Η Διοίκηση του Νοσοκομείου Καλαμάτας μετακινεί αναισθησιολόγους από την Κυπαρισσία μέσα στον Ιούλιο

Η  Ε.Γ της ΟΕΝΓΕ καταγγέλλει τη διοίκηση του Γ.Ν Μεσσηνίας, που με απόφασή της μετακινεί δύο Αναισθησιολόγους από την Κυπαρισσία στην Καλαμάτα για 4 ημέρες μέσα στον Ιούλιο με πρόσχημα τη λειτουργία των χειρουργείων του νοσοκομείου Καλαμάτας. Τροποποιεί μάλιστα τον προγραμματισμό των χειρουργείων για το καλοκαίρι με ατομική απόφαση της διοικήτριας κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας.

Επισημαίνουμε τα εξής:

1. Στις 3 τελευταίες προκηρύξεις μόνιμων θέσεων για ιατρούς ΕΣΥ δεν έχει προκηρυχθεί καμία θέση Αναισθησιολόγου για το νοσοκομείο Καλαμάτας.
2. Το νοσοκομείο Κυπαρισσίας εξυπηρετεί μεγάλο τμήμα του νόμου Μεσσηνίας (επαρχία Τριφυλίας) και τμήμα του γειτονικού νόμου Ηλείας, που ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες φιλοξενεί και πάρα πολλούς επισκέπτες.
3. Ορίζει τους συναδέλφους που μετακινεί σε συγκεκριμένες χειρουργικές αίθουσες, συγκεκριμένων ειδικοτήτων, ανεξαρτήτως του προγραμματισμού του τμήματος και της γνώμης του διευθυντή του Αναισθησιολογικού τμήματος.

Άραγε τώρα θυμήθηκαν την εύρυθμη λειτουργία των χειρουργείων; Τώρα που αναγκαστικά μειώνονται οι αίθουσες χειρουργείου προκειμένου να βγει πρόγραμμα καλοκαιρινών αδειών; Όλο τον υπόλοιπο καιρό τι έκαναν για να μειωθούν οι λίστες αναμονής της ντροπής;

Εδώ και τώρα να προκηρυχθούν όλες οι αναγκαίες θέσεις Αναισθησιολόγων (όπως καταγράφεται και σε ανακοίνωση του Σωματείου ειδικευμένων ιατρών νόμου Μεσσηνίας).

Να ανακληθούν άμεσα οι μετακινήσεις από το νοσοκομείο Κυπαρισσίας, καθώς αυτές υποβαθμίζουν περαιτέρω τη λειτουργία του νοσοκομείου Κυπαρισσίας. 

πηγή

 

Εκρηκτικές αυξήσεις (κατά 12,2%) στα τρόφιμα

Μπορεί ο πληθωρισμός στην Ελλάδα να υποχωρεί (στο 1,8% τον Ιούνιο από 2,8% τον Μάιο, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ), ωστόσο συνολικά οι τιμές στις κατηγορία «Διατροφή και μη αλκοολούχα ποτά» αυξήθηκαν μέσα σε έναν χρόνο κατά 12,2%. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής σε διάστημα ενός έτους αυξήθηκαν οι τιμές στα εξής προϊόντα:

– Ψωμί και δημητριακά 9,5%

– Κρέατα 11,4%

– Ψάρια 6,7%

– Γαλακτοκομικά και αυγά 15,3%

– Ελαια και λίπη 14,2%

– Λαχανικά 14,7%

– Ζάχαρη, σοκολάτες, γλυκά και παγωτά 10,9%

– Καφές 10,5%

– Μεταλλικό νερό, αναψυκτικά και χυμοί φρούτων κατά 13,2%.

 

Επίσης, οι ετήσιες μεταβολές

– στους κινηματογράφους και θέατρα αυξήθηκαν κατά 10,9%, 

– στα ξενοδοχεία, μοτέλ και πανδοχεία κατά 4,8%

– και στα φαρμακευτικά προϊόντα κατά 18,8%. 

πηγή

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται έναν αντι-Μητσοτάκη και όχι «δέκα μικρούς Τσίπρες»

Η κληρονομιά του Αλέξη Τσίπρα, η υπαρξιακή μάχη και η επόμενη μέρα.  

γράφει ο Γιάννης Πανταζόπουλος

  

Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε πανηγυρικά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και οι αιτίες πρέπει να απασχολήσουν τους υποψήφιους αρχηγούς, τα μέλη και τους πιστούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ.  

 

ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ το οποίο διαμορφώθηκε μετά τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (Μαΐου και Ιουνίου) και τις βαριές ήττες ήταν αναμενόμενο ότι θα πυροδοτούσε εξελίξεις και σενάρια διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν οφθαλμοφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Το σκληρό λεξιλόγιο δεν έφερε πόντους, οι συνεχείς επιθέσεις εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είχαν αντίκρισμα και οι αναχρονιστικές πρακτικές αποδοκιμάστηκαν μεγαλοπρεπώς.  

Τι θα φέρει η επόμενη μέρα; Και πώς σε αυτήν τη νέα πολιτική περίοδο μπορεί να αυξήσει ξανά την εκλογική του επιρροή; Νομίζω ότι θα είναι αρκετά χρήσιμο για τον ΣΥΡΙΖΑ να αντλήσει έμπνευση από τον εσωκομματικό μαραθώνιο της Νέας Δημοκρατίας και την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος. Τότε ο σημερινός πρωθυπουργός πρότασσε ως κινητήριο δύναμή του την ιδέα ότι η Νέα Δημοκρατία θα αποτελούσε τη ναυαρχίδα έκφρασης του «μετώπου της κοινής λογικής» και ότι αυτό «δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με λογικές "ώριμου φρούτου"». Και δήλωνε: «Το πρώτο βήμα είναι η δημιουργική ανανέωση της ΝΔ. Η διεύρυνσή της θα είναι το αποτέλεσμα». 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικράτησε τότε επί του αντιπάλου του, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά. Η Ιστορία τον δικαίωσε και σήμερα είναι ένας από τους πιο ισχυρούς πρωθυπουργούς της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η Νέα Δημοκρατία επί των ημερών του εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο, κεντροδεξιό και φιλοευρωπαϊκό κόμμα. Παρ' όλη την αναπόφευκτη κυβερνητική φθορά, όχι μόνο διεκδίκησε αλλά κυριάρχησε πλήρως στον μεσαίο χώρο, ενώ η τακτική της κυβέρνησης απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση κρίθηκε ολικά αποτελεσματική. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή έχει ανάγκη από ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα ώστε να εξελιχθεί σε βασικό εκφραστή μιας σύγχρονης αριστεράς, ακόμη και να ανοιχτεί στο ευρύτερο τοπίο της σοσιαλδημοκρατίας.

Σε αυτό συνετέλεσε και το άνοιγμα σε πρόσωπα του κέντρου και του σημιτικού μπλοκ. Η διεύρυνση αποτελεί για τη Νέα Δημοκρατία πάγια αντίληψη όσον αφορά τον σχηματισμό κυβέρνησης, με προσθήκες στους κόλπους του κόμματος προσωπικοτήτων που δεν προέρχονται από τον «γαλάζιο» μηχανισμό. Ας μην εστιάσουμε στις πολιτικές μεταγραφές που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, γιατί προκαλούν θλίψη και απορίες. Οπότε, εν ολίγοις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για τη Νέα Δημοκρατία, σε μια κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον του κόμματος. 

 

Επιστρέφοντας, λοιπόν, στη μάχη της ηγεσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι χρειάζεται άμεσα να κινηθεί σε διαφορετικό πλαίσιο. Η καινούργια σελίδα του κόμματος στο συνέδριο ανασυγκρότησης που θα ακολουθήσει χρειάζεται να εμπλουτιστεί από την επιχείρηση μετριοπάθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη, αντί της συνταγής πόλωσης του Αλέξη Τσίπρα και της στενής του ομάδας. Ρεύματα, τάσεις, «ομπρέλες» απέτυχαν παταγωδώς να εκφράσουν μια ξεκάθαρη εικόνα που θα έδειχνε ότι έχουν λύσεις στα προβλήματα των πολιτών.

Η υπερβολική επιθετικότητα, η εμμονική και αδιέξοδη καταστροφολογία, ο κυνισμός και η υποδόρια ενίσχυση μιας χυδαίας συνθηματολογίας που είχε αποδέκτη τον σημερινό πρωθυπουργό, το τεχνοκρατικό έλλειμμα και το αποτυχημένο σκεπτικό ότι είχαμε «τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης» κόστισαν στο κόμμα της αριστεράς. Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε πανηγυρικά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και οι αιτίες πρέπει να απασχολήσουν τους υποψήφιους αρχηγούς, τα μέλη και τους πιστούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ.  

O Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για τη Νέα Δημοκρατία, σε μια κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον του κόμματος. Φωτ.: Eurokinissi​

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλείται σήμερα να βγει από τη δίνη στην οποία έχει βρεθεί και να δώσει την πιο κρίσιμη υπαρξιακή του μάχη, παρόλο που μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει ούτε μια λέξη και δεν έχουμε δει ίχνος αυτοκριτικής για τα αλλεπάλληλα λάθη, τις τακτικές επιλογές και τις παραφωνίες που τον οδήγησαν στο 17%. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή έχει ανάγκη από ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα ώστε να εξελιχθεί σε βασικό εκφραστή μιας σύγχρονης αριστεράς, ακόμη και να ανοιχτεί στο ευρύτερο τοπίο της σοσιαλδημοκρατίας.

Απαιτείται να αφήσει πίσω του τον αντιφατικό τοξικό λόγο, να κάνει έναν ολικό απολογισμό, να εγκαταλείψει την υπερφίαλη και τυχοδιωκτική πολιτική, λες και βρισκόμαστε ακόμη στην περίοδο του 2015. Αν δεν κατανοήσει ότι η πολιτική του φυσιογνωμία είναι άκρως γερασμένη και ότι οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη από διαπιστώσεις γενικού περιεχομένου, συνθήματα, φωνές, άκρατο λαϊκισμό, κλισέ και κύματα αγανάκτησης, δεν υπάρχει ελπίδα παρουσίας του στον πολιτικό στίβο. 

Οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο κόσμος ελκύεται από ιδέες που απαντούν σε σύγχρονες προκλήσεις και προβληματισμούς. Τα ακανθώδη ζητήματα που απασχολούν όλους αφορούν την κλιματική αλλαγή, τις τεχνολογικές εξελίξεις, την ενεργειακή κρίση, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τίποτα να πει για όλα αυτά. Είναι ενδεικτικά όσα είπε ο επικεφαλής της εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Διονύσης Τεμπονέρας, για τη σχέση κόμματος και κοινωνίας στην Πολιτική Γραμματεία, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Η ανυπαρξία στον συνδικαλιστικό χώρο, στη νεολαία, στην αυτοδιοίκηση, είναι εκκωφαντική. Δεν υπήρξαμε ποτέ κόμμα των εργατών, της νεολαίας, των επιστημόνων, των αγροτών και της διανόησης». 

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται έναν αντι-Μητσοτάκη και όχι «δέκα μικρούς Τσίπρες»Facebook Twitter

 O επικεφαλής της εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Διονύσης Τεμπονέρας, μίλησε για τη σχέση κόμματος και κοινωνίας. Φωτ.: EUROKINISSI

Είναι προφανές ότι οι απαιτήσεις της κοινωνίας επιβάλλουν έναν ήπιο, ορθό και πειστικό λόγο. Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα πλέγμα προτάσεων και να προχωρήσουν σε μια γρήγορη επανεκκίνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τεράστιο μέρος των ψηφοφόρων του όχι μόνο επειδή κυριάρχησε ο «πολακισμός» αλλά και επειδή απέτυχε να εκφράσει έναν μοντέρνο προγραμματικό λόγο.

Ωστόσο, το ζήτημα που προκύπτει από τις εκλογικές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτές δεν αφορούν μόνο το θέμα της πολιτικής του επιβίωσης. Η αποκατάσταση της πολιτικής ισορροπίας και η επαναφορά στο σύστημα του κραταιού δικομματισμού συγκροτούν ένα απαραίτητο θεσμικό αντίβαρο. 

Οι προβολείς είναι στραμμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Και οι επόμενοι μήνες θα αποδειχθούν καθοριστικοί για το πολιτικό του μέλλον. Επομένως, ένα ακόμη στρατηγικό λάθος και τα φώτα στο γήπεδο είναι πολύ πιθανόν να σβήσουν οριστικά. Η ομάδα όχι μόνο θα μείνει χωρίς προπονητή και παίκτες αλλά και χωρίς φιλάθλους. Γιατί το έργο «ΣΥΡΙΖΑ στα κάγκελα» δεν θα κόβει πλέον εισιτήρια. Και είναι εντελώς απαράδεκτο για ένα κόμμα που κυβέρνησε για πέντε ολόκληρα χρόνια να μην μπορεί να παράγει καινοτόμες ιδέες. 

Οπότε, στις κομματικές διεργασίες που θα ακολουθήσουν και στις συζητήσεις που θα διεξαχθούν για την ταυτοτική κρίση, καλό θα είναι να αναζητήσουν για ηγέτη έναν αντι-Μητσοτάκη και όχι «δέκα μικρούς Τσίπρες».

 

Ακροδεξιοί; Οχι, «αγνοί πατριώτες» και «καλοί χριστιανοί»

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Με την άνοδο της Ακροδεξιάς σκόπευα να καταπιαστώ σήμερα. Με «το δεκατριάρι της Ακροδεξιάς» ασχολήθηκα άλλωστε και στο μετεκλογικό φύλλο της «Κ». Ενα δεκατριάρι που αγγίζει το δεκατεσσάρι (13,87% για την ακρίβεια), αν στα ποσοστά των Σπαρτιατών του «καύσιμου» Ηλία Κασιδιάρη (4,64%), της Ελληνικής Λύσης (4,44%) και της Νίκης (3,69%) προσθέσουμε το 0,5% του Πατριωτικού Συνδέσμου που συνέπηξαν ο Π. Εμφιετζόγλου και ο Κ. Μπογδάνος, το 0,43% όσων πίστεψαν ότι η «Φωνή Λογικής» στον τόπο μας είναι η Αφροδίτη Λατινοπούλου και το 0,17% που δελεάστηκε από τα λεγόμενα του Αρτέμη Σώρρα ότι η Ελλάδα έχει βλακωδώς κοιμώμενα εκατοντάδες δισ.

Ενώ λοιπόν μετρούσα και ξαναμετρούσα, ελπίζοντας πως ακόμα και το κομπιουτεράκι λαθεύει, έπεσε κεραυνοτρόπως η είδηση ότι ο Κυριάκος Βελόπουλος, διαμαρτυρόμενος για την (από ετών και γενικευμένη) κατάταξη του κόμματός του στην Ακροδεξιά, εξαπέλυσε εξώδικο προς τα ΜΜΕ. Ιδού: «Διαμαρτυρόμαστε εντόνως για την αυθαίρετη και κακόβουλη παρουσίαση του πολιτικού μας κόμματος ως δήθεν πολιτικά κείμενου στο φάσμα της “ακροδεξιάς” ιδεολογίας. […] Θα προασπίσουμε τα νόμιμα δικαιώματά μας, προσφεύγοντας ενώπιον της Δικαιοσύνης και των αρμοδίων Αρχών για την παράνομη βλάβη που υφίσταται η φήμη και η κοινοβουλευτική – δημοκρατική υπόσταση του κόμματός μας».

«Αμάν! Παράτα την τήν Ακροδεξιά» συμβούλεψα τον εαυτό μου, σιωπηρά, μη μ’ ακούσει ο πιο μέσα εαυτός μου και βάλει τις φωνές. «Γράψε κατιτίς για τον καιρό, για το κλίμα ντε και την καταστροφή του. Μήπως αυτό δεν ήταν το κύριο θέμα αντιπαράθεσης προεκλογικά, όπως άλλωστε συμβαίνει εσχάτως στη Δύση όλη; Εχεις όρεξη να μπλέξεις με αγωγές και μηνύσεις; Και μάλιστα τώρα που μετράς ανάποδα τις μέρες μέχρι τη σύνταξη;»

Ο κ. Βελόπουλος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ισχυρός (και μικρή να είναι η ισχύς κάποιου, ισχύς παραμένει) που παρεμβαίνει στα κοινά με λογοκριτική όρεξη.

Οι αγωγές τύπου SLAPP άλλωστε είναι το μέγα πρόβλημα της δημοσιογραφίας διεθνώς. Παραθέτω εδώ από ένα εξαιρετικό κείμενο του Στρατή Μπουρνάζου (The Press Project, 14.11.2021), που γράφτηκε με αφορμή την εξοντωτική αγωγή στελέχους της «Ελληνικός Χρυσός» κατά της θεσσαλονικιώτικης ιστοσελίδας alterthess και της δημοσιογράφου Σταυρούλας Πουλημένη, για ρεπορτάζ τους σχετικά με την απόφαση του Πρωτοδικείου Πολυγύρου για τη ρύπανση του νερού στην Ολυμπιάδα και το Στρατώνι Χαλκιδικής από τις δραστηριότητες της εταιρείας:

«Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Κατά την άποψη του Μπένθαμ, η μόνη αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αυτό έγκειται στη δημοσιότητα».

«Η αγωγή μπορεί να ενταχθεί σε μια πρακτική που έχει αναπτυχθεί ευρέως σε όλο τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια και ονομάζεται SLAPP (Strategic lawsuits against public participation· στα ελληνικά: Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού). Η πρακτική συνίσταται σε αβάσιμες ή υπερβολικές αγωγές και μηνύσεις που καταθέτει ένας ισχυρός φορέας ή πρόσωπο (κρατικό όργανο, επιχείρηση, στέλεχος, αξιωματούχος) ενάντια σε ασθενέστερα μέρη, όπως δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, πολίτες, υπερασπιστές δικαιωμάτων και συλλογικότητες, που ασκούν κριτική».

Ο Μπουρνάζος θεμελιώνει το άρθρο του σε μια ρήση που μας περιμένει στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, σαν υπόμνηση ή εντολή, με την υπογραφή του Μάγερ: «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Γερός ιστορικός ο αρθρογράφος, αναζητά την καταγωγή της ρήσης: «Πρόκειται για τον τίτλο ενός (ανυπόγραφου) άρθρου του Ελβετού φιλέλληνα Ιωάννη Ιακώβου Μάγερ, το 1824, στην εφημερίδα “Ελληνικά Χρονικά”, που εξέδιδε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. Η φράση ανήκει στον Αγγλο φιλόσοφο Τζέρεμυ Μπένθαμ». Μπένθαμ λοιπόν. Αγγλος φιλόσοφος και νομικός (1748-1832), ηγέτης του αγγλικού ριζοσπαστικού κινήματος. Ως μέλος του φιλελληνικού κομιτάτου του Λονδίνου, αλληλογραφούσε με τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Θεόδωρο Νέγρη, οι δε ιδέες του βρήκαν φιλόξενο χώρο στα «Ελληνικά Χρονικά».

Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον Μπένθαμ, ο Μπουρνάζος μνημονεύει κείμενο του καθηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου και πολιτικού φιλοσόφου Gerald J. Postema: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Κατά την άποψη του Μπένθαμ η μόνη αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αυτό έγκειται στη δημοσιότητα, ένα ισχυρό και ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιας εποπτείας της δημόσιας εξουσίας σε όλες τις μορφές της. […] Πράγματι, στο “Securities Against Misrule” επέμεινε ότι η δημοσιότητα είναι ο μόνος αποτελεσματικός έλεγχος της επίσημης εξουσίας: […] “Χωρίς τη δημοσιότητα, όλοι οι άλλοι έλεγχοι αποβαίνουν άκαρποι· σε σύγκριση με τη δημοσιότητα, όλοι οι άλλοι έλεγχοι έχουν μικρή σημασία”. “Χωρίς τη δημοσιότητα, κανένα αγαθό δεν είναι μόνιμο”, υποστήριζε, ενώ “υπό την αιγίδα της δημοσιότητας κανένα κακό δεν μπορεί να συνεχιστεί».

Δημoσιότητα λοιπόν. Που σέβεται τον αυτοπροσδιορισμό οποιουδήποτε (του κ. Βελόπουλου, ενός μουσουλμάνου της Θράκης, ενός Σλαβομακεδόνα της Δυτικής Μακεδονίας κ.ο.κ.), έχει όμως τα δικά της μέτρα και σταθμά για να ζυγίσει τις λέξεις και τις πράξεις του. Ωστε να τον ψέξει όταν λέει το αιμοβόρο «”Αλτ! Τις ει; Αλτ! Τις ει; Πυροβολώ” στα σύνορά μας» (Βελόπουλος στη Βουλή, 1.10.2019)· ή όταν αραδιάζει το ένα δημοκοπικό ψέμα μετά το άλλο, όπως συνηθίζουν οι ακροδεξιοί όπου γης: «η Γερμανία δίνει δωρεάν κουπόνια σε μετανάστες για να πηγαίνουν σε πορνεία (για να μη βιάζουν τους γηγενείς), ενώ από το 2021 στη χώρα μας θα τους δίνουν κουπόνια για να πηγαίνουν κάτω από την Ομόνοια για να “εκσπερματώνουν δωρεάν”» (Βελόπουλος, βλ. Hellinika Hoaxes, 9.11.2018).

Τι άλλο συνηθίζουν οι ακροδεξιοί; Να λένε πως δεν είναι ακροδεξιοί αλλά πατριώτες, καλοί χριστιανοί κτλ. «Στην προσπάθεια να αποτρέψει την κατάταξή της στον χώρο της Ακροδεξιάς», διαβάζουμε σε έρευνα του «Σημείου για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς» για την επίδοση 11 ακροδεξιών κομμάτων στις εκλογές της 21ης Μαΐου, «η Νίκη αυτοπροβάλλεται ως “δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα”, ωστόσο συνδυάζει τα βασικά χαρακτηριστικά των σχηματισμών του χώρου (εθνικισμός, αντιμεταναστευτικός ρατσισμός, προνοιακός σωβινισμός, ισχυρό κράτος) μαζί με στοιχεία ανορθολογισμού και παραδοσιοκρατικής πατριαρχίας».

Δηλαδή, τι; Θ’ ακούσουμε ποτέ τον κ. Μάκη Βορίδη, Αντ’ Αυτού πλέον, να λέει πως είναι ακροδεξιός;

 

Το δυστοπικό μας μέλλον

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία σταδιακά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο κι αυτό δεν ερμηνεύεται με μια κατάφαση ή μια άρνηση, με μια καταδίκη ή έναν θαυμασμό.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία σταδιακά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο κι αυτό δεν ερμηνεύεται με μια κατάφαση ή μια άρνηση, με μια καταδίκη ή έναν θαυμασμό. Εικονογράφηση: bianka/  

«ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, που οι νέοι εκπρόσωποι είναι αυτοί που είναι», αναρωτήθηκε ο Ντιντιέ Εριμπόν λίγα χρόνια πριν, όταν προσπάθησε να ερμηνεύσει την εντυπωσιακή στροφή ενός μεγάλου κομματιού της γαλλικής κοινωνίας προς το ακροδεξιό μέτωπο της Λεπέν. Ήταν πολλοί ανάμεσα σε αυτούς που είχαν ένα «καθαρό» παρελθόν, ανήκαν στο σοσιαλιστικό ή κυρίως στο άλλοτε πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα, και όμως σταδιακά οδηγήθηκαν στην αγκαλιά μιας επικίνδυνης λογικής που εκφράζει ένα από τα μεγαλύτερα ακροδεξιά και λαϊκίστικα κόμματα της Ευρώπης το οποίο έδειξε πρωτοφανή αντοχή και μεγάλη επιρροή στην κοινωνία μιας χώρας με μεγάλη δημοκρατική κουλτούρα ‒ μην ξεχνάμε τον Μάη του ’68.

Ας επιχειρήσουμε να παραφράσουμε το ερώτημα του Εριμπόν και να το προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα, όσο κι αν αυτό ίσως φανεί αδόκιμο. Ποιος φταίει, λοιπόν, που οι νέοι εκπρόσωποι τους οποίους ανέδειξαν οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είναι αυτοί που είναι; Ποιος φταίει που η συντηρητική παράταξη επιβεβαίωσε μια πρωτόγνωρη πολιτική κυριαρχία η οποία δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με εξαίρεση τα χρόνια 1974 και 1977, όταν ο Κ. Καραμανλής κέρδισε μεν δύο εκλογικές αναμετρήσεις ‒τις δεύτερες με μικρότερη επιρροή‒, αλλά η χώρα διένυε τα πρώτα χρόνιας μετά τη δικτατορία, άρα οι νίκες αυτές μπορούν να έχουν και δεύτερες αναγνώσεις.

Αυτό που μάλλον αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για πολλά χρόνια επιχειρούσαμε να ερμηνεύσουμε την ελληνική κοινωνία με όρους του παρελθόντος και να ανοίξουμε με κλειδιά που δεν ανοίγουν τίποτα πια παρά την ιστορία της.

Ποιος φταίει που η αριστερά, όπως εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπέστη μια πανωλεθρία η οποία δεν θα αφήσει αλώβητες τις ιδέες που ισχυριζόταν ότι εκπροσωπούσε και είχαν αποτυπωθεί σε πολλές γενιές ως μεγάλες προσδοκίες; Ποιος φταίει που τρία κόμματα με φασιστικά ή ακροδεξιά χαρακτηριστικά έδειξαν πως οι απεχθείς ιδέες εξακολουθούν να ενδιαφέρουν ένα ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας; Ποιος φταίει ακόμα που το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ δείχνει ικανοποιημένο με ένα ασθενικό και εύκολα αναλώσιμο ποσοστό; Ποιος φταίει για το ότι βρέθηκε πρόσφορο έδαφος ικανό για να στείλει στη Βουλή μια πολιτική φιγούρα σαν αυτήν της Κωνσταντοπούλου;

 

Αυτό που μάλλον αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για πολλά χρόνια επιχειρούσαμε να ερμηνεύσουμε την ελληνική κοινωνία με όρους του παρελθόντος και να ανοίξουμε με κλειδιά που δεν ανοίγουν τίποτα πια παρά την ιστορία της. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία σταδιακά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο κι αυτό δεν ερμηνεύεται με μια κατάφαση ή μια άρνηση, με μια καταδίκη ή έναν θαυμασμό. Πρόκειται απλώς για μια διαφορετική κοινωνία η οποία, απογοητευμένη μετά το σοκ της μεγάλης κρίσης του 2010, αναζητεί διεξόδους που δεν βρίσκει εύκολα.

Η ερμηνεία της χρειάζεται πολλή δουλειά και πολύ χρόνο, πρέπει να καταλάβουμε τα υπόγεια ρεύματα που μετακινούν ψήφους από την αριστερά προς τη δεξιά, γιατί το 15% των πολιτών δεν βρίσκει άσχημη ιδέα μια δικτατορία, τι συνέβη σε αυτή την κοινωνία και δείχνει μεγάλη απάθεια για ένα συγκλονιστικό γεγονός όπως ο πνιγμός στα νερά της χώρας εκατοντάδων ανθρώπων, γιατί αναζητά μεγαλύτερη συμμετοχή σε αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τους αλλά δεν τα καταφέρνει, γιατί δεν εμπιστεύεται θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη ή οι ανεξάρτητες αρχές. Οι απαντήσεις μοιάζουν προφανείς, αλλά δεν είναι, δεν αρκεί να πούμε ότι οι ανεξάρτητες αρχές έχουν απαξιωθεί από τις κυβερνήσεις, κάτι το οποίο είναι γεγονός, πρέπει και να εξηγήσουμε γιατί τα κριτήρια ψήφου δεν ανταποκρίνονται σε τέτοιες απαιτήσεις.

Η Νέα Δημοκρατία κατάφερε μια δεύτερη επικράτηση γιατί για πολλούς αποτέλεσε την ύστατη λύση, το μικρότερο κακό, πήρε αμέτρητες αρνητικές ψήφους (δεν την ψήφισαν ως θετική επιλογή αλλά ως τη λιγότερο κακή λύση), αν και αυτό συνηθίζεται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό που δεν συνηθίζεται είναι να έχει απέναντί της μια αξιωματική αντιπολίτευση στα πρόθυρα διάλυσης, ένα ΠΑΣΟΚ με αδύναμο λόγο, τουλάχιστον όχι ικανό ακόμα να αποτελέσει απειλή για την κυβέρνηση. Απειλές η κυβέρνηση θα βλέπει μόνο από τα δεξιά της. Ήδη αυτό φάνηκε με μετατόπιση του προεκλογικού της λόγου σε πιο συντηρητικά συνθήματα, σε αναφορές για υπουργεία οικογένειας, με ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια προσέγγισης της Εκκλησίας, με χρήση εννοιών σχετικών με την πατρίδα όλο και πιο συχνά.

Το μέλλον μας μοιάζει δυστοπικό: η κυβέρνηση που διακρίθηκε στην απαξίωση των θεσμών, αποκαλύφθηκε ότι έκανε υποκλοπές και επί των ημερών της καταπατήθηκαν δικαιώματα Ελλήνων που αμφισβήτησαν και ξένων που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη θα εξουσιάζει πανίσχυρη και θα ενοχλείται μόνο από τις ρατσιστικές αναφορές στη Βουλή των νεοναζί, των ακροδεξιών, των υπερχριστιανών και της Κωνσταντοπούλου που κάνει για εκατό βουλευτές, όπως λέει η ίδια. Δεν φαντάζει ιδανικό να ζεις σε μια τέτοια χώρα αυτό τον καιρό…

​​​​​​Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Η απάντηση του γραφείου τύπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του Δημήτρη Μάντζου στις αθλιότητες του ΣΥΡΙΖΑ και της εφημερίδας Δημοκρατία..!

 

Η "δολοφονία χαρακτήρων" είναι στο DNA της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μετέρχεται γκαιμπελικών μεθόδων προκειμένου να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους του κόμματος, που το εγκαταλείπουν ομαδικά...

Πληροφορίες αναφέρουν ότι σε κάποια από τα τελευταία "αστάθμητα δείγματα" των εσωτερικών μετρήσεων που κάνει η Κουμουνδούρου, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλάει κάτω από το 17%, γεγονός που προκαλεί πανικό, ενισχύοντας περαιτέρω τις τάσεις αποσυσπείρωσης.

Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρήθηκε σήμερα η εκτόξευση λάσπης στο πρόσωπο του Εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ Dimitris Mantzos με προφανή στόχο να περιοριστούν οι διαρροές ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ και προς άλλους κομματικούς σχηματισμούς...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Τα στελέχη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν αμετανόητοι τυχοδιώκτες.

Το κόμμα, που ψήφισε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και αποτιμούσε δια στόματος του Αλέξη Τσίπρα ότι «25.000 πλειστηριασμοί δεν είναι και πολλοί», που ενώ υποσχόταν “σεισάχθεια” παρέδωσε τα κόκκινα δάνεια εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών στα funds και μαζί με τη Νέα Δημοκρατία έβαλαν ταφόπλακα στην προστασία της πρώτης κατοικίας που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ το 2010, επιχειρεί να συμψηφίσει ένα δικηγορικό γραφείο που έχει εκπροσωπήσει εκατοντάδες δανειολήπτες στα δικαστήρια για την προστασία της περιουσίας τους, με το σκάνδαλο Πάτση.

Ταυτίζει δηλαδή μια δικηγορική πράξη με την εξαγορά από τον κ. Πάτση κόκκινων δανείων αξίας 62,7 εκατομμυρίων ευρώ έναντι μόλις 4,3 εκατομμυρίων ευρώ.

Ο πανικός τους δεν κρύβεται και θα επιστρατεύσουν κάθε αθέμιτο μέσο για να πολεμήσουν το ΠΑΣΟΚ.

Σε αυτό, εξάλλου, ταυτίζονται πλήρως με τη Νέα Δημοκρατία.

Ψηφιακοί παρακρατικοί μηχανισμοί και μιντιακοί βραχίονες στην υπηρεσία τους.

Όφειλαν όμως να έχουν διαβάσει το μάθημα της κάλπης της 21ης Μαΐου.

ΤΙ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΤΖΟΣ

Ο κ. Μάντζος – απαντώντας στο δημοσίευμα της εφημερίδας "Δημοκρατία" σε τηλεοπτική του παρουσία στον ΣΚΑΪ – έκανε λόγο για «μια προκλητική και απαράδεκτη σύγκριση, λίγες μέρες πριν τις εκλογές», τονίζοντας ότι: «Εγώ ούτε εισπρακτική εταιρεία έχω, ούτε έχω αγοράσει κόκκινα δάνεια» και εξήγησε: «Πρόκειται για παλαιότερη υπόθεση που χειρίστηκε το γραφείο στο οποίο βρίσκομαι και βρισκόμουν», είπε, συμπληρώνοντας ότι από το 2019 έχει σταματήσει την ενεργό δικηγορία.

«Ας μου φέρει κάποιος έναν πλειστηριασμό, μια κατάσχεση που εγώ έχω υπογράψει, ας μου φέρει κάποιος ότι εγώ έχω αγοράσει κόκκινα δάνεια. Το γραφείο μας έχει αναλάβει εκατοντάδες οφειλέτες για την προστασία της πρώτης κατοικίας με βάση τον νόμο του ΠΑΣΟΚ το 2010. Περιμένω αύριο το πρωτοσέλιδο που θα λέει δικηγόρος των οφειλετών. Έχουμε υποθέσεις διαμεσολάβησης, υποθέσεις οικονομικές και εμπορικές… Δεν θεωρώ μομφή τη δικηγορία», συμπλήρωσε ο κ. Μάντζος....

«Αιχμηρός» Γαβριήλ Σακελλαρίδης ανακοινώνει την επιστροφή του στον ΣΥΡΙΖΑ....!

 

Το κοινωνικό διακύβευμα, αλλά και αυτό της εξαγωγής των αναγκαίων συμπερασμάτων «για το πώς τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι και πως μπορούν να εξελιχθούν αλλιώς», είναι οι στόχοι του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ο οποίος με μία αιχμηρή ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ανακοινώνει την επιστροφή του στα «πράγματα» του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ.

 

«Νιώθω την ανάγκη να πω ότι θα ψηφίσω και θα στηρίξω τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής», αναφέρει ακόμη ο άλλοτε εκπρόσωπος της κυβέρνησης Τσίπρα και τονίζει ότι δεν είναι ένας μάταιος αγώνας οι εκλογές της 25ης Ιουνίου.

 

«Το να ψάχνεις στις σκοτεινές γωνιές του λαβυρίνθου να βρεις την άκρη του μίτου, που θα δώσει τη δυνατότητα να οικοδομηθεί ξανά μία δυνατή, ανταγωνιστική πολιτική δύναμη, που θα μπορεί να αποτελέσει δυνητικά φορέα κυβερνητικής εναλλακτικής, είναι κρίσιμο τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την Αριστερά. Αν χαθεί αυτή η άκρη του νήματος στην τετραετία που ξημερώνει από τις 26 Ιουνίου, τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να εξελιχθούν για την κοινωνία και για οποιοδήποτε όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, οποιασδήποτε παραλλαγής», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων ο κ. Σακελλαρίδης.   

 Αναλυτικά η δήλωση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη:

 

«Οι εκλογές της 21ης Μαϊου σήμαναν μια βαθιά αλλαγή, δυστυχώς όχι αυτήν που ευαγγελιζόταν η Αριστερά. Μια βαθιά κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας, τόσο στο επίπεδο του πολιτικού προγράμματος, όσο και στο επίπεδο ιδεών μέσα στην κοινωνία. Οι εκλογές αυτές απλά την πιστοποίησαν αυτή την κυριαρχία, η οποία χτιζόταν μέρα με την ημέρα στη διάρκεια της προηγούμενης τετραετίας. Ή μάλλον για να είμαστε και πιο ακριβείς, η κυριαρχία αυτή χτιζόταν συστηματικά από τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.  

 

Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου αναπόφευκτα θα διεξαχθούν κάτω από τη βαριά σκιά του προηγούμενου εκλογικού αποτελέσματος. Όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από τη στοιχειώδη λογική, οι συσχετισμοί δύσκολα θα αλλάξουν. Η Νέα Δημοκρατία θα εξασφαλίσει μία άνετη αυτοδυναμία, ικανή να την καταστήσει παντοδύναμη την επόμενη τετραετία. Με δεδομένο τον καθεστωτικό τρόπο που κυβέρνησε την προηγούμενη περίοδο, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για το τί θα ακολουθήσει, πώς θα πορευτεί και πως θα ασκήσει το κυβερνητικό προνόμιο.

 

Δεν είναι όμως ένας μάταιος αγώνας οι εκλογές της 25ης Ιουνίου, δεν είναι μία μάχη χωρίς διακύβευμα. Ενδεχομένως αυτές οι μάχες που φαινομενικά στερούνται άμεσου και ορατού διακυβεύματος, να είναι οι πιο κρίσιμες και οι πιο χρήσιμες. Το να ψάχνεις στις σκοτεινές γωνιές του λαβυρίνθου να βρεις την άκρη του μίτου, που θα δώσει τη δυνατότητα να οικοδομηθεί ξανά μία δυνατή, ανταγωνιστική πολιτική δύναμη που θα μπορεί να αποτελέσει δυνητικά φορέα κυβερνητικής εναλλακτικής, είναι κρίσιμο τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την Αριστερά. Αν χαθεί αυτή η άκρη του νήματος στην τετραετία που ξημερώνει από τις 26 Ιουνίου, τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να εξελιχθούν για την κοινωνία και για οποιοδήποτε όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, οποιασδήποτε παραλλαγής.

 

Και όχι δεν πιστεύω ότι δεν πρέπει να μείνει τίποτα όρθιο από τη συλλογική εμπειρία της τελευταίας -τουλάχιστον- 15ετίας. Όσο έδαφος χάνεται, δύσκολα θα ξανακερδηθεί, χωρίς μία κρίσιμη πολιτική μάζα. Χωρίς ένα πολιτικό υποκείμενο παρόν στο σήμερα και το αύριο για την επόμενη τετραετία που θεωρώ ότι θα έχει συγκεκριμένα ζοφερά χαρακτηριστικά.

 

Νιώθω την ανάγκη να πω ότι θα ψηφίσω και θα στηρίξω τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής.

 

Όπως δεν το ένιωσα τα τελευταία 8 χρόνια που έχω απομακρυνθεί και δεν είμαι καν μέλος του κόμματος, που έχω νιώσει δυσφορία για πολιτικές επιλογές που αφορούσαν την περίοδο της διακυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, που έχω βαθιές αντιρρήσεις για το πως εξελίχθηκε το κόμμα αυτό σε κάτι που εμένα προσωπικά δεν με κινητοποιούσε.

 

Όχι δεν άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ και ξαφνικά με κινητοποιεί. Ούτε είναι μία συναισθηματική έξαρση για τον κύκλο που κλείνει και άνοιξε το 2012. Είναι η ανάγνωση της συγκυρίας που διαμορφώθηκε τόσο εκκωφαντικά στις 21 Μαϊου που -σε τελείως προσωπικό και υποκειμενικό επίπεδο- με κάνει να θέλω να μοιραστώ αυτή την επιλογή μου.

 

Δεν επιζητώ κανέναν ρόλο, όπως συνειδητά δεν το έχω κάνει εδώ και χρόνια, ούτε είδα εσωκομματική αναμπουμπούλα και εμφανίστηκα. Με νοιάζει πραγματικά ο κοινός σκοπός της Αριστεράς, που εκφεύγει από τα στενά κομματικά όρια και μετατρέπεται σε κοινωνικό διακύβευμα.

 

Πιστεύω ειλικρινά, ότι μέσα από την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο κοινός σκοπός παραμένει ζωντανός, σε συνθήκες ασφυκτικής παντοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή είναι όμως μόνο η ικανή συνθήκη. Μένει να δούμε και την αναγκαία, που είναι ένα άλλο επιπλέον διακύβευμα: Να βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ -στην πιο κρίσιμη καμπή του- τα αναγκαία συμπεράσματα για το πώς τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι και πως μπορούν να εξελιχθούν αλλιώς. Κάτι που δεν έχει κάνει ως τώρα με την απαραίτητη τόλμη». 

πηγή

 

Ξεριζωμένος ο ένας στους 77 ανθρώπους

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων η σημερινή. Και της ουμανιστικής πόζας επίσης, έτσι όπως θα λάβει μορφή μέσα από τα εθιμοτυπικά μηνύματα πολιτικών ηγετών, θρησκευτικών ιερατείων, διεθνών οργανισμών και «φιλάνθρωπων προσωπικοτήτων». Οι αριθμοί, που τους λατρεύουμε όταν λένε την αλήθεια που μας βολεύει, αφηγούνται μια τραγωδία, από εκείνες όμως στις οποίες δεν προβλέπεται κάθαρση. Κανένας από μηχανής θεός δεν πρόκειται να παρέμβει, για να τακτοποιήσει τα ανθρώπινα με όρους δικαιοσύνης. Και κανένας ανθρώπινος μηχανισμός δεν φαίνεται ικανός να αντιστρέψει την πορεία της ιστορίας: πόλεμοι, διεθνείς και εμφύλιοι, επιβολή της ανελευθερίας με μεθόδους κτηνώδεις ή και σοφιστικέ, τερατώδης επιδείνωση των ανισοτήτων ανάμεσα στις χώρες και ανάμεσα στους κατοίκους της ίδιας χώρας, ταχύτατη επέκταση της ανέχειας ακόμη και σε κράτη που φαντάζονται ακμαία την υπόστασή τους, κλιματική και γενικότερα οικολογική κατάρρευση.

 

Δεν πρόκειται για αχαλίνωτα δυστοπική επιστημονική φαντασία αλλά για την αβίωτη πραγματικότητα δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, έως τα μέσα του 2022 οι αναγκαστικά εκτοπισμένοι σε όλον τον κόσμο, «λόγω διώξεων, συγκρούσεων, βίας, παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γεγονότων που διαταράσσουν σοβαρά τη δημόσια τάξη», φτάνουν τα 103 εκατομμύρια. Οι τυπικά και ουσιαστικά πρόσφυγες ανάμεσά τους είναι 32,5 εκατομμύρια. Εως τα τέλη του 2021 τα αναγκαστικώς εκτοπισμένα παιδιά ήταν 36,5 εκατομμύρια. Και με οδυνηρή στατιστική ακρίβεια: Πάντα έως τα μέσα του 2022, ο ένας στους 77 ανθρώπους του μικρού πλανήτη μας είχε αναγκαστεί να ξεριζωθεί· να εγκαταλείψει τον γενέθλιο τόπο, κατ’ αρχάς για να επιβιώσει και έπειτα, ει δυνατόν, για να ζήσει στοιχειωδώς ανθρώπινα.

 

Ενας επιπλέον αριθμός, «της γειτονιάς μας»: Από το 2014 και μετά, η Μεσόγειος, η πλέον θανάσιμη μεταναστευτική οδός, έγινε ο τάφος 27.000 ανθρώπων. Φυσικά και έχουν τεράστια ευθύνη τα καθάρματα οι άπληστοι διακινητές. Δεν είναι, όμως, δικό τους έργο οι «αποτροπές» και τα ποικίλα τείχη. Ούτε η διάλυση χωρών, για «ανθρωπιστικούς» ή «εκδημοκρατιστικούς» λόγους, ούτε η αφαίμαξη του εθνικού τους πλούτου (ακόμα και των αρχαιολογικών τους θησαυρών) από πεπολιτισμένους «επενδυτές». Γι’ αυτά ενέχονται άλλης περιωπής καθάρματα. Που έχουν, μάλιστα, ολόκληρη Μεσόγειο για να νίπτουν τας χείρας τους. Και όχι ένα λεκανάκι νερό, όπως ο Πιλάτος.

"Κυνική" ομολογία Σκυλακάκη: Στις «καλένδες» αυξήσεις μισθών και συντάξεων – Δεν περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας..!

 

Σε μια κυνική ομολογία προχώρησε ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Θόδωρος Σκυλακάκης, ο οποίος με δηλώσεις του στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ FM, είπε με απόλυτη σαφήνεια πως οι προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ δεν περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας. Να σημειωθεί πως το Πρόγραμμα Σταθερότητας το κατέθεσε η ίδια η κυβέρνηση της ΝΔ. 

 

Συγκεκριμένα, δήλωσε πως «Το Πρόγραμμα Σταθερότητας δεν περιλαμβάνει μια σειρά από πράγματα τις καινούργιες πολιτικές μας. Νομικά δεν μπορούμε να βάλουμε στο Πρόγραμμα Σταθερότητας τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις».

 

Αυτό σημαίνει ότι οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων που υποσχέθηκε η ΝΔ, καθώς και οι αντίστοιχες αυξήσεις των συντάξεων, αλλά και οι προσλήψεις στο ΕΣΥ, που κατά τα άλλα η ίδια η ΝΔ διαβεβαιώνει προεκλογικά ότι θα γίνουν, θα μείνουν στη σφαίρα της… φαντασίας!

 

Και συνέχισε: «Βεβαίως έχουν κατατεθεί έξω τα δημοσιονομικά», παραδεχόμενος ταυτόχρονα, ότι οι προβλέψεις για τους μισθούς μέχρι το ’26 που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας «είναι σαν να μην επρόκειτο να υπάρχουν αλλαγές».

 

Εξήγησε ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητας φθάνει ως το 2026 -ένα χρόνο πριν το τέλος της θητείας της νέας κυβέρνησης- μίλησε για συμπερίληψη σε αυτό των προβλέψεων περί δημοσιονομικού χώρου και είπε: «Εμείς έχουμε κάνει ένα πρόγραμμα που έχει 6 δισ. μέσα στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και 3 δισ. πρόσθετα που λέμε ότι υπάρχει δημοσιονομικός χώρος» υποστήριξε, ενώ για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως «όπως και να το κοστολογήσουν κινείται μεταξύ 45 και 80 δις».

 

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Θ. Σκυλακάκης έκανε διαχωρισμό μεταξύ του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και του Προγράμματος Σταθερότητας. Έτσι, το τι επακριβώς προβλέπεται στα προγράμματα που έχουν κατατεθεί στις Βρυξέλλες παραμένει τουλάχιστον… ασαφές, μετά τις, κατά τα άλλα, σαφείς εξηγήσεις του Θ. Σκυλάκακη.

 

Αυτό που ξέρουμε με σαφήνεια είναι τι δεν περιλαμβάνεται. Δεν περιλαμβάνονται οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων και η αναβάθμιση της υγείας, που κατά τα άλλα, ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάρκος Μητσοτάκης, διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι θα υλοποιήσει.  

πηγή

To ηδονόμετρό μας…

 

Στην εποχή που διανύουμε τώρα ήταν ικανή η φράση ενός πρώην βουλευτή για να αναδείξει ένα πρόσωπο της κοινωνίας καλά κρυμμένο από τα μάτια πολλών.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ, με αφορμή τις γεμάτες κυνισμό δηλώσεις του πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Σπύρου Πνευματικού για τους ασθενείς σε τελικό στάδιο και τη σύνδεση που έκανε με το κόστος νοσηλείας και περίθαλψής τους, συνέβη κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Εκατοντάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης άρχισαν να αποκαλύπτουν πολλά απ’ όσα έκρυβαν στα πιο σκοτεινά βάθη της ψυχής τους, που μοιράζονται μόνο με πολύ δικούς τους ανθρώπους και για τα οποία αισθάνονται φόβο, ενοχή, λύπη, οργή και μεγάλο, αμέτρητο πόνο.

 

Εκατοντάδες, ενδεχομένως χιλιάδες άνθρωποι ξεκίνησαν να δημοσιοποιούν σε επίσης χιλιάδες, κυρίως αγνώστους και συχνά απρόσωπους αποδέκτες, προσωπικές ιστορίες δυστυχίας. Ήταν συνταρακτικό αυτό που παρατηρούσε κάποιος εκείνες τις ημέρες: όλοι μαθαίναμε για μικρά ή μεγάλα τραύματα που βιώνουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, στο απέναντι μπαλκόνι, στο χαμόσπιτο με τα χαμηλά φώτα.

 

Mερικές λέξεις και ιδιαίτερα σκέψεις είναι ικανές μέσα σε μια στιγμή να γκρεμίσουν μύθους και να διαλύσουν καριέρες που χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να χτιστούν.

Αν βάλουμε στην άκρη την πολιτική κριτική που ασκήθηκε και την αμηχανία που έδειξε ο πολιτικός φορέας του, αν αφήσουμε το διαχρονικό συμπέρασμα ότι μερικές λέξεις και ιδιαίτερα σκέψεις είναι ικανές μέσα σε μια στιγμή να γκρεμίσουν μύθους και να διαλύσουν καριέρες που χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να χτιστούν, αν εξαιρέσουμε ότι για μία ακόμα φορά δημιουργήθηκε ένα θολό σύννεφο που κάλυψε πολλές αλήθειες, αν, τέλος, εξαιρέσουμε την τοξικότητα που, ως φαίνεται, είναι απαραίτητο στοιχείο του διαλόγου σε πολλά επίπεδα, με έναν τρόπο η ιστορία αυτή αποκάλυψε μια συλλογική αλήθεια που με επιμέλεια κρύβουμε, αλλά μερικές φορές αρκεί μια αφορμή για αναδειχθεί και να τη διαβάσουμε στην οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός κινητού. Μικρά, αλλά πολλά δράματα. Αν στη χώρα μας χρησιμοποιούσαμε το ηδονόμετρο, θα είχαμε πολλές, δύσκολες και σκληρές αλήθειες να μάθουμε.

 

 

Το ηδονόμετρο, που δεν μετράει ακριβώς αυτό που εννοεί η λέξη, δεν είναι κάτι καινούργιο, έρχεται από πολύ παλιά, από το 1880, όταν ένας οικονομολόγος, πολιτικός και φιλόσοφος ονόματι Francis Ysidro Edgeworth χαρακτήρισε έτσι μια μηχανή ψυχής αλλά και σώματος που μέτραγε την προσωπική απόλαυση που ένιωθε ένα άτομο. Κατά κάποιον τρόπο ήταν μια πρωτόγονη μέθοδος μέτρησης της ευτυχίας. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, το ηδονόμετρο εξελίχθηκε, οι Αμερικάνοι το ονόμασαν «Dow Jones της ευτυχίας» ‒ περίεργη ονομασία, αλλά Αμερικάνοι είναι αυτοί. Με δυο λόγια, με διάφορες παραμέτρους (ΜΚΔ, στίχους τραγουδιών, εφημερίδες κ.ά.), και με βάση συγκεκριμένες λέξεις, ερευνητές μετράνε την ευτυχία, αν και πολλοί αμφισβητούν ότι η ευτυχία και η θλίψη μιας κοινωνίας μπορούν εύκολα να μετρηθούν.

 

Όμως οι δηλώσεις Πνευματικού έδειξαν ότι κάποια πράγματα μετριούνται και χωρίς ηδονόμετρα. Ο κυνισμός τους έγινε αφορμή για κατάθεση και δημοσιοποίηση ιστοριών ογκολογικών ασθενών που βιώνουν συχνά μια αδιανόητα σκληρή πραγματικότητα σε νοσοκομεία και στο σπίτι τους, ή ανθρώπων που μίλησαν για τους δικούς τους που έφυγαν πρόσφατα ή καιρό πριν, καταγράφοντας συχνά συγκλονιστικές εικόνες ‒ όσοι τις διάβαζαν και είχαν μείνει μέχρι τώρα ανέγγιχτοι από το πρόβλημα μάθαιναν άγνωστες αλήθειες.

 

Μάθαμε πόσες ημέρες ή και μήνες περιμένει κάποιος για να διαχειριστεί ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, πόσο ελλειμματικές είναι οι υποδομές υγείας όσον αφορά την περίθαλψη αλλά και την ψυχολογική στήριξη, γενικά πόσο γυμνό είναι και σε αυτό το θέμα το κράτος.

 

 

Αυτές οι καταθέσεις ψυχής δεν έδειξαν μόνο αντιπολιτευτική διάθεση απέναντι σε εκπρόσωπο ενός κόμματος εξουσίας αλλά αποτέλεσαν και αντικειμενική καταγραφή μιας πραγματικότητας που δύσκολα μαθαίνουμε στην καθημερινότητά μας. Τα περισσότερα μέσα δεν μιλάνε συχνά γι’ αυτά τα θέματα γιατί συνήθως δεν πουλάνε ή ενοχλούν και μοιράζουν ευθύνες.

 

Τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης μετρήσεις στα αστικά λύματα έδειξαν αυξημένη χρήση ψυχοφαρμάκων, αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών, αντιψυχωσικών και γενικά ουσιών που είχαν ανάγκη μεγάλα τμήματα του πληθυσμού για να διαχειριστούν τη νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε τότε με έναν βίαιο τρόπο. Τα χρόνια του κορωνοϊού το φαινόμενο επαναλήφθηκε, χρειάστηκαν πολλά ναρκωτικά και ψυχοδραστικές ουσίες για να αντιμετωπιστεί η απομόνωση. Στην εποχή που διανύουμε τώρα όμως ήταν ικανή η φράση ενός πρώην βουλευτή για να αναδείξει ένα πρόσωπο της κοινωνίας καλά κρυμμένο από τα μάτια πολλών.

 

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμα κάποιες φορές. Δεν είναι μόνο αυτός που δημοσιοποιεί τραπέζια με πλούσια γεύματα για να ικανοποιήσει άγνωστο ποιες ανάγκες και στερήσεις του, δεν είναι μόνο αυτή που δημοσιοποιεί έναν πλαστό εαυτό για να δείξει σε αγνώστους ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα, είναι και αυτοί που καταθέτουν βιώματα ψυχής που διαφορετικά δεν θα μαθαίναμε.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Αάατοι εκλόγιμοι

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Οταν οι καλές πωλήσεις των εφημερίδων δελέαζαν τους διαφημιζόμενους, δημοσιεύονταν πολλές μικρές αγγελίες στις σελίδες τους. Για να πετύχουν λοιπόν καλό μετερίζι οι ενδιαφερόμενοι, έβρισκαν τίτλους ή όρους που άρχιζαν από ένα έως και τρία άλφα ή από άλφα βήτα. Κάπως έτσι έγιναν της μόδας τα «ΑΒάδιστα», για διαφημίσεις «σοφτ» σωματεμπορικού περιεχομένου. Και ξανάρθε στην επιφάνεια το επίθετο «άατος», παναπεί ακόρεστος, που λεξιθήρες-σαΐνια της ρεκλάμας το ανακάλυψαν στην ομηρική «Ιλιάδα» και στην ησιόδεια «Θεογονία».

 

Το λαβράκι όμως ήταν άλλο: το πολύ πιο εντυπωσιακό «αάατος», ανίκητος, άμεμπτος αλλά και ολέθριος. Από τον βαθύ ύπνο του στα ομηρικά έπη, το ΑΑΑ επίθετο βρέθηκε μπροστάρης στις μικρές αγγελίες. Και να που τώρα, ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερη κάλπη, το «αάατος» έγινε η δημοφιλέστερη λέξη της ελληνικής. Εκατοντάδες πολιτευόμενοι σπεύδουν ν’ αλλάξουν το επώνυμό τους. Να γίνουν Αάατοι, σκέτοι, ή Ααατοι-Παπαδόπουλοι, Ααατοι-Χαλακατεβάκηδες κτλ. Ωστε να μπαίνει πάνω πάνω το όνομά τους στο ψηφοδέλτιο και να πολλαπλασιάσουν τις πιθανότητές τους να εκλεγούν βουλευτές, περιφερειακοί ή δημοτικοί σύμβουλοι, ή μέλη σε συμβούλια κάθε λογής, συνδικαλιστικά, αθλητικά, επιστημονικά.

 

Αδικα αναζητούν οι της πολιτικής επιστήμης τι ωθεί έναν ψηφοφόρο να επιλέξει τον/την τάδε υποψήφιο και όχι τον/τη δείνα. Αν ρωτούσαν στην Πλεύση Ελευθερίας, θα λύνονταν αμέσως οι απορίες τους. Οι πολίτες, λέει το κόμμα της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, σταυρώνουν με βάση την αλφαβήτα. Είσαι ψηλά στο ψηφοδέλτιο επειδή οι σοφοί γονείς σου σού κληροδότησαν επώνυμο από άλφα, βήτα ή έστω δέλτα; Ανεμος ούριος, δηλαδή αααήρ, φουσκώνει τα πανιά σου. Σου φόρτωσαν ένα ύψιλον ή ένα χι; Σε χαντάκωσαν, και υπέροχος να είσαι, και χαρισματικός.

 

Η κ. Κωνσταντοπούλου, αδιαφορώντας για τις επιλογές των ψηφοφόρων την 21η Μαΐου, έφερε τα πάνω κάτω στις λίστες των υποψηφίων του κόμματός της, όπως άλλωστε και ο κ. Δημήτρης Νατσιός της Νίκης, με την οποία η θολή ιδεολογικά Πλεύση μοιράζεται την απέχθεια για την «προδοτική συμφωνία των Πρεσπών». Αν με την αυταρχική πράξη της πρόσβαλε την αξιοπρέπεια αρκετών υποψηφίων της Πλεύσης, καθώς και την ψήφο των πολιτών, με τις εξηγήσεις της πρόσβαλε τη στοιχειώδη λογική. Καρδούλα αγαπησιάρικη αντί γροθιάς και ροδόνερο αντί Ροβεσπιέρου; Εντάξει. Αλλά η καρδιά αυτή δεν χωράει τους ίδιους τους ανθρώπους που σε εμπιστεύτηκαν;

Κι οι άλλοι χτενίζονται…

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Αντιγράφω από σκόρπιες σημειώσεις τελευταίων ημερών: «Στα πολιτικά, τον βρήκα… συντηρητικό. Απέφυγα τα πολλά, γιατί καταλαβαίνω τη συντηρητική στροφή, αυτή την επιστροφή στο σπίτι, το home sweet home (σπίτι μου, σπιτάκι μου…), που επιβεβαίωσαν εντυπωσιακά τα αποτελέσματα. Τον αντιμετώπισα βέβαια με ευγένεια, διακριτικά. Αλλά και τι να έλεγα; Αλλωστε, ούτε κι εγώ καταλαβαίνω πού βρίσκομαι αυτή την ώρα και πού πηγαίνω· πού πηγαίνουμε!».

 

Πώς φτάσαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα; Η σταδιακή «προσέγγιση» στις κάλπες από την κυβέρνηση, όταν η αντιπολίτευση έκανε μια «κούφια» αντιπολίτευση, περίπου ανυποψίαστη. Ξεσκαρτάρω αυτόν τον καιρό παλιές εφημερίδες και αντιγράφω, ενδεικτικά, από τίτλους ενός μόνο φύλλου της «Συντακτών», Τρίτης 24 Ιανουαρίου 2023· τέσσερις μήνες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου:

 

«Επιχείρηση εξωραϊσμού για το χάλι της ακρίβειας – Ο πρωθυπουργός προσπάθησε χθες να μακιγιάρει τη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά. Παροχές σε βάθος… τετραετίας – …ο πρωθυπουργός περιορίστηκε σε αβέβαιες προεκλογικές υποσχέσεις κατά τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου για την οικονομία. Μαγική εικόνα για την ακρίβεια – Το πρόβλημα κάτω από το χαλί κρύβει ο Μητσοτάκης με τη ρήση “τα χειρότερα τα έχουμε δει”. Κορυφώνεται το “μπάχαλο” με τις επιδοτήσεις ρεύματος. Περίπου “μπαράζ” παροχολογίας με προσωρινές ενέσεις ανακούφισης στο κρίσιμο θέμα της ακρίβειας, με υποσχέσεις που γεννούν μελλοντικές προσδοκίες…».

 

Ιδια στιγμή, 25 Ιανουαρίου, η αξιωματική αντιπολίτευση καταθέτει πρόταση δυσπιστίας για τις υποκλοπές! Ιδια μέρα, ο Μητσοτάκης επισκέπτεται την Κρήτη «Με ΜΑΤ και… καθρεφτάκια» (τίτλος στη «Συντακτών» της επομένης): «Η παρουσία (…) είχε καθαρά προεκλογικό χαρακτήρα με μεγάλες δόσεις παροχολογίας, ειδικά ως προς τα σχεδιαζόμενα έργα και χρηματοδοτήσεις (…) μελανό σημείο (…) αγνόησε προκλητικά τους σεισμόπληκτους στο Αρκαλοχώρι». Δεν χρειάζεται να παραπέμψω στα ποσοστά που πήρε η Ν.Δ. στην Κρήτη!

 

Τι να ψάχνεις; Με μπάχαλα, παροχές, υποσχέσεις και μελλοντικές προσδοκίες έγινε ο γάμος. Κι οι άλλοι ακόμα χτενίζονται…  

Εμετός!

 

Λέγεται Τατιάνα Στεφανίδου.

 

Για το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, εκτός από τη συμπάθεια της για τους ανθρώπους κι άλλα τέτοια, είπε κι αυτά:

 

«…επιβαρύνοντας την Ευρώπη και τη χώρα μας με αυτούς τους ανθρώπους, τους κατατρεγμένους ανθρώπους. Γιατί λέω επιβαρύνοντας; Διότι προχθές κάναμε την κουβέντα για τα ασθενοφόρα που δεν υπάρχουν. Τα ασθενοφόρα που δεν υπάρχουν διαθέσιμα στην Ελλάδα. Και εδώ έχουμε μια κολοσσιαία κινητοποίηση, έχουν πάει οκτώ-δέκα ασθενοφόρα, για να βοηθήσουν την κατάσταση. Εάν αυτή τη στιγμή κάποιος χρειαστεί ασθενοφόρο στον νομό Πελοποννήσου, αν κάποιος σε ένα χωριό πάθει καρδιακό επεισόδιο, πού θα βρεθεί ασθενοφόρο να τον μεταφέρει;».

 

Δεν υπάρχει άλλο σχόλιο: Εμετός! 

 

Αυτά που είπε η Στεφανίδου και σε βίντεο (ένα μικρότερο κι ένα μεγαλύτερο για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της αηδίας).

 

Υ.Γ: Η Πελοπόννησος δεν είναι νομός!

ΠΣΥΧΟΥΛΑ pic.twitter.com/VyTVEfA0RZ

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) June 14, 2023

extended version pic.twitter.com/cCCFZhbTsi

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) June 14, 2023

πηγή