Περπάτημα: Tο απόλυτο ηρεμιστικό της ψυχής!

Αν θα θέλαμε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό στο περπάτημα, αυτός θα ήταν "το μαγικό φάρμακο".

Γιατί μαγικό; Διότι αποτελεί τον πλέον φυσικό και οικονομικό τρόπο για να βελτιώσουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Τα οφέλη στον οργανισμό μας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, άσχετα αν επιλέγουμε ακόμα και για πολύ κοντινές αποστάσεις να μην περπατήσουμε αλλά να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο.

Το περπάτημα μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης εμφράγματος, βοηθά στην απώλεια κιλών, προλαμβάνει το εγκεφαλικό, μειώνει τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2, της νόσου Αλτσχάιμερ, της άνοιας και πολλών άλλων ασθενειών.

Εκτός όμως από τα οφέλη στη σωματική υγεία του ανθρώπου, συμβάλλει τα μέγιστα και στην ψυχική υγεία. Το ανθρώπινο σώμα είναι μαγικό και ακόμα πιο μαγικές οι λειτουργίες του. Έτσι με περπάτημα 30 λεπτά ημερησίως, αυξάνεται η παραγωγή ενδορφινών στον οργανισμό και μειώνονται τα επίπεδα του στρες, του θυμού και της κόπωσης. Δημιουργεί γενικά μια αίσθηση ευεξίας και χαλάρωσης σε σημείο που μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της ήπιας κατάθλιψης. Ειδικά αν η άσκηση γίνεται σε ανοιχτό χώρο, σε πάρκο, κοντά σε θάλασσα ή γενικά στη φύση, τα οφέλη στην υγεία μας είναι ανεκτίμητα, καθώς επαναφορτίζουμε τις μπαταρίες μας με επιπλέον ενέργεια, την οποία χρειαζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε στους αγχώδεις και πιεστικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας.

Δυστυχώς στις μέρες μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Το αίσθημα της μοναξιάς ενοχοποιείται για σοβαρές βλάβες στην υγεία μας. Μάλιστα συγκρίνεται με άλλους παράγοντες που την υποσκάπτουν όπως το κάπνισμα και η παχυσαρκία. Επομένως η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι υψίστης σημασίας και προτεραιότητας, τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική μας υγεία.

Κάθε φορά που περπατάμε θωρακίζουμε τον εαυτό μας από την κατάθλιψη μέσω φυσικών μηχανισμών. Επιπρόσθετα το περπάτημα μας βοηθά να βελτιώσουμε την αυτοεικόνα μας αφού μέσω της άσκησης γυμναζόμαστε και ταυτόχρονα έχουμε το αίσθημα της επίτευξης και ολοκλήρωσης ενός στόχου. Κατά τη διάρκεια του περπατήματος δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να διαλογιστεί και να επαναπροσδιορίσει πολλά πράγματα και καταστάσεις γύρω του καθώς και τη σχέση του με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Αποτελεί δηλαδή μια συναρμογή σώματος και ψυχής.

Από όποια οπτική και να το δεί κανείς, το περπάτημα διώχνει τη μοναξιά και την κατάθλιψη μακριά μας! 

πηγή

Υπερήλικες στο δωμάτιο

Του Αδάμ Γιαννίκου

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής σήμερα; Η ερώτηση θα μπορούσε να τεθεί σε ένα φοιτητικό αμφιθέατρο ή μια σχολική αίθουσα, αλλά και σε μία συνεστίαση μεταξύ τυρού και αχλαδίου, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ κι από 'κει απευθείας στο σαλόνι μας, στο δρόμο μπροστά από ένα μικρόφωνο, σε ένα μεγάλο ή μικρό κείμενο, σε ένα μικρό σημείωμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τη συνοδεία της απαραίτητης φωτογραφίας-statement. Ή απλώς θα μπορούσε να αναδειχθεί -όπως συνήθως συμβαίνει- στην καθημερινή μας σκέψη, όταν κάνουμε δουλειές, όταν περπατάμε, όταν είμαστε αφηρημένοι, όταν το μυαλό μας μπαίνει σε λειτουργία νοητικής περιπλάνησης.

Θα μπορούσε δόκιμα να ισχυριστεί κανείς ότι το συγκεκριμένο ερώτημα είναι από τα πιο δύσκολα που μπορούν να κατατεθούν στο δημόσιο λόγο. Και θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι κι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συνάμα, στο βαθμό που τούτο το ερώτημα αφορά σ' ένα θέμα κοινής λήψης και γενικού ενδιαφέροντος. Είναι ένα ερώτημα που το φανταζόμαστε να στέκεται ισάξια δίπλα σε όλα εκείνα τα ερωτήματα που συνοδεύουν μια μεγάλη και απρόσμενη ήττα σε αθλητική διοργάνωση («γιατί χάσαμε;») ή εκείνα τα ερωτήματα που επιχειρούν να προβλέψουν το αποτέλεσμα εκλογικών, πολεμικών και άλλων αναμετρήσεων ή όσα προετοιμάζουν το έδαφος για κατακτήσεις κάθε είδους («τι να κάνουμε;») Επίσης, σημαντικό ρόλο για την κατανόηση του ερωτήματος και ακολούθως για το βάθος και έκταση της απάντησης παίζει η χωροθεσία. Παραφράζοντας ένα ιαπωνικό ρητό, που γνώρισε μεγάλες δόξες σε αμερικανική τηλεοπτική σειρά, «ο άνθρωπος είναι το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται».

Αναμενόμενες απαντήσεις σ' αυτό το ερώτημα είναι σίγουρα αυτές που περιγράφουν την οικονομική κατάσταση μιας χώρας και, γενικά, τη διαχειριστική διάσταση των πιο προβεβλημένων ζητημάτων του δημοσίου βίου. Σε αυτή την κατηγορία απαντήσεων το «μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής» γίνεται συνώνυμο με το «μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα», κι ως εκ τούτου συναντάμε φράσεις όπως «η διαφθορά και η καταπολέμησή της» ή «το μεταναστευτικό», που υποδεικνύουν άξονες πολιτικής. Άλλες αναμενόμενες απαντήσεις είναι κι αυτές που διαπραγματεύονται αξιακά ζητήματα του δημοσίου, και κατ' επέκταση του πολιτικού, βίου. Σ' αυτήν την κατηγορία, οι απαντήσεις επικεντρώνονται στις ποιότητες που προσμετρώνται στην κριτική μας για τα πολιτικά πράγματα. Έτσι, εδώ μια απάντηση θα μπορούσε να είναι «οι ψεύτικες υποσχέσεις». Κι αυτό μάς φέρνει σε μια τρίτη κατηγορία απαντήσεων που έχουν να κάνουν με το πολιτικό προσωπικό. Είναι κι αυτή μια αναμενόμενη κατηγορία, καθώς επικεντρώνεται στους ίδιους τους πολιτικούς, τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Η απάντηση κατά καιρούς έχει διατυπωθεί με το ευφυολόγημα: «το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής με ήτα είναι οι πολιτικοί με όμικρον γιώτα».

Και οι τρεις κατηγορίες απαντήσεων είναι αλληλένδετες, καθώς δύσκολα μπορεί κανείς να διαχωρίσει την πολιτική πράξη, το πολιτικό περιεχόμενο και το πολιτικό υποκείμενο. Είναι αρκετά δύσκολο, φερειπείν, κανείς, καταδεικνύοντας ως πρόβλημα της πολιτικής την υπεροχή του τεχνοκρατισμού, να αποσυνδέσει την κριτική του από τους τεχνοκράτες ή τον οικονομισμό. Όπως είναι αντίστοιχα δύσκολο να καταγγέλλει θεσμικές ανακολουθίες και ατοπήματα, χωρίς να επεκτείνεται σε ιστορικές ή και ηθικολογικές ερμηνείες, ανοίγοντας τη συζήτηση με τρόπο που όλες οι προσεγγίσεις να καθίστανται σχετικές. Χαρακτηριστική είναι η πολιτική συζήτηση που ξέσπασε με την κατάρρευση της λεγόμενης μεσαίας τάξης και αναλώθηκε πολλές φορές στο αν οι Έλληνες έχουν περάσει Διαφωτισμό. Κοινό δε στοιχείο όλων των παραπάνω είναι ότι οι απαντήσεις δίνονται ωσάν το ερώτημα από μόνο του να συνιστά απειλή.

