Για το πολιτικό, θεατρικό παραλήρημα

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Λένε πολλοί -και έχουν δίκιο- ότι το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας γέρνει προς τα ακροδεξιά. Η ελάσσων αντιπολίτευση άλλοτε γέρνει προς τα δεξιά, άλλοτε παραμένει ακίνητη στο κέντρο και κάπου κάπου ρίχνει και καμιά ματιά προς τα αριστερά, όπου επικρατεί μια απέραντη ομίχλη, μια σύγχυση φρενών και ιδεών. Ηθελα να ’ξερα το μεγάλο κόμμα της συγκυβέρνησης προς τα πού γέρνει. Αλλά σε αυτό μπορεί να δοθεί απάντηση από την έως τούδε άσκηση πολιτικής του, όχι από τις δημοσκοπήσεις. Οι τελευταίες δεν αποτυπώνουν το βάρος της ιδεολογίας, αλλά την τάση των ψηφοφόρων να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους (μπα;).

Νομίζω στρουθοκαμηλίζουμε. Ο ευρωπαϊκός και αμερικανικός ταυτόχρονα εξαναγκαστικός προσανατολισμός της κυβέρνησης δεν αφήνει περιθώρια να κριθεί προς τα πού γέρνει. Αγαλμα είναι και μεταφέρεται όπου οι δανειστές επιθυμούν -του εμφυσούν ζωή όποτε οι ίδιοι αποφασίσουν, για να μη χαθεί εντελώς η ελπίδα του ελληνικού λαού. Καμιά συνταξούλα, κάνα επιδοματάκι... ψιχία επιβίωσης. Πάνε οι ιδεολογίες και ας προσπαθούν τινές να φωνασκούν ότι η μόνη Αριστερά στην Ελλάδα είναι η κυβερνώσα και ότι με αυτήν οφείλουμε να συμβαδίσουμε -δεν λένε πού θα οδηγηθούμε.

Είναι αλήθεια ότι ο φιλελευθερισμός ως πρόταγμα σαν να έχει αναιρεθεί από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί τους ψηφοφόρους -αυτοί ψηφίζουν κόμμα και αρχηγό και όχι ιδεολογίες και κουραφέξαλα· ακούνε και τα δήθεν ανακουφιστικά μέτρα που θα εφαρμόσει [οψέποτε...] και αυτό τους είναι αρκετό, όπως πάντα γίνεται. Επίσης, αλήθεια είναι ότι ο σοσιαλισμός -και αυτός ως πρόταγμα- έχει πάψει να ενδιαφέρει πολλούς, αφού πλέον μόνος σκοπός [και αυτό είναι εντυπωσιακό να συμβαίνει από τους ψηφοφόρους] είναι η εξουσία του αρχηγού και του κόμματος και η διατήρησή της, με όποιο τίμημα, εννοείται.

Με άσφαιρα πυρά σφυροκοπούνται, άρα, οι μονομάχοι της εξουσίας. Ποιος θα αποδειχτεί πιο επιτήδειος στο να επηρεάσει το πόπολο και να το χειραγωγήσει, ώστε να απολαύσει την ψήφο του -η συνέχεια είναι γνωστή. Ο μύθος της εξόδου από τα μνημόνια δεν φαίνεται να μάγεψε πολλούς, δεν επικράτησε. Ωραία, βγήκαμε. Και; Τι άλλαξε; Ανακουφίστηκε κανένα στρώμα της ελληνικής κοινωνίας και δεν το πήραμε χαμπάρι; Ηρθαν οι επενδυτές και θα αλλάξει ο ρους της οικονομίας; Ατιμη η ανάπτυξη, δεν λέει να εμφανιστεί ώστε να σταματήσει η ανεργία, να μπει ζεστό χρήμα στην αγορά και άλλες ανοησίες [καπιταλιστικές πάντα, αλλά τι να κάνουμε, προς το παρόν τουλάχιστον -δεν λέει να τελειώσει αυτό το δύσκολο παρόν].

Δέσμιοι άπαντες του θεατρικού παραληρήματος στο οποίο καταγίνονται οι διεκδικητές της εξουσίας, δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα σπουδαίο. Αλλοι είναι επιφορτισμένοι [από εμάς] για τα «σπουδαία». Οποιος αντέξει ή όποιος καταλαβαίνει. Κρίσιμες, λένε, οι εκλογές για το μέλλον της χώρας. Θα πάει αριστερά [ό,τι κι αν σημαίνει αυτό]; Θα πάει [ακρο]δεξιά [αυτό σημαίνει πολλά]; Η Ευρώπη, πάντως, έχει γείρει προς τα πολύ δεξιά. Θα τα καταφέρει η χώρα να πάει κόντρα σε αυτή τη ροπή; Η «πολιτική ζωή» συνεχίζεται απτόητη, εντούτοις...