Εάν αυτό είναι η Αριστερά

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Τόσους μάντεις γέννησε αυτός ο τόπος επί «παγανισμού» και «ειδωλολατρίας», τόσους προφήτες επί χριστιανισμού. Κανένας τους, όμως, και καμιά τους δεν πρόβλεψε ότι θα έρθει κάποτε ο καιρός που θα πάρουν την εκδίκησή τους οι Μινωίτες από τους Αθηναίους, οι οποίοι, όταν είχαν το μονοπώλιο στα ΜΜΕ των εποχών εκείνων, στις Μούσες δηλαδή, θέατρο, ιστοριογραφία, ποίηση, διασκέδαζαν πλάθοντας και διακινώντας μύθους απαξιωτικούς για όλους τους υπόλοιπους· κάτι σαν πρώιμα fake news. Ουδείς λοιπόν προφήτευσε ότι μια ημέρα των ημερών, για να αρχηγέψει κανείς σε κόμμα, πρέπει να διαθέτει επώνυμο εξοπλισμένο με την υποκοριστική κατάληξη -άκης, δηλωτική (στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις) κρητικής καταγωγής. Και εγεννήθησαν, ως γνωστόν, Κυριάκος Μητσοτάκης, Νίκος Ανδρουλάκης, Γιάνης Βαρουφάκης, Σταύρος Θεοδωράκης.

Και από σήμερα το βράδυ, Στέφανος Κασσελάκης; Νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Πιθανό. Ή μάλλον πιθανότατο. Αν τα μέλη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πειστούν από την προταθείσα ομοιοθεραπευτική μέθοδο, ότι στον Κρητικό, αμερικανοσπουδαγμένο και καλό αγγλομαθή Μητσοτάκη απαντάς με Κρητικό, αμερικανοσπουδαγμένο και καλό (ή καλύτερο κατά τον ίδιο) αγγλομαθή Κασσελάκη, ανεξαρτήτως λοιπών γνωρισμάτων, τότε ο μέντοράς του, ο κ. Παύλος Πολάκης, θα χαρεί χαρά μεγάλη που θα μπορέσει από αύριο να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Δηλαδή, χονδρικώς, όσους μιλούν και γράφουν έστω και ελαφρώς καλύτερα ελληνικά από τα δικά του, νηφαλιότερα, συντακτικώς αρτιότερα και με λιγότερα (αυτο)θαυμαστικά.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα τεθεί με εντελώς νέους όρους, πολύ πιο καταθλιπτικούς απ’ ό,τι μέχρι τώρα, το ερώτημα «εάν αυτό είναι η Αριστερά». Η πικρή αλήθεια είναι ότι το ίδιο ερώτημα ετίθετο συχνά-πυκνά, έστω με ψιθύρους και υπαινιγμούς και όσο ο κ. Αλέξης Τσίπρας προήδρευε με στυλ απολύτως ηγεμονικό, ανδρεοπαπανδρεϊκό. Οπως και κάθε φορά που ο μεροληπτικώς ουδέτερος τέως πρόεδρος έβγαζε στον κ. Πολάκη μια κίτρινη κάρτα που από την άλλη πλευρά της ήταν πράσινη, σαν το πράσινο των οδικών φαναριών, έφερε δε την επιγραφή «Τι να κάνουμε; Είναι αψύς Σφακιανός ο σύντροφος, σύντροφοι. Αφέωνταί του…». Από αψάδα σε αψάδα όμως, και από μαντινάδα σε μαντινάδα, το κόμμα που κάποτε έλεγε με κάποιο καμάρι πως ήταν της Ανανεωτικής Αριστεράς, απομακρύνθηκε παρασάγγας πολλούς από τις ρίζες του, τους τρόπους του, ακόμα και από θεμελιώδεις ιδέες του.

Οχι, η ταυτότητα Κασσελάκης = Πολλάκης δεν ισχύει, πάνω-κάτω για τους ίδιους λόγους που δεν ισχύει η ταυτότητα Κυριάκος Μητσοτάκης = Αδωνις Γεωργιάδης. Ναι, ο κ. Κασσελάκης χρωστάει ήδη πολλά στον κ. Πολάκη, όπως ο κ. Μητσοτάκης χρωστάει (και) στον κ. Γεωργιάδη την εκλογή του ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, το 2016· τότε που είχαν αναβληθεί οι εκλογές, λόγω βλάβης του λογισμικού, η οποία είχε καταστήσει αδύνατη τη διασταύρωση με τους εκλογικούς καταλόγους όσων ψήφιζαν για πρόεδρο. Πρόβλημα διασταύρωσης, άλλου τύπου, έχουν τώρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πώς εντοπίζονται τα μέλη της μιας ώρας και των δύο ευρώ, που είτε αυθορμήτως είτε και κατόπιν σχεδιασμού και εντολής έκαναν «εισοδισμό», κατά το αριστερό ιδιόλεκτο (ή «εισπήδηση» κατά το χριστιανικό); Είναι απολύτως αδύνατο να μάθουμε πόσοι αποφάσισαν να προσβάλουν βαριά τις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες είτε «για να σπάσουν πλάκα» είτε για να εκτρέψουν το ισχνό πια ποτάμι του ΣΥΡΙΖΑ προς κοίτες ελεγχόμενες ή και πρόσφορες για περιφρόνηση και χλεύη.

Από αψάδα σε αψάδα και από μαντινάδα σε μαντινάδα, το κόμμα που κάποτε έλεγε με κάποιο καμάρι πως ήταν της Ανανεωτικής Αριστεράς απομακρύνθηκε παρασάγγας πολλούς από τις ρίζες του.

Κάποιες κρίσιμες πτυχές της παρουσίας του κ. Κασσελάκη, η οποία έγινε δημόσια μό

 

λις στις 29 Αυγούστου, με το τετράλεπτο βίντεό του («Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι»), έρχονται από έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον κόσμο του κ. Πολάκη, ο οποίος, για να πάρει την εκδίκησή του, μάλλον ενστερνίστηκε το μακιαβελικό, λενινιστικό, σταλινικό ή ό,τι άλλο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». «Τα ύστερα του κόσμου;» αναρωτιόταν στη Lifo, στις 18.9, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος, στο άρθρο του «Ο θρίαμβος Κασσελάκη από ΛΟΑΤΚΙ+ σκοπιά», παρατηρώντας ότι υπέρ τού ανοιχτά γκέι κ. Κασσελάκη τάχθηκε «και ένας συντοπίτης του πολιτικός που έχει επανειλημμένως επικριθεί για αθυροστομία, σεξιστικό λόγο και macho συμπεριφορές, ο Παύλος Πολάκης!». Σε μια χώρα γεμάτη Σφακιά, Μάνες, Ξηρόμερα, σε μια χώρα γένους αρσενικού καλύτερα, για να μην ενοχοποιώ άδικα και σαρωτικά συγκεκριμένες περιοχές, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να δηλώνεις ομοφυλόφιλος τη στιγμή που διεκδικείς την προεδρία ενός κόμματος εξουσίας.

Τη στιγμή δηλαδή που διεκδικείς την ίδια την πρωθυπουργία, όπως λέει και ξαναλέει άλλωστε ο κ. Κασσελάκης, με μια θηριώδη αυτοπεποίθηση που δεν απορρέει από βαθιά γνώση των ελληνικών πραγμάτων και πολιτική εμπειρία. Είναι γέννημα της πίστης του ότι το πρόγραμμά του είναι ο χαρισματικός εαυτός του και τίποτ’ άλλο, πίστη που τον οδήγησε στη δημαγωγική απόφαση να δελεάσει τους ψηφοφόρους, τάζοντάς τους το χρυσόμαλλο δέρας της άμεσης νίκης και της επικείμενης επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της Ελλάδας. Είναι επίσης γέννημα ενός παιδικού του ονείρου, έτσι τουλάχιστον όπως το περιέγραψε στο Mega ο πατέρας του: «Ο Στέφανος από μικρό παιδί είχε μία ταμπέλα στο γραφείο στο σπίτι μας κι έλεγε “χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού”. Από μικρός είχε αυτό το μεράκι».

Με τα αριστερόμετρα έχω αλλεργία, και με τα πατριωτόμετρα επίσης, τα ελληνόμετρα κι όλη την οικογένεια της καταμετρητικής αυθαιρεσίας που παριστάνει την αντικειμενικότητα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, απίστευτα να πιστέψω ότι πιστοποιεί αριστεροσύνη ένα τιτίβισμα του στιχουργού κ. Νίκου Μωραΐτη, φανατικού υποστηρικτή του κ. Κασσελάκη, στις 12 Σεπτεμβρίου, με το οποίο ανακοίνωνε το εξής απειλητικό: «Αύριο δεν ψηφίζουμε απλώς. Κάνουμε φασίνα, ξαράχνιασμα και αποπαρασίτωση».

Ποιοι τα παράσιτα και οι αράχνες άραγε που πρέπει να εξοντωθούν με το DDT της επαναστατικής αγνότητας; «Οσοι έφαγαν τον Τσίπρα»; «Τα γερόντια»; «Οι ευγενείς διανοούμενοι;» Η εσωτερική διαπάλη στην Αριστερά ήταν πάντα ανελέητη, και την πλήρωσαν ακριβά ή και πανάκριβα άνθρωποί της ονομαστοί, όπως ο Αρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Αρης Αλεξάνδρου, αλλά και πλήθος «ανώνυμοι», που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη απομονωμένοι, απόβλητοι, «προδότες». Ακόμα και οι σταλινικότεροι εκκαθαριστές, όμως, θα απέφευγαν να χρησιμοποιήσουν μεταφορές με παράσιτα και αράχνες. Για χίλιους και ένα λόγους.

 

Κόμμα – πολτός, ουρανοκατέβατος αρχηγός…

Έχουν γίνει δεκάδες αλλαγές αρχηγών σε όλα τα κόμματα, αυτό που συνέβη χθες στον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε. Για το πώς οδηγήθηκαν οι ψηφοφόροι σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν εξηγήσεις και αιτίες.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

  

 

Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι για όλα όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης. Θα ήταν πολύ άδικο να τα φορτωθεί αυτός όλα. Ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα, έχουν προηγηθεί οι αιτίες. Αν δεν υπήρχαν αυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε φτάσει στο 18% και ουδείς ουρανοκατέβατος θα γινόταν αρχηγός του.

Κανονικά σήμερα πρέπει να γράψουμε για το αύριο στο κόμμα αυτό. Για το τι φέρνει ο νέος αρχηγός του και σε ποια νερά θα το οδηγήσει. Φευ, δεν γνωρίζουμε και γι’ αυτό αδυνατούμε. Και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Έχουν γίνει δεκάδες αλλαγές αρχηγών σε όλα τα κόμματα, αυτό που συνέβη χθες στον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε.

Παίρνουμε τα τρία κόμματα που έχουν κυβερνήσει στη Μεταπολίτευση(μετά το 1974).

Η ΝΔ, μετά τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή, άλλαξε εφτά αρχηγούς: Ράλλης, Αβέρωφ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Έβερτ, Κώστας Καραμανλής, Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης. Ουδείς ήταν ουρανοκατέβατος. Είχαν πολιτική, οικογενειακή κτλ (προ)ιστορία.

Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, άλλαξε πέντε αρχηγούς: Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Βενιζέλος, Γεννηματά, Ανδρουλάκης. Ουδείς ήταν ουρανοκατέβατος.

Ο χώρος από τον οποίο προήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε εφτά αρχηγούς: Δρακόπουλος, Μπανιάς, Κύρκος, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος, Τσίπρας. Ο τελευταίος ήταν η έκπληξη, αλλά καθόλου ουρανοκατέβατος. Είχε πορεία στα κινήματα, στη νεολαία, στην αυτοδιοίκηση.

Για όλους αυτούς γνωρίζαμε «από πού κρατάει η σκούφια τους», ήταν γνωστό το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρό τους, η ένταξή τους, η δράση τους. Για τον Κασσελάκη δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Δεν έχει καμιά (προ)ιστορία στην πολιτική ζωή. Ο Αλέξης Τσίπρας «τον (πρωτο)φύτεψε», χρίζοντάς τον υποψήφιο Επικρατείας στις τελευταίες εκλογές. Μέχρι που «ξεπετάχθηκε»(με τις ευλογίες του Τσίπρα ή όχι-το αφήνουμε επί του παρόντος) και έγινε αρχηγός του. Πώς συνέβη αυτό;

Για το πώς οδηγήθηκαν οι ψηφοφόροι σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν εξηγήσεις και αιτίες. Η πρόσκαιρη εξήγηση είναι ότι ο κόσμος που ψήφισε Κασσελάκη το έκανε από απογοήτευση και απελπισία.

Απογοήτευση από την εκλογική συντριβή. Και απελπισία γι’ αυτό που έβλεπε, δηλαδή την αποχώρηση Τσίπρα και την αδυναμία του στελεχικού του δυναμικού να προφέρει ελπίδα για καλύτερη συνέχεια.

Αυτή είναι μια πρόσκαιρη εξήγηση. Όμως, οι αιτίες είχαν προηγηθεί. Και ανάγονται στο 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα έσπρωξε τα πράγματα για να αναλάβει, εντελώς απαράσκευος, την κυβέρνηση. Αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις ότι, σε συνθήκες χρεοκοπίας, δεν θα μπορούσε «να καταργήσει τα μνημόνια». Δεν τα κατάργησε, έφερε το δικό του. Αιτία πρώτη.

Για να κυβερνήσει, σφιχταγκαλιάστηκε με τον ακραίο δεξιό τυχοδιώκτη Πάνο Καμμένο και τους ανερμάτιστους «Ανεξάρτητους Έλληνές» του, στίγμα που κουβαλάνε ακόμα ο Τσίπρας και οι λοιποί ηγετικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αιτία δεύτερη.

Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο ήθους και ύφους, έχει στιγματιστεί από τον πολακισμό. Ο Τσίπρας άφησε τον Παύλο Πολάκη να ασχημονεί μέχρι τέλους και το πλήρωσε. Άφησε όλο το πεδίο προς το Κέντρο ανοιχτό να το καταλάβει ο Μητσοτάκης. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε, μετά την ήττα του 2019, να μετακινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση αυτή, έπεφταν σε τοίχο. Ο Καμένος ήταν νωπή μνήμη και ο Πολάκης ζωντανή παρουσία. Αιτία τρίτη.

Όλα αυτά οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο. Έχανε από παντού, δεξιά και αριστερά του. Και κατέληξε να γίνει κόμμα-πολτός, στο οποίο όλα επιτρέπονται. Όταν έχεις συγκυβερνήσει με τον Καμμένο και ανεχθεί τον Πολάκη, θα φτάσεις και στον Κασσελάκη. Σε σχέση με τα προηγηθέντα είναι ο πιο «αθώος».

Την ημέρα της παραίτησής του (29 Ιουνίου) ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Παραμερίζω για να περάσει το νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ». Το «νέο κύμα» ήταν, τελικά, ο Κασσελάκης. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό(ν) εννοούσε τότε ο Τσίπρας(όπως υποψιάζεται το μισό κόμμα του) ή αν ο Κασσελάκης «προέκυψε». Δεν θα κάνουμε δίκη προθέσεων.

Ο Τσίπρας μπορεί να μην επέλεξε φανερά τον Κασσελάκη για εκφραστή του «νέου κύματος», αλλά έχει ευθύνες-απαράγραπτες- για όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν στο σημερινό αποτέλεσμα. Τώρα θα φανεί αν η δική του παραίτηση και η έλευση Κασσελάκη αποτελεί «ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο», όπως είπε ο τέως αρχηγός.

Ίσως εδώ ταιριάζει αυτό που έχει πει η Αμερικανίδα επιχειρηματίας καλλυντικών και αρωμάτων Ελίζαμπεθ Άρντεν: “Δεν πουλάω καλλυντικά, πουλάω ελπίδα”…

Το μετέωρο άλμα του ΣΥΡΙΖΑ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Ο θρύλος του αυτοδημιούργητου εφοπλιστή πρόσφερε αέρα στα πανιά του, μαζί και η εικόνα του άφθαρτου από κομματικές ίντριγκες και άσκηση εξουσίας. Τα φροντισμένα βιντεάκια του στα σόσιαλ μίντια τον βοήθησαν. Η θηριώδης αυτοπεποίθησή του («θα νικήσω τον Μητσοτάκη, γιατί ξέρω καλύτερα αγγλικά») τον πριμοδότησε, αφού θεωρήθηκε απόρροια αυτογνωσίας και όχι εγωλατρείας.

Η περιέργεια των ΜΜΕ για τον ουρανοκατέβατο ή αμερικανοκατέβατο μεταπολιτικό τον υπηρέτησε: διέσπειρε την εικόνα του παντού, όταν οι άλλοι υποψήφιοι για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αποχώρηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, ήταν αόρατοι και άφωνοι για τη δημοσιογραφία μας. Οι επιθέσεις που δέχτηκε για τις ερωτικές του επιλογές, που ξεκίνησαν από τοξικές ενδοσυρριζαϊκές περιοχές και κατέληξαν στις γνωστές δηλώσεις του γνωστότατου ποινικολόγου, μετατράπηκαν σε όπλα του.

Η ενθουσιώδης υποστήριξή του από τον κ. Παύλο Πολάκη τού εξασφάλισε πρόσβαση σε όσους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κατανοούν την πολιτική με όρους αρχαϊκότητας και επιδερμικού αντισυστημισμού. Η έντεχνη φήμη ότι είναι ο εκλεκτός του απελθόντος προέδρου, ίσως και ο ενδιάμεσός του έως τη μεσσιανική επανάκαμψή του, τον ευεργέτησε. Η απεγνωσμένη ανάγκη πολλών μελών του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο πασοκογενών, να πιστέψουν σε κάτι νέο και πιθανώς νικηφόρο ήταν η μεγάλη δεξαμενή του. Η επιθυμία αποδοκιμασίας της πυρόπληκτης και πλημμυροπαθούς κυβέρνησης τον προτίμησε. Ούτε καν η ανιστόρητα απρεπής απόβασή του στη Μακρόνησο τον έφθειρε.

Από παντού είχε λαμβάνειν ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, που πρώτευσε στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Την Κυριακή, και με αντίπαλο την κ. Εφη Αχτσιόγλου, προνομιακό στόχο της πολακικής χυδαιότητας, θα διεκδικήσει την ηγεσία ενός κόμματος που δεν τον γνώριζε και δεν το γνώριζε, ώσπου ο κ. Τσίπρας τον επέλεξε ως υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας. Μόνο από το «πολιτικό πρόγραμμά» του δεν είχε να ελπίζει πολλά, αφού ήταν άθροισμα αντιφατικών συνθημάτων, προσαρμοσμένων στο εκάστοτε ακροατήριό του. Μοναδική σταθερά της ρητορικής του ήταν η κατάχρηση δύο όρων: «Κεντροαριστερά» αντί Αριστεράς και, όταν βρισκόταν στη θηρευτική ανάγκη να πει τον όρο Αριστερά, «πατριωτική». Απέναντι σε ποια «αντιπατριωτική» τάχα;

Στον ΣΥΡΙΖΑ χαίρονται για την απρόσμενα μεγάλη συμμετοχή, προσπερνούν όμως την αποχή 40.000 παλαιών μελών. Το αποτέλεσμα των εκλογών συνιστά μετέωρο άλμα, όχι απλό μετέωρο βήμα. Ενα άλμα με το ιδεολογικό κενό από κάτω, όχι τη Γη της Επαγγελίας.

 

Ο Μαρξ στην Πέμπτη Λεωφόρο

Αν κάτι είναι σίγουρο με την κυριαρχία του Κασσελάκη σε έναν χώρο που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζε την ύπαρξή του μερικούς μήνες νωρίτερα, είναι πως ζούμε στην πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ που ένα πρωινό είδαν τον Κάρολο Μαρξ να περπατάει ήρεμος και με φανερή ικανοποίηση στο πρόσωπο στην Πέμπτη Λεωφόρο ένιωσαν αρκετά άβολα και παράξενα. Αρχικά αναρωτήθηκαν αν επρόκειτο για μια εκπληκτική ομοιότητα με τον Γερμανό, αλλά γρήγορα άρχισαν να αποκτούν τη βεβαιότητα πως ήταν πράγματι αυτός. Ίδιος όπως στις φωτογραφίες και στα βιβλία όπου τον είχαν δει, με μακριά, λευκά, πλούσια μαλλιά και γένια, περπάταγε έχοντας το δεξί χέρι μέσα στο καλοραμμένο, αν και παλιομοδίτικο σακάκι του, και είχε ένα χαμόγελο που έμοιαζε σαν να έλεγε «σας το είχα πει ότι θα γυρίσω».

Οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν εντελώς όταν τον είδαν να σταματάει έξω από το Central Park και να χαμογελάει από μακριά σε μια άλλη φυσιογνωμία, λιγότερο γνωστή, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, φόραγε επίσης ακριβό κοστούμι με γραβάτα και κάποιοι λίγοι που τον γνώρισαν ακούστηκε να ορκίζονται φωναχτά πως ήταν ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο πιο στενός του συνεργάτης ‒ μαζί έστησαν τη συνωμοσία. Η συνειδητοποίηση πως συναντήθηκαν οι δυο τους έφερε μια ανησυχία στους περαστικούς που έμοιαζε αρκετά έντονη, ήταν σίγουρο αυτό. Οι κόκκινοι είχαν γυρίσει, σκέφτηκαν.

