«Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα!»- Μαζικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ενάντια στο νομοσχέδιο ιδιωτικοποίησης (βίντεο)

 

 

Μαζικό, μαχητικό συλλαλητήριο εργατικών σωματείων και μαζικών φορέων ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του νερού, πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα.

 

Οι προσυγκεντρώσεις των εργατικών σωματείων και των μαζικών φορέων σε Ομόνοια, Κλαυθμώνος και Προπύλαια έφτασαν στον χώρο του συλλαλητηρίου απαιτώντας την απόσυρση του απαράδεκτου νομοσχεδίου, διατρανώνοντας ότι «το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα»

Στο Σύνταγμα έγιναν ομιλίες όπου εκφράστηκε η εναντίωση στις προθέσεις της κυβέρνησης.

Πλήθος κόσμου συμμετείχε στο συλλαλητήριο απαιτώντας την απόσυρση του απαράδεκτου νομοσχεδίου, στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα «το νερό κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα».

πηγή

Πολακειάδα: Τι, πώς και γιατί...

 

Το φούσκωμα του "εγώ" του Παύλου Πολάκη και η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να τον ελέγξει.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Για την κατανόηση της Πολακειάδας -και για να δοθούν μια ή περισσότερες εξηγήσεις γι’ αυτήν- χρειάζεται να απαντήσουμε στα ερωτήματα του τίτλου. Χωρίς περιττούς προλόγους, ας το επιχειρήσουμε.

 

Ερώτημα πρώτον: Τι συμβαίνει και τι θα συμβεί με τον Παύλο Πολάκη; Αυτό που συμβαίνει εδώ και μερικά χρόνια είναι το φούσκωμα του «εγώ» του πρώην υπουργού και η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να τον ελέγξει. Για να είμαστε δίκαιοι, τέτοια φαινόμενα δεν είναι σημερινά. Στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και, εν μέρει, του Κώστα Σημίτη ενδημούσαν τα φαινόμενα Μένιου Κουτσόγιωργα και Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Μόνο που δεν ήταν ανεξέλεγκτα. Αρκούσε ένα νεύμα του αρχηγού για να τιθασευτούν. Στη ΝΔ εδώ και μια δεκαετία ενδημούν παρόμοια φαινόμενα, με πρωτεύον αυτό του Άδωνη Γεωργιάδη. Δεν είναι μόνο ο Πολάκης που ξεκατινιάζεται και απειλεί στα κοινωνικά δίκτυα. Ο Αδωνις, υπουργός ών, απειλούσε την εισαγγελέα που διερευνούσε υπόθεση στην οποία ήταν εμπλεκόμενος. Τι θα συμβεί με τον Πολάκη. Μια απάντηση μπορεί να δοθεί συγκριτικά. Ο Γεωργιάδης ήταν υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ το 2017. Και δεν ξέρουμε αν θα γίνει το 2023, στην περίπτωση ήττας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί και στις επικείμενες εκλογές και ο Τσίπρας αποφασίσει ή υποχρεωθεί να αποχωρήσει από την αρχηγία, ο Πολάκης απλώς θα γράφει αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα; Πάσα απάντηση δεκτή.

 

 

 

Ερώτημα δεύτερο: Πώς συνέβησαν και συμβαίνουν όλα αυτά; Η Πολακειάδα είναι ένα μείγμα ετσιθελισμού (του ίδιου), νοοτροπίας του «έλα μωρέ, ας λέει» και απώλειας του ελέγχου από ένα σημείο και μετά. Ο Τσίπρας άφησε μια πληγή να κακοφορμίσει και μετά τα φάρμακα αδυνατούσαν να την κλείσουν. Στην τελευταία φάση επέδειξε αρχηγική πυγμή, με την απειλή να αφήσει τον Πολάκη εκτός ψηφοδελτίων. Αλλά η απειλή αυτή δεν ήταν πραγματική, αφού σχεδόν όλος ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε εναγωνίως «λύση» ώστε να του δοθεί άφεση αμαρτιών. Το πρόσχημα βρέθηκε(η επιστολή συγγνώμης) και ο άσωτος επέστρεψε. Ήταν μια ταπείνωση του Πολάκη και επιβολή της αρχηγικής εντολής; Κάθε άλλο. Ο Πολάκης επέστρεψε τροπαιούχος. Ο Τσίπρας αυτοτραυματίστηκε.

 

Ερώτημα τρίτο: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Διότι, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το φαινόμενο Πολάκη, είναι αδύνατο να ελεγχθεί. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη της επιστολής, δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγες ώρες από την υπόσχεση που έδωσε ότι θα είναι προσεκτικός όταν κάθεται μπροστά στο πληκτρολόγιο και άρχισε να τσακώνεται με τον Χατζηνικολάου και τον Γεωργιάδη. Τι θα γίνει στη συνέχεια είναι απρόβλεπτο. Ο Πολάκης εκφράζει ένα τμήμα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τόσο μεγάλο που, αν έμενε εκτός ψηφοδελτίων, θα τον ακολουθούσαν(αποχή) και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάθαινε μεγάλη ζημιά; Πιθανότατα όχι. Όμως, η ηγεσία του εκτίμησε ομόφωνα ότι αυτή τη στιγμή προέχει το «όλοι μαζί»(όπου «όλοι» ίσον Πολάκης). Ούτε ένα από τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε την ένσταση ότι το «όλοι μαζί» είναι σίγουρη συνταγή κομματικής συσπείρωσης, αλλά η συσπείρωση αυτή μπορεί να μη αρκεί για την εκλογική νίκη. Ούτε ένα κομματικό στέλεχος τόλμησε να πει «και το 2019 η κομματική συσπείρωση έπιασε ταβάνι, αλλά χάσαμε τις εκλογές». Ούτε ένα κομματικό στέλεχος αναρωτήθηκε-και πάντως δεν είπε- «πώς θα αφήσουμε τον Πολάκη έξω από μια κυβέρνηση συνεργασίας, αν αυτή σχηματισθεί;». Ποιος θα συγκρατεί τότε τον «αψύ» Κρητικό; Όλα αυτά θα απαντηθούν το βράδυ των εκλογών. Αυτό το βράδυ ο Πολάκης θα είναι, έτσι κι αλλιώς, νικητής. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα δεν ξέρουμε…

 

ΥΓ1: Το φαινόμενο Πολάκη εξακολουθεί να υπάρχει γιατί «πουλάει». Κι εδώ υπεισέρχονται οι ευθύνες των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων. Ακόμα και να βήξει ο Πολάκης γίνεται θέμα. Αυτό είναι λάθος. Διότι έτσι συνεχίζουμε να κρατάμε φουσκωμένο το «εγώ» του. Και διότι έτσι μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι ταυτίζονται με το κυβερνητικό παιχνίδι αποπροσανατολισμού από πραγματικά προβλήματα. Αλλά γι’ αυτό δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο ΣΥΡΙΖΑ, που εγκρίνει τις «πάσες» του Πολάκη.

 

ΥΓ2: Είναι διπλό λάθος να συντηρείται ένα είδος βεντέτας μεταξύ Πολάκη και ορισμένων δημοσιογράφων. Για παράδειγμα, η απειλή του Νίκου Χατζηνικολάου ότι θα κάνει μήνυση και αγωγή στον Πολάκη, επειδή τον στοχοποίησε με τη γνωστή ανάρτησή του, είναι ατελέσφορη. Τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται στα δικαστήρια. Ο Χατζηνικολάου έχει τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σταθμό, εφημερίδα και ιστοσελίδες. Μέσα από αυτά μπορεί να κάνει σκόνη όσα λέει ο Πολάκης. Τι περισσότερο περιμένει να του προσφέρει ένας πρωτοδίκης; Οι πολιτικοί -και οι δημοσιογράφοι- πρέπει να διώκονται για πράξεις, όχι για απόψεις. Όσο ενοχλητικές ή και απεχθείς κι αν είναι αυτές.

Νίψον ανομήματα…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αρχές του ’23 οι Ισραηλινοί αποφάσισαν να δοθεί στο κοινό, έπειτα από δύο χιλιετίες, η βιβλική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες αποκατάστασης. Η είδηση χαροποίησε Ιουδαίους και χριστιανούς· τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους αλλά και τους πολιτικούς ηγέτες τους. Και πρωτίστως όσους μεριμνούν να εμφανίζονται σαν βαθιά θρησκευόμενοι, ιδίως όταν σιγουρεύονται ότι τους γράφει η κάμερα. Οι δικοί μας εδώ, όσοι έχουν καλές σχέσεις με τον αγνό δημοκράτη Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που κατάφερε να προκαλέσει τις μαζικότερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην ιστορία του Ισραήλ, έσπευσαν ήδη να χρησιμοποιήσουν το υψηλό μέσον τους, ώστε να συμπεριληφθούν στους πρώτους επισκέπτες της κολυμβήθρας. Αυτός είναι άλλωστε και ο σοβαρότερος λόγος που ο πρωθυπουργός μας δεν έχει αποφασίσει ακόμα πότε θα γίνουν οι εκλογές. Περιμένει να πάει πρώτα στην κολυμβήθρα, να νιφτεί με το νερό της, όπως ο εκ γενετής τυφλός στο Κατά Ιωάννην, και να αναβλέψει πνευματικά τη στιγμή ακριβώς που θα (ξανα)λέει «μπαίνω πρώτος στη μάχη κατά των νησίδων του παλιού αναχρονιστικού κράτους». Εξαγνισμένος, θα πορευτεί κατόπιν προς το όρος Σινά, όπου και θα αποφασίσει για τη μέρα της κάλπης. Το έχει πει άλλωστε ότι τις βαριές αποφάσεις τις παίρνει στα βουνά.

 

Φυσικά, ο κ. Μητσοτάκης και κάθε πολιτικός που θέλει να φαίνεται ενώ δεν είναι δεν θα ‘τρεχαν σε ξένους τόπους αν οι αρχαιολόγοι μας έκαναν σωστά τη δουλειά τους, αντί να κάθονται να τρώνε ξύλο από μαφιόζους για να παίρνουν αναρρωτικές. Αν είχαν εντοπίσει στην Αργολίδα τη μυθική πηγή Κάναθο, όπου ελούετο άπαξ ετησίως η Ηρα προς ανάκτηση της θεϊκής αγνότητάς της, η κολυμβήθρα του Σιλωάμ θα περίττευε. Η αλήθεια πάντως είναι ότι τις πολέμησε σκληρά τις «νησίδες» ο πρωθυπουργός. Δεν συγκέντρωσε τα πάντα στα χέρια του, αρκούμενος στην ΚΥΠ, την ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Αρνήθηκε την παράδοση της οικογενειοκρατίας. Δεν διόρισε διοικητές νοσοκομείων κάποιους άριστα αποτυχημένους πολιτευτές του κόμματός του. Απαγόρευσε τις απευθείας αναθέσεις μετά το όριο των 10 δισ. Αφησε απερίσπαστη τη Δικαιοσύνη. Δεν παρενόχλησε τις Ανεξάρτητες Αρχές. Επέτρεψε μόνο τρία τάγματα μετακλητών στα υπουργεία και όχι ένα ολόκληρο σύνταγμα. Δεν είπε ποτέ «δεν γνώριζα». Ανέθετε στον κυβερνητικό εκπρόσωπο να το λέει. Οπως τώρα. Που «δεν γνώριζε για τα τρένα». Αν και ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει σε ειδική τελετή για την τηλεδιοίκησή τους.

Το παρασκήνιο της καρατόμησης του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ., Κωνσταντίνου Σκούμα

 Αιφνιδιαστικά το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε την αντικατάσταση του – μέχρι πρότινος – Aρχηγού της ΕΛ.ΑΣ., Κωνσταντίνου Σκούμα, από τον Λάζαρο Μαυρόπουλο.   

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στο Μέγαρο της Λ. Κατεχάκη η καρατόμηση του – μέχρι σήμερα – Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, Κωνσταντίνου Σκούμα, με απόφαση του ΚΥΣΕΑ.

 

Σύμφωνα με κύκλους του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ο κ. Σκούμας «χρεώνεται» την επιχειρησιακή ανεπάρκεια όσον αφορά στην περιφρούρηση των διαδηλώσεων. Οι ίδιοι κύκλοι παραπέμπουν σε βίντεο που έκαναν τον γύρο των ΜΜΕ τα τελευταία 24ωρα, όπως επίσης παραπέμπουν στο απόσπασμα από την απόφαση του ΚΥΣΕΑ που αναφέρει ότι «ο ορισμός του νέου Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ., Λάζαρου Μαυρόπουλου, έχει ως στόχο τη βελτίωση και την πιο αποτελεσματική εφαρμογή των πιο σύχρονων επιχειρησιακών σχεδίων της Αστυνομίας για την ασφάλεια των πολιτών».

 

Καλά πληροφορημένες πηγές σημειώνουν, ωστόσο, ότι μπορεί η παραπάνω εκδοχή για την καρατόμηση του κ. Σκούμα να μην αντικατοπτρίζει απολύτως την πραγματικότητα και αυτό διότι υπήρχαν σκέψεις από τον περασμένο Ιανουάριο (όταν και έγιναν οι ετήσιες τακτικές κρίσεις στο Σώμα) για «ξήλωμα» του Αρχηγού, ως προέκταση των υπόλοιπων εκκαθαρίσεων που έγιναν τότε με καρατομήσεις αξιωματικών του περιβάλλοντός του. Κρίθηκε εντούτοις, τον Ιανουάριο, ότι μια τέτοια κίνηση θα είχε πολιτικό κόστος, καθώς ο κ. Σκούμας είχε τοποθετηθεί στη θέση του Αρχηγού από την ίδια κυβέρνηση.

 

Οι ίδιες πηγές προσθέτουν ότι το «ξήλωμα» του κ. Σκούμα έρχεται ως συνέχεια των καρατομήσεων ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών, που προέρχονταν από το περιβάλλον του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Λευτέρη Οικονόμου. Μάλιστα, η σημερινή εξέλιξη για πολλούς αποτελεί απόδειξη ισχυροποίησης του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκου, στη Λ. Κατεχάκη.

 

Από το περιβάλλον, πάντως, του υπουργού σημειώνεται ότι πρόκειται για απόφαση που ελήφθη όχι από τον ίδιο, αλλά από το ΚΥΣΕΑ ενώ στην ερώτηση γιατί δεν αποστρατεύθηκε ο κ. Σκούμας τον Ιανουάριο, αλλά τώρα, η απάντηση είναι ότι ο Αρχηγός κρινόταν τώρα με τη συμπλήρωση ενός έτους στη θέση του.  

πηγή

Ας μείνει για μια θητεία εκτός Βουλής, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι…

 

Ο Πολάκης βγήκε από τα όρια. Το παράκανε τόσο με την τελευταία ανάρτησή του, όσο και με την ευθεία αμφισβήτηση πολιτικών επιλογών του Αλέξη Τσίπρα και αποφάσεων οργάνων του κόμματος. Η τιμωρία του είναι μονόδρομος, παρά τη συγγνώμη.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι εκκλησίες και οι αρχηγοί δεν είναι παπάδες, για να δίνουν συγχωροχάρτια. Όταν ένα στέλεχος υποπίπτει επανειλημμένα σε «αμαρτήματα», που προκαλούν προφανή ζημιά στο κόμμα, δεν αρκεί μια «συγγνώμη» της τελευταίας στιγμής για να αρθεί η τιμωρία του.

 

Η ιστορία του Παύλου Πολάκη είναι πλέον γνωστή τοις πάσιν. Η δημόσια συμπεριφορά του από τότε που ήταν υπουργός μέχρι και πριν από λίγες μέρες, όταν ανακοινώθηκε η αποπομπή του από το ψηφοδέλτιο και η παραπομπή στο Πειθαρχικό, έφερνε συχνά-πυκνά το κόμμα του στη θέση του απολογούμενου, δίνοντας στους αντιπάλους του την ευκαιρία να βγαίνουν από τη δύσκολη θέση. Με δύο λόγια ο Πολάκης ήταν, κατά το κοινώς λεγόμενον, «η χαρά του Μητσοτάκη».

Ο ίδιος είχε εξασφαλίσει μια ιδιότυπη ασυλία, χάρη στην πολύχρονη μεγαθυμία του Αλέξη Τσίπρα. Όμως, στην πολιτική τίποτα δεν είναι αιώνιο. Κάποια στιγμή, όταν ξεπερνιούνται κάποια όρια, η κύρωση είναι επιβεβλημένη. Ο Πολάκης βγήκε από τα όρια. Το παράκανε τόσο με την τελευταία ανάρτησή του στο facebook όσο και με την ευθεία αμφισβήτηση πολιτικών επιλογών του Αλέξη Τσίπρα και αποφάσεων οργάνων του κόμματος. Η τιμωρία του ήταν μονόδρομος.

 

Τώρα, την παραμονή της συνεδρίασης του κομματικού οργάνου που θα αποφασίσει για την τύχη του, ο Πολάκης έστειλε επιστολή συγγνώμης. Στην οποία μιλάει για «λάθος χειρισμό» και «παρεξήγηση».

 

Οι σύντροφοί του θα κρίνουν. Πάντως, είναι προσβλητικό για την κοινή νοημοσύνη να χαρακτηρίζεται «παρεξήγηση» η δημόσια στοχοποίηση ανεπιθύμητων για εκείνον προσώπων με χρήση δημοσιευμάτων χαμηλής στάθμης εντύπων.

 

Ο Πολάκης συνειδητοποίησε ότι υπερέβη για πολλοστή φορά και κατά πολύ τα όρια και ότι θα μείνει εκτός Βουλής (τουλάχιστον). Και προσπαθεί να το αποτρέψει. Πολύ αργά. Είναι πολύ αμφίβολο αν υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Ας μην είναι στη Βουλή την επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Ας κάνει (άλλη) κομματική δουλειά, ας αποδείξει στην πράξη αυτά που τώρα ισχυρίζεται και το μέλλον θα δείξει.

 

Πάντως, ο κ. Τσίπρας και οι λοιποί της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν περιθώρια να υποχωρήσουν και να επιδείξουν κι άλλη μεγαθυμία. Γιατί; Το έχει πει ο Αίσωπος εδώ και 25 αιώνες: «Το κατ’ αρχάς [κακόν] μή κολαζόμενον επί μείζον αύξεται» (Αν δεν τιμωρήσεις το κακό από την αρχή, θα φουντώσει)…

«Σωστή κυβέρνηση», «χρήσιμο κόμμα»

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

  

Πώς εξηγούνται δύο φράσεις του Νίκου Ανδρουλάκη και πώς σχετίζονται με το προεκλογικό δίλημμα για ένα «κράτος-λάφυρο ή ένα κράτος-εγγυητή του δημοσίου συμφέροντος», υπό το φως των νέων εξελίξεων που διαμόρφωσε η τραγωδία στα Τέμπη.

Ποια είναι η «σωστή κυβέρνηση»; Και τι σημαίνει το «χρήσιμο κόμμα»; Οι δύο αυτές αναφορές του Νίκου Ανδρουλάκη μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας ήταν αρκετές για να προκαλέσουν συζητήσεις. Η μία αφορούσε τις κυβερνητικές συνεργασίες και η άλλη τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σκηνικό. Γιατί όμως προξένησαν το ενδιαφέρον; Διότι, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, οι εκλογικές επιδόσεις του κεντροαριστερού κόμματος και οι μετεκλογικές αποφάσεις της ηγεσίας του θα ξεκλειδώσουν ή θα βραχυκυκλώσουν τις περαιτέρω εξελίξεις σε ένα ιδιαίτερα ευμετάβλητο τοπίο.

 

Μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα αποπνέει έντονα το αίσθημα της οργής της κοινωνίας. Απότοκο αυτής -σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις- είναι η περαιτέρω φθορά της Ν.Δ., την οποία όμως δεν εισπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση καταλήγει τούτη την ώρα στη δεξαμενή της αδιευκρίνιστης ψήφου και των μικρότερων «αντισυστημικών» δυνάμεων. Αυτοδυναμία φυσικά δεν προκύπτει στις πρώτες αλλά μάλλον ούτε στις δεύτερες κάλπες. Το ΠΑΣΟΚ, αν και εκτός άσκησης εξουσίας από το 2014, καταγράφει απώλειες, καθώς οι πολίτες το κατατάσσουν στα λεγόμενα «συστημικά» κόμματα που έχουν κυβερνήσει και του αποδίδουν μερίδιο ευθύνης για όσα έχουν συμβεί.

 

Στη Χαριλάου Τρικούπη συμμερίζονται τις επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, συμμετέχουν με κλιμάκια στελεχών στις διαδηλώσεις και δίνουν δίκιο σε όσους διαμαρτύρονται, ιδίως στους ανθρώπους των νεότερων ηλικιών. Πάνω σε αυτή τη βάση, χτίζουν το επικαιροποιημένο προεκλογικό τους αφήγημα, με αιχμή το είδος του κράτους και της διακυβέρνησης και τη σημασία που έχει η αλλαγή πολιτικού παραδείγματος, την οποία πιστεύουν ότι υπηρετούν.

 

 

«Εχουμε χρέος να αγκαλιάσουμε τους νέους ανθρώπους που βλέπουν πελατειακά συστήματα εξουσίας να έχουν μόνο ένα ενδιαφέρον: Πώς θα κρατήσουν την καρέκλα της εξουσίας», τόνισε από το Ηράκλειο ο Νίκος Ανδρουλάκης και θέτοντας το δίλημμα των εθνικών εκλογών, υπό το πρίσμα των καινούργιων δεδομένων, συνέχισε: «Δεν είναι “Τσίπρας ή Μητσοτάκης”. Δεν είναι “Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ”. Το πραγματικό δίλημμα είναι: Ή ένα κράτος-λάφυρο των εκάστοτε κυβερνώντων για να το αξιοποιούν με στόχο το πελατειακό κράτος και την ενίσχυση της εξουσίας τους ή ένα κράτος-εγγυητής του δημοσίου συμφέροντος που θα δώσει προοπτική», επισήμανε.

 

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος μιλούσε για τις δύο «όχθες» του πολιτικού συστήματος, κατατάσσοντας στη μια το κόμμα του και στην άλλη τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, έκανε αυτή τη φορά λόγο για «παρωχημένα» μοντέλα διακυβέρνησης των κ.κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα με κοινή αρχή ότι «είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για την καρέκλα τους, εργαλειοποιώντας τις καταστάσεις».

 

Σε αυτό το μοτίβο εντάσσεται η άποψη που εξέφρασε, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας «που βάζουν εμπόδιο στην αλαζονεία των ισχυρών» και έχουν ως κριτήριο τις προγραμματικές συγκλίσεις, όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό εννοούσε ο κ. Ανδρουλάκης με τη φράση «μια σωστή κυβέρνηση» που χρησιμοποίησε. Πρόκειται πάντως για τις γνωστές προϋποθέσεις που θέτει εξαρχής το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σκοπεύει να αξιοποιήσει την τρίτη εντολή, εφόσον λάβει ισχυρό διψήφιο ποσοστό, ενώ σταθερά πάνω στο τραπέζι των διαβουλεύσεων βρίσκεται και το ζήτημα των προσώπων.

 

Μάλιστα, το «εμπάργκο» για Μητσοτάκη – Τσίπρα για τη θέση του πρωθυπουργού ενισχύεται από τη δήλωσή του ότι δεν προτίθεται να βάλει «νερό στο κρασί του», γιατί -όπως εξήγησε- «το κρασί μου δεν είναι ξινό, όπως είναι των δύο που έχουν κριθεί». Κατά συνέπεια, είναι εσφαλμένη η αίσθηση που δημιουργήθηκε περί αλλαγής στη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ για τις μετεκλογικές συμπράξεις, μιας και τα χαρτιά του παραμένουν ως είχαν.

 

Σημίτης

Αναφορικά δε με το λεγόμενο «χρήσιμο κόμμα», είναι μια αναφορά που είχε κάνει ο Κώστας Σημίτης σε συνέντευξή του πριν από μερικές ημέρες όπου είχε αποκαλέσει το ΠΑΣΟΚ έναν «χρήσιμο και κρίσιμο παράγοντα της πολιτικής σκηνής». Μόλις προχθές, ο Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο δημοσίως υποστηρίζει ο πρώην πρωθυπουργός, το επανέλαβε και προσπαθώντας να πείσει για την τήρηση των προεκλογικών του υποσχέσεων, αποκάλυψε μια πρόσθετη σημαντική λεπτομέρεια.

 

Αφού πρώτα είπε ότι όποιος ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, το ίδιο θα βγει και από την κάλπη, ανέπτυξε τη θεωρία του «χρήσιμου κόμματος» σε όποια έδρανα το τοποθετήσει ο λαός να καθίσει, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Μια θέση που «κουμπώνει» με τον στόχο για υψηλό διψήφιο ποσοστό, που αν δεν επιτευχθεί θα κλείσει τον δρόμο σε διεργασίες για εμπλοκή σε κυβερνητικό σχήμα και θα το διατηρήσει σε αντιπολιτευόμενο ρόλο.

 

Σε σχέση, τέλος, με το διαφορετικό πολιτικό υπόδειγμα που δηλώνει ότι πρεσβεύει, θέλησε να το εξηγήσει με ένα παράδειγμα, αντιπαραβάλλοντας την άμεση διαγραφή της Εύας Καϊλή από το ΠΑΣΟΚ για το Qatar-gate και την αποπομπή υποψηφίου βουλευτή από τα ψηφοδέλτια λόγω έμμεσης εμπλοκής του στην υπόθεση των Τεμπών, με τους αντίστοιχους χειρισμούς της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκεκριμένα, ανέφερε: «Εδειξε την ίδια ευαισθησία ο κ. Μητσοτάκης για τον ανιψιό του ή έκανε ό,τι μπορούσε για να προστατεύσει τον ίδιο και τις εμπλεκόμενες εταιρείες; Εκανε το ίδιο ο κ. Τσίπρας με τον κολλητό του, που καταδικάστηκε 13-0 από το Ειδικό Δικαστήριο;

 

Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη για όλους, είναι δικαιοσύνη για όλους εμάς, αλλά όχι για τον κ. Τσίπρα, τον κ. Μητσοτάκη και την παρέα τους. Εχουμε άλλο ήθος, αρχές και αξίες. Μηδενική ανοχή σε φαινόμενα που πληγώνουν τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα την εμπιστοσύνη των νεότερων». Στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη δεν κρύβουν τη δυσκολία του εγχειρήματος να πείσουν για τη στρατηγική τους, ωστόσο, όπως τονίζουν με νόημα, «χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν δίνεται».

Γιατί ο κόσμος μισεί τους δημοσιογράφους… Η στοχοποίηση των ΜΜΕ και η πολιτική εργαλειοποίησή τους.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ να αρνούμαι να πω το επάγγελμα που κάνω. Από μια πλευρά γιατί νιώθω άβολα, αναλαμβάνοντας ένα κόστος που δεν με αφορά ίσως παρά σε μικρό βαθμό ‒ έτσι τουλάχιστον νομίζω. Από την άλλη, φοβάμαι πως ο άγνωστος συνομιλητής θα είναι κάποιος φορτισμένος συναισθηματικά άνθρωπος του οποίου οι προσλαμβάνουσες για το επάγγελμα και η γενικευμένη ισοπεδωτική άποψη μπορεί να μετατραπεί σε κάτι λίγο ή περισσότερο επικίνδυνο. Το «υδραυλικός» ή «υπάλληλος καθαριότητας» είναι μια καλή και ασφαλής απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Φαντάζει ακίνδυνη και πιο αξιοπρεπής. Δεν επιβεβαιώνει ένα κοινωνικό status αλλά αποφεύγει ενδεχόμενες επικίνδυνες ατραπούς. Είμαστε όμως οι δημοσιογράφοι ένα τόσο επικίνδυνο είδος για την ελληνική κοινωνία, η οποία σε ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της έχει τη χειρότερη άποψη γι’ αυτό;

 

Για έναν τεράστιο αριθμό του πληθυσμού η απάντηση είναι καταφατική. Είναι αυτοί που όταν καλούνται να απαντήσουν στις έρευνες των εταιρειών δημοσκοπήσεων εμπιστεύονται τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο θεσμό ή φορέα. Δεν είναι όμως μόνο οι εγχώριες έρευνες που το καταγράφουν. Τα διεθνή ινστιτούτα που ασχολούνται με τα μέσα ενημέρωσης διεθνώς τα ίδια συμπεράσματα βγάζουν, η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης και σε ό,τι σχετίζεται με την ελευθερία τους.

 

Στις τελευταίες μαζικές και δικαιολογημένες διαδηλώσεις σε κάθε σημείο της χώρας με αιτία την τραγωδία στα Τέμπη, δημοσιογράφοι δεν απέφυγαν την κριτική πολλών από τους διαδηλωτές, και μάλιστα βίαιη.

Στις τελευταίες μαζικές και δικαιολογημένες διαδηλώσεις σε κάθε σημείο της χώρας με αιτία την τραγωδία στα Τέμπη, δημοσιογράφοι δεν απέφυγαν την κριτική πολλών από τους διαδηλωτές, και μάλιστα βίαιη. Το να περιφέρεται το πρόσωπό σου δημοσίως από οργισμένους πολίτες είναι μιας μορφής βία. Αιτία ή, για την ακρίβεια, αφορμή για τα πλακάτ και τα συνθήματα όσα είπαν ή δεν είπαν και σχολίασαν για το δυστύχημα. Ένα από τα σχόλια έλεγε περίπου ότι η τραγωδία στα Τέμπη μπορεί να γίνει αιτία να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι, όπως μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα σχολικής εκδρομής φτιάχτηκαν οι δρόμοι. Είναι μια άποψη που ακούγεται κυνική, ακόμα και σε έναν από τους ίδιους τους σχολιαστές, που αναγκάστηκε να την διορθώσει ‒αυτές οι απόψεις όμως ποτέ δεν έλειψαν.

 

Έχω τη μάλλον αντιδημοφιλή βεβαιότητα ότι στη δημοσιογραφία πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις, ανεξάρτητα από το αν λειτουργούν θετικά ή αρνητικά στο ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Επίσης, πιστεύω ότι δημοσιογραφία δεν είναι μόνο η έκφραση απόψεων από κάποιους που έχουν την εξουσία ενός μικροφώνου, ενός υπολογιστή, μια τηλεοπτικής παρουσίας. Δημοσιογραφία είναι κυρίως η όσο το δυνατό αντικειμενικότερη παράθεση όλων των γεγονότων. Σε έναν μεγάλο βαθμό στην ελληνική δημοσιογραφία, όπως αυτή λειτουργεί σήμερα, καμία από αυτές τις δύο παραδοχές δεν ακολουθούνται. Οι αιτίες είναι πολλές, χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να περιγραφούν.

 

Συνοπτικά μπορούμε να δώσουμε τη μεγάλη εικόνα των λεγόμενων κυρίαρχων ΜΜΕ. Τα κατέχουν οι πιο ισχυροί οικονομικά παράγοντες της χώρας, που σκοπό δεν έχουν μια στοιχειωδώς έντιμη πληροφόρηση ‒γιατί άλλωστε να έχουν τέτοιο σκοπό‒ αλλά την προώθηση των πάσης φύσεως συμφερόντων τους. Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι λόγω πληθώρας μέσων ζούμε εποχή πλουραλισμού, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Πολλά μέσα στα χέρια λίγων, ολιγοπώλιο πληροφόρησης, και μάλιστα συχνά κατευθυνόμενης. Μέσα στο αυτό το πλαίσιο δημοσιογράφοι προσπαθούν να βρουν χαραμάδες ελευθερίας για να καταγράψουν καταστάσεις όπως πραγματικά συμβαίνουν και είναι πολλοί ακόμα αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, απλώς ταυτίζονται σε υπερθετικό βαθμό με τις επιλογές των εργοδοτών τους. Οι πρώτοι είναι περισσότεροι, αλλά οι δεύτεροι είναι πιο ισχυροί και κάνουν μεγαλύτερη φασαρία.

 

Στους πολίτες συνήθως φτάνουν οι φωνές των δεύτερων και από αυτούς σχηματίζουν γενικευμένες και ισοπεδωτικές απόψεις για τους δημοσιογράφους. Αγνοούν τα ασφυκτικά περιθώρια των πρώτων, αγνοούν και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται. Την εικόνα τη δίνουν όσοι βγαίνουν στο γυαλί. Και αυτή η εικόνα είναι εντελώς αρνητική. Το πρόβλημα όμως είναι πολυπαραγοντικό και ένας από τους παράγοντες είναι ότι πολιτικοί και κόμματα εργαλειοποίησαν το υπαρκτό και μεγάλο πρόβλημα της δημοσιογραφίας ως το απόλυτο καλό ή κακό. Κάποιοι τα αγκάλιασαν τόσο θερμά (οικονομικές απολαβές, μαζικοί διορισμοί σε κρατικές θέσεις κ.λπ.), που δεν τα άφησαν να αναπνεύσουν. Κάποιοι, αφού δεν υπέταξαν τα ΜΜΕ, τα στοχοποίησαν ως μια βασική αιτία δυσλειτουργίας της δημοκρατίας. Μία ακόμα παράμετρος λέει ότι μεγάλος αριθμός πολιτών έχει εθιστεί τόσο που δεν αναζητά την αντικειμενική δημοσιογραφία αλλά αυτή που λέει μόνο τις αλήθειες που πιστεύει. Θέλει μια δημοσιογραφία που να του χαϊδεύει τ’ αυτιά ή να του ενισχύει, αγγίζοντας συχνά τα πιο ταπεινά ένστικτα (σχολή Κουρή), τις επιδερμικές βεβαιότητες που έχει για την ερμηνεία των πραγμάτων.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

ΑΔΜΗΕ: Ολοκληρώθηκε το υποβρύχιο τμήμα της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης-Αττικής

 

Ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στο έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης-Αττικής, την πόντιση και εγκατάσταση του συνόλου των υποβρυχίων καλωδίων υπερυψηλής τάσης 500 kV τεχνολογίας συνεχούς ρεύματος, ολοκλήρωσε με επιτυχία τις προηγούμενες ημέρες η θυγατρική εταιρεία του ΑΔΜΗΕ Αριάδνη Interconnection.

 

Σε διάστημα 32 μηνών από την υπογραφή των συμβάσεων για το μεγάλο ενεργειακό έργο, τον Ιούνιο του 2020, η Αριάδνη Interconnection πόντισε συνολικά περίπου 1.350 χλμ. ηλεκτρικών καλωδίων και καλωδίων οπτικών ινών μεταξύ της Κορακιάς Ηρακλείου και της Πάχης Μεγάρων. Το βάθος της εγκατάστασης στον βυθό του Αιγαίου έφτασε μέχρι και τα 1.200 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το βάρος των καλωδίων ξεπερνά τα 40 κιλά ανά μέτρο.

 

Με την ολοκλήρωση των εργασιών προστασίας των καλωδίων, που αναμένεται μέσα στο δεύτερο τρίμηνο του 2023, τα 640 χλμ. θα έχουν τοποθετηθεί κάτω από την επιφάνεια του βυθού για μέγιστη ασφάλεια.

 

Οι ποντίσεις των ηλεκτρικών καλωδιακών τμημάτων πραγματοποιήθηκαν τμηματικά από τα τέλη του 2021 έως τις αρχές του 2023, στο πλαίσιο τριών διαφορετικών επιχειρήσεων από τις δύο ανάδοχες εταιρείες του έργου.

 

Για τις επιχειρήσεις αυτές, που είχαν ιδιαίτερα υψηλές τεχνικές απαιτήσεις, χρησιμοποιήθηκαν συνολικά πέντε εξειδικευμένα πλοία καλωδιακών εργασιών, συμπεριλαμβανομένων των δύο πλέον σύγχρονων πλοίων καλωδιακών ποντίσεων στον κόσμο, Aurora και Leonardo da Vinci.

 

Για την επιτυχή πόντιση των υποβρύχιων καλωδίων προηγήθηκε από τον Οκτώβριο του 2020 μέχρι τον Μάιο του 2021 διεξοδική μελέτη βυθού από τις ανάδοχες εταιρείες Prysmian και Nexans, και σχεδιάστηκε η βέλτιστη όδευση και προστασία των καλωδίων με κριτήρια τόσο τεχνικά όσο και περιβαλλοντικά.

 

Η ηλεκτρική διασύνδεση της Κρήτης με την Αττική είναι η μεγαλύτερη ενεργειακή επένδυση, ύψους 1 δισ. ευρώ που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή στη χώρα, με την οποία ο ΑΔΜΗΕ θα ενσωματώσει πλήρως την Κρήτη στο ηπειρωτικό σύστημα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, έως το τέλος του 2024.

πηγή   

Το δίλημμα του ψηφοφόρου μετά τα Τέμπη

Το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών στέρησε από την κυβέρνηση την επίκληση του διαχειριστικού της πλεονεκτήματος και απογοήτευσε τους ψηφοφόρους της. Η αντιπολίτευση για την ώρα δεν κερδίζει, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας αιφνιδιάζει με μια νέα αλλαγή τακτικής, που ευελπιστεί να αποδώσει.

γράφει η Βασιλική Σιούτη

H ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ βρίσκεται αντιμέτωπη με το ισχυρότερο πλήγμα που έχει υποστεί στη θητεία της, καθώς το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη όχι μόνο απέδειξε ότι το «επιτελικό κράτος» είναι ένα φανταστικό κράτος, το οποίο δεν υφίσταται, αλλά αποκάλυψε και τον σοκαριστικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν ακόμα και σήμερα οι δημόσιοι οργανισμοί.

 

Ο πρωθυπουργός, στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στο Μέγαρο Μαξίμου για την επανεκκίνηση των σιδηροδρόμων με τους εκπροσώπους του ΟΣΕ, της ΕΡΓΟΣΕ και της Hellenic Train, εξήγησε ότι ως ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από την πλευρά του θεωρεί την ανάταξη του ελληνικού σιδηροδρόμου, που δήλωσε ότι αναλαμβάνει ως «προσωπικό του στοίχημα».

 

Παρά το κατηγορηματικό ύφος, οι λίγες μέρες που απομένουν στην κυβέρνηση αυτή δεν επαρκούν για εκείνο που δεν φρόντισε να κάνει τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια. Μια δεύτερη θητεία έμοιαζε αρκετά πιθανή μέχρι τον περασμένο μήνα. Τα Τέμπη, όμως, ανέτρεψαν όσα ίσχυαν ως τότε, οπότε τίποτα δεν είναι δεδομένο για την επόμενη μέρα και ειδικά μετά τις εκλογές.

 

Η εξυγίανση και ο πραγματικός εκσυγχρονισμός του ελληνικού κράτους είναι βασικό αίτημα της κοινωνίας αυτές τις μέρες και στις επερχόμενες εκλογές οι πολίτες θα αποφασίσουν σε ποιον θα αναθέσουν την εντολή να το ικανοποιήσει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για αναγνώριση των διαχρονικών παθογενειών που οδήγησαν στο δυστύχημα (και αυτό το συμπεριλαμβάνει επίσης στο νόημα που δίνει στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης), υποστηρίζοντας ότι αρνείται τη συνθηκολόγηση με τις αιτίες που το προκάλεσαν, παρότι το ίδιο το δυστύχημα αποτέλεσε την τραγική επιβεβαίωση της συνθηκολόγησης στην πράξη. «Με αυτές τις αιτίες έχουμε κηρύξει όλοι πόλεμο και τον πόλεμο αυτόν πρέπει να τον κερδίσουμε» δήλωσε την επομένη της ήττας με τους 57 νεκρούς.

 

Υποχώρηση και θολή εικόνα

Μια δεύτερη θητεία έμοιαζε αρκετά πιθανή μέχρι τον περασμένο μήνα. Τα Τέμπη, όμως, ανέτρεψαν όσα ίσχυαν ως τότε, οπότε τίποτα δεν είναι δεδομένο για την επόμενη μέρα και ειδικά μετά τις εκλογές. Φωτ.: Eurokinissi

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε να μη γνωρίζει την ακριβή κατάσταση της δημόσιας διοίκησης και των δημόσιων οργανισμών, καταγγέλλοντας «το βαθύ κράτος του αναχρονισμού» και δηλώνοντας ότι πρέπει να καταπολεμήσουν «τις νησίδες που αντιστέκονται στον εκσυγχρονισμό», σαν να είχε εκσυγχρονιστεί όλη η χώρα και έχουν μείνει μόνο κάποιες νησίδες που αντιστέκονται. 

 

Η κυβέρνηση, που άλλαξε αρκετές φορές την αφήγηση της διαχείρισης κρίσης, δεν έπεισε την κοινή γνώμη ούτε ότι ήταν μόνο το ανθρώπινο λάθος, ούτε ότι η κατάσταση που αποκαλύφθηκε στον ΟΣΕ περιορίζεται εκεί και σε μερικές μόνο εστίες. Το κατέδειξαν και οι δημοσκοπήσεις που κατέγραψαν μεγάλη πτώση για το κυβερνών κόμμα, όχι μόνο στην πρόθεση ψήφου αλλά σχεδόν σε όλους τους δείκτες. Οι δημοσκόποι βέβαια επισημαίνουν ότι η εικόνα για την ώρα είναι θολή και η κινητικότητα διαρκής, οπότε κανείς δεν μπορεί να κάνει ασφαλή πρόβλεψη.

 

Κανείς δεν πείθει

Παρά τις απώλειες της κυβέρνησης, που μοιάζει να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση αυτές τις μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά δεν κέρδισε τίποτα ως τώρα, διότι τα στελέχη του δεν κατάφεραν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ο ΟΣΕ λειτουργούσε διαφορετικά επί των ημερών του ή ότι είχε εξυγιανθεί και εκσυγχρονιστεί από το 2015 ως το 2019.

 

Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό πως μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών και όσα αποκαλύφθηκαν, διακυβεύεται συνολικά η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα και κάθε εξουσία.

 

Η αποκάλυψη ότι το έργο της σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης έπρεπε να παραδοθεί από το 2016 και δύο κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν ένα έργο που μπορούσε να ολοκληρωθεί μέσα σε λίγους μήνες δεν μαρτυρά μόνο ανικανότητα αλλά και διαφθορά, η οποία ποτέ δεν διερευνήθηκε.

 

Οι διοικήσεις του ΟΣΕ και το πολιτικό προσωπικό δεν κατήγγειλαν ποτέ τις εταιρείες που είχαν αναλάβει το έργο και δεν το παρέδιδαν και η δικαιοσύνη δεν αναζήτησε ποτέ τις ευθύνες για αυτό. Η διαπλοκή και η συνδιαλλαγή που κρύβεται πίσω από τις καθυστερήσεις των έργων είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο που όλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν.

 

Η αλλαγή του Αλέξη Τσίπρα

 

O Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη που έδωσε στη Ράνια Τζίμα και τον Γιάννη Πρετεντέρη στο MEGA. Φωτ.: Eurokinissi

Ο Αλέξης Τσίπρας με τη συνέντευξη που έδωσε την Τρίτη στο Mega (ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη) εγκαινίασε τη νέα του τακτική των –πολύ– χαμηλότερων τόνων. Ήταν ένας σχεδόν αγνώριστος Τσίπρας. Αντί για το επιθετικό και οργισμένο κατά πάντων ύφος, περιορίστηκε στην κριτική κατά της κυβέρνησης, χωρίς τους ακραίους χαρακτηρισμούς που συνήθιζε μέχρι πρότινος. Εμφανίστηκε ως ένας διαλλακτικός πολιτικός, ο οποίος είναι ανοιχτός στη συζήτηση για την επίλυση των προβλημάτων, αναγνωρίζοντας και δικές του αδυναμίες, και σέβεται την αντίθετη γνώμη.

 

Όποιος δεν γνώριζε την εχθρότητα που υπήρχε στο παρελθόν με δημοσιογράφους σαν τον Γιάννη Πρετεντέρη δεν θα μπορούσε ούτε καν να την υποψιαστεί, καθώς το κλίμα ανάμεσά τους ήταν πολύ διαχυτικό και δεν υπήρξε η παραμικρή αναφορά σε «πετσωμένα» ΜΜΕ, ούτε καμία άλλη επίθεση κατά του Τύπου, των δημοσκοπήσεων κ.ο.κ. Στριμώχθηκε μόνο μια-δυο φορές με κάποιες άβολες ερωτήσεις, τις οποίες μέχρι και πριν λίγες μέρες θα αντιμετώπιζε με κάποια επιθετική υπεκφυγή. Αλλά αυτήν τη φορά δεν το έκανε.

 

Έτσι, όταν ρωτήθηκε γιατί ζητάει να μη συμπεριληφθεί ο Κώστας Αχ. Καραμανλής στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, ενώ εκείνος συμπεριέλαβε στα δικά τους τον Νίκο Τόσκα μετά το Μάτι, δεν κατάφερε να απαντήσει.

 

Οι νέοι επικοινωνιακοί σύμβουλοι τον έπεισαν ότι με το παλιό στυλ τα ποσοστά του είχαν πιάσει ταβάνι και δύσκολα θα προσέλκυε φιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές, σοσιαλδημοκράτες και κεντροαριστερούς που χρειάζεται για να ξεκολλήσουν. Στο ερώτημα τι έπρεπε να κάνει για να κερδίσει αυτούς τους ψηφοφόρους, η απάντηση ήταν να αλλάξει όσα τους τρομάζουν και τους κρατούν μακριά. Ένα από αυτά ήταν να κρύψει ή να απομακρύνει τον Πολάκη και το άλλο να αλλάξει ύφος και αντιπολιτευτικό στυλ.

 

Ο Τσίπρας, που έχει αποδείξει πολλές φορές ότι, όταν το αποφασίσει, προσαρμόζεται γρήγορα, δέχθηκε και τα δύο. Θυσίασε τον Πολάκη για να φυσήξει ούριος άνεμος και κατάφερε να αλλάξει το ύφος του, κάνοντας μια μεγάλη στροφή, με αρκετή επιτυχία και πειστικότητα στην πρώτη εμφάνιση. Αν η στροφή θα περιοριστεί στο ύφος και αν θα συνεχιστεί ή αν θα εγκαταλειφθεί ξανά στην πορεία προς τις εκλογές, θα φανεί τις επόμενες μέρες.

 

Η καχυποψία του Ανδρουλάκη

 

Από τις απώλειες της κυβέρνησης ως τώρα δεν έχει κερδίσει ούτε το ΠΑΣΟΚ, αλλά τα στελέχη του θεωρούν ότι είναι ακόμα νωρίς για να μετρηθούν οι επιπτώσεις. Φωτ.: Eurokinissi

Στο ΠΑΣΟΚ υποδέχθηκαν με μεγάλη δόση καχυποψίας την αλλαγή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επιδιώκει να εκφράσει το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο Νίκος Ανδρουλάκης. Η προσαρμογή της τακτικής του τους αιφνιδίασε, καθώς δεν την περίμεναν και, αν δουν να αποδίδει κιόλας, θα έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.

 

Μπορεί η σχέση του Νίκου Ανδρουλάκη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να είναι πολύ ψυχρή, αλλά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν εμπιστεύεται καθόλου ούτε τον Αλέξη Τσίπρα. Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ έκανε αναφορά στον μύθο με τον βάτραχο και τον σκορπιό, κάτι που μάλλον συμμερίζεται και ο πρόεδρός του.

 

Από τις απώλειες της κυβέρνησης ως τώρα δεν έχει κερδίσει ούτε το ΠΑΣΟΚ, αλλά τα στελέχη του θεωρούν ότι είναι ακόμα νωρίς για να μετρηθούν οι επιπτώσεις. Ωστόσο, φαίνεται πως οι ψηφοφόροι που φεύγουν από τα κόμματα κατευθύνονται στην γκρίζα ζώνη, όπου αναπτύσσονται αντισυστημικά χαρακτηριστικά.

 

Τις προηγούμενες μέρες σημειώθηκαν και αρκετά γεγονότα με τέτοια χαρακτηριστικά, όπως ο ξυλοδαρμός του Γ. Βαρουφάκη, οι αποδοκιμασίες προς τον Δ. Βίτσα και η καταστροφή του μνημείου των θυμάτων της Marfin.

 

Οι ανησυχίες των κομμάτων και το δίλημμα των ψηφοφόρων

Στο νέο πολιτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί, η Νέα Δημοκρατία πασχίζει να αλλάξει το κλίμα και να εμφανιστεί ως εκσυγχρονιστική δύναμη, αλλά έχει δεχθεί μεγάλο χτύπημα στο διαχειριστικό προφίλ της και το βαρίδι της καραμανλικής βαρονίας αποτελεί εμπόδιο, καθώς συμβολίζει και υπενθυμίζει ακριβώς το αντίθετο.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ φοβούνται ότι η αντισυστημικότητα που αναπτύσσεται μπορεί να πλήξει κι αυτούς, καθώς δεν είναι πια στην ίδια θέση με εκείνη στην οποία ήταν το 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι «δοκιμασμένος», έχει κυβερνήσει, έχει συμβιβαστεί και θεωρείται και αυτός «σύστημα».

 

Στο ΠΑΣΟΚ παρατηρούν ότι όποτε βγαίνουν στην επιφάνεια οι λεγόμενες διαχρονικές παθογένειες του Δημοσίου όλοι στρέφουν το βλέμμα τους (και) σε αυτούς. Ευελπιστούν, ωστόσο, ότι η υποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας θα της στερήσει οριστικά κάθε ελπίδα για αυτοδυναμία, οπότε θα ξαναζωντανέψουν τα σενάρια για μια κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία επιδιώκουν να έχουν ρόλο. 

 

Ακόμα και η συζήτηση για κυβέρνηση συνεργασίας, όμως, μεταξύ όλων των παικτών, γίνεται με όρους διαμοιρασμού της εξουσίας και όχι διαβούλευσης για τη σύγκλιση πάνω σε πολιτικές αλλαγές που απαιτεί η κοινωνία, ειδικά αυτές τις μέρες. Ο «εκσυγχρονισμός», η «επανίδρυση του κράτους» και το «επιτελικό κράτος» αποδείχθηκαν συνθήματα χωρίς αντίκρισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας τουλάχιστον παραδέχθηκε με ειλικρίνεια στην τελευταία συνέντευξή του ότι αυτοί δεν τα είχαν στο επίκεντρο της πολιτικής τους.

 

Η εξυγίανση και ο πραγματικός εκσυγχρονισμός του ελληνικού κράτους είναι βασικό αίτημα της κοινωνίας αυτές τις μέρες και στις επερχόμενες εκλογές οι πολίτες θα αποφασίσουν σε ποιον θα αναθέσουν την εντολή να το ικανοποιήσει. Το ερώτημα που θα απασχολήσει τους ψηφοφόρους είναι αν τα κόμματα που θα ζητήσουν την ψήφο τους θέλουν και μπορούν να το κάνουν.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το τέλος της αυτοδυναμίας

 

Η απλή αναλογική δίνει την ευκαιρία στους πολίτες να δείξουν κατά πόσο συμμερίζονται την άποψη ότι η ευημερία της χώρας εξαρτάται από αυτοδύναμες μονοκομματικές κυβερνήσεις. Η σκληρή πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Στον εκλογικό σχεδιασμό της κυβέρνησης, οι πρώτες κάλπες της απλής αναλογικής ήταν απλώς το "σκαλοπάτι" για τις δεύτερες εκλογές, που θα έδιναν την αυτοδυναμία.

 

Μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών και χωρίς να μπούμε στις λεπτομέρειες των δημοσκοπήσεων, που ήδη τρέχουν, ήταν βέβαιο ότι η αυτοδυναμία θα ήταν πλέον αδύνατη για την παρούσα κυβέρνηση. Ένα κοινό που πείστηκε από την υπόσχεση της διαχειριστικής επάρκειας, με την υπαρκτή αλλά και πολυδιαφημισμένη δουλειά που έγινε όσον αφορά τις συναλλαγές με το δημόσιο, έχει πλέον αποστασιοποιηθεί.

 

 

Το αφήγημα του "επιτελικού κράτους", διαλύθηκε οριστικά με τη συνειδητοποίηση ότι στην Ελλάδα ακόμα και η μετακίνηση του λαού με τρένο, μπορεί να αποδειχθεί μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση.

 

Τέσσερα χρόνια μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ, ο πολίτης δεν πείθεται για τις "ευθύνες των προηγούμενων", παρά την πρωτοβουλία της δικαιοσύνης να ψάξει με ζήλο τα δυστυχήματα από το 2019 μέχρι την εποχή του Τρικούπη.

 

Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε και να συζητήσουμε -πέρα από τη δημοσκοπική συγκυρία- γιατί είναι πανάκεια οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις στην Ελλάδα; Τι πρόσφεραν στον λαό; Τι αποφύγαμε με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις τα τελευταία 20 χρόνια; Μήπως τη χρεοκοπία;

 

Όσοι είναι στην εξουσία επικαλούνται την σταθερότητα, τις αγορές, την ταχύτητα των αποφάσεων, την πιθανή ισχύ του πρωθυπουργού και των υπουργών απέναντι στα συμφέροντα και η μόνιμη επωδός είναι ότι για όλα αυτά "χρειάζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση".

 

Όπως αποδείχθηκε, με τραυματικό για όλη τη χώρα τρόπο στα Τέμπη, οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις μπορούν μια χαρά να φτιάξουν ένα κράτος-μπανανία. Ένα επικίνδυνο κράτος για τους πολίτες του. Μπορούν να αργούν στις αποφάσεις, να παρατείνουν συμβάσεις να κάνουν τα "στραβά μάτια" στις επιθυμίες των εθνικών εργολάβων και όλα αυτά σε βάρος του λαού και των παιδιών του.

 

Ποια είναι η απόδοση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων στην Υγεία και στην Παιδεία; Ποιο είναι το όραμα και ποια η στρατηγική για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών; Ουδείς το γνωρίζει. Η μόνη αγωνία, είναι να υπάρχει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση για να υπογράφει χωρίς έλεγχο απευθείας αναθέσεις και να διοχετεύει τα λεφτά που θα έρθουν από το Ταμείο Ανάκαμψης (Ο Ευρωπαίος εισαγγελέας θα έχει πολλή δουλειά στο μέλλον).

 

Έχουμε δει επίσης το πώς μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με έναν ισχυρό πρωθυπουργό μπορεί να διολισθήσει στον αυταρχισμό. Από τον ασφυκτικό έλεγχο της δημόσιας σφαίρας, μέχρι το τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών για το οποίο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έμεινε στο σκοτάδι.

 

Είναι φανερό, ότι σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο, θα ήταν ίσως χρήσιμο να υπάρχουν αντίβαρα εντός της κυβέρνησης, κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε μια μονοκομματική κυβέρνηση, όπως διαπιστώσαμε και στις υποκλοπές. Οι παρακολουθούμενοι χειροκροτούσαν με πάθος τις απίθανες "επιτελικές" εξηγήσεις για την παρακολούθησή τους.

 

Αν κάποιος αντιτείνει ότι είχαμε στην Ελλάδα κυβερνήσεις συνεργασίας, η απάντηση είναι ότι δεν είχαμε ποτέ κυβέρνηση συνεργασίας σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας. Μια κυβέρνηση συνεργασίας δηλαδή, με προγραμματική συμφωνία και συγκεκριμένη στόχευση ως προς την κατεύθυνση της χώρας και όχι ένα κυβερνητικό σχήμα ειδικού σκοπού ή υπό την απειλή χρεοκοπίας.

 

Αντιθέτως αυτό που είχαμε ήταν μια μόνιμη συνθήκη αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης μέσω των νομοθεσιών της "ενισχυμένης αναλογικής" και των μπόνους των 40 ή 50 βουλευτικών εδρών στο πρώτο κόμμα. Ένα θεσμικό υπόβαθρο δηλαδή, που αντικειμενικά διατηρούσε ή διεύρυνε το χάσμα ανάμεσα στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές και των ζητουμένων της κοινωνίας. Στοιχείο που συνιστά ένα είδος μόνιμης πολιτικής κρίσης. Επίσης δυσκόλευε, εάν δεν απαγόρευε, το διάλογο και τη σύνθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις βάζοντας εμπόδια στο να αντιστοιχηθούν με το εκλογικό σώμα, αλλά και να ασκήσουν αποτελεσματική διακυβέρνηση.

 

Ο μύθος της σταθερής ρότας μιας ισχυρής Ελλάδας, με αυτοδύναμη κυβέρνηση και πανίσχυρο πρωθυπουργό, καταρρίφθηκε πλέον με έναν εθνικό λυγμό.

 

Μένει να δούμε αν οι πολίτες εξακολουθούν να πείθονται για το τεράστιο όφελος (για ποιους;) της ύπαρξης αυτοδύναμης κυβέρνησης ή θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία που προσφέρουν οι εκλογές με απλή αναλογική.