Ποιο είναι, λοιπόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής σήμερα; Η τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά για τα έργα και τις ημέρες των Eurogroup στο περιβόητο πρώτο εξάμηνο του 2015 συγκεντρώνει πυρά προτού καν προβληθεί στις αίθουσες. Η πώρωση με την οποία κάποιοι έσπευσαν να καταγγείλουν την ταινία στην ψηφιακή πλατφόρμα του IMDB ανάγκασε τους ιθύνοντες της τελευταίας να διαγράψουν τα σχετικά σχόλια. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής σήμερα είναι να διακριθεί ως τέτοια. Η περιώνυμη επιστροφή στην κανονικότητα εκφράζεται ουσιαστικά ως αίτημα για μια πολιτική των βεβαιοτήτων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής είναι ότι γερνά στο ίδιο και απαράλλαχτο δωμάτιο, αγνοώντας τις αβεβαιότητες του κόσμου που το περιβάλλει. Η πολιτική με «η» ή «οι» είναι το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται· ένας παλιός κόσμος απ' τον οποίο απλώς περιμένουμε ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.

Δεν έχει τέλος η τραγωδία στα νερά του Αιγαίου : Επτά οι νεκροί στο νέο προσφυγικό ναυάγιο - Ανάμεσά τους 5 παιδιά.!

Δεν έχει τέλος η τραγωδία στα νερά του Αιγαίου, καθώς εντοπίστηκαν ακόμα πέντε σοροί στη θαλάσσια περιοχή των Οινουσσών, όπου νωρίτερα είχε αναποδογυρίσει λέμβος με πρόσφυγες και μετανάστες.

Αρχικά είχαν εντοπιστεί από τους άνδρες του Λιμενικού και της Frontex ένα βρέφος και ένα 4χρονο παιδί νεκρά, ενώ λίγες ώρες αργότερα εντοπίστηκαν στη θάλασσα οι σοροί ακόμα πέντε ατόμων εκ των οποίων δύο γυναίκες και τρία παιδιά.

Το ναυάγιο έγινε αντιληπτό περίπου στις 11 το πρωί, όταν διαπιστώθηκε η ύπαρξη μιας βάρκας που είχε ανατραπεί. Αμέσως κινητοποιήθηκε το επιβατηγό πλοίο «Νήσος Ρόδος» που έπλεε στην περιοχή, συμμετέχοντας στην επιχείρηση έρευνας που σύντομα εξελίχθηκε και σε διάσωσης.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η βάρκα των 18 ανθρώπων, είχε ξεκινήσει από τα τουρκικά παράλια και κάτω από συνθήκες που δεν έχουν αποσαφηνιστεί ανατράπηκε.

Παραμένουν αυξημένες οι πρσφυγικές ροές - Για επιδείνωση των συνθηκών στα νησιά κάνει λόγο η Διεθνής Αμνηστία

Την ίδια στιγμή, αυξημένες συνεχίζουν να είναι οι προσφυγικές ροές στο Βόρειο Αιγαίο.

Συνολικά 289 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν φτάσει στα νησιά του βορείου Αιγαίου από τα μεσάνυχτα έως τις 11 σήμερα, Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου. Από αυτούς, 111 ήρθαν σε ακτές της Λέσβου, 33 στη Χίο και 145 στη Σάμο.

Χθες, Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, οι ροές ήταν ιδιαίτερα αυξημένες. Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Βορείου Αιγαίου, σε 24 ώρες πέρασαν 648 πρόσφυγες και μετανάστες. Από αυτούς 273 στη Λέσβο, 76 στη Χίο και 299 στη Σάμο.

Τέλος, «σοβαρή επιδείνωση των ήδη απαράδεκτων συνθηκών» που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο στα νησιά του Αιγαίου διαπιστώνει σε ανακοίνωση η Διεθνής Αμνηστία.

πηγή

Το πείραμα των ψευδών αναμνήσεων

 Της Lauren Slater

Αναμνήσεις είναι τα ίχνη που αφήνουμε στο πέρασμά μας από τη ζωή.

Χωρίς αυτά, κοιτάζουμε το παρελθόν και βλέπουμε μόνο μια κενή χιονισμένη έκταση ή την εντελώς διαφορετική ταυτότητα κάποιου άλλον. Η μνήμη μας είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το είδος μας διέπεται από ιστορική συνέχεια. Ο Πλάτωνας πίστευε στη μορφή της απόλυτης ή ιδανικής μνήμης, μια σφαίρα που μπορούσε κανείς να αγγίξει, στην οποία φαινόταν να διατηρείται σε άψογη κατάσταση όλο το παρελθόν ενός ατόμου.

Ο Φρόιντ είπε πολλά πάνω σ’ αυτό το θέμα και ορισμένες φορές ισχυρίστηκε πως η μνήμη είναι ένα συνονθύλευμα ονείρου και πραγματικότητας, αν και, επίσης πολλές φορές, ισχυρίστηκε ότι η μνήμη έμοιαζε με κινηματογραφική ταινία, με αναμετάδοση ότι δηλαδή η ταινία είναι τυλιγμένη σε ένα μέρος του εγκεφάλου και ανακαλείται μέσα από ελεύθερους συνειρμούς. Η αντίληψη που έχουμε για τη μνήμη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις ιδέες αυτών των δύο ανδρών: του Φρόυντ και τον Πλάτωνα, που αποτελούν και οι δύο μια διόλου κακή συναναστροφή για έναν αναγνώστη.

Εντούτοις, η ψυχολόγος Ελίζαμπεθ Λόφτους αποφάσισε να αμφισβητήσει το πεδίο γνώσης των μεγάλων πατέρων. Η Λόφτους υποψιαζόταν πως η μνήμη είναι ολισθηρή και αναξιόπιστη. Η Λόφτους, από τις πλέον καινοτόμες γυναίκες στο χώρο της Κλινικής Ψυχολογίας, εφηύρε ένα μάλλον ανησυχητικό και φιλοσοφικά βαθυστόχαστο πείραμα, το οποίο σχεδιάστηκε για να δοκιμάσει «το περιεχόμενο» των ενθυμήσεών μας, ώστε να καθοριστεί αν πρέπει να τις αποκαλούμε αποκυήματα της φαντασίας ή γεγονότα. Τα αποτελέσματα στα οποία κατέληξε η Λόφτους προκάλεσαν οργή.

Οι πρώτες μελέτες της Λόφτους εστιάστηκαν σε πινακίδες με στοπ, γένια, αχυρώνες και μαχαίρια. «Μήπως αυτό το σήμα οδικής κυκλοφορίας ήταν κίτρινο;», μπορεί να ρωτούσε τα υποκείμενα του πειράματος της. Κι είναι σίγουρο ότι μόλις ενστάλαζε στο λόγο της την υποψία της πιθανότητας, τα υποκείμενά της θυμούνταν ότι το σήμα ήταν κίτρινο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν κόκκινο. Στο εργαστήριό της, πρόβαλλε ταινίες -κάποιον πυροβολημένο στο πρόσωπο κι ένα μασκοφόρο σ’ έναν άδειο δρόμο- κι έκανε ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα: «Θυμάστε που εκείνος ο άνδρας είχε γένια;». Οι περισσότεροι ανακαλούσαν τα γένια, αλλά στην πραγματικότητα ο άνδρας φορούσε μάσκα.

