Στην κυβέρνηση πάση θυσία...

Του Γιάννη Παντελάκη