Επιχείρηση “βυθίσατε το ΠΑΣΟΚ”

 

γράφει ο Νίκος Μπίστης

 

 

Αμέσως μετά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και, αφού βεβαιώθηκε η ΝΔ για τη μετάλλαξη του κόμματος υπό την ηγεσία Κασσελάκη, ξεκίνησε με εντατικούς ρυθμούς την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη. Το σχέδιο είναι παραπάνω από εμφανές. Η γενική τάση πανευρωπαϊκά είναι προς τα δεξιά με έμφαση στην Ακροδεξιά.

Η ΝΔ εκτιμά ότι οι όποιες απώλειές της θα αναπληρωθούν με ποικίλους τρόπους. Η πιθανή ενίσχυση της light Ακροδεξιάς του Βελόπουλου ουδόλως την ανησυχεί. Ο Βελόπουλος όποτε χρειάστηκε – πχ αντικατάσταση μελών της ενοχλητικής ΑΔΑΕ-  συνέδραμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και όλα συνηγορούν ότι θα αποτελέσει μελλοντικά χρήσιμη εφεδρεία. Συναγωνίζεται σε σοβαρότητα τον Κασσελάκη και όσες πιθανότητες έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο ο ένας, άλλες τόσες έχει και ο άλλος. Ένα τμήμα του λαού αρέσκεται να κάνει την πλάκα του, αλλά μέχρι ενός σημείου. Η πέραν του Βελόπουλου Ακροδεξιά, πολιτική, θρησκευτική, γραφική θα συγκεντρώσει ένα ποσοστό -ευρωεκλογές και χαλαρή ψήφος γαρ- που όμως δεν θα απειλήσει την κύρια έκφραση της συντηρητικής παράταξης.

Η προσοχή της ΝΔ έχει στραφεί προς τον βάλτο ενός απροσδιόριστου κέντρου. Καθόλου τυχαία, ενεργοποιήθηκαν ταυτοχρόνως οι Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου και η δεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή δηλαδή που στη διαδοχή της Φώφης Γεννηματά υποστήριζε σύσσωμη την υποψηφιότητα Λοβέρδου με ό,τι αυτή πολιτικά σηματοδοτούσε.

Το προσωποπαγές κόμμα Λοβέρδου περισσότερο θα θίξει το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο τη ΝΔ. Το  ποσοστό δε που θα συγκεντρώσει ευλόγως θα προσμετράται στο σύνολο της συντηρητικής παράταξης στην οποία οι πάντες εδώ και καιρό προσμετρούν τον αρχηγό του κόμματος.

Εν τω μεταξύ, η δεξιά πτέρυγα ενεργοποιήθηκε και δια πράξεων ή παραλείψεων σε όλα τα επίμαχα νομοσχέδια της επικαιρότητας (επιστολική ψήφος, γάμος και τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, ιδιωτικά πανεπιστήμια), έδειξε τα δόντια της δημιουργώντας πονοκεφάλους στον Ανδρουλάκη, στραπατσάροντας ταυτόχρονα την εικόνα της ήρεμης, ανερχόμενης και σίγουρα δεύτερης στις ευρωεκλογές δύναμης. Ο συνδυασμός προβολής του Κασσελάκη (ακόμα και η αρνητική διαφήμιση ήταν μέρος του παιγνιδιού) από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και υπονόμευσης εκ των έσω του Ανδρουλάκη, μετέτρεψε την βεβαιότητα σε μονομαχία για τη δεύτερη θέση με χαμηλά ποσοστά για αμφότερους.

Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ικανοποιημένος από την φωτογραφία της στιγμής που του εξασφάλιζε το αμφίβολης σημασίας τρόπαιο της δεύτερης θέσης, θεώρησε ότι τα πράγματα έτσι ευθύγραμμα και αδιατάρακτα θα εξελιχθούν. Ότι κρατώντας ισορροπίες και χαϊδεύοντας την δεξιά του πτέρυγα ώστε να μην αλληθωρίσει προς τη Νέα Δημοκρατία, μπορούσε να πορεύεται άχρωμος, άοσμος και ασφαλής, με παραλυτικούς μέσους όρους. Τηρουμένων των αναλογιών διέπραξε το ίδιο σφάλμα με τον Τσίπρα που δίσταζε πάντα την τελευταία στιγμή να αποπέμψει τον Πολάκη και μαζί του ό,τι αρνητικό εκπροσωπούσε και όσους εξέφραζε. Μέχρι που τους βρήκε όλους αυτούς απέναντι να του κουνάνε το δάκτυλο όταν -πολύ αργά είναι αλήθεια- συνειδητοποίησε πού βαδίζει το κόμμα του.

