Ο πρωθυπουργός προφανώς ήξερε για την οπλοκατοχή στην Κρήτη και το 2019 – Γιατί δεν πήρε τότε μέτρα;

 Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ήταν η ολιγωρία και της δικής του κυβέρνησης που δεν απέτρεψε το φονικό στην Κρήτη

 

γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

 

Οι κυριακάτικες αναρτήσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αλήθεια πολύ καλογραμμένες και προσεκτικές.

 

Συχνά περιέχουν διαπιστώσεις με τις οποίες δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, ιδίως όταν αγγίζει πραγματικά προβλήματα.

 

Αυτό θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και για την τελευταία του ανάρτηση με αφορμή το φονικό στα Βορίζια στην Κρήτη, όπου ορθά μιλά για το πώς έχει διαστρεβλωθεί η κρητική παράδοση σε σχέση με τα όπλα. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να συζητήσει κανείς για τα μέτρα που προτείνει.

 

Όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα. Ο πρωθυπουργός δεν είναι σχολιαστής. Δεν είναι αναλυτής. Δεν είναι καν ένας ειδικός που γράφει τη γνώμη του για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα.

 

Ο πρωθυπουργός κυβερνά. Για την ακρίβεια κυβερνά εδώ και πάνω από έξι χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί πλέον να λέει τι θα κάνει από εδώ και πέρα, χωρίς να εξηγεί γιατί δεν έκανε τίποτα τα πάνω από έξι χρόνια που κυβερνά.

 

Τα προβλήματα με την οπλοκατοχή και ένα ολόκληρο φάσμα από παραβατικές συμπεριφορές στην Κρήτη τα ήξερε και πριν εκλεγεί πρωθυπουργός. Άλλωστε, συχνά υπογραμμίζει με υπερηφάνεια την κρητική του καταγωγή. Άρα όλα αυτά είναι πράγματα που τα έχει ακούσει, τα έχει δει, τα έχει συναντήσει.

 

 

Γιατί τότε δεν πρότεινε νωρίτερα τα μέτρα που προτείνει τώρα; Γιατί δεν αυστηροποιήθηκε νωρίτερα το πλαίσιο για την οπλοκατοχή και μάλιστα από μια κυβέρνηση που έχει «σήμα κατατεθέν» την αύξηση των ποινών σε βαθμό υπερβολής; Γιατί δεν ξεκίνησαν νωρίτερα προγράμματα στα σχολεία, όταν αρκεί μια βόλτα σε ένα χωριό της Κρήτης για να δεις το πρόβλημα με τη στρεβλή και επικίνδυνη σχέση με τα όπλα; Γιατί δεν αναδιαρθρώθηκαν έγκαιρα οι αστυνομικές δυνάμεις ώστε να μπορούν να προλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις;

 

Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Και απάντηση υπάρχει, αν και φαντάζομαι ότι δεν θα τη δώσει ο πρωθυπουργός, γιατί είναι από αυτές που συνοδεύονται από πολιτικό κόστος. Θα τηρήσει σιγή ιχθύος, όπως έπραξε και με την «προσωπική άποψη» του κορυφαίου υπουργού του Αδωνι Γεωργιάδη που τάχθηκε υπέρ της οπλοκατοχής βάσει του διεθνώς κατακριτέου αμερικανικού μοντέλου, χαϊδεύοντας τα αυτιά της ακροδεξιάς, που σε τέτοιους καιρούς πολιτικής ρευστότητας ίσως αποδειχθούν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» την κρίσιμη ώρα.

 

Και η απάντηση είναι ότι υπήρξε μια συνειδητή ανοχή σε όλα αυτά για ψηφοθηρικούς λόγους, ως τμήμα της προσπάθειας να γίνει «γαλάζιο» το νησί. Προφανώς και αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες και προηγούμενων κυβερνήσεων που επίσης ανέχτηκαν πρακτικές για να μην χάσουν ψηφοφόρους. Όμως, η τωρινή κυβέρνηση, όπως φάνηκε και από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ (γιατί και εκεί η παραβατικότητα είχε ιστορικό βάθος), επέλεξε να το κάνει πολύ πιο συνειδητά. Δηλαδή, επέλεξε να κερδίσει εκλογικό ακροατήριο με το να ανέχεται – ή στην περίπτωση των αγροτικών επιδοτήσεων ακόμη και να επιτείνει – παραβατικές συμπεριφορές. Και τώρα πληρώνουμε πολλαπλά το τίμημα.

 

Επομένως, ο πρωθυπουργός πρέπει να απαντήσει γιατί δεν έκανε εγκαίρως όσα έπρεπε, γιατί η κυβέρνησή του, το κόμμα του, οι τοπικοί του κομματάρχες μετέτρεψαν την ανοχή στην παραβατικότητα σε κομματική στρατηγική, γιατί την ώρα που υποτίθεται ότι καταπολεμά την «ανομία» επέτρεψε όντως μια κατάσταση ανομίας και μάλιστα ένοπλης, γιατί σε τελική ανάλυση άφησε να διαστρεβλώνονται οι παραδόσεις της πατρίδας του.

 

Διαφορετικά οι όποιες διαπιστώσεις, αλλά ακόμη και οι όποιες προτάσεις για μέτρα και δράσεις θα φαντάζουν απλώς ως εκ των υστέρων προσπάθειες να συγκαλυφθεί η άρνηση ευθύνης για πραγματικά λάθη και τραγικές παραλείψεις.

Η µοίρα µας η µεταπρατική

 

 

γράφει ο Μανώλης Κουφάκης*

Θυµάµαι τον εαυτό µου στην πρώτη µου νεότητα να εντυπωσιάζεται από την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή της επαρχίας όπου ζούσα, και τη συνακόλουθη αλλαγή επί τα βελτίω της ζωής µας.

Περισσότερα αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές που έλυναν πρακτικά προβλήµατα, κάποια πρώτα αεροπορικά ταξίδια και αργότερα η τηλεόραση, µου έδειχναν ότι, χωρίς αµφιβολία, η πορεία µας προς το µέλλον σαν άτοµα, σαν κοινωνία, σαν χώρα περνάει µέσα από την τεχνολογία.

Κάπως έτσι στο νεανικό µου µυαλό -χωρίς σκέψη, απλά θεωρώντας το νοµοτελειακό- µου δηµιουργήθηκε η πεποίθηση ότι κάποια στιγµή, όσο θα δυναµώνει η χώρα µου, θα φθάσει να κατασκευάζει οικιακές συσκευές και τηλεοράσεις και αυτοκίνητα και αεροπλάνα. ∆ηλαδή να παράγει.

 

   

  

Τι ροµαντική αφέλεια! Στα χρόνια που ακολούθησαν είδα τις θνησιγενείς προσπάθειες της OPEL και της NISSAN να παράγουν αυτοκίνητα στην Ελλάδα, είδα την αγωνιώδη (αλλά χωρίς αίσιο τέλος) προσπάθεια της ελληνικής εταιρείας NAMCO µε το θρυλικό και πολύ επιτυχηµένο Pony, να κρατηθεί στη ζωή, είδα πάµπολλες ελληνικές βιοµηχανίες να µετακοµίζουν στη Βουλγαρία, Ρουµανία και αλλού, είδα τις ιστορικές βιοµηχανίες Izola και Pitsos να παράγουν σήµερα όχι στην Ελλάδα, αλλά η πρώτη στην Πολωνία και η δεύτερη στην Τουρκία.

Γιατί όλα αυτά (και άλλα παρόµοια βεβαίως); Τι συµβαίνει µε ‘µας και αποστρεφόµαστε την παραγωγική διαδικασία που µπορεί να δηµιουργήσει µια στέρεα οικονοµική βάση για τη χώρα; Γιατί διώξαµε τις βιοµηχανίες από την Ελλάδα και στη συνέχεια γίναµε αντιπρόσωποι των προϊόντων τους στον τόπο µας; Γιατί προτιµήσαµε να γίνουµε µεταπράτες και εκπρόσωποι ξένων συµφερόντων αντί παραγωγοί; Έχει σχέση αυτό µε το πώς βλέπουµε τους εαυτούς µας σε σχέση µε τους ξένους; Ήταν αυτό πάντα έτσι;

Όχι, δεν ήταν πάντα έτσι, λέει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς στη σχετική µελέτη του, την οποία περιλαµβάνει στο πολύ αξιόλογο βιβλίο του «Πολιτιστική ∆ιπλωµατία», εκδόσεις Ίκαρος, 2003: « Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες έµποροι και ναυτικοί διέπρεπαν στις αγορές των µεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων και στη ναυτιλία της Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας, της Μέσης Ανατολής. Το Οικουµενικό Πατριαρχείο ασκούσε ευρύτατη και δυναµική διεθνή πολιτική, συχνά επί ίσοις όροις µε τις µεγάλες Ευρωπαϊκές ∆υνάµεις. Ελληνικές παροικίες ανθούσαν στις ευρωπαϊκές µεγαλουπόλεις, Έλληνες λόγιοι εκαλούντο ως σύµβουλοι σε ανακτορικές Αυλές ή τους τιµούσαν επιστηµονικές ακαδηµίες και πανεπιστήµια της Ευρώπης. …Τα θέατρα των Ελλήνων της Σµύρνης, της Τραπεζούντας, της Οδυσσού συναγωνίζονταν την όπερα του Παρισιού και της Βιέννης. Αυτός ο πολύπτυχος, οργανικός και αβίαστος εξευρωπαϊσµός δεν έθιγε στο παραµικρό την ελληνικότητα του φρονήµατος, της παιδείας, των λαϊκών παραδόσεων, της εκκλησιαστικής πνευµατικότητας, των κοινωνικών και κοινοτικών θεσµών. Ο κοσµοπολιτισµός ήταν η φυσική ανάσα και απλοχωριά του Ελληνισµού όσο οι Έλληνες πίστευαν όχι στην αρχαία των προγόνων τους αλλά στη ζωντανή δική τους πολιτιστική ιδιαιτερότητα και δυναµική».

Μέσα σ’ αυτό το κλίµα και το πνεύµα που διαµόρφωναν τα παραπάνω, ερχόταν σαν φυσικό ο Ρήγας Φεραίος να οραµατιστεί την απελευθέρωση των Ελλήνων και όλων των υπόδουλων λαών της Βαλκανικής από την Οθωµανική κυριαρχία. Τη δηµιουργία µιας ελεύθερης, δηµοκρατικής και δίκαιης πολιτείας, όπου οι πολίτες, ανεξάρτητα από θρησκεία ή καταγωγή, θα είχαν ίσα δικαιώµατα.

Ο Ρήγας Φεραίος, στο όραµά του για µια ελεύθερη και ενωµένη βαλκανική πολιτεία, είχε «ονειρευτεί» ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τη θεωρούσε φυσικό κέντρο, όχι µόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς της Βαλκανικής, λόγω: της ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονοµιάς (Βυζάντιο – Ρωµανία), της γεωγραφικής της θέσης, στο σταυροδρόµι Ανατολής και ∆ύσης, και του συµβολισµού της ως πόλης που ένωνε θρησκείες και λαούς. ∆εν την έβλεπε απλώς ως έδρα ενός ελληνικού βασιλείου, αλλά ως πρωτεύουσα µιας δηµοκρατικής οµοσπονδίας λαών.

Μιλώντας για το ίδιο θέµα ο Οδυσσέας Ελύτης λέει: «Να µπορούσαν και τη σηµασία των λαών να την µετράνε [τα οργανωµένα κράτη] όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για µακέλεµα, όπως συµβαίνει στις µέρες µας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόµα και κάτω από τις πιο δυσµενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός µας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραµικρό κεντητό πουκάµισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέµπλο, το κιούπι, το χράµι, όλα τους αποπνέανε µιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. Τι σταµάτησε αυτά τα κινήµατα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε µια τέτοιου είδους αρετή, που µπορούσε µια µέρα να µας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κοµµένο στα µέτρα της χώρας πολίτευµα;»

Αυτά φαίνεται να χάθηκαν αµέσως µετά την Επανάσταση, µε την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους. Η οργανωτική του δοµή, οι πολιτικές και κοινωνικές του λειτουργίες συγκροτήθηκαν µε τη συνειδητή επιδίωξη, όχι να είναι πρωτίστως ελληνικό, αλλά ένα συνεπές αντίγραφο των πεφωτισµένων κρατών της Ευρώπης. Τη θεωρητική υποστήριξη της προοπτικής αυτής του νέου Ελληνικού κράτους την είχε προετοιµάσει ο Αδαµάντιος Κοραής, την ενστερνίστηκαν οι περισσότεροι Έλληνες λόγιοι του 18ου και 19ου αιώνα, την υιοθέτησε ο Καποδίστριας, την προώθησε τα µέγιστα η Βαυαροκρατία και την σκυτάλη πήραν έκτοτε οι Έλληνες πολιτικοί µέχρι σήµερα. «Έτσι, ο µιµητικός εξευρωπαϊσµός της χώρας αποτέλεσε από την πρώτη στιγµή την επίσηµη κρατική ιδεολογία και πρακτική.», γράφει ο Χρ. Γιανναράς. Η εξέλιξη αυτή είχε δύο πολύ σηµαντικές -δυστυχώς αρνητικές- συνέπειες για το νέο Ελληνικό κράτος και τους Νεοέλληνες: Όταν µια ολόκληρη κρατική δοµή αποβλέπει όχι πρωτίστως στην εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας της, αλλά στη µίµηση άλλων ιδεών και καταστάσεων που συµβαίνουν αλλού, τότε είναι βέβαιον ότι, όσο πετυχηµένα κι αν το κάνει, πάντοτε θα υπολείπεται του αυθεντικού πρωτοτύπου και ο µόνος ρόλος που της µένει είναι αυτός του µεταπράτη· ρόλος που την καταδικάζει σε µόνιµη υπανάπτυξη, ιστορική καθυστέρηση και αβάσταχτο αίσθηµα µειονεξίας. Αφ’ ετέρου, αυτό ακριβώς το βασανιστικό αίσθηµα µειονεξίας που γεννά ο µεταπρατισµός, και που µας κατατρύχει τόσο ως ατοµικό όσο και ως συλλογικό βίωµα, ζητά µια «καθ’ υπερβολήν αναπλήρωση». Και αυτή τη βρήκαµε µε την καταφυγή στην καύχηση για το αρχαίο κλασικό παρελθόν της χώρας µας και τα κατορθώµατα των απώτερων ενδόξων προγόνων µας.

Εδώ, είµαι σίγουρος, θα εντοπίζετε µια αντίφαση που αντικατοπτρίζει την αντιφατική φύση του Νεοέλληνα και του νέου Ελληνικού κράτους: Από τη µία προβάλλουµε την «ελληνικότητά» αξιώνοντας σεβασµό και από την άλλη καταβάλλουµε αγωνιώδη προσπάθεια να µιµηθούµε τους Ευρωπαίους και να αποβάλουµε κάθε τι το ελληνικό!

Η σύγχυση αυτή στο µυαλό και τα αισθήµατά µας, η οποία συνεχίζει να υπάρχει και στις µέρες µας, φαίνεται να προέρχεται σε µεγάλο βαθµό από τη θέση που πήραµε για τη σχέση του νεότερου Ελληνισµού µε τον βυζαντινό και µεταβυζαντινό Ελληνισµό. Τόσον ο Κοραής, οι ιδέες του οποίου επικράτησαν, όσον βέβαια και οι Βαυαροί, είχαν άγνοια και έτρεφαν απροκάλυπτη περιφρόνηση για το βυζαντινό και µεταβυζαντινό παρελθόν, δηλαδή για οτιδήποτε το ελληνικό στην εποχή τους. Αυτή η σχολή σκέψης επικράτησε και ήταν µάλλον αναπόφευκτο και οι πολιτικοί µας, µέχρι και στις µέρες µας, να σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, σε συνέντευξή του σε µεγάλη Γαλλική εφηµερίδα, καυχιόταν ότι πνευµατική του πατρίδα ήταν η Χαϊδελβέργη και το Παρίσι. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, επίσης ως Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας δήλωνε σε δηµόσιο λόγο του ότι «εµείς οι Έλληνες ήµασταν για αιώνες σκλάβοι: πρώτα στους Ρωµαίους, ύστερα στους Βυζαντινούς και µετά στους Τούρκους»!

Κάναµε λοιπόν ένα τεράστιο ιστορικό, νοητικό και ψυχολογικό άλµα παραγραφής είκοσι πέντε αιώνων, για να αντλήσουµε τον αυτοσεβασµό µας και να απαιτήσουµε τον σεβασµό των άλλων από την αρχαία, την κλασική Ελλάδα. Ένα άλµα είκοσι πέντε αιώνων που µας αποδυνάµωσε, µας απογύµνωσε από την «ελληνικότητά» µας και που, ως φαίνεται, αποδεικνύεται ως ένα άλµα στο κενό. Αυτόν τον άνευρο και ανούσιο µεταπρατικό χαρακτήρα και την επίκληση της αρχαίας Ελλάδας από τον Νεοέλληνα, σχολίαζε σαρκαστικά ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης µε τη φράση: «Είµαστε όλοι µας φιλέλληνες»!

 

*O Μανώλης Κουφάκης είναι δρ µηχανικός π. δ/ντής ∆Ε∆∆ΗΕ Α.Ε.

"Όσο μπορείς"....

 

γράφει ο Σταύρος Φυντικάκης

Με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία του βιβλίου του πρώην Πρωθυπουργού  Αλέξη Τσίπρα και την προδημοσίευση του εξωφύλλου του  με τον τίτλο “Ιθάκη”, δανεισμένος ο τίτλος από το εξαιρετικό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, καλό θα ήταν να του υπενθυμίσουμε και τους στίχους από ένα άλλο αριστουργηματικό ποίημα  του ιδίου ποιητή με τον τίτλο “Όσο μπορείς”…. 

Πιστεύω να τους λάβει και αυτούς σοβαρά υπόψη του για ‘ τα επόμενα βήματα που σχεδιάζει για την επαναφορά του  ( rebranding) στο Πολιτικό προσκήνιο. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ένας άνθρωπος που είναι ο κύριος υπεύθυνος για τον κατακερματισμό της Αριστεράς και της προοδευτικής παράταξης, πως είναι δυνατόν να φιλοδοξεί να επανενώσει όλα αυτά τα "αποκόματα" που με δική του ευθύνη και σχέδιο δημιουργήθηκαν... 

Εύχομαι να διαψευστούν όσοι μιλάνε  για συμφωνίες  με μεγαλοεκδότες και επιχειρηματικούς ομίλους στο παρασκήνιο που ετοιμάζουν το έδαφος για την ολοκλήρωση του σχεδίου.... Αναρωτιέται κανείς προς όφελος άραγε ποίου αποσκοπούν όλα αυτά ? Φαντάζομαι πάντως πως δεν βοηθούν στην προσπάθεια για να  απαλλαγεί η κοινωνία από την χειρότερη Κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος τα τελευταία χρόνια ....   

 

"Όσο μπορείς"

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική."

Το ποίημα γράφτηκε το [1913] από τον Κωνσταντίνο Καβάφη αλλά είναι τόσο επίκαιρο και διδακτικό... ειδικά για όλους εκείνους που υπόσχονται Ιθάκες και γαλήνιες θάλασσες.....

 

Η Διοίκηση των ΕΛΤΑ χθες έκλεινε υποκαταστήματα και την ίδια ώρα ασφάλιζε τα μέλη της έναντι αγωγών

 

Το ασφαλιστήριο αυτό είναι συνήθης πρακτική για μεγάλους οργανισμούς, καθώς καλύπτει στελέχη απέναντι σε ευθύνες και πιθανές διεκδικήσεις. Ωστόσο, η χρονική σύμπτωση γεννά εύλογα ερωτήματα.

Την ίδια ημέρα που 46 καταστήματα των ΕΛΤΑ κατέβαζαν οριστικά ρολά -αφήνοντας δεκάδες περιοχές της χώρας χωρίς πρόσβαση σε βασικές ταχυδρομικές υπηρεσίες και ενώ δεκάδες συμβασιούχοι ενημερώνονταν ότι μένουν χωρίς εργασία- η διοίκηση του Ομίλου των Ελληνικών Ταχυδρομείων προχωρούσε σε μία απόφαση που δύσκολα θα περάσει «αναίμακτα» και αν μη τι άλλο θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις.

 

 

Χθες 3 Νοεμβρίου 2025, εγκρίθηκε η πληρωμή ασφαλιστηρίου συμβολαίου για την κάλυψη ευθύνης στελεχών Διοίκησης (D&O), συνολικού ύψους 461.223 ευρώ, με την κάλυψη να ισχύει μάλιστα αναδρομικά από τις 26 Σεπτεμβρίου 2025. Το ποσό θα καταβληθεί σε δύο δόσεις και η σύμβαση καλύπτει έως τις 25 Σεπτεμβρίου 2026.

 

Το ασφαλιστήριο αυτό είναι συνήθης πρακτική για μεγάλους οργανισμούς, καθώς καλύπτει στελέχη απέναντι σε ευθύνες και πιθανές διεκδικήσεις. Ωστόσο, η χρονική σύμπτωση γεννά εύλογα ερωτήματα και καθιστά την απόφαση αυτή διόλου αθώα.

 

Με λίγα λόγια, την ώρα που η διοίκηση των ΕΛΤΑ συρρίκνωνε το δίκτυό της και την ίδια την εταιρία της και ενώ, οι εργαζόμενοι ζουν στην αβεβαιότητα και πολίτες καλούνται να ταξιδεύουν χιλιόμετρα για υπηρεσίες που μέχρι χθες είχαν στη γειτονιά τους, την ίδια ώρα η διοίκηση επέλεξε να θωρακίσει πρώτα τη δική της νομική προστασία - και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, δηλαδή για περίοδο αρκετά πριν από την ημερομηνία έγκρισης της δαπάνης.

 

 

Ενδεικτικό της σκοπιμότητας του συγκεκριμένου ασφαλιστηρίου συμβολαίου είναι το γεγονός ότι καλύπτει, μεταξύ άλλων, και περιπτώσεις πιθανών αγωγών από εργαζόμενους ή αντισυμβαλλόμενους των ΕΛΤΑ, κάτι που, σε αυτή τη συγκυρία, μοιάζει περισσότερο με «προετοιμασία» για αυτά που έρχονται, παρά με εταιρική διαδικασία «ρουτίνας». 

 

Θανάσης Κουκάκης

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Αδίκως κατηγορείται ο πρωθυπουργός ότι στην κυριακάτικη ανάρτησή του τήρησε σιγήν ισχύος για το αιφνιδιαστικό λουκέτο σε 204 ταχυδρομεία και για το μακελειό στα Βορίζια της Κρήτης, που σίγουρα απέσπασαν το δημόσιο ενδιαφέρον πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι 2.679 αιτήσεις στην πλατφόρμα Ηλεκτρονικής Ταυτότητας Κτιρίου ή η ενθρόνιση νέου αρχιεπισκόπου στην Αγία Αικατερίνη του Σινά. Οι εθιμικές πρωθυπουργικές αναρτήσεις είναι ένα κακέκτυπο ή υποκατάστατο λογοδοσίας. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης τις αξιοποιεί για να πλέκει με άψογη αντικειμενικότητα ύμνους στην κυβέρνησή του, δηλαδή στον επικεφαλής της. Και μάλιστα τώρα που η κυβερνητική καταλληλότητά του εμφανίζεται στα γκάλοπ απειλούμενη από τον Κανέναν και ηττώμενη από το Χάος (το ησιόδειο βέβαια, όχι τη φερώνυμη ομάδα των εξορίστων αιρετικών της Αριστεράς τα χρόνια της χούντας). Γιατί είναι άδικες οι κατηγορίες; Επειδή ο κ. Μητσοτάκης είχε δείξει αρκετά πριν από τον επικήδειό του για τον Διονύση Σαββόπουλο ότι έχει περί πολλού τον «Αγγελο εξάγγελο», εφαρμόζοντας κάπως ιδιότροπα όσα λέει το τραγούδι. Στην περίφημη «επικοινωνία με τον λαό» το δόγμα του είναι απλό: Οταν δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, ώστε να τα πιστωθεί κατ’ αποκλειστικότητα, διαλέγει να μην πει κανένα. Κι αν καμιά φορά καταπιάνεται με κάτι δυσάρεστο, το προσεγγίζει διά της βασιλικής οδού με την ονομασία «Δεν Γνώριζα Τίποτα». Οσον αφορά τα ΕΛΤΑ, όμως, δεν μπορούσε να πάρει τον δρόμο της αιφνιδιασμένης αγνωσίας και της μετάθεσης ευθυνών σε ώμους υφισταμένων. Τον είχε ήδη καπαρώσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης.

 

Ο πρωθυπουργός όφειλε να μιλήσει για τη διάχυτη φονική βία. Κι αν όχι για τη «νεωτερική» με τις αλληλοσφαζόμενες μαφίες, έστω για την «παραδοσιακή». Σαν κι αυτήν που εκδηλώνεται στη γενέτειρά του την Κρήτη, κρατικώς ανενόχλητη και περήφανη για τις «ρίζες» της. Ενα εκατομμύριο παράνομα όπλα για 650.000 κατοίκους συνιστούν πολιτειακό πρόβλημα μάλλον βαρύτερο από «το άβατο των Εξαρχείων». Κι όμως. Σιωπή…

 

Και για τα ΕΛΤΑ έπρεπε κάτι να πει. Για να εξηγήσει ποια «έγνοια για την αναζωογόνηση της περιφέρειας» αναδεικνύει η σταδιακή εξαφάνιση του Δημοσίου ακόμα και σε ακριτικές περιοχές, που οι κάτοικοί τους καλούνται να «κόψουν το κεφάλι τους», ώστε να τα βγάλουν πέρα δίχως δημόσια συγκοινωνία, γιατρούς, δασκάλους, τράπεζες, ΑΤΜ, τώρα και ταχυδρομείο. Κι αν αντί να κόψουν το κεφάλι τους αποφασίσουν να γίνουν εκλογικοί κοψοχέρηδες;

Ηλθε η σειρά και των ΕΛΤΑ

 

γράφει ο ΔημήτρηςΜακροδημόπουλος*

 

«Το ζητούμενο είναι να επιβιώσουν», είπε ο κύριος Πιερρακάκης αναφερόμενος στα ΕΛΤΑ μετά την απόφαση 204 καταστήματά τους να αναστείλουν τη λειτουργία τους. «Τα ΕΛΤΑ έχουν πρόβλημα, συνέχισε. Πάρα πολλά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Η αλληλογραφία είναι 10% αυτού που ήταν. Πρέπει να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις». Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ακούω τον υπουργό Οικονομικών, μετά τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας, όταν καταπατήθηκε το Σύνταγμα, είμαι βέβαιος ότι κάποια νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση» έπεται. Εμφανίζεται ως πρόθυμος για όλα, γι' αυτό μάλλον επιλέγεται.

 

Γιατί όμως τα ΕΛΤΑ έχουν πρόβλημα; Γιατί η αλληλογραφία μειώθηκε στο 10% αυτού που ήταν; Στις αρχές του 2021 το 38% του προσωπικού των ΕΛΤΑ, δηλαδή 1.968 υπάλληλοι από τους τότε 5.165, αποχώρησε με εθελουσία έξοδο στο πλαίσιο της τότε «εξυγίανσης» της επιχείρησης. Αντί δηλαδή να αξιοποιηθεί η εμπειρία τους και με την αξιοποίηση της τεχνολογίας οι δραστηριότητες των ΕΛΤΑ να επεκταθούν στην αγορά, δημιουργήθηκαν συνθήκες συρρίκνωσής τους. Ο Ανταμ Σμιθ, τον οποίο επικαλούνται οι νεοφιλελεύθεροι όταν τους βολεύει, υποστήριζε ότι η απόκτηση παραγωγικών ικανοτήτων από τον υπάλληλο κοστίζει πάντα πραγματική δαπάνη η οποία είναι πάγιο κεφάλαιο και περιέχεται στον ίδιο τον υπάλληλο. Με την αποχώρησή του, αν η εμπειρία του δεν μεταφερθεί σε νεότερους υπαλλήλους, χάνεται μαζί με το πάγιο κεφάλαιο για την εταιρεία. Αυτό συνέβη και στα ΕΛΤΑ αφού οι θέσεις όσων αποχώρησαν χάθηκαν για πάντα

 

Πού αποσκοπούσε τότε η «εξυγίανση» των ΕΛΤΑ; Διαβάσαμε τότε σε εφημερίδα προσκείμενη στην κυβέρνηση («Καθημερινή» 25/2/2021, σελ. 25): «Καταλύτης για την απελευθέρωση ανθρώπινου δυναμικού, παρά την εθελουσία, υπήρξε η νομοθετική ρύθμιση για το λεγόμενο Τ+3, που επιμηκύνει από μία σε τρεις μέρες τον χρόνο υποχρέωσης παράδοσης μιας επιστολής, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών»! Δηλαδή νομοθετήθηκε η επιδείνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών αντί της περαιτέρω βελτίωσής τους, πρωτοφανής απόφαση για κράτος που διατυμπανίζει καθημερινά ότι επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό του.

 

Επομένως, η υποβάθμιση των ΕΛΤΑ ήταν απόφαση ειλημμένη και στοχευμένη. Παρατήρηση πρώτη: Είτε πρόκειται για το «καλό» είτε πρόκειται για το κακό, όπως στην προκειμένη περίπτωση, η κυβέρνηση πάντα επικαλείται την Ευρώπη. Τόσο αναχρονιστικές είναι οι υπηρεσίες στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Παρατήρηση δεύτερη: Οι υπηρεσίες που προσέφεραν τα ΕΛΤΑ, παρά τα προβλήματά τους που είχαν οξυνθεί με τα μνημόνια, ήταν τότε καλές. Αυτό ομολογείται με τη νομοθετική ρύθμιση Τ+3 που προαναφέρθηκε. Θυμάμαι ότι έστελνα επιστολή από Αλεξανδρούπολη στο Τριάδι Θεσσαλονίκης πριν από τις 12 το μεσημέρι και την επομένη το πρωί ο παραλήπτης την παραλάμβανε, αλλιώς τη μεθεπομένη. Με απλό μάλιστα γραμματόσημο των 1,2-1,5 ευρώ.

 

Τότε, η κυβέρνηση για να εξωραΐσει τις πραγματικές προθέσεις της εξήγγειλε παράλληλα με την εθελουσία έξοδο τον ψηφιακό μετασχηματισμό της εταιρείας. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε, αποκάλυψαν και τις προθέσεις. Τα κόμιστρα πολλαπλασιάστηκαν, όπως και ο χρόνος παράδοσης που ξεπέρασε κατά πολύ και το όριο του Τ+3, ενώ η έλλειψη προσωπικού δημιούργησε δυσλειτουργίες. Παρά τις υποσχέσεις για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της εταιρείας, έστελνες επιστολή από Αλεξανδρούπολη στην Ορεστιάδα και έφτανε στον προορισμό της μέσω του κέντρου διαλογής της Θεσσαλονίκης. Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε τέσσερα χρόνια να μεταφερθεί το 90% του επιστολικού έργου των ΕΛΤΑ στον ιδιωτικό τομέα. Ολα αυτά εκεί αποσκοπούσαν εξ αρχής.

 

Ποιο είναι το οξύμωρο της κυβερνητικής πολιτικής με την απόφαση αναστολής της λειτουργίας 204 καταστημάτων των ΕΛΤΑ; Συνεχίζει να πριμοδοτεί την αστυφιλία και την ερήμωση ολόκληρων περιοχών με την κατάργηση θέσεων εργασίας και την αναστολή λειτουργίας στοιχειωδών υπηρεσιών για τη ζωή των ντόπιων ώστε να παραμείνουν στον τόπο τους. Ακούσαμε τον Οκτώβριο του 2024 τον πρωθυπουργό της χώρας στην Ορεστιάδα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Εθνική στρατηγική για την περιφερειακή και τοπική ανάπτυξη. Συζητάμε, αποφασίζουμε, συζητάμε, προχωράμε, ΜΑΖΙ για τον Εβρο», να εξαγγέλλει μέτρα και να τα εστιάζει στον κεντρικό και τον βόρειο Εβρο όπου η δημογραφική κατάρρευση επέφερε την ερήμωσή τους. Στα 204 υποκαταστήματα των ΕΛΤΑ που αναστέλλουν τη λειτουργία τους περιλαμβάνονται τα καταστήματα του Σουφλίου, των Μεταξάδων και του Τυχερού, του κεντρικού Εβρου δηλαδή.

 

Βέβαια δεν είναι μόνον τα ΕΛΤΑ. Μεγάλες βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν (ΕΖΑΧ, κρέατος «Θράκη» κ.ά.) συμπαρασύροντας μεσαίες και μικρότερες επιχειρήσεις, δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες αποχώρησαν και αντί να δοθούν κίνητρα στους νέους των χωριών, επάνδρωσαν τη συνοροφυλακή, οι οποίοι εγκαθιστάμενοι στα αστικά κέντρα συμπαρέσυραν και τους ανιόντες γονείς τους. Τα κέντρα υγείας υπολειτουργούν λόγω υποστελέχωσης, ενώ η εγκατάλειψη έφτασε σε σημείο ώστε η σιδηροδρομική σύνδεση του Εβρου και της Θράκης με την υπόλοιπη Ελλάδα να είναι ανύπαρκτη εδώ και χρόνια. Σε όλα αυτά ήλθε να προστεθεί και η αναστολή της λειτουργίας των καταστημάτων των ΕΛΤΑ που επιδεινώνει περαιτέρω τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, αλλά και θέσεις εργασίας καταργεί. Κυρίως όμως αποκαλύπτει ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να προτάσσει τις νεοφιλελεύθερες επιταγές υποβαθμίζοντας τη ζωή των πολιτών.

 

*Τ. αρχιμηχανικός ΟΣΕ, πολιτικός μηχανικός ΑΠΘ

Η άλλη Κρήτη...

 

γράφει ο Σταύρος Φυντικάκης

 

Μετά το νέο μακελειό στα Βορίζια και την εν ψυχρώ δολοφονία στο Έλος Κισσάμου, ήταν η αφορμή σε πολλά ΜΜΕ  και site αλλά και πολλούς χρήστες του διαδικτύου να αναπαράγουν την  είδηση, για να χύσουν απέραντη χολή και να βγάλουν αβυσσαλέο μίσος για την Κρήτη και τους Κρητικούς, χωρίς κανένα διαχωρισμό των κακοποιητικών συμπεριφορών ορισμένων ατόμων από το σύνολο του Κρητικού λαού.

 

Χωρίς να παραγνωρίζω την σοβαρότητα αυτών των συμπεριφορών, κάτι που ουσιαστικά η γενεσιουργός αιτία, για την ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή και οπλοχρησία, έχει πολλές ερμηνείες αλλά και παραλείψεις, κυρίως από την έλλειψη στοχευμένων παρεμβάσεων της Κεντρικής Εξουσίας, στα θέματα παιδείας – πολιτισμού και στην κουλτούρα της παραδοσιακής οικογένειας…, κυρίως ορεινών και απομακρυσμένων  περιοχών. Αλλά και χωρίς τους  κατά καιρούς εναγκαλισμούς των τοπικών - πολιτικών  αρχόντων (για τα ψηφαλάκια…) με τους παραβατικούς...,  με αποτέλεσμα το φαινόμενο αυτό να διαιωνίζεται έως τις μέρες μας…    

Καλό θα ήταν λοιπόν να τους υπενθυμίσουμε σε όλους αυτούς εάν δεν το γνωρίζουν ότι υπάρχει και η ΑΛΛΗ ΚΡΗΤΗ..!

Είναι η Κρήτη του Πολιτισμού, των Γραμμάτων και των Τεχνών , του Ζορμπά του Καζαντζάκη, του Κορνάρου, του Χορτάτζη, του Θεοτοκόπουλου (ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ), του Θεοδωράκη, του Κατράκη, του Μινωτή και τόσων άλλων σπουδαίων Ελλήνων που κοσμούν και διαφημίζουν την Ελλάδα παγκόσμια . Είναι η Κρήτη που ύμνησε τον Έρωτα, όσο κανείς άλλος λαός στον Κόσμο. Είναι η Κρήτη της φιλοξενίας και του γλεντιού. Είναι η Κρήτη της Δημοκρατίας ,της Ελευθερίας και της Λεβεντιάς .!

Αυτή την Κρήτη γνώρισα και αυτή θέλω να θυμάμαι.! 

 

 

 

Όταν η Κρήτη πυροβολεί τον εαυτό της...

 

Το νέο μακελειό στα Βορίζια δεν είναι κεραυνός εν αιθρία· είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας επαναλαμβανόμενης ιστορίας.

 

Χτες, μέλη μίας οικογένειας έριξαν βόμβα σε σπίτι που έχτιζε μια άλλη. Σήμερα, η άλλη οικογένεια «απάντησε» με σφαίρες. Δύο χιλιάδες πυροβολισμοί με καλάσνικοφ, δύο νεκροί, τέσσερις σοβαρά τραυματίες και δεκάδες μικροτραυματισμοί. Έτσι “λύνουν” τα προβλήματα οι “καπεταναίοι” στην Κρήτη. Κάνοντας πόλεμο στον ίδιο τους τον τόπο και σπέρνωντας την καταστροφή… Η Κρήτη, για ακόμη μία φορά, έγινε πρωτοσέλιδο για λάθος λόγους.

 

Κάποιοι θα σπεύσουν πάλι να πουν ότι το νησί μπαίνει άδικα στο στόχαστρο, πως «αυτά γίνονται και αλλού». Ναι, γίνονται και αλλού. Όχι, όμως, στην έκταση, με τη συχνότητα και τη βουβή αποδοχή που βλέπουμε να συμβαίνουν εδώ. Όποιος δεν το βλέπει, όποιος υποβαθμίζει αυτή την πραγματικότητα, δεν υπερασπίζεται την Κρήτη — τη βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι.

 

Η κουλτούρα της ατιμωρησίας

 

Ο “πόλεμος”, σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία του Ηρακλείου, συνεχίστηκε στα φαράγγια, με τους λεβεντοκρητικούς να λύνουν τις διαφορές τους με τα όπλα — γιατί έτσι κάνουν οι «άντρες». Όχι στα δικαστήρια, που είναι «για τους φλώρους τους πεδινούς». Αυτή είναι η αφήγηση της ντροπής που βαφτίσαν κάποιοι παράδοση.

 

Η Κρήτη έχει γεμίσει φραπέδες και μαφιόζους, κατσικοκλέφτες και μικρούς «βαρόνους» της αυθαιρεσίας. Ανθρώπους που αφαιρούν τη σήμανση από τα πρόβατα για να τα παρουσιάζουν ως δικά τους, που αναζητούν πάντα τον πιο πλάγιο δρόμο προς τον πλουτισμό. «Έξυπνος» δεν είναι ο δημιουργός κι ο παραγωγός, αλλά ο κηφήνας που καρπώνεται τους κόπους των άλλων. «Μάγκας» είναι ο τραμπούκος, ο εκβιαστής, ο καπετάνιος της ανομίας. Μάγκας είναι ο κλέφτης, αν δεν τον πιάσουν. Κι αν τον πιάσουν; Ε τότε φταίει το σύστημα. Φταίει ο ΟΠΕΚΕΠΕ.

 

Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ στη γενικευμένη διαφθορά

 

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι το καθρέφτισμα μιας νοοτροπίας. Μπράβοι βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες, με «ιδιοκτησίες» σε εκτάσεις που ποτέ δεν τους ανήκαν. Έχτισαν σπίτια, γκαρσονιέρες, «παλάτια» με βρώμικο χρήμα — από ζώα που ποτέ δεν είχαν και επιδοτήσεις που ποτέ δεν έπρεπε να έχουν πάρει, με τη βοήθεια κυκλωμάτων που καρπώθηκαν μεγάλα οφέλη και όσων κάνουν τα στραβά μάτια, είτε από φόβο είτε επειδή έχουν κι αυτοί οφέλη.

 

Αυτό είναι το έγκλημα: Ότι πλέον οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν για την τόσο ξεδιάντροπη ατιμία που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους γιατί έχουν πειστεί ότι μονο που θα μπλέξουν, επειδή γνωρίζουν, ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που τα κάνουν αλλά οι ισχυροί που τα επιτρέπουν, που πολλές φορές συμμετέχουν στη μάσα.

 

Κι ενώ ο έντιμος παραγωγός ζει μέσα στη φτώχεια, τιμωρούμενος για την τιμιότητά του, αυτοί που δεν έχουν παράξει ούτε μια στάλα γάλα πλουτίζουν.

 

Τι μήνυμα δίνει αυτό στους νέους των χωριών;

 

Ότι η επιτυχία έρχεται από τη δουλειά ή από την κλεψιά;

 

Από την παραγωγή ή από την απειλή ενός όπλου;

 

Από την αξία ή από το βύσμα;

 

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι

 

Δεν φταίει ο ΟΠΕΚΕΠΕ για τη διαφθορά στο νησί. Η διαφθορά στον οργανισμό είναι το σύμπτωμα — όχι η αιτία. Το πρόβλημα βρίσκεται πιο ψηλά: στις πολιτικές οικογένειες, στους παράγοντες που προσφέρουν ασυλία για λίγους ψήφους. Είναι η συγκάλυψη που κάνει τον εγκληματία «σεβαστό άντρα του τόπου» και τον νομοταγή πολίτη ανυπεράσπιστο.

 

Η Κρήτη κυβερνάται —εδώ και δεκαετίες— από ένα δίκτυο σχέσεων που προστατεύει τους δυνατούς, τους πλούσιους και τους βίαιους.

 

Το ψάρι όμως βρωμάει από το κεφάλι, και η δυσωδία έχει πια καλύψει ολόκληρο το νησί.

 

Βορίζια: ένα σύμπτωμα, όχι εξαίρεση

 

Τα Βορίζια χαρακτηρίζονται χρόνια τώρα ως επικίνδυνο χωριό. Όλοι το γνωρίζουν: οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών, οι αρχές, η κοινωνία.

 

Σπίτια με κάμερες, αποθήκες γεμάτες όπλα, πλούτος αδικαιολόγητος.

 

Από πού προέκυψε; Από ποια παραγωγή; Από ποια δουλειά;

 

Και όμως, κανείς δεν αγγίζει τους υπαίτιους. Οι τοπικοί παράγοντες συναγελάζονται με όσους τρομοκρατούν, οι νόμοι μένουν στα χαρτιά, και η ομερτά κρατά.

 

Όλα συνεχίζονται… κανονικά, ώσπου να ακουστεί ξανά ο ήχος των όπλων και να ματώσει το νησί — ξανά και ξανά. Μετά, όλοι μένουν έκπληκτοι. Πόσες φορές θα γίνει ακόμα για να υπάρξουν πραγματικές συνέπειες; Για να προκύψει κάποια αλλαγή;

 

Πρέπει μήπως πρώτα να εξαφανιστεί η ύπαιθρος; Γιατί, όταν ξεγυμνώνεται η ύπαιθρος από τους ανθρώπους που δημιουργούν και παράγουν, όταν αυτοί μπαίνουν στο περιθώριο, η ύπαιθρος θα εξαφανιστεί. Ήδη συμβαίνει. Η ύπαιθρος πεθαίνει, παρά τον παράνομο πλούτο κάποιων.

 

Ή, ζουν κάποιοι πολύ καλά, για να πεθάνουν οι πολλοί…

 

Το ψευδώνυμο της «λεβεντιάς»

 

Τη στιγμή που εξεγείρονται κάποιοι για τους ξυπόλητους από το Σουδάν, την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές που φτάνουν με σαπιοκάραβα στο νησί, η Κρήτη βυθίζεται όχι εξαιτίας των μεταναστών αλλά εξαιτίας ενός πολιτισμού ατιμωρησίας, ψευδολεβεντιάς και βίας που κληροδοτείται ως δήθεν “παράδοση”. Ενός πολιτισμού που επιβραβεύει κηφύνες και ενός πολιτικού συστήματος που αντί να αλλάξει την κατάσταση αποτυπώνει την κυριαρχία του διαμορφώνοντας σχέσεις με κατεστημένα καταστρεπτικά για το νησί.

 

Άραγε, πόσες βεντέτες ακόμα θα χρειαστούν για να αντιληφθούμε ότι αυτή η τοξική κληρονομιά πνίγει το μέλλον του νησιού;

πηγή

Να χωριστεί η κοινωνία σε φοβισμένους και θυμωμένους

 

Φαίνεται πλέον ότι υπάρχει σαφής σχεδιασμός για πόλωση με διακύβευμα τη σταθερότητα και την κοινωνική γαλήνη. Η κυβέρνηση θα εμφανιστεί ως ο μοναδικός εκπρόσωπος των νοικοκυραίων που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη διασάλευση της τάξης

 

 γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 

 Ισως να μην κατάλαβα καλά, αλλά, εξ όσων αντιλήφθηκα, ουδείς απείλησε την ομαλή διεξαγωγή των παρελάσεων κατά τον εορτασμό της εθνικής επετείου. Δεν εντόπισα, δηλαδή, κάποιο κάλεσμα που να προτρέπει σε ακτιβισμό διαμαρτυρίας δίπλα στις εξέδρες των επισήμων.

 

 

Και τότε γιατί πανηγυρίζει η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός εκφράζει την ικανοποίηση του; Αδυνατώ να καταλάβω. Έγινε το αυτονόητο. Οι παρελάσεις πραγματοποιήθηκαν χωρίς να ανοίξει μήτε στόμα μήτε μύτη. Όμως έτσι όπως χειρίζεται το θέμα η κυβέρνηση, έχω την αίσθηση ότι το γεγονός της δυσαρέστησε σφόδρα. Διότι αν έβγαιναν πέντε μπαχαλάκηδες με διάθεση επεισοδίων ή τίποτα γραφικοί με σαχλές διαμαρτυρίες, η κυβέρνηση θα μας έλεγε ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με σχέδιο αποσταθεροποίησης. Ποιοι το υποκινούν; Εκείνοι που δεν σέβονται τα ιερά και τα όσια του γένους και την ηρεμία του φιλήσυχου οικογενειάρχη. Αυτό, άλλωστε, εξυπηρέτησε και το θέατρο του παραλόγου με το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.

 

Τι μας δείχνουν όλα αυτά; Ότι υπάρχει σαφής σχεδιασμός για πόλωση με διακύβευμα τη σταθερότητα και την κοινωνική γαλήνη. Η κυβέρνηση θα εμφανιστεί ως ο μοναδικός εκπρόσωπος των νοικοκυραίων που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη διασάλευση της τάξης. Η τακτική αυτή δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τον τεχνητό θόρυβο γύρω από τον Αγνωστο Στρατιώτη και τις παρελάσεις.

 

 

Τη βλέπεις στις υπουργικές γονυκλισίες μπροστά στα μνημεία, στις αναρτήσεις τους με περιεχόμενο που φτάνει ως τις παρυφές του εθνικισμού, τους υψηλούς τόνους για θέματα τάξεως και σταθερότητας. Αν το προσεγγίσεις εντελώς κυνικά, όλο αυτό είναι απολύτως λογικό. Από τη μία, η κυβέρνηση, ανησυχεί για τις διαρροές προς τα δεξιά της. Και από την άλλη, επιδιώκει να δείξει στην κοινή γνώμη ότι είναι ο μοναδικός εγγυητής της σταθερότητας -και μεταξύ μας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης λες και καταβάλλουν προσπάθεια για να βάλουν πλάτη.

 

Έτσι, όμως, ενδέχεται να φτάσουμε στην προεκλογική περίοδο μέσα σε κλίμα που θα παραπέμπει σε ανοιχτή, τεχνητά κατασκευασμένη σύγκρουση. Από τη μία οι νοικοκυραίοι και από την άλλη οι δολιοφθορείς της πολιτικής ομαλότητας. Και το εκλογικό σώμα που θα πάει στις κάλπες, θα είναι χωρισμένο στα δύο. Από εδώ οι φοβισμένοι και από εκεί οι θυμωμένοι.

 

 

Οι κούφιοι άνθρωποι...

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Γλίνα και γλίτσα στη γλίστρα. Σκουριασμένοι μεντεσέδες στην εξώπορτα. Να αναρωτιέσαι: Τι δεν κάναμε σωστά, τι αμελήσαμε. Και χύμηξαν κατά πάνω μας τα στοιχειά της θάλασσας και τα ξωτικά της σκιάς. Αλλη να... μοιρολογάει για «φουκαράδες Αριστερούς». Κι άλλος να... ψυχοπονάει πως «πλέον, το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να είναι […] να μην είσαι Ελληνας».

 

Από ποια λαγούμια μίσους και διχασμού, ποια ερέβη δυσώδους παρελθόντος αναπήδησαν αυτές οι μεγαλειώδεις ασημαντότητες της κακομοιριάς, της μιζέριας του τόπου. Από πού εμπνέονται, ποιοι τους ενθαρρύνουν, να μην αφήνουν τον τόπο ν’ ανασάνει μια σταλιά, να πάει μπροστά. Να δούμε επιτέλους μια Ελλάδα να σηκώνει το κεφάλι από την κατήφεια, να προτάσσει το στήθος και να χαίρεται το φως του ήλιου.

 

Μου ήρθαν στη σκέψη «Οι κούφιοι άνθρωποι», πρώτη στροφή, από την «Ερημη Χώρα» του T. S. Eliot στη μετάφραση του Σεφέρη:

 

«Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι/ Που σκύβουμε μαζί/ Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα. Αλίμονο!/ Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές/ Σαν ψιθυρίζουμε μαζί/ Είναι ήσυχες και ασήμαντες/ Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι/ Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι/ Μες στο ξερό μας το κελάρι./ Μορφή χωρίς σχήμα,/ Σ κ ι ά δίχως χρώμα,/ Παραλυμένη Δύναμη/ Γνέψιμο χωρίς κίνηση˙/ Εκείνοι που ταξίδεψαν/ Με ί σ ι ε ς μ α τ ι έ ς,/ στου θανάτου την άλλη Βασιλεία/ Μας θυμούνται —α! θυμούνται—/ όχι σα να ’μαστε χαμένες/ Παράφορες ψυχές, μα μοναχά/ Οι κ ο ύ φ ι ο ι ανθρώποι/ Οι π α ρ α γ ε μ ι σ μ έ ν ο ι ανθρώποι» (…) «Τούτη είναι η π ε θ α μ έ ν η χ ώ ρ α/ Τούτη είναι του κ ά κ τ ο υ η χώρα»...

Ο Αντιμητσοτακισμός βλάπτει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ

Δείχνει έλλειψη κατανόησης της πραγματικότητας κι αυτό αποξενώνει και τελικά απωθεί δυνητικούς ψηφοφόρους. Και η έλλειψη κατανόησης μεταφράζεται βέβαια και σε ανεπάρκεια ηγεσίας.

 

 γράφει η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου

 

 

 

Σύμφωνοι. Είναι άκομψο ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου ενός κόμματος να έχει «αποθεώσει», κατά το παρελθόν, τον βασικό πολιτικό αντίπαλο αλλά επειδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης είναι έξυπνος άνθρωπος και σίγουρα είναι εμπειρότατος στο «εσωκομματικό παίγνιο» (τον κατηγορούν άλλωστε μέχρι και γι αυτό, χαρακτηρίζοντάς τον «κλασικό κομματόσκυλο») κάτι θα είδε στον κ.Γιώργο Παπαβασιλείου για τον επιλέξει γι αυτή τη θέση. Αν μη τι άλλο τον εμπιστευόταν.

 

 

Ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου ενός κόμματος είναι ένα κομβικό πρόσωπο για τη λειτουργία του γιατί γνωρίζει την ανθρωπογεωγραφία, «τα κουσούρια» αλλά και τις «ευαισθησίες» των κορυφαίων στελεχών, έχει επαφή με τις οργανώσεις ανά την επικράτεια και λειτουργεί ως το «μάτι του προέδρου» παντού.

 

Το επεισόδιο με τον κ.Παπαβασιλείου αναδεικνύει το βασικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σήμερα που είναι, βέβαια, ο Αντιμητσοτακισμός του.

 

Κατά το παρελθόν, έχω αρθρογραφήσει εκτενώς και με πάθος κατά του Αντισύριζα με βασικό επιχείρημα ότι ήταν μια στάση απολιτική. Οπότε, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι βαθιά απέχθεια απέναντι στον Αντιμητσοτακισμό, για τον ίδιο ακριβώς λόγο: γιατί είναι μια στάση καθαρά απολιτική. Και δεν είμαι η μόνη.

 

Κανένας στο ΠΑΣΟΚ – ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία- δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει ή ακόμα και να σέβεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι δα και ο πιο συμπαθητικός Έλληνας! Παρ’όλα αυτά όμως, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά καλός πολιτικός (οι επιδόσεις του ως πρωθυπουργός είναι άλλη συζήτηση) και ενώ δεν είναι ιδιαιτέρως επικοινωνιακός (ειδικά αν τον συγκρίνουμε με τον αείμνηστο πατέρα του) έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των Ελλήνων ειδικά στο χώρο που ενδιαφέρει πολύ το ΠΑΣΟΚ.

 

 

Στην πολιτική, η ανικανότητα να δεις καθαρά τον αντίπαλο και να εντοπίσεις τα «δυνατά» του σημεία είναι σοβαρό ελάττωμα. Και η Νέα Δημοκρατία κάνει το ίδιο το λάθος, όταν η συζήτηση φτάνει στον Αλέξη Τσίπρα και δεν του αναγνωρίζει το παραμικρό θετικό ενώ πρόκειται περί μιας χαρισματικής προσωπικότητας.

 

Ο Αντιμητσοτακισμός βλάπτει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ.

 

Δείχνει έλλειψη κατανόησης της πραγματικότητας κι αυτό αποξενώνει και τελικά απωθεί δυνητικούς ψηφοφόρους. Και η έλλειψη κατανόησης μεταφράζεται βέβαια και σε ανεπάρκεια ηγεσίας.

 

Γράφεται και λέγεται συχνά ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αφήσει και το ελάχιστο, ακόμα, περιθώριο στον Νίκο Ανδρουλάκη ώστε ο δεύτερος να εμφανίζεται διαλακτικότερος.

 

 

Ισχύει. Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Κανένας δεν έχει την υποχρέωση να διευκολύνει τον αντίπαλο, πολλώ μάλλον δε όταν η παραμονή του στην εξουσία θα κριθεί από ψηφοφόρους που θα μπορούσαν να ψηφίσουν αυτόν ακριβώς τον αντίπαλό!

 

Γιατί ο αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη ποτέ, ούτε το 2019 δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζεται. Χάρις στους Κεντρώους ο Μητσοτάκης κυβερνάει σήμερα αυτοδύναμος. Δηλαδή, όλους αυτούς που αντί να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ με το οποίο βρίσκονται εγγύτερα ιδεολογικά, εμπιστεύθηκαν εκείνον γιατί έκριναν ότι θα διαχειριστεί τα της χώρας, δηλαδή τα της ζωής τους, αποτελεσματικότερα.

 

Χωρίς αυτούς, η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί ούτε να ονειρεύεται την αυτοδυναμία.

 

Η πολιτική απαιτεί συναισθηματική αντοχή. Έχει ηθικούς κώδικες αλλά όχι συναίσθημα. Η πολιτική επικοινωνία προφανώς και βασίζεται στο συναίσθημα αλλά το πολιτικό παιχνίδι, η στρατηγική και η τακτική ούτε κατά διάνοια.

 

 

Είναι αλήθεια ότι το Αντισύριζα έφερε τη Νέα Δημοκρατία αυτοδύναμη στην εξουσία δύο φορές. Ο Αντιμητσοτακισμός όμως είναι που θα κρατήσει το ΠΑΣΟΚ, μικρό και συρρικνωμένο, μακριά της.

 

Άδικο; Ίσως.

 

Η απόδοση της δικαιοσύνης όμως είναι δουλειά των δικαστηρίων όχι της κάλπης.

 

Ήρθε η ώρα το ΠΑΣΟΚ να αφήσει τους συναισθηματισμούς για να πλοηγηθεί έξυπνα. Χωρίς ταμπού και αντιμητσοτακικά σύνδρομα που για τους δυνητικούς του ψηφοφόρους μεταφράζονται σε εφηβική καθήλωση ή σε ένα ανδρεοπαπανδρεϊσμό άλλης εποχής και συγκεκριμένα του προηγούμενου αιώνα. 

Η κοινωνία που δεν πιστεύει σε κανέναν

 

Η ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας δεν πείθει τους πολίτες να συμμετάσχουν στα κοινά και στη χάραξη μίας εθνικής πορείας. Χρειάζεται μία αλλαγή νοοτροπίας στην εθνική ηγεσία, όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα. Μία ενδιαφέρουσα συζήτηση του «Κύκλου Ιδεών».

 

 γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 

 

 

O «Κύκλος Ιδεών» του Ευάγγελου Βενιζέλου πραγματοποίησε μία εκδήλωση με θέμα το πολιτικό αδιέξοδο που προκύπτει από την ανάγνωση των δημοσκοπήσεων. Ηταν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, προφανώς λόγω της σύνθεσης του πάνελ: Ευάγγελος Βενιζέλος, Στράτος Φαναράς, Ινώ Αφεντούλη, Παύλος Τσίμας, Ανδρέας Πετρουλάκης και Κώστας Κωστής. Συντόνισε η Νίκη Λυμπεράκη.

 

 

Δεν θέλω να σας κουράσω μεταφέροντας αποσπάσματα από κάθε τοποθέτηση. Ούτως ή άλλως, άπαντες συνέβαλαν στον ίδιο βαθμό με τον προβληματισμό που ανέπτυξαν. Θα σας παραθέσω, λοιπόν, τα βασικά συμπεράσματα, όπως τα κατέγραψα.

 

Το έλλειμμα εμπιστοσύνης αναδεικνύεται σε εθνική παθογένεια. Δεν εντοπίζεται μόνο στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς, αλλά ακόμα και στο πώς προσεγγίζουμε τους συμπολίτες μας. Η αμφισβήτηση υπερβαίνει τη διακυβέρνηση και αγκαλιάζει το πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες εμπιστεύονται μη πολιτικούς θεσμούς, ενώ βλέπουν απαξιωτικά τη Δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης.

 

Το γενικό κλίμα παραμένει αρνητικό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σήμερα το 62% των πολιτών ζητεί πολιτική αλλαγή, ωστόσο δεν προκρίνει ξεκάθαρη εναλλακτική λύση. Η πολιτική εξουσία θυμίζει πίτα από την οποία σπεύδουν να πάρουν κομμάτι όλο και περισσότερο σχήματα. Εκ των πραγμάτων, αυτά τα κομμάτια θα γίνονται όλο και μικρότερα.

 

Τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας δεν είναι αυτά που απασχολούν την πολιτική συζήτηση, όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Είναι η καθημερινότητα, το πρόβλημα στέγης, η ακρίβεια και η ταλαιπωρία στους δρόμους.

 

 

Η δημοκρατία, ως πολίτευμα, τελεί υπό παγκόσμια αμφισβήτηση. Μόλις 900 εκατ. άνθρωποι στον πλανήτη ζουν υπό συνθήκες δημοκρατίας. Και έτσι στη Δύση ζούμε μία αντιστροφή της δεκαετίας του ’60. Τότε οι άνθρωποι ζητούσαν περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία. Τώρα δέχονται να περιοριστούν αυτές οι έννοιες. Είναι εντυπωσιακά υψηλό το ποσοστό των νέων που δεν θεωρούν τη δημοκρατία ως το ιδανικό πολίτευμα και έλκονται από αυταρχικές λύσεις. Αυτό εξηγείται: οι μισοί νέοι νιώθουν ότι βρίσκονται στο περιθώριο, δεν υπάρχουν ευκαιρίες για αυτούς.

 

Η ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας δεν πείθει τους πολίτες να συμμετάσχουν στα κοινά και στη χάραξη μίας εθνικής πορείας. Χρειάζεται μία αλλαγή νοοτροπίας στην εθνική ηγεσία, όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα.

 

Μία κοινωνία που δεν εκφράζεται πολιτικά, ενώ αντιμετωπίζει και οξυμένο δημογραφικό πρόβλημα, δεν μπορεί να δημιουργήσει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και προόδου.

 

 

Ποιοι είναι σήμερα Κεντρώοι;

Τι ακριβώς εννοεί όποιος δηλώνει σήμερα Κεντρώος; Είναι κάποιος “κρυφοδεξιός”, όπως, συχνά, τον χαρακτηρίζουν οι αριστεροί ή “αριστερός” όπως ισχυρίζονται οι ακραίοι τύπου Λοβέρδου που περιφέρονται στα κόμματα εξουσίας;

  

γράφει η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου

  

Αν και η αρθρογραφία στα Μέσα είναι προνόμιο που οι αρθρογράφοι πρέπει να τιμούν σχολιάζοντας σοβαρά θέματα και όχι βλακείες, κάποιες «αποφάνσεις» του νεοφώτιστου δεξιού Ανδρέα Λοβέρδου, σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ, για το ποιοι είναι αληθινοί Κεντρώοι είναι καλή αφορμή για να σχολιάσουμε την ταυτότητα του πολίτη που δηλώνει Κεντρώος.

 

Τι ακριβώς εννοεί όποιος δηλώνει σήμερα Κεντρώος;

 

Είναι κάποιος «κρυφοδεξιός», όπως, συχνά, τον χαρακτηρίζουν οι αριστεροί ή «αριστερός» όπως ισχυρίζονται οι ακραίοι τύπου Λοβέρδου, που περιφέρονται στα κόμματα εξουσίας;

 

Καταρχάς, είναι λάθος να ορίζουμε σήμερα το Κέντρο με όρους ιστορικούς.

 

Ιστορικά, το Κέντρο, δεν ήταν ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, δεν ήταν δηλαδή στο μέσον μεταξύ δύο σημείων αλλά είχε μια δική του, διακριτή ταυτότητα που είχε σφυρηλατηθεί στην ιστορική συγκυρία- τους πολέμους και τους δύο εμφυλίους του 20ου αιώνα αλλά και μέσα από κινηματικές διαδικασίες όπως ήταν ο Ανένδοτος Αγώνας και είχε ως κύρια αιτήματα τον εκδημοκρατισμό της χώρας και πάνω απ’ όλα το ριζικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας, των θεσμών και της κοινωνίας.

 

Άλλωστε, το πόσο προβληματικό είναι να αντιλαμβανόμαστε σήμερα το Κέντρο με όρους ιστορικούς, προκύπτει αβίαστα και από μια απλή ανάγνωση πρόσφατης έρευνας του Ινστιτούτου Eteron για τις πολιτικές ταυτότητες: το 58,3% των πολιτών πιστεύει ότι η διάκριση ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή εποχή.

 

Οπότε, αν το «Δεξιά» και «Αριστερά» δεν ήταν ό,τι ξέραμε κάποτε, γιατί να είναι το Κέντρο;

 

Άλλα ας δούμε τι άλλο μας δείχνει η επιστημονική έρευνα, χωρίς αυθαίρετες θεωρητικολογίες αφού ευρήματα της About People/Eteron, όπως τα σχολίασαν οι Γεράσιμος Μοσχονάς και Πέτρος Ιωαννίδης, αποκαλύπτουν περισσότερα για το τι εννοούν ως Κέντρο όσοι δηλώνουν σήμερα ότι ανήκουν σε αυτό.

 

Καταρχάς ως Κεντρώοι αυτοπροσδιορίζονται όσοι τοποθετούν εαυτούς στη Μεσαία Τάξη, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτή την κατάταξη, ανήκουν στα μεσαία και ανώτερα εισοδήματα και γενικώς είναι «βολεμένοι» και δεν θέλουν «η χώρα να μπει ξανά σε περιπέτειες», χωρίς να μπορούν βέβαια να προσδιορίσουν επακριβώς πως εννοούν «τις περιπέτειες», συμπληρώνουμε εμείς.

 

Οι περισσότεροι από αυτούς ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δευτερευόντως το κόμμα του, τη Νέα Δημοκρατία.

 

Ποια ήταν η υπόσχεση που έδωσε ο Μητσοτάκης το 2019 και οι Κεντρώοι βρήκαν τόσο ελκυστική;

 

Ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε ότι θα ενώσει τους Έλληνες και ότι θα διευρύνει τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε, η χώρα είχε σταθεροποιηθεί μετά και την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου και τη ρύθμιση του χρέους από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν η σταθερότητα το επείγον. Η σοβαρότητα ήταν.

 

Η υπόσχεση που δόθηκε λοιπόν, ήταν ότι η χώρα θα «άλλαζε πίστα». Και το αίτημα αυτό λειτουργεί ως θεμελιώδης ταυτότητα των σημερινών Κεντρώων.

 

Ισχύει και το εξής εξαιρετικά σημαντικό που αποφεύγουν να σχολιάσουν όλοι, δεξιοί και αριστεροί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση: η υπόσχεση που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2019 παραμένει ζωντανή.

 

Κι αν δεχτούμε ότι Κεντρώοι είναι όσοι επιμένουν να ζητούν να διευρύνουμε τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης και όχι βέβαια να γιγαντώνουμε τις παθογένειές της, τότε το δίλημμα που θα έχουν στις επόμενες εκλογές θα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτά που όλοι ετοιμάζονται να τους θέσουν και δεν είναι άλλο από τούτο: Μπορεί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση να καταφέρει να αλλάξει την Ελλάδα πίστα;

 

Ή μήπως ήρθε πάλι η ώρα το Κέντρο, με τον τρόπο που συνηθίζει να παράγει πολιτικά γεγονότα, δηλαδή με την ψήφο που πάντα ρίχνει στρατηγικά και σίγουρα από τότε που δεν υπάρχει αυτόνομος πολιτικός χώρος να το εκφράζει, να αναγκάσει τα κόμματα να προχωρήσουν σε συνεργασίες;

 

Αυτό είναι το δίλημμα. Αυτοδύναμες κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις συνεργασίας για να πάει επιτέλους η χώρα μπροστά;

 

Όλα τα υπόλοιπα και κυρίως οι απόψεις των Λοβέρδων και των λοιπών ακραίων για τους Κεντρώους είναι «να χαμε, να λέγαμε». Αλλά το παραπάνω δίλημμα θα απαντηθεί αφού απαντηθούν, πειστικά, δύο ακόμα ερωτήσεις:

 

Τι εννοούμε όταν λέμε σταθερότητα; Και ποιες ακριβώς είναι αυτές οι περιπέτειες που έχουν αρχίσει να μας απειλούν ότι θα μπούμε, αν το Κέντρο δεν ψηφίσει πάλι μαζικά τη Νέα Δημοκρατία;