Η κοροϊδία με την πράσινη ενέργεια

 

 γράφει ο Γιώργος Κολέμπας*

  

 

Στο κείμενό μας «Μαύρη ανάπτυξη», «Πράσινη Ανάπτυξη» ή Αποανάπτυξη; Υποστηρίζαμε ότι “Μέχρι τώρα, η οποιασδήποτε μορφής «ανάπτυξη» πάει πάντα χέρι-χέρι με την αύξηση της κατανάλωσης πόρων και ενέργειας. Και ενώ αυτό έχει γίνει κατανοητό από την πλειοψηφία των ανθρώπων από την μέχρι τώρα κριτική του πεδίου της «μαύρης ανάπτυξης», από δω και πέρα είναι αναγκαία και η κριτική της πρότασης της «πράσινης ανάπτυξης… Η πράσινη ανάπτυξη και οι πράσινες τεχνολογίες θα έχουν ένα βραχυπρόθεσμα θετικό ισοζύγιο για τη βιόσφαιρα και τα οικοσυστήματα. Θα τους δώσουν μια περιορισμένη χρονικά «παράταση» της επιβίωσής τους. Δεν θα είναι μακροπρόθεσμη λύση, αφού και η βιώσιμη πράσινη ανάπτυξη θα απαιτήσει επεκτάσεις πέρα από τις δυνατότητες του πλανήτη, αν δεν έχουμε ταυτόχρονη μείωση της παραγωγής-κατανάλωσης, τουλάχιστον σε κάποιους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας”.

 

H EE , μετά τις συμφωνίες του Παρισιού και της Γλασκώβης για το κλίμα, αποφάσισε ότι η προστασία του κλίματος μπορεί να επιτευχθεί από την αγορά, με επενδύσεις του «πράσινου» κεφαλαίου και των «πράσινων» funds στην «πράσινη» τεχνολογία και τις εταιρείες του τομέα. Μάλιστα στοιχειοθέτησε κανόνες και προδιαγραφές καθώς και μια κλίμακα χαρακτηρισμού και σφραγίδας του βαθμού «πρασινοποίησης» αυτών των επενδύσεων.

 

Όμως, παρά την πράσινη σφραγίδα, δισεκατομμύρια εισρέουν ακόμα σε ορυκτές μορφές ενέργειας.*

  

Η παραπάνω εικόνα δείχνει το πράσινο βάψιμο από την ΕΕ στις γκρίζες επενδύσεις: Σε πολλά funds (αμοιβαία κεφάλαια) «βιώσιμης» υποτίθεται ανάπτυξης, κρύβονται από πίσω όχι και τόσο πράσινες και βιώσιμες εταιρείες.

 

Διαφημίζουν επενδύσεις σε βιώσιμες πράσινες εταιρείες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις επενδύουν στον άνθρακα, το πετρέλαιο ή την αεροπορική βιομηχανία: σχεδόν το 48% όλων των κεφαλαίων στην Ευρώπη που χαρακτηρίζονται ως ιδιαιτέρως βιώσιμα και πράσινα («Dark Green»:"σκουρο-πράσινα") επενδύουν επίσης χρήματα εκεί που δεν μπορεί να αναγνωρισθεί καμία οικολογική προστιθέμενη αξία.

 

Αυτή η απάτη με την πράσινη σήμανση αφορά όλο και μεγαλύτερο αριθμό επενδυτών. Εξάλλου, οι «πράσινες» επενδύσεις είναι πολιτικά επιθυμητές και ενθαρρύνονται. Σύμφωνα, για παράδειγμα, με τον Ομοσπονδιακό Οργανισμό Περιβάλλοντος της Γερμανίας, οι επενδυτές τοποθέτησαν 409 δισεκατομμύρια ευρώ σε βιώσιμα πράσινα funds το 2021 και ο όγκος αυτών των επενδύσεων έχει υπερδιπλασιαστεί από το 2019. Αλλά προφανώς δεν είναι όλες αυτές οι τοποθετήσεις τόσο πράσινες όσο υπονοούν οι πάροχοί τους στη διαφήμισή τους.

 

Στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος μέσων ενημέρωσης "Great Green Investment Investigation", η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, μαζί με τις ολλανδικές πλατφόρμες Follow the Money και Investico και οκτώ ευρωπαϊκούς οίκους μέσων ενημέρωσης, αξιολόγησαν περισσότερα από 800 αμοιβαία τέτοια κεφάλαια που χαρακτηρίζονται ως πράσινα, συμπεριλαμβανομένων 547 κεφαλαίων που είναι διαπραγματεύσιμα στη Γερμανία. Όλα έχουν υποβληθεί στους αυστηρότερους οικολογικούς κανονισμούς της Επιτροπής της ΕΕ και έτσι επιτρέπεται να πραγματοποιούν επενδύσεις μόνο σε φιλικά προς το κλίμα επενδυτικά πλάνα.

 

Η έρευνα έδειξε ότι τα χρήματα εισέρρευσαν όχι μόνο σε «ιδιαιτέρως βιώσιμες πράσινες εταιρείες», αλλά και στην αεροπορική εταιρεία Lufthansa, την RWE-γερμανική πολυεθνική συμβατική εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με εργοστάσια λιγνίτη, λιθάνθρακα, πυρηνικής ενέργειας, φυσικού αερίου και το υγροποιημένου φυσικού αερίου μεταξύ των συμβατικών πηγών ενέργειας στο χαρτοφυλάκιο της, πλάι στις εγκαταστάσεις ΒΑΠΕ- και τη Rusal, μια εταιρεία παραγωγής αλουμινίου και άνθρακα από τη Ρωσία.

 

Οι συμβατικές και μη πράσινες εγκαταστάσεις ή δραστηριότητές τους δεν μπορούν με κανένα τρόπο να έχουν τον χαρακτηρισμό «πράσινες. Η πιο γνωστή περίπτωση μιας τέτοιας κατηγορίας είναι η θυγατρική της Deutsche Bank, η DWS. Το γραφείο του εισαγγελέα διεξάγει επί του παρόντος έρευνα σε αυτήν.

 

«Πράσινο ξέπλυμα» (greenwashing)

 

Κάποιοι σύμβουλοι επενδύσεων υποψιάζονται «πράσινο ξέπλυμα»: "Ειλικρινά, όταν βλέπω ποια κεφάλαια είναι ξαφνικά βιώσιμα και ποια δεν ήταν βιώσιμα πριν, έχω την αίσθηση . . . ότι αυτή η σφραγίδα της βιωσιμότητας μπαίνει τώρα σε όλα", λέει η Sabine Thelen (όνομα αλλαγμένο). Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό συνέβαινε πραγματικά. Παρ' όλα αυτά, η Thelen πρέπει να πουλήσει τα κεφάλαια.

 

Η Helga Franke (όνομα αλλαγμένο) αγωνίζεται επίσης με τη δουλειά της. Με διπλωματικό τρόπο, η ειδικός ταμιευτηρίων λέει: "Το βλέπω ως μεγάλη πρόκληση να μην παρασυρθούμε στο greenwashing"

 

Οι δηλώσεις των συμβούλων προέρχονται από μια μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Kassel. Η Έδρα Βιώσιμης Χρηματοδότησης θέλησε να διαπιστώσει πώς λειτουργεί στην πράξη η παγκοσμίως διακηρυγμένη «πράσινη μεγα-στροφή» στις χρηματοοικονομικές επενδύσεις. Το συμπέρασμα: άσχημα, πολύ άσχημα!

 

Η απάτη με την σήμανση

 

Σχεδόν τα μισά από τα εξεταζόμενα κεφάλαια επενδύουν στο πετρέλαιο, τον άνθρακα και τις αερομεταφορές, και συνεπώς σε τομείς της οικονομίας που βλάπτουν το κλίμα. Για τα κεφάλαια που είναι διαθέσιμα στη Γερμανία, το εν λόγω ποσό ανέρχεται σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια ευρώ - σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι 8,5 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία, σε αντίθεση με ό,τι διαφημίζεται, δεν εισρέουν σε οικολογικές εταιρείες.

