Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

*Στον Κυριάκο Παπαδόπουλο

Η πραγματικότητα μας επιβάλλεται με ακατανίκητη δύναμη. Και είναι πάντοτε διαφορετική από εκείνο που ονειρευόμαστε και ελπίζουμε. Αναπόφευκτα οι ιδεολόγοι απογοητεύονται από τη ζωή. Γι' αυτούς η διάσταση ανάμεσα σε ιδεολογία και πραγματικότητα είναι η πιο βαθιά.

Παρ' όλα αυτά μέσα στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα της αντι-ιδεολογικής ερήμου στην οποία ζούμε, εμφανίζονται άνθρωποι που αυτομάτως ξέρουν τι να κάνουν όταν βλέπουν κάποιον να πνίγεται, κυριολεκτικά ή μη. Η αυτόματη αντίδρασή τους είναι να τον σώσουν. Δεν έχει σημασία ποιος είναι, τι ρούχα φοράει, αν είναι πατριώτης τους ή όχι, αν πιστεύει στον ίδιο θεό. Ενας από αυτούς ήταν ο υποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος που «έφυγε» ξαφνικά.

Ο άνθρωπος που μαζί με τους ακούραστους άντρες του Λιμενικού Σώματος έσωσε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από βέβαιο πνιγμό. Οταν η θάλασσα του Αιγαίου έγινε ένα καζάνι μάγισσας που κόχλαζε από μίσος και ρατσισμό, εκείνος έβλεπε καθαρά αυτό που έπρεπε να κάνει: να βοηθήσει.

Αναρωτιέμαι –με πίκρα είν' η αλήθεια–, δεν βρέθηκε ένας τέτοιος άνθρωπος όταν έδερναν αλύπητα τον Ζακ στην πολυσύχναστη Ομόνοια, στο πιο κεντρικό σημείο της Ελλάδας; Δεν βρέθηκαν ένας-δυο άνθρωποι να τον σώσουν, όχι μέσα από τα βαθιά μαύρα νερά αλλά από το πεζοδρόμιο δίπλα τους;

Μέσα σε ποια θολή κοινωνία ζούμε ώστε να μας είναι δύσκολο να δούμε ποιο είναι το σημαντικό; Σε μια κοινωνία όπου το χάος, η αγριότητα και η πρωτόγονη βαρβαρότητα έχουν πάρει τη θέση της ανθρωπιάς, της συμπόνιας και της γνήσιας αλληλεγγύης;

Θέλω να πιστεύω πως όχι. Καθώς με μεγάλη λύπη αποχαιρετούμε τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν να έχουμε αγριέψει τόσο. Ο γενναίος υποπλοίαρχος μας έδειξε ποιο είναι το ουσιαστικό και το μη ουσιαστικό, το ορθό και το λαθεμένο. Εσβησε με τις πράξεις του την παθητική απραξία μιας αμήχανης κοινωνίας.

Ηταν το παράδειγμα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πόλεμο που εκδηλώθηκε, με την ουσιαστική δραστηριότητα, αναδεικνύοντας τον ανθρωπισμό. Εναν ανθρωπισμό που δεν τον έχουμε όλοι κι ας θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Ανθρωποι σαν κι αυτόν δεν ζουν σε έναν φανταστικό ή ιδεολογικό κόσμο. Δεν ονειρεύονται μια παραμυθοχώρα.

Γεμάτοι πάθος, παραδέχονται τον κόσμο όπως πραγματικά είναι –μ' όλη την ανεξάντλητη πολυπλευρικότητά του και την ασταμάτητη μεταβολή του– και προσπαθούν να τον αλλάξουν μέσα από την πίστη τους για τη ζωή. Η παρακμή σε όλα τα επίπεδα έρχεται όταν παραλυμένοι από την πραγματικότητα αφήνουμε να κακοφορμίζουν οι πληγές. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι δεν θα πρέπει να πάψουμε ούτε στιγμή ν' αγωνιζόμαστε για το δίκαιο.