Επιχείρηση “βυθίσατε το ΠΑΣΟΚ”

 

γράφει ο Νίκος Μπίστης

 

 

Αμέσως μετά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και, αφού βεβαιώθηκε η ΝΔ για τη μετάλλαξη του κόμματος υπό την ηγεσία Κασσελάκη, ξεκίνησε με εντατικούς ρυθμούς την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη. Το σχέδιο είναι παραπάνω από εμφανές. Η γενική τάση πανευρωπαϊκά είναι προς τα δεξιά με έμφαση στην Ακροδεξιά.

Η ΝΔ εκτιμά ότι οι όποιες απώλειές της θα αναπληρωθούν με ποικίλους τρόπους. Η πιθανή ενίσχυση της light Ακροδεξιάς του Βελόπουλου ουδόλως την ανησυχεί. Ο Βελόπουλος όποτε χρειάστηκε – πχ αντικατάσταση μελών της ενοχλητικής ΑΔΑΕ-  συνέδραμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και όλα συνηγορούν ότι θα αποτελέσει μελλοντικά χρήσιμη εφεδρεία. Συναγωνίζεται σε σοβαρότητα τον Κασσελάκη και όσες πιθανότητες έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο ο ένας, άλλες τόσες έχει και ο άλλος. Ένα τμήμα του λαού αρέσκεται να κάνει την πλάκα του, αλλά μέχρι ενός σημείου. Η πέραν του Βελόπουλου Ακροδεξιά, πολιτική, θρησκευτική, γραφική θα συγκεντρώσει ένα ποσοστό -ευρωεκλογές και χαλαρή ψήφος γαρ- που όμως δεν θα απειλήσει την κύρια έκφραση της συντηρητικής παράταξης.

Η προσοχή της ΝΔ έχει στραφεί προς τον βάλτο ενός απροσδιόριστου κέντρου. Καθόλου τυχαία, ενεργοποιήθηκαν ταυτοχρόνως οι Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου και η δεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή δηλαδή που στη διαδοχή της Φώφης Γεννηματά υποστήριζε σύσσωμη την υποψηφιότητα Λοβέρδου με ό,τι αυτή πολιτικά σηματοδοτούσε.

Το προσωποπαγές κόμμα Λοβέρδου περισσότερο θα θίξει το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο τη ΝΔ. Το  ποσοστό δε που θα συγκεντρώσει ευλόγως θα προσμετράται στο σύνολο της συντηρητικής παράταξης στην οποία οι πάντες εδώ και καιρό προσμετρούν τον αρχηγό του κόμματος.

Εν τω μεταξύ, η δεξιά πτέρυγα ενεργοποιήθηκε και δια πράξεων ή παραλείψεων σε όλα τα επίμαχα νομοσχέδια της επικαιρότητας (επιστολική ψήφος, γάμος και τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, ιδιωτικά πανεπιστήμια), έδειξε τα δόντια της δημιουργώντας πονοκεφάλους στον Ανδρουλάκη, στραπατσάροντας ταυτόχρονα την εικόνα της ήρεμης, ανερχόμενης και σίγουρα δεύτερης στις ευρωεκλογές δύναμης. Ο συνδυασμός προβολής του Κασσελάκη (ακόμα και η αρνητική διαφήμιση ήταν μέρος του παιγνιδιού) από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και υπονόμευσης εκ των έσω του Ανδρουλάκη, μετέτρεψε την βεβαιότητα σε μονομαχία για τη δεύτερη θέση με χαμηλά ποσοστά για αμφότερους.

Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ικανοποιημένος από την φωτογραφία της στιγμής που του εξασφάλιζε το αμφίβολης σημασίας τρόπαιο της δεύτερης θέσης, θεώρησε ότι τα πράγματα έτσι ευθύγραμμα και αδιατάρακτα θα εξελιχθούν. Ότι κρατώντας ισορροπίες και χαϊδεύοντας την δεξιά του πτέρυγα ώστε να μην αλληθωρίσει προς τη Νέα Δημοκρατία, μπορούσε να πορεύεται άχρωμος, άοσμος και ασφαλής, με παραλυτικούς μέσους όρους. Τηρουμένων των αναλογιών διέπραξε το ίδιο σφάλμα με τον Τσίπρα που δίσταζε πάντα την τελευταία στιγμή να αποπέμψει τον Πολάκη και μαζί του ό,τι αρνητικό εκπροσωπούσε και όσους εξέφραζε. Μέχρι που τους βρήκε όλους αυτούς απέναντι να του κουνάνε το δάκτυλο όταν -πολύ αργά είναι αλήθεια- συνειδητοποίησε πού βαδίζει το κόμμα του.

Ο Ανδρουλάκης είχε όλες τις δυνατότητες να στρέψει το κόμμα του προς τα αριστερά, να το επανασυνδέσει με τις καλύτερες παραδόσεις του ΠΑΣΟΚ, να στηριχθεί σε μια νέα γενιά στελεχών που ήθελαν να ανανεώσουν την σοσιαλδημοκρατία, να ανιχνεύσουν κοινούς δρόμους με την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά και από κοινού να δώσουν ελπίδα στον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης ο οποίος επιθυμεί ενότητα, σοβαρότητα και μαχητικότητα απέναντι στην Δεξιά. Αντ’ αυτών επαναπαύτηκε και συμβιβάστηκε, αντί να αναζητήσει τον δρόμο της πολιτικής, επέλεξε την σιγουριά της ακινησίας που νόμισε ότι του δίνει πλεονέκτημα έναντι  του καταρρέοντος μέχρι τότε δεύτερου. Μόνο που ο αντίπαλος και τα επιτελεία του θέλουν δυο σχεδόν ισοδύναμους δευτεροτρίτους και μια συνολικά χωλαίνουσα δημοκρατική παράταξη.

Σε δυο ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν για να προσανατολίσει ορθά το κόμμα του, ο Ανδρουλάκης ενήργησε φοβικά απογοητεύοντας τον δημοκρατικό κόσμο. Στην εκδήλωση -συζήτηση ανάμεσα στην Αχτσιόγλου, τον Χριστοδουλάκη και τον Τεμπονέρα- εξαφανίστηκε αφήνοντας να διαρρεύσει η δυσφορία του για την παρουσία του στελέχους του κόμματος του. Και στην πρόταση της Νέας Αριστεράς για από κοινού κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από τρίωρη ταλάντευση επέλεξε να συρθεί πίσω από την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, μια πρόταση win win για όλη την δημοκρατική αντιπολίτευση έγινε lose για το ΠΑΣΟΚ.

Ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος για το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τον Ανδρουλάκη. Αρκεί να συνειδητοποιήσει τι τον περιμένει αν συνεχίσει ακίνητος πατώντας σε δυο βάρκες. Αν δεν αντιδράσει πολιτικά -εγκαταλείποντας την παθητική στάση που σταδιακά τον έφερε με την πλάτη στον τοίχο- οι αντίπαλοι του θα αποθρασυνθούν. Γιατί ακόμα δεν έχει δει τίποτε από όσα του επιφυλάσσουν.

Όλη αυτή η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ μου φέρνει στον νου την δεινή θέση στην οποία έχουν βρεθεί τα στελέχη εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ που αντιπολιτεύονται αισχυντηλά τον Κασσελάκη. Πρώτα «μέχρι το Συνέδριο», τώρα «μέχρι τις ευρωεκλογές», αύριο «μέχρι τις εθνικές εκλογές», μεθαύριο μέχρι την Δευτέρα Παρουσία ενός κόμματος και ενός αρχηγού που δεν θα έχουν πλέον σχέση με την Αριστερά.

Αντί να πολιτικοποιήσουν και αναδείξουν τις διαφορές τους στην οικονομία, την φορολογία, την εξωτερική πολιτική και τον εθνικισμό, την αμερικανιά με το ελληνικό όνειρο και άλλα πολλά, επέλεξαν να αριθμοποιήσουν και σχετικοποιήσουν τις διαφορές τους. «Αν δεν βγεις δεύτερος στις ευρωεκλογές, πρέπει να φύγεις» λένε. «Αν όμως βγει» είναι πλέον υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι θα μείνει με τις ευλογίες τους, ό,τι και αν λέει, ότι και αν κάνει. Αυτές είναι οι συνέπειες της απουσίας πολιτικής και αντικατάστασης της με την αριθμητική. Με τον πήχυ που συνεχώς κατεβαίνει ώστε πολιτικοί με χαμηλές δυνατότητες και προσδοκίες να τον περνάνε ενώ ο τόπος σκοντάφτει.

Από όλα αυτά προκύπτει αβίαστα η αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Νέας Αριστεράς. Η Νέα Αριστερά δεν υπάρχει μόνο για τον κόσμο της Αριστεράς, για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την Ιστορία και την περηφάνεια αυτού του κόσμου. Υπάρχει και για να συμβάλει ως καταλύτης στην ανασύνθεση και ανασυγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Για την αντεπίθεση αμέσως μετά τις ευρωεκλογές της δημοκρατικής παράταξης. Που θα γίνει με πρόγραμμα και συμμαχίες. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξει να γίνει υποδοχέας ευρύτερης δημοκρατικής ψήφου, εμβρυουλκός επαναφοράς στην πολιτική χιλιάδων απογοητευμένων πολιτών.