 

Αυτό ακριβώς δεν θα έπρεπε να γίνεται. Αφού η αγορά των βιώσιμων επενδύσεων ήταν μια ζούγκλα γεμάτη με λέξεις μάρκετινγκ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε τον περασμένο Μάιο έναν κανονισμό για την ταξινόμηση των αμοιβαίων κεφαλαίων ανάλογα με τη βιωσιμότητά τους.

 

Τον υψηλότερο βαθμό καθαρότητας έχουν τα κεφάλαια της κατηγορίας του "Άρθρου 9"1, η οποία περιλαμβάνει τα περισσότερα από τα 800 αμοιβαία κεφάλαια που αξιολογήθηκαν σε αυτή τη μελέτη. Συνεπώς, οι επενδύσεις σε βιομηχανίες που βλάπτουν το κλίμα, όπως οι αερομεταφορές ή η ηλεκτροπαραγωγή με καύση άνθρακα, θα έπρεπε να αποτελούν ταμπού.

 

Δεν γίνονται σχεδόν καθόλου έλεγχοι από τις εποπτικές αρχές

 

Οι πάροχοι αμοιβαίων κεφαλαίων μπορούν να καθορίσουν οι ίδιοι πόσο βιώσιμοι είναι. Και ο πειρασμός να παρουσιαστεί κανείς όσο το δυνατόν πιο βιώσιμος είναι μεγάλος. Οι έλεγχοι για την ταξινόμηση αυτών των funds από τις εποπτικές αρχές δεν πραγματοποιούνται σχεδόν ποτέ. Ο κανονισμός της ΕΕ δεν προβλέπει καν κυρώσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξήγησε ότι πρόκειται για έναν σχετικά πρόσφατο κανονισμό. Ως εκ τούτου, ήταν πολύ νωρίς για να εξαχθούν συμπεράσματα και παραρέπεμψε στις εθνικές εποπτικές αρχές.

 

Εκπρόσωπος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Αρχής Χρηματοοικονομικής Εποπτείας (Bafin) εξηγεί απαντώντας σε σχετική ερώτηση: "Δεδομένου ότι ο κανονισμός περιλαμβάνει εκτός από τους περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς στόχους, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει τελικά ότι οι επενδύσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι φιλικές προς το κλίμα"

 

Η αρχή ελέγχει εάν οι πάροχοι συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις διαφάνειας και τους αντίστοιχους όρους επένδυσης. "Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, μπορεί ιδίως να διαταχθεί αντίστοιχη προσαρμογή των προσυμβατικών πληροφοριών ή του ενημερωτικού δελτίου πώλησης. "

 

Για τις ανάγκες της έρευνας, το Follow The Money και η Investico συγκέντρωσαν την πλειονότητα των επενδυτικών κεφαλαίων που διαπραγματεύονται στην Ευρώπη και αυτοαποκαλούνται κεφάλαια του άρθρου 9.

 

Η πλειονότητα επενδύεται σε ορυκτές πηγές ενέργειας και αεροπορικές μεταφορές

 

Σε ένα δεύτερο βήμα, συνέκριναν τις επενδύσεις των «μαυροπράσινων» funds με στοιχεία από την περιβαλλοντική οργάνωση Urgewald και την Πρωτοβουλία για τα Ομόλογα για το Κλίμα (CBI), μια εταιρεία χρηματοοικονομικών ερευνών με έδρα το Λονδίνο. Η Urgewald και το CBI κατηγοριοποιούν το πόσο βιώσιμες είναι οι εταιρείες στη δική τους βάση δεδομένων.

 

Για παράδειγμα, αναλύθηκαν 547 κεφάλαια του άρθρου 9 που διαχειρίζονται στη Γερμανία, στα οποία συνολικά επενδύθηκαν περισσότερα από 272 δισεκατομμύρια ευρώ σε μετοχές και ομόλογα των εταιρειών. Από αυτά, 260 επενδύουν επίσης τα χρήματά τους στην "γκρίζα" παραγωγή ενέργειας και στις αεροπορικές εταιρείες, δηλαδή σχεδόν το 48% και συνεπώς σχεδόν κάθε δεύτερο εξεταζόμενο fund.

 

Σε ορισμένα ακραία παραδείγματα, τα funds επενδύουν συνολικά πάνω από το 40% του κεφαλαίου τους σε εταιρείες από τη βιομηχανία πετρελαίου και άνθρακα και τις αερομεταφορές, ενώ κάποια άλλα βέβαια επενδύουν λιγότερο από 2% στον ίδιο τομέα.

 

Ποια funds είναι "καθαρά" τοποθετημένα - και ποια όχι

 

Η εξέταση των funds με βάση τον όγκο τους δείχνει έτσι σοβαρές διαφορές στο ποσό των χρημάτων που επενδύονται σε "γκρίζες" εταιρείες. Ορισμένα είναι ήδη καλά τοποθετημένα όσον αφορά τις βιώσιμες πτυχές τους - σύμφωνα με την ανάλυση δεδομένων, τρία μεγάλα funds καταφέρνουν να λειτουργούν εντελώς χωρίς τοποθετήσεις σε ορυκτές επενδύσεις.

 

Από την άλλη πλευρά, άλλα απέχουν πολύ από το στόχο της βιωσιμότητας, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο. Το Principal Global Sustainable Listed Infrastructure fund (PGIM) και το Macquarie Sustainable Global Listed Infrastructure fund, για παράδειγμα, έχουν τη λέξη "sustainable" στην ονομασία τους. Ωστόσο, πάνω από το 40% των κεφαλαίων τους βρίσκεται σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στους κλάδους του πετρελαίου, του άνθρακα και των αερομεταφορών.

 

Τα δύο μάλλον μικρότερα funds ηγούνται της ποσοστιαίας σύγκρισης στη Γερμανία. Το PGIM αξίζει περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ, τα κεφάλαια της Macquarie περίπου 35 εκατομμύρια. Ωστόσο, το Blackrock Global Funds -New Energy Fund, ένας σημαντικός παίκτης της χρηματοπιστωτικής αγοράς, βρέθηκε επίσης στην πρώτη πεντάδα των πιο "βρώμικων" αμοιβαίων κεφαλαίων.

 

Από τα σχεδόν έξι δισεκατομμύρια ευρώ, η Blackrock έχει τοποθετήσει 1,1 δισεκατομμύρια σε τέσσερις εταιρείες που κερδίζουν επίσης χρήματα από τα ορυκτά καύσιμα. Η εν λόγω εταιρεία είναι ηNexteraEnergy Inc. (384 εκατ. ευρώ), EnelSpa (323 εκατ. ευρώ), RWEAG (312 εκατ. ευρώ) και China Longyuan Power Group (82 εκατ. ευρώ).

 

Η γκρίζα ζώνη: μεταξύ άνθρακα και αιολικής ενέργειας

 

Το παράδειγμα της Blackrock δείχνει τη γκρίζα ζώνη στην οποία δραστηριοποιούνται οι εταιρείες. Αυτό που είναι καθαρό ή γκρίζο μερικές φορές δεν είναι άμεσα ορατό. Η China Longyuan Power Group είναι ένα τέτοιο παράδειγμα: η εταιρεία λειτουργεί σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα και κερδίζει τα χρήματά της με αιολικές και ηλιακές εγκαταστάσεις. Όπως και η κινεζική, η Nextera από την πολιτεία Φλόριντα των ΗΠΑ δραστηριοποιείται στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας- ωστόσο, η εταιρεία πραγματοποιεί επίσης γεωτρήσεις για φυσικό αέριο και λειτουργεί αγωγούς.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία, η Nextera είναι η εταιρεία που έλαβε τα περισσότερα χρήματα από τα funds: 52 funds επένδυσαν συνολικά περισσότερα από 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ στη Φλόριντα. Ο δεύτερος μεγαλύτερος αποδέκτης των κεφαλαίων των funds είναι η RWE AG, η ίδια η εταιρεία που θέλει να εξορύξει τον λιγνίτη κάτω από το δάσος Hambach στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία της Γερμανίας, κόντρα στην αντίσταση του τοπικού πληθυσμού. Πέντε δήθεν πράσινα ταμεία επένδυσαν συνολικά 530 εκατομμύρια ευρώ στην RWE.

 

Στην τρίτη θέση βρέθηκε ο ιταλικός προμηθευτής ενέργειας Enel, λίγο κάτω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Περισσότερα από 50 «μαυρο-πράσινα» funds θεώρησαν την Enel αρκετά πράσινη για να επενδύσουν. Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια η Enel παρουσιάζει το μερίδιο της ενέργειας που παράγεται από "συμβατικές" πηγές, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του άνθρακα και της πυρηνικής ενέργειας, στο 42,5% το 2021.

 

Πολλοί επικριτές της κατάστασης αυτής, όπως ο Dirk Rathjen, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Institute for Asset Accumulation (IVA), επικρίνουν τις ευρωπαϊκές προσπάθειες ρύθμισης. Λέει ο Rathjen. "Ο ορισμός της βιωσιμότητας έχει χάσει εντελώς το στόχο"

 

Δεν αυξάνεται μόνο η αγορά, αυξάνεται και η κατάχρηση. "Πολλές προσφορές δεν τηρούν αυτό που υπόσχονται. Η διαφήμιση είναι συχνά νεφελώδης και αδιαφανής", λέει ο Nils Nauhauser από το κέντρο συμβουλευτικής καταναλωτών της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Ο καθένας θα μπορούσε να περιγράψει τις επενδύσεις ως οικολογικές. Nauhauser: "Οι όροι δεν προστατεύονται και στην περίπτωση ψευδών πληροφοριών δεν υπάρχει στην πραγματικότητα απειλή κυρώσεων".

 

Αλλά η υπόθεση DWS συγκλονίζει περισσότερο τον κλάδο: Η εταιρεία αμοιβαίων κεφαλαίων, η οποία ανήκει κατά πλειοψηφία στην Deutsche Bank, αντιμετώπισε πρόβλημα ποινικού δικαίου λόγω πιθανoύ "πράσινου ξεπλύματος". Εδώ και αρκετούς μήνες, η εισαγγελία της Φρανκφούρτης διερευνά την αρχική υποψία για απάτη στις επενδύσεις κεφαλαίου στο περιβάλλον της DWS. Στα τέλη Μαΐου του 2022, λοιπόν, έγινε επιδρομή στους δίδυμους πύργους της Deutsche Bank και στα κεντρικά γραφεία της DWS.

 

Η εταιρεία αμοιβαίων κεφαλαίων DWS είναι ύποπτη για συστηματική υπερεκτίμηση της δέσμευσής της στη βιωσιμότητα και τις πράσινες επενδύσεις. Αυτό προκλήθηκε από τις δηλώσεις της πρώην επικεφαλής του τμήματος βιωσιμότητας Desiree Fixler τον Αύγουστο του 2021. Η Fixler είχε αποχωρήσει από την DWS λόγω διαφωνίας και είχε αρχικά απευθυνθεί στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ (SEC) και στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών των ΗΠΑ (FBI) με εσωτερικές πληροφορίες.

 

Οι Αμερικανοί ξεκίνησαν έρευνα, αργότερα και οι Γερμανοί. Σύμφωνα με μια εκπρόσωπο, η εισαγγελία της Φρανκφούρτης βρήκε ενδείξεις ότι "σε αντίθεση με τις πληροφορίες στα ενημερωτικά δελτία πωλήσεων των αμοιβαίων κεφαλαίων της DWS, τα κριτήρια ESG2 ελήφθησαν στην πραγματικότητα υπόψη μόνο σε μια μειοψηφία των επενδύσεων". Σε μεγάλο αριθμό συμμετοχών, οι απαιτήσεις αυτές αγνοήθηκαν. Κατά συνέπεια, η DWS θα μπορούσε να είναι ένοχη για "απάτη με τα ενημερωτικά δελτία".

 

Η υπόθεση προκάλεσε αναστάτωση στον κλάδο. Η αβεβαιότητα είναι μεγάλη, αναφέρει ο ποινικολόγος Markus Adick. Προειδοποιεί: «Όποιος περιγράφει ένα αμοιβαίο κεφάλαιο στο ενημερωτικό δελτίο ως ειδικά συμβατό με τα ESG κριτήρια πρέπει επίσης να διασφαλίζει ότι οι πληροφορίες είναι σωστές». "Εξίσου προβληματικοί για τις εταιρείες είναι και οι κίνδυνοι φήμης", λέει η Anahita Thoms, εμπειρογνώμονας σε θέματα ESG και εταίρος της δικηγορικής εταιρείας Baker McKenzie.

 

Σταδιακά, οι κίνδυνοι φτάνουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Η μεγάλη γαλλική τράπεζαBNPParibas, για παράδειγμα, υποβάθμισε τελευταία τον αριθμό των funds του άρθρου 9 από 26 σε 8. Άλλοι πάροχοι, όπως η Amundi, η Axa και η Blackrock, έχουν ήδη προσαρμόσει τον αριθμό.

 

Θα είναι αυτό αρκετό για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις πράσινες επενδύσεις;

 

 Ο Joost Schmets από την ένωση επενδυτών European Investors λέει: "Υπάρχει ο κίνδυνος μια μεγάλη ομάδα επενδυτών που συμπεριλαμβάνουν τη βιωσιμότητα στις επενδυτικές τους αποφάσεις να απογοητευτούν και να χάσουν την πίστη τους σε μια βιώσιμη οικονομία".

 

Αλλά το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το γεγονός ότι γίνονται και «μαύρες» επενδύσεις από κεφάλαια που χαρακτηρίζονται ως πράσινα και βιώσιμα. Γιατί και καθαρά «πράσινες» επενδύσεις σε φαραωνικά έργα ΒΑΠΕ-όπως γίνεται π.χ. στα ελληνικά βουνά και περιοχές Natura-έχουν μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα από αυτό που πάνε να μειώσουν. Οι ΒΑΠΕ έχουν αρνητικό αποτύπωμα στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής. Οι διαφημιζόμενες και αδρά επιδοτούμενες «πράσινες» επενδύσεις επιδεινώνουν αντί να βελτιώνουν τους δείκτες περιβαλλοντικής προστασίας.

 

Το τελικό μας συμπέρασμα: από τη στιγμή που η απεξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες και η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ανατέθηκε από τις κυβερνήσεις και τον ΟΗΕ στην αγορά, στην «πράσινη ανάπτυξη», στις «πράσινες εταιρείες» και στο «πράσινο κεφάλαιο», που έχουν στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών για τους επενδυτές κοροϊδεύοντας με την «πράσινη ενέργεια», δεν μπορεί παρά να φθάσουμε γρηγορότερα -από ότι περίμεναν οι επιστήμονες-στην κλιματική καταστροφή!

 

*Στοιχεία από την έρευνα της γερμανικής εφημερίδας tagesspiegel

 

 

1. Άρθρο 9 - τα «βαθέως- πράσινα» προϊόντα ή τα «προϊόντα αντίκτυπου»

 

Τα κεφάλαια που ταξινομούνται σύμφωνα με το "άρθρο 9" είναι χρηματοοικονομικά προϊόντα με τα οποία "επιδιώκεται μια βιώσιμη επένδυση". Μεταξύ άλλων, έχει καθιερωθεί η απλουστευμένη δήλωση ότι επιδιώκεται ο αντίκτυπος της βιωσιμότητας ή ότι επιδιώκεται ένας ρητός στόχος βιωσιμότητας. Στην τεχνική ορολογία, συχνά αναφέρονται επίσης ως "βαθέως πράσινα" ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, ως "funds αντίκτυπου".

 

2.  ESG: αρχικά για την Environmental, Social, Governance: Περιβαλλοντική, κοινωνική, διακυβέρνηση- πράσινη, φιλική προς το κλίμα, οικολογική διακυβέρνηση της ΕΕ.

Έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Διακογιάννης..!

 

Πέθανε σε ηλικία 91 ετών ο Γιάννης Διακογιάννης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ραδιο-σχολιαστής και παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών της τηλεόρασης.

 

Από πολλούς θεωρείτο ως ο κορυφαίος του είδους, λόγω των μεγάλων γνώσεών του πάνω στον κλασικό αθλητισμό αλλά και το ποδόσφαιρο, την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του.

 

 

Γεννήθηκε στη Αθήνα όπου και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από την εφηβική ηλικία, με ιδιαίτερη αδυναμία στον στίβο. Σπούδασε μουσική στη Γαλλία, όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (ξεκινώντας από αυτό του 1954 στην Ελβετία και τερματίζοντας με αυτό του 1998 στη Γαλλία), διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (όπως του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού) και άλλα. Το 2004 υπήρξε σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το τρόπαιο.

 

Από τον Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» (αρχικά «Αθλητικά Νέα»), ενώ τον Σεπτέμβριο του 1969 είχε παρουσιάσει το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, που διεξήχθη στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και αποτέλεσε την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.

 

Από τα έργα του ξεχωρίζουν το τετράτομο «100 Χρόνια Ποδόσφαιρο» (Μίλητος, 2006), το «60 Χρόνια Μουντιάλ» (Λιβάνης, 1990), το «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» (Κάκτος, 1979) κ.α. Ήταν, ακόμη, παραγωγός μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών.

 

«Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» τραγουδούσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο «Αρχίζει το ματς»:  

Αυτή ήταν μια από τις τελευταίες του, αν όχι την τελευταία του, τηλεοπτική εμφάνιση. 

 

πηγή

Πού πέφτει η Μαδαγασκάρη;

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Για τους οικολόγους η Μαδαγασκάρη είναι η «όγδοη ήπειρος». Το νησί, απομονωμένο αναρίθμητα χρόνια, τέταρτο σε μέγεθος παγκοσμίως, διαφύλαξε σαν κιβωτός δίχως Νώε χιλιάδες μορφές ζωής, που δεν εντοπίστηκαν πουθενά αλλού. Μοιραία, κάποια στιγμή έφτασε κι εκεί ο «πολιτισμός» και πια η περίφημη βιοποικιλότητα κινδυνεύει με αφανισμό. Τα τελευταία πενήντα χρόνια αφανίστηκε το ένα τρίτο της βλάστησης.

 

Για τους θρησκειολόγους η Μαδαγασκάρη είναι ένας τόπος με εξαιρετικά ανθεκτικές ανιμιστικές λατρείες, με πυρήνα την αδιάρρηκτη σχέση ζώντων και τεθνεώτων. Το 50% των κατοίκων είναι ανιμιστές και το 40% χριστιανοί, που όμως δεν έχουν αποκηρύξει τις ανιμιστικές τελετές. Για τους ανθρωπολόγους το νησί είναι ένα εξαιρετικό χωνευτήρι γονιδίων: των Αυστραλομαλαισιανών θαλασσοπόρων, που έφθασαν εκεί πριν από 1.500-2.000 χρόνια, και των Αφρικανών.

 

Οσο αναζητούσα στοιχεία για το μακρινό νησί, για να καταλάβω πού έστρεψε το εξαγωγικό της ενδιαφέρον η ελληνική εταιρεία που ειδικεύεται στο Predator, μουρμούριζα το παιχνιδιάρικο «Νανούρισμα για μωρά και γέρους» του Νίκου Καββαδία, που το τραγούδησε η Μαρίζα Κωχ: «Οξω απ’ τη Μαδαγασκάρη/ ο καιρός έχει λασκάρει». Πρόσφορο στη ρίμα το όνομα του νησιού, τραγουδήθηκε και από τη Βίκυ Μοσχολιού, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Γιάννη Σπανού, αλλά και από τον Γιώργο Νταλάρα, σε στίχους Τάσου Ρούσσου και μουσική Μιχάλη Χριστοδουλίδη.

 

Με ημέρωσαν τα τραγούδια, δε λέω, δεν κατάφερα ωστόσο να καταπιώ τη νέα προσβολή της χώρας μας από τους New York Times. Ξέρεις βέβαια ότι στην εφημερίδα αυτή αρχισυντακτεύουν ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Μάικλ Μουρ, αλλά και πάλι δεν κατανοείς πόθεν το μένος της κατά της ελληνικής κυβέρνησης. Οπως θα θυμάται ο κ. Γιάννης Οικονόμου, στις 22 Αυγούστου οι New York Times είχαν δημοσιεύσει άρθρο γνώμης του Αλεξάντερ Κλαπ με τίτλο «Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή σε όλους». Η γενναία αντίδραση της ελληνικής πλευράς υποχρέωσε την εφημερίδα ν’ αλλάξει τον τίτλο στη διεθνή της έκδοση, διατηρώντας ακέραιο το άρθρο: «Η Ελλάδα 2.0 είναι μία από τα ίδια…».

Χθες, γνωρίζοντας ότι στη Βουλή θα συζητηθούν οι υποκλοπές, η εφημερίδα αποκάλυψε πως η κυβέρνησή μας όχι μόνο γνώριζε για το Predator, αλλά είχε αδειοδοτήσει και την πώλησή του στη Μαδαγασκάρη από την εταιρεία Intellexa, παρότι το χαρακτήριζε κακόβουλο και παράνομο. Τις ο κακόβουλος λοιπόν;

H υπόθεση Καϊλή ως φύλλο συκής του Μητσοτάκη

 

Του Γ. Καρβουνιάρη*

 

Επειδή κάποιοι προσπαθούν τεχνηέντως να συσχετίσουν την υπόθεση Καϊλή με την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, να υπενθυμίσουμε απλά και ήρεμα:

- Η προσπάθεια μόλυνσης με predator του κινητού του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, έγινε πριν από ενάμιση χρόνο. Χρονικά απολύτως ασύμβατες ιστορίες.

- Η παρακολούθηση από τη ΕΥΠ (έγινε σχεδόν ταυτόχρονα).- Η αποκάλυψη της υπόθεσης ήρθε από το Ευρωκοινοβούλιο και δυστυχώς αναγκάστηκε να το παραδεχθεί η κυβέρνηση στη συνέχεια.

- Η Εύα Καϊλή είχε διαφοροποιηθεί στα πάντα από το ΠΑΣΟΚ και υποστήριζε απροκάλυπτα τις θέσεις της Ν.Δ. (ειδικά στο θέμα των ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ) και έτσι ήδη ο Ανδρουλάκης είχε ενημερώσει το Κοινοβούλιο πως δεν θα ήταν στη λίστα του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες Ευρωεκλογές.

Είναι προφανές ότι όσο και αν προσπαθήσουν η υπόθεση Καϊλή , δε θα «ξεπλύνει» τις ντόπιες βρωμιές και λοβιτούρες.

Όσο και αν ενοχλεί το κυβερνών κόμμα, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ότι δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει ο κ. Μητσοτάκης. Ένας πολιτικός ηγέτης που έχει μηδενική ανοχή σε φαινόμενα διαφθοράς.

Όπως εύστοχα επισημαίνει το ΠΑΣΟΚ σε ανακοίνωση του γραφείου Τύπου «Μπορεί να πει το ίδιο ο κ. Μητσοτάκης, που με την σφραγίδα του συγκαλύφθηκε το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων; Που ο ανιψιός του και κατά την πρωθυπουργική κρίση έχων την πολιτική ευθύνη, δεν λογοδότησε ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής χάρις την «ασυλία», που του παρείχε η κυβερνητική πλειοψηφία; Που ο βουλευτής του, Α. Πάτσης, έλαβε εκατομμύρια ευρώ απευθείας αναθέσεις από τα ΕΛΤΑ;»

Οι πολίτες μπορούν να κρίνουν, να συγκρίνουν και να αποφασίσουν που μπορούν να εμπιστευτούν την τύχη της χώρας.

 

* Δημοσιογράφος, Γ.Γ. ΕΣΗΕΠΗΝ   

Γνώριζε ο Μητσοτάκης για την πώληση του Predator στη Μαδαγασκάρη; [έγγραφο]

 

Την περασμένη εβδομάδα ένα ρεπορτάζ των New York Times ήρθε να προκαλέσει πανικό στο Μαξίμου σε ένα από τα πολλά επεισόδια του σκανδάλου των υποκλοπών. Η εφημερίδα αποκάλυπτε και με τη διαβεβαίωση του πρώην, πλέον, εκπροσώπου του ΥΠΕΞ ότι η κυβέρνηση είχε δώσει άδεια στην Intellexa να πουλήσει το Predator στη Μαδαγασκάρη.

 

Ως συνήθως ο πρωθυπουργός παρέμεινε εξαφανισμένος και σε αυτή την υπόθεση, ενώ η κυβέρνηση προσπάθησε να διαψεύσει τα πεπραγμένα του γγ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Εξωστρέφειας Γιάννη Σμυρλή.

 

Η ιστοσελίδα Documento, όμως, δίνει σήμερα στη δημοσιότητα έγγραφο με το οποίο φαίνεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στο κέντρο και αυτής της υπόθεσης.

Σημειώνεται, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα, από τις 23 Ιουλίου 2019 η αλληλογραφία από τις διευθύνσεις Α,Β,Γ, Δ και Ε του υπουργείου Εξωτερικών διαβιβαζόταν και στο γραφείο του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Ως εκ τούτου τα έγγραφα της Β6 Διεύθυνσης του ΥΠΕΞ που είχαν σχέση με την εξαγωγή του Predator στη Μαγαδασκάρη ήταν σε γνώση του Κυριάκου Μητσοτάκη.   

πηγή

Τίνος είναι, ρε παιδιά, η Καϊλή;

 

Η Καϊλή δεν είναι ούτε δεξιά ούτε σοσιαλίστρια. Κατατάσσεται σε ένα πολιτικό είδος που ανθεί τα τελευταία χρόνια, το είδος των "ακροκεντρώων".

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Δεν γνωρίζουμε αν η Εύα Καϊλή είναι λαμόγιο που διεφθάρη από τα πετροδόλαρα του Κατάρ. Θα το πουν οι Βέλγοι εισαγγελείς.

 

Αυτό που προκαλεί γέλια είναι η χτεσινή «αντιδικία» μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το τι είναι (ήταν) η ευρωβουλευτής. Ο Νίκος Ανδρουλάκης είπε ότι ήταν «Δούρειος Ίππος της ΝΔ». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε ότι «ήταν επί πολλά χρόνια στενά συνδεδεμένη με τον κ. Ανδρουλάκη».

  

Το περίεργο είναι ότι και οι δύο έχουν δίκιο:

 

Η Καϊλή ασφαλώς ήταν ΠΑΣΟΚ. Έχει διατελέσει βουλευτής και ευρωβουλευτής του. Όμως, τα τελευταία χρόνια η πολιτική συμπεριφορά της προσιδίαζε σε στέλεχος της ΝΔ. Δεν έκρυβε τη συμπάθειά της για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και άκουγε καλά λόγια από υπουργούς και στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, με πρώτον τον ανιψιό του Γρηγόρη Δημητριάδη πριν τον φάνε οι κοριοί!

 

Τίνος είναι, ρε παιδιά, η Καϊλή;

 

 

 

Στην πολιτική πιάτσα ήταν κοινό μυστικό ότι η Καϊλή ήταν προ των πυλών της ΝΔ. Απλώς την πρόλαβαν οι Βέλγοι εισαγγελείς…

 

Όμως, ο κ. Ανδρουλάκης άργησε πολύ. Δεν έγινε ξαφνικά «Δούρειος Ίππος της ΝΔ» η Καϊλή επειδή έσκασε το σκάνδαλο με το Κατάρ. Η κυρία αυτή υπονόμευε ανοιχτά βασικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ(στο οποίο υποτίθεται ότι ανήκε) και του ίδιου του αρχηγού του. Από την πρώτη στιγμή υποβάθμισε την καταγγελία για την παρακολούθησή του και συντάχθηκε με την αντίπαλη ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου, προσπαθώντας να μη διερευνηθεί το θέμα. Τελευταίο «κατόρθωμά» της ήταν η δήλωση ότι το Κατάρ ήταν πρωτοπόρο στα εργασιακά δικαιώματα!

 

Παρόλα αυτά, ο κ. Ανδρουλάκης επέλεξε μια στάση ισορροπίας. Ενώ όλοι στο ΠΑΣΟΚ γνώριζαν την υπονομευτική δράση της και προεξοφλούσαν ότι θα μεταπηδούσε στη ΝΔ, ο πρόεδρος του κόμματος αρκέστηκε σε ήπιες δηλώσεις αποδοκιμασίας. Η χτεσινή δήλωσή του ότι από τον Σεπτέμβριο είχε αποφασίσει να μην την τοποθετήσει ξανά στο ευρωψηφοδέλτιο είναι όψιμη. Ποτέ δεν την ανακοίνωσε.

 

Επί της ουσίας, η Καϊλή δεν είναι ούτε δεξιά ούτε σοσιαλίστρια. Κατατάσσεται σε ένα πολιτικό είδος που ανθεί τα τελευταία χρόνια, το είδος των «ακροκεντρώων». Πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα που αυτοπαρουσιάζονται ως «κεντρώοι»(προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ), αλλά στην πράξη ταυτίζονται με επιλογές και πολιτικές της ΝΔ . Το «είδος» αυτό «επωάστηκε» την περίοδο 2012-2014 κατά τη συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων, αναπτύχθηκε περισσότερο μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και διατηρείται σε όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας. Αυτή η κατηγορία πολιτικών προσώπων εκπροσωπείται και σήμερα στο ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδρουλάκης το γνωρίζει. Όμως, όπως έδειξε και η περίπτωση Καϊλή, οι αντιδράσεις του είναι βραδυφλεγείς.

 

Η εισαγγελική έρευνα θα δείξει αν και πόσο διεφθαρμένη ήταν η Καϊλή. Όμως, οι Λατίνοι κάτι ήξεραν επ’ αυτού: «Corruptio optimi pessima»(η διαφθορά των αρίστων είναι η χειρότερη).

 

Κι επειδή όλοι αυτοί δεν πέφτουν από τον ουρανό, ο Τζόρτζ Όργουελ το έχει πει έτσι: «Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς δεν είναι θύματα αλλά συνένοχοι»…

Οι αναλώσιμοι Ρομά, οι μαύροι της Ευρώπης

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

«Εν εκάστω χωρίω», λέει το παλιό βιβλίο, του 1870, με τον τίτλο «Ζαγοριακά, οις προσετέθησαν καί τινα περί Ηπείρου», «απαντώνται και 4-5 οικογένειαι Γύφτων, εχόντων τα ήθη, τα έθιμα και την θρησκείαν των λοιπών κατοίκων. Οι εκ της Ινδικής προσελθόντες ούτοι κατά τον Γρέλμανον Φαραώνες [Γρέλμανος είναι ο Γερμανός ιστορικός H.M.G. Grelmann], όντες ενταύθα υπομέλανος χρώματος, ακάθαρτοι, ρυπαροί, ψεύσται και δειλοί, ενασχολούνται ιδίως εις την σιδηρουργικήν, δεν συνάπτωσιν μετά των Ελλήνων και Βλάχων επιγαμίας, πληθύνονται, ως οι Εβραίοι, και κατέχουσι το ουράνιον δώρον, την μουσικήν, αυτοί μόνοι δυστυχώς ενταύθα. Μόλις δε προ μικρού ήρξαντο να πέμπωσι και τα τέκνα των οι αμαθείς και αγράμματοι ούτοι Γύφτοι εις το σχολείον των χωρίων».