Όπως λέει η Ελίζαμπεθ Λόφτους, κλινική ψυχολόγος και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, «ένα μόνο λεπτό παραπέτασμα χωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία», γεγονός που απέδειξε περίτρανα η ίδια μέσα απ’ τα πολυβραβευμένα της πειράματα σχετικά με το πώς ακόμα κι ο παραμικρός υπαινιγμός μολύνει τη μνήμη. Πείτε σε κάποιον ότι είδε έναν μπλε αχυρώνα κι αυτός θα «βάψει» τον αχυρώνα μπλε. Τα δεδομένα χάνονται απ’ τον εγκέφαλο κι ο κόσμος μας μοιάζει με πίνακα ακουαρέλας, σαν αυτούς που ζωγραφίζει η κόρη μου- ασύνδετες, θολές ζωγραφιές όπου ίσως απεικονίζεται το ένα ή το άλλο’ όλα είναι ένα σύννεφο.

Πολύ προτού η Λόφτους γίνει διάσημη —ή περιβόητη, ανάλογα ποια είναι τα πιστεύω σας-, ήταν φανερό ότι τα ευρήματά της σχετικά με τη διαστρέβλωση της μνήμης ήταν εμπορεύσιμα «προϊόντα». Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, η Λόφτους προσέφερε τη βοήθειά της σε κάποιους συνηγόρους υπεράσπισης που ήθελαν ν’ αποδείξουν στους ενόρκους μιας δίκης ότι οι περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων δεν ήταν το ίδιο αξιόπιστες με τις κάμερες. «Βοήθησα πολλούς ανθρώπους», λέει εκείνη. Ορισμένοι απ’ αυτούς είναι ο Στραγγαλιστής του Λόφου, οι αδελφοί Μενέντες, ο Όλιβερ Νορθ, ο Τεντ Μπάντι. «Ο Τεντ Μπάντι;», ρωτάω όταν ακούω τ’ όνομα. Η Λόφτους γελάει. «A, ναι», λέει εκείνη, «αυτό συνέβη πολύ προτού μάθουμε ότι αυτός ήταν ο Μπάντι. Τότε δεν είχε κατηγορηθεί ακόμα για φόνο. Τότε, είχε γίνει εσφαλμένη αναγνώριση από τους μάρτυρες και του είχε απαγγελθεί η κατηγορία της απαγωγής».

Είστε σίγουρη;», τη ρωτάω. «Πώς μπορείτε να είσαστε πεπεισμένη ότι οι άνθρωποι που εκπροσωπείτε είναι πραγματικά αθώοι;». Δεν απαντά άμεσα. Λέει: «Μέσα στο δικαστήριο, βαδίζω σύμφωνα με τις αποδείξεις…Έξω απ’ το δικαστήριο, είμαι άνθρωπος και δικαιούμαι να έχω ανθρώπινα συναισθήματα». Αναρωτιέμαι ποια είναι τα ανθρώπινα συναισθήματά της για την επιστολή ενός ατόμου, που όταν ήταν παιδί κακοποιήθηκε κι επέζησε, στην οποία έγραφε:

«Αν σας ενδιαφέρει μπορώ να σας πω τι κάνει το σύνδρομο εσφαλμένων αναμνήσεων σε ανθρώπους σαν εμένα’ μας κάνει ψεύτες. Το σύνδρομο των εσφαλμένων αναμνήσεων είναι πολύ κομψότερο από την κακοποίηση παιδιών… Υπάρχουν όμως παιδιά που σήμερα το βράδυ, ενώ εσείς κοιμάστε, θα βιάζονται και θα ξυλοκοπούνται. Αυτά τα παιδιά ίσως δεν μιλήσουν ποτέ, επειδή “κανείς δεν θα τα πιστέψει”». «Κι όμως, θα τα πιστέψουν πολλοί’ άνθρωποι», λέει η Λόφτους κι αφήνει ένα γελάκι.

Το γέλιο της Λόφτους είναι βραχνό κι ο τόνος της φωνής της γαλίφικος. Σκέφτομαι πως είναι παράξενη, χωρίς πολλούς φραγμούς μέσα της. Κινείται με ανησυχητική ευκολία ανάμεσα στο επαγγελματικό και το προσωπικό επίπεδο. Από τη μία ξεστόμιζε φράσεις σαν αυτές:

«Σύμφωνα με τ’ αποτελέσματα του πειράματος μας, το 25% απ’ όσους απάντησαν, που στατιστικά αποτελούν αξιοσημείωτη μειονότητα, έμελλαν να…».

Κι απ’ την άλλη έκανε απότομη στροφή, περνούσε μια σύντομη στιγμή σιωπής και συνέχιζε: «Σας είπα για την κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου που έλαβα;». Σήμερα είναι 14 Φεβρουάριου και μόλις έλαβε μια κάρτα απ’ τον πρώην σύζυγό της, τον Γκρεγκ, στον οποίον αναφέρεται ως «πρώην ζυγό» της. «Ξέρεις τι λατρεύω σε σένα;», διαβάζει η Λόφτους στην κάρτα. «Όλα αυτά τα φροϋδικά σου ολισθήματα». Η Λόφτους γελάει και λέει: «Ακόμα αγαπάω τον πρώην ζυγό μου. Κρίμα που η δεύτερη σύζυγός του είναι τόσο χαζή».

Το 1990 συνέβη κάτι σημαντικό για τη Λόφτους. Οι ζωές των περισσοτέρων ανθρώπων δεν καθορίζονται από συγκεκριμένες κρίσιμες στιγμές. Οι περισσότερες, ζωές χτίζονται σιγά σιγά’ μέσα από αλλεπάλληλες «επιχωματώσεις» που με την πάροδο του χρόνου παίρνουν κάποιο σχήμα, το οποίο εμείς βλέπουμε, αν το δούμε ποτέ, μόνο στο τέλος. Για τη Λόφτους, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το 1990, κάποιος δικηγόρος, ο Νταγκ Χόρνγκραντ, την κάλεσε να καταθέσει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Πελάτης του Χόρνγκραντ ήταν ένας άνδρας 63 ετών, ο Τζορτζ Φράνκλιν. Η Αϊλίν, η όμορφη, κοκκινομάλλα κόρη του, ισχυριζόταν ότι θυμήθηκε, είκοσι κα: πλέον χρόνια μετά το συμβάν, πως ο πατέρας της είχε βιάσει και δολοφονήσει την καλύτερή της φίλη. Πρόκειται για μακάβρια ιστορία με πέτρες και νεκροκεφαλές ό,τι έπρεπε για την Λόφτους, την ντίβα των δραματικών υποθέσεων.

Εκείνη άρπαξε την ευκαιρία. «Μα είναι δυνατόν να ξεχνάς εντελώς ότι υπήρξες μάρτυρας μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας, και ξαφνικά, δεκαετίες μετά το γεγονός, να την ανακαλείς; Να έχεις θάψει κάθε λεπτομέρεια και μετά να τις επαναφέρεις όλες στην επιφάνεια και να φωτίζονται μία μία ανέπαφες; Δεν το πιστεύω», λέει η Λόφτους. Δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι πράγματι υπάρχουν τραυματικές εμπειρίες («και βέβαια υπάρχουν πληγωμένα παιδιά»), αλλά αμφισβητεί ότι ένα τέτοιο συμβάν μπορεί ν’ αποσπαστεί εντελώς απ’ τη συνείδηση και ν’ αποθηκευτεί άθικτο σε μια εμπρόσθια «θήκη» του εγκεφάλου’ όπως μια βυθισμένη κασέλα κρύβει θησαυρό και μια μέρα ανοίγει κι αποκαλύπτονται τα πράσινα πετράδια της κι ο λαμπερός χρυσός της. Όταν πρόκειται για τη μνήμη, εξηγεί η Λόφτους, η λάμψη ξεθωριάζει γρήγορα.

Είδε με τα ίδια της τα μάτια πώς μπορούν να μολυνθούν οι ενθυμήσεις’ τα πρώτα πειράματά της έδειξαν πως οι αναμνήσεις πάντα φθίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Και τώρα, αυτός ο άνδρας, ο Τζορτζ Φράνκλιν, έμελλε να καταδικαστεί αποκλειστικά και μόνο βάσει των αναμνήσεων της ενήλικης κόρης του, οι οποίες ανασύρθηκαν από κάποιο ψυχοθεραπευτή νέας γενιάς που χρησιμοποίησε κάθε λογής υπαινιγμούς. Υπαινιγμός! Αυτή η λέξη είναι το προσωπικό ξωτικό της Λόφτους. Οι άνθρωποι είναι τόσο ευμετάβλητοι που το δέρμα τους μοιάζει περισσότερο με ρούχο το οποίο μετά βίας καλύπτει τα κόκαλα και τους μυς’ οτιδήποτε μπορεί να το διαπεράσει. Είναι τρομακτικό.

Κι έτσι η Λόφτους πήγε να καταθέσει υπέρ του Τζορτζ Φράνκλιν. Πήγε για να πει στους ενόρκους ότι η μνήμη της Αϊλίν δεν μπορούσε να ληφθεί σοβαρά υπόψη, όχι εξαιτίας της Αϊλίν, αλλά εξαιτίας των μηχανισμών αυτής καθαυτής της μνήμης, η οποία αχρηστεύεται με το χρόνο. Σε μια από τις πιο προβεβλημένες υποθέσεις ανάκλησης μνήμης εκείνης της δεκαετίας, η Λόφτους κατέθεσε στο δικαστήριο και μίλησε για το νου που αναμειγνύει γεγονότα με μύθους και πως αυτό το σύμφυρμα αποτελεί μέρος της φυσιολογικής πορείας του νου.

Μίλησε για τα υποκείμενα των εργαστηριακών πειραμάτων της που είχαν κάνει τα κόκκινα σήματα της τροχαίας κίτρινα, που είχαν τοποθετήσει αχυρώνες σε μέρη όπου δεν υπήρχαν καν αχυρώνες και που είχαν ανακαλέσει μαύρα γένια πάνω σε άτριχα πηγούνια. Η Αϊλίν είπε ότι είδε την πέτρα που χρησιμοποίησε ο πατέρας της για να συνθλίψει το κρανίο της Σούζαν, της καλύτερής της φίλης’ ότι είδε το δαχτυλίδι που άστραψε στο φως του ήλιου’ ότι νοερά έβλεπε και πάλι λίγο αίμα, λίγο μπλε και η Λόφτους είπε:

«Δεν είναι αλήθεια. Η Αϊλίν διάβασε όλες αυτές τις λεπτομέρειες αργότερα στις εφημερίδες». Οι ένορκοι δεν την πίστεψαν, τη Λόφτους δηλαδή, κι έτσι επέστρεψε στο σπίτι της νικημένη, ενώ ισχυρίζεται ότι εκείνη η υπόθεση διαμόρφωσε τη μετέπειτα δουλειά της. Ο Φράνκλιν, ύστερα από περισσότερες από δύο δεκαετίες μετά το συμβάν, καταδικάστηκε για το βιασμό και τη δολοφονία της καλύτερης φίλης της κόρης του, και η Λόφτους πάγωσε. Όπως μου λέει:

«Από τότε, η αποστολή μου στη ζωή είναι, και πάντα θα είναι, να βοηθώ αυτούς που κατηγορούνται άδικα. Συνειδητοποίησα ότι όλα εκείνα τα περί αχυρώνων και σημάτων οδικής κυκλοφορίας δεν επρόκειτο να χρησιμεύσουν ως αποδείξεις, ειδικά από τη στιγμή που είχε διαμορφωθεί ένα νέο κλίμα όπου επικρατούσε η φρενίτιδα της ψυχοθεραπείας ανάκλησης της μνήμης και με τους πάντες να πιστεύουν στη θεωρία της απώθησης’. Συνειδητοποίησα πως αυτό που έπρεπε ν’ αποδείξω δεν ήταν η πιθανότητα διαστρέβλωσης μιας ανάμνησης, γεγονός που, αλίμονο, έχω ήδη αποδείξει, αλλά η πιθανότητα εμφύτευσης μιας εντελώς αναληθούς ανάμνησης σ’ ένα άτομο».

Το ύφος της Λόφτους όταν μιλάει για όλα αυτά είναι χαιρέκακο – μήπως είναι κι αυτό κάποιο τέχνασμά της; Πάντα τέτοια κάνει και σε ξεγελάει, σαν μικρό ξωτικό. Έχει διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Είναι μαθηματικό μυαλό. Διαθέτει την ευφυΐα να εντοπίζει τον παλμό της λαϊκής κουλτούρας και να τον γονιμοποιεί με τους σπόρους των δικών της πεποιθήσεων. Και για να είμαστε και δίκαιοι, πολλές από τις πεποιθήσεις της είναι μια χαρά. Ορισμένες άλλες μπορεί και να μην είναι. Μήπως τελικά το πιθανότερο είναι η Λόφτους να είναι ακριβώς -αν και σε μεγαλύτερο βαθμό- σαν εμάς τους υπόλοιπους: ένα μείγμα νοημοσύνης και τύφλωσης με πολλά ευαίσθητα σημεία.

   

Επί του εδάφους και ούτω βοήσωμεν

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Κατά πρώτον, συμφωνούμε με την ελληνική πρόταση περί διεθνούς συνόδου «υψηλού επιπέδου» στην Αθήνα για την κλιματική αλλαγή το 2020, όπως τη διατύπωσε ο Ελληνας πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στην τρέχουσα σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα, στη Νέα Υόρκη.

Επισήμανε, ενδεικτικά, ο κ. Μητσοτάκης ότι: «Η χώρα μου προτίθεται να συγκαλέσει σύνοδο υψηλού επιπέδου το προσεχές έτος στην Αθήνα, με στόχο την υιοθέτηση δήλωσης για την προστασία της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Το 2020 σηματοδοτεί 2.500 χρόνια από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η αθηναϊκή νίκη άνοιξε τον δρόμο για τον χρυσό αιώνα της κλασικής ελληνικής Αθήνας. Υπό τη σκιά της Ακρόπολης, ας υποσχεθούμε ότι ένα μνημείο που έχει επιβιώσει για 25 αιώνες θα συνεχίσει να αποτελεί φάρο ομορφιάς και φυσικής ισορροπίας που θα εκτιμηθεί από τις γενιές που έρχονται».

Η ελληνική πρόταση, διαβάσαμε, που κατέθεσε στον ΟΗΕ η Διεύθυνση Κλιματικής Αλλαγής του υπουργείου Εξωτερικών βάσει εισηγήσεων του Κέντρου Ερευνας Φυσικής της Ατμόσφαιρας και Κλιματολογίας της Ακαδημίας Αθηνών, υποστηρίζεται από τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό και την UNESCO και είναι στις προτάσεις προς συζήτηση που επέλεξε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες.