Μερικές φορές οι ακραίες υπερβολές για τα εντυπωσιακά και σχεδόν ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν χρειάζονται για να τα κατανοήσουμε, είναι απαραίτητες.

Ο άνθρωπος που έβλεπε αυτό το όνειρο την περασμένη Κυριακή αργά το βράδυ σε ένα μικρό διαμέρισμα πενήντα δύο τετραγωνικών του πρώτου ορόφου στην Κυψέλη, όταν ξύπνησε ήταν ιδρωμένος, αλλά χαμογελούσε για έναν ανεξήγητο λόγο. Παλιός αριστερός κι αυτός, όπως και η σύζυγός του, που την αποκαλούσε σύντροφο ‒ και αυτή το ίδιο. Άρχισε να της διηγείται το όνειρο, ενώ αυτή έφτιαχνε ελληνικό καφέ, και της έλεγε πως μετά την εντυπωσιακή πρωτιά του Κασσελάκη στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ είδε αυτό το ωραίο όνειρο και αισθάνθηκε σαν να πήρε εκδίκηση, έστω με τον τρόπο αυτό· βλέποντας τον Κάρολο και τον Φρίντριχ έμοιαζε σαν να αλώνουν τη μητρόπολη του καπιταλισμού. Ένιωσε, της είπε, σαν να επέστρεψε ο καιρός που η Ιστορία άρχισε να παίρνει τη ρεβάνς που περίμενε χρόνια.

 

Η σύντροφος, που εκείνη την ώρα τον άκουγε, είχε ένα σωρό λογαριασμούς που κόντευαν να λήξουν στον πάγκο της κουζίνας και σκέφτηκε πως αυτός άρχισε να βλέπει τρελά όνειρα με ματαιωμένες προσδοκίες, και δεν ήταν η ηλικία η αιτία, δεν ήταν δα και τόσο μεγάλος. Έβγαλε τον καφέ από το μπρίκι, σέρβιρε και στους δυο, κάθισε στο τραπέζι και τον κοίταζε για ώρα, χωρίς να μιλάει. Άρχισε να σκέφτεται κι αυτή τι ήταν αυτός ο Κασσελάκης που επέλεξαν τόσοι πολλοί για να ηγηθεί του κόμματός του, που κουβαλούσε μια μεγάλη ιστορία από το παρελθόν.

Τον ρώτησε κι αυτός απάντησε πως δεν ήταν τυχαίο το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ, είχε έναν συμβολισμό, ήταν μια προσομοίωση της αριστερής εκδίκησης επί του καπιταλισμού, γέννημα-θρέμμα του συστήματος, όπως ο Κασσελάκης, αφού μπήκε στον πυρήνα του συστήματος για να το αλώσει ‒εισοδισμό το λένε αυτό, σύμφωνα με την αριστερή ερμηνεία της είπε‒, με πολλές γνώσεις πια για τις αδυναμίες του απάνθρωπου συστήματος ήρθε να το πολεμήσει. Και αυτή η ιστορική πράξη ξεκινάει από τη χώρα μας, είναι σημαντικό αυτό, μην το αγνοείς.

Μερικές φορές οι ακραίες υπερβολές για τα εντυπωσιακά και σχεδόν ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν χρειάζονται για να τα κατανοήσουμε, είναι απαραίτητες. Δεν αποκλείεται, δεν είναι διόλου απίθανο να υπήρξαν τα πρόσωπα της φανταστικής αυτής ιστορίας την Κυριακή το βράδυ. Εννοώ ότι προφανώς υπήρξαν κάποιοι παλιοί αριστεροί που ψήφισαν τον Κασσελάκη ως τον μεσσία και τον κύριο φορέα της αριστερής απάντησης σε όσα συμβαίνουν. Όχι με την ακραία λογική αυτού που είδε το όνειρο αλλά με παρεμφερείς και πιο προσγειωμένες ερμηνείες.

Είναι πιο προφανές όμως ότι πολλοί οι οποίοι γοητεύτηκαν από τον άνθρωπο που ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να σώσει την τιμή της αριστεράς είτε βιώνουν την απόλυτη σύγχυση για το τι σημαίνει αριστερά είτε νόμισαν ότι αριστερά είναι αυτό που είδαν την τετραετία 2015-2019, γοητεύτηκαν και ήθελαν μια επανάληψή του.

Αν κάτι είναι σίγουρο με την κυριαρχία του Κασσελάκη σε έναν χώρο που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζε την ύπαρξή του μερικούς μήνες νωρίτερα, είναι πως ζούμε στην πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου, αρκετοί κάτοικοι της οποίας επιλέγουν έναν ηγέτη γιατί μιλάει πιο καλά αγγλικά από τον πρωθυπουργό και γνωρίζει πολύ καλά πώς να μεταφέρει τα μηνύματά του. Το περιεχόμενο των μηνυμάτων δεν έχει καμία σημασία, δεν περιλαμβάνεται στην αξιολογική τους κρίση, αρκεί η μεταφορά να ταράζει λίγο τους απέναντι…

«Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής»

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ούτε «θεομηνία» ούτε «μανία της φύσεως». 

Πολύ παλιά, αυτές τις φόρμουλες τις χρησιμοποιούσαν όσοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν αλλιώς τα πράγματα. Σήμερα τις ενστερνίζονται, προς αυτοαθώωσή τους, όσοι δεν θέλουν να τα εξηγήσουν αλλιώς, αποστρεφόμενοι την επιστήμη και υποκλινόμενοι στη μεταφυσική. Η ανθρωπότητα μάτωσε πολεμώντας να απελευθερωθεί από «ερμηνείες» των φυσικών φαινομένων παγιδευμένες από τη μυθική σκέψη. Ας μην ενδώσουμε στον πνευματικό παλιμπαιδισμό.

Η φύση παραμένει φύση. Πανίσχυρη, απρόβλεπτη, ατιθάσευτη, παρά τις αυταπάτες μας ότι τη ζέψαμε πια, δημιουργική και διά της καταστροφής. Δεν μανιάζει πάντως ούτε και εκδικείται· μόνοι μας τα βγάζουμε τα ματάκια μας, συγχέοντας την αυτοοφθαλμωρυχία με την πρόοδο, την ανάπτυξη, τον πολιτισμό. Θεοί μηνίοντες, θεοί οργισμένοι, άρα και εκδικητές, δεν υπάρχουν εκεί-έξω ή εκεί-πάνω. Εκτός και τους πλάθει ανθρώπινος νους, για τα δικά του συμφέροντα.

Επί τρεις-τέσσερις αιώνες κάμποσοι εκκλησιαστικοί άνδρες, ιδίως οι βολεμένοι που καταριόνταν τα επαναστατικά όνειρα, παράσταιναν την Τουρκοκρατία σαν αποτέλεσμα της οργής του Θεού κατά των χριστιανών, των ελληνορθοδόξων ειδικά. Οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι πιστεύουν κάτι ανάλογο επί χιλιετίες· ότι ο Θεός τούς τιμωρεί για την ολιγοπιστία τους.

Σε όλες τις μυθολογικές αφηγήσεις των αρχαίων δρουν θεοί τιμωροί. Ο Νώε σώθηκε μέσα στην κιβωτό του, όταν ο Γιαχβέ αποφάσισε «να απαλείψει τον άνθρωπον από προσώπου της γης». Ο Δευκαλίων και η Πύρρα σώθηκαν μέσα στη λάρνακα που έφτιαξαν δασκαλεμένοι από τον Προμηθέα, όταν ο Δίας «αφανίσαι το χαλκούν ηθέλησε γένος», που είχε γλιστρήσει στην κακία. Το εξόντωσε λοιπόν, «κατακλύζοντας τη μαύρη γη με των νερών την πανίσχυρη ορμή» (ο Πίνδαρος αυτά, στον 9ο Ολυμπιόνικο). Νωρίτερα πάντως από τους γενάρχες των Εβραίων και των Ελλήνων είχε σωθεί –κατά το σουμερικό έπος «Γκιλγκαμές»– ο βασιλιάς Ζιουσούντρα, επίσης σε κιβωτό, φτιαγμένη κατά τις οδηγίες του θεού Ενκι. Μήτρα του χεττιτικού, του χουρριτικού, του χαναανικού, του βιβλικού και του ελληνικού μύθου περί κατακλυσμού ο ασσυροβαβυλωνιακός. Κάτι κάποτε συνέβη, ίσως περί το 2000 π.Χ. Αλλά δεν το είχαν προκαλέσει θεοί.

Θεοί μηνίοντες, θεοί οργισμένοι, άρα και εκδικητές, δεν υπάρχουν εκεί-έξω ή εκεί-πάνω.

Ποιος συνεχίζει τη μυθολογική – παραθεολογική «εξηγητική» παράδοση, εκτός από όσους επιχειρούν να σβήσουν τις ευθύνες τους με γομολάστιχα τη «θεομηνία» ή τη «μανία της φύσης»; Η ακροδεξιά «Ελεύθερη Ωρα», που ανακάλυψε την «τελευταία σατανική σύμπτωση», «με το ροκ συγκρότημα Imagine Dragons να παίζει στο ΟΑΚΑ υπό καταρρακτώδη βροχή τούς “Δαίμονες”, την ώρα που κυριολεκτικά πνιγόταν η Θεσσαλία!» (9.9.2023). Ισως γι’ αυτό, μου ψιθυρίζει ο δαίμων της ανευλάβειας, οι Αγιορείτες έστειλαν στη βαριά ξαναπληγωμένη Καρδίτσα «τη θαυματουργή Ιερά Εικόνα της Παναγίας “Φοβερά Προστασία”». Αν την έστελναν σ’ αυτούς με τους μακριούς σταυρούς και τη βραχύτατη μνήμη ευθύνης; Μήπως τους φόβιζε;

Κι έπειτα, ούτε Daniel ούτε Ντάνιελ. Αλλά Δανιήλ. Προφήτης Δανιήλ. Το όνομα της κακοκαιρίας, πολύ τραγικότερης από «αναποδιά» (πρωθυπουργός έφα), το ξέραμε από πέρυσι, όταν οι συνεργαζόμενες Μετεωρολογικές Υπηρεσίες Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ ανακοίνωσαν ποια ονόματα είχαν διαλέξει για τα καιρικά φαινόμενα της περιόδου Οκτωβρίου 2022 – Σεπτεμβρίου 2023. Στον κατάλογο αυτόν η ελληνοκυπριακή συμβολή δρέπει αρχαία ονόματα: Κλέων, Φαίδρα, Ελένη, Λάχεσις, Ναϊάς, Ορφέας, Ουρανός. Οι Ισραηλινοί, ευλόγως, στρέφονται στα δικά τους εδάφη: Ηλίας, Ιωνάς, Μωυσής, Σαμουήλ. Και Δανιήλ. Δανιήλ λοιπόν. Ο ερμηνευτής των ονείρων και των γριφωδών λέξεων που γράφτηκαν από ουρανόσταλτο «αστράγαλον χειρός» στον τοίχο των ανακτόρων του βασιλιά Βαλτάσαρ. Ο Χαλδαίος ηγεμόνας είχε επαινέσει σε συμπόσιό του «πάντας τους θεούς των εθνών τους χωνευτούς και γλυπτούς», όχι όμως και τον «Θεό τον Υψιστο», τον Γιαχβέ. Οργίστηκε αυτός («αλλά πού ήταν στο Αουσβιτς;» συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε Εβραίοι και μη) και έστειλε μήνυμα: «μανή, θεκέλ, φάρες» (κατ’ άλλους «φαρές»). Την εξήγηση την έδωσε ο Δανιήλ: «τούτο το σύγκριμα του ρήματος: μανή, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και επλήρωσεν αυτήν· θεκέλ, εστάθη εν ζυγώ και ευρέθη υστερούσα· φαρές, διήρηται η βασιλεία σου και εδόθη Μήδοις και Πέρσαις». Στη μετάφραση του Ι. Θ. Κολιτσάρα: «Ακουσε, λοιπόν, και την ερμηνείαν της γραφής αυτής· μανή, σημαίνει: Ο Θεός εμέτρησε την βασιλείαν σου και την συνεπλήρωσε. Θεκέλ σημαίνει: Ετέθη επάνω στον ζυγόν, εζυγίσθη και ευρέθη λιποβαρής. Φαρές σημαίνει: Εχει διαιρεθεί πλέον η βασιλεία σου και εδόθη στους Μήδους και στους Πέρσες». Αλλο πρωτότυπο μεταφράστηκε στην έκδοση της Παλαιάς Διαθήκης από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία, το νόημα όμως είναι το ίδιο, αυτό που πλέον κοινολεκτείται: «Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».

Σε ποιον ταιριάζει καλύτερα; Στον χυδαιολαϊκιστή, σεξιστή και τραγικά απαίδευτο δήμαρχο Βόλου Α. Μπέο (θα θυμάστε ότι την «άυλη κληρονομιά» τη διάβασε τέσσερις φορές «άβλη» σε λόγο που του είχαν γράψει); Στον κραυγαλέα αποτυχημένο περιφερειάρχη Θεσσαλίας Κ. Αγοραστό; Στους πεντέξι συναρμοδίως ράθυμους υπουργούς, που διατήρησαν τη χαλαρή θερινή ώρα στο ρολόι τους, αν και οι επιστήμονες τους προειδοποίησαν εγκαίρως και σαφώς; Ή στον πολιτικό που μετά τον «Δανιήλ» ξαναϋποσχέθηκε όσα είχε υποσχεθεί προ τριετίας μετά τον «Ιανό», που σβήστηκαν γρήγορα, γιατί είχαν γραφτεί στο νερό; Στον πολιτικό που ξαναδιόρισε υπουργό τον κ. Χ. Στυλιανίδη, επιβραβεύοντάς τον για τη δραματική αποτυχία του στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας; Στον πολιτικό που επιμένει ότι «δεν κρύβεται στα δύσκολα», έκανε όμως ένα μήνα ώσπου να πάει στην αποτεφρωμένη Δαδιά, κι όπου πάει, αποφεύγει τις επαφές με τους «απλούς πολίτες»; Στον πολιτικό που ανέβηκε στο δημαρχείο του πνιγμένου Βόλου και είπε στους υπαλλήλους «έχετε ωραία θέα από δω»; Στον πολιτικό που παρουσίασε σαν προσωπικό του θρίαμβο τα 2,2 δισ. της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρότι κατά τα 3/4 περίπου είναι κονδύλια που η αμέριμνη κυβέρνηση δεν είχε φροντίσει να απορροφήσει;

Για ποιον πρόκειται; Εντολή τρίτη: «Ου λήψη το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»… Για να μην τσακιστούν από το δόγμα «ματαιότης ματαιοτήτων» πολεμούν οι πλημμυροπαθείς Θεσσαλοί και οι πυρόπληκτοι Θρακιώτες, που μόνο η καλοσύνη των αλληλέγγυων ανωνύμων μετριάζει κάπως την απελπισία τους. Μόνο που «εκεί-ψηλά» δεν φαίνεται να το νιώθουν και να το κατανοούν. Κι ας λένε «ενσυναίσθηση» δεκάκις ημερησίως. 

Το δίκιο του Αγοραστού

Ο Αγοραστός αποτελεί προϊόν ενός ολόκληρου συστήματος διοίκησης της χώρας το οποίο έχουμε αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ Κώστας Αγοραστός, ένα πρωί, όταν τουλάχιστον δεκαπέντε άνθρωποι είχαν βρεθεί ήδη νεκροί και υπήρχαν ακόμα αγνοούμενοι, σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι κάτι ψέλλιζε για τα έργα που έκανε στη θητεία του μετά τον καταστροφικό για τη χώρα Ιανό τον Σεπτέμβριο του 2020, ακριβώς τρία χρόνια νωρίτερα. Έδινε κάτι νεφελώδεις απαντήσεις και έλεγε ότι δεν είχε πρόχειρα τα στοιχεία για τα ακριβή ποσά που δόθηκαν τότε για τα έργα που έκανε και δεν θα επέτρεπαν μια επανάληψη των καταστροφών.

Αλλά οι δημοσιογράφοι τον στρίμωξαν όσο έπρεπε, ελάχιστα δηλαδή, δεν επέμεναν· έπρεπε στη συνέχεια να φιλοξενήσουν και τον περιφερόμενο στα κανάλια τις τελευταίες ημέρες Βορίδη με την ευφράδεια και μεγαλύτερο βαθμό ευφυΐας από τον μέσο υπουργικό όρο για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Λογικά αυτά στη χώρα.

Όπως λογικό και κανονικό θεωρεί ένας περιφερειάρχης μιας περιοχής που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά να μην παραιτείται, έστω για λόγους ευθιξίας και ανάληψης της πολιτικής ευθύνης που του αναλογεί. Μάλιστα, θα είναι πάλι υποψήφιος σε λίγες εβδομάδες που θα γίνουν εκλογές. Τον φαντάζομαι χαμογελαστό και έμπλεο ικανοποίησης σε προεκλογικές ομιλίες να υπόσχεται νέα έργα για τη Θεσσαλία και να διεκδικεί την ψήφο.

  

Ο περιφερειάρχης μιας κατεστραμμένης περιφέρειας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μη κανονικότητας, την οποία ανεχόμαστε χωρίς πολλά παράπονα.

Ο περιφερειάρχης δεν κάνει κάτι που να ξεφεύγει από την κανονικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, δεν αποτελεί μια εξαίρεση σε έναν διαφορετικό κανόνα πολιτικής ηθικής που εφαρμόζεται στη χώρα, είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής ηθικής που δεν είναι και τόσο ηθική· όμως αυτά είναι λεπτομέρειες για πολλούς, μάλλον εντυπωσιακά πολλούς.

Όταν το καλοκαίρι κάηκε η μισή Ελλάδα με ανυπολόγιστο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, όταν καταστράφηκε η χώρα σε πολλά επίπεδα, όταν έγιναν εκρήξεις σε μια στρατιωτική μονάδα, όταν εκκενώθηκε η μισή χώρα και οι άνθρωποί της έτρεχαν αλαφιασμένοι για να σωθούν από τις φλόγες, όταν πανάκριβα στρατιωτικά ελικόπτερα κολύμπαγαν σε λιμνάζοντα νερά, όταν η χώρα διαλύεται και χάνονται ζωές και δεν υπάρχουν ουσιαστικές συνέπειες, γιατί να παραιτηθεί ο Αγοραστός; Θα είναι εκεί και θα μας θυμίζει ότι ο πολιτικός κυνισμός είναι συστατικό στοιχείο της κανονικότητας που ζούμε.

Ο Αγοραστός αποτελεί προϊόν ενός ολόκληρου συστήματος διοίκησης της χώρας το οποίο έχουμε αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια και αν χρειαστεί, θα επιδοκιμάσουν ξανά πολλοί πολίτες στις κάλπες. Ο περιφερειάρχης μιας κατεστραμμένης περιφέρειας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μη κανονικότητας, την οποία ανεχόμαστε χωρίς πολλά παράπονα. Αν δεν βρήκε ο αρμόδιος υπουργός λόγους πολιτικής ευθύνης, όταν καιγόταν για σχεδόν είκοσι ημέρες ένας πολύτιμος εθνικός δρυμός της χώρας, γιατί να παραιτηθεί ο Αγοραστός; Ανόητος δεν είναι.

Αν μετά από μια μεγάλη καταστροφή, από τις πολλές που είχαμε, παραιτούνταν ένας υπουργός, τι θα άλλαζε ουσιαστικά; Αν, για παράδειγμα, στη θέση του Κικίλια έμπαινε ο Πέτσας ή οποιοσδήποτε άλλος, θα είχαμε θεαματικές αλλαγές στην πολιτική που ασκείται και κυρίως στα αποτελέσματά που αυτή θα είχε; Φυσικά όχι, το πρόβλημα ξεπερνάει τα πρόσωπα, με δική τους ευθύνη δέχονται να υπηρετούν αυτή τη χυδαία κατάσταση αρκεί να ζεσταίνουν μια θέση με προνόμια.

 

Όμως η άρνηση ανάληψης πολιτικής ευθύνης δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κοινωνία, σε όσους τουλάχιστον τους πιστεύουν. Τις θέσεις εξουσίας δεν τις παρατάμε, είναι ελκυστικές, προσδίδουν κοινωνικό στάτους, είναι προσοδοφόρες και ένα σκαλί για κάτι περισσότερο. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεται ένας αξιακός κώδικας πολιτικής συμπεριφοράς που πολλοί βλέπουν, αποδέχονται και, γιατί όχι, υιοθετούν σε άλλες μικρότερες θέσεις ή και στην καθημερινότητα ‒ η κοινωνία παίρνει το μήνυμα, το ενστερνίζεται και το κάνει δικό της.

Είναι άδικο να ζητούν κάποιοι την παραίτηση Αγοραστού, ο οποίος άνετα θα έλεγε σε μια ιδιωτική συζήτηση ότι, εφόσον δεν παραιτήθηκε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όταν κάηκε η μισή Ελλάδα, γιατί να το κάνει αυτός; Άλλωστε, η μοναδική παραίτηση σε αυτό το δυστοπικό καλοκαίρι που βιώσαμε ήταν αυτή του ανεκδιήγητου Μηταράκη, και αυτή έγινε για λάθος λόγους ‒ γιατί να παραιτηθεί ένας περιφερειάρχης;

Λίγο να συνεννοηθούμε παιδιά ποιους δέρνουμε

 Ο ξυλοδαρμός πλημμυροπαθών ήταν ένα ακόμη αρνητικό ορόσημο για την ΕΛ.ΑΣ.

γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

 

Στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να θεωρούν την αστυνομία περισσότερο ως κάτι που δέρνει, παρά ως κάτι που προστατεύει.

Μικρή σημασία έχει ότι το μεγαλύτερο μέρος  του έργου των αστυνομικών δεν αφορά την καταστολή διαδηλώσεων.

Το ζήτημα είναι ότι αυτό μένει ως αίσθηση.

Και αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο από περιστατικά όπως αυτό στη Λάρισα την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου.

Εκεί δεν μαζεύτηκαν οι «συνήθεις ύποπτοι» διαδηλωτές.

Δεν ήταν συνδικαλιστές, συνταξιούχοι, αριστεριστές, αναρχικοί, μαθητές, φοιτητές και όλοι όσοι κατά καιρούς έχουν φάει αρκετό ξύλο σε διαδηλώσεις από την αστυνομία.

Στη Λάρισα βρέθηκαν πλημμυροπαθείς.

Άνθρωποι που είδαν σπίτια να πλημμυρίζουν και περιουσίες να κατακλύζονται επειδή δεν είχε υπάρξει έγκαιρος σχεδιασμός αντιπλημμυρικής προστασίας και ακριβώς επειδή μια σειρά από αναγκαία έργα δεν έγιναν ποτέ ή καθυστέρησαν πάρα πολύ να ξεκινήσουν.

Άνθρωποι που ένιωσαν αβοήθητοι απέναντι στη ορμή του νερού που παράσερνε τα πάντα στο διάβα του.

Άνθρωποι που χρειάζονται άμεσα βοήθεια για να τα βγάλουν πέρα.

Άνθρωποι που αγωνιούν για το αύριο και εάν οικονομικά θα σταθούν ξανά στα πόδια τους.

Άνθρωποι δικαιολογημένα οργισμένοι, που ήθελαν να τους ακούσει ο πρωθυπουργός.

Και αυτούς τους ανθρώπους οι αστυνομικοί τους αντιμετώπισαν ως ταραχοποιούς.

Με βίντεο να έρχονται στο φως που τους δείχνουν να συνεννοούνται πώς σε κάθε περίπτωση «ξύλο θα πέσει».

Με εικόνες ντροπής από τη χρήση χημικών και τον αστυνομικό που πίεζε διαδηλωτή στον λαιμό με το κλομπ.

Με σαφή πια την εικόνα μιας προειλημμένης απόφασης την Κυριακή να χτυπηθεί η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που είχε καλεστεί με αφορμή την επίσκεψη του Πρωθυπουργού, προφανώς γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι δεν επιτρέπονται διαμαρτυρίες όταν πηγαίνει ο Πρωθυπουργός σε μια πληγείσα περιοχή, όταν το φυσιολογικό θα ήταν ακριβώς να ακούσει αυτές τις διαμαρτυρίες ο πρωθυπουργός.

Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά παραπέμπουν σε μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη στην ΕΛ.ΑΣ (και αρκετούς «πολιτικούς προϊσταμένους») ότι κάθε διαδήλωση είναι υποψήφια προς καταστολή αλλά και μια αντίστοιχη «κουλτούρα» στους αστυνομικούς, ότι όταν πάνε εκεί, πάνε για «πέσει ξύλο».

Κοντολογίς, κάποιος να τους μαζέψει πριν δούμε τίποτα χειρότερο.

“Επιτέλεια αλφαδιά” - Κάτοικος του Παλαμά τους ξεγυμνώνει σε 2′ για την τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία. (βίντεο)

Μόλις δύο λεπτά χρειάστηκε ο Βάιος Παπαθανασίου, κάτοικος του Παλαμά, για να πει όσα σκέφτονται όλοι οι Έλληνες βλέποντας την τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία. Μόλις δύο λεπτά στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ.

Επιτέλεια αλφαδιά pic.twitter.com/EU83yPL0Sh

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) September 10, 2023

 Δύο λεπτά χωρίς ανάσα που έκανε τους παρουσιαστές της ΕΡΤ να μην μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Και είναι προς τιμή τους που τον άφησαν να μιλήσει, ο Δημήτρης Κοτταρίδης και η Νίνα Κασιμάτη, διότι σε άλλα κανάλια βλέπουμε να πέφτει με τη μία μαχαίρι.

«Ζήσαμε ακριβώς το όνειρο του Χόλυγουντ που ζει ο πρωθυπουργός χρόνια τώρα» είπε ο Βάιος αναφερόμενος σε «τοπικούς ρεμπεσκέδες» (για τους πολιτικούς), «που μας πουλάνε Ελλάδα και δεν μας βοήθησαν ποτέ».

Και μετά άρχισε να τα χώνει στους δημοσιογράφους. Δικαίως θα τολμήσω να πω. Χώσε άνθρωπέ μου. «Και είστε υπόλογοι κι εσείς οι δημοσιογράφοι» είπε και πρόσθεσε κάτι που το συζητάμε όλοι μεταξύ μας τις τελευταίες ημέρες που διακρίνουμε μία μικρή κριτική προς την κυβέρνηση από τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους: «το βήμα το δίνετε γιατί υπάρχει απόλυτη καταστροφή». Σωστά, πολύ σωστά. «Σε κάθε καταστροφή δεν κάνετε τίποτε άλλο παρά να καλύπτετε τα καθάρματα» τόνισε ο Βάιος Παπαθανασίου.

Έγραψε ο κάτοικος του Παλαμά, δικαίως γίνεται viral. Και αυτό το «επιτέλεια αλφαδιά» που είπε ειρωνικά για το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι όλα τα λεφτά. «Επιτέλεια αλφαδιά» ναι! Ο βασιλιάς είναι γυμνός, πόσες άλλες καταστροφές πρέπει να ζήσουμε για να το καταλάβουμε επιτέλους; 

πηγή

O επιβάτης που καθυστέρησε λίγο

Πολλά «γιατί» μπορούν να προστεθούν στη τραγική αυτή ιστορία, και είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα μεγαλύτερο ζήτημα ως κοινωνία.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Τι συμβαίνει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων και δεν κάνουν κάτι αυτονόητο με βάση τη λογική, την ενσυναίσθηση, την αξιοπρέπεια, όλα αυτά που τέλος πάντων συνιστούν την έννοια άνθρωπος;  

ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ υπόθεση: ο 36χρονος Αντώνης Καρυώτης, ο επιβάτης που καθυστέρησε λίγα λεπτά να φτάσει στην προβλήτα του Πειραιά εκείνο το βράδυ της Τρίτης, δεν είναι ένας φτωχοδιάβολος, κάτι το οποίο προφανώς μάθαμε αργότερα, και προφανώς πρόδιδε η εμφάνιση και το παρουσιαστικό του, αλλά ένας εξαιρετικά καλοντυμένος τύπος με σχετική άνεση στις κινήσεις του και περίσσια αυτοπεποίθηση. Φτάνει με την ίδια καθυστέρηση λίγων λεπτών στην προβλήτα, ο καταπέλτης είναι κατεβασμένος και επιχειρεί να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε ο Καρυώτης: να μπει στο πλοίο ώστε να ταξιδέψει, γιατί έπρεπε να πάει στην Κρήτη.

Τα δύο μέλη του πληρώματος πώς θα τον αντιμετώπιζαν άραγε; Με τη βιαιότητα που χρησιμοποίησαν εναντίον του Καρυώτη, αποδοκιμασίες και σπρωξίματα για να κατέβει από τον καταπέλτη, που έπρεπε να σηκωθεί για να φύγει το πλοίο, επειδή ο ανταγωνισμός δεν χωράει καθυστερήσεις; Όποιος είναι απολύτως βέβαιος ότι τα μέλη του πληρώματος θα έκαναν ακριβώς το ίδιο και επιπλέον θα αγνοούσαν, με περιφρόνηση, την πτώση του στη θάλασσα και θα έστελναν στον καπετάνιο του πλοίου σήμα ότι μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι του, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Όλοι στην ίδια κοινωνία ζούμε, γνωρίζουμε τους κώδικες αξιολόγησης των ανθρώπων που χρησιμοποιούν πολλοί.

Γιατί σιώπησαν τόσο ηχηρά όλοι αυτοί που γνώριζαν τι είχε συμβεί; Γιατί, ακόμα, υπήρξαν επιβάτες που επίσης σιώπησαν, παρότι γνώριζαν ότι ένας άνθρωπος είχε πεταχτεί στη θάλασσα; Πολλά «γιατί» μπορούν να προστεθούν στη μικρή αυτή ιστορία, που τελικά δεν είναι τόσο μικρή όσο φαίνεται.

Αυτή όμως είναι η μία διάσταση του τραγικού συμβάντος ‒ας το χαρακτηρίσουμε δολοφονία, για να είμαστε πιο ακριβείς‒ που συνέβη εκείνο το βράδυ. Η μικρή αυτή ιστορία, που θα είχε εντελώς διαφορετική έκβαση αν δεν υπήρχαν μαρτυρίες επιβατών και καταγραφές του περιστατικού από κινητά τηλέφωνα, μπορεί να ξεχαστεί σε λίγο καιρό γιατί η επικαιρότητα και η ταχύτητα των γεγονότων δεν μας δίνουν χρόνο για να σκεφτούμε όσο πρέπει όλα όσα συμβαίνουν, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ενός είδους πείραμα ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το συμβάν θα είναι χρήσιμο στους ειδικούς για να βγάλουν ασφαλή, άλλα δυστυχώς επώδυνα συμπεράσματα.

 

Αυτοί οι ειδικοί θα είχαν να μας πουν πολλά: γιατί τα δύο μέλη του πληρώματος λειτούργησαν με τόση βιαιότητα, τι τελικά είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να απαξιώνουν τις ζωές και απόλυτα συνειδητά να μπορούν να τις πετάνε στη θάλασσα, αδιαφορώντας για την τύχη τους, η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από το τέλος; Γιατί ένας καπετάνιος, που δεν στερείται μόρφωσης, δεν είναι ένας «ακατέργαστος» άνθρωπος, σύμφωνα με τα τυπικά χαρακτηριστικά του τουλάχιστον, συμμετέχει σε αυτή την εγκληματική πράξη; Είναι ο ανταγωνισμός και η εταιρεία που επιβάλλουν την απόλυτη συνέπεια στον χρόνο αναχώρησης, και αν ναι, είναι αυτός λόγος να κριθεί υποδεέστερη μια ανθρώπινη, ζωή όταν μάλιστα ο καπετάνιος γνωρίζει με βεβαιότητα ότι αυτή η ζωή δεν έχει καμιά τύχη από τη στιγμή που θα πεταχτεί στη θάλασσα, στα απόνερα του πλοίο;

Θα είχαν να μας πουν πολλά ακόμα οι ειδικοί, π.χ. για τη συμπεριφορά του υπόλοιπου, πολυπληθούς πληρώματος. Η στάση τους οφείλεται στην ανάγκη τους να διατηρήσουν τη δουλειά τους; Στην αδιαφορία, στην αποφυγή εμπλοκής σε κάτι που δεν αγγίζει τους ίδιους, και το ότι απλώς θέλουν την ησυχία τους; Τι συμβαίνει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων και δεν κάνουν κάτι αυτονόητο με βάση τη λογική, την ενσυναίσθηση, την αξιοπρέπεια, όλα αυτά που τέλος πάντων συνιστούν την έννοια άνθρωπος; Γιατί σιώπησαν τόσο ηχηρά όλοι αυτοί που γνώριζαν τι είχε συμβεί; Γιατί, ακόμα, υπήρξαν επιβάτες που επίσης σιώπησαν, παρότι γνώριζαν ότι ένας άνθρωπος είχε πεταχτεί στη θάλασσα; Πολλά «γιατί» μπορούν να προστεθούν στη μικρή αυτή ιστορία, που τελικά δεν είναι τόσο μικρή όσο φαίνεται.

Αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, ωστόσο δεν θα έχανε στο παραμικρό την αξία του. Η ιστορία αυτή όμως έρχεται να προστεθεί σε πολλές άλλες μικρές ή μεγαλύτερες. Αν σκαλίσουμε λίγο τη μνήμη μας και θυμηθούμε την αντιμετώπιση που είχε ο Ζακ Κωστόπουλος όχι μόνο από έναν καταστηματάρχη και ένα-δυο ακόμα φίλους του αλλά από τους περισσότερους περαστικούς και περίοικους που μαζεύτηκαν γύρω από το τραυματισμένο σώμα του, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα μεγαλύτερο ζήτημα ως κοινωνία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Ο Κασσελάκης και ο θρίαμβος της μεταπολιτικής

Η όποια αποδοχή του Κασσελάκη από ένα κομμάτι του ΣYΡIZA είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής σύγχυσης, της χρεοκοπίας πολιτικών προσώπων και εν τέλει των ατέλειωτων λαθών στα οποία υπέπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να κάνει ποτέ αυτοκριτική ή να τα παραδεχτεί.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Όσοι θα ψηφίσουν για νέο ή νέα πρόεδρο θα πρέπει να σκεφτούν αν η επιλογή τους θα συνοδεύεται από πολιτικά ή μεταπολιτικά κριτήρια, αν θα επιλέξουν έναν άνθρωπο που είναι ικανός να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την πολιτική του παρουσία χωρίς να έχει παρελθόν όχι μόνο στον χώρο στον οποίο θέλει να εμπλακεί αλλά γενικότερα στην πολιτική.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ απο την άλλη πλευρά του Ατλαντικού εμφανίζεται στην ελληνική πολιτική ζωή και ταράζει τα όχι ήρεμα, αλλά βαλτωμένα νερά της. Τον έβαλε κι αυτόν ο Τσίπρας στην πολιτική, όπως παλιότερα είχε βάλει τον Γιάνη (ο κορέκτορας επιμένει να βάζει δύο ν), γοητευμένος από τις παράδοξες οικονομικές απόψεις και την αρθρογραφία του σε ιστοσελίδα που πούλαγε τότε αμέτρητα κλικ γιατί ενθουσίαζε πολλούς. Γιατί ένα από τα κριτήρια της μεταπολιτικής είναι η εμπορευσιμότητα, δηλαδή τι πουλάει κάθε εποχή, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ένα απορρυπαντικό αλλά ένα πολιτικό πρόσωπο ή μια πολιτική ιδέα.

Ο Κασσελάκης έχει τα χαρακτηριστικά που όλοι μαθαίνουμε (πλούσιος, νέος, συμπαθής εμφανισιακά, αυτοδημιούργητος κ.ά.) τις τελευταίες ημέρες από χορηγούμενες διαφημίσεις προφανώς του ίδιου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ενθουσιασμένους (από σκοπιμότητα ή αφέλεια) δημοσιογράφους οι οποίοι γράφουν για τον άνθρωπο που ήρθε από το πουθενά να προκαλέσει τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα να φέρει αναστάτωση στην πολιτική ζωή με την υποψηφιότητά του. Πολλοί ήδη άρχισαν να τον θαυμάζουν.

Αν παραδεχτούμε ότι η μεταπολιτική ερμηνεύεται ως το σύνολο της παθολογίας και των συμπτωμάτων της πολιτικής και των ιδεολογιών, το προϊόν της κρίσης της δηλαδή, ο Κασσελάκης αποτελεί τον ιδανικό εκφραστή της. 

Δεν είναι ο υπογράφων που θα κρίνει το εν λόγω εξαιρετικά φιλόδοξο άτομο και τις σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που θα ψηφίσουν για νέο ή νέα πρόεδρο έχουν το πρόβλημα και πρέπει να σκεφτούν αν η επιλογή τους θα συνοδεύεται από πολιτικά ή μεταπολιτικά κριτήρια. Με άλλα λόγια, αν θα επιλέξουν ή όχι έναν άνθρωπο που είναι ικανός –αυτό είναι σαφές– να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την πολιτική του παρουσία σε σχεδόν μηδενικό χρόνο χωρίς να έχει παρελθόν όχι μόνο στον χώρο στον οποίο θέλει να εμπλακεί αλλά γενικότερα στην πολιτική. Αν όσοι ψηφίσουν για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να αφήσουν στην άκρη όσα τους έφεραν σε αυτόν τον χώρο που φέρει αριστερό πρόσημο είναι ένα αποκλειστικά δικό τους θέμα.

 

Αν παραδεχτούμε ότι η μεταπολιτική ερμηνεύεται ως το σύνολο της παθολογίας και των συμπτωμάτων της πολιτικής και των ιδεολογιών, το προϊόν της κρίσης της δηλαδή, ο Κασσελάκης αποτελεί τον ιδανικό εκφραστή της. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θέλει ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας ως απάντηση στην κρίση της πολιτικής.  Κυρίως μπορεί να δώσει σε έναν ηττημένο και απόλυτα απελπισμένο πολιτικά χώρο μια προοπτική, όποια κι αν είναι αυτή. Αν όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκφράζουν και ένα σημαντικό κομμάτι αυτών που θα επιλέξουν τον/τη νέο/-α αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι ο Κασσελάκης έχει αρκετές πιθανότητες να πάει καλά και παράλληλα θα έχει θριαμβεύσει η επικοινωνία έναντι της πολιτικής.

Ο σπουδαίος Ντιντιέ Εριμπόν με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο αποδεικνύει ότι η κρίση της αριστεράς στη Γαλλία δεν είναι αποτέλεσμα προσώπων που βρέθηκαν σε ηγετικές της θέσεις αλλά της μετάλλαξης της αριστεράς. Το περιέγραψε με εύγλωττο τρόπο: «Με έναν ύποπτο ενθουσιασμό, η αριστερά άρχισε να τίθεται υπό την επιρροή νεοσυντηρητικών διανοούμενων οι οποίοι, με το πρόσχημα της ανανέωσης της αριστερής σκέψης, βάλθηκαν να διαγράψουν καθετί αριστερό από την αριστερά».

Κάπου εκεί πρέπει να αναζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις παθογένειες που τον οδήγησαν σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες –στα όρια της πανωλεθρίας οι δυο τελευταίες– και σε μια παρατεταμένη κρίση από την οποία εμφανώς δυσκολεύεται  να βγει. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Φουκουγιάμα έχει διαψευστεί σε όλο τον κόσμο, το τέλος των ιδεολογιών δεν ήρθε ποτέ. Η όποια αποδοχή του Κασσελάκη από ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής σύγχυσης, της χρεοκοπίας πολιτικών προσώπων και εν τέλει των ατέλειωτων λαθών στα οποία υπέπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κάνει ποτέ αυτοκριτική ή να τα παραδεχτεί. Δεν ηττήθηκε η ιδεολογία που έλεγε ότι αποτελεί τον κύριο εκφραστή του.

«Ανεπαρκή τα μέτρα προετοιμασίας για την αντιπυρική περίοδο» – Το άρθρο «κόλαφος» των New York Times

 Περισσότερες από 350 πυρκαγιές έχουν ξεσπάσει τις τελευταίες πέντε ημέρες.

Στις καταστροφικές και φονικές πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα αναφέρονται οι New York Times σε άρθρο τους με τίτλο «Η Ελλάδα μάχεται με τις μεγαλύτερες πυρκαγιές που έχουν καταγραφεί».

Το εκτενές ρεπορτάζ αναφέρεται αναλυτικά στις φωτιές που ξέσπασαν στην Πάρνηθα και την Αλεξανδρούπολη ενώ γίνεται αναφορά και στην παρουσία των ακροδεξιών στον Έβρο και τη «σύλληψη» μεταναστών με την κράτησή τους σε τρέιλερ.

 

Οι επιστήμονες λένε ότι η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, οι οποίες θα γίνουν θερμότερες και ξηρότερες ταχύτερα από το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου καθώς προχωρά η κλιματική αλλαγή. Αυτό το καλοκαίρι ήταν μια κλεφτή ματιά στο μέλλον, το οποίο έρχεται γρήγορα, γράφει το διεθνές μέσο.

Την Τρίτη, τα πτώματα 18 ανθρώπων, ανάμεσά τους δύο παιδιά, εντοπίστηκαν σε δάσος στην περιοχή του Έβρου, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Οι αρχές είπαν ότι πίστευαν ότι οι νεκροί ήταν μετανάστες που τους κατάπιε η πύρινη λαίλαπα, ενώ προειδοποίησαν ότι η ταυτοποίησή τους θα ήταν δύσκολη.

Λίγο βόρεια της Αθήνας, οι αρχές διέταξαν την εκκένωση του οικισμού της Αγίας Παρασκευής, κοντά στον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας, που περιλαμβάνει ένα μοναστήρι και 50 κατοίκους γηροκομείων. Ο καταυλισμός μεταναστών της Αμυγδαλέζας εκκενώθηκε επίσης προληπτικά.

Ανεπαρκή μέτρα

Παρά τις αναβαθμίσεις των πυροσβεστικών δυνάμεων τα τελευταία χρόνια, πρέπει να γίνουν «σημαντικά βήματα» για να μπορέσει η Ελλάδα να ανταποκριθεί στην «ακραία κατάσταση» που υποκινείται από την κλιματική αλλαγή, είπε ο Βασίλης Κικίλιας, επικαλούμενος καταστροφικές πυρκαγιές στη Χαβάη και στον Καναδά ως άλλα παραδείγματα της παγκόσμιας πρόκλησης.

«Η Ελλάδα μάχεται τακτικά με μεγάλες δασικές πυρκαγιές που γίνονται θανατηφόρες. Τα ζεστά, ξηρά, θυελλώδη καλοκαίρια σε συνδυασμό με ιθαγενή πευκοδάση και εύφλεκτα χαμόκλαδα δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για τις φλόγες να αναπτύσσονται εκτός ελέγχου» γράφουν οι NYT και συνεχίζουν:

«Ωστόσο, τα μέτρα προετοιμασίας για την αντιπυρική περίοδο, όπως η δημιουργία αντιπυρικών ζωνών και ο καθαρισμός των ξερών χόρτων, είναι ανεπαρκή. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις λένε ότι η κυβέρνηση δεν χειρίστηκε σωστά τον κίνδυνο και δεν επένδυσε ελάχιστα σε εξοπλισμό πυρόσβεσης και εκπαίδευση».

Έρευνα για τα αίτια της πυρκαγιάς στον Έβρο διέταξε την Τετάρτη ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας να κρύβεται εγκληματική οργάνωση εμπρηστών.

Το δικαστήριο διερεύνησε επίσης την κράτηση 13 μεταναστών από τρεις άνδρες που τους κατηγόρησαν για τις πυρκαγιές και τους έσπρωξαν σε ένα τρέιλερ χωρίς παράθυρο, μεταδίδοντας ζωντανά την «επαγρύπνησή» τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κατεστραμμένες περιουσίες και μια Αθήνα που «καίγεται»

Για τους Αθηναίους, η Πάρνηθα προσφέρει μια ανάπαυλα από τα κύματα καύσωνα σε μια ολοένα θερμότερη πόλη με λίγους χώρους πρασίνου και το εθνικό πάρκο παίζει καθοριστικό ρόλο στην ψύξη της πόλης. Μεγάλο μέρος του βουνού καταστράφηκε από μια σειρά από πυρκαγιές το 2007, όταν πυρκαγιές σκότωσαν επίσης πολλούς ανθρώπους στη νότια περιοχή της Πελοποννήσου της Ελλάδας.

Την Τετάρτη, οι Αθηναίοι αντιμετώπισαν μια δύσκολη μέρα καθώς η ποιότητα του αέρα επιδεινώθηκε και οι εκτεταμένες φλόγες στο βουνό συγκέντρωσαν δυνάμεις.

Στην Κίρκη, ένα μικρό χωριό στον Έβρο, οι κάτοικοι που εκκενώθηκαν τη Δευτέρα επέστρεψαν για να βρουν κατεστραμμένες περιουσίες. «Μεγάλωσα σε αυτό το σπίτι», φώναξε ο Ιωάννης Κάλτσος, 83 ετών, στεκόμενος δίπλα στο κουφάρι ενός μαυρισμένου σπιτιού χωρίς στέγη.

«Στο δρόμο εδώ, είδα ό,τι έχει απομείνει από το δάσος μας. Ήταν το πιο όμορφο μέρος», πρόσθεσε. «Η καρδιά μου έσπασε».

Σε κοντινή απόσταση, στο χωριό Αύρα, ένας αγρότης με τη σύζυγό του, την κόρη του και έναν εργάτη μάχονται με τις φλόγες που αυξάνονταν για να σώσουν τα ζώα τους. Οι πυροσβέστες έφτασαν και ένα ελικόπτερο άδειασε ένα τεράστιο φορτίο νερού, αλλά φαινόταν ότι δεν είχε μεγάλη διαφορά.

«Είναι πολύ αργά», είπε. «Τα ζώα είναι νεκρά». 

πηγή

Είναι ντροπή αυτό που συνέβη για μια ακόμα φορά με τις τηλεοράσεις

 Του Γιάννη Παντελάκη

 

Λίγο πριν τις 5 το πρωί ασθενείς μεταφερόντουσαν απο το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, που κινδύνευε να το αγγίξουν οι φλόγες, σ' ένα πλοίο που είχαν επιτάξει, όλο το βράδυ οι κάτοικοι έζησαν εφιαλτικές στιγμές, οι φωτιές ισοπέδωναν τα πάντα, ολόκληρους οικισμούς, δάση, ζώα, ό,τι εβρισκαν μπροστά τους.

Τις ίδιες ώρες ανάλογες δραματικές καταστάσεις βίωναν πολλές χιλιάδες άνθρωποι στη Ροδόπη, στην Εύβοια, την Κύθνο, στο Δίστομο, στην Καβάλα, την Βοιωτία, σχεδόν στη μισή χώρα. Υπάρχουν νεκροί, υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους, άνθρωποι που ξεσπιτώθηκαν, οι εικόνες που μετέφεραν απλοί χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ήταν τρομακτικές.

Όσοι ήθελαν να μάθουν τι συνέβη εκείνες τις ώρες, έπρεπε να αναζητήσουν τοπικές ιστοσελίδες αβέβαιης αξιοπιστίας και κυρίως να μπουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου κάτοικοι των περιοχών που καιγόντουσαν μετέφεραν τις αγωνίες τους, τα κανάλια ως το πρωί έπαιζαν επαναλήψεις σήριαλ και πολυκαιρισμένες κονσέρβες.

Είναι ντροπή αυτό που συνέβη για μια ακόμα φορά με τις τηλεοράσεις που είναι πρόθυμες να ξοδέψουν άπειρες ώρες ζωντανών μεταδόσεων για την κηδεία της βασίλισσας της Αγγλίας ή του έκπτωτου μονάρχη της χώρας, αλλά καθόλου πρόθυμες να ενεργοποιήσουν μερικούς δημοσιογράφους και τεχνικούς όταν καίγεται η μισή χώρα.

Το ίδιο συνέβη λίγο καιρό πριν, στη Ρόδο, στη Μαγνησία και όπου αλλού καταστράφηκε ένα κομμάτι της χώρας. Έμοιαζε να αναγκαζόντουσαν να αναφερθούν στις καταστροφές μόνο όταν τουρίστες, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, μετέφεραν τις αγωνίες στις χώρες τους και εκεί τα ΜΜΕ έδιναν σημασία και έκταση στο θέμα.

Είναι θλιβερά όλα αυτά που συμβαίνουν. Δεν αφορούν μόνο τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τις σκοπιμότητες και τις παθογένειές τους, πρόκειται για τον ορισμό της δυστοπίας...

Αυτό ήταν σήμερα το πρωί το πρωτοσέλιδο της ert.gr (μέχρι αυτή τη στιγμή, 11:09

Δημοκρατία ή πλουτοκρατία στις ελληνικές παραλίες;

 

γράφει η Σοφία Χουδαλάκη

Ο δημόσιος χώρος είναι μια έννοια εξαιρετικά σημαντική για την δημοκρατική λειτουργία κάθε κοινωνίας. Ο δημόσιος χαρακτήρας κάθε χώρου και λειτουργίας, όπως είναι το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο πανεπιστήμιο, η δημόσια συγκοινωνία, η δημόσια πλατεία, η δημόσια παραλία κτλ, είναι ο χώρος ή η λειτουργία όπου «λειαίνονται», μειώνονται ή σβήνουν οι διαφορές μεταξύ οικονομικά διαφορετικών ανθρώπων. Είναι εκεί που η κάθε οικονομική διαφορά μεταξύ των ανθρώπων δεν έχει σημασία, γιατί αναγνωρίζουμε όλοι ότι κάποια αγαθά ή υπηρεσίες πρέπει να είναι ανεξάρτητες από τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι ένα παιδί που προέρχεται από μια οικονομικά ασθενή οικογένεια θα έπρεπε να έχει τις ίδιες ευκαιρίες μόρφωσης με ένα παιδί που προέρχεται από μια εύπορη οικογένεια. Αυτό σημαίνει, ότι ένας ασθενής που βασανίζεται από κάποια πάθηση και δεν έχει χρήματα έχει το ίδιο δικαίωμα στη θεραπεία ή την ιατρική φροντίδα, όπως εκείνος ο ασθενής που έχει χρήματα. Αυτή η διάσταση της δημόσιας λειτουργίας των χώρων είναι ζήτημα που αν το προεκτείνουμε σε όλα τα πεδία της ζωής καταλήγει στην δημοκρατικότητα που θέλουμε (όχι όλοι μας) να διατρέχει την κοινωνία μας.

Η άποψη που εκφράζει ο δημοσιογράφος της αθηναϊκής εφημερίδας, καταργεί ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα του δημόσιου και προβάλει σαν «λογική» τη γκετοποίηση των παραλιών. Βέβαια, πολύ πριν έρθει αυτή η γκετοποίηση του δημόσιου χώρου, έχει προηγηθεί η γκετοποίηση της Παιδείας, με την σκόπιμη υστέρηση των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων έναντι των ιδιωτικών, η γκετοποίηση των νοσοκομείων, με την εγκατάλειψη των δημόσιων δομών υγείας και την ενίσχυση των ιδιωτικών, η γκετοποίηση των ζωνών κατοικίας κτλ. Τώρα προχωράμε και στις παραλίες με το λογικοφανές επιχείρημα, ότι «Είναι λογικό να μην θέλουν δίπλα στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα τους να έρθει μια τετραμελής οικογένεια, με την ομπρέλα της, την πετσέτα της και τα ταπεράκια της». Στο πλαίσιο αυτής της άποψης, να διευκρινίσουμε ότι ούτε η οικογένεια επιθυμεί να συνυπάρξει σε ένα περιβάλλον επιδειξιομανίας κάθε προσανατολισμού, γούστου και αισθητικής. Η οικογένεια θέλει τη δημιουργία οικογενειακών αναμνήσεων, θέλει την ανάπτυξη συναισθηματικών δεσμών της επόμενης γενιάς με τούτην εδώ τη χώρα, με τις παραλίες της και τα βουνά της. Δεν θέλει να γίνει δέκτης ούτε του ήθους, ούτε της αισθητικής, ούτε της συμπεριφοράς εκείνων που πηγαίνουν στις παραλίες «για να τους δουν και για να δουν».

Και σε αυτό το σημείο εγείρεται το ερώτημα:

«Με ποιο κριτήριο θα χωρίσουμε τις παραλίες σε εκείνες που θα μπορούν να πάνε οι οικογένειες και σε εκείνες που θα μπορούν να ικανοποιούνται οι επιδειξιομανείς “πλούσιοι”;» …οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, συνήθως είναι περισσότερο επιδειξιομανείς και πολύ λιγότερο πλούσιοι.

Κατά τη δεκαετία του 1970 υπήρξε έντονο το κίνημα των γυμνιστών στις ελληνικές παραλίες. Ευρωπαίοι, τότε, κατέκλυζαν ολόκληρες περιοχές αναζητώντας χώρους κατάλληλους για να εκφράσουν τη επιθυμία τους για γυμνισμό, χωρίς καμία διάθεση ούτε να προσβάλλουν, ούτε να ενοχλήσουν αλλά κυρίως ούτε να εκτοπίσουν τους άλλους λουόμενους. Σταδιακά, δημιουργήθηκαν τόποι στους οποίους οι γυμνιστές βρήκαν χώρους έκφρασης και δημιούργησαν μια τοπική παράδοση. Ο τίτλος «παραλία γυμνιστών» αποδόθηκε εθιμικά από τους ντόπιους και χωρίς κανένας ποτέ να αποκλειστεί από την πρόσβαση στην παραλία, όλοι έβρισκαν έναν τόπο να απολαύσουν το μπάνιο τους χωρίς να ενοχλούν ή να ενοχλούνται.  Σήμερα, δεν μιλάμε για μια αυθόρμητη διαφοροποίηση των παραλιών, ανάλογα με τις επιθυμίες του καθενός. Σήμερα μιλάμε για εκτοπισμό, ακόμα και με τη βία, των παραδοσιακών λουόμενων από τους τόπους στους οποίους απολάμβαναν τη θάλασσα επί δεκαετίες. Το χειρότερο είναι, ότι απόψεις σαν αυτές που διαβάζουμε στον Τύπο, προσπαθούν να καταστήσουν αυτόν τον εκτοπισμό σαν ηθικά έγκυρο, σαν λογικό και ευσταθή. Είναι κατανοητό ότι για τους θιασώτες της «ελεύθερης αγοράς» τα παραπάνω όντως ευσταθούν. Άραγε, στο πλαίσιο της δικής τους λογικής, να περιμένουμε αντίστοιχη επιχειρηματολογία και για τα στασίδια στις εκκλησίες;

Μια απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα για τον διαχωρισμό των παραλιών θα ήταν να υιοθετήσουμε το κριτήριο του πλήθους. Να δούμε πόσοι, τέλος πάντων, είναι αυτοί οι «ιδιαίτερα πλούσιοι» που θέλουν ιδιωτικές παραλίες και ενοχλούνται από τα παιδιά μας και πόσοι είμαστε εμείς, που θέλουμε απλώς να κάνουμε μπάνιο στις θάλασσες της πατρίδας μας. Αν η βούληση του καθενός αξίζει ισότιμα, και στη δημοκρατία υποτίθεται ότι αξίζει ισότιμα, τότε το κριτήριο είναι δημογραφικό και εφαρμόζεται αναλογικά. Ωστόσο, δεν φαίνεται να προκύπτει πολύ δημοκρατικά αυτός ο αποκλεισμός των πολλών προς όφελος των λίγων. Για την ακρίβεια, φαίνεται ότι το κριτήριο είναι κυρίως οικονομικό. Φαίνεται ότι απόψεις σαν αυτές που διαβάζουμε προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν λογικό, ότι το δικαίωμα στην κατοχύρωση  της επιθυμίας κάποιου μπορεί να εδράζεται στην οικονομική του επιφάνεια. Είναι η σύγχρονη ηθική της πλουτοκρατίας, όπου αυτός που έχει χρήματα θεωρεί «λογικό» να επιβάλλει τις επιθυμίες του. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο καθένας βαφτίζει φυσιολογικό ό,τι τον συμφέρει, εμείς, οι οικογενειάρχες που προσπαθούμε να βρούμε λίγη δροσιά και χαλάρωση στη θάλασσα, γιατί οφείλουμε να δεχτούμε σαν φυσιολογική αυτή την επιβολή της οικονομικής ισχύος; Λοιπόν, όχι. Δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε κανονικό, ούτε αποδεκτό να μας εκτοπίζουν από τις παραλίες, επειδή κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να αγοράσουν την αποκλειστική χρήση αυτού του κομματιού της Ελλάδας.

Αν έχω να επιλέξω μεταξύ της ανάγκης μιας οικογένειας να ξεκουραστεί, να παίξει με τα κουβαδάκια της και να φάει τα κεφτεδάκια της από το τάπερ της γιαγιάς και ενός επιδειξιομανούς κυρίου ή κυρίας να προβάλει τον πραγματικό ή πλαστό πλούτο του παραγγέλνοντας κοκτέιλ που τιμολογείται όσο ένα μεροκάματο,   θα επιλέξω την οικογένεια. Στο κάτω-κάτω, ο «μπατιροτουρισμός» με τον οποίο μας «απειλεί» το συγκεκριμένο άρθρο εάν δεν αποδεχτούμε τον αποκλεισμό μας προς όφελος των «πλουσίων τουριστών που κάνουν δημόσιες σχέσεις στις παραλίες», είναι κατά πάσα πιθανότητα ο αντίστοιχος πολίτης μιας άλλης χώρας που παλεύει, όπως κι εμείς, να ζήσει μια βδομάδα διακοπών, ενώ του έχουν κόψει (κι εκείνου όπως κι εμάς) κάθε δυνατότητα για ασφάλεια εργασιακή, για νοσηλεία, για εκπαίδευση κτλ. Και αυτό είναι ένα μέλλον που εμείς δεν το προκαλούμε με τη συμπεριφορά μας στην τουριστική οικονομία της χώρας μας, αλλά έρχεται κατά πάνω μας ως απότοκο των εργασιακών και οικονομικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Όλοι μας, κάθε «μπατιροτουρίστας» αλλοδαπός ή ημεδαπός, οφείλει να θυμάται ότι το δημοκρατικό του δικαίωμα κερδίζεται με πάλη ενάντια στη βαρβαρότητα και διατηρείται από τη δική του πολιτισμένη και ευπρεπή άσκηση αυτού του δικαιώματος.

Υ.Γ. Επιτρέψτε μου μια προσωπική κατάθεση που προκύπτει από την πολυετή εμπειρία μου με «ακριβούς» τουρίστες. Κατά κανόνα, οι επισκέπτες της χώρας μας που έχουν παιδεία και οικονομική ευχέρεια άνω του μέσου όρου, ψάχνουν εναγωνίως για αυθεντικές εμπειρίες των ντόπιων κάθε περιοχής. Πηγαίνουν σε ταβερνάκια και καφενεία σε χωριά, ψάχνουν τα πανηγύρια και τις παραδοσιακές εκδηλώσεις και κυκλοφορούν με πρόχειρα ρούχα από αυτά που τα φοράς για μια σεζόν και τέλος. Οι άλλοι, αυτοί που επιδίδονται στις δημόσιες σχέσεις της ξαπλώστρας, συνήθως έχουν τεράστια ψυχολογική και οικονομική ανάγκη να κλείσουν «δουλειές», να δείξουν επιτυχημένοι ποιο πολύ από ότι στην πραγματικότητα είναι και δεν θέλουν δίπλα τους «τα ταπεράκια» διότι τους θυμίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να ζουν για να καταφέρουν να έχουν θέρμανση τον χειμώνα στα σπίτια τους ή φαγητό στα ψυγεία τους.

Καλές, αυγουστιάτικες βουτιές! Με τις ψάθες μας, τα ψυγειάκια μας και τα ταπεράκια μας γεμάτα!

 

Έχει χαθεί η μπάλα! – Το πανό στο «Καραϊσκάκη»

Λίγα 24ωρα μετά τη δολοφονία του φιλάθλου της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη, κατά τη διάρκεια της εγκληματικής επίθεσης στη Νέα Φιλαδέλφεια από τους ναζιστο-χούλιγκανς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, έγινε κάτι αδιανόητο, στο γήπεδο «Καραϊσκάκη». 

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε την βελγική Γκενκ για την πρόκριση στα play offs του Europa League και  κατά τη διάρκεια του αγώνα ορισμένοι ανέβασαν πανό που έγραφε «Βασίλης Ρουμπέτης 1985-2023». 

Πρώτα απ’ όλα, για τους μη γνωρίζοντες, να ενημερώσουμε ποιος ήταν ο Bασίλης Ρουμπέτης.

Ο  Ρουμπέτης ήταν γνωστός στη νύχτα και στις φυλακές και βρέθηκε δολοφονημένος στις αρχές Ιουνίου. Η διπλή μαφιόζικη δολοφονία των Βασίλη Ρουμπέτη και Διονύση Μουζακίτη, στον Κορυδαλλό, αποδίδεται σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών της λεγόμενης Greek Mafia.

Ο Ρουμπέτης ήταν καταδικασμένος για «συνέργεια σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως» στην δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου το 2007. 

Ο Ρουμπέτης κυκλοφορούσε με θωρακισμένη Mercedes που ανήκει στον πρόεδρο του Παναθηναϊκού Γιάννη Αλαφούζο, κάτι που είχε επιβεβαιώσει και ο ΣΚΑΪ, μετά τη δολοφονία:  «Επιβεβαιώνουμε ότι το όχημα που φέρεται να εμπλέκεται με τη δολοφονική επίθεση που σημειώθηκε χθες το βράδυ στον Κορυδαλλό ανήκει στην εταιρεία Ειδήσεις Ντοτ Κομ Α.Ε.. από το 2010. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν παροπλισμένο και δεν γνωρίζουμε πώς βρέθηκε στην κατοχή του δολοφονηθέντος. Βρισκόμαστε σε επικοινωνία με της Αρχές για κάθε περαιτέρω πληροφορία και συνδρομή».

Εύλογο ήταν τότε το ερώτημα: Τι σχέση μπορεί να είχε ο οργανωμένος οπαδός μιας ομάδας (του Ολυμπιακού) με αυτοκίνητο του ιδιοκτήτη του «αιωνίου» αντιπάλου της;

Όπως αναφέραμε και στην αρχή, το πανό στο «Καραϊσκάκη» ανέβηκε λίγα 24ωρα μετά το έγκλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στην ιστορία της επίθεσης, σύμφωνα με έγγραφα που έχουν δημοσιοποιηθεί, αλλά και δημόσιες αναρτήσεις φαίνεται να εμπλέκονται ορισμένοι που δηλώνουν οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού. 

Μια παρατήρηση: Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα τα παραπάνω με τους φιλάθλους των ομάδων που αγαπούν το ποδόσφαιρο; -Απάντηση: Απολύτως καμία! 

Ορισμένα ερωτήματα για το πανό που αναρτήθηκε στο «Καραϊσκάκη»: 

– Τι ακριβώς τίμησαν αυτοί που σήκωσαν το πανό;

– Τι έχει να πει ΠΑΕ Ολυμπιακός, η οποία απλά παρακολούθησε το «θέαμα» επί 90 λεπτά; Θεωρεί ότι τιμάται κάτι με αυτό το πανό;

Κι ένα σχόλιο: Με αυτά και με αυτά έχει χαθεί η μπάλα κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνο! 

πηγή