 

Ποιος ο συγγραφέας; «Υπό Ιωάννου Λαμπρίδου, διδάκτορος της Ιατρικής κ.τ.λ. κ.τ.λ.» διαβάζουμε στο εξώφυλλο. Και δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστούμε από αυτό το απίστευτο και πιθανότατα ανεπανάληπτο «κ.τ.λ. κ.τ.λ.», το οποίο δύο τινά σημαίνει: ή ότι ο διδάκτωρ θεωρεί βέβαιο πως οι φιλαναγνώστες και πιθανοί αγοραστές του πονήματός του γνωρίζουν ποιος είναι και ποιοι οι τίτλοι του, οπότε περιττεύει η αναφορά τους, ή ότι περιφρονεί τους τίτλους αυτούς και το κύρος που ίσως του προσέδιδε η αναφορά τους στο εξώφυλλο. Εν πάση περιπτώσει, ο Ιωάννης Λαμπρίδης (1839-1891) ήταν Ηπειρώτης γιατρός και λόγιος, με σπουδές στην Αθήνα και στη Γερμανία. Δημοσίευσε αρκετές μελέτες ιστορικού και λαογραφικού περιεχομένου, ενίσχυσε δε οικονομικά τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες στην τουρκοκρατούμενη Hπειρο καθώς και τις σπουδές νέων Ηπειρωτών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Ριζάρειο Σχολή. Εξ ου και η συμπερίληψή του στον τιμητικό κατάλογο των Ηπειρωτών ευεργετών.

 

Οσα έγραφε ο Λαμπρίδης ενάμιση αιώνα πριν, δέσμιος της εποχής του, όπως όλοι μας, ισχύουν και σήμερα σε μεγάλο βαθμό, αν όχι απολύτως. Η προκατάληψη έναντι των Γύφτων που οργανώνει τη σκέψη του Ηπειρώτη λογίου δεν ηττήθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Και δεν κλονίστηκε ιδιαίτερα με την επίσημη αλλαγή του ονόματός τους και τη σταδιακή επικράτηση του «Ρομά», γιατί έχει κοινωνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ρίζες βαθιές και γερές. Σχεδόν συνομήλικες της έλευσης των πρώτων «Φαραώνων» στα μέρη μας, επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και γενικά στα μέρη της Ευρώπης. Για το πότε ακριβώς πρωτόρθαν και γιατί ονομάστηκαν Αθίγγανοι από τους Βυζαντινούς (με αποτέλεσμα τη γεννήτρια συγχύσεων ταύτισή τους με τη φερώνυμη αρχαία χριστιανική αίρεση), δεν υπάρχουν τελεσίδικες απαντήσεις. Ξέρουμε πάντως ότι το 1011 ο σπουδαίος Πέρσης ποιητής Φιρντούσι (ο εξελληνισμένος Φιρδουσή, που σημαίνει Παράδεισος), συγγραφέας του «Βιβλίου των βασιλέων», του μοναδικού έπους όλων των ισλαμικών γραμματειών, ανέφερε πως ο βασιλιάς της Ινδίας έστειλε δώρο 10.000 μουσικούς στον Μπάχραμ-Γκορ τον Δίκαιο, βασιλιά της Περσίας κατά το πρώτο μισό του 5ου αιώνα μ.Χ. Ξέρουμε επίσης ότι το 1100 μ.Χ. ένας Γεωργιανός μοναχός μνημόνευε την παρουσία «Αθιγγάνων» στον Αθω, τους χαρακτήριζε δε «μάγους και αγύρτες». Τους απέδιδε δηλαδή γνωρίσματα πάνω στα οποία θεμελιώθηκε έκτοτε το περί Τσιγγάνων πανευρωπαϊκό στερεότυπο.

 

Στις αστυνομικές σχολές δεν διαβάζουν Κωστή Παλαμά και δεν ακούνε Κώστα Χατζή.

 

«Για τη μισή σχεδόν ιστορία των Τσιγγάνων», γράφει ο Βρετανός μελετητής της ιστορικής τους διαδρομής σερ Ανγκους Φρέιζερ στο βιβλίο του «Οι Τσιγγάνοι» (μετάφραση Γιάννα Σκαρβέλη, Οδυσσέας, 1998), «υπάρχουν ελάχιστα γραπτά στοιχεία στα οποία θα μπορούσαμε να βασιστούμε για να παρακολουθήσουμε την πορεία τους. Από την άλλη μεριά, ακόμη και όταν αρχίζουν να συσσωρεύονται οι ιστορικές αναφορές, όλες προέρχονται από τους άλλους, τους εκτός φυλής, και πιθανώς χαρακτηρίζονται από άγνοια, προκατάληψη και έλλειψη κατανόησης». Η ανίατη αυτή προκατάληψη, μετουσιωμένη σε βαριά περιφρόνηση και σκαιή υποτίμηση της αξίας της τσιγγάνικης ζωής, οδήγησε ήδη το 1498 τη Δίαιτα του Αουγκσμπουργκ, δηλαδή την Αυτοκρατορική Συνέλευση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να αποφασίσει πως οι «κανονικοί άνθρωποι», τουτέστιν οι λευκοί και χριστιανοί, δικαιούνται να επιτίθενται ατιμωρητί στους Τσιγγάνους, ακόμα κι αν αυτοί οι έρμοι δεν έχουν φταίξει στο παραμικρό.

 

Τον επόμενο αιώνα, το 1566, το παπικό κράτος εκδιώκει τους Ρομά από τα εδάφη του. Το 1693, «στο Μιλάνο εκδίδεται διάταγμα που ορίζει ότι “κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να σκοτώσει όλους τους Τσιγγάνους με ατιμωρησία και να τους πάρει όλα τα είδη περιουσίας τους, τα ζώα και τα χρήματα, οτιδήποτε θα μπορούσε να βρει σε αυτούς”». Αντιγράφω από την εισαγωγή του Γιώργη Εξαρχου στο κλασικό τσιγγανολογικό βιβλίο τού Ιταλού μελετητή Αντριάνο Κολότσι, πρωτοδημοσιευμένο το 1889, «Οι Τσιγγάνοι: Η ιστορία ενός περιπλανώμενου λαού» (μετάφραση Θέκλα Κουζούπη, εκδόσεις Μάτι, Κατερίνη, 2017). Τον 19ο αιώνα η απέχθεια και το μίσος για τους Ρομά θεωρητικοποιείται ή μάλλον φορεί έναν κίβδηλο επιστημονικό μανδύα. Το 1841, σημειώνει ο Εξαρχος, ο Ιταλός Φρανσίσκο Πρεντάρι εξέδωσε «βιβλίο για τους Τσιγγάνους, στο οποίο τους ορίζει ως “ανθρώπινα ερπετά”. Σχεδόν όλοι όσοι έγραψαν κατά τον 19ο αιώνα, με βάση τον επιστημονικό θετικισμό, ουσιαστικά υιοθέτησαν αυτή την άποψη. Ο Cesare Lombroso έγραψε για τους Ρομά ότι είναι ένα είδος εγκληματίες που πρέπει να σβήσουν».

 

Εναν αιώνα αργότερα φρόντισαν γι’ αυτό ο Χίτλερ και ο Χίμλερ. Μισό εκατομμύριο Τσιγγάνοι, «κατσαρίδες» και «ποντίκια» δηλαδή, εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς και στο Μπιρκενάου. Και ουδείς έλαβε την παραμικρή αποζημίωση γι’ αυτήν την υποφωτισμένη γενοκτονία, είτε επιζήσας είτε συγγενής εξοντωθέντος. Γιατί η ζωή των Γύφτων δεν μετρούσε και δεν μετράει. Και δεν αυξήθηκε βέβαια η τιμή της στην αγορά των κυρίαρχων αντιλήψεων και των κλισέ επειδή τους αποκαλούμε πια Ρομά στα επίσημα γραφτά μας. Οπως και να τους πούμε, Γύφτους, Φαραώ, Τσιγγάνους, Ρομά, χαλκιάδες, είναι οι μαύροι της Ευρώπης. Και της Ελλάδας βέβαια. Είναι οι αναλώσιμοι. Οι αυτονοήτως κατώτεροι, καθότι «ακάθαρτοι, ρυπαροί, ψεύσται και δειλοί». Οι εκ γενετής εγκληματίες. Οι εκ φύσεως ασεβείς και παράνομοι. Ναι, η λογοτεχνία μας τούς έχει δοξάσει, και το τραγούδι μας, από το ρεμπέτικο και μετά, τους αγάπησε, αλλά στις αστυνομικές σχολές δεν διαβάζουν Κωστή Παλαμά και δεν ακούνε Κώστα Χατζή. Και ναι, τα πανηγύρια μας δεν γίνονταν δίχως αυτούς και δεν γίνονται, αφού «κατέχουσι το ουράνιον δώρον, την μουσικήν», όπως αποδεχόταν και ο Λαμπρίδης, προσθέτοντας όμως ένα παραπονεμένο «δυστυχώς». Αλλά, βρε αδερφέ, παραμένουν Γύφτοι. Αυτοί έφκιαξαν τα καρφιά της Σταύρωσης, το λέει και το μοιρολόι της Παναγίας.

 

Αν ήταν «κανονικός Ελληνας» ο δεκαεξάχρονος Κώστας Φραγκούλης, που πυροβολήθηκε από αστυνομικό τη Θεσσαλονίκη, θα διανοούνταν ο πρωθυπουργός να ανακοινώσει με χαμογελαστό λαϊκισμό, ελάχιστα μετά το συμβάν, το δώρο των 600 ευρώ στους ενστόλους; Και θα τολμούσε ο αξιοθρήνητος υπουργός ΠΡΟΠΟ να πανηγυρίσει με ψηφοθηρική ανάρτηση, ενόσω το παιδί χαροπάλευε; Δεν θέλει ρώτημα.

 

Προφυλακιστέα η Καϊλή – Kατηγορίες για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, ξέπλυμα χρήματος και διαφθορά..

 

Προφυλακιστέα κρίθηκε η Εύα Καϊλή μετά τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο διαφθοράς με το Κατάρ.  Σύμφωνα με την L’ Echo η Εύα Καϊλή μαζί με άλλους τρεις που επίσης οδηγούνται στη φυλακή, αντιμετωπίζει κατηγορίες για “συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, ξέπλυμα χρήματος και διαφθορά” όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση των βελγικών αρχών.

 

Στην ανακοίνωση του  Γραφείου του Ομοσπονδιακού Εισαγγελέα του Βελγίου αναφέρεται ότι από την Παρασκευή έχουν προσαχθεί συνολικά έξι άτομα. Πρόκειται για έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη στις Βρυξέλλες για τα αδικήματα της «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης», της «διαφθοράς» και του «ξεπλύματος χρήματος». Η έρευνα αφορά περιπτώσεις δωροδοκίας από αξιωματούχους του Κατάρ, είτε με την προσφορά χρημάτων είτε με την διάθεση ακριβών δώρων, με στόχο την άσκηση επιρροής σε πρόσωπα με σημαίνουσα θέση στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με το Γραφείο του Εισαγγελέα, τα τέσσερα από τα παραπάνω πρόσωπα συνελήφθησαν από τον ανακριτή των Βρυξελλών. Δύο αφέθηκαν ελεύθερα μετά την εξέτασή τους. Δεν διευκρινίζεται αν αυτό έγινε με περιοριστικούς όρους ή όχι.

 

Σημειώνεται επίσης οτι οι βελγικές αρχές πραγματοποίησαν έλεγχρο και στο σπίτι δεύτερου ευρωβουλευτή το Σάββατο το βράδυ. Σύμφωνα με πληροφορίες των Le Soir και Knack, που επιβεβαιώνονται ακαι από πηγές από την L’Echo, πρόκεται για τον Marc Tarabella, από το σπίτι του οποίου κατασχέθηκε εξοπλισμός ηλεκτρονικών υπολογιστών, ο οποίος και θα εξεταστεί. Ο ευρωβουλευτής δεν συνελήφθη.

πηγή

Πάνω από την Αρχαία Αγορά

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Μετρούσε τη ζωή με στιγμές. Οχι με γεγονότα μεγάλα, δεν υπήρξαν ποτέ μεγάλα συμβάντα στη ζωή. Ακόμη και αυτοί οι στόχοι που επιτεύχθηκαν -αν ήταν στόχοι και όχι μια προδιαγεγραμμένη πορεία κοινωνικών επιταγών, αναπόφευκτων αποφάσεων και λύσεων- δεν αρκούσαν για να τους εμφανίσει ως σημαντικά γεγονότα. Αλλά οι απώλειες… Αυτές ναι. Ακόμη και όταν ο πόνος περνούσε, όπως κάθε πληγή που επουλώνεται, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ξεχάσει. Οπως το χέρι ασυναίσθητα πάει κι αγγίζει την ουλή, και αυτό πυροδοτεί το ρίγος του τραύματος. Δεν είναι η ύπαρξη των νευρικών απολήξεων, ούτε η τραχύτητα του δέρματος που βρήκε τρόπο να καλύψει κάπως άκομψα το τραύμα. Είναι η μνήμη τού πριν - ή αυτού που νόμιζε πως υπήρχε πριν: ένα δέρμα απαλό και τρυφερό, που έφερνε στην αφή την αίσθηση μιας παιδικότητας, μιας αθωότητας σχεδόν βρεφικής. Μια ηλεκτρική κένωση δημιουργείται τότε και ό,τι υπήρξε, αλλά χάθηκε, ξυπνάει και διατρέχει την ιστορία του τραύματος. Κι ας είναι αυτό που τώρα το θυμίζει λίγο σουρωμένο και φουσκωμένο δέρμα, λίγες ρυτίδες γύρω από τα μάτια το βράδυ ή πρήξιμο το πρωί όταν ξυπνάς. Ή η επιδεινούμενη ξηροφθαλμία.

 

Ποιος έφταιξε, γιατί; Πώς συνέβησαν τα πράγματα και τι δεν κατάλαβες; Τι κρύβεται πίσω από κάθε λεπτομέρεια; Αυτό που ήταν; Αυτό που ήθελες να δεις, αλλά δεν ήταν; Αυτό που πήρες, αλλά δεν ζήτησες; Ή μήπως ζήτησες πολλά για το τίμημα που πλήρωσες;

 

Περπατούσε την πόλη μια άδεια μέρα. Κόσμος γύρω, αλλά η πόλη άψυχη. Λαμπιόνια και μουσικές και τραγούδια, κράχτες εορταστικού καταναλωτισμού ή απέλπιδας προσπάθειας να δοθεί νόημα στις μέρες ρουτίνας που προηγήθηκαν και σε αυτές που θα ακολουθήσουν.

Τουρίστριες, χειμώνα καιρό, με φτηνά μεταλλικά δάφνινα στεφάνια, απομιμήσεις χλαμύδας σε παρδαλά χρώματα μέσα από καπιτονέ μπουφάν και αθλητικά παπούτσια την προσπερνούσαν χασκογελώντας και μιλώντας δυνατά σε γλώσσες που δεν καταλάβαινε.

 

«Μα, αυτή δεν είναι η πόλη μου», έλεγε και ξανάλεγε. «Δεν μπορεί να είναι η πόλη μου». Ποια ήταν η πόλη της; Ηταν οι μεγάλες βόλτες στα Πετράλωνα και το Θησείο, σε εκείνες τις γειτονιές που ακόμα μοιάζουν γειτονιές. Ηταν μικρά στενά στα Εξάρχεια και τη Νεάπολη, με τα παλιά νεοκλασικά, και οι πεζόδρομοι με τις νεραντζιές. Ηταν οι κουβέντες για το σινεμά και την πολιτική, αλλά και για το πώς μαγειρεύεται καλύτερα το χταπόδι στην κατσαρόλα, η διαδρομή με τον ηλεκτρικό για τον Πειραιά, για να πάρεις ένα πλοίο της γραμμής και να πας στα νησάκια του Σαρωνικού. Ηταν αυτά τα μικρά που ήλπιζε να μην αλλάξουν ποτέ, για να ντύνουν το σκηνικό των μεγάλων συναισθημάτων, αυτών για τα οποία άξιζε να ζεις - κι ας έγιναν μετά ουλές ορατές στο δέρμα. Ή κρυμμένες στο μυαλό και την καρδιά.

 

Οπου κι αν γύριζε το βλέμμα, κάτι είχε να θυμηθεί: Μια μικρή -ή μια πολύ μεγάλη- στιγμή χαράς - μπορεί και λύπης. Για κάποια από αυτά είχε μιλήσει πολύ, για άλλα δεν τολμούσε - μόνο τετράδια γέμιζε, σπαταλώντας χαρτί, μελάνι και έναν λυρισμό που δεν θα ταίριαζε στην εποχή και ίσως άλλος άνθρωπος να μην άντεχε.

 

Μ’ αυτές τις σκέψεις κάθισε σε έναν μαρμάρινο πάγκο στον χωμάτινο δρόμο πάνω από την Αρχαία Αγορά, κοντά στην Πλάκα. Είχαν πονέσει τα πόδια της από το περπάτημα, περισσότερο όμως είχε ταλαιπωρηθεί το μυαλό της από τις σκέψεις. Αλλά εκεί ήταν ωραία. Ευτυχώς, κανείς -ακόμα- δεν είχε σκεφτεί να στολίσει με λαμπιόνια τα αρχαία ερείπια και εκείνα τα δέντρα που ποιος ξέρει ποιος να ήταν ο αρχαίος πρόγονός τους. Και όπως τη φύσηξε ο βοριάς και αναρρίγησε η ιδρωμένη πλάτη της, ξύπνησε κι ο νους της.

 

Επρεπε να γυρίσει πίσω. Στη ρουτίνα της δουλειάς και του σπιτιού, στην κάθε μέρα των λογαριασμών και των υποχρεώσεων. Και σε εκείνα τα παλιά σημειωματάρια.

 

 

Θεσμοί και σημαίες ευκαιρίας

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Για το μεγάλο σκάνδαλο των υποκλοπών, σχεδόν όλοι -πλην κυβέρνησης- ζητούν να πέσει άπλετο φως. Σε αυτό το ομόθυμο αίτημα αντιπολίτευσης και συναρμόδιων θεσμικών φορέων η Ν.Δ. απάντησε με κρυφτούλι και συγκάλυψη.

 

Ευτυχώς όμως, η τεκμηριωμένη δημοσιογραφική έρευνα περισσότερο και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες (όσο το επιτρέπουν τα εμπόδια της γαλάζιας πλειοψηφίας) φέρνουν διαρκώς στην επιφάνεια νέα αποκαλυπτικά στοιχεία. Επίσης, ενδεικτικές του εσωκομματικού προβλήματος στη Ν.Δ. είναι οι προειδοποιήσεις -και του Αντώνη Σαμαρά μετά τον Κώστα Καραμανλή- ότι αν η κυβέρνηση υπέκλεψε συνομιλίες, τότε βρισκόμαστε ενώπιον αντιδημοκρατικής εκτροπής.

 

Αυτό δηλαδή που επισημαίνουν εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου και κορυφαίοι νομικοί, αλλά ο κ. Μητσοτάκης κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, προβάλλοντας μη πειστικές δικαιολογίες και αντικρουόμενα επιχειρήματα. Τη μια παριστάνει τον άμοιρο ευθυνών, την άλλη επικαλείται το απόρρητο και τελικά φτάνουμε στο σημείο όπου και νομοθετικά μπαίνει ταφόπλακα στην αλήθεια.

Αν ο πρωθυπουργός διέθετε πολιτικό θάρρος, θα αναγνώριζε στη Βουλή το μέγεθος του ολισθήματος με τις παράνομες παρακολουθήσεις, θα απολογούνταν και θα ζητούσε συγγνώμη. Δεν το έπραξε, επιλέγοντας τη φυγή. Επιβεβαίωσε έτσι την πολιτική ενοχή, την αλαζονεία και τη θεσμική του αδιαφορία, ενώ νομιμοποιεί την αυθαιρεσία παρακρατικών μηχανισμών.

 

Οσον για τον ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια επικοινωνιακής εκμετάλλευσης για αντιπολιτευτικούς λόγους και η πολωτική ρητορική του προέδρου του δεν συμβάλλουν στη διαλεύκανση της υπόθεσης ούτε διαγράφουν από τη μνήμη την αντίληψη για τους θεσμούς, τους οποίους εργαλειοποίησαν επί των ημερών τους. Ο σεβασμός στο κράτος δικαίου και στη δημοκρατία δεν αποτελεί σημαία ευκαιρίας. Απαιτεί συνέπεια και αποδεικνύεται με έργα. Αν Μητσοτάκης και Τσίπρας το λησμονούν, στις κάλπες οφείλουν να τους το θυμίσουν οι πολίτες.

 

Νίκος Ανδρουλάκης : «Η κ. Καϊλή έκανε παιχνίδι Δούρειου Ίππου της Ν.Δ.» (video)..!

 

«Είχα ενημερώσει πως η κυρία Καϊλή δεν θα είναι ξανά υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ γιατί λειτουργούσε ως Δούρειος Ίππος της Ν.Δ. Ήδη από τη στιγμή που έκανε τις δηλώσεις για το Κατάρ το ποτήρι ξεχείλισε. Άλλοι θα πουν ότι καθυστερήσαμε, άλλοι θα πουν ότι βιαστήκαμε. Σας λέω λοιπόν πως από τον Σεπτέμβριο είχα πει ότι η κυρία Καϊλή δεν θα είναι ξανά υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ».

 

Με αυτή τη δήλωση, ο πρόεδρος του κόμματος της Χαριλάου Τρικούπη αποκάλυψε το παρασκήνιο πίσω από την απόφασή του να διαγράψει την ευρωβουλευτή και αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου.

 

Μιλώντας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, ο Νίκος Ανδρουλάκης εξήγησε ότι πήρε μία απόφαση χθες για να περιφρουρήσω την παράταξή: «Από τις 26 Ιουλίου και μετά με οδήγησε να πάρω μία απόφαση για να πάρω αποστάσεις από την κυρία Καϊλή. Από τη στιγμή που κατήγγειλα την υπόθεση για το Pretador η κυρία Καϊλή έλεγε πως είναι κάτι σύνηθες και έχει συμβεί και σε άλλους».

 Ο κ. Ανδρουλάκης σημείωσε ότι «το σύστημα εξουσίας του κ.Μητσοτάκη έχει απίστευτο θράσος. Η κυρία Καϊλή έκανε δηλώσεις για να υποβαθμίσει το θέμα τον υποκλοπών», ενώ για την έρευνα που «τρέχει» σε Βέλγιο, Ιταλία και αλλού, ανέφερε: «Για την υπόθεση αυτή, δεν ξέρω τι θα γίνει, γιατί εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα. Δεν μπορεί να εκτίθεται η παράταξή μας επειδή κάποιοι θέλουν να κάνουν παιχνίδια Δούρειου Ίππου. Δεν θα δεχθώ κανένα εμπόδιο. Μηδενική ανοχή σε τέτοια περιστατικά. Τα χθεσινά τα έμαθα όταν τα έγραψαν τα βελγικά sites και οι βελγικές εφημερίδες. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά οι αποφάσεις μου λαμβάνονται με πολιτικούς όρους».

 

Ο κ. Ανδρουλάκης επιτέθηκε ξανά στον πρωθυπουργό, αλλά και στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ: «Εγώ δεν καλύπτω κανέναν, όπως κάνει ο κ.Μητσοτάκης με τον ανιψιό του και ο κ.Τσίπρας με τον Νίκο Παππά... Από τη μία μπράβο στην κ. Καϊλή από τον κ. Γεωργιάδη και τον κ. Γρηγοριάδη και τώρα η Ν.Δ. προσπαθεί να εργαλειοποιήσει την υπόθεση με τις παρακολουθήσεις».  

πηγή