Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πανωλεθρίας - Οι αιτίες που οδήγησαν στην πτώση του ΣΥΡΙΖΑ.

  

Το πρόβλημα δεν προέκυψε την περασμένη Κυριακή, ούτε καν μερικούς μήνες ή χρόνια νωρίτερα, έχει μια μικρή ιστορία που συμπληρώνει ήδη μια δεκαετία και κάτι περισσότερο. Εικονογράφηση: bianka / LiFO

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΕIXAN ΠΕΡΑΣΕΙ περίπου είκοσι τέσσερις ώρες από την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που είχε να πει ο πρόεδρός του ήταν για τις «προοδευτικές δυνάμεις στις οποίες τείναμε το χέρι της συνεργασίας καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, αλλά είχαν μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ». Η λέξη «παραίτηση» δεν βγήκε από το στόμα του και, παρότι αρκετοί πιστεύουν ότι θα ακουστεί μετά τις δεύτερες εκλογές, μάλλον δεν θα συμβεί ούτε τότε. Αλλά αυτό αποτελεί μια μελλοντική ιστορία.

 

Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και πολλά στελέχη του κόμματος που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα αίτια της πρωτοφανούς ήττας κάπου εκεί εντόπισαν το μεγάλο πρόβλημα. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν έκαναν κριτική στην κυβέρνηση αλλά κυρίως στο κόμμα τους, αυτό φταίει, αυτοί φταίνε. Αυτή η ρηχή ανάγνωση, που συνοδεύτηκε από τις συνήθεις καταγγελίες για τα «πετσωμένα» ΜΜΕ (που είναι, αλλά ήταν και το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσε) και άλλες συναφείς δικαιολογίες, αποτέλεσε για την Κουμουνδούρου την αιτία της μεγάλης ήττας.

 

Το 2015, είτε ήταν ο Τσίπρας στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε ανάγκη από ένα αφήγημα με θετικό πρόσημο που θα το έβγαζε από την πολύπλευρη κρίση.

Αν εξαιρέσουμε έναν κρίσιμο παράγοντα που αποτελεί συνδυασμό άγνοιας, αδυναμίας ερμηνείας των γεγονότων και εθισμού στην επίπεδη ανάγνωση της πολιτικής, η αμήχανη στάση τους δείχνει πως αποφεύγουν να δουν το πρόβλημα που οδήγησε στο πρωτόγνωρο φαινόμενο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χάνει περίπου 600.000 ψηφοφόρους μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων και αντίστροφα το κυβερνητικό κόμμα παρότι «διακρίθηκε» σε σκάνδαλα, υποκλοπές, αδιαφάνεια στο δημόσιο χρήμα, υποβάθμιση δημόσιων υποδομών, αλαζονεία, να κερδίζει περίπου 200.000 ψήφους! Κι όμως, η ιστορία της πανωλεθρίας έχει πολλές αιτίες και πολύ πιο σοβαρές, και αυτές είχαν προαναγγελθεί με ακρίβεια αλλά κανένας δεν ήθελε να τις δει. Πολιτικός στρουθοκαμηλισμός λέγεται αυτή η συμπεριφορά.

 

 

Το πρόβλημα δεν προέκυψε την περασμένη Κυριακή, ούτε καν μερικούς μήνες ή χρόνια νωρίτερα, έχει μια μικρή ιστορία που συμπληρώνει ήδη μια δεκαετία και κάτι περισσότερο. Ήταν τότε που εκμεταλλευόμενοι πολιτικά (κάτι απόλυτα θεμιτό) τη βαθιά κρίση που πέρναγε η χώρα, όχι με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν μια μοναδική ευκαιρία να μιλήσουν σε αυτούς που παραδοσιακά εκπροσωπεί η αριστερά και να προτείνουν ένα νέο εφικτό μοντέλο εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, βασισμένο στις αξίες της αριστεράς που έλεγαν ότι κληρονόμησαν.

 

Δεν το έκαναν, προτίμησαν βερμπαλισμούς, λαϊκισμό, ανάρμοστες πολιτικές συμμαχίες και εκμετάλλευση της δικαιολογημένης οργής μιας σχεδόν ρημαγμένης κοινωνίας που αναζητούσε διέξοδο. Και με τον τρόπο αυτό προχώρησαν. Το 2015, είτε ήταν ο Τσίπρας στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε ανάγκη από ένα αφήγημα με θετικό πρόσημο που θα το έβγαζε από την πολύπλευρη κρίση. Όποιος από αυτούς που δεν είχαν κυβερνήσει ως τότε πρόσφερε αυτό το αφήγημα, θα τον ακολουθούσε.

 

Η συνέχεια είναι γνωστή και νωπή. Συνεργασία με τον ακροδεξιό Καμμένο, τρίτο μνημόνιο, γενναίες υποχωρήσεις και ακόμα πιο γενναίες εκπτώσεις από το αξιακό φορτίο της αριστεράς και αρκετές μεγάλες δόσεις δυσφήμισής της. Πολλοί πιστεύουν ότι αριστερά είναι η κυβερνητική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάστηκε και μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που δεν είχαν πολιτική προέλευση τη δεξιά έγειρε υπέρ αυτής, με ένα παράδοξο επιχείρημα που συνοψιζόταν στη φράση «να φύγουν», εννοώντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Και έφυγε.

 

Όμως ως αντιπολίτευση για τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν κατάφερε να αλλάξει αυτό που ήταν και τις σκέψεις όσων τον καταψήφισαν. Απέφυγε με επιμέλεια την αυτοκριτική και την αποδοκιμασία πολιτικών που πλήγωσαν και απομάκρυναν πολλούς, απέφυγε να προβάλει μια νέα πολιτική πρόταση εξουσίας, αρκέστηκε στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς να πείσει ότι διαθέτει μια πειστική πρόταση εξουσίας, εξέπεμπε πολλά και συχνά αντικρουόμενα πολιτικά μηνύματα, επιχείρησε να δείξει ότι αποτελεί τον καλύτερο υποδοχέα της κυβερνητικής φθοράς με πρόσωπα της δεξιάς που σηματοδοτούν γραφικότητα, άφησε στελέχη του να εκπέμπουν τοξικότητα. Και υπομονετικά περίμενε να πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο.  

 

Όμως αυτό δεν συνέβη και η κυρίαρχη αιτία είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάσει το παρελθόν του, το οποίο φρόντιζε να υπενθυμίζει με έναν χαρακτηριστικό τρόπο και τα τέσσερα αυτά χρόνια αλλά ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο. Πολλές διαφορετικές φωνές με αντικρουόμενα μηνύματα, απουσία αντίληψης για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, προσεταιρισμός ακροδεξιών ιερέων, προσπάθεια προσέγγισης πρώην ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής κ.ο.κ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπενθύμισε την περασμένη Κυριακή σε μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων πως όχι απλά δεν αποδοκίμασε τις κακές πλευρές του παρελθόντος του αλλά πορεύτηκε με αυτές, πιστεύοντας σε ένα είδος συλλογικής αμνησίας…

Ανδρέας Ξανθός: Δεν είναι ταμπού το θέμα της ηγεσίας - Όλα στο τραπέζι μετά τις εκλογές

 

Nομίζω ότι όλα θα τεθούν στο τραπέζι» δήλωσε o Ανδρέας Ξανθός, πρώην υπουργός Υγείας επί ΣΥΡΙΖΑ, ερωτηθείς στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, εάν στις εσωκομματικές συζητήσεις μετά και τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, θα τεθεί ζήτημα ηγεσίας.

 

Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Ξανθός, σημείωσε ότι δεν μπορεί να συζητηθεί τώρα ποιες θα είναι οι κινήσεις που θα κάνει το κόμμα μακροπρόθεσμα, καθώς απαιτείται μια απόσταση από την συγκυρία, όπως και να έχει ολοκληρωθεί ο εκλογικός κύκλος με την διενέργεια και των επόμενων εκλογών, της 25ης Ιουνίου, ωστόσο είπε χαρακτηριστικά «πιστεύω ότι μετά από ένα τέτοιο αρνητικό αποτέλεσμα κανείς δεν μπορεί να πει ότι “αυτό είναι ένα θέμα ταμπού, δεν το συζητάω”» .

 

 

«Θεωρώ όμως ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι κυρίως η ταυτότητα, η φυσιογνωμία και η στρατηγική. Τώρα για το μεσοπρόθεσμο, για το άμεσο μέχρι τις εκλογές, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε πολύ πιο σαφείς τις προγραμματικές μας αιχμές και προτεραιότητες. Πρέπει δηλαδή αυτή την περίοδο να μην απευθυνθούμε με όρους εθνικού ακροατηρίου, αλλά να πάμε και να επικεντρώσουμε κυρίως σε ομάδες, κοινωνικές στρώματα τα οποία ζορίζονται σήμερα και αποδεδειγμένα έχουν πιεστεί και είναι ανασφαλείς στην καθημερινότητά τους και κυρίως στο οικονομικό σκέλος. Να αναδείξουμε τις προτεραιότητες που έχουν σχέση με το κοινωνικό κράτος, με το δημόσιο σύστημα υγείας, με την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, με την άρση της πελατειακής κουλτούρας στο κράτος» προσέθεσε.

 

Αύριο με την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, θα γίνει προσπάθεια, είπε ο κ. Ξανθός αυτό το κλίμα να συμπυκνωθεί «σε ένα restart που μπορεί να γίνει, όποιο restart μπορεί να γίνει αυτές τις μέρες, με μια σαφήνεια στον προγραμματικό και πολιτικό λόγο».

 

Σχετικά με την πρόταση του κ. Παπαδημούλη για πλαισίωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως τις εκλογές της 25ης,  με νέας γενιάς στελέχη που διακρίθηκαν στις κάλπες, η άποψη του κ. Ξανθού, είναι ότι αυτή η συζήτηση «είναι εκτός τόπου και χρόνου».

  

«Προφανώς θα πάμε στις εκλογές με τη σημερινή ηγεσία. Το αν θα γίνει μια καλύτερη αξιοποίηση κάποιων προσώπων, τα οποία απέδειξαν και στην προεκλογική περίοδο τις δυνατότητές τους και την εμβέλεια τους, είναι μια άλλη συζήτηση. Αλλά νομίζω ότι αυτή την περίοδο δεν μπορεί να τεθεί θέμα αναπροσαρμογής της ηγετικής ομάδας ή οτιδήποτε άλλο. Ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι επικεφαλής» συμπλήρωσε.

 

Ο κ. Ξανθός επισήμανε ότι χρειάζεται σαφήνεια προγραμματική, συστράτευση και αλληλεγγύη, ενώ υπογράμμισε «όσοι προδιαγράφουν ότι ξόφλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και θέτουν ως προτεραιότητα την εκλογική του λεηλασία, θα διαψευστούν».

 

 

 

«Και επίσης όσοι πιστεύουν ότι η επικράτηση Μητσοτάκη πλήττει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ γελασμένοι. Κατά την άποψή μου, η νίκη και μάλιστα με αυτά τα πολύ υψηλά ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Μητσοτάκη σηματοδοτεί μια βαθύτερη συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Αυτό είναι κάτι που δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά ευρύτερα τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις» ανέφερε ακόμα.

 

Αν και είναι πολύ πρόωρο, σημείωσε, να γίνει μια συνολική αποτίμηση του δυσμενούς για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσματος, ο κ. Ξανθός εξέφρασε την εκτίμηση ότι το αφήγημα του κόμματος για την διακυβέρνηση της χώρας δεν ήταν πειστικό.

 

«Δεν έδινε μια προοπτική σταθερής και με ρεαλιστικούς όρους, ας πούμε συνεργατικής κυβέρνησης, αφού αυτό ήταν υποτίθεται το κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης. Από τη μια είχαμε την γραμμή της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας και από την άλλη ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο θα χρησιμοποιούσε το δημοκρατικό εργαλείο της απλής αναλογικής για να διασφαλίσει ευρύτερες συνεργασίες. Αυτό το πράγμα δεν ήταν πειστικό με δεδομένη προφανώς και την κάθετα αρνητική στάση των άλλων δυνητικά εταίρων σε ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα» επισήμανε.

 

Επιπλέον, υποστήριξε ότι η μεγάλη μάζα των αναποφάσιστων ανθρώπων ήταν πολλοί περισσότεροι από αυτούς που έπιαναν τα ραντάρ των δημοσκοπήσεων.

 

«Αυτό το βουβό κλίμα δηλαδή, το οποίο εισπράτταμε και διαπιστώναμε όλοι στις περιοδείες μας με τον κόσμο, θεωρώ ότι έκρυβε πολύ μεγάλο όγκο αναποφάσιστων ανθρώπων, οι οποίοι την τελευταία στιγμή προφανώς και με την επιρροή λαθών, αστοχιών που υπήρξαν στην προεκλογική περίοδο συνέτειναν στο να πάει μαζικά αυτός ο όγκος των αναποφάσιστων ανθρώπων και να στηρίξει τη Νέα Δημοκρατία.

 

Ερωτηθείς, κατά πόσο παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ το ηγεμονικό κόμμα στο χώρο της κεντροαριστεράς, απάντησε ότι αυτό θα κριθεί. «Σήμερα εξακολουθεί να έχει την πρωτοκαθεδρία και να έχει αυξημένο ειδικό βάρος» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Ξανθός και εξέφρασε την πεποίθηση ότι θα υπάρξει μια ανασύνταξη δυνάμεων στις επόμενες μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ «που θα αποδείξει ότι είναι μια παράταξη, που όπως όλες οι μεγάλες ιστορικές παρατάξεις έχουν και κοινωνικά ερείσματα και αντοχές και μπορούν να ανταποκρίνονται στις δυσκολίες και να διαχειρίζονται τις κρίσεις, επιστρατεύοντας και την συλλογική αξιοπρέπεια των ανθρώπων του χώρου, των μελών των».  

πηγή

Για να γίνεις "παλιό καλό ΠΑΣΟΚ" δεν αρκούν τα μνημόσυνα στον Ανδρέα

 

Για ορισμένους στο ΣΥΡΙΖΑ φταίνε πάλι οι ψηφοφόροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ήθελε να γίνει νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έκανε σημαία του τη "διάσωση" του ΕΣΥ και του ΑΣΕΠ.

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Όταν χάνεις με 20 μονάδες από ένα κόμμα που έχει ήδη κυβερνήσει τέσσερα χρόνια, κάτι φταίει και θα έπρεπε να κάνεις σοβαρή αυτοκριτική. Για ορισμένους στον ΣΥΡΙΖΑ πάντως φταίνε πάλι… οι ψηφοφόροι.

 

Δεν έμαθαν δηλαδή τίποτε από την ήττα του 2019 και αυτό τους οδήγησε στην συντριπτική ήττα του 2023. Γιατί υιοθέτησαν κάποιοι και στα σοβαρά το σύνθημα των social “τι ψηφίσατε ρε…” και με αλαζονεία θεωρούσαν περίπου αυτονόητο ότι οι ψηφοφόροι θα επιστρέψουν στο ΣΥΡΙΖΑ γονατιστοί μετά από μία τετραετία Μητσοτάκη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όμως και ένα άλλο υπαρξιακό πρόβλημα. Ήθελε πάρα πολύ να γίνει ΠΑΣΟΚ. Αλλά νόμιζε ότι θα γίνει ΠΑΣΟΚ δικαιωματικά και χωρίς να κοπιάσει και πολύ, αφού το κανονικό ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και άφησε ένα πολιτικό κενό, το οποίο κάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως το 2012 δεν εκτοξεύθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή ήταν μία μετριοπαθής κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία. Αλλά ούτε το ΠΑΣΟΚ το 1981 δεν σάρωσε με την “Αλλαγή” ως μετριοπαθής κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ της “Αλλαγής” έφερε πράγματι πρώτα ορισμένες ρηξικέλευθες αλλαγές στη χώρα, με κυριότερο, αλλά όχι μόνο, το ΕΣΥ.

 

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές το 2015 “πουλώντας” ρήξη. Ήρθε ως πρώτη φορά αριστερά, όχι κεντροαριστερά. Πόσο ριζοσπαστικό ήταν βέβαια να τάζεις ότι θα σκίσεις τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

 

Όταν αναγκάστηκαν μετά το δημοψήφισμα στο διεθνή πλέον όρο kolotoumpa και διασπάστηκαν, οι εναπομείναντες αποφάσισαν να αφήσουν τις αριστερές χαριτωμενιές περί ρήξης και να γίνουν ΠΑΣΟΚ.

 

Πήγαν βέβαια κατευθείαν στο τελικό στάδιο του ΠΑΣΟΚ. Όταν το Κίνημα είχε αρχίσει να γίνεται μέρος του πολιτικού κατεστημένου και ούτε το ίδιο ούτε οι ψηφοφόροι του ήθελαν να έχουν και πολύ σχέση με την αριστερά, παρά μόνο με μία αντι- δεξιά. Βέβαια είχε ήδη απλώσει βαθιές πράσινες ρίζες σε σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας.

 

Ακόμη και τότε, μετά τη μνημονιακή στροφή και αφού παρ'όλα αυτά κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε την ευκαιρία να φτιάξει τη δική του πραγματική κοινωνική πλειοψηφία, ικανοποιώντας τα βαθύτερα αιτήματα ρήξεων με το κατεστημένο και αλλαγών που τότε εξέφραζε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων δεξιών ψηφοφόρων. Με άλλα λόγια, αν δεν ήταν μία από τα ίδια στη διακυβέρνηση, με τη δικαιολογία πως είχαμε μνημόνιο.

 

Αλλά και ως αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κάνει διαδοχικά τις χειρότερες δυνατές επιλογές. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη θέματα στρατηγικής, όπως η ακατανόητη εμμονή στις συνεργασίες, που αγνοούσε το βασικό πολιτικό κανόνα πως υπάρχουν πράγματα στην πολιτική που γίνονται και δε λέγονται.

 

Ηθελαν στο ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έκαναν σημαία τους τη "διάσωση" του ΕΣΥ. Δεν ζήτησαν δηλαδή την ψήφο του ελληνικού λαού με πρόταγμα να σώσουν το ΕΣΥ της Αλλαγής.

 

Δεν ασχολήθηκαν με το ερώτημα ποια ακριβώς είναι τα σχέδια της κυβέρνησης για το ΑΣΕΠ, το έτερο μεγάλο νομοθέτημα του ΠΑΣΟΚ. Άφησαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να παίζει μπάλα με το θέμα του κατώτατου μισθού.

 

Δεν έκρουσαν κώδωνα κινδύνου για το τι πραγματικά σημαίνει αξιολόγηση στο δημόσιο, ιδίως στην εκπαίδευση, όπου ξυπνούν μνήμες από τους επιθεωρητές δημόσιας εκπαίδευσης. Ένα θεσμό που χρησιμοποιήθηκε στο μετεμφυλιακό κράτος για διώξεις εκπαιδευτικών και τον οποίο κατήργησε το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του τετραετία.

 

“Παλιό καλό ΠΑΣΟΚ” δε γίνεσαι όμως με μνημόσυνα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και τη νέα γενιά δεν θα την πείσεις με αναφορές στην αποστασία του 1965 και με συγκρίσεις με τη Χούντα. Ούτε θα πείσεις τους κεντρώους, τους πασοκογενείς, τη μεσαία τάξη, εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στις υποκλοπές. Και αν δεν σου αρέσουν οι ψηφοφόροι αυτής της χώρας, αυτοί σου έδωσαν την εξουσία το 2015 και αυτούς έπρεπε να έχεις πείσει.

Θα παραιτηθεί τώρα ο Τσίπρας;

Η σαρωτική διψήφια διαφορά (άνω των 20 μονάδων) της Νέας Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 21ης Μαΐου έφερε εμφατικά στο προσκήνιο το διά ταύτα της απάντησης που είχε δώσει προ ημερών ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας (στη συνέντευξή του στον Αlpha και τον Σταύρο Θεοδωράκη) για το τι πρέπει να κάνει ένας πολιτικός αρχηγός αν χάσει με διαφορά άνω των έξι μονάδων (πόσω μάλλον τώρα που είναι πάνω από το τριπλάσιο).

 

Με το double score (41% – 20%) να συνιστά μια ιστορική συντριβή για κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ερώτημα που τέθηκε, είναι τι θα κάνει ο κ. Τσίπρας. Υποτίθεται ότι όλα μπορούν να παραπεμφθούν στα κομματικά όργανα –η αγαπημένη υπεκφυγή του προέδρου– αλλά με τέτοια επικών διαστάσεων ήττα κανείς δεν απέκλειε ότι ο κ. Τσίπρας ήδη έπρεπε να σκέφτεται την έξοδο. «Αν η διαφορά είναι στις μία, δύο, τρεις μονάδες πάμε για ντέρμπι στις επόμενες εκλογές. Αν η διαφορά όμως είναι στις πέντε, έξι, εφτά;» ήταν το ερώτημα που είχε θέσει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Θεοδωράκης, βάζοντας στη συζήτηση ένα σενάριο  συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ που επαληθεύτηκε εκκωφαντικά το βράδυ της Κυριακής. «Οι πολιτικοί κρινόμαστε από τους πολίτες και ποια θα είναι η διαφορά, ποιος θα είναι δεύτερος, ποιος θα είναι πρώτος θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Όλοι κρινόμαστε», είχε απαντήσει ο κ. Τσίπρας και μετά το γύρισε στις «κακές» δημοσκοπήσεις και το «ποινολόγιο» (!) για τους «κακούς» δημοσκόπους που δεν τα έλεγαν καλά για το κόμμα του…

 

Σε ερώτηση για τις προθέσεις του για το μέλλον, ο κ. Τσίπρας είχε τονίσει ότι η «λαϊκή ετυμηγορία θα δείξει σε μεγάλο βαθμό την πορεία όλων μετά από αυτές τις εκλογές», ωστόσο όπως είπε «αν υπηρετείς κάποιες ανάγκες κοινωνικές, έχεις λόγο να παραμένεις όταν δεν υπηρετείς καμία ανάγκη, σ’ αποβάλλει η ίδια η ζωή». Μήπως τελικά ήρθε η στιγμή της.. αποβολής, στην οποία αναφερόταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Οσο για το πότε βλέπει να αποχωρεί, είχε δηλώσει:«Είπα ότι δεν έχω σκοπό να γεράσω στην πολιτική. Είμαι όμως 49»… Και η διαφορά όμως διψήφια… και ιστορική!

 

Η πρώτη αντίδραση της Κουμουνδούρου, εν αναμονή της άφιξης του κ. Τσίπρα στα κεντρικά γραφεία του κόμματος, ήταν επιεικώς μουδιασμένη: «Ας περιμένουνε να δούμε τα πρώτα πραγματικά αποτελέσματα γιατί έχουμε εμπειρία από εκλογικές αναμετρήσεις και γνωρίζουμε ότι τα πραγματικά αποτελέσματα μπορεί να είναι διαφορετικά», ανέφεραν πηγές του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστώντας  «λίγη υπομονή να δούμε τα πρώτα πραγματικά αποτελέσματα». Και αυτά ήρθαν λίγο πριν από τις 21.00, στο 40% και πλέον της ενσωμάτωσης και ακόμη ζητείται υπομονή για το τι θα κάνει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας…

 

Κάποιοι «προεδρικοί», όπως ο Γιάννης Ματζουράνης, υποψήφιος στον Νότιο Τομέα Αθηνών και δικηγόρος που καταπιάστηκε με την υπόθεση του Νίκου Παππά, ο οποίος καταδικάστηκε, είπαν ότι ο κ. Τσίπρας «δεν πρέπει να παραιτηθεί». Αλλοι επέμειναν ότι ο κ. Τσίπρας είχε ψηφιστεί από χιλιάδες μέλη στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ την άνοιξη του 2022.

 

Και ο Χρήστος Σπίρτζης είπε ότι η ήττα οφείλεται στο ότι τα άλλα κόμματα δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για προοδευτική διακυβέρνηση και πως δεν φταίει ο κ. Τσίπρα. Ωστόσο στο Mega ειπώθηκε ότι ήδη από την Ομπρέλα, την εσωκομματική αντιπολίτευση, άρχισαν οι διεργασίες για αμφισβήτηση του προέδρου. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το διέψευσε ενοχλημένος, προσερχόμενος στην Κουμουνδούρου, αλλά ήδη συζητείται η άμεση σύγκληση της Πολιτικής Γραμματείας για την εκτίμηση-αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος.  

 

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προσερχόμενος στα γραφεία της Κουμουνδούρου (INTIMENEWS)

O κ. Τσακαλώτος εκτίμησε ότι είτε αύριο είτε μεθαύριο θα συνεδριάσουν τα όργανα, πιθανότατα η Πολιτική Γραμματεία, για να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις. Για το εάν, δηλαδή, θα πάρει τη διερευνητική εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για την αλλαγή στρατηγικής για τις δεύτερες κάλπες. Σε κάθε περίπτωση το κλίμα είναι πολύ άσχημο στον ΣΥΡΙΖΑ για τον αρχηγό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελενα Ακρίτα, υποψήφια στο Επικρατείας, έγραψε στο Facebook: «Δρυός πεσούσης, αυτή η αλητεία». Κατήγγειλε δε ότι «από τώρα κάποιοι γυρίζουν την πλάτη» στον πρόεδρο. «Εμείς δεν είμαστε και δεν θα είμαστε ανάμεσα τους», πρόσθεσε. Αυτή η ανάρτηση της κυρίας Ακρίτα δείχνει ότι ήδη η αμφισβήτηση του κ. Τσίπρα είναι παρούσα.   

 πηγή     

Επιστροφή στην… «κανονικότητα»

 Δεν αποκλείεται μετά τις δεύτερες κάλπες να αποκατασταθεί το παλαιό δίπoλο του δικομματισμού, ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν οδηγήσει σε φαινόμενα αποσύνθεσης, σίγουρα θα θέσει θέμα ηγεσίας και ταυτότητας. Γιατί κέρδισε με τόσο μεγάλη διαφορά η ΝΔ; Μα δεν υπήρχε και άλλος για να κερδίσει!      

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης   

 

Ας αρχίσουμε με κάτι πομπώδες. Κάθε Ελληνας έχει το δικαίωμα να τελειώσει τη Μεταπολίτευση μία φορά στη ζωή του. Εγώ το ασκώ τώρα. Διότι το αποτέλεσμα τον εκλογών τσαλάκωσε σαν χαρτί και πέταξε στα σκουπίδια τον πολιτικό λόγο που συντάσσεται με κώδικες των 80s. Υπάρχουν πολλές αιτίες για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη αυτή τη συντριβή.

 

Ενας εξ αυτών, ίσως από τους πιο σημαντικούς, είναι ο πολιτικός και προγραμματικός του λόγος. Οσο και αν ντυθείς τα πράσινα ζητώντας «Αλλαγή», όσο και αν χαμογελάσεις με τα συνθήματα κατά του Μητσοτάκη, όσο και αν η Τάνια Τσανακλίδου σαλπίζει με τη στεντόρεια φωνή της τη νέα έφοδο προς την εξουσία, εκλογές δεν κερδίζεις. Διότι αυτά δεν φτάνουν, ανήκουν σε άλλη εποχή.

 

Στην καλύτερη περίπτωση, στο 2014. Δυστυχώς, για τον ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξε ότι δεν μπορεί να πολιτευτεί αλλιώς. Και αυτό το πληρώνει, φτάνοντας σε μία κατάσταση που θυμίζει αργή αποσύνθεση. Διότι η επόμενη εκλογή θα είναι, εκ των πραγμάτων, πιο δύσκολη. Η αλήθεια είναι ότι το μέγεθος της συντριβής που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα φώτα από τον νικητή της βραδιάς και τα στρέφει στον ηττημένο.

 

Ο Μητσοτάκης έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος. Για ποιο λόγο συνέβη αυτό; Προφανώς επειδή δεν υπήρχε και κάποιος για να τον αντικαταστήσει. Υπάρχει κόσμος που θύμωσε με τις υποκλοπές, εξαγριώθηκε με τα Τέμπη, άναψε λαμπάκια με ενδείξεις αλαζονείας, όμως ψήφισε Μητσοτάκη μην έχοντας άλλη επιλογή.

Ασφαλώς πήρε και τα εύσημα για τη διαχειριστική επάρκεια που επέδειξε στα εθνικά θέματα, αλλά, κυρίως, επειδή κατάφερε να πείσει το ακροατήριο ότι είναι ο πιο κατάλληλος για τη δουλειά. Σε αυτό βοήθησε η παλαβή συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά ο Βαρουφάκης που φρέσκαρε τις μνήμες από το 2015. Λογικά η κατάκτηση της αυτοδυναμίας θα έρθει εύκολα. Και το blame game με τον Ανδρουλάκη θα τελειώσει εύκολα. Θα τα βρουν μια χαρά για να πάμε στις άλλες κάλπες.

 

Διότι τώρα έχει ανοίξει η όρεξη του Ανδρουλάκη. Στο ΠΑΣΟΚ το γιορτάζουν. Δεν ξέρω αν η νίκη αποδίδεται πρώτα στον Ανδρουλάκη και μετά σε αυτούς που πηδούν από τα μπαλκόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως όπως και αν το δεις, ο Ανδρουλάκης είναι ο πατέρας της. Και έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί για τη δεύτερη κάλπη, καθώς θα βρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε τραγική κατάσταση. Διότι τώρα οι όροι θα αντιστραφούν. Μέχρι σήμερα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που καλούσε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Τώρα θα γίνει ακριβώς το αντίστροφο. Οι χαιρέκακοι στη Χαριλάου Τρικούπη θα πουν ότι ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ίδιο νόμισμα.

Στο ΚΚΕ ο Κουτσούμπας τράβηξε ένα κόμμα με μια ατάκα, το «αυτοί είστε», που έκανε σουξέ στη νεολαία. Και ασφαλώς ένα κομμάτι από το αριστερόστροφο εκλογικό ακροατήριο εκτίμησε τη συνέπεια και την επιμονή σε συγκεκριμένες θέσεις.

 

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που η εμμονική προσήλωση σε αρχές και αξίες αποδίδει κέρδη. Στους κερδισμένους της βραδιάς ας κρατήσουμε και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που, φυσικά, θα διεκδικήσει την είσοδο της στην επόμενη Βουλή. Θεωρητικά η παρουσία της θα μπορούσε να έχει ρυθμιστικό ρόλο, αλλά με το ποσοστό εκκίνησης της ΝΔ είναι μάλλον δύσκολο…    

Τα «γιατί» ψάχνει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την πανωλεθρία...

 

Ηχηρή ήττα και απώλεια μεγάλου μέρος της εκλογικής δύναμης για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνει νέα στρατηγική, τακτική και αφήγημα

Το χειρότερο δυνατό σενάριο της έγινε πραγματικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπέστη σφοδρή ήττα στις χθεσινές κάλπες συγκεντρώνοντας 20,07% και χάνοντας έτσι μεγάλο μέρος της εκλογικής δύναμης που είχε το 2019.

 

Τα ποσοστά του είναι σχεδόν ένας μέσος όρος των διπλών εκλογών του 2012, με αποτέλεσμα πολλά γνωστά στελέχη του κόμματος να μείνουν εκτός Βουλής, ενώ τίθενται σειρά εσωκομματικών ερωτημάτων και εγείρεται ακόμα και ζήτημα ηγεσίας.

 

Μέχρι την επόμενη κάλπη δεν αμφισβητείται ο Αλέξης Τσίπρας με στόχο την «ανασύνταξη δυνάμεων» για ένα καλύτερο αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές. Μιλώντας το πρωί στον ΣΚΑΪ ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, τόνισε πως δεν υπάρχει «θέμα ηγεσίας όταν έχεις σε έναν μήνα εκλογές» και πως «υπάρχει ένας στόχος, στις εκλογές με επικεφαλής τον Τσίπρα εν κινήσει να κάνουμε αλλαγές προσαρμογές και διορθώσεις ώστε να πάμε καλύτερα». 

 

 

Συνεδριάζει το Εκτελεστικό Γραφείο

Το ισχυρό πλήγμα οδηγεί σε σύγκληση συλλογικών οργάνων του κόμματος και σε αναζήτηση αφηγήματος, αφού η πρότασή του για προοδευτική διακυβέρνηση κατέρρευσε και η δεξιά παράταξη θριάμβευσε.

 

Με δεδομένη την καθαρή εντολή στη Νέα Δημοκρατία η Κουμουνδούρου είναι απαραίτητες οι «άμεσες αλλαγές» με το βλέμμα στην κρίσιμη, τελική, εκλογική «μάχη», όπως προανήγγειλε χθες βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζοντας την ήττα.

 

Το Εκτελεστικό Γραφείο του κόμματος συνεδριάζει το μεσημέρι σε διευρυμένη μορφή υπό τον κ. Τσίπρα, ενώ τις επόμενες μέρες συνεδριάζει και η Πολιτική Γραμματεία για να βρεθούν οι διορθωτικές κινήσεις και  οι αιτίες της συντριβής και η αποσυσπείρωση του κόμματος.

 

Το δεύτερο μεγάλο ζητούμενο είναι υπό ποιους όρους και με ποια δεδομένα θα προχωρήσει η Κουμουνδούρου μετά τις επαναληπτικές εκλογές.

 

Πυρ ομαδόν από την αντιπολίτευση

Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης «χρεώνουν» στον ΣΥΡΙΖΑ τον περίπατο της Ν.Δ. με «νταμπλ σκορ», η οποία δύσκολα θα χάσει την αυτοδυναμία.

 

Μιλώντας στην ΕΡΤ ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, Δημήτρης Μάντζος, επέρριψε την ευθύνη για τη θεαματική άνοδο των ποσοστών της Ν.Δ. στον ΣΥΡΖΙΑ, τον οποίο χαρακτήρισε «χορηγό» της.

 

«Δεν υπήρξε αξιόπιστη αντιπολίτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ» είπε και καταλόγισε στην Κουμουνδούρου λαϊκισμό, διχόνοια, ασυνάρτητες πολιτικές προτάσεις και τυχοδιωκτικό πολιτικό σχεδιασμό

 

Ευθύνες στην Κουμουνδούρου αποδίδει και το ΚΚΕ,  σύμφωνα με πληροφορίες που μετέδωσε οι ΕΡΤ από τον Περισσό σημειώνοντας πως η ερμηνεία του κόμματος είναι ότι η σύγκλιση των προγραμμάτων των κομμάτων, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. οδήγησαν σε συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος.

 

Τέλος, ο Γιάννης Βαρουφάκης κατηγόρησε χθες βράδυ την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι «ενταφίασε την απλή αναλογική μη αποδεχόμενη την πρότασή μας εδώ και δύο χρόνια για μια σύγκλιση προεκλογική». «Αποτέλεσμα να αναδυθεί αυτό το απίστευτο τσουνάμι, το μέτωπο της συντήρησης» υπογράμμισε ο γραμματέας του ΜέΡΑ25, το οποίο έμεινε εκτός Βουλής.  

πηγή

Tι σημαίνει το «Δ» στους εκλογικούς καταλόγους

 

Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες για τις εκλογές. Ωστόσο πολλοί ψηφοφόροι θα βρεθούν μπροστά σε μια ασυνήθιστη κατάσταση καθώς θα προσέλθουν στην κάλπη.

 

 

Συγκεκριμένα υπάρχει περίπτωση πιθανής διπλοεγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα υπάρχει δίπλα στα στοιχεία του διπλοεγγεγραμμένου εκλογέα η ένδειξη Δ (διπλοεγγεγραμμένος).

 

Κατά την ψηφοφορία, ο διπλοεγγεγραμμένος εκλογέας υπογράφει ενώπιον του αντιπροσώπου της δικαστικής αρχής έντυπη υπεύθυνη δήλωση, με την οποία δηλώνει ότι, έχοντας υπόψη την παρ. 2 του άρθρου 113 του π.δ. 26/2012, έλαβε γνώση ότι είναι διπλοεγγεγραμμένος και δεν ψήφισε, ούτε προτίθεται να ψηφίσει την ημέρα αυτή σε άλλο εκλογικό τμήμα της Χώρας.

 

Κατά την υπογραφή της ανωτέρω υπεύθυνης δήλωσης, πρέπει να δοθεί από τους δικαστικούς αντιπροσώπους ιδιαίτερη προσοχή στη συμπλήρωση των στοιχείων του διπλοεγγεγραμμένου εκλογέα και ιδιαίτερα στην ορθή αναγραφή του ειδικού εκλογικού αριθμού, όπως αυτός προκύπτει από τον εκλογικό κατάλογο.

 

 

Τι πρέπει να αναγράφεται στην υπεύθυνη δήλωση

Στην υπεύθυνη δήλωση πρέπει, επίσης, να αναγράφονται τα στοιχεία του εκλογικού τμήματος.

 

Περαιτέρω, οι δικαστικοί αντιπρόσωποι οφείλουν να τοποθετήσουν τις υπεύθυνες δηλώσεις των διπλοεγγεγραμμένων εκλογέων σε ιδιαίτερο φάκελο και να τις παραδώσουν στο οικείο Πρωτοδικείο ξεχωριστά από τον εκλογικό σάκο.

 

Ο φάκελος αυτός θα φέρει εξωτερικά την ένδειξη:

 

 

«Υπεύθυνες δηλώσεις διπλοεγγεγραμμένων εκλογέων Εκλογικού Τμήματος . . . . Δήμου . . . . Νομού . . . . »

 

Οι Πρόεδροι Εφετών, προκειμένου περί μεικτών εκλογικών τμημάτων ετεροδημοτών καθώς και οι Πρόεδροι Πρωτοδικών οφείλουν να συγκεντρώσουν τους ανωτέρω φακέλους με τις υπεύθυνες δηλώσεις των διπλοεγγεγραμμένων εκλογέων και να τους αποστείλουν, αμέσως μετά τις εκλογές, στη Διεύθυνση Εκλογών του Υπουργείου Εσωτερικών, προκειμένου να ακολουθήσει παραβολή των στοιχείων. 

πηγή

 

Γυρίζουμε σελίδα, με Απόφαση Αλλαγής

 

γράφει ο Δημήτρης Μάντζος*      

 

Την ερχόμενη Κυριακή αποφασίζουμε για να γυρίσει σελίδα η πατρίδα μας. Δεν αξίζει στον ελληνικό λαό μια ακόμα χαμένη δεκαετία. Ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, να διεκδικήσουμε να γίνει η Ελλάδα μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα όπου το κράτος θα σέβεται τους πολίτες, τους θεσμούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 

Στις 21 Μαΐου ζητάμε ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό για να βάλουμε την Ελλάδα στον δρόμο της προόδου και της αξιοπρέπειας, για να δώσουμε ξανά ελπίδα και προοπτική στις νέες γενιές ώστε να μείνουν στον τόπο μας. Έχουμε αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Παράταξη των μεγάλων αλλαγών, μπορεί να πάει τη χώρα μπροστά και είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε ξανά.

 

Όλες οι μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις φέρουν τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ: το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το ΑΣΕΠ, τα Δημόσια Πανεπιστήμια, τα ΚΕΠ, η Διαύγεια, τα μεγάλα έργα υποδομών. Δεν μπορεί κανείς ούτε να τις παραγράψει, ούτε να τις σφετεριστεί. Οι αξίες και οι αρχές του κινήματός μας, του ιστορικού κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία.

 

Καλούμε κάθε προοδευτικό πολίτη να δυναμώσουμε στην κάλπη των εθνικών εκλογών τη Δημοκρατική Παράταξη, για να δυναμώσουμε ξανά την Ελλάδα. Πραγματώσαμε τις καλύτερες ημέρες που έζησε ο ελληνικός λαός, ενσαρκώσαμε τα όνειρά του και εμπνεύσαμε τις νεότερες γενιές του. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει ως πρωταγωνιστής για να βάλει τέλος στον λαϊκισμό, τη φαυλότητα, τη θεσμική παρακμή, την αναξιοκρατία. Να μπει ανάχωμα στην περιφρόνηση που έχει ζήσει ο λαός μας τα τελευταία 8,5 χρόνια από δύο αλαζονικά και αμετανόητα συστήματα εξουσίας.

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται από την ακρίβεια, τις υψηλές τιμές ενέργειας, την πληθωριστική κρίση, το υψηλό κόστος στέγασης. Η αγοραστική δύναμη του ελληνικού νοικοκυριού υποβαθμίζεται καθημερινά, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση από το τέλος μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ συγχρόνως πληρώνει τις τρίτες υψηλότερες δαπάνες υγείας. Χιλιάδες ευάλωτοι δανειολήπτες τρέμουν ότι θα χάσουν τα σπίτια τους από τα funds στα οποία άνοιξε την πόρτα ο κ. Τσίπρας και τα άφησε να αλωνίζουν ο κ. Μητσοτάκης.

 

Τα δύο ανεύθυνα και αναξιόπιστα συστήματα εξουσίας αδιαφορούν για τα αδιέξοδα στα οποία βύθισαν την ελληνική κοινωνία κι αγωνίζονται μόνο για την προσωπική τους επιβίωση. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που θυσιάζουν το καλό της πατρίδας για τις καρέκλες της εξουσίας. Ο κ. Μητσοτάκης το 2010 ψήφισε μαζί με τον κ. Τσίπρα τον δρόμο της δραχμής. Είναι οξύμωρο να κάνουν μαθήματα προοδευτικότητας και προοδευτικού εκσυγχρονισμού στο ΠΑΣΟΚ, εκείνοι που «έσκιζαν μνημόνια», έκαναν το ψευτοδημοψήφισμα του 2015, έλεγαν «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ψήφισαν τον νόμο Κατρούγκαλου που τώρα «αφορίζουν», όπως και εκείνοι που έστησαν το παρακράτος των υποκλοπών, χάιδεψαν την εγχώρια ολιγαρχία, εξέθρεψαν «Πάτσηδες» κι έφτιαξαν στρατιές μετακλητών.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, ανανεωμένο, δυνατό. Είναι εδώ ξανά, για να έχουν οι πολίτες μια ισχυρή, γνήσια προοδευτική εναλλακτική. Για να στηρίξουμε με τολμηρές παρεμβάσεις τους νέους ώστε να ξεκινήσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, να γίνουμε ξανά ασπίδα για τους πιο ευάλωτους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τις νέες μητέρες, να αναγεννήσουμε το ΕΣΥ που διαλύουν οι κυβερνητικές επιλογές. Για να προστατεύσουμε ξανά την πρώτη κατοικία, να στηρίξουμε τους αγρότες και τη μικρομεσαία επιχείρηση.

 

Ελάτε, στις 21 Μαΐου, να κάνουμε πράξη μαζί μια νέα Απόφαση Αλλαγής, να υψώσουμε ξανά τον ήλιο της ελπίδας, της εθνικής αξιοπρέπειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Να γίνουμε εμείς η Αλλαγή, που οραματιζόμαστε!

 

*Εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ – Κίνήματος Αλλαγής και υπ.Βουλευτής Επικρατείας

Η μηχανή της λήθης

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Αν η συγκέντρωση στις Σέρρες, την περασμένη Κυριακή, κάτω από το γραφείο του απόντος Κώστα Αχ. Καραμανλή, είχε οργανωθεί από την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θα είχε έτοιμη την απάντηση: «Εργαλειοποιείτε τον ανθρώπινο πόνο. Ντροπή». Την εκδήλωση διαμαρτυρίας, όμως, δεν την αποφάσισε κανένα κόμμα. Γιατί κανένα δεν θα είχε την ηθική νομιμοποίηση. Και κανένα, ούτε το λαϊκιστικότερο, δεν θα τολμούσε να θίξει και να σφετεριστεί τα άγια των αγίων: τη μνήμη 57 αδικοσκοτωμένων ανθρώπων, που καν τα τρίμηνά τους δεν έχουν τελεστεί ακόμα.

 

Μέλη κομμάτων συμμετείχαν βέβαια. Αλλά τη συγκέντρωση την αποφάσισε ο Σύλλογος Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών 28.2.2023. Οπως εξήγησαν οι ιδρυτές του, συγκροτήθηκε για να λειτουργήσει σαν αγκαλιά για τους τραυματισμένους της φριχτής νύχτας, και για τους συγγενείς νεκρών και τραυματιών. Η απόφασή τους να διαμαρτυρηθούν στην έδρα του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού, και κατά πνεύμα απρόθυμου να αναγνωρίσει την ευθύνη του, ήταν ένα αντίδοτο στην προϊούσα λήθη, στη ραγδαία επιστροφή στην «κανονικότητα». Τεκμήριο της οποίας είναι η σχεδόν πλήρης απουσία της λέξης «Τέμπη» και των οδυνηρών συμφραζομένων της στην προεκλογική ρητορική των κυβερνητικών στελεχών και των συντριπτικά περισσότερων φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ.

 

Η παραπληροφόρηση δεν είναι το μόνο βέλος νόθευσης της πραγματικότητας. Στη φαρέτρα υπάρχουν πάντα και η υποπληροφόρηση και η αποπληροφόρηση. Χωρίς να δοθεί κάποια εντολή (σπανίως χρειάζεται, αφού η στρατευμένη μεροληψία προλαβαίνει τις επιθυμίες των «ανωτέρων» της και καλύπτει τις ανάγκες τους), η συγκέντρωση των Σερρών στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμίστηκε σε συμβατικό μονόστηλο, στη χειρότερη αποσιωπήθηκε και στη χείριστη η εκφώνηση των ονομάτων των νεκρών χαρακτηρίστηκε «φασαρία» (από φιλοκυβερνητικό απογευματινό φύλλο). Ιδιαίτερα για τα κανάλια, η διαμαρτυρία των Σερρών πέρασε ως μη γενόμενη.

 

Η μηχανή της λήθης δουλεύει ταχύτατα. Δεν ξέρω αν όντως «τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα ξεχνιούνται σε πέντε εβδομάδες», όπως γράφτηκε σε μια εφημερίδα με αναφορά σε «μυστική έκθεση Αμερικανών ψυχιάτρων, που όρισε τον χρόνο των εκλογών». Οι πολιτικοί άρχοντες πάντως, που εμφανίστηκαν στα Τέμπη με ελαφρώς αξύριστη συγκίνηση, για να γράφει καλύτερα, είχαν αρχίσει ήδη στον μήνα πάνω να λένε αναιδώς πως «η φθορά της κυβέρνησης δεν ήταν ανεπανόρθωτη». Ο θάνατος όμως ήταν.

Στις εκλογές

 

   

γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής

  

Μπαίνουμε στο σχολείο νωρίς, για να έχουμε τη μέρα μπροστά. Στο προαύλιο το πλήθος ετερόκλητο· καλοντυμένες φιγούρες ανάμεσα σε άλλους που κάνουν απλώς μια στάση για να ψηφίσουν, πριν απολαύσουν μια βουτιά στη θάλασσα ή μια βόλτα στην εξοχή.

 

Οι αντιπρόσωποι των κομμάτων, στο πόδι απ’ τα χαράματα, περιφέρονται μ’ έναν καφέ στο χέρι φορώντας τα διακριτικά τους και συζητώντας σε διάφορα πηγαδάκια, όταν δεν μιλούν στο τηλέφωνο. Τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής προσπαθούν ν’ ανταλλάξουν δυο λόγια μεταξύ τους, καθώς τραβούν γραμμές με τον χάρακα στον εκλογικό κατάλογο που έχουν μπροστά τους. Οι ψηφοφόροι πιάνουμε ψιλή κουβέντα στην ουρά, ανταμώνοντας με παλιούς γνώριμους· με κάποιους από αυτούς έχουμε να βρεθούμε από τις προηγούμενες εκλογές.

 

Ενας παππούς, που ανεβαίνει τα σκαλιά υποβασταζόμενος, δείχνει αποφασισμένος να φτάσει οπωσδήποτε μέχρι την κάλπη· παραμερίζουμε για να περάσει. Η δικαστική αντιπρόσωπος επιβλέπει τη διαδικασία ξεκλέβοντας λίγες ρουφηξιές απ’ το τσάι της. Κάποιος καθυστερεί μέσα στο παραβάν, προσπαθώντας να θυμηθεί το όνομα του υποψηφίου στον οποίο έταξε τον περισσευούμενο σταυρό του. Ενας τοπικός βουλευτής έρχεται για να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα, ακολουθούμενος από την απαραίτητη κουστωδία· μας χαιρετά όλους διά θερμής χειραψίας.

 

Παίρνουμε μαζί μας τα ψηφοδέλτια των συνδυασμών που δεν ψηφίσαμε, για να τα κουτσομπολέψουμε αργότερα με την ησυχία μας. Στην έξοδο μας περιμένει το exit poll· ευτυχώς τσίμπησαν τους μπροστινούς μας και βγήκαμε από το ανεπιθύμητο δίλημμα, να συμμετάσχουμε ή όχι. Εξω από το σχολειό ένας μικρός καβγάς ενός αγαναχτισμένου πολίτη με έναν θρασύ παρατρεχάμενο που μοιράζει παράτυπα κάρτες ενός υποψηφίου, ευτυχώς δείχνει να μην παίρνει διαστάσεις.

 

Οι πιο πρωινοί, που έχουν κιόλας ψηφίσει, πιάνουν στασίδι στις παρακείμενες καφετέριες. Αναζητούμε κι εμείς παρέα για καφέ και ζωηρή συζήτηση· άλλωστε σήμερα δεν είναι μια οποιαδήποτε Κυριακή, σήμερα είναι εκλογές. Κι οι εκλογές είναι γιορτή, ένα μεγάλο και πολύβουο πανηγύρι, μια εμπειρία ξεχωριστή. Πέρα απ’ τις εικόνες με τις οποίες μας πλημμυρίζουν, οι εκλογές έχουνε και γεύση κολλαριστού ψηφοδελτίου, μυρωδιά αυτοκόλλητου φακέλου, αφή πλαστικού στιλό δεμένου με κορδονάκι στο σίδερο του παραβάν και ήχο ξεροβηξίματος πριν από τη ρίψη του φακέλου στην κάλπη.

 

Εκτός απ’ τις αισθήσεις, οι εκλογές διεγείρουν και τις ψευδαισθήσεις. Απαραίτητες κι οι ψευδαισθήσεις, συλλογικές κι ατομικές, για να προχωρήσει ο κόσμος· ας μην υποτιμούμε τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων.

 

Αντε, και καλή μας ψήφο!

Θείος και ανιψιός

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Δεν μπορείς και να ειρωνευτείς, που να πάρει η ευχή. Σέβεσαι την ειρωνεία, την έχεις σε μεγάλη υπόληψη, ως πολύτιμο και εξαιρετικά ευαίσθητο μέρος του λόγου και του πολιτισμού της συμπεριφοράς, ώστε να τη σπαταλήσεις ειρωνευόμενος τον θείο και τον ανιψιό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό, και τον Κώστα Μπακογιάννη, δήμαρχο Αθηναίων, με όσα, κατά καιρούς, λένε ή εξαπολύουν έχοντας πλήρη άγνοια της άγνοιάς τους.

 

Ο πρώτος, όπως διάβασα, εκμυστηρεύτηκε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου (ΑΝΤ1) τα απραγματοποίητα όνειρά του... εάν η μοίρα δεν τον έκανε πρωθυπουργό. Ηθελε, είπε, να είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, μιας και δεν ήταν αρκετά καλός να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, που ήταν το όνειρό του!

 

Μου θύμισε τον... Ναπολέοντα! Δεν κάνω πλάκα. Παραμονές που θα αναγορευόταν ισόβιος ύπατος (αυτοκράτορας) ο μεγάλος Κορσικανός, 33 ετών τότε, είχε εξομολογηθεί στον Ταλεϊράνδο (έκαστος και ο εξομολόγος του) ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν μία θέση καθηγητή Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο! Πάντως, ο Ναπολέων γνώριζε τον κλάδο της επιστήμης που επιθυμούσε να ακολουθήσει!

 

Ο έτερος τώρα της οικογενείας, ο ανιψιός. Αυτός είναι ασυναγώνιστος. Το βάθος των γνώσεών του έφτασε στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών μέχρι τα έγκατα της Ακαδημίας Πλάτωνος, όπου κείται η Πολιτεία του Πλάτωνα (το είπε ο αθεόφοβος!), «την οποία την έχουμε επιχωματώσει» (την είχαμε βρει δηλαδή και τη θάψαμε) και τώρα (δουλειά δεν είχαμε, φαίνεται) την ξανασκάβουμε («γίνονται αρχαιολογικές εκσκαφές»). Δέντρα ξεπατώνουν, για την ώρα, σε έναν από τους πολυτιμότερους πνεύμονες της ελάχιστα πράσινης Αθήνας. Αλλά εδώ θα είμαστε να τα λέμε και το επόμενο διάστημα...

 

Τέλος πάντων, το πήρανε το παιδί από κούνια («πορφυρογέννητο»), το κάνανε δήμαρχο στο Καρπενήσι, περιφερειάρχη στη Ρούμελη, μέλλον της Δεξιάς... Μας τον φυτέψανε δήμαρχο στην Αθήνα να φυτεύει πλατάνια στην Πανεπιστημίου... Μια απλή αποστήθιση να κάνει, δεν του έμαθαν;..

 

ΥΓ.: Ετσι ήπιε το κώνειο ο Σωκράτης... 

Ήσυχες ημέρες μιας προεκλογικής περιόδου

 

Μια κοινωνία που ψηφίζει με κριτήριο «το μικρότερο κακό» δεν έχει πολλές πιθανότητες να ξεπεράσει τις πολυεπίπεδες κρίσεις που αντιμετωπίζει και παραπέμπουν σε μια συνολική παρακμή.   Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

«Το μέλλον δε θα ’ρθει

από μοναχό του έτσι νέτο σκέτο

αν δεν πάρουμε μέτρα

και εμείς».

— Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ έχει συνηθίσει, σχεδόν έχει εθιστεί στο να ψηφίζει το μικρότερο κακό· κάθε φορά, με μικρή ή μεγάλη απογοήτευση, σχεδόν σέρνονται ως τις κάλπες για να ρίξουν ένα ψηφοδέλτιο που σηματοδοτεί όχι μια επιλογή ελπίδας και προοπτικής για κάτι, ό,τι και αν είναι αυτό, αλλά μια άρνηση να βρεθούν στην εξουσία και να αποφασίσουν για τις τύχες τους κάποιοι τους οποίους μισούν πολιτικά περισσότερο απ’ οποιουσδήποτε άλλους.

 

Οι πολιτικοί επιστήμονες ορίζουν αυτή την πολιτική στάση ως «αρνητική ψήφο» και αν αναλογιστούμε πόσους τέτοιους ανθρώπους συναντάμε γύρω μας στις καθημερινές κουβέντες μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι εντυπωσιακά πολλοί αριθμητικά, τόσοι ώστε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να μετατρέπονται σε εκείνη την κρίσιμη μάζα που με την επιλογή της κάνει την πλάστιγγα να γέρνει και αναδεικνύει τον νικητή.

 

Δεν ήταν πάντα έτσι· υπήρξαν στη νεότερη μεταπολιτευτική ιστορία περίοδοι που συντριπτικά μεγάλες ομάδες πολιτών είχαν ελπίδες και προσδοκίες που γίνονταν προφανείς με τις επιλογές τους.

Όσοι έχουν τη διάθεση και το κουράγιο να παρακολουθούν είτε από επαγγελματική διαστροφή είτε από προσωπικό ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν μέχρι τώρα στην προεκλογική περίοδο, θα είδαν πολλές εικόνες που αναδεικνύουν μια γενικευμένη αδιαφορία για όσα μηνύματα εκπέμπουν κόμματα και πολιτικό προσωπικό. Στις συγκεντρώσεις όπου αρχηγοί υπόσχονται νέα θαύματα αν εκλεγούν συμμετέχουν λίγοι. Και αν δεν βοηθούσαν οι σκηνοθέτες με ικανότητες σαν του Μπιρσίμ (όσοι δεν γνωρίζουν, ας αναζητήσουν τον ρόλο του σε παλιές εποχές), θα αποκαλυπτόταν ότι οι πολιτικοί απευθύνονται σε ελάχιστους πιστούς του κόμματος με ιδιαίτερο φανατισμό που συνήθως βασίζεται σε «ίδιον όφελος». Πηγαίνουν εκεί για να τους δουν εκείνοι που πρέπει να τους δουν όταν έρθει η κρίσιμη ώρα.

 

Στους δρόμους που άλλοτε γέμιζαν από αφίσες, στα καφενεία όπου άναβαν τα αίματα, συχνά και κυριολεκτικά, στις τηλεοράσεις όπου άλλοτε παρακολουθούσαν πολλοί με περίσσιο ενδιαφέρον τις συζητήσεις που γίνονταν, ακόμα και στο διαδίκτυο που κυριαρχούσαν οι πολιτικές αναφορές, σχεδόν παντού υπάρχει μια εντυπωσιακή απουσία ενδιαφέροντος για ένα σημαίνον γεγονός που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό θα καθορίσει τις τύχες όλων μας τα επόμενα χρόνια. Η κοινωνία, σχεδόν στο σύνολό της, βιώνει εξαιρετικά ήσυχες ημέρες κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

  

Κι αυτές δεν σχετίζονται με μια πολιτική κουλτούρα που παρατηρούμε σε άλλες χώρες, με μια αλλαγή συμπεριφοράς που με έναν αιφνιδιαστικό τρόπο υιοθετήθηκε από τις μάζες οι οποίες μερικά χρόνια πριν έδειχναν ικανές για έκφραση οποιουδήποτε είδους φανατισμού ώστε να υποστηρίξουν όσα πολιτικά πιστεύουν. Δεν γίναμε Ευρώπη ούτε σε αυτό, άλλοι είναι οι λόγοι.

 

Δεν ήταν πάντα έτσι· υπήρξαν στη νεότερη μεταπολιτευτική ιστορία περίοδοι που συντριπτικά μεγάλες ομάδες πολιτών είχαν ελπίδες και προσδοκίες που γίνονταν προφανείς με τις επιλογές τους. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το 1981 με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά, αν περιοριστούμε στα τελευταία χρόνια, η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν τον Ιανουάριο του 2015, ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές εκτιμήσεις για το περιεχόμενο της μεγάλης αλλαγής που συντελέστηκε τότε κατά τη διακυβέρνηση της χώρας και τις κάθε είδους ματαιώσεις. Τότε εξαιρετικά πολλοί πίστεψαν σε αυτό που σηματοδοτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα ανθρώπων που από επιλογή πίστεψαν και υιοθέτησαν όσα ευαγγελιζόταν· τον ακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον και ελπίδες, αυτοί οι πολλοί άνθρωποι έδιναν μια θετική ψήφο.

 

Στις εκλογές του 2019 παρατηρήθηκε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο που ήταν εξαιρετικά έντονο ως προς τις διαστάσεις του. Η κρίσιμη ομάδα των πολιτών που έδωσαν την αυτοδυναμία στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν προερχόταν από το παραδοσιακά συντηρητικό ακροατήριο της παράταξης αλλά από αγανακτισμένους με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ανθρώπους, οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν επέλεγαν οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δεξιά. Αυτοί έδωσαν την εξουσία στον Μητσοτάκη, ψηφίζοντας αρνητικά με σχεδόν αποκλειστικό κριτήριο «να μην ξανάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία». Aυτή η μάζα δείχνει να είναι παρούσα και σε αυτή την περίοδο· πόσο κρίσιμη είναι ακόμα, θα αποδειχτεί την Κυριακή της κάλπης.

 

Όμως, μια κοινωνία που ψηφίζει με κριτήριο «το μικρότερο κακό» δεν έχει πολλές πιθανότητες να ξεπεράσει τις πολυεπίπεδες κρίσεις που αντιμετωπίζει και παραπέμπουν σε μια συνολική παρακμή. Χρειάζεται μια θετική πρόταση που δεν θα έρχεται απαραίτητα από κάποιους «φωτισμένους» ηγέτες που θα την παρασύρουν σε αυτή και, όπως λέει και ο σπουδαίος ποιητής, «το μέλλον δε θα ’ρθει από μοναχό του έτσι νέτο σκέτο αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς». Δικό μας θέμα είναι…

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οπλο πολιτικών η λήθη λαών

 

 γράφει ο Πέτρος Μανταίος

  

 

Από γνωμικό του Στάλιν πήρα τον σημερινό τίτλο: «Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών». Αυτός κι αν δεν ήξερε! Μου θύμισε εκείνα τα συνταρακτικά γεγονότα μία τυχαία διασταύρωση στο Διαδίκτυο, καθώς αναζητούσα ιστορικά στοιχεία για παλιά σινεμά της Αθήνας, που άλλα ήδη έκλεισαν και άλλα είναι τώρα στην «επικαιρότητα», επειδή πάνε κι αυτά να (τα) κλείσουν, διότι δεν προσιδιάζουν στην «ανάπτυξη»· ή «αναπτύσσεσαι» και «εκσυγχρονίζεσαι» ή κρατάς τις «παλιατζούρες» και γίνεσαι «οπισθοδρομικός»!

 

Ημουν τότε δέκα χρόνων. Γεννημένος σε πολιτικό σπίτι (όχι σε σπίτι πολιτικών, μην τα μπερδεύουμε, μανάβης ήταν ο πατέρας, αλλά αριστερός, κομμουνιστής· πέθανε ένα χρόνο μετά), διάβαζα από τότε εφημερίδα, που ο περιπτεράς μάς την έδινε διπλωμένη να μη μας… τσαλακώσουν (κι εμάς κι αυτόν). Καιγόταν ο τόπος τότε με τα Κυπριακά, την ΕΟΚΑ και την Ενωση. Θυμάμαι και την αρχή από ένα ποιηματάκι μου: «Ως πότε Κύπρος μας γλυκιά θα είσαι σκλαβωμένη;/ Οι Βρετανοί οι βάρβαροι σε έχουνε δεμένη…»· τα υπόλοιπα στη λήθη…

 

9 Μαΐου 1956, Τετάρτη του Πάσχα. Τότε μαθαίνω τη λέξη «συλλαλητήριο» (τη σημασία, αργότερα). Μεγάλο συλλαλητήριο για την Κύπρο και την Ενωση στην Ομόνοια· ο απόηχος έφτανε στους Αμπελοκήπους· μετείχε, εκ μέρους της Νεολαίας ΕΔΑ, και ο μεγάλος αδελφός· αγωνία στο σπίτι. Απολογισμός συλλαλητηρίου: 4 νεκροί, νέοι (ο ένας, αστυνομικός), 265 τραυματίες. Δύο μήνες πριν, 9 Μαρτίου, ο Μακάριος είχε εξοριστεί στις Σεϋχέλλες.

 

Λίγο πρωτύτερα, 19 Φεβρουαρίου, ο Καραμανλής, με την ΕΡΕ, «κέρδιζε» τις εκλογές σχηματίζοντας «αυτοδύναμη» κυβέρνηση ως δεύτερο κόμμα παίρνοντας περισσότερες έδρες από το πρώτο, τη Δημοκρατική Ενωση, με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου.

 

Μία μέρα μετά το συλλαλητήριο, 10 Μαΐου 1956, οι Εγγλέζοι απαγχόνισαν τους Κύπριους αγωνιστές Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Η μνήμη κατοικεί. Εχει ονόματα και διευθύνσεις. Δεν μπαίνει σε πλειστηριασμούς και «κόκκινα δάνεια»!..