Αυτό το τσιγάρο δεν θα σβήσει ποτέ;

Δέκα χρόνια μετά την εφαρμογή της αντικαπνιστικής νομοθεσίας στη χώρα μας, εξακολουθούμε να καπνίζουμε παντού, ακόμα και στους θαλάμους νοσηλείας των νοσοκομείων! Δέκα ολόκληρα χρόνια!

Γράφει ο Κοσμάς Βίδος  

Σταμάτησα να πηγαίνω σε θερινούς κινηματογράφους για τον καπνό των γύρω μου. Δεν είναι παραξενιά, από τότε που έκοψα το κάπνισμα η μυρωδιά του τσιγάρου με πνίγει. Ως πρώην καπνιστής μπορώ όμως να καταλάβω εκείνους που συνεχίζουν το σπορ. Επίσης γνωρίζω πως και σύμφωνα με τον νόμο το κάπνισμα επιτρέπεται σε χώρους «οι οποίοι είναι περιμετρικά κλειστοί, αλλά δεν διαθέτουν οροφή, όπως θερινοί κινηματογράφοι, ανοιχτά θέατρα, ανοιχτά γήπεδα και αθλητικές εγκαταστάσεις». Ο,τι πει ο νόμος, λοιπόν! Αντί των θερινών όπου καπνίζουν επιλέγω τους κλειστούς κινηματογράφους όπου δεν καπνίζουν. Ομως, πρέπει, επιτέλους αυτό τον νόμο να τον σεβαστούν όλοι. 

Προ ημερών, στην Ακαδημίας, βρέθηκα μπροστά στον καβγά ενός ταξιτζή και μίας κοπέλας. Εκείνη, απ’ ό,τι κατάλαβα τον σταμάτησε, μπήκε μέσα και μόλις διαπίστωσε πως κάπνιζε, ξαναβγήκε. Ο οδηγός αντέδρασε λέγοντάς της πώς το έσβησε και πώς δεν έγινε και τίποτε που έκανε δύο τζούρες. Εκείνη του είπε πώς δεν έχει δικαίωμα να καπνίζει. Πότε πρόλαβαν, μέσα σε ένα – δύο λεπτά, όσο χρειάζεται για να ανέβεις και να κατέβεις από ένα αυτοκίνητο, να γίνουν νούμερο στη μέση του δρόμου! 

Καταλαβαίνω την αγανάκτηση της γυναίκας. Εχω και εγώ βαρεθεί να πηγαινοέρχομαι με ταξί που βρωμάνε σαν τεκέδες. Καταλαβαίνω και την ανάγκη του ταξιτζή να κάνει ένα τσιγάρο, όμως, υπάρχει η αντικαπνιστική νομοθεσία οπότε δεν μπορώ να πάρω το μέρος του! 

Η οποία νομοθεσία ξεκίνησε να εφαρμόζεται στη χώρα μας πριν από περίπου δέκα χρόνια: Ο νόμος που προέβλεπε ότι «η Ελλάδα θα έσβηνε το τσιγάρο» ψηφίστηκε το 2008. Τότε το υπουργείο Υγείας διαβεβαίωνε πως: «συνεπές στον ρόλο του στην προάσπιση της δημόσιας υγείας, ιδιαίτερα των ευάλωτων ομάδων πληθυσμού, και την ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου από τις συνέπειες του καπνίσματος, αλλά και την καταπολέμηση της εξάρτησης από τη χρήση των προϊόντων καπνού και συναφών προϊόντων, προβαίνει και θα εξακολουθεί να προβαίνει σε όλες τις σχετικές ενέργειες (έκδοση εγκυκλίων, αποφάσεων, νομοθετικές παρεμβάσεις), σε συνεργασία με τις λοιπές Αρμόδιες Αρχές». 

Ωραία λόγια! Το πόσο δεν εφαρμόστηκαν το βλέπουμε γύρω μας, σε ταξί, εστιατόρια, δημόσιες υπηρεσίες. Τον περασμένο Φεβρουάριο φοιτητές είχαν ζητήσει παρέμβαση για το κάπνισμα σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ καταγγέλλοντας πως συμφοιτητές τους και καθηγητές καπνίζουν ανενδοίαστα σε κλειστούς χώρους. Ακόμα και οι καθηγητές! Την ίδια περίοδο πολίτης από τα Τρίκαλα είχε προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητώντας την άμεση εφαρμογή του νόμου. Στην ανεκτική Ελλάδα μια τέτοια αντίδραση μπορεί να χαρακτηριστεί από υπερβολική ως υστερική. 

Στο μεταξύ, πρόσφατη εγκύκλιος του υπουργείου Υγείας που υπενθύμιζε πως στη χώρα ισχύει η αντικαπνιστική νομοθεσία, πέρασε απαρατήρητη. Γιατί, είπαμε, στην Ελλάδα ζούμε, το «δεν βαριέσαι» το έχουμε στην άκρη της γλώσσας μας. Και ακριβώς επειδή… «δεν βαριέσαι», ακόμα και «μέσα στα χειρουργεία οι συνάδελφοι γιατροί καπνίζουν αρειμανίως». Το είχε καταγγείλει ο πρόεδρος του ΚΚΕΛΠΝΟ Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ ζητώντας να βάλουμε τέλος στο κάπνισμα στα νοσοκομεία και επισημαίνοντας: «δεν είναι κατακριτέο τα φαινόμενο αυτό μόνον για τις σοβαρές επιπτώσεις που προκαλεί στην υγεία νοσηλευόμενων και εργαζομένων, που εκτίθενται στο παθητικό κάπνισμα. Είναι και για το αντιφατικό μήνυμα που εκπέμπει μια τέτοια συμπεριφορά: Οι ίδιοι οι φορείς της προστασίας της υγείας επιδεικνύουν μια εξωφρενική περιφρόνηση για την υγεία των ανθρώπων που καλούνται να προστατεύσουν». 

Τα λόγια του θυμήθηκα όταν σε επίσκεψή μου σε κεντρικό νοσοκομείο, χθες, δύο νοσοκόμες που μπήκαν στο θάλαμο με τους ασθενείς, μύριζαν έντονα φρεσκοκαπνισμένο τσιγάρο. Ηταν πολύ νέες, τώρα ξεκινούσαν τη σταδιοδρομία τους…