Πόσο χυδαίος μπορεί να γίνει ο Γιακουμάτος;

γράφει ο Niko Ago

Πριν λίγα χρόνια, η εκπομπή «Ελληνοφρένεια», «διαβόητη» για τις φάρσες σε πολιτικούς, ασχολήθηκε με τον Γεράσιμο Γιακουμάτο. Με πρόφαση λοιπόν την παρουσία του σε εκδήλωση του Πέτρου Τατούλη, «γαλάζιου αντάρτη», ο εκ των συντελεστών της εκπομπής, μιλώντας ως συνεργάτης του Λευτέρη Ζαγορίτη, Γραμματέα τότε της ΝΔ, «κάνει παρατήρηση» στον Μάκη, όπως το αποκαλούν οι φίλοι του, και τον «απειλεί» με κάποια μέτρα. Ανάμεσα στα πολλά που του είπε ο Γιακουμάτος, χωρίς να ξέρει ότι πρόκειται για φάρσα, ήταν και το ερώτημα: «Τι θα μου κάνεις ρε, θα μου κλ@σεις τα αρχ@@δια;» Σε συνεργάτη του ΓΓ του κόμματος, υποτίθεται.

Ο Μάκης, όμως, όπως συχνά υπερηφανεύεται, δεν κρύβει τα λόγια του. Ό,τι σκέφτεται το λέει ανοιχτά. Κάτι τέτοιο έκανε και χθες, Τρίτη 25 Νοεμβρίου, απέναντι στον συνάδελφό μας Γιώργο Οικονομέα. Όταν λοιπόν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν επιμένει στη χθεσινή φράση του για τους τροϊκανούς, «Να πάνε στο διάολο να τελειώσουμε», εκείνος, απάντησε: «Ό,τι είπα, είπα. Ούτε το μαζεύω, ούτε το παίρνω πίσω. Εσύ, άμα τον παίρνεις πίσω είναι άλλο θέμα!». Στις αντιδράσεις Οικονομέα και Δημήτρη Καμπουράκη, που του επισήμαναν τη χυδαιότητα, υπεραμύνθηκε με κάτι εξίσου αγοραίο. «Στο σχολείο», είπε, «η δασκάλα μου έλεγε: "Κύριε Γιακουμάτο, σταμάτα να μιλάς!". Κι εγώ της απαντούσα: "Κυρία μου, δεν μιλάω εγώ, ο πισινός μου μιλάει"». Και, φαντάζομαι, η δασκάλα «το βούλωνε» μπροστά στην ευφράδεια του μαθητή της. Που προβλέποντας ότι μια μέρα θα γίνει υπουργός, του απευθυνόταν από τότε με το «κύριε Γιακουμάτο». Σήμερα, πάντως, η δασκάλα του, μπορεί να είναι η μόνη που δεν θα αηδιάζει με όσα λέει κατά καιρούς ο Μάκης. Εξ απαλών ονύχων έδειχνε αυτό που θα γινόταν, όπως ο ίδιος παραδέχεται.

Ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα ακολουθεί πιστά τον γενικό κοινωνικό κατήφορο. Ο Γιακουμάτος, για να μην τον αδικούμε, δεν είναι ο μόνος, που με εκείνα που λέει, θα είχε σίγουρη θέση σε κάποια επιθεώρηση του Στάθη Ψάλτη. Όχι για το χιούμορ αλλά για τα γνωστά σεξιστικά υπονοούμενα που ξεστομίζουν οι χαρακτήρες. Συγγνώμη Στάθη. Στην ίδια «σχολή», ανήκουν και άλλοι συνάδελφοί του. Πολλοί. Ο Ντινόπουλος, είναι η πιο φρέσκια περίπτωση. Και το ερώτημα που προκύπτει, δεν είναι αυτό που λέμε στον τίτλο, πόσο δηλαδή χυδαίος μπορεί να γίνει ο Γιακουμάτος. Μπορεί και ακόμα περισσότερο. Το ερώτημα είναι, πόση χυδαιότητα αντέχουμε; Δείχνει ότι αντέχουμε πολλή. Και για να κορέσουν της αντοχές μας, υπάρχουν ακόμα και υπουργοί. Και τους αποδεχόμαστε. Στην τελική, όσους επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν, τους αξίζουμε.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ποιος θα σπάσει το ρεκόρ χυδαιότητας;

Η εξήγηση της ελληνικής πραγματικότητας μέσα από δύο μικρούς τηλεοπτικούς θησαυρούς  

Έγινε χαμός τις προάλλες με τον Γιακουμάτο που είπε στον Οικονομέα κάτι μεταξύ υπονοούμενου και αποτυχημένου αστείου:  

Πολλοί κατηγόρησαν τον Γιακουμάτο για τη χυδαιότητά του, εγώ τον κατηγορώ απλώς που δεν μπορούσε καν να πει σωστά την έκφραση, εάν ήθελε να υπονοήσει πράγματα για τη σεξουαλικότητα του Οικονομέα.   Το "δεν το παίρνω πίσω αυτό που είπα, αν εσύ το παίρνεις πίσω είναι άλλο θέμα", δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το "Τον παίρνεις από πίσω", οπότε σίγουρα δεν έσπασε το ρεκόρ, το οποίο κατέχει εδώ και δεκαετίες ο Γιώργος Κουρής, με μια απίθανη δήλωση, η οποία έφτασε μέχρι το εξωτερικό!    Το 'ρεκόρ χυδαιότητας λίγων δευτερολέπτων' σε διεθνή καριέρα: 
    

...     [+]   Με αφορμή την αγωγή του Γιώργου Κουρή εναντίον του Ανδρέα Πετρουλάκη για άρθρο στο protagon στο οποίο περιέγραφε τον Κουρή ως "κατσαρίδα της Μεταπολίτευσης" που επιβιώνει ό,τι και να συμβεί αλλάζοντας πολιτικές τοποθετήσεις κατά το δοκούν...    1) Ο Κουρής σε χαλαρή κουβέντα μιλάει με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο στις αρχές του '90, για το σπρώξιμο στο ΠΑΣΟΚ και τα λεφτά που μοίραζε εκείνη την εποχή σε υποστηρικτές.  Απόλαυση - όλη η μεταπολίτευση σε μια ώρα!    

(Είναι ενδιαφέρον το πώς δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα και περηφανεύονται βγάζοντας τα άπλυτά τους στη φόρα...)       2) Επίσης, με αφορμή την αγωγή Κουρή σε δημοσιογράφο θυμόμαστε και την περίπτωση Χατζιδάκι που ήθελε ο καημένος να αφυπνίσει τον κόσμο για την φτήνια της Αυριανής σε εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο...   
  

Για την ιστορία, την επόμενη μέρα η πολιτική "ελιτ" έδειξε την στήριξη της με δηλώσεις στον Κουρή και όχι στον Χατζιδάκι! Οχι μόνο ο Λαλιωτης και ο Παγκαλος άλλα και πολλοί άλλοι, απο την Μελίνα Μερκούρη μέχρι τον Μανώλη Γλέζο. Όλοι τους υποστήριξαν τον Κουρή...   

  

  (O δε Φώτης Κουβέλης φιλοτέχνησε το εξής εγκώμιο: «Η Αυριανή καταξιώθηκε σαν έπαλξη του ελεύθερου τύπου με τους αγώνες της μέσα στην οντολογία του πολιτικού και του κοινωνικού μας γίγνεσθαι»).   Και η Αυριανή έγραψε...  

