Κομματικά διαζύγια (με ένα υστερόγραφο)

 

  

 

 γράφει ο Νίκος Παρασκευόπουλος*

 

Σπανίως είναι βελούδινα τα διαζύγια, κομματικά ή οικογενενειακά. Δεν ξέφυγε από τον κανόνα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν κάποιες προσφωνήσεις “αποστάτες”. Θυμήθηκα παλιά διαβάσματα, τον Γάλλο φιλόσοφο και λογοτέχνη Roland Barthes, που έγραφε ότι στον χωρισμό δεν έχει σημασία ποιος φεύγει και ποιος μένει στο σπίτι: Για τον ερωτευμένο, αυτός που φεύγει είναι πάντα ο “άλλος”, ανεξάρτητα από μετακομίσεις ή ταξίδια.

 

Τα σκεφτόμουν αυτά Τετάρτη απόγευμα, καθώς συναντήθηκε η ομάδα των πανεπιστημιακών του Σύριζα στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να αποφασίσουμε την πορεία μας, εντός ή εκτός. Η πολιτική ανάλυση είχε προηγηθεί, έμεναν οι αποφάσεις και η συζήτηση. Ίσως αναρωτηθεί κανείς, ποιος να ήταν ο ερωτευμένος στο στεγνό τοπίο της πολιτικής. Κι όμως η συζήτηση στην αίθουσα είχε φόρτιση και συγκίνηση πολλή. Κάποιοι, για δεκαετίες είχαν ζυμωθεί με αυτή την ομάδα, με κοινά όνειρα και κοινές ιδέες και αγάπες: την κοινωνική ισότητα και τον κοινωνικό μετασχηματισμό, τις δημοκρατικές αξίες, το δημόσιο πανεπιστήμιο. Να φύγουμε τώρα; Αλλά, αλήθεια, ποιος είναι εκείνος που αποχωρεί;

 

Μου είναι δύσκολος ο τριτοπρόσωπος λόγος, αφού έστω πρόσκαιρα πέρασα από το δύσκολο προσκήνιο της πολιτικής, ενώ από χρόνια μετέχω σε διαβουλεύσεις και μικρούς (συνήθως) ή μεγάλους αγώνες της ανανεωτικής Αριστεράς. Όμως εδώ που γράφω προέχει η έκφραση γνώμης και η νηφαλιότητα – προϋπόθεσή της. Γι’ αυτό θα περιορίσω τα προσωπικά σε ένα υστερόγραφο, να το διαβάσει όποιος τυχαίνει να ενδιαφέρεται. Όσο για την τελική απόφαση των πανεπιστημιακών, αυτή πιστεύω θα δημοσιευθεί το ταχύτερο.

 

 

Για τους “ερωτευμένους” λοιπόν της συνεδρίασης το πράγμα ήταν ξεκάθαρο: Εκείνοι που έφυγαν ήταν οι άλλοι, δηλαδή η σημερινή ηγετική ομάδα που στέρησε την ανανεωτική αριστερά από την πυξίδα της και την ξεστράτισε μετά το 2018. Προηγουμένως ήταν αλλιώς: Παρά την έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας, παρά το αλυσόδεμα λόγω μνημονίου και τα όποια λάθη (όπως το δυσερμήνευτο μήνυμα του ψηφοδελτίου στο δημοψήφισμα) τα επιτεύγματα ήταν τεράστια: Έξοδος από τα μνημόνια και επομένως παύση της ντροπιαστικής νομοθετικής χειραγώγησης, μετατροπή της χρεωκοπίας σε οικονομική επιβίωση και μάλιστα με «μαξιλάρι», θέσπιση δικαιωμάτων, στήριξη αδυνάτων κλπ.

 

Όμως το 2018, όταν εμφανίστηκαν συνθήκες αυτοδύναμης πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε αντί να οικοδομεί, να αδρανεί. Το ίδιο κόμμα φάνηκε χωρίς πρόγραμμα διορθώσεων και αναδιανομής να αναζητεί φηφοφόρους, αδιαφορώντας για την κοινωνική και πολιτική τους ταυτότητα και τη «βιβλιοθήκη» τους. Η κοινωνική του βάση (εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, διδάσκοντες και φοιτητές στην εκπαίδευση, όπως επίσης και οι αυτοδιοικητικές και επιστημονικές ενώσεις) συρρικνώθηκε και η οικολογική προοπτική ξεχάστηκε. Ο οργανισμός του μετεξελίχθηκε σταδιακά σε μια συγκεντρωτική δομή, όπου η λαϊκή βάση αντί να προπορεύεται έπρεπε να ακολουθεί και να προσυπογράφει. Και βέβαια, κάθε δυνατότητα ενός κόμματος με αρχηγοκεντρική δομή στο εσωτερικό του να διδάσκει στους έξω και να μεθοδεύει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις (αντιπροσώπευση, συμμετοχή, λογοδοσία), ήταν υπονομευμένη «από χέρι».

 

 

Έτσι στη συνέχεια η καθιέρωση τρόπου ψηφοφορίας για πρόεδρο χωρίς στοιχειώδη εχέγγυα πολιτικής ταυτότητας – με μόνο όρο να πληρωθεί ένα δίευρο – ήταν η κορυφαία αλλά όχι πλέον απρόσμενη πράξη απορρύθμισης και άλωσης ενός πολιτικού χώρου. Τα υπόλοιπα, η εκλογή του κ. Κασσελάκη, με τις απίθανες για την Αριστερά και αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις και τον εσωκομματικό αυταρχισμό, καθώς και η δημοσκοπική πτώση, ήταν απλώς τα απότοκα.

 

Ποια είναι η προοπτική τώρα; Μα, το χτίσιμο. Το κοινωνικό υπέδαφος υπάρχει, η ανάγκη για μια νέα έκφραση και γείωση είναι δεδομένη. Υπάρχουν επίσης και οι κατάλληλοι άνθρωποι. Γιατί η κατηφορική πορεία που περιέγραψα είχε τις φωτεινές εξαιρέσεις της και πολλούς ανθρώπους στο δρόμο που ήθελαν και θέλουν την αλλαγή.

 

ΥΓ. Η αποχώρησή μου από το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με πολλούς συντρόφους φίλους και φίλες, δεν αποτελεί διαζύγιο από τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, ούτε συνδέεται με πικρίες. Προσωπικά δοκιμάστηκα, ας κρίνουν οι άλλοι, απέκτησα γνώσεις και έγινα ταπεινότερος συνειδητοποιώντας πόσες δυσκολίες και δεσμεύσεις έχει η πολιτική δράση. Δεν παραλείπω όμως τις βαθιές ευχαριστίες: Όχι μόνο στους συναδέλφους μου, αλλά και στους μαθητές και στις μαθήτριές μου που προσήλθαν και εργαστήκαμε μαζί σε υποθέσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης και ύστερα της Βουλής. Θαύμαζα τη δουλειά τους, μοιραστήκαμε πολλά άγχη και λιγότερες χαρές, σήμερα είμαστε όλοι φίλοι. Επίσης, ευχαριστώ ιδιαίτερα όσους αγωνιστήκαμε για να αντιμετωπίσουμε ειδικά τις βαρβαρότητες που συνδέθηκαν με την έκδοση του γνωστού «επάρατου» νόμου. Ευχαριστώ τον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο οφείλω την απότομη είσοδό μου στην τότε κυβέρνηση, και τη δυνατότητα να συμβάλω σε ένα σημαντικό τομέα. Αργότερα έκανε επιλογές που καθόλου δεν με εκφράζουν, αλλά κρατώ τα θετικά. Για την πρόσφατη περίοδο, τέλος, ευχαριστώ τον Ευρωβουλευτή Κώστα Αρβανίτη, που μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ εθελοντικά με σημαντικά θέματα του Ευρωκοινοβουλίου.

 

Στη νέα πορεία, δεν είμαι σίγουρος για τα κυβικά του οχήματος, αλλά βλέπω ένα καθαρό ορίζοντα.

 

*Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης.

 

 

 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κομμάτια και θρύψαλα, βαριά η ευθύνη του Τσίπρα…

 

Οπως αναμενόταν, ο ΣΥΡΙΖΑ  διαλύεται μετά την ανάληψη της αρχηγίας απότον Στέφανο Κασσελάκη. Η ευθύνη βαραίνει τον Αλέξη Τσίπρα.

γράφει ο Γιώργος  Καρελιάς

 

Οι διασπάσεις στην Αριστερά είναι σύνηθες φαινόμενο. Όμως, αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τρεις μήνες, από την ημέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Κασσελάκη, είναι θλιβερά εκ του αποτελέσματος. Και η ευθύνη βαραίνει όσους επέτρεψαν να έρθει αυτό το αποτέλεσμα, με πρώτον τον Αλέξη Τσίπρα.

 

Η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη είχε εξαρχής τρία χαρακτηριστικά:

 

Πρώτον, ήταν τυχοδιωκτική. Ένα πρόσωπο με άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας και χωρίς να έχει καμιά σχέση με την Αριστερά έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος στην Ελλάδα κι ενός από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.

 

Δεύτερον, ήταν παραπλανητική. Με τη φόρα του «νέου» και τη μιντιακή παράκρουση που τη συνόδευσε, η υποψηφιότητα αυτή εξαπάτησε το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού εκλογικού σώματος. Διότι του υπέβαλε την αίσθηση-και σε αρκετούς την πεποίθηση- ότι αρκούσε το «νέο» για να «νικήσει τον Μητσοτάκη». Όμως, η κοινή λογική, αλλά και τα αρχικά σημάδια, έδειχναν καθαρά ότι, μόλις θα καθόταν η σκόνη, το μόνο που θα έφερνε, αν εκλεγόταν, θα ήταν διαλυτικά φαινόμενα.

 

 

Τρίτον, ήταν καταστροφική. Δεν είναι η εύκολη, εκ των υστέρων, διαπίστωση. Δεν παριστάνουμε τους μετά Χριστόν Προφήτες. Όσοι βλέπαμε τι ήταν ο νεόκοπος υποψήφιος και τι θα έφερνε, τα είπαμε εγκαίρως. Όσοι έκαναν ότι δεν έβλεπαν, παίζοντας εσωκομματικά και προσωπικά παιχνίδια, ας τα λουστούν. Αυτά τα παιχνίδια είναι για έναν περιορισμένο μικρόκοσμο φανατικών, που πιστεύουν τις «νικηφόρες» μπούρδες του Πολάκη.

Η εκλογή Κασσελάκη δεν θα μπορούσε να οδηγήσει αλλού παρά μόνο σε αυτά που βλέπουμε σήμερα: κομμάτια και θρύψαλα.

Με ένα ουρανοκατέβατο πρόσωπο επικεφαλής, δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει άλλη τύχη. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ένα άδειο πολιτικό σακί, που δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιο. Πόσο μάλλον να καθοδηγήσει ένα κόμμα σε κρίση.

 

Αυτό φαινόταν από μίλια μακριά. Μόνο όσοι δεν ήθελαν να του δουν δεν το έβλεπαν. Και έχουν βαριά ευθύνη όσοι ενθάρρυναν και επέβαλαν την υποψηφιότητά του. Αλλά και όσοι με τη σιωπή τους οδήγησαν στην εκλογή του, αδυνατώντας- ή και αρνούμενοι- να δουν τις καταστροφικές εξελίξεις.

 

 

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την πρώτη ευθύνη για όλα αυτά. Επέτρεψε σε έναν ουρανοκατέβατο με τυχοδιωκτικές επιδιώξεις να καταλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον οδηγήσει στη διάλυση. Η ευθύνη του είναι δεδομένη είτε δεν το κατάλαβε είτε είχε αυταπάτες.

 

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ το είχε πει έτσι: «Η οικοδόμηση μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας αργής και επίπονης προσπάθειας πολλών ετών. Η καταστροφή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας απρόσεκτης ενέργειας, μιας μέρας μόνο»…

Ο Στέφανος «δεν έχει βλάψει κανέναν»

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ένα μεγάλο παιδί με παιδιάστικες σκέψεις.

 

Του αρκεί να απευθύνεται απευθείας στον κόσμο και να χαϊδεύει τα αυτιά των απογοητευμένων φίλων του κόμματός. Φωτ.: Γιώργος Κονταρίνης/Eurokinissi

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ πήρε ένα πολιτικό ρίσκο, να πάει στην παρουσίαση ενός βιβλίου με θέμα το «φαινόμενο Κασσελάκη» και περιέχει μια –δικαιολογημένα– κριτική προσέγγιση γι' αυτόν.

 

Αργά το βράδυ, πριν αποχωρήσει αμήχανος, αιφνιδιαστικά και ένα τέταρτο πριν από την προγραμματισμένη ώρα, ο Κασσελάκης και οι συνεργάτες του θα σκέφτηκαν σίγουρα πως στο μέλλον πρέπει να αποφεύγει ανάλογα ρίσκα δημόσιας μη ελεγχόμενης έκθεσης.

 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να έχει την ίδια άνεση με την οποία εισέβαλε στην πολιτική ζωή, με καλογυρισμένα βιντεάκια, επικοινωνιακός, προσπαθώντας να κάνει –μάλλον ανεπιτυχώς– χιούμορ, να πετάξει μια ατάκα που θα αρέσει στους οπαδούς και θα κερδίσει χειροκροτήματα από όσους βρέθηκαν στην αίθουσα της παρουσίασης, να απαντήσει στον δομημένο και με επιχειρήματα λόγο του συγγραφέα.

 

Αυτήν τη φορά δεν τα κατάφερε και σε αρκετές στιγμές θύμισε τον Κασσελάκη της κεντρικής επιτροπής για τον οποίο είπε δυο αντιφατικά πράγματα. Έπρεπε τότε να είναι σκληρός, όπως ήταν και στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις που διοικούσε γι' αυτό πέτυχε. Και παράλληλα, στην κεντρική επιτροπή δεν ήταν ακριβώς ο εαυτός του. Δεν κατάλαβα ποια εκδοχή ισχύει.

 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να έχει την ίδια άνεση με την οποία εισέβαλε στην πολιτική ζωή, με καλογυρισμένα βιντεάκια, επικοινωνιακός, προσπαθώντας να κάνει –μάλλον ανεπιτυχώς– χιούμορ, να απαντήσει στον δομημένο και με επιχειρήματα λόγο του συγγραφέα.

Και μόνο γι' αυτή την αντίφαση άξιζε η χθεσινή βραδιά. Υπάρχει και μια άλλη όμως πτυχή που είχε ενδιαφέρον: το παράπονό του ότι «δεν έχει βλάψει κανέναν» και γι’ αυτό απόρησε γιατί δέχεται τόση κριτική. Και εκεί θύμισε ένα μεγάλο παιδί με παιδικές σκέψεις, το οποίο πιστεύει ότι η πολιτική δεν είναι μια ουσιαστική διαδικασία στην οποία διακινούνται ιδέες, σκέψεις, προτάσεις, αφορά τις ζωές μας και υπάρχουν συχνά σκληρές αντιπαραθέσεις, αλλά ένα παιχνίδι το οποίο μπορεί να κερδίσει κάποιος, αρκεί να έχει το χάρισμα να μιλάει άνετα σε βιντεάκια που θα προβάλει μετά σε κόσμο, έστω και αν σε αυτά δεν λέει σχεδόν τίποτα ουσιαστικό παρά πετάει συνθήματα που κάποιοι άλλοι του ετοιμάζουν. Χθες, παρότι βρέθηκε γενικά σε φιλικό περιβάλλον, εκνευρίστηκε και έμοιαζε σαν να ήθελαν να του πάρουν το παιχνίδι του.

 

 

Τον τελευταίο καιρό αρκετοί επιχείρησαν να δώσουν διαφορετικό νόημα στην έννοια της μεταπολιτικής από αυτό που πράγματι έχει. Ορισμένοι φίλοι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάλιστα να εξωραΐσουν το νόημα του όρου μήπως και τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση σύγκρισης με έναν Τράμπ ή έναν Μπέπε Γκρίλο. Μάταιη η προσπάθειά τους, άλλωστε χθες βράδυ ο ίδιος έδειξε ότι δεν τον απασχολεί αυτό ιδιαίτερα – μάλιστα δεν φάνηκε καν από την πλευρά του μια ορατή επίγνωση του όρου. Του αρκεί να απευθύνεται απευθείας στον κόσμο (η λεγόμενη αδιαμεσολάβητη σχέση που κρύβει τόσους κινδύνους) και να χαϊδεύει τα αυτιά των απογοητευμένων φίλων του κόμματός.

 

Δεν θα τους προδώσει ποτέ, ξαναείπε τρεις φορές (λες και ούτε ο ίδιος το πιστεύει), «το IQ των Ελλήνων είναι παντού γεωγραφικά» (ο περιούσιος και μοναδικός λαός), «θα αντιδρώ κάθε φορά που κάποιος προσβάλλει καλούς ανθρώπους» (η αποθέωση της πολιτικής αφέλειας και του λαϊκισμού), κοιτάξτε το μεγάλο αίσχος, το 40% της βουλευτικής αποζημίωσης δεν φορολογείται (κάθε λαϊκιστής έχει ανάγκη από ένα μικρό ή μεγάλο σύνθημα συνήθως ήσσονος σημασίας), όλοι οι πολιτικοί κυκλοφορούν με φρουρά (η δική του τον περίμενε λίγα μέτρα πιο πέρα), «οι απόψεις μου είναι 100% αντίθετες από αυτές του Τράμπ» (αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδειξε κάτι τέτοιο, το αντίθετο).

 

Αν είπε κάτι βάσιμο είναι ότι «το σύστημα έχει ρωγμές». Πράγματι το πολιτικό σύστημα έχει πολλές και μεγάλες ρωγμές, γι' αυτό άλλωστε σημειώνονται μεγάλα ποσοστά αποχής και ανάλογα απουσίας εμπιστοσύνης για το πολιτικό προσωπικό. Όμως, οι ρωγμές αυτές δεν κλείνουν με απολιτικά ισοπεδωτικά λαϊκίστικα αφηγήματα…

Αυτουργός της καταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ ο νέος πρόεδρός του και ηθικός αυτουργός ο προκάτοχός του

γράφει ο Μανόλης Δρετάκης

Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ από την εκλογή του νέου προέδρου του, τη συμπεριφορά και κυρίως γι’ αυτά που δηλώνει σε όλους τους τόνους μέχρι το διήμερο της Κεντρικής Επιτροπής προκαλούν θλίψη στον κόσμο της Αριστεράς, τόσο σε όσους είναι ή υπήρξαν μέλη του όσο και σε εκείνους που, ναι μεν δεν ανήκουν στον χώρο αυτό, αλλά επιθυμούν να υπάρχουν πολιτικά κόμματα που να συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και στην εναλλαγή των κομμάτων στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η κορύφωση του δράματος που εκτυλίσσεται όλο αυτόν τον καιρό ήρθε με την ομιλία του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη ημέρα του διημέρου της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Μια ομιλία όχι ενός αρχηγού κόμματος αλλά ενός κατηγόρου που, με προσβλητικούς, υβριστικούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, απευθυνόταν σε ανθρώπους πολλοί από τους οποίους έχουν υπηρετήσει όλη τη ζωή τους τα ιδανικά της Αριστεράς. Μια ομιλία που στόχος της ήταν όχι να υπηρετήσει το κόμμα και τα ιδανικά του, αλλά να το καταστρέψει, να ηγεμονεύσει σε ό,τι θα απομείνει από αυτό, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει κάποτε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Οποία αυταπάτη. Και μπροστά σ’ αυτή την αμετροεπή συμπεριφορά να υπάρχουν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής να τον χειροκροτούν. Ντροπή.

Το γεγονός ότι παραιτήθηκαν από το κόμμα 45 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, ορισμένα από τα οποία υπηρέτησαν σε καίρια υπουργεία και θέσεις στην τετραετή διακυβέρνηση της χώρας στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., μια άλλη ομάδα μελών της Κ.Ε. τον κατακεραύνωσε με βαριές κατηγορίες σε επιστολή της, το ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης τον στηλίτευσε με πολύ σκληρές λέξεις, καθώς και οι πολλές αποχωρήσεις μελών από το κόμμα που είχαν προηγηθεί αποτυπώνουν το μέγεθος της καταστροφής του κόμματος αυτού από τον νέο πρόεδρό του.

Η καταστροφή, όμως, αυτή δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιφέρει έναν μεγαλύτερο κατακερματισμό της Αριστεράς για τον οποίο επιχαίρει η Ν.Δ. Με άλλα λόγια, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και θαυμαστής του αρχηγού της Ν.Δ. με τα όσα προαναφέρθηκαν και με τη μέχρι τώρα πολιτεία του δίνει πόντους στο κόμμα αυτό, με αποτέλεσμα την ισχυροποίησή του και, με δεδομένο το εκλογικό σύστημα, δεν αποκλείεται ο αρχηγός του και για δεύτερη τετραετία πρωθυπουργός να είναι ο πρώτος που, εκτός απροόπτου, θα μπορέσει να είναι στην ίδια θέση για τρίτη τετραετία. Πραγματικά μέγα «κατόρθωμα» του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Το τι έχει σημάνει η πρώτη τετραετία του σημερινού πρωθυπουργού και το τι συμβαίνει τώρα στην αρχή της δεύτερης τετραετίας του το βιώνει στο πετσί της η μεγάλη πλειονότητα του λαού, ενώ μια μειονότητα απολαμβάνει τα όσα της επιδαψιλεύει η πολιτική της Ν.Δ. Μια πολιτική των ελίτ για τις ελίτ, αύξησης των ανισοτήτων και φτωχοποίησης ολοένα και περισσότερων από αυτούς που ανήκαν στη μεσαία τάξη και ιδιωτικοποίηση σε ό,τι έχει απομείνει στο Δημόσιο από τις ιδιωτικοποιήσεις που είχαν κάνει προηγούμενες κυβερνήσεις...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε μια κυβέρνηση πλήρως αναίσθητη για τα σκάνδαλα που τη μαστίζουν με πρώτο τις υποκλοπές. Μια κυβέρνηση πλήρως υποταγμένη στα προστάγματα των ΗΠΑ, με άμεση εμπλοκή στον πόλεμο στην Ουκρανία και πλήρη στήριξη του Ισραήλ και αναλγησία στους πάνω από 11.000 νεκρούς Παλαιστινίους, ανάμεσά τους και 4.500 παιδιά.

Αυτουργός της καταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νέος πρόεδρός του. Ηθικός αυτουργός ο προκάτοχός του, δεδομένου ότι αυτός τον επέλεξε να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος στις τελευταίες εκλογές, δίνοντάς του τη δυνατότητα να είναι υποψήφιος και τελικά να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν είχε καμιά σχέση με την Αριστερά και δεν γνώριζε τίποτε ούτε για το κόμμα ούτε για την ιστορία του τόπου. Και όχι μόνο αυτό, μετά την εκλογή του τον υποστήριξε, δηλώνοντας ότι «μαθαίνει γρήγορα», καλύπτοντας τις νεοφιλελεύθερες θέσεις του. Και τέλος, τηρώντας μια ένοχη σιωπή για την μπροστά στα μάτια του καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που τον εξέλεξε αρχηγό του και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός της χώρας για πάνω από τέσσερα χρόνια. Κρίμα!

ΥΓ. Για τη συρρίκνωση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και τα όσα συνέβησαν από το 2015 και μετά στη συγκυβέρνηση και στο κόμμα, πολύ μεγάλες είναι οι ευθύνες του πρώην προέδρου του. Γι’ αυτές, όμως, σε άλλο άρθρο.

*Πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

Αυλοκόλακες

 

«Μου προκαλεί φρίκη ο Βολταίρος με την Αικατερίνη του», έγραψε κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας Οράτιος Γουόλπολ, βλέποντας ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του 18ου αιώνα να μετατρέπεται σε γλοιώδη υμνητή μιας ξένης αυτοκράτειρας.

 

Στο πέρασμα της Ιστορίας εκατοντάδες μιμητές του Βολταίρου θα αναζητήσουν προστασία αλλά και πλούτη στους πιο αιμοσταγείς ηγεμόνες. Στο βιβλίο του «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας» ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναζητά τους πρώτους «εξωνημένους» φιλόσοφους, ποιητές και ρήτορες στον 4ο π.Χ. αιώνα.

 

Ο Ξενοφώντας υμνεί στα έργα του τον σατράπη Κύρο και αργότερα το σπαρτιάτικο καθεστώς, που θα του προσφέρουν πλούτη όταν αυτός απαρνείται μετά βδελυγμίας το δημοκρατικό πολίτευμα της Αρχαίας Αθήνας. Οι Αθηναίοι τον εξοστρακίζουν, αλλά ο Ξενοφώντας ζει ευτυχισμένος στην πολυτελή έπαυλη που του προσφέρουν οι Λακεδαιμόνιοι στη Σκιλλούντα της Ηλιδος.

 

Τον τίτλο του αυλοκόλακα αποδίδει ο Σιμόπουλος και στον Πίνδαρο, τον υμνητή τυράννων όπως ο Ιέρωνας, ο Θήρωνας και ο Αρκεσίλαος. Ο Πλάτωνας, από την πλευρά του, μέσα στο ογκωδέστατο έργο του δεν θα αφιερώσει ούτε μια γραμμή για να καταδικάσει το αιμοσταγές καθεστώς των Τριάκοντα Τυράννων – ίσως γιατί σε αυτό συμμετέχουν και συγγενείς του, όπως ο Χαρμίδης και ο Κριτίας, που του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας. Αργότερα θα βρεθεί στις αυλές τυράννων, όπως ο Διόνυσος Α’ των Συρακουσών, οι οποίοι μάλιστα στέλνουν τριήρεις για τη μεταφορά του και φροντίζουν να τον γεμίσουν με πλούτη για την προσφορά του ως… οργανικού διανοούμενου.

 

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του

 

Κωνσταντίνος Καβάφης – «Η Σατραπεία»

 

Χειρότερος όλων όμως, σύμφωνα πάντα με τον Κ. Σιμόπουλο, ο Ισοκράτης εκφράζει με κάθε ευκαιρία την απέχθειά του για τη δημοκρατία και εξυμνεί τους τυράννους των Συρακουσών, των Φερών και της Κύπρου πριν καταλήξει στην αυλή του βασιλιά Φιλίππου, τον οποίο καλεί μέσα από τα έργα του να καθυποτάξει με τη βία ολόκληρο τον Ελληνισμό.

 

Αποτελεί πάντως παράδοξο ότι στη σύγχρονη Ελλάδα οι επίγονοι του Ισοκράτη έφτασαν στο σημείο να παραφράσουν το -ούτως ή άλλως αντιδημοκρατικό- έργο του για να επιτεθούν εκ νέου στη δημοκρατία, όταν ένιωσαν ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 απειλούσε την εξουσία τους (βλ. «Ελεύθερος Τύπος»).

 

Οι αυλοκόλακες της Αρχαίας Ελλάδας θα βρουν «άξιους» συνεχιστές στα χρόνια της Ρωμαϊκής αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με εντολή του αυτοκράτορα Αύγουστου οι μεγιστάνες Μεσσάλας και Μαικήνας αναλαμβάνουν αυτό που θα κάνουν αιώνες αργότερα οι κρατικές και κομματικές επιδοτήσεις: να διαφθείρουν με χρήματα και δόξα μια ολόκληρη γενιά διανοουμένων (όπως ο Βιργίλιος, ο Οράτιος και ο Προπέρτιος) οι οποίοι μετατρέπονται στους πιο πιστούς υπηρέτες του συστήματος.

 

Αρκετούς αιώνες αργότερα η Μεγάλη Αικατερίνη θα επαναλάβει την πρακτική του Αύγουστου αναθέτοντας στον πράκτορά της, Πικτέ, να «στρατολογήσει στην αυλή της τον Βολταίρο, που δέχεται ανερυθρίαστα τις τιμές, αλλά και τους Ντιντερό και Νταλαμπέρ που υποκύπτουν ύστερα από μερικές ενστάσεις. Ο Βολταίρος θα χάσει σύντομα κάθε αίσθηση του μέτρου γράφοντας στίχους που θα του ανοίξουν διάπλατα τις πύλες της ρωσικής αυτοκρατορικής αυλής: «Ω Κατερίνα! Ευτυχισμένος όποιος σ’ ακούει! Ν’ αρέσεις και να βασιλεύεις, αυτό είναι το ταλέντο σου».

 

Η πολιτική της μεγάλης Αικατερίνης φαντάζει σαν προπομπός της πρακτικής των σημερινών πρεσβειών, που στρατολογούν διανοουμένους και δημοσιογράφους και (ανάλογα με την ισχύ της χώρας που εκπροσωπούν) τους «φυτεύουν» στα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης.

 

Δεν είναι όμως μόνον οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που υποτάσσουν τις πένες τους στον εκάστοτε ηγεμόνα. Τον 16ο και τον 17ο αιώνα ο Ρούμπενς και ο Βαν Ντάικ ωραιοποιούν με τη ζωγραφική τους την αριστοκρατία και τους βασιλείς της εποχής τους. Το έργο τους θα συνεχίσουν στον 20ό αιώνα καλλιτέχνες όπως ο Ελτον Τζον, που απολαμβάνει τη θαλπωρή του Μπάκιγχαμ, αλλά και ο Μπόνο των U2, ο οποίος γίνεται ομοκρέβατος των ισχυρότερων προέδρων και πρωθυπουργών του πλανήτη.

 

Αρκετοί αναλυτές και ιστορικοί, πάντως, θα υποστηρίξουν ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τους αυλοκόλακες του παρελθόντος, αποκομμένους από το ιστορικό τους πλαίσιο, καθώς η προσκόλλησή τους στην αυλή κάποιου ηγεμόνα αποτελούσε όρο επιβίωσης.

 

Θα μπορούσαν άραγε να το πουν αυτό για τον Ευριπίδη που έλεγε ότι «χειρότερο από τον τύραννο δεν υπάρχει στην πόλη», τον Μένανδρο που υποστήριζε ότι είναι «τρισάθλιοι όσοι ζητούν να είναι των άλλων τύραννοι» ή τον Αίσωπο που παρομοίαζε τους τυράννους με τα γουρούνια; Και αργότερα, στον 20ό αιώνα, θα μπορούσαν μήπως να το πουν για τους διανοουμένους και τους καλλιτέχνες της Αμερικής του Μακάρθι ή της Ρωσίας του Στάλιν που θυσίασαν την καριέρα τους ή και τη ζωή τους αρνούμενοι να στηρίξουν ένα αυταρχικό καθεστώς;

 

Σε κάθε εποχή, βλέπετε, υπήρχε ένας Προμηθέας δίπλα στον πιο αηδιαστικό αυλοκόλακα. Καθείς εφ’ ω ετάχθη.

 

Άρης Χατζηστεφάνου

Εφημερίδα των Συντακτών – 24/8/2013

 

 

Κοντιάδης και Λιάκος κόλλησαν στον τοίχο τον Στέφανο Κασσελάκη...

 

γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Παρακολούθησα με προσοχή (και γέλαγα) την παρουσίαση στην ΕΣΗΕΑ του βιβλίου του Ξενοφώντα Κοντιάδη, «Φαινόμενο Κασσελάκη. Το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Στη συζήτηση συμμετείχαν ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης, ο Αντώνης Λιάκος, ιστορικός, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, και ο συγγραφέας του βιβλίου Ξενοφώντας Κοντιάδης, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου.

 

Και γέλαγα όχι τόσο για τις πομπώδεις μεγαλοστομίες τους για «persona», «μεταπολιτική», «μεσσιανισμούς» κ.ά. ούτε για το στόμφο με τον οποίον τις έλεγαν. Γέλαγα γιατί σκεφτόμουν όλους εκείνους που μας είχαν ζαλίσει εδώ και εβδομάδες για το επιθετικό βιβλίο του κ. Κοντιάδη εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη και τα... γκατς του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει στην παρουσίαση. Δείτε 10-20 λεπτά από την παρουσίαση όπως υπάρχει στο YouTube και θα καταλάβετε όχι για το φιλικό τόνο του βιβλίου, αλλά και για το αγαπησιάρικο κλίμα της παρουσίασης. Ο Στέφανος με τον Ξενοφώντα (μου) και τον Αντώνη. Θα μου πείτε, τι περίμενες, να έπαιζαν ξύλο; Σωστοί. Αφήστε, βέβαια, που μιλάγανε για το φαινόμενο Κασσελάκη, καλώντας το ίδιο το φαινόμενο!

 

Κορυφαία στιγμή της βραδιάς εκεί που ο Αντώνης Λιάκος αποκάλυψε για το πού άκουσε πρώτη φορά για τον Κασσελάκη: σε ένα beach bar, πίνοντας φρέντο.

 

Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη, επανέλαβε κάτι που ανέφερε και το πρωί στον «105.5 Στο Κόκκινο»: «Δεν είμαι σχολιαστής, είμαι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης». Για να το λέει και να το επαναλαμβάνει προφανώς το έχει εμπεδώσει. Να του το αναγνωρίσουμε, λοιπόν. Είπε μάλιστα ότι δεν ήταν μόνο στην Κεντρική Επιτροπή σκληρός, ήταν και στη ναυτιλία παλιότερα. Ως εφοπλιστής. Του το αναγνωρίζω και αυτό. Είπε επίσης ότι «η πολιτική δεν είναι δουλειά αλλά λειτούργημα». Θεωρώ πως θα συμφώνησε η Θεοδώρα Τζάκρη που βρισκόταν στο ακροατήριο.

 

Το καλύτερο είναι που δεν είχαμε καν αποφώνηση στη συζήτηση-παρουσίαση! Πέταξε ξαφνικά ο Στέφανος Κασσελάκης ένα «πρέπει να φύγω, ευχαριστώ πολύ» και σηκώθηκε κι έφυγε! Αφήνοντας τους άλλους δύο συνομιλητές του σύξυλους. Πρόλαβαν να τον χαιρετήσουν; Δεν είδα...

 

Ο Τσίπρας πίσω από την κουρτίνα

 

Τελικά θέλει να επιστρέψει ο Αλέξης Τσίπρας; Όλα φαίνεται πως παραμένουν ανοιχτά.

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

«Καμία διάθεση να επιτεθεί στον Τσίπρα που, όπως λέει, τον φύτεψε στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει φυσικά ο Κασσελάκης. Είναι η πολιτική απειρία του και η άγνοια, σε συνδυασμό με έναν αυθορμητισμό που δεν ελέγχει πάντα». Φωτ.: Dimitris Kapantais / SOOC

ΟΤΑΝ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΔΙΝΕ πράσινο φως στον Στέφανο Κασσελάκη, την επικράτηση του οποίου επιδοκίμασε, το θετικό σενάριο γι' αυτόν ήταν να σταθεροποιηθεί και να αντέξει μέχρι τις ευρωεκλογές, ενώ το αρνητικό ήταν να πέσει πριν από αυτές. Εδώ και μερικές μέρες η διευθυντική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει έρθει αντιμέτωπη με το αρνητικό σενάριο, γι' αυτό και αποφάσισε να κάνει damage limitation ο ίδιος ο Τσίπρας.

 

Οι συναντήσεις που έκανε πριν από λίγες μέρες είχαν όλες τον ίδιο σκοπό, ο οποίος περιελάμβανε: ανίχνευση προθέσεων, να μην υπάρξουν άλλες αποχωρήσεις, να μη φύγει η Αχτσιόγλου και κλείσιμο του ματιού για τη μετά Κασσελάκη περίοδο, η οποία μπορεί να έρθει σύντομα – αρκεί βεβαίως να υπάρχει το κόμμα.

 

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Τσίπρας παρενέβη, λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζουν. Ήταν όμως η πρώτη φορά που επέλεξε να το κάνει (και) δημόσια.

 

Ο Κασσελάκης ζυμώνεται πολιτικά καθημερινά με τους ανθρώπους του Πολάκη που έχουν ακριβώς αυτή την άποψη για το μαξιλάρι και τον Τσακαλώτο και δεν την έκρυψαν ποτέ. «Βεβαίως και αυτή η πολιτική είχε την έγκριση Τσίπρα, αλλά ο Κασσελάκης δεν έκανε τόσο σύνθετες σκέψεις. Το είπε όπως του βγήκε. Αυτό είναι όλο».

Ο Κασσελάκης έχει πει ότι τον συμβουλεύεται και ότι ο Τσίπρας δεν του αρνείται ποτέ την επαφή και τις συμβουλές. Του έχει άλλωστε από καιρό διαθέσει στενούς συνεργάτες του για να τον συνδράμουν (Καλπαδάκης, Παπαδάκης κ.ά.), ορισμένοι εκ των οποίων ενημερώνουν τον Τσίπρα για όσα συμβαίνουν καθημερινά.

 

Την «πολιτική καθοδήγηση» του Κασσελάκη έχει αναλάβει από την αρχή ο Παύλος Πολάκης, τη γραμμή του οποίου ακολουθεί, και αυτό έχει δημιουργήσει κάποιες παρεξηγήσεις. Γι' αυτό, λένε οι πληροφορίες, ο Τσίπρας χρειάστηκε και στο παρελθόν να παρέμβει, αλλά αθόρυβα.

 

Πηγή από τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την ομιλία του Κασσελάκη στον Economist – με τη θετική αναφορά στο περιβόητο «μαξιλάρι», η οποία υποστηρίζουν ότι γράφτηκε από συνεργάτη του Τσίπρα για να αποφευχθούν τα προβλήματα που προκάλεσε η ομιλία του στον ΣΕΒ (κατηγορήθηκε ως «εκτός γραμμής»).

 

Εκείνη η θετική αναφορά στο μαξιλάρι δεν θα γινόταν ποτέ, αν δεν είχε υπάρξει «δάκτυλος Τσίπρα», λένε. Αυτό φάνηκε και στη συνέχεια, όταν ο Κασσελάκης σε μία πρόχειρη τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στον δρόμο είπε ότι «πιο μνημονιακή απόφαση από το μαξιλάρι του Τσακαλώτου δεν έχει γίνει».

 

 

Ο καβγάς για το μαξιλάρι

Ήθελε ο Κασσελάκης να στοχοποιήσει τον Τσίπρα, όπως υποστήριξαν κάποιοι από την εσωκομματική αντιπολίτευση, επισημαίνοντας ότι το μαξιλάρι δεν ήταν μόνο πολιτική Τσακαλώτου, αλλά και πολιτική Τσίπρα; Η απάντηση είναι όχι. «Καμία διάθεση να επιτεθεί στον Τσίπρα που, όπως λέει, τον φύτεψε στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει φυσικά ο Κασσελάκης. Είναι η πολιτική απειρία του και η άγνοια, σε συνδυασμό με έναν αυθορμητισμό που δεν ελέγχει πάντα» αναφέρει η ίδια πηγή.

 

Ο Κασσελάκης ζυμώνεται πολιτικά καθημερινά με τους ανθρώπους του Πολάκη που έχουν ακριβώς αυτή την άποψη για το μαξιλάρι και τον Τσακαλώτο και δεν την έκρυψαν ποτέ. «Βεβαίως και αυτή η πολιτική είχε την έγκριση Τσίπρα, αλλά ο Κασσελάκης δεν έκανε τόσο σύνθετες σκέψεις. Το είπε όπως του βγήκε. Αυτό είναι όλο».

 

Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι ο Κασσελάκης ούτε πρόθεση είχε να τον θίξει ούτε «τον παίρνει» να το κάνει. Φωτ.: Aris Oikonomou / SOOC

   

Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι ο Κασσελάκης ούτε πρόθεση είχε να τον θίξει ούτε «τον παίρνει» να το κάνει. Μπορεί να είναι εκλεγμένος πρόεδρος, αλλά δεν ελέγχει ούτε το κόμμα ούτε τους μηχανισμούς του. Δεν έχει καν δικούς του ανθρώπους, στελέχη που να αναφέρονται (μόνο) σε αυτόν. Δεν ξέρει τη γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ και δεν υπάρχει καμία αντιστοιχία με την περίπτωση Αλαβάνου-Τσίπρα. Αυτά που λέει κατά καιρούς οφείλονται σε γκάφες, που γίνονται λόγω απειρίας και άγνοιας, τις οποίες το επιτελείο του φροντίζει καθημερινά να τις περιορίζει και το έχει καταφέρει σε κάποιον βαθμό.

 

Παρόλ' αυτά συνεργάτες της Αχτσιόγλου προσπάθησαν να κατηγορήσουν τον Κασσελάκη ότι με όσα είπε για το μαξιλάρι στοχοποίησε και τον Τσίπρα. Γιατί όμως να στοχοποιήσει τον «ευεργέτη» του, χάρη στον οποίο βρέθηκε να διοικεί από το πουθενά ένα κόμμα και όποτε εκείνος το θελήσει, μπορεί να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού;

 Το ορόσημο των ευρωεκλογών και οι συναντήσεις του Τσίπρα

 

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συζήτησαν με πρόσωπα που τους μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρουν ότι η επωδός ήταν η ίδια: πως δεν πρέπει να φύγουν τώρα άλλοι, αλλά να παραμείνουν και να δουν τι θα γίνει μετά τις ευρωεκλογές. Σε κάποιους μάλιστα άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί να αποκτήσουν ρόλο μετά από τις ευρωεκλογές, οπότε ο Κασσελάκης μπορεί και να φύγει – αναφερόμενος πιθανόν στο ενδεχόμενο να φέρει χαμηλότερα ποσοστά και να του ζητηθεί να παραιτηθεί.

 

Αυτό που φαίνεται να ανησυχεί τον Τσίπρα περισσότερο από όλα είναι να μη φύγει τώρα η Αχτσιόγλου και οι βουλευτές που συμπορεύονται μαζί της. Όλοι πρόσεξαν ωστόσο, ότι ενώ ζήτησε τη μεσολάβηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και επιχείρησε να της μεταφέρει το μήνυμα μέσω του Νάσου Ηλιόπουλου, δεν επιδίωξε συνάντηση με την ίδια την Αχτσιόγλου. Δεν αποκλείεται να γίνει και αυτό, αλλά για την ώρα οι σχέσεις τους έχουν ψυχρανθεί. Βασική αιτία είναι ότι όταν η Αχτσιόγλου είχε ζητήσει από τον Τσίπρα να παρέμβει για να διαψεύσει δημοσίευμα που ανέφερε ότι του είχε στείλει SMS ζητώντας του να παραιτηθεί, εκείνος αρνήθηκε να το κάνει, επικαλούμενος την ουδετερότητα.

 

   

Αυτό που φαίνεται να ανησυχεί τον Τσίπρα περισσότερο από όλα είναι να μη φύγει τώρα η Αχτσιόγλου και οι βουλευτές που συμπορεύονται μαζί της. Φωτ.: Dimitris Peristeris / SOOC

 

Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριξε την υποψηφιότητα της Αχτσιόγλου, θεωρεί ότι το δημοσίευμα για το SMS, με τίτλο «το μήνυμα που εξόργισε τον Αλέξη και τα βρόντηξε», ήταν συκοφαντικό και έδρασε καταλυτικά. «Ήταν μια προβοκάτσια που στήθηκε εναντίον της για να υπηρετήσει το αφήγημα της υπονόμευσης του Τσίπρα, κάτι που δούλεψε υπέρ του Κασσελάκη» λέει. «Η Αχτσιόγλου δεν έστειλε ποτέ αυτό το SMS και ο Τσίπρας ήταν ο μόνος που μπορούσε να το διαψεύσει και να σταματήσει την αναπαραγωγή της ψεύτικης είδησης. Αλλά δεν το έκανε. Επικαλέστηκε την ουδετερότητά του και δεν μίλησε. Εντέλει η σιωπή του στην πράξη δεν ήταν ουδέτερη, καθώς ευνόησε όσους από σκοπιμότητα διακίνησαν ένα τέτοιο ψέμα».

 

Παρόλ' αυτά ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να φύγουν άλλα στελέχη σε αυτήν τη φάση, ούτε να χρεωθεί ο ίδιος ευθύνες για την διάσπαση, αν και αρκετοί πρόσεξαν ότι δεν έκανε καμία αντίστοιχη παρέμβαση για να μη φύγουν ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης και η «Ομπρέλα». Συμπτωματικά ή όχι, αυτοί κατηγορούνταν ως «βαρίδια» για μια πλευρά του κόμματος, που θεωρούσε ότι, μεταξύ άλλων, εμπόδιζαν τον Τσίπρα να στρίψει το κόμμα προς το κέντρο και να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ «κυβερνώσα αριστερά».

 

Ο ίδιος ο Κασσελάκης μιλούσε και αυτός, μήνες πριν, για «βαρίδια του κόμματος» που πρέπει να φύγουν για να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, με σημερινούς συνεργάτες του να μιλάνε για εκκαθαρίσεις, και μάλλον εκτός από εκείνον, δύσκολα θα βρισκόταν κάποιος άλλος πρόθυμος για να κάνει αυτήν τη δουλειά.

 

Ο ίδιος ο Κασσελάκης μιλούσε και αυτός, μήνες πριν, για «βαρίδια του κόμματος» που πρέπει να φύγουν για να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φωτ.: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI

Είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας μετά την ήττα των βουλευτικών εκλογών αρχικά δεν ήθελε να φύγει. Το αποφάσισε τρεις μέρες αργότερα, αλλά και τότε απέφυγε να πει ότι παραιτείται. Επιλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποίησε, είπε ότι παραμερίζει για να περάσει το νέο κύμα.

 

Ένα από τα πιο παλιά στελέχη του κόμματος που αποχώρησαν αναφέρει ότι ο Τσίπρας δεν είχε καμία διάθεση να απολογείται στο συνέδριο για την εκλογική συντριβή, καθώς θεωρεί ότι όλοι χάρη σε αυτόν έγιναν υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη. «Ούτε να χρεωθεί τις επερχόμενες ήττες ήθελε και τον βόλευε να ξεφορτωθεί μερικά στελέχη που θεωρούσε ότι κρατούσαν το κόμμα σε ομηρία και το καταδίκαζαν να παραμένει στο “αριστεροχώρι”, ενώ αυτός επιθυμούσε να μετακινηθεί προς το κέντρο». Τη διαγραφή ιστορικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ όμως, «μόνο κάποιος χωρίς δεσμούς και με άγνοια του χώρου και της ιστορίας του θα τη ζητούσε».

 

 

Από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποχωρήσει και 45 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που ανήκουν στην «Ομπρέλα» και πολλά απλά μέλη πανελλαδικά, αλλά ούτε σε αυτούς ζήτησε κανείς να γυρίσουν πίσω. Μερικά από τα παλιά στελέχη αποχώρησαν πολύ απογοητευμένα, και ένας από αυτούς ήταν ο Νίκος Βούτσης, ο οποίος προσπάθησε πριν αποχωρήσει να επικοινωνήσει με τον Αλέξη Τσίπρα για να βρεθεί μία διέξοδος, αλλά αποδείχθηκε μάταιο.

 

Τελικά θέλει να επιστρέψει ο Τσίπρας; Πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Να επιστρέψει μετά τις ευρωεκλογές σε ένα κόμμα απαλλαγμένο από βάρη και να έχει μπροστά του τρία χρόνια καθαρά, μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, χωρίς να μεσολαβεί κάποια άλλη εκλογική διαδικασία. Ομως εκείνος ο σχεδιασμός προϋπέθετε να υπάρχει το κόμμα και να μη διαλυθεί.

 

Τώρα ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός, καθώς η κατάσταση έχει ξεφύγει. Τα ποσοστά του κόμματος στις δημοσκοπήσεις είναι σε ελεύθερη πτώση, αλλά όσοι παραμένουν, ομνύουν στον Τσίπρα. Όλα λοιπόν, όπως φαίνεται, παραμένουν ανοιχτά και η συνέχεια εξαρτάται από το πόσοι τελικά θα μείνουν. Για άλλη μια φορά το σχέδιο είναι «βλέποντας και κάνοντας», ίσως γιατί, όπως είπε πρόσφατα ένας ευρωβουλευτής που εξελέγη με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέλιος Κούλογλου, «ο Τσίπρας δεν είναι σκακιστής, είναι ταβλαδόρος».

Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που υπουργός ενθουσιάζεται που έχασε 21 δισ. και εισέπραξε 1,45 δισ

 

Ο έλληνας υπουργός οικονομικών Κ. Χατζηδάκης τον ακούσαμε να δηλώνει διθυραμβικά ότι είχε μεγάλη επιτυχία η μια ιδιωτικοποίηση, μεγάλη επιτυχία η άλλη ιδιωτικοποίηση ωσάν να είναι υπουργός της Ακτής Ελαφαντοστού και όχι έλληνας υπουργός

 

 

Όταν η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος δεν είναι αυτοσκοπός, όταν η επικοινωνία επισκιάζει την ουσία, όταν το μαύρο γίνεται ασπρόμαυρο… αμέσως έρχεται στην συνείδηση… κάτι περίεργο έχει συμβεί και μόνο στην Ελλάδα…

Θα ξεκινήσουμε αντίστροφα την περίοδο της καταστροφής στις ΗΠΑ με την κατάρρευση της Lehman Brothers το αμερικανικό δημόσιο ο τότε υπουργός οικονομικών Henry Paulson (έως 2009) πήρε μια μεγάλη απόφαση να στηρίξει ιδιωτικές τράπεζες και ασφαλιστικές αποτρέποντας την κατάρρευση.

Το αμερικανικό δημόσιο ανακεφαλαιοποίησε τράπεζες κατά παράβαση της παράδοσης…

Η Citigroup, η AIG και άλλες έλαβαν κρατική βοήθεια και το αποτέλεσμα ήταν το 2011 όταν ξεκίνησε να πουλάει το αμερικανικό δημόσιο έφυγε με κέρδος 42 δισεκ.

Πάμε τώρα στην Ελλάδα…

 

Το 2012 σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη ανακεφαλαιοποίηση λόγω του PSI+ και του 72% haircut που επιβλήθηκε στα κρατικά ελληνικά ομόλογα.

Το αποτέλεσμα ήταν ζημία 35 δισεκ.

Ωστόσο όπως έχουμε αναλύσει οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει κάθε λογικής οικονομική βοήθεια από το ελληνικό κράτος ύψους 102 δισεκ. – περιλαμβάνονται και οι κρατικές εγγυήσεις 17,8 δισεκ. – ο νόμος Αλογοσκούφη, τα 54 δισεκ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το DTC η αναβαλλόμενη φορολογική απαίτηση στα 12,8 δισεκ. κ.α.

 

Φθάσαμε τέλος 2023 και το ελληνικό δημόσιο επέλεξε με συνοπτικές και ταχύτατες διαδικασίες σαν να υπάρχει αγωνία και άγχος να γίνουν όλα βιαστικά πίεσε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να υλοποιηθεί το πλάνο αποεπένδυσης.

Το ΤΧΣ λειτούργησε σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο δεν είχε καμία επιλογή… βρίσκεται σε ξεκάθαρη ομηρία λόγω της απαράδεκτης ανακεφαλαιοποίησης του 2012…

 

Τι έχασε το ελληνικό δημόσιο

 

Στην Eurobank το ΤΧΣ επένδυσε συνολικά 10 δισεκ. σε κεφάλαια 5,72 δισεκ και σε κάλυψη χρηματοδοτικού κενού άλλα 4,20 δισεκ. ευρώ, αθροιστικά περίπου 10 δισεκ. ευρώ…

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) πήρε 93,65 εκατ δηλαδή ζημιά περίπου 10 δισεκ. ευρώ.

 

Το ΤΧΣ επένδυσε στην Alpha bank 3,96 δισεκ και πήρε 293,48 εκατ.

Η ζημιά από την Alpha bank ανέρχεται σε 3,96 δισεκ. – 294 εκατ = 3,66 δισεκ. ευρώ.

 

Το ΤΧΣ επένδυσε στην Εθνική 9,38 δισεκ. εκ των οποίων 8,46 δισεκ. σε κεφάλαια

Καθώς και funding gap το χρηματοδοτικό κενό τραπεζών που έσπασαν σε καλές και κακές π.χ. FBBank 456 εκατ που κατέληξε στην Εθνική τράπεζα και πλήθος συνεταιριστικών τραπεζών…

Άθροισμα περίπου 9,38 δισεκ. ευρώ.

Το ΤΧΣ πούλησε το 22% της Εθνικής τράπεζας ή 201,237 εκατ μετοχές έναντι 1,067 δισεκ. ευρώ στην τιμή των 5,30 ευρώ με την υπερκάλυψη στο βιβλίο προσφορών να φθάνει τις 8,1 φορές και στην Ελλάδα 1,95 φορές ή 475 εκατ ευρώ.

Στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας έχει απομείνει το 18,39% των μετοχών της Εθνικής.

Το 18,39% σήμερα αξίζει 970 εκατ ευρώ οπότε το σύνολο της περιουσίας του ΤΧΣ στην Εθνική πωληθείσες μετοχές και διακρατειθείσες έως την επόμενη πώληση αξίζει 2 με 2,1 δισεκ. ευρώ.

Η ζημία από την Εθνική τράπεζα είναι 7,2 δισεκ. ευρώ περίπου σε σημερινές τιμές...

 

Ο έλληνας υπουργός οικονομικών Κ. Χατζηδάκης τον ακούσαμε να δηλώνει διθυραμβικά ότι είχε μεγάλη επιτυχία η μια ιδιωτικοποίηση, μεγάλη επιτυχία η άλλη ιδιωτικοποίηση ωσάν να είναι υπουργός της Ακτής Ελαφαντοστού και όχι έλληνας υπουργός.

Ένας σοβαρός υπουργός οικονομικών θα ανέλυε στην ελληνική κοινωνία την πραγματικότητα.

Θα εξηγούμε πως προέκυψε η ζημιά των 21,5 δισεκ. και θα εξηγούσε ότι οι εισπράξεις 1,45 δισεκ. ήταν το καλύτερο που μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα σε αυτή την συγκυρία άπαξ και τα λάθη – τα εγκληματικά λάθη – του παρελθόντος δεν διορθώνονται.

Ο υπουργός Οικονομικών Κ. Χατζηδάκης παράλειψε μια μικρή λεπτομέρεια… μάλλον θα του διέφυγε η ζημιά των 21,5 δισεκ. αλλά εστίασε στην είσπραξη των 1,45 δισεκ.

Όμως ενώ η ζημιά είναι υπαρκτή ο ελληνικός λαός θα πληρώσει 233,8 δισεκ. ευρώ που είναι τα δάνεια από τους μηχανισμούς στήριξης κανονικότατα…

Αλλά ποιος νοιάζεται για τον ελληνικό λαό… ας είναι καλά οι φίλοι με τις υψηλές προμήθειες που λαμβάνουν…

Και τι είναι 21,5 δισεκ. απλά πλήρωνε έλληνα κορόιδο...

 

 πηγή

Ξανά σε σούπερ μάρκετ ο (παρατηρητής της ακρίβειας) Μητσοτάκης την ώρα που το 90% των εργαζομέων μειώνει την κατανάλωση βασικών αγαθών

 

Εκανε κι αυτη την εβδομάδα τη βόλτα του σε σούπερ μάρκετ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ρόλο παρατηρητή της ακρίβειας.

 

Ο πρωθυπουργός σήμερα, όπως και μια εβδομάδα πριν, πήγε σε σούπερ μάρκετ για να κάνει… έλεγχο στις τιμές, σε ένα ακόμα γελοίο επικοινωνιακό σόου.

 

 

Ο Μητσοτάκης, σε σούπερ μάρκετ της Λεωφόρου Αθηνών, μαζί με τον υπουργό Ανάπτυξης Κώστα Σκρέκα, ενημερώθηκαν, λένε, για τηνπρωτοβουλίας «Μόνιμη Μείωση Τιμής», όπου υποτίθεται πως  έχουν ενταχθεί περισσότεροι από 868 κωδικοί προϊόντων που υπάγονται σε 37 κατηγορίες αγαθών.

 

Δεν ξέρουμε αν τα βρήκε αυτά προϊόντα ο πρωθυπουργός, αλλά οι καταναλωτές, που πάνε κανονικά σούπερ μάρκετ – και όχι ως βόλτα – δεν καταφέρνουν να βρούνε τους «μαγικούς» αυτούς κωδικούς.

 

Επί της ουσίας: Ο Μητσοτάκης,αφού έκανε τον περιπατου του – ως μια ακόμα… εμπειρία – σε σούπερ ας ενημερωθεί και για αυτά τα στοιχεία:

 

–  Το 90% των εργαζομένων μείωσε την κατανάλωση βασικών αγαθών!

 

– Οι Έλληνες «κόβουν» ελαιόλαδο, φέτα και ψάρι

 

– Με σχεδόν 10% έτρεχαν τον Οκτώβρη οι τιμές των βασικών τροφίμων. Συγκεκριμένα, κατά 9,9% αυξήθηκαν οι τιμές σε ψωμί και δημητριακά, κρέατα, ψάρια, γαλακτοκομικά και αυγά, έλαια και λίπη, φρούτα, λαχανικά, ζάχαρη, σοκολάτες, γλυκά, παγωτά, καφέ, κακάο, τσάι, μεταλλικό νερό, αναψυκτικά και χυμούς φρούτων!  

πηγή

 

Αυτός που δεν μιλάει

 

Δίνει είκοσι ευρώ πουρμπουάρ στην ταβέρνα, δημιουργεί ερωτήματα για τις σχέσεις και τις διαθέσεις του, ως ψίχουλο υπενθύμισης της δυναμικής του.

γράφει η Μυρτώ Λιαλιούτη

 

Αυτός που δεν μιλάει παρατηρεί: ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε διαδικασία αλλαγής ηγεσίας με μοναδικό δεδομένο την εκκωφαντική σιωπή του μόνου ανθρώπου που θα μπορούσε να υποδείξει τον διάδοχό του.

 

Επισήμως, ήταν μια διαδικασία πολιτικής ενηλικίωσης.

 

Ανεπισήμως, ήταν τιμωρία – η τοξικότητα που τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να χαλιναγωγηθεί μόνο από τον ίδιο έγινε προεκλογική κανονικότητα.

 

Η υπόνοια του «δεν μπορείτε χωρίς εμένα» επί της ουσίας έκλεινε κάθε συζήτηση για παρέμβαση, ακόμα κι όταν μια εκ των δύο φιναλίστ, που βρισκόταν στο πλάι του στην αποστολή αυτοκτονίας μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών το καλοκαίρι, κατηγορήθηκε ως υπονομεύτρια.

 

Ως παρατηρητής, είδε το ρήγμα που είχε σχηματιστεί στον κομματικό μηχανισμό τα τελευταία χρόνια να βαθαίνει, βγαίνοντας από τις σκιές των οργάνων, των συνεδριάσεων και των κομματικών εκδηλώσεων σε πλήρη δημόσια θέα.

 

Μια φράση, «με εκείνον, για εκείνον» έβαλε το κερασάκι σε ένα φαινόμενο επέλασης που κανείς δεν ήξερε (και ακόμα δεν ξέρει) πού θα καταλήξει.

 

Αυτός που δεν μιλάει ελπίζει. Oχι απαραίτητα τη διάσωση του κόμματός του στη σημερινή του μορφή, αλλά της υστεροφημίας του.

 

Θα αποκαλούσε ποτέ εκείνος «πέμπτη φάλαγγα» την εσωκομματική του αντιπολίτευση;

 

Θα άφηνε να αιωρούνται απειλές για δημοψηφίσματα; Θα δεχόταν να έχει μια κοινοβουλευτική ομάδα με δανεικό χρόνο;

 

Η διαφορά από το «πριν» και το «μετά» είναι ξεκάθαρη. Όμως ακόμα πιο ξεκάθαρη είναι η διαδρομή των τελευταίων πενήντα ημερών.

 

«Φταίμε γιατί ακολουθούσαμε τυφλά το θείο βρέφος. Αυτό πληρώνουμε σήμερα» – η φράση ειπώθηκε στην Κεντρική Επιτροπή, το Σάββατο της διάσπασης, και ενδεχομένως να μην υπήρχε ούτε ως σκέψη μια εβδομάδα πριν.

 

Κι εκείνος, που ήταν απών και δεν την άκουσε, ελπίζει η νοσταλγία των στελεχών του για το κυβερνητικό τους παρελθόν να είναι αρκετή για να μη χάσει την προστιθέμενη αξία της συγκίνησης που προκάλεσε η ξαφνική του παραίτηση ένα καλοκαιρινό μεσημέρι.

 

Ενδεχομένως, ελπίζει και κάτι ακόμα – κάποιος άλλος να κάνει τη δουλειά που (θεωρούσε πως) έπρεπε να γίνει και ο ίδιος δεν άντεξε να κάνει, «καθαρίζοντας» ένα κόμμα που, ακόμα κι αν δεν το ξεστόμισε ποτέ, το θεωρούσε κι εκείνος άρρωστο.

 

Κι ας προσβάλλει την μεγαλύτερη υπέρβασή του, αυτό το υποτιμημένο «μαξιλάρι» που έσωσε την ελληνική οικονομία, γιατί ο άνθρωπος που την έκανε πράξη αποχώρησε.

 

Αυτός που δεν μιλάει τρώει: δίνει είκοσι ευρώ πουρμπουάρ στην ταβέρνα, δημιουργεί ερωτήματα για τις σχέσεις και τις διαθέσεις του, ως ψίχουλο υπενθύμισης της δυναμικής του. Με στυλ κάζουαλ, όταν έχει πέσει ο ήλιος, τόσο όσο ώστε να γίνει πρώτο θέμα λόγω συγκυρίας.

 

Ένα σήμα για τους νυν και στους φερέλπιδες, για όσους μένουν ή σκέφτονται να φύγουν, πως η επιρροή που ασκούσε τόσο καιρό είναι ακόμα ισχυρή.

 

Τόσο ισχυρή που κατάφερε, σε μια δύσκολη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, να περάσει χαλινάρι στον διάδοχό του χωρίς να βγάλει άχνα.

 

Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος «τέως» που διαχειρίστηκε τη σιωπή του στο παρασκήνιο.

 

Για όλους τους ομολόγους του, ακόμα και για εκείνους που έριξαν το κόμμα τους στα βράχια, ισχύει κανόνας απαράβατος: για να σε τιμήσουν κάποτε οι υπόλοιποι, πρέπει πρώτα να σε σέβονται οι δικοί σου.

 

Και ο σεβασμός δεν κερδίζεται μόνο στα πρώτα, αλλά και στα στερνά.

 

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»