Οι κυβερνητικές αντιφάσεις και η κοινωνία

Του Γιώργου  Σταματόπουλου

Λέει ο Κοτζιάς, και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός, ότι είπε ο Καμμένος στο υπουργικό συμβούλιο πως ο γνωστός Σόρος χρηματοδοτεί την κυβέρνηση. Επιμένει ότι μόνο ο ίδιος αντέδρασε. Ναι -και του ξίνισε ο τραχανάς του πρωθυπουργού και των υπολοίπων. Ποιος δίνει σημασία σε τι λέει ο Καμμένος; Δεν πάει να λέει... Δίνουν οι ψηφοφόροι όμως. Αυτό πού το πάμε; Είπε κι άλλα ο αποπεμφθείς: για επέκταση της κυριαρχίας της χώρας, ότι αυτός την «κατάφερε», και άλλα ιλαρά, αναγκάζοντας τον νέο υπουργό Εξωτερικών να σιωπήσει τουλάχιστον, παρότι οι γείτονες της Ανατολής εξέλαβαν τη σιωπή αυτή ως υπαναχώρηση.

Τέτοια ασυνεννοησία στα κυβερνητικά δώματα, πρωτοφανής, σπάνια τουλάχιστον· επίσης τέτοια διγλωσσία -ήταν που δεν θα την ανεχόταν ο κ. Τσίπρας. Οχι μόνο την ανέχτηκε, την επόμενη κιόλας μέρα, από τον ασυγκράτητο υπουργό Αμυνας αλλά κατάπιε και τη γλώσσα του. Είναι αλήθεια ότι έχει χάσει τελευταία την αυτοπεποίθησή του και την άνεσή του να μιλάει σαν μεγάλος ηγέτης. Είναι πολλά τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στον ουρανό της πολιτικής σκηνής.

Δεν αναμένεται να φυσήξει κανένας άνεμος, λυτρωτικός ή απελευθερωτικός. Ο Καμμένος είναι πλέον μεγάλο αγκάθι και μάλλον σκέφτονται πώς θα τον ξεφορτωθούν όσο πιο σύντομα γίνεται, πριν ακόμα και από την έλευση στη Βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι κι αυτό ένα πιθανό σενάριο.

Η μεγαλομανία χαρακτηρίζει αρκετούς στην κυβέρνηση. Ευτυχές ότι τώρα είναι ένας λιγότερος. Ακόμη πιο καλό θα ήταν να ακολουθούσαν κι άλλοι ή να αρχίσουν οι εναπομείναντες να αποκαθαίρονται και να εντρυφήσουν σε κάποια ταπεινότητα, απέναντι στον εαυτό τους αλλά και στον ελληνικό λαό.

Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια με τη μύτη ψηλά χωρίς να έχεις να παρουσιάσεις κάτι θετικό -κάποια στιγμή θα σκοντάψεις, το θες είτε όχι· ολόκληρος Θαλής υπέπεσε σε αυτό το ολίσθημα, πρόλαβε όμως αυτός να δει πολλά στον έναστρο ουρανό. Οι σημερινοί απλώς κοιτάζουν ψηλά χωρίς να εξετάζουν το παραμικρό.

Ασε που νομίζουν ότι η διαφορά με την αντιπολίτευση δεν είναι αυτή που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις και ότι με τα «νέα μέτρα» θα τη μειώσουν. Ε, και μετά, ποιος ξέρει, όλα μπορεί να αλλάξουν. Οσο επικρατούν η διγλωσσία και ο κυνισμός τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο και αν επαίρονται ότι είναι οι φορείς του νέου, έντιμου και αμόλυντου πολιτικού συστήματος [στο βάθος όμως γνωρίζουν ότι είναι, απλώς, η συνέχειά του, τουλάχιστον στη διοίκηση -για ηθική και εντιμότητα δεν γίνεται λόγος]. Είναι πολλές οι αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτουν και αυτό δεν περνάει απαρατήρητο, όσο και αν δεν ξεσηκώνουν [οι αντιφάσεις] κοινωνικά στρώματα.

Εχει ενδιαφέρον πόσο διαφορετικοί είναι όταν χάνουν την εξουσία -είναι σαν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους. Οσο περνάνε οι μέρες τόσο ο Κοτζιάς αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο αδύναμος είναι πλέον και πόσο δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος για το μέλλον του το πολιτικό -ούτε καν το ανθρώπινο. Οσο και να φωνασκεί ουδείς δίνει σημασία, ουδείς φοβάται πλέον. Το μόνο φόβητρο είναι -και αυτό είναι αποκρουστικό- η εξουσία. Η ταπεινοφροσύνη δεν οδηγεί σε ακρότητες, μόνο η μεγαλομανία και η απληστία καθώς και η δική τους πραγματικότητα.