Ο «τρελός» της Κηφισιάς, οι φθηνοί άνθρωποι και η Ελλάδα ως απέραντο φρενοκομείο

 

Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε τον ψυχικά ασθενή που σκότωσε στην Κηφισιά. Ομως, οι απανωτές κρίσεις έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε... απέραντο φρενοκομείο

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

«Ήταν τρελός. Ηταν παλαβός. Είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Ηταν προβληματικός άνθρωπος».

 

Αυτά και άλλα πολλά θα διαβάσουμε για τον 43χρονο που πήρε ένα όπλο στην Κηφισιά και σκόρπισε το θάνατο. Ενας εργαζόμενος, που απλά έκανε τη δουλειά του, έπεσε νεκρός, ένας ακόμη τραυματίας.

 

Θα μπορούσαμε να έχουμε πολλά θύματα, το χέρι της τρέλας δεν μπορείς να το σταματήσεις. Ενας άνθρωπος που ντύνεται αστροναύτης και λέει ότι του είχαν κάνει μάγια γι’ αυτό και σκότωσε, δεν μπορεί να είναι προβλέψιμος.

 

Όμως, είναι πολύ εύκολο να προσπεράσουμε μια ακόμη τραγωδία στοχοποιώντας έναν δυστυχή άνθρωπο ο οποίος φανερά είχε προβλήματα ψυχικής υγείας, ζούσε σε ένα σπίτι με όπλα και με τη μητέρα του κατάκοιτη.

 

Είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε τα πάντα στην «κακιά στιγμή», στον τρελό που ξύπνησε το Σάββατο το πρωί και απλά σκότωσε χωρίς να ξέρει τι κάνει.

 

Είναι πολύ εύκολο γιατί είναι ταυτόχρονα δύσκολο να αναλύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Αλλά και να αναζητήσουμε τις δικές ευθύνες ως πολίτες και τις ευθύνες της επίσημης πολιτείας.

 

Η Ελλάδα πέρασε μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση η οποία διέλυσε γενιές και γενιές.

 

Τσάκισε και νέους που μόλις έβγαιναν στην αγορά εργασίας, και μεγαλύτερους που είχαν σταθεί στα πόδια τους, είχαν δημιουργήσει, είχαν πετύχει, ζούσαν μια καλή ζωή.

 

Ποιος αμφισβητεί ότι αυτή η κρίση δεν προκάλεσε και τεράστια  προβλήματα στον ψυχισμό των πολιτών;

 

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι αντιδράσεις ανθρώπων που δεν έχουν να ζήσουν την οικογένειά τους, μπορεί και να μην είναι «κανονικές»;

 

Και ήρθε ο κοροναϊός

Και μόλις είπαμε «Δόξα το Θεό» αμέσως ήρθε το «Βόηθα Παναγία». Την ώρα που η χώρα πήγαινε να σταθεί στα πόδια της, ήρθε η πανδημία του κοροναϊού, η νέα οικονομική κρίση, η κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ και στις σχέσεις με την πολιτεία, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και η κατάρρευση των σταθερών του παρελθόντος, όπως η ελευθερία σε κινήσεις και επιλογές, οι φίλοι, οι παρέες, οι έρωτες.

 

Η ελληνική κοινωνία, λοιπόν, από το 2009 και μετά, δηλαδή 12 χρόνια, ζει σα να βρίσκεται σε… τρενάκι του τρόμου. Καμιά χώρα δεν πέρασε αυτά που περνά η Ελλάδα.

 

Πόσο να αντέξουν λοιπόν οι πολίτες;

 

Εργο του Φράνσις Μπέικον που αποδίδει την τρέλα, την οδύνη

 

Και πρέπει εδώ να κάνουμε την αυτοκριτική όλοι μας.

 

Τι έχει κάνει η πολιτεία για να αντιμετωπίσει την «πανδημία» που χτυπά την ψυχική υγεία; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν καταρρακωθεί τα τελευταία χρόνια;

 

Πόσοι δεν έχουν βοήθεια και προσπαθούν να αντέξουν;

 

Πόσοι κινούνται μεταξύ της κανονικότητας και της τρέλας κι αρκεί ένα ασήμαντο γεγονός για να πυροδοτήσει εκρηκτικές καταστάσεις;

 

Αλλά και η κοινωνία που είναι; Η γειτονιά, οι φίλοι, οι συγγενείς; Ολοι ξανά πέφτουμε από τα σύννεφα;

 

Κανείς δεν είχε εντοπίσει πρόβλημα στο σπίτι του 43χρονου στην Κηφισιά; Κανείς δεν είχε αναρωτηθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

 

Κανείς δεν μίλησε, παρά μόνο όταν σκότωσε βγαίνουν όλοι στα κανάλια;

 

Tαπεινά ένστικτα

Η πανδημία άλλαξε τις ζωές μας, κυρίως προς το χειρότερο. Ξύπνησε ταπεινά ένστικτα για πολλούς, αλλά και το αίσθημα της φιλίας και της συντροφικότητας για άλλους.

 

Πυροδότησε ακραίες συμπεριφορές, ενεργοποίησε ψυχικές ασθένειες, αύξησε τη χρήση αγχολυτικών και άλλων ψυχότροπων φαρμάκων.

 

Η πολυετής κρίση μετέτρεψε πολλούς ανθρώπους σε «τέρατα». Κάποιοι πούλησαν τον εαυτό τους για να επιβιώσουν. Αλλοι εξευτελίστηκαν κι εξευτελίζονται για θέσεις, λεφτά, καριέρα ή απλά μια αίσθηση παροδικής εξουσίας.

 

Πολλοί «βρόμισαν» τις ψυχές τους κι αποκάλυψαν πόσο φθηνοί είναι. Πόσο φθηνά αρώματα σε ακριβά μπουκάλια. Γιατί ακόμη και ο ευτελισμός, τα ταπεινά κίνητρα και οι fake σχέσεις, έχουν αφετηρία την ανασφάλεια, τον γκρεμισμένο κόσμο, την έλλειψη σταθεράς για το παρόν και το μέλλον.

 

Ναι, οι απανωτές κρίσεις ευθύνονται για πολλά από αυτά. Και είναι η ώρα να μιλήσουμε ξανά, ξεκάθαρα και χωρίς αναβολές για την τεράστια ζημιά που έχει προκληθεί στο μυαλό πολλών από εμάς.

 

Στην ψυχή μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, πώς συμπεριφερόμαστε στις φιλίες, στις σχέσεις, στους γάμους.

 

Αλλά και στους γείτονες, τους συναδέλφους, τους περαστικούς ή τους μόνιμους στη ζωή μας.

 

Η πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί, αλλά και ο καθένας από εμάς πρέπει να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του.

 

Για να μην έχουμε κι άλλους νεκρούς, κι άλλους ψυχικά ασθενείς, κι άλλους κατεστραμμένους ανθρώπους, κι άλλες χαμένες γενιές.    

Κάτι κουρασμένα παλικάρια

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Να ‘λεγαν οι λοιμωξιολόγοι, οι πνευμονολόγοι, οι αναισθησιολόγοι, οι βιοχημικοί των δημόσιων νοσοκομείων ότι εξουθενώθηκαν έπειτα από κοντά δυο χρόνια πόλεμο με τον κορωνοϊό, θα τους καταλαβαίναμε. Να ‘λεγαν οι νοσοκόμοι, οι τραυματιοφορείς, οι άνθρωποι της καθαριότητας, οι οδηγοί του ΕΚΑΒ ότι τους καταπονούν οι ευθύνες της πανδημίας και η αυτοσχεδιαστική ανευθυνότητα της συνεχώς αυτοαναιρούμενης πολιτείας, και πάλι θα τους νιώθαμε. Εστω κι αν δεν βγαίνουμε πια στα μπαλκόνια να τους χειροκροτήσουμε, ξέρουμε ότι δουλεύουν χωρίς να κοιτάζουν το ρολόι, για να δουν αν τέλειωσε η βάρδια τους. Ουσιαστικά αβοήθητοι από μια κυβέρνηση αλλεργική στις προσλήψεις και στις μονιμοποιήσεις, δεν λιποτακτούν. Και δεν παραπονιούνται ότι κουράστηκαν.

 

Παραπονέθηκε, όμως, ο υπουργός Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος της Ν.Δ., που δήλωσε τα εξής σε μία από τις στιγμές τού όντως εξοντωτικού τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού καθημερινού προγράμματός του: «Προσωπικά, κουράστηκα. Δεν θέλεις, κύριε, να εμβολιαστείς; Μη σώσεις! Τέρμα! Πάμε παρακάτω, η ζωή συνεχίζεται. Οποιος εμβολιαστεί! Τέρμα! Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο! Κουράστηκα! Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να κάνει το κράτος σε αυτό το θέμα. Τα έχει κάνει όλα! Το κράτος δεν θα ξανακλείσει, η αγορά δεν θα ξανακλείσει, δεν θα κλείσουμε τον κόσμο στα σπίτια του, επειδή κάποιοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Τελεία και παύλα!»

 

«Μη σώσεις» λοιπόν. Υπουργός άνθρωπος, απευθύνεται σ’ έναν πολίτη της χώρας του (σε πολλούς πολίτες της χώρας του), μπορεί εύπιστο, μπορεί παραπλανημένο, μπορεί θύμα σύγχυσης εξαιτίας της αντιεμβολιαστικής προπαγάνδας καναλιών, που ωστόσο πρόλαβαν να πάρουν το κατιτίς τους βάσει της λίστας Πέτσα, και του μιλάει με μάγκικη ελευθεριότητα. Με την αλαζονεία τού αναιτίως αυτοθαυμαζόμενου. Με την ίδια γλώσσα, το ίδιο ύφος που θα χρησιμοποιούσε αν μιλούσε σε κάποιον που αρνιέται πεισματικά να αγοράσει τα βιβλία του τηλεπρατηρίου του: «Μη χάσετε το νέο πακέτο μας. Θα χάσετε. Α να χαθείτε». Κάπως έτσι.

 

Κυνικός, αναιδής, βίαιος, ξεγράφει τον μη εμβολιασθέντα («αντιεμβολιαστές» τάχα το 40%;), τον στιγματίζει σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Ενώ η δουλειά του, η δουλειά της πολιτείας δηλαδή, είναι να νοιάζεται και για τα απολωλότα πρόβατά της. Δεν έτυχε ν’ ακούσει ποτέ στην εκκλησία ο καλός χριστιανός τη σχετική παραβολή; Ο Ματθαίος την έχει. Κεφάλαιο 18, χωρία 12-14. Αν πάει σε κάποιο νοσοκομείο ο κύριος υπουργός, όλο και κάποιο Ευαγγέλιο θα βρει.

 

   

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις.! (Βιογραφικό)

 

Ένας από τους σημαντικότερους έλληνες μουσικοσυνθέτες. Το έργο του θεωρείται πως συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική και περιλαμβάνει δεκάδες ηχογραφήσεις...

 

 

Η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα της Ελλάδας, ο Μάνος Χατζιδάκις, γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη, «τη διατηρητέα κι όχι την άλλη, τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες», όπως έλεγε και ο ίδιος.

 

Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι και της Αλίκη Αρβανιτίδου. Μετά τον χωρισμό των γονιών του, το 1932, ο Μάνος Χατζιδάκις με τη μητέρα του και την αδελφή του εγκαθίστανται οριστικά στην Αθήνα.

 

 

Εν τω μεταξύ, από τα τέσσερά του χρόνια έχει αρχίσει μαθήματα πιάνου με δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, αρμενικής καταγωγής. Παράλληλα διδασκόταν βιολί και ακορντεόν.

 

Παγοπώλης και φορτοεκφορτωτής

Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της απελευθέρωσης, ο Μάνος Χατζιδάκις εργάζεται ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοοικονόμου, βοηθός νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

 

Συγχρόνως αρχίζει ανώτερα θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Μενέλαο Παλλάντιο, σημαντική μορφή της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής, και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε.

 

Την εποχή εκείνη γνωρίζεται με καλλιτέχνες και διανοούμενους (Γκάτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Τσαρούχης, Σικελιανός) της γενιάς του μεσοπολέμου, οι οποίοι θα συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση των προσανατολισμών και της σκέψης του. Ο Νίκος Γκάτσος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1943, θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, ο μεγάλος δάσκαλος και ο ακριβός του φίλος.

 

Γνωριμία με τον Κουν

Η πρώτη του εμφάνιση στα μουσικά πράγματα της χώρας γίνεται το 1944 με τον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» του Αλέξη Σολωμού στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Η γόνιμη συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα διαρκέσει 15 χρόνια, με μουσικές για παραστάσεις όπως: «Γυάλινος Κόσμος» (1946), «Αντιγόνη» (1947), «Ματωμένος Γάμος» (1948), «Λεωφορείον ο Πόθος» (1948), «Ο θάνατος του Εμποράκου» (1949) κ.ά.

 

Εν τω μεταξύ, το 1949 με μια διάλεξη του για το ρεμπέτικο τραγούδι θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική ελληνική αστική κοινωνία.

 

Από το 1950 αρχίζει να γράφει μουσική για αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες. Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει «ντύσει» μουσικά την Ορέστεια, τη Μήδεια, τις Βάκχες, τις Εκκλησιάζουσες, τη Λυσιστράτη, τον Πλούτο, τις Θεσμοφοριάζουσες, τους Βατράχους και τις Όρνιθες.

 

Το 1959 παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό τον Μίκη Θεοδωράκη, ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας ο ίδιος το έργο του «Επιτάφιος» με τη Νάνα Μούσχουρη.

 

Χατζιδάκις και σινεμά

 

Με τη Μελίνα Μερκούρη

Μεγάλο κεφάλαιο αποτελούν και οι μουσικές που συνέθεσε για σπουδαίες ταινίες του ελληνικού και του διεθνούς κινηματογράφου. Αναφέρουμε ενδεικτικά την «Κάλπικη Λίρα» (Γ. Τζαβέλλα 1954), τη «Στέλλα» (Μ. Κακογιάννη, 1955), το «Δράκο» (Ν. Κούνδουρου, 1956), το «America-America» (Ελ. Καζάν, 1962), «Sweet Movie» (Ντούσαν Μακαβέγιεφ, 1974), κ.ά.

Το 1960 κερδίζει το βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» από την ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή», τραγούδι το οποίο θα συμπεριληφθεί στα δέκα εμπορικότερα του 20ού αιώνα.

 

Ωστόσο, η μουσική του για τον ελληνικό κινηματογράφο και μια σειρά ελαφρών τραγουδιών τού χαρίζει μια «λαϊκότητα ανεπιθύμητη», την οποία δεν θα αποδεχθεί ποτέ και θα τη μάχεται μέχρι το τέλος της ζωής του.

 

Πνεύμα ανήσυχο, ο Μ. Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το Διαγωνισμό Πρωτοποριακής Σύνθεσης «Μάνος Χατζιδάκις» του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Δοξιάδη. Το βραβείο απονέμεται στον Ιάννη Ξενάκη, άγνωστο τότε στο ελληνικό κοινό.

 

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις πηγαίνει στις ΗΠΑ, όπου ανεβάζει στο Μπρόντγουεϊ με τον Ζιλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του «Ποτέ την Κυριακή» με τον τίτλο «Illya Darling». Στην Αμερική θα παραμείνει μέχρι το 1972 και η μουσική του αντίληψη θα επηρεαστεί σημαντικά από την pop music. Αποτέλεσμα αυτής της επίδρασης είναι ο κύκλος τραγουδιών «Reflections» με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble.

 

Τo 1972, τον πιο σκοτεινό χρόνο της χούντας, επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο «Πολύτροπο», μέσα από το οποίο επιχειρεί να ανοίξει εκφραστικές διόδους στο μουσικό τέλμα της εποχής.

 

Η γέννηση του «Τρίτου»

Το 1975 αρχίζει η χρυσή εποχή του «Τρίτου». Γίνεται διευθυντής του κρατικού ραδιοσταθμού «Τρίτο Πρόγραμμα» (1975-81) τον οποίο, σε συνεργασία με μια ομάδα νέων και ταλαντούχων δημιουργών, γίνεται σημείο αναφοράς.

 

Το 1989-93 ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων», για να παρουσιάσει «πρωτότυπα προγράμματα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες», την οποία διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων με μαέστρο τον Χατζιδάκι έδωσε 20 συναυλίες και 12 ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου με Έλληνες και ξένους σολίστ.

 

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν διαρκώς παρών στην ελληνική δισκογραφία, με δεκάδες δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί: Ο Κύκλος με την Κιμωλία (1956), Παραμύθι χωρίς Όνομα (1959), Πασχαλιές μέσα απ' τη νεκρή γη (1961), Δεκαπέντε Εσπερινοί (1964), Μυθολογία (1965), Καπετάν Μιχάλης (1966), Τα Λειτουργικά (1971), Αθανασία (1975), Τα Παράλογα (1976), Σκοτεινή Μητέρα (1985), Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (1992) κ.ά.

 

Μοναδικός, ιδιοφυής και αεικίνητος, ο Μάνος Χατζιδάκις «έφυγε» από κοντά μας στις 15 Ιουνίου 1994.

 

 

πηγή

 

       

Κυριάκος Κατζουράκης: Ο ανυπεράσπιστος Άλλος

 

 Κυριάκος Κατζουράκης

 

«…Κυκλοφορώ, όπως όλοι, σε χώρους κατοικημένους από άδεια και αδιάφορα βλέμματα. Ο ζόφος και η ανέχεια έχουν βρει κατοικία στα πρόσωπα αυτά, με μια αίσθηση μόνιμης απειλής και απαξίωσης. Πώς να είσαι δημιουργικός; Το αίσθημα του πόνου περιέχει ανάμεικτες περιοχές κατανόησης και φόβου. Κάθε φορά που κοιτάζω αντίστοιχες αποτυπώσεις/διατυπώσεις στην τέχνη (Μπος, Μπρέγκελ, Γκαίτε, Δάντης, ακόμα και στη νεότερη τέχνη όπως στον Τόμας Μαν ή τον Μπέκετ) επιστρατεύω τη θετική σκέψη πως αυτοί διέθεταν το στοιχειώδες: την πίστη στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από τις πράξεις του. Το έργο τέχνης δεν σχολιάζει, ούτε καταγράφει τις πράξεις, γιατί τότε μετατρέπεται είτε σε σοσιαλιστικό ρεαλισμό, είτε σε διδακτισμό εκ του ασφαλούς. Η πίστη αυτών των δημιουργών είναι επομένως υπέρβαση των πράξεων και άλμα στο μέλλον, απόσταση που τους επιτρέπει να σκάβουν στην ανθρώπινη ψυχή, σαν αρχαιολόγοι που δεν επαναπαύονται στα αρχικά ευρήματα αλλά επιμένουν να ερευνούν τα δυσερεύνητα μέρη του χθόνιου εσωτερικού κόσμου.

 

Tο αντικείμενο που επί χρόνια επεξεργάζομαι είναι: το «Πρόσωπο», ο Άλλος, ο εν εξελίξει Άλλος, ο ζωντανός καθημερινός Άλλος, που στην ουσία είναι ο καθρέφτης μου. Αυτός σήμερα περιφέρεται ανυπεράσπιστος, όσο κι αν κρύβεται από συστολή και ντροπή για την κοινωνία στην οποία ανήκει. Πώς να κοιτάξεις τα δάκρυα στα μάτια του που σου θολώνουν την όραση, το βασικό εργαλείο του ζωγράφου; Πώς να μιλήσεις και να γράψεις με ελπίδα, σ’ ένα περιβάλλον που οι μόνοι που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη φρίκη της πολιτικής εξουσίας, οι αριστεροί, ζουν και ανέχονται τον εφιάλτη της κατακερματισμένης Aριστεράς…».

 

https://www.oanagnostis.gr

    

ΣΥΡΙΖΑ: Συνέδριο, mail με λάθος αποδέκτες και στο βάθος… ΓΑΠ

 

γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης

 

Συνεδριάζει σήμερα η Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ με βασικό αντικείμενο συζήτησης την οργάνωση του συνεδρίου του κόμματος, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από τις 24 έως τις 27 Φεβρουαρίου 2022. Τη διεξαγωγή του συνεδρίου θεωρούσαν αναγκαία όλες οι τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η ημερομηνία που επιλέχτηκε για τη διεξαγωγή του συνεδρίου δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε να είναι καλυμμένος απέναντι στο ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες την άνοιξη. Τοποθετημένο στα τέλη Φλεβάρη, το συνέδριο μπορεί κάλλιστα είτε να αναβληθεί είτε να μετατραπεί σε προεκλογική φιέστα, αν παραστεί ανάγκη.

 

Με καθυστέρηση 2,5 ετών

Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ άργησε 2,5 χρόνια. Ο κ. Τσίπρας αμέσως μετά την εκλογική ήττα της 7ης Ιούλη επέλεξε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη των κομμάτων εξουσίας, αλλά να επιχειρήσει μια φυγή προς τα μπρος. Αντί δηλαδή να προχωρήσει στη διεξαγωγή ενός συνεδρίου αυτοκριτικής και ανανέωσης, εγκαινίασε μια εκστρατεία εγγραφής νέων μελών στον ΣΥΡΙΖΑ. Η εκστρατεία δεν πήγε άσχημα, αφού το κόμμα διπλασίασε τα μέλη του. Ωστόσο, η δημοσκοπική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και η συνεχιζόμενη καθαρή υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η εκστρατεία για την εγγραφή νέων μελών δεν μπόρεσε να αλλάξει τη (φθαρμένη) εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η στρατηγική

Η προκήρυξη του συνεδρίου αποτελεί μια έμμεση παραδοχή της αναγκαιότητας να αποσαφηνίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική στρατηγική και την ιδεολογική φυσιογνωμία του. Ταυτόχρονα, πρέπει να ξεκαθαρίσει τι κρατάει και τι αφήνει πίσω του από την περίοδο της διακυβέρνησής του. Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να ολοκληρώσει τη διαμόρφωση μιας σαφούς και πειστικής προγραμματικής πρότασης που θα αποτελέσει την εναλλακτική απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.

 

 

Το Κέντρο

Η μέχρι τώρα συζήτηση στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευση έχει επικεντρωθεί στο μέχρι ποιου σημείου ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατοπιστεί προς το Κέντρο. Εντούτοις, ο καθηγητής συγκριτικής πολιτικής στο Πάντειο, Γεράσιμος Μοσχονάς, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Εποχή θέτει με διαφορετικούς όρους το ζήτημα:

 

«Οι πραγματικά πλειοψηφικές στρατηγικές είναι αυτές που ορίζουν την ατζέντα μιας περιόδου και, ως τέτοιες, είναι αποτελεσματικές και στο κέντρο και στα αριστερά (ή στα δεξιά, αν σκεφτούμε τη ΝΔ). Μπορεί θαυμάσια μια πιο αριστερή στρατηγική να είναι περισσότερο διεισδυτική στο κέντρο από μια κεντρώα στρατηγική, αν περιγράφει καλύτερα από την κεντρώα τα προβλήματα και τις λύσεις που αντιστοιχούν στις ανάγκες μιας εποχής. […] Από την άλλη, μπορεί μια αριστερή στρατηγική να μην είναι διεισδυτική ούτε καν στο εσωτερικό των αριστερών εκλογέων αν δεν προωθεί μια ατζέντα αλλαγών που να συνάδει με το πνεύμα του τόπου και της περιόδου. Η μετά το 2019 πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργεί την πεποίθηση στους ψηφοφόρους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια επεξεργασμένη εναλλακτική ατζέντα ούτε ότι ξέρει καλά που το πάει. Αυτό είναι το μείζον γεγονός, όχι το λίγο πιο αριστερά ή λίγο πιο κεντρώα.»

 

Η εσωστρέφεια

Το συνέδριο εκφράζει μια επείγουσα ανάγκη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα αποτελεί κι έναν σοβαρό κίνδυνο. Η προσυνεδριακή διαδικασία μπορεί πολύ εύκολα να εκτραπεί σε μια χωρίς όρους και όρια εσωκομματική σύγκρουση η οποία θα προκαλέσει εσωστρέφεια και αποσυσπείρωση. Ο Αλέξης Τσίπρα και όλα τα ηγετικά στελέχη έχουν επισημάνει τον κίνδυνο και έχουν δεσμευτεί να τον αποτρέψουν.

 

Παρά τις δεσμεύσεις, οι πρώτες γκέλες ήδη έγιναν. Ένα «οργανωτικό» mail των «προεδρικών» έφτασε κατά λάθος σε παραλήπτες φίλα προσκείμενους στην «ομπρέλα» της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, πυροδοτώντας το εσωκομματικό κλίμα. Πέρα από τη θυμηδία που προκαλεί αυτός ο φραξιονισμός του… Μπρανκαλεόνε, το περιεχόμενο του μέιλ αναδεικνύει μια λειτουργία που παραπέμπει σε «κόμμα μέσα στο κόμμα», περιγράφοντας ακόμα και διαδικασία «τεκμηρίωσης» των θέσεων της τάσης. Την ίδια στιγμή, ψευδώνυμοι λογαριασμοί στα social media που θεωρούνται ότι «περνάνε τη γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ, εξαπέλυσαν επίθεση σε στελέχη όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Νίκος Βούτσης.

 

Ο ΓΑΠ

Το ερώτημα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ περιπλέκεται από την επάνοδο του Γιώργου Παπανδρέου. Μια ενδεχόμενη ανάληψη της προεδρίας του ΚΙΝΑΛ από τον πρώην πρωθυπουργό θα αναδιαμορφώσει το πολιτικό σκηνικό, καθιστώντας ρεαλιστική την προοπτική μιας κυβερνητικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ. Από την άλλη, ενδέχεται να ευνοήσει τον «επαναπατρισμό» ψηφοφόρων ή και στελεχών του ΠΑΣΟΚ που τα τελευταία χρόνια έχουν μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, από τη σκοπιά της Κουμουνδούρου η εκλογή ΓΑΠ μοιάζει δίκοπο μαχαίρι και απαιτεί σύνθετη αντιμετώπιση.   

Τι "παίζεται" στην εκλογή αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ; Η επόμενη κυβέρνηση…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το διακύβευμα της εκλογής της νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ δεν είναι αν θα εκλεγεί ο Παπανδρέου, ο Ανδρουλάκης ή ο Λοβέρδος. Ασφαλώς το πρόσωπο παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά αυτό που πραγματικά διακυβεύεται είναι ποιος θα κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές, καθώς πλησιάζει το κρίσιμο έτος 2023(θα δούμε στη συνέχεια γιατί είναι κρίσιμο).

 

Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα το προφανές. Αν οι δημοσκόποι δεν κάνουν λάθος ή δεν παίζουν παιχνίδια, αρχηγός θα εκλεγεί ο Ανδρέας Λοβέρδος. Γιατί; Διότι το 80% των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής του 2019 εμφανίζεται να συμφωνεί με τις περισσότερες αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης, να έλκεται ακόμα από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και να μην θέλει να ακούσει κάν για το ενδεχόμενο να σχηματισθεί, μετά τις προσεχείς εκλογές, «προοδευτική κυβέρνηση»(δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ), για την οποία βγάζει σπυράκια ο κ. Λοβέρδος και δεν το κρύβει.

 

Εννοείται ότι η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτιμούν να εκλεγεί αρχηγός ο κ. Λοβέρδος. Διότι, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν συνεταίρο, είτε ακροδεξιό(πχ. Βελόπουλος) είτε δεξιόστροφο του Κέντρου(Λοβέρδος).

 

 

Όμως, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν θα γευτούν αυτή τη χαρά. Ο κ. Λοβέρδος δεν μπορεί να εκλεγεί αρχηγός. Διότι οι ψηφοφόροι αυτού του, μικρού πλέον, πολιτικού χώρου, με όσα έχουν προηγηθεί(συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου), γνωρίζουν ότι μια νέα τέτοια εξέλιξη θα εξαφανίσει το κόμμα τους από τον κοινοβουλευτικό χάρτη: οι δεξιόστροφοι ψηφοφόροι του θα πάνε κατευθείαν στην κάλπη της ΝΔ, για να αποτρέψουν τον όποιο κίνδυνο νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστερόστροφοι θα φύγουν για αριστερότερα.

 

Ετσι, αρχηγός στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ θα εκλεγεί είτε ο Νίκος Ανδρουλάκης είτε ο Γιώργος Παπανδρέου. Και οι δύο θα αποκλείσουν οποιαδήποτε νέα κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ. Δεν θα πουν ποτέ δημόσια ότι θα συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για το σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης». Αλλωστε, δεν έχει νόημα να το πουν σήμερα. Μια τέτοια εξέλιξη απαιτεί να μην είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ ή τουλάχιστον το ποσοστό της να είναι χαμηλό, έτσι ώστε να είναι δυνατό να σχηματισθεί κυβέρνηση από το δεύτερο και το τρίτο κόμμα.

 

Αυτό το «κουβάρι» θα ξεμπλέξουν πρώτα όσοι θα πάνε στην κάλπη του ΚΙΝΑΛ στις 5 και, αν χρειαστεί, στις 12 Δεκεμβρίου, για να εκλέξουν τον διάδοχο της Φώφης Γεννηματά. Και μετά θα αναλάβουν οι ψηφοφόροι στις εθνικές εκλογές, όποτε το αποφασίσει ο κ. Μητσοτάκης. Αυτές θα είναι οι κρίσιμες εκλογές.

 

Τι το διαφορετικό θα έχουν από αυτές του 2019; Φαίνεται ήδη στον ορίζοντα. Η πανδημία κάποια στιγμή μέσα στο 2022 θα λήξει ή θα περάσει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Και τότε, από το 2023, οι σκληροί του ευρωπαϊκού Βορρά θα επαναφέρουν την απαίτηση να επανέλθει στην Ευρωζώνη η δημοσιονομική πειθαρχία. Αυτό για την Ελλάδα- χώρα με το μεγαλύτερο παγκοσμίως δημόσιο χρέος και με έλλειμμα που πλησιάζει εκείνο του εφιαλτικού 2009- θα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Καμιά κυβέρνηση δεν θα αντέξει μια επανάληψη, έστω ηπιότερη, της δεκαετίας της χρεοκοπίας και της μνημονιακής περιόδου.

