Η μυωπία Τσίπρα και η χλεύη του Καμμένου…

Παραιτείται ο Κοτζιάς που δεν έκανε τίποτα το αντικανονικό. Και μένει στη θέση του ο Καμμένος, που έχει εκθέσει επανειλημμένα τον πρωθυπουργό. Και σήμερα χαμογελάει χαιρέκακα από την υπουργική καρέκλα. Θλιβερή εξέλιξη

Του Γιώργου Καρελιά  

Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να συμπεριφερθεί ένας υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα με κανονικό τρόπο. Ενας υπουργός που αισθάνεται ότι μένει ακάλυπτος από τον πρωθυπουργό και παραιτείται. Ετσι πρέπει να γίνεται. Αυτό έκανε ο Νίκος Κοτζιάς και ευτυχώς που το έκανε. 

Το θλιβερό είναι ότι αυτή η παραίτηση γίνεται υπό τα χάχανα του Πάνου Καμμένου. Και το ακόμα θλιβερότερο: ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποκτήσει υψηλό βαθμό πολιτικής μυωπίας και σε λίγο δεν θα βρίσκει γυαλιά, για να βλέπει λίγο πιο πέρα από τη μύτη του. 

Η παραίτηση Κοτζιά δεν αλλάζει κάτι στους κυβερνητικούς συσχετισμούς(ο παραιτηθείς υπουργός δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ), ούτε στον σχεδιασμό των δύο συνεταίρων (Τσίπρα- Καμμένου), για τον οποίο είπαμε στο προηγούμενο σημείωμα (εδώ). Όμως, μπορεί να αποδειχθεί καίριο λάθος στις επιλογές του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ. Διότι στέλνει λάθος μηνύματα. Ας τα δούμε αναλυτικά. 

Η σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τον σχηματισμό κυβέρνησης ήταν μονόδρομος πριν από τέσσερα χρόνια, αφού ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν θα μπορούσαν να συνεργαστούν με κόμματα του «παλαιού καθεστώτος», εν προκειμένω με το ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως, τον Σεπτέμβριο του 2015 και αφού ο κ. Τσίπρας είχε κάνει τη στροφή προς την Ευρώπη και τα Μνημόνια, κάλλιστα θα μπορούσε να συνεργαστεί με το νεόκοπο Ποτάμι, το οποίο δεν βαρυνόταν με παλιές κυβερνητικές αμαρτίες. Δεν έγινε και η συνέχιση της σύμπλευσης με τον Καμμένο ήταν αναγκαστική. 

Ο συνεταιρισμός αυτός είχε νόημα μέχρι πρότινος, όσο υπήρχε και ο στόχος «να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια». Μετά τον Αύγουστο άρχισε να φαίνεται ότι ο Καμμένος ήταν ένα βαρίδι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δε υπόθεση της Συμφωνίας των Πρεσπών το έκανε ασήκωτο. 

Η Συμφωνία αυτή δεν εντάσσεται στις άλλες, τόσες και τόσες, περιπτώσεις που οι ΑΝΕΛ έβγαιναν έξω από την κυβερνητική γραμμή και δεν ψήφιζαν κυβερνητικά νομοσχέδια. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον Πάνο Καμμένο. Γι’ αυτό και αντιμετώπιση του προβλήματος ήταν εξαρχής μυωπική εκ μέρους του πρωθυπουργού. Για τρεις λόγους: 

– Πρώτον, διότι είναι αδιανόητη η διαρκής- και προκλητικά επιδεικτική- διαφωνία υπουργού σε μια κορυφαία κυβερνητική επιλογή. Ο κ. Τσίπρας το επέτρεψε. 

– Δεύτερον, διότι είναι αδιανόητο ένας υπουργός να αναπτύσσει πρωτοβουλίες για να υπονομεύσει αυτήν την κορυφαία κυβερνητική επιλογή, όπως έκανε ο κ. Καμμένος στην Αμερική. Ο κ. Τσίπρας το ανέχτηκε. Και 

– Τρίτον, διότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν να περιμένουν τίποτα για το μέλλον από τον κ. Καμμένο. Είναι καμένο χαρτί. Αυτό το βλέπουν πολύ καλά όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στηλιτεύουν την στάση του κ. Καμένου, αλλά δεν το βλέπουν οι αμβλύωπες υπουργοί-φίλοι του κ. Καμμένου, οι οποίοι καίγονται για λίγους μήνες εξουσίας παραπάνω. Όμως, αυτήν την εξουσία δεν μπορεί να τους την στερήσει ο κ. Καμμένος, διότι δεν αντέχει να την στερήσει από τον ίδιον τον εαυτό του. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να παραιτείται ο Κοτζιάς, ο οποίος δεν έκανε τίποτα το αντικανονικό και να παραμένει στη θέση του ο Καμμένος, ο οποίος έχει εκθέσει επανειλημμένα τον Πρωθυπουργό. Και σήμερα χαμογελάει χαιρέκακα ξαπλωμένος στην υπουργική του καρέκλα. Τι απομένει; Ενας θαρραλέος ΣΥΡΙΖΑίος να μπουκάρει μια μέρα στο Mέγαρο Μαξίμου και να απαγγείλει στους ενοίκους του την εμβληματική φράση του Γεωργίου Παπανδρέου, ελαφρώς παραλλαγμένη για την περίσταση: Εγίναμεν η χλεύη των Καμμένων…    

Πόσα ξέρει ο Πάνος Καμμένος

Επικεφαλής στρατευμάτων είναι ο Πάνος Καμμένος, έριξε μια προειδοποιητική ρουκέτα ως προειδοποίηση. Την έριξε στο ιδιαίτερο γραφείο του Νίκου Κοτζιά, είπε κάτι ασαφές για «κακοδιαχείριση στο Υπουργείο Εξωτερικών», αναφέρθηκε σε «μυστικά κονδύλια» και ξέρει ότι αυτές οι λίγες λεξούλες θα κάνουν τη δουλίτσα τους, δηλαδή θα αμαυρώσουν τον Νίκο Κοτζιά.

Γράφει η Λώρη Κέζα

Είναι τακτική πολέμου την οποία ο Πάνος Καμμένος εφαρμόζει έχοντας κερδίσει μια μάχη, μια σημαντική μάχη, για να μην υποτιμήσουμε τη νίκη του στο υπουργικό συμβούλιο. Απασχολεί τους εχθρούς του σε ένα πεδίο που ο ίδιος επιλέγει και όλοι κατευθύνονται στο σημείο. Δεν είπε σε τι συνίσταται η κακοδιαχείριση.

Άλλο να έχει αγοράσει μαχητικά αεροπλάνα ένας υπουργός και να έχει ενθυλακώσει εκατομμύρια, άλλο να έχουν δοθεί δωράκια των είκοσι χιλιάδων από το γραφείο του, ξέρετε, δωράκια του τύπου «επιδοτούμε την εξωστρέφεια και επιλέγουμε κράτη όπου η ομογένεια είναι ισχυρή».

Με την αφηρημένη κατηγορία για κακοδιαχείριση κονδυλίων μπορούν όλοι να αντιδράσουν κατά το δοκούν. Ο πρόεδρος της Βουλής έκανε δήλωση, δεν ισχύουν κάτι τέτοια, ο Άδωνις Γεωργιάδης τιτίβισε, «προφανώς ο Πάνος ξέρει πολλά», άσχετα αν τα πολλά είναι σημαντικά ή ασήμαντα, ο Νικήτας Κακλαμάνης βγήκε στο γυαλί, είπε ότι η αντιπαράθεση έγινε προσωπική, με τούτα και με τ΄άλλα ο Πάνος Καμμένος πέτυχε αυτό που ήθελε, αντιπερισπασμό με ρουκέτα.

Αμείλικτα ερωτήματα ΚΙΝΑΛ και κεραυνοί για τα περί διαχείρισης μυστικών κονδυλίων στο υπουργικό συμβούλιο!

Το συμπέρασμα; Ας προσέχουν ποιους διαλέγουν όταν πάνε σε πολέμους. Ισχύει για όλους, για τους πρωθυπουργούς που διαλέγουν υπουργούς, για τους υπουργούς που διαλέγουν συνεργάτες. Όλοι έχουν τον κίνδυνο να εκτεθούν όταν δεν προσέχουν αυτήν την κρίσιμη πτυχή της διοίκησης. Σε αυτά πατάει ο υπουργός Άμυνας και προειδοποιεί, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιεί ότι και ο ίδιος είναι αποτέλεσμα μιας επιλογής που θα κριθεί ιστορικά.

Τραγέλαφος κατά φαντασίαν και μεταφορικά

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Διαβάζω στη χθεσινή «άποψη» (κύριο άρθρο) της «Εφ.Συν.» για το τρέχον (και μη φθάνον…) ζήτημα Καμμένου και των παρενεργειών του: «Είναι αλήθεια ότι αυτό το συμμαχικό σχήμα που κυβερνά τη χώρα είναι προϊόν αναγκαστικών καταστάσεων και συγκεκριμένα αυτών που δημιούργησε η μνημονιακή εποχή». Από όπου και αν προέκυψε «αυτό το συμμαχικό σχήμα που κυβερνά τη χώρα», όχι μόνο τώρα που οι αντιθέσεις ζωήρεψαν λόγω Μακεδονικού, αλλά από τη γέννησή του, μέσα από διάφορα κρίσιμα νομοσχέδια και τις επ’ αυτών τοποθετήσεις των ΑΝ.ΕΛΛ., αυτό το σχήμα ήταν –και παραμένει πιστεύω– ένας πολιτικός τραγέλαφος.

Τράγος και έλαφος ομού, κατά τα παλαιά λεξικά, ή ζώον κατά φαντασίαν πεπλασμένον. Στο πιο επιστημονικό, αυτά τα (μυθολογικά, και όχι μόνο στη δική μας μυθολογία, πολλά δανείστηκαν οι αρχαίοι από άλλες μυθολογίες και παραδόσεις) είδη ονομάζονται διαγενετικά (πολλά γένη διασταυρούμενα) πλάσματα της φαντασίας. Ή (και αυτό έχει σημασία στην περίπτωση που… εξετάζουμε) υβρίδια, που σημαίνει (έπαθα πλάκα με την ερμηνεία!): μικρές ύβρεις, δηλαδή βρισιές, προς τη φύση, επειδή παραβιάζει κανόνες διασταύρωσης ειδών και δημιουργεί τερατογενέσεις!

Φοβεροί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Οσα δεν χωρούσε η λογική ή ποθούσε η ψυχή και δεν έβρισκε, έμπαινε στη μέση η φαντασία και τα έκανε μύθους και όντα μυθικά· καλά ή κακά, σοβαρά ή γουστόζικα.

Ετσι γεννήθηκαν φανταστικά όντα διαγενετικά άπειρου αριθμού: Αρπυιες, Πήγασοι, Κένταυροι, Μέδουσες, Γοργόνες, Χίμαιρες, Μινώταυροι, Κέρβεροι, Λερναίες Υδρες, Σφίγγες… ατελείωτα. Πέρασαν και στον Αριστοφάνη και στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη και άλλους πολλούς. Στα δικά μας τώρα, τα τρέχοντα, εκτός του τραγέλαφου, ενδιαφέρον παρουσιάζει, νομίζω, κι ένα άλλο διαγενετικό υβρίδιο που λέγεται ιππαλεκτρυών, με σημερινή… ισοτιμία: αλογοκόκορας…

H Αθήνα που χάνουμε

Εντάξει, το «Κεντρικόν» ήταν επιχείρηση. Και έκλεισε τον κύκλο της. Οταν όμως μια επιχείρηση έχει συνδεθεί με την ιστορία της πόλης, το τέλος είναι πολύ πικρό. Ειδικά στην Αθήνα που θάβει με ανατριχιαστική επιμονή το κομψό παρελθόν της κάτω από τόνους μπετόν, κάτω από τόνους λησμονιάς        

Γράφει ο Κοσμάς Βίδος

Οταν παλαιότερα εργαζόμουν στο κέντρο της Αθήνας, έτρωγα αρκετές φορές, μαζί με συναδέλφους, στο «Ideal» της οδού Πανεπιστημίου ή στο «Κεντρικόν» της στοάς της οδού Κολοκοτρώνη. Ενίοτε, στην επιστροφή από το «Ideal» προς το γραφείο, μετά το μεσημεριανό διάλειμμα, αγοράζαμε λουκουμάδες από το «Αιγαίον» (πάλι επί της Πανεπιστημίου). Παιδί του περασμένου αιώνα, πρόλαβα τα ιστορικά αυτά στέκια της πρωτεύουσας ανοιχτά, να δεσπόζουν καθένα με τον τρόπο του όχι ως απλοί χώροι εστίασης αλλά ως τοπόσημα στο κέντρο της πρωτεύουσας. 

Το «Ideal» έκλεισε πρώτο, έπειτα από έναν σχεδόν αιώνα λειτουργίας. Το 2017 έβαλε λουκέτο το «Αιγαίον», με τον τελευταίο ιδιοκτήτη του να αναγγέλλει το γεγονός με μία λιτή ανακοίνωση: «Σχεδόν ένας αιώνας πέρασε! Το “Αιγαίον” κλείνει εδώ έναν κύκλο. Αισιοδοξούμε να γλυκάνουμε και πάλι τους πελάτες μας σε νέες συνθήκες στο προσεχές μέλλον!». 

Χθες μαθεύτηκε το κλείσιμο του «Κεντρικού», το οποίο είχε πρωτοανοίξει ως καφενείο το 1935. Ολα τα πράγματα θα μου πείτε, κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος τους. Το ίδιο και οι επιχειρήσεις που έχουν ιδιοκτήτη και ό,τι θέλει τις κάνει. Οταν όμως μια επιχείρηση έχει συνδέσει το όνομά της με την ιστορία μιας πόλης, ο «θάνατός» της μοιάζει ακόμα πιο πικρός. Ειδικά σε μια πόλη όπως η Αθήνα που έχει θρηνήσει δεκάδες τέτοιους «θανάτους», θάβοντας με ανατριχιαστική επιμονή το κομψό και τρυφερό παρελθόν της κάτω από τόνους μπετόν, κάτω από τόνους λησμονιάς. 

Κακά τα ψέματα, εμείς δεν καταφέραμε αυτό που κατάφεραν άλλες πρωτεύουσες και άλλες πόλεις της Ευρώπης, να διατηρήσουμε το χρώμα, την αίσθηση της παλιάς Αθήνας δημιουργώντας ένα όσο γίνεται πιο εκτεταμένο ιστορικό κέντρο πέρα από τη μικρή (και κακοσυντηρημένη) Πλάκα. Δεν τη σεβαστήκαμε την πόλη μας, κατά συνέπεια δεν σεβαστήκαμε και τα ιστορικά στέκια της που αλλού τα κρατούν ανοιχτά με νύχια και με δόντια. Το «Cafe Procope» στο Παρίσι λειτουργεί από το 1686. Το «Cafe Schwarzenberg» της Βιέννης λειτουργεί από τα τέλη του 19ου αιώνα, ως ένα μόνο από τα αιωνόβια καφέ μιας πόλης όπου η καθημερινή απόλαυση ενός ροφήματος ή ενός γλυκίσματος συνεπάγεται ένα ταξίδι στην πλούσια ιστορία της. To «Cafe Tambosi» εξυπηρετεί τους πελάτες του στο Μόναχο από το 1775. Και δεν είναι μόνο τα ιστορικά εστιατόρια και καφέ που σήμερα φιγουράρουν ως τουριστικές ατραξιόν παντού εκτός Ελλάδος, είναι και τα θέατρα (γεμάτο το Λονδίνο από σκηνές με ιστορία αιώνων) είναι και τα σπίτια επωνύμων, και τα παλιά βιβλιοπωλεία, και μια σειρά από κτίρια που έχουν γίνει μουσεία… 

Τι ανάλογο διαθέτει η Αθήνα πέραν του Αρχοντικού των Μπενιζέλων που αν δεν ενδιέφερε την Εκκλησία ως (πιθανή) οικία της Αγίας Φιλοθέης μπορεί και να μην είχε αναπαλαιωθεί ποτέ, και μερικών ακόμα κτιρίων που στέκονται όρθια σχεδόν από τύχη ή επειδή κάποιος «τρελός» έτυχε να ενδιαφερθεί; Γιατί αλήθεια εμείς ποτέ δεν επιδείξαμε τρυφερότητα και ενδιαφέρον για τα ιστορικά μας κτίρια ή τις ιστορικές επιχειρήσεις μας (καταστήματα, εργοστάσια, αποθήκες) που αφέθηκαν να κλείσουν, να ρημάξουν, να καταρρεύσουν; 

Ισως επειδή όπως και οι παππούδες μας που ήρθαν εδώ από ανάγκη για να βρουν δουλειές και με την ελπίδα ότι θα φύγουν, ποτέ και εμείς δεν αγαπήσαμε αυτή την πόλη σαν να είναι δικιά μας. Ισως επειδή μάθαμε να την αντιμετωπίζουμε, να τη μεταχειριζόμαστε αν όχι με μίσος σίγουρα με αδιαφορία. Και επειδή σχεδόν καμία δημόσια αρχή, καμία κυβέρνηση, κανένας πολιτικός από εκείνους που κράτησαν για ένα διάστημα την τύχη της Αθήνας στα χέρια τους δεν εκπόνησε ένα σοβαρό σχέδιο αναπαλαίωσης-ανάπλασης των ιστορικών περιοχών και του κέντρου. 

Χρησιμοποιώ τη λέξη «σχεδόν», έχοντας στο μυαλό μου μόνο τη Μελίνα Μερκούρη. Που, όσο και αν έχει γίνει της μόδας η υποτίμηση της προσφορά της (πολλά τα λόγια αμφισβήτησης και απαξίωσης που ακούω και διαβάζω), αν δεν είχε περάσει από τον πολιτικό στίβο φοβάμαι πως σήμερα δεν θα είχε μείνει όρθιο ούτε ένα διατηρητέο. 

Οπως αποχαιρετίσαμε και εξακολουθούμε να αποχαιρετούμε τα ιστορικά κτίρια μας, με την ίδια αδιαφορία αποχαιρετούμε και τις ιστορικές επιχειρήσεις της Αθήνας, από τα εστιατόρια ως τα θέατρά της. Αν το ήθελαν οι ιδιοκτήτες τους μπορεί και να τις διέσωζαν. Εχουν ευθύνη. Την ίδια στιγμή, αν ενδιαφερόταν και το κράτος, θεωρώντας πως εκτός από ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι μνημεία της πόλης τα οποία οφείλουμε να σεβαστούμε, μπορεί το λουκέτο να μην ήταν μονόδρομος. Μπορεί εστιατόρια όπως το «Ideal» και το «Κεντρικόν» να είχαν κηρυχθεί διατηρητέα. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, το παλιό «Βιβλιοπωλείο της Εστίας» στην οδό Σταδίου 32 (στοά Νικολούδη) και ο γειτονικός «Λουμίδης» με το διάσημο πατάρι του όπου σύχναζαν οι πνευματικοί άνθρωποι της Αθήνας, να ήταν μουσεία. Οπως, μουσεία μπορεί να ήταν σπίτια σαν το αρχοντικό στα Εξάρχεια όπου έζησε και αυτοκτόνησε ο Ναπολέων Λαπαθιώτης και που τώρα γκρεμίζονται εγκαταλειμμένα. Μπορεί, έξω από το μεγάλο σούπερ μάρκετ της οδού Πατησίων να μην ήταν σήμερα τοποθετημένη η πινακίδα που γράφει «Εδώ υπήρχε το Θέατρο Καλουτά», αλλά να υπήρχε ακόμα το Θέατρο Καλουτά.     

Που ψάχνει διάδοχο του Κοτζιά ο Τσίπρας

Του Σταύρου Λυγερού

Η επόμενη ημέρα της παραίτησης Κοτζιά βρίσκει την κυβέρνηση αναμφίβολα τραυματισμένη. Είναι ενδεικτικό ότι οι πρώτες προσπάθειες να βρεθεί διάδοχος για το υπουργείο Εξωτερικών δεν απέδωσαν. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε και χρόνος, το ανέλαβε ο ίδιος ο Τσίπρας, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει ούτε τον χρόνο, αλλά ούτε και την εξοικείωση με τις πολλές υποθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή την περίοδο στο διπλωματικό επίπεδο.

Το πρόβλημα είναι ακόμα οξύτερο, λόγω του γεγονότος ότι ο υφιστάμενος αναπληρωτής υπουργός είναι, επίσης, άσχετος με τα κεντρικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Ο Κατρούγκαλος είχε αρμοδιότητα τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τις οποίες και προσπαθούσε να μάθει. Είναι κοινό μυστικό στο υπουργείο, ωστόσο, ότι ο Κοτζιάς ήταν ακραία συγκεντρωτικός και δεν άφηνε κανέναν από την υπόλοιπη πολιτική ηγεσία να αναμιχθεί στα χωράφια του.

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, στο Μαξίμου ψάχνουν αντικαταστάτη. Η μία σκέψη είναι να βρεθεί πρόσωπο, το οποίο να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών. Το μόνο όνομα που έχει πέσει στο τραπέζι είναι αυτό του διοικητή της ΕΥΠ Ρουμπάτη, ο οποίος διαθέτει και τις απαραίτητες γνώσεις και τη σχετική εξοικείωση. Η επιλογή αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι θα γίνει ευμενώς δεκτή και στις δυτικές πρωτεύουσες. Από την άλλη έχει το μειονέκτημα ότι δεν υπάρχει διαθέσιμος διάδοχος για τη θέση του διοικητή της ΕΥΠ.

Κατά τις ίδιες πηγές, εάν δεν επιλεγεί η λύση Ρουμπάτη, ο Τσίπρας θα παραμείνει υπουργός Εξωτερικών, αλλά θα ορισθεί ένας ακόμα αναπληρωτής υπουργός με αρμοδιότητα τα κρίσιμα θέματα (ελληνοτουρκικά, Κυπριακό, Μακεδονικό, ελληνοαλβανικά, συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο κλπ). Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που να διαθέτει τις γνώσεις, την εμπειρία και το κύρος για να μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος δεν βρίσκεται.

Χωρίς εναλλακτικές

Στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας υπάρχουν κάποια πρόσωπα, τα οποία υπηρέτησαν για κάποιο διάστημα ως μέλη της πολιτικής ηγεσίας (Ξυδάκης, Αναγνωστοπούλου), αλλά για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν πληρούν ούτε στοιχειωδώς τις προδιαγραφές που θέτει το Μαξίμου. Μία πρόταση που έχει πέσει στο τραπέζι είναι να προωθηθεί ως αναπληρωτής υπουργός ο διπλωματικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Βαγγέλης Καλπαδάκης.

Ο Τσίπρας και το σύστημα του Μαξίμου τον εμπιστεύονται. Από την άλλη πλευρά, ως χαμηλόβαθμος διπλωμάτης καριέρας δεν διαθέτει ούτε το κύρος ούτε το πολιτικό εκτόπισμα να διευθύνει το υπουργείο. Εκτός αυτού, παραμένει στον ευρύτερο κύκλο το ερώτημσ, το οποίο προκαλεί το γεγονός ότι –τουλάχιστον μέχρι πρότινος– συζεί με μία Τουρκάλα διπλωμάτη.

Μία ακόμα λύση που εξετάζεται είναι να βρεθεί ένας έμπειρος εν ενεργεία ή επί τιμή πρέσβης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ερείσματα στη διπλωματική υπηρεσία, αλλά στα τρισήμισυ χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία είναι αρκετοί οι πρέσβεις που βρέθηκαν στον στενό κύκλο, αλλά μέσω Κοτζιά. Τέλος, μελετάται και η λύση προώθησης κάποιου καθηγητή, αλλά ούτε και σ’ αυτό το επίπεδο υπάρχουν προφανείς επιλογές.

Δεδομένου, όμως, ότι στην περιοχή μας διανύουμε περίοδο τεκτονικών αλλαγών στο γεωπολιτικό επίπεδο, αλλά και συγκεκριμένα ότι ο Κοτζιάς έχει “απλώσει πολύ τραχανά”, το κενό πρέπει να καλυφθεί το συντομότερο δυνατόν. Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας πιέζεται να επιλέξει ανάμεσα στις λύσεις που διαθέτει, έστω κι αν καμία από αυτές δεν είναι επαρκώς ικανοποιητική. Το ενδεχόμενο να πραγματοποιήσει κάποιο άνοιγμα σε προσωπικότητα που να μην βρίσκεται κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ έχει, επίσης, τεθεί στο τραπέζι, αλλά χωρίς και σ’ αυτό το επίπεδο να έχει υποδειχθεί μία προσωπικότητα, η οποία και να είναι αποδεκτή από το Μαξίμου και η ίδια να επιθυμεί την εμπλοκή της.  

Νέα Τουρκική πρόκληση: Δεσμεύουν με NAVTEX θαλάσσια περιοχή στην Ικαρία για άσκηση

Συνεχίζει τις προκλήσεις της στο Αιγαίο η Τουρκία και με νέα NAVTEX που εξέδωσε δεσμεύει για στρατιωτικές ασκήσεις την περιοχή νότια της Ικαρίας.

Συγκεκριμένα δεσμεύει, με την NAVTEX 1028/18, από τις 19 έως τις 23 Οκτώβρη μια μεγάλη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ικαρίας, Φούρνων και Πάτμου προκειμένου να γίνει ρυμούλκηση υποβρύχιας συσκευής από πλοίο του τουρκικού πολεμικού πλοίου. Πρόκειται για περιοχή που την ευθύνη για την έκδοση NAVTEX έχουν οι ελληνικές αρχές.

Συγκεκριμένα η Τουρκική NAVTEX αναφέρει:

Nav Warn : 1028/18 AEGEAN SEA TURKISH WARSHIP TOW UNDERWATER DEVICE, ON 19 OCT 18 1900Z TO 2300Z IN AREA BOUNDED BY; 37 08.29 N – 026 27.29 E 37 05.00 N – 026 08.59 E 37 23.59 N – 026 00.00 E 37 23.59 N – 026 03.59 E 37 27.00 N – 026 17.00 E CAUTION ADVISED

Η νέα πρόκληση της Άγκυρας και η ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, γίνεται λίγες ώρες μετά τις Τουρκικές ανακοινώσεις για την έξοδο του πλοίου «Μπαρμπαρός» για έρευνες σχετικά με κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Νοτιανατολική Μεσόγειο, με την Τουρκία να σβήνει το Καστελόριζο από το χάρτη.  

 imerodromos.gr  

Αμερικανόδουλη πολιτική και χωρίς Κοτζιά

Του Γεράσιμου Χολέβα

 Εάν ήταν ξαφνική ή όχι η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά θα αποδειχθεί σε λίγο διάστημα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Το σίγουρο είναι πως, με αφορμή την παραίτηση Κοτζιά και την αποδοχή της, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έκανε μια δήλωση προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς το εξωτερικό και τους καλούς …μας «συμμάχους» στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πέρα από την πρώτη ανάγνωση, που ήδη έχει αρχίσει να γράφεται, δηλαδή πως ο Τσίπρας επέλεξε Καμμένο αντί για Κοτζιά για να διατηρήσει την κυβέρνηση του υπάρχουν κι άλλες πλευρές στις εξελίξεις, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την παραίτηση του (πρώην πια) υπουργού Εξωτερικών.

Τι επέλεξε να πει ο Αλ. Τσίπρας, πέρα από την έκφραση «πόνου καρδιάς» για την αποδοχή της παραίτησης του Ν. Κοτζιά:

Αναλαμβάνει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών το επόμενο διάστημα, στέλνοντας «μήνυμα» ότι η «επιλογή» του αυτή «σηματοδοτεί την αποφασιστικότητά» του. Κι εξήγησε τι εννοεί: «να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου και να διασφαλίσω την επιτυχή ολοκλήρωση της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών».

Η απόφαση του να να αναλάβει το υπ. Εξωτερικών, είπε, είναι και «μία απόφαση με πολλαπλά μηνύματα, τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς το εσωτερικό και προς την κυβέρνησή».

Η απόφαση του, πρόσθεσε,  σηματοδοτεί πως δεν θα ανεχτεί «διγλωσσία από οποιονδήποτε και καμία προσωπική στρατηγική στην εθνική γραμμή της χώρας».

Παράλληλα, έστειλε μήνυμα «στους γείτονες μας» για να τους «ενθαρρύνει» για τη Συμφωνία των Πρεσπών, προτρέποντας τους «να προχωρήσουν με αποφασιστικότητα και με θάρρος, διότι δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία».

   Ορισμένες απλές παρατηρήσεις:

 Ο Ν. Κοτζιάς δεν εμπόδισε (ακριβώς το αντίθετο έκανε) τη σχέση της χώρας με τις ΗΠΑ. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση που κατείχε, αφού προώθησε και εξυπηρέτησε απόλυτα τις… ανάγκες της κυβέρνησης Τσίπρα με τους Αμερικανούς. Συνεπώς, η αποδοχή της παραίτησης δεν έγινε σίγουρα για τον… αντιαμερικανισμό του κ. Κοτζιά, ο οποίος, άλλωστε, έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στη συμφωνία του Πρεσπών. Μιλάμε για τη συμφωνία που θα κάνει τα πάντα (και από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών πια) ο πρωθυπουργός για την ολοκλήρωση της, όπως δήλωσε.

 Ανεξαρτήτως από την άποψη του καθενός για τη συμφωνία των Πρεσπών κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως η στιγμή της υπογραφής της δεν έχει άμεση σχέση με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Αυτονόητα πράγματα, αρκεί να παρακολουθήσει τις δηλώσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων αξιωματούχων. Με λίγα λόγια, η συμφωνία ήρθε και προωθήθηκε γιατί ήθελαν οι ΗΠΑ να έρθει, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους στα Βαλκάνια.

Στο εσωτερικό ο Αλ. Τσίπρας, παρόλο που ήταν πρόθυμος (και είναι) να υλοποιήσει τη συμφωνία, είχε (και έχει) να… αντιμετωπίσει και τον «μακεδονομάχο» Καμμένο, ο οποίος έπρεπε να απευθυνθεί και στο δικό του πολιτικό ακροατήριο. Μέχρι τώρα είχαν βρει τη «φόρμουλα» της αναμονής λόγω των διαδικασιών για τη συμφωνία των Πρεσπών στην ΠΓΔΜ. Παράλληλα, η καθυστέρηση και τα αποτελέσματα των διαδικασιών στην ΠΓΔΜ έδιναν χρόνο στη συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου να αφήσουν το θέμα για αργότερα. Ο χρόνος, όμως, περνάει και ο καλός πολιτικός φίλος του πρωθυπουργού και καλός σύμμαχος των ευρωατλαντικών συμφερόντων, Ζόραν Ζάεφ, αντιμετωπίζει προβλήματα για περάσει τη συμφωνία. Το γεγονός αυτό φέρνει δυσκολίες και στον Αλ. Τσίπρα απέναντι στους «συμμάχους». Βέβαια, έχει το επιχείρημα «εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε». Όλα τα παραπάνω αξιοποίησε ο Π. Καμμένος για να κρατάει και το πολιτικό του ακροατήριο του και τη συγκυβέρνηση.  Κι ενώ υπήρχε όλο αυτό το πολιτικό τοπίο ήρθε το ταξίδι του Π. Καμμένου στις ΗΠΑ, οι αντιδράσεις για αυτά που έταξε για τις βάσεις στην Ελλάδα, αλλά και το … άλλο σχέδιο για το θέμα της ΠΓΔΜ.

Πριν προχωρήσουμε να σημειώσουμε πως δεν νομίζουμε ότι υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να πιστεύει πως ο Καμμένος δεν είναι πολιτικός φίλος των ΗΠΑ (ποιος θα ξεχάσει τα πανηγύρια του για τον Τραμπ). Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πήγε στις ΗΠΑ και τα «έδωσε όλα» κι ήρθε μετά στην Ελλάδα να παίξει το εσωτερικό του χαρτί. Οι κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν γνωρίζουν πώς γίνεται η πολιτική, επιδίωξαν να μας πείσουν ότι ο Καμμένος έκανε… του κεφαλιού του, λες και πήγε στις ΗΠΑ ως τουρίστας και όχι υπουργός Εθνικής Άμυνας μιας χώρας.  Ο Π. Καμμένος έκανε εξωτερική πολιτική στις ΗΠΑ και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έγινε χωρίς ενημέρωση από τον πρωθυπουργό. Ιδιαίτερα, δε, μετά και τη σημερινή εξέλιξη όπου ο πρωθυπουργός στην «κόντρα» Κοτζιά – Καμμένου επέλεξε Καμμένο μάλλον (….άτυπα) ενέκρινε όσα είπε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας στις ΗΠΑ. Αν κάποιος, δε, θα μπορούσε να θεωρηθεί πως έχει «διγλωσσία» αυτός είναι ο Π. Καμμένος, αλλά ο Καμμένος έμεινε. Λέμε για τον Καμμένο που στηρίζει μια κυβέρνηση που προωθεί μια συμφωνία την οποία θέλει να ακυρώσει, απειλώντας μέχρι και πως θα ρίξει την κυβέρνηση…

Όσον για τον κ. Κοτζιά (με ό,τι σημαίνει η απαίτηση του να στηριχθεί από τον Τσίπρα απέναντι στον Καμμένο); «Καλή δουλειά» έκανε για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σε σχέση με τον αμερικανικό παράγοντα (τη συμφωνία των Πρεσπών και όχι μόνο), αλλά ο πρωθυπουργός αποφάσισε (κάτι θα ξέρει, κάτι θα εκτίμησε για να καταλήξει). Τι αποφάσισε; Την αμερικανική εξωτερική πολιτική μπορεί να την προωθήσει και μόνος του, χωρίς τον Κοτζιά, με συγκυβερνήτη τον Καμμένο μέχρι την επόμενη φάση που θα επανεκτιμήσουν ποιος χρειάζεται ποιον.

Πάντως, ένα είναι το σίγουρο. Οι ΗΠΑ έχουν βρει μια «συμμαχική» κυβέρνηση στην Ελλάδα, που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία τους. Το ήξεραν, βέβαια, πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας που κυβέρνησε είναι αμερικανόδουλο, αλλά τόσο καλή δουλειά μάλλον ούτε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι δεν την περίμεναν…

   Συμπέρασμα: Αμερικανόδουλη πολιτική και χωρίς Κοτζιά.   

«Φρένο» των εφοριών στην αναγκαστική ακινησία οχημάτων ως ανασφάλιστου

Από τις 12 Οκτωβρίου οι Εφορίες δεν κάνουν πλέον δεκτά αιτήματα φορολογουμένων περί θέσης του οχήματός τους σε αναγκαστική ακινησία, τα οποία υποβάλλονται με το δικαιολογητικό της παρακράτησης των στοιχείων κυκλοφορίας από την Τροχαία, λόγω κυκλοφορίας του οχήματος ως ανασφάλιστου.

Και αυτό διότι η παρακράτηση των στοιχείων οχήματος από την Τροχαία ανασφάλιστου οχήματος, δεν συνιστά λόγο ανωτέρας βίας για τη θέση οχήματος σε αναγκαστική ακινησία, με δεδομένο ότι τα στοιχεία κυκλοφορίας δύναται να επιστρέφονται στον κάτοχο ανά πάσα στιγμή, με την καταβολή του προβλεπόμενου προστίμου.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι, μεταξύ των περιπτώσεων που συνιστούν λόγο ανωτέρας βίας για τη θέση οχήματος σε αναγκαστική ακινησία συμπεριελήφθη και η περίπτωση «κατάσχεσης (υποχρεωτικής παρακράτησης) των στοιχείων κυκλοφορίας από αρμόδια δημόσια αρχή και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα όπως αυτό ορίζεται από διατάξεις νόμων», με  ενδεικτικό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης αυτό της υποχρεωτικής κατάσχεσης των στοιχείων από την Τροχαία για ορισμένο χρονικό διάστημα (2 έτη και σε υποτροπή για 3 έτη) για κυκλοφορία του οχήματος ως ανασφάλιστου.

Επισημαίνεται όμως ότι με βάση την ισχύουσα νομοθεσία δεν συνιστά λόγο ανωτέρας βίας για τη θέση οχήματος σε αναγκαστική ακινησία η από δημόσια αρχή αφαίρεση των στοιχείων κυκλοφορίας οχήματος, όταν αυτά μπορούν υπό προϋποθέσεις, όπως η άμεση καταβολή διοικητικού προστίμου ή η ολοκλήρωση του τεχνικού ελέγχου του οχήματος να επιστραφούν.

Ειδικά δε όταν η αφαιρεθείσα άδεια κυκλοφορίας του οχήματος μετά των κρατικών πινακίδων επιστρέφονται στον κύριο ή κάτοχο αυτού, με την προσκόμιση απόδειξης πληρωμής του κατά περίπτωση επιβληθέντος διοικητικού προστίμου και του σχετικού συμβολαίου ασφάλισης του οχήματος.

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι με βάση νεότερες οδηγίες της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων και επειδή έχει παρατηρηθεί κατάχρηση της δυνατότητας θέσης οχημάτων σε αναγκαστική ακινησία στις ΔΟΥ για λόγους που ανάγονται σε κατάσχεση/παρακράτηση των στοιχείων κυκλοφορίας από δημόσια αρχή, ακόμη και όταν η κατάσχεση/παρακράτηση αφορά σε χρονικό διάστημα μικρότερο του έτους (π.χ. 3, 6 ή 9 μηνών) τα σχετικά αιτήματα δεν γίνονται δεκτά, και αυτό ανεξαρτήτως του εάν αφορούν υποχρεωτική παρακράτηση για το χρονικό αυτό διάστημα ή αφορούν παρακράτηση που αίρεται με την καταβολή τυχόν προβλεπόμενου προστίμου ή προσκόμισης δελτίου τεχνικού ελέγχου κλπ.

naftemporiki.gr  

“Το αναγκαίο κακό”: Ο μικρός Αλέξης που υποκύπτει στους εκβιασμούς του Πάνου

Αυτά που ζούμε τις τελευταίες ημέρες στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας δεν έχουν ξαναγίνει.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ταξιδεύει ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης στις ΗΠΑ για να συναντηθεί με τον Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ και κάνει δηλώσεις ως πρόεδρος κόμματος για ζητήματα που άπτονται του Υπουργείου Εξωτερικών ματαιώνοντας με αυτό τον τρόπο πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών.

Γυρνά πίσω στην Ελλάδα και παρά τις αντιδράσεις τελικώς το οξύμωρο συνεχίζεται. Αυτός παραμένει στη θέση του και φεύγει ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς του οποίου τον ρόλο καπέλωσε.

 

Και μετά από όλα αυτά βγαίνει ο πρωθυπουργός και δηλώνει,“δε θα ανεκτώ καμία προσωπική στρατηγική και διγλωσσία”, όταν έχει αποδεχτεί την παραίτηση Κοτζιά και το “αναγκαίο κακό” της παραμονής Καμμένου στην κυβέρνηση παρά τις προσωπικές στρατηγικές και τη διγλωσσία.

Άραγε, ο πολίτης, τι πρέπει να καταλάβει από όλα αυτά; Αλλά το χειρότερο, τι πρέπει να καταλάβουν οι κυβερνήσεις άλλων χωρών όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας υποκύπτει διαρκώς σε εκβιασμούς και φαίνεται ανίκανος να συντονίσει ακόμη και τους πιο κοντινούς υπουργούς του;

http://agonaskritis.gr

Η σιωπή των πρώην, των νυν, των δήθεν

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Οπως πια είναι γνωστό, ο Ελληνας πρωθυπουργός κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πόσο εκθέτει τη χώρα ο υπουργός Αμυνας - σαν να μη συνέβη τίποτα! Ατάραχος, ασυγκίνητος. Η δουλειά να γίνεται... Και να διαμαρτυρήθηκαν πέντε-έξι στελέχη τι έγινε; Πιθανώς δεν βλέπει πέρα από τη [σηκωμένη] μύτη του, διότι αν έβλεπε θα αντιλαμβανόταν πόσο αναξιόπιστη και παρδαλή και αλλοπρόσαλλη δείχνει η κυβέρνησή του στα μάτια σοβαρών και νουνεχών ανθρώπων.

Αυτό δεν είναι κυβέρνηση, είναι μπάχαλο, ούτε καν καφενείο - ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει, άλλα λέει ο ένας υπουργός άλλα ο άλλος. Κάποιος ανεκδιήγητος, παλικαράς τάχα, ζητάει να πάνε στη φυλακή μερικοί νοματαίοι από τους έως πρόσφατα κυβερνήσαντες· και αντί να θορυβηθούν οι πλείστοι τουλάχιστον της κυβέρνησης, του επιτρέπουν, αντιθέτως, να συνεχίζει τις ανατριχιαστικές αδολεσχίες του, επικίνδυνες εντούτοις, αλλά, έλα μωρέ, τι έγινε;

Σου έρχεται να κόψεις τις φλέβες με όλη αυτή την ηχηρή σιωπή εκ μέρους αριστερών ή πρώην αριστερών ή δήθεν αριστερών ή όπως θέλει τους χαρακτηρίζει κανείς. Από τις διαρροές έγινε γνωστό ότι ο μόνος που αντέδρασε στο υπουργικό συμβούλιο για τα καμμενικά καπρίτσια ήταν ο υπουργός Εξωτερικών - και αυτός προφανώς όχι για ιδεολογικούς λόγους ή για λόγους ιεραρχίας και αξιοπρέπειας [οι έννοιες ιεραρχία και αξιοπρέπεια είναι δικές τους, συστημικές και όχι βεβαίως όπως πρωτοδιατυπώθηκαν].

Πιθανώς να εθίγη ο κύριος αυτός υπουργός επειδή ένας δεξιός που ήρθε από το πουθενά [αλήθεια, αυτός από πού ήρθε;] ιδιοποιήθηκε (;) την ιδιότητά του και εμφανίστηκε ως υπουργός Εξωτερικών στη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, παρακαλώ. Ο Καμμένος τον παραμέρισε, τον υπερκέρασε, αδιαφόρησε για το τι κάνει ή ποιος είναι ο Κοτζιάς. Η μόνη αντίδραση λοιπόν προέκυψε για λόγους ανταγωνιστικούς, από λόγους εξουσίας.

Είναι κατανοητό πλέον ότι ο πρωθυπουργός έχει διοικητικές ικανότητες, ξέρει να ηνιοχεύει και να μεταπείθει οποιονδήποτε τολμάει να δείξει και μόνο ότι μπορεί να αρθρώσει διαφορετικό από τον δικό του λόγο, τον λόγο της αυλής του. Εχουν και οι αριστεροί αυλή, άλλο και τούτο - να ήταν το μόνο. Και τι λόγος: «Να θρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας».

Να τους θρέψουμε μπας και ησυχάσουμε· η γλώσσα είναι το λιγότερο, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι καλός κανείς ηγέτης όταν μιλάει καλά τη μητρική του γλώσσα, διότι δείχνει ότι αφουγκράζεται την ψυχή της χώρας του και δεν αρκείται στο να ακούει μόνο τις οικονομίστικες [ακατ]ανοησίες των καιρών [και των συστημάτων].

Το σπουδαίο είναι ότι όλα αυτά περνάνε σχεδόν απαρατήρητα· εάν κάποιος τα παρατηρεί και τα αναδεικνύει, ε, σιγά, είναι γραφικός και ασχολείται με τα τετριμμένα και όχι με την ουσία [τρομάρα τους]. Μες στην αδράνεια και την απάθεια φυτρώνει ο λαϊκισμός και μέσα στον κυνισμό αναπτύσσονται συμπεριφορές [μήπως και ιδεολογίες;] που, εν καιρώ, δεν ελέγχονται. Χρειάζεται, άρα, προσοχή από πολλούς - και όχι από λίγους. Καλή [πρέπει να] είναι η εξουσία, μην, όμως, ισοπεδωθούν όλα στην προσπάθεια διατήρησής της. Πώς μετά θα ορθωθεί η κοινωνία και η πολιτεία [διότι κι αυτήν θα την πνίξει η σκόνη της ισοπέδωσης]; Είναι ένα θεματάκι.   

Το παρασκήνιο της παραίτησης Κοτζιά

Η παραίτηση Κοτζιά δεν ήταν «κλειδωμένη», ούτε αμετάκλητη έως σήμερα το πρωί. Ο, πρώην πλέον,  υπουργός Εξωτερικών διαμήνυε μεν από χθες το βράδυ, και μετά την εκρηκτική σύγκρουσή του με τον Πάνο Καμμένο στο υπουργικό συμβούλιο, ότι σκέφτεται ακόμη και την παραίτηση, εκείνο ωστόσο που κυρίως επεδίωκε ήταν μια κίνηση από την πλευρά του πρωθυπουργού – μια κίνηση στήριξης και κάλυψής του, όπως τουλάχιστον εννοούσε αυτήν την κάλυψη ο Νίκος Κοτζιάς.

Αντί της πρωθυπουργικής κίνησης ωστόσο, ήρθε η πρωινή δήλωση – μήνυμα του κυβερνητικού εκπροσώπου: «Οποιος δυσφορεί, μπορεί να κατέβει από το τρένο» είπε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, κι αυτή η δήλωση αποτέλεσε και τον επιταχυντή των εξελίξεων.

Είχε προηγηθεί ένα δωδεκάωρο σκληρό παρασκήνιο με τον Νίκο Κοτζιά να δηλώνει σε όλους τους συνομιλητές του – από τους συνεργάτες του έως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας – προσβεβλημένος από το γεγονός ότι, όπως ο ίδιος τουλάχιστον θεωρούσε, ο πρωθυπουργός δεν τον κάλυψε στο υπουργικό συμβούλιο όταν δέχθηκε τις κατηγορίες του Πάνου Καμμένου για κακοδιαχείριση των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών. «Ανάμεσα στον υβριστή και σε εμένα, ο Τσίπρας επέλεξε τον υβριστή», είπε σε συνεργάτες του. Ανάλογη κάλυψη θεωρεί ότι δεν έλαβε ούτε όταν ο ίδιος έθεσε ζήτημα προσωπικών στρατηγικών του υπουργού Αμυνας σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και τον κατηγόρησε ότι με τις δηλώσεις του στις ΗΠΑ περί «Plan B» στο Μακεδονικό προκάλεσε ζημιά στην χώρα.

Η οργή Κοτζιά επεκτάθηκε και την πυροσβεστική στάση που επέλεξαν άλλοι κορυφαίοι υπουργοί, ανάμεσά τους ο Νίκος Παππάς και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. «Εβαλαν στο ίδιο τσουβάλι εμένα και τον συκοφάντη» φέρεται να είπε, ενώ σε όλες τις συνομιλίες που είχε ανέδειξε σε μείζον πολιτικό ζήτημα το θέμα της διαφάνειας στα μυστικά κονδύλια.

Όπως υποστηρίζουν συνεργάτες του, ο Νίκος Κοτζιάς είχε ζητήσει εδώ και καιρό από τον πρωθυπουργό να ελέγχονται από τη Βουλή τα μυστικά κονδύλια που διαχειρίζονται όλα τα υπουργεία, ανάμεσά τους και το Αμυνας, όπως γίνεται με τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών. Χθες επανέφερε το θέμα στο υπουργικό συμβούλιο για να ακολουθήσει η επίθεση του Πάνου Καμμένου εναντίον του και οι βολές του υπουργού Αμυνας για κακοδιαχείριση στο υπουργείο Εξωτερικών.

Ενδεικτικό της έκτασης που δόθηκε στο συγκεκριμένο ζήτημα και του μπαράζ διαρροών που ακολούθησε την χθεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, είναι πως το θέμα της σύγκρουσης για τα μυστικά κονδύλια αποκάλυψε πρώτος δημοσίως ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής της ΝΔ Νικήτας Κακλαμάνης σήμερα το πρωί σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, και πριν έρθει η παρέμβαση του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Ακριβώς αυτό το μπαράζ φημών και διαρροών προκάλεσε οργή στο Μαξίμου, το οποίο θεώρησε ότι τορπιλίζεται εκ των έσω η κεντρική επιλογή του πρωθυπουργού για «κατευνασμό» στο μέτωπο με τους ΑΝΕΛ ως προς το θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών. Το αρνητικό κλίμα τροφοδότησαν περαιτέρω και δημοσιεύματα σε ιστοσελίδες που διάκεινται φιλικά προς τον πρώην υπουργό Εξωτερικών – δημοσιεύματα, τα οποία επεσήμαναν με έμφαση πως ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι μεμονωμένος βουλευτής αλλά ηγείται της κίνησης «Πράττω» στην οποία μετέχουν δύο ακόμη βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο Νίκος Τόσκας και η Γεωργία Γενιά. Μία εξ αυτών των ιστοσελίδων, μάλιστα, έγραψε πως η κίνηση «Πράττω» αριθμεί πλέον πέντε κοινοβουλευτικά μέλη καθώς έχουν προσχωρήσει σ’ αυτήν δύο ακόμη βουλευτές.

«Ομηρίες και εκβιασμοί δεν υπάρχουν, όποιος θέλει μένει κι όποιος θέλει φεύγει», ήταν το σχόλιο που έκανε στο Tvxs.gr, εντός αυτού του κλίματος, κυβερνητική πηγή – ένα μήνυμα που, κατά τις πληροφορίες, είχε φθάσει από νωρίς το πρωί και στον ίδιο τον Νίκο Κοτζιά.

Ακολούθησαν, ωστόσο, νέες διαρροές από συνεργάτες του υπουργού Εξωτερικών σύμφωνα με τις οποίες ο Νίκος Κοτζιάς είχε έτοιμη την παραίτησή του την οποία και σκόπευε να υποβάλει μετά από 48 ώρες – ήτοι μετά το τέλος της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής των Βρυξελλών – εάν έως τότε δεν υπήρχε κάποια κίνηση από την πλευρά του πρωθυπουργού.

Η απάντηση ήρθε με την δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου περί «καθόδου από το τρένο» και όλα έκλεισαν κάπου εκεί. Ο Νίκος Κοτζιάς υπέβαλε την παραίτησή του, και ο πρωθυπουργός την έκανε άμεσα αποδεκτή ανακοινώνοντας ότι αναλαμβάνει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών. Οι εξελίξεις, δε, ήταν τόσο γρήγορες και συνοπτικές, ώστε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος που βρισκόταν ήδη στο αεροδρόμιο για να αναχωρήσει μαζί με τον πρωθυπουργό για την σύνοδο κορυφής, ακύρωσε το ταξίδι και επέστρεψε στο υπουργείο Εξωτερικών προκειμένου να βρίσκεται στην Αθήνα κατά το διήμερο της απουσίας του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες…

tvxs.gr

Κοτζιάς και Καμμένος … παρακολουθούν τις τουρκικές βόλτες στο Καστελόριζο

Του Δημήτρη Μηλάκα

Χτες – κατά τη διάρκεια του υπουργικού συμβουλίου- εμφανίστηκε στην επιφάνεια η ρωγμή που προκαλεί στην κυβέρνηση η σύγκρουση δυο εκρηκτικών προσωπικοτήτων, των υπουργών εξωτερικών και άμυνας. Λίγο αργότερα από την εκδήλωση αυτής της σύγκρουσης, ανακοινώθηκε από την Αγκυρα ότι στην επιφάνεια των θαλάσσιων περιοχών νότια του Καστελόριζου θα πλέουν από τις 17 του μηνός μέχρι και τον Φλεβάρη τουρκικά ερευνητικά πλοία, συνοδευόμενα από τουρκικά πολεμικά τα οποία θα ασκούνται στην συγκεκριμένη περιοχή.

Οι τουρκικές ανακοινώσεις αφορούν σε μια περιοχή νότια του Καστελόριζου και δυτικά της Κύπρου, στο σημείο όπου θα μπορούσαν να συναντηθούν, αν η Ελλάδα ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της οι ΑΟΖ Ελλάδας- Κύπρου- Αιγύπτου. Στόχος των τουρκικών ερευνών είναι να υπογραμμιστεί η έμπρακτη αμφισβήτηση του ελληνικού δικαιώματος σε ΑΟΖ στην περιοχή με βάση υπολογισμού την ύπαρξη του Καστελόριζου στην ελληνική επικράτεια.

Επίσης, εδώ και μερικές ημέρες έχει γίνει γνωστό από την Αγκυρα πως στις 29 του μηνός θα ξεκινήσουν οι έρευνες- με ιδιόκτητα γεωτρύπανα- της τουρκικής κρατικής πετρελαϊκής εταιρίας στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Το ποντίκι από χτες σημείωνε O Ερντογάν ετοιμάζει «ζαριά» στην Ανατολική Μεσόγειο ότι οι Τουρκικές κινήσεις θέτουν την ελληνική κυβέρνηση ενώπιον πιθανών και οδυνηρών στην απάντησή τους ερωτημάτων:

— Ποια θα είναι η ελληνική αντίδραση στην περίπτωση που τουρκικό ερευνητικό σκάφος με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών πλοίων επιχειρήσει έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές όπου το Καστελόριζο επηρεάζει υπέρ της Ελλάδας τα δικαιώματα Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης;

— Είναι αρκετές , σε μια τέτοια περίπτωση, οι διπλωματικές αντιδράσεις ή θα απαιτηθεί και στρατιωτική κινητοποίηση;

— Ποια θα είναι η συμπαράσταση , πέρα από το διπλωματικό επίπεδο, που μπορεί να αναμένει η Αθήνα από την ΕΕ και την Ουάσιγκτον (αλλά και τις χώρες τις περιοχής, Ισραήλ και Αίγυπτο, με τις οποίες έχει προχωρήσει σε συμφωνίες συνεργασίας;

Είναι προφανές ότι τα ερωτήματα αυτά ήδη διατυπώνονται πολύ νωρίτερα απ όσο θα μπορούσε μα περιμένει κανείς. Προφανές επίσης είναι ότι σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν μπορεί να δώσει μια κυβέρνηση μέσα στην οποία ο υπουργός εξωτερικών σφάζεται με τον υπουργό άμυνας για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος των Αμερικάνων…