Γι’ αυτό πολεμάμε

“Απ΄όλους τους ήρωες της ιστορίας και των μύθων, απ’ όλους εκείνους τους επώνυμους και διάσημους και ένδοξους, εγώ πάντα δύο θα θυμάμαι.”

“Πώς τους έλεγαν;”

“Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι.”

“Ποιοι ήταν;”

“Παιδιά.”

Γύρισα απ’ την άλλη για να μη με δει να χαμογελάω. Ο νουνός μου ήταν πια ενενήντα έξι ετών. Το μυαλό του κουδούνιζε στο κεφάλι του, σαν μαραζωμένη ψίχα στο καρύδι. Έτσι νόμιζα.

“Σου φαίνεται αστείο;”

“Όχι, νουνέ.”

“Πόσων χρονών είσαι;”

“Γέρασα κι εγώ, νουνέ. Σαράντα.”

“Και νομίζεις ότι γέρασες;”

Προσπάθησε να γελάσει, γέλασε για μια στιγμή, μετά το γέλιο έγινε βήχας, έγινε πνίξιμο, με το ζόρι πήρε πάλι μπρος ν’ ανασάνει.

Σηκώθηκε να φτιάξει καφέ. Με ρώτησε αν ήθελα. Ήθελα. Με ρώτησε αν ήθελα γάλα. Δεν ήθελα.

“Ταχίνι;”

“Στον καφέ;”

“Δεν το ‘χεις δοκιμάσει;”

“Στον καφέ;”

“Και λες ότι γέρασες.”

Κινιόταν σαν πρόταση του Χέμινγουεϊ. Κάθε κίνησή του είχε τη βραδύτητα και την τελειότητα ενός ζεν δασκάλου. Δεν περίσσευε τίποτα.

Ήταν συγγενής εξ αγχιστείας. Η γυναίκα του, η νουνά μου και αδελφή του παππού μου, είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο. Την είχαν θάψει στη Θάλαττα, στο χώμα όπου φύτρωσε.

Εκείνος, ο νουνός, Ροδίτης στο επίθετο, Σαμιώτης στην καταγωγή. Θα τον έθαβαν κι εκείνον στη Θάλαττα, μαζί με την Γεωργία, να πίνουν καφέ με ταχίνι.

“Πιστεύεις στον Θεό;” με ρώτησε κι άφησε τον καφέ.

“Μ’ έναν δικό μου τρόπο.”

“Όλοι με τον δικό μας τρόπο πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Δεν υπάρχει κοινός τρόπος.”

Ήταν παράδοξο να το λέει αυτό ο Ροδίτης. Ψάλτης στην εκκλησία, υπερορθόδοξος, ήξερε κάθε κείμενο απέξω. Κι η νουνά μου το ίδιο ένθερμη. Μέχρι που είχε γράψει βιβλίο για την Αποκάλυψη. Μια κάποια ερμηνεία, αντικαταναλωτική.

“Το ξέρεις ότι με τη νουνά σου είχαμε κάνει φυλακή στη Χούντα;” με ρώτησε κάποια στιγμή ο Ροδίτης.

Γέλασα. Δεν το ήξερα.

“Νόμιζα ότι η Χούντα ήταν Ελλήνων χριστιανών.”

“Χριστιανών, με τον τρόπο τους. Ελλήνων, με τον τρόπο της CIA.”

“Τέτοια λέγατε και σας βάλαν μέσα;”

“Όχι. Ο δικός μας τρόπος πίστης τους πείραξε.”

Δεν τα ήξερα. Αν και είχα υποψιαστεί κάτι, αφού η νουνά μου ήταν φανατική βιοκαλλιεργητής, έστελνε κι έπαιρνε σπόρους στο Πελίτι, και απέφευγε την κατανάλωση όπως ο διάολος το λιβάνι.

Δεν ήξερα, αλλά έμαθα. Οι δυο τους άνηκαν σε μια ομάδα χριστιανών που αντιδρούσαν στον καπιταλιστικό μοντέλο ζωής. Κάτι σαν πρωτοχριστιανοί ή σαν τον αναρχικό χριστιανισμό του Τολστόι, κάτι τέτοιο.

Δεν πίστευαν ότι η διαρκής ανάπτυξη, η αστυφιλία, η υπερκατανάλωση και υπερπαραγωγή ήταν συμφέρουσες για την ανθρωπότητα. Τώρα πια ακούγεται σαν βεβαιότητα, αλλά τη δεκαετία του πενήντα που τα έλεγαν εκείνοι ήταν χίπηδες πριν υπάρξουν τα παιδιά των λουλουδιών, ήταν οικολόγοι πριν τη Σιωπηλή Άνοιξη της Κάρσον.

Έγραφαν άρθρα, μοίραζαν φυλλάδια, διοργάνωναν ανοιχτές συζητήσεις γι’ αυτά τα θέματα όταν η μισή Ελλάδα δεν είχε αποχωρητήριο μέσα στο σπίτι.

Το εξήντα, στη Χούντα, τους πέρασαν για κομμουνιστές. Μόνο αυτοί έλεγαν τέτοια για τον καπιταλισμό και την Αμερική. Τους φυλάκισαν για ένα μικρό διάστημα. Μετά τους εξόρισαν.

“Μας έφεραν μια δήλωση, να υπογράψουμε, να μας αφήσουνε”, είπε ο Ροδίτης. “Αλλά πώς μπορούσα να το κάνω; Θυμόμουν τα λόγια του Παιδιού. Γι’ αυτό πολεμάμε. Θυμόμουν τότε που τον είδα.”

~~

Το Παιδί πέρασε απ’ τη Θάλαττα όταν είχαν φύγει οι Γερμανοί. Δεν ήταν ακριβώς παιδί, αλλά ούτε κι άντρα θα τον έλεγες. Μπορούσες να μετρήσεις τις τρίχες που φύτρωναν πάνω απ’ το χείλι του. Αλλά ξυριζόταν.

Τότε ο Ροδίτης ήταν σχεδόν τριάντα. Δάσκαλος του χωριού, σοβαρός άνθρωπος, θεοσεβούμενος και μορφωμένος, παντρεμένος και νοικοκύρης.

Ένα βράδυ, λίγο πριν πάνε να κοιμηθούν, κι ενώ το μόνο φως ήταν απ’ το τζάκι, μόνη μυρωδιά τα ξύλα, μόνος ήχος το σαράκι, νιώσανε πόδια να σέρνονται στην αυλή. Μετά τους χτύπησαν την πόρτα. Σηκώθηκε ο Ροδίτης να δει. Άνοιξε κι είδε το Παιδί.

“Λίγο νερό”, του είπε.

Ο Ροδίτης γύρισε προς τα μέσα. Το Παιδί έμεινε στην πόρτα να περιμένει.

“Πέρνα μέσα”, του είπε ο Ροδίτης.

Δεν κρατούσε ντουφέκι ούτε είχε τα φυσίγγια χιαστί στο στήθος. Ήταν μόνο ένα παιδί, σχεδόν άντρας, με λίγες τρίχες πάνω απ’ το χείλι.

Του έβαλαν νερό, του έβαλαν να φάει ό,τι είχαν. Αυτά που έβγαζε το χώμα.

“Ποιανού είσαι;” τον ρώτησε ο Ροδίτης.

“Δεν είμαι αποδώ.”

“Από πού;”

Το Παιδί σήκωσε τα μάτια απ’ το πιάτο. Τους κοίταξε σαν να μη θυμόταν.

“Απ’ το Βέλο είν’ η μάνα μου”, τους είπε.

“Πού είναι αυτό;”

“Αποκεί μεριά. Κόρινθο.”

“Μακριά είσαι απ’ τη μάνα σου”, του είπε η Γεωργία.

Εκείνος δεν απάντησε. Έσκυψε πάλι το κεφάλι στο πιάτο.

“Πού πας;” τον ρώτησε ο Ροδίτης.

“Να πολεμήσω”, είπε το Παιδί. Χωρίς να σηκώσει κεφάλι.

Σεβάστηκαν την πείνα του. Τον άφησαν να τελειώσει.

“Είσαι με τους κομμουνιστές;” τον ρώτησε μετά η Γεωργία.

“Είμαι μ’ αυτούς που συνεχίζουν να πολεμάνε.”

“Έχεις πιάσει ποτέ όπλο;” τον ρώτησε ο Ροδίτης.

Το Παιδί ντράπηκε για λίγο.

“Όχι. Δεν μου δίνουν ακόμα. Έχουν λίγα. Μόνο στους μεγάλους δίνουν. Ακόμα και σε γυναίκες. Αλλά εμένα δε μου δίνουν.”

Μάζεψε τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι. Τα έριξε στην παλάμη του και τα έφαγε. Μετά έκανε το σταυρό του και σηκώθηκε.

“Μείνε εδώ για το βράδυ, αν θες”, του είπε η Γεωργία. “Θα σου στρώσουμε κοντά στο τζάκι.”

“Ευχαριστώ. Αλλά πρέπει να φύγω τώρα που ‘χει σκοτάδι. Και δεν πρέπει να συνηθίζω τη ζέστη.”

Ο Ροδίτης τον ξεπροβόδισε.

“Μείνε αν θες”, του είπε κι εκείνος.

“Με περιμένουν.”

“Θα σας σκοτώσουν. Κι εσένα. Δεν θα λυπηθούν τα νιάτα σου.”

“Το ξέρω.”

Αυτό το είπε χαμογελώντας. Ο Ροδίτης σάστισε. Θυμήθηκε τους βίους αγίων που διάβαζε.

“Αλλά θα τους νικήσουμε”, είπε το Παιδί.

“Πώς θα τους νικήσετε αφού…”

“Θα πεθάνουμε ελεύθεροι, δεν το καταλαβαίνεις;”

Ο Ροδίτης δεν μπορούσε να μιλήσει.

“Γι’ αυτό πολεμάμε”, είπε το Παιδί.

Τον αγκάλιασε κι έφυγε. Ο Ροδίτης πήγε μέσα. Η Γεωργία είχε ακούσει. Έμενε με το μάγουλο κόκκινο απ’ τη φωτιά. Αλλά και το άλλο ήταν κόκκινο. Ο Ροδίτης στάθηκε όρθιος πίσω της, χωρίς να μιλάει.

~~

Λίγες μέρες μετά ένα κάρο στάθηκε πίσω απ’ την εκκλησία, στη μέση της πλατείας. Δόθηκε εντολή να μαζευτούν όλοι οι κάτοικοι, να δουν τι κουβαλούσε. Πήγε κι ο Ροδίτης με τη Γεωργία.

Το κάρο ήταν φορτωμένο πτώματα. Πάνω στον σωρό ήταν και το Παιδί, νεκρό. Τα χέρια του ανοιχτά. Σχημάτιζαν το σχήμα του σταυρού. Το κεφάλι γερμένο πίσω. Έμοιαζε με πιετά, όπως θα τη ζωγράφιζε ο Καραβάτζιο, όπως θα τη σκηνοθετούσε ο Παζολίνι.

Το πρόσωπό του κακοποιημένο. Στο πάνω χείλι δεν μπορούσες πια να μετρήσεις τις τρίχες. Υπήρχε ένα μουστάκι από ξεραμένο αίμα. Το ένα μάτι έλειπε, το άλλο ανοιχτό, θολό, μπαγιάτικο ψάρι.

Ο κόσμος κοιτούσε. Κανείς δεν μιλούσε. Ο πρόεδρος του χωριού πήρε να διαβάζει το χαρτί που του είχαν δώσει, τα λόγια που έπρεπε να πει.

Σταμάτησε μετά την πρώτη πρόταση. Το μάτι του παιδιού τον κοιτούσε, τους κοιτούσε όλους, όπου και να στέκονταν.

Ο μοναχογιός του προέδρου είχε σκοτωθεί στο Αλβανικό Μέτωπο. Ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος απ’ τον εσταυρωμένο στο κάρο. Του είχαν φτιάξει ένα κενοτάφιο.

Του σάλεψε του προέδρου. Άφησε το χαρτί, πήγε στο κάρο παραπατώντας κι είπε στον εσταυρωμένο: “Σε φέρανε, παιδί μου”. Κι έκανε να τον κατεβάσει.

Οι δύο Ράλληδες, που συνόδευαν τα πτώματα, πήγαν να τον εμποδίσουν.

“Αφήστε με”, φώναξε ο πρόεδρος, “θέλω να θάψω το παιδί μου.”

Του έπιασαν τα χέρια. Τότε όλοι οι κάτοικοι έκαναν ένα βήμα μπροστά, ταυτόχρονα, κλείνοντας τον κύκλο. Οι Ράλληδες ταράχτηκαν.

“Αυτός είναι ο άντρας μου”, είπε η χήρα Ωραιοζήλη κι έδειξε έναν άλλον νεκρό στο κάρο. Ο άντρας της είχε πεθάνει κάπου στην Αλμυρά Έρημο, μετά το Αφιόν Καραχισάρ, το ’22. “Δώστε τον μου, να τον θάψω.”

“Ο αδελφός μου”, είπε η κόρη της Ιοκάστης, που τον αδελφό της τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί. “Αφήστε με να τον θάψω.”

“Ο πατέρας μου”, είπε ο Ορέστης. “Αφήστε με.”

Κι ο κλοιός όλο κι έκλεινε. Οι Ράλληδες έκαναν πίσω. Οι χωριανοί κατέβαζαν τα πτώματα των ανταρτών απ’ το κάρο και τα έπαιρναν.

Ο παπάς του χωριού, που εκείνου τον αδελφό τον είχαν σκοτώσει κομμουνιστές, μπήκε στη μέση.

“Λειτουργία για άθεους κι αντίχριστους φονιάδες δεν θα γίνει.” Έτσι φώναξε.

“Τότε θα τους θάψουμε άψαλτους”, είπε ο πρόεδρος.

Η Γεωργία σκούντηξε τον Ροδίτη.

“Μίλα”, του είπε. “Τι δε μιλάς;”

Ο Ροδίτης μίλησε: “Θα τους ψάλλω εγώ. Δεν έχω το χρίσμα, αλλά ο θεός θα με συγχωρέσει.”

“Καταραμένος θα ‘σαι”, του είπε ο παπάς. “Και θα μείνεις άθαφτος κι εσύ. Τους αφορισμένους δεν τους θάβουμε, και θα φροντίσω να σ’ αφορίσουν, Ροδίτη.”

“Θα έχω ελεύθερη την ψυχή μου, παπά Γιάννη. Γι’ αυτό πολεμάμε.”

Ο παπάς συνέχισε να καταριέται και να φωνάζει στους Ράλληδες να σταματήσουν τους αντίχριστους. Εκείνοι δεν τολμούσαν να πιάσουν τουφέκι. Ήταν πολύς ο κόσμος γύρω, οι σφαίρες δεν τους έφταναν.

Το κάρο άδειασε. Κάθε χωριανός, κάθε άντρας και γυναίκα, κάθε πατέρας και μάνα, κάθε γιος και κόρη, καθένας, όλοι, όλοι είχαν από έναν άθαφτο νεκρό.

Τόσα χρόνια διαρκούσε ο Πόλεμος, κι έμοιαζε πως δεν θα τέλειωνε, δεν θα τέλειωνε όσο οι άνθρωποι θα συνέχιζαν να σκοτώνονται για του αφέντη το φαΐ, για το χρώμα της σημαίας, για το όνομα του θεού, για την τιμή του έθνους, για τα σιρίτια του στρατηγού, για τις γραμμές στον χάρτη, για ένα πουκάμισο αδειανό να σκοτώνονται και να σκοτώνουν.

Κουβάλησαν τα πτώματα στο νεκροταφείο, ένα χωριό μαζί. Χωρίς φέρετρα. Οι νεκροί περνούσαν από χέρι σε χέρι, κι από ώμο σε ώμο.

Σαν μπήκαν στο νεκροταφείο κατάλαβαν ότι θα χρειάζονταν φτυάρια. Έστειλαν τα παιδιά στα σπίτια, να φέρουν. Εκείνα έφυγαν σαΐτες.

Είπαν στον Ροδίτη ν’ αρχίσει το ψαλτήρι. Ξεκίνησε, αλλά δεν τον έβλεπαν όλοι, ούτε τον άκουγαν. Κάθε νεκρός ήταν σε άλλη μεριά του νεκροταφείου, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Του είπαν ν’ ανέβει κάπου ψηλά. Ο Ροδίτης σκαρφάλωσε σ’ ένα κυπαρίσσι κι άρχισε να ψέλνει από κει.

Τα παιδιά γύρισαν με φτυάρια κι αξίνες. Άνοιξαν τα κενοτάφια κι έβαλαν έναν κανονικό πτώμα εκεί όπου είχε θαφτεί αέρας, αναμνήσεις, ρούχα και κοσμήματα, ένα ρολόι, ένα καπέλο, δυο παπούτσια, τα στέφανα του γάμου, κι άλλα ειδώλια και κτερίσματα.

Ο Ροδίτης καταλήφθηκε από θρησκευτικό και ποιητικό οίστρο. Ανακάτευε ψαλμωδίες κι ομηρικές λέξεις, σοφίες του Σολομώντα και στίχους του Σολωμού, εικόνες της Αποκάλυψης και άσματα δημώδη για τον Διγενή.

Τέλειωσε λέγοντας: “Γι’ αυτό πολεμάμε. Για να πεθάνουμε με τα χέρια λυτά και την ψυχή ελεύθερη.”

Άπαντες έκαναν τον σταυρό τους κι έθαψαν τους νεκρούς τους. Μετά έφυγαν απ’ το νεκροταφείο. Ξαλαφρωμένοι, καθαρμένοι.

Δεν έγινε τραπέζι της κηδείας. Ο καθένας πήγε σπίτι του, να πιει σκέτο καφέ. Ο Ροδίτης αγκάλιασε τη γυναίκα του.

“Δεν θέλω να κάνουμε παιδιά”, της είπε. “Όχι ακόμα. Όχι όσο υπάρχει τόσος πόλεμος.”

“Τότε δεν θα κάνουμε ποτέ”, του είπε η Γεωργία.

Και πράγματι, δεν έκαναν.

~~{}~~

Εβδομήντα χρόνια μετά η Γεωργία είχε πεθάνει. Ο Ροδίτης περίμενε κι εκείνος τον θάνατο, χωρίς επίθετα κι επιρρήματα, σαν πρόταση του Χέμινγουεϊ.

Έπινα για πρώτη φορά καφέ με ταχίνι. Μου άρεσε. Και νόμιζα ότι είχε τελειώσει η ιστορία.

“Ξαναείδαμε το Παιδί στη…”, είπε ο Ροδίτης πηγαίνοντας προς την τουαλέτα.

Μέχρι να φτάσει, να κλείσει την πόρτα, να κάνει ό,τι έκανε, ν’ ακουστεί το καζανάκι κι η βρύση, μέχρι να βγει, να γυρίσει και να μιλήσει ξανά, είχα τελειώσει τον καφέ κι έπινα κατακάθια με ταχίνι.

“…Λέρο. Ήταν κορίτσι τότε.”

~~{}~~

Τους είχαν εξορίσει στη Λέρο. Δεν ήταν σε στρατόπεδο, αλλά σ’ ένα χωριό, το Πιτίκι, ορεινό, απόμερο και φτωχό, σαν εκείνο όπου έζησε ο Λέβι. Πρωτόγονο, σαν την Λουκανία.

Οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι είχαν για μουσαφίρηδες φυλακισμένους κάποιους ανθρώπους μορφωμένους. Ο παπάς του χωριού, που ήταν ντόπιος γέρος κι ήξερε πέντε λέξεις, ζήτησε απ’ τον Ροδίτη να τον βοηθήσει στην εκκλησία.

Ο πρόεδρος ζήτησε απ’ τη Γεωργία ν’ ανοίξει το σχολείο. Είχαν δώδεκα παιδιά δημοτικού στο χωριό, αλλά δεν είχαν δάσκαλο.

Δέχτηκαν κι οι δύο. Δεν ήθελαν να πάνε χαμένες αυτές οι χαμένες μέρες τους. Όμως, όσο καλές προθέσεις και να είχαν έπεσαν κατά μέτωπο στον τοίχο της πραγματικότητας.

Οι εκκλησιάζοντες προσεύχονταν σ’ έναν θεό μισαλλόδοξο και μίζερο, που δεν χρειαζόταν πάνω από πέντε λέξεις.

Στο σχολείο πήγαιναν δώδεκα αγόρια. Η Γεωργία παραξενεύτηκε. Ρώτησε αν γεννούσαν μόνο σερνικά στο χωριό τους. Ο πρόεδρος της είπε ότι τα κορίτσια δεν χρειάζονταν να μάθουν τίποτα άλλο από οικοκυρικά κι αγροτικά.

“Να γεννάνε, να μαγειρεύουν και να καθαρίζουν, να βοηθάνε στο χωράφι”, της είπε.

Αυτός ήταν ο προορισμός της γυναίκας. Μέχρι που να πεθάνει. Τα γράμματα ήταν για τ’ αγόρια, κι όχι πολλά, ίσα να διαβάζουν και να μετράνε.

Η Γεωργία αγανακτούσε.

“Είναι δυνατόν;” έλεγε στον Ροδίτη. “Μπήκαμε στη δεκαετία του εβδομήντα.”

“Αυτοί μάλλον είναι σε προηγούμενη δεκαετία. Μη σου πω κι αιώνα.”

“Μη μου πεις, μη μου πεις.”

Ένα μήνα μετά από τότε που πήγαν στο Πιτίκι, κι ενώ διάβαζαν στο φως της λάμπας, ένιωσαν βήματα να σέρνονται στην αυλή. Κι ένα χτύπημα, δισταχτικό, στην πόρτα.

Άνοιξε η Γεωργία. Ήταν ένα κοριτσάκι του χωριού, την είχε παρατηρήσει που τους παρακολουθούσε.

“Θέλω να σας πω”, είπε στη Γεωργία και την έβαλαν μέσα.

Ήταν σχεδόν παιδί και λίγο γυναίκα. Μόλις που είχαν αρχίσει να φουσκώνουν τα βυζιά της. Τους είπε ότι ήθελε να πάει κι εκείνη στο σχολείο. Αλλά δεν την άφηνε ο κύρης της.

“Κι αν δεν σ’ αφήνει πώς θα έρθεις;” τη ρώτησε η Γεωργία.

“Να, είπα… Να ‘ρχομαι εδώ.”

Της άρεσε της Γεωργίας. Το κρυφό σχολειό. Όμως πώς θα δικαιολογούσαν κάτι τέτοιο στους γονείς της;

“Βελονάκι ξέρεις;” ρώτησε το παιδί.

“Βελονάκι;”

“Ναι, βελονάκι”, κι έκανε παντομίμα ότι πλέκει.

“Α, τσιγκελάκι.”

“Ναι.”

“Λίγο.”

“Ωραία. θα ‘ρχεσαι εδώ κάθε απόγεμα να σε μαθαίνω βελο… Τσιγκελάκι.”

“Μα δεν θέλω τσιγκελάκι. Γράμματα θέλω να διαβάζω και να γράφω.”

Η Γεωργία της εξήγησε να καταλάβει. Η ίδια ήξερε βελονάκι. Θα πήγαινε η μικρή, τάχα να της δείξει, και θα της μάθαινε γράμματα.

Το κορίτσι καταχάρηκε. Οι γονείς συμφώνησαν, να φτιάξει τα προικιά της. Το άλλο απόγευμα πήγε στο κρυφό σχολειό -κουβαλώντας κλωστή και τσιγκελάκι.

Όση ώρα μάθαινε την αλφάβητο, ορθογραφία-γραμματική-συντακτικό, η Γεωργία περνούσε θηλιές. Όταν ερχόταν η ώρα να φύγει έπαιρνε μαζί της το εργόχειρο, ως απόδειξη της μαθητείας της.

“Πώς τα πάει το παιδί;” τη ρώτησε μετά από κάμποσο καιρό ο Ροδίτης.

“Σφουγγάρι.”

“Τόσο καλή;”

“Το παλεύει με όλη της τη δύναμη. Αλλά, η αλήθεια είναι, ότι δεν τα πάει καλά με τους κανόνες. Τους μαθαίνει, αλλά μετά κάνει ό,τι θέλει.”

“Ε, θα γίνει συγγραφέας. Αυτοί όλα ανάποδα τα κάνουν, αλλά τα κάνουν ωραία.”

Η μικρή είχε άλλα όνειρα. Ήθελε να γίνει δασκάλα. Να πάει στην Αθήνα να σπουδάσει. Και μετά να γυρίσει στο νησί να κάνει μάθημα μόνο στα κορίτσια.

“Θα σ’ αφήσουν να φύγεις;” τη ρώτησε η Γεωργία.

“Δεν θα τους ρωτήσω. Αρκεί να γίνω δεκαοκτώ, να βγάλω ταυτότητα να μπορώ. Και θα φύγω. Δεν θα τους ρωτήσω.”

~~

Δυο χρόνια κράτησε το κρυφό σχολείο. Η Χούντα κόντευε να πέσει. Τότε οι γονείς της κανόνισαν γάμο. Ήταν δεκατέσσερα, έτοιμη να γκαστρωθεί, να γεννήσει, να προσέχει το σπίτι της.

Η μικρή πήγε στο σπίτι της δασκάλας, χωρίς να κλαίει, με τις γροθιές σφιγμένες. Δεν ήθελε άντρα, ούτε παιδιά. Ζήτησε απ’ τη Γεωργία να παρέμβει. Εκείνη δεν δίστασε καθόλου -αν και ήξερε την κατάληξη.

Ο Ροδίτης πήγε μαζί της να την στηρίξει. Ο πατέρας του κοριτσιού εξοργίστηκε, αλλά δεν ξαφνιάστηκε.

“Το ‘ξερα”, τους είπε. “Το ‘χα καταλάβει. Αλλά την αγαπώ, γι’ αυτό την άφηνα να ‘ρχεται σε σας. Εντάξει, καλά ήταν. Έμαθε αυτά που ήταν να μάθει, φτάνουν τώρα τα παιδιακίσια.  Τώρα θα γίνει γυναίκα. Καλύτερο γαμπρό απ’ τον γιο του Πιατέλα δεν θα βρει ούτε σε χίλια χρόνια.”

“Μπορεί να καταφέρει πολλά”, του είπε η Γεωργία.

“Τι να καταφέρει;” έκανε ο πατέρας. “Να μείνει στέρφα σα του λόγου σου;”

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και τσάκισε τα κόκαλα της Γεωργίας. Ο Ροδίτης πήγε να βοηθήσει, να παινέψει το παιδί. Πόσο έξυπνη ήταν, ότι θα μπορούσε να σπουδάσει και μετά αν ήθελε να…

“Είστε ξένοι”, του είπε ο πατέρας. “Τι κι αν είστε μορφωμένοι; Σας βοήθησε σε κάτι; Τρώτε χάρη σε μας, τα αποφάγια μας τρώτε. Οι τελευταίοι του τελευταίου χωριού είστε. Τίποτα, τιποτένιοι, δεν έχετε ούτε μια γίδα, ένα κεραμίδι, ένα παιδί. Τίποτα.”

Ο Ροδίτης πήγε να μιλήσει. Ο πατέρας δεν τον άφησε. Του έδειξε την πόρτα. Μόνο αυτό.

Στην επιστροφή δεν μιλούσαν. Μόνο κάποια στιγμή η Γεωργία κατάφερε να πει τρεις λέξεις:

“Παντού είμαστε ξένοι.”

Και κλείστηκαν στο σπίτι.

~~

Λίγες μέρες μετά άκουσαν φωνές και κλάματα απ’ την πλατεία. Βγήκαν να μάθουν τι είχε συμβεί. Τους είπε ο παντοπώλης. Το Παιδί είχε βουτήξει απ’ τον γκρεμό της Μοιράρισσας.

Είχε ανέβει στο ξωκλήσι της Παναγιάς της Καβουράδαινας. Να κατέβεις από εκεί στη θάλασσα δεν μπορούσες. Μόνο με βάρκα πήγαινες. Κι είχε πέσει κάποτε να πνιγεί η Μοιράρισσα για να νικήσει τον διάολο. Έτσι έλεγε ο μύθος.

Η Γεωργία με τον Ροδίτη έτρεξαν στο ξωκλήσι, όπως και το υπόλοιπο χωριό.

Κάτω χαμηλά, ήταν το σώμα του Παιδιού. Είχε πέσει ανάσκελα στα βράχια. Γύρω απ’ το κεφάλι της υπήρχε ένα στεφάνι από αίμα. Κοιτούσε τον ουρανό με θολά μάτια. Τα χέρια της ήταν ανοιχτά.

“Άλλος ένας εσταυρωμένος”, είπε ο Ροδίτης.

Η φωνή του ακούστηκε πάνω απ’ την ησυχία. Ο πατέρας του κοριτσιού τους είδε κι έκανε να τους ορμήσει. Τον κράτησαν οι συγχωριανοί του.

“Εσείς φταίτε!” τους χτύπησε με τα λόγια. “Φονιάδες. Αν την αφήνατε, αν μας αφήνατε, τώρα η κόρη μου θα ‘ταν ζωντανή. Τώρα θα είχαμε γάμο, όχι κηδεία. Εσείς, φονιάδες.”

Η Γεωργία κοίταξε για μια τελευταία φορά το σκοτωμένο παιδί. Έπειτα αφέθηκε να την τραβήξει ο Ροδίτης προς το σπίτι.

“Έχει δίκιο”, είπε σαν μπήκαν. “Θέλαμε να τη βοηθήσουμε. Τη βοηθήσαμε να σκοτωθεί. Τι της δώσαμε;”

“Πέθανε ελεύθερη”, είπε ο Ροδίτης. “Η άλλη ζωή θα ‘ταν μόνο θάνατος και σκλαβιά.”

“Θα συνήθιζε. Θα ζούσε.”

“Μην την προσβάλλεις. Δεν θα συνήθιζε ποτέ. Δεν θα γινόταν αυτό που θέλανε. Γι’ αυτό πολεμούσε. Για να ζήσει ελεύθερη, έτσι όπως ήθελε να ζήσει. Και τους νίκησε.”

Η Γεωργία τη φαντάστηκε στην άκρη του γκρεμού της Μοιράρισσας, λίγο πριν πέσει. Να χαμογελάει όπως το άλλο Παιδί, είκοσι πέντε χρόνια πίσω.

“Γι’ αυτό πολεμάμε. Για να πεθάνουμε με τα χέρια λυτά.”

Χώθηκε στον κόρφο του Ροδίτη, αλλά δεν έκλαψε. Μύρισε τον ιδρώτα του.

“Νομίζω”, του είπε από κει μέσα, “ότι είναι μαζί. Εκείνο το αγόρι απ’ το Βέλο. Και το κορίτσι απ’ το Πιτίκι. Έχουν τα χέρια τους τυλιγμένα στην πλάτη του άλλου. Και κοιτιούνται στα μάτια. Αγαπιούνται.”

Ξέχωσε το κεφάλι της.

“Νομίζω ότι αυτά τα δυο παιδιά είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι που γνώρισα. Θα ήθελα να είναι δικά μου παιδιά.”

~~{}~~

Ένιωθα το κατακάθι με το ταχίνι στον λαιμό. Ο νουνός είχε σταματήσει να μιλάει. Τι παραπάνω να πει;

Σηκώθηκα να φύγω. Αλλά στάθηκα λιγάκι.

“Με ρώτησες αν πιστεύω στον θεό, νουνέ.”

“Το έκανα.”

“Και σου απάντησα. Αλλά θέλω να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι.”

“Σ’ ακούω, γιε μου.”

“Εσύ πιστεύεις ακόμα στον άνθρωπο;”

Ο Ροδίτης απάντησε χωρίς καθόλου να σκεφτεί.

“Στον άνθρωπο γενικά κι αόριστα δεν πιστεύω. Ούτε στην ανθρωπότητα, ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν μ’ αρέσει η στατιστική. Δεν συμπαθώ τα πλήθη. Αλλά πιστεύω. Πιστεύω σ’ έναν άνθρωπο.”

“Σε ποιον;”

“Σ’ εκείνον που ζει και πεθαίνει με τα χέρια λυτά.”

Χαιρέτησα κι έφυγα. Κατέβηκα με τα πόδια ως το ποτάμι. Εκείνο συνέχιζε να ρέει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Γελωτοποιός
  

Τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι από εδώ

Ανάμεσα στο καλό και το κακό, παραμονεύει το χαμόγελο της αγάπης

του Μάκη Γεφυρόπουλου

Όπως αναφέρει και ο Ζωρζ Μπατάιγ, κάπου μέσα στην ανθρώπινη χαρακτηροδομή ενδημούν το καλό και το κακό σε μία αγαστή συμβίωση που υπερβαίνει τις φυσιολογικές κοινοτοπίες της ζωής που τελικά όμως στην πράξη της καθημερινότητας, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου συνηθισμένες.

Εξαρτάται λοιπόν από τις περιστάσεις για το ποια από τις δύο λανθάνουσες δυνάμεις θα αναδυθεί στην επιφάνεια, επικρατώντας σε τούτη την αέναη εσωτερική σύγκρουση που διαδραματίζεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που συνθέτουν την εμπόλεμη ζώνη μεταξύ καρδιάς και λογικής.

Η «εμφύλια» εσωτερική σύγκρουση, σε αντίθεση με τη μανιχαϊστική αντίληψη περί καρμικής ισορροπίας, είναι ασίγαστη και συχνά τόσο μπερδεμένη που τα φίλια συναισθήματα συγχέονται με τα εχθρικά πάθη, μέσα σε έναν ορυμαγδό ενοχικών πυρών που ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Επομένως και στο μακρόκοσμο της ζωής, οι αποφάσεις που παίρνονται και οι στιγμές που βιώνονται καθημερινά αλληλοεπιδρούν με τις συνθήκες γύρω μας.

Η μοίρα και το κάρμα είναι η διαλεκτική συνομιλία του ανθρώπου με τις δυνάμεις της τυχαιότητας που διέπουν την υλική του πραγματικότητα, σε μία υπερκόσμια ψυχαναλυτική συνεδρία που προσπαθεί να μονιάσει τον θεμελιώδη ρεαλισμό του επίγειου συνειδητού κόσμου, με το παράδοξο της «μεταφυσικής» ουράνιας αναζήτησης.

Ανάμεσα στις θυελλώδεις διαμάχες που ξεσπούν συχνά και πολλές φορές αναίτια, μεταξύ των δυνάμεων του φωτός και των αντίστοιχων του σκότους, κάπου εκεί στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται και η ζωή που πασχίζει να διατηρηθεί ορατή για χάρη όσων προσπαθούν να την ανακαλύψουν ύστερα από επίπονες αναζητήσεις χρόνων.

Ο «τοκετός» είναι πάντοτε επώδυνος, ωστόσο δίχως τον πόνο που προκαλεί η στάση μας απέναντι στη ζωή και τον θάνατο, μία απόφαση που αλλάζει ανάλογα με τις εμπειρίες που αποκτούμε με κόπο, πώς θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε πραγματικά το αληθινό μεγαλείο της πλέριας πνοής;

Η ζωή είναι μία διαρκής αναζήτηση που διαφεύγει της ανθρώπινης λογικής και για αυτό ακριβώς το λόγο είναι τόσο συναρπαστική.

Είναι ένας πειραματικός καμβάς που στην επιφάνεια του φιλοξενεί όλα τα χρώματα, ακόμα και τα σκοτεινά, αυτά δηλαδή που παραπέμπουν σε ζοφερές καταιγίδες, αφήνοντας την πανδαισία που δημιουργεί το ουράνιο τόξο για μία άλλη πιο αισιόδοξη μέρα.

Η οπτική μας για τον κόσμο μεταβάλλεται συνεχώς και εξαρτάται από το είδος της σχέσης που επιθυμούμε να συνάψουμε μαζί του για το πώς θα τον βιώσουμε.

Στο τέλος όμως της κοπιαστικής μας περιπλάνησης, εκείνος στέκει ακόμα αγέρωχος, έτοιμος να μας υποδεχτεί. Το «θαύμα» της ζωής εξακολουθεί να υπάρχει και δίχως εμάς που επιχειρούμε κάθε τόσο να τη τανύσουμε σύμφωνα με τα πάθη και τις έριδες που απορρέουν από την ανθρώπινη μας καρδιά.

Αρκεί να αφουγκραστούμε το περιβάλλον μας με αλληλέγγυα συμπόνοια και αμέσως θα μας κατακλύσει μία τρυφερότητα απρόσκοπτης ελευθερίας.

Η αγάπη είναι άλλωστε μία απόφαση. Μία έξη.

Μερικές μόνο μικρές ή μεγάλες στιγμές καλοσύνης αξίζουν όλη την υπαρξιακή αγωνία.

Πρωτοφανής επιχείρηση του ΣΔΟΕ με… μπουλντόζες σε πρατήριο υγρών καυσίμων

«Φούλαραν» με «πειραγμένα» καύσιμα και …«αέρα κοπανιστό» τα ρεζερβουάρ ανυποψίαστων καταναλωτών - Στο φως ο υπόγειος μηχανισμός νόθευσης που είχαν στήσει οι επιτήδειοι - Δείτε το βίντεο με όσα αντίκρυσαν οι ελεγκτές όταν τέλειωσαν οι εκσκαφές

Στην αποκάλυψη ενός πρωτοποριακού μηχανισμού νόθευσης υγρών καυσίμων, για το οποίο πολλά ακούγονταν «στην πιάτσα» αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχαν εντοπίσει και δει με τα μάτια τους οι διωκτικές αρχές της χώρας μας, οδήγησε η συνεργασία του ΣΔΟΕ με την Οικονομική Αστυνομία και τις ελεγκτικές υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης. Με τη χρήση τηλεχειριστηρίου, οι επιτήδειοι αλλάζουν την σύνθεση του καυσίμου που φτάνει στην αντλία και τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων, αναμειγνύοντας σε οποιαδήποτε αναλογία θέλουν τα νόμιμα υγρά καύσιμα, με λαθραία ή άλλα πετρελαιοειδή, ή ακόμα και με σκέτο "αέρα", εξαπατώντας τους ανυποψίαστους καταναλωτές για τον όγκο και την ποιότητα των καυσίμων που αγόραζαν, αλλά στερώντας και πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από δασμούς και φόρους το κράτος.

Ο έλεγχος διενεργήθηκε από την Επιχειρησιακή Διεύθυνση ΣΔΟΕ Αττικής, ύστερα από καταγγελία που έφτασε στο Συντονιστικό Κέντρο Ελέγχου (ΣΕΚ) για παράνομες δραστηριότητες σε πρατήριο της Ελευσίνας. Σε μια πρωτοφανή επιχείρηση που στήθηκε συντονισμένα και κράτησε δύο ημέρες (25 - 26/10) , τα συνεργεία ελέγχου ξήλωσαν τα πάντα στο βενζινάδικο και έφεραν τα πάνω-κάτω, "επιστρατεύοντας" ακόμα και μπουλντόζες για να σκάψουν και να αποκαλύψουν τι κρυβόταν κάτω από το έδαφος και …την μύτη των ελεγκτικών αρχών.

Έτσι ήρθε στο φως η «υπόγεια» δράση του παράνομου κυκλώματος.

Όπως αποκαλύφθηκε:

- Εκτός από 5 νόμιμες δεξαμενές καυσίμων, κάτω από το τσιμέντο στο έδαφος κρυβόταν δύο ακόμα παράνομες, μία αδήλωτη 7.000 λίτρων και μία ακόμη διπλάσια σε μέγεθος , 14.000 λίτρων.

- Ένα ολόκληρο υπόγειο δίκτυο σωληνώσεων κάτω από το έδαφος, παροχέτευε καύσιμα από τις παράνομες δεξαμενές στις νόμινες. Οι αντλίες και η σύνδεση με το σύστημα «Εισρροών – Εκρροών» είχαν παραβιαστεί περίτεχνα, ώστε να μη γίνεται αντιληπτό παρά μόνον με επισταμένη έρευνα και όχι εξ αποστάσεως ή με απλή αυτοψία. Μόνον η μία αντλία συνδεόταν στο σύστημα, ενώ από το κέλυφος των άλλων είχαν αφαιρεθεί οι ταινίες ασφαλείας.

- Η «καρδιά» της κομπίνας κρυβόταν σε έναν μηχανισμό που ενεργοποιείτο με 2 τηλεχειριστήρια και μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αλλάξει το μείγμα του καυσίμου, αλλά και σε ποια αντλία του πρατηρίου θα κατέληγε αυτό. Για τέτοιου είδους συστήματα ακούγονταν πολλά στην αγορά, αλλά πλέον οι διωκτικές υπηρεσίες μελετούν και αναλύουν πώς είχε στηθεί το συγκεκριμένο και πολύ εξελιγμένο σύστημα, για να μπορούν πλέον να ανιχνεύσουν πιο εύκολα τυχόν σημάδια ύπαρξής τους και σε άλλα πρατήρια σε μελλοντικούς ελέγχους τους.

- Είναι χαρακτηριστικό ότι για να γνωρίζουν οι επιτήδειοι πότε ήταν ενεργοποιημένος ο μηχανισμός και από ποια δεξαμενή δίνει καύσιμα η αντλία, είχαν τοποθετήσει ένα ειδικό λαμπάκι μέσα στο πλαστικό περίβλημα ενός φωτιστικού ασφαλείας (το οποίο ανάβει φως σε περίπτωση διακοπής ρεύματος) και ήταν τοποθετημένο μέσα στο χώρο του καταστήματος.

Επίσης βρέθηκαν ένα βυτιοφόρο 4.000 λίτρων από το οποίο είχαν αφαιρεθεί οι μετρητές, ένας υπολογιστής αλλά και «ανεπίσημα» βιβλία, με την βοήθεια των οποίων οι Αρχές προσπαθούν να προσδορίσουν τον όγκο των παράνομων καυσίμων που διακινούντο, αλλά και πρόσωπα ή διευθύνσεις που συνδέονται με την δράση του κυκλώματος.

Μετά την ολοκλήρωση της έρευνας που βρίσκεται σε εξέλιξη θα υποβληθεί Μηνυτήρια Αναφορά στην αρμόδια Εισαγγελία για την ποινική δίωξη των υπευθύνων.  

protothema.gr

Βρέθηκε κρύπτη με τα «χαμένα» έγγραφα ...του ΚΕΕΛΠΝΟ.!

Νέες αποκαλύψεις για τη διαφθορά στο ΚΕΕΛΠΝΟ έρχονται στη δημοσιότητα, καταδεικνύοντας το “πάρτι” που είχε στηθεί στην “offshore του Δημοσίου”, όπως το είχε χαρακτηρίσει το 2015 ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης. Οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης δεν εντόπισαν απλά διπλά λογιστικά βιβλία, αλλά σε έναν καμουφλαρισμένο χώρο, στο δεύτερο υπόγειο του κτιρίου, στο γκαράζ, πίσω από τον τοίχο, σε μια κρύπτη, βρήκαν αρχεία που είχαν κρύψει οι υπεύθυνοι και τα οποία αναζητούσαν οι αρχές.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την εφημερίδα Documento, στις 26 Οκτωβρίου, μια ομάδα επιθεωρητών δημόσιας διοίκησης, η οποία τα τελευταία χρόνια διενεργεί προκαταρκτική έρευνα για τα σκάνδαλα στο ΚΕΕΛΠΝΟ, έφτασε συνοδεία αστυνομικό στο κτίριο της οδού Αγράφων 3 στο Μαρούσι και ζήτησε από τη διοίκηση να τους οδηγήσει στο δεύτερο υπόγειο, όπου είναι το γκαράζ. Το κλιμάκιο άρχισε να ψηλαφίζει τις επιφάνειες των τοίχων και μετά από ώρες έρευνας, μια επιθεωρήτρια ενημέρωσε τους συναδέλφους της πως βρήκε ένα “κούφιο” σημείο, το οποίο είχε καλυφθεί με γυψοσανίδα και έμοιαζε με την υπόλοιπη τοιχοποιία.

Το κομμάτι της γυψοσανίδας αφαιρέθηκε και από πίσω κρυβόταν μια πόρτα. Ήταν ένα κρυφό δωμάτιο με ντουλάπες γεμάτο έγραφα από τη λειτουργία του ΚΕΕΛΠΝΟ. Με εντολή της γενικής επιθεωρήτριας δημόσιας διοίκησης ξεκίνησε η κατάσχεση και αρχειοθέτηση του υλικού και φυσικά η αξιολόγησή του. Όπως αναφέρει η εφημερίδα Documento, η πληροφορία για την κρύπτη δόθηκε σύμφωνα με πληροφορίες μέσω τηλεφώνου από άτομο, το οποίο δεν αποκάλυψε την ταυτότητά του, αλλά εικάζεται πως ανήκει στην ομάδα στελεχών του κέντρου. Θεωρείται μάλιστα πιθανόν να είναι κάποιος από τους ήδη υπόδικους, ο οποίος θα εμφανιστεί για να ελαφρύνει τη θέση του.

Εξάλλου η κρύπτη φαίνεται πως ήταν γνωστή σε πολύ μικρό αριθμό ατόμων στο ΚΕΕΛΠΝΟ. Η πληροφορία για δημιουργία ενός “κρυφού” λογιστηρίου του ΚΕΕΛΠΝΟ είχε φτάσει στα κλιμάκια μετά την επίσημη αποκάλυψη του σκανδάλου το 2015.

Στο δωμάτιο πίσω από τη γυψοσανίδα, οι επιθεωρητές εντόπισαν συμβάσεις του ΚΕΕΛΠΝΟ, αποδείξεις και τιμολόγια, κινήσεις λογαριασμών και υλικό το οποίο αποτυπώνει τη λειτουργία του ως το 2015. Υπενθυμίζεται πως οι ορκωτοί λογιστές, που κατέθεσαν στην Εξεταστική Επιτροπή, επισήμαναν το χάος στα οικονομικά του ΚΕΕΛΠΝΟ, ενώ κατήγγειλαν πως δεν τους παραδόθηκαν στοιχεία και έγγραφα που ζήτησαν από την πρώην προϊσταμένη Οικονομικών του ΚΕΕΛΠΝΟ, Κατερίνα Πολύζου, στο πλαίσιο της έρευνας.

Το υλικό που βρέθηκε στην κρύπτη αποκαλύπτει ποιους χρηματοδότησε κατά καιρούς το ΚΕΕΛΠΝΟ και με ποιον τρόπο. Πρόκειται για στοιχεία που οι αρμόδιες αρχές αναζητούσαν από το Νοέμβριο του 2015. Τότε οι επιθεωρητές Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας με έκθεση ελέγχου για το ΚΕΕΛΠΝΟ περιέγραφαν τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος μέσα από δαπάνες για εικονική διαφήμιση και προώθηση. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία για αυτές τις δαπάνες δεν είχαν βρεθεί, ώστε να στοιχειοθετηθεί ένα πιο ασφαλές συμπέρασμα και η ποινική ευθύνη.

Το χάος στο λογιστήριο του ΚΕΕΛΠΝΟ, χωρίς κανένα σύστημα μηχανογράφησης και με ανοργάνωτους φακέλους, ήταν ιδιαίτερα βολικό για τους εμπλεκόμενους. “Αν αυτό συνέβαινε σε ιδιωτική εταιρεία θα αποχωρούσαμε άμεσα και θα δίναμε αρνητική έκθεση”, ήταν ένα χαρακτηριστικό σχόλιο ορκωτού λογιστή για την κατάσταση στο λογιστήριο του ΚΕΕΛΠΝΟ. Όταν οι επιθεωρητές ρωτούσαν τη διοίκηση ΚΕΕΛΠΝΟ που βρίσκονται τα στοιχεία, η απάντηση ήταν πως έχουν κατασχεθεί από προηγούμενες έρευνες και δεν βρίσκονται πλέον στα αρχεία του κέντρου. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό που χρησιμοποιούν και άλλοι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο ΚΕΕΛΠΝΟ, αν και φαίνεται πως δεν ευσταθεί. Αντίθετα, πολλά από τα στοιχεία που ζητούσαν οι επιθεωρητές βρέθηκαν στην κρύπτη. Πρόκειται για τα επίμαχα έγγραφα που αποδεικνύουν πως έγινε η σκανδαλώδης διαχείριση των χρημάτων.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Documento, τα εν λόγω στοιχεία ενοχοποιούν συγκεκριμένα άτομα που είχαν σχέση με την οικονομική διεύθυνση, οπότε είναι πιθανόν να υπάρξουν και άλλες διώξεις. Δεν αποκλείεται μάλιστα να ανοίξουν και στόματα καθώς η υπόθεση εξελίσσεται σε μεγάλο σκάνδαλο και οι εμπλεκόμενοι θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στο ρόλο του κατηγορούμενου με βαριές κατηγορίες ή αν θα μιλήσουν και θα ενταχθούν σε καθεστώς προστατευόμενου μάρτυρα.

Το ερώτημα που θέτουν πολλοί, μεταξύ αυτών και οι επιθεωρητές – ερευνητές, είναι για ποιον λόγο αυτά τα έγγραφα δεν καταστράφηκαν αλλά αποφασίστηκε από κάποιους να φυλαχθούν με τόσο προσεγμένο και ασφαλή τρόπο. Αν τα κατέστρεφαν πιθανόν θα μπορούσαν να εμποδίσουν τις αρχές να φτάσουν στους ενόχους. Μια από τις εκτιμήσεις είναι πως ενδεχομένως τα στοιχεία κρατήθηκαν γιατί χρησιμοποιούνται σε εκβιασμούς. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχονται και ασκούνται πιέσεις σε όσους συμμετείχαν στο “πάρτι” του ΚΕΕΛΠΝΟ, είτε ως υπογράφοντες είτε ως ευνοημένοι.

  

Απειθαρχία με την «Ξακουστή»

Γράφει  η Λώρη Κέζα

Μαθητές σχολείου του Γέρακα αποβλήθηκαν για ανυπακοή στη διάρκεια της παρέλασης αλλά το ατόπημά τους εκθειάζεται επειδή η ανυπακοή είχε πατριωτικό περιεχόμενο, επειδή τραγούδησαν «Μακεδονία ξακουστή» και φώναξαν συνθήματα λοκατζήδων.

Στην παρέλαση, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι μαθητές εκπροσωπούν το σχολείο τους συντεταγμένα, φορώντας στολή, βηματίζοντας με καθορισμένη στοίχιση, ακολουθώντας τον σημαιοφόρο και με οδηγία να στρέψουν το κεφάλι στην εξέδρα των επισήμων. Με τους μαθητές που αποβλήθηκαν οι κανόνες δεν τηρήθηκαν. Ενημέρωσαν τους καθηγητές για την πρόθεση να τραγουδήσουν το εμβατήριο και έλαβαν οδηγία να μην το πράξουν.

Το ερώτημα είναι αν συμφωνούμε στο ζήτημα της υπακοής, εφόσον αποδεχτούμε ως αξίωμα ότι η παρέλαση είναι σχολική τελετή σε ισχύ. Δεν μας ενδιαφέρει σε αυτή τη συζήτηση αν είναι σωστή ή όχι η τελετή και αν πρέπει να καταργηθεί. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η υπακοή στους κανόνες που θέτει το σχολείο. Το ότι οι μαθητές επέλεξαν εμβατήριο και όχι άσμα από τα μπουζούκια ή τον ύμνο του ΕΑΜ είναι δευτερεύον ζήτημα. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι εξέφρασαν την πρόθεση, έλαβαν αρνητική απάντηση από τους διδάσκοντες εντούτοις υλοποίησαν την ιδέα τους.

Κανείς δεν έχει αντίρρηση στην πολιτικοποίηση των μαθητών, στην ενασχόληση με την επικαιρότητα και κυρίως στο ενδιαφέρον τους για την Ιστορία. Είναι ελεύθεροι να διαβάζουν, να προβληματίζονται, να συζητούν και να εκφράζουν απόψεις. Ποιος δάσκαλος άραγε θα αρνιόταν να μιλήσει για το θέμα μέσα στην τάξη ή στο προαύλιο ακόμα κι αν πρόκειται για συζήτηση σε θερμή περίοδο;

Είναι προς τιμήν των εφήβων που ενδιαφέρονται για την Ιστορία και για την πολιτική. Δεν είναι προς τιμήν τους να παρουσιάζουν τις θέσεις τους ως θέσεις του εκπαιδευτικού ιδρύματος που εκπροσωπούν κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Ενδεχομένως στην τάξη τους να υπάρχουν συμμαθητές που είναι υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών, που θεωρούν ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν ιμπεριαλιστής. Πώς θα αντιδρούσαν αν άλλοι εξέφραζαν διαφορετική άποψη στην παρέλαση;

Οι μαθητές που εκφράστηκαν πολιτικά με το εμβατήριο εκπροσωπούν σαφώς την πλειονότητα των Ελλήνων και τούτο προκύπτει τόσο από τις μετρήσεις όσο και από τις δημόσιες εκδηλώσεις. Γίνονται διαδηλώσεις για το μακεδονικό, μπορούν κάλλιστα οι μαθητές να πάρουν μέρος και να φωνάξουν όσα συνθήματα επιθυμούν. Να τα φωνάξουν εκεί στις διαδηλώσεις, όχι την επέτειο του «Όχι», επιλέγοντας την αποκοπή από το σύνολο. Η περίσταση ήταν ακατάλληλη και όχι οι πεποιθήσεις τους, αυτό θα πρέπει να κατανοήσουν στο πλαίσιο των κυρώσεων που υπέστησαν.

Υπάρχει ένα οξύμωρο στην πράξη των μαθητών, οι οποίοι βεβαίως παραμένουν μαθητές και είναι άστοχο να στιγματίζονται από μια επιπολαιότητα. Οι έξι νέοι εκτός από το εμβατήριο επέλεξαν να φωνάξουν συνθήματα λοκατζήδων. Το έπραξαν όμως ως αγέλη. Οι λοκατζήδες δεν θα έβγαιναν ποτέ από άγημα για να φωνάξουν συνθήματα, οι λοκατζήδες έχουν ως βασική αρχή την υπακοή. Εφόσον το πρότυπο των μαθητών είναι οι αυστηρά εκπαιδευμένοι στρατιώτες, θα έπρεπε να λειτουργήσουν ως τέτοιοι, να μην φύγουν από το προκαθορισμένο σχήμα, να μην δείξουν απειθαρχία στις εντολές των ανωτέρων τους.

Σε δηλώσεις του ένας από τους τιμωρημένους μαθητές ισχυρίζεται ότι στη διάρκεια της παρέλασης εκπροσωπούσε τον εαυτό του και την πατρίδα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το εφηβικό λάθος, ότι στη διάρκεια της παρέλασης εκπροσωπεί το σχολείο. Όλα τα υπόλοιπα είναι νερό στο μύλο του διχασμού.

Με ισραηλινά κεφάλαια η έναρξη καλλιέργειας κάνναβης στην Ελλάδα

Η ισραηλινή εταιρεία «Tikun Olam» LTD είναι η επιχείρηση που έλαβε την πρώτη αδειοδότηση για την καλλιέργεια της υποτιθέμενης «φαρμακευτικής» κάνναβης στην Ελλάδα, καθώς πριν από λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στη «Διαύγεια» η απόφαση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων του έργου «Ολοκληρωμένη Μονάδα Καλλιέργειας και Επεξεργασίας Φαρμακευτικής Κάνναβης» (αρ. Πρωτ. 234688).

Η μονάδα θα λειτουργήσει στην περιοχή «Λούτσα Παππά», στα Εξαμίλια (πλούσια σε αρχαιολογικά ευρήματα), στον δήμο Κορίνθου, σε έκταση 40.000 τ.μ.! Η λειτουργία της αφορά τη θερμοκηπιακή καλλιέργεια και βιομηχανική επεξεργασία των ανθέων της κάνναβης για την παραγωγή προϊόντων της (αποξηραμένα μπουμπούκια ανθέων, έλαια, κάψουλες κ.ά., όσα δηλαδή πωλούνται ήδη «παράνομα» από ιστοσελίδες). Κι όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, η απόφαση αφορά «μόνο τις ενδεχόμενες περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την κατασκευή και λειτουργία του έργου χωρίς να εξετάζονται οι τίτλοι ιδιοκτησίας, δεν αφορά θέματα ασφάλειας των εγκαταστάσεων έναντι ατυχημάτων, ή ασφάλειας και υγιεινής του προσωπικού».

Η «Tikun Olam» (στα εβραϊκά σημαίνει… «βελτίωση του κόσμου») είναι ο πρώτος, μεγαλύτερος και πρωταρχικός προμηθευτής ιατρικής κάνναβης στο Ισραήλ και, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα της, το έργο της αφορά «πράξεις καλοσύνης και αλτρουισμού», με τζίρο πολλών εκατομμυρίων. Από το 2014 δραστηριοποιείται στον Καναδά, από το 2016 σε Νεβάδα, Ουάσιγκτον, Ρόουντ Αϊλαντ, Μέριλαντ, Μασαχουσέτη, Ιλινόις και Καλιφόρνια, από το 2017 στην Αυστραλία, από τις αρχές του χρόνου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ενώ στα διευθυντικά στελέχη της «Tikun Olam» συγκαταλέγεται και ο καθηγητής Zvi Bentwich, μέλος του ΔΣ της ΜΚΟ «Γιατροί για τα ανθρώπινα δικαιώματα», η οποία δραστηριοποιείται κυρίως σε εμπόλεμες ζώνες… Πάντα οι ίδιες «συμπτώσεις» πίσω από το καπιταλιστικό κουβάρι, στο οποίο διαπλέκονται ναρκωτικά, πόλεμοι, κέρδη.

Υπενθυμίζεται:

Απ’ όλες τις έρευνες, δεν προκύπτει για καμία ασθένεια να είναι η κάνναβη το φάρμακο επιλογής. Ακόμη και στην πρόσφατη συστηματική ανασκόπηση ερευνών για τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αναφέρεται η ανάγκη αξιολόγησης της ουσίας για «τους κινδύνους σοβαρών παρενεργειών, όπως οι γενικές ψυχιατρικές διαταραχές, η κατάθλιψη, η σύγχυση, η κατάχρηση και η εξάρτηση».

Η συνταγογράφηση μιας τέτοιας ουσίας θα δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα. Ενας στους 3 μαθητές των ΗΠΑ αναφέρει ότι προμηθεύτηκε κάνναβη με ιατρική συνταγή που δόθηκε σε κάποιον άλλον.

Οπου νομιμοποιήθηκε η κάνναβη για «φαρμακευτική/ιατρική» χρήση, σταδιακά ακολούθησε και η νομιμοποίησή της για «ψυχαγωγικούς» λόγους. Στις ίδιες χώρες παρατηρήθηκε αύξηση των ποσοστών χρήσης και εξάρτησης, όχι μόνο κάνναβης αλλά και των υπόλοιπων ναρκωτικών. Τρανταχτό παράδειγμα οι ΗΠΑ, όπου η χρήση φτάνει στο 36% των μαθητών.

Τα προϊόντα κάνναβης αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μερίδιο (38%) της λιανικής αγοράς παράνομων ουσιών στην ΕΕ, με αξία η οποία εκτιμάται σε τουλάχιστον 9,3 δισεκατομμύρια ευρώ (πιθανό εύρος τιμών από 8,4 έως 12,9 δισεκατομμύρια ευρώ). Οσοι στηρίζουν τη νομιμοποίηση της κάνναβης αποσκοπούν σε πολιτικοοικονομικά οφέλη. Ακόμα και στις νόμιμες ουσίες (καπνός, αλκοόλ) τα τεράστια κέρδη έρχονται από το λαθρεμπόριο, που ανθεί δίπλα στο νόμιμο εμπόριο και αποτελεί πρόβλημα για τις καπιταλιστικές οικονομίες, όχι για τις συνέπειές τους στο άτομο και την κοινωνία, αλλά για την απώλεια εσόδων από τη φορολογία.

Η προπαγάνδα και η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται για την υπεράσπιση της κάνναβης, διευκολύνουν την αθώωση στη συνείδηση των νέων και την αποδοχή της χρήσης της, παραγνωρίζοντας τους κινδύνους από τους οποίους δεν θα είναι ποτέ απαλλαγμένη, δεδομένου ότι πρόκειται για μια δυνητικά εξαρτησιογόνα ουσία.

Στη χώρα μας, μέσα σε 4 χρόνια (2011 – 2015) το ποσοστό ανοχής ως προς τη χρήση κάνναβης στους 16χρονους μαθητές διπλασιάστηκε (από το 12% ανέβηκε στο 23%). Στην Αττική το 42,4% των μαθητών τη θεωρούν ακίνδυνη και στο νομό Θεσσαλονίκης το 39,6%. Η διαθεσιμότητα, η προσβασιμότητα και η κοινωνική αποδοχή μιας ουσίας είναι παράγοντες που αυξάνουν τη χρήση της. Με αυτόν τον τρόπο πριονίζονται τα θεμέλια κάθε προσπάθειας για ουσιαστική και αποτελεσματική πρόληψη.

Πηγή: Εφημερίδα «Ριζοσπάστης»    

Σάλος από τις αποκαλύψεις των Football Leaks

Σάλο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο προκαλούν οι αποκαλύψεις των εγγράφων Football Leaks για την παραβίαση του Fair Play Financial από την Παρί Σ.Ζ. και τη Μάντσεστερ Σίτι, με τη βοήθεια του προέδρου της FIFA Τζάνι Ινφαντίνο, αλλά και τη συμφωνία για τη μελλοντική ευρωπαϊκή Super League με τη συμμετοχή 11 ιδρυτικών μελών συλλόγων και πέντε προσκεκλημένους.

Και όλα αυτά την ώρα που τα Football Leaks ανακοίνωσαν ότι σύντομα θα αποκαλύψουν νέα στοιχεία για υπόθεση ντόπινγκ ενός παγκόσμιου αστέρα αλλά και για τα μοντέλα φοροδιαφυγής των μεγάλων συλλόγων της Premier League.

Για τα έγγραφα συνεργάστηκαν 14 ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, μεταξύ των οποίων το Spiegel, το Reuters, το Mediapart, η Le Soir και η L' Espresso.

Η απάτη Παρί και Σίτι και ο ρόλος του Ινφαντίνο

Σύμφωνα με τα Football Leaks, η Παρί Σ.Ζ. έλαβε με δόλιο τρόπο από την κυβέρνηση του Κατάρ χρηματικό ποσό που έφτασε το 1,8 δισ. ευρώ, κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει τον αποκλεισμό της από το Champions League αφού πρόκειται για υπερτιμημένο πακέτο χορηγιών.

Από την πλευρά της η Σίτι είχε έσοδα 2,7 δισ. με παρόμοιες τακτικές, ενώ ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, φέρεται να είχε ενεργό ρόλο -μαζί με αξιωματούχους της UEFA και της FIFA- ώστε να καλύπτονται οι απάτες του αγγλικού κλαμπ.

Κεντρικό ρόλο στις καλύψεις των παρατυπιών των Παρί και Σίτι φέρεται να έχει ο νυν πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, που την περίοδο 2011-2013 έκανε διάφορες συναντήσεις με τους Άραβες παράγοντες των δύο ομάδων (κάτι που δεν επιτρέπεται εξαιτίας του θεσμικού ρόλου του), δίνοντάς τους απόρρητες πληροφορίες και συμβουλές για το πώς να γλιτώσουν από τις κυρώσεις.

Ο Ινφαντίνο δεν άφησε αναπάντητα τα δημοσιεύματα. «Είναι πάντοτε πρόκληση το να αλλάζεις πράγματα, να προχωράς και να ενώνεις τον κόσμο ώστε να τα κάνεις καλύτερα. Και εφαρμόζοντας με αποφασιστικότητα τις μεταρρυθμίσεις στη FIFA, ήμουν πάντοτε σίγουρος ότι θα συναντούσα μεγάλη αντιπαλότητα, ειδικά από αυτούς που δεν μπορούν πια να βγάλουν ντροπιαστικά κέρδος από το σύστημα στο οποίο ανήκαν», αναφέρει σε δήλωσή του και προσθέτει:

«Αλλά αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκλέχτηκα και για εμένα υπάρχει μόνο ένα και μοναδικό στοιχείο στο οποίο έχω επικεντρωθεί, να βελτιώσω και να αναπτύξω το ποδόσφαιρο σε παγκόσμια κλίμακα. Τώρα είμαι πιο αφοσιωμένος και αποφασισμένος από ποτέ για να εκπληρώσω τον στόχο μου».

Το κλειστό κλαμπ των 11

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά είναι και όσα έρχονται στη δημοσιότητα σχετικά με τα σχέδια για μια κλειστή ευρωπαϊκή Super League, που θα περιλαμβάνει τους κορυφαίους συλλόγους.

Το Spiegel υποστηρίζει ότι οι σχετικές συνομιλίες βρίσκονταν σε προχωρημένο στάδιο ήδη πριν από τη συμβιβαστική συμφωνία το 2016 με την UEFA και ότι πρόσφατα σχεδιάστηκε νέο πλάνο από την ισπανική εταιρεία Key Capital Partners για τη Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο προβλέπει 11 ευρωπαϊκές ομάδες που πρόκειται να δημιουργήσουν μία Super League το 2021, όταν λήξει η συμφωνία για την κατανομή των εσόδων του Champions League.

Η εταιρεία Key Capital δεν σχολίασε το δημοσίευμα παρότι της ζητήθηκε, ενώ και η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο όταν ήρθε σε επαφή μαζί της το Reuters.

Οι 11 «ιδρυτές» δεν θα μπορούσαν να υποβιβαστούν από τη Super League, η οποία θα έχει πέντε «φιλοξενούμενες ομάδες» για να αποτελέσει έναν σύνολο 16 ομάδων, αντικαθιστώντας το σημερινό Champions League με 32 ομάδες, αναφέρει το δημοσίευμα.

Το Spiegel σημειώνει ότι στις 22 Οκτωβρίου οι Key Capital Partners της Μαδρίτης έστειλαν mail στον πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης Φλορεντίνο Πέρεθ, συμπεριλαμβανομένου ενός εγγράφου με τίτλο «Σχέδιο συμφωνίας των δεκαέξι», το οποίο περιλάμβανε ένα δεσμευτικό πλάνο 13 σελίδων για τα 11 σωματεία που αναφέρονται ως «ιδρυτές».

Οι ιδρυτικές ομάδες -οι οποίες δεν θα αντιμετωπίσουν υποβιβασμό για 20 χρόνια- είναι οι Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους, Τσέλσι, Άρσεναλ, Παρί Σεν Ζερμέν, Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ, Μίλαν και  Μπάγερν.

Οι πέντε «αρχικοί φιλοξενούμενοι», σύμφωνα με το έγγραφο, είναι οι Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπορούσια Ντόρτμουντ, Μαρσέιγ, Ίντερ και Ρόμα.

Το έγγραφο αναφέρει ότι οι ομάδες πρέπει να υπογράψουν το «πλάνο των όρων» τον Νοέμβριο του 2018.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Ατλέτικο και Ρεάλ Μαδρίτης αρνήθηκαν να σχολιάσουν όταν ρωτήθηκαν από το Reuters.

Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Σίτι, Παρί ΣΖ , Άρσεναλ, Μίλαν, Ιντερ, Ρόμα και η Μαρσέιγ δεν ήταν επίσης άμεσα διαθέσιμες να σχολιάσουν.

Μόνο η Μπάγερν σημείωσε ότι «δεν γνωρίζει τα πρόσφατα σχέδια για μια λεγόμενη Super League, που επίσης ανέφερε το Der Spiegel, ούτε συμμετείχε σε διαπραγματεύσεις σχετικές με τέτοια σχέδια».  

efsyn.gr  

Ηλεκτρονικά οι διαγραφές παλαιών οφειλών προς τα Ταμεία

Μέσω μιας νέας ηλεκτρονικής πλατφόρμας στον ΕΦΚΑ, η κατασκευή της οποίας βρίσκεται στο τελικό στάδιο, θα υποβάλλονται οι αιτήσεις για τη διαγραφή παλαιών οφειλών, βάσει της διάταξης νόμου που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Οι πρώτες τρεις υπουργικές αποφάσεις που θα ανοίξουν τον... χορό των διαγραφών, έχουν ήδη καταρτιστεί και αναμένεται να υπογραφούν από τον αρμόδιο υφυπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης Τάσο Πετρόπουλο, όταν είναι έτοιμη και η πλατφόρμα, ώστε να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες.

Στόχος είναι οι πρώτες αιτήσεις να υποβληθούν εντός του Νοεμβρίου, ώστε ταυτόχρονα να «παγώσουν» και οι διαδικασίες αναγκαστικών μέτρων είσπραξης που πιθανώς να «τρέχουν» ήδη από το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ). Καθώς βέβαια πρόκειται για ένα ευαίσθητο θέμα που αφορά διαγραφή παλαιών οφειλών, η διαδικασία σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ» αφενός θα διευκολύνει τους οφειλέτες να υποβάλλουν αιτήσεις με απλά και κατανοητά βήματα, αφετέρου θα προβλέπει όλες τις απαιτούμενες δικλίδες ασφαλείας που θα αποτρέπουν πιθανή εκμετάλλευση των ευνοϊκών διατάξεων από τους λεγόμενους στρατηγικούς κακοπληρωτές.

Επειτα από σχετική εισήγηση του Συμβουλίου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΣΚΑ), οι τρεις πρώτες υπουργικές αποφάσεις θα αφορούν παλαιές οφειλές για τις οποίες υπάρχει «εύλογη αμφιβολία» και έχουν δημιουργηθεί πριν από την 1η Ιανουαρίου 2017 από: α) ασφαλισμένους για πρώτη φορά μετά την 1η Ιανουαρίου του 1993, ελεύθερους επαγγελματίες (π.χ. μπλοκάκι) και ταυτόχρονα μισθωτούς, β) επιχειρηματίες που εξαιρούνταν από τον ΟΑΕΕ και ασφαλίζονταν στον πρώην ΟΓΑ με πληθυσμιακά και εισοδηματικά κριτήρια και γ) δημοσιογράφους ασφαλισμένους για πρώτη φορά έως 31 Δεκεμβρίου 1992 που διατηρούσαν παράλληλα μπλοκάκι. Προσοχή: βασική προϋπόθεση για να μπορέσει κάποιος να απαλλαγεί από αμφισβητούμενα χρέη είναι να προκύπτει αποδεδειγμένη πλήρης ασφάλιση σε τουλάχιστον ένα πρώην Ταμείο το επίμαχο χρονικό διάστημα, για το οποίο ζητείται η διαγραφή της οφειλής. Ειδικά για τους παλαιούς ασφαλισμένους (προ του 1993), ιδιαίτερη σημασία έχει η παράλληλη ασφάλιση να αφορά την ίδια δραστηριότητα.

Οι αιτήσεις

Βάσει της διαδικασίας που θα προβλέπεται στις υπό έκδοση υπουργικές αποφάσεις, ο οφειλέτης θα πρέπει να υποβάλει αίτηση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα που δημιουργείται στον ΕΦΚΑ, με τα κάθε φορά προβλεπόμενα δικαιολογητικά. Να σημειωθεί εδώ, ότι οι αιτήσεις μπορεί να αφορούν όχι μόνο τον κλάδο της κύριας ασφάλισης αλλά και πρώην φορείς επικουρικής ασφάλισης και πρόνοιας.

Η έναρξη της διαδικασίας, μέσω της υποβολής της αίτησης, «παγώνει» κάθε διαδικασία εκτέλεσης αναγκαστικών μέτρων που ενδέχεται να έχει ξεκινήσει το ΚΕΑΟ. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΕΦΚΑ αναλαμβάνουν να ελέγξουν τα ασφαλιστικά δεδομένα του αιτούντος, να προχωρήσουν στις απαιτούμενες διασταυρώσεις στοιχείων και να καταλήξουν σε διαπιστωτική πράξη για τη διαγραφή των χρεών ή την απόρριψη του αιτήματος. Εφόσον η πράξη διαγραφής ή απόρριψης του αιτήματος διαβιβαστεί στο ΚΕΑΟ, οι αρμόδιες υπηρεσίες του Κέντρου είτε θα σβήνουν τις οφειλές είτε θα «ξεπαγώνουν» τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης.

 kathimerini.gr

  

Αγκίδα της φύσης

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ κάτι επίκαιρο. Στα μισά, ωστόσο, η «μυστική συνεννόηση των σωμάτων» μού θύμισε ότι τέτοια μέρα το 1911 γεννήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης. Ανακρούω πρύμναν, λοιπόν, και τιμώ την επέτειο με τρία ποιήματά του:

ΓΥΜΝΟΣ, ΙΟΥΛΙΟ ΜΗΝΑ, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του. Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Εχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο. Γεννήθηκα για να ’χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που ’ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση - αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ Ξέρω πως είναι τίποτε όλ’ αυτά και πως η γλώσσα/ που μιλώ δεν έχει αλφάβητο/ Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλ-/ λαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους και-/ρούς της λύπης και της εξορίας/ Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδο-/ χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και/ βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή/ και δίνεις λόγο/ Σ’ ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου/ πάντοτε/ Οπως γίνεται για τις συμφορές/ Ομως ας φανταστούμε σ’ ένα παλαιών καιρών αλώνι/ που μπορεί να ’ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε/ παιδιά και ότι αυτός που χάνει/ Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους/ άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια/ Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι/ τους ένα μικρό/ Δώρο ασημένιο ποίημα.

ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΝΙΟΡΤΟ που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Οτι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση. A! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ’ ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος!   

Κυβιστήσεις, κωλοτούμπες και άλλα τινά «συνταγματικά»

 Γράφει ο  Πέτρος Μανταίος

Ιδέα δεν είχα τι να γράψω χθες το πρωί. Ημουν και σε κατάσταση μελαμάρας που λέει και μια φίλη (δικός της ο όρος: από το μελα-γχολία και βαρε-μάρα). Καλά που υπάρχουν και οι πολιτικοί! Θαύμασα, επιστρέφοντας από τη βόλτα στον Υμηττό και βλέποντας στην εφημερίδα πως η Ν.Δ. «άλλαξε γνώμη και… συζητά το Σύνταγμα», εν όψει –αν αποφασιστεί– αναθεώρησης.

Δεν είναι βέβαια και πολύ πιασάρικο θέμα για χρονογράφημα μια συνταγματική αναθεώρηση. Την κάνουν όμως πιασάρικη –γι’ αυτό και λέω: καλά που υπάρχουν…– οι πολιτικοί. Που πολλές φορές βγάζουν το χρονογράφο από δύσκολη θέση· τόσο πολλές, που κάποιες φορές η συρροή είναι τέτοια που δεν προφταίνεις να διαλέξεις· προσφορότερες οι προεκλογικές περίοδοι.

Αρκούν καμιά φορά και δύο μόνο λέξεις, ένθεν κακείθεν. Κυβίστηση (από την κυβέρνηση): «καλοδεχούμενη η ολική κυβίστηση» της Ν.Δ. Κωλοτούμπα (από τη Ν.Δ. για την κυβέρνηση) και μάλιστα στα λατινικά: «προφανώς ντρέπεται [η κυβέρνηση] τη λέξη kolotoumba που καθιέρωσε διεθνώς».

Ικανοποιήθηκε έτσι χθεσινή μου απορία, όταν δεν καταλάβαινα τι σημαίνει «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας». Τώρα κατάλαβα, με βάση τα ανωτέρω «κοσμητικά» που αντάλλαξαν κυβέρνηση και Ν.Δ., τι σημαίνει «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας», είναι σαν να λέμε… εποικοδομητικός διάλογος κωφών! Ετσι θα πάμε, φαντάζομαι, με ανάλογα «εποικοδομητικά», και στην αναθεώρηση «όσων συνταγματικών διατάξεων έχει ανάγκη ο τόπος»· σ’ αυτή τη διατύπωση συμφωνούν και οι δύο· είναι, πιστεύω, και η μόνη τους συμφωνία.

Δεν ξέρω πώς θα τα πήγαινα, αν με βάζανε να αναθεωρήσω το Σύνταγμα. Αν όμως οι συντάκτες των ανωτέρω ανακοινώσεων για «κυβιστήσεις» και «kolotoumbes» αποφάσιζαν να μεταπηδήσουν από την πολιτική στο χρονογράφημα, σίγουρα θα έμενα άνεργος. Είναι ασυναγώνιστοι.

«Ξηλώνεται» η διοίκηση της ΕΡΤ

Την παραίτησή τους υπέβαλαν τόσο ο Διευθύνων Συμβούλος της ΕΡΤ Βασίλης Κωστόπουλος, όσο και ο Αναπληρωτής Διευθύνων Συμβούλος Γιώργος Θαλασσινός.

Υπενθυμίζεται ότι τις παραιτήσεις τους είχε ζητήσει νωρίτερα ο υφυπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Λευτέρης Κρέτσος, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, καθώς σύμφωνα με πηγές του υφυπουργείου «δεν ήταν σε θέση να συνεργαστούν αρμονικά».

Η διαμάχη τους μεταξύ των δύο στελεχών ήταν γνωστή εδώ και μήνες και μάλιστα είχε εξελιχθεί σε δημόσια αντιπαράθεση. Πηγές του υφυπουργείου υπογράμμισαν πως η απόφαση να ζητηθούν οι παραιτήσεις τους ελήφθη καθώς «τα δύο κορυφαία στελέχη δεν ήταν σε θέση πλέον να συνεργαστούν αρμονικά».

Σύμφωνα με τις πληροφορίες η απόφαση επιτάχυνε η χθεσινή παρουσία του Βασίλη Κωστόπουλου στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας στη Βουλή αλλά και η απόφαση της διοίκησης της ΕΡΤ να τοποθετήσει τεχνικούς και διοικητικούς στις διευθύνσεις των ραδιοφώνων και όχι δημοσιογράφους.

Υπενθυμίζεται πως σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Open, ο υπουργός ΨΗΠΤΕ Νίκος Παππάς είχε πει, «υπάρχει ένας θόρυβος που είναι αναντίστοιχος της προσπάθειας που γίνεται και πρέπει να ληφθούν τα μέτρα για να υπερβούμε την κατάσταση». Σύντομα το Υπουργείο θα προκηρύξει τις δύο θέσεις ώστε να βρει τους αντικαταστάτες τους.   

 tvxs.gr