“Σώστε τον Κασσελάκη” για να “κρυφτεί” η εκλογική βουτιά της ΝΔ…

 

Στους σχεδόν τρεις μήνες που απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές, η κυβερνητική προπαγάνδα θα επικεντρωθεί στο στόχο να “διασωθεί” ως αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κάτι λιγότερο από τρεις μήνες απομένουν για τις ευρωεκλογές και η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι, φαινομενικά, αμετάβλητη. Η ΝΔ φαίνεται να διατηρεί την κυριαρχία της ελλείψει υπολογίσιμου αντιπάλου, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να βολοδέρνουν με μικρομεσαία ποσοστά.

 

 Έτσι φαίνεται. Όμως, καμιά φορά τα φαινόμενα (μπορεί να) απατούν. Ενώ η κυριαρχία αυτή θα έπρεπε να καθησυχάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συν αυτώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στο μέγαρο Μαξίμου επικρατεί μεγάλη ανησυχία για το τι μπορεί να βγάλουν οι ευρωκάλπες της 9ης Ιουνίου.

 

 

Η πτώση που παρουσιάζουν τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ είναι ανησυχητική και σε καμιά περίπτωση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της «φυσιολογικής» φθοράς της κυβέρνησης. Η καταγραφή του ποσοστού της ΝΔ σε πολλές δημοσκοπήσεις είναι κάτω από 30% και σε ορισμένες κάτω και από 25%.

 

 

Και μπορεί η λεγόμενη «εκτίμηση» της πρόθεσης ψήφου να το ανεβάζει αρκετά, αλλά αυτό δεν καθησυχάζει τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Διότι μπορεί να διαψευστεί και να έχουμε εκπλήξεις, αν το εκλογικό σώμα δεν συμπεριφερθεί «προβλέψιμα». Υπενθυμίζουμε ότι στις  βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2023 όλες οι δημοσκοπήσεις «εκτιμούσαν» το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, κατά μέσο όρο, μεταξύ 25% και 30%, αλλά οι κάλπες έβγαλαν 18%.

 

Για  να μην διαταραχθεί η κυριαρχία Μητσοτάκη, η ΝΔ πρέπει να πετύχει δύο στόχους, αθροιστικά ή διαζευκτικά, στις 9 Ιουνίου. Πρώτον, το ποσοστό της να μην πέσει κάτω από το 33% των ευρωεκλογών του 2019. Και, δεύτερον, ακόμα κι αν συμβεί αυτό, να μην υπάρχει κόμμα που θα καταλάβει τη δεύτερη θέση με ποσοστό που να προσεγγίζει το 20%.

 

 

Αν οι στόχοι επιτευχθούν, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θα συνεχίσουν τον υγιεινό περίπατό τους. Αντίθετα, τα «όργανα» θα αρχίσουν ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ και, ενδεχομένως, στο ΠΑΣΟΚ, αν παραμείνει εκλογικά στάσιμο και δεν κατακτήσει τη δεύτερη θέση.

Πανηγυρίζοντας επί των ερειπίων του ΕΣΥ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Σημείο πρώτο: Με τις λέξεις μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε: το καλό και το κακό, το όμορφο και το κακάσχημο, το τίμιο και το άθλιο. Ή σχεδόν οτιδήποτε, γιατί δεν είμαστε ακόμα θεοί ώστε να λέμε «ζωή» και να γίνεται ζωή, να λέμε «κόσμος» και να γίνεται κόσμος· αυτό ούτε η ποίηση με την περίφημη μαγική γλώσσα της δεν το κατορθώνει. Βεβαίως, λέμε «θάνατος» και συντελείται ο θάνατος: των εθνικών εχθρών, των ιδεολογικών και κοινωνικών αντιπάλων, των ανταγωνιστών στα έργα και τις νύχτες της παρανομίας, κάποτε των αντεραστών, κ.ο.κ.

Η καταστροφή όμως είναι το μισό της θεϊκής δύναμης. Το άλλο μισό, η δημιουργία, και δη διά θαυμάτων, δεν είναι ακόμα του χεριού μας. Του χεριού μας φυσικά ήταν από την αρχή του ανθρώπινου βίου και θα είναι έως το τέλος του η δημιουργία θεοτήτων. Αυτές μάς πλάθουν με πηλό ή ό,τι άλλο επιλέγει η θεογονική και κοσμογονική μας φαντασία, νωρίτερα όμως τις πλάσαμε εμείς με λέξεις. Και με λέξεις αρχικά σφαζόμαστε για το ποιανών ο θεός είναι ο αληθινός και μόνος· έπειτα πιάνουν δουλειά τα τόξα και τα ακόντια, οι σπάθες, τα ντουφέκια, τώρα οι πύραυλοι.

Σημείο δεύτερο: Τις λέξεις, εκ γενετής ορφανές, μπορούμε να τις κάνουμε οτιδήποτε, όπως ξέρουμε πριν και από τον Θουκυδίδη. Μπορούμε λοιπόν να χλευάσουμε την «ειωθυία» σημασία τους, τη συνηθισμένη, την αποδεκτή ως κοινό νόμισμα. Να τις ανατρέψουμε, να αναποδογυρίσουμε το νόημά τους, να τις ντροπιάσουμε, να τις μαγαρίσουμε, να τις καταχραστούμε, να τις διαβάλουμε, να τις κηδέψουμε.

Εκεί όπου τέμνονται οι κόσμοι των δύο σημείων συναντάμε όσους πιστεύουν αφενός ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε με τις λέξεις, αφετέρου ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε τις ίδιες τις λέξεις. Καθόλου περίεργο, ανήκουν στη χορεία όσων έχουν στα χέρια τους εξουσία, πρωτίστως πολιτική, και ΜΜΕ στο πλευρό τους, που τους επιτρέπουν «να λένε και να γίνεται»· να γίνεται καθηλωτική εικόνα και διάχυτη πίστη και το ψεύδος ακόμα.

Μια από τις λέξεις που δεινοπαθούν στο στόμα και τα γραπτά τους είναι η «μεταρρύθμιση». Τον όρο τον μαθαίνουμε παιδιόθεν ως άγγελο καλών ειδήσεων, ως φορέα θετικού νοήματος: αλλαγή με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα. Καιρό τώρα όμως καλούμαστε να αποδεχτούμε σιωπηρά πως «μεταρρύθμιση» είναι ό,τι «επιτέλους ανατρέπει τους αναχρονισμούς της μεταπολίτευσης». «Ε, μισός αιώνας, φτάνει πια, ώρα να γίνουμε Ευρώπη» θ’ ακούγαμε δίκην εξηγήσεως, αν ήταν κάπως αλλιώς τα πράγματα. Επειδή όμως εσχάτως η Ευρώπη μάς τραβάει το αυτί για πολλά και διάφορα, μηρυκάζουμε μια άλλη φρασούλα: «Ε, μισός αιώνας, φτάνει πια. Ωρα να πετάξουμε τα βαρίδια του παρελθόντος».

Το 40% των χειρουργικών αιθουσών έχει βάλει την πινακίδα «κλειστόν».

Ποιο το βαρύτερο βαρίδι; Ποιος ο αναχρονιστικότερος αναχρονισμός; Πασίδηλο: ό,τι θυμίζει τον οφειλόμενο δημόσιο, κοινωνικό χαρακτήρα της πολιτείας, αυτόν που της ορίζει το Σύνταγμα, ένα αναχρονιστικό κιτάπι κι αυτό, όπως έδειξε η απροβλημάτιστη περιφρόνηση που του επιφύλαξε στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία, στην ψηφοφορία για το σχέδιο νόμου περί ιδρύσεως «μη κερδοσκοπικών» πανεπιστημίων.

«Μη κερδοσκοπικά»… Εδώ πια δεν ανατρέπεται μόνο το νόημα των λέξεων, δι’ ενός ευφημισμού. Ανατρέπεται με μια απλή ψηφοφορία ο ίδιος ο καπιταλισμός. Αίφνης, το κοινό πληροφορείται μέχρι δακρύων συγκινημένο ότι υπάρχουν εκεί έξω, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική, κεφαλαιούχοι (αποφευκτέος ο σφόδρα αναχρονιστικός όρος «κεφαλαιοκράτες») οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά επί δεκαετίες να τους δοθεί η ευκαιρία να ολοκληρωθούν ψυχικά και πνευματικά· να αποδείξουν το αγαθό ποιόν τους· να πιστοποιήσουν το πάθος τους για ανιδιοτελή προσφορά· να αποσείσουν επιτέλους από πάνω τους την ανυπόστατη κατηγορία ότι νοιάζονται αποκλειστικά για τα υλικά ωφελήματα, όπως ορίζει άλλωστε το συμφέρον τους και η ταξική τους ταυτότητα.

Και νά. Τώρα τους παρέχεται επιτέλους η δυνατότητα να υπηρετήσουν αυτοθυσιαστικά τη νέα Ελλάδα, ώστε να επιστρέψουν εμπράκτως ένα μικρό, μικρότατο μέρος των τεράστιων οφειλών τους στην αρχαία Ελλάδα. Ομορφο ακούγεται. Πολύ όμορφο για να ‘ναι αληθινό – και πιστευτό. Ισως φταίει το τάιμινγκ. Πιο ταιριαστό θα ήταν να ακουστούν όλα αυτά τα παραμυθένια το 2021, στην εμβληματική επέτειό μας. Νά, κάτι τέτοιο: «Στους δύο αιώνες από τη γέννηση του ελληνικού κράτους, οι νέοι φιλέλληνες αποφάσισαν να ιδρύσουν στην Ελλάδα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια».

Αναχρονιστική η δημόσια Παιδεία, άρα μεταρρυθμιστέα – και «όπου βγει». Αναχρονιστικότατη η δημόσια Υγεία, άρα μεταρρυθμιστέα – και ξέρουμε πού θα βγει: στην ολοκλήρωση της διάλυσης του ΕΣΥ, που καταλήγει κανείς να τη θεωρεί εσκεμμένη, έτσι συστηματική όπως είναι. «Κανονικά», αν δεν είχε ανατραπεί η κλίμακα των αξιών μαζί με το νόημα των λέξεων, ένας υπουργός Υγείας, έστω κι αν πρόκειται για τον κ. Αδωνη Γεωργιάδη, θα έπρεπε να ντρέπεται πληροφορούμενος αρμοδίως αυτό που ξέρουν οι πάντες: ότι πάνω από 100.000 ασθενείς περιμένουν μήνες πολλούς ή και δύο ή τρία χρόνια να χειρουργηθούν· κινδυνεύοντας. Οι μισοί έχουν ένα δωδεκάμηνο αναμονής και υπομονής μπροστά τους, να καταπίνουν τους πόνους, την αγωνία και τον θυμό τους. Γιατί; Επειδή το 40% των χειρουργικών αιθουσών έχει βάλει την πινακίδα «κλειστόν». Γιατί; Επειδή δεν υπάρχουν γιατροί, ιδίως αναισθησιολόγοι, ούτε ειδικευμένοι νοσηλευτές. Γιατί δεν υπάρχουν; Επειδή δεν προσλαμβάνονται. Ελλείψει χρημάτων, λόγω μνημονίου; Αυτό ήταν το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που απέτυχε και στον τομέα της Υγείας, δεν ισχύει σήμερα. Σήμερα φταίει η «προτεραιοποίηση».

Οι προσλήψεις δεν ήταν ποτέ στη «λίστα προτεραιοτήτων» του κ. Γεωργιάδη (ένα μυστήριο κι αυτό, η παράδοση της Υγείας από τη Νέα Δημοκρατία, μετά το 2014, στους τρεις του ΛΑΟΣ). Ούτε και το αίσθημα της ντροπής. Γι’ αυτό και ναρκισσεύεται πανευτυχής μπροστά στις λατρεμένες του κάμερες, και προσπερνάει κυνικά την αυτοκτονία ενός καρκινοπαθούς Κρητικού που, όπως έγραψε η κόρη του, «διαλύθηκε μέσα στο διαλυμένο ΕΣΥ, με εξετάσεις που έπρεπε να κάνει εκτός νοσοκομείου, με το εξαντλημένο φάρμακο της χημειοθεραπείας που έπρεπε να βρει και να φέρει ο ίδιος στο νοσοκομείο, χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη, από τον Αννα στον Καϊάφα».

Πανηγυρίζοντας επί των ερειπίων, ο υπουργός δηλώνει υπερήφανος για τη «μεταρρύθμιση» των απογευματινών χειρουργείων, για την εμπορευματική ιδιωτικοποίηση του δημοσίου δηλαδή, με προσχήματα τυπικώς δημοκοπικά: «θα ωφεληθούν οι φτωχοί», κερδίζοντας δέκα θέσεις στη λίστα των εκατό ή των χιλίων. Αναμενόμενη η καύχησή του. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη. 

Ένα κόμμα παρακολουθεί ατάραχο τη σουργελοποίησή του…

Ένα κόμμα που κάποτε ήταν αριστερό παρακολουθεί τη σταδιακή αποσύνθεσή του με τα στελέχη του να έχουν συμβιβαστεί με τις καθημερινές παραστάσεις ενός αρχηγού – σόουμαν.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ήταν κάποτε ένα κόμμα της Αριστεράς. Ήταν μικρό, αλλά είχε αρχηγούς με προσωπικότητα: Δρακόπουλος, Μπανιάς, Κύρκος, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος. Έγινε μεγάλο και κυβέρνησε: Τσίπρας.

Στις τελευταίες εκλογές ηττήθηκε συντριπτικά. Και τα απελπισμένα μέλη του, η πλειοψηφία τους, έκαναν το απονενοημένο διάβημα. Εξέλεξαν αρχηγό έναν ουρανοκατέβατο, παντελώς άσχετο με την Αριστερά: Κασσελάκης.

Έκτοτε παρακολουθούμε ένα κόμμα σε αφασία να παρακολουθεί τη σουργελοποίησή του: ο αρχηγός στο γυμναστήριο, ο αρχηγός στην καφετέρια, ο αρχηγός παντρεύεται, ο αρχηγός δανείζει το κόμμα του, ο αρχηγός πάει διακοπές, ο αρχηγός πάει για κούρεμα. Και λίγο πριν καταταγεί στο στρατό πάει σε τηλεοπτικό στούντιο και δείχνει τις αστακοκοσμημένες κάλτσες του. Η χαρά του Λιάγκα. Η επόμενη επίσκεψη μπορεί να είναι στην Αννίτα Πάνια. Ο αρχηγός δεν έχει ενδοιασμούς. Ο υπερχειλίζων μπιζιμποντισμός του καλύπτει κάθε πτυχή της ασόβαρης πολιτικής.

Ένα κόμμα που κάποτε ήταν αριστερό παρακολουθεί τη σταδιακή αποσύνθεσή του. Τα στελέχη του έχουν συμβιβαστεί με τις καθημερινές παραστάσεις ενός αρχηγού – σόουμαν, που είναι φορέας ενός (κακέκτυπου) τραμπισμού ή μπερλουσκονισμού, πασπαλισμένου με “αριστερές” ατάκες μέσα από επιμελημένα βιντεάκια. Τα στελέχη του δεν ενοχλούνται από δηλώσεις και πράξεις που κάποτε ήταν αδιανόητες για κόμμα και δη της Αριστεράς. Δεν τους απασχολεί ο διαρκής (εξ)ευτελισμός της κομματικής λειτουργίας και της πολιτικής πράξης. Συμπεριφέρονται δουλικά απέναντι στον αρχηγό που τους αγνοεί και τους ανακοινώνει τις αποφάσεις του από το ΤikTok.

Σε άλλες εποχές στελέχη ενός (κάποτε) αριστερού κόμματος θα μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει ο στίχος “μέχρι ο εξευτελισμός (τους) να γίνει τέλειος“… 

Είναι ανάρμοστο για πένθος το Facebook ή προσφέρει πολύτιμη παρηγοριά;

Οι νέοι μπαίνουν στο Facebook μόνο για τις προσφορές στο παλαιοπωλείο του Marketplace, την ώρα που εμείς οι μεγαλύτεροι ξύνουμε πληγές και πενθούμε απώλειες.

γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης

 

ΔΙΑΒΑΖΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ New York Times, σύμφωνα με το οποίο πολλοί εκπρόσωποι της λεγόμενης Γενιάς Ζ –οι σημερινοί εικοσάρηδες ας πούμε πολύ χονδρικά– συρρέουν καθημερινά στο Facebook όχι για να ποστάρουν, να δικτυωθούν ή να επικοινωνήσουν (ως γνωστόν, το Facebook είναι με διαφορά το πιο «γηριατρικό» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), αλλά για να εκμεταλλευθούν τυχόν ευκαιρίες στο μεγάλο παζάρι του Facebook Marketplace.

Όπως είναι φυσικό, ιδιαίτερη προτίμηση στο παραμάγαζο αυτό της γιγαντιαίας πλατφόρμας δείχνουν οι απανταχού φοιτητές που αναζητούν και συχνά βρίσκουν εκεί μεταχειρισμένα έπιπλα, σκεύη, αξεσουάρ και πάσης φύσεως αντικείμενα σε τιμή ευκαιρίας.

Σύμφωνα με μια έρευνα του 2022 από εταιρεία που παρέχει market data (το ίδιο το Meta δεν παρέχει τέτοιου είδους πληροφορίες), το Marketplace, το οποίο ιδρύθηκε το 2016, έχει πάνω από ένα δισεκατομμύριο ενεργούς χρήστες και είναι ο δεύτερος πιο δημοφιλής ιστότοπος για την αγοραπωλησία μεταχειρισμένων αγαθών μετά το eBay. 

Όσο κι αν είναι υπόλογα για ένα σωρό κακά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν ανακουφιστικά ή και θεραπευτικά ακόμα για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πολλούς άλλους διαύλους επικοινωνίας και πενθούν πραγματικά όταν χάνονται φίλοι τους στην πλατφόρμα, ακόμα κι αν δεν τους είχαν συναντήσει ποτέ διά ζώσης.

Κάποιοι μάλιστα αποκαλούν το Facebook Marketplace, «το παλιατζίδικο του διαδικτύου». Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατ’ αναλογία το Facebook, γεμάτο καθώς είναι πλέον από μεσήλικες που φιλονικούν, παρεξηγούνται και ξερνάνε ατζέντα και schadenfreude (κακεντρέχεια) δεξιά κι αριστερά, με μοναδικά διαλείμματα εκεχειρίας όταν συμβεί κάποια απώλεια, είτε επιφανούς προσώπου είτε φίλου, φίλης ή οικείων τους. «Το καφενείο των συνταξιούχων»; «Το πανηγύρι της τοξικότητας»; «Το RIPάδικο του ψηφιακού σύμπαντος»;  

 

Τις προάλλες συνάντησα έναν παλιό και αγαπητό γνωστό – που είναι επίσης «φίλος» στο Facebook, αν όχι ακριβώς φίλος και στην πραγματική ζωή, αφού μπορεί να περάσει πολύς καιρός ανάμεσα στις συναντήσεις μας, που μπορεί να είναι εντελώς τυχαίες. Κάποια στιγμή, έφτασε η κουβέντα και στα οικογενειακά, οπότε τον πληροφόρησα ότι πριν από λίγους μήνες έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου. «Έλα ρε, πότε συνέβη αυτό; Δεν είδα κάτι στο Facebook. Συλλυπητήρια».