Να το δούμε και να το πιστέψουμε! Πολλά έχουνε δει τα μάτια μας από ανάλογες προτάσεις που διακηρύχθηκαν σαν ορόσημα και κατέληξαν τουριστικές ατραξιόν· βοήθησε και το ελληνικό καλοκαίρι! Εξαίρουμε δε τη συνετή αποφυγή του Ελληνα πρωθυπουργού να θέσει «υπό την σκιά της Ακρόπολης» και το «δάνειο» των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα, του οποίου προσφάτως είχε την έμπνευση. Δεν μεμψιμοιρούμε ούτε… κασσανδρίζουμε! Απλώς, όταν ακούμε πολλά κεράσια, βαστάμε μικρό καλάθι. Επί του εδάφους (στην πράξη) και ούτω βοήσωμεν…

5 έξυπνοι τρόποι να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της ζωής

Ας το παραδεχτούμε, όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις στη ζωή, είτε είναι μια προσωρινή αποτυχία στα επαγγελματικά μας, είτε μια μακροχρόνια σχέση που έχει οδηγήσει στο χωρισμό.

Ως άνθρωποι, συχνά τείνουμε να δρούμε όταν πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι σίγουρα, όταν νιώθουμε ασφάλεια και όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό που θα κάνουμε, θα λειτουργήσει. Αλλά από ένα σημείο και μετά η ζωή απαιτεί από εμάς ριψοκίνδυνες κινήσεις.

Έτσι, όταν αυτό συμβεί, όταν η ζωή το απαιτήσει, πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο τρόπο σε όσες προκλήσεις έρθουν στο διάβα μας; Πώς προχωράμε χωρίς να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους γύρω μας;

5 έξυπνοι τρόποι να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της ζωής

1. Συμφιλιωνόμαστε με την αβεβαιότητα

Τον περισσότερο χρόνο, φοβόμαστε για το τι θα συμβεί αύριο, φοβόμαστε πως ό,τι συμβεί αύριο μπορεί να μας πονέσει κι εμείς δεν θα έχουμε το κουράγιο να επιβιώσουμε. Αυτές οι σκέψεις μας στερούν τη δράση, μας στερούν την μελλοντική εξέλιξη. Όχι η ίδια η αβεβαιότητα.

Η λύση; Αφήστε τα σενάρια και μάθετε να αντλείτε χαρά μέσα από την ιστορία που ζείτε στο τώρα. Μάθετε δηλαδή πώς να συμφιλιώνεστε με την αβεβαιότητα. Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι η ζωή δεν ακολουθεί σχέδια.

2. Χρυσός κανόνας: Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές

Αυτό απλά σημαίνει ότι τα πάντα στη ζωή έχουν θετικές ή αρνητικές επιδράσεις και ότι κάθε φορά που στρίβετε το νόμισμα, δεν εγγυάται ένα βέβαιο αποτέλεσμα. Κάποιες μέρες θα βιώσουμε νίκες ενώ άλλες απογοητεύσεις. Διορθώστε ό,τι έχετε τον έλεγχο να διορθώσετε και αφήστε πίσω σας ό,τι δεν ελέγχετε.

3. Δεν το παίρνουμε προσωπικά

Οι περισσότεροι απογοητευόμαστε και τα παραιτούμαστε όταν βρεθούμε στη δίνη προκλήσεων. Και το κάνουμε αφού έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας, νομίζοντας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, χρειάζεται να μάθουμε πώς να μοιραζόμαστε τις δυσκολίες που ζούμε με κάποιον που εμπιστευόμαστε και να είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις. Δεν χρειάζεται να το περάσουμε μόνοι μας.

4. Σκεφτόμαστε με στόχο την επίλυση

Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα, είναι η ώρα να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τις πιθανές λύσεις σε τέτοιες προκλήσεις ή προβλήματα. Μην αφήνεστε στην αρνητικότητα που φέρνουν τα προβλήματα, αλλά αναρωτηθείτε αντιθέτως πώς μπορώ να το λύσω; Με αυτό τον τρόπο, δεν χάνεται πολύτιμος για εσάς χρόνο.

5. Συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά

Μην μένετε κολλημένοι, μην επιβραδύνετε το βήμα σας, επειδή αυτό θα φέρει νέες προκλήσεις. «Προχωράω μπροστά» μπορεί να σημαίνει ότι διαβάζουμε ένα θετικό βιβλίο για να μάθουμε περισσότερα για το πρόβλημα και για το πώς να το επιλύσουμε. Καταλάβετε ότι το πρόβλημα δεν είναι κάτι καινούριο. Κι άλλοι άνθρωποι το έχουν βιώσει και έχουν κερδίσει.

Cephas Tope

Πως η αύξηση των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων θα "ακυρώσει" τις φετινές μειώσεις

Σε διπλή αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων ετοιμάζεται να προχωρήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κάτι που θα οδηγήσει σε σημαντική άνοδο και του ΕΝΦΙΑ για τους ιδιοκτήτες.

Ειδικότερα, η αναπροσαρμογή των τιμών εφορίας των ακινήτων αναμένεται να ολοκληρωθεί σε δυο φάσεις, το 2019 και το 2020.

Το συγκεκριμένο ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο της συνάντησης που είχαν χθες το απόγευμα οι επικεφαλής των θεσμών και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, με ανώτατο κυβερνητικό παράγοντα να σημειώνει ότι «παρουσιάστηκε το ελληνικό σχέδιο για την επικαιροποίηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων».

Αξίζει να σημειωθεί, πως η τελευταία αναπροσαρμογή των τιμών των ακινήτων έγινε τον Ιούνιο του 2018  και με βάση αυτή υπήρξαν αυξομειώσεις. Συγκεκριμένα σε σύνολο 10.216 ζωνών, οι αντικειμενικές τιμές έμειναν σταθερές στο 42% (4.302 περιοχές), αυξήθηκαν στο 37% (σε 3.792 περιοχές), ενώ μειώθηκαν στο 21% (σε 2.122 περιοχές).

Σε κάθε περίπτωση, η παρούσα αναπροσαρμογή των αντικειμενικών  αναμένεται να οδηγήσει σε σημαντικές αυξήσεις των τιμών-εφορίας των ακινήτων, μετά τις σημαντικές αυξήσεις που καταγράφουν οι αγοραίες τιμές. Οι τιμές αγοράς των ακινήτων έχουν αυξηθεί (και εξακολουθούν να αυξάνονται), λόγω των βραχυχρόνιων μισθώσεων, οι οποίες ενίσχυσαν αισθητά τη ζήτηση των ακινήτων και αύξησαν και τα ενοίκια.

Ως άμεση συνέπεια της εν λόγω εξέλιξης πάντως αναμένεται να έρθουν και οι αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ, με τις εκτιμήσεις να αναφέρουν πως σε πρώτη φάση θα «ακυρώσουν» τις μειώσεις που εφάρμοσε για φέτος η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Οι αρμόδιες επιτροπές των εμπειρογνωμόνων, που θα συσταθούν, θα ερευνήσουν τις τιμές αγοράς των ακινήτων ανά περιοχή και θα προτείνουν να διαμορφωθούν αντίστοιχα και οι τιμές της εφορίας. Οι νέες αντικειμενικές θα επιφέρουν αυξήσεις σε περίπου 20 φόρους και τέλη που βαρύνουν σήμερα τα ακίνητα, ενώ από τη ημερομηνία εφαρμογής τους, θα εξαρτηθεί ο χρόνος επίδρασης στον ΕΝΦΙΑ.

Εάν δηλαδή η αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών έρθει εντός του 2019 και οι νέες ισχύσουν από την 1-1-2020, τότε, με βάση αυτές θα υπολογιστεί ο ΕΝΦΙΑ του 2020, ο οποίος θα είναι αυξημένος. 

'

Πηγή

Φούσκες στον αέρα

Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

Ξεκινούσαν από το τίποτε. Ανέβαιναν ξαφνικά σαν κύματα στον αέρα. Μάγευαν με τα χρώματα της ίριδας στα εύθραυστα τοιχώματά τους. Και εκεί που είχαν αιχμαλωτίσει τα μάτια μικρών και μεγάλων έσκαγαν και χανόταν, αφήνοντάς μας με μια γεύση διάψευσης, απώλειας, μέχρι να υψωθούν θριαμβευτικά οι επόμενες. Ηταν οι φούσκες, οι σαπουνόφουσκες για την ακρίβεια, που κάποιος κύριος, που δεν έμαθα αν ασχολούνταν επαγγελματικά ή από χόμπι, κατάφερνε να κάνει από το ταπεινό σαπουνόνερο του κουβά του πριν λίγες μέρες στον κήπο του Ζαππείου.

Υπάρχουν και οι άλλες φούσκες. Που και αυτές υψώνονται αναπάντεχα στον αέρα, μαγεύουν με τις υποσχέσεις τους και μετά σκάνε. Αφήνοντας επίσης μια γεύση απώλειας –περιουσιών, ονείρων, ζωών- που δεν αρκεί ένα σπράιτ ή ένα παγωτό στο Ζάππειο για να γιατρέψει. Μιλάω για τις φούσκες των ακινήτων που μπορεί και ο πλέον άσχετος με την οικονομία να παρακολουθήσει την άνοδο και την πτώση τους στη σπουδαία ταινία «Το σορτάρισμα». Αυτές που έσυραν το 2008 τις ΗΠΑ και τον κόσμο σε μια ακόμα κρίση που δεν έχει τελειώσει πουθενά και προφανώς όχι στην Ελλάδα. Και δεν έχει τελειώσει διότι δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά πολιτισμική.

Μιλώντας για φούσκες και πολιτισμό ο νους πηγαίνει ευθέως στο πώς η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης σχεδιάζει διάφορα πολιτιστικά και εκπαιδευτικά προγράμματα. Προγράμματα που απευθύνονται σε «ωφελούμενους» (sic), όπως αναφέρονται συλλήβδην οι αποδέκτες τους, και που πειθήνια και στενόμυαλα εφαρμόζουν τις ντιρεκτίβες τους οι ιθύνοντες των αποικιών της, ανάμεσά τους και η Ελλάδα..

Αυτό που ένιωσα από τις λίγες ώρες που κατά τύχη πέρασα στο στρατηγείο της Ενωσης στις Βρυξέλλες, αυτό που κατάλαβα από τα όσα έζησαν φίλοι που ξέρουν βιωματικά και θεωρητικά το θέμα, αυτό που είδα παρακολουθώντας την πραγματικότητα κάποιων προγραμμάτων στον τόπο μας, είναι ότι μία από τις σημαντικές τους διαστάσεις είναι αυτή της φούσκας.

Μπορεί να μην είναι όλα έτσι. Αλλά πολύ συχνά, ειδικά στον πολιτισμό και στην παιδεία που δεν μπορούν να μετρηθούν μόνο ποσοτικά, είναι σκέτα κελύφη, στερημένα από πραγματική σκέψη, ζωή, αλήθεια. Κατασκευάσματα αφελών είτε επιτηδείων που περιμένουν άλλους επιτήδειους που θα ξέρουν όχι πώς να παραγάγουν ουσία, αλλά πώς θα βολέψουν τους περίφημους κωδικούς για να βολευτούν, με όχημα τους γλίσχρα αμειβόμενους «ωφελούμενους». Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Είναι ευρωπαϊκό και μάλλον παγκόσμιο. Δεν κρίνονται η αξία και η δημιουργικότητα αλλά η –φαινομένη- συμμόρφωση προς τας υποδείξεις. Κάτι που αποτελεί μονόδρομο από την στιγμή που οι σχεδιασμοί της Ενωσης για την παιδεία δείχνουν μια αδιαφορία για την ουσία. Αυτήν την εξόριστη λέξη που επιμένει.

  

    

Πέτρινα τείχη

Του Παντελή Μπουκάλα

Μια φορά κι έναν καιρό τα τείχη ήταν πέτρινα. Τα ύψωναν οι άνθρωποι για να προστατευτούν από τους εχθρούς τους. Τώρα, και πέτρες να χρησιμοποιηθούν, τη δουλειά θα την κάνει το μπετόν αρμέ – κυρίως δε τα ηλεκτροφόρα σύρματα, οι νάρκες, οι υπερτεχνολογικές παγίδες. Αλλά ποιοι είναι σήμερα οι εχθροί, ποιοι απειλούν τις ΗΠΑ λ.χ., την Ουγγαρία ή την Ελλάδα; Μα οι «εισβολείς», όπως είπε προχθές ο υπουργός Ανάπτυξης (των τηλεεμφανίσεών του) Αδωνις Γεωργιάδης. Ο όρος που χρησιμοποίησε είναι ο αγαπημένος των όπου γης σαλβινιστών-ορμπανιστών-τραμπιστών.

Ο παλιός συμμαχητής του υπουργού πάντως, ο Κυρ. Βελόπουλος, προτιμά τον επαυξημένο όρο «λαθροεισβολείς» για τους αφικνούμενους «τζιχαντιστές, βιαστές και παιδεραστές». Και προτείνει τη λύση «εκτοπισμός στα ξερονήσια», με την οποία συμφωνεί (ουδεμία έκπληξη πια) ο πεφωτισμένος κ. Γιώργος Κύρτσος. Είναι μάλιστα συγκινητικό το γεγονός ότι ο εκ των πραγμάτων κοινοβουλευτικός διάδοχος του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, παρότι βουλευτής και επισημότατος αρχηγός κόμματος πια, άρα συχνός καλεσμένος στα κανάλια, συνεχίζει να δαπανά τις οικονομίες του για να αγοράζει μπόλικο τηλεοπτικό χρόνο προς διαφώτιση ημών των ραθυμούντων. Και εμπορεύεται από κει, με άνεση χρόνου, παραφαρμακευτικά σκευάσματα (το όνομά τους έχει πάντα ένα ωραίο καταληκτικό νι, σαν τεκμήριο ελληνικότητας), «ειλατήρια» (μα ναι) του Χριστού, χειρόγραφα του Αδάμ και του Δευκαλίωνα (ακόμα τα ψάχνει σε παλαιοβιβλιοπωλεία) και σενάρια ακραίας σωβινιστικής και ισλαμοφαγικής φαντασίας.

Ολοι οι αυτοθαυμαζόμενοι εκπρόσωποι και φρουροί του δυτικού πολιτισμού πρεσβεύουν τη θεωρία της αντικατάστασης. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, είτε την πόρτα της Ευρώπης κουρταλούν είτε των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι πιόνια (μίσθαρνα ή εν αγνοία τους) σ’ ένα εωσφορικό σχέδιο: Ερχονται μαζικά στη Δύση, τάχα σαν αγέλη απειλούμενων προβάτων, ώστε, γεννοβολώντας απεριορίστως, να αντικαταστήσουν τους κυρίαρχους λευκούς, να τους πάρουν την εξουσία. Σταδιακά, ύπουλα ή εξ εφόδου.

Ειδικά για την Ελλάδα, όσοι ποθούν τον διαμελισμό της (σιωνιστές, ισλαμιστές, παπικοί, γιογκιστές, πιλατιστές) σκαρφίστηκαν όπως ξέρουμε το σχέδιο «Φαιδώρα», που ακούγεται φαιδρό αλλά δεν είναι. Είναι φαιδρότατο. Τάχα «δομές φιλοξενίας» τα ισλαμοστρατόπεδα που γέμισαν την Αττική, με στρατηγικά κέντρα τους τις καταλήψεις στο αθηναϊκό κέντρο. Ευτυχώς αυξήθηκαν τα θαύματα εσχάτως, αλλιώς μαύρο φίδι που θα μας έτρωγε.

Όσο διαρκεί ο πόλεμος και η εκμετάλλευση, τόσο θα πληθαίνουν τα καραβάνια των μεταναστών

Όταν κοντά 40 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάζονται σ’ ένα χρόνο, να ξεσπιτωθούν για διάφορους λόγους, τότε κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στρουθοκαμηλίζει. Ο λόγος για τους πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, που αν και πρόκειται για δύο διαφορετικές κατηγορίες, έχουν κοινό παρανομαστή. Την φτώχεια και τον πόλεμο.

Τα τρία τελευταία χρόνια, περίπου 250.000 άνθρωποι ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, με σειρά «προτεραιότητας» ανθρώπους από τη Συρία, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, Αλβανία, Τουρκία, Μπαγκλαντές, Ιράν και Παλαιστίνη. Οι πρόσφυγες σ’ όλο τον κόσμο έχουν υπερβεί τα 70 εκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων τα 25 εκατομμύρια έχουν κύρια πηγή τη Μέση Ανατολή.

Αυτές οι μεταναστευτικές ροές (τα κύματα) έχουν δώσει τροφή σ’ όλα τα νεοφασιστικά, ξενοφοβικά και ρατσιστικά κόμματα, κυρίως στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο.

Οι χώρες του λεγόμενου Βίσενγκραντ (Κεντρική Ευρώπη) χτίζουν τείχη στα σύνορα, όπως κάνει και ο Τραμπ στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, οι νεοφασίστες τροποποίησαν τα προγράμματά τους με αρκετή δόση ξενοφοβίας και είδαν να εκτινάσσονται τα ποσοστά τους (Σαλβίνι, Φάρατζ, Όρμπαν, Λεπέν, AfD κλπ), οι δυτικές κοινωνίες διχάστηκαν βαθειά και ανεπανόρθωτα.

Το προσφυγικό ζήτημα ακουμπά το σύνολο των κοινωνικών λειτουργιών κι επηρεάζει βαθειά τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τροποποιεί συνειδήσεις και δεν αφήνει ανέπαφη την αριστερά.

Το πρώτο αίτιο των μεταναστευτικών ρευμάτων ήταν και παραμένει ο πόλεμος. Αυτός που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, βασικά στις ευρύτερες περιοχές της Μ. Ανατολής, κομματιάζοντας χώρες και αιματοκυλώντας τους λαούς. Όσο η κύρια μήτρα της προσφυγιάς παραμένει κρυμμένη στο απυρόβλητο, τόσο θα συσκοτίζονται οι αιτίες που γεννούν τα ποτάμια των μεταναστών.

Η ίδια η υποχώρηση της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης στη Μ. Ανατολή και η αντικατάστασή της από τον αστικό εθνικισμό και τον αδιέξοδο φονταμενταλισμό (τύπου ISIS) αφήνει τα χέρια των ιμπεριαλιστών λυμένα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, παρότι μαίνονταν ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή, είχαμε ελάχιστους πρόσφυγες, γιατί το ανεξαρτησιακό κίνημα δεν προέτρεπε τους λαούς στη φυγή αλλά στην αντίσταση.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά την φτωχοποίηση μεγάλων ζωνών του πλανήτη σ’ αυτό που αποκαλούμε Τρίτο Κόσμο. Η εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης από τα αδηφάγα μονοπώλια δημιουργεί συνθήκες «Σαχάρας». Ένα τμήμα φτωχών και απόκληρων αναζητάει στις καπιταλιστικές χώρες «μια θέση στον ήλιο» με κάθε κόστος, πολλές φορές την ίδια τη ζωή του. Η ανάπτυξη που επαγγέλλονται οι ισχυροί του κόσμου σημαίνει φτώχεια και αποκλεισμό για τους πολλούς.

Μόνο μια πολιτική που θα κοντράρει τα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστές, θα εγγυάται ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μπορεί να κρατήσει τους λαούς στις εστίες τους.

Ένα τρίτο ζήτημα αφορά στα συνδικάτα και τις αμοιβές. Οι μετανάστες αποτελούν φτωχή εργατική δύναμη στις δυτικές χώρες και είναι πανεύκολη λεία στα χέρια των επιτήδειων και των εργοδοτών. Από αυτήν την άποψη -όπως έγραψαν εύστοχα οι Μαρξ, Ένγκελς- χρησιμοποιούνται από το κεφάλαιο για να μειώσουν την τιμή του μεροκάματου και να διασπάσουν την ενότητα της εργατικής τάξης. Η λύση, βεβαίως, δεν βρίσκεται στο κοινωνικό ανάθεμα, αλλά στην ένταξη των μεταναστών στα συνδικάτα, στην οργάνωση και ταξική ενότητά τους.

Η δύναμη της εργατικής τάξης δεν γίνεται με γενικές εκκλήσεις και ασκήσεις φιλανθρωπίας, αλλά πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα που να συσπειρώνουν τους εργάτες/εργαζόμενους και να αδυνατίζουν τον αντίπαλο.

Τα φαινόμενα αλά Μανωλάδα θα ήταν λιγότερα αν οι ξένοι εργάτες γης ήταν οργανωμένοι και όχι φτερό στον άνεμο.

Η χώρα μας δεν έχει παράδοση υποδοχής ξένων εργατών, μεταναστών, προσφύγων. Η περίπτωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ύστερα από τις ανταλλαγές πληθυσμών τη δεκαετία του ’20 δεν έχει ίδια στοιχεία με σήμερα. Αφορούσε άλλη εποχή και οι πρόσφυγες ήταν ομοεθνείς. Έκτοτε, η ελληνική κοινωνία αντιμετώπισε δύο κύματα προσφύγων προς τα έξω. Τους πολιτικούς πρόσφυγες της αριστεράς, ύστερα από την ήττα στον εμφύλιο, όταν κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες και το ρεύμα των εργατών προς τη Γερμανία, Η.Π.Α., Αυστραλία, τη δεκαετία του 1960. Αλλά χώρα υποδοχής δεν υπήρξε. Ως εκ τούτου, κάθε δομή υποδοχής (κατοικία, σχολεία, υγεία, πρόνοια, εργασία) και η ανάλογη νομοθεσία είναι ηλικίας μόλις 30 χρόνων και με επίλογο την οικονομική κρίση. Από μία άποψη και μία έννοια είναι εξηγήσιμα αλλά όχι αποδεκτά τα φαινόμενα αποκλεισμού των ξένων.

Είναι απόλυτα αναγκαίο να φτιαχτούν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας όλες οι προϋποθέσεις (οικονομία, κοινωνία, νόμοι) ώστε όλοι οι ξένοι, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία ή αιτία προσφυγιάς, να βρίσκουν ανθρώπινη υποδοχή στη χώρα μας. Αποτελεί προσβολή της νοημοσύνης και κοινωνική υστέρηση να αρχίζει στα σχολεία η χρόνια συζήτηση για τον/την σημαιοφόρο των μαθητών ενόψει της παρέλασης της 28ης Οκτώβρη.

Το τελευταίο ζήτημα αφορά την κάρτα εργασίας και παραμονής. Το θέμα δεν αφορά κάποιο… μεταπτυχιακό αλλά είναι εξόχως πολιτικό. Οι αλλοδαποί εργάτες, οι μετανάστες και οι πολιτικοί πρόσφυγες πρέπει να αντιμετωπιστούν ισότιμα και δίκαια. Απέναντί τους στέκει κυρίως ο ξενοφοβικός νεοφασισμός, αλλά και ο αστικός κοσμοπολιτισμός. Του πρώτου γνωρίζουμε καλά τα έργα και τις ημέρες σ’ όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας, όταν προτείνει περισσότερους πνιγμούς και αποκλεισμούς. Ο αστικός κοσμοπολιτισμός, με το σύνθημα “είμαστε όλοι μετανάστες” και τα υποπαράγωγά του για “ανοιχτά σύνορα” (σύνθημα που θα το ήθελε κάθε καπιταλιστής) υποβιβάζει ένα πολιτικό πρόβλημα στο επίπεδο του ξέπνοου ανθρωπισμού και του φιλήσυχου χριστιανισμού.

Μετατρέπει το πολιτικό σε ηθικό και τον αγώνα σε προσευχή, την ταξική ενότητα σε… ΜΚΟ!

Όσο διαρκεί ο πόλεμος και η εκμετάλλευση, τόσο θα πληθαίνουν τα καραβάνια των μεταναστών. Σ’ αυτό το πεδίο θα δοκιμάζονται όλες οι πολιτικές.

πηγή 

Τo παντεσπάνι της Thomas Cook

Γράφει ο Δημήτρης Κουλάλης

Πάνω από 20 εκατ. λίρες σε μπόνους «παντελώνιασαν» την τελευταία πενταετία στελέχη της #ThomasCook, παρά το γεγονός ότι, ήδη από το 2011, η εταιρεία αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Είναι η εξαίρεση στον κανόνα της “επενδυτικής ευσυνειδησίας “, διαβάζουμε στα σχόλια διάφορων «φιλελέ» προφίλ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Μόνο που, όπως πολύ καλά, γνωρίζουν κι οι ίδιοι, στην αρένα της κερδοσκοπίας ο… ευσυνείδητος επενδυτής δεν ταυτίζεται με τον «σωστό»- λέμε τώρα- επιχειρηματία, αλλά με τον «μαλάκα» του συναφιού.

 «Ο σκοπός του κεφαλαίου», εξηγούσε παλιότερα η ακαδημαϊκός Jayati Ghosh, «είναι το κέρδος. Αυτός είναι ο νόμος που το διέπει και ο λόγος για τον οποίο λειτουργεί. Και αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το πόσο κακοπροαίρετοι ή καλοπροαίρετοι είναι οι καπιταλιστές. Είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα. Συγκεκριμένα, εκείνοι που επιθυμούν να είναι καλοπροαίρετοι θα εκτοπιστούν στο πλαίσιο του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών».

H ιστορία αυτών των άτσαλων πρώτων στροφών της δεκαετίας μας, την επιβεβαιώνουν…

Ο «βομβιστής» της Lehman Brothers, Ντικ Φαλντ, συνεχίζει να διοικεί τη δική του εταιρεία παροχής συμβουλών, ειδικευμένη στις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές επιχειρήσεων,

ο Τζον Τεν, ο άνθρωπος που οδήγησε στα βράχια της χρεοκοπίας τη Merrill Lynch, συνεχίζει να διευθύνει έναν πιστωτικό οργανισμό για μικρομεσαίες επιχειρήσεις,

ο Τσαρλς Πρινς, πρώην αφεντικό της Citigroup, ο οποίος την έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας, (λέμε στο χείλος καθώς ο Χένρι Πόλσον, υπ. Οικ. του Ομπάμα και πρώην γενικός διευθυντής της Goldman Sachs, την έσωσε το φθινόπωρο του 2008 με λεφτά των Αμερικανών φορολογουμένων) συνεχίζει να λανσάρει τα προσόντα του σε μια εταιρεία παροχής συμβουλών της Ουάσινγκτον, ειδικευμένη στο μάνατζμεντ,

οι πέντε επικεφαλής της πρώην εμπορικής τράπεζας Bear and Stearns, υπεύθυνοι για τα subprimes που προκάλεσαν τη χρεοκοπία της, συνεχίζουν το «κοινωφελές» έργο τους στον τομέα των στεγαστικών δανείων, μέσα στους κόλπους των πιο φημισμένων οργανισμών της Wall Street,

ο Πίτερ Γούφλι, εκείνος που ως υπεύθυνος της UBS στις ΗΠΑ απο κοινού με τον Μαρσέλ Οσπέλ, πρόεδρο και γενικό διευθυντή της τράπεζας, ενθάρρυνε τη μαζική επένδυση στα subprimes, συνεχίζει να γεύεται τις χαρές της ζωής ως διαχειριστής περιουσιών

ενώ ο στενός συνεργάτης του, Τζον Κόστας, έχει ιδρύσει μια εταιρεία παροχής συμβουλών στρατηγικής,ο… αποσυνάγωγος της Goldman Sachs, ο πρώην χρηματιστής Φαμπρίς Τουρέ, ο τύπος που σε ένα από τα email του- τα οποία είχαν διαρρεύσει από την ίδια την τράπεζα κατά τη διάρκεια της δίκης του- παραδεχόταν ότι «η μπίζνα με τα subprimes είναι εντελώς σάπια και οι κακομοίρηδες οι μικροοφειλέτες δεν θα μακροημερεύσουν», συνεχίζει τις πληρωμένες διαλέξεις του ως διακεκριμένος ακαδημαϊκός, όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε η συμφωνία που είχε συνάψει η Goldman Sachs- η τράπεζα που από τη μία δημιουργούσε και προωθούσε ένα επενδυτικό προϊόν εμφορούμενο από subprimes και, από την άλλη, στοιχημάτιζε εναντίον του- τον Ιούλιο του 2011 με την Securities and Exchange Commission, βάσει της οποίας απαλλασσόταν από κάθε κατηγορία, πληρώνοντας ως αντάλλαγμα πρόστιμο, αλλά o Tράμπ έχρισε ως υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησής του ένα πρώην στέλεχος της, ο Σαμ Πολκ, πρώην ειδικός διαπραγματευτής ενός αμοιβαίου κεφαλαίου κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ο οποίος σε μήνυμά του στην προσωπική του αλληλογραφία παραδεχόταν ότι «όχι μόνο δε συνέβαλε στο να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα του κόσμου, αλλά έβγαζε κέρδος από αυτά» συνεχίζει να παραμένει ελεύθερος,

τέλος, στη χώρα του πολιτικού τυχοδιώκτη, για τον κ. Μπόρις Τζόνσον μιλάμε (αυτή τη φορά), τη Μ. Βρετανία, τη στιγμή που ένας φοιτητής με λευκό ποινικό μητρώο καταδικαζόταν, επειδή, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης το καλοκαίρι του 2011, έκλεψε ένα μπουκάλι νερό από ένα σουπερμάρκετ, ο Xέκτορ Σαντς, ο πρώην γενικός διευθυντής της Financial Services Authority , ο οποίος ευθύνεται για την κατάρρευση του συστήματος επιτήρησης του Σίτι, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η χώρα να βυθιστεί στην πιο άγρια λιτότητα που γνώρισε ποτέ, αποκτούσε τον τίτλο ευγενείας για την«προσφορά πολύτιμων και ανιδιοτελών υπηρεσιών στην οικονομία.

Έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό, μας θυμίζει ο Nόαμ Τσόμσκι, ότι «οι πλούσιοι προσλαμβάνουν καλούς δικηγόρους και τη βγάζουν καθαρή, ενώ οι φτωχοί απλώς βγάζουν το σκασμό και μπαίνουν φυλακή. (…) Όταν παραδέχεσαι (σ.σ. ως κυβέρνηση) ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ σημαντικοί για να τους ασκήσεις δίωξη, προφανώς τείνεις να θεωρήσεις ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι ασήμαντοι και μπορείς να τους χώσεις φυλακή. Έχουμε μια τάξη που μπορεί να συλληφθεί και μια τάξη που δεν μπορεί να συλληφθεί. Ανέκαθεν το υποψιαζόμασταν, τώρα όμως αποτελεί δημόσια παραδοχή».

Ή, για να το πούμε αλλιώς, αν έχεις χρήμα διάβαινε. Οι υπόλοιποι, ας φάνε παντεσπάνι…