 

Κατά βάθος, λοιπόν, αυτό που διακυβεύεται στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ δεν είναι μόνο ποιος θα εκλεγεί. Αλλά και προς τα πού θα τραβήξει, αν οι επόμενες εκλογές δεν βγάλουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Διότι τότε θα (επαν)έλθει το δίλημμα: ΝΔ και ακροδεξιά(όποιο κομμάτι της εκπροσωπηθεί στη Βουλή) ή ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Ετσι, θα αποκατασταθεί κάποιου είδους κανονικότητα στις συνεργασίες, δηλαδή θα συνεργάζονται όμορα, πολιτικοϊδεολογικώς, κόμματα. Και δεν θα ξαναδούμε «παρά φύσιν» συνεργασίες, όπως αυτές της προηγούμενης περιόδου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εκτός αν οι ψηφοφόροι της 5 ή της 12 Δεκεμβρίου εκλέξουν τον κ. Λοβέρδο, οπότε όλα αυτά θα ανατραπούν. Και τότε πολλοί από όσους θα έχουν απομείνει σ’ αυτό το μικρό κόμμα θα ανακράξουν, σαν άλλοι Σαμψών, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» …

«Ολα πάνε καλά» ή «είν’ όλα μαύρα»;

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Εκ παραδόσεως, οι κυβερνήσεις τραγουδάνε πάντα Μάκη Χριστοδουλόπουλο, και συγκεκριμένα τους στίχους «Ολα πάνε καλά, όλα πάνε καλά και δεν έχω ανάγκη κανένα». Η παράδοση επίσης ορίζει ότι η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, οφείλει να συντάσσεται πάντα με τον Στέλιο Καζαντζίδη και το τραγούδι του «Είν’ όλα μαύρα». Ανάμεσα στη φωτεινογραφία και στη μελανογραφία όμως, ανάμεσα στις ναρκισσιστικές αυτοαξιολογήσεις όσων άρχουν και στις ισοπεδωτικές αποτιμήσεις όσων ελέγχουν, εκτείνεται μια τεράστια περιοχή, όπου υπάρχουν κι άλλα χρώματα, κι άλλες αναπαραστάσεις, που ίσως βρίσκονται πιο κοντά στη μεικτή και πολύπλοκη πραγματικότητα.

 

Σχεδόν δύο χρόνια τώρα, ο κορωνοϊός βασανίζει την ανθρωπότητα. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα η ιατρική επιστήμη προχωρεί ψηλαφητά, όπως πάντα, αφήνοντας την αλαζονεία και την ισχυρογνωμοσύνη για άλλους χώρους: εντοπίζει, εφευρίσκει, προτείνει, αναθεωρεί (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η υποχρεωτική ή μη χρήση της μάσκας), πειραματίζεται, αναπροσανατολίζεται. Η πολιτική εξουσία, διεθνώς, παρακολούθησε μέχρις ενός σημείου τη μετριοπαθή στάση των επιστημόνων και την υιοθέτησε. Δεν συνέχισε όμως έτσι. Αρκετά γρήγορα η οικονομία προκρίθηκε ως προτεραιότητα σε σχέση με την υγειονομική πορεία, οι δε επιστημονικές επιτροπές και οι προτάσεις τους υποχώρησαν σε δεύτερο ρόλο, σχεδόν ασήμαντο ή απλώς νομιμοποιητικό των κυβερνητικών επιλογών. Αυτό ενδέχεται να βελτίωσε κάποιους δείκτες της αγοράς, επιδείνωσε ωστόσο τους υγειονομικούς δείκτες.

 

Το αποτέλεσμα: η αρχικά καλή εικόνα απέκτησε σκιές, επίμονες και επεκτατικές. Τυπικό παράδειγμα η χώρα μας. Οσο καλή θέση κι αν κατείχε για μεγάλο χρονικό διάστημα στους ευρωπαϊκούς πίνακες που αξιολογούν την ανταπόκριση κάθε χώρας στην πανδημία, μετά το καλοκαίρι χειροτέρεψαν κρίσιμοι δείκτες. Το χρέος της κυβέρνησης είναι να αποσπάσει το δυνατόν συντομότερα το βλέμμα της από τη μεγάλη εικόνα, γιατί οι πιθανότητες αυτοΰπνωσης είναι πολλές, και να το προσηλώσει στις «λεπτομέρειες».

 

Δεν είναι όμως λεπτομέρεια οι 35 θάνατοι ημερησίως και τα 3.000 κρούσματα. Δεν είναι λεπτομέρεια να πεθαίνει κανείς στην αναμονή για ΜΕΘ. Ούτε και η άρνηση της κυβέρνησης ν’ ακούσει τους ειδικούς, που της προτείνουν να επεκτείνει την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε αστυνομικούς, στρατιωτικούς και κληρικούς, και να ξανασκεφτεί το θέμα «παρελάσεις».

 

Αν δεν ακούει αυτούς, ούτε βέβαια την αντιπολίτευση, ας ακούσει τότε τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο.

  

Αποστολή εξετελέσθη κ. Σρόιτερ. Συγχαρητήρια!

 

 γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

 

 

Το “τεκμήριο αθωότητας” ως τεράστια κατάκτηση της δημοκρατίας ισχύει ευτυχώς στο νομικό μας σύστημα. Το τηλεοπτικό σύστημα πάλι έχει τους καταδικούς του κανόνες, νόμους και ηθική. Μπορεί π.χ. όχι απλά να... σέβεται το “τεκμήριο αθωότητας”, αλλά να προχωρά πολύ πιο πέρα εξυμνώντας τα ταλέντα και την “προσφορά” στο σωφρονιστικό σύστημα ενός υποδίκου, έγκλειστου στη φυλακή. Μόνο που τότε καταπατά μία άλλη δημοκρατική υποχρέωση. Αυτήν που λέει ότι η δίκη δεν έχει ακόμα γίνει κι όταν εξυμνείς σε πανελλήνιο τηλεοπτικό δίκτυο έναν κατηγορούμενο, παραβιάζεις την αντικειμενικότητα και ποδοπατάς τα όσα έχουν καταθέσει τα φερόμενα ως θύματα του.

 

Τέσσερα είναι αυτά στην υπόθεση Λιγνάδη: τρεις που ήταν ανήλικοι όταν καταγγέλλουν πως βιάστηκαν από εκείνον κι ένας ενήλικος. Υπάρχουν όμως κι άλλοι μάρτυρες που είναι επίσης φερόμενοι ως θύματά του-τα καταγγελλόμενα εγκλήματα εναντίον τους όμως έχουν παραγραφεί.

 

Στην σπουδή του να κάνει πρεμιέρα στη νέα σεζόν με μία μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία ο Αντώνης Σρόιτερ έκανε ακριβώς αυτό. Καταπάτησε τα δικαιώματα των φερομένων ως θυμάτων. Πως αλλιώς αντιλαμβάνεται ο μέσος θεατής τα τόσα εξυμνητικά που ειπώθηκαν στην “Αυτοψία” του Σρόιτερ για την παράσταση για το 1821 που οργάνωσε ο Δημήτρης Λιγνάδης μέσα στις φυλακές της Τρίπολης; Μέχρι ο διευθυντής του σωφρονιστικού καταστήματος έκανε δηλώσεις για το πόσο σημαντικό ήταν αυτό.

 

 

Ναι, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται: εργαστήρια χειροτεχνίας, παραστάσεις και διαφορετικές καλλιτεχνικές δράσεις και εκδηλώσεις γίνονται χρόνια τώρα, ανακουφίζοντας τους φυλακισμένους και δίνοντάς τους μια διέξοδο. Όμως ουδείς επαίνεσε τόσο τους δεκάδες εθελοντές που τα πραγματοποιούν, από το Εθνικό Θέατρο μέχρι την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου και πολλούς άλλους λιγότερο γνωστούς φορείς. Γιατί δεν έγινε ποτέ σ΄αυτά μια “Αυτοψία”; Διότι δεν θα υπήρχε ενδεχομένως η προοπτική μιας συνέντευξης με τον Λιγνάδη ή τον Φιλιππίδη. Ούτε η αφορμή μίας παράστασης για να εξυμνηθεί ο..αγώνας που έδωσε η Γ.Γ.Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου για την πραγματοποίησή της. Έχει δώσει άλλους αγώνες η κα Νικολάου για το σωφρονιστικό σύστημα; Ναι, αλλά θεωρώ και φοβάμαι πως ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση και πάντως όχι του “εκπολιτισμού” του.

 

Όπως και να χει ελλείψει συνεντεύξεων ο κ.Σρόιτερ πέρασε τη μισή εκπομπή επαινώντας την πρωτοβουλία της παράστασης και την άλλη μισή παίρνοντας συνεντεύξεις από άλλους κρατουμένους, όχι υποδίκους αυτούς, στις φυλακές της Τρίπολης, τις φυλακές δηλαδή που κρατούνται όσοι έχουν διαπράξει ή κατηγορούνται για απεχθή σεξουαλικά αδικήματα. Κάποιοι από τους κρατουμένους τον εμπιστεύτηκαν, κάποιοι άλλοι έκλαψαν. Ο ίδιος άλλωστε είχε επιδιώξει αυτές τις εξομολογήσεις. Πλην όμως στο στούντιο μετά, μας είπε ότι όταν διάβασε (εκ των υστέρων) για τι κατηγορούνται, την “κατανόηση” αντικατέστησε η “οργή” και η βεβαιότητα ότι “η κοινωνία δεν θα τους συγχωρέσει ποτέ”. Θου Κύριε.

 

Φυσικά ακολούθησε χαμός στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Και στα πρωινάδικα, όπου η Φαίη Σκορδά στάθηκε και πάλι στο ύψος της σοβαρότητας των γεγονότων- της το χρωστάμε να το αναφέρουμε αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή διάφοροι “φίλοι” και επώνυμοι στα social media πήραν κουράγιο και άρχισαν να κάνουν αμφίσημα ή και χυδαία σχόλια, περί “συναινετικού σεξ με ενηλίκους”. Κι από την άλλη, δε λέω. Ο κ Σρόιτερ έκανε την πρεμιέρα που εύχεται η πλειονότητα της τηλεόρασης: μακιαβελικά θορυβώδη. Η αποστολή εξετελέσθη.

ΕΛΠΕ: Βάζουν συσκευές εντοπισμού και παρακολούθησης στους εργαζόμενους!

 

Το «μάτι» του «μεγάλου αδερφού» πάνω στο …πετσί των εργαζομένων θέλει να επιβάλει η διοίκηση των ΕΛΠΕ. Οι διοικούντες με πρόσχημα την ασφάλεια των εργαζομένων για πιθανές λιποθυμίες από αναθυμιάσεις τους ενημέρωσαν ότι θα φορούν μια συσκευή, η οποία σε πραγματικό χρόνο θα παρακολουθεί όλες τις κινήσεις τους!!!

 

Πίσω από το δήθεν …ενδιαφέρον τους για τους εργάτες τα ΕΛΠΕ ουσιαστικά αναζητούν τρόπους αύξησης της εκμετάλλευσης και της εντατικοποίησης της εργασίας μέσω της συνεχής παρακολούθηση των εργαζομένων τους.  Οι συσκευές εντοπισμού θα καταγράφουν όλες τις κινήσεις των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι παρακολουθούνται τα πάντα…

 

Και όλα τα παραπάνω όταν όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι όταν η υπερωρία πάει σύννεφο και ο εξοπλισμός παλιώνει και τρυπάει κάθε τρεις και λίγο!

 

Εργαλεία εντατικοποίησης της δουλειάς

Το «Αγωνιστικό Μέτωπο» των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ μπροστά στις συγκεκριμένες πρακτικές προχωρά στη συλλογή υπογραφών για τη διενέργεια γενικής συνέλευσης με σκοπό η εργοδοσία να μην εφαρμόσει το μέτρο του «μεγάλου αδερφού».

 

Σε ανακοίνωση του καταγγέλλει ότι η χρήση συσκευών γεωγραφικού εντοπισμού που θέλει η εργοδοσία να χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι «ουδεμία σχέση έχουν με την ασφάλεια των εργαζομένων και των εγκαταστάσεων», καθώς αυτές οι συσκευές «θα χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία εντατικοποίησης της δουλειάς, ενίσχυσης της δυνατότητας της εργοδοσίας να επιβάλει ”αξιολογήσεις” και ”ποινές”».

 

Παράλληλα σημειώνει ότι «πρόκειται εκτός από παρακολούθηση, για μέτρο που θα αξιοποιηθεί και στην κατεύθυνση για την περικοπή θέσεων εργασίας καθώς θα κρίνει με πόσους θα “βγαίνει η δουλειά”. 

πηγή

     

Στο δρόμο οι εργαζόμενοι της Alitalia

 

Πρώην αεροσυνοδοί της ιταλικής αεροπορικής εταιρείας Alitalia διαμαρτύρονται στο κέντρο της Ρώμης, βγάζοντας τις στολές τους, για την διάλυση και εξαγορά της εταιρείας από την ITA καθώς και για την απόλυσή τους.

 

Οι πρώην εργαζόμενες στην Alitalia παρατάχθηκαν στην πλατεία πάνω από το Καπιτώλιο το απόγευμα της Τετάρτης και ξεκίνησαν να βγάζουν την επίσημη στολή της αεροπορικής εταιρείας.

 

 Με τη διάλυση της Alitalia απολύονται 6.800 εργαζόμενοι. «Δεν είναι αλήθεια ότι ήμασταν υπεράριθμοί. Ο πραγματικός στόχος είναι να χάσει η Ιταλία όλες τις σημαντικές αεροπορικές συνδέσεις, στην Ευρώπη και όχι μόνον», υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα.    

πηγή

O ΠΟΥ προσπαθεί να σπάσει τις πατέντες στα εμβόλια των φαρμακευτικών

 

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προσέλαβε τη Νοτιοαφρικανική εταιρεία Afrigen Biologics and Vaccines, για να επιχειρήσει να δημιουργήσει ένα εμβόλιο κατά της CoViD-19 που θα είναι όσο πιο κοντά γίνεται με το mRNA εμβόλιο της Moderna.

 

Η άρνηση των φαρμακευτικών εταιρειών να άρουν τις πατέντες τους για τα εμβόλια κατά της CoViD-19, οδήγησε τον ΠΟΥ στο μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο, συνολικής αξίας 100 εκατ. δολαρίων, για την «αντιγραφή» του εμβολίου.

 

 

Σύμφωνα με τον Μάρτιν Φρίντε, επικεφαλής του σχετικού σχεδίου στον ΠΟΥ, το εμβόλιο της Moderna επιλέχθηκε για αναπαραγωγή αφενός διότι η τεχνολογία mRNA που χρησιμοποιεί είναι εξαιρετικά αποτελεσματική κατά της CoViD-19 και ενέχει μεγάλες ελπίδες για την αντιμετώπιση άλλων ασθενειών στο μέλλον, όπως η ελονοσία και η φυματίωση. Αφετέρου διότι η Moderna έχει δηλώσει πως «δεν θα επιβάλει την πνευματική της ιδιοκτησία κατά τη διάρκεια της πανδημίας». Αυτό σημαίνει πως ένας κατασκευαστής που θα παρασκευάσει ένα εμβόλιο παρόμοιο με αυτό της Moderna, πιθανότατα δεν θα μηνυθεί από την εταιρεία, όσο διαρκεί η πανδημία.

 

Το εμβόλιο της Moderna επιλέχθηκε επίσης διότι υπάρχουν περισσότερες διαθέσιμες πληροφορίες για τη σύνθεσή του, από ό,τι για το έτερο mRNA εμβόλιο της Pfizer, ενώ και η πατέντα του είναι πιο περιεκτική, αν και όχι πλήρως. «Είναι πολύ προσεκτικά κι έξυπνα γραμμένη για να μην αποκαλύπτει τα πάντα», είπε ο διευθύνων σύμβουλος της Afrigen, Πέτρο Τρεμπλάνς.

 

Έτσι, ενώ η Afrigen γνωρίζει τα περισσότερα συστατικά και τον εξοπλισμό που απαιτείται, «δεν γνωρίζουμε τις ακριβείς συγκεντρώσεις. Και δεν γνωρίζουμε μερικούς από τους χρόνους ανάμειξης – μερικές από τις συνθήκες ανάμειξης και μορφοποίησης», συμπλήρωσε ο Τρεμπλάνς.

 

Το σχέδιο του ΠΟΥ είναι να γίνει η Afrigen «κέντρο εκπαίδευσης». «Το ονομάζουμε “κόμβο μεταφοράς τεχνολογίας”», είπε ο Φρίντε. «Κατασκευαστές από όλο τον κόσμο θα προσκληθούν να μάθουν ολόκληρη τη διαδικασία. Έτσι η τεχνολογία θα είναι διαθέσιμη σε πολλούς κατασκευαστές».

 

Η Moderna, όπως και άλλες εταιρείες, αντιμετωπίζει πίεση να απελευθερώσει την πατέντα της. Αμερικανοί γερουσιαστές και βουλευτές δημοσίευσαν επιστολή στην οποία υπενθυμίζουν πως η Moderna έλαβε δημόσια χρηματοδότηση, ύψους ενός δισ. δολαρίων μονάχα για το κομμάτι της έρευνας.

 

Η Moderna απαντά με γενικόλογες διαπιστώσεις πως έχει δεσμευτεί να «προστατεύσει όσο περισσότερους ανθρώπους είναι δυνατόν σε όλο τον κόσμο» και δηλώνει πως βρίσκεται στη διαδικασία έρευνας για την ίδρυση ενός εργοστασίου παρασκευής εμβολίων στην Αφρική.

ΠΟΥ όμως αντιτείνει πως σε μία τέτοια περίπτωση, αφενός το εργοστάσιο αυτό δεν θα αποτελεί «κέντρο εκπαίδευσης» ώστε να διαμοιράζεται η τεχνογνωσία, και αφετέρου δεν θα είναι «ιδιοκτησία των Αφρικανών». «Πρέπει να σιγουρέψουμε πως θα ανήκει στους Αφρικανούς και ότι οι Αφρικανοί θα έχουν την εξουσία», δήλωσε ο Φρίντε. Επίσης, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι σε μία μελλοντική πανδημία τα εμβόλια που παρασκευάζονται από τη Moderna στην Αφρική δεν θα πηγαίνουν και πάλι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

 

Σύμφωνα με τον Φρίντε, η Moderna βρίσκεται ακόμα σε συζητήσεις με τον ΠΟΥ. Παραμένει αισιόδοξος πως η εταιρεία θα μπορούσε να συμφωνήσει σε κάποιου είδους μεταφορά τεχνογνωσίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, εκτιμά πως ο χρόνος για την τελική παρασκευή ενός «αντιγράφου» του εμβολίου της Moderna θα μπορούσε να περικοπεί από τα 3-4 χρόνια στα δύο.

 

Ακόμα κι αυτός ο χρόνος φαντάζει μεγάλος, όμως το σχέδιο του ΠΟΥ αποτελεί και έναν μπούσουλα, μία επένδυση για μελλοντικές πανδημίες. Η αποκωδικοποίηση και η αναπαραγωγή ενός εμβολίου mRNA θα είναι εξαιρετικά σημαντική για την γρήγορη ανάπτυξη και διάθεση σε όλο τον πλανήτη αντίστοιχων εμβολίων για μελλοντικές νόσους. Και σε ένα επιπλέον βήμα, η Afrigen σχεδιάζει να προσαρμόσει το «αντίγραφο» εμβολίου για αποθήκευση σε υψηλότερες θερμοκρασίες από αυτές που απαιτούν τα εμβόλια της Moderna και της Pfizer.   

πηγή 

Οι απόστρατοι, ο Μπογιόπουλος και η Δικαιοσύνη

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Σήμερα εκδικάζεται η αγωγή της Ένωσης Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού Ξηράς (ΕΑΑΣ) κατά του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου. Είναι προφανές ότι ο στόχος της αγωγής είναι κατά πολύ ευρύτερος από την επαγγελματική/οικονομική εξόντωση του συγκεκριμένου δημοσιογράφου.

 

Στόχος των εν λόγω υπολειμμάτων του σκοτεινού παρελθόντος είναι η προβολή της φασίζουσας εκδοχής τους για την Ιστορία. Απλούστερα, αυτό που επιδιώκουν είναι η επιβολή του φόβου και της σιωπής σε όλους όσοι αρνούνται να αποδεχτούν την παραποίηση της Ιστορίας και να ξεχάσουν τις διώξεις, τα ξερονήσια, τις δίκες και τις εκτελέσεις, τον τρόπο δηλαδή θεμελίωσης του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους. Τη μνήμη αυτής της διαδικασίας άλλωστε οι εν λόγω απόστρατοι υπερασπίζονται και τιμούν στις γιορτές μίσους παρέα με χρυσαυγίτες «πατριώτες» και άλλους κρυφονοσταλγούς των σκοτεινότερων ημερών της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Προφανές είναι επίσης ότι η αγωγή των αποστράτων κατά του Μπογιόπουλου δεν προέκυψε σε πολιτικό κενό. Η απόφασή τους να διώξουν τον δημοσιογράφο γονιμοποιήθηκε στο έδαφος που καιρό τώρα καλλιεργούν οι «θεωρίες» των δύο άκρων, με τις οποίες το κυρίαρχο αστικό σύστημα προσπαθεί να ξεμπερδέψει με την κομμουνιστική αριστερά εξισώνοντας την πολιτική της δράση και τους λαϊκούς αγώνες με τις φασιστο-ναζιστικές μαφιόζικες τακτικές και πρακτικές

 

Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος από τον εγκλεισμό της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής στις φυλακές και από την τελεσίδικη απόφαση της Δικαιοσύνης ότι η εν λόγω οργάνωση είναι εγκληματική. Ωστόσο έχει ήδη ξεκινήσει η προσπάθεια «ξεπλύματος» όπως φαίνεται κατ’ αρχάς από την απόφαση για την αποφυλάκιση του χρυσαυγίτη «πυρηνάρχη» της Νίκαιας. Πρόκειται για μια ακόμη απόδειξη ότι η φασίζουζα ακροδεξιά αποτελεί το απαραίτητο δεκανίκι, ιδιαίτερα χρήσιμο σε στιγμές που το αστικό σύστημα δυσκολεύεται στον βηματισμό του.

 

Πράγματι, η θερμοκοιτίδα για να διατηρηθούν ζωντανοί οι φορείς των ακροδεξιών κατάλοιπων της Ιστορίας είναι το ίδιο το κράτος, το οποίο εποπτεύει την ΕΑΑΣ, που ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπάγεται στο υπουργείο Άμυνας.

 

Αν αυτό το κράτος δεν είχε ανάγκη τις ακροδεξιές εφεδρείες του, θα είχε ήδη φροντίσει ώστε να μην παρέχει άλλοθι και κάλυψη στους νοσταλγούς του «συμμοριτοπόλεμου» πατριδοκάπηλους απόστρατους. Και δεν θα ένιπτε τας χείρας του αναμένοντας την απόφαση της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης, η οποία εν τέλει καλείται να αποφανθεί αν οι «συμμοριτοφάγοι» είναι πράγματι συνοδοιπόροι των έγκλειστων χρυσαυγιτών, με τους οποίους μαζί γιορτάζανε στον Γράμμο και το Βίτσι…

Ο Δελαστίκ δεν ήταν ένας «μοναχικός λύκος» της δημοσιογραφίας

 

Ένας χρόνος χωρίς τον Γιώργο Δελαστίκ φαντάζει ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ίσως γιατί έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι μπορείς να τον πάρεις ανά πάσα στιγμή τηλέφωνο — όταν τα πράγματα στην επαγγελματική ή την προσωπική σου ζωή βγαίνουν εκτός σχεδίου. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το διάστημα που βρισκόμαστε μακριά του είναι πολύ μεγαλύτερο. Ταυτίζεται χρονικά με τη στιγμή που αποσύρθηκε από τη δημοσιογραφία λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, αφήνοντας πολλούς από εμάς όχι απλώς με ένα δυσαναπλήρωτο κενό – όπως γράφουν στα τυπικά αποχαιρετιστήρια μηνύματα – αλλά κυριολεκτικά σε κατάσταση απόγνωσης.

 

Τώρα, ποιον θα καλέσεις, όταν τα στοιχεία ενός άρθρου που ετοιμάζεις δεν κολλάνε μεταξύ τους; Όταν καταλαβαίνεις ότι χάνεις ένα κομβικό σημείο του ρεπορτάζ, το οποίο ο Γιώργος θα ακουμπούσε για σένα στο τραπέζι σαν το χαμένο κομμάτι ενός παζλ; Κυρίως, όμως, όταν συνειδητοποιείς ότι το συμπέρασμά σου, στο οποίο κατέληξες μέσα από τις μαρξιστικές μεθόδους έρευνας και συλλογισμού που αυτός σου δίδαξε, έρχεται σε σύγκρουση με τη συντριπτική πλειονότητα όσων ασχολούνται με το ίδιο θέμα; Μπορείς να βγεις μόνος, κόντρα στο ρεύμα; Θα σε αντιμετωπίσουν σαν τον Δον Κιχώτη ή σαν τον ήρωα του Ιονέσκο, που παίρνει το όπλο του, όταν όλοι μετατρέπονται σε ρινόκερους; Θα προσπαθήσουν δηλαδή να σε γελοιοποιήσουν ή να σε απομονώσουν.

  

Ο Γιώργος Δελαστίκ δεν έδειχνε να νοιώθει ποτέ αυτόν τον φόβο. Αφού πρώτα οικοδομούσε το επιχείρημά του, με την επιμέλεια ενός επιστήμονα που περνά αμέτρητες ώρες στο εργαστήριο, έβγαινε μπροστά να ανακοινώσει το πόρισμά του, αδιαφορώντας για τη θύελλα αντιδράσεων που μπορεί να προκαλούσε. Θυμάμαι ακόμη τη σχεδόν στιγμιαία αντίδρασή του, όταν το 2005 η εφημερίδα της Δανίας Jyllands-Posten δημοσίευσε τα πρώτα σκίτσα του Μωάμεθ, που προκάλεσαν εξεγέρσεις σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες. Ενώ σύσσωμη η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έπεφτε στην παγίδα περί της «προάσπισης της ελευθερίας του λόγου», ο Δελαστίκ είχε ήδη στήσει στο μυαλό του μια πολυεπίπεδη ανάλυση: για την προσπάθεια συγκάλυψης των επιπτώσεων του δυτικού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας, για τις μεθοδεύσεις φιλοδυτικών μουσουλμανικών κυβερνήσεων που εκμεταλλεύτηκαν τις αντιδράσεις των πιστών, για τον ρόλο του Ισλάμ όχι μόνο ως «όπιου του λαού» και «στεναγμού των καταπιεσμένων» αλλά και ως εθνικής ταυτότητας κ.ο.κ. Μόνο με βάση μια τόσο στιβαρή ανάλυση μπορούσαμε να κατανοήσουμε, δέκα χρόνια αργότερα, τη φρικιαστική και απάνθρωπη επίθεση στο Charlie Hebdo, καταλαβαίνοντας ότι οι πραγματικοί θύτες και τα διαρκή θύματα δεν ταυτίζονται με την εθνική ταυτότητα ή τη θρησκεία των δολοφόνων και των φυσικών θυμάτων τους.

 

Χάρη στον επιστημονικό ορθολογισμό που συνόδευε τον δημοσιογραφικό του λόγο, μπορούσε ταυτόχρονα να αναλύει π.χ. την τουρκική επιθετικότητα αλλά να είναι ταυτόχρονα ο πρώτος που θα επισήμαινε όλες τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από την ελληνική πλευρά, να στηρίζει ένα νέο διεθνές κίνημα, αναγνωρίζοντας τις τυχόν δομικές αδυναμίες του, να μην τυφλώνεται από ενθουσιασμό, όταν ο εχθρός του αποκτούσε έναν νέο εχθρό, ο οποίος θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε δικό σου εχθρό. Ακόμη και αν σε κάποιο θέμα διαφωνούσες με την τόσο γερά δομημένη σκέψη του, ήξερες ότι δεν μπορούσες να το καταλάβεις χωρίς να ακούσεις τη δική του ανάλυση.

  

 

Ο Δελαστίκ, βέβαια, δεν ήταν ένας ψυχρός τεχνοκράτης των διεθνών σχέσεων. Αναζητούσε πάντα τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους για να τους φέρει στο επίκεντρο της ιστορίας. Σε όλη του την πορεία έκανε πράξη την φράση του άλλου μεγάλου αναλυτή Ρόμπερτ Φισκ (που έφυγε λίγες ημέρες μετά τον Γιώργο στις 30 Οκτωβρίου του 2020) ότι «οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι ουδέτεροι και αμερόληπτοι μόνο στο πλευρό όσων υποφέρουν».

 

Σε αντίθεση όμως με άλλες μεγάλες μορφές του παγκόσμιου δημοσιογραφικού στερεώματος, που συχνά δρούσαν σαν μοναχικοί λύκοι συγκεντρώνοντας πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, ο Δελαστίκ ήταν από μόνος του μια ολόκληρη σχολή δημοσιογραφίας για γενιές συναδέλφων. Η εβδομαδιαία σύσκεψη του Πριν, στην οποία είχα την τιμή να ενταχθώ για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του ’90, είχε έναν σχεδόν μυσταγωγικό χαρακτήρα. Ήταν και παρέμεινε ένα μεγάλο σχολείο δημοσιογραφίας αλλά και ο αντίποδας του λεγόμενου «πρωινού καφέ» του εκάστοτε πρωθυπουργού. Στο Μαξίμου εξυφαίνονταν η επίθεση και σε εκείνη τη μικρή σύσκεψη δημιουργούνταν εργαλεία για την άμυνα και την αντεπίθεση.

  

Άρης Χατζηστεφάνου για το ΠΡΙΝ

ΠΟΥ: Γιατί η πανδημία θα παραταθεί ως το τέλος του 2022

 

Η πανδημία covid-19 «θα συνεχιστεί ένα χρόνο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε» να διαρκέσει, διότι οι φτωχές χώρες δεν λαμβάνουν τα εμβόλια που έχουν ανάγκη, προειδοποίησε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ).

  

Ο δρ Μπρους Έιλγουορντ, αξιωματούχος του ΠΟΥ, εξήγησε ότι αυτό σημαίνει πως η υγειονομική κρίση θα μπορούσε «εύκολα να παραταθεί ως αργά το 2022».

 

Λιγότερο από το 5% του πληθυσμού της Αφρικής έχει ανοσοποιηθεί κατά της covid-19, έναντι του 40% στις περισσότερες άλλες ηπείρους. Ο Έιλγουορντ κάλεσε τις πλούσιες χώρες να προσφέρουν τη σειρά τους στις φτωχές ώστε οι φαρμακευτικές εταιρείες να δώσουν προτεραιότητα στις χαμηλότερου εισοδήματος χώρες.

 

 

Ο αξιωματούχος του ΠΟΥ επισήμανε ότι οι πλούσιες χώρες πρέπει να ελέγξουν και πού βρίσκονται σε ό,τι αφορά τις δωρεές τους σε εμβόλια βάσει των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει. «Δεν βρισκόμαστε σε καλό δρόμο» «Μπορώ να σας πω ότι δεν βρισκόμαστε σε καλό δρόμο» τόνισε.

 

«Πρέπει πραγματικά να εντείνουμε τους ρυθμούς, διαφορετικά ξέρετε τι θα συμβεί; Αυτή η πανδημία θα συνεχιστεί ένα χρόνο περισσότερο από όσο θα έπρεπε», υπογράμμισε.

 

Μια ένωση φιλανθρωπικών οργανώσεων, η People’s Vaccine, έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι μόνο μία στις επτά δόσεις, που έχουν δεσμευθεί να δωρίσουν οι πλούσιες χώρες και οι φαρμακευτικές εταιρείες, όντως φτάνει στον προορισμό της.

 

Η μεγάλη πλειονότητα των εμβολίων κατά της covid-19 έχει δοθεί σε χώρες με υψηλά ή άνω του μέσου εισοδήματα, ενώ στην Αφρική έχει χορηγηθεί μόλις το 2,6% των δόσεων που έχουν γίνει παγκοσμίως.

 

 

Πηγή : ΑΠΕ