριώτατος Πρόεδρος και οι Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Μητροπολίτες υποδέχθηκαν τον Υπουργό Υγείας κ. Βασίλειο Κικίλια και τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σωτήριο Τσιόδρα.

Μετά την συνάντηση, ο κ. Κικίλιας, αφού ευχαρίστησε τον Μακαριώτατο για την φιλοξενία και την υποδοχή, δήλωσε ότι ζήτησε την στήριξη της Εκκλησίας στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας μέσω ενημερωτικών δράσεων, έτσι ώστε όσοι έχουν αμφιβολία και φόβους, να εμβολιασθούν για να προστατευθεί το αγαθό της ζωής.

Ακολούθως ο κ. Τσιόδρας χαρακτήρισε εποικοδομητική την συνάντηση και τόνισε ιδιαίτερα ότι αυτή την στιγμή της μεγάλης διασποράς του ιού στην κοινωνία, ήταν χρήσιμο να ζητηθεί ο υποστηρικτικός λόγος από την Ιεραρχία στο πλήρωμα της Εκκλησίας, με την οποία είμαστε συνοδοιπόροι στην αναζήτηση της αλήθειας και ελπίζουμε με τον εμβολιασμό να επανέλθουμε σε μία κανονικότητα.

Από την πλευρά του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος έκανε λόγο για μια χρήσιμη και κρίσιμη συνάντηση τονίζοντας τα εξής: «Αφιερώσαμε λίγη ώρα για συζήτηση και για λήψη αποφάσεων, τόσο από την πλευρά των επισκεπτών εισηγητών, όσο και από την πλευρά των Μελών της ΔΙΣ, ώστε να βοηθήσουμε για το καλό του λαού μας. Ο κ. Υπουργός μάς μίλησε για πρακτικά θέματα και για σκέψεις αυτής της πορείας και για τα προβλήματα που παρουσιάζει η πανδημία. Ο κ. Καθηγητής μάς μίλησε για θέματα κυρίως της ειδικότητάς του. Έγιναν ερωταπαντήσεις και ακούστηκαν πολλές τοποθετήσεις.  Εκείνο που βγαίνει σαν συμπέρασμα», ανέφερε χαρακτηριστικά, «είναι ότι όλοι θέλουμε η προσπάθεια να συνεχιστεί όσο μπορούμε, και η Εκκλησία θα κάνει αυτήν την προσπάθεια μέσα στις πνευματικές διαδικασίες με τρόπο πατρικό, πατερικό με μόνο κίνητρο την αντιμετώπιση όλων αυτών των κακών αποτελεσμάτων και προβλημάτων που παρουσιάζει η πανδημία».

Μετά το πέρας της συνάντησης η ΔΙΣ συνέχισε την Συνεδρία Της και απεφάσισε:

α) Να αποσταλεί στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετική Εγκύκλιος προς τον Λαό με σκοπό την ενημέρωση των πιστών για την πνευματική και κανονική διδασκαλία της Εκκλησίας σε θέματα πανδημιών, συνιστώντας προσευχητική εγρήγορση και συχνή συμμετοχή στην λατρευτική Της ζωή.

β) Να συστήσει για μία ακόμη φορά την ελεύθερη επιλογή του εμβολιασμού ως την αποκλειστική και επιστημονικά ελεγμένη λύση αναχαίτισης της εξάπλωσης του ιού.

γ) Να υπενθυμίσει ότι μόνη αρμόδια να εκφέρει τις απόψεις της Εκκλησίας της Ελλάδος επί όλων των ανακυπτόντων θεμάτων είναι η Δ.Ι.Σ. ως η διαρκής «συνοδική φωνή», ο Εκπρόσωπος δε Αυτής, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας είναι ο μόνος εκφραστής των αποφάσεών Της προς τα Μέσα της Ενημερώσεως.

δ) Να ελέγξει και περιορίσει κάθε παράλογη και μεμονωμένη φωνή απάδουσα προς το συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας και την μακραίωνη κανονική Της Παράδοση προκειμένου να αποφευχθεί ο σκανδαλισμός των πιστών και η διακινδύνευση της υγείας όλων.  

πηγή

«Είμαι ο Μάρκους Ράρσφορντ, ένας 23χρονος μαύρος από το Γουίγκινγκτον…»

«Δεν θα απολογηθώ ποτέ για το ποιος είμαι και από πού ήρθα», «είμαι ο Μάρκους Ράρσφορντ, ένας 23χρονος μαύρος από το Γουίγκινγκτον…». Αυτή είναι η απάντηση του νεαρού ποδοσφαιριστή της Αγγλίας στις χυδαίες ρατσιστικές επιθέσεις που δέχεται, όπως και άλλοι δύο ποδοσφαιριστές της Αγγλίας επειδή αστόχησαν στη διαδικασία των πέναλτι στον τελικού του Euro 2020.

 

Σε κείμενο του αναφέρει χαρακτηριστικά πως «μπορώ να δεχτώ κριτική για την απόδοσή μου όλη την μέρα, το πέναλτί μου δεν ήταν αρκετά καλό, θα έπρεπε να είχε μπει, αλλά δεν θα απολογηθώ ποτέ για το ποιος είμαι και από πού ήρθα».

 

 

Προσθέτει πως «είμαι ο Marcus Rashford, ένας 23χρονος μαύρος από το Withington και το Wythenshawe, South Manchester. Εάν δεν έχω τίποτα άλλο, έχω αυτό. Για όλα τα ευγενικά μηνύματα, σας ευχαριστώ. Θα επιστρέψω πιο δυνατός».

 

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο που έγραψε ο επιθετικός της Γιουνάιτεντ στον λογαριασμό του στα social media:

“Δεν ξέρω καν από πού να ξεκινήσω και δεν ξέρω πως να βάλω τα λόγια μου σε τάξη για το πώς αισθάνομαι αυτήν τη στιγμή. Είχα μια δύσκολη σεζόν, νομίζω ότι ήταν ξεκάθαρο για όλους να δουν και πιθανότατα πήγα στον τελικό με έλλειψη εμπιστοσύνης. Πάντα έβγαινα μπροστά για να εκτελέσω ένα πέναλτι, αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης έδωσα λόγο χρόνο και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελα. Αισθάνομαι πως τους απογοήτευσα όλους, τους συμπαίκτες μου.

 

Ήταν ένα πέναλτι που μου ζητήθηκε να εκτελέσω για να συνεισφέρω στην ομάδα. Μπορώ να σκοράρω με πέναλτι στον ύπνο μου, οπότε γιατί να μην το έκανα ξανά; Γυρίζει στο κεφάλι μου ξανά και ξανά η εκτέλεση και πιθανότατα δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψω πως αισθάνομαι που το έχασα. Τελικός. 55 χρόνια, ένα πέναλτι, ιστορία. Το μόνο που μπορώ να πω είναι συγνώμη. Μακάρι να είχε πάει διαφορετικά.

Ζητάω συγνώμη, αισθάνομαι πως απογοήτευσα όλους τους συμπαίκτες μου. Αυτό το καλοκαίρι υπήρξε μια από τις καλύτερες αποστολές που έχω βιώσει και όλοι έχετε παίξει ρόλο σε αυτό. Κατασκευάστηκε μια αδελφότητα που είναι άθραυστη. Η επιτυχία σας είναι η επιτυχία μου. Οι αποτυχίες σας είναι δικές μου.

 

Έχω μεγαλώσει σε ένα άθλημα όπου περίμενα να διαβάσω πράγματα που γράφτηκαν για τον εαυτό μου. Είτε πρόκειται για το χρώμα του δέρματός μου, το που μεγάλωσα, ή, πιο πρόσφατα, πώς αποφασίζω να περάσω το χρόνο μου από το γήπεδο.

 

 

Μπορώ να κάνω κριτική για την απόδοσή μου όλη μέρα, το πέναλτι δεν ήταν αρκετά καλό, θα έπρεπε να είχα σκοράρει, αλλά δεν θα ζητήσω ποτέ συγνώμη για το ποιος είμαι και από πού ήρθα. Δεν ένιωσα ποτέ περισσότερο περήφανος από το να φοράω αυτά τα τρία λιοντάρια στο στήθος μου και να βλέπω την οικογένειά μου να ζητοκραυγάζει για μένα μέσα σε ενα πλήθος χιλιάδων ανθρώπων.

Ονειρευόμουν τέτοιες μέρες. Τα μηνύματα που έχω λάβει σήμερα ήταν θετικά συντριπτικά και βλέποντας την απάντηση στο Γουίνγκινγκτον με έκαναν να δακρύσω. Οι κοινότητες που πάντα τυλίγουν τα χέρια τους και με στηρίζουν που συνεχίζουν να με κρατούν.

 

Είμαι ο Marcus Rashford, 23χρονος μαύρος από το Withington και το Wythenshawe, South Manchester. Αν δεν έχω τίποτα άλλο, έχω αυτό. Για όλα τα ευγενικά μηνύματα ευχαριστώ. Θα επιστρέψω πιο δυνατός. Θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί”.  

 πηγή

Αντιεμβολιαστές: η γλυκιά ψευδαίσθηση της πειθούς

 

γράφει ο Βαγγέλης Γέττος

 

Πρόσφατα, σε ένα μεγάλο group κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου στο Facebook, ένας από τους διαχειριστές του ανάρτησε την παρακάτω αφίσα της Γαλλικής Δημοκρατίας: «Ναι, το εμβόλιο μπορεί να έχει και επιθυμητές παρενέργειες. Με κάθε εμβολιασμό, η ζωή ξαναπαίρνει τον έλεγχο. Εμβολιαζόμαστε».

 

 

 

 

Εικόνα που αιχμαλωτίζει την προσοχή, θετικό μήνυμα κόντρα σε αρνητικές συνδηλώσεις, διάκριση συμπεριφορών και όχι ανθρώπων, δυνατό μήνυμα τόσο από άποψη μορφής όσο και περιεχομένου. Από κεκτημένη ταχύτητα πάτησα like και συνέχισα να περιεργάζομαι την αφίσα. Κάτι, ωστόσο, δεν μου «καθόταν». Την απάντηση μού την προσέφερε γλαφυρά μία χρήστρια που σχολίασε την ανάρτηση ως εξής: ‘’Oh,la,la! Όλα τα δίποδα ζώα που εκτονώνονται με σεξ θα μεταμορφωθούν σε θεά Αφροδίτη και σε Άδωνη και θα πετούν ψηλά με τα φτερά του έρωτα...Αγάπη, μόνο αγάπη.’’

 

 

 

Κοίταξα κάπως πιο προσεκτικά. Συνειδητοποίησα ότι η ανάγκη του ανήκειν και της αυτοεπιβεβαίωσης με ώθησε να ταυτιστώ αρχικά με την όλη προσέγγιση της αφίσας - δηλαδή κάτι με έσπρωξε να δηλώσω το «πού ανήκω». Πάνω στην ασύνειδη βιασύνη μου παρέκαμψα το ολισθηρό υπόβαθρο του κυρίαρχου μηνύματος του poster.

 

 

Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης, οι ακόλουθοι της επιστήμης και του ορθολογισμού αντιμετωπίζουν τους «συνειδητοποιημένους» και στρατευμένους αντιεμβολιαστές ως ανώριμα παιδιά και ανενημέρωτους, σαν απολωλότα πρόβατα που χρειάζεται να περιμαζέψουμε με την πειθώ. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

 

Οι ίδιοι οι αντιεμβολιαστές - κυρίως οι προσανατολισμένοι προς πιο θεωρητικές κατευθύνσεις - θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ πιο ώριμους από τους εμβολιαστές. Όπως οι εμβολιαστές βασίζουν την ανάγκη μαζικής προσφυγής στον εμβολιασμό σε βάσιμες επιστημονικές ενδείξεις ή αδιάψευστες αποδείξεις καθώς και στην προηγούμενη εμβολιαστική πείρα, οι αντιεμβολιαστές αναζητούν ανταγωνιστικές θέσεις στις οποίες αποπειρώνται - ανεπιτυχώς, φυσικά – να προσδώσουν επιστημονικοφανή τεκμηρίωση. Μάλιστα, η προσφυγή σε φιλελεύθερες αρχές (π.χ. ατομικά δικαιώματα που προσβάλλονται από ενδεχόμενο υποχρεωτικό εμβολιασμό) από άτομα και ομάδες που παραδοσιακά βάλλοyν από αριστερά ή από δεξιά κατά του φιλελευθερισμού, είναι ένα από τα σημεία των καιρών. Εννοώ, δηλαδή, ότι οι αντιεμβολιαστές αγωνιούν και οι ίδιοι να «πείσουν», δεν λειτουργούν αναχωρητικά αλλά παρεμβατικά και μάλιστα με αξιώσεις να καταστούν πλειοψηφία. Επιδιώκουν δηλαδή να ανακόψουν την επιστημονική πρόοδο με επιχειρήματα που δεν ακούγονται για πρώτη φορά. Κάθε άλλο.

 

Επίσης, οι αντιεμβολιαστές έχουν αστείρευτη πρόσβαση σε δίκτυα, chats, ομάδες, πηγές πληροφόρησης όπως και οι εμβολιαστές. Μόνο που έχουν αυτοπεριοριστεί ασφυκτικά εντός των ενημερωτικών πλαισίων που οι ίδιοι έχουν θέσεις στους εαυτούς τους. Αυτός ο αυτοπεριορισμός, ίσως σε άλλο βαθμό, ισχύει και για τους εμβολιαστές καθώς ο αλγόριθμος των κοινωνικών δικτύων εμφανίζει όλο και περισσότερο τις απόψεις με τις οποίες συμφωνούν.

 

Ποια είναι η συνέπεια αυτής της «κατανοητικής», «επιεικούς» στάσης απέναντι στους συμπολίτες μας που επιδεικνύουν συνειδητή αδιαφορία για το αντικειμενικό κοινό καλό που δεν είναι άλλο από την διάσωση ανθρώπινων ζωών εντός ενός αναπόφευκτου περιοριστικού πλαισίου «crisis management»;

 

Αφίσες σαν κι αυτή του γαλλικού κράτους προσπαθούν απεγνωσμένα να μετέλθουν την εσχάτως πολυθρύλητη δύναμη της πειθούς. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται τέτοιες προσεγγίσεις είναι η κατάρρευση του ορθολογισμού στην οποία οι αντιεμβολιαστικές θεωρίες επενδύουν.

 

Οι αντιεμβολιαστές, με όρους Διαφωτισμού, είναι βαθιά ανορθολογιστές. Οι θεωρίες τους αναιρούν την ίδια την επιστημολογία, τις ορθολογικές δηλαδή βάσεις της επιστήμης, το ίδιο το πείραμα ως όχημα προόδου και βελτίωσης της ζωής. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: είναι αρκετό, είναι σοβαρό, είναι έξυπνο να απαντάς στον ανορθολογισμό με «υποσχέσεις πάρτυ»; Όχι. Αυτές οι υποσχέσεις δεν είναι αξιόπιστες γιατί ωραιοποιούν το μέλλον. Οι εθνικές, διακυβερνητικές και μεταεθνικές αρχές θα έπρεπε κάποια στιγμή να εξηγήσουν στον πλανήτη ότι η επαύριο της πανδημίας θα είναι ένας νέος αγώνας αντοχής. Η παραδοχή αυτή θα αφαιρέσει από τους αρνητές της επιστήμης βασικά επιχειρήματα επί των οποίων στηρίζουν τις συνωμοσιολογικές, ανορθολογικές ή άλλες προσεγγίσεις τους. Και κυρίως θα θέσει τα θεμέλια ώστε οι άνθρωποι που εναπόθεσαν τις ζωές τους στην επιστήμη να μην απογοητευτούν από τις νέες δοκιμασίες, δηλαδή, να μην στραφούν προς το ιδεολογικό σκοτάδι και, από εκεί, στις αγκαλιές των αντικοινωνικών, φαιών δυνάμεων που περιμένουν την εκ νέου ωρίμανση της ιστορικής ευκαιρίας που ο Αντιδιαφωτισμός και ο ανορθολογισμός απώλεσαν το 1945.  

Το επιτυχημένο πείραμα της Ισλανδίας: Τετραήμερη εργασία με αποδοχές πενθήμερου

 

 Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκαν τα «πειράματα» που έγιναν στην Ισλανδία για τετραήμερη εργασία χωρίς μείωση του μισθού.

 

 

 

Μεταξύ 2015 και 2019, περισσότεροι από 2.500 εργαζόμενοι στη χώρα (το 1% του εργατικού δυναμικού) μείωσαν τις εβδομαδιαίες ώρες εργασίας από 40 σε 35-36. Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με τους ερευνητές, η παραγωγικότητα παρέμεινε ίδια ή ακόμα και βελτιώθηκε σε κάποιες από τις επιχειρήσεις που συμμετείχαν στο πείραμα.

  

Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι ανέφεραν χαμηλότερα επίπεδα άγχους και ένιωθαν ότι διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο εξάντλησης από τη δουλειά - το λεγόμενο “burnout”. Επιπλέον αναφέρθηκε ότι η υγεία τους, αλλά και επαγγελματική τους ζωή βελτιώθηκε

  

Οι δοκιμές αυτές οδήγησαν σε επαναδιαπραγμάτευση με τα σωματεία για τα εργασιακά μοτίβα και, πλέον, το 86% των εργαζομένων στην Ισλανδία είτε έχει ήδη επιλέξει να εργάζεται λιγότερες ώρες με την ίδια αμοιβή, είτε θα αποκτήσει σύντομα το δικαίωμα, σύμφωνα με τους ίδιους ερευνητές.

  

Δοκιμές γίνονται στην Ισπανία, αλλά και στην Νέα Ζηλανδία από την Unilever, ενώ η ιδέα έχει βρει υποστηρικτές που επιθυμούν να τεθεί σε πιλοτική εφαρμογή και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Ισπανία δοκιμάζει την τετραήμερη εργασία, εν μέρει λόγω των αλλαγών που έφερε ο κορωνοϊός.

 

«Η μελέτη καταδεικνύει πως η μεγαλύτερη δοκιμή παγκοσμίως για μικρότερη εργασιακή εβδομάδα στον Δημόσιο Τομέα, στέφθηκε από εντυπωσιακή επιτυχία σε όλες τις μετρήσεις», δήλωσε ο Will Stronge, διευθυντής ερευνών στο think tank Autonomy. «Δείχνει ότι το Δημόσιο είναι ώριμο για να πρωτοπορήσει σε μικρότερες εργασιακές εβδομάδες. Μπορούμε να πάρουμε μαθήματα από άλλες κυβενήσεις».

 

 

πηγή

    

Ρατσιστική επίθεση στο Παλαιό Φάληρο – Μαχαίρωσαν 22χρονο ντελιβερά λόγω του χρώματός του

 

Επίθεση με ρατσιστικά κίνητρα σημειώθηκε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο Παλαιό Φάληρο.

 

Σύμφωνα με το notia.gr, θύμα ήταν ένας 22χρονος οδηγός ντελίβερι με καταγωγή από τις Σεϋχέλλες, στον οποίο επιτέθηκαν τρεις άγνωστοι με μάσκες, τον ξυλοκόπησαν και τον μαχαίρωσαν στον γλουτό και στον μηρό.

 

 

Βάσει του ρεπορτάζ, ο Θοδωρής, όπως είναι το όνομα του θύματος, μεταφέρθηκε σε κατάσταση σοκ με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο, όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα αναρρώνει στο σπίτι του στην Καλλιθέα, με τη μητέρα του να είναι τρομοκρατημένη, καθώς, όπως ανέφερε ο ίδιος, οι δράστες φεύγοντας τον απείλησαν ότι την επόμενη φορά θα πάνε στο σπίτι του.

 

Κατά «99% πρόκειται για ρατσιστική επίθεση, δυστυχώς το μαύρο χρώμα του δέρματος του ήταν η αιτία της χωρίς λόγο επίθεσης που δέχτηκε», δήλωσε επιχειρηματίας από την Καλλιθέα στο notia.gr που γνωρίζει καλά τον 22χρονο.

 

«Το παλικάρι το γνωρίζω προσωπικά και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως είναι πρότυπο ευγένειας και αρίστης συμπεριφοράς όπως και είναι άψογος στην δουλειά του», δήλωσε ακόμη για να περιγράψει τι συνέβη: «Δεν κατάφερε να διαφύγει από τους τρεις μασκοφόρους οι οποίοι του επιτέθηκαν και πάλι τονίζω χωρίς λόγο, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι. Βγήκε από πολυκατοικία δίπλα στα Starbucks στην οποία μόλις είχε αφήσει την παραγγελία και τον κυνήγησαν. Κάποια στιγμή έπεσε και τον πρόφτασαν με αποτέλεσμα να το παιδί φάει πολύ ξύλο, ενώ στο τέλος δέχτηκε και 3-4 μαχαιριές στην περιοχή του μηρού και του γλουτού! Του εύχομαι ολόψυχα ταχεία ανάρρωση και εύχομαι οι δράστες να συλληφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά για την απαράδεκτη και ακραία πράξη τους».

 

πηγη: enikos.gr