    

 
 4) Τέλη Ιουλίου 1988    Από το εξαιρετικό μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου: Στο μήνυμά του για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης είχε δηλώσει ότι δεν πρέπει απλώς να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες αλλά και οι Έλληνες στην Ελλάδα (το είπε πιο καθαρευουσιάνικα, ενώ επίσης υποστήριξε ατεκμηρίωτες απόψεις όπως για συρρίκνωση της γλώσσας). Σε απάντηση στο προεδρικό μήνυμα, ο Μάνος Χατζιδάκις έστειλε την εξής επιστολή:   Αγαπητή Αυγή, με την ευκαιρία της 14ης επετείου "αποκαταστάσεως"της Δημοκρατίας ακούσαμε από τον ελληνολάτρη γλωσσολόγο Πρόεδρο μας κ. Σαρτζετάκη και το εξής εξωφρενικό: Οι Έλληνες να ανήκουν στην Ελλάδα. Και βέβαια το εξωφρενικό είναι στο ότι κατά τον Πρόεδρο μας, οφείλουμε να ανήκουμε. Τι ιδέα! Σε ποιάν Ελλάδα κύριε Πρόεδρε; Στην Ελλάδα της αυθαιρεσίας, του κρατικού ερασιτεχνισμού, του εξογκωμένου παρακράτους, της αναλγησίας και του εξευτελισμού του ανώνυμου πολίτη, του με επίσημο πρόγραμμα καταποντισμού της αξιοπρέπειάς του, του ευνουχισμού της νεότητάς του; Στην Ελλάδα με την εξοντωτική φορολογία για να καλυφθεί η ανικανότητα του κράτους να ασκήσει οικονομική πολιτική; Στην Ελλάδα της κομπίνας και της αστυνομολατρείας, της ταύτισης έθνους και κάθε κυβερνήσεως, ώστε σαν ο πολίτης αντιδρά να χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αντεθνικός; Στην Ελλάδα των Γούκων, των οπλοφορούντων Κουρήδων και Μιχαλόπουλων, των εμπρηστών, του ανεκδιήγητου κ. Τόμπρα, της ρυπαρότητας και της συνεχώς "αθώας" Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω; Όχι κ. Πρόεδρε. Όσοι ξεφύγαμε από τις "στοργικές θωπείες" της μητρός Ελλάδος και μείναμε ελεύθεροι, θα διδάξουμε και τους άλλους να γίνουν ελεύθεροι και να μην ανήκουν πουθενά. Κάθε σοβαρός Έλληνας οφείλει ν" αντιδράσει στην μεσαιωνικής προθέσεως – συγχωρέστε με – ρήση σας. Οι Έλληνες πολίτες δεν ανήκουν. Φροντίσατε να κάνετε την προεδρική σας θητεία πιο σεμνά και δίχως μεγαλοστομίες. Γιατί η Ελλάδα σας κ. Πρόεδρε αρχίζει να μας αρρωσταίνει.     Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην Αυγή, στο φύλλο της 28ης Ιουλίου 1988. Πανομοιότυπη, εκτός βέβαια από την προσφώνηση, φαίνεται πως ήταν και η επιστολή στην Καθημερινή. Ο Γούκος ήταν τοκογλύφος που είχε στήσει παρατράπεζα στα Γιάννενα. Εκείνες τις μέρες είχε γίνει η δίκη του, στην οποία καταδικάστηκε μεν αλλά σχεδόν αποθεώθηκε από τους συμπολίτες του. Τον Τόμπρα θα τον θυμάστε, ο Μιχαλόπουλος πρέπει να είναι ο Γρηγόρης, ο εκδότης της ακροδεξιάς Ελεύθερης Ώρας (αργότερα καταδικάστηκε για εκβιασμούς), ενώ Κουρήδες ήταν οι εκδότες της Αυριανής -δεν θυμάμαι τι είχε γίνει με την οπλοφορία τους.   Την άλλη μέρα, πάντως, η εφημερίδα «των Κουρήδων», η Αυριανή, δημοσίεψε το ακόλουθο σεμνό σχόλιο που ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που το αναδημοσιεύω.   Ξαναχτύπησε ο Μάνος... Ο γνωστός κύναιδος Μάνος Χατζηδάκης, ο οποίος γύρευε πόσα νέα παιδιά έχει «καταστρέψει» με το χρήμα που διαθέτει, για να ικανοποιεί τις ανώμαλες ορέξεις του , ξαναχτύπησε! Με αφορμή την πολύ σωστή δήλωση του Σαρτζετάκη, «Οι Έλληνες πρέπει ν" ανήκουν στην Ελλάδα» και να μην πουλιώνται στους ξένους, σαν ορισμένους γνωστούς πολιτικάντηδες, φίλους του.... αξιότιμου κυρίου Μάνου, έστειλε στην... ανόητη «Αυγούλα» επιστολή, με την οποία ο... αρχικύναιδος προτρέπει τους Έλληνες να μην ...ανήκουν πουθενά!!... Δεν μας εκπλήσσει η ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ του εν λόγω υποκειμένου, γιατί ξέρουμε πως αυτός ο κύριος ή... κυρία, έχει ζήσει ολόκληρη τη ζωή του μέσα στο ΒΟΥΡΚΟ και τη ΒΡΩΜΙΑ, απόδειξη πως εδώ και λίγο καιρό, προέτρεπε από τις στήλες γνωστού γυναικείου περιοδικού τις κόρες, τις αδελφές και τις γυναίκες μας να γίνουν... ΛΕΣΒΙΕΣ, φοβόμαστε, μόνο μήπως κανένας... μουστακαλής χάσει την ψυχραιμία του και τον κάνει μαύρο στο ξύλο...   *Και επίσης... 

     
 ΥΓ. "Φυσικά, σήμερα, 27 χρόνια μετά από τα γεγονότα και 20 χρόνια μετά τον θάνατο του Μ. Χατζιδάκι" γράφει ο Σαραντάκος, "όλοι θυμούνται, αγαπούν και τιμούν τον συνθέτη ενώ κανείς δεν θυμάται τους χυδαίους επικριτές του. Αλλά, όπως είπα και στην αρχή, ο αυριανισμός νομίζω ότι δεν εξέλειψε, έστω κι αν σήμερα παίρνει άλλες μορφές και έχει, ίσως, άλλα οχήματα."  


  Από τον Άρη Δημοκίδη για το lifo.gr

Απάτη το κείμενο περί προστασίας 'προσωπικών πληροφοριών' στο Facebook

Το Facebook δεν ξέρει να διαβάζει ελληνικά (ακόμα)  

Οι έλληνες χρήστες του Facebook αναρτούν "Σήμερα, 27 Νοεμβρίου του 2014" το παρακάτω βαρύγδουπο κείμενο που -υποτίθεται- ότι θα τους προφυλάξει από την "κλοπή προσωπικών πληροφοριών" από το Facebook:  

 Λόγω του γεγονότος ότι το Facebook έχει επιλέξει να εμπλέξει λογισμικό που επιτρέπει την κλοπή προσωπικών πληροφοριών, δηλώνω τα εξής: Σήμερα, 27 Νοεμβρίου του 2014, απαντώντας στις νέες κατευθυντήριες γραμμές του Facebook και σύμφωνα με τα άρθρα L.111,112 και 113 του κώδικα πνευματικής ιδιοκτησίας, δηλώνω ότι τα δικαιώματά μου είναι συνδεδεμένα με όλα τα προσωπικά μου δεδομένα, σχέδια, τέχνη, φωτογραφίες, κείμενα, κλπ, που δημοσιεύθηκαν στο προφίλ μου. Για εμπορική χρήση των ανωτέρω χρειάζεται γραπτή συγκατάθεση μου ανά πάσα στιγμή. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο αντιγράψτε το και επικολλήστε το στον τοίχο του Facebook. Αυτό θα επιτρέψει να τεθούν υπό την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Με αυτή την έκδοση, λέω στο Facebook ότι απαγορεύεται αυστηρά να αποκαλύψει, αντιγράψει, διανείμει, αναμεταδώσει, ή να προβεί σε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια εναντίον μου με βάση αυτό το προφίλ ή / και το περιεχόμενό του. Οι ενέργειες που αναφέρονται παραπάνω ισχύουν εξίσου για τους εργαζόμενους, φοιτητές, αντιπροσώπους ή / και άλλο προσωπικό που τελεί υπό την καθοδήγηση του Facebook. Το περιεχόμενο του προφίλ μου περιλαμβάνει προσωπικές πληροφορίες. Η παραβίαση της ιδιωτικής ζωής μου, τιμωρείται από το νόμο (UCC 1 1-308 - 308 1 έως 103 και του Καταστατικού της Ρώμης). Το Facebook είναι πλέον μια ανοικτή οντότητα κεφαλαίου.  

Υποπτεύθηκα ότι το κείμενο είναι απλά μια "σιδερωμένη" βερσιόν ενός αγγλικού κειμένου που πέρασε από τον προκρούστη του Google Translate, από διάφορες 'χτυπητές' φράσεις ("ανοικτή οντότητα κεφαλαίου") που εμφανίζονται εδώ κι εκεί .   Στο μεταξύ ο γνωστός δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος πόσταρε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook  το παρακάτω κείμενο:

   
Και τότε απλά σκέφτηκα να αναζητήσω στο Google τα υποτιθεμενα άρθρα που 
επικαλείται το κείμενο (L.111,112 και 113) αντικαθιστώντας το "και" με το "and".  
 Ω του θαύματος, εμφανίστηκε στο autocomplete του Google , η φράση ήδη συμπληρωμένη σαν μαγική εικόνα, και καπάκι, η... απάτη.   Το "σωτήριο" Hoax Slayer, αναφέρει ότι το κείμενο έρχεται και επανέρχεται ως viral σε διάφορες μικροπαραλλαγές, από το 2012, αλλά πρόκειται για ένα "άχρηστο και παραπληνητικό κείμενο μηδενικής αξίας".  

 Στο εκτενές άρθρο του για το εν λόγω κείμενο και όλες τις παραλλαγές του, το Hoax Slayer τα αποδομεί παράγραφο προς παράγραφο καταλήγοντας ότι το ποστάρισμα, το share και ο σχολιασμός του το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν το χρονολόγιο και τους σέρβερ του Facebook με "ψηφιακά σκουπίδια".   Hoax, απάτη, μούφα.   Βεβαια, το ότι σάρωσε τα προφίλ χιλιάδων ελληνόφωνων λογαριασμών, ένα κάπως σουλουπωμένο κείμενο νομιμοφάνειας, σε βάζει σε σκέψεις για τον τρόπο που οι συμπολίτες μας, ναι μεν συναινούν με τους όρους χρήσης του Facebook, (ναι, αυτούς που δεν διαβάζει κανείς) αλλά είναι έτοιμοι να επαναστατήσουν από την καρέκλα, νομίζοντας ότι θα υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους με δυο-τρία κλικ.  

 Συζητώντας με τον κ. Σωτηρόπουλο σχετικά με την άποψή του για το άνωθι κείμενο που σάρωσε σήμερα τα ελληνικά χρονολόγια, μας είπε:   "(Η άποψή μου είναι) αρνητική, γιατί δείχνει ότι όσοι το χρησιμοποιούν γνωρίζουν μεν τα δικαιώματά τους, αλλά δεν τα διεκδικούν σωστά."   BTW: Οι ανανεωμένοι όροι χρήσης του Facebook, σε σχετικά κατανοητή γλώσσα, που θα τεθούν σε ισχύ από 1.1.2015, βρίσκονται εδώ.   (Μια αρκετά πετυχημένη και αναλυτική αποδόμηση μιας παραλλαγής του κειμένου, μπορείτε να βρείτε και σε αυτό το σύνδεσμο, από την δικηγόρο Φωτεινή Ντούρα)


Από το Lifo.gr  

Μεταρρυθμίσεις για ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη

Του Γιάννη Δραγασάκη*

• Το κεντρικό πρόβλημα με το ελληνικό κράτος δεν είναι το μέγεθός του, όπως υποστηρίζει η κυρίαρχη «αφήγηση», αλλά η αναξιοπιστία του, η χαμηλή κοινωνική αποτελεσματικότητά του, οι πελατειακές σχέσεις, αλλά όχι μόνον αυτές

Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς η κατάργηση των Μνημονίων, αλλά και η αντικατάστασή τους με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανόρθωσης της κοινωνίας, αναγέννησης της δημοκρατίας, μετασχηματισμού του κράτους και της οικονομίας, στην κατεύθυνση ενός κοινωνικά δίκαιου και οικολογικά βιώσιμου υποδείγματος.

Η επιστροφή στην πριν την κρίση κατάσταση δεν είναι ούτε επιθυμητή σε εμάς ούτε και εφικτή άλλωστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για τις παθογένειες του συστήματος πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση και εφαρμοστούν τα Μνημόνια. Πράγματι, η κρίση που ζούμε έχει βαθιές ρίζες και αιτίες εσωτερικές και εξωτερικές. Τα Μνημόνια όμως μετέτρεψαν την κρίση σε καταστροφή. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς αντιμνημονιακό και στον αντίποδα των πολιτικών λιτότητας. Είναι ένα πρόγραμμα που «πάει πιο πέρα», «πολύ πιο μακριά». Αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου ανάπτυξης και ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος για τη χώρα. Διότι η κρίση που ζούμε είναι κρίση όχι μόνο διαχείρισης, αλλά του ίδιου του κυρίαρχου υποδείγματος.

Έρχομαι τώρα στο θέμα των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων.

Ποιες μεταρρυθμίσεις και για ποιο σκοπό;

Διαβάζουμε στον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό Τύπο δηλώσεις διάφορων παραγόντων που είτε δίνουν συμβουλές στον ελληνικό λαό να κάνει υπομονή μερικά χρόνια ακόμη είτε κάνουν υποδείξεις, που μερικές φορές απευθύνονται και στον ΣΥΡΙΖΑ, να «συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις».

Αλλά ποιες «μεταρρυθμίσεις»; Ποια ήταν τα αποτελέσματα όσων έγιναν ώς τώρα; Ποια είναι η κατάσταση στη λεγόμενη αγορά εργασίας, που στην ουσία έχει διαλυθεί; Ποια η κατάσταση στο κράτος και στο φορολογικό σύστημα; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των Μνημονίων στο πεδίο της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ανισοτήτων;

Κατά τη γνώμη μου, η συζήτηση πρέπει να ξανανοίξει από την αρχή: Τι εννοούμε με τη λέξη «μεταρρυθμίσεις»; Πολιτικές ανασυγκρότησης ή περαιτέρω διάλυσης της κοινωνίας; Πολιτικές καταπολέμησης ή διεύρυνσης των ανισοτήτων; Ποιες μεταρρυθμίσεις πράγματι έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και πώς θα τις υλοποιήσουμε;

Αιτίες της αποτυχίας

Ο πρώτος λόγος αποτυχίας των ώς τώρα μεταρρυθμίσεων βρίσκεται στη λανθασμένη ανάλυση της κρίσης και των αιτιών της, δηλαδή στο ίδιο το περιεχόμενό τους. Ας πάρω για παράδειγμα το κράτος.

Το κεντρικό πρόβλημα με το ελληνικό κράτος δεν είναι το μέγεθός του, όπως υποστηρίζει η κυρίαρχη «αφήγηση», αλλά η αναξιοπιστία του, η χαμηλή κοινωνική αποτελεσματικότητά του, οι πελατειακές σχέσεις, αλλά όχι μόνον αυτές. Βασικό πρόβλημα είναι η άνιση κατανομή βαρών, η χαμηλή ανταποδοτικότητα των φόρων, η μεροληπτική υπέρ των ημετέρων χρήση των κρατικών πόρων και της κρατικής εξουσίας, η ανοχή και η νομιμοποίηση πρακτικών υφαρπαγής του δημόσιου πλούτου και καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας, η διαφθορά. Είναι επίσης η από τα έξω επίθεση και η από τα μέσα διάβρωση της έννοιας του δημόσιου αγαθού και του δημόσιου συμφέροντος.

Θέτω το ρητορικό ερώτημα: Υπήρξε πράγματι βελτίωση σε όλους αυτούς τους κρίσιμους τομείς; Όχι βέβαια. Στόχος των Μνημονίων ήταν η μείωση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών και όχι η αντιμετώπιση των παθογενειών ή η βελτίωση του κράτους από τη σκοπιά των πολιτών. Το κράτος έγινε πιο αναποτελεσματικό, πιο μεροληπτικό, πιο ταξικό, πιο διάτρητο και ανοχύρωτο σε ιδιοτελή συμφέροντα, πιο χαοτικό και ανορθολογικό με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο όχι μόνο οικονομικής αλλά και θεσμικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας, με ριζικές μεταρρυθμίσεις αλλά και με τη δημιουργία νέων θεσμών που καλύπτουν το κράτος, το πολιτικό σύστημα, όλη την κοινωνία. Η λέξη «μεταρρύθμιση» βεβαίως έχει φθαρεί από τη νεοφιλελεύθερη και μνημονιακή στρεβλή χρήση της. Έχει γίνει συνώνυμη της απορρύθμισης, της διάλυσης, της διεύρυνσης των ανισοτήτων. Γι' αυτό εμείς μιλούμε για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Και εννοούμε ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις θα αρχίσουν με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και θα είναι καταιγιστικές. Και θα στοχεύουν στην καταπολέμηση της διαφθοράς και των ανισοτήτων, στον μετασχηματισμό του κράτους, στη φορολογική δικαιοσύνη και στην αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας, στη βάση ενός νέου παραγωγικού και κοινωνικού υποδείγματος.

Ένας δεύτερος λόγος αποτυχίας των μεταρρυθμίσεων ήταν η λανθασμένη ιεράρχησή τους καθώς και το γεγονός ότι επιβλήθηκαν από τα έξω και από τα πάνω.

Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα για το μέλλον. Ακόμη και μεταρρυθμίσεις με άμεσα φιλολαϊκό περιεχόμενο πρέπει να είναι προϊόν διαλόγου και ευρύτατων συναινέσεων, η δε υλοποίησή τους πρέπει να γίνει με τρόπο που να εμπνέει και να εμπλέκει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.

Στη βάση αυτή, είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε και με άλλες πολιτικές δυνάμεις, με κοινωνικούς ή επιστημονικούς φορείς, και να υιοθετήσουμε κάθε πρόταση, κάθε διεθνή εμπειρία ή καλή πρακτική που συμβάλλει στην επίτευξη των αναγκαίων στόχων. Και τα πεδία που αυτό είναι αναγκαίο αλλά και δυνατό είναι πολλά. Για ορισμένα μάλιστα από αυτά, αν και συζητούνται χρόνια τώρα, δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα.

Πεδία παρέμβασης

* Θεσμική αναδιοργάνωση του κράτους και του πολιτικού συστήματος. Χειραφέτηση του κράτους και του πολιτικού συστήματος από μηχανισμούς συμφερόντων. Τέρμα η ασυλία και η ατιμωρησία ενόχων, όσο ψηλά και αν βρίσκονται, όσο ισχυροί και αν είναι.

* Καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής. Διαμόρφωση νέων σχέσεων πολιτικής και οικονομίας. Τέρμα στα προνόμια και τις σκοτεινές διαδρομές του χρήματος. Νέο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

* Αναδιοργάνωση και αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης. Υιοθέτηση μεθόδων προγραμματισμού, αξιολόγησης και ελέγχου, με στόχο τη βελτίωση της κοινωνικής αποτελεσματικότητας των δημόσιων πόρων. Τέρμα οι πελατειακές σχέσεις και η «παραδιοίκηση». Διαφάνεια, αξιοκρατία, δημόσια λογοδοσία παντού.

* Δημιουργία ενός νέου φορολογικού συστήματος, απλού, δίκαιου, στη βάση ενός καθολικού περιουσιολόγιου χωρίς εξαιρέσεις.

Τράπεζες - ιδιοκτησία - κοινωνικός έλεγχος:

* Άσκηση προς όφελος της κοινωνίας των δικαιωμάτων του κράτους με βάση τη μετοχική του συμμετοχή στις υφιστάμενες τράπεζες.

* Καθιέρωση συστήματος δημόσιου κοινωνικού ελέγχου σε όλες τις τράπεζες, ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.

* Δημόσια Αναπτυξιακή Τράπεζα και δίκτυο τραπεζών ειδικού σκοπού.

* Δημιουργία και ενθάρρυνση εναλλακτικών χρηματοδοτικών εργαλείων και θεσμών εκτός του τραπεζικού συστήματος.

* Ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης σε νέες βάσεις.

* Αποκατάσταση εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικά αποτελεσματικών πολιτικών απασχόλησης.

* Ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και δημόσιες πολιτικές που αναβαθμίζουν την παραγωγική βάση, ενισχύουν την οικονομική καινοτομία, προωθούν τον χωρικό σχεδιασμό και την κοινωνική και περιφερειακή συνοχή της ανάπτυξης.

* Αλλαγές που προωθούν τον οικολογικό μετασχηματισμό και την εδραίωση νέων, βιώσιμων καταναλωτικών προτύπων και συμπεριφορών. Θεσμοί κοινωνικού διαλόγου και λαϊκής συμμετοχής σε θέματα τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης.

* Θεσμικό πλαίσιο για την ανάπτυξη της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, για την ατομική και συλλογική αυτενέργεια, την αυτοδιαχείριση και τον κοινωνικό πειραματισμό, για την ανάπτυξη των κοινών και δημόσιων αγαθών, για την ελεύθερη πρόσβαση στη συλλογική κοινωνική γνώση.

Εννοείται πως στο καθένα από τα πεδία αυτά απαιτούνται: εμβάθυνση των επεξεργασιών, ανταλλαγή διεθνών εμπειριών, συγκεκριμένα σχέδια υλοποίησης, οργανωμένος διάλογος, συντονισμένη λαϊκή κινητοποίηση για να καμφθούν οι αντιστάσεις.

Οι εσωτερικές αλλαγές και οι εθνικές προσπάθειες δεν αρκούν

Θα ολοκληρώσω με το υπό συζήτηση ζήτημα της διαπραγμάτευσης. Δεν αφορά μόνο στο χρέος. Υπάρχει ένα γενικότερο ζήτημα που προκύπτει από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και τηνΕυρωζώνη. Καμία χώρα - μέλος της Ευρωζώνης δεν μπορεί αποκλειστικά με εσωτερικές αλλαγές και εθνικές προσπάθειες να αντιμετωπίσει την κρίση. Για τον πολύ απλό λόγο ότι κρίσιμα εργαλεία πολιτικής βρίσκονται υπό τον έλεγχο ευρωπαϊκών θεσμών. Έτσι, πολλά από τα εσωτερικά προβλήματα είναι αυτόματα και ευρωπαϊκά, απαιτούν ευρωπαϊκές απαντήσεις. Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες, ακόμη και τις πιο ισχυρές, αλλά πρωτίστως ισχύει για χώρες σε κρίση, όπως η Ελλάδα. Αν π.χ. στην Ε.Ε. αντί της φορολογικής συνεργασίας κυριαρχεί ο φορολογικός ανταγωνισμός, αν στην «καρδιά» της Ευρώπης γίνονται ανεκτοί φορολογικοί παράδεισοι, αν άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσφέρουν κίνητρα και προστασία στους μεγάλους φοροφυγάδες των άλλων χωρών, αυτό θέτει ένα εξωτερικό όριο στις προσπάθειες μιας χώρας να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, ειδικά των πλουσίων.

Το ίδιο ισχύει και για τη γενικότερη πολιτική. Αν δεν αντιμετωπιστεί η θεμελιώδης οικονομική ασυμμετρία στο εσωτερικό της Ε.Ε. μεταξύ των πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, αν δεν υπάρξει μια ευρωπαϊκή πολιτική αμοιβαιοποίησης του χρέους με βασικό μοχλό την ΕΚΤ, αν η αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας δεν καταστούν ρητοί στόχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του δημοσιονομικού συμφώνου, τουλάχιστον ισοδύναμης ισχύος με τον στόχο για τον πληθωρισμό και το έλλειμμα, αν η λιτότητα δεν εγκαταλειφθεί ως κυρίαρχη επιλογή, χωρίς τέτοιες αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η αντιμετώπιση του κοινωνικού και του οικονομικού προβλήματος στην κάθε χώρα ξεχωριστά θα προσκρούει σε ανυπέρβλητα εξωτερικά όρια.

Γι' αυτό ο διπλός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ: πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα - αλλαγή στην Ευρώπη, δεν είναι μόνο ένα σύνθημα αλλά μια μακράς πνοής στρατηγική. Δεν υπεισέρχομαι στα ειδικότερα μέτρα. Εκείνο το οποίο θα ήθελα να τονίσω είναι ότι βάση της διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να είναι άλλη από το αμοιβαίο όφελος. Όπως ανέφερε το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012: «στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νέα, έντιμη και δεσμευτική συμφωνία με τους θεσμούς και τους λαούς της Ε.Ε., η οποία θα επιτρέψει στην Ελλάδα να εφαρμόσει ένα σχέδιο ριζικών μετασχηματισμών και μεταρρυθμίσεων», σε κατευθύνσεις που ανέφερα ήδη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σταθερός σ' αυτόν τον στόχο.

Για να υπάρξει όμως μια τέτοια νέα βιώσιμη σχέση πρέπει η διαπραγμάτευση να καλύπτει όχι μόνο το συσσωρευμένο χρέος, αλλά και τους όρους εξυπηρέτησής του, τους δημοσιονομικούς στόχους, τη δυνατότητα δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος και τη χρήση του, το επίπεδο στο οποίο μπορεί να εξασφαλισθεί δημοσιονομική σταθερότητα που να μην πνίγει την ανάπτυξη και να μην συνθλίβει την κοινωνία.

Η διαπραγμάτευση, τέλος, πρέπει να αφορά και στους όρους χρηματοδότησης της ανάπτυξης μετά τα βαριά πλήγματα που έχει δεχθεί ο παραγωγικός ιστός από τη ύφεση, την υποχρηματοδότηση και από τη φυγή κεφαλαίων και αποταμίευσης από τη χώρα.

Οι στόχοι αυτοί δεν αφορούν μόνο μια χώρα ούτε είναι απόρροια κάποιων εθνικών ιδιαιτεροτήτων ή ιδιομορφιών της ελληνικής περίπτωσης. Είναι προϋπόθεση συνοχής και όρος ύπαρξης της ίδιας της Ε.Ε. Είναι ανάγκες πολλών χωρών και της Ευρώπης συνολικά. Όσο αυτό δεν συνειδητοποιείται, τόσο οι κίνδυνοι γίνονται μεγαλύτεροι και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

* Το άρθρο βασίζεται σε αποσπάσματα από την ομιλία στο Συνέδριο του Levy Institute με τίτλο: «Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι - Μια Ένωση λιτότητας ή αναπτυξιακής σύγκλισης;»

από την ΑΥΓΗ

Η διακήρυξη της Φλωρεντίας και οι πολιτικές για τον πολιτισμό

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό, όπως είναι γνωστό, δέχτηκε δριμύτατες κριτικές εκ των έσω, ως παλαιομοδίτικο, κρατοκεντρικό και κυρίως χωρίς όραμα, ακόμη και ιδεολογικά αδύναμο, ενώ ταυτόχρονα διατυπώθηκαν από τους επικριτές κάποιες θολές μάλλον προτάσεις που θα έλεγα ότι ορισμένες από αυτές είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, μαξιμαλιστικές και αριστερίστικες. Θεωρώ ότι το πρόγραμμα της «διαβούλευσης» είναι αυτονόητο για αρχή, αλλά φτωχό, χωρίς όραμα και οπωσδήποτε ντεμοντέ. Υπάρχει επίσης και μια υποδόρια ανομολόγητη αντίδραση του υπαρκτού προγράμματος στη σχέση πολιτιστικής παραγωγής και αγοράς, που είναι εκτός πραγματικότητας. Σε ανύποπτο χρόνο είχα προτείνει να εμπνευστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις οραματικές ιδέες που είχε διατυπώσει ο καθηγητής Αντ. Λιάκος σε κάποιο συνέδριο του Ινστιτούτου Πουλαντζάς…

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω ορισμένες κρίσιμες δυναμικές και τάσεις που αναπτύσσονται στο εξωτερικό, αλλά και στην ελληνική περιφέρεια και οι οποίες παρουσιάστηκαν χθες, 26 Νοεμβρίου, στο «5ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» που διοργάνωσε το Διεθνές Ανεξάρτητο Συμβούλιο Τεχνών, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Τεχνών της Ελλάδας, όπου αναπτύχθηκαν πολύ ενδιαφέρουσες διεθνείς εξελίξεις και τάσεις για την «δημιουργική πόλη», για τα νέα μοντέλα πολιτισμικής διαχείρισης και περιφερειακής ανάπτυξης, την έρευνα και τις στατιστικές γύρω από την πολιτιστική οικονομία στην Ευρώπη κ.ά.. Στο συνέδριο μίλησαν ο Παναγιώτης Νόιφελτ, ιδρυτής και πρόεδρος του Διεθνούς Ανεξάρτητου Συμβουλίου Τεχνών, ο Φωκίων Ζαΐμης γ.γ. του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Δυτικής Ελλάδας, η Sharon Lawlor-Jackson, από την European Sustainability Academy της Κρήτης, η Χριστιάνα Γαρδικιώτη, δημιουργός του επιχειρήματος «Meraki People» για την αναζωογόνηση των εγκαταλελειμμένων χωριών του Πάρνωνα και η  Δρ. Ana Carla Fonseca, οικονομολόγος και Ειδική Αναλύτρια Πολιτιστικών και Αστικών Μελετών, Σύμβουλος Ηνωμένων Εθνών (UNESCO).

Ιδιαίτερη σημασία είχαν οι αναφορές στην Διακήρυξη της Φλωρεντίας που έγινε από τις αντιπροσωπείες των χωρών που συμμετείχαν στο 3ο UNESCO World Forum on Culture and Cultural Industries (14 Οκτωβρίου 2014) και η οποία προτείνει εμφατικά την εισαγωγή του πολιτισμού ως βασικού παράγοντα στις στρατηγικές και τις πολιτικές βιώσιμης ανάπτυξης. Η όλη φιλοσοφία της Διακήρυξης βασίζεται στο ότι η χωρίς αποκλεισμούς  οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη απαιτεί συστήματα διαχείρισης και διοίκησης της δημιουργικότητας και του πολιτισμού που συναντούν τις ανάγκες και αιτήματα του κόσμου. Η Διακήρυξη θεωρεί ότι οι αστικές και περιφερειακές περιοχές αποτελούν ζωντανά εργαστήρια της βιώσιμης ανάπτυξης, καθώς και ότι το δημιουργικό δυναμικό είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους. Η Διακήρυξη της Φλωρεντίας των χωρών μελών του ΟΗΕ τονίζει ότι για να επιτευχθεί δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς εκπαίδευση ποιότητας  και ευκαιριών διά βίου μάθησης απαιτείται η διπλή δέσμευση της επένδυσης στον πολιτισμό και στη δημιουργικότητα όλων. Η δημιουργικότητα συμβάλει στην οικοδόμηση ανοιχτών και πλουραλιστικών κοινωνιών χωρίς αποκλεισμούς όταν οι διάφορες πηγές έμπνευσης και καινοτομίας κυκλοφορούν ελεύθερα και είναι προσβάσιμες από όλους. Η τρισέλιδη Διακήρυξη κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να ενισχυθούν νομοθετικά οι πολιτικές που ενθαρρύνουν την δραστηριοποίηση στον πολιτισμό, να δοκιμαστούν νέα μοντέλα συνεργασίας και καινοτομικές στρατηγικές επενδύσεων.

Στην ημερίδα επισημάνθηκε εμφατικά ότι ενώ η Ελλάδα διαθέτει μια τεράστια πολιτισμική παράδοση και εντυπωσιακά νέα ταλέντα, δεν διαθέτει πληροφόρηση, οργάνωση και μάνατζμεντ που είναι αναγκαία για την διεθνοποίηση της πολιτιστικής της παραγωγής, τόσο στο πεδίο της χρηματοδότησης, όσο και στο πεδίο του μάρκετινγκ… «Δεν ξέρετε να προκαλείτε το θετικό ενδιαφέρον των ξένων» ειπώθηκε χαρακτηριστικά.
Επίσης τονίστηκε η σημασία η σημασία των αξιόπιστων στατιστικών στοιχείων γύρω από την παραγωγή και την χρήση πολιτιστικών αγαθών και προϊόντων, και κυρίως εξειδικευμένων ερευνών, που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην χρηματοδότηση από διεθνείς φορείς των λεγόμενων δημιουργικών και πολιτιστικών βιομηχανιών (creative and cultural industries). Σημειώνεται ότι ο όρος που εισήχθηκε από την UNESCO πριν μερικά χρόνια,  εντάσσεται πλέον και ορίζεται στο νέο ΕΣΠΑ. 

Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική πρέπει να αγκαλιάσει τις νέες διεθνείς τάσεις, χωρίς ιδεολογικούς αταβισμούς, και να στηρίξει τις προσπάθειες στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού (που περιλαμβάνει εκτός από τις τέχνες, την διατροφή και πολλά άλλα) με τεχνική βοήθεια, δηλαδή με πληροφόρηση, οργάνωση, πατέντες και δικαιώματα, μάνατζμεντ και μάρκετινγκ, αν θέλει να πατάει στην πραγματικότητα και να δημιουργήσει ανάπτυξη. 

από του ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Ένα Ηχηρό Ράπισμα!

Όπως αναμενόταν, το «nein» των υπαλλήλων των δανειστών, ανάβει φωτιές στα μπατζάκια του Χονδρού και του Λιγνού που πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή αυτού του ρημαγμένου μας τόπου.

Η Ελλάδα θα διατηρήσει σε ισχύ το υφιστάμενο πρόγραμμα βοήθειας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και θα προσφύγει σε αυτό μόνο σε περίπτωση ανάγκης, ξεκαθάρισε ο χονδρός μπαρμπέρης του P.S.I. μετά τη συνάντηση του με τον αστείο λιγνό που παριστάνει τον πρωθυπουργό.

Κατά τα άλλα ήθελαν να βγουν στις αγορές,  τα θρασίμια, και να απαλλαχθούν από την λαβίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου! Γελάει ο κόσμος με την αδεξιότητά τους.

Στην συνάντηση, κατά τα θρυλούμενα, παρευρέθησαν  και οι συναρμόδιοι «υπουργοί» που συμμετείχαν στο τελευταίο μπαλ-μασκέ στο Παρίσι.  Δεν έχουν επιβεβαιωθεί οι πληροφορίες, οι προερχόμενες από αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι πάντως ομολογούν ότι αυτά που συνέβησαν αυτή τη φορά, στο Παρίσι, μπορεί να μην είχαν πολύ τανγκό, αλλά μόνο με μπόλικο βούτυρο θα ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να τα αντέξουν όλοι αυτοί που συναπάρτιζαν την ελληνική αποστολή. 

Έτσι, χωρίς την παραμικρή έκπληξη, μαθαίνουμε ότι δεν υποχωρεί πλέον η Τρόικα των συνδίκων της ελληνικής πτώχευσης στις πιέσεις των σφουγγοκωλάριων της ελληνικής αντιπροσωπείας. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε οι ξένοι τεχνοκράτες, έχοντας φθάσει στο «ως εδώ και μη παρέκει» της τελικής αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος «διάσωσης», να υποχωρήσουν? Τι εκθέσεις θα συνέτασσαν, αν υποχωρούσαν, οι επιφορτισμένοι υπάλληλοι? Μεταξύ των, οι λιγότερο ανθεκτικοί, εκείνες τις ώρες της «διαπραγμάτευσης», ασφαλώς θα τραβούσαν τα μαλλιά τους με την αβελτηρία των συνομιλητών τους ή θα έσπαζαν από αγανάκτηση τα μολύβια τους, για το θράσος και την ανικανότητά των «υπουργών» μας και, ασφαλώς, απέρριψαν τους ελληνικούς ισχυρισμούς, ως τέτοιους που είναι: φαιδροί!

Προφανώς οι δικοί μας οι κουτοπόνηροι, απειλώντας θεούς και δαίμονες για την επικείμενη έλευση των «κόκκινων διαβόλων» στην εξουσία, περίμεναν μια ποσοτική χαλάρωση, ένα σκόντο, έναντι των απίστευτων συνομολογήσεών τους!

Από την άλλη μεριά, οι εκπρόσωποι των δανειστών, ευλόγως επέμειναν και δικαίως επιμένουν, κουκιά μετρημένα και ξανάμετρημένα είναι αυτά, ότι υπάρχει έλλειμμα 2,5 δισ. ευρώ. Φυσιολογικό είναι να απαιτούν την κάλυψη αυτού του κενού. Λογιστικές χρεώσεις και αντίστοιχες πιστώσεις και συμπληρωματικές αφαιμάξεις -κι από πάνω άλλο τόσο, και το διάφορο των τόκων στις πλάτες των δισέγγονων του ραγιά!

Κάνε και τη σούμα, αλλά κράτα την κρυφή!

Για ακόμα μία φορά, η ελληνική κυβέρνηση, ο Θεός να την κάμει κυβέρνηση, ο Θεός να την κάμει κι ελληνική, δεν κατάφερε να πείσει τους εκπρόσωπους των δανειστών ότι έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κλείσει τις δημοσιονομικές τρύπες, όπως άλλωστε έχει δεσμευθεί, επανειλημμένως και εγγράφως.

Οι πασίγνωστοι και πολλαπλώς αναμασημένοι ισχυρισμοί αυτών των λιμοκοντόρων της πολιτικής και της κυβέρνησης της συμφοράς μας, ότι, δήθεν, θα επιτευχθούν πρόσθετα έσοδα από την ρύθμιση των αυθαιρέτων (sic) και ότι θα γίνουν πυκνότερες οι χρηματοροές από το αντισυνταγματικά επιβεβλημένο χαράτσι στα ακίνητα, ή, το πιο τερατώδες, ότι λόγω της «ανάπτυξης» θα υπάρχουν πρόσθετα έσοδα, φαίνεται ότι προκάλεσαν βροντερό γέλωτα μεταξύ των μελών του κλιμακίου της Τρόικας, στο Παρίσι, όπου με ευθυμία ήπιαν κι ένα ποτήρι κρασί παραπάνω, στη υγειά μας, αφού εμείς πληρώσαμε και τον λογαριασμό της παρισινής συνάντησης, comme il faut.

Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, η ελληνική πλευρά, να πείσει τους δανειστές ότι δεν υφίσταται πλέον φοροδοτική ικανότητα εκ μέρους των Ελλήνων, όταν ανάμεσα στα ίδια τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν παρών και ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρωθυπουργικός σύμβουλος και φίλος, που το όνομά του φιγουράρει από τα πρώτα, στην περίφημη λίστα Λαγκάρντ? 

Είναι, όντως φαιδροί αυτοί που μας εκπροσωπούν και δεν κοροϊδεύουν μόνον τους δανειστές, αλλά και όλους εμάς!

Καλώς ή κακώς, όμως, πριν από εμάς, οι ίδιοι οι δανειστές έχουν αρχίσει να χάνουν πρώτοι την υπομονή τους με αυτούς τους ανεκδιήγητους. Έτσι η επιστροφή από το Παρίσι, βρίσκει τον εσμό των εθνικών ολετήρων, σε ακόμα μεγαλύτερο πανικό, μπροστά στην προοπτική της απώλειας των μηχανισμών της εξουσίας, πράγμα που τους αναγκάζει σε αναδίπλωση, με μοναδική τους πια ελπίδα να μαζέψουν μέσα στους στάβλους του Αυγεία τουλάχιστον 180 κτήνη, προκειμένου να συνεχίζουν όλοι τους μαζί να κοπρίζουν αρειμανίως, έως ότου έρθει ο πολυύμνητος Ηρακλής για τον πέμπτο άθλο του και να τους καθαρίσει.

Άφαντος προς το παρόν ο Ηρακλής, όμως έρχεται από τα παλιά, πάλι ο παππούς Αίσωπος, για να μας πει τα ίδια. Όπως και την άλλη φορά.

 Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Πηγή

To Reuters για την Αμφίπολη - Μετά από έξι χρόνια κρίσης οι Έλλληνες ψάχνουν απεγνωσμένα για ήρωες και ο Σαμαράς για καλά νέα

Τα πολιτικά παιχνίδια και το...τηλεοπτικό ριάλιτι με φόντο την Αμφίπολη

Στα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα στην Αμφίπολη αναφέρεται με δημοσίευμά του το πρακτορείο Reuters. 
Αναφερόμενο στις επικρατέστερες θεωρίες, το Reuters τονίζει ότι o τύμβος μπορεί να είναι η τελευταία κατοικία της συζύγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρωξάνης, της μητέρας του Ολυμπιάδας, ή κάποιου από τους στρατηγούς του.
«Μετά από έξι χρόνια οικονομικής κρίσης, πολιτικών αναταραχών και διεθνούς ταπείνωσης λόγω του μνημονίου, οι Έλληνες ψάχνουν απεγνωσμένα για ήρωες και ο Αντώνης Σαμαράς ψάχνει για κάποια καλά νέα», αναφέρει χαρακτηριστικά το Reuters, 
Σύμφωνα με τον Χρήστο Κεχαγιά, κοινωνιολόγο του Πανεπιστημίου της Αθήνας, τα ευρήματα της Αμφίπολης δίνουν στους Έλληνες μια ελπίδα, παρά τον μεγάλο αγώνα που κάνουν για να επιβιώσουν. 
«Πρόκειται για έναν ''ιερό τάφο'' που θα τους επανασυνδέσει με μια περίοδο δύναμης και δόξας. 
Σε εποχές κρίσης οι άνθρωποι ψάχνουν την ευκαιρία να ανανεώσουν την ταυτότητά τους», αναφέρει χαρακτηριστικά. 
Πάντως το άρθρο αναφέρεται και στην κάλυψη των ανασκαφών από τα μέσα ενημέρωσης, με τον Ντέιβιντ Ραπ, αρχαιολόγο και διευθυντής του Καναδικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Είναι πολύ παράξενο να έχεις καθημερινή και ανανεωμένη κάλυψη μιας αρχαιολογικής ανασκαφής. 
Έχει γίνει σαν ριάλιτι της τηλεόρασης».
Οι ιστορίες της Αμφίπολης πωλούνται σαν «ζεστά κουλούρια», σημειώνει το άρθρο και συμπληρώνει: 
«Δεν είναι όλοι χαρούμενοι. Οι αντίπαλοι του Σαμαρά αντιδρούν με την πολιτική χροιά που έχει δώσει στην ανασκαφή. 
Ο κ. Σκουρλέτης λέει πως η Αμφίπολη δεν είναι χώρος για πολιτικά παιχνίδια».

Πηγή 

Το νέο παραμύθι έχει και «δράκο»... Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι αντιμνημονιακή!

Ας απολαύσουμε το νέο θέατρο κυβέρνησης – τρόικας, αφού το «εισιτήριο» έτσι κι αλλιώς μας το έχουν χρεώσει 

Ήδη από το πρωί, μετά τη λήξη της απεργίας στα ΜΜΕ, ξεκίνησε η δημιουργία μιας τεχνητής πολεμικής ατμόσφαιρας μεταξύ κυβέρνησης και τρόϊκας. Σχεδόν πολεμικές ιαχές και τσιτάτα από τα παπαγαλάκια του συστήματος, εκτοξεύονται πάνω στα κεφάλια των πολιτών. Θεωρούμε όμως, ότι δεν υπάρχουν πλέον αφελείς που να τρομοκρατούνται από τέτοια επικοινωνιακά παιχνίδια.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης προφανώς δεν είναι το αν θα δεχτεί ή όχι τις απαιτήσεις των δανειστών. Αυτό είναι λυμένο και δεν τίθεται καν θέμα. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η κυβέρνηση να φέρει αντιρρήσεις στους δανειστές. Το ίδιο χιλιοπαιγμένο θέατρο των δήθεν πιέσεων της τελευταίας στιγμής, το έχουμε πια βαρεθεί. Ούτε το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το πώς θα τις περάσει αυτές τις απαιτήσεις στην αγέλη. Αυτό θα το αναλάβουν τα θηριώδη ΜΜΕ με την πλύση εγκεφάλου που κάνουν.

Το πρόβλημά της είναι το πώς θα τις περάσει στους βουλευτές. Όχι φυσικά από φόβο μήπως δεν ψηφιστούν στη Βουλή. Δεν τίθεται κι εδώ θέμα. Αλλά από φόβο μήπως υπάρξει κάποιο πρόβλημα και δεν εξασφαλίσει τους 180 βουλευτές για την εκλογή του ΠτΔ. Αυτό είναι που καίει την κυβέρνηση, αλλά και ολόκληρη την ελίτ της χώρας, για να παραμείνουν στην εξουσία. Αυτό είναι το πρόβλημά τους.

Ας μην μασάμε λοιπόν και ας μην αρχίσουμε να τρέχουμε σαν τρομοκρατημένη αγέλη. Έτσι κι αλλιώς εμείς οι πολίτες δεν έχουμε καμία συνταγματική αρμοδιότητα για να παρέμβουμε, παρά μόνο αν μας καλέσουν στις κάλπες. Ας απολαύσουμε τουλάχιστον το θέατρό τους.

Πέτρος Χασάπης

Οι Γερμανοί βλέπουν τη Μαρίν Λεπέν... πρόεδρο της Γαλλίας!!!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πάγωσε το αίμα στις φλέβες όταν είδαμε τον τίτλο του κύριου άρθρου την Κυριακή της εφημερίδας της γερμανικής ελίτ, της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», Δεξιάς φυσικά. Ο τίτλος της γερμανικής εφημερίδας ήταν γραμμένος στα... Γαλλικά: «Madame la Presidente Marine Le Pen - Κυρία πρόεδρος Μαρίν Λεπέν»!!! «Ποιος υπολογίζει ακόμη σοβαρά στον Ολάντ ή τον Σαρκοζί ότι γνωρίζουν

τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον;» προσέθετε ο υπότιτλος. Ο Γερμανός αρθρογράφος ξεκινούσε -ως γνήσιος Γερμανός- από το θεωρητικό σχήμα για να καταλήξει μετά από πέντε όλες κι όλες φράσεις στο πρακτικά συμπεράσματα, όσο ανατριχιαστικά από πολιτική σκοπιά και αν είναι αυτά. 

«Οταν πάρα πολλοί άνθρωποι για πάρα πολύ καιρό ζουν με την αίσθηση ότι ο χρόνος εργάζεται εναντίον τους επειδή τα πράγματα συνολικά τρέχουν προς τη λάθος κατεύθυνση, όταν αυτή η αίσθηση μονιμοποιηθεί ως κατάσταση, τότε γεννιέται τεράστια ενέργεια. Μια επιθυμία για αλλαγή. Ενα κύμα», γράφει στο θεωρητικό μέρος. Με μόλις δύο φράσεις στη συνέχεια εξηγεί τι εννοεί πρακτικά στο πολιτικό επίπεδο: «Αυτό το κύμα μπορεί στις επόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές να φέρει στο Μέγαρο των Ηλυσίων τη Μαρίν Λεπέν. Αυτό θα ανακάτωνε εκ νέου τα χαρτιά στην ευρωπαϊκή πολιτική»! Ο αρθρογράφος καθόλου δεν εντυπωσιάζεται από την αποτυχία της Λεπέν, παρόλο που βγήκε πρώτο κόμμα στη Γαλλία, να συγκροτήσει ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. «Στην πολιτική συνιστάται να συγκεντρώνει κανείς την προσοχή του στα μεγάλα ρεύματα αντί για τα μικρά κύματα.

Το πρώτο που βλέπει κανείς είναι ότι μετά την οικονομική κρίση το ευρώ δεν είναι πλέον αγκυροβολημένο στα κεφάλια του κόσμου ως μοντέλο επιτυχίας. Εχει αυξηθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ο αριθμός των ανθρώπων που αισθάνονται ότι (σ.σ.: λόγω του ευρώ) ζημιώνονται, δεν εισακούονται ή απαλλοτριώνονται και τους οποίους διαπερνά η αίσθηση ότι η πολιτική γενικά κινείται τρέχοντας προς τη λάθος κατεύθυνση και σχεδόν παντού αυτό έχει οδηγήσει στην ισχυροποίηση αποκαλούμενων λαϊκίστικων, επικριτικών προς την ΕΕ κομμάτων».

Πρόκειται για πραγματικά πολύ σοβαρές επισημάνσεις, αν και σε κανένα σημείο του άρθρου δεν εκτιμάται, δεν αναφέρεται, δεν υπονοείται ότι αυτή η κατάσταση προέκυψε εξαιτίας της γερμανικής πολιτικής. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, ο Γερμανός αρθρογράφος κάνει μια συγκλονιστικά ρεαλιστική ανάλυση, εντελώς απαλλαγμένη από τις συνήθεις προκαταλήψεις των Γερμανών, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Η μεγάλη Γαλλία χτυπήθηκε σοβαρά από τα συμβάντα (σ.σ.: κατά τη διάρκεια της κρίσης) ... Σήμερα, μια καθαρή πλειοψηφία στη Γαλλία αντιμετωπίζει απαισιόδοξα το ευρώ και την ΕΕ, ενώ σχεδόν όλοι οι Γάλλοι εκτιμούν ως κακή την οικονομική κατάσταση της χώρας τους ... Αυτά τα χρόνια υποσκάπτονταν συνεχώς η αυτοπεποίθηση του -Μεγάλου Εθνους- (σ.σ.: έτσι αποκαλούν οι Γάλλοι τον εαυτό τους)».

Στη συνέχεια, το κύριο άρθρο της εφημερίδας της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ έρχεται στο καθοριστικό σημείο της ανάλυσής της. Ενα σημείο που όλοι οι Γάλλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν τολμά να το γράψει. Γράφει λοιπόν η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» χωρίς περιστροφές: «Η Λεπέν υπόσχεται στο έθνος μια "αναγέννηση", θέλει να ξανακάνει τους Γάλλους -κύριους στη χώρα τους-. Το Εθνικό Μέτωπο έχει βγει από την εξτρεμιστική γωνιά του και έχει μεταμορφωθεί σε έναν λαϊκίστικο σχηματισμό. Η θεμελιώδης απαίτηση (του Εθνικού Μετώπου) είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας επί των νόμων, των συνόρων και του νομίσματος - εν ολίγοις ένας νεογκολισμός»!

Αυτή η λέξη, ο «νεογκολισμός» (από το όνομα του πολιτικού πατριάρχη της γαλλικής Δεξιάς πριν από πενήντα και εξήντα χρόνια, του στρατηγού Σαρλ ντε Γκολ), συνιστά την πεμπτουσία του ζητήματος. Δεν είναι ότι οι Γάλλοι γίνονται φασίστες και πηγαίνουν στη Μαρίν Λεπέν. Είναι ότι η Μαρίν Λεπέν μεταλλάσσει το κόμμα της και το καθιστά ένα δεξιό κόμμα που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία της Γαλλίας εναντίον της υποτέλειας στη Γερμανία: «Μια πλειοψηφία των Γάλλων δεν θεωρεί πλέον το Εθνικό Μέτωπο κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι αν η Μαρίν Λεπέν βρεθεί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2017, θα έχει πιθανότητα νίκης, σε αντίθεση με τον πατέρα της Ζαν-Μαρί Λεπέν το 2002 εναντίον του Ζακ Σιράκ», υπογραμμίζει το κύριο άρθρο της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Πραγματικά βαρυσήμαντο άρθρο. Θεωρητικά, χρόνος υπάρχει άφθονος για να αποτραπεί μια τέτοια τραγική πορεία. Πρακτικά, όταν αυτός ο γελοίος Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ακολουθεί μια πανάθλια πολιτική λιτότητας και δίνει τροφή στον σκανδαλοθηρικό Τύπο αλλάζοντας ερωμένες, ο χρόνος έχει ήδη τελειώσει προ πολλού...

Πηγή:  ethnos.gr