Όταν η «δημοκρατία» οδηγεί στα άκρα

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι Πραγματικοί Δημοκράτες στη χώρα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που ο λαός σκίζει τα ρούχα του για τη Δημοκρατία, σαν την Ιταλία και την Αυστρία, αλλά έχω να καταθέσω ένα γεγονός- και δεν είναι το μόνο- για τους δημοκράτες, που φανερώνει τη διαφορά μεταξύ θεωρίας και υποκρισίας, και πράξης και πραγματικότητας:

Πρωί της 21ης Απριλίου 1967 και ενώ τα τάνκς έχουν καταλάβει την Αθήνα, καμιά δεκαριά νεαροί στην αρχή της οδού Ερμού σηκώνουν ένα αυτοσχέδιο αντιχουντικό πανώ, φωνάζουν συνθήματα κατά της χούντας και πριν προλάβουν στρατός και αστυνομία να τους πιάσουν, διαλύονται τρέχοντας.

Δεν ξέρω αν έχουν συνείδηση οι σημερινοί αναγνώστες, αλλά τότε οι δημοκρατικές νεολαίες Λαμπράκη (ΕΔΑ)  και ΕΔΗΝ (Ένωση Κέντρου) αριθμούσαν δεκάδες χιλιάδες μελών και υποστηρικτών. Αλλά, μόνο 10 (μπορεί και 12) βρέθηκαν εκεί, μπροστά στα τάνκς να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Τα λέω αυτά με δυό αφορμές. Πρώτα οι εκλογές στην Αυστρία δεν ήταν κανένας θρίαμβος της Δημοκρατίας επί της αντιδημοκρατικής ακροδεξιάς. Αντίθετα, ήταν μια έμπρακτη απόδειξη ότι η ακροδεξιά, η ρατσιστική εθνοκεντρική ακροδεξιά, που θέλει τα σύνορα κλειστά και τους πρόσφυγες εγκλωβισμένους στην Ελλάδα ή όπου αλλού να’ ναι, κερδίζει ψήφους και οπαδούς κι ας έχει συμβάλει στη δημιουργία των προσφύγων με την πώληση χιλιάδων όπλων και πυρομαχικών αυστριακής κατασκευής στις εισβολές σε Ιράκ , Συρία και Αφγανιστάν (πράγμα άγνωστο στον πολύ κόσμο) απ όπου έρχονται οι πρόσφυγες!

Κανένας σώφρων δεν μπορεί να θεωρήσει θρίαμβο της δημοκρατίας το 47% που πήρε ο νεοναζί υποψήφιος, με δεδομένο ότι οι Αυστριακοί ξέρουν πολύ καλά στο πετσί τους τι σημαίνει φασισμός και ναζισμός, με χιλιάδες θύματα και με παράδοση αντίστασης στη γερμανική κυριαρχία. Και κανένας σώφρων δεν μπορεί να μην προβληματίζεται και να μην ανησυχεί γι αυτό. Δεδομένου ότι οι φράχτες του Βίζεγκραντ και ο εγκλωβισμός των προσφύγων στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα αυτού του κλίματος. Αυτής της μεταστροφής λαών, όχι απλώς ηγεσιών.

Κάθε ένας που βλέπει την κατρακύλα της δημοκρατίας εδώ και δεκάδες χρόνια και τον ευτελισμό της από την κακομεταχείρισή της στα χέρια λαϊκιστών και πουλημένων ηγεσιών σε οικονομικά συμφέροντα δεν έχει παρά να ανησυχεί. Να ανησυχεί πολύ. Επειδή αυτή είναι η απειλή για την Ευρώπη και πάνω σ αυτή την απαξίωση της Δημοκρατίας και στην απομάκρυνση των απογοητευμένων πολιτών απ αυτήν έχουν πατήσει όλες οι νέες οικονομικές μορφές μαζικής κλοπής της περιουσίας των ευρωπαϊκών λαών (και των Αμερικανών) από οικονομικές και τυχοδιωκτικές ελίτ, που εύσχημα τις λέμε …«αγορές».

Η δεύτερη αφορμή έχει για έναυσμα ακριβώς την αντίθετη συμπεριφορά της υποτιθέμενης δημοκρατίας. Που μαρτυρά επίσης αντιδημοκρατία και γιγαντώνει την ακροδεξιά παρουσία. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στην επικίνδυνη φανφάρα του φαιδρού υπουργού Άμυνας της χώρας στο Καστελόριζο. Ένα θεατρικό παιχνίδι επαρχιώτικης έμπνευσης και αποτελέσματος, χωρίς καμιά σοβαρότητα.

Η Ελλάδα έχει στην πράξη ξεχασμένο το Καστελόριζο 12 μήνες το χρόνο. Οι κάτοικοί του ψωνίζουν από το Κας, απέναντι στην Τουρκία, ακόμα και τα λαχανικά τους κι εκεί πηγαίνουν και τα έκτακτα ιατρικά περιστατικά τους, γιατί αν περιμένουν από το ελληνικό κράτος και την έγνοια του την οικονομική και κοινωνική για τους ακρίτες δεν θα είχε μείνει ούτε ένας ζωντανός.

Όταν νοιάζεσαι για τα σύνορά σου νοιάζεσαι 365 μέρες το χρόνο με σχέδιο, όχι όποτε στη δώσει στο θυμικό και θέλεις να πουλήσεις εθνικοφροσύνη και ετοιμότητα για τις κάμερες της τηλεόρασης.

Σ αυτή, λοιπόν τη χτεσινή φιέστα, μαζί με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ πήγαν και βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε από τα ανάθεμα και τις καταγγελίες των δημοκράταρων της χώρας για «τη συμμετοχή των ακροδεξιών νεοναζί με τις μεγαλοϊδεατικές τους κορώνες» στην αποστολή, μαζί με τους υπόλοιπους βουλευτές, που είναι … υποδείγματα δημοκρατικών ιδεών σαν τους ακροδεξιούς του κ Καμένου των ΑΝΕΛ και τους οπαδούς της δικτατορίας του προλεταριάτου του ΣΥΡΙΖΑ!

Οι δήθεν δημοκράτες της χώρας πρέπει να εμπεδώσουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι νόμιμο κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο με βουλευτές εκλεγμένους από κομμάτι του λαού. Τους έχει δώσει αυτό το δικαίωμα η Δημοκρατία. Γιατί αυτή είναι η Δημοκρατία. Και αυτή είναι η διαφορά της από την ιδεολογία και την πρακτική της Χρυσής Αυγής, αλλά και η διαφορά της από κάθε άλλη ιδεολογία, που την πολεμάει στην πράξη και που δεν πιστεύει στην ίση συμμετοχή όλων στα κοινά, στα ίσα δικαιώματα και στις ίσες υποχρεώσεις όλων απέναντι σε ένα Σύνταγμα Ελευθεριών και νόμων ελεύθερων πολιτών.

Στη Δημοκρατία, λοιπόν συμμετέχουν και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, όσοι δεν είναι έκπτωτοι με νομικές αποφάσεις από δράσεις τους αντιδημοκρατικές και όσοι δεν είναι υπόδικοι ή κατάδικοι για πράξεις κατά της Δημοκρατίας. Κι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να συμμετέχουν στα κοινά, όπως κάθε άλλος εκλεγμένος ή όχι από το λαό.

Το σημαντικότερο, ακόμα και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής εξημερώνονται σε σχέση μ αυτό που ήταν (αγρίμια μπήκαν) μέσα από τη συμμετοχή τους στη διαδικασία της Δημοκρατίας όταν η διαδικασία είναι σοβαρή και δημοκρατική και όχι επιπόλαια και απαξιωτική για τη δημοκρατία. Που δυστυχώς είναι.

Επειδή αυτοί που υποτίθεται ότι ανήκουν και υπερασπίζονται τη δημοκρατία, δεν κάνουν τίποτε άλλο κάθε μέρα από το να την απαξιώνουν στην πράξη με την ιδιοτελή, απολίτιστη και ρατσιστική συμπεριφορά τους μέσα και έξω από τα όργανά της, με την αντιδημοκρατική και υποτελή σε συμφέροντα νομοθετική τους δραστηριότητα, με την αντιδημοκρατική στην πράξη πολιτική εύνοιας μειοψηφιών σε βάρος του κύριου όγκου του λαού. Κυρίως, με την παντελή έλλειψη γενναιότητας. Μικροί, θρασύδειλοι, αερολόγοι, δήθεν ατρόμητοι και στην πραγματικότητα φοβισμένα ανθρωπάκια. Από τη συμπεριφορά τους στο δρόμο και από τα έργα τους μέχρι την (μη) υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, που εκπροσωπούν.

Τα όπλα της Δημοκρατίας είναι οι νόμοι της. Και είναι ικανή  να υπερασπιστεί τον εαυτό της εφ όσον έχει δημοκράτες δικαστές και δημοκράτες στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Πάνω απ όλα, αν έχει γαλουχήσει ένα λαό με τις αξίες της για να την υπερασπίζεται κάθε μέρα και να την υπερασπιστεί αποτελεσματικά μια μέρα. Επειδή η Δημοκρατία δεν είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ. Είναι διαρκώς υπό υπεράσπιση και υπό βελτίωση.

Η Δημοκρατία, όμως, δεν είναι δεδομένη πουθενά. Και πουθενά δεν είναι παγιωμένη. Είναι πολίτευμα σε διαρκή εξέλιξη και γι αυτό εξαιρετικά ευάλωτη. Οι πολίτες της Δύσης βρίσκονται μπροστά σε μία καμπή. Καμπή δημοκρατική. Επειδή η δημοκρατία που είχαν πριν 60 χρόνια, όποια κι αν ήταν, στα χέρια επιδέξιων εκμεταλλευτών της ευτελίζεται χρόνο με το χρόνο και χώρα με τη χώρα.

Μετατρέπεται σε μια ολιγαρχία κεφαλαιούχων και λαϊκιστών με τη συνεργασία πρόθυμων κοντόψυχων και τυχοδιωκτών πολιτικών, που θριαμβεύουν χάρη στη διαρκή υποβάθμιση της παιδείας και της πολιτικής (όχι κομματικής) συνείδησης των λαών. Με απλά λόγια, χάρη στη διαρκή πολιτική και κοινωνική αποβλάκωση της πλειοψηφίας των λαών.

Οι λαοί, όμως, ευτυχώς, έχουν και κάτι ακόμα που τους σώζει και μπορεί να σώζει στο βάθος του χρόνου και τη Δημοκρατία: Το ένστικτο του φυσικού δικαίου. Το ένστικτο της αδικίας, που πάνω του γεννήθηκε ο νόμος, ο κανόνας, η κοινωνία, η Δημοκρατία.

Το Όχι των Ελλήνων, το Brexit των Βρετανών, ο Τράμπ των Αμερικάνων, το Όχι των Ιταλών είναι το ίδιο Όχι , όσο κι αν φαίνεται παράξενο. Όπως είπε πολύ εύστοχα ένας ανώνυμος στο Tweeter: Αν σήμερα Τρίτη μια κυβέρνηση έβαζε σε έναν δυτικό λαό σε δημοψήφισμα το ερώτημα αν είναι Τρίτη η απάντηση θα ήταν Όχι.

Οι λαοί της Δύσης, και ίσως όχι μόνο, ζουν στο πετσί τους την απατεωνιά ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος σε βάρος τους. Αισθάνονται ότι δεν ορίζουν τις κατ επίφαση πιά δημοκρατίες τους, με πρώτη τη δικτατορία των Βρυξελλών, που αποφασίζει χωρίς να εκλέγεται και χωρίς να ελέγχεται από τους λαούς. Με ένα ευρωκοινοβούλιο χωρίς ισχύ και μαριονέτα παρόμοια με τη διακοσμητική Βουλή του Λουδοβίκου του 16ου.

Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται και  οι φτωχοποιημένοι πρώην αστοί και μικροαστοί βράζουν, βλέποντας ότι όλο και περισσότεροι απατεώνες αυγατίζουν τα κέρδη τους από μια οικονομία καζίνο. Οι φτωχοποιούμενοι βράζουν οργισμένοι με την κατ επίφαση δημοκρατία τους. Και βράζουν κοιτώντας περισσότερο ακροδεξιά παρά ακροαριστερά. Αηδιασμένοι από τα κόμματά που κάποτε εκφράζανε τη φωνή τους.

Η Δημοκρατία της Δύσης δοκιμάζεται. Και φταίνε γι αυτό οι ταγοί της και οι υπηρέτες της. Που την απαξιώνουν κάθε μέρα. Ο λαός εκρήγνυται μ ένα «όχι» θυμικό, χωρίς σκέψη, κάθε φορά εδώ και δυό χρόνια. Και δεν θα φταίει αν μια μέρα εκραγεί από τα άκρα. Θα φταίνε αυτοί από τους κυβερνήτες που τον σπρώχνουν εκεί, απαξιώνοντας τη Δημοκρατία με την αντιδημοκρατία τους, με τη διεφθαρμένη πολιτική τους, με την περιφρόνηση των νόμων και της δικαιοσύνης. Με την περιφρόνηση του ίδιου του λαού, απ τον οποίο σιτίζονται και υπάρχουν μόνο για να τον αρμέγουν. Κι εδώ και σ όλη σχεδόν τη Δύση.

Οι λαοί είναι τυφλωμένοι από οργή. Και το τυφλωμένοι είναι πιο επικίνδυνο από την οργή.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης