Πιθανή έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα σημάνει το τέλος της λιτότητας;

Του Κωνσταντίνου Βέργου*

Ο φον Σόιμπλε έχει επανειλημμένα «εκβιάσει» για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αυτή η απειλή, για πολλούς οικονομολόγους είναι ευχή. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ, θα είναι η καταστροφή, άλλοι, ότι θα είναι η πανάκεια. Τι ακριβώς ισχύει;

Παρότι η εποχή που διανύουμε διακρίνεται παγκοσμίως από βαθιά κρίση, ως αποτέλεσμα κυρίως ανισοτήτων, κακής μακροχρόνια επιτοκιακής πολιτικής, υπερδανεισμού και άθλιας διαχείρισης πόρων, αυτό δεν σημαίνει πολλά πράγματα για το ξεκίνημα των κρίσεων. Ιστορικά το 95% των σημαντικότερων απρόβλεπτων κρίσεων παγκοσμίως ξεκινάνε από δύο ανισορροπίες, στο συνάλλαγμα και στα επιτόκια.

Η δυνατότητα επομένως μιας χώρας να προσαρμόζεται σε απότομες αλλαγές των παγκόσμιων επιτοκίων, είτε προσαρμόζοντας τα επιτόκιά της, είτε διολισθαίνοντας το νόμισμα, της επιτρέπει να «απορροφάει σαν μαξιλάρι» πολλές από τις κρίσεις τις οποίες περνούν «δια πυρός και σιδήρου» χώρες που δε διαθέτουν δικό τους νόμισμα ή που διαθέτουν νόμισμα δεμένο στο «άρμα» ισχυρών νομισμάτων!

Η Αγγλία το 2008 όπως και οι ΗΠΑ, για παράδειγμα απορρόφησαν την κρίση με χαρακτηριστική άνεση, ενώ η Ευρωζώνη βγήκε η απόλυτα χαμένη.

Σε ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδος στο εθνικό νόμισμα, η Ελλάς θα έχει ξανά στη φαρέτρα της τα βέλη, ή σωστότερα τα εργαλεία εκείνα, που θα τη βοηθήσουν να αντιμετωπίσει κρίσεις με μεγαλύτερη ευκολία από ότι τώρα, είτε κατεβάζοντας τα επιτόκια στις υφέσεις, κάτι που τώρα δεν μπορεί να κάνει, είτε αφήνοντας το νόμισμα να διολισθήσει  20-30% όπως κάνουν όλες οι κυρίαρχες χώρες αυτού του πλανήτη! Επιπλέον θα απαλλαγεί από τα εξωπραγματικά «κριτήρια σταθερότητας» που ουσιαστικά είναι μια τεχνητή συνταγή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κυρίου Σοιμπλε και των εταιριών πίσω από αυτόν. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις θα μπορούν να λαμβάνουν ξανά δανεισμό από τράπεζες. Η Ελλάς θα μπορεί να γίνει ξανά, σε βάθος χρόνου, μια φυσιολογική χώρα. Το χρήμα θα κινείται, θα γίνονται αγοραπωλησίες.

Αυτό όμως απέχει από το να υποστηρίξει κάποιος ότι η λιτότητα θα εξαφανιστεί. Χώρες με δικά τους νομίσματα, μη προσδεδεμένα στο άρμα άλλων σκληρών νομισμάτων, ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνες με μεγάλα ελλείμματα, και εκείνες με μεσαία ελλείμματα (ως 3,5% του ΑΕΠ) ή σχεδόν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.

Οι χώρες με μεγάλα ελλείμματα, ελλείμματα πάνω από 4%, που ξεπερνούν το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ (που είναι 3% κατά μέσο όρο σε καλές εποχές και με δημογραφική ανάπτυξη) είναι χώρες με σοβαρό πρόβλημα πληθωρισμού και μικρή δυνατότητα εξωτερικού δανεισμού και μοιραία καταλήγουν στην αγκαλιά κορακιών όπως του ΔΝΤ ή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Υψηλά ελλείμματα θα οδηγήσουν σε νομισματική ανισορροπία.

Αντίθετα, χώρες με μεσαία ελλείμματα ή ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, έχουν διολίσθηση σε εποχές που το χρειάζονται, αλλά γενικά πάνε εξαιρετικά καλά, καθώς δαπανούν σε επενδύσεις με πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα και έχουν δυνατότητα διεθνούς δανεισμού. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 3-4 χρόνια έκαναν σοβαρή προσπάθεια να συμμαζέψουν τα κόστη. Όμως, η πολιτική μείωσης μισθών του ιδιωτικού τομέα, βαριάς φοροκαρπαζιάς, σκληρού νομίσματος, και ασφυξίας στις τράπεζες, που επιβλήθηκε δια ροπάλου από τη Γερμανία του κυρίου Σόιμπλε, για τα δικά της συμφέροντα, σαμπόταρε την ανάπτυξη.

Η Ελλάδα αν εγκαταλείψει το ευρώ θα έχει μια άμεσα μεγάλη υποτίμηση, της τάξης του 50%-70%, όμως αυτή θα συνοδευτεί στη συνέχεια από ανατίμηση και αναθέρμανση της οικονομίας εφόσον όμως τα δημοσιονομικά κρατηθούν σε λογαριασμό. Θα οδηγήσουν σε ταχεία ανάπτυξη χωρίς η χώρα να χάσει κανένα από τα πλεονεκτήματα δανεισμού, ενώ η ταυτόχρονη διαγραφή χρέους (πχ.50%), θα βοηθήσουν στο να ξεκολλήσει ταχύτατα η Ελλάς από την σημερινή κατάντια. Αυτό θα οφείλεται στο ότι μια χώρα με μικρά ελλείμματα μπορεί να εξυπηρετήσει άνετα το χρέος. Άρα, η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής λιτότητας! Επιτρέπει όμως άσκηση μιας λογικής νομισματικής και φορολογικής πολιτικής και ανάπτυξη που με τη λογική των επίπλαστα υψηλών πλεονασμάτων εντός ευρώ, που προσπαθεί να επιβάλλει ο κάθε κύριος Σόιμπλε, και με την παρούσα  νομισματική ασφυξία και τη φοροκαρπαζιά, δύσκολα δείχνει ότι θα επιτευχθεί...!

* Ο κ. Κωνσταντίνος Βέργος είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία.   

Είναι ο Τσίπρας όμηρος του Καμμένου;

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι «53» του ΣΥΡΙΖΑ ξαναχτύπησαν. Το υπερπατριωτικό σόου Καμμένου στο Καστελόριζο, ακόνισε τα  δημοκρατικά τους ανακλαστικά.  Η Παρουσία της Χ.Α. ήταν η αφορμή για να αναρτήσουν  τη λαύρα ανακοίνωση τους.

Γράφουν ας πούμε «η επίσκεψη της κυβέρνησης μαζί με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στα ακριτικά νησιά ξεπλένουν ένα υπόδικο κόμμα με εγκληματική δράση».

Όμως η ένστασή τους ξεπερνάει τη Χ.Α. και επικεντρώνεται στον συγκυβερνήτη Πάνο, καθώς αναφέρουν:

«Ο συναγελασμός μαζί τους σε ένα σόου τόσο εύκολης όσο και πατριδοκάπηλης λογικής εντάσσεται στον τρόπο παραγωγής της πολιτικής που κυριαρχεί στην ακροδεξιά ατζέντα (…) Ακόμη, οι ψευτολεονταρισμοί και οι παράτες δε μπορούν να αποτελούν τον ενδεδειγμένο τρόπο άσκησης εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Στη κρίσιμη συγκυρία που βρισκόμαστε, με τον Ερντογάν να διαμορφώνει τους όρους και τις προϋποθέσεις ενός κράτους έκτακτης ανάγκης και να εκθέτει την ευρύτερη περιοχή σε αποσταθεροποίηση, τέτοιες ενέργειες είναι και επικίνδυνες».

Η νέα εμφάνιση των «53» (οι οποίοι, ελλείψει των λαφαζανικών, προσπαθούν να πλασαριστούν ως η αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ - μια αριστερή συνείδηση που τα ψηφίζει όλα, και απλώς ενίοτε κραυγάζει), φέρνει στην δημόσια συζήτηση  το γνωστό ερώτημα:

Πως είναι δυνατόν ένα αριστερό κόμμα να συγκυβερνά με ένα κόμμα κραυγαλέου θεατρινίστικου πατριωτισμού, θρησκόληπτων κατευθύνσεων και συντηρητικών  κοινωνικών ανοχών; Και μήπως, δεδομένης της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που διαθέτει η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί όμηρος των ΑΝΕΛ; Μήπως θα έπρεπε να απαγκιστρωθεί από αυτούς και να συγκυβερνήσει με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ) που είναι παραπλήσια δύναμη στην πολιτική γεωγραφία της χώρας;

Θεμιτά τα ερωτήματα για όσους είναι σίγουροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα, στο μέτρο βέβαια που έχουν απαντήσει τι σημαίνει στην εποχή μας αριστερό κόμμα. Δεν είναι δεδομένη η ερμηνεία.

Τα δύο κόμματα προσομοιάζουν σε κάτι  βασικό: Έχουν ενστερνιστεί, το καθένα από την δική του οπτική του,  μια εύκολη, απλοϊκή ερμηνεία των αιτιών της χρεοκοπίας μας αλλά και των  λύσεων που επιδέχεται. Τον καιρό που ο Καμμένος π.χ. παρουσιαζόταν στη Βουλή με μπλουζάκια και την στάμπα «Η Ελλάδα δεν πωλείται», ο Τσίπρας έδινε συνεντεύξεις υποστηρίζοντας ότι η επερχόμενη χρεοκοπία «είναι παραμύθι με δράκο» (για να φοβηθεί ο λαός και να συναινέσει στην υποδούλωσή του) .  

Και τα δυο κόμματα ενστερνίστηκαν τον συνωμοτικό μύθο ότι οι ξένοι ζήλεψαν την Ελλάδα που είναι «μαγαζί γωνία», και θέλησαν να της αρπάξουν τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους: τα πετρέλαιά της και τα νησιά της  - για να χτίσουν τα all inclusive ξενοδοχεία τους ή για να τα κάνουν αποικίες των συνταξιούχων τους, ή ακόμα για να πάρουν τις τράπεζές της, τότε που ο Τσίπρας παραινούσε τη Μέρκελ  go home, ώσπου βέβαια τις αφελλήνισε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, με την …καλύτερη διαπραγμάτευση όλων των εποχών (Μέχρι και τον ήλιο ήθελε… να μας κλέψει η Μέρκελ, όπως ακουγόταν τότε, με αφορμή  το πρόγραμμα  αιολικής ενέργειας που ναυάγησε, όπως κάθε τι στην Ελλάδα).

Ίδια συμπεριφορά επέδειξαν τα δύο κόμματα και στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ο κραυγαλέος  πατριωτισμός των ΑΝΕΛ και ο κραυγαλέος διεθνιστικός εθνομηδενισμός του ΣΥΡΙΖΑ, συναντήθηκαν σε μια κοινή συνιστώσα: Να ελεεινολογήσουν τους αντιπάλους τους ως προδότες, και άλλα εύηχα  που έχουμε αναφέρει κατά κόρον.

Ας  προσμετρηθεί επίσης, ότι όπως έχουμε αναφέρει στο liberal, η απόφαση συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων είχε «φιξαριστεί» πριν το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2013, άρα δεν επρόκειτο για μια συνεργασία έκτακτης ανάγκης.

Φυσικά τα δυο κόμματα έχουν διαφορές στις απόψεις τους στο θεσμικό εποικοδόμημα. Οι ΑΝΕΛ  π.χ. θέλουν η εκκλησία να έχει λόγο στα βιβλία, ο ΣΥΡΙΖΑ αρρωσταίνει και μόνο με την ιδέα, οι ΑΝΕΛ δεν θέλουν πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι της άκριτης λογικής όλοι άνθρωποι είναι, άρα όλοι χωράνε. Οι ΑΝΕΛ στο σπάσιμο της βιτρίνας μιας τράπεζας ή στη ρίψη μιας μολότοφ βλέπουν μια παραβατική, ποινική συμπεριφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ μια αντισυστημική εξεγερσιακή και αντικαπιταλιστική, δράση.

Αυτά και κάποια άλλα, όχι πολλά όμως, τους χωρίζουν. Τους ενώνει όμως, όπως προείπαμε η απλοϊκή, πρωτεϊκή  ερμηνεία των παραβλημάτων της χώρας  - αλλά και του σύγχρονου κόσμου.

Γι’ αυτό, κατά την ταπεινή μας άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι όμηρος των ΑΝΕΛ. Είναι το αντεστραμμένο είδωλό του. Η  συμπλήρωσή του.   

ΥΓ: Και κάνει λάθος η αντιπολίτευση που χρησιμεύει ως στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα κοινωνικής ευαισθησίας, όπως το σύμφωνο συμβίωσης ή περί ίσης μεταχείρισης στην εργασία – όπου «έλαμψε» ο κ. Κατσίκης. Είναι μεν  θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά η καθυστέρηση κάποιων μηνών στην ψήφισή τους δεν θα άλλαζε τη μοίρα των ενδιαφερομένων. Απλώς θα εξέθετε την κυβέρνηση των δύο.  

Η γερμανική Sueddeutsche Zeitung ξορκίζει μια πτώση του Τσίπρα

Σε άρθρο της η γερμανική εφημερίδα ξορκίζει το ενδεχόμενο η πίεση στην Αθήνα να οδηγήσει σε πτώση την κυβέρνηση Τσίπρα με το σκεπτικό: κανείς δεν τα έκανε καλύτερα!

«Για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα μπορεί κανείς να έχει όποια γνώμη θέλει, αλλά το ότι ο αριστερός πολιτικός προσφέρει στη σωτηρία της Ελλάδας από την κρίση δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Όταν πρόσφατα έκανε ανασχηματισμό, τo έκανε ακριβώς για να δείξει καλή διάθεση στις Βρυξέλλες. Όποιος ήταν αντίθετος με την εφαρμογή των μεταρρυθμιστικών μέτρων απομακρύνθηκε από την πρώτη γραμμή της κυβέρνησής του.

Είναι η ειρωνεία της ιστορίας, το γεγονός ότι οι διεθνείς πιστωτές δεν ήθελαν να τον δουν στην εξουσία και τώρα πρέπει να παραδεχτούν ότι δεν θα υπήρχε καλύτερος εκτελεστής», γράφει σε σχόλιό της η γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung, ενώ επικρίνει τη γερμανική κυβέρνηση ότι αρνούμενη την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους προκαλεί την πιθανή πτώση του Τσίπρα και «σε αυτή την περίπτωση, η κρίση θα επιστρέψει στην ευρωπαϊκή ατζέντα ταχύτερα και με πιο έντονο τρόπο από ό,τι θα ανέμεναν όλοι».

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος της αξιολόγησης των μεταρρυθμίσεων. Οι Ευρωπαίοι δεν είναι ικανοποιημένοι, αλλά το τρίτο πακέτο στερεί το οξυγόνο για να αναπνεύσουν οι Έλληνες, σημειώνει η εφημερίδα στο ίδιο δημοσίευμα και προσθέτει:

«Οποιος επενδυτής κοιτά προς τη μεριά αυτής της χώρας μπορεί μόνο να τρομοκρατηθεί με το πόσο μικρό περιθώριο δίνεται στην Ελλάδα για να ανακάμψει οικονομικά. Το καλοκαίρι της κρίσης, το 2015, επρόκειτο λιγότερο για τη μακροπρόθεσμη σωτηρία της χώρας και περισσότερο για τη συμφωνία να εξασφαλιστούν τα δισεκατομμύρια της βοήθειας από τις χώρες-δανειστές. Επρόκειτο εμφανώς περί του αφηγήματος ότι η Ελλάδα πρέπει να ματώσει. Και αυτό γίνεται μέχρι σήμερα.

Από την Αθήνα απαιτούνται περισσότερα από ό,τι μπορεί να δώσει. Η επιβληθείσα πολιτική περικοπών οδηγεί τους πολίτες στη φοροααποφυγή και τη μαύρη οικονομία. Δεν υπάρχει πλέον κανένα κίνητρο να κάνει κάποιος μια επιχείρηση στην Ελλάδα, διότι οι επιβαρύνσεις είναι παράλογα υψηλές. Τα καλά μυαλά φεύγουν επίσης από τη χώρα. Έτσι δεν μπορεί όμως να ανακάμψει η οικονομία.

Οποιος θέλει να βοηθήσει τη χώρα δεν πρέπει να αφήνει να πλανάται το θέμα της αξιόλογης ελάφρυνσης του χρέους της.

Δυστυχώς, όμως, η γερμανική κυβέρνηση πράττει το ακριβώς αντίθετο και προκαλεί με αυτόν τον τρόπο την πιθανή πτώση του Τσίπρα. Όλες αυτές τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις o Έλληνας πρωθυπουργός κατάφερε να τις εφαρμόσει, υποσχόμενος στους πολίτες ότι στο τέλος το χρέος θα μειωθεί και η χώρα θα αποκτήσει μια προοπτική χωρίς προγράμματα βοήθειας. Αν οι δανειστές αρνηθούν, τότε αποδέχονται τις συνέπειες της αποτυχίας της ελληνικής κυβέρνησης στο εσωτερικό, δεδομένου ότι ήδη γίνεται λόγος για νέες εκλογές.

«Σε αυτή την περίπτωση όμως η κρίση θα επιστρέψει στην ευρωπαϊκή ατζέντα ταχύτερα και με πιο έντονο τρόπο, από ό,τι θα ανέμεναν όλοι. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί κανείς να το αντέξει», καταλήγει σύμφωνα με το ΑΠΕ το σχόλιο της εφημερίδας του Μονάχου.

Πηγή 

Χριστόφιας: Είχα προειδοποιήσει τον Τσίπρα για τη στάση των Ρώσων

Στην αποκάλυψη ότι είχε ζητήσει από το Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν δάνειο 5-7 δισ. ευρώ πριν μπει η Κύπρος στο μνημόνιο προχώρησε ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ.

«Εγώ είχα ζητήσει επίμονα και επανειλημμένα από τον Πρόεδρο Πούτιν να παραχωρήσει ένα δάνειο 7 δισ. ευρώ στην Κύπρο, 5 με 7 δισ. ευρώ, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση -και έχω τηλεφωνικές επικοινωνίες εδώ πέρα, τις αποκαλύπτω, που του έλεγα ότι θα υποχρεωθούμε εμείς οι οποίοι παλέψαμε για τα δικαιώματα των εργαζομένων, θα υποχρεωθούμε να κάνουμε το αντίθετο και δεν θα ήθελα ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο» δηλώνει ο κ. Χριστόφιας.

«Δώστε μας αυτό το δάνειο, κι εγώ σου εγγυώμαι ότι τα επόμενα 50 χρόνια οι Κύπριοι θα ευλογούν την Ρωσία, όποιος κι αν είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν το έκαμε, και νομίζω έσφαλε, γιατί μετά από αυτό, ενώ δεν ήθελε να κακοφανεί στους ταγούς της ΕΕ, ένεκα οικονομικών συμφερόντων, του έκαναν το Κίεβο, του έκαναν την Ουκρανία, και στο τέλος της ημέρας βρίσκεται σε σύγκρουση με την ΕΕ και του επέβαλαν και τιμωρητικά μέτρα» πρόσθεσε.

Σε ερώτηση εάν είχε προειδοποιήσει τον Αλέξη Τσίπρα, όταν έγινε πρωθυπουργός, για την εμπειρία του αυτή, ο κ. Χριστόφιας απάντησε: «Ναι, όταν ήρθε στην Κύπρο τον είδα, σχεδόν 40 λεπτά τον Αλέξη και του τα είπα αυτά. Εγώ αντιμετώπισα αυτές τις δυσκολίες, και πρέπει, κατά τη γνώμη μου -είναι δουλειά δική σου τι θα κάνεις- να προσέχεις».

Πηγή

Μια «εθνική νίκη» που μας πάει στην κόλαση!

γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

 Θαύμα, θαύμα!

Τούτη η κυβέρνηση των ερασιτεχνών ιδεοληπτικών εξουσιομανών, έχει πετύχει τους τελευταίους 23 μήνες να στρώνει ένα δρόμο γεμάτο “εθνικές επιτυχίες” που οδηγούν νομοτελειακά στην... εθνική καταστροφή! Και πανηγυρίζει κι' από πάνω...

Διάβασε με τα κομματικά μυωπικά γυαλιά της το αποτέλεσμα του χθεσινού eurogroup, εντελώς διαφορετικά από ΕΕ, δανειστές, ΔΝΤ και ειδικούς αναλυτές, και το εξέλαβε (ή μάλλον: μας το πλάσαρε...) ως μια ακόμη “εθνική επιτυχία” της. Έτσι νομίζει, 'έτσι διατείνεται για να παραμείνει στην εξουσία, αλλά δυστυχώς έτσι δεν είναι...

Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους που αποφασίσθηκαν, αφορούν σε μια μείωση 20 μονάδων μέχρι το 2020, προβλέποντας: 1)μια επιμήκυνση της εξόφλησής του μέχρι το...2060, 2)μείωση του επιτοκίου για ομόλογα μόλις 40 δισ και έναρξη διαπραγματεύσεων για ανταλλαγή ομολόγων που διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, και 3) κατάργηση των προστίμων επί των επιτοκίων που αφορούσαν το δεύτερο μνημόνιο. Δυσνόητοι, για τον πολύ κόσμο,τεχνικοί όροι. Η ουσία είναι ότι το...2060, θα πληρώσουμε λιγότερο χρέος κατά 40 δισ(από τα 300τόσα που είναι συνολικά...). Για σύγκριση μόνο: το “επονείδιστο” PSI των προηγούμενων “γερμανοτσολιάδων”, έκοψε 110 δισ χρέους σε μια μέρα.

Το PSI, βέβαια, το οποίο κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε και το κόστος του: αποθεματικά των ταμείων (με συνακόλουθη μείωση συντάξεων), τραπεζικό κεφάλαιο που “αναπληρώθηκε” με χρήματα των φορολογουμένων κ.λ.π. Καμιά λύση τέτοιων προβλημάτων σε περίοδο πρωτοφανούς κρίσεως δεν υπάρχει χωρίς το ανάλογο αντίτιμο...

Η σημερινή κυβέρνηση, όμως, που... πανηγυρίζει την νέα “εθνική επιτυχία” της, παραλείπει να μας αναφέρει και το... κόστος της! Για να εφαρμοσθούν τα “βραχυπρόθεσμα” και να δεχθεί (ακόμη έχει αντιρρήσεις) το ΔΝΤ να συμμετέχει στο πρόγραμμα, όρο sine qua non των Ευρωπαίων δανειστών μας, θα πρέπει να διατηρηθούν τα εξωπραγματικά πλεονάσματα του 3,5% ετησίως για τα επόμενα... 3-1Ο χρόνια! Το ΔΝΤ, επιμένει ότι τέτοια πλεονάσματα, σε μια οικονομία σε βαθύτατη ύφεση και χωρίς ανταγωνιστικές παραγωγικέ δομές, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να επιτευχθούν, γι' αυτό και αντιπροτείνει την λήψη μέτρων (φορολογία, κόψιμο συντάξεων και μισθών) που θα συμβάλλουν στην επίτευξη (πλασματικών, στην ουσία...) πλεονασμάτων 3,5%. Επιμένει, μάλιστα, τα μέτρα αυτά να θεσμοθετηθούν ΑΠΟ ΤΩΡΑ, πριν λήξει το 3ο μνημόνια το 2018. Ξέρει το ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι δανειστές αλλά και η κυβέρνηση, ότι τέτοια φορολογικά μέτρα δεν πρόκειται ν' αποδώσουν (εδώ δεν πληρώνει ο κόσμος σήμερα την εφορία...), και αντιλαμβάνονται ότι όποια κυβέρνηση κι' αν τα αποφασίσει, θα πέσει με εκκωφαντικό πάταγο.

Ο κ. Τσίπρας, διαμηνύει ότι “νέα μέτρα, νέες περικοπές δεν πρόκειται να υπάρξουν”. Οι Ευρωπαίοι, που δεν θέλουν να τους σκάσει τώρα-μετά το brexit, το “όχι” των Ιταλών και εν όψει κρίσιμων εκλογών σε Γερμανία και Γαλλία το 201 μια ελληνική επίσημη χρεοκοπία με απρόβλεπτες συνέπειες, λένε.... “εντάξει, σας δίνουμε τώρα τα βραχυπρόθεσμα για το χρέος, και για τα μέτρα που επιμένει ανυποχώρητα το ΔΝΤ, τα εξετάζουμε... το 2018”! Να έχουν τελειώσει οι επικίνδυνες εκλογές στην Ευρώπη, να έχουμε νέο τοπίο, και τότε... βλέποντας και κάνοντας!

Έλα, όμως, που το ΔΝΤ (το οποίο θέλουν “μέσα” πάση θυσία οι Ευρωπαίοι και ιδίως οι Γερμανοί), λέει “χωρίς προκαταβολικά μέτρα από τώρα, εγώ δεν συμμετέχω”;

Εξ αιτίας αυτής της εμπλοκής, την οποία αποσιωπά η κυβέρνηση, η αξιολόγηση (που έπρεπε να έχει τελειώσει πριν...ένα εξάμηνο, και πάντως μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου, κατά τις “βεβαιότητες” της κυβέρνησης...) παραμένει ανοικτή και ελπίζεται(;) να τελειώσει τον Ιανουάριο. Πως, χωρίς μέτρα που εκ των πραγμάτων προαπαιτούνται και τα οποία η κυβέρνηση ορκίζεται ότι δεν θα πάρει;

Το μυστικό... κλειδί για την λύση του γρίφου, ακούει στο όνομα “κόφτης”! Τον θυμάστε; Έχει ήδη συμφωνηθεί από τον Μάιο, και προβλέπεται για το μετά το 2018 διάστημα (που τυπικά θα έχει λήξει το μνημόνιο), ως ασφαλιστική δικλείδα έσχατης ανάγκης. Ο κ. Τσίπρας, μας έχει πει ότι ο “κόφτης” (αυτόματη περικοπή δημοσίων δαπανών και αυτόματη περικοπή των συντάξεων...) δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να εφαρμοσθεί, τον συμφώνησε “έτσι” για το γινάτι των δανειστών, αφού από το 2018, θα πλέουμε στα πελάγη της πρωτοφανούς ανάπτυξης, με πλεονάσματα και όλα τα λοιπά καλούδια. Ε, αυτός ο “κόφτης” θα επιστρατευθεί στα μουλωχτά, ώστε και το ΔΝΤ να ικανοποιηθεί ότι θα υπάρξουν μέτρα, και οι Ευρωπαίοι να μην σκοτίζονται μέχρι το 2019, και το γκουβέρνο να “νικήσει”, αποδεικνύοντας ότι δεν υποχρεώθηκε να “πάρει μέτρα”!

Βεβαίως, εμείς πρόσθετα δυσβάστακτα μέτρα θα ακριβοπληρώσουμε, αλλά δεν θα είναι...”μέτρα”, θα είναι ο “κόφτης”! Και στην πραγματικότητα θα βιώσουμε και το 4ο μνημόνιο-αλλά ένα μνημόνιο διαφορετικό και χειρότερο: και η λιτότητα και η ύφεση θα συνεχισθούν με καταστροφικές συνέπειες, αλλά και νέα δάνεια δεν θα εισπράξουμε, αφού τυπικά... δεν θα είναι μνημόνιο!

Εδώ βρισκόμαστε, αυτές οι φουρτούνες μας περιμένουν, χωρίς το παραμικρό σωστικό μέσο στον θολό ορίζοντα. Στην πραγματικότητα, ξαναζούμε το ζοφερό καλοκαίρι του 2015, με τις απειλές και τις αβεβαιότητες του, εκεί που μας οδήγησε η “αταλάντευτη”... πρώτη φορά αριστερά, αλλά σήμερα υπό απείρως χειρότερες συνθήκες. Η “εθνική νίκη” των ασυνάρτητων κυβερνητών μας, είναι στην ουσία μια...επανεκκίνηση της αβεβαιότητας, της μιζέριας και της απόγνωσης, από πολύ χειρότερη θέση από την προηγούμενη...

Κι' άσε το κυβερνητικό γκρουπούσκουλο να ξελαρυγγιάζεται ότι “κερδάμε”!!!!

Η γραβάτα και η θηλιά

Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε να φορέσει γραβάτα, αφού η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Ομως, όπως και εμείς, αισθάνεται τη θηλιά των πρωτογενών πλεονασμάτων. Από πού θα έρθει η ανάπτυξη όταν μας περιμένουν μόνο φόροι;

 Του Κώστα Γιαννακίδη

«Συμφωνήσαμε σε πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Και υπάρχουν πολλές απόψεις για την έννοια του μεσοπρόθεσμου. Κάποιοι λένε για τρία χρόνια, άλλοι για πέντε και άλλοι για δέκα.» Ετσι ακριβώς το είπε ο Γέρουν Ντάϊσελμπλουμ. Απλώς ο ήχος δεν έφτασε ως εδώ. Στην ΕΡΤ έπαιζαν δημοτικά και στο Σύνταγμα έσφαζαν αρνιά για την ελάφρυνση του χρέους. Όμως πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% με προοπτική δεκαετίας, είναι ένας δυσθεώρητος τοίχος που δεν θα επιτρέψει στον ήλιο να δει τη χώρα.

Μισό λεπτό, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις. Τι ακριβώς είναι το πρωτογενές πλεόνασμα; Είναι αυτό που μένει όταν η χώρα καλύψει τις δαπάνες του προϋπολογισμού της, εκτός από τις δαπάνες για τόκους και χρέος. Ενας από τους λόγους που μας οδήγησαν στην κρίση, ήταν το πρωτογενές έλλειμμα στον προϋπολογισμό μας. Το έλλειμμα του 2009 ήταν 24 δισεκατομμύρια ευρώ, κοινώς το ποσό που μας έλειπε μόνο μέσα σε μία χρονιά για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κράτους. Αυτό αποδίδεται στον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών από τη διαχείριση Καραμανλή, που παρέλαβε τη χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα το 2013. Αλλά αυτά είναι τώρα ιστορία.

 Οι δανειστές, όπως ήταν αναμενόμενο, έθεσαν στη χώρα στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων προκειμένου και να εξασφαλιστεί η εκτέλεση του προϋπολογισμού χωρίς δανειακή επιβάρυνση και, φυσικά, να αποπληρώνονται τα χρέη μας προς αυτούς. Εντάξει. Τι σημαίνει η συμφωνία για πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5% του ΑΕΠ; Στην πραγματικότητα σημαίνει κάτι που δεν υπάρχει στον αληθινό κόσμο. Το 2016 φεύγει με πρωτογενές πλεόνασμα 0,6% του ΑΕΠ, κάπου στα 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ. Πώς είναι δυνατόν να πιάσουμε πλεόνασμα 3,5% για τα επόμενα χρόνια; Απλό. Είτε με νέα μέτρα, είτε με στάση πληρωμών από το δημόσιο.

Aπό το 1974 και μετά υπάρχουν μόνο τρεις χώρες που έπιασαν πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 3% για μία δεκαετία. Το Βέλγιο στη δεκαετία του ’90 βρέθηκε στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας του, η Νορβηγία έχει πετρέλαιο και η Σιγκαπούρη είναι νησί-οικονομικό κέντρο με αρκετές πολιτικές ιδιαιτερότητες. Ακόμα και η Γερμανία, που πιέζει για δεκαετές πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5%, έχει πετύχει κάτι τέτοιο μόνο δύο φορές, το τελευταίο τρίμηνο του 2007 και το πρώτο του 2008. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατό να το πετύχει η Ελλάδα; Δεν είναι.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως τα επόμενα χρόνια, ίσως και για μία δεκαετία, το κράτος θα βάζει τα δόντια σε οποιαδήποτε αρτηρία μπορεί να του χορηγήσει χρήμα. Παραγωγικά η χώρα θα τεθεί σε καταστολή προκειμένου να εξυπηρετήσει την απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν να μας λέει ο Σόιμπλε ότι πρέπει να βάλουμε στο μυαλό μας και τις απαγορευμένες σκέψεις για τη σχέση μας με το ευρώ. Όμως γιατί συμβαίνει αυτό; Για ποιο λόγο οι εταίροι δεν ακολουθούν τις συστάσεις του ΔΝΤ για μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση του ελληνικού ζητήματος; Προφανώς επειδή οι Γερμανοί έχουν εκλογές μπροστά τους και η Μέρκελ δεν θέλει να βρεθεί απολογούμενη στην κοινή γνώμη για την επίδειξη εύνοιας προς την άσωτη Ελλάδα. Είναι και το άλλο: θέτοντας έναν στόχο που δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί, όποια κυβέρνηση και αν έχει τη διαχείριση, θα αισθάνεται στο λαιμό τη μπότα των δανειστών. Ας τελειώσει το πρόγραμμα το 2018. Το μνημόνιο θα είναι σε ισχύ όσο υπάρχει η δέσμευση για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα. Και μάλιστα τότε θα το γράφουμε μόνοι μας.

Ως συνήθως, το γελοίο του πράγματος βρίσκεται στις δύο φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα, πριν και μετά. Αν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης άκουγε ότι η χώρα πάει για δεκαετή δέσμευση με πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5%, θα έψαχνε κάγκελα για να σκαρφαλώσει, κεραμίδια για να τον αντέξουν. Τώρα πανηγυρίζει για την ελάφρυνση του χρέους, αλλά δεν λέει να βάλει τη γραβάτα. Προφανώς επειδή αισθάνεται, όπως όλοι μας, τη θηλιά. 

Εκδίδονται στην Τουρκία 3 από τους 8 στρατιωτικούς!

- Ανατροπή για 3 από τους 8 τούρκους αξιωματικούς! - Το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε να εκδοθούν στην Τουρκία.

- Οι αγωνιώδεις εκκλήσεις τους αλλά και η θέση πιου πήρε η εισαγγελέας υπέρ τους δεν συγκίνησαν το δικαστήριο.

- «Θα μας υποβάλλουν σε απάνθρωπα και εξευτελιστικά βασανιστήρια - Απολύθηκαν οι γυναίκες μας και οι οικογένειές μας κρατούνται όμηροι», είπαν οι τρεις μεταξύ άλλων.

- Χθες για άλλους τρείς είχε αποφασισθεί η μη έκδοσή τους! - Την τελική απόφαση γι αυτούς θα πάρει ο Άρειος Πάγος.

Την απόφαση να εκδοθούν στην χώρα τους οι τρεις Τούρκοι αξιωματικοί που κατηγορούνται στην Τουρκία για την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου έλαβε το Συμβουλίο Εφετών.

Με άλλη σύνθεση από την χθεσινή (η οποία αποφάσισε την μη εκδοση των πρώτων τριών) αυτή τη φορά το Δικαστήριο αποφάσισε την την έκδοση τους για τα 3 από τα 4 αδικήματα που εκζητούνται. Πρόκειται για για την προσπάθεια κατάλυσης του πολιτεύματος, την απόπειρα παρακωλυσης συνεδρίασης του Κοινοβουλίου και για λεηλασία (αρπαγή) ελικοπτέρου. Αντίθετα δεν εκδιδονται για την απόπειρα δολοφονίας του Τούρκου προέδρου. Και οι 3 θα υποβάλουν έφεση και κρατούνται.

Μεταξύ άλλων οι αξιωματούχοι υποστήριξαν ότι δεν είναι πραξικοπηματίες κι ότι αν εκδοθούν στην Τουρκία αφενός δεν θα έχουν δίκαιη δίκη, αφετέρου κινδυνεύουν να υποβληθούν σε απάνθρωπα και εξευτελιστικά βασανιστήρια. Επίσης ανέφεραν πως μετά τα γεγονότα του Ιουλίου, «οι σύζυγοί τους απολύθηκαν από τη δουλειά τους και οι οικογένειές τους είναι όμηροι. Δεν τους επιτρέπεται να έχουν πρόσβαση ούτε στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους».

Αντίθετα με την απόφαση του δικαστηρίου η εισαγγελεας ζήτησε να μην εκδοθούν στην Τουρκία. "Εάν εκδοθούν, αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας -το θεωρώ σχεδόν βέβαιο- ότι θα βασανιστούν και θα υποστούν εξευτελιστική μεταχείριση", είπε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας και τον κίνδυνο επαναφοράς της θανατικής ποινής :"Το έχει πει ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας. Υπάρχει κίνδυνος παραβίασης του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ". Επικαλέστηκε επίσης τους άγριους βασανισμούς στρατιωτικών που βρίσκονται ήδη στα χέρια των τουρκικών αρχών ενώ τόνισε ότι τα στοιχεία να τα οποία ζητείται η έκδοση του ειναι εντελώς αόριστα.

Ο Άρειος Πάγος θα πάρει την τελική απόφαση για τους τρείς τούρκους που αποφασίσθηκε χθες να μην εκδοθούν.

Ο Άρειος Πάγος θα κρίνει το ζήτημα των τριών πρώτων Τούρκων αξιωματικών που χθες αποφασίστηκε να μην εκδοθούν στην Τουρκία με σύμφωνη γνώμη της εισαγγελέως. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών κ. Αντώνιος Λιόγας αποφάσισε να ασκήσει έφεση κατά της ομόφωνης απόφασης του Συμβουλίου Εφετών με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα των τουρκικών αρχών για έκδοση τριών από τους συνολικά οκτώ στρατιωτικούς που έφθασαν στη χώρα μας μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου.

Μετά την άσκηση της εφέσεως, η υπόθεση για τους τρείς θα εισαχθεί εκ νέου προς κρίση στον Άρειο Πάγο ( Β Τμήμα), που πρεπει σύμφωνα με το νόμο μέσα σε προθεσμία οκτώ ημερών να έχει αποφασίσει αμετάκλητα για την τύχη των τριών εκζητουμένων. 

Πηγή

Ντροπή για την Ευρωζώνη η εμμονή στα σχιζοφρενικά πλεονάσματα για πάντα

Την ώρα που οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες βρίσκονται σε αναβρασμό και εκατομμύρια πολίτες στρέφονται σε περιθωριακούς πολιτικούς με αίτημα ανατροπής του κατεστημένου, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αρνούνται να συντονιστούν με το πνεύμα της εποχής.

Μου είναι εντελώς αδιάφορο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πανηγυρίζει με το αποτέλεσμα του χθεσινού Eurogroup, έχω πάψει να έχω την παραμικρή προσδοκία από αυτή. Αυτό που με σοκάρει είναι η εμμονή της Ευρωζώνης για την τιμωρία της Ελλάδας.

Παραθέτω ένα εξοργιστικό απόσπασμα από το ρεπορτάζ της Καθημερινής:

«Υπήρχαν 19 διαφορετικές απόψεις όσον αφορά τη διάρκεια του πρωτογενούς πλεονάσματος», είπε γελώντας ο πρόεδρος του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ μετά τη λήξη της συνάντησης, προσθέτοντας ότι άλλοι υπουργοί υποστήριζαν τη διατήρηση του στόχου 3,5% για τρία χρόνια, άλλοι για πέντε και άλλοι για δέκα. Οποιο όμως και να είναι το χρονικό πλαίσιο που τελικά θα αποφασιστεί, αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η ελληνική πλευρά συμφώνησε ότι θα βρει με την τρόικα έναν μηχανισμό αλλά και θα λάβει περαιτέρω διαρθρωτικά μέτρα για να εξασφαλιστεί ο στόχος του 3,5% μετά τη λήξη του προγράμματος και για όσο διάστημα χρειαστεί. Ολο αυτό το σχήμα παραπέμπει στη συνέχιση της εποπτείας για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του μνημονίου.

Συζητάμε δηλαδή στα σοβαρά ότι για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα της μακροχρόνιας ύφεσης και των τεράστιων ελλειμμάτων θα καταφέρει με κάποιο μαγικό τρόπο να εμφανίσει πλεόνασμα της τάξης του 3,5% και μάλιστα για πολλά συνεχόμενα χρόνια. Και οι «σοβαροί» τεχνοκράτες των Βρυξελλών θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Και οι «μη λαϊκιστές» πολιτικοί της Ευρωζώνης θεωρούν ότι ένα τέτοιο αίτημα προς την Ελλάδα είναι θεμιτό.

Αν αυτή είναι η απάντηση των Ευρωπαίων ηγετών στην επέλαση της μισαλλοδοξίας, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τότε πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Τεράστια απογοήτευση.  

Πηγή

Και ξαφνικά ο Λεβέντης ζητά να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις υπέρ ενός εξοπλιστικού προγράμματος-μαμούθ (video)

Επιμένω να ισχυρίζομαι ότι κάποιοι γοητεύονται από την εξαγωγή της ελληνικής κρίσης στο Αιγαίο και η χθεσινή, φοβερά περίεργη συνέντευξη του Βασίλη Λεβέντη στον κλασσικά συγκλονισμένο Αυτιά με κάνει ακόμα πιο καχύποπτο.

Ξαφνικά, ο «προφήτης» Λεβέντης που μάχεται κατά της δημόσιας σπατάλης, θύμισε κάτι από...Καρατζαφέρη και έθεσε στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα ενός νέου εξοπλιστικού προγράμματος για να αντιμετωπιστεί η...τουρκική απειλή! 

Επαναλαμβάνω αυτούσιο τον επίλογο της προηγούμενης ανάρτησης:

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχουν πολιτικοί και επιχειρηματικά λόμπι που ευελπιστούν σε πολιτικά και οικονομικά κέρδη από την εδραίωση ενός κλίματος φόβου και εξωτερικών απειλών στην ελληνική κοινή γνώμη. Αρκετά παιχνίδια παίχτηκαν τα τελευταία χρόνια σε βάρος της χώρας, ας μην ρισκάρουμε κι άλλο.

Γνωρίζουμε πλέον ποιοι και με ποιον τρόπο κατάφεραν να κάνουν την κοινή γνώμη να χειροκροτεί τις κυβερνήσεις που ξόδευαν δισεκατομμύρια σε περιττούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς και αμφιλεγόμενα συστήματα ασφαλείας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πόσες καριέρες ηλιθίων ψευτοπατριωτών χτίστηκαν στο όνομα της τουρκικής απειλής.

Όχι άλλοι μικροκομματικοί τυχοδιωκτισμοί εις βάρος της χώρας.

Πηγή

Μελαψά κοριτσάκια της αλληλεγγύης

Γιώργος Σταματόπουλος

Ούτε διαλαλεί την πραμάτεια της ούτε εκλιπαρεί τους περαστικούς να σταθούν και να αγοράσουν ένα από τα πακέτα χαρτομάντιλα που εκθέτει μπροστά της. Πάντα καθισμένη σ' ένα σκαλί στον σταθμό του μετρό στην πλατεία Αττικής.

Τη βλέπω σχεδόν καθημερινά. Αδύνατο σαρκίο, φτωχικά ντυμένη, αλλά πόσο ευγενικό πρόσωπο· καλοσυνάτο, χαμογελαστό, καθαρό, φιλικό. Κανείς δεν ξέρει τι κουβαλά μέσα της, πού τρέχει ο λογισμός της, πού βρίσκεται η οικογένειά της. Να 'χει οικογένεια; Να την περιμένει κάποιος στο σπίτι της; Να βρίσκει ένα πιάτο ζεστό φαγητό; Να 'χει ένα σπιτικό να την προφυλάσσει από το κρύο και την παγωνιά του Δεκέμβρη;

Μικρά ερωτήματα, που αφορούν πολλούς άλλους, σε όλη την επικράτεια· ερωτήματα που ενοχλούν την «αρτιμέλειά» μας, τη βολή μας, τη συνείδησή μας, την ιδεολογία και τον ανθρωπισμό μας. Εκτεθειμένη στο τσουχτερό κρύο δεν διαφέρει από πολλούς άλλους άστεγους αλλά και πρόσφυγες. Δυο κοριτσόπουλα, 6-8 χρονών, μελαψά και όμορφα την πλησιάζουν.

Βγάζει το ένα από το πανωφόρι του μια σοκολάτα, συνομιλεί για δευτερόλεπτα με το άλλο (πιθανώς αδερφάκι του) και με αποφασιστική κίνηση την προσφέρει στην ηλικιωμένη κυρία. Τη σφίγγει στα χέρια της. Τα μάτια της λάμπουν. Επιχειρεί να δώσει ένα πακέτο χαρτομάντιλα στα κοριτσάκια. Αυτά αρνούνται, κάπως αμήχανα.

Παρεμβαίνει ένα ζευγάρι, ιδίου χρώματος με τα παιδιά (προφανώς οι γονείς τους), και πολύ ευγενικά την αποτρέπουν. Τα παιδιά «λειτούργησαν» από μόνα τους, προσπαθούν να πουν με σπασμένα ελληνικά. Το 'καναν μέσα από την καρδούλα τους, να βοηθήσουν τη γιαγιά, να τη γλυκάνουν.

Πόσο όμορφοι γονείς και πόσο πιο όμορφα τα παιδιά τους -εκπατρισμένα, ξενιτεμένα, κυνηγημένα και τρομοκρατημένα ίσως, αλλά με πόση καλοσύνη μέσα τους. «Να δώσεις το χαρτομάντιλο σε άλλους ανθρώπους, κυρία», προφέρουν με πολύ ωραία ελληνικά, «να κερδίσεις περισσότερα χρήματα».

Το κρύο σταματάει ξαφνικά. Φως μελαψό καταλαμβάνει την ατμόσφαιρα· ο σταθμός ομορφαίνει, «μεγαλώνει», εξανθρωπίζεται. Η παιδική αλληλεγγύη, η γλυκιά διάθεση να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που θεωρούν ότι έχει ανάγκη ζεσταίνει τα σκαλιά του σταθμού, μεταμορφώνει τα σκληρά πρόσωπα των πολλών, πολλαπλασιάζει τα σκιρτήματα (και φτερουγίσματα) όσων παρακολουθούν, επιταχύνει τη ροή του αίματος μέσα στις φλέβες, αναθερμαίνει το δέρμα της αδιαφορίας.

Κυρίως (ανα)ταράζονται οι «βεβαιότητές» μας, ειδικά εκείνων που ευαγγελίζονται την «καθαρότητα» (οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές, να πάνε σπίτια τους και άλλα ανόητα πομπώδη): Τα μικρά μελαψά κορίτσια μάς κάνουν να διερωτηθούμε για τα αισθήματά μας, για τη βαθμίδα πολιτισμού μας, για το εύρος της αλληλεγγύης, μας αλλάζουν την οπτική γωνία, τα ιδεολογικά στερεότυπα· όχι;

Ετσι κι αλλιώς τα παιδιά πάντα μιλούν (ημεδαπά και αλλοδαπά), ακόμη και με τη σιωπή τους, με μικρές χαριτωμένες κινήσεις, με διεθνιστική αφοπλιστικότητα. Υπάρχουν και 'κείνα τα παιδιά (μεταναστόπουλα, προσφυγόπουλα) που αποκτάνε εμπειρίες πριν από την ώρα τους -η ζωή (των μεγάλων και των «ισχυρών») δεν φέρεται ευνοϊκά απέναντί τους· αυτά, όμως, καταφέρνουν κι αντεπεξέρχονται· μιλάει η καρδούλα τους περισσότερο γιατί πότε να προλάβει να «καθιερωθεί» η λογική στην κάθε τους μέρα;

Χάιδεψε τα κεφαλάκια των κοριτσιών η κυρία με τα χαρτομάντιλα, σκούπισε διακριτικά ένα της δάκρυ, ξετύλιξε τη σοκολάτα και άρχισε να τη μασουλάει με γαλήνη. Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους από το χέρι και απομακρύνθηκαν· χάθηκαν μέσα στην πολυκοσμία. Σαν μελωδία ακουγόταν ο ήχος από τους συρμούς των τρένων. Κανείς απ' όσους ήμασταν δίπλα δεν ένιωθε πια το κρύο, κανείς δεν έσπρωχνε, δεν βιαζόταν, δεν έβριζε... 

Όταν η «δημοκρατία» οδηγεί στα άκρα

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι Πραγματικοί Δημοκράτες στη χώρα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που ο λαός σκίζει τα ρούχα του για τη Δημοκρατία, σαν την Ιταλία και την Αυστρία, αλλά έχω να καταθέσω ένα γεγονός- και δεν είναι το μόνο- για τους δημοκράτες, που φανερώνει τη διαφορά μεταξύ θεωρίας και υποκρισίας, και πράξης και πραγματικότητας:

Πρωί της 21ης Απριλίου 1967 και ενώ τα τάνκς έχουν καταλάβει την Αθήνα, καμιά δεκαριά νεαροί στην αρχή της οδού Ερμού σηκώνουν ένα αυτοσχέδιο αντιχουντικό πανώ, φωνάζουν συνθήματα κατά της χούντας και πριν προλάβουν στρατός και αστυνομία να τους πιάσουν, διαλύονται τρέχοντας.

Δεν ξέρω αν έχουν συνείδηση οι σημερινοί αναγνώστες, αλλά τότε οι δημοκρατικές νεολαίες Λαμπράκη (ΕΔΑ)  και ΕΔΗΝ (Ένωση Κέντρου) αριθμούσαν δεκάδες χιλιάδες μελών και υποστηρικτών. Αλλά, μόνο 10 (μπορεί και 12) βρέθηκαν εκεί, μπροστά στα τάνκς να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Τα λέω αυτά με δυό αφορμές. Πρώτα οι εκλογές στην Αυστρία δεν ήταν κανένας θρίαμβος της Δημοκρατίας επί της αντιδημοκρατικής ακροδεξιάς. Αντίθετα, ήταν μια έμπρακτη απόδειξη ότι η ακροδεξιά, η ρατσιστική εθνοκεντρική ακροδεξιά, που θέλει τα σύνορα κλειστά και τους πρόσφυγες εγκλωβισμένους στην Ελλάδα ή όπου αλλού να’ ναι, κερδίζει ψήφους και οπαδούς κι ας έχει συμβάλει στη δημιουργία των προσφύγων με την πώληση χιλιάδων όπλων και πυρομαχικών αυστριακής κατασκευής στις εισβολές σε Ιράκ , Συρία και Αφγανιστάν (πράγμα άγνωστο στον πολύ κόσμο) απ όπου έρχονται οι πρόσφυγες!

Κανένας σώφρων δεν μπορεί να θεωρήσει θρίαμβο της δημοκρατίας το 47% που πήρε ο νεοναζί υποψήφιος, με δεδομένο ότι οι Αυστριακοί ξέρουν πολύ καλά στο πετσί τους τι σημαίνει φασισμός και ναζισμός, με χιλιάδες θύματα και με παράδοση αντίστασης στη γερμανική κυριαρχία. Και κανένας σώφρων δεν μπορεί να μην προβληματίζεται και να μην ανησυχεί γι αυτό. Δεδομένου ότι οι φράχτες του Βίζεγκραντ και ο εγκλωβισμός των προσφύγων στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα αυτού του κλίματος. Αυτής της μεταστροφής λαών, όχι απλώς ηγεσιών.

Κάθε ένας που βλέπει την κατρακύλα της δημοκρατίας εδώ και δεκάδες χρόνια και τον ευτελισμό της από την κακομεταχείρισή της στα χέρια λαϊκιστών και πουλημένων ηγεσιών σε οικονομικά συμφέροντα δεν έχει παρά να ανησυχεί. Να ανησυχεί πολύ. Επειδή αυτή είναι η απειλή για την Ευρώπη και πάνω σ αυτή την απαξίωση της Δημοκρατίας και στην απομάκρυνση των απογοητευμένων πολιτών απ αυτήν έχουν πατήσει όλες οι νέες οικονομικές μορφές μαζικής κλοπής της περιουσίας των ευρωπαϊκών λαών (και των Αμερικανών) από οικονομικές και τυχοδιωκτικές ελίτ, που εύσχημα τις λέμε …«αγορές».

Η δεύτερη αφορμή έχει για έναυσμα ακριβώς την αντίθετη συμπεριφορά της υποτιθέμενης δημοκρατίας. Που μαρτυρά επίσης αντιδημοκρατία και γιγαντώνει την ακροδεξιά παρουσία. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στην επικίνδυνη φανφάρα του φαιδρού υπουργού Άμυνας της χώρας στο Καστελόριζο. Ένα θεατρικό παιχνίδι επαρχιώτικης έμπνευσης και αποτελέσματος, χωρίς καμιά σοβαρότητα.

Η Ελλάδα έχει στην πράξη ξεχασμένο το Καστελόριζο 12 μήνες το χρόνο. Οι κάτοικοί του ψωνίζουν από το Κας, απέναντι στην Τουρκία, ακόμα και τα λαχανικά τους κι εκεί πηγαίνουν και τα έκτακτα ιατρικά περιστατικά τους, γιατί αν περιμένουν από το ελληνικό κράτος και την έγνοια του την οικονομική και κοινωνική για τους ακρίτες δεν θα είχε μείνει ούτε ένας ζωντανός.

Όταν νοιάζεσαι για τα σύνορά σου νοιάζεσαι 365 μέρες το χρόνο με σχέδιο, όχι όποτε στη δώσει στο θυμικό και θέλεις να πουλήσεις εθνικοφροσύνη και ετοιμότητα για τις κάμερες της τηλεόρασης.

Σ αυτή, λοιπόν τη χτεσινή φιέστα, μαζί με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ πήγαν και βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε από τα ανάθεμα και τις καταγγελίες των δημοκράταρων της χώρας για «τη συμμετοχή των ακροδεξιών νεοναζί με τις μεγαλοϊδεατικές τους κορώνες» στην αποστολή, μαζί με τους υπόλοιπους βουλευτές, που είναι … υποδείγματα δημοκρατικών ιδεών σαν τους ακροδεξιούς του κ Καμένου των ΑΝΕΛ και τους οπαδούς της δικτατορίας του προλεταριάτου του ΣΥΡΙΖΑ!

Οι δήθεν δημοκράτες της χώρας πρέπει να εμπεδώσουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι νόμιμο κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο με βουλευτές εκλεγμένους από κομμάτι του λαού. Τους έχει δώσει αυτό το δικαίωμα η Δημοκρατία. Γιατί αυτή είναι η Δημοκρατία. Και αυτή είναι η διαφορά της από την ιδεολογία και την πρακτική της Χρυσής Αυγής, αλλά και η διαφορά της από κάθε άλλη ιδεολογία, που την πολεμάει στην πράξη και που δεν πιστεύει στην ίση συμμετοχή όλων στα κοινά, στα ίσα δικαιώματα και στις ίσες υποχρεώσεις όλων απέναντι σε ένα Σύνταγμα Ελευθεριών και νόμων ελεύθερων πολιτών.

Στη Δημοκρατία, λοιπόν συμμετέχουν και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, όσοι δεν είναι έκπτωτοι με νομικές αποφάσεις από δράσεις τους αντιδημοκρατικές και όσοι δεν είναι υπόδικοι ή κατάδικοι για πράξεις κατά της Δημοκρατίας. Κι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να συμμετέχουν στα κοινά, όπως κάθε άλλος εκλεγμένος ή όχι από το λαό.

Το σημαντικότερο, ακόμα και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής εξημερώνονται σε σχέση μ αυτό που ήταν (αγρίμια μπήκαν) μέσα από τη συμμετοχή τους στη διαδικασία της Δημοκρατίας όταν η διαδικασία είναι σοβαρή και δημοκρατική και όχι επιπόλαια και απαξιωτική για τη δημοκρατία. Που δυστυχώς είναι.

Επειδή αυτοί που υποτίθεται ότι ανήκουν και υπερασπίζονται τη δημοκρατία, δεν κάνουν τίποτε άλλο κάθε μέρα από το να την απαξιώνουν στην πράξη με την ιδιοτελή, απολίτιστη και ρατσιστική συμπεριφορά τους μέσα και έξω από τα όργανά της, με την αντιδημοκρατική και υποτελή σε συμφέροντα νομοθετική τους δραστηριότητα, με την αντιδημοκρατική στην πράξη πολιτική εύνοιας μειοψηφιών σε βάρος του κύριου όγκου του λαού. Κυρίως, με την παντελή έλλειψη γενναιότητας. Μικροί, θρασύδειλοι, αερολόγοι, δήθεν ατρόμητοι και στην πραγματικότητα φοβισμένα ανθρωπάκια. Από τη συμπεριφορά τους στο δρόμο και από τα έργα τους μέχρι την (μη) υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, που εκπροσωπούν.

Τα όπλα της Δημοκρατίας είναι οι νόμοι της. Και είναι ικανή  να υπερασπιστεί τον εαυτό της εφ όσον έχει δημοκράτες δικαστές και δημοκράτες στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Πάνω απ όλα, αν έχει γαλουχήσει ένα λαό με τις αξίες της για να την υπερασπίζεται κάθε μέρα και να την υπερασπιστεί αποτελεσματικά μια μέρα. Επειδή η Δημοκρατία δεν είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ. Είναι διαρκώς υπό υπεράσπιση και υπό βελτίωση.

Η Δημοκρατία, όμως, δεν είναι δεδομένη πουθενά. Και πουθενά δεν είναι παγιωμένη. Είναι πολίτευμα σε διαρκή εξέλιξη και γι αυτό εξαιρετικά ευάλωτη. Οι πολίτες της Δύσης βρίσκονται μπροστά σε μία καμπή. Καμπή δημοκρατική. Επειδή η δημοκρατία που είχαν πριν 60 χρόνια, όποια κι αν ήταν, στα χέρια επιδέξιων εκμεταλλευτών της ευτελίζεται χρόνο με το χρόνο και χώρα με τη χώρα.

Μετατρέπεται σε μια ολιγαρχία κεφαλαιούχων και λαϊκιστών με τη συνεργασία πρόθυμων κοντόψυχων και τυχοδιωκτών πολιτικών, που θριαμβεύουν χάρη στη διαρκή υποβάθμιση της παιδείας και της πολιτικής (όχι κομματικής) συνείδησης των λαών. Με απλά λόγια, χάρη στη διαρκή πολιτική και κοινωνική αποβλάκωση της πλειοψηφίας των λαών.

Οι λαοί, όμως, ευτυχώς, έχουν και κάτι ακόμα που τους σώζει και μπορεί να σώζει στο βάθος του χρόνου και τη Δημοκρατία: Το ένστικτο του φυσικού δικαίου. Το ένστικτο της αδικίας, που πάνω του γεννήθηκε ο νόμος, ο κανόνας, η κοινωνία, η Δημοκρατία.

Το Όχι των Ελλήνων, το Brexit των Βρετανών, ο Τράμπ των Αμερικάνων, το Όχι των Ιταλών είναι το ίδιο Όχι , όσο κι αν φαίνεται παράξενο. Όπως είπε πολύ εύστοχα ένας ανώνυμος στο Tweeter: Αν σήμερα Τρίτη μια κυβέρνηση έβαζε σε έναν δυτικό λαό σε δημοψήφισμα το ερώτημα αν είναι Τρίτη η απάντηση θα ήταν Όχι.

Οι λαοί της Δύσης, και ίσως όχι μόνο, ζουν στο πετσί τους την απατεωνιά ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος σε βάρος τους. Αισθάνονται ότι δεν ορίζουν τις κατ επίφαση πιά δημοκρατίες τους, με πρώτη τη δικτατορία των Βρυξελλών, που αποφασίζει χωρίς να εκλέγεται και χωρίς να ελέγχεται από τους λαούς. Με ένα ευρωκοινοβούλιο χωρίς ισχύ και μαριονέτα παρόμοια με τη διακοσμητική Βουλή του Λουδοβίκου του 16ου.

Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται και  οι φτωχοποιημένοι πρώην αστοί και μικροαστοί βράζουν, βλέποντας ότι όλο και περισσότεροι απατεώνες αυγατίζουν τα κέρδη τους από μια οικονομία καζίνο. Οι φτωχοποιούμενοι βράζουν οργισμένοι με την κατ επίφαση δημοκρατία τους. Και βράζουν κοιτώντας περισσότερο ακροδεξιά παρά ακροαριστερά. Αηδιασμένοι από τα κόμματά που κάποτε εκφράζανε τη φωνή τους.

Η Δημοκρατία της Δύσης δοκιμάζεται. Και φταίνε γι αυτό οι ταγοί της και οι υπηρέτες της. Που την απαξιώνουν κάθε μέρα. Ο λαός εκρήγνυται μ ένα «όχι» θυμικό, χωρίς σκέψη, κάθε φορά εδώ και δυό χρόνια. Και δεν θα φταίει αν μια μέρα εκραγεί από τα άκρα. Θα φταίνε αυτοί από τους κυβερνήτες που τον σπρώχνουν εκεί, απαξιώνοντας τη Δημοκρατία με την αντιδημοκρατία τους, με τη διεφθαρμένη πολιτική τους, με την περιφρόνηση των νόμων και της δικαιοσύνης. Με την περιφρόνηση του ίδιου του λαού, απ τον οποίο σιτίζονται και υπάρχουν μόνο για να τον αρμέγουν. Κι εδώ και σ όλη σχεδόν τη Δύση.

Οι λαοί είναι τυφλωμένοι από οργή. Και το τυφλωμένοι είναι πιο επικίνδυνο από την οργή.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης   

The Borjans: Syriza vs Papandreou Genimatas Pagalou

Του Θανάση Χειμωνά

Πριν ξεκινήσουμε να πω πως όταν πρωτοάκουσα τον όνομα «Μπόργιανς» πίστεψα πως επρόκειτο για κάποια από αυτές τις τηλεοπτικές σειρές που κατεβάζουν διάφοροι από το ίντερνετ. Μάλιστα τη φανταζόμουν ως μια σειρά που θα διαδραματιζόταν στο Μεσαίωνα με βία και πολύ σεξ και τους τηλεφάν της να συζητούν με αγωνία για τον Σιγισμούνδο που αποκεφάλισε την όμορφη Γοτεφρείδη όταν εκείνη τον απάτησε με τον μοχθηρό νάνο Μπλουκ. Τέλος πάντων, ας πάμε στο ψητό.

Το ΣΚ που μας πέρασε έγινε ένας κακός χαμός με την φρέσκια εφημερίδα του εξαιρετικού (μέχρι το 2010) δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη και του πάλαι ποτέ υπερθεματιστή Γιάννη Βλαδίμηρου Καλογρίτσα Documento. Με μια ματιά στο πρωτοσέλιδό της ο παράτυπος αναγνώστης (δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι) διαπίστωνε  πως τα ονόματα της Φώφης Γεννηματά, του Γιώργου Παπανδρέου και του Θεόδωρου Πάγκαλου φιγουράρουν φαρδιά πλατιά στην εν λόγω λίστα. Μάλιστα, για να μην υπάρχει καμία σκιά αμφιβολίας, ο οκτάστηλος τίτλος «Τα πολιτικά ονόματα στη λίστα Μπόργιανς» συνοδευόταν από φωτογραφίες των τριών εν δυνάμει φοροφυγάδων

Επειδή λοιπόν εμείς κάνουμε ρεπορτάζ αποφάσισα να θυσιάσω δύο ευρώ για να διαβάσω τι ακριβώς γράφει η έγκριτη εφημερίδα. Εκεί (οποία έκπληξις…) διαπίστωσα πως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά από την πρώτη εντύπωση που σχηματίζεις κοιτάζοντας το πρωτοσέλιδο. Ήδη κάτω από τον βαρύγδουπο και προβοκατόρικο τίτλο διαβάζεις (με πολύ μικρότερα γράμματα φυσικά…) «PAPANDREOU, GENIMATAS (σ.σ με ένα νι, όπως ΓιάΝης), PAGALOU. Οι εισαγγελείς διερευνούν αν πρόκειται για τις γνωστές πολιτικές οικογένειες “. Στο ίδιο το άρθρο δε, μαθαίνουμε πως το όνομα Papandreou ενδεχομένως να ανήκει στην πρώην σύζυγο του Γιώργου, Ευανθία Ζησιμίδη Παπανδρέου μια και η οδός που αναφέρεται στη λίστα συμπίπτει με εκείνη της κατοικίας της δεύτερης. Ακόμα βέβαια και αν ισχύει αυτό, ο πρώην πρωθυπουργός δεν επιβαρύνεται με κάποια ανάμιξη. Εκτός αν μπούμε στη λογική της οικογενειακής ευθύνης η οποία μάλιστα θα επεκτείνεται και στις πρώην συζύγους.

Εν συνεχεία τα πράγματα γίνονται πιο διασκεδαστικά. Σε ό,τι αφορά το όνομα «Pagalou” η εφημερίδα ξεκαθαρίζει πως πρόκειται για γυναίκα αφού το επώνυμο είναι στη γενική (σ.σ. και πως ξέρουν πως δεν πρόκειται για Κύπριο, π.χ. τον Πάμπο Παγκάλου που ζει και εργάζεται στην Αραδίππου;) αλλά μάλλον σχετίζεται με τον Θεόδωρο καθώς η διεύθυνση στη λίστα εντοπίζεται στην Πλατεία Βικτωρίας και, σύμφωνα πάντα με την D, ο Πάγκαλος έχει δηλώσει στο πόθεν έσχες του ένα οικόπεδο (sic) στην περιοχή εκείνη. Είναι άλλωστε γνωστό πως η Βικτώρια είναι μια ερημιά με κάνα-δυο χαμόσπιτα και 3-4 «οικόπεδα». Άρα ο λογαριασμός ανήκει στον Πάγκαλο, τελεία και παύλα.

Τέλος, φτάνοντας στο όνομα Genimata  η κατάσταση ζορίζει επικίνδυνα. Η εφημερίδα αναγκάζεται να παραδεχτεί πως μια και η διεύθυνση στη λίστα αντιστοιχεί σε τράπεζα δεν υπάρχει καμιά  απολύτως ένδειξη πως δεν πρόκειται για συνωνυμία, καταλήγοντας ωστόσο πως η Φώφη είναι ύποπτη καθώς «υπήρξε τραπεζική υπάλληλος»! Φαντάζομαι πως αν έσκαγε μύτη στη λίστα κάνας Χειμωνάς  με έδρα τον Πειραιά η D θα έγραφε: «Είναι γνωστό άλλωστε πως ο Τομεάρχης Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ είναι ένθερμος οπαδός του Ολυμπιακού».

Εδώ θα μου πεις, φίλε αναγνώστη: «Καλά ρε Χειμωνά. Το άρθρο απλώς αναφέρει πως υπάρχουν στη λίστα τα συγκεκριμένα ονόματα. Τι ζόρι τραβάς; Που είναι η δυσφήμιση;»

Ναι αλλά για να διαπιστώσεις πως έχουμε να κάνουμε μόνο με ονόματα και πως από πουθενά δεν προκύπτει σύνδεση με τους συγκεκριμένους πολιτικούς πρέπει να αγοράσεις την εφημερίδα. Ή, στην καλύτερη, να διαβάσεις τα ψιλά γράμματα κάτω από τον πηχυαίο τίτλο και –κυρίως- την αυθαίρετη φωτογραφία των τριών πολιτικών. Στη συνείδηση του μέσου νεοέλληνα ο οποίος απλώς ρίχνει μια ματιά στα πρωτοσέλιδα στο ίντερνετ ή όπως αυτά κρέμονται στα περίπτερα Φώφη, ΓΑΠ και Πάγκαλος έχουν καταχωρηθεί ως φοροφυγάδες. Ως ανάλγητοι πολιτικοί που πρόδωσαν τη Μπατρίδα και έβγαλαν τα λεφτά τους έξω. Πανάρχαια μέθοδος λασπολογίας που συνηθίζουν οι μάστορες του είδους.

Η Documento απαριθμεί ως σήμερα τρία φύλλα.  Ήδη έχει επιτεθεί προσωπικά σε πέντε (στο πρώτο της φύλλο στον Άδωνη Γεωργιάδη, στο δεύτερο στον Γιάννη Στουρνάρα) πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό κυκλοφόρησε; Θα ξαναζήσουμε άραγε τις εποχές της «φωτογραφίας» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τους Nαζί και τα τρυφερά ενσταντανέ της Μιμής με τον Ζάχο Χατζηφωτίου; Brace yourselves!