Να μην κυριαρχήσει η ατιμωρησία

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

Η κοινωνία έχει ανάγκη να δει ότι εάν κανείς είναι ένοχος, τότε αντιμετωπίζεται ως ένοχος 

Εδώ και μερικές ώρες η οργή ξεχειλίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή την εισαγγελική πρόταση για την υπόθεση της 12χρονης.

 

Δεν αισθάνομαι ότι είναι απλώς ένα ακόμη παράδειγμα μιας προβληματικής άρνησης του «τεκμηρίου αθωότητας» που συχνά καταγράφεται στη σφαίρα της δημοσιότητας. Δεν είναι μόνο, δηλαδή, μια «τοξική» λογική «λαϊκού δικαστηρίου» που δεν σέβεται τους θεσμούς.

 

Πιστεύω ότι είναι ένας φόβος ότι για άλλη μια φορά θα κυριαρχήσει μια λογική ατιμωρησίας.

 

Υπάρχει, δηλαδή, ο φόβος ότι μια υπόθεση που δείχνει πώς λειτουργούν σε τοπικό πεδίο πρακτικές σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης, δεν θα αντιμετωπιστεί από τη δικαιοσύνη με τον τρόπο που της αναλογεί.

 

Και αυτό στα μάτια της κοινωνίας λειτουργεί ως μία πρόκληση. Ιδίως όταν ένας από τους κύριους υπόπτους ήταν και τοπικός «πολιτικός παράγοντας».

 

Δεν είναι ότι η κοινωνία θέλει απλά να δει αυστηρές ποινές ή ότι περιμένει να θαυμάσει «αίμα στην αρένα».

 

Είναι ότι θέλει να ξέρει ότι εάν κάποιος παρανομήσει οι όποιες «πολιτικές πλάτες» δεν θα τον γλυτώσουν από τα χειρότερα.

 

Θέλει να αισθανθεί ότι όλοι είναι όντως ίσοι απέναντι στον νόμο.

 

Θέλει να πιστέψει ότι η διαρκής αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου, όπως φάνηκε και από τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα που πρόσφατα ψηφίστηκαν, δεν θα αφορά απλώς κάποιους φτωχοδιάβολους ή παραβατικούς πιτσιρικάδες αλλά και αυτούς που «έχουν άκρες».

 

Γιατί διαφορετικά αυτό που λέμε «εμπιστοσύνη στους θεσμούς» θα πάει περίπατο.

 

Άλλωστε, αυτό φάνηκε πολύ έντονα και από τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετώπισε την εμφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να προφυλάξει τα στελέχη της από οποιαδήποτε τυχόν εμπλοκή τους στην υπόθεση των Τεμπών. Με αποκορύφωμα ένα πόρισμα που τα αποδίδει όλα στο «ανθρώπινο λάθος» και τη «μη τήρηση των κανονισμών».

 

Το να εμπεδωθεί αυτή τη στιγμή στην κοινωνία ένα διάχυτο αίσθημα ότι εξουσία σημαίνει και ατιμωρησία, είναι κάτι που στο τέλος του δρόμου θα έχει μεγάλο κόστος όχι μόνο για την ίδια την κυβέρνηση αλλά πιο συνολικά για την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας και θα καταλήξει να τροφοδοτεί βαθιά αντιπολιτικά (αλλά και αντικοινοβουλευτικά) αντανακλαστικά. Αυτά, δηλαδή, που συνήθως εκμεταλλεύεται η άκρα δεξιά.

 

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σταθμίσουν προσεκτικά και η κυβέρνηση και τα κόμματα και η δικαιοσύνη.