Ο Ανδρουλάκης είχε όλες τις δυνατότητες να στρέψει το κόμμα του προς τα αριστερά, να το επανασυνδέσει με τις καλύτερες παραδόσεις του ΠΑΣΟΚ, να στηριχθεί σε μια νέα γενιά στελεχών που ήθελαν να ανανεώσουν την σοσιαλδημοκρατία, να ανιχνεύσουν κοινούς δρόμους με την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά και από κοινού να δώσουν ελπίδα στον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης ο οποίος επιθυμεί ενότητα, σοβαρότητα και μαχητικότητα απέναντι στην Δεξιά. Αντ’ αυτών επαναπαύτηκε και συμβιβάστηκε, αντί να αναζητήσει τον δρόμο της πολιτικής, επέλεξε την σιγουριά της ακινησίας που νόμισε ότι του δίνει πλεονέκτημα έναντι  του καταρρέοντος μέχρι τότε δεύτερου. Μόνο που ο αντίπαλος και τα επιτελεία του θέλουν δυο σχεδόν ισοδύναμους δευτεροτρίτους και μια συνολικά χωλαίνουσα δημοκρατική παράταξη.

Σε δυο ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν για να προσανατολίσει ορθά το κόμμα του, ο Ανδρουλάκης ενήργησε φοβικά απογοητεύοντας τον δημοκρατικό κόσμο. Στην εκδήλωση -συζήτηση ανάμεσα στην Αχτσιόγλου, τον Χριστοδουλάκη και τον Τεμπονέρα- εξαφανίστηκε αφήνοντας να διαρρεύσει η δυσφορία του για την παρουσία του στελέχους του κόμματος του. Και στην πρόταση της Νέας Αριστεράς για από κοινού κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από τρίωρη ταλάντευση επέλεξε να συρθεί πίσω από την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, μια πρόταση win win για όλη την δημοκρατική αντιπολίτευση έγινε lose για το ΠΑΣΟΚ.

Ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος για το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τον Ανδρουλάκη. Αρκεί να συνειδητοποιήσει τι τον περιμένει αν συνεχίσει ακίνητος πατώντας σε δυο βάρκες. Αν δεν αντιδράσει πολιτικά -εγκαταλείποντας την παθητική στάση που σταδιακά τον έφερε με την πλάτη στον τοίχο- οι αντίπαλοι του θα αποθρασυνθούν. Γιατί ακόμα δεν έχει δει τίποτε από όσα του επιφυλάσσουν.

Όλη αυτή η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ μου φέρνει στον νου την δεινή θέση στην οποία έχουν βρεθεί τα στελέχη εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ που αντιπολιτεύονται αισχυντηλά τον Κασσελάκη. Πρώτα «μέχρι το Συνέδριο», τώρα «μέχρι τις ευρωεκλογές», αύριο «μέχρι τις εθνικές εκλογές», μεθαύριο μέχρι την Δευτέρα Παρουσία ενός κόμματος και ενός αρχηγού που δεν θα έχουν πλέον σχέση με την Αριστερά.

Αντί να πολιτικοποιήσουν και αναδείξουν τις διαφορές τους στην οικονομία, την φορολογία, την εξωτερική πολιτική και τον εθνικισμό, την αμερικανιά με το ελληνικό όνειρο και άλλα πολλά, επέλεξαν να αριθμοποιήσουν και σχετικοποιήσουν τις διαφορές τους. «Αν δεν βγεις δεύτερος στις ευρωεκλογές, πρέπει να φύγεις» λένε. «Αν όμως βγει» είναι πλέον υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι θα μείνει με τις ευλογίες τους, ό,τι και αν λέει, ότι και αν κάνει. Αυτές είναι οι συνέπειες της απουσίας πολιτικής και αντικατάστασης της με την αριθμητική. Με τον πήχυ που συνεχώς κατεβαίνει ώστε πολιτικοί με χαμηλές δυνατότητες και προσδοκίες να τον περνάνε ενώ ο τόπος σκοντάφτει.

Από όλα αυτά προκύπτει αβίαστα η αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Νέας Αριστεράς. Η Νέα Αριστερά δεν υπάρχει μόνο για τον κόσμο της Αριστεράς, για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την Ιστορία και την περηφάνεια αυτού του κόσμου. Υπάρχει και για να συμβάλει ως καταλύτης στην ανασύνθεση και ανασυγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Για την αντεπίθεση αμέσως μετά τις ευρωεκλογές της δημοκρατικής παράταξης. Που θα γίνει με πρόγραμμα και συμμαχίες. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξει να γίνει υποδοχέας ευρύτερης δημοκρατικής ψήφου, εμβρυουλκός επαναφοράς στην πολιτική χιλιάδων απογοητευμένων πολιτών.