Σημίτης, ο «ιερός»

γράφει η Λώρη Κέζα

Αν μιλήσει κάποιος για τα αυτονόητα, για την ελαφρώς προβληματική η παρουσία του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Γιάννου Παπαντωνίου στο υπουργείο Άμυνας, αυτόματα η απάντηση των εκσυγχρονιστών είναι «κάνεις επίθεση στον καλύτερο πρωθυπουργό που γεννήθηκε ποτέ».

Δυο υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης, στο ίδιο πόστο κάνουν τα ίδια σφάλματα. Ανοίγουν λογαριασμούς σε ξένες χώρες, μετακινούν κεφάλαια από τη μια χώρα στην άλλη, έχουν λογαριασμούς σε ξένα νομίσματα, έχουν εξωχώριες, έχουν υπασπιστές που τους βοηθούν στο κουβάλημα του χρήματος και ταυτόχρονα αποκτούν ακίνητα που δεν δικαιολογούνται από τον μισθό του υπουργού, δεν δικαιολογούνται ούτε από τις προηγούμενες θέσεις εργασίας ούτε από τα προικώα. Οι δικαστικές αρχές ερευνούν και βρίσκουν στοιχεία αλλά υπάρχει ένα τεράστιο ταμπού στη δημόσια συζήτηση: μην τυχόν και μιλώντας για όλα αυτά θίξουμε τον Κώστα Σημίτη, που έβαλε την χώρα στην ΟΝΕ, που έκανε έργα, που είχε κύρος στην Ευρώπη.

Μπορούμε να μιλάμε για αδικαιολόγητο πλουτισμό των υπουργών χωρίς απαραιτήτως να θέλουμε να θίξουμε τον ιερό Σημίτη, χωρίς να υπάρχει σκοπιμότητα αναίρεσης το όποιου έργου του. Καταγράφονται οικονομικά εγκλήματα συνεργατών του, εγκλήματα που συντελέστηκαν χάρη στην εμπιστοσύνη που έδειξε ο πρώην πρωθυπουργός. Η κακή επιλογή συνεργατών σε κρίσιμες θέσεις δεν καθιστά κλέφτη και τον ίδιο. Σίγουρα δείχνει μια αδυναμία ελέγχου του συστήματος, για να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, αλλά δεν υπάρχουν τεκμήρια που να αμφισβητούν την εντιμότητα του πρώην πρωθυπουργού.

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, ο οποίος από την άνοιξη του 2017 έχει περιοριστικούς όρους, μπορεί να συζητηθεί σε νομικό και πολιτικό επίπεδο. Αν δηλαδή ήταν επιβεβλημένη η κράτηση στον Κορυδαλλό και αν η κυβέρνηση Συριζανέλ χρησιμοποιεί τις εξελίξεις για να επιδείξει ηθική ανωτερότητα. Θα μπορούσαν οι εκσυγχρονιστές να πάρουν θέση απέναντι στην κλοπή χωρίς να συσχετίζουν με τον Σημίτη ή τον Τσίπρα, θα μπορούσαν να καταδικάσουν τις μίζες αυτές καθαυτές χωρίς να αναζητούν τα «εργαλεία επικοινωνίας» που ίσως χρησιμοποιούνται.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν έχει εξηγήσεις για τον πλουτισμό που προέκυψε από την υπουργική θητεία του. Λέει ότι πούλησε πίνακες της πρώτης συζύγου του αλλά δεν λέει ποια ήταν αυτά τα έργα που τον βοήθησαν να αποκτήσει τέσσερα ακίνητα σε Κηφισιά και Κολωνάκι, έπαυλη στη Σύρο και εκατομμύρια στην τράπεζα, τα οποία μάλιστα είχε ξεχάσει. Οι θαυμαστές του Σημίτη αναζητούν δικαιολογητικά για αυτές τις πράξεις και ανακυκλώνουν τη νοοτροπία της θεμιτής ανεντιμότητας. Ένα ηθικός ψηφοφόρος του Σημίτη κανονικά δεν θα έβρισκε κανένα δικαιολογητικό για εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν το κόμμα για να ικανοποιήσουν τη δική τους ξιπασιά