Το κοινό σαν ξένο

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Με κάθε τριήμερο φυγής από τις πόλεις, αδειάζουν αρκετές θέσεις παρκαρίσματος στους δρόμους. Αποκαλύπτονται έτσι, στον χώρο που ελευθερώνεται προσωρινά, σκουπίδια, σκουπίδια, σκουπίδια. Πλαστικά, χάρτινα, αλουμινένια. Μιας εβδομάδας, ενός μηνός ή και πολύμηνα. Τα πήρε ο αέρας από φισκαρισμένους κάδους και τα ταξίδεψε, τ’ άφησε πίσω του ο περαστικός α λα Κοντορεβιθούλη, τα πέταξε θυμωμένος από το παρμπρίζ του ο αυτοκινητούχος. Ή τα κλώτσησαν κάτω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα οι πιστοί του δόγματος «όσα βλέπει η πεθερά». Τουλάχιστον να μη φαίνονται.

 

Βεβαίως, επειδή το ρηθέν «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ισχύει αρκετά συχνά, με τη μαζική φυγή προς γενέτειρες ή αναψυκτικούς προορισμούς λιγοστεύουν οι αφορμές για τσαμπουκάδες ανάμεσα στους διεκδικητές των ποθητών 3-4 μέτρων. Πιθανότατα, τους τσαμπουκάδες αυτούς τους γεννάει στο κλείσιμο της εργασιακής μέρας η καταπόνησή μας, γιατί κατά τα λοιπά η οδηγική μας συμπεριφορά είναι κράμα στωικισμού και βουδισμού. Ούτε κινητό στο ένα χέρι λοιπόν και τσιγάρο στο άλλο (αν και δεν λείπουν όσοι προτιμούν το κομπολόι) ούτε χωσίματα εκ δεξιών και αριστερών ούτε μεταρρυθμισμένη χρωματολογία (το πορτοκαλί σαν εκδοχή του πράσινου). Αλλά ούτε και καντήλια έμπρακτης χριστιανικής ευλάβειας, ευγενικά εκτοξευόμενα από οδηγό σε οδηγό. Και φυσικά, ούτε κάθε λογής σκουπίδια από το παράθυρο στο κοινό μας σαλόνι.

 

Αυτό είναι οι δρόμοι και οι πλατείες, οι παραλίες και τα δάση, ό,τι τέλος πάντων βρίσκεται έξω από τα τετραγωνικά του οχυρού σπιτιού μας: το κοινό μας σαλόνι. Το γιωταχί σαλόνι μας το θέλουμε ν’ αστράφτει. Το κοινό είναι ένα ξένο. Είναι του δημάρχου, του περιφερειάρχη, των περαστικών, των τουριστών, των γειτόνων. Ας το νοιαστούν αυτοί. Εμάς ούτε λόγος μάς πέφτει ούτε και υποχρέωση.

 

Θα περίμενε κανείς ότι με αρκετές γενιές πια να έχουν διδαχθεί στο σχολείο τους «περιβαλλοντική αγωγή», αφενός θα μειώνονταν τα ελευθέρας βοσκής σκουπίδια, όσα πετάνε οι αμέριμνοι χρήστες των πόλεων, αφετέρου οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες θα φρόντιζαν για την εικόνα της επικράτειάς τους και πέραν του κέντρου. Η προσδοκία αυτή μοιράζεται τα γυάλινα πόδια της ελπίδας ότι οι «μεγάλοι» του κόσμου τούτου θα πολεμήσουν έγκαιρα και αυτοβούλως την κλιματική κατάρρευση. Ημέρα του Περιβάλλοντος η Δευτέρα, και του Αγίου Πνεύματος επίσης, πλην καμία περιστερά δεν βρέθηκε να μεταφέρει σε όλους το SOS του πλανήτη.