Δεν τον αδικώ που θεώρησε αυτονόητο ότι θα έπρεπε να έχω κοινοποιήσει μια τέτοια απώλεια. Και κατανοώ απολύτως την ανάγκη των ανθρώπων που χάνουν κάποιον δικό τους να το μοιραστούν με την κοινότητα των διαδικτυακών φίλων με αντάλλαγμα λίγα λόγια συμπαράστασης και παρηγοριάς. Ακόμα περισσότερο όταν η απώλεια έχει να κάνει με πρόσωπο που υπήρξε κοινός διαδικτυακός φίλος με παρουσία στην πλατφόρμα μέχρι και μερικές μέρες πριν από το μοιραίο. 

Όσο κι αν είναι υπόλογα για ένα σωρό κακά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν ανακουφιστικά ή και θεραπευτικά ακόμα για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πολλούς άλλους διαύλους επικοινωνίας και πενθούν πραγματικά όταν χάνονται φίλοι τους στην πλατφόρμα, ακόμα κι αν δεν τους είχαν συναντήσει ποτέ διά ζώσης.

Πριν από μερικές μέρες που έπεσε το Facebook για λίγες ώρες, είναι βέβαιο ότι κάποιοι άνθρωποι ζορίστηκαν πραγματικά, σαν να τους έκλεισε κάποιος ξαφνικά το φως χωρίς να γνωρίζουν πότε θα το επαναφέρει.

Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να μου φαίνεται ανάρμοστο το μέσο για εκδηλώσεις προσωπικού πένθους, σαν να καταστρατηγείται κάθε έννοια ιδιωτικότητας μέσα στον ορυμαγδό των reels, των memes και των stories, και να μου προκαλεί έντονη αμηχανία όταν βλέπω αναρτήσεις (και είναι πλέον πολύ συχνές δυστυχώς, έχουμε πια μπει πια σε τέτοιες ηλικιακές πίστες) που μοιάζουν με κηδειόσημα για ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Ίσως είναι ο φόβος ότι μια μέρα το ίδιο θα συμβεί και μ’ εμάς – και μ’ εμένα δηλαδή. Ένα 24ωρο ψηφιακού πένθους ανάμεσα στους φίλους της πλατφόρμας και μετά σαν να μη συνέβη ποτέ.  

Να μην κυριαρχήσει η ατιμωρησία

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

Η κοινωνία έχει ανάγκη να δει ότι εάν κανείς είναι ένοχος, τότε αντιμετωπίζεται ως ένοχος 

Εδώ και μερικές ώρες η οργή ξεχειλίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή την εισαγγελική πρόταση για την υπόθεση της 12χρονης.

 

Δεν αισθάνομαι ότι είναι απλώς ένα ακόμη παράδειγμα μιας προβληματικής άρνησης του «τεκμηρίου αθωότητας» που συχνά καταγράφεται στη σφαίρα της δημοσιότητας. Δεν είναι μόνο, δηλαδή, μια «τοξική» λογική «λαϊκού δικαστηρίου» που δεν σέβεται τους θεσμούς.

 

Πιστεύω ότι είναι ένας φόβος ότι για άλλη μια φορά θα κυριαρχήσει μια λογική ατιμωρησίας.

 

Υπάρχει, δηλαδή, ο φόβος ότι μια υπόθεση που δείχνει πώς λειτουργούν σε τοπικό πεδίο πρακτικές σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης, δεν θα αντιμετωπιστεί από τη δικαιοσύνη με τον τρόπο που της αναλογεί.

 

Και αυτό στα μάτια της κοινωνίας λειτουργεί ως μία πρόκληση. Ιδίως όταν ένας από τους κύριους υπόπτους ήταν και τοπικός «πολιτικός παράγοντας».

 

Δεν είναι ότι η κοινωνία θέλει απλά να δει αυστηρές ποινές ή ότι περιμένει να θαυμάσει «αίμα στην αρένα».

 

Είναι ότι θέλει να ξέρει ότι εάν κάποιος παρανομήσει οι όποιες «πολιτικές πλάτες» δεν θα τον γλυτώσουν από τα χειρότερα.

 

Θέλει να αισθανθεί ότι όλοι είναι όντως ίσοι απέναντι στον νόμο.

 

Θέλει να πιστέψει ότι η διαρκής αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου, όπως φάνηκε και από τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα που πρόσφατα ψηφίστηκαν, δεν θα αφορά απλώς κάποιους φτωχοδιάβολους ή παραβατικούς πιτσιρικάδες αλλά και αυτούς που «έχουν άκρες».

 

Γιατί διαφορετικά αυτό που λέμε «εμπιστοσύνη στους θεσμούς» θα πάει περίπατο.

 

Άλλωστε, αυτό φάνηκε πολύ έντονα και από τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετώπισε την εμφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να προφυλάξει τα στελέχη της από οποιαδήποτε τυχόν εμπλοκή τους στην υπόθεση των Τεμπών. Με αποκορύφωμα ένα πόρισμα που τα αποδίδει όλα στο «ανθρώπινο λάθος» και τη «μη τήρηση των κανονισμών».

 

Το να εμπεδωθεί αυτή τη στιγμή στην κοινωνία ένα διάχυτο αίσθημα ότι εξουσία σημαίνει και ατιμωρησία, είναι κάτι που στο τέλος του δρόμου θα έχει μεγάλο κόστος όχι μόνο για την ίδια την κυβέρνηση αλλά πιο συνολικά για την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας και θα καταλήξει να τροφοδοτεί βαθιά αντιπολιτικά (αλλά και αντικοινοβουλευτικά) αντανακλαστικά. Αυτά, δηλαδή, που συνήθως εκμεταλλεύεται η άκρα δεξιά.

 

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σταθμίσουν προσεκτικά και η κυβέρνηση και τα κόμματα και η δικαιοσύνη.

Ο Μητσοτάκης “φτιάχνει” αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ και μπορεί να το πληρώσει…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά από οκτώ χρόνια που είχε αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα “επιλέγει” ως αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη. Ο κίνδυνος που κρύβει αυτή η “επιλογή”.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Οκτώ μήνες μετά τις εθνικές εκλογές του 2023 και τρεις μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές του 2024 η εικόνα του πολιτικού σκηνικού δείχνει αμετάβλητη. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζεται κυρίαρχη, καθώς κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται ικανό να την απειλήσει. Σύμφωνα με την τρέχουσα πολιτική φιλολογία “ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο“.

Τα δημοσκοπικά νούμερα είναι συντριπτικά υπέρ της ΝΔ. Ωστόσο ορισμένα από τα λεγόμενα “ποιοτικά στοιχεία” δεν είναι καθόλου καλά γι’ αυτήν. Στο κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, την ακρίβεια, η συντριπτική πλειονότητα λέει ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατάσταση στη δημόσια υγεία. Ακόμα και στο θέμα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, που η κυβέρνηση θεωρεί προνομιακό της πεδίο, υπάρχει μια πολύ ισχυρή μειοψηφία περί το 40% που διαφωνεί.

Στο κυβερνών κόμμα έχουν δύο προσδοκίες και μια αγωνία. Προσδοκούν οι ψήφοι διαμαρτυρίας να περιοριστούν σε “λελογισμένο” ποσοστό, έτσι ώστε το ποσοστό της ΝΔ να κινηθεί περί το 35%. Ταυτόχρονα, προσδοκούν να μην υπάρξει δεύτερο κόμμα με ποσοστό που θα ξεπερνάει το 15%. Έτσι, οι ευρωεκλογές θα είναι υγιεινός περίπατος για τον κ. Μητσοτάκη.

Αντιστοίχως, η αγωνία του πρωθυπουργού και των συν αυτώ είναι μήπως η ψήφος διαμαρτυρίας στις ευρωεκλογές “ξεφύγει” και το ποσοστό της ΝΔ κατρακυλήσει περί το 30% (ήταν 33% στις ευρωεκλογές του 2019). Και, επιπλέον, ελπίζουν αυτή η ψήφος να διασπαρεί και να μην ευνοήσει κανένα κόμμα εκτοξεύοντας το ποσοστό του περί το 20%.

Σύμφωνα με τις σημερινές εκτιμήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη θα υποστεί νέα καθίζηση και το 18% των βουλευτικών εκλογών του περασμένου Ιουνίου αποτελεί όνειρο απατηλό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον υπολογίσιμο αντίπαλο για τη ΝΔ.

Μπερδεμένα εμφανίζονται τα πράγματα με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο διεκδικεί μεν τη δεύτερη θέση, αλλά επί του παρόντος δείχνει ότι δυσκολεύεται να κάνει κάποιο εκλογικό άλμα.

Ωστόσο, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ φαίνεται ότι έχουν καταλήξει πως μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει στις ευρωεκλογές βασικός και υπολογίσιμος αντίπαλός τους. Γι’ αυτό και οι επιθέσεις εναντίον του, με κάθε αφορμή, πληθαίνουν. Ενδεικτικό είναι ότι το ΠΑΣΟΚ είχαν στο στόχαστρό τους στη συζήτηση για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο να χάσει “κεντρώους” ψηφοφόρους που θα στραφούν στο ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό επιτίθεται στον Νίκο Ανδρουλάκη. Φαίνεται, δηλαδή, ότι ο πρωθυπουργός, μετά από οκτώ χρόνια που είχε αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα “επιλέγει” ως αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη, με στόχο να ψαλλιδίσει κάθε πιθανότητα να γίνει πραγματικός αντίπαλός του με την ψήφο στις ευρωεκλογές.

Ωστόσο η “επιλογή” αυτή κρύβει έναν κίνδυνο. Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα με πολύ υψηλή συσπείρωση, γεγονός που προϊδεάζει για νέα άνοδο του ποσοστού στις ευρωεκλογές. Αντίθετα, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν χαμηλή συσπείρωση, γεγονός που προϊδεάζει για πτώση των ποσοστών τους. Αυτό που δεν μπορεί να υπολογιστεί είναι πόση θα είναι η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και πόση η πτώση των άλλων δύο.

Επειδή στις ευρωεκλογές ζημιά παθαίνουν πρώτα τα κυβερνητικά κόμματα, η ΝΔ απειλείται με απώλειες από όλες τις πλευρές. Η ψήφιση του γάμου των ομοφύλων μπορεί να στρέψει τους πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους προς ακροδεξιά κόμματα (ήδη η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου εμφανίζει σημαντική άνοδο).

Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ θα έχει την ευκαιρία να επαναπατρίσει τόσο “κεντρογενείς” ψηφοφόρους από τη ΝΔ όσο και “αριστερόστροφους” από τον κλυδωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ και το βράδυ των ευρωεκλογών να καταστεί ο ισχυρός αντίπαλος για τη ΝΔ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Και γι’ αυτό δεν του αρκεί μια ακόμα μικρή άνοδος, χρειάζεται ένα άλμα που θα κάνει τη ΝΔ να χάσει την αίσθηση της παντοδυναμίας.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να πετύχει μόνο τη δεύτερη θέση με οποιοδήποτε (μικρομεσαίο) ποσοστό. Αν συμβεί αυτό, θα έχει πάθει αυτό που λέει η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Ζικ Ζίγκλαρ: “Αν στοχεύεις χαμηλά, θα πετυχαίνεις πάντα”…

Ο τυχαίος θάνατος ενός δημοσιογράφου

 

Η ιστορία, που φυσικά χάθηκε ανάμεσα σε μεγάλα γεγονότα, είναι διδακτική, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους που με προχειρότητα μεταδίδουν μια είδηση χωρίς να ελέγξουν πρώτα την αλήθεια της. Είναι διδακτική και για την ίδια την κοινωνία, η οποία τελικά είναι ο αποδέκτης της πληροφόρησης.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΕΝΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΠΟΛΛΑ πολλά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να μιλάνε με σχετική βεβαιότητα για τον θάνατο ενός νεαρού άνδρα που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αγνώστων λοιπών στοιχείων και εντοπίστηκε νεκρός πάνω σε στύλο υψηλής τάσης του ΔΕΔΔΗΕ κάπου στο Παλαιό Φάληρο.

 

Ο ρεπόρτερ της ΕΡΤ, και όχι μόνο (ωστόσο η δημόσια τηλεόραση δεν μας έχει συνηθίσει σε μετάδοση ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών και δημοσιογραφικών παρεκτροπών), είχε να προσθέσει κάτι επιπλέον σε όσα έλεγε: «Εικάζεται από τις Αρχές ότι ο νεκρός προσπάθησε να κλέψει καλώδια ή τον μετασχηματιστή του ΔΕΔΔΗΕ». Αλλά επειδή και αυτός, όπως όλοι οι δημοσιογράφοι, γνωρίζουν ότι μια παραπάνω πληροφορία πουλάει, με την ίδια σιγουριά ανέφερε πως «εξετάζεται το ενδεχόμενο να είχε και συνεργό που τον εγκατέλειψε όταν τον διαπέρασε το ρεύμα» – είναι λόγια του ρεπόρτερ.

 

Οι Αρχές, δηλαδή η αστυνομία ή η πυροσβεστική ή κάποια άγνωστη, άλλη Αρχή, κάνουν εικασίες και οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι πρέπει αυτές οι εικασίες να μεταφερθούν ως δεδομένες πληροφορίες, και μάλιστα αυτούσιες. Χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς διασταύρωση, χωρίς μια δεύτερη πηγή που θα τις επιβεβαιώνει ή θα τις διαψεύδει, απλώς επειδή το είπαν κάποιες Αρχές.

 

Όταν μεταφέρεις, έστω υπό μορφή εικασίας κάποια πληροφορία, για τον αποδέκτη της απλώς είναι βεβαιότητα, σχετική ή απόλυτη.

Οι τηλεθεατές εκείνη τη μέρα, νωρίς το πρωί, έμαθαν ότι κάποιος ή κάποιοι επιχείρησαν να κλέψουν καλώδια, μετασχηματιστές ή κάτι σχετικό από μια κολόνα του ΔΕΔΔΗΕ, έναν από αυτούς τον χτύπησε το ρεύμα και πέθανε ακαριαία επάνω στην κολόνα. Όταν μεταφέρεις, έστω υπό μορφή εικασίας κάποια πληροφορία, για τον αποδέκτη της απλώς είναι βεβαιότητα, σχετική ή απόλυτη.

 

 

Και επειδή πολλοί δημοσιογράφοι μπορεί να έχουν έλλειμμα δεοντολογίας αλλά όχι και φαντασίας, κάποιοι από αυτούς τις ώρες που ακολούθησαν πρόσθεσαν ένα ακόμα ενδεχόμενο στην ιστορία: ο νεκρός και προφανώς και ο δεύτερος συνεργός του, που εξαφανίστηκε μετά το δυστύχημα, ήταν Ρομά. Ταιριάζει άλλωστε σε ένα τέτοιο σκηνικό ένας Ρομά – οι Ρομά μπορούν να ταιριάξουν σε πολλά σκηνικά που αφορούν παραβατικές συμπεριφορές. Μπορεί η πραγματικότητα να μην το επιβεβαιώνει αυτό, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα της πραγματικότητας, όχι των ευφάνταστων δημοσιογράφων.

 

Το θέμα, παρά την τραγικότητά του (η οποία έχει περιορισμένες διαστάσεις όταν πρόκειται για Ρομά, μετανάστες, εξαρτημένους κ.ά.), θα τελείωνε εκεί αν αρκετές μέρες αργότερα δεν ερχόταν μια δεύτερη πληροφορία που έδωσε μια εντελώς διαφορετική διάσταση: έλεγε ότι το θύμα που βρέθηκε στην κολόνα του ΔΕΔΔΗΕ ήταν ένας νεαρός δημοσιογράφος· σίγουρα όχι Ρομά και σίγουρα δεν αποδείχτηκε από πουθενά ότι προσπαθούσε να κλέψει ρεύμα, καλώδια ή μετασχηματιστές.

 

Η νέα εκδοχή ήρθε από μια γειτόνισσα της περιοχής, η οποία γνώριζε καλά και αρκετά χρόνια το θύμα, αφού κατοικούσε κοντά στο σπίτι της. Ξαφνικά, άλλαξαν όλα. Ο νεκρός δημοσιογράφος είχε όνομα και επίθετο και βρήκε τραγικό θάνατο όταν επιχείρησε να σώσει μια γάτα ή οποία εγκλωβίστηκε στην κολόνα του ΔΕΔΔΗΕ και δεν μπορούσε να κατέβει. Ο δημοσιογράφος πέθανε, η γάτα σώθηκε. Αυτό είπε η γειτόνισσα και γνωστή του νεκρού.

 

Oι Αρχές, οι οποίες είχαν μεταφέρει στους δημοσιογράφους τις εικασίες για τον νεκρό κλέφτη καλωδίων ή μετασχηματιστή, δεν είπαν τίποτα εκείνη την ημέρα· σιώπησαν. Κάποιοι δημοσιογράφοι, ακόμα και από αυτούς που μετέφεραν τις εικασίες των Αρχών, έδωσαν τη νέα εκδοχή. Και επειδή αρκετοί θυμόντουσαν τον νεκρό δημοσιογράφο από τις εμφανίσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό στον οποίο εργαζόταν, πρόβαλλαν και μερικά βίντεο από ρεπορτάζ που είχε κάνει. Ήταν συμπαθής και μαχητικός, είπαν.

 

Πολύ γρήγορα, και αφού το θέμα ανακυκλώθηκε μαζικά, περνώντας από τον μύλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου, οποιοσδήποτε (σκόπιμα ή όχι) μεταφέρει τη γνώμη και την άποψή του, αυτή μετατρέπεται αμέσως σε γεγονός, το θέμα ξεχάστηκε, πέρασε στη λησμονιά. Κανείς εκτός από τους οικείους του, προφανώς, δεν μίλησε ξανά για τον νεκρό δημοσιογράφο. Όλα τέλειωσαν κάπου εκεί.

 

Η μικρή αυτή ιστορία, που φυσικά χάθηκε ανάμεσα σε μεγάλα γεγονότα, είναι διδακτική, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους και τον τρόπο που πολλοί από αυτούς ενημερώνουν την κοινωνία, για την προχειρότητα με την οποία μεταδίδουν μια είδηση χωρίς να ελέγξουν πρώτα την αλήθεια της και για το πόσο εύκολα μετατρέπονται σε «βαποράκια» κάποιων Αρχών που διοχετεύουν ό,τι επιθυμούν.

 

Είναι διδακτική και για την ίδια την κοινωνία, η οποία τελικά είναι ο αποδέκτης της πληροφόρησης και με αυτήν διαμορφώνονται συνειδήσεις, πεποιθήσεις, κουλτούρα και στο τέλος της ημέρας πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά. Αν ο τυχαίος θάνατος ενός δημοσιογράφου μεταφέρεται με τον τρόπο αυτό, ας σκεφτούμε πώς μπορεί να μεταφερθούν αξιολογικά πιο μεγάλα γεγονότα.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Αυτοκριτική Τσίπρα: Άργησε τέσσερα χρόνια, την έφαγαν και οι Πολάκηδες…

Η αυτοκριτική που επιχείρησε ο Τσίπρας ήταν μεν επιβαλλόμενη, αλλά λειψή και πολύ καθυστερημένη. Σύντομα θα φανεί αν μπορεί να τον καταστήσει ξανά βασικό παίκτη στην πολιτική σκηνή.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς 

 

Η αυτοκριτική στην πολιτική γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον, για ψυχολογικούς. Δηλαδή, για να αισθάνεται καλύτερα (προς τον εαυτό του…) αυτός που την κάνει. Και, δεύτερον, με καθαρά πολιτική στόχευση. Δηλαδή, για να δείξει ότι την επόμενη φορά, αν και όταν έρθει, θα δράσει χωρίς τα λάθη του παρελθόντος και χωρίς τα βαρίδια του.

Κατά τούτο, η πρόσφατη αυτοκριτική που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεν χρήσιμη, αλλά είναι πολύ καθυστερημένη και λειψή.

Ο Τσίπρας άφησε να περάσουν, σχεδόν ανεκμετάλλευτα, τέσσερα χρόνια. Η κατάλληλη στιγμή ήταν το 2019, στην πρώτη εκλογική ήττα -και δική του και του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που το εκλογικό σώμα τούς αφαίρεσε μεν την εξουσία, αλλά -αναγνωρίζοντας και τα θετικά που άφησαν- τούς κατέστησε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Με ποσοστό (32%) που δεν έδωσε σε κανένα ηττημένο κόμμα μετά την κρίση του 2009: το ΠΑΣΟΚ το 2012 έπεσε στο 13% και η ΝΔ το 2015 στο 28%. Το 32% του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από μια τετραετία κόλασης, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία πέταξαν στα σκουπίδια.

Ο Τσίπρας έπρεπε να κάνει αυτήν την αυτοκριτική το 2019, λίγους μήνες μετά την εκλογική ήττα. Γενναία και σε βάθος. Ώστε να έχει το χρόνο να χτίσει πάνω σε αυτήν. Να πετάξει στα σκουπίδια τα βαρίδια της μνημονιακής περιόδου και της διακυβέρνησής του. Και να κάνει το επόμενο βήμα. Την ανασύνθεση του ευρύτερου χώρου από την Αριστερά έως το προοδευτικό Κέντρο, ώστε να αφαιρέσει από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη τα όποια ψήγματα “κεντρώας” στροφής και να αποδυναμώσει έγκαιρα το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Ποια θα ήταν αυτά τα στοιχεία της γενναίας αυτοκριτικής; Τρία από αυτά τα ανέφερε προχτές ο Τσίπρας:

Το ότι δείλιασε και δεν προχώρησε στο χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα τολμά να αγγίξει το γάμο των ομοφύλων -ένα θέμα-φωτιά για τη βαθιά Δεξιά- φαίνεται πόσο λάθος έκανε ο Τσίπρας που δεν έκανε το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, για χάρη του Καμμένου και του Ιερώνυμου.

Καμμένος και ΑΝΕΛ: Η συγκυβέρνηση μαζί τους δεν ξεπερνιέται με ένα “οι δυνατότητες της συγκυρίας”, με το οποίο προσπάθησε να δικαιολογηθεί σήμερα ο Τσίπρας. Η συγκυβέρνηση με τον υβριστή και συκοφάντη όλου του προοδευτικού χώρου αποξένωσε τον ΣΥΡΙΖΑ από αυτόν, τσιμέντωσε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και φούσκωσε τα πανιά της ΝΔ του Μητσοτάκη.

ΝΟVARTIS και άδειες καναλιών: Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το τσουβάλιασμα δέκα πολιτικών, σχετικών και άσχετων (για παράδειγμα, τι σχέση είχε ο Βενιζέλος με την υπόθεση ουδείς αντελήφθη) και με τους χειρισμούς άχρηστων και κατάλληλων ανθρώπων (Παπαγγελόπουλος) . Εδώ ισχύει το κλασικό “δεν ήξερε (ο Τσίπρας), δεν ρώταγε;”. Στην περίπτωση των καναλιών και των σχέσεών του συνολικά με το χώρο της ενημέρωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το ακατόρθωτο. Να τους βάλει όλους απέναντί του, κάτι που ούτε το ΠΑΣΟΚ του 1989 με τον Κοσκωτά είχε καταφέρει.

Η αυτοκριτική Τσίπρα σταμάτησε σε αυτά. Κακώς, πολύ κακώς. Διότι η κακοδαιμονία του κόμματός του, η οποία συνεχίζεται, έχει και άλλες αιτίες που σχετίζονται με πρόσωπα.

Η μία είναι διαχρονική και ακούει στο όνομα Παύλος Πολάκης. Είναι ανεξήγητο πώς ο Τσίπρας επέτρεψε έως το τέλος σε έναν πολιτικό τραμπούκο να βυσσοδομεί σε βάρος του ιδίου, του κόμματός του και της Αριστεράς. Και όσοι έχουν αμφιβολία αρκεί να θυμηθούν την ψεκασμένη συμπεριφορά του με τα εμβόλια την περίοδο της πανδημίας. Και τη σημερινή ομοφοβία του στο θέμα του γάμου των ομοφύλων, όταν κρύφτηκε πίσω από τα ορεινά χωριά της Κρήτης για να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο. Αν τον “καθαρίσει” ο Κασσελάκης, όπως υπόσχεται δεξιά κι αριστερά, θα έχει κλέψει όλη τη δόξα από τον Τσίπρα, που τον δικαιολογούσε ως “αψύ”. Σήμερα αυτός ο τύπος πληρώνει τον ευεργέτη του, τον Τσίπρα, με το γνωστό νόμισμα, της αχαριστίας.

Η άλλη αιτία της κακοδαιμονίας, η οποία έχει σήμερα εξελιχθεί σε κωμωδία, είναι η περίπτωση Κασσελάκη. Για λόγους ανεξήγητους, ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2023 έμεινε άφωνος και επέτρεψε στον άσχετο και ουρανοκατέβατο Κασσελάκη -με τη συνδρομή Παππάδων και Πολάκηδων, με ολίγους Φάμελλους, ναυάρχους και λοιπούς αριβίστες- να έχει μετατρέψει το άλλοτε κραταιό κόμμα της Αριστεράς σε θίασο, που δεν κόβει εισιτήρια και οδεύει προς τη διάλυση. Ο θίασος αυτός -έτσι όπως τον άφησε ο Τσίπρας να γίνει- απαξίωσε και τον ίδιο, πετώντας στα σκουπίδια την υπόδειξή του για νέες εσωκομματικές εκλογές.

Ο Τσίπρας άφησε αυτό το τέρας να φτιαχτεί και τώρα θα καταπιεί και τον ίδιο. Και δεν είναι καθόλου έντιμη η εξίσωση των πάντων, που επιχείρησε την παραμονή του συνεδρίου. Όσοι αποχώρησαν δεν είναι ίδιοι με όσους συμπράττουν στην κασσελάκειο κωμωδία. Ο Χαρίτσης, η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος, ο Ηλιόπουλος μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολιτευτική περίοδό του, αλλά έπραξαν το αυτονόητο: βγήκαν έξω από το σημερινό θίασο. Αν έμεναν, θα ήταν συνυπεύθυνοι με όσους τον οδηγούν στην περαιτέρω συρρίκνωση.

Κάπως έτσι η αυτοκριτική που επιχείρησε ο Τσίπρας ήταν μεν επιβαλλόμενη, αλλά λειψή και πολύ καθυστερημένη. Σύντομα θα φανεί αν μπορεί να τον καταστήσει ξανά βασικό παίκτη στην πολιτική σκηνή για την ανασύνθεση του ευρύτερου, πέραν της Δεξιάς, πολιτικού χώρου. Ή αν αυτός έχει ήδη εκμετρήσει το ζην, αφήνοντας τη ΝΔ του Μητσοτάκη χωρίς αντίπαλο ή -το χειρότερο- με αντίπαλο κάποιον Βελόπουλο.

Κατά τα άλλα για την αυτοκριτική -και του Τσίπρα- μπορεί να ισχύει αυτό που έχει πει ο Ιταλός σκιτσογράφος Αλτάν: “Κάνω αυτοκριτική, αλλά δεν με ακούει κανένας, ούτε καν ο εαυτός μου”…

 

 

  

Τα 7+1 σημεία διαφωνίας ΠΑΣΟΚ στο νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια..!

 

Ο Στέφανος Παραστατίδης, βουλευτής Κιλκίς και υπεύθυνος Κ.Τ.Ε. Παιδείας ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής καταγράφει 7+1 διαφωνίες με το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια.

 

Συγκεκριμένα:

 

+1. Για την αντισυνταγματικότητα του νομοσχεδίου αναφέρει πως θέση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι «συνταγματικά αμφιλεγόμενο κάτι που δημιουργεί ένα περιβάλλον ανασφάλειας δικαίου». «Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι υπάρχει διχογνωμία μεταξύ συνταγματολόγων και ειδικών του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά υπάρχει και μία παγιωμένη νομολογία του ΣτΕ, που ποτέ δεν αμφισβήτησε τη συμφωνία του άρθρου 16 με το Ενωσιακό Δίκαιο. Σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα θα έπρεπε να προχωρήσουμε με απολύτως στέρεα βήματα. Γιατί εν τέλει την συμφωνία του νόμου με το Σύνταγμα θα την κρίνουν ανώτατοι δικαστές (ΣΤΕ) και θα ήταν εγκληματικά επιπόλαιο να βάλουμε σε μια περιπέτεια νέα παιδιά , οικογένειες αλλά και όσους αποφασίσουν να εμπλακούν. Η δική μας θέση είναι ότι η ρητή απαγόρευση που μπήκε στο Σύνταγμα, πρέπει να βγει και από το Σύνταγμα. Όχι από την κυβέρνηση, ως μεσάζοντα του Συντάγματος».

 

1. Όσον αφορά τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα των υπό ίδρυση πανεπιστημίων όπως ορίζει το νομοσχέδιο, ο αρμόδιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σημειώνει ότι « θεμελιώδης και μη διαπραγματεύσιμη αρχή αποτελεί η σαφής και ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ εμπορικού-επιχειρηματικού κέρδους και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Μόνον αυτή η προσέγγιση μπορεί να εγγυηθεί την ακαδημαϊκή εγκυρότητα και ελευθερία». Αντιθέτως, προσθέτει, η πρόταση της κυβέρνησης αρκείται στην γραμματική διατύπωση του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα χωρίς να εισάγει οποιαδήποτε ρύθμιση που να αποτρέπει την νόθευση του χαρακτήρα αυτού.

 

2. Για την αδειοδότηση θέση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι πως πρέπει να συνδέεται με την αντίστοιχη στάθμη αξιολόγησης και διεθνούς κατάταξης των σχολών/τμημάτων των δημοσίων ιδρυμάτων ενώ στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει καμία σχετική πρόβλεψη.

 

3. Σχετικά με την ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου ο κ. Παραστατίδης αναφέρει ότι για το ΠΑΣΟΚ σημαίνει αύξηση χρηματοδότησης, βελτίωση κρίσιμων δεικτών ποιότητας, στρατηγικός σχεδιασμός, σοβαρός ακαδημαϊκός χάρτης, κατοχύρωση πραγματικού αυτοδιοίκητου και ισόρροπη στήριξη των περιφερειακών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στη χώρα μας.

 

Υποστηρίζει ότι με το νομοσχέδιο η κυβέρνηση «τσουβαλιάζει νομοτεχνικές τροποποιήσεις σε προβληματικά άρθρα του νόμου Κεραμέως και μεταφέρει τμήματα από το ΔΙΠΑΕ στο ΔΠΘ» ενώ «αντί ουσιαστικών δεσμεύσεων για αύξηση της χρηματοδότησης παραθέτει κατάλογο ήδη υφιστάμενων χρηματοδοτήσεων».

 

4. Όσον αφορά το σύστημα εισαγωγής στα ανώτατα ιδρύματα, ανεξαρτήτως χαρακτήρα, δημοσίου ή μη κρατικού, οφείλει να είναι κοινό και ενιαίο.

 

5. Για την γεωγραφική κατανομή, το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι τα μη κερδοσποπικά πανεπιστήμια πρέπει να ενταχθούν στον ευρύτερο ακαδημαϊκό χάρτη με κριτήρια γεωγραφικά, οικονομικά και κατανομής επιστημονικών πεδίων.

 

6. Θέση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για να λειτουργήσουν στην Ελλάδα, τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια είναι να προβλέπεται συγκεκριμένη ρήτρα διασφάλισης της μακροπρόθεσμης εφαρμογής ενός ολοκληρωμένου εκπαιδευτικού σχεδίου, ώστε να διασφαλίζεται ότι δεν θα εγκαταλείψουν το πλάνο παροχής ποιοτικών εκπαιδευτικών υπηρεσιών και θα αφήσουν ξαφνικά τους φοιτητές τους μετέωρους.

 

7. Σχετικά με τη διασφάλιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και τις συνθήκες εργασίας θέση του ΠΑΣΟΚ είναι ότι η προστασία των δικαιωμάτων των πανεπιστημιακών και η διασφάλιση ότι οι συνθήκες εργασίας τους θα είναι σύμφωνες με τις εγγυήσεις ανεξαρτησίας και ακαδημαϊκής ελευθερίας που ισχύουν για το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Αλλάζουν όλα στο ΕΣΥ με ασθενείς πολλών ταχυτήτων και υγεία... επί πληρωμή. - Υπεγράφη η ΚΥΑ για τα απογευματινά χειρουργεία.!

 

Ζήτημα χρόνου είναι πλέον η έναρξη των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, αφού υπεγράφη η Κοινή Υπουργική Απόφαση από τα υπουργεία Υγείας και Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Πρόκειται επί της ουσίας για επεμβάσεις και άλλες επεμβατικές πράξεις που θα διενεργούνται πέραν του τακτικού ωραρίου λειτουργίας των νοσοκομείων του ΕΣΥ και με την οικονομική συνεισφορά των ασθενών, αλλάζοντας εκ θεμελίων το οικοδόμημα του ΕΣΥ και της δημόσιας υγείας.

 

Η κυβέρνηση επί της ουσίας δημιουργεί ασθενείς πολλών ταχυτήτων και θέτει ταξικά χαρακτηριστικά στην υγειονομική περίθαλψη των πολιτών. Οι επεμβάσεις χωρίζονται σε έξι κατηγορίες με βάση «ιατρικά κριτήρια και κοστολόγηση» με αποτέλεσμα ο πολίτης να καλείται να καταβάλλει από 300 και 500 ευρώ μέχρι 1.600 ευρώ και 2.000 ευρώ.

 

Ο... τιμοκατάλογος της υγείας

Πολύ μικρή επέμβαση: 300 ευρώ

Μικρή επέμβαση: 500 ευρώ

Μεσαία επέμβαση: 900 ευρώ

Μεγάλη επέμβαση: 1.200 ευρώ

Βαριά επέμβαση: 1.600 ευρώ

Εξαιρετικά βαριά επέμβαση: 2.000

Σημειώνεται ότι οι επεμβάσεις χρεώνονται ανάλογα με τα DRGs τα οποία δημοσιεύτηκαν στη σημερινή ΚΥΑ όπου μπορείτε να δείτε αναλυτικά ποιες επεμβάσεις ανήκουν σε ποια κατηγορία.

 

 

«Δεν ιδιωτικοποιούμε το ΕΣΥ. Θα είναι κάποιος ανόητος να πιστεύει ότι δεν χρειαζόμαστε το ΕΣΥ. Σκοπός μας είναι η ισχυροποίηση του ΕΣΥ και η ενίσχυση του δημοσίου χαρακτήρα του. Αγαπάμε το ΕΣΥ, γι' αυτό φροντίζουμε και γι' αυτό εργαζόμαστε», είχε υποστηρίξει ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης στη συνέντευξη Τύπου παρουσίασης του σχεδίου.

 

Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις γιατρών και νοσηλευτών, η κυβέρνηση προχωρά σε μία πολιτική που θα φέρει στα όρια του το υγειονομικό προσωπικό με «τυράκι» την αύξηση των μισθών όσων πραγματοποιούν και απογευματινά χειρουργεία. Την ίδια ώρα, δεν δίνεται καμία λύση για την έλλειψη προσωπικού στο ΕΣΥ παρά μονάχα «μπαλώματα».

 

Σύμφωνα με στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ, σε ποσοστό 40% τα χειρουργεία στα νοσοκομεία της χώρας είναι κλειστά λόγω έλλειψης αναισθησιολόγων και νοσηλευτικού προσωπικού.

 

Στην Αττική, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα της ΟΕΝΓΕ Πάνο Παπανικολάου το ποσοστό των κλειστών χειρουργείων αγγίζει το 50% και οφείλεται στην έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού. 

πηγή  

Η Κεραμέως τα ρίχνει στην Ασημακοπούλου για τη διαρροή των email των πολιτών και υπόσχεται «εσωτερικό έλεγχο»..!

 

Η κ. Ασημακοπούλου θα δώσει τις εξηγήσεις της στην έρευνα της Αρχής για τα Προσωπικά Δεδομένα, είπε η υπ. Εσωτερικών. Υποστήριξε ότι «θα χυθεί άπλετο φως».

Όσο αυξάνονται οι διαστάσεις του σκανδάλου με τη διαρροή των email των πολιτών προς την ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου, τόσο η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι ούτε ήξερε ούτε άκουσε τίποτα. Με πολύ προκλητικό τρόπο, η εξαφανισμένη επί μέρες Νίκη Κεραμέως, ισχυρίστηκε από την ΕΡΤ ότι το υπουργείο της δεν έχει καμία εμπλοκή στην υπόθεση, που λαμβάνει διαστάσεις σκανδάλου, και έδειξε στην ευρωβουλευτή για απαντήσεις.

 

Η υπόθεση έχει φτάσει ακόμη και στις Βρυξέλλες και, κατά την πάγια τακτική της κυβέρνησης όταν ξεσπάει σκάνδαλο, η υπουργός επέρριψε ευθύνες στην αντιπολίτευση, κατηγορώντας την ότι «εργαλειοποιεί» το θέμα, γιατί... καταψήφισε την επιστολική ψήφο.

 

Η Νίκη Κεραμέως, που έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις και στη Βουλή από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είπε ότι το υπουργείο Εσωτερικών δεν δίνει ποτέ email πολιτών που βρίσκονται στους εκλογικούς καταλόγους, αλλά δίνει εκλογικούς καταλόγους σε όλους τους υποψήφιους βουλευτές, ευρωβουλευτές και δημάρχους, αν το ζητήσουν με αίτηση.

 

 

Και τόνισε ότι για το θέμα υπάρχει η έρευνα της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, και πως η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου «έχει δώσει» και «θα συνεχίσει να δίνει εξηγήσεις» στο πλαίσιο αυτής της έρευνας. Είπε επίσης πως και η ίδια η ευρωβουλευτής ανέφερε ότι δεν πήρε από το υπουργείο Εσωτερικών τη λίστα.

 

Και ενώ αποποιήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη του υπουργείου Εσωτερικών για τη διαρροή των στοιχείων, υποστήριξε ότι τα στοιχεία που διέρρευσαν αφορούν τους εκλογικούς καταλόγους του 2023 και όχι των ευρωεκλογών.

 

Πρόσθεσε δε ότι το υπουργείο Εσωτερικών θα πραγματοποιήσει «εσωτερικό έλεγχο», για να διασφαλιστεί η «επάρκεια» των μηχανισμών του.

 

«Έχουμε λάβει αναφορές από πολίτες και οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις», είπε, «να ρίξουμε άπλετο φως».

 

«Δεν θα αφήσουμε καμία σκιά σε αυτή την υπόθεση, αφορά την επάρκεια στην ασφάλεια των δεδομένων, για τους εκλογικούς καταλόγους του 2023 ενώ δεν έχει σχέση με την επιστολική ψήφο», είπε.

 

Και στο ερώτημα των δημοσιογράφων αν η υπόθεση αυτή μπορεί να αποτρέψει τους πολίτες από το να συμμετάσχουν στις εκλογές με επιστολική ψήφο, υποστήριξε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, αλλά για όλα φταίει η αντιπολίτευση, που εργαλειοποιεί το θέμα για να προκαλέσει πλήγμα στην επιστολική ψήφο, την οποία καταψήφισε.

Μας δουλεύει ο Τσίπρας;

 

«Ατυχείς χειρισμούς» βλέπει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας στη διαχείριση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών. Μα γιατί το κάνει αυτό, εξοργίζοντας και τα κομματικά τρολ; Γιατί γκρεμίζει δύο βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους καλλιέργησε κλίμα άγριας πόλωσης; Μία εξήγηση είναι ότι πλέον προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή...

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης  

 

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να το διασκεδάζει. Και κυρίως να το απολαμβάνει, ειδικά όταν δουλεύει τους πρώην συντρόφους του. Αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Δήλωσε ότι στην υπόθεση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών έγιναν ατυχείς χειρισμοί. 

Μάλιστα. Για τις τηλεοπτικές άδειες ας τα βρει με τον (πρώην) κολλητό του, τον Νίκο Παππά. Διότι ο Παππάς καταδικάστηκε για τη συγκεκριμένη υπόθεση από το Ειδικό Δικαστήριο. Τώρα είναι σαν ο Τσίπρας να προσθέτει την υπογραφή του κάτω από την καταδικαστική απόφαση. Μα, δεν ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας που μας έλεγε ότι η πολιτική του για τις άδειες θα γέμιζε τα κρατικά ταμεία; Ο Τσίπρας δεν ήταν που υπερασπίστηκε με θέρμη τον Παππά όταν τον έσυραν στο δικαστήριο; Τώρα συνειδητοποίησε ότι οι χειρισμοί ήταν ατυχείς; 

Ατυχείς χειρισμοί έγιναν κατά τον Τσίπρα και στην υπόθεση της Novartis. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε, απλώς, για χειρισμούς, αλλά για δέκα κάλπες που στήθηκαν στη Βουλή με σκοπό την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του. Και στην τελική δεν μας εξήγησε αν επρόκειτο για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους. 

Είπε και άλλα, μιλώντας στη Ξένια Κουναλάκη, στο συνέδριο της «Καθημερινής». Οτι ποτέ δεν σκέφτηκε την έξοδο της χώρας από το ευρώ, πλην όμως υπήρχαν υπουργοί που έκαναν σχετικές σκέψεις. Αλήθεια, έδιωξε κανέναν απ΄αυτούς, πλην του Βαρουφάκη; 

Γιατί τα λέει όλα αυτά ο Τσίπρας; Εντάξει, σίγουρα θέλει να πικάρει τον Νίκο Παππά για τη στάση του στο συνέδριο. Κατανοητό αν και η εξέλιξη αυτής της «αδερφικής» σχέσης δείχνει και πώς επηρεάζει η πολιτική την ηθική του προσωπικού της —δεν υπάρχει τίποτα, ούτε φιλίες, μήτε αγάπες. Ενδεχομένως να κάνει και την πλάκα του με τον μικρό στρατό των τρολς που σήμερα τον αποδοκιμάζει. Με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Εκείνοι τα έδιναν όλα, έλιωσαν δάχτυλα και πληκτρολόγια για τη Novartis και τις άδειες και σήμερα ο πρώην μεγάλος, άχαστος, χαρισματικός, το καλύτερο παιδί, τους λέει ότι ήταν κομμάτι ατυχών χειρισμών. Ας πρόσεχαν. 

Κάνει, λένε, την αυτοκριτική του. Συγγνώμη, αλλά άργησε. Και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπήκε σε μία αυτοκαταστροφική περιδίνηση. Την προηγούμενη εβδομάδα υπονόμευσε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και είδε χιλιάδες συνέδρους να του γυρίζουν την πλάτη. Τώρα δίνει μια κλωτσιά και ρίχνει ολόκληρους πυλώνες από το οικοδόμημα της εχθροπάθειας πάνω στο οποίο πάτησε η κυβερνώσα Αριστερά. Ναι, αλλά γιατί; Ισως πλέον να αναζητεί έναν τρόπο για να τον προσέξουν. Δεν είναι πια και τόσο εύκολο.  

Τέμπη, ένας χρόνος μετά

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ενα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, πολλά κρίσιμα ερωτήματα για την αδιανόητη σύγκρουση των δύο τρένων, που έκλεψε τη ζωή 57 συνανθρώπων μας, την υγεία δεκάδων άλλων και τη γαλήνη εκατοντάδων συγγενών τους, μένουν αναπάντητα. Κάποια άλλα έλαβαν πολιτικάντικη «απάντηση» από τη νεοδημοκρατική πλειοψηφία της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, γεγονός προσβλητικό για τη μνήμη των νεκρών. Ακολουθώντας σεβαστικά τη θλιβερή παράδοση, η επιτροπή έδειξε προς τα πού τής είχε ταχθεί να οδεύσει ήδη με την επιλογή ως προέδρου της ενός από τους πλέον επιθετικούς και ρηχούς λαϊκιστές της Ν.Δ. Λειτουργώντας με συνοπτικές διαδικασίες, δεν σκόπευε να αναδείξει έστω το πλατωνικό «εν τρίτον από της αληθείας» αλλά να ψευτογιατρέψει (με τη συγκαλυπτική εμμονή στο «ανθρώπινο σφάλμα») τη βαριά τραυματισμένη εικόνα της κυβέρνησης. Και να φτιασιδώσει το προφίλ του Κ. Αχ. Καραμανλή, ο οποίος, σαν εταίρος της κληρονομικής δημοκρατίας μας, φρονεί ότι γεννήθηκε απαλλαγμένος ισόβια από την υποχρέωση της λογοδοσίας και της ευθύνης.

Ως εκ τούτου, δεν κλήθηκαν ως μάρτυρες όσοι γνώστες των προβλημάτων του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας προειδοποιούσαν από καιρό ότι οι συρμοί κινούνται σε ράγες καταστροφικές. Η αδιαφορία για τις προειδοποιήσεις γεννάει αναπόφευκτα τη σκέψη ότι ο χαρακτηρισμός «δυστύχημα» δεν είναι απλώς υποτιμητικός αλλά αθωωτικός. Οι κυβερνήσεις (η ίδια η πολιτική συγκρότηση του ανθρώπινου βίου εντέλει) υπάρχουν για να περιορίζουν μέχρι μηδενισμού τις πιθανότητες του «τυχαίου», της «κακιάς στιγμής». Πάνε αιώνες που δεν έχουμε πια στις πόλεις μας αγάλματα της θεοποιημένης Τύχης. Γι’ αυτό και οι επιζήσαντες και οι οικείοι τους στις μηνύσεις τους καταγγέλλουν το «μαζικό έγκλημα των Τεμπών».

Ενα από τα ερωτήματα που θέτουν επίμονα οι συγγενείς των θυμάτων, παρά τους «συμβουλάτορες πόνου», που τους προτρέπουν να ζήσουν σιωπηρά το πένθος τους, αφορά το μπάζωμα του πεδίου της τραγωδίας με χαλίκια και άσφαλτο. «Το μπάζωμα έγινε με επιμελή και μόνιμο τρόπο», γράφει στο πόρισμά του ο τεχνικός σύμβουλος του συλλόγου των συγγενών. Ποιος ο στόχος της κατεσπευσμένης «επιμέλειας», αν όχι «η αλλοίωση και η μόλυνση του σημείου», όπως παρατηρεί ο ειδικός πραγματογνώμονας; Μια τόσο βαριά απόφαση, στα όρια της ύβρεως, μπορούν άραγε να τη φορτωθούν οι σχετικώς αδύναμοι ώμοι του περιφερειάρχη Κ. Αγοραστού ή του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Χρήστου Τριαντόπουλου;