Γράμμα στον Μάνο Λοίζο

Της Ελένης Καρασαββίδου

Είναι κάποια τραγούδια που σημάδεψαν χώρες και γενιές. Κι εσύ έγραψες τέτοια τραγούδια. Δεν ξέρω πώς να σου μιλήσω βέβαια ακριβώς. Είναι ρε Μάνο που ντρέπεσαι πια, γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε ξεφτιλίσανε γεμάτοι κυνικό κρεσέντο το αίμα τόσων γενεών που μπορεί να πλανήθηκαν "μα πίστεψαν αγνά, ίσαμε την τελευταία πνοή τους". Μα δε βαριέσαι, σάμπως κι όσοι κυβερνήσαν με την σιδηρά χείρα της ιδεολογίας σκατά δεν τα κάνανε; Κι όμως, από μια ηθική διαστροφή, Μάνο, μια από τις τελευταίες που ίσως απομείνανε στο είδος των ανθρώπων, όταν διαβάζω τα τελευταία γράμματα των γυναικών και των ανδρών συντρόφων σου που αρνήθηκαν να παραδοθούν και να παραδώσουν στα λευκά κελιά της Τουρκίας, οι ίδιοι που μιλάν με αγάπη για τους συντρόφους στην εδώ μεριά του Αιγαίου, εγώ σκέφτομαι εσένα, να πεθαίνεις από καρκίνο στη Μόσχα και αντί να μεμψιμοιρείς ή να φοβάσαι ή να παρακαλάς να γράφεις με δύναμη όμοια με τη δικιά τους "Τίποτε δεν πάει χαμένο..." Τυφλώνει η ιδεολογία όταν την αφήνεις, μαζί με την ευθύνη σου, σε πατερούληδες κάθε είδους, γίνεται δόγμα, μεγαλύνει και πλαταίνει όταν γίνεται κτήμα εσωτερικό, «παιδεία».

Μάνο, εσύ μέσα από παιδεία και πάθος, μας συνόδεψες στις νίκες, όταν γλυκοχάραζε και γεννιόταν η ελπίδα αφήνοντας καρπούς γλυκούς.