Ο Τσίπρας πίσω από την κουρτίνα

 

Τελικά θέλει να επιστρέψει ο Αλέξης Τσίπρας; Όλα φαίνεται πως παραμένουν ανοιχτά.

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

«Καμία διάθεση να επιτεθεί στον Τσίπρα που, όπως λέει, τον φύτεψε στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει φυσικά ο Κασσελάκης. Είναι η πολιτική απειρία του και η άγνοια, σε συνδυασμό με έναν αυθορμητισμό που δεν ελέγχει πάντα». Φωτ.: Dimitris Kapantais / SOOC

ΟΤΑΝ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΔΙΝΕ πράσινο φως στον Στέφανο Κασσελάκη, την επικράτηση του οποίου επιδοκίμασε, το θετικό σενάριο γι' αυτόν ήταν να σταθεροποιηθεί και να αντέξει μέχρι τις ευρωεκλογές, ενώ το αρνητικό ήταν να πέσει πριν από αυτές. Εδώ και μερικές μέρες η διευθυντική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει έρθει αντιμέτωπη με το αρνητικό σενάριο, γι' αυτό και αποφάσισε να κάνει damage limitation ο ίδιος ο Τσίπρας.

 

Οι συναντήσεις που έκανε πριν από λίγες μέρες είχαν όλες τον ίδιο σκοπό, ο οποίος περιελάμβανε: ανίχνευση προθέσεων, να μην υπάρξουν άλλες αποχωρήσεις, να μη φύγει η Αχτσιόγλου και κλείσιμο του ματιού για τη μετά Κασσελάκη περίοδο, η οποία μπορεί να έρθει σύντομα – αρκεί βεβαίως να υπάρχει το κόμμα.

 

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Τσίπρας παρενέβη, λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζουν. Ήταν όμως η πρώτη φορά που επέλεξε να το κάνει (και) δημόσια.

 

Ο Κασσελάκης ζυμώνεται πολιτικά καθημερινά με τους ανθρώπους του Πολάκη που έχουν ακριβώς αυτή την άποψη για το μαξιλάρι και τον Τσακαλώτο και δεν την έκρυψαν ποτέ. «Βεβαίως και αυτή η πολιτική είχε την έγκριση Τσίπρα, αλλά ο Κασσελάκης δεν έκανε τόσο σύνθετες σκέψεις. Το είπε όπως του βγήκε. Αυτό είναι όλο».

Ο Κασσελάκης έχει πει ότι τον συμβουλεύεται και ότι ο Τσίπρας δεν του αρνείται ποτέ την επαφή και τις συμβουλές. Του έχει άλλωστε από καιρό διαθέσει στενούς συνεργάτες του για να τον συνδράμουν (Καλπαδάκης, Παπαδάκης κ.ά.), ορισμένοι εκ των οποίων ενημερώνουν τον Τσίπρα για όσα συμβαίνουν καθημερινά.

 

Την «πολιτική καθοδήγηση» του Κασσελάκη έχει αναλάβει από την αρχή ο Παύλος Πολάκης, τη γραμμή του οποίου ακολουθεί, και αυτό έχει δημιουργήσει κάποιες παρεξηγήσεις. Γι' αυτό, λένε οι πληροφορίες, ο Τσίπρας χρειάστηκε και στο παρελθόν να παρέμβει, αλλά αθόρυβα.

 

Πηγή από τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την ομιλία του Κασσελάκη στον Economist – με τη θετική αναφορά στο περιβόητο «μαξιλάρι», η οποία υποστηρίζουν ότι γράφτηκε από συνεργάτη του Τσίπρα για να αποφευχθούν τα προβλήματα που προκάλεσε η ομιλία του στον ΣΕΒ (κατηγορήθηκε ως «εκτός γραμμής»).

 

Εκείνη η θετική αναφορά στο μαξιλάρι δεν θα γινόταν ποτέ, αν δεν είχε υπάρξει «δάκτυλος Τσίπρα», λένε. Αυτό φάνηκε και στη συνέχεια, όταν ο Κασσελάκης σε μία πρόχειρη τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στον δρόμο είπε ότι «πιο μνημονιακή απόφαση από το μαξιλάρι του Τσακαλώτου δεν έχει γίνει».

 

 

Ο καβγάς για το μαξιλάρι

Ήθελε ο Κασσελάκης να στοχοποιήσει τον Τσίπρα, όπως υποστήριξαν κάποιοι από την εσωκομματική αντιπολίτευση, επισημαίνοντας ότι το μαξιλάρι δεν ήταν μόνο πολιτική Τσακαλώτου, αλλά και πολιτική Τσίπρα; Η απάντηση είναι όχι. «Καμία διάθεση να επιτεθεί στον Τσίπρα που, όπως λέει, τον φύτεψε στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει φυσικά ο Κασσελάκης. Είναι η πολιτική απειρία του και η άγνοια, σε συνδυασμό με έναν αυθορμητισμό που δεν ελέγχει πάντα» αναφέρει η ίδια πηγή.

 

Ο Κασσελάκης ζυμώνεται πολιτικά καθημερινά με τους ανθρώπους του Πολάκη που έχουν ακριβώς αυτή την άποψη για το μαξιλάρι και τον Τσακαλώτο και δεν την έκρυψαν ποτέ. «Βεβαίως και αυτή η πολιτική είχε την έγκριση Τσίπρα, αλλά ο Κασσελάκης δεν έκανε τόσο σύνθετες σκέψεις. Το είπε όπως του βγήκε. Αυτό είναι όλο».

 

Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι ο Κασσελάκης ούτε πρόθεση είχε να τον θίξει ούτε «τον παίρνει» να το κάνει. Φωτ.: Aris Oikonomou / SOOC

   

Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι ο Κασσελάκης ούτε πρόθεση είχε να τον θίξει ούτε «τον παίρνει» να το κάνει. Μπορεί να είναι εκλεγμένος πρόεδρος, αλλά δεν ελέγχει ούτε το κόμμα ούτε τους μηχανισμούς του. Δεν έχει καν δικούς του ανθρώπους, στελέχη που να αναφέρονται (μόνο) σε αυτόν. Δεν ξέρει τη γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ και δεν υπάρχει καμία αντιστοιχία με την περίπτωση Αλαβάνου-Τσίπρα. Αυτά που λέει κατά καιρούς οφείλονται σε γκάφες, που γίνονται λόγω απειρίας και άγνοιας, τις οποίες το επιτελείο του φροντίζει καθημερινά να τις περιορίζει και το έχει καταφέρει σε κάποιον βαθμό.

 

Παρόλ' αυτά συνεργάτες της Αχτσιόγλου προσπάθησαν να κατηγορήσουν τον Κασσελάκη ότι με όσα είπε για το μαξιλάρι στοχοποίησε και τον Τσίπρα. Γιατί όμως να στοχοποιήσει τον «ευεργέτη» του, χάρη στον οποίο βρέθηκε να διοικεί από το πουθενά ένα κόμμα και όποτε εκείνος το θελήσει, μπορεί να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού;

 Το ορόσημο των ευρωεκλογών και οι συναντήσεις του Τσίπρα

 

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συζήτησαν με πρόσωπα που τους μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρουν ότι η επωδός ήταν η ίδια: πως δεν πρέπει να φύγουν τώρα άλλοι, αλλά να παραμείνουν και να δουν τι θα γίνει μετά τις ευρωεκλογές. Σε κάποιους μάλιστα άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί να αποκτήσουν ρόλο μετά από τις ευρωεκλογές, οπότε ο Κασσελάκης μπορεί και να φύγει – αναφερόμενος πιθανόν στο ενδεχόμενο να φέρει χαμηλότερα ποσοστά και να του ζητηθεί να παραιτηθεί.

 

Αυτό που φαίνεται να ανησυχεί τον Τσίπρα περισσότερο από όλα είναι να μη φύγει τώρα η Αχτσιόγλου και οι βουλευτές που συμπορεύονται μαζί της. Όλοι πρόσεξαν ωστόσο, ότι ενώ ζήτησε τη μεσολάβηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και επιχείρησε να της μεταφέρει το μήνυμα μέσω του Νάσου Ηλιόπουλου, δεν επιδίωξε συνάντηση με την ίδια την Αχτσιόγλου. Δεν αποκλείεται να γίνει και αυτό, αλλά για την ώρα οι σχέσεις τους έχουν ψυχρανθεί. Βασική αιτία είναι ότι όταν η Αχτσιόγλου είχε ζητήσει από τον Τσίπρα να παρέμβει για να διαψεύσει δημοσίευμα που ανέφερε ότι του είχε στείλει SMS ζητώντας του να παραιτηθεί, εκείνος αρνήθηκε να το κάνει, επικαλούμενος την ουδετερότητα.

 

   

Αυτό που φαίνεται να ανησυχεί τον Τσίπρα περισσότερο από όλα είναι να μη φύγει τώρα η Αχτσιόγλου και οι βουλευτές που συμπορεύονται μαζί της. Φωτ.: Dimitris Peristeris / SOOC

 

Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριξε την υποψηφιότητα της Αχτσιόγλου, θεωρεί ότι το δημοσίευμα για το SMS, με τίτλο «το μήνυμα που εξόργισε τον Αλέξη και τα βρόντηξε», ήταν συκοφαντικό και έδρασε καταλυτικά. «Ήταν μια προβοκάτσια που στήθηκε εναντίον της για να υπηρετήσει το αφήγημα της υπονόμευσης του Τσίπρα, κάτι που δούλεψε υπέρ του Κασσελάκη» λέει. «Η Αχτσιόγλου δεν έστειλε ποτέ αυτό το SMS και ο Τσίπρας ήταν ο μόνος που μπορούσε να το διαψεύσει και να σταματήσει την αναπαραγωγή της ψεύτικης είδησης. Αλλά δεν το έκανε. Επικαλέστηκε την ουδετερότητά του και δεν μίλησε. Εντέλει η σιωπή του στην πράξη δεν ήταν ουδέτερη, καθώς ευνόησε όσους από σκοπιμότητα διακίνησαν ένα τέτοιο ψέμα».

 

Παρόλ' αυτά ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να φύγουν άλλα στελέχη σε αυτήν τη φάση, ούτε να χρεωθεί ο ίδιος ευθύνες για την διάσπαση, αν και αρκετοί πρόσεξαν ότι δεν έκανε καμία αντίστοιχη παρέμβαση για να μη φύγουν ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης και η «Ομπρέλα». Συμπτωματικά ή όχι, αυτοί κατηγορούνταν ως «βαρίδια» για μια πλευρά του κόμματος, που θεωρούσε ότι, μεταξύ άλλων, εμπόδιζαν τον Τσίπρα να στρίψει το κόμμα προς το κέντρο και να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ «κυβερνώσα αριστερά».

 

Ο ίδιος ο Κασσελάκης μιλούσε και αυτός, μήνες πριν, για «βαρίδια του κόμματος» που πρέπει να φύγουν για να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, με σημερινούς συνεργάτες του να μιλάνε για εκκαθαρίσεις, και μάλλον εκτός από εκείνον, δύσκολα θα βρισκόταν κάποιος άλλος πρόθυμος για να κάνει αυτήν τη δουλειά.

 

Ο ίδιος ο Κασσελάκης μιλούσε και αυτός, μήνες πριν, για «βαρίδια του κόμματος» που πρέπει να φύγουν για να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φωτ.: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI

Είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας μετά την ήττα των βουλευτικών εκλογών αρχικά δεν ήθελε να φύγει. Το αποφάσισε τρεις μέρες αργότερα, αλλά και τότε απέφυγε να πει ότι παραιτείται. Επιλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποίησε, είπε ότι παραμερίζει για να περάσει το νέο κύμα.

 

Ένα από τα πιο παλιά στελέχη του κόμματος που αποχώρησαν αναφέρει ότι ο Τσίπρας δεν είχε καμία διάθεση να απολογείται στο συνέδριο για την εκλογική συντριβή, καθώς θεωρεί ότι όλοι χάρη σε αυτόν έγιναν υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη. «Ούτε να χρεωθεί τις επερχόμενες ήττες ήθελε και τον βόλευε να ξεφορτωθεί μερικά στελέχη που θεωρούσε ότι κρατούσαν το κόμμα σε ομηρία και το καταδίκαζαν να παραμένει στο “αριστεροχώρι”, ενώ αυτός επιθυμούσε να μετακινηθεί προς το κέντρο». Τη διαγραφή ιστορικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ όμως, «μόνο κάποιος χωρίς δεσμούς και με άγνοια του χώρου και της ιστορίας του θα τη ζητούσε».

 

 

Από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποχωρήσει και 45 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που ανήκουν στην «Ομπρέλα» και πολλά απλά μέλη πανελλαδικά, αλλά ούτε σε αυτούς ζήτησε κανείς να γυρίσουν πίσω. Μερικά από τα παλιά στελέχη αποχώρησαν πολύ απογοητευμένα, και ένας από αυτούς ήταν ο Νίκος Βούτσης, ο οποίος προσπάθησε πριν αποχωρήσει να επικοινωνήσει με τον Αλέξη Τσίπρα για να βρεθεί μία διέξοδος, αλλά αποδείχθηκε μάταιο.

 

Τελικά θέλει να επιστρέψει ο Τσίπρας; Πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Να επιστρέψει μετά τις ευρωεκλογές σε ένα κόμμα απαλλαγμένο από βάρη και να έχει μπροστά του τρία χρόνια καθαρά, μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, χωρίς να μεσολαβεί κάποια άλλη εκλογική διαδικασία. Ομως εκείνος ο σχεδιασμός προϋπέθετε να υπάρχει το κόμμα και να μη διαλυθεί.

 

Τώρα ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός, καθώς η κατάσταση έχει ξεφύγει. Τα ποσοστά του κόμματος στις δημοσκοπήσεις είναι σε ελεύθερη πτώση, αλλά όσοι παραμένουν, ομνύουν στον Τσίπρα. Όλα λοιπόν, όπως φαίνεται, παραμένουν ανοιχτά και η συνέχεια εξαρτάται από το πόσοι τελικά θα μείνουν. Για άλλη μια φορά το σχέδιο είναι «βλέποντας και κάνοντας», ίσως γιατί, όπως είπε πρόσφατα ένας ευρωβουλευτής που εξελέγη με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέλιος Κούλογλου, «ο Τσίπρας δεν είναι σκακιστής, είναι ταβλαδόρος».

Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που υπουργός ενθουσιάζεται που έχασε 21 δισ. και εισέπραξε 1,45 δισ

 

Ο έλληνας υπουργός οικονομικών Κ. Χατζηδάκης τον ακούσαμε να δηλώνει διθυραμβικά ότι είχε μεγάλη επιτυχία η μια ιδιωτικοποίηση, μεγάλη επιτυχία η άλλη ιδιωτικοποίηση ωσάν να είναι υπουργός της Ακτής Ελαφαντοστού και όχι έλληνας υπουργός

 

 

Όταν η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος δεν είναι αυτοσκοπός, όταν η επικοινωνία επισκιάζει την ουσία, όταν το μαύρο γίνεται ασπρόμαυρο… αμέσως έρχεται στην συνείδηση… κάτι περίεργο έχει συμβεί και μόνο στην Ελλάδα…

Θα ξεκινήσουμε αντίστροφα την περίοδο της καταστροφής στις ΗΠΑ με την κατάρρευση της Lehman Brothers το αμερικανικό δημόσιο ο τότε υπουργός οικονομικών Henry Paulson (έως 2009) πήρε μια μεγάλη απόφαση να στηρίξει ιδιωτικές τράπεζες και ασφαλιστικές αποτρέποντας την κατάρρευση.

Το αμερικανικό δημόσιο ανακεφαλαιοποίησε τράπεζες κατά παράβαση της παράδοσης…

Η Citigroup, η AIG και άλλες έλαβαν κρατική βοήθεια και το αποτέλεσμα ήταν το 2011 όταν ξεκίνησε να πουλάει το αμερικανικό δημόσιο έφυγε με κέρδος 42 δισεκ.

Πάμε τώρα στην Ελλάδα…

 

Το 2012 σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη ανακεφαλαιοποίηση λόγω του PSI+ και του 72% haircut που επιβλήθηκε στα κρατικά ελληνικά ομόλογα.

Το αποτέλεσμα ήταν ζημία 35 δισεκ.

Ωστόσο όπως έχουμε αναλύσει οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει κάθε λογικής οικονομική βοήθεια από το ελληνικό κράτος ύψους 102 δισεκ. – περιλαμβάνονται και οι κρατικές εγγυήσεις 17,8 δισεκ. – ο νόμος Αλογοσκούφη, τα 54 δισεκ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το DTC η αναβαλλόμενη φορολογική απαίτηση στα 12,8 δισεκ. κ.α.

 

Φθάσαμε τέλος 2023 και το ελληνικό δημόσιο επέλεξε με συνοπτικές και ταχύτατες διαδικασίες σαν να υπάρχει αγωνία και άγχος να γίνουν όλα βιαστικά πίεσε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να υλοποιηθεί το πλάνο αποεπένδυσης.

Το ΤΧΣ λειτούργησε σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο δεν είχε καμία επιλογή… βρίσκεται σε ξεκάθαρη ομηρία λόγω της απαράδεκτης ανακεφαλαιοποίησης του 2012…

 

Τι έχασε το ελληνικό δημόσιο

 

Στην Eurobank το ΤΧΣ επένδυσε συνολικά 10 δισεκ. σε κεφάλαια 5,72 δισεκ και σε κάλυψη χρηματοδοτικού κενού άλλα 4,20 δισεκ. ευρώ, αθροιστικά περίπου 10 δισεκ. ευρώ…

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) πήρε 93,65 εκατ δηλαδή ζημιά περίπου 10 δισεκ. ευρώ.

 

Το ΤΧΣ επένδυσε στην Alpha bank 3,96 δισεκ και πήρε 293,48 εκατ.

Η ζημιά από την Alpha bank ανέρχεται σε 3,96 δισεκ. – 294 εκατ = 3,66 δισεκ. ευρώ.

 

Το ΤΧΣ επένδυσε στην Εθνική 9,38 δισεκ. εκ των οποίων 8,46 δισεκ. σε κεφάλαια

Καθώς και funding gap το χρηματοδοτικό κενό τραπεζών που έσπασαν σε καλές και κακές π.χ. FBBank 456 εκατ που κατέληξε στην Εθνική τράπεζα και πλήθος συνεταιριστικών τραπεζών…

Άθροισμα περίπου 9,38 δισεκ. ευρώ.

Το ΤΧΣ πούλησε το 22% της Εθνικής τράπεζας ή 201,237 εκατ μετοχές έναντι 1,067 δισεκ. ευρώ στην τιμή των 5,30 ευρώ με την υπερκάλυψη στο βιβλίο προσφορών να φθάνει τις 8,1 φορές και στην Ελλάδα 1,95 φορές ή 475 εκατ ευρώ.

Στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας έχει απομείνει το 18,39% των μετοχών της Εθνικής.

Το 18,39% σήμερα αξίζει 970 εκατ ευρώ οπότε το σύνολο της περιουσίας του ΤΧΣ στην Εθνική πωληθείσες μετοχές και διακρατειθείσες έως την επόμενη πώληση αξίζει 2 με 2,1 δισεκ. ευρώ.

Η ζημία από την Εθνική τράπεζα είναι 7,2 δισεκ. ευρώ περίπου σε σημερινές τιμές...

 

Ο έλληνας υπουργός οικονομικών Κ. Χατζηδάκης τον ακούσαμε να δηλώνει διθυραμβικά ότι είχε μεγάλη επιτυχία η μια ιδιωτικοποίηση, μεγάλη επιτυχία η άλλη ιδιωτικοποίηση ωσάν να είναι υπουργός της Ακτής Ελαφαντοστού και όχι έλληνας υπουργός.

Ένας σοβαρός υπουργός οικονομικών θα ανέλυε στην ελληνική κοινωνία την πραγματικότητα.

Θα εξηγούμε πως προέκυψε η ζημιά των 21,5 δισεκ. και θα εξηγούσε ότι οι εισπράξεις 1,45 δισεκ. ήταν το καλύτερο που μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα σε αυτή την συγκυρία άπαξ και τα λάθη – τα εγκληματικά λάθη – του παρελθόντος δεν διορθώνονται.

Ο υπουργός Οικονομικών Κ. Χατζηδάκης παράλειψε μια μικρή λεπτομέρεια… μάλλον θα του διέφυγε η ζημιά των 21,5 δισεκ. αλλά εστίασε στην είσπραξη των 1,45 δισεκ.

Όμως ενώ η ζημιά είναι υπαρκτή ο ελληνικός λαός θα πληρώσει 233,8 δισεκ. ευρώ που είναι τα δάνεια από τους μηχανισμούς στήριξης κανονικότατα…

Αλλά ποιος νοιάζεται για τον ελληνικό λαό… ας είναι καλά οι φίλοι με τις υψηλές προμήθειες που λαμβάνουν…

Και τι είναι 21,5 δισεκ. απλά πλήρωνε έλληνα κορόιδο...

 

 πηγή

Ξανά σε σούπερ μάρκετ ο (παρατηρητής της ακρίβειας) Μητσοτάκης την ώρα που το 90% των εργαζομέων μειώνει την κατανάλωση βασικών αγαθών

 

Εκανε κι αυτη την εβδομάδα τη βόλτα του σε σούπερ μάρκετ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ρόλο παρατηρητή της ακρίβειας.

 

Ο πρωθυπουργός σήμερα, όπως και μια εβδομάδα πριν, πήγε σε σούπερ μάρκετ για να κάνει… έλεγχο στις τιμές, σε ένα ακόμα γελοίο επικοινωνιακό σόου.

 

 

Ο Μητσοτάκης, σε σούπερ μάρκετ της Λεωφόρου Αθηνών, μαζί με τον υπουργό Ανάπτυξης Κώστα Σκρέκα, ενημερώθηκαν, λένε, για τηνπρωτοβουλίας «Μόνιμη Μείωση Τιμής», όπου υποτίθεται πως  έχουν ενταχθεί περισσότεροι από 868 κωδικοί προϊόντων που υπάγονται σε 37 κατηγορίες αγαθών.

 

Δεν ξέρουμε αν τα βρήκε αυτά προϊόντα ο πρωθυπουργός, αλλά οι καταναλωτές, που πάνε κανονικά σούπερ μάρκετ – και όχι ως βόλτα – δεν καταφέρνουν να βρούνε τους «μαγικούς» αυτούς κωδικούς.

 

Επί της ουσίας: Ο Μητσοτάκης,αφού έκανε τον περιπατου του – ως μια ακόμα… εμπειρία – σε σούπερ ας ενημερωθεί και για αυτά τα στοιχεία:

 

–  Το 90% των εργαζομένων μείωσε την κατανάλωση βασικών αγαθών!

 

– Οι Έλληνες «κόβουν» ελαιόλαδο, φέτα και ψάρι

 

– Με σχεδόν 10% έτρεχαν τον Οκτώβρη οι τιμές των βασικών τροφίμων. Συγκεκριμένα, κατά 9,9% αυξήθηκαν οι τιμές σε ψωμί και δημητριακά, κρέατα, ψάρια, γαλακτοκομικά και αυγά, έλαια και λίπη, φρούτα, λαχανικά, ζάχαρη, σοκολάτες, γλυκά, παγωτά, καφέ, κακάο, τσάι, μεταλλικό νερό, αναψυκτικά και χυμούς φρούτων!  

πηγή

 

Αυτός που δεν μιλάει

 

Δίνει είκοσι ευρώ πουρμπουάρ στην ταβέρνα, δημιουργεί ερωτήματα για τις σχέσεις και τις διαθέσεις του, ως ψίχουλο υπενθύμισης της δυναμικής του.

γράφει η Μυρτώ Λιαλιούτη

 

Αυτός που δεν μιλάει παρατηρεί: ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε διαδικασία αλλαγής ηγεσίας με μοναδικό δεδομένο την εκκωφαντική σιωπή του μόνου ανθρώπου που θα μπορούσε να υποδείξει τον διάδοχό του.

 

Επισήμως, ήταν μια διαδικασία πολιτικής ενηλικίωσης.

 

Ανεπισήμως, ήταν τιμωρία – η τοξικότητα που τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να χαλιναγωγηθεί μόνο από τον ίδιο έγινε προεκλογική κανονικότητα.

 

Η υπόνοια του «δεν μπορείτε χωρίς εμένα» επί της ουσίας έκλεινε κάθε συζήτηση για παρέμβαση, ακόμα κι όταν μια εκ των δύο φιναλίστ, που βρισκόταν στο πλάι του στην αποστολή αυτοκτονίας μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών το καλοκαίρι, κατηγορήθηκε ως υπονομεύτρια.

 

Ως παρατηρητής, είδε το ρήγμα που είχε σχηματιστεί στον κομματικό μηχανισμό τα τελευταία χρόνια να βαθαίνει, βγαίνοντας από τις σκιές των οργάνων, των συνεδριάσεων και των κομματικών εκδηλώσεων σε πλήρη δημόσια θέα.

 

Μια φράση, «με εκείνον, για εκείνον» έβαλε το κερασάκι σε ένα φαινόμενο επέλασης που κανείς δεν ήξερε (και ακόμα δεν ξέρει) πού θα καταλήξει.

 

Αυτός που δεν μιλάει ελπίζει. Oχι απαραίτητα τη διάσωση του κόμματός του στη σημερινή του μορφή, αλλά της υστεροφημίας του.

 

Θα αποκαλούσε ποτέ εκείνος «πέμπτη φάλαγγα» την εσωκομματική του αντιπολίτευση;

 

Θα άφηνε να αιωρούνται απειλές για δημοψηφίσματα; Θα δεχόταν να έχει μια κοινοβουλευτική ομάδα με δανεικό χρόνο;

 

Η διαφορά από το «πριν» και το «μετά» είναι ξεκάθαρη. Όμως ακόμα πιο ξεκάθαρη είναι η διαδρομή των τελευταίων πενήντα ημερών.

 

«Φταίμε γιατί ακολουθούσαμε τυφλά το θείο βρέφος. Αυτό πληρώνουμε σήμερα» – η φράση ειπώθηκε στην Κεντρική Επιτροπή, το Σάββατο της διάσπασης, και ενδεχομένως να μην υπήρχε ούτε ως σκέψη μια εβδομάδα πριν.

 

Κι εκείνος, που ήταν απών και δεν την άκουσε, ελπίζει η νοσταλγία των στελεχών του για το κυβερνητικό τους παρελθόν να είναι αρκετή για να μη χάσει την προστιθέμενη αξία της συγκίνησης που προκάλεσε η ξαφνική του παραίτηση ένα καλοκαιρινό μεσημέρι.

 

Ενδεχομένως, ελπίζει και κάτι ακόμα – κάποιος άλλος να κάνει τη δουλειά που (θεωρούσε πως) έπρεπε να γίνει και ο ίδιος δεν άντεξε να κάνει, «καθαρίζοντας» ένα κόμμα που, ακόμα κι αν δεν το ξεστόμισε ποτέ, το θεωρούσε κι εκείνος άρρωστο.

 

Κι ας προσβάλλει την μεγαλύτερη υπέρβασή του, αυτό το υποτιμημένο «μαξιλάρι» που έσωσε την ελληνική οικονομία, γιατί ο άνθρωπος που την έκανε πράξη αποχώρησε.

 

Αυτός που δεν μιλάει τρώει: δίνει είκοσι ευρώ πουρμπουάρ στην ταβέρνα, δημιουργεί ερωτήματα για τις σχέσεις και τις διαθέσεις του, ως ψίχουλο υπενθύμισης της δυναμικής του. Με στυλ κάζουαλ, όταν έχει πέσει ο ήλιος, τόσο όσο ώστε να γίνει πρώτο θέμα λόγω συγκυρίας.

 

Ένα σήμα για τους νυν και στους φερέλπιδες, για όσους μένουν ή σκέφτονται να φύγουν, πως η επιρροή που ασκούσε τόσο καιρό είναι ακόμα ισχυρή.

 

Τόσο ισχυρή που κατάφερε, σε μια δύσκολη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, να περάσει χαλινάρι στον διάδοχό του χωρίς να βγάλει άχνα.

 

Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος «τέως» που διαχειρίστηκε τη σιωπή του στο παρασκήνιο.

 

Για όλους τους ομολόγους του, ακόμα και για εκείνους που έριξαν το κόμμα τους στα βράχια, ισχύει κανόνας απαράβατος: για να σε τιμήσουν κάποτε οι υπόλοιποι, πρέπει πρώτα να σε σέβονται οι δικοί σου.

 

Και ο σεβασμός δεν κερδίζεται μόνο στα πρώτα, αλλά και στα στερνά.

 

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Ο Κασσελάκης και ο κύριος Μανώλης

 

 

Είναι φανερό ότι αν ο Κασσελάκης έβρισκε οποιαδήποτε πόρτα άλλου κόμματος ορθάνοιχτη, θα έμπαινε.

 

Δεν ευθύνεται ο Κασσελάκης που βρήκε χώρο για να συμπεριφέρεται σαν ένας Μεσσίας με απόλυτες εξουσίες και επιδιώκει αδιαμεσολάβητες σχέσεις με τον λαό. Φωτ.: Άρης Οικονόμου/ SOOC

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

  

ΑΝ Ο ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ ήρθε από το Μαϊάμι για διακοπές, βρήκε την πόρτα της Κουμουνδούρου ορθάνοιχτη, μπήκε, κέρδισε την προεδρία του κόμματος και από τότε συμπεριφέρεται σαν ένας μικρός Μουσολίνι της εποχής μας, δεν φέρει ευθύνη ο ίδιος. Για την ακρίβεια, του αναλογεί το μικρότερο ποσοστό ευθύνης.

 

Ο ίδιος απλώς υλοποιεί την άμετρη φιλοδοξία του, έστω κι αν το κάνει με έναν εντελώς κυνικό, ρηχό και συχνά πολιτικά παιδιάστικο τρόπο, έστω κι αν δεν έχει κανένα πολιτικό βάθος και συγκρότηση, έστω κι αν η πολιτική του παιδεία δεν είχε και εξακολουθεί να μην έχει καμία σχέση όχι με την αριστερά αλλά ούτε καν με τον ευρύτερο πολιτικό χώρο που κινείται πέραν της δεξιάς.

 

Είναι φανερό ότι αν ο Κασσελάκης έβρισκε οποιαδήποτε πόρτα άλλου κόμματος ορθάνοιχτη, θα έμπαινε. Οι φιλοδοξίες του δεν έχουν ιδεολογικά ή πολιτικά χαρακτηριστικά, δείχνει αρκετά ευέλικτος ως προς αυτό. Είναι ενδεικτικό ότι όταν διαβάζει κείμενα (όπως αυτά στις ομιλίες του στην Κεντρική Επιτροπή) ή όταν μιλάει σε καλοφτιαγμένα βιντεάκια, προσπαθεί εντελώς αδέξια να εκφράσει συμπυκνωμένες γνώσεις που του έχουν υπαγορεύσει, αλλά απαιτούν βιώματα και γνώσεις που όμως δεν έχει.

 

Παρ’ όλα αυτά, ο Κασσελάκης δεν ευθύνεται για το ότι βρήκε πρόσφορο πολιτικό έδαφος ώστε να τον εκλέξουν πρόεδρο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μοναδικό κριτήριο την (έντονα αμφισβητήσιμη, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) ικανότητα να κερδίσει τον Μητσοτάκη.

Προσπαθεί να αποστηθίσει όσα του έχουν πει, αλλά αυτό δεν αρκεί για να μην αμφισβητούνται τα αρχηγικά του προσόντα· θα μπορούσε να πουλήσει καταναλωτικά προϊόντα γιατί έχει το επικοινωνιακό χάρισμα, αλλά η πολιτική και ειδικά στην αριστερά χρειάζεται κάτι εντελώς διαφορετικό. Ακόμα και όταν προσπαθεί να ακολουθήσει την όποια στρατηγική έχει, είναι οφθαλμοφανές ότι επιλέγει την πιο καταστροφική για τον ίδιο και το κόμμα του γιατί φαίνεται ότι ακούει τυφλά τον Πολάκη και ο ίδιος δεν διαθέτει τη ικανότητα να κατανοήσει ότι ο λαϊκισμός έχει πολλούς πιστούς, αλλά όχι τόσους ώστε να οδηγήσουν ένα κόμμα στην εξουσία.

 

 

Παρ’ όλα αυτά, ο Κασσελάκης δεν ευθύνεται για το ότι βρήκε πρόσφορο πολιτικό έδαφος ώστε να τον εκλέξουν πρόεδρο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μοναδικό κριτήριο την (έντονα αμφισβητήσιμη, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) ικανότητα να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Άλλοι είχαν καλλιεργήσει αυτό το έδαφος, διαπαιδαγωγώντας μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων να μην προτάσσουν ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές και διακυβεύματα, να μην έχουν πολιτικές σταθερές, να μην τους ενδιαφέρει καν τι είναι αυτός που φιλοδοξεί να ηγηθεί του κόμματός τους (είναι πρωτάκουστο ότι περίπου 70.000 ψήφισαν για αρχηγό έναν εντελώς άγνωστο άνθρωπο).

 

Ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα ήταν αυτοί που «δίδαξαν» ότι η εξουσία είναι αυτοσκοπός, κάνοντας εντυπωσιακά γενναίες εκπτώσεις στο πολύχρονο αξιακό φορτίο της αριστεράς σε πολλά επίπεδα τον καιρό της διακυβέρνησής τους, νομιμοποιώντας πολιτικά ακόμα και τη συνεργασία με τον Καμμένο. Οι ίδιοι άνθρωποι προωθούσαν μαξιμαλιστικές τακτικές, ακολουθούσαν λαϊκίστικες και συχνά απολιτικές πρακτικές, επέτρεπαν στον Πολάκη να συμπεριφέρεται σαν τον μάτσο μάγκα που τα σαρώνει όλα και αμφισβητεί ακόμα και τα εμβόλια. Αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ο σύντροφός τους Πολάκης είναι ο πολιτικός μέντορας του Κασσελάκη.

 

Δεν ευθύνεται ο Κασσελάκης που βρήκε χώρο για να συμπεριφέρεται σαν ένας Μεσσίας με απόλυτες εξουσίες και επιδιώκει αδιαμεσολάβητες σχέσεις με τον λαό. Και ο προκάτοχός του ακολουθούσε πιστά το αρχηγικό μοντέλο, απλώς, επειδή χειριζόταν με μαεστρία τις εσωκομματικές διαδικασίες, φρόντιζε να κερδίζει την έγκριση των οργάνων. Η εκλογή αρχηγού από μια βάση που μπορούσε να προέρχεται από οπουδήποτε, αρκεί να έδινε δυο ευρώ ήταν μια πρόταση του Τσίπρα που εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το κόμμα.

 

 

Ακούγονται φωνές έντονης κριτικής για τις μεθόδους που ακολουθεί ο Κασσελάκης για να επιβληθεί στο κόμμα. Είναι σωστές. Όμως σημασία έχει από πού ακούγονται οι φωνές αυτές, γιατί απουσίασαν με ηχηρό τρόπο όταν διαμορφώνονταν οι συνθήκες για την επικράτηση του Κασσελάκη. Προσωπικά, δεν νοιάζομαι τόσο για την τύχη των απογοητευμένων στελεχών όσο για τον κύριο Μανώλη που γνωρίζω.

 

O κύριος Mανώλης, που συμπληρώνει τα 82 του χρόνια, είναι ακμαίος, δραστήριος και είχε μια ζωή γεμάτη αγώνες για την αριστερά, με φυλακίσεις και διώξεις. Βρίσκεται στην αριστερά από τα πρώτα φοιτητικά του χρόνια και δεν την εγκατέλειψε ποτέ, παρά τις απογοητεύσεις που βίωσε. Γι’ αυτόν ήταν κάτι αδιαπραγμάτευτο. Ο κύριος Μανώλης που συνάντησα πριν από λίγες ημέρες, μετά απ’ όσα συνέβησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε για πρώτη φορά στη ζωή του να αποχωρήσει από το κόμμα. Και λέγοντάς του, έμοιαζε σαν να έχανε ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή του…

Οπου ο ΣΥΡΙΖΑ πελεκάει τις ρίζες του

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Πόσο αταίριαστη, πόσο κούφια και ψεύτικη ηχούσε η προσφώνηση «συντρόφισσες και σύντροφοι» όταν έφευγε από το έρκος οδόντων του κ. Στέφανου Κασσελάκη για να συναντήσει την ακοή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας. Θα το ένιωσαν αυτό, το Σαββατοκύριακο που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε οριστικά να αντιστοιχεί στα δύο από τα τρία συνθετικά του τίτλου του, στο «Ριζοσπαστική» και στο «Αριστερά», όχι μονάχα όσοι παρακολουθούσαν με δυσπιστία ή και εχθρότητα τις ομιλίες του νέου προέδρου, αλλά και οι λάτρεις του.

 

«Συντρόφισσες και σύντροφοι»; Πόθεν; Στον κόσμο όπου ζούσε μέχρι χθες ο κ. Κασσελάκης, άντε, μέχρι προχθές, όταν αυτοδημιουργούνταν ως εφοπλιστής και δημοσιογραφούσε υπερασπιζόμενος την πολιτική του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, η προσφώνηση αυτή δεν ήταν απλώς ξένη και πεπαλαιωμένη. Ηταν α-νόητη. Ή μάλλον, ήταν και αυτή ένα συστατικό της «σάλτσας Πουμαρό», όπως χλευαστικά αποκάλεσε ο κ. Κασσελάκης τις πολιτικές αναλύσεις, τις ιδεολογικές αγωνίες, τις θεωρητικές αναζητήσεις· όλα αυτά τέλος πάντων τα διανοουμενίστικα και κουλτουριάρικα που τον κάνουν να «βαριέται». Οπως τον κάνει να βαριέται και η «κομματίλα» του «άρρωστου ΣΥΡΙΖΑ», που ανέλαβε να τον εξυγιάνει σαν να είναι προβληματική μικρομεσαία επιχείρηση και όχι κόμμα με ιστορία, αρχές, καταστατικό, θεσμικά όργανα, μέλη και στελέχη συνώνυμα με την ύπαρξή του.

 

Τα οικτίρει όλα τούτα ο κ. πρόεδρος. Δεν τον αφορούσαν ποτέ πριν, δεν τον αφορούν και τώρα. Η δική του θολή Αριστερά ένα επίθετο αγαπά και επιζητεί: το «κυβερνητική». Αν αυτό είναι δική του ιδέα ή του κορυφαίου συμβούλου του, του κ. Παύλου Πολάκη, που δήλωσε, στα πάντα ιδιότροπα ελληνικά του, ότι «θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνώσα εξουσία», είναι δευτερεύον. Αλλο το κύριο, το πρωταρχικό: για να γίνεις κυβερνητική δύναμη πρέπει «να τα αλλάξεις όλα». Δηλαδή, να γίνεις πιο αρχηγός και από τον μέχρι προχθές αρχηγό κ. Αλέξη Τσίπρα, που τον επικαλείσαι συχνά, σαν κάτι ανάμεσα σε άλλοθι και σε μέντορα. Και να επιβάλεις σαν μόνη στρατηγική την «αδιαμεσολάβητη σχέση του ηγέτη με τον λαό», στην οποία ο ηγέτης υπολογίζει τον εαυτό του σαν Παράκλητο, που «ήρθε από μακριά» για να φέρει «το φως».

 

Ο κ. Κασσελάκης μάς διαβεβαίωσε ότι «μαθαίνει γρήγορα». Οντως. Ο,τι δημαγωγικότερο και αυταρχικότερο ήταν να μάθει, το έμαθε ταχύτατα. Πρωτίστως έμαθε να επικαλείται συνεχώς «τον λαό που τον ψήφισε». Οπως ο κ. Μητσοτάκης το 41%.

Το “μαξιλάρι” του Κασσελάκη βγάζει πολάκειες ασυναρτησίες…

 

O Στέφανος Κασσελάκης έχει αναθέσει την “επιμόρφωσή” του στον ρεβανσιστή Παύλο Πολάκη, ο οποίος τον τροφοδοτεί με ψέματα και κακοήθειες σε βάρος πρώην συντρόφων τους.

 

  γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς

 

Ένας αρχηγός κόμματος, ακόμα και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δικαιούται να μη γνωρίζει κάποια πράγματα. Ιδιαίτερα αν είναι νεόκοπος στην πολιτική, πολύ νέος στην ηλικία και έχει μικρή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Τέτοιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, στον οποίο πρέπει να αναγνωρίζεται το ελαφρυντικό της άγνοιας.

 

Αυτό που δεν μπορεί να αναγνωρίζεται σε κανέναν είναι να λέει τη μία φορά «άλφα» και την άλλη φορά «ωμέγα», δηλαδή ασυναρτησίες για λόγους σκοπιμότητας, που αγγίζει τα όρια της κακοήθειας.

 

Στις 26 Οκτωβρίου, μιλώντας στο συνέδριο του Economist, o κ. Κασσελλάκης εκθείασε την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας: «Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με Υπουργό Οικονομικών τον Ευκλείδη Τσακαλώτο είχε αφήσει 37 δισ. στα ταμεία το 2019 και τότε η οικονομία ήταν μικρότερη από σήμερα». Τότε ο κ. Κασσελάκης έκανε άνοιγμα στον κ. Τσακαλώτο, προσπαθώντας να αποτρέψει την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ.

 

 

Ο κ. Τσακαλώτος αποχώρησε και χτες ο κ. Κασσελάκης, σε τηλεοπτική συνέντευξή του, άλλαξε τροπάρι: «Πιο μνημονιακή απόφαση δεν έχει γίνει από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από το μαξιλάρι του κ.Τσακαλώτου».

 

Τι από τα δύο ισχύει; Ήταν επιτυχία το μαξιλάρι του Τσακαλώτου; Ήταν κακή μνημονιακή απόφαση; Και τα δύο δεν γίνεται να ισχύουν; Εκτός αν αυτός που τα λέει είναι άσχετος και δεν ξέρει τι λέει.

 

 

Ο κ. Κασσελάκης είναι εμφανώς άσχετος. Για δύο πολύ εμφανείς λόγους:

 

Πρώτον, διότι το μαξιλάρι των 37 δισεκατομμυρίων δεν ήταν «του Τσακαλώτου». Ήταν της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά και ο Αλέξης Τσίπρας το έχει επικαλεστεί πολλές φορές ως επιτυχία σε κοινοβουλευτικές συγκρούσεις του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Δεύτερον, διότι το «μαξιλάρι» δεν ήταν μνημονιακή υποχρέωση, όπως λέει ο νυν αρχηγός. Ήταν επιλογή της τότε κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, για να αποφύγει την προληπτική πιστωτική γραμμή, η οποία θα την υποχρέωνε να υιοθετήσει ένα είδος νέου Μνημονίου.

Μια που ο κ. Κασσελάκης σε κάθε ομιλία του επικαλείται τον προκάτοχό του, καλό θα ήταν να τον ρωτήσει τι ήταν το «μαξιλάρι». Ας ρωτήσει, έστω, κάποιον από τους «προεδρικούς» (του Τσίπρα) που είναι ακόμη δίπλα του. Θα του πουν. Ας ρωτήσει τον Σωκράτη Φάμελλο (δικός του είναι, όχι της «Ομπρέλλας), ο οποίος στις 6 Ιουλίου έλεγε στη Βουλή: «Το 2015 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε άδεια ταμεία από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Και παρέδωσε το γνωστό μαξιλάρι των 37 δισεκατομμυρίων». Θα του πει και αυτός.

 

Και τότε ο νέος αρχηγός θα μάθει και δεν θα λέει άλλα αντ΄άλλων. Αλλά ο κ. Κασσελάκης έχει αναθέσει την «επιμόρφωσή» του στον ρεβανσιστή Παύλο Πολάκη, ο οποίος τον τροφοδοτεί με ψέματα και κακοήθειες σε βάρος πρώην συντρόφων τους.

 

Έτσι όπως πάει ο κ. Κασσελάκης, σε λίγο θα αποκηρύξει κάθε θετική απόφαση των κυβερνήσεων του κόμματος του οποίου σήμερα ηγείται. Μάλιστα, τώρα που τον έχουν βάλει να λέει κάθε τρεις και λίγο το περί «πατριωτικής Αριστεράς», δεν αποκλείεται αύριο να πει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν…αντιπατριωτική.

 

Ο κ. Κασσελάκης δεν γνωρίζει ούτε την πρόσφατη πολιτική ιστορία, δεν έχει δικό του πολιτικό έρμα, λέει ό,τι του λένε, άγεται και φέρεται. Και αφού βασικός συμβουλάτορας και καθοδηγητής του είναι ο Παύλος Πολάκης, μοιραίο είναι να οδηγείται σε απανωτές γκάφες.

Δυστυχώς, ο κ. Κασσελάκης δεν είναι σε θέση να καταλάβει αυτό που έχει πει ο Ισπανός φιλόσοφος Xoακίν Σετάντι: «Να φυλάγεσαι από εκείνον που σε εξωθεί σε μια ενέργεια που δεν έχει κανένα ρίσκο για τον ίδιο»…

Ο Μπέπε Γκρίλο απ’ την Αστόρια διαλύει το σημαντικότερο πείραμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς

 

 Στον ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα λάθη και τις ανεπάρκειές του δεν άξιζε τέτοιο τέλος

 

γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

 

Το ζήσαμε τελικά το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Με την επίδειξη βοναπαρτισμού και τζάμπα μαγκιάς από έναν τύπο που μέχρι προχτές ούτε δήλωνε, ούτε ήταν αριστερός.

 

Με ρητορική αντιγραμμένη από την ακροδεξιά και ρητορικά σχήματα του τύπου «άρρωστο κόμμα».

 

Με περιφρόνηση και απαξίωση για ανθρώπους με σημαντική διαδρομή στην Αριστερά, με αγώνες, με προσωπικότητα.

 

Με τον αμοραλισμό και το θράσος ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι μπορεί να έρθει από το μηδέν και με όπλο την άγνοια, την ισοπέδωση και τα θολά μηνύματα, να ηγηθεί «αδιαμεσολάβητα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

Και με ένα θίασο υποστηρικτών και οπαδών που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές του πάλαι ποτέ «αυριανισμού».

 

Ο Μπέπε Γκρίλο από την Αστόρια ηγείται πλέον του κόμματος που κατάφερε για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο να φέρει την Αριστερά στην εξουσία.

 

Και πολύ απλά το διαλύει, όπως για πολλούς εξ ήμων ήταν αναμενόμενο.

 

Μικρή σημασία έχει ποια τάση θα φύγει πρώτη και ποια δεύτερη.

 

Αυτή τη στιγμή αυτός ο σχηματισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς διαλύεται.

 

Ένα μέρος του θα γίνει ένα πιο συνεπές – και πιο μικρό… – της ανανεωτικής Αριστεράς – ένα άλλο μια καρικατούρα των ιταλικών 5 Αστεριών.

 

Και το μεγαλύτερο μέρος ήδη έχει πάει στο σπίτι.

 

Και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι παρατηρούν αυτή τη διάλυση «σε πραγματικό χρόνο» και αναρωτιούνται πώς μπορεί ένα κόμμα που κάποτε τρόμαξε την Ευρώπη σήμερα να θυμίζει φινάλε φαρσοκωμωδίας.

 

Το μόνο που δεν έχουν κάνει είναι να παίξουν τουρτοπόλεμο.

 

Όλα αυτά θα ήταν ίσως ακόμη και κωμικά εάν συνέβαιναν σε μια άλλη χώρα και είχαμε την πολυτέλεια να τα παρακολουθούμε απλώς ως θεατές αφού δεν θα είχαν άμεσες συνέπειες στο δικό μας πολιτικό σύστημα, δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος περαιτέρω διατάραξης λεπτών ισορροπιών, πολιτικής «περιθωριοποίησης» κοινωνικών τάξεων.

 

Γιατί στη δική μας χώρα αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς ότι διαλύεται ένα κόμμα που για δέκα χρόνια αποτέλεσε το σημείο αναφοράς των λαϊκών στρωμάτων.

 

Ένα κόμμα που αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη.

 

Ένα κόμμα που για ένα φεγγάρι ήταν το σημαντικότερο πολιτικό πείραμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και που άνοιξε στην πράξη τη συζήτηση και το δρόμο για αριστερή διακυβέρνηση.

 

Ένα κόμμα που ηττήθηκε, που έκανε τεράστια λάθη, που χρεώνεται ένα μνημόνιο, αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε ως «συστημικό».

 

Ένα κόμμα που τώρα που διαλύεται αφήνει πραγματικό κενό στην εκπροσώπηση των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης.

 

Πλέον βρισκόμαστε μετά την «ύστατη ώρα».

 

Οτιδήποτε είναι να γίνει θα πρέπει να αφορά κάτι νέο, γνήσιο, με σαφές αριστερό στίγμα και όραμα, ικανό να προσφέρει πραγματική εναλλακτική και διέξοδο.

 

Και αυτή είναι η ευθύνη και το καθήκον όσων πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να υπάρξει μια Αριστερά ριζοσπαστική και ταυτόχρονα ικανή να κυβερνήσει.

 

Ευθύνη όσων μιλούν και όσων επιμένουν να σιωπούν.

 

 

   

Με Πολάκηδες και τρολ ο Κασσελάκης οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στον αφανισμό…

 

Πλην ενός κομματιού φανατικών, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα πάει στο σπίτι του. Και αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα κάνει ανενόχλητη ό,τι θέλει και θα κερδίζει άνετα όσο κι αν φθείρεται.

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι(ή μήπως ήταν;) κόμμα της Αριστεράς, το πρώτο που κατάφερε να φτάσει στην κυβερνητική εξουσία. Μετά τη βαριά ήττα των πρόσφατων εκλογών και την αλλαγή αρχηγού, μια αλάνθαστη συνταγή για να οδηγηθεί στην περαιτέρω συρρίκνωση και στην  εξαφάνιση είναι να(φαίνεται ότι) τον κουμαντάρει  ένας εμφανώς ακατάλληλος αρχηγός με καθοδηγητές και υποβολείς ανίκανους, ρεβανσιστές και εκλεκτούς των τρολ, επώνυμων και ανώνυμων.

 

Αυτοί που περιβάλλουν και καθοδηγούν το νέο, άπειρο και άσχετο αρχηγό(η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή ήταν συνονθύλευμα ασυναρτησιών και απειλών), ενδιαφέρονται μόνο για ένα πράγμα: να ελέγξουν αυτό που έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο μικρό κι αν είναι, γνωρίζοντας ότι αυτό μπορεί σύντομα να σημαίνει ότι θα είναι τρίτο ή και τέταρτο στην κατάταξη.

 

 Ο Παύλος Πολάκης, alter ego του Κασσελάκη,  μπορεί να μπουνταλοφέρνει, αλλά γνωρίζει καλά ότι, όταν λέει  πως θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ «κυβερνώσα Αριστερά», είναι για να γελούν(και) οι χοχλιοί της ιδιαίτερης πατρίδας του. Ο Πολάκης απευθύνεται σε ένα φανατικό κομμάτι ΣΥΡΙΖΑίων, που  έχουν νηπιακή πολιτική κρίση. Είναι αυτοί τους οποίους «ντόπαρε» την τελευταία τετραετία λέγοντάς τους ότι επίκειται… μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία «έκρυβαν» οι δημοσκοπήσεις! Λίγο καιρό πριν από τις εκλογές έλεγε ότι «όλες οι δημοσκοπήσεις είναι πληρωμένες» , πρόβλεπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι 4-5 μονάδες μπροστά πανελλαδικά» και στα Χανιά (ιδιαίτερη πατρίδα του) «δέκα μονάδες μπροστά»! Έπεσε σε όλα μέσα, αλλά από την ανάποδη! Ειδικά στα Χανιά ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 22 μονάδες διαφορά!

 

 

  Ποια είναι η διαφορά του τότε με το σήμερα; Τότε ο Πολάκης «υπηρετούσε» άλλον αφέντη και σήμερα άλλον. Υπονόμευε και τον Τσίπρα (συνειδητά με όσα έλεγε και έκανε), υπονομεύει αντικειμενικά και τον Κασσελάκη. Εκείνος(ο Πολάκης) το ξέρει,  για τον Κασσελάκη είναι αμφίβολο.

 

 Ο Πολάκης έχει την ευκαιρία να πάρει τώρα τη ρεβάνς. Για όλα. Δεν τον νοιάζει αν αυτή η ρεβάνς θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον αφανισμό. Συνειδητά το κάνει. Τότε, λίγο πριν από τις εκλογές του Μαίου του 2023, έλεγε ότι βαδίζει  προς τη νίκη. Και πήρε 18%, 23 μονάδες πίσω από τη ΝΔ. Σήμερα, που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο 13%, ο Πολάκης μιλάει για «κυβερνώσα» Αριστερά. Φυσικά, κοροϊδεύει όσους τον ακούνε και τον διαβάζουν.  Όπως τους κορόιδευε και πριν από μερικούς μήνες.

 

 

 Ο Αλέξης Τσίπρας φυσικά γνώριζε ότι ο Πολάκης τον υπονόμευε. Γι’ αυτό και τον παρέπεμψε για διαγραφή. Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτόν(τον Τσίπρα) και το κόμμα του, έκανε πίσω. Ο Τσίπρας γνώριζε, επίσης, ότι ο Πολάκης κορόιδευε όταν εξέπεμπε παιάνες από το πληκτρολόγιό του.

 

 Σήμερα δεν ξέρουμε τι πιστεύει ο Στέφανος Κασσελάκης, είναι αμφίβολο αν ξέρει και ο ίδιος.  Αναμφισβήτητο είναι ότι ο νέος αρχηγός έχει αποφασίσει να πορευθεί στηριζόμενος εκ δεξιών σε τρολ(επώνυμα και ανώνυμα) και εξ ευωνύμων στον Πολάκη και μερικούς «ψιλούς» της πολιτικής. Τα τρολ και ο Πολάκης «διατάζουν» και ο Κασσελάκης συμμορφώνεται.

 

   Μπορεί ο Κασσελάκης να πιστεύει ότι, αν «νικήσει» την Αχτσιόγλου και τον Τσακαλώτο, θα είναι καβάλα στ’ άλογο. Δεν αποκλείεται τα τρολ και ο Πολάκης να τον έχουν πείσει. Και να μην είναι σε θέση να καταλάβει ότι η προσδοκία αυτή κινείται μεταξύ αφέλειας και αυταπάτης. Αν δεν ξέρει τι σημαίνουν οι συνταγές Πολάκη, ας ρωτήσει τον Τσίπρα. Ο Κασσελάκης παρέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ στο  18%, που ήδη φαντάζει μεγάλο.  Σε λίγους μήνες μπορεί να αναγκαστεί να τον παραδώσει μονοψήφιο. Και  τότε κανένας Πολάκης και κανένα τρολ δεν θα είναι μαζί του. Θα τον πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

 

 Αλλά αυτό θα είναι το μικρότερο κακό. Η μεγάλη ζημιά θα έχει γίνει, γίνεται τώρα. Πλην ενός κομματιού φανατικών, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα πάει στο σπίτι του. Και αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα κάνει ανενόχλητη ό,τι θέλει και θα κερδίζει άνετα όσο κι αν φθείρεται.

 

 Γι’ αυτό όσα γίνονται εδώ και ενάμιση μήνα στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να περιγραφούν με την παροιμιώδη ρήση του Μέτερνιχ:  «Είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα, είναι λάθος»…

 

Ο Κασσελάκης χωρίς σάλτσες

 

Μια ομιλία που θα μείνει στην ιστορία, για όλους τους λάθος λόγους, μια πικρή δικαίωση και ο “ανασυγκροτημένος αψύς νέος άνθρωπος”, που θα συμμετάσχει στο ελληνικό όνειρο του Στέφανου Κασσελάκη.

 

 γράφει ο Μάνος Χωριανοπουλος

 

Η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στέφανου Κασσελάκη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, ήταν μια πικρή δικαίωση για όσους είδαν νωρίς τραμπικά στοιχεία στην πολιτική του εμφάνιση και παρουσία.

 

Αν στον ΣΕΒ, έγινε αντιληπτή η όποια πολιτική κατεύθυνση θέλει να δώσει σε ένα κόμμα που κάποτε ανήκε στην Ριζοσπαστική Αριστερά, η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή ήταν μια αποκάλυψη του πώς βλέπει την άσκηση της εξουσίας.

 

Ο ηγέτης και οι “μικροί άνθρωποι” που τον κονταίνουν.

Η υποβάθμιση της ανάλυσης και της συζήτησης σε “αναμάσημα”

Η διαταγή να μην ξανασυζητηθούν τα εσωκομματικά όσο είναι πρόεδρος

Τα αριστερόμετρα που δεν θα μετρήσουν ούτε 0,3%

Η αναφορά σε 5η φάλαγγα

Η προτροπή για αποφάσεις “άμεσα” και “καθαρά”, για λύση τώρα.

Η χρήση ιατρικών όρων απέναντι στους διαφωνούντες

Όλα αυτά ειπώθηκαν και είναι ξεκάθαρο σε ποιους χώρους συναντάται παρόμοια φρασεολογία.

 

Ποιοι αντιμετωπίζουν τη διαφωνία με όρους ιατρικής ή με αναφορές σε 5η φάλαγγα, ποιοι έχουν άμεσες λύσεις για μεγάλα προβλήματα, ποιοι δεν συζητούν, αλλά πράττουν χλευάζοντας όσους σκέφτονται, ποιοι κουράζονται από τις μεγάλες εισηγήσεις και τα μεγάλα κείμενα, ποιοι στο όνομα της αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον λαό διέπραξαν φρικαλεότητες.