Η παραλία του πάρκου Γεωργιάδη

γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής

Τα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής μαζευόμασταν σε μια παραλία κάμποσοι νοματαίοι. Καλόβολη και εύκολα προσβάσιμη, με τα ψηλά της αρμυρίκια, προσφερόταν για να περνάμε όλη την ημέρα. Με τα όργανα και τα βιβλία μας, με τη διάθεσή μας για συζήτηση και αμπελοφιλοσοφία, ερχόμασταν κοντά ο ένας στον άλλον και ακονίζαμε τη δημιουργικότητά μας. Κάμποσα όμορφα πράματα προκύψανε από αυτή τη συναναστροφή μας.

Κάποτε ήρθε ο δήμος και την υπενοικίασε σε ιδιώτη, να βάλει μερικές ξαπλώστρες σε ένα της κομμάτι. «Η παραλία ανήκει σε όλους, πρέπει να μπορούν να την απολαμβάνουν όλοι» ήταν το επιχείρημα. Κι έτσι ξεκίνησε να έρχεται και άλλος κόσμος, άλλης λογικής και νοοτροπίας.

Την επόμενη χρονιά, μαζί με τις ξαπλώστρες, που ωστόσο είχανε πολλαπλασιαστεί, ξεφύτρωσε και μια καντίνα. Και τη μεθεπόμενη η καντίνα γίνηκε μπιτς μπαρ κανονικό· με τερατώδη ηχεία να ξερνούνε μοντέρνες μουσικές σκεπάζοντας τον παφλασμό των κυμάτων και κάθε άλλον φυσικό ήχο και τους πλαστικούς καφέδες να ρέουν άφθονοι προς τέρψη των θαμώνων, που γεμίζανε με τα φανταχτερά τους αυτοκίνητα τον χώρο κάτω από τ’ αρμυρίκια, ο οποίος εν τω μεταξύ γίνηκε πάρκινγκ σκιερό, στρωμένο με χαλίκι.

Σαν κάποιοι διαμαρτυρηθήκαμε για την ωμή αλλοίωση της φυσιογνωμίας της παραλίας, η απάντηση ήτανε πως το μπιτς μπαρ δεν καταλαμβάνει ολάκερη την έκταση και πως στην άκρη υπάρχει άφθονος ελεύθερος χώρος για μας τους «υπόλοιπους». Κι έτσι, μετά από αυτή την αισθητική αλλαγή, αναγκαστήκαμε σταδιακά να τα μαζέψουμε και να αναζητήσουμε -αυτοεξόριστοι- άλλα μέρη για να τροχίσουμε τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας.

Ναι, η παραλία ανήκε σε όλους, αλλά με την αισθητική παρέμβαση που έλαβε χώρα, έγινε θελκτική σε κάποιους και απωθητική σε κάποιους άλλους. Μάλιστα, αυτοί οι κάποιοι που την κατέκτησαν με την κυρίαρχη κουλτούρα τους, την κουλτούρα του φρέντο, είχαν και άλλες -πάμπολλες- διεξόδους· εμείς ήμασταν που ασφυκτιούσαμε και δεν μπορούσαμε εύκολα να βρούμε χώρους να αναπνεύσουμε και να εκφραστούμε.

Μια παρόμοια ιστορία εξελίσσεται αυτή την εποχή στο πάρκο Γεωργιάδη του Ηρακλείου, όπου ο δήμος επιχειρεί να κάνει μια ανάπλαση κόντρα στην επιθυμία αρκετών ανθρώπων που συγκεντρώνονται στο πάρκο για να εκφραστούν και να δημιουργήσουν. Η σύγκρουση είναι σφοδρή και απασχολεί εδώ και καιρό την τοπική επικαιρότητα. Κάθε στρατόπεδο με τα λάθη του και τα επιχειρήματά του, με τα δίκια του και με τα άδικά του, με τις υπερβολές και με τις αστοχίες του.

Μα το ζητούμενο, εντέλει, εξακολουθεί να είναι το ίδιο· να μπορούν ακόμη κι οι μειονότητες να βρίσκουν στον δημόσιο χώρο δυνατότητα έκφρασης και δημιουργίας και όχι αυτός να αναπτύσσεται μονόχνοτα και μονοδιάστατα, στη λογική της οικονομικής εκμετάλλευσης και στον πολιτισμού του φρέντο, με πρόσχημα ότι έτσι θα μπορούν να τον απολαύσουν «όλοι».