Δήμος Αθηναίων, της γνωστής οικογενείας;

γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου*

Στις ερχόμενες εκλογές, ο Δήμος Αθηναίων δεν ενδέχεται να επανέλθει απλώς στην αγκαλιά της συντηρητικής παράταξης. Ο δήμος ενδέχεται να επανέλθει συγκεκριμένα στην αγκαλιά της οικογένειας Μητσοτάκη. Και μάλιστα, ενδεχομένως την ίδια περίοδο την πρωθυπουργία θα κατέχει μέλος της ίδιας οικογένειας. Αυτό το στοιχείο δεν προβάλλεται αρκετά. Είναι όμως κρίσιμο.

Ο Δήμος Αθηναίων γνωρίζει καλά τη συγκεκριμένη οικογενειακή παράδοση. Η μετατροπή του σε μεγάλο πελατειακό μηχανισμό εξυπηρέτησης προσωπικών και κομματικών συμφερόντων δεν ανήκει δα στο πολύ μακρινό παρελθόν. Θυμηθείτε τον «Αθήνα 9.84»: «μαγαζί γωνία» για τη φιλοξενία κομματικού στρατού και τη σίτιση όσων εξυπηρετούσαν τις ανάγκες προσωπικής προβολής της κ. Μπακογιάννη και μετά του κ. Κακλαμάνη. Θυμηθείτε τις δαπάνες της Τεχνόπολης. Τη δημαρχιακή μεγαλομανία.

Την οικογενειοκρατία. Τις κοσμικές εκδηλώσεις υπό τον μανδύα απολογισμού δραστηριοτήτων. Τις δεκάδες (κοντά 50, μαθαίνουμε, είχαν φτάσει) ειδικούς συμβούλους των δημάρχων, τις διοικήσεις των Α.Ε. του δήμου που φόρτωναν τεράστια ποσά στις ζημιογόνους εταιρείες τους. Θυμηθείτε πώς ο δήμος έφτασε σε καθεστώς αδυναμίας εξυπηρέτησης οφειλών και σε πιστωτικό αδιέξοδο.

Είναι τεράστια η ευθύνη Αριστεράς και Κεντροαριστεράς. Με επιλογές, μη επιλογές, αγκυλώσεις και αδράνειες στρώνουν τον δρόμο στον φιλόδοξο νέο εκ Καρπενησίου και δι’ αυτού επαναφέρουν το καθεστώς Μητσοτάκη στον δήμο. Κάποιοι θα αναρωτηθούν: «Μα μήπως έφυγε ποτέ;» Η απάντηση είναι ότι έγιναν πολλά βήματα. Δεν πρέπει να λησμονηθεί ότι η αδιαφάνεια και η σπατάλη υπήρξαν σήμα κατατεθέν της προ Καμίνη διαχείρισης των δημοτικών πραγμάτων.

Την ίδια ώρα η οικογένεια Μητσοτάκη προβάλλει ως σήμα κατατεθέν τη νοικοκυρεμένη διαχείριση και τον περιορισμό του κράτους. Και φοβάμαι ότι, παρά τις φημολογούμενες χρωματιστές πινελιές και τις ηχηρές multi culti συνεργασίες, ο πυρήνας τής υπό τον κ. Μπακογιάννη επόμενης δημοτικής αρχής θα είναι η παλιά καλή δημοτική πελατειακή Δεξιά. Και μάλιστα μετά από μια προεκλογική περίοδο εκ των προτέρων σημαδεμένη από την πλουσιοπάροχη υποστήριξη πολλών ΜΜΕ, ιδίως του γνωστού Δημοσιογραφικού Οργανισμού, στον εκλεκτό.

Δεν πρέπει να υποτιμηθούν ή να παραγνωριστούν οι επιτυχείς προσπάθειες του νυν δημάρχου να επιβάλει έλεγχο και λογοδοσία στις αδιαφανείς δαπάνες του δήμου. Η διαφάνεια, η επιμονή του στη θεσμική τάξη, η (καθυστερημένη κάπως) καθαρή γραμμή απέναντι στην Ακροδεξιά και οι προσπάθειες για ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα στη φιλοξενία και την ενσωμάτωση των προσφύγων ξεχωρίζουν από μια θητεία ανοιχτή σε πολλή κριτική.

Κριτική την οποία σε μεγάλο βαθμό συμμερίζομαι, με καθοριστικό σημείο την εγγενή τάση του δημάρχου να κάνει την πιο συντηρητική επιλογή, όποιο κι αν είναι το δίλημμα. Πέραν αυτών, χαίρομαι που στήριξα ενεργά την πρώτη εκλογή Καμίνη το 2010· εκλογή που έκλεισε έναν αρνητικό κύκλο στη δημοτική ιστορία της πόλης. Ο κύκλος αυτός απειλεί να ξανανοίξει.

Ο δήμος χρειάζεται πρόσωπα με ευρύτερες κοινωνικές αναφορές. Πρόσωπα που θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν τα θετικά της περιόδου Καμίνη, να αποστασιοποιηθούν από τις αδυναμίες του, να οικοδομήσουν δημιουργικά και κριτικά πάνω στην κληρονομιά των οκτώ αυτών ετών. Πρόσωπα που θα μπορέσουν να κινητοποιήσουν αδρανείς δυνάμεις και να συσπειρώσουν το δυναμικό της πόλης. Κυρίως πρόσωπα που θα απαντήσουν στις νέες προκλήσεις μιας πόλης σε διαρκή μετάβαση.

Στην επιλογή υποψηφίων δεν μπορεί να απουσιάζουν εντελώς τα αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά. Σε κάποιες από τις έως τώρα επιλογές κριτήριο φαίνεται να είναι η φωτογένεια, η καλή καταγωγή, η κομματική αφοσίωση και η άνευ περιεχομένου και ιδεολογικού προσήμου αναγνωρισιμότητα. Καλή η ευρεία απήχηση, οι δημότες κινδυνεύουμε όμως να βρεθούμε μπροστά σε μια αποϊδεολογικοποιημένη πασαρέλα, σε μια παρέλαση νέων, ωραίων και «πάση θυσία κεντρώων». Τι εννοώ; Από τις συζητούμενες επιλογές απουσιάζουν τα ουσιαστικά πολιτικά γνωρίσματα που εντέλει καθορίζουν έναν υποψήφιο. Ετσι κάπως φτάνουμε (ή καταντάμε) να συζητάμε την κ. Κουντουρά ως υποψήφια της Αριστεράς.

* Εκπαιδευτικός, τέως πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου