Είναι ο Τσίπρας όμηρος του Καμμένου;

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι «53» του ΣΥΡΙΖΑ ξαναχτύπησαν. Το υπερπατριωτικό σόου Καμμένου στο Καστελόριζο, ακόνισε τα  δημοκρατικά τους ανακλαστικά.  Η Παρουσία της Χ.Α. ήταν η αφορμή για να αναρτήσουν  τη λαύρα ανακοίνωση τους.

Γράφουν ας πούμε «η επίσκεψη της κυβέρνησης μαζί με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στα ακριτικά νησιά ξεπλένουν ένα υπόδικο κόμμα με εγκληματική δράση».

Όμως η ένστασή τους ξεπερνάει τη Χ.Α. και επικεντρώνεται στον συγκυβερνήτη Πάνο, καθώς αναφέρουν:

«Ο συναγελασμός μαζί τους σε ένα σόου τόσο εύκολης όσο και πατριδοκάπηλης λογικής εντάσσεται στον τρόπο παραγωγής της πολιτικής που κυριαρχεί στην ακροδεξιά ατζέντα (…) Ακόμη, οι ψευτολεονταρισμοί και οι παράτες δε μπορούν να αποτελούν τον ενδεδειγμένο τρόπο άσκησης εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Στη κρίσιμη συγκυρία που βρισκόμαστε, με τον Ερντογάν να διαμορφώνει τους όρους και τις προϋποθέσεις ενός κράτους έκτακτης ανάγκης και να εκθέτει την ευρύτερη περιοχή σε αποσταθεροποίηση, τέτοιες ενέργειες είναι και επικίνδυνες».

Η νέα εμφάνιση των «53» (οι οποίοι, ελλείψει των λαφαζανικών, προσπαθούν να πλασαριστούν ως η αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ - μια αριστερή συνείδηση που τα ψηφίζει όλα, και απλώς ενίοτε κραυγάζει), φέρνει στην δημόσια συζήτηση  το γνωστό ερώτημα:

Πως είναι δυνατόν ένα αριστερό κόμμα να συγκυβερνά με ένα κόμμα κραυγαλέου θεατρινίστικου πατριωτισμού, θρησκόληπτων κατευθύνσεων και συντηρητικών  κοινωνικών ανοχών; Και μήπως, δεδομένης της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που διαθέτει η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί όμηρος των ΑΝΕΛ; Μήπως θα έπρεπε να απαγκιστρωθεί από αυτούς και να συγκυβερνήσει με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ) που είναι παραπλήσια δύναμη στην πολιτική γεωγραφία της χώρας;

Θεμιτά τα ερωτήματα για όσους είναι σίγουροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα, στο μέτρο βέβαια που έχουν απαντήσει τι σημαίνει στην εποχή μας αριστερό κόμμα. Δεν είναι δεδομένη η ερμηνεία.

Τα δύο κόμματα προσομοιάζουν σε κάτι  βασικό: Έχουν ενστερνιστεί, το καθένα από την δική του οπτική του,  μια εύκολη, απλοϊκή ερμηνεία των αιτιών της χρεοκοπίας μας αλλά και των  λύσεων που επιδέχεται. Τον καιρό που ο Καμμένος π.χ. παρουσιαζόταν στη Βουλή με μπλουζάκια και την στάμπα «Η Ελλάδα δεν πωλείται», ο Τσίπρας έδινε συνεντεύξεις υποστηρίζοντας ότι η επερχόμενη χρεοκοπία «είναι παραμύθι με δράκο» (για να φοβηθεί ο λαός και να συναινέσει στην υποδούλωσή του) .  

Και τα δυο κόμματα ενστερνίστηκαν τον συνωμοτικό μύθο ότι οι ξένοι ζήλεψαν την Ελλάδα που είναι «μαγαζί γωνία», και θέλησαν να της αρπάξουν τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους: τα πετρέλαιά της και τα νησιά της  - για να χτίσουν τα all inclusive ξενοδοχεία τους ή για να τα κάνουν αποικίες των συνταξιούχων τους, ή ακόμα για να πάρουν τις τράπεζές της, τότε που ο Τσίπρας παραινούσε τη Μέρκελ  go home, ώσπου βέβαια τις αφελλήνισε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, με την …καλύτερη διαπραγμάτευση όλων των εποχών (Μέχρι και τον ήλιο ήθελε… να μας κλέψει η Μέρκελ, όπως ακουγόταν τότε, με αφορμή  το πρόγραμμα  αιολικής ενέργειας που ναυάγησε, όπως κάθε τι στην Ελλάδα).

Ίδια συμπεριφορά επέδειξαν τα δύο κόμματα και στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ο κραυγαλέος  πατριωτισμός των ΑΝΕΛ και ο κραυγαλέος διεθνιστικός εθνομηδενισμός του ΣΥΡΙΖΑ, συναντήθηκαν σε μια κοινή συνιστώσα: Να ελεεινολογήσουν τους αντιπάλους τους ως προδότες, και άλλα εύηχα  που έχουμε αναφέρει κατά κόρον.

Ας  προσμετρηθεί επίσης, ότι όπως έχουμε αναφέρει στο liberal, η απόφαση συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων είχε «φιξαριστεί» πριν το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2013, άρα δεν επρόκειτο για μια συνεργασία έκτακτης ανάγκης.

Φυσικά τα δυο κόμματα έχουν διαφορές στις απόψεις τους στο θεσμικό εποικοδόμημα. Οι ΑΝΕΛ  π.χ. θέλουν η εκκλησία να έχει λόγο στα βιβλία, ο ΣΥΡΙΖΑ αρρωσταίνει και μόνο με την ιδέα, οι ΑΝΕΛ δεν θέλουν πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι της άκριτης λογικής όλοι άνθρωποι είναι, άρα όλοι χωράνε. Οι ΑΝΕΛ στο σπάσιμο της βιτρίνας μιας τράπεζας ή στη ρίψη μιας μολότοφ βλέπουν μια παραβατική, ποινική συμπεριφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ μια αντισυστημική εξεγερσιακή και αντικαπιταλιστική, δράση.

Αυτά και κάποια άλλα, όχι πολλά όμως, τους χωρίζουν. Τους ενώνει όμως, όπως προείπαμε η απλοϊκή, πρωτεϊκή  ερμηνεία των παραβλημάτων της χώρας  - αλλά και του σύγχρονου κόσμου.

Γι’ αυτό, κατά την ταπεινή μας άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι όμηρος των ΑΝΕΛ. Είναι το αντεστραμμένο είδωλό του. Η  συμπλήρωσή του.   

ΥΓ: Και κάνει λάθος η αντιπολίτευση που χρησιμεύει ως στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα κοινωνικής ευαισθησίας, όπως το σύμφωνο συμβίωσης ή περί ίσης μεταχείρισης στην εργασία – όπου «έλαμψε» ο κ. Κατσίκης. Είναι μεν  θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά η καθυστέρηση κάποιων μηνών στην ψήφισή τους δεν θα άλλαζε τη μοίρα των ενδιαφερομένων. Απλώς θα εξέθετε την κυβέρνηση των δύο.