Γιατί και πώς άλλαξε χθες η εικόνα του ΚΙΝΑΛ

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Αν γίνει ένας μικρός απολογισμός από τις ειδήσεις που «έδωσε» την χθεσινή μέρα ο χώρος του Κινήματος Αλλαγής τότε συνοπτικά έχουμε τα εξής: Η κοινοβουλευτική του ομάδα δεν είχε ενιαία θέση για το αν πρέπει να ψηφίσει η όχι το νομοσχέδιο για τον νέο ποινικό κώδικα,. Επίσης οι 6 υποψήφιοι για την ηγεσία δεν κατάφεραν ούτε χθες βράδυ να καταλήξουν σε έναν κοινά αποδεκτό τρόπο ώστε να καταθέσουν τις απόψεις του σε μία τηλεμαχία. Debate κατά το κοινώς λεγόμενο.

 

Η εικόνα του ΚΙΝ.ΑΛ απέχει πάρα πολύ από το αφήγημα ενός χώρου με εσωτερική συνοχή που ξέρει τι θέλει και που πάει. Πολύ περισσότερο αν συνυπολογίσει κανείς τις διακηρύξεις των επίδοξων προέδρων του για την επιθυμία τους να πολλαπλασιάσουν τα ποσοστά τους και να γίνουν ούτε λίγο, ούτε πολύ αξιωματική αντιπολίτευση στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Αντίθετα, όπως όλα δείχνουν το Κίνημα Αλλαγής για τις επόμενες 3 εβδομάδες που απομένουν μέχρι την πρώτη Κυριακή των εκλογών θα θυμίζει «ακυβέρνητο πλοίο». Δίχως πυξίδα, προκαθορισμένη διαδρομή και με συνεχείς ανταρσίες. Εγείρονται μάλιστα υποψίες ότι μπορεί να έχει ακριβώς την ίδια εικόνα και μετά τις 12 Δεκεμβρίου. Παρότι θα προκύψει ο νέος αρχηγός του. (Αν η πορεία της πανδημίας δεν εμποδίσει την διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας)..

  

Για την χθεσινή εικόνα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΙΝ.ΑΛ πολύ λίγο ευθύνεται ο βουλευτής Γιώργος Μουλκιώτης, που έχει την φήμη ότι κάνει λάθος όταν πατάει τα κουμπιά στις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Γιατί τα «υπέρ» που κατά λάθος ψήφισε επί της αρχής και σε ένα άρθρο του νομοσχεδίου για τον ποινικό κώδικα γρήγορα διορθώθηκαν. Τα «κουμπιά» όμως που πάτησε χθες ο Ανδρέας Λοβέρδος, ανακοινώνοντας πως υπερψηφίζει το ίδιο νομοσχέδιο ενώ το ΚΙΝ.ΑΛ είχε επίσημη θέση για «παρών», δεν είναι το ίδιο εύκολο να διορθωθούν.

 

Σε περίπτωση που ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν είχε κάνει την συγκεκριμένη δήλωση στην Βουλή, ουδείς θα ασχολούνταν με την στάση του ΚΙΝ.ΑΛ στην συγκεκριμένη συνεδρίαση. Ήταν σύνηθες άλλωστε τους τελευταίους, πολλούς, μήνες το ΚΙΝ.ΑΛ -υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά- να μην ψηφίζει κυβερνητικά νομοσχέδια. Ακόμη και αν συμφωνούσε με αρκετά από τα άρθρα τους, όπως στο χθεσινό.

 

Ακριβώς γιατί η ηγεσία του είχε εκτιμήσει ότι οι πρακτικές έμμεσης στήριξης στην Ν.Δ δεν συμβάλλουν στην αύξηση της πολιτικής του απήχησης, ούτε συνάδουν με το γενικότερο κλίμα. Για αυτή του την στάση άλλωστε το Κίνημα Αλλαγής συχνά στην Βουλή δέχονταν επικρίσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

 

Ο Ανδρέα Λοβέρδος φαίνεται πως θέλησε να αλλάξει αυτή την εικόνα. Ισχυρίστηκε ότι η αύξηση των ποινών για ειδεχθή εγκλήματα, που προβλέπονταν στο νέο ποινικό κώδικα, ήταν πάνδημο αίτημα και γι αυτό το ψήφισε. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να έχει στηρίξει τα συγκεκριμένα άρθρα δίχως να δηλώσει ότι στηρίζει την αρχή του νομοσχεδίου. Αφού μια τέτοια πράξη στην «κοινοβουλευτική» γλώσσα αποτελεί σήμα στήριξης στην κυβέρνηση. Ιδίως όταν αφορά νομοθετήματα που δημιουργούν πολώσεις ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Όπως το συγκεκριμένο για τον ποινικό κώδικα όπου η κυβέρνηση θέλησε να εντάξει διατάξεις για τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας με αλλαγές στο άρθρο 191, δίνοντας στίγμα αυταρχικής προσέγγισης.

 

Το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η υπόθεση του debate, έχει ίσως μικρότερη πολιτική αξία από την κοινοβουλευτική έκφραση του ΚΙΝ.ΑΛ. Είναι όμως δείγμα του πόσο οι προσωπικές τακτικές μπορούν να επηρεάσουν την εικόνα του χώρου. Στοιχείο άλλωστε που ήταν εξαρχής σαφές από την πληθώρα των υποψηφίων για τον προεδρικό θώκο. Η απουσία πάντως μιας τηλεμαχίας με τους 6 υποψηφίους, δεν πρόκειται να εμποδίσει τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Αυτές που γίνονται μέσω λόγων αλλά και πράξεων όπως απέδειξε η πρωτοβουλία του Ανδρέα Λοβέρδου.

 

Πλέον όμως στην αντιπαράθεση αυτή προκύπτει ως μείζον ζήτημα το ποια θα είναι η σχέση του Κινήματος Αλλαγής με την Νέα Δημοκρατία και τον χώρο που στην γλώσσα του ΠΑΣΟΚ -ακόμη- αποκαλείται «δεξιά». Ένα θέμα στο οποίο κανείς υποψήφιος πλέον δεν μπορεί να συνεχίσει να αποφεύγει να πάρει θέση.     

Δύσκολες μέρες κι ακόμα πιο δύσκολες νύχτες

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Και τα γκρίζα και μαύρα χρώματα που χρησιμοποιούν οι κατεξοχήν αρμόδιοι, οι μαχόμενοι γιατροί, για να ιστορήσουν την πανδημική κατάσταση τείνουν να εξαντληθούν, και οι λέξεις με το βαρύ δραματικό φορτίο τελειώνουν. Και μάλιστα χωρίς να καταφέρνουν να συγκινήσουν ιδιαίτερα, να παρακινήσουν σε άμεσο αναπροσανατολισμό τους κυβερνώντες. Και δεν εννοείται εδώ ο εποπτευόμενος υπουργός Υγείας, τα ασύντακτα προφορικά ελληνικά του οποίου, εκτός που αδυνατούν να πείσουν και τους καλόπιστους ακόμα, αποτελούν τον καθρέφτη της αμηχανίας και της αδυναμίας συγκρότησης συνεκτικού σχεδίου.

 

Το τέταρτο κύμα της επέλασης της COVID οδηγεί τη χώρα στη χειρότερη επιδημιολογική θέση της την τελευταία διετία. Τίποτε πάντως δεν ήταν απροσδόκητο και αιφνιδιαστικό. Η επιδείνωση όλων των δεικτών είχε προαναγγελθεί. Οι λοιμωξιολόγοι, και οι της επιτροπής, προειδοποιούσαν ότι αν το πνεύμα της θερινής χαλάρωσης, κυβερνητικής και κοινωνικής, κυριαρχήσει και το φθινόπωρο, θα κινδυνέψουμε να χάσουμε και τα κεκτημένα. Δυστυχώς, οι φόβοι τους επαληθεύτηκαν: Τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο φέτος πέθαναν 2.247 ασθενείς λόγω COVID. Υπερδιπλάσιοι από τους 1.017 νεκρούς του αντίστοιχου περυσινού διμήνου.

 

Προειδοποιούσαν επίσης ότι δεν είναι καιρός για μηνύματα του τύπου «όλα πάνε καλά», όταν ο εμβολιασμός έχει βαλτώσει, ούτε για παρελάσεις και εορταστικές εκδηλώσεις θρησκευτικού συνωστισμού, ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Μάταια. Φτάσαμε έτσι στην τρομακτική δήλωση της αναπληρώτριας υπουργού Υγείας Μίνας Γκάγκα: «Αν αυξηθούν κι άλλο τα κρούσματα, οι νοσηλείες και οι διασωληνωμένοι, θα πρέπει σε λίγο να διαλέξουμε αν θα νοσηλευθεί ασθενής με κορωνοϊό ή με εγκεφαλικό». Ευθύτερη ομολογία αποτυχίας δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

 

Θα εισηγηθούν άραγε οι φλύαροι αλλοτριοπράγμονες υπουργοί να μη μετράμε ούτε τους νεκρούς, για να μην αποκαρδιωνόμαστε, ή θα αρκεστούν στη σοφή πρότασή τους να μη μετράμε τα κρούσματα, τον αριθμό των οποίων πάντως, όταν μας βόλευε, τον κράδαιναν σαν πειστήριο πανευρωπαϊκών αριστείων; Να μη μετράμε ούτε τους εκτός ΜΕΘ διασωληνωμένους; Ούτε τα ράντζα που δανείζει το ένα νοσοκομείο στο άλλο για να πορευτεί στην εφημερία του; Ούτε τους οφθαλμίατρους που μετακινούνται από την Αθήνα στη Λάρισα ή στη Θεσσαλονίκη για να «καλυφθούν τα κενά»; Αν ένας γιατρός εφημερεύει για 110 περιστατικά, όπως στον Βόλο, για ποιο «θωρακισμένο ΕΣΥ» συνεχίζει να ρητορεύει η κυβερνώσα ευθυνοφοβία;   

Διαμαρτυρία δημοσιογράφων στη Βουλή – «Φίμωση με τον νέο Ποινικό Κώδικα»

 

Διαμαρτυρία μπροστά στη Βουλή πραγματοποίησαν το μεσημέρι της Πέμπτης δημοσιογράφοι μέλη του συνδικαλιστικού σχήματος «Πρωτοβουλία για την Ανατροπή» στην ΕΣΗΕΑ. Οι δημοσιογράφοι.. καταγγέλλουν ότι με τον νέο Ποινικό Κώδικα ανοίγει ο δρόμος για την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος ανοιχτής λογοκρισίας στα ΜΜΕ και φίμωσης των δημοσιογράφων.

«Η ελεύθερη γνώμη δεν είναι “έγκλημα”. Η δημοσιογραφία οφείλει να ενοχλεί. Οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι λέμε ΣΤΟΠ στη φίμωση, λέμε ΣΤΟΠ στη λογοκρισία. Απαιτούμε την απόσυρση της τροποποίησης του άρθρου 36 στο νομοσχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η «Πρωτοβουλία για την Ανατροπή».

 

Κατά και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων

 

Σημειώνεται ότι θέση ενάντια στις προωθούμενες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, όσον αφορά το άρθρο περί διασποράς ψευδών ειδήσεων, έλαβε πρόσφατα και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων. Σύμφωνα με τους δικαστικούς λειτουργούς:

 

«Με την ισχύουσα τυποποίηση η διασπορά ψευδών ειδήσεων συνιστά έγκλημα βλάβης και η πράξη καθίσταται αξιόποινη μόνο εφόσον οι ψευδείς ειδήσεις προκάλεσαν πραγματικά φόβο σε αόριστο αριθμό ανθρώπων ή ορισμένο κύκλο ή κατηγορία προσώπων. Το Σχέδιο Νόμου μετατρέπει και πάλι το αδίκημα σε έγκλημα αφηρημένης διακινδύνευσης και πλέον δεν θα είναι αναγκαίο να επέλθει όντως το αποτέλεσμα του φόβου ή της ανησυχίας αλλά θα αρκεί η δυνατότητα των ειδήσεων να προκαλέσουν ανησυχία ή φόβο. Επιπλέον εισάγει στην αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος την ικανότητα της ψευδούς είδησης να κλονίσει την εμπιστοσύνη του κοινού στην ευρύτερη “δημόσια τάξη”. Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης του κοινού είναι ένα μέγεθος μη μετρήσιμο, ενώ όσον αφορά το ψεύδος καθ’ εαυτό, η διάκριση από την αλήθεια είναι σε πολλές περιπτώσεις δύσκολη, καθώς μια “ψευδής είδηση” μπορεί να περιέχει και στοιχεία αλήθειας. Αυτό που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία είναι η θέσπιση μιας και μοναδικής κρατικής αλήθειας και η δίωξη κάθε αντίθετης άποψης, μια πρακτική που εύκολα μπορεί να εκπέσει σε λογοκρισία.

 

»Προσθέτει την “δημόσια υγεία” στους τομείς που προστατεύονται και απαλείφει αυτούς του τουρισμού και των διεθνών σχέσεων. Είναι προφανές ότι σκοπός της ρύθμισης είναι η δίωξη των “αιρετικών” απόψεων που διατυπώνονται στα ΜΜΕ σχετικά με την διαχείριση της πανδημίας, την υποχρεωτικότητα ή μη των εμβολιασμών κλπ. Στο σημείο αυτό παρατηρούμε ότι η επιστήμη (όπως η ιατρική) προχωράει μέσα από την πολυφωνία, τις επιστημονικές διχογνωμίες, την διαλεκτική σύνθεση της θέσης και της αντίθεσης. Η ιστορική εμπειρία κατέδειξε ότι επιστημονικές απόψεις που θεωρούνταν στην εποχή τους αιρετικές, επιβεβαιώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων ενώ αντίθετα κατέπεσαν αξιώματα και αρχές που ίσχυαν για αιώνες ως δόγματα και ακλόνητες αλήθειες. Ακόμα και σκοταδιστικές θέσεις με τις οποίες βρίσκεται σήμερα η κοινωνία αντιμέτωπη, δεν εξαλείφονται με ποινική καταστολή αλλά με την επιστήμη, τον ορθολογισμό, την παιδεία. Ο Ποινικός Κώδικας δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα και να εμποδίσει την πρόοδο της επιστήμης με την απειλή της πυράς. Είναι προτιμότερο να ακουστεί και κάτι ψευδές παρά να φιμωθούν εκατό αλήθειες.

 

»Υπό την άποψη αυτή η τροποποίηση του άρθρου 191 ΠΚ συνιστά οπισθοδρόμηση καθώς διευρύνει το αξιόποινο, εισάγει και πάλι αφενός την υποκειμενική κρίση της προσφορότητας της είδησης να προκαλέσει ανησυχία ή φόβο και αφετέρου το στοιχείο του κλονισμού της εμπιστοσύνης του κοινού στην “δημόσια τάξη” περιορίζοντας έτσι σημαντικά το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και πληροφόρησης όπως αυτό αποτυπώνεται στα άρθρα 5 και 14 του Συντάγματος καθώς και στο άρθρο 11 παρ. 1 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ορισμένα δικαιώματα όπως αυτά του αρ. 14 παρ. 1 είναι τόσο κομβικά για το πολίτευμα, που ο οποιοσδήποτε ρητός ή έμμεσος περιορισμός τους, πρέπει να αποφεύγεται. Τονίζεται εδώ ότι η αντίθεσή μας με την επιχειρούμενη νομοθετική παρέμβαση δεν συνίσταται στην προστασία της “δημόσιας υγείας” μέσω του εγκλήματος της διασποράς ψευδών ειδήσεων, αλλά στον τρόπο τυποποίησης του εγκλήματος και στην μετατροπή του σε έγκλημα αφηρημένης διακινδύνευσης.

 

»Επιπλέον επανεισάγει την πρόκληση “ανησυχίας” στους πολίτες ενώ με τον ισχύοντα Κώδικα η έννοια της ανησυχίας είχε απαλειφθεί και απαιτούνταν μόνο η πρόκληση “φόβου”. Η ανησυχία είναι ένα συναίσθημα κατώτερο σε ένταση του φόβου, το οποίο δεν κρίνεται ικανό να δικαιολογήσει τις μετέπειτα ενέργειες των πολιτών. Τέλος για πρώτη φορά τιμωρεί και τον πραγματικό ιδιοκτήτη και τον εκδότη του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις, καθιερώνοντας έτσι ex officio ποινική ευθύνη στον βωμό της γενικοπροληπτικής λειτουργίας της ποινής και πλήττοντας καίρια την ελευθερία του Τύπου».

 

Σημειώνεται ότι και το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ είχε εκφράσει τον έντονο προβληματισμό και την ανησυχία του σχετικά με την τροποποίηση του άρθρου 191 Π.Κ. τονίζοντας ότι «ελλοχεύει ο κίνδυνος να παρεμβαίνει η Δικαιοσύνη και να περιορίζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου και την έκφραση απόψεων για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, με την αιτιολογία ότι έτσι διασπείρονται ψευδείς ειδήσεις που προκαλούν ανησυχία στους πολίτες και κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κοινού. Δηλαδή, ποινικοποιείται η προσωπική άποψη, η κριτική και η έκφρασή της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή στο διαδίκτυο…».

 

πηγή 

Sorry

 

γράφει η Γιώτα Αναγνώστου

 

Ναι, το άκουσα κι εγώ. Υβριδικός πόλεμος, είπανε. Εγώ ήξερα μόνο για υβριδικά αυτοκίνητα. Για να το λένε… Εργαλειοποίηση του προσφυγικού, εξήγησαν. Έδωσαν και στοιχεία. Δικτάτορες και δικτατορίσκοι. Κυρώσεις και εκβιασμοί. Πτήσεις, αναχωρήσεις, αφίξεις, βίζες και συναλλαγές. Εργαλειοποίηση λοιπόν. Κάτι θα ξέρουν…

 

Το κάνανε από παλιά.

 

Βασίλευε ο Ερεχθέας στην Αθήνα, κι ήτανε η γιορτή των Διονυσίων. Όλες οι προσφορές για τον θεό όμορφα-όμορφα στη θέση τους. Κι έρχεται αυτό το βόδι, ένα βόδι ανάγωγο και βλάσφημο το δίχως άλλο, και τις τρώει. Το στρώνει στο κυνήγι ο ιερέας, έμπλεος ιεράς οργής, και το σφάζει, κι ύστερα τρέχει να κρυφτεί για να γλιτώσει από του φόνου την κατηγορία. Κι αφού τον ψάξαν τον φονέα και δεν τον βρήκαν πουθενά, γιορτάζαν την ανάμνηση της πράξης σε άλλη γιορτή. Προς τιμήν του Διός Πολιέως ετούτη, προστάτευε την πόλη αυτός και δεν γινόταν στο αίμα να μην έχει μερτικό. Ερχόταν το λοιπόν ανυποψίαστο το βόδι και ο βουτύπος το χτυπούσε με τον πέλεκυ και το βαζε στα πόδια. Κι αφού δεν μπόραγαν να πιάσουν τον φονέα (τον βουτύπο) πιάνανε το πελέκι του (το εργαλείο) το δίκαζαν, το καταδίκαζαν και το πετούσανε μετά στη θάλασσα. Να μάθει! Μεγάλη η γιορτή των Βουφονίων. 14η του μηνός Σκιροφοριώνος.

 

Φαίνεται πως το κάνουνε ακόμα.

 

Αλλά… συγγνώμη… θα το πω… θα το ρωτήσω… δεν είμαι άλλωστε κανένα τέρας ευφυΐας κι ας με περάσουν για χαζή, μπορεί και να ‘μαι, εγώ γιατί δεν βλέπω πουθενά εργαλεία; Βλέπω μονάχα τα παιδιά στην Πολωνία και παντού. Βλέπω χεράκια παιδικά με χαρτονάκια που γράφουν “sorry” κι ανάθεμά με δεν καταλαβαίνω. Είναι όντως εργαλεία; Πώς τα φτιάχνουν; Έχουνε βίδες και γρανάζια; Δεν είναι αυτά παιδιά σαν τα δικά μας; Τι σόι πόλεμος είναι αυτός που δίνει στα εργαλεία του μορφή παιδιών που σου ζητούν συγγνώμη… που υπάρχουν; Και πώς νικάς;  

Πρόσθετα μέτρα για τους ανεμβολίαστους συζητάει η κυβέρνηση

 

Με το ΕΣΥ να βρίσκεται το τελευταίο διάστημα αντιμέτωπο με την κατάρρευση, και τα επιδημιολογικά δεδομένα (κρούσματα, διασωληνωμένοι και θάνατοι) να προμηνύουν ακόμη δυσκολότερες ημέρες, η κυβέρνηση ,σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζει επιπρόσθετα μέτρα που θα αφορούν στους ανεμβολίαστους.

 

Συγκεκριμένα, φαίνεται ότι στην συζήτηση έχει τεθεί η αύξηση των rapid test που θα πρέπει να υποβάλλονται οι ανεμβολίαστοι στα τρία, ενώ υπάρχει ήδη συζήτηση, ο αριθμός αυτός να φτάσει τα εφτά, δηλαδή ένα rapid test κάθε μέρα της εβδομάδας.

 

Προς το παρόν έχει απορριφθεί η πρόταση για να απαγορευθεί στους ανεμβολίαστους εντελώς η φυσική παρουσία σε καταστήματα και να κάνουν τις αγορές τους αποκλειστικά ηλεκτρονικά, ωστόσο αρκετά υψηλά στις συζητήσεις βρίσκεται η πρόταση να απαιτείται rapid test από τους ανεμβολίαστους κατά την είσοδο τους και σε σούπερ μάρκετ.

  

Τέλος, η κυβέρνηση φέρεται αυτή τη στιγμή να αποκλείει το ενδεχόμενο νέου γενικού lockdown, αλλά και την επέκταση στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών.  

πηγή

Πέντε «ευθείες ερωτήσεις» στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ελπίδα να μην ταραχθεί

 

Κύριε Μητσοτάκη, μετά το «επεισόδιο» με την Ολλανδή δημοσιογράφο, καταλάβαμε ότι στο (πολιτικό) μυαλό σας οι ευθείες ερωτήσεις εντάσσονται στην «ολλανδική κουλτούρα». Είστε, δε, τόσο μεγαλόψυχος που επισημάνατε πως «σέβεστε» αυτή την «κουλτούρα».

 

Ειλικρινά, συνειδητοποιήσατε τι είπατε; Να σας το θυμίσουμε: «Ξέρω ότι στην Ολλανδία έχετε την κουλτούρα να ρωτάτε ευθέως τις ερωτήσεις στους πολιτικούς, κάτι το οποίο και σέβομαι».

 

Ας μας επιτραπεί να διατυπώσουμε ερωτήσεις, απ’ αυτές με την «ολλανδική κουλτούρα», τις ευθείες, για τη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση:

 

Ερώτηση (ευθεία) πρώτη: Μέχρι πότε θα χάνονται ανθρώπινες ζωές (και) λόγω των ελλείψεων στα νοσοκομεία, επειδή δεν είναι στην (πολιτική) «κουλτούρα» σας να κάνετε μόνιμες προσλήψεις υγειονομικών και παράλληλα θεωρείτε (ο κ. Σκέρτσος το λέει, άρα εσείς) «πολυτέλεια» την ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας;

 

Ερώτηση (ευθεία) δεύτερη: Είναι ή όχι κυνική κοροϊδία οι «επιτάξεις» του ιδιωτικού τομέα Υγείας, με τις οποίες «χρυσώνετε» τους κλινικάρχες με εκατομμύρια ευρώ που θα μπορούσαν να πάνε στο δημόσιο σύστημα Υγείας, επειδή δεν είναι στην (πολιτική) «κουλτούρα» σας η κανονική (προφανώς χωρίς κέρδος) επίταξη;

 

Ερώτηση (ευθεία) τρίτη: Αντί να κουνάτε το δάχτυλο όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε, μήπως να ενισχύσετε το εμβολιαστικό πρόγραμμα με άμεση αναβάθμιση και στελέχωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και με δυνατότητα προσωποποιημένης πληροφόρησης;

 

Ερώτηση (ευθεία) τέταρτη: Μπορείτε, αντί να ειρωνεύεστε πως δεν μπορείτε να «γεννήσετε λεωφορεία», να στηρίξετε ουσιαστικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς (αλήθεια, έχει τύχει να πάτε ποτέ με μετρό στην όποια δουλειά σας;) και να αυξηθούν τα δρομολόγια, ώστε να περιοριστεί η (υπερ)μετάδοση του κορωνοϊού;

 

Ερώτηση (ευθεία) πέμπτη: Έχετε σκεφτεί ποτέ, ότι στα σχολεία,σε περίοδο πανδημίας, δεν έχουν ανάγκη από παγουρίνο και συγχωνεύσεις τμημάτων (!), αλλά μείωση των μαθητών ανά τάξη και προσλήψεις (μόνιμων) εκπαιδευτικών;

 

Ελπίζουμε να μην σας τάραξαν οι «ευθείες ερωτήσεις» κι ας έχετε την εκτίμηση πως δεν ανήκουν στην «ελληνική κουλτούρα», τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της διακυβέρνηση σας.

 

 

Γεράσιμος Χολέβας

Θ.Βασιλακόπουλου: Φτιάξαμε κλίνες ΜΕΘ χωρίς προδιαγραφές και είχαμε υψηλά ποσοστά θνητότητας (βίντεο).!

 

Εντελώς απροκάλυπτα πλέον,  αποκαλύπτεται από τους ειδικούς ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η διαχείριση της πανδημίας ενώ έχε δεν έχει ενισχυθεί ουσιαστικά το ΕΣΥ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η σημερινή δήλωση του καθηγητή μικροβιολογίας και εντατικής θεραπείας, Θεόδωρου Βασιλακόπουλου.

 

Ο Θεόδωρος Βασιλακόπουλος, που εργάζεται στο νοσοκομείο Λαϊκό αποκάλυψε ότι στο προηγούμενο κύμα της πανδημίας δημιουργήθηκαν στα νοσοκομεία εκ των ενόντων κλίνες που ονομάστηκαν ΜΕΘ ενώ δεν πληρούσαν τις πραγματικές προδιαγραφές με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα ποσοστά της θνητότητας.  

Όπως αποκάλυψε για το Λαϊκό, το προηγούμενο κύμα της πανδημίας δημιουργήθηκαν στην κλινική covid πέντε κλίνες που ονομάστηκαν ΜΕΘ ενώ δεν υπήρχε καν πεπιεσμένος αέρας, υπήρχε μόνο οξυγόνο.

 

Όπως εξήγησε μιλώντας στο OPEN, χρειάζονταν ειδικοί αναπνευστήρες που να συμπιέζουν το οξυγόνο. «Όταν λειτούργησε αυτή η μονάδα, είχαμε πολύ πολύ μέτρια αποτελέσματα με επιεικείς χαρακτηρισμούς», επεσήμανε ο Θεόδωρος Βασιλακόπουλος.

 

Το να παίρνουμε από το χειρουργείο κλίνες και να τις κάνουμε ΜΕΘ δεν θα πετύχουμε τα στάνταρ θνητότητας, εξήγησε καθώς «δεν μπορούμε να πετύχουμε καλά αποτελέσματα όταν δεν έχουμε πλήρως στελεχωμένο και εκπαιδευμένο προσωπικό».

 

Ο καθηγητής πνευμονολογίας προέβη σε αυτή την αποκάλυψη όταν ρωτήθηκε για την καταγγελία της ΠΟΕΔΗΝ ότι ενώ το νοσοκομείο Λαϊκό δεν έχει κανένα διαθέσιμο κρεβάτι σε ΜΕΘ παραμένουν κλειστές αυτές οι πέντε κλίνες.

 

«Οι κλίνες που λέει ο κ. Γιαννάκος ότι αναπτύχθηκαν στο προηγούμενο κύμα δεν είναι πραγματικές κλίνες ΜΕΘ. Αναπτύχθηκαν στο Λαϊκό και έπειτα έπαψαν να λειτουργούν. Δημιουργήθηκε ένα τμήμα και δεν είχε και την καλύτερη επιτυχία, αν δείτε τα ποσοστά θνητότητας θα καταλάβετε, δεν μπορώ να πω περισσότερα. Ζητήστε τα επίσημα στοιχεία πόσοι βγήκαν από αυτό το τμήμα».

 

Ο Θεόδωρος Βασιλακόπουλος ανέφερε ότι το ίδιο ισχύει και για άλλα νοσοκομεία της χώρας όπου λόγω του προηγούμενου σφοδρού κύματος δημιουργήθηκαν εκ των ενόντων κλίνες ΜΕΘ χωρίς να τηρούν τις προδιαγραφές σε υποδομές αλλά και σε εξειδικευμένο προσωπικό.    

πηγή

Σαν σήμερα, πριν από 31 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Χανιώτης καλλιτέχνης Αλέξης Μινωτής.! (βιογραφία)

 

 

Ο Αλέξης Μινωτής γεννήθηκε στα Χανιά Κρήτης στις 8 Αυγούστου 1900.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης.

Από ηλικίας 15 χρόνων δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό περιοδικό Διόνυσος της Κωνσταντινούπολης υιοθετώντας το επίθετο Μινωτής. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Τράπεζα Αθηνών, μετέπειτα Εθνική Τράπεζα, των Χανίων.Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται "επί σκηνής" με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα - θιάσους. Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον Οιδίποδα τύραννο. Προκειμένου εν τω μεταξύ ν΄ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.

Αργότερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ Πόλεμος που υποδυόταν τον ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν΄ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής. Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της "Ελεύθερης Σκηνής" το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον "Άμλετ" του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.

Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: Ιούλιος Καίσαρ και Άμλετ του Σαίξπηρ, Δον Κάρλος του Σίλλερ, Ιβάν ο τρομερός, Πέερ Γκυντ, Μάκβεθ, Βασιλιάς Ληρ, Βρυκόλακες κ.ά.

Το 1940 νυμφεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υπόθεση Νοτόριους (Notorious) μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία Chase μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους Βρυκόλακες του Ίψεν. Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο Παιδί και το Δελφίνι με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα. Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή ανέβηκε με δική του σκηνοθεσία. Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες Εκάβη (1955) και Μήδεια (1956) του Ευριπίδη στις οποίες πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού, καθώς και τις τραγωδίες Αντιγόνη (1956), με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού και Οιδίπους επί Κολωνώ, με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι Μήδεια με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην Ηλέκτρα με την Μαρίκα Κοτοπούλη.

Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία "Γη των Φαραώ" με την Τζόαν Κόλινς.

Τελευταία εμφάνισή του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν το καλοκαίρι του 1989 με τον ρόλο που υπήρξε για τον ίδιο όχι μόνο σκηνικό αλλά και προσωπικό αγώνισμα μιας ολόκληρης ζωής, τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή

Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.

Είναι επικίνδυνο πράγμα η ζωή

 

γράφει ο  Κώστας Καναβούρης  

 

Δεν ήξερα ότι η θάλασσα είναι πιο αρμυρή από τα δάκρια του παιδιού μου. Δεν ήξερα ότι το παιδί μου ήταν πιο βαρύ από τη θάλασσα. Δεν ήξερα ότι η γη είναι πιο σκληρή από τα πόδια μου κι ότι ο ουρανός είναι πιο βαρύς από τα βήματά μου. Δεν ήξερα ότι δεν έχω γεννηθεί και τώρα πρέπει να πεθάνω πολλές φορές. Δεν ήξερα να πνίγομαι. Δεν ήξερα να είμαι αριθμός. Δεν ήξερα να θρηνώ σα να μην έχω υπάρξει ποτέ. Δεν ήξερα ότι ο θάνατος είναι η ζωή μου. Δεν ήξερα ότι υπάρχει θάνατος ακόμα και μέσα στο θάνατο όταν δεν ορίζεις το σώμα σου. Δεν ήξερα ότι πρέπει να φοβάμαι για να ζήσω. Δεν ήξερα ότι πρέπει να κλάψω για να βρω το νερό της ζωής μου. Τίποτα δεν ήξερα. Και ούτε τώρα ξέρω. Δεν ξέρω πως έγινε κι έχασα τη γη και μέσα στη γη βούλιαξε η θάλασσα και μέσα στη θάλασσα βούλιαξαν όλα κι όλοι. Βούλιαξα κι εγώ. Δεν ξέρω. Η γη μου χάθηκε, η ζωή μου χάθηκε, ο θάνατος χάθηκε, όλα χάθηκαν κι εγώ βρίσκομαι εδώ. Πού; Δεν ξέρω και ούτε που ήξερα πώς γίνεται να αναποδογυρίζει το εδώ και να γίνεται διαρκώς ένα απέραντο πουθενά. Δεν ήξερα ότι το εδώ μπορεί να σκοτώσει το παιδί μου. Δεν ήξερα ότι το εκεί είναι ο πιο πέρα θάνατος. Δεν ήξερα ότι ο πόνος είναι πελώριος και σε καταδικάζει σε μια φυλακή με φύλακες άγριους τους νεκρούς σου. Δεν ήξερα ότι οι νεκροί σε σκοτώνουν. Τίποτα δεν ήξερα. Τίποτα δεν ήξερα κρατώντας το πνιγμένο μου παιδί. Τίποτα δεν ήξερα κρατώντας το σκοτωμένο σώμα της γυναίκας μου. Τίποτα δεν ήξερα κοιτάζοντας εκείνα τα λιθάρια που ήτανε το σπίτι μου.

 

Έφυγα, και δεν ξέρω ποιος είμαι. Και δεν ξέρω αν θέλω να είμαι. Και φοβάμαι διαρκώς πιο πολύ. Γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχει τόση ντροπή για να ντραπείς, τόση πείνα για να πεινάσεις, τόση δίψα, τόση τεράστια στιγμή της ερημιάς σου για να κάνεις την φυσική σου ανάγκη και να σκέφτεσαι την πνιγμένη σου γυναίκα, τα πνιγμένα σου παιδιά, τον πνιγμένο σου θάνατο. Δεν ήξερα ότι γίνεται να ζεις και να είσαι νεκρός. Σα να μην κατοίκησες ποτέ και πουθενά. Ούτε στην ίδια τη ζωή σου.

 

Και είμαι εδώ. Χωρίς να ξέρω. Υπάρχω χωρίς να υπάρχω. Δεν ήξερα ότι γίνεται να υπάρχεις χωρίς να υπάρχεις. Δεν ήξερα ότι πρέπει να καταστραφούν τα σπλάχνα σου για να το μάθεις. Δεν ήξερα ότι η θάλασσα δεν συμπεραίνει αλλά βάζει το μαχαίρι της, βαθύ μαχαίρι, κυρίως στο κορμί που σώθηκε. Δεν ήξερα ότι η θάλασσα ξεβράζει τους πνιγμένους όλο και πιο μέσα στο κορμί σου. Δεν το ήξερα. 

 

Δεν ήξερα ότι το χέρι μου δεν γίνεται να αγκαλιάσει. Δεν ήξερα ότι το στόμα μου δεν πρέπει να μιλήσει όλα τα λόγια, όλες τις γλώσσες. Δεν ήξερα ότι δεν γίνεται να τραγουδώ. Δεν ήξερα ότι δεν πρέπει να ζω. Κι όμως έζησα. Η ζωή μου πνίγηκε. Το κορμί μου βούλιαξε. Κι όμως ζω. Δηλαδή, μαθαίνω. Αυτό να φοβάστε. Γιατί η ζωή είναι επικίνδυνο πράγμα. Τώρα πια, το ξέρω καλά.    

Σαν σήμερα στις 11 Νοεμβρίου το 1990 έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Ρίτσος..(Βιογραφία)

 Σπουδαίος και πολυγραφότατος Έλληνας ποιητής, με διεθνή απήχηση, που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ‘30. Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας...

 

Σπουδαίος και πολυγραφότατος έλληνας ποιητής, με διεθνή απήχηση, που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ‘30. Ο «Επιτάφιος», η «Ρωμιοσύνη» και η «Σονάτα υπό το Σεληνόφως» είναι τρία από τα πιο γνωστά έργα του. Το 1975 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

 

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά την πρωτομαγιά του 1909. Ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά του μεγαλοκτηματία Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας Βουζουναρά. Τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του ήταν η Νίνα (1898-1970), ο Μίμης (1899-1921) και η Λούλα (1908- 1995).

 

Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο αδερφός του Μίμης και η μητέρα του Ελευθερία, και οι δύο από φυματίωση. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» με το ψευδώνυμο «Ιδανικόν Όραμα».

 

Το 1925 ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική καταστροφή του πατέρα του κι έτσι ο ποιητής αναγκάστηκε να εργαστεί για τα προς το ζην, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 προσβλήθηκε και ο ίδιος από φυματίωση και επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να φοιτήσει. Συνέχισε να εργάζεται ως βοηθός βιβλιοθηκαρίου και γραφέας στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας.

 

Τον Ιανουάριο του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και τον επόμενο μήνα στο σανατόριο «Σωτηρία», όπου έμεινε τελικά για τρία χρόνια. Στη «Σωτηρία» ο Ρίτσος γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη και με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του, ενώ παράλληλα έγραψε κάποια ποιήματά του που δημοσιεύτηκαν στο φιλολογικό παράρτημα της Εγκυκλοπαίδειας «Πυρσός». Από το φθινόπωρο του 1930 και για ένα χρόνο έζησε στα Χανιά, αρχικά στο φθισιατρείο της Καψαλώνας και μετά από προσωπική του καταγγελία των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούσαν εκεί σε τοπική εφημερίδα, μεταφέρθηκε μαζί με όλους τους τρόφιμους στο σανατόριο Άγιος Ιωάννης.

 

Τον Οκτώβριο του 1931 επέστρεψε στην Αθήνα κι ανέλαβε τη διεύθυνση του καλλιτεχνικού τμήματος της Εργατικής Λέσχης. Εκεί σκηνοθέτησε και συμμετείχε σε παραστάσεις. Η υγεία του βελτιώθηκε σταδιακά, το ίδιο και τα οικονομικά του με τη βοήθεια της αδερφής του Λούλας, που είχε στο μεταξύ παντρευτεί και φύγει για την Αμερική. Τον επόμενο χρόνο, ο πατέρας του μπήκε στο Ψυχιατρείο στο Δαφνί (όπου πέθανε το 1938) και πέντε χρόνια αργότερα τον ακολούθησε η Λούλα, η οποία πήρε εξιτήριο το 1939.

 

Το 1933 συνεργάστηκε με το αριστερό περιοδικό «Πρωτοπόροι» και για τέσσερα χρόνια ως ηθοποιός με τους θιάσους Ζωζώς Νταλμάς, Ριτσιάρδη, Παπαϊωάννου και Μακέδου. Το 1934 άρχισε να αρθρογραφεί από τις στήλες του Ριζοσπάστη κι εξέδωσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο «Τρακτέρ» με το ψευδώνυμο Σοστίρ (αναγραμματισμό του επιθέτου του). Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Πυραμίδες» και προσλαμβάνεται ως επιμελητής κειμένων στις εκδόσεις «Γκοβόστη».

 

Στις 9 Μαΐου 1936 γίνονται στη Θεσσαλονίκη αιματηρές ταραχές, κατά τη διάρκεια της μεγάλης καπνεργατικής απεργίας. Την επομένη, ο Ρίτσος βλέπει στο «Ριζοσπάστη» τη φωτογραφία μιας μάνας να θρηνεί το νεκρό παιδί της και παίρνει αφορμή για να γράψει ένα από πιο δημοφιλή ποίηματά του, τον «Επιτάφιο», που εκδίδεται σε 10.000 αντίτυπα. Με τη δικτατορία Μεταξά (1936-1940) τα τελευταία 250 καίγονται στους στύλους του Ολυμπίου Διός.

 

Το 1937 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο της Πάρνηθας και τον ίδιο χρόνο, συγκλονισμένος από την αρρώστια της πολυαγαπημένης του αδελφής Λούλας, γράφει την ποιητική σύνθεση «Το τραγούδι της αδελφής μου», ένα από τα ωραιότερα λυρικά της νεοελληνικής ποίησης. Ο Κωστής Παλαμάς, εντυπωσιασμένος από το ποίημα, έγραψε τους στίχους - εγκώμιο για τον Ρίτσο:

 

Γρήγορο αργοφλοίβισμα της γαλάζιας πλάσης

Να παραμερίσουμε για να περάσης.

 

Το 1938 κυκλοφορεί η «Εαρινή Συμφωνία» και προσλαμβάνεται στο Εθνικό Θέατρο. Δύο χρόνια αργότερα, εκδίδει την «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής» και προσλαμβάνεται ως χορευτής στη Λυρική Σκηνή.

 

Στη διάρκεια της Κατοχής, ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις κακουχίες το 1942. Μετά την ήττα του ΕΛΑΣ στα «Δεκεμβριανά» ακολούθησε τις δυνάμεις του στη σύμπτυξη. Περνά από τη Λαμία, όπου συναντά τον Άρη Βελουχιώτη και φθάνει μέχρι την Κοζάνη, όπου ανεβάστηκε το θεατρικό του «Η Αθήνα στ’ άρματα». Το 1945 γράφει τη «Ρωμιοσύνη», ένα ακόμη δημοφιλές ποίημά του, που το μελοποίησε το 1966 ο Μίκης Θεοδωράκης.

 

Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου εξορίστηκε λόγω της αριστερής δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου (1948), στη Μακρόνησο (1949) και στον Άγιο Ευστράτιο (1950-1951). Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Έρη (1955). Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας διανοουμένων και δημοσιογράφων και την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Όταν το διάβασε ο σπουδαίος γάλλος ποιητής και συγγραφέας Λουί Αραγκόν (1897-1982) αισθάνθηκε «το βίαιο τράνταγμα μιας μεγαλοφυΐας» και αποφάνθηκε πως ο δημιουργός του είναι «ο μεγαλύτερος από τους ποιητές του καιρού μας που βρίσκονται στη ζωή».

 

Το 1960 ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε τον «Επιτάφιο» και σηματοδότησε την περίοδο της διάδοσης της μεγάλης ποίησης στο πλατύ κοινό. Το 1962 ο Ρίτσος επισκέφθηκε τη Ρουμανία και συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ, του οποίου μετέφρασε ποίηματα στα ελληνικά. Κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την Ουγγαρία και τη Λ. Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ.

 

Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, οι φίλοι του τον ειδοποίησαν να κρυφτεί, εκείνος όμως δεν έφυγε από το σπίτι του. Τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου. Στα τέλη Απριλίου μεταφέρθηκε στη Γυάρο και αργότερα στο Παρθένι της Λέρου. Το 1968 νοσηλεύθηκε στον «Άγιο Σάββα» και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του στο Καρλόβασι της Σάμου. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του χρόνου που μπήκε για εγχείρηση στη Γενική Κλινική Αθηνών. Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

 

Μετά την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση έζησε κυρίως στην Αθήνα, όπου συνέχισε να γράφει με πυρετώδεις ρυθμούς. Το 1975 αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε με το μεγάλο γαλλικό βραβείο ποίησης «Αλφρέ ντε Βινί». Τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» στη Μόσχα. Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια αναγορεύσεις του σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια: Μπίρμιγχαμ (1978), Καρλ Μαρξ της Λειψίας (1984) και Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1987). Το 1986 του απονεμήθηκε το βραβείο «Ποιητής διεθνούς ειρήνης» του ΟΗΕ.

 

Ο Γιάννης Ρίτσος έφυγε από τη ζωή στις 11 Νοεμβρίου 1990, αφήνοντας πίσω του 50 ανέκδοτες ποιητικές συλλογές. Ενταφιάστηκε τρεις μέρες αργότερα στη γενέτειρά του Μονεμβασιά.

 

Το κύριο σώμα του έργου του συγκροτούν πάνω από 100 ποιητικές συλλογές, 9 πεζογραφήματα και 4 θεατρικά έργα. Οι μελέτες για ομοτέχνους του, οι πολυάριθμες μεταφράσεις και χρονογραφήματα, καθώς και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν την εικόνα του χαλκέντερου δημιουργού. 

Ακολουθεί σπάνιο ντοκουμέντο από το "Περιβόλι του Ουρανού" στην Πλάκα.!

    

πηγή 

Κι αν την ερώτηση την έκανε η κυρία Μαρία Σπυράκη;

 

Διαβάστε παρακατωμια ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και δείτε πόσο μοιάζει με αυτή που έκανε  η Ολλανδή δημοσιογράφος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος εξοργίστηκε:

 

«H άτυπη και βίαιη επαναπροώθηση θεωρείται πράξη βίας και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, σύμφωνα με τον κανονισμό 343/2003 «για τη θέσπιση κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους, υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης ασύλου που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας» (Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ). Μάλιστα, ενέχει σύμφωνα με τη σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση στην Τουρκία κίνδυνο «για απάνθρωπη, ανηλεή και ανάλγητη μεταχείριση» και κίνδυνο να υποστούν οι επαναπροωθούμενοι «… μειωτική της προσωπικότητας εξευτελιστική μεταχείριση που αντιβαίνει στο άρθρο 3 της ΕΣΔΑ».

 

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη καταγγέλλοντας τέτοιου είδους συμπεριφορές από τις ελληνικές αρχές και αυτεπάγγελτη έρευνα έχει αρχίσει και από το Συνήγορο του Πολίτη.

 

Δεδομένων των κρουσμάτων παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, όπως αναφέρονται και στις σχετικές εκθέσεις που αφορούν τις προενταξιακές διαπραγματεύσεις της με την ΕΕ, ερωτάται η Επιτροπή:

 

Έχει λάβει γνώση των καταγγελιών της ΕΕΔΑ και σε τι ενέργειες σκοπεύει να προβεί προκειμένου αυτές να διερευνηθούν;

 

Σε ποιες ενέργειες υποχρεούνται να προβούν οι ελληνικές αρχές για τους Τούρκους πολίτες που έχουν εισέλθει στην Ελλάδα αναζητώντας διεθνή προστασία και πώς θα διασφαλιστεί ότι η τυχόν νόμιμη επαναπροώθησή τους δεν θα συνεπάγεται παραβίαση των δικαιωμάτων τους από την Τουρκία;

 

Ποιες ενέργειες θα πρέπει να γίνουν εφεξής;

 

(την ερώτηση εντοπίσαμε στο δημοσίευμα του newscenter.gr).

 

Ποιος ρώταγε τα παραπάνω; Η κυρία Μαρία Σπυράκη, ως ευρωβουλευτής της ΝΔ, η κυρία Μαρία Σπυράκη και τότε είχαμε 2017.

 

Είναι κατά της χώρας και η κυρία Σπυράκη;

 

πηγή

Μητσοτάκης: 1100 λέξεις για την πανδημία, καμιά απάντηση στα καίρια ερωτήματα…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ο πρωθυπουργός μίλησε χτες στους βουλευτές της ΝΔ. Για την πανδημία δαπάνησε 1102 λέξεις, αλλά δεν έδωσε καμιά ουσιαστική απάντησε στα καίρια ερωτήματα, που έχουν προκύψει από την τακτική της κυβέρνησής του τους τελευταίους μήνες.

 

Ερώτημα πρώτο: Σε όλες τις μέχρι τώρα ομιλίες του ο πρωθυπουργός έκανε απολογισμό της πανδημίας, για να προβάλει τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησής του. Για παράδειγμα, έλεγε ότι η Ελλάδα έχει μικρό αριθμό κρουσμάτων και θανάτων, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή τη φορά τίποτα. Γιατί άραγε;

 

Απάντηση: Διότι το περίφημο success story στην πανδημία έχει πάει περίπατο από την περασμένη άνοιξη. Όλα τα στοιχεία και οι συγκρίσεις είναι πλέον απογοητευτικές. Από το καλοκαίρι και μετά σπάμε το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο και πλέον βρισκόμαστε πίσω από όλες τις χώρες με τις οποίες συγκρινόμασταν έως τώρα. Σε χειρότερη μοίρα βρίσκονται χώρες από το πρώην ανατολικό μπλοκ.

 

Ερώτημα δεύτερο: Ο κ. Μητσοτάκης δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει γιατί ο ίδιος και οι υπουργοί του καλλιέργησαν κλίμα υπέρμετρης αισιοδοξίας, διαβεβαιώνοντας επανειλημμένα ότι όπου να ΄ναι τελειώνουμε με την πανδημία. Ποιος ευθύνεται που πολλοί πολίτες, βασιζόμενοι σ’ αυτές τις διαβεβαιώσεις, αψήφησαν τον κίνδυνο και δεν τήρησαν τα στοιχειώδη μέτρα, με αποτέλεσμα η πανδημία να ξεφύγει;

 

Απάντηση: Ο πρωθυπουργός επανέφερε τα περί ατομικής ευθύνης(αυτήν τη φορά τη μετονόμασε σε «προσωπική ευαισθητοποίηση»). Αυτή είναι αυτονόητη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Όμως, για τα προηγηθέντα που περιγράψαμε, δεν παραδέχτηκε καμιά πολιτική ευθύνη. Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να δικαιολογήσει γιατί έπρεπε να γίνουν παρελάσεις και γιορτές ενώ όλοι οι ειδικοί προειδοποιούσαν ότι, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Ουδείς φταίει για την αρνητική εκτόξευση όλων των δεικτών της πανδημίας.

 

Ερώτημα τρίτο: Δυστυχώς, ο δείκτης των εμβολιασμών δεν εκτοξεύθηκε. Το 40% του πληθυσμού παραμένει ανεμβολίαστο. Γιατί;

 

Απάντηση: Παρά τους κατά καιρούς κυβερνητικούς κομπασμούς ότι το πρόγραμμα του εμβολιασμού πάει καλά, αποδεικνύεται ότι δεν πάει. Και σίγουρα δεν έχει καμιά σχέση με το αντίστοιχο ευρωπαϊκών χωρών, με τις οποίες ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του συνέκριναν την Ελλάδα(Ισπανία, Πορτογαλία). Η εξήγηση ότι «μοιάζουμε περισσότερο με βαλκανική χώρα» ή ότι έχουμε περισσότερους αρνητές, ψεκασμένους κτλ δεν είναι πειστική. Η τελευταία έρευνα της διαΝΕΟΣις έδειξε ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων δεν έχουν κάνει το εμβόλιο δε δίνει «ψεκασμένες» απαντήσεις(πχ «θα μας βάλουν τσιπάκια»), αλλά δηλώνει ότι δεν έχει πειστεί για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του εμβολίου. Επομένως, ανακύπτει θέμα ευθύνης τόσο της πολιτικής όσο και της επιστήμης για την αδυναμία τους να πείσουν αυτούς τους πολίτες. Κι εδώ παρατηρήθηκαν(τουλάχιστον) αστοχίες, όπως η περιφρονητική δήλωση υπουργού ότι…κουράστηκε να προσπαθεί να τους πείσει(«μη σώσουν και εμβολιαστούν»- Αδωνις Γεωργιάδης).

 

Ερώτημα τέταρτο: Πώς αποτυπώνεται στην πράξη ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνησή του «ενισχύει διαρκώς το Εθνικό Σύστημα Υγείας»;

 

Απάντηση: Δεν αποτυπώνεται. Από τη Λάρισα και πάνω η κατάσταση των νοσοκομείων είναι δραματική. Στο Βόλο κατέρρευσε έφτασε στα όρια του το σύστημα παροχής οξυγόνου. Στη Θεσσαλονίκη οι γιατροί κάνουν αγωνιώδεις εκκλήσεις προειδοποιώντας για τα χειρότερα. Και ακόμα δεν έχουμε δει τα ίδια στην Αθήνα. Η μαύρη αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι το ΕΣΥ δεν ενισχύθηκε, οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι εμφανείς. Και η σημερινή διαβεβαίωση του κ. Μητσοτάκη ότι «ο υπουργός Υγείας έχει την απόλυτη εξουσιοδότηση από εμένα να κινηθεί νωρίτερα» επιβεβαιώνει το πρόβλημα. Γιατί να κινηθεί τώρα ο υπουργός, όταν οι γιατροί φωνάζουν εδώ και μήνες;

 

Ερώτημα πέμπτο: Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του «ακούνε τους ειδικούς», όπως συνήθιζαν να λένε μέχρι πρότινος;

 

Απάντηση: Όχι και τόσο. Το αποδεικνύει η περιφρονητική δήλωση του υπουργού Μάκη Βορίδη, για την οποία είναι απορίας άξιον ότι δεν αντέδρασε ούτε ένα μέλος της επιτροπής των ειδικών.

 

Εν κατακλείδι: Ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του γνωρίζουν, ασφαλώς, ότι η πανδημία τούς έχει ξεφύγει και ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Οι ευθύνες τους είναι προφανείς κι ας επιχειρούν να τις αποσιωπήσουν. Όλες τους οι αποφάσεις και οι κινήσεις-ακόμα και την ώρα που η πανδημία καλπάζει και νοσοκομεία καταρρέουν- υπακούουν μόνο στην εκλογική λογική. Λίγο πριν ανακοινωθεί το νέο ρεκόρ κρουσμάτων, ο πρωθυπουργός είπε σε ξένο συνομιλητή του, κάνοντας επίδειξη κυνισμού και αλαζονείας, ότι η μεγάλη έγνοια του είναι να κερδίσει τις επόμενες εκλογές…       

Ingeborg Beugel: Τι έγραψε η Ολλανδή δημοσιογράφος μετά το επεισόδιο με τον Μητσοτάκη (photos)

 

Το επεισόδιο στο Μαξίμου ανάμεσα στην Ολλανδή δημοσιογράφο Ingeborg Beugel και τον Κυριάκο Μητοτάκη ήταν αδιαμφισβήτητα το γεγονός της χθεσινής ημέρας.

Η ερώτηση της δημοσιογράφου για τους πρόσφυγες και τα παράνομα pushbacks εκνεύρισε τον Έλληνα πρωθυπουργό που της απάντησε σε πολύ έντονο ύφος.

Το βίντεο έκανε τον γύρο του διαδικτύου και προκάλεσε πλήθος σχολίων.

Λίγες ώρες μετά το περιστατικό η Ολλανδή δημοσιογράφος ανέβασε στον λογαριασμό της στο Facebook μια φωτογραφία του Μάριου Λόλου.

Η φωτογραφία τη δείχνει μόνο ως σκιά πίσω από μια κλειστή πόρτα στο Μαξίμου με το καπέλο που φορά να επιβεβαιώνει την ταυτότητά της.

Η Beugel συνόδευσε τη φωτογραφία με ένα σχόλιο στο οποίο αναφέρει:

«Όποια κακά σχόλια και αν υπάρχουν, απάνθρωπα, που με κατηγορούν για παραμύθια, παράλογα, σουρεαλιστικά, φανταστικά πράγματα, αυτή η φωτογραφία είναι ΤΕΧΝΗ».

   

Παράλληλα, η δημοσιογράφος έκανε share αναρτήσεις με προσφυγόπουλα και τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία. «Αυτό: Ο Ρούτε και ο Μητσοτάκης επίσης πιστεύουν ότι είναι ΟΚ;», έγραψε.     

πηγή

Θεσσαλονίκη-εντατικολόγος: «Κάνουμε διαλογή ασθενών για τις ΜΕΘ»

 

Ομολογία σοκ στο LIVE NEWS του εντατικολόγου Ευάγγελου Καϊμακάμη, που αποτυπώνει όμως στο ακέραιο την σκληρή πραγματικότητα που ζουν καθημερινά οι εντατικολόγοι της βορείου Ελλάδας.

 

Με 15 διασωληνωμένους να περιμένουν αυτήν την στιγμή μια θέση στις εντατικές της Θεσσαλονίκης, η διαλογή ασθενών ήταν αναπόφευκτη.

 

«Έχουμε ξεπεράσει ήδη τις δυνατότητες του συστήματος υγείας. Δεν έχει νόημα να βλέπουμε αν είναι 420 – 470 οι διασωληνεμένοι, η επιλογή γίνεται ήδη και ο κόσμος πεθαίνει σωρηδόν χωρίς λόγο».

 

Μια απόφαση που λαμβάνεται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου…

«Μόλις ελευθερωθεί ένα κρεβάτι θα πάρουν τον πρώτο διαθέσιμο ασθενή. Τα κριτήρια; Ποιος διασωληνώθηκε πρώτος, ποιος είναι πιο νέος, ποιος ανταποκρίνεται καλύτερα στη θεραπεία, ο γιατρός θα αποφασίσει», λέει ο Κωνσταντίνος Στόκκος, διευθυντής ΜΕΘ Μαμάτσειου Κοζάνης.

 

Πόσο εύκολο είναι όμως για έναν γιατρό που έχει μάθει να σώζει ζωές να διαλέγει ποιος θα μπει στην εντατική και ποιος όχι;

 

«Καθόλου εύκολο γιατί εγώ έχω μάθει να βλέπω τους ασθενείς μου σαν συγγενείς μου. Δεν είναι εύκολο να πεις τον πατέρα σου, τη μάνα σου ότι θα τον αφήσεις εκτός για να βάλεις κάποιον άλλον», συμπληρώνει.

 

Στο Μαμάτσειο Κοζάνης, οι υγειονομικοί δεν έχουν φτάσει στο σημείο της διαλογής, σημείο που φτάνουν κάποιες φορές οι γιατροί της Θεσσαλονίκης που καθημερινά διασωληνώνουν ασθενείς εκτός εντατικής.

 

«Όσο προλαβαίνουμε τρέχουμε κι εμείς να βοηθήσουμε. Αλλά δεν τους παρακολουθούν κατάλληλοι γιατροί ούτε κατάλληλοι νοσηλευτές. Αυτοί οι άνθρωποι υποθεραπεύονται (εκτός ΜΕΘ) και αυτό έχει επιπτώσεις και στη νοσηρότητα και στη θνητότητα», λέει ο Βασίλης Τσάπας, εντατικολόγος ΜΕΘ Παπαγεωργίου.

 

Η μεγάλη θνησιμότητα ξυπνά μνήμες του περσινού Νοέμβρη, όταν το 51% των θανάτων από κορωνοϊό ήταν εκτός ΜΕΘ.

 

«Κρεβάτια υπάρχουν, γιατροί δεν υπάρχουν»

Όλοι οι εντατικολόγοι της χώρας μάχονται νυχθημερόν ώστε κανένας ασθενής να μην βρεθεί χωρίς κρεβάτι. Ένας ατέρμονος αγώνας, με τις εφημερίες πλέον να είναι εφιαλτικές.

 

«Το πρόβλημά μας αυτήν την στιγμή είναι ότι δεν έχουμε χώρο να βάλουμε τους αρρώστους. Μόλις τελειώσαμε μια σύσκεψη για να βρούμε κρεβάτια για να εφημερεύσουμε αύριο», λέει ο Απόστολος Κομνός, διευθυντής ΜΕΘ ΓΝ Λάρισας.

 

Η εφημερία στο νοσοκομείο Λάρισας θα ξεκινήσει χωρίς κενό κρεβάτι στην εντατική, με τους γιατρούς πάντως να εξηγούν πως ο αριθμός των κλινών δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα.

 

«Δεν έχει νόημα να ανοίξουμε νέες κλίνες. Δεν έχουμε εντατικολόγους και ακόμα περισσότερους νοσηλευτές για να τις λειτουργήσουν».

 

«Μια εφημερία για εμάς σημαίνει συνεχόμενη εργασία 26 ώρες. Με 2-4 ώρες ύπνο. Στο Παπαγεωργίου αυτή τη στιγμή μόνιμοι εντατικολόγοι για όλα αυτά τα κρεβάτια που ανοίγουμε (25) είμαστε 5», λένε οι γιατροί.  

πηγή