Όταν ξεχάστηκε η «σεισάχθεια»

Τέσσερα εκατομμύρια πολίτες χρωστούν 182 δισεκατομμύρια ευρώ στην εφορία και 35 δισεκατομμύρια σε ασφαλιστικά ταμεία. Την ίδια ώρα τα «κόκκινα» δάνεια αγγίζουν τα 88 δισεκατομμύρια ευρώ.

Γράφει η Λώρη Κέζα

Τί έλεγε Σύριζα προκειμένου να εκλεγεί; Ότι θα τα διαγράψει όλα, «σεισάχθεια» ήταν το σύνθημα και «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Να αποδεχτούμε ότι για τις τράπεζες είναι δύσκολο να αποφασίσει, είναι ιδιωτικά μαγαζιά. Για τους φόρους όμως είναι όλα θέμα υπουργικών αποφάσεων.

Το υπουργείο Οικονομικών σχεδιάζει αποπληρωμή των χρεών με 120 δόσεις. Δηλαδή η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εφαρμόσει την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά. Τα θυμόμαστε, τότε η που Νέα Δημοκρατία ήθελε ρύθμιση οφειλών αλλά οι δανειστές έλεγαν ότι στην ρύθμιση υπάγονται και «οι έχοντες». Η βασική ιδέα της τότε κυβέρνησης ήταν να αρχίσουν να μπαίνουν λεφτά στο δημόσιο ταμείο, η βασική ιδέα των δανειστών ήταν ότι ένας διαμερισματούχος ή όποιος έχει πατρικό σπίτι στο χωριό θα πρέπει να το πουλήσει για τα ξεχρεώσει χρέος ας πούμε των 30.000, το οποίο είχε φτάσει σε αυτό το ύψος από τα πρόστιμα.

Υποτίθεται ότι η πρώτη-φορά-αριστερά θα τα διέγραφε όλα αυτά τα χρέη, τα θεωρούσε άδικα, τα θεωρούσε πνιγμό των μικρομεσαίων, τα θεωρούσε αμελητέα στη γενική οικονομική εικόνα εξ ου και διέδιδε ότι με την ανάληψη της εξουσίας θα «σβηστούν» όλα αυτά. Δεν μίλησε κανείς προεκλογικά για ρύθμιση 120 δόσεων τουναντίον οι δόσεις παρουσιάζονταν σαν δαίμονας της δεξιάς, σαν τρόπος αφαίμαξης των επαγγελματιών.

Τώρα καλούνται όσοι χρωστούν να δώσουν από ένα πενηντάρικο, καλούνται να μπουν σε ρύθμιση που θα έχει διάρκεια ως και 120 δόσεις. Δηλαδή εξόφληση στα δέκα χρόνια, αρκεί να μην υπάρχουν καταθέσεις σε τράπεζες και ακίνητα.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η ρύθμιση αφορά κυρίως μικρές οφειλές, μέχρι 5.000 ευρώ. Μικρά ποσά τα οποία όμως δεσμεύουν την παραγωγικότητα. Όποιος χρωστά τέτοια μικρά ποσά, είναι με δεμένα να χέρια, δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί, δεν μπορεί δηλαδή να προσφέρει στην ανάπτυξη. Αυτός ο πληθυσμός, που είχε βασίσει την ελπίδα του στον μηδενισμό των χρεών, πιθανότατα να πίστεψε τον Αλέξη Τσίπρα προεκλογικά, πιθανότατα να τον ψήφισε με την πεποίθηση ότι δεν πληρώσει ποσά που προέκυψαν από παρεξηγήσεις με τα ταμεία. Ένα είδος παρεξήγησης είναι να ζητείται πλήρης ασφάλιση ως ελεύθερου επαγγελματία από άτομα που είναι ήδη μισθωτοί και απλώς προσπαθούν να αυξήσουν το εισόδημα. Το ξέρουμε και το ξέρουν ότι όσοι χρωστούν δεν είναι απαραιτήτως απατεώνες. Οι περισσότεροι είναι θύματα ενός κακού συστήματος.

Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι η κυβέρνηση Σύριζα εφαρμόζει επακριβώς την πολιτική των προκατόχων της, εφαρμόζει την πολιτική που κλήθηκε να αλλάξει. Υπάρχει άραγε κάποιο δικαιολογητικό για το σχέδιο με τις 120 δόσεις που βρέθηκε ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι; Κανένα δικαιολογητικό πέρα από τον αμοραλισμό. Ο Σύριζα εκλέχθηκε λέγοντας ψέματα, χονδροειδή ψέματα, ειδικά στον τομέα της οικονομίας. Η ρύθμιση των χρεών δεν είναι εξόφθαλμο ψέμα καθώς έχει παραμέτρους και λεπτομέρειες, ποιους αφορά, ποιους εξαιρεί λόγω του νόμου Κατσέλη. Υπάρχει όμως το άλλο ψέμα, το εξόφθαλμο, περί κατάργησης φόρου ακινήτων. Μόνο λόγια, προεκλογικά και μετεκλογικά αλλά ο ΕΝΦΙΑ παραμένει ενεργός διαλύοντας τον οικονομικό προϋπολογισμό οικογενειών έχουν δυσκολίες βιοπορισμού.

Πιστεύει κανείς ότι είναι χρήσιμη μια αριστερή κυβέρνηση που εφαρμόζει την πολιτική των δεξιών προκατόχων της; Θα το δούμε σύντομα.