Τραγέλαφος κατά φαντασίαν και μεταφορικά

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Διαβάζω στη χθεσινή «άποψη» (κύριο άρθρο) της «Εφ.Συν.» για το τρέχον (και μη φθάνον…) ζήτημα Καμμένου και των παρενεργειών του: «Είναι αλήθεια ότι αυτό το συμμαχικό σχήμα που κυβερνά τη χώρα είναι προϊόν αναγκαστικών καταστάσεων και συγκεκριμένα αυτών που δημιούργησε η μνημονιακή εποχή». Από όπου και αν προέκυψε «αυτό το συμμαχικό σχήμα που κυβερνά τη χώρα», όχι μόνο τώρα που οι αντιθέσεις ζωήρεψαν λόγω Μακεδονικού, αλλά από τη γέννησή του, μέσα από διάφορα κρίσιμα νομοσχέδια και τις επ’ αυτών τοποθετήσεις των ΑΝ.ΕΛΛ., αυτό το σχήμα ήταν –και παραμένει πιστεύω– ένας πολιτικός τραγέλαφος.

Τράγος και έλαφος ομού, κατά τα παλαιά λεξικά, ή ζώον κατά φαντασίαν πεπλασμένον. Στο πιο επιστημονικό, αυτά τα (μυθολογικά, και όχι μόνο στη δική μας μυθολογία, πολλά δανείστηκαν οι αρχαίοι από άλλες μυθολογίες και παραδόσεις) είδη ονομάζονται διαγενετικά (πολλά γένη διασταυρούμενα) πλάσματα της φαντασίας. Ή (και αυτό έχει σημασία στην περίπτωση που… εξετάζουμε) υβρίδια, που σημαίνει (έπαθα πλάκα με την ερμηνεία!): μικρές ύβρεις, δηλαδή βρισιές, προς τη φύση, επειδή παραβιάζει κανόνες διασταύρωσης ειδών και δημιουργεί τερατογενέσεις!

Φοβεροί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Οσα δεν χωρούσε η λογική ή ποθούσε η ψυχή και δεν έβρισκε, έμπαινε στη μέση η φαντασία και τα έκανε μύθους και όντα μυθικά· καλά ή κακά, σοβαρά ή γουστόζικα.

Ετσι γεννήθηκαν φανταστικά όντα διαγενετικά άπειρου αριθμού: Αρπυιες, Πήγασοι, Κένταυροι, Μέδουσες, Γοργόνες, Χίμαιρες, Μινώταυροι, Κέρβεροι, Λερναίες Υδρες, Σφίγγες… ατελείωτα. Πέρασαν και στον Αριστοφάνη και στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη και άλλους πολλούς. Στα δικά μας τώρα, τα τρέχοντα, εκτός του τραγέλαφου, ενδιαφέρον παρουσιάζει, νομίζω, κι ένα άλλο διαγενετικό υβρίδιο που λέγεται ιππαλεκτρυών, με σημερινή… ισοτιμία: αλογοκόκορας…