Ξεριζωμένος ο ένας στους 77 ανθρώπους

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων η σημερινή. Και της ουμανιστικής πόζας επίσης, έτσι όπως θα λάβει μορφή μέσα από τα εθιμοτυπικά μηνύματα πολιτικών ηγετών, θρησκευτικών ιερατείων, διεθνών οργανισμών και «φιλάνθρωπων προσωπικοτήτων». Οι αριθμοί, που τους λατρεύουμε όταν λένε την αλήθεια που μας βολεύει, αφηγούνται μια τραγωδία, από εκείνες όμως στις οποίες δεν προβλέπεται κάθαρση. Κανένας από μηχανής θεός δεν πρόκειται να παρέμβει, για να τακτοποιήσει τα ανθρώπινα με όρους δικαιοσύνης. Και κανένας ανθρώπινος μηχανισμός δεν φαίνεται ικανός να αντιστρέψει την πορεία της ιστορίας: πόλεμοι, διεθνείς και εμφύλιοι, επιβολή της ανελευθερίας με μεθόδους κτηνώδεις ή και σοφιστικέ, τερατώδης επιδείνωση των ανισοτήτων ανάμεσα στις χώρες και ανάμεσα στους κατοίκους της ίδιας χώρας, ταχύτατη επέκταση της ανέχειας ακόμη και σε κράτη που φαντάζονται ακμαία την υπόστασή τους, κλιματική και γενικότερα οικολογική κατάρρευση.

 

Δεν πρόκειται για αχαλίνωτα δυστοπική επιστημονική φαντασία αλλά για την αβίωτη πραγματικότητα δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, έως τα μέσα του 2022 οι αναγκαστικά εκτοπισμένοι σε όλον τον κόσμο, «λόγω διώξεων, συγκρούσεων, βίας, παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γεγονότων που διαταράσσουν σοβαρά τη δημόσια τάξη», φτάνουν τα 103 εκατομμύρια. Οι τυπικά και ουσιαστικά πρόσφυγες ανάμεσά τους είναι 32,5 εκατομμύρια. Εως τα τέλη του 2021 τα αναγκαστικώς εκτοπισμένα παιδιά ήταν 36,5 εκατομμύρια. Και με οδυνηρή στατιστική ακρίβεια: Πάντα έως τα μέσα του 2022, ο ένας στους 77 ανθρώπους του μικρού πλανήτη μας είχε αναγκαστεί να ξεριζωθεί· να εγκαταλείψει τον γενέθλιο τόπο, κατ’ αρχάς για να επιβιώσει και έπειτα, ει δυνατόν, για να ζήσει στοιχειωδώς ανθρώπινα.

 

Ενας επιπλέον αριθμός, «της γειτονιάς μας»: Από το 2014 και μετά, η Μεσόγειος, η πλέον θανάσιμη μεταναστευτική οδός, έγινε ο τάφος 27.000 ανθρώπων. Φυσικά και έχουν τεράστια ευθύνη τα καθάρματα οι άπληστοι διακινητές. Δεν είναι, όμως, δικό τους έργο οι «αποτροπές» και τα ποικίλα τείχη. Ούτε η διάλυση χωρών, για «ανθρωπιστικούς» ή «εκδημοκρατιστικούς» λόγους, ούτε η αφαίμαξη του εθνικού τους πλούτου (ακόμα και των αρχαιολογικών τους θησαυρών) από πεπολιτισμένους «επενδυτές». Γι’ αυτά ενέχονται άλλης περιωπής καθάρματα. Που έχουν, μάλιστα, ολόκληρη Μεσόγειο για να νίπτουν τας χείρας τους. Και όχι ένα λεκανάκι νερό, όπως ο Πιλάτος.