Η σιωπή των πρώην, των νυν, των δήθεν

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Οπως πια είναι γνωστό, ο Ελληνας πρωθυπουργός κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πόσο εκθέτει τη χώρα ο υπουργός Αμυνας - σαν να μη συνέβη τίποτα! Ατάραχος, ασυγκίνητος. Η δουλειά να γίνεται... Και να διαμαρτυρήθηκαν πέντε-έξι στελέχη τι έγινε; Πιθανώς δεν βλέπει πέρα από τη [σηκωμένη] μύτη του, διότι αν έβλεπε θα αντιλαμβανόταν πόσο αναξιόπιστη και παρδαλή και αλλοπρόσαλλη δείχνει η κυβέρνησή του στα μάτια σοβαρών και νουνεχών ανθρώπων.

Αυτό δεν είναι κυβέρνηση, είναι μπάχαλο, ούτε καν καφενείο - ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει, άλλα λέει ο ένας υπουργός άλλα ο άλλος. Κάποιος ανεκδιήγητος, παλικαράς τάχα, ζητάει να πάνε στη φυλακή μερικοί νοματαίοι από τους έως πρόσφατα κυβερνήσαντες· και αντί να θορυβηθούν οι πλείστοι τουλάχιστον της κυβέρνησης, του επιτρέπουν, αντιθέτως, να συνεχίζει τις ανατριχιαστικές αδολεσχίες του, επικίνδυνες εντούτοις, αλλά, έλα μωρέ, τι έγινε;

Σου έρχεται να κόψεις τις φλέβες με όλη αυτή την ηχηρή σιωπή εκ μέρους αριστερών ή πρώην αριστερών ή δήθεν αριστερών ή όπως θέλει τους χαρακτηρίζει κανείς. Από τις διαρροές έγινε γνωστό ότι ο μόνος που αντέδρασε στο υπουργικό συμβούλιο για τα καμμενικά καπρίτσια ήταν ο υπουργός Εξωτερικών - και αυτός προφανώς όχι για ιδεολογικούς λόγους ή για λόγους ιεραρχίας και αξιοπρέπειας [οι έννοιες ιεραρχία και αξιοπρέπεια είναι δικές τους, συστημικές και όχι βεβαίως όπως πρωτοδιατυπώθηκαν].

Πιθανώς να εθίγη ο κύριος αυτός υπουργός επειδή ένας δεξιός που ήρθε από το πουθενά [αλήθεια, αυτός από πού ήρθε;] ιδιοποιήθηκε (;) την ιδιότητά του και εμφανίστηκε ως υπουργός Εξωτερικών στη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, παρακαλώ. Ο Καμμένος τον παραμέρισε, τον υπερκέρασε, αδιαφόρησε για το τι κάνει ή ποιος είναι ο Κοτζιάς. Η μόνη αντίδραση λοιπόν προέκυψε για λόγους ανταγωνιστικούς, από λόγους εξουσίας.

Είναι κατανοητό πλέον ότι ο πρωθυπουργός έχει διοικητικές ικανότητες, ξέρει να ηνιοχεύει και να μεταπείθει οποιονδήποτε τολμάει να δείξει και μόνο ότι μπορεί να αρθρώσει διαφορετικό από τον δικό του λόγο, τον λόγο της αυλής του. Εχουν και οι αριστεροί αυλή, άλλο και τούτο - να ήταν το μόνο. Και τι λόγος: «Να θρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας».

Να τους θρέψουμε μπας και ησυχάσουμε· η γλώσσα είναι το λιγότερο, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι καλός κανείς ηγέτης όταν μιλάει καλά τη μητρική του γλώσσα, διότι δείχνει ότι αφουγκράζεται την ψυχή της χώρας του και δεν αρκείται στο να ακούει μόνο τις οικονομίστικες [ακατ]ανοησίες των καιρών [και των συστημάτων].

Το σπουδαίο είναι ότι όλα αυτά περνάνε σχεδόν απαρατήρητα· εάν κάποιος τα παρατηρεί και τα αναδεικνύει, ε, σιγά, είναι γραφικός και ασχολείται με τα τετριμμένα και όχι με την ουσία [τρομάρα τους]. Μες στην αδράνεια και την απάθεια φυτρώνει ο λαϊκισμός και μέσα στον κυνισμό αναπτύσσονται συμπεριφορές [μήπως και ιδεολογίες;] που, εν καιρώ, δεν ελέγχονται. Χρειάζεται, άρα, προσοχή από πολλούς - και όχι από λίγους. Καλή [πρέπει να] είναι η εξουσία, μην, όμως, ισοπεδωθούν όλα στην προσπάθεια διατήρησής της. Πώς μετά θα ορθωθεί η κοινωνία και η πολιτεία [διότι κι αυτήν θα την πνίξει η σκόνη της ισοπέδωσης]; Είναι ένα θεματάκι.