Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2023

Πρόεδρος ΕΚΠΟΙΖΩ: «Η φτωχοποίηση των νοικοκυριών βαθαίνει – Ψίχουλα το market pass»

 

Σε άγρια λεηλασία του πενιχρού εισοδήματος τους, υπόκεινται τα ελληνικά λαϊκά νοικοκυριά με την ακρίβεια πλέον να χτυπά κάθε πτυχή της ζωής τους.

 

Το topontiki.gr επιχειρώντας να σκιαγραφήσει τις πτυχές της ακρίβειας, που πλήττει την κοινωνία, απευθύνθηκε στην πρόεδρο της ΕΚΠΟΙΖΩ Παναγιώτα Καλαποθαράκου, από την οποία ζήτησε να αναφερθεί στις καταγγελίες που δέχεται η οργάνωση από καταναλωτές που παραπονιούνται για την ακρίβεια.

 

 

Ακρίβεια σε λογαριασμούς, τρόφιμα αλλά και στις… τράπεζες

 

Η κ. Καλαποθαράκου αναφέρθηκε στην ακρίβεια που παρατηρείται στους λογαριασμούς ενέργειας, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια νέα γενιά χρεών των πολιτών: «Έχουμε πλήθος καταγγελιών από καταναλωτές που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ενέργειας. Βλέπουμε ότι έχει δημιουργηθεί μια νέα γενιά χρεών και πληρώνουν οι άνθρωποι με δόσεις τα συσσωρευμένα ποσά
που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτό το χρονικό διάστημα. Αν δεν υπήρχε η επιδότηση κανείς μας δεν θα μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς . Η κοινωνική πλειοψηφία πλήττεται ανεπανόρθωτα από την ακρίβεια» αναφέρει χαρακτηριστικά και συνεχίζει:

 

«Ακρίβεια στον τομέα των τροφίμων, σοβαρότατο το πρόβλημα το οποίο υπάρχει, αυξήσεις πάρα πολύ μεγάλες, πάνω από τα επίπεδα του πληθωρισμού, διψήφια νούμερα δηλαδή και αυτό το επιβεβαιώνει και η Ελληνική Στατιστική Αρχή. Βασικά καταναλωτικά αγαθά έχουν αύξηση σε διψήφιο ποσοστό που είναι ανεπίτρεπτο,» τόνισε  η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ.

 

Η κ. Καλαποθαράκου αναφέρει ότι οι αυξήσεις των επιτοκίων των στεγαστικών δανείων αφαιρούν σεβαστά ποσά από τον οικογενειακό προϋπολογισμό: «Με την αύξηση των επιτοκίων πλήθος καταναλωτών μας απευθύνεται διότι δεν μπορεί να πληρώσει τη δόση του δανείου, η οποία έχει αυξηθεί 70 ευρώ, 120, 190 και πάει λέγοντας, ανάλογα με το στεγαστικό δάνειο που οφείλει. Χώρια οι προμήθειες, που είναι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι στις τραπεζικές υπηρεσίες».

 

«Εισπράττουμε δυσαρέσκεια των καταναλωτών για το Καλάθι του Νοικοκυριού»

 

Μοιραία η συζήτησή μας με την πρόεδρο της ΕΚΠΟΙΖΩ στράφηκε και στο πολυδιαφημισμένο από το υπουργείο Ανάπτυξης «Καλάθι του νοικοκυριού» για το οποίο η κ. Καλαποθαράκου ανέφερε ότι υπάρχουν παράπονα από τους καταναλωτές, και εξήγησε: «Βλέπουμε ότι υπάρχουν τεράστιες αυξήσεις στα τρόφιμα, ότι υπάρχουν πρακτικές  οι οποίες παραπλανούν τους καταναλωτές με την έννοια ότι παρουσιάζουν την ίδια συσκευασία αλλά με μικρότερη ποσότητα, ή λιγότερες μεζούρες στα απορρυπαντικά και δεν συμμαζεύεται. Πρέπει κανείς να το ψάχνει πολύ το θέμα και να συγκρίνει. Δεν είναι δυνατόν βέβαια να απομνημονεύουμε ή να κρατάμε στο σπίτι μας το προηγούμενο βούτυρο που ήταν 400 γρ με το τωρινό που είναι 380 πχ» τόνισε αναφερόμενη στα «κόλπα των σούπερ μάρκετ» προκειμένου να ξεγελάσουν τον καταναλωτή.

 

 

«Βλέπουμε μια κρίση εμπιστοσύνης στο Καλάθι του Νοικοκυριού από τους καταναλωτές, με δεδομένο ότι τα περισσότερα προϊόντα είναι ιδιωτικής ετικέτας, που ούτως ή άλλως ήταν πάντα φθηνότερα πό τα επώνυμα», τόνισε η κ. Καλαποθαράκου.

 

«Τα επώνυμα προϊόντα που έχουν μπει στο καλάθι είναι κυρίως προσφορών και λίγα και αυτό έχει δημιουργήσει δυσαρέσκεια στους καταναλωτές, οι οποίοι μας λένε: Τι, μας κοροϊδεύουν;

 

Βλέπουν, δηλαδή, στο καλάθι του νοικοκυριού ένα προϊόν ιδιωτικής ετικέτας και υπάρχει επώνυμο εκτός καλαθιού φθηνότερο, ενώ κάποια προϊόντα που είναι συσκευασμένα όπως πχ η φέτα, αν τα πάρει χύμα ο καταναλωτής είναι φθηνότερα.

 

Υπάρχουν διάφορα θέματα και είμαστε πολύ επιφυλακτικοί κατά πόσο αποτελεσματική είναι αυτή η ενέργεια του υπουργείου για να αναχαιτίσει το κύμα της ακρίβειας, δεν θεωρούμε ότι το αναχαιτίζει. Διότι τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας ήταν ήδη φθηνότερα ασφαλώς και δεν δημιουργείται κάποιος ανταγωνισμός στα επώνυμα, διότι από τη μια τα επώνυμα είναι πολύ λίγα και από την άλλη κάθε εβδομάδα αλλάζουν, δεν είναι το ίδιο προϊόν, μπαίνει κάποιο άλλο, άρα ούτε συγκρισιμότητα μπορεί να υπάρχει ούτε ανταγωνισμός» ανέφερε η Παναγιώτα Καλαποθαράκου.

 

Πώς θα αναχαιτιστεί το κύμα ακρίβειας

 

Η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ δε μασάει τα λόγια της για το πώς θα μπει φρένο στην ακρίβεια. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι θα πρέπει να λειτουργήσουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, να μειωθεί ο ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής, να μειωθεί ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης που μετακυλύεται στην αλυσίδα των προϊόντων.

 

«Πρέπει να ληφθούν μέτρα ρηξικέλευθα, ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα. Αυτά τα μέτρα της επιδότησης είναι βραχυπρόθεσμα και περιστασιακά. Βέβαια, και ένα ευρώ να ωφεληθεί ο καταναλωτής θετικό είναι, δεν το συζητούμε, αλλά δεν είναι μέτρο το οποίο μακροπρόθεσμα θα ωφελήσει την τσέπη του καταναλωτή. Από την άλλη βλέπουμε το εισόδημά μας να είναι παγωμένο εδώ και 10-12 χρόνια από όταν μπήκαμε στην κρίση, με το σταγονόμετρο να γίνονται κάποιες αυξήσεις ή να εξαγγέλλονται, όπως η επικείμενη αύξηση που θα γίνει τον Απρίλη, που δεν έχουν όμως καμία σχέση με τις αυξήσεις που γίνονται σε διάφορες κατηγορίες προϊόντων ή των υπηρεσιών».

 

Η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ αναφέρθηκε και στην τεράστια ψαλίδα μεταξύ του εισοδήματος των πολιτών και των προϊόντων ή των υπηρεσιών που καλείται ο καταναλωτής να αγοράσει για να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.«Η φτωχοποίηση των ελληνικών νοικοκυριών όλο και βαθαίνει και τολμώ να πω ότι έχει πληγεί πλέον η μεσαία τάξη. Η ακρίβεια έχει αγγίξει πλέον την κοινωνική πλειοψηφία της χώρας μας και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και δε βλέπει κανείς εύκολα διέξοδο με τις πολιτικές που εφαρμόζονται» κατέληξε.

 

Τι θα σημάνει για τον καταναλωτή η έλευση του Market pass

 

Η κ. Καλαποθαράκου χαρακτήρισε «ψίχουλα» το market pass που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, το οποίο αφορά στο 10% επί των αγορών κάθε νοικοκυριού, ενώ χαρακτήρισε άδικη τη μείωση κατά 20% για όσους δεν προτιμήσουν την ψηφιακή κάρτα.

 

«Αυτό είναι άδικο και αφορά άτομα τα οποία δεν έχουν πρόσβαση στην ψηφιακή κάρτα, είναι υπερήλικες, άτομα με ειδικές ανάγκες ενδεχομένως, δηλαδή είναι μια κατηγορία ευάλωτων καταναλωτών που δεν έχει πρόσβαση σε ηλεκτρονικές μορφές αγορών, να έχει την ψηφιακή κάρτα και να κάνει τις συναλλαγές του».

 

«Επίσης, δεν κατανοούμε γιατί λαμβάνεται υπόψιν η αξία της περιουσίας, αυτό είναι άσχετο, δηλαδή μπορεί να υπάρχουν κάποια περιουσιακά στοιχεία και να χρειάζεται κάποιος το market pass. Είναι σαν να του λέμε πούλησε ένα ακίνητο και ζήσε, άσε που για την ακίνητη περιουσία ήδη πληρώνουμε φόρους. Αυτό το κριτήριο το οποίο έχουν θέσει παντού είναι εξωπραγματικό, δεν θα έπρεπε να υπάρχει, μόνο το εισόδημα» τόνισε η κ. Καλαποθαράκου.

 

«Η ακρίβεια δεν θα αναχαιτιστεί ούτε με το market pass. Η ακρίβεια θα αναχαιτιστεί με ελέγχους, με παρέμβαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού  ώστε να λειτουργεί ο υγιής ανταγωνισμός και έτσι να μειώνονται οι τιμές, να μην εφαρμόζουν αθέμιτες εμπορικές πρακτικές οι επιχειρήσεις και να τιμωρούνται παραδειγματικά» αναφέρει η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ και προσθέτει: « Έχουμε ζητήσει οι ενώσεις καταναλωτών, όταν μπαίνουν πρόστιμα στα επιχειρήσεις, αυτά να δημοσιοποιούνται και να υπάρχει μια black list ούτως ώστε οι καταναλωτές να γνωρίζουμε ποιες επιχειρήσεις έχουν παραβατική συμπεριφορά και εμείς με τη σειρά μας να τους τιμωρούμε με το να μην ψωνίζουμε από αυτούς».

 

Σύμφωνα με την Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας (ΕΕΚΕ) οι αυξήσεις σε βασικά προϊόντα διατροφής, όπως στον ελληνικό καφέ, το κοτόπουλο, το ελαιόλαδο, το ψωμί, τα μακαρόνια και τις φρυγανιές, ξεκινούν από 8% και φτάνουν το εξωπραγματικό 81,27%, ουσιαστικά καταργώντας στην πράξη το market pass πριν καν αυτό έρθει στα χέρια των καταναλωτών.

 

Πηγή: topontiki.gr

 

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023

Σαρωτικά ακληρήματα και ο «ολισμός» της προκατάληψης

 


γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Πολλοί λόγοι ωθούν το μυαλό του ανθρώπου, είτε σαν μονάδα δρα είτε σαν μέλος μιας κοινότητας, να δουλεύει σαρωτικά, δίχως διακρίσεις. Σαν το παλιακό «σάρωμα», τη σκούπα από σπάρτο ή βούρλα. Ή έστω σαν την οικεία ηλεκτρική σκούπα, αφού η χειροποίητη εκτοπίστηκε στην περιοχή της λαογραφίας. Και δεν υπάρχει λόγος να νοσταλγούμε συλλήβδην το παρελθόν· καμιά «γραφικότητα» δεν έχουν όσα στοιχεία του συνυφαίνονταν με πολύ χειρότερες συνθήκες βίου.

 

Τη σαρωτική λογική, που γενικεύει αυθαίρετα και αδιακρίτως, την υπαγορεύει η κουτοπόνηρη ιδιοτέλεια ή το στυγνό συμφέρον (προσωπικό, συντεχνιακό, κομματικό, οπαδικό, «εθνικό»), η υστεροβουλία, η οκνηρία, η συνήθεια, η αυτοδικαιωτική έπαρση, η περιστασιακή αγανάκτηση. Και βέβαια ο έρωτας για τις αφελέστατες συνωμοσιολογικές ερμηνείες του κόσμου. Σαν κι αυτές που έχουν κάνει τους κήρυκές τους πλούσιους, χάρη στα πολυπωλούμενα καίτοι παιδαριώδη βιβλία τους, ή ιδιοκτήτες κομμάτων με πολλά γράδα «πατριωτισμού». Αν γινόταν δημοσκόπηση για να μετρηθεί η απήχηση των διαφόρων «πορισμάτων» για τα ανθρώπινα γενικά, και όχι μόνο για τα πολιτικά, πιθανότατα το σαρωτικό «όλοι ίδιοι είναι» θα νικούσε άνετα, με το επίθετο «ίδιοι» να σημαίνει βέβαια «κακοί», «διεφθαρμένοι», «ανάγωγοι», «παράσιτα». Και δεύτερο θα κατατασσόταν το απελπισμένο «είν’ όλα μαύρα». Και μάλιστα στη γενικευμένη μορφή του, με το «όλα» να καλύπτει κάθε πτυχή της ζωής, και όχι στην περιοριστικά ερωτική του Στέλιου Καζαντζίδη, που τραγουδούσε την απώλεια: «Αφότου σ’ έχασα και ποια δεν σε ξανάβρα, είν’ όλα μαύρα». Εύλογο και οικείο το συμπέρασμα, δηλαδή το βίωμα επί χωρισμού, απροσδόκητος πάντως ένας χρονικός σύνδεσμος σαν το «αφότου» στο σώμα λαϊκού τραγουδιού, αιφνιδιαστικός όσο και το «προκειμένου» σε άλλο καζαντζιδικό τραγούδι.

 

«Ολοι ίδιοι» λοιπόν οι δημοσιογράφοι, για ν’ αρχίσω από τα του οίκου μας, και δη ΑΡΔίτες. Που παναπεί, στο σύνθημα που ακούμε μερικές δεκαετίες τώρα: «Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι». Και αν πας να διαμαρτυρηθείς, να πεις ότι το θεμελιώδες γνώρισμα του κόσμου είναι η ποικιλία, η διαφοροποίηση, η κλιμάκωση, η «έρις» ακόμα και μέσα σε σώματα που μοιάζουν συμπαγή, θα σου αντιγυρίσουν ότι το ίδιο σαρωτικά γράφουν οι δημοσιογράφοι όταν αναφέρονται στους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους. Και δεν θα ‘χουν εντελώς άδικο. Ενα από τα πρώτα μαθήματα που μου έδωσαν οι ωριμότεροί μου όταν πρωτάρχισα να δημοσιογραφώ, ήταν ότι το σωστό και το δίκαιο είναι να μη λέμε, επί καλού και κυρίως επί κακού, «οι δημοσιογράφοι», «οι δικαστές», «οι διαιτητές», «οι δάσκαλοι», «οι δικηγόροι», που ερμηνεύεται ως απαξάπαντες, αλλά «μερικοί», «ορισμένοι», «αρκετοί», «λιγοστοί», ενίοτε δε «ένιοι». Και όχι προς αποφυγήν αγωγών και μηνύσεων από επαγγελματικά σωματεία και συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά επειδή έτσι είναι ο ανθρώπινος βίος: σολωμιστί, είδος μεικτό.

 

«Τα πάντα όλα». Συνηθίζουμε να το πιστώνουμε στον Νίκο Αλέφαντο, αλλά τη φρασούλα αυτή δεν την επινόησε ο μακαρίτης προπονητής.

 

Μολαταύτα, ο «ολισμός» παραμένει σαγηνευτικός, επειδή και περισσότερο εκτονωτικός είναι και σαφέστερα αυτοπαραμυθητικός. Και δεν εννοώ φυσικά τον ολισμό ως φιλοσοφική θεωρία, που προτάσσει τη γνώση τού όλου ως θεμέλιο για την κατανόηση του μερικού. Εννοώ την εξύψωση σε δόγμα εκείνου του άκρως γενικευτικού «οι πάντες όλοι», το οποίο στην ουδέτερη εκδοχή του, «τα πάντα όλα», συνηθίζουμε να το πιστώνουμε στον Νίκο Αλέφαντο (ή να το χρεώνουμε, όσοι θέλουμε να λεγόμαστε «απαιτητικοί χρήστες της γλώσσας»). Για να αποδίδουμε, όμως, τα του ενός στον έναν και τα του λαού στον λαό, τη φρασούλα αυτή δεν την επινόησε ο μακαρίτης προπονητής. Την κληρονόμησε και αυτός, όπως πολλοί άλλοι, από τη μακρά παράδοση του λαϊκού λόγου, που αργά ή γρήγορα νομιμοποιεί και τα τυπικώς λάθη του. Και όχι από καπρίτσιο παρά επειδή τα χρειάζεται – για να πει κάτι νέο ή να πει αλλιώς κάτι παλιό.

 

Είδος λαϊκού λόγου, με τις ρίζες του βαθιά στην αρχαιότητα και την απήχησή του ακόμα πολύ μεγάλη, είναι τα «ακληρήματα». Οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί, δηλαδή, που πλάθει και διακινεί μια πόλη (ή και ένα χωριό) για τη διπλανή της, ένας νομός για τον γειτονικό του, ένα έθνος για κάποιο άλλο, με το οποίο έχει συνήθως (αλλά όχι πάντα) κοινά σύνορα. Πρόκειται για τα δημιουργήματα μιας τοπικιστικής σάτιρας που δεν είναι πάντοτε αθώα. Μεσολογγίτες και Αγρινιώτες, Λαρισαίοι και Βολιώτες, Χανιώτες και Ηρακλειώτες, «Νότιοι» και «Βόρειοι» (ή, στο εξωτερικό, οι Γάλλοι με τους Βέλγους, για παράδειγμα) ανταλλάσσουν ειρωνικές αβρότητες. Και συχνά χρησιμοποιούν το ίδιο εύρημα, γουστόζικο ή βάναυσο, απλώς του αλλάζουν το όνομα. Ορισμένες φορές, όμως, ο πιο αδύναμος δεν καταφέρνει να ανταπαντήσει, να ισοφαρίσει. Τι θα μπορούσαν να ανταποδώσουν στους χολερικούς Αθηναίους, που είχαν τις Μούσες με το μέρος τους, οι έρμοι οι Αβδηρίτες, οι Θηβαίοι ή οι Κρήτες; Και τι οι Κίλικες στους δεσπόζοντες Ελληνες, που έφτιαξαν το ρήμα «εγκιλικίζω» για να προσδιορίζουν όσους φέρονταν σκληρά και δόλια; Περίπου ό,τι μπορούσαν να απαντήσουν οι ίδιοι οι Ελληνες στους λεξικογράφους της Δύσης, οι οποίοι στις αρχές του 20ού αιώνα ταύτιζαν το εθνώνυμό μας με την απάτη (το θυμηθήκαμε αυτό με αφορμή το επεισόδιο-Εύα Καϊλή στο κέντρο της Ε.Ε.). Ή στους Βόρειους εταίρους μας, επί μνημονίων, που μας μετρούσαν σαν τεμπέλληνες.

 

Ορισμένα ακληρήματα στοιχειοθέτησαν επώνυμα επιγράμματα, σωζόμενα στην «Παλατινή Ανθολογία» (ο Φιλίσκος από τα Γάδαρα της Συρίας, λ.χ., ποιητής και φιλόσοφος του 2ου/1ου αιώνα π.Χ., πρέσβευε ότι «ο Πειραιάς είναι καρύδι μέγα μα κούφιο»). Και άλλα, πολύ περισσότερα, αποτέλεσαν τον πυρήνα παροιμιών (έμμετρων ή μη), οι οποίες ως προς τη δογματική μονομέρεια και την προκατάληψη αφήνουν πολύ πίσω άλλες μορφές λαϊκού λόγου, ιδίως το τραγούδι. «Ολοι ίδιοι», κατόπιν αυτών, οι πολιτικοί – τα πιάνουν, διορίζουν παντού τους δικούς τους, λένε πατρίδα και εννοούν την πάρτη τους και το παρτίδο τους, το κόμμα τους ντε, κι αν είναι ευρωβουλευτές, κυκλοφορούν με τροχήλατη βαλίτσα. «Ολοι ίδιοι» οι γιατροί – απαιτούν φακελάκι, εκβιάζοντάς σε μ’ ένα δίλημμα που θα συνέθλιβε και τον Αμλετ: «Τα βάζεις ή δεν ζεις»· τα βάζεις στο φακελάκι ή στον λογαριασμό μιας τριτοξαδέρφης με διαφορετικό επώνυμο. «Ολοι ίδιοι» οι ταξιτζήδες, ψιλοκλέφτες. Οι υδραυλικοί και οι ηλεκτρολόγοι – φοροφυγάδες. Οι διαιτητές – στημένοι. Οι αριστεροί – άπλυτοι μειοδότες. Οι δεξιοί – βολεμένοι πατριδοκάπηλοι. Οι κεντρώοι – Ο.Φ.Α., Οπου Φυσάει ο Ανεμος. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις; Επιχειρησούλες ή όργανα του Ερντογάν. Οι ανεξάρτητες Αρχές; Πήραν πολύ ψηλά τον αμανέ, ας ξεμπερδεύουμε μαζί τους, φτάνει και περισσεύει το ΕΣΡ. Οι γυναίκες; Εύες. Οι Αλβανοί; Γονιδιακώς κακούργοι. Οι Εβραίοι – τσιφούτηδες. Οι Τούρκοι – μπουνταλάδες. Οι μουσουλμάνοι – Ταλιμπάν. Οι καθολικοί ιερωμένοι – παιδοβιαστές. Ολοι…

 

Και πορευόμαστε έτσι, ο καθένας με τη βεβαιότητα ότι δεν ανήκει στους «όλους», αλλά στους άλλους· τους ενάρετους.

 

   

Από το Τατόϊ στα κοντέινερ και από εκεί στις δημοπρασίες – Η μεγάλη αρπαγή

 


Tο ημερολόγιο γράφει 24 και 25 Ιανουαρίου 2007. Στον οίκο Κρίστις στο Λονδίνο 850 πολύτιμα αντικείμενα βγαίνουν σε δημοπρασία.  Ακριβώς τότε και για πρώτη φορά το περιβάλλον του έκπτωτου μονάρχη Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ παραδέχεται ότι πολλά από τα αντικείμενα που βγαίνουν στη δημοπρασία του Κρίστις είναι μέρος εκείνων που κυριολεκτικά άρπαξε από το Τατόι το 1991. Ωστόσο, είχαν πουληθεί σε συλλέκτες προτού καν φτάσουν τα κοντέινερ στην Αγγλία. Η εκπρόσωπος Τύπου της τέως βασιλικής οικογένειας Αλίκη Στρογγυλού, μιλώντας τότε στα «ΝΕΑ», παραδέχεται ότι μεγάλο μέρος των αντικειμένων που θα δημοπρατηθούν από τον Οίκο Κρίστις στις 24 και 25 Ιανουαρίου 2007 προέρχονται από τα αντικείμενα που ο Κωνσταντίνος πήρε μαζί του σε 9 κοντέινερ τον Φεβρουάριο του 1991, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

 

Το ποσό που συγκεντρώθηκε από την εκποίηση των 850 αντικειμένων της συλλογής είναι 14.194.338 ευρώ. Και αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Διότι,  τί περιείχαν τα κοντέϊνερ τα 9 κοντέϊνερ που έφυγαν τη νύχτα της 17ης Φεβρουαρίου του 1991 από το Τατόϊ κανείς δεν γνωρίζει. Ξημερώματα της τελευταίας Kυριακής της Aποκριάς (17 Φεβρουαρίου), άγνωστος φορτοεκφορτωτής τηλεφωνεί σε εφημερίδες και δίνει την πληροφορία για μεταφορά θησαυρών από το Tατόι. Οι δημοσιογράφοι σπεύδουν στο σημείο και έκπληκτοι, γίνονται, αυτόπτες μάρτυρες στα γεγονότα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, στην περιοχή πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα της αστυνομίας, το λουκέτο στη σιδερόπορτα του φράκτη (του Tατοϊου) είναι κλειδωμένο, στον χώρο δεν υπάρχει ψυχή αλλά μέσα γερανοί φορτώνουν νταλίκες.

 

 

Οταν στον Λονδίνο διεξαγόταν η δημοπρασία του 2007, στην Αθήνα εξελισσόταν μια κωμικοτραγική κατάσταση: η τότε διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα επέδωσε στο γραφείο του υπουργού Πολιτισμού τρεις λίστες! Σύμφωνα με το ΥΠΠΟ, η μία είναι της Εθνικής Πινακοθήκης και περιλαμβάνει τα έργα τέχνης που έλαβαν άδεια εξαγωγής και λίστα έργων τέχνης που κρατήθηκαν στο Τατόι. Ακόμη μία λίστα περιλαμβάνει την εκτίμηση των έργων τέχνης από τον οίκο «Κρίστις», την οποία είχε καταθέσει ο τέως στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μάλιστα, είχε δηλώσει τότε ότι ζήτησε το εικαστικό μέρος της συλλογής «τουλάχιστον 10 φορές» (!) και ότι άγνωστη παραμένει και η «τύχη» της «Δόξας» του Γύζη, περίφημο έργο, το οποίο αναζήτησε η διευθύντρια και από τον τέως, ο οποίος της απάντησε «δεν ξέρω»…

 

Γεγονός είναι ότι  πρώτος και μοναδικός, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο αρχαιολογικό του μέρος, κατάλογος, της -στρεβλά- λεγόμενης «βασιλικής περιουσίας» δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ τον Οκτώβρη του 1973. Τουλάχιστον όμως για τις αρχαιότητες, ακόμη κι αυτός ο κατάλογος είναι προς επιβεβαίωση. Σε κάθε περίπτωση, στο σχετικό ΦΕΚ αναφέρεται ότι τα κινητά μέρη της «περιουσίας» που έχουν απαλλοτριωθεί θα μεταφέρονταν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Βυζαντινό Μουσείο, στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, στα Γενικά Αρχεία του κράτους, στο μουσείο Ασιατικής Τέχνης της Κέρκυρας και στο Εθνολογικό Μουσείο. Δεν είναι σαφές αν στα κινητά «περιουσιακά» στοιχεία υπάρχουν αρχαιότητες που για κάποιους λόγους «κρίθηκαν» ότι μπορούν να παραμείνουν στους πρώην βασιλιάδες. Αυτή η πλευρά σχετίζεται με το αν κάποιο μέλος της οικογένειας είχε άδεια συλλέκτη. Το σίγουρο είναι ότι σύμφωνα με τον παλιό αλλά και το νέο αρχαιολογικό νόμο η ιδιότητα του συλλέκτη δεν είναι «κληρονομική». Ο μόνος από την οικογένεια που είχε τέτοια άδεια ήταν η Φρειδερίκη  και αν ο τέως ήθελε να έχει ανάλογη συλλογή θα έπρεπε να αιτηθεί νέα άδεια από το υπουργείο Πολιτισμού. Τέτοια αίτηση στο ΥΠΠΟ δεν υπάρχει.

 

Σύμφωνα με την τότε καταμέτρηση) υπήρχαν 891 αρχαία ελληνικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά αντικείμενα, ευρήματα από τις ανασκαφές της αρχαίας Δεκέλειας, συλλογή με σπαθιά του 1821, εικόνες του 17ου και 18ου αι., 17.500 τόμοι σπάνιων βιβλίων, 1.226 πίνακες ζωγραφικής, χαλκογραφίες και λιθογραφίες, 13.100 χρυσά και αργυρά αντικείμενα  

 

Τίποτα από αυτά δεν μεταφέρθηκε σε δημόσια μουσεία. Tο πλιάτσικο, όμως, του 1991 προκάλεσε μεγάλη πολιτική αναταραχή. Ο Τζ. Τζαννετάκης ως υπουργός Πολιτισμού αναφέρει σε δηλώσεις του  (βλ. «Απογευματινή» 20/2/91): «Ειπώθηκε και γράφτηκε ότι βγήκαν στο εξωτερικό αρχαία, βυζαντινές εικόνες κ.ά. Σας διαβεβαιώνω ότι κανένα ιστορικό κειμήλιο δεν έφυγε ούτε πρόκειται να φύγει από τη χώρα μας». Πρόσθεσε, ότι «σε όλους τους πολίτες επιτρέπεται να έχουν ιδιωτικές συλλογές αφού τις δηλώσουν. Απαγορεύεται να εξάγουν αυτά τα αντικείμενα. Εξαίρεση γίνεται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις όπου αποφασίζει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο». Στη συνέχεια αναφέρει, ότι «στην προκειμένη περίπτωση (σ.σ. δηλαδή στη μεταφορά από το Τατόι) είχε καταρτιστεί ειδική επιτροπή υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών και από το ΥΠΠΟ (…) για να εξετάσουν τα βυζαντινά και γενικά τα ιστορικά αντικείμενα που θα μπορούσαν να εξαχθούν. Και παρόλο που υπήρξαν αντικείμενα που μπορούσαν να εξαχθούν η εντολή που δόθηκε ήταν κανένα από τα αντικείμενα αυτά να μη φύγει για το εξωτερικό».

 

Ωστόσο, συγκρίσεις με την καταγραφή του 1973 δεν έγιναν ποτέ, η καταγραφή της επιτροπής του 1991 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και από τότε μέχρι σήμερα δεν μάθαμε ποτέ τί ακριβώς κατέγραψαν! Επομένως, πως διαβεβαίωνε η κυβέρνηση ότι δεν έφυγε παράνομα στο εξωτερικό κανένα αντικείμενο;

 

Το μόνο συγκεκριμένο που έχει απομείνει από εκείνη την περίοδο είναι ένας κατάλογος από τα αντικείμενα που η Αρχαιολογική Υπηρεσία είχε δει και είχε ζητήσει να κρατηθούν στην Ελλάδα. Αν και ελλιπής, αυτός ο κατάλογος είναι εντυπωσιακός: Χάλκινα κράνη κορινθιακού τύπου, χάλκινα ειδώλια, υδρία και αιχμή δόρατος, πήλινα ειδώλια και αμφορείς, αιγυπτιακά αλαβάστρινα αγγεία, χάλκινα αρχαιοελληνικά νομίσματα, εικόνες του 17ου και 18ου αιώνα (μεταξύ αυτών και ρωσικές) κ.ά.

 

Μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις δεν έχουν ερευνήσει μέχρι τέλους την ποσότητα αυτών των αντικειμένων, τι είδους είναι και βέβαια… που βρίσκονται. Ο,τι έφυγε στο εξωτερικό, έργα τέχνης και αρχαιότητες,  παραμένουν εκεί με διάφορους τρόπους και σε … μυστηριώδεις και ανώνυμους άλλους ιδιοκτήτες.

 

Οσο για τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι και τα κτήρια που περιλαμβάνει τα σχέδια των κυβερνήσεων διαχρονικά ταυτίζονται: ένα οικονομικό φιλέτο, που ως τέτοια πρέπει να “αξιοποιηθεί”… επιχειρήσεις εστίασης, εστιατόρια, καφετέριες και αναψυκτήρια, ξενοδοχείο και φυσικά μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον. Πάντως όχι κτήμα του λαού στην πρόσβαση και τη διαχείρισή του. 


Δήμητρα Μυρίλλα 

 

 

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2023

Μη προσήκων τρόπος



γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Εικάζω ότι πολύ θα χαιρόταν ο πρωθυπουργός αν μπορούσε να επιβιβαστεί σε μια από τις χρονομηχανές που έχει σκαρώσει η επιστημονική φαντασία, ώστε να πάει κάμποσους μήνες πίσω. Κι αν όχι στον Απρίλιο του 2022, όταν πρωτοέγινε γνωστή η παρακολούθηση των τηλεφώνων του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη, έστω στον περυσινό Ιούλιο. Τότε που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Ν. Ανδρουλάκης κατήγγειλε ότι το κινητό του παγιδεύτηκε από το Predator.

 

Να «αναπροσχρονιστεί» λοιπόν ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης στο λήξαν 2022. Και, με την ύστερη γνώση ότι λάθεψε σοβαρότατα στο θέμα των υποκλοπών, να το πιάσει από την αρχή. Οχι πια υπεκφυγές· όχι «παρακολουθούσαμε τον Ανδρουλάκη για εθνικούς λόγους» (ποιον; τον αρχηγό του τρίτου κόμματος;)· όχι ευτράπελα του τύπου «παραιτούμαι για αντιτοξικούς λόγους» (ο ανιψιός κ. Γρ. Δημητριάδης αυτά).

 

Ακόμη καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο πρωθυπουργός μπορούσε να μεταφερθεί στο 2019, όταν ξεκίνησε η διακυβέρνηση της Ν.Δ. Ωστε να μην υπαγάγει στην εξουσία του την ΚΥΠ (μαζί με την ΕΡΤ και το ΑΠΕ), ούτε να επιβάλει σαν διοικητή της τον κ. Π. Κοντολέοντα, που δεν συμπλήρωνε καν τα τυπικά προσόντα. Φαίνεται όμως ότι ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να δείξει εξαρχής δύο τινά. Πρώτον, ότι το «επιτελικό κράτος» έχει το ονοματεπώνυμό του. Και, δεύτερον, ότι αδιαφορεί για οποιεσδήποτε ενστάσεις οποιωνδήποτε. Ετσι, τώρα πια, το μόνο που μπορεί να επιχειρήσει είναι να μετατρέψει την ΑΔΑΕ, την Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών, σε αυτό που έγραφε χθες στο σκίτσο του ο Δημήτρης Χαντζόπουλος: Αρχή Διασφάλισης Ανώδυνων Εκλογών.

 

Καθόλου εύκολη δεν είναι όμως μια τέτοια επιχείρηση. Και όχι μόνο επειδή και στις Βρυξέλλες θα προκαλέσει δυσφορία και τα αυστηρά σχόλια πολλών ξένων ΜΜΕ θα πολλαπλασιάσει. Το πρόβλημα-αντιπολίτευση «λύνεται» με την επανάληψη των ήδη γνωστών. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα πια είναι η κοινή δήλωση 16 καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου. Τα φρονήματά τους σίγουρα διαφέρουν. Ομονοούν όμως στο μείζον, που το υπενθύμισαν στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στην κυβέρνηση και σε όλους μας. Οτι «η ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ απονέμεται σε αυτήν απευθείας από το Σύνταγμα και η έκτασή της δεν μπορεί να περιοριστεί ουδ’ επ’ ελάχιστο από τον νομοθέτη». Και ότι, με κάποια αβρότητα, «η δύσκολα αποκρυπτόμενη απειλή» κατά μελών της ΑΔΑΕ «δεν είναι ο προσήκων τρόπος». Για τίποτε το ευρωπαϊκό, αν όντως μένουμε Ευρώπη.

 

     

Κεντρώο κόμμα με φιλοβασιλική πτέρυγα...

 


γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Τελικά η φιλοβασιλική πτέρυγα της Ν.Δ. ζει και βασιλεύει. Αν κάτι έφερε στο προσκήνιο ο θάνατος του τέως, είναι τα βαθιά φιλοβασιλικά αισθήματα μιας μερίδας της Ν.Δ. και το ψάρεμα στα θολά νερά της άκρας Δεξιάς και των νοσταλγών αλήστου μνήμης εποχών για ακόμη περισσότερους στο κυβερνών κόμμα.

 

Το ένα στέλεχος της Ν.Δ. μετά το άλλο βγαίνουν δημόσια τα τελευταία 24ωρα, προκειμένου να κλείσουν το μάτι στο περιθωριακό φιλοβασιλικό ακροατήριο. Πρώτος και καλύτερος ο Αντώνης Σαμαράς, που εκτός των άλλων «απελευθέρωσε» πολλούς «γαλάζιους» να παραστούν στην κηδεία, ενώ η κυβέρνηση «αναβάθμισε» τη συμμετοχή της και θα εκπροσωπηθεί από τον αντιπρόεδρό της, Παναγιώτη Πικραμμένο, και την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

 

Ο πρώην πρωθυπουργός όχι απλά διαφοροποιείται από το Μαξίμου αλλά ασκεί και κριτική για την απόφαση της διυπουργικής να κηδευτεί ως ιδιώτης ο έκπτωτος μονάρχης. Αλλά ως τι άλλο θα μπορούσε να ταφεί ένα πρόσωπο που ούτε κανένα αξίωμα κατέχει ούτε καν την ελληνική ιθαγένεια έχει; Κι επίσης, ποια είναι η προσφορά του που θα έπρεπε να τιμηθεί; Η συμβολή του στην ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γεώργιου Παπανδρέου στα Ιουλιανά ή αργότερα η αποδοχή και η ορκωμοσία της χούντας των συνταγματαρχών; Αυτά είναι ιστορικά γεγονότα, που δεν αμφισβητούνται ούτε ξαναγράφονται. Οπως αντιστοίχως, αμετάκλητα έχει κλείσει το πολιτειακό ζήτημα με το δημοψήφισμα του 1974.

Σε κάθε περίπτωση, ο αναβρασμός εντός «γαλάζιας» παράταξης εξηγεί την αμήχανη στάση της κυβέρνησης που προσπαθεί να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Και αναρωτιέται εύλογα κάποιος, είναι όντως η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη κεντρώο φιλελεύθερο κόμμα; Ηθελα πράγματι να ήξερα, μετά τις υποκλοπές, τα σκάνδαλα απευθείας αναθέσεων, το κράτος-λάφυρο και τώρα το φλερτ με τους βασιλόφρονες και τα χουντοβασιλικά σταγονίδια, πώς αισθάνονται άραγε οι γοητευμένοι κεντροαριστεροί «Κυριακίστας»;

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2023

Στις αγορές του κόσμου

 


γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Το ντοκιμαντέρ μιλούσε για τις λαϊκές αγορές της Ευρώπης. Ηταν από αυτές τις εκπομπές που «ταξιδεύουν» τον τηλεθεατή στο πιο ζωντανό, σίγουρα θορυβώδες, αλλά και αληθινό κομμάτι κάθε πόλης: την αγορά.

 

Οχι ίσως με την έννοια της αρχαιότητας, αλλά σίγουρα διατηρούν το ίδιο βασικό χαρακτηριστικό: εκεί οι άνθρωποι γνωρίζονται, συνομιλούν, ανταλλάσσουν ιδέες και καμιά φορά φιλοσοφούν. Σ’ αυτές λοιπόν τις αγορές περιηγήθηκα κι εγώ, από την άνεση του σαλονιού μου, μια και πόσο πιθανό είναι να μπορέσω να τις επισκεφθώ όλες αυτές τις αγορές; Παρακολουθούσα την εκπομπή τακτικά, όσο το επέτρεπε ο χρόνος, σαν να φοβόμουν μήπως χάσω τη συνέχεια από ένα σίριαλ, που θα έκρινε στο τέλος την εξέλιξη της υπόθεσης.

 

Ενθουσιάστηκα με τους πολύχρωμους πάγκους, τους γεμάτους φρούτα και λαχανικά, φρέσκα ψάρια, γαλακτοκομικά με παράξενα ονόματα και κονσερβοποιημένα τρόφιμα. Και οι πωλητές, παραγωγοί οι ίδιοι ή έμποροι, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να τραβήξουν την προσοχή των πελατών. Νοικοκυρές κάθε ηλικίας, εργαζόμενοι και εργαζόμενες όλων των κατηγοριών, με φόρμες εργασίας ή κοστούμια και δερμάτινους χαρτοφύλακες, ακόμη και τουρίστες.

Αγορές ανοιχτές και υπαίθριες ή κλειστές και σκεπαστές -αναγκαίο αυτό σε περιοχές με μεγάλους χειμώνες ή με πολύ ζεστά καλοκαίρια-, αγορές αφιερωμένες αποκλειστικά σε ένα προϊόν, από το κρέας και τα πουλερικά έως τα λουλούδια και τα ρούχα ή τα είδη σπιτιού. Κάποιες μάλιστα ήταν ένα υπαίθριο σουπερμάρκετ, όπου μπορούσε κάποιος να βρει τα πάντα: από φρέσκα αυγά από κότες ελευθέρας βοσκής και γλυκά έως πατάκια για το μπάνιο και γυαλικά για την κουζίνα.

 

Σκεφτόμουν πόσο σπάνια, όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό, επισκεπτόμαστε τις αγορές των πόλεων. Συνήθως, τρέχουμε στις λίγες ημέρες που έχουμε να δούμε τα μουσεία και τα σημαντικά μνημεία, αν το επιτρέπει ο χρόνος και κάποιο ωραίο μεγάλο πάρκο και τους γνωστούς εμπορικούς δρόμους. Ωστόσο, έτσι λίγα πράγματα μαθαίνουμε για τους ανθρώπους τους, για τις ίδιες τις κοινωνίες και τον τρόπο ζωής.

 

Πώς ψωνίζουν για το σπίτι τους; Τι αγοράζουν και πώς το μαγειρεύουν; Γνωρίζονται μεταξύ τους; Κάνουν παρέα;

 

Στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου, που έγινε κι η αφορμή για να θυμηθώ την εκπομπή, αλλά όχι το όνομά της, οι πωλητές και οι πελάτες τους συνήθως γνωρίζονται. Ακόμη και αν δεν ψωνίσουν μια φορά από κάποιον πάγκο, οι πελάτες λένε πάντα «Καλημέρα. Τα πορτοκάλια σου ήταν πολύ ζουμερά την τελευταία φορά» ή «Πότε θα φέρεις ξανά από εκείνα τα ωραία κάστανα;». Κι ο πωλητής κερνάει κι ένα-δυο έξτρα μηλαράκια «για το παιδάκι σας, που δεν το φέρατε σήμερα μαζί σας». Ακούγονται και πειράγματα, ανταλλάσσονται και «καρφάκια» για τις πολιτικές εξελίξεις που επηρεάζουν τις τσέπες όλων και συνεπώς τις αγορές τους.

 

Κάπως έτσι μου φάνηκαν κι οι αγορές της Ευρώπης, έτσι πρέπει να μοιάζουν οι αγορές του κόσμου. Αν κάποιος μισοκλείσει τα μάτια του, όπως κάνουν οι ζωγράφοι πριν ξεκινήσουν ένα θέμα, δεν ξεχωρίζει πολλές λεπτομέρειες, μόνο την εναλλαγή ζωηρών χρωμάτων, σιλουέτες ανθρώπων, θολούς πάγκους και τέντες. Υπάρχουν φυσικά κι οι μυρωδιές, που αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και τα διαθέσιμα φρούτα και λαχανικά, ή σου τραβούν την προσοχή, όπως ο καφές, τα μπαχαρικά και τα αφεψήματα, ή μπορεί να σου τρυπούν τη μύτη, ειδικά στους πάγκους με τα ψαρικά ή τα τυροκομικά.

 

Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζουν και οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ανεξάρτητα αν ζουν στον Βορρά ή τον Νότο, στην Ανατολή ή στη Δύση. Και μπορεί αλλού να κάνουν παζάρια για το φθηνό και να αγοράζουν χωρίς κουβέντα το ακριβό, είτε να μετρούν τα φρούτα ίσα για να φτάσουν ή να φορτώνονται, γιατί «καλύτερα να περισσέψει παρά να λείψει», αλλά μοιάζουν. Εχουν ανάγκη τη φασαρία, την επαφή, τη ζύμωση και την αντιπαράθεση ενίοτε. Κι αυτά η αγορά τα προσφέρει σε αφθονία

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2023

Η Φον ντερ Λάιεν κλήθηκε σε ακρόαση από την ευρωβουλή για το συμβόλαιο με την Pfizer για το εμβόλιο κορονοϊού..!

 


Υπόλογη η πρόεδρος της Κομισιόν για τα sms που αντάλλαξε με τον Μπουρλά της Pfizer, στην κορύφωση της πανδημίας, λίγο πριν τη τρίτη κατά σειρά συμφωνία της ΕΕ με την εταιρία για τα εμβόλια κορονοϊού, αξίας πολλών δισ. ευρώ.

 

Εξηγήσεις για τη συμφωνία με την Pfizer για το εμβόλιο κορονοϊού, καλείται να δώσει στην αρμόδια επιτροπή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

 

Η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εξετάζεται για τον ρόλο της στις διαπραγματεύσεις της μεγάλης σύμβασης, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, με την Pfizer για το εμβόλιο κορονοϊού. Πρόκειται για συμφωνία που υπογράφηκε στην κορύφωση της πανδημίας. Πριν την ολοκλήρωσή της, η φον ντερ Λάιεν είχε ανταλλαγή sms με τον διευθύνοντα σύμβουλο της φαρμακευτικής εταιρίας, Άλμπερτ Μπουρλά.

 

Μέχρι στιγμής, η πρόεδρος της Κομισιόν έχει αποφύγει ερωτήσεις σχετικά με το τι συνέβη εκείνη την περίοδο.

 

Ούτε η διαμεσολαβήτρια της ΕΕ ούτε το Ελεγκτικό Συνέδριο μπόρεσαν να ρίξουν φως στα "σκοτεινά" σημεία. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η οποία είναι οπλισμένη με νομικές εξουσίες που στερούνται οι άλλες υπηρεσίες εποπτείας, ξεκίνησε έρευνα για τις συμβάσεις εμβολίων, χωρίς να πει εάν η φον ντερ Λάιεν είναι ο στόχος της.

 

Η επιτροπή για τον covid εξετάζει τη συμφωνία, την τρίτη και μεγαλύτερη σύμβαση που υπογράφηκε με την Pfizer και τον Γερμανό εταίρο της, BioNTech, και τα στοιχεία τόσο από το Ελεγκτικό Συνέδριο όσο και από της διαμεσολαβήτρια. Αλλά ο Μπουρλά έχει αρνηθεί να καταθέσει ο ίδιος, στέλνοντας στη θέση του έναν υπάλληλο.

 

Σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής, η πρόσκληση θα σταλεί στην πρόεδρο του Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, η οποία θα αποφασίσει στη συνέχεια εάν θα ζητήσει από την φον ντερ Λάιεν να παραστεί στην ακρόαση.

 

Να σημειωθεί ότι η κλήση δεν έχει νομική ισχύ. Όπως ο Μπουρλά, έτσι και η η φον ντερ Λάιεν μπορεί να αρνηθεί να εμφανιστεί. Όμως, με τις εκκλήσεις για μεγαλύτερη διαφάνεια να γίνονται όλο και πιο δυνατές καθώς το σκάνδαλο διαφθοράς του Qatargate ταρακουνά τις Βρυξέλλες, ενδέχεται να βρεθεί τελικά ενώπιον της επιτροπής.

 

Δεν είναι μόνο η φον ντερ Λάιεν που βρίσκεται στο στόχαστρο των ευρωβουλευτών. Η επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου αναμένεται να ζητήσει την ανάκληση των προνομίων πρόσβασης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της Pfizer ως απάντηση στην άρνηση του Μπουρλά να καταθέσει. Η απόφαση αυτή θα πρέπει να εγκριθεί μέσω των εσωτερικών διαδικασιών του Κοινοβουλίου.  







πηγή

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2023

16 Συνταγματολόγοι κατά γνωμοδότησης Ντογιάκου: «Υπάρχουν σοβαρά ατοπήματα»

 


Με κοινή ανακοίνωση 16 πανεπιστημιακοί Συνταγματολόγοι σχολιάζουν την γνωμοδότηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου για την ΑΔΑΕ. Οι καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου εκφράζουν την ανησυχία τους υπογραμμίζοντας ότι η εν λόγω γνωμοδότηση υποπίπτει σε μια σειρά σοβαρών ατοπημάτων:

 

Οι καθηγητές σχολιάζουν πως ο Εισαγγελέας συγχέει αβασάνιστα το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων με την ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ ενώ τονίζουν πως η ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ απονέμεται σε αυτήν απευθείας από το Σύνταγμα.

 

 

«Η ΑΔΑΕ δεν έχει απλώς τη δυνατότητα αλλά την υποχρέωση να ελέγχει την ΕΥΠ, τους παρόχους και κάθε άλλον εμπλεκόμενο παράγοντα για το αν κάνουν καλά τη δουλειά τους», σημειώνουν χαρακτηριστικά οι 16 Συνταγματολόγοι που υπογράφουν την δήλωση.

 

Επίσης σχολιάζουν πως η έκδοση της ανωτέρω Γνωμοδότησης ήταν άτοπη, διότι, όπως έχει αποφανθεί παλαιότερα η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου

 

«Για πιθανή άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον, μεταξύ άλλων, και μελών της ΑΔΑΕ, ακόμη και για κατασκοπεία (άρθρο 148 ΠΚ). Επισημαίνουμε ότι η δύσκολα αποκρυπτόμενη αυτή απειλή δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο προσήκων τρόπος για την υπέρβαση των διαφωνιών δύο άμεσων οργάνων του κράτους», τονίζουν

 

Όλη κοινή δήλωση των 16 συνταγματολόγων

«Οι υπογραφόμενοι, ομότιμοι καθηγητές, εν ενεργεία καθηγητές και λοιποί διδάσκοντες Συνταγματικό Δίκαιο στις δύο παλαιότερες Νομικές Σχολές και τα άλλα Πανεπιστήμια της χώρας, εκφράζουμε τη ζωηρή μας ανησυχία για την υπ’ αριθμ. 1/2023 Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, σε ερώτημα τηλεπικοινωνιακού παρόχου. Και τούτο διότι η Γνωμοδότηση αυτή υποπίπτει σε μια σειρά σοβαρών ατοπημάτων:

 

Ο κ. Εισαγγελέας συγχέει αβασάνιστα το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων με την ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ. Το μεν πρώτο μπορεί πράγματι να ρυθμιστεί από τον νομοθέτη, όπως έγινε πρόσφατα με τον Ν. 5002/2022. Η ρύθμιση του τελευταίου, και ειδικά η προβλεπόμενη τριετία, είναι προβληματική. Εντούτοις, μέχρις ότου κριθεί αντισυνταγματική ή και αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ισχύει.

Τουναντίον, η ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ απονέμεται σε αυτήν απευθείας από το Σύνταγμα (άρθρο 19 §2) και η έκτασή της δεν μπορεί να περιοριστεί ουδ’ επ’ ελάχιστο από τον νομοθέτη. Αρμόδια κατά το Σύνταγμα να διασφαλίζει το απόρρητο, η ΑΔΑΕ δεν έχει απλώς τη δυνατότητα αλλά την υποχρέωση να ελέγχει την ΕΥΠ, τους παρόχους και κάθε άλλον εμπλεκόμενο παράγοντα για το αν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και τούτο ανά πάσα στιγμή, αυτεπαγγέλτως, ή κατόπιν καταγγελίας και χωρίς να μπορεί να της αντιταχθεί οποιοδήποτε απόρρητο ακόμη και για λόγους εθνικής ασφάλειας. Είναι άλλο η ενημέρωση του θιγομένου, ύστερα από αίτησή του, και άλλο ο έλεγχος της ΑΔΑΕ, ο οποίος αποβλέπει στην τήρηση της αντικειμενικής νομιμότητας. Αυτό θέλησε ο συνταγματικός νομοθέτης και η περί του αντιθέτου άποψη του κ. Εισαγγελέα, ότι δηλαδή ο εκάστοτε νομοθέτης μπορεί να καθορίζει κατά το δοκούν την έκταση της ελεγκτικής αρμοδιότητας της ΑΔΑΕ, δεν έχει το παραμικρό έρεισμα.

Σε κάθε περίπτωση, ενόψει της εκκρεμούς δίκης ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας για το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων, η έκδοση της ανωτέρω Γνωμοδότησης ήταν άτοπη, διότι, όπως έχει αποφανθεί παλαιότερα η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, Γνωμοδοτήσεις δεν εκδίδονται για υποθέσεις «επί των οποίων επελήφθησαν ήδη ή πρόκειται να επιληφθούν οι αρμόδιες δικαστικές αρχές». Και τούτο, «προς αποφυγή επηρεασμού της κρίσης τους» (ΓνωμΕισΑΠ 10/2018, 15/2021 και 3/2022). Για το ζήτημα άλλωστε του αθέμιτου επηρεασμού εκκρεμών δικών έχουν αποφανθεί από μακρού οι Ολομέλειες τόσο του Αρείου Πάγου όσο και του Συμβουλίου της Επικρατείας, κάθε φορά που η κυβερνώσα πλειοψηφία θέλησε να παρακάμψει την ετυμηγορία της δικαιοσύνης (ΑΠ(Ολ.)40/1988, ΣτΕ(Ολ.) 542/1999, 677/2010).

Μια φράση τέλος όσον αφορά την αναφορά του κ. Εισαγγελέα για πιθανή άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον, μεταξύ άλλων, και μελών της ΑΔΑΕ, ακόμη και για κατασκοπεία (άρθρο 148 ΠΚ). Επισημαίνουμε ότι η δύσκολα αποκρυπτόμενη αυτή απειλή δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο προσήκων τρόπος για την υπέρβαση των διαφωνιών δύο άμεσων οργάνων του κράτους».

Ποιοι υπογράφουν τη δήλωση

 

Τη δήλωση υπογράφουν οι Νίκος Αλιβιζάτος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Ευάγγελος Βενιζέλος (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιώργος Δελλής (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιάννης Δρόσος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Ακρίτας Καϊδατζής (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Ιφιγένεια Καμτσίδου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Αλέξανδρος Κεσσόπουλος (Πανεπιστήμιο Κρήτης), Ξενοφών Κοντιάδης (Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), Χαράλαμπος Κουρουνδής (Ανοιχτό Πανεπιστήμιο), Παναγιώτης Μαντζούφας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), Λίνα Παπαδοπούλου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Νίκος Παπασπύρου (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Φίλιππος Σπυρόπουλος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιώργος Σωτηρέλης (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιάννης Τασόπουλος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Βασιλική Χρήστου (Πανεπιστήμιο Αθηνών).  





πηγή

  

Πειράματα και μπλεξίματα

 


γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Οσο θυμάμαι, στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έχει υπάρξει ούτε μία εκλογική αναμέτρηση που να μη χαρακτηρίστηκε από τα κόμματα, αλλά και από τους δημοσιολόγους, «κρισιμότατη», «καθοριστική», «αποφασιστικής σημασίας», αν όχι και «ορόσημο». Και όσο διαβάζω, το ίδιο έχει συμβεί σε όλες τις εκλογές του νεοελληνικού κράτους (και του κόσμου όλου υποθέτω). Αρχής γενομένης το 1844, οπότε έγιναν οι πρώτες εκλογές στη χώρα, σαν ανταπόκριση στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, με αίτημα την παραχώρηση Συντάγματος.

 

Μόνο ο Ηλίας Νικολακόπουλος θα μπορούσε να ιστορήσει καταλεπτώς όσα θλιβερά συνέβησαν στις εκλογές εκείνες, οι οποίες κράτησαν κοντά έξι μήνες. Ηταν τόση η βία και η νοθεία, που ο Νικόλαος Δραγούμης έγραψε σε προσαρμοσμένη μορφή μια περίφημη φράση του Θουκυδίδη: «Και αυταί αι λέξεις ήλλαξαν σημασίαν, η μεν παραβίασις των καλπών ωνομάσθη συστολή των σανίδων […] η λύμανσις των σφραγίδων τυχαία σύντριψις […] και οι απόβλητοι του λαού εκλεκτοί αυτού». Ενα πείραμα ήταν εκείνο το σπασμωδικό και εμποδισμένο βήμα από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική. Αλλά πάντα ένα πείραμα είναι η δημοκρατία, από την πρώτη ευλογημένη στιγμή που γεννήθηκε στην κεφαλή του Κλεισθένη, του Εφιάλτη και του Σόλωνα ως η κορυφαία επινόηση του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Μια δοκιμή ήταν και είναι, δύσκολη και κινδυνώδης αλλά γοητευτική· μια προσπάθεια διαφυγής από τα εκάστοτε αδιέξοδα. Τίποτε δεν είναι δεδομένο και προκαθορισμένο, αφού οι όροι και οι συνθήκες του πειράματος δεν είναι ποτέ τα ίδια. Αν ήταν, θ’ αφήναμε τους δημοσκόπους (τους πρόθυμους εννοείται, τους ενσωματωμένους, στη στρατιωτική ορολογία) να συγκροτούν τις κυβερνήσεις κατά τη βολή τους. Και θα γλιτώναμε τα έξοδα.

 

Οταν λοιπόν ένας πρώην δημοσκόπος, που σταδιακώς «ήλλαξεν» πεποιθήσεις, ώσπου έγινε και υπουργός, δηλώνει ότι «οι εκλογές του ’23 είναι κρίσιμες, καθώς δεν είναι ώρα για πειράματα», κάνει τρία πράγματα συγχρόνως: α) επαναλαμβάνει μια κοινοτοπία («οι εκλογές είναι κρίσιμες»), πλην όμως με βαρύ υπουργικό γδούπο· β) δείχνει να μην κατανοεί την ουσία της δημοκρατίας, τον ενδιάθετο πειραματικό, δοκιμαστικό, ανασχεδιαστικό της χαρακτήρα· γ) επιχειρεί τον συνήθη εκφοβισμούλη: «ή εμάς ή μπλέξατε, θα σας πάρει το ποτάμι» κτλ. Μα μπλέξιμο η δημοκρατία; Μήπως τον κ. Τάκη Θεοδωρικάκο τον παρέσυρε η μια φορά κι έναν καιρό αποστροφή του για την «αστική δημοκρατία»;

Οι νεκροί δεδικαίωνται, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ ποτέ…

 


γράφει ο Βασίλης Σ Κανέλης

 

Δεν θα ξεχάσουμε τον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ και το κακό που έκανε στην πατρίδα μας

Στις πλείστες των περιπτώσεων ο λαός λέει «ο νεκρός δεδικαίωται». Δίνει έτσι άφεση αμαρτιών σε κάποιον που πεθαίνει και που διήγε βίον ο οποίος δεν έκανε καλό σε πολύ κόσμο.

 

Η σωστή χρήση της φράσης είναι «ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας». Είναι από μια επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους. Η πραγματική και επίσημη από την Βιβλική Εταιρεία ερμηνεία αυτής της φράσης, είναι ότι ο νεκρός δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, ή αλλιώς η αμαρτία δεν έχει καμιά εξουσία πάνω του.

 

 

Ο νεκρός αδυνατεί να διαπράξει οποιαδήποτε ανομία. Οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί απαλλάσσονται δια παντός και ανεπιστρεπτί από αυτή τη δυνατότητα.

 

Δεν μιλούμε, λοιπόν, για άφεση αμαρτιών. Να πάρουμε μια γόμα και να σβήσουμε όσα έχει κάνει.

 

Κι όταν ο νεκρός -εν ζωή- προκάλεσε τεράστια ζημιά σε μια ολόκληρη χώρα, τότε είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να υπάρχει άφεση.

 

Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ο τέως εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια, απ’ όταν αποφάσισε ο ελληνικός λαός να τον στείλει εκεί που στέλνονται οι βασιλικές οικογένειες, δηλαδή στις μαύρες δέλτους της Ιστορίας και τα χρονοντούλαπά της, μας άφησε χρόνους και σίγουρα δεν θα λείψει σε πολλούς.

 

Δεν θα λείψει σε κανέναν πέραν της οικογένειάς του, και φυσιολογικά. Είναι λυπηρός πάντα ένας θάνατος. Ισως λείψει και σε ορισμένους αμετανόητους βασιλικούς μεγάλης ηλικίας που ακόμη και σήμερα θυμούνται και συγκινούνται με το σύνθημα «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά».

 


Όμως, επειδή οι νέοι στη χώρα μας, αν και πρέπει να γνωρίζουν Ιστορία, δεν ασχολούνται με αυτήν και εντυπωσιάζονται από τις βασιλικές οικογένειες ανά τον κόσμο, οφείλουν να ξέρουν για να κρίνουν αν στον εν λόγω νεκρό μπορούμε να τους συγχωρήσουμε τις αμαρτίες.

 

Αν πρέπει να του πούμε «καλό ταξίδι» ή «καλό κατευόδιο» ή «Θιος σχωρέστον» που λέει ο λαός στην περιφέρεια.

 

Γιατί η τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, οι ξενόφερτοι Γλύξμπουργκ, ουδέποτε συνδέθηκαν με την πατρίδα μας, ουδέποτε υπηρέτησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς, ουδέποτε συνέβαλαν στην πρόοδο του τόπου μας.

 

Το αντίθετο μάλιστα. Συνωμότησαν σε κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, οδήγησαν την Ελλάδα σε μαύρες εποχές, προκάλεσαν εθνικούς διχασμούς και τραγωδίες.

 

Δεν θα ξεχάσουμε το μερίδιο της ευθύνης της οικογένειας αυτής στη Μικρασιατική Καταστροφή, που οδήγησε στον διωγμό της βασιλικής οικογένειας μέχρι το 1935.

 

Δεν θα ξεχάσουμε την εμπλοκή τους στη δικτατορία του Κονδύλη το 1935, την παλινόρθωση της βασιλείας στην Ελλάδα και στη συνέχεια τη δικτατορία του Μεταξά.

 

Ούτε πρέπει να ξεχάσουμε όλη τη δράση της βασιλικής οικογένειας στα χρόνια μετά την τραγωδία του Εμφυλίου Πολέμου.

 

Την Φρειδερίκη (ή Φρίκη επί το λαϊκότερον), μητέρα του εκλιπόντος Κωνσταντίνου, με τις ωμές παρεμβάσεις της στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αλλά και τα καράβια των Ελληνόπουλων που δήθεν σώζονταν από την Ελλάδα και δίνονταν αναγκαστικά σε οικογένειες Αμερικανών και Αυστραλών με υιοθεσίες.

 

Δεν θα ξεχάσουμε τη σύγκρουση του Κωνσταντίνου με τον Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου, που σιγά – σιγά οδήγησε στην Αποστασία του 1965 και εν συνεχεία στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών.

 


Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του κατέλυσαν τη Δημοκρατία προλαβαίνοντας το βασιλικό πραξικόπημα. Αυτό που προετοίμαζε το βασιλικό ανδρείκελο που πήρε κοροϊδευτικά το όνομα «Κοκός», μετά το δημοψήφισμα που τον έδιωξε.

 

Μας είναι αδιάφορο αν ο Κωνσταντίνος ήταν ύπουλος, σκοτεινός ή απλά ανάξιος… άναξ. Γιατί πολλοί θα πουν ότι απλά δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος των ιστορικών γεγονότων που κλήθηκε να διαχειριστεί αλλά… ήταν καλή ψυχή.

 

Μπορεί να ήταν κι έτσι, αλλά και πάλι μας είναι αδιάφορο.

 

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι προκάλεσε τεράστια ζημιά στην πατρίδα μας, ήταν εκ των πρωταγωνιστών της τραγωδίας της Χούντας και στη συνέχεια της εισβολής στην Κύπρο. Ηταν ένας άνθρωπος που ανέτρεψε έναν λαοφιλή πρωθυπουργό. Κι αυτός που θα έκανε πραξικόπημα, δηλαδή βασιλική Χούντα.

 

Και ήταν αυτός που έσκυψε το κεφάλι στους άθλιους Συνταγματάρχες αντί να βρει τα κότσια να κινητοποιήσει το λαό και να ρίξει τη Χούντα.

 

Ισως το μόνο καλό που έκανε ήταν ότι αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974.

 

Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο που έζησε πλουσιοπάροχα στις πλάτες του ελληνικού λαού, με μια περιουσία που δεν τη δικαιούνταν και κάποιοι την υφάρπαξαν και τους την παρέδωσαν νύχτα.

 

Όχι, οι βασιλικές οικογένειες δεν είναι μόνο γκλαμουριά, άμαξες με άλογα, βασιλικούς γάμους και κηδείες όπως αυτές που βλέπουμε στη Βρετανία.

 

Είναι και μαύρα σκοτάδια, είναι βρόμικες δουλειές σε βάρος των λαών και της Δημοκρατίας. Και είναι σελίδες γραμμένες με μαύρο μελάνι που πρέπει όλοι να τις διαβάζουν και να κρίνουν.

 

Η Ελλάδα δεν κινδύνευσε τις επόμενες δεκαετίες ούτε κινδυνεύει από την τέως βασιλική οικογένεια.

 

 

Παύλος και Φρειδερίκη

 

Κι ακόμη και αν βλέπει όλους αυτούς τους ανήκοντες στην οικογένεια Γλύξμπουργκ να ζουν μια χαρά τη ζωή τους χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ, αδιαφορούν για τις πολιτικές τους θέσεις.

 

Η Δημοκρατία μας μπορεί να έχει προβλήματα, μπορεί να πρέπει να ωριμάσει, να ενισχυθεί, να προστατευθεί από πολιτικούς ανάξιους και βρόμικους, αλλά δεν έχει καμιά δουλειά με τη Βασιλεία.

 

Η Βασιλεία ας ανήκει σε άλλους λαούς, όχι σε εμάς.

 

Με το θάνατο του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε ένα τέλος εποχής. Αλλά εποχής μαύρης, κατασκότεινης που δε θέλουμε να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.

 

Οσοι θέλουν να τον θυμούνται, ας τον θυμούνται ως Ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα. Μόνο γι’ αυτό και για τίποτε άλλο. Εκεί ήταν καλός, πουθενά αλλού…

 


Υ.Γ. Στους «Δύο ξένους» η «Ντένη Μαρκορά» είχε πει: «Όσοι κηδεύονται δημοσία δαπάνη, συνήθως έζησαν δημοσία δαπάνη».

 

Αυτό ισχύει για τους περισσότερους. Εκτός από εκείνους που τίμησαν με τη ζωή τους, την προσφορά τους και τη θυσία τους την πατρίδα.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023

Κατώτατος

 


γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

  

Ακούστηκε πολύ αυτές τις μέρες ο «κατώτατος». Σε μια εποχή, σε μια κοινωνία, που σε καθορίζουν τα χρήματα που παίρνεις, ο «κατώτατος» είναι κάτι παραπάνω από ένα επίθετο. Είναι η υπενθύμιση ότι δεν τα έχεις καταφέρει, ότι ανήκεις στην ομάδα εκείνων που δουλεύουν σκληρά και αμείβονται με λίγα. Συνήθως σε θυμούνται κοντά στις εκλογές και ας μη θέλουν να το παραδεχτούν. Γιατί αυτό που μπορούν στην πραγματικότητα όλοι οι «κατώτατοι» μαζεμένοι να κάνουν είναι να καθορίσουν, να ανατρέψουν, να αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα και τις απατηλές δημοσκοπήσεις μιας προεκλογικής εκστρατείας.

 

Οι κατώτατοι συχνά θυμώνουν με τις απρεπείς, αλαζονικές δηλώσεις των πολιτικών αλλά σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά: τη δουλειά τους. Θα μου πείτε από κάπου πρέπει να ξεκινήσει ένας μισθός και είναι θαύμα που έχει θεσπιστεί ο κατώτατος σε καιρούς απόλυτης επικράτησης του κεφαλαίου. Ναι, αλλά... πόσο συχνά αντιλαμβάνονται οι πολιτικές ηγεσίες πως όταν τα πάντα ακριβαίνουν οι κατώτατοι μένουν ίδιοι; Μόνο στις εκλογές. Ο καλός μας «φίλος», σπουδαίος στοχαστής και οικονομολόγος, Τομά Πικετί, λέει πως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες θέλουν να προσδίδουν νόημα στις ανισότητές τους. Υποτίθεται ότι ο προστατευόμενος κατώτατος μισθός πηγαίνει μαζί με έναν νέο ορίζοντα ισότητας, μια ιδεολογία ισότητας, πιο αισιόδοξη ως προς την αφήγηση των σύγχρονων πολιτικών δυνάμεων. Απομένει στον καθένα από μας να κρίνει αν είναι όντως έτσι. Η αλήθεια, όμως, η ολοφάνερη αλήθεια, είναι πως οι κατώτατοι ζορίζονται. Το 2023 μπήκε απαιτητικό και μας θέλει με το χέρι στην τσέπη. Σε μια τσέπη που δεν είναι η χρυσή χήνα, και τα αστεία «καλάθια του νοικοκυριού» δεν βοηθούν ούτε χαμηλόμισθους, ούτε χαμηλοσυνταξιούχους, ούτε κατώτατους.

 

Μετά την περίοδο των γιορτών, που οι ευχές λειτουργούν σαν μεταφυσικό βάλσαμο, ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με τον σκεπτικισμό και τον ορθολογισμό μας. Ισως γι’ αυτό και ο Γενάρης να είναι ένας εσωστρεφής μήνας που μαζί με τα σούπερ μάρκετ κάνουμε κι εμείς την «απογραφή» μας. Οι κατώτατοι όμως κάνουν κάτι περισσότερο, σκέφτονται πώς θα βγάλουν τον μήνα αφού άνθρωποι είναι κι αυτοί, ξανοίχτηκαν στο εορταστικό κλίμα των ημερών, ξόδεψαν κάτι παραπάνω. Εύστοχα και έξυπνα λοιπόν τους θυμήθηκε τώρα ο πρωθυπουργός. Αλλά δεν πείθει πως τους νοιάζεται, μόνο ότι τους χρειάζεται. Το πυθαγόρειο «Κυάμων απέχεσθαι» (μακριά από τα κουκιά) πλανάται πάνω από τη χώρα μετά τα τελευταία πολιτικά σκάνδαλα όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές. Κατώτατοι και μη είμαστε όλοι προβληματισμένοι, γιατί αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι μας συμπεριφέρονται όχι μόνο σαν κατώτατες τσέπες αλλά και σαν κατώτατους νοήμονες πολίτες.

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *