Πότε θα ανήκουμε και στον εαυτό μας;

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

Το Σπούτνικ κα το Russia Today έκλεισαν και στην Ελλάδα στο πλαίσιο των αντιρωσικών κυρώσεων της Ε.Ε. για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Στην απόφαση αυτή αντέδρασε η Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων, με τον γεν. γραμματέα της να υποστηρίζει ότι απάντηση στην όποια παραπληροφόρηση και προπαγάνδα είναι η τεκμηριωμένη αποκάλυψή της και όχι η λογοκρισία. Η ΕΣΗΕΑ και άλλες ενώσεις εργαζομένων στα ΜΜΕ αντέδρασαν επίσης. Θα υπάρξει άραγε κάποια ανακοίνωση για το σοβαρό αυτό θέμα και των πανεπιστημιακών τμημάτων Επικοινωνίας;

 

Από την άλλη, το διάχυτο αντιρωσικό κλίμα, παρ’ όλες τις αρχικές δηλώσεις, μοιάζει να στοχεύει έναν ολόκληρο λαό. Και θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, το κλίμα που είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη με τον τότε εισβολέα (το ΝΑΤΟ) σε ό,τι απέμενε από τη Γιουγκοσλαβία να θεωρείται από την Ε.Ε. απελευθερωτής, όταν και η έγκριτη «Le Monde» είχε κατηγορήσει τους Σέρβους όχι μόνον για εθνοκάθαρση στο Κόσοβο, αλλά και για «βιασμούς γυναικών και καταστροφές εμβρύων» (βλ. Αδριανή Δημακοπούλου, «Σπαράγματα. Διαδρομές μιας ανήσυχης σκέψης», Πανοπτικόν, 2019, επιμ. Μ. Πατεράκη-Γαρέφη).

 

Η ενοχοποίηση των Ρώσων τείνει να καλύψει διαχρονικά και τον ρωσικό πολιτισμό. Με την έννοια αυτήν, το βιβλίο της Καμίλα Γκρέι για τη Ρωσική Πρωτοπορία, η μετέπειτα σχετική βιβλιογραφία αλλά και η συλλογή Κωστάκη που φιλοξενείται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε να απαγορευτούν! Εκτός κι αν αφαιρούνταν όλες και όλοι οι Ρώσοι καλλιτέχνες και απέμεναν αυτοί που σαν τον Μαλέβιτς ήταν ουκρανικής καταγωγής, τη Βαρβάρα Στεπανόβα λιθουανικής, τον Μαρτίρος Σαριάν αρμενικής, που ωστόσο συναποτελούσαν αυτό το εξαιρετικό γεγονός που συνέβη στην τσαρική Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα και συνέχισε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι να απαγορευτεί με το δόγμα του Ζντάνοφ και τις τραγικές συνέπειες για όλους τους καλλιτέχνες.

 

Η χώρα μας έχει διαχρονικά δεσμούς πολιτισμού και πολιτικής με τη Ρωσία, την Ουκρανία και άλλες χώρες της τέως Σοβιετικής Ενωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές χώρες της Ε.Ε., όπως είναι η Γαλλία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν νοείται χωρίς τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, τον Τσέχοφ, τον Σοστακόβιτς. Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει αυτό να το λησμονεί.

 

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, ο Ταγίπ Ερντογάν αρνήθηκε να μετάσχει στις κυρώσεις, χωρίς να υποστεί ο ίδιος καμία κύρωση. Ενώ ως ειρηνοποιός, αυτός που συνεχώς εκτοξεύει πολεμικές απειλές, οργάνωσε τη συνάντηση Λαβρόφ - Κουλέμπα που θα γίνει στην Αττάλεια.

 

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο γνωστά σλόγκαν: Το ένα είναι η «πολυδιάσταστη εξωτερική πολιτική». Το άλλο το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Θα αξιωθούμε άραγε κάποτε να θυμηθούμε ότι «ανήκουμε και στον εαυτό μας»;

  

Ρωσική ρουλέτα…

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

Με μια παγκόσμια οικονομία που δεν έχει ακόμη συνέλθει πλήρως από το σοκ της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και η οποία σήμερα είναι στη βαριά σκιά των παρενεργειών της πανδημίας, εύλογα τίθεται ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα: Μπορεί να πει κανείς σήμερα με βεβαιότητα ότι οι σκληρές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ αλλά και τη Δύση συνολικά στη Ρωσία δεν θα προκαλέσουν ανάλογη, αν όχι σοβαρότερη, ζημιά στην Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της;

 

Στην Ιστορία δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα χώρας που συνθηκολόγησε ή καθεστώτος που ανετράπη λόγω διεθνών κυρώσεων. Οταν ο Μουσολίνι εισέβαλε στην Αιθιοπία το 1935, η Κοινωνία των Εθνών επέβαλε σκληρές κυρώσεις στην Ιταλία. Η οικονομία της χώρας πιέστηκε, σε διαχειρίσιμο όμως από το φασιστικό καθεστώς βαθμό και, ταυτόχρονα, όπως το στοιχειοθετούν ιστορικές έρευνες, η δημοτικότητα του Μουσολίνι εκτινάχθηκε στα ύψη.

 

Παρόμοιο σκηνικό και στο Ιράν, όπου οι αμερικανικές κυρώσεις ως εξωτερικός εχθρός βοήθησαν τους σκληροπυρηνικούς της θρησκευτικής ηγεσίας να καταστείλουν την κοινωνική πίεση και πολιτική κινητοποίηση υπέρ του εκδημοκρατισμού.

 

Με αλλά λόγια, οι κυρώσεις αποδείχτηκαν ότι προκαλούν την αντίθετη από την επιδιωκόμενη εξέλιξη, καθώς, όχι μόνον δεν αποσταθεροποιούν κυβερνήσεις, αλλά, αντίθετα, τις βοηθούν να συσπειρώσουν στο όνομα μιας εξωτερικής για τη χώρα απειλής.

 

Οι κυρώσεις… αυτοακυρώθηκαν με τον ίδιο τρόπο που διαψεύσθηκαν οι θεωρητικοί των μαζικών βομβαρδισμών των μεγάλων πόλεων, καθώς, αντί να προκαλέσουν εξέγερση κατά των κυβερνώντων, μετέφεραν στα μετόπισθεν τη μαχητική διάθεση της πρώτης γραμμής.

 

Αγνωστη επί του παρόντος μεταβλητή στα παραπάνω είναι η στάση που θα κρατήσει η Κίνα, αν δηλαδή θα αξιοποιήσει τη μοναδική ευκαιρία που έχει μπροστά της για οικονομική διείσδυση στην αχανή ευρασιατική χώρα που είναι ο βόρειος γείτονάς της.

 

Δίχως υπερβολή, οι ΗΠΑ και η Δύση συνολικά παίζουν ρωσική ρουλέτα με την επιβολή κυρώσεων για τις οποίες απλώς εύχονται ή, μάλλον καλύτερα, προσεύχονται να μην έχουν παρενέργειες σε βάρος τους. Η λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σε όλο της το μεγαλείο, όπου η ανεπιθύμητη εξέλιξη που επιχειρείται να ματαιωθεί τελικά επισπεύδεται.

 

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας ήταν η αγγλογαλλική εισβολή στο Σουέζ τον Νοέμβριο του 1956, η οποία, αντί να παρατείνει την παρουσία των δυο μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης στη Μέση Ανατολή, την τερμάτισε βίαια.

Θησαυρίζουν οι Έλληνες εφοπλιστές από την ενεργειακή κρίση

 

Κάθε κρίση αποτελεί μια εν δυνάμει ευκαιρία για όσους προνόησαν και ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι, να βγουν κερδισμένοι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επέτεινε την ενεργειακή κρίση και ανάγκασε την Ευρώπη να στραφεί προς το υγροποιημένο αέριο (LNG), προκειμένου να καλύψει το κενό που προκύπτει από τη διαδικασία ενεργειακής απεξάρτησης από τη Ρωσία. Η κρίση δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να θησαυρίσουν οι Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι αποτελούν τους απόλυτους πρωταγωνιστές στη διεθνή αγορά των πλοίων που μεταφέρουν υγροποιημένο αέριο.

 

Θησαυρίζουν οι Έλληνες εφοπλιστές από την ενεργειακή κρίση

 

Θεωρούνται ως οι «βασιλιάδες» του LNG γεγονός που ασφαλώς τους προσδίδει προνομιακή θέση στη νέα ενεργειακή εποχή που ανοίγεται στην Ευρώπη, όπου το υγροποιημένο αέριο αποτελεί το εκλεκτό ενεργειακό «εργαλείο» της Ε.Ε., τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, ικανό, όμως, για να επιφέρει τεράστια κέρδη στους Ελληνες εφοπλιστές. Αυτοί αναγνώρισαν από νωρίς την τάση προς το υγραέριο, επένδυσαν συγκεκριμένα σε δεξαμενόπλοια υγραερίου από τη δεκαετία του 1990 και απέκτησαν σημαντική επιρροή στον σχεδιασμό των πλοίων, όπως για παράδειγμα στην ανάπτυξη δεξαμενών αερίου ιδιαίτερα μικρού βάρους.

 

 

Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί για την κυριαρχία των τελευταίων στους στόλους των LNG carriers. Ελέγχουν το 15,58% του παγκόσμιου στόλου υγραεριοφόρων (LNG/LPG), ενώ βρέθηκαν στην πρώτη θέση της παγκόσμιας λίστας των εφοπλιστών με τις μεγαλύτερες επενδύσεις στους κλάδους των gas carriers, το 2021. Επένδυσαν συνολικά 3,63 δισ.δολάρια σε 18 LNG carriers την περασμένη χρονιά και άλλα 823 εκατ.δολάρια σε 14 LPG carriers. Χάρη, λοιπόν, στη έγκαιρη στροφή και mega επένδυση στα πλοία που μεταφέρουν υγροποιημένο αέριο, οι Έλληνες εφοπλιστές είναι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν εις το έπακρον την ευκαιρία που ανοίγεται γι’ αυτούς στην Ευρώπη.

 

Ήδη από το Νοέμβριο, τα φορτία με αμερικανικό κυρίως LNG με προορισμό την Ευρώπη, πολλαπλασιάστηκαν προκειμένου να μετριαστεί η ζημία από τις απώλειες του φυσικού αερίου. Αυτό που άρχισε ως προσωρινή – έκτακτη λύση, μονιμοποιήθηκε τους επόμενους μήνες και πλέον έχει λάβει και τη «σφραγίδα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Οι εξαγωγές υγροποιημένου αερίου στην Ευρώπη έχουν εκτοξευθεί σε επίπεδα ρεκόρ και αυτό προφανώς είναι λογικό, εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης, που αναμένεται να αυξηθεί το επόμενο διάστημα. Την ανιούσα, φυσικά, έχουν πάρει και οι τιμές spot του LNG, που είναι αυξημένες κατά 10 φορές σε σχέση με τον περασμένο χρόνο!

 

Έως τώρα το κύριο πεδίο δράσης των Ελλήνων εφοπλιστών και των LNG carriers τους, ήταν η Ασία, καθώς η Κίνα, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν αποτελούν παραδοσιακά τους μεγαλύτερους αγοραστές υγροποιημένου φυσικού αερίου. Πλέον, όμως, και με δεδομένη την ενεργειακή στροφή και των ΗΠΑ προς την Ευρώπη, ως προμηθευτής LNG, η Γηραιά Ήπειρος θα γίνει αναμφίβολα σημείο αναφοράς. 

πηγή

Η Ημέρα της Γυναίκας και οι ανδρικοί αιώνες

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η μεθαυριανή Τρίτη. Και σίγουρα, για να καλυφθούν οι ανάγκες του υποκριτικού ενδιαφέροντος για το φύλο που εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται «αδύναμο», ώστε να αντιμετωπίζεται και ως αδύναμο, δηλαδή ως κατώτερο πνευματικά και ως ευεπίφορο στις κάθε λογής παρεκτροπές, θα ανασυρθούν από την αποθήκη των στερεοτύπων όλα τα τετριμμένα κλισέ. Και θα ξανακουστούν τα ευχολόγια του ανέξοδου φαρισαϊσμού.

 

Δεν θα λείψουν βέβαια και οι «αρνητές». Οι είρωνες, που πρεσβεύουν ότι ο όρος «έμφυλος» είναι ένας κενός νεολογισμός, μια μόδα γαλλικής προελεύσεως, το δε «metoo» μια ακραία αμερικανική μόδα, του Χόλιγουντ και του Μανχάταν. Ο όρος «γυναικοκτονία»; Μα περιττός, αφού υπάρχει ήδη η «ανθρωποκτονία». Φυσικά και η γυναικοκτονία είναι και ανθρωποκτονία. Δεν είναι καθόλου βέβαιο εντούτοις ότι οι γυναικοκτόνοι πιστεύουν ότι σκοτώνουν έναν πλήρη άνθρωπο, όπως είναι κάθε άντρας, όταν σκοτώνουν μια γυναίκα επειδή είναι γυναίκα και επειδή δεν φέρεται «σαν σωστή γυναίκα». Και ξέρουμε δα πώς εννόησαν οι αιώνες τη «σωστή γυναίκα»: υποταγμένη, άβουλη και άφωνη, παραπλήρωμα του άντρα, του μόνου φύλου που είναι πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν…

 

Οι δεκαεφτά γυναικοκτονίες του 2021 είναι βαρύ φορτίο. Και δεν αλαφρώνει επειδή οι δύο πρώτοι μήνες του 2022 πέρασαν με μία μόνο γυναικοκτονία, στα Γιάννενα. Η συντριβή μιας γυναίκας δεν συντελείται μόνο με τη βίαιη αφαίρεση της ζωής της, και το ίδιο ακριβώς ισχύει για τη συντριβή ενός παιδιού, όποιου φύλου. Οταν πληθαίνουν οι ειδήσεις για σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών από συγγενείς ή από ιερείς-κατηχητές τους, κανείς, ούτε η πολιτεία ούτε η Εκκλησία ούτε η δημοσιογραφία ή η τηλεδιαιτώμενη κοινωνία, δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι «όλα αυτά», οι καταγγελίες δηλαδή, είναι «υπερβολές» για τις οποίες φταίει το «metoo» ή «μανία κάποιων να αποκτήσουν δεκαπεντάλεπτη τηλεοπτική φήμη δηλώνοντας θύματα».

 

Και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το καταδικαστικό αρρενοπρεπές πόρισμα «τώρα το θυμήθηκαν;». Θαρρείς και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πώς πορεύονται οι αρρενοδεσποζόμενες ανθρώπινες κοινωνίες επί χιλιετίες. Ή πόσο αλλοτριωτικά δουλεύει το «ένστικτο αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας» μιας οικογένειας, μιας γειτονιάς ή ενός χωριού: συγκάλυψη, σιωπή, ενοχοποίηση του θύματος ή και τιμωρία του.

 

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το καταδικαστικό αρρενοπρεπές πόρισμα «τώρα το θυμήθηκαν;».

 

Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση που εκδικάστηκε τις προάλλες στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Θεσσαλονίκης: Ενας πενηντάρης κακοποιούσε σεξουαλικά επί έξι χρόνια την ανήλικη ανιψιά του, από τα εννιά έως τα δεκαπέντε της. Οι υποψίες γεννήθηκαν πολύ νωρίς, όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι το κοριτσάκι έπασχε από σεξουαλικά μεταδιδόμενη νόσο. Κατόπιν εισαγγελικής εντολής είχε διενεργηθεί ποινική έρευνα. Η γιαγιά ωστόσο (ένα θύμα επίσης, που όμως εκπίπτει σε θύτη, ίσως επειδή έχει αποφασίσει πως αυτή είναι η μοίρα των γυναικών), εξανάγκασε την εγγονή να μην πει τίποτε στους αστυνομικούς, «για το καλό της οικογένειας». Η υπόθεση αρχειοθετήθηκε και η κακοποίηση συνεχίστηκε επί χρόνια. Ωσπου η κοπέλα, δεκαπεντάχρονη πια, διέφυγε στη Σουηδία, «για να δει συγγενείς της». Από εκεί, νιώθοντας ασφαλής, ενημέρωσε ηλεκτρονικά την Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Και τελικά ο βιαστής καταδικάστηκε σε κάθειρξη 26 ετών.

 

Το μοτίβο αναγνωρίζεται εύκολα: βιασμός ανηλίκου, εκβιασμός του αμέσως έπειτα ώστε να σωπάσει, προδοσία του από τον συγγενή που εμπιστεύεται περισσότερο (εδώ τη γιαγιά), πολύχρονη σιωπή, καταγγελία όταν εξασφαλιστούν ευνοϊκές συνθήκες. Αρκετά από τα χνάρια του μοτίβου αναγνωρίζονται στο δημοτικό τραγούδι «Πνευματικός ατιμάζει κόρη», που βρέθηκε στα ανέκδοτα του Γάλλου νεοελληνιστή Κλωντ Φωριέλ, του πρώτου εκδότη ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, το 1824-1825 (βλ. τώρα Claude Fauriel, «Ελληνικά δημοτικά τραγούδια», τόμος Β΄: «Ανέκδοτα κείμενα – αναλυτικά κριτικά υπομνήματα – παράρτημα και επίμετρα», εκδοτική επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1999).

 

Το γεγονός ότι στο τραγούδι το βάρβαρο αρσενικό δεν είναι κάποιος αιματικά συγγενής αλλά ο πνευματικός της κόρης μάς υποχρεώνει να το συσχετίσουμε και με μια άλλη υπόθεση που «συγκλόνισε το πανελλήνιο», σύμφωνα με το ρηχό κλισέ: τον βιασμό μιας ανήλικης, στα Κάτω Πατήσια, από τον ιερέα-κατηχητή της, ο οποίος, σύμφωνα με την καταγγελία, χρησιμοποίησε ακόμα και την εκκλησία ως πεδίο ασέλγειας. Το τραγούδι:

 

«Μικρός Γιωργής πανδρεύεται, μικρή γυναίκα παίρνει, / πρώτη βραδιά την πλάγιασε, την ηύρε φιλεμένη. / Στα γόνατα την κάθισε και την συχνορωτάει: / “Κόρη μου, ποιος σ’ εφίλησε, σ’ επήρε την τιμήν σου;” / “Σίντα ήμουνα εννιά χρονών κι επάτησα στους δέκα, / επήγα στον πνευματικό να με ξεμολογήσει, / με γέλασε, με φίλησε, με πήρε την τιμή μου”. / Και τα τσαρούχια φόρεσε, και το σπαθί του ζώνει, / στο μοναστήρι πάγαινε, στο μοναστήρι πάγει, / και από μακριά τούς χαιρετά, και από κοντά τούς λέγει: / “Κατέβα κάτω, ηγούμενε, να μας ξομολογήσεις, / που ‘χομεν κι έναν άρρωστο, να μας τον κοινωνήσεις”. / “Εσείς παπάδες έχετε, να σας ξεμολογήσουν”. / “Κατέβα κάτω, κερατά, σου κόβω το κεφάλι· / χίλια φλωριά βενέτικα αξίζει η τιμή σου”. / Απ’ τα μαλλιά τον άδραξε, και το σπαθί του βγάνει, / λιανά-λιανά τον έκανε, και στα σκυλιά τον ρίχνει». Το τραγούδι περιγράφει. Δεν υποδεικνύει μεθόδους απόδοσης δικαιοσύνης, την αυτοδικία δηλαδή. Δεν είναι αυτό το μέλημα της δημοτικής ποίησης, η οποία, αν και επικρίνεται σαν ελαφρώς αδιάφορη για τα καθαυτό κοινωνικά ζητήματα, μιλάει γι’ αυτά χωρίς να κραυγάζει, να ηθικολογεί, να αναθεματίζει. Το δημοτικό του άθλιου πνευματικού ξετυλίγεται σαν ρεπορτάζ που καλείται να απαντήσει στο «πού; πότε; ποιος;». Και αφηγείται με λιτότητα και σαφήνεια μια ιστορία που δεν διαφέρει πολύ από τις συγκαιρινές μας, αφού πολλές συμπεριφορές και αξιακοί κώδικες διατηρήθηκαν σχεδόν αναλλοίωτοι όσο περνούσαμε από τις αγροτοποιμενικές κοινωνίες στις αστικές: η αυταξία της οικογένειας ή του σογιού, η συγκαλυπτική σιωπή, η χυδαία κατάχρηση εξουσίας από κληρικούς που παριστάνουν τους πνευματικούς πατέρες, η αργοπορημένη αποκάλυψη.

 

Το συνηθισμένο άλλοθι των Ορθοδόξων είναι ότι στους Καθολικούς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: Μόνο στη Γαλλική Εκκλησία από το 1950 και έπειτα κακοποιήθηκαν σεξουαλικά 300.000 παιδιά, γεγονός που υποχρέωσε τον Πάπα να ομολογήσει, έστω αργά, την ντροπή του. Ας μην παραβλέπουμε όμως τους δικούς μας αριθμούς, διότι δεν υπάρχουν «μικρές» και «μεγάλες» τραγωδίες: Στην Ελλάδα, ένα στα πέντε παιδιά υφίσταται κάποια μορφή σεξουαλικής βίας/παρενόχλησης. Και κάθε βδομάδα βιάζεται ένας ανήλικος, συνήθως θηλυκού γένους. Αν έφταναν στο δικαστήριο όλες αυτές οι υποθέσεις, και επίσης όλες οι υποθέσεις ποικίλης βίας κατά των γυναικών, θα είχε διαρραγεί προ πολλού κάθε κοινωνικός ιστός.   

Εφιαλτική εκτίμηση για τη βενζίνη: Στα 2,5 ευρώ το λίτρο έως το τέλος της εβδομάδας – “Ζαλίζει” η τιμή της στα νησιά.!

 

 Στην εφιαλτική εκτίμηση ότι έως το τέλος της εβδομάδας, αρχής της επόμενης, η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης θα “σκαρφαλώσει” στα 2,5 ευρώ το λίτρο εξέφρασε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πρατηριούχων, Γιώργος Ασμάτογλου μιλώντας στον ΑΝΤ1 .

 

“Το διήμερο που πέρασε, η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης αυξήθηκε κατά 10 λεπτά δηλαδή από 2,10 ευρώ το λίτρο που ήταν, έφτασε στα 2,20 ευρώ το λίτρο” τόνισε χαρακτηριστικά.

 

Ο ίδιος πρόσθεσε, θέλοντας να δείξει την ταχύτητα των αυξήσεων, ότι “εάν η τιμή της αμόλυβδης αυξάνεται με τον ίδιο ρυθμό, πόσα διήμερα χρειάζονται για να αυξηθεί η τιμή στα 2,50 ευρώ;”.

 

 

Για το πετρέλαιο θέρμανσης

 

Επίσης ο κ. Ασμάτογλου μίλησε για το πετρέλαιο θέρμανσης. Όπως είπε η τιμή χονδρικής του πετρελαίου θέρμανσης στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι στο 1, 65 ευρώ.

 

“Έχουμε μια αύξηση της τάξεως των 15 λεπτών στο πετρέλαιο θέρμανσης και στο πετρέλαιο κίνησης αντίστοιχα 20 λεπτά το διήμερο που μας πέρασε. Το 20 λεπτά σε 2 ημέρες σημαίνει ότι το πετρέλαιο προχθές ήταν στα 1, 70 ευρώ και σήμερα είναι στο 1,90 ευρώ”, πρόσθεσε.

 

  

Στα ύψη είναι η τιμή της αμόλυβδης σε ολόκληρη τη χώρα. Σοκ και δέος προκαλούν οι τιμές στα νησιά. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία που έστειλε αναγνώστης του enikos.gr, από τον Εύδηλο Ικαρίας . Όπως βλέπετε, στα βενζινάδικα η απλή αμόλυβδη 95 οκτανίων πωλείται στην τιμή των 2,280 ευρώ το λίτρο, η αμόλυβδη 100 οκτανίων στα 2, 370 ευρώ το λίτρο , το Diesel Κίνησης στα 1,980 ευρώ και το το πετρέλαιο θέρμανσης στο 1, 490 ευρώ.

 

 

Την ίδια στιγμή πάνω από 2 ευρώ κινείται κατά μέσο όρο και η τιμή της  βενζίνης  στα νησιά.  Όπως είπε  πρόσφατα  ο πρόεδρος Ομοσπονδίας Βενζινοπωλών Ελλάδος Μιχάλης Κιούσης ,  η τιμή  της αμόλυβδης  έχει φτάσει  τα 2,20 ευρώ στα νησιά.

 

Αξιοσημείωτο είναι δε ότι η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης  στη Κύπρο είναι πιο φθηνή από ότι στη Ελλάδα. Η  μέση τιμή της αμόλυβδης βενζίνης 95 οκτανίων στη Κύπρο είναι 1,443 ευρώ το λίτρο, του πετρελαίου κίνησης 1,501 ευρώ το λίτρο και του πετρελαίου θέρμανσης 1,026 ευρώ ανά λίτρο.

πηγή

"Οι ΗΠΑ μάς έχουν κηρύξει οικονομικό πόλεμο - Η Ουκρανία ετοίμαζε βιολογικά όπλα", ισχυριζεται η Ρωσία

 

Το Κρεμλίνο κατήγγειλε σήμερα τον "οικονομικό πόλεμο" που κηρύχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Ρωσία μετά την ανακοίνωση από την Ουάσινγκτον ενός εμπάργκο στις αμερικανικές εισαγωγές πετρελαίου και αερίου, μεταξύ άλλων κυρώσεων.

 

"Οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία και διεξάγουν αυτό τον πόλεμο", δήλωσε στους δημοσιογράφους ο εκπρόσωπος της ρωσικής Προεδρίας Ντμίτρι Πεσκόφ.

 

Μαζικές οικονομικές κυρώσεις έχουν υιοθετηθεί από πολυάριθμες χώρες, κυρίως δυτικές, κατά της Ρωσίας μετά την εισβολή ρώσων στρατιωτών πριν από σχεδόν δύο εβδομάδες στην Ουκρανία.

 

Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσαν χθες, Τρίτη, την απαγόρευση των εισαγωγών ρωσικών υδρογονανθράκων ενώ η Ευρώπη είναι πιο απρόθυμη να πλήξει έναν τομέα από τον οποίο έχει μεγάλη εξάρτηση.

 

Η Ρωσία θεωρεί πως οι καταγγελίες της ότι η Ουκρανία είχε στρατιωτικά βιολογικά προγράμματα είναι ένα σημαντικό ζήτημα για ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος είναι ανάγκη να γνωρίζει την αλήθεια, δήλωσε εξάλλου ο Ντ. Πεσκόφ.

 

Το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών είχε ζητήσει νωρίτερα από τις ΗΠΑ να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί υποστήριζαν αυτό που η Μόσχα περιγράφει ως ένα πρόγραμμα βιολογικών όπλων στην Ουκρανία. Η κατηγορία απορρίπτεται από το Κίεβο και το Πεντάγωνο.

 

Το Κρεμλίνο κατήγγειλε επίσης σήμερα την πρόταση της Πολωνίας να μεταφέρει μαχητικά αεροπλάνα της MiG-29 στους Αμερικανούς για να τα στείλουν στη συνέχεια στο Κίεβο, εκτιμώντας ότι ένα τέτοιο διάβημα θα δημιουργούσε ένα "εν δυνάμει επικίνδυνο σενάριο".

 

"Είναι ένα πολύ ανεπιθύμητο και εν δυνάμει επικίνδυνο σενάριο", δήλωσε ο Πεσκόφ.

 

πηγή: ΑΜΠΕ

   

Αντίποινα Πούτιν: Υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει τις εξαγωγές ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλών.!

 

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει την εξαγωγή ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλών.

 

Αντίποινα Πούτιν: Υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει τις εξαγωγές ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλ

 

Αντίποινα Πούτιν: Υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει τις εξαγωγές ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλ

Οι δηλωμένοι στόχοι του διατάγματος είναι "η διασφάλιση της ασφάλειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της αδιάλειπτης λειτουργίας της βιομηχανίας".

 

Το ρωσικό υπουργικό συμβούλιο πρέπει τώρα να αποφασίσει για τη λίστα των εμπορευμάτων και των χωρών που υπόκεινται στην απαγόρευση τις επόμενες 48 ώρες.

 

Η απαγόρευση θα ισχύει μέχρι το τέλος του 2022.

 

Έρχεται λίγες μόνο ώρες αφότου οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα απαγορεύσουν τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου και το Ηνωμένο Βασίλειο δήλωσε ότι θα καταργήσει σταδιακά την εξάρτησή του από το ρωσικό πετρέλαιο.

 

Τα νέα μέτρα είναι πιθανό να ανατρέψουν τις αγορές εμπορευμάτων. Εκτός από τις μαζικές εξαγωγές καυσίμων της, η Ρωσία είναι επίσης σημαντικός παγκόσμιος προμηθευτής σιτηρών και μετάλλων, συμπεριλαμβανομένου του 40% του παλλαδίου παγκοσμίως.

 

 πηγή

Ένα ταξίδι στη Ρωσία: Από τον Γκορμπατσόφ στον Πούτιν και στα σημερινά…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πήγα, για μια και μοναδική μέχρι στιγμής φορά, στη Ρωσία το 1985. Τότε τη λέγαμε Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ). Το ταξίδι ήταν μισό τουριστικό και μισό επαγγελματικό. Ήμουνα τότε νεαρός δημοσιογράφος και, φυσικά, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη: έγραψα τις, πολιτικές και άλλες, εντυπώσεις μου στην «Ελευθεροτυπία».

Στην τουριστική πλευρά της επίσκεψης, μού έχουν μείνει δύο πράγματα από την ίδια πόλη, την Αγία Πετρούπολη (τότε την έλεγαν ακόμα Λένινγκραντ): η ομορφιά της και το Ερμιτάζ, ένα από τα καλύτερα μουσεία στον κόσμο.

Τα υπόλοιπα, που έχουν μέσα την επαφή με νέους ανθρώπους και μπόλικη πολιτική, τα συνυπολόγιζα πάντα στη μετέπειτα αρθρογραφία μου, όταν δίνονταν αφορμές για συζητήσεις περί καπιταλισμού και κομμουνισμού, αλλά και για τη θέση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε διάφορες φάσεις. Με αφορμή τα σημερινά, θα τα γράψω λίγο χύμα και σε κάπως προσωπικό τόνο (και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη γι’ αυτό), κάτι που αποφεύγω συστηματικά στην αρθρογραφία μου.

Το 1985 είχε έρθει στην εξουσία ο Γκορμπατσόφ και επιχειρούσε να εφαρμόσει την «περεστρόικα» (ανασυγκρότηση) και τη «γκλάσνοστ» (διαφάνεια). Στην Ελλάδα υπήρχε η γνωστή διχογνωμία. Το ΚΚΕ και πολλοί πληθώρα των συνοδοιπόροι του έβλεπαν εχθρικά αυτό το εγχείρημα, το θεωρούσαν υποκινούμενο από το «δυτικό ιμπεριαλισμό» για να καταστραφεί ο «σοσιαλισμός». Στον αντίποδα, το ΚΚΕ εσωτ. έβλεπε στο πρόσωπο του Γκορμπατσόφ τη μεγάλη ευκαιρία για την «αναγέννηση του σοσιαλισμού» στην κοιτίδα του. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Τότε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου ελισσόταν με τη γνωστή μαεστρία του, κάτι που εξόργιζε τους Αμερικανούς.

Στην εφημερίδα επικρατούσε θαυμασμός για τον Γκορμπατσόφ. Θυμάμαι παλιούς συναδέλφους, που είχαν περάσει μια ζωή στο αριστερό κίνημα, αλλά είχαν πάρει οριστικό διαζύγιο από το σταλινισμό, ρωσικό και εγχώριο (όπως ο- και ιστορικός- Πότης Παρασκευόπουλος), που μου έλεγαν, στις ατέλειωτες συζητήσεις τις οποίες κάναμε αργά τη νύχτα μετά τη δουλειά, ότι το «πείραμα Γκορμπατσόφ» θα ήταν το τελευταίο για την ΕΣΣΔ. Και, αν αποτύγχανε, ο ανατολικός συνασπισμός θα κατέρρεε. Ήταν σχεδόν πεπεισμένοι ότι η σκληρή πτέρυγα του ΚΚΣΕ δεν θα επέτρεπε «επικίνδυνα ανοίγματα», διότι τότε θα κατέρρεε ό,τι η ίδια είχε οικοδομήσει επί εφτά δεκαετίες. Η συνέχεια απέδειξε ότι είχε δίκιο. Ο Γκορμπατσόφ ανατράπηκε, αλλά στην εξουσία δεν επανήλθε η παλιά σταλινική νομενκλατούρα. Ήρθε ο Γέλτσιν και μαζί με αυτόν το τέλος της ΕΣΣΔ.

Επιστρέφω στο ταξίδι. Μπήκα στο αεροπλάνο για τη Μόσχα (πήγαμε και στο Μινσκ της Λευκορωσίας και στο Λένινγκραντ) «προκατειλημμένος» από όλα αυτά. Ήθελα να δω αν ο Γκορμπατσόφ, στους λίγους μήνες που είχε αναλάβει, είχε προλάβει να μεταδώσει κάτι διαφορετικό. Δίπλα μου καθόταν ο συνάδελφός μου και συμπατριώτης μου από την Πάτρα Θοδωρής Μιχόπουλος (τότε δούλευε στην «Αυγή»), που το 2015 ανέλαβε υπεύθυνος Τύπου του Αλέξη Τσίπρα στο μέγαρο Μαξίμου και, δυστυχώς, πέθανε πρόωρα από καρκίνο. Φοβόταν πολύ τα αεροπλάνα και ειδικά στην προσγείωση έτρεμε. Του είπα να πίνει κάθε φορά μερικές γουλιές ουίσκι (βότκα στην επιστροφή). Και όταν προσγειωνόμαστε, του έλεγα περιπαικτικά: Τι φοβάσαι, ρε μινάρα; (ειδική λέξη μόνο για Πατρινούς). Ο σοσιαλισμός μας προστατεύει!

Τι αποκομίσαμε στη μια βδομάδα που μείναμε εκεί; Πλήθος αρνητικών και ένα θετικό:

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μπουν στα ξενοδοχεία που υπήρχαν ξένοι τουρίστες.

Με κατάπληξη έμαθα ότι δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν από τη μία πόλη στην άλλη. Χρειάζονταν ειδική άδεια και για να διανυκτερεύσουν επιπρόσθετη.

Στις λιγοστές επαφές μας με ντόπιους, ειδικά με νέους, έβλεπες το θαυμασμό για καθετί δυτικό και ειδικά αμερικανικό. Σχεδόν όλοι ήθελαν κάποια στιγμή να ζήσουν στη Δύση. Ήταν ολοφάνερο: πρωτίστως η έλλειψη ελευθεριών και οι στερήσεις καθημερινών αγαθών τούς είχαν κάνει να μισούν τον τόπο που ζούσαν. Όμως, στις κουβέντες τους διέκρινες μια φλόγα. Κοίταζαν γύρω τους όταν τα έλεγαν αυτά, αλλά τα έλεγαν. Ο ερχομός του Γκορμπατσόφ είχε φέρει τα πρώτα αποτελέσματα. Φοβούνταν ότι μπορεί να μην κρατήσει πολύ και ήθελαν να μιλήσουν.

Επέστρεψα στην Ελλάδα με ενισχυμένες τις απόψεις που για χρόνια εξέφραζε η ανανεωτική αριστερά για το σταλινισμό, τη καταπίεση και τις στερήσεις που υπήρχαν στον «σοσιαλιστικό» κόσμο. Οι ισχυρισμοί της άλλη πλευράς, ότι αυτός ο κόσμος ήταν πιο «δίκαιος» και χωρίς ανισότητες δεν περνούσαν. Το αίτημα για «δημοκρατικό σοσιαλισμό», όπως αποτυπώθηκε αργότερα στη φράση του Πουλαντζά «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει», είχε μεγάλη πέραση στις θεωρητικές συζητήσεις.

Η κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου (1989) και της Σοβιετικής Ένωσης (1991) έβαλαν ταφόπλακα σε όλα αυτά. Ο κόσμος έγινε απολύτως μονοπολικός, οι ΗΠΑ μοναδική υπερδύναμη. Η Ρωσία, αδύναμη σε όλους τους τομείς, απλώς παρακολουθούσε. Η έλευση του Πούτιν (1999) ήταν η απαρχή της μακρόχρονης πορείας ανασυγκρότησής της.

Ναι, ο Πούτιν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, που κυβερνά με σιδηρά πυγμή. Δεν κάνει δα κάτι διαφορετικό από αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί του στα 70 χρόνια της ΕΣΣΔ (εντάξει, αυτός κάνει, τυπικά, «εκλογές»). Διώκει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ελέγχει τον Τύπο.

Όμως, είναι ο πολιτικός που αποκατέστησε τη Ρωσία παγκοσμίως. Μετά το 1991 ήταν μια χώρα αδύναμη, που οι Δυτικοί δεν της έδιναν σημασία. Ίσως γι’ αυτό έκαναν το λάθος να μην την ενσωματώσουν στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, ακόμα και στο ΝΑΤΟ, όπως ζητούσε (!) ο Πούτιν στην αρχή της θητείας του.

Ναι, ο Πούτιν είναι ένας «δικτάτορας» που εισβάλλει σε γειτονική χώρα. Αλλά δεν είναι ο πρώτος διδάξας. Και (μη δικτάτορες) Αμερικανοί πρόεδροι έχουν κάνει το ίδιο, όταν απειλήθηκαν συμφέροντα της χώρας τους (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία).

Ναι, οι Δυτικοί έκαναν λάθος που επέκτειναν το ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Όσοι το λέμε αυτό δεν δίνουμε άλλοθι στον Πούτιν που εισέβαλε στην Ουκρανία. Λέμε απλώς την αλήθεια, όπως την έχουν πει εδώ και πολλά χρόνια εμβληματικοί Αμερικανοί διπλωμάτες, όπως ο Τζόρτζ Κέναν, αλλά και ο «μάγος» της αμερικανικής πολιτικής Χένρι Κίσινγκερ το 2014, στην τότε κρίση της Ουκρανίας.

Όσοι λέμε ότι ο Πούτιν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, που συμπεριφέρεται κυνικά και επικίνδυνα για την ειρήνη στην Ευρώπη και, ταυτόχρονα, επισημαίνουμε τα τραγικά λάθη των Δυτικών, δεν κρατάμε, δήθεν, ίσες αποστάσεις. Απλώς δεν κάνουμε ό,τι κάνουν τα φερέφωνα της μονομερούς δυτικής προπαγάνδας, που δεν ενοχλούνται ό,τι κι αν κάνουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Η Ελλάδα είναι μια δυτική χώρα με υποχρεώσεις απέναντι στις Συμμαχίες που ανήκει (Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ). Είναι αυτονόητο ότι θα συνταχθεί μαζί τους στη σημερινή κρίση.

Όμως, η Ελλάδα έχει πικρές εμπειρίες από τη στάση των συμμάχων της στα εθνικά της θέματα, που σχετίζονται με την Τουρκία. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Δεν είναι σύμμαχός μας, δεν απαιτούμε κάτι ιδιαίτερο από αυτήν. Αλλά η Ρωσία δεν έχει πάρει κάποια εχθρική θέση απέναντί μας (Κυπριακό, Αιγαίο). Το αντίθετο, στον ΟΗΕ έχει ψηφίσει θετικά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα βγει έξω από το δυτικό πλαίσιο στην παρούσα κρίση. Το αντίθετο. Καταδικάζει σε όλους τους τόνους τη ρωσική εισβολή, κλείνει και τον εναέριο χώρο της στα ρωσικά αεροσκάφη, όπως αποφάσισαν οι σύμμαχοι. Όμως, δεν έχει κανένα λόγο να πρωτοστατεί σε ενέργειες που θα την καταστήσουν εχθρική χώρα απέναντι στη Ρωσία, όπως η πομπωδώς ανακοινωθείσα αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Η «προσωπική» αυτή απόφαση του κ. Μητσοτάκη δεν προσφέρει τίποτα στη χώρα, αντίθετα μπορεί να βλάψει τα συμφέροντά της στο μέλλον, αν η Ρωσία, μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και με δικαίωμα βέτο, κληθεί να ψηφίσει για κάποιο εθνικό μας θέμα.

Το έχει πει εδώ και δύο αιώνες ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, λόρδος Πάλμερστον: «Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα»… 

Άγριο πλιάτσικο πίσω από τον καπνό, το αίμα, και τα ερείπια

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενισχύουν τα άκρα, την καχυποψία, την αντισυστημικότητα», γράφει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»(8/3/2022).

 

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ευθύνονται, άραγε, για τον ηθικό μανιχαϊσμό που έχει εξορίσει την αμφιβολία, που εξοστρακίζει την επιφύλαξη και την μετριοπάθεια, και πολύ περισσότερο την αμφισβήτηση; Ή μήπως ακραίοι είναι οι ίδιοι, που καλούν στη θέση «ή με τον Πούτιν ή με το ΝΑΤΟ», αποκλείοντας την άρνηση και των δύο (δηλαδή «ούτε με τον Πούτιν ούτε με το ΝΑΤΟ»);

 

Αν κοιταχτούν στον καθρέφτη, θα δουν ότι τα άκρα τα ενισχύουν οι ίδιοι.

 

Αυτοί είναι οι μανιχαϊστές που καλούσαν στο όνομα της εθνικής «καθαρότητας» και του «ονόματος» την απόρριψη ως «εθνικής προδοσίας» της συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι οι ίδιοι που μες στην απολυτότητά τους δεν αισθάνονται το ενδεχόμενο του δικού τους λάθους. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για «ντόπιους και ξένους» με απόλυτο τρόπο, αυτοί που διακρίνουν τα εγκλήματα σε «ημεδαπά και αλλοδαπά», που μας εγκαλούν γιατί δεν παίρνουμε απόλυτη θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, και οι οποίοι συγχρόνως μας κατηγορούν ότι είμαστε απόλυτοι και… ακραίοι!

 

Μας δαιμονοποιούν γιατί δεν παίρνουμε «καθαρή θέση», ενώ οι ίδιοι παρουσιάζονται ως οι φορείς του απόλυτου καλού, της "καλής πλευράς της ιστορίας", του... ΝΑΤΟ που συνιστά εγγύηση για την… ελευθερία των λαών!

 

Εμείς οι άλλοι, οι «μη καθαροί», οι κουκουέδες, οι συριζαίοι, οι Μερες25, οι ανένταχτοι κ.ά. είμαστε οι «δούρειοι δαίμονες», οι κρυφοί υποστηρικτές του Πούτιν, οι «ναιμεναλλάδες», οι αντισυστημικοί, το απόλυτο κακό, αυτό που ενώνει "τα άκρα"! Μέσω αυτής της δαιμονοποίησής μας επιχειρείται ο εκφοβισμός των ψηφοφόρων, οι οποίοι τους γυρίζουν την πλάτη.

 

Έτσι, όμως, έχουμε την λεγόμενη μεταπολιτική, που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, καθώς αποσκοπεί σε μία σύμπραξη τρομοκρατημένων πολιτών και στην εκβιαστική υπεξαίρεση της ψήφου τους.

 

Ο φόβος και η δαιμονοποίηση είναι η κινητήρια αρχή της μεταπολιτικής: φόβος έναντι των πολιτικών αντιπάλων, τρόμος έναντι των βαρβάρων-μεταναστών, φόβος απέναντι στον ρώσικο λαό, στον Πούτιν αλλά και στους Τσαϊκόφσκι, Ντοστογιέφσκι..., τρόμος όλων έναντι όλων. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής όσο και από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας), που δραματοποιούν και σκηνοθετούν το «καλό και το κακό», διαμορφώνοντας αναλόγως την τρομοκρατημένη κοινή γνώμη.

 

Όμως, πίσω από την απολυτότητα αυτή, πίσω από τον καπνό των βομβών του εγκληματία Πούτιν και το αίμα των αθώων αμάχων Ουκρανών, κρύβονται αυτοί που έχουν συμφέρον από τον πόλεμο, αυτοί που κερδίζουν αμύθητα ποσά από τον πόλεμο, οι βιομήχανοι όπλων, οι πολυεθνικές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, των μετάλλων και των σιτηρών.

 

Στα 200 δολάρια το βαρέλι θα φθάσει το πετρέλαιο. Σε δυσθεώρητα ύψη η τιμή του φυσικού αερίου και των σιτηρών.

 

Οι βόμβες τσακίζουν τους Ουκρανούς και η ακρίβεια όλο τον κόσμο.

 

Ένα άγριο πλιάτσικο λαμβάνει χώρα πίσω από τον καπνό, το αίμα, και τα ερείπια του πολέμου…  

Ζελένσκι: «Προθυμία συμβιβασμού για Κριμαία και Ντονμπάς» - «Δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ»...

 

Ανοιχτό το ενδεχόμενο για συμβιβασμούς όσον αφορά την Κριμαία και το Ντονμπάς άφησε ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, σε συνέντευξή του στο ABC.

 

Υπενθυμίζεται ότι στην περιοχή του Ντονμπάς ανήκουν το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ, όπου ελέγχονται από τους αυτονομιστές, δηλαδή οι δύο περιοχές που αναγνώρισε ο Βλαντιμίρ Πούτιν ως ανεξάρτητες δημοκρατίες πριν προχωρήσει στην εισβολή στην Ουκρανία.

 

 

«Μπορούμε να συμβιβαστούμε για το πώς θα συνεχίσει η ζωή στις περιοχές της Κριμαίας του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ» είπε χαρακτηριστικά ο Ζελένσκι προσθέτοντας  ότι «μιλάμε για περιοχές που έχει αναγνωρίσει μόνο η Ρωσία και κανένας άλλος, όμως μπορούμε να συζητήσουμε και να βρούμε συμβιβασμούς για το πώς θα συνεχίσουν να ζουν αυτές οι περιοχές».

 

«Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι το πώς θα ζήσουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές που θέλουν να είναι τμήμα της Ουκρανίας. Επομένως το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο από ό,τι απλά μια αναγνώριση» πρόσθεσε ο Ζελένσκι. 

 Οπως αναφέρει το ουκρανικό πρακτορείο ειδήσεων Interfax, o πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι κάλεσε εκ νέου τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν για διάλογο, τονίζοντας ότι η Ουκρανία είναι έτοιμη να συζητήσει και να αναζητήσει συμβιβασμούς, αλλά δεν είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει. «Αυτό που πρέπει να γίνει είναι ο Πούτιν να ξεκινήσει ουσιαστικό διάλογο», είπε και πρόσθεσε: «Πιστεύω ότι είναι ικανός να σταματήσει τον πόλεμο που ξεκίνησε».

 

«Είμαστε έτοιμοι για διάλογο, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να παραδοθούμε», δήλωσε ο Ζελένσκι ερωτηθείς αν η Ουκρανία είναι έτοιμη να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας για κατάπαυση του πυρός.

 

«Δεν ενδιαφέρομαι πλέον για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ»

 

Αναφερόμενος στο ΝΑΤΟ ο Ουκρανός πρόεδρος τόνισε πως δεν ενδιαφέρεται πλέον για συμμετοχή της Ουκρανίας στη συμμαχία καθώς εκείνη «δεν είναι έτοιμη να αντιπαρατεθεί με τη Ρωσία», ενώ πρόσθεσε ότι «δεν θέλουμε να είμαστε ένα κράτος που ικετεύει και δεν θέλω να είμαι τέτοιος πρόεδρος».

 

«Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, έχασα το ενδιαφέρον μου για αυτό το θέμα αφού συνειδητοποιήσαμε ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την Ουκρανία. Η συμμαχία φοβάται τα αντιφατικά πράγματα και την αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία», δήλωσε χαρακτηριστικά. 

πηγή 

Δ. Καιρίδης: Ένας ρατσιστής και μισός…

 

Σε ένα ρατσιστικό παραλήρημα επιδόθηκε ο Δημήτρης Καιρίδης. Ο καθηγητής. Ο βουλευτής των «αρίστων». Το στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη διαχώρισε τους πρόσφυγες ανάλογα με το χρώμα τους και τη θρησκεία τους…

 

Ο καθηγητής Διεθνών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (ναι διδάσκει και φοιτητές αυτός ο κύριος) μας …εξήγησε ποιοι είναι «ευπρόσδεκτοι» πρόσφυγες και ποιοι όχι… Για τον καθηγητή Καιρίδη δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες θύματα πολέμων και βομβαρδισμών. Για τον κύριο Καιρίδη δεν είναι όλοι οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο άνθρωποι. Για τον κύριο Καιρίδη τον πρόσφυγα τον καθορίζει το «σωστό» χρώμα και η «σωστή» θρησκεία.

 

 

Για τον κύριο Καιρίδη και το ρατσιστικό …μέτρο του, σε «χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους που είναι από εμάς» συμπεριφερόμαστε αλλιώς. Με τους άλλους  τους «αλλόθρησκους» που δεν είναι στα …«λευκά» ρατσιστικά γούστα του Καιρίδη δεν πρέπει να υπάρχει ανθρώπινη αντιμετώπιση.

 

Αυτή η εμετική δήλωση του, βαφτίστηκε από τον ίδιο …«πολιτικά ανορθόδοξο» προκειμένου να του δώσει το …δικαίωμα να ξεράσει τα παρακάτω:

 

 «Να κάθονται και να σφαγιάζονται στην καρδιά της Ευρώπης… και αν θέλετε να το πω και κυνικά, εδώ δε μιλάμε για μια σφαγή σε ένα μακρινό μέρος κάπου στα βάθη της Αφρικής με αλλόθρησκους, αλλά για -να το πω τελείως κυνικά, ξέρω ότι ακούγεται πολιτικά ανορθόδοξο, αλλά δυστυχώς και αυτό μετράει- χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους, που είναι από εμάς, προέρχονται από εμάς…».

 

Κανονικοποίηση του ρατσισμού. Βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος και καθηγητής (!) διεθνών σχέσεων στο Πάντειο (να τον χαίρεται) μας διευκρινίζει πως «εδώ δεν μιλάμε για αλλόθρησκους στα βάθη της Αφρικής» αλλά για «Χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους». pic.twitter.com/KVhw1IzYvC  — Antonios Tzanakopoulos 🔻💙 (@ATzanakopoulos) March 6, 2022

Αυτός ο κύριος έχει θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο και σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο… Για να διαδίδει από διπλό βήμα το ρατσιστικό οχετό του…  

 πηγή  

«Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών»

 

 Ένα κείμενο του αξέχαστου Γιώργου Χουρμουζιάδη*

  

«Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας. Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας. Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας και να «καντηλιάσουμε» τους χαρταετούς μας. Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας. Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.

 

Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών.

 

Θέλω να πω με άλλα λόγια, και το έχω ξαναπεί και αλλού, πως σήμερα είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να κουνήσουμε και τα δικά μας τα χέρια. Η Αθηνά δε φτάνει από μόνη της. Δε φτάνουν μόνο οι καλοί αρχηγοί, όσο καλοί και να είναι. Αυτοί έχουν τη λάτρα, το καθημερινό πάνε κι έλα, μπαινοβγαίνουν σε πόρτες που είναι «δύσκολες… όταν η χρεία τες κουρταλεί…», που θα έλεγε και ο Σολωμός.

 

Ανεβοκατεβαίνουν σε σκάλες επίσημες, όπου καιροφυλαχτούν άλλοι κίνδυνοι και στήνονται άλλες παγίδες. Κι εμείς οι άλλοι πρέπει να πάρουμε τους χαρταετούς μας και να βγούμε στους δρόμους, αδιαφορώντας για όσα δυσμενή και θλιβερά μας απαγγέλλουν οι κομψευόμενες ξανθιές των μετεωρολογικών δελτίων. Να βγούμε στους δρόμους με τους χαρταετούς μας, αποφασισμένοι να τους «καντηλιάσουμε» αυτή τη φορά, είτε το θέλει είτε όχι η «Καθαρή Δευτέρα».

 

Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών. Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες «Καθαρές Δευτέρες», που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε. Εκείνο που ονειρεύομαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια».

 

*Το κείμενο του αξέχαστου Γιώργου Χουρμουζιάδη, του κομμουνιστή καθηγητή Αρχαιολογίας που άφησε πίσω του ένα σημαντικό επιστημονικό έργο διεθνούς εμβέλειας και μια πολιτική και κοινωνική δράση, η οποία λειτουργεί ως παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές,  δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 31 Μαρτίου 2002, με τίτλο «Οι χαρταετοί (2)» – Διαβάστε και το κείμενο «Οιχαρταετοί (1)» εδώ.

"Ε ρε Πούτιν που σας χρειάζεται"

 

Ο "έρωτας" αρκετών Ελλήνων με τον Βλαδίμηρο Πούτιν, κρατάει χρόνια. Ο πόλεμος στην Ουκρανία τούς έκανε να εκδηλωθούν ακόμα πιο έντονα. Δεν περίμεναν τίποτα λιγότερο από το ίνδαλμά τους..

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Γιατί έχουμε τόσο φανατικούς οπαδούς του Βλαντιμίρ Πούτιν στη χώρα μας; Μειοψηφία, αλλά θορυβώδεις και έτοιμοι να επιτεθούν σε όποιον τολμήσει να πει μια λέξη για τον μεγάλο ηγέτη.

 

Όσοι ανέμεναν ότι η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα πτοούσε τους Έλληνες οπαδούς του Ρώσου προέδρου, έκαναν λάθος.

 

Αν κάποιος επιχειρήσει να ερμηνεύσει τη στάση των "αγνών φίλων Πούτιν" (δεν εξετάζουμε εδώ όσους έχουν συμφέροντα και κέρδη), προσφεύγοντας στην ιστορία, δεν θα βρει όλες τις απαντήσεις.

 

Το πάθος για τον Πούτιν, μπορεί να εξηγηθεί και ως αποτέλεσμα της πνευματικής οκνηρίας και της αναζήτησης εύκολων λύσεων τύπου “Κιμ πάτα το κουμπί”.

 

Είναι ο τρόπος άσκησης εξουσίας και η βία, που γοητεύει αρκετούς Έλληνες, οι οποίοι αναζητούν έναν "πατερούλη", που θα τους λύνει όλα τα προβλήματα.

 

Είναι οι ίδιοι που κρυφοθαυμάζουν τον αυταρχισμό του Ερντογάν, οι ίδιοι που κάποτε έβαλαν νεοναζί μέσα στη βουλή και τώρα έχουν διασκορπιστεί σε διάφορα ακροδεξιά σχήματα, οι ίδιοι που νοσταλγούν την επταετία.

 

Μια ματιά στα Social Media αρκεί. Βλέπεις ένα σχόλιο "Πούτιν τι τους έχεις κάνει", πατάς στο προφίλ και 9 στις 10 φορές θα πέσεις πάνω στα εξής:

 

Μια φωτογραφία της Παναγίας με μια ατάκα σε άσπρα γράμματα

Μια παραλία

Ένα φραπέ σε ένα τραπεζάκι

Μια εκκλησιά με φόντο το ηλιοβασίλεμα

Ο Αγ. Γέωργιος να σκοτώνει έναν δράκο

Ο Παΐσιος να λέει μια σοφιστεία

Διάφοροι άλλοι γέροντες και γερόντισσες που προφητεύουν το τέλος

Μια έρευνα που έβγαλε κάποιος από την κοιλιά του για το πώς φυτρώνει ουρά αν κάνεις το εμβόλιο

Τον Πούτιν ντυμένο στρατηλάτη

Κάτι για τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και τους δρόμους της χούντας

Check in σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος με "δηλητηριώδεις" (όχι Πολώνιο) ουσίες

Τον ήλιο της Ελλάδας, που δεν θα μας τον πάρουν

Όλα αυτά βεβαίως με γαρνίρισμα ρατσιστικού οχετού, ομοφοβίας και πολλές "γλυκές καλησπέρες".

 

Τα παραπάνω μάλιστα συνδυαζονται με "Παρθενώνες", που όμως χτίστηκαν όταν οι πολίτες ήταν ενεργοί και συμμετείχαν σε μια Πολιτεία αυτόνομη και αυτοδίκαιη. Λεπτομέρειες.

 

Η Δημοκρατία είναι δύσκολο πράγμα. Απαιτεί συμμετοχή, γνώση, ενημέρωση, καθημερινό αγώνα και έχει διάφορες "ταλαιπωρίες". Όπως για παράδειγμα το να συζητάς, να συναποφασίζεις, να ακούς τον άλλον, να διεκδικείς, να συμμετέχεις, να τηρείς κανόνες.

 

Οπότε, όσοι κουράζονται από όλα τα παραπάνω, που είναι και χρονοβόρα, ονειρεύονται έναν Έλληνα Πούτιν, που θα αποφασίζει στα γρήγορα γι'αυτούς, χωρίς αυτούς, θα εξοντώνει εξωτερικούς εχθρούς και θα προσφέρει δείπνα με δηλητήρια σε εσωτερικούς εχθρούς.

 

Με ένα "ε ρε Πούτιν, Ερντογάν, (βάλτε όποιον θέλετε)... που σας χρειάζεται", βαυκαλίζονται ότι η λύση στα προβλήματά τους είναι το "αποφασίζουμε και διατάζουμε" ενός ανθρώπου και εφόσον δεν βρίσκουν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, το θαυμάζουν στο εξωτερικό.  

Ένα τρις δολάρια για εξοπλισμούς

 

Όταν αυτοί που είναι ψηλά

Μιλάνε για ειρήνη

Ο απλός λαός ξέρει

Πως έρχεται ο πόλεμος…

Στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια ανέρχονται οι δαπάνες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς των ΗΠΑ και της Κίνας. 1 τρις δολάρια. Δηλαδή χίλια δισεκατομμύρια δολάρια.

 

Μόνο ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ ανέρχεται για το 2022 σε 740 δισεκατομμύρια δολάρια και της Κίνας μετά την αύξηση φέτος κατά 7,1% ανέρχεται σε 1.450 δισεκατομμύρια γιουάν (230 δισεκατομμύρια δολάρια). 

 

Πόσα πεινασμένα παιδιά θα χόρταιναν με 1 τρις δολάρια; Όλα.

 

Ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping έχει καταγγείλει την «αρνητική επιρροή για την ειρήνη και τη σταθερότητα» των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, λένε οι ειδήσεις.

 

 Και ο ποιητής θα ρωτάει πάντα «Ποιοι ήταν πατέρα οι νικηταί και ποιοι οι ηττημένοι;

- Στον πόλεμο, παιδί μου, υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι…»

 

Και "Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν (πάλι) ορφανά…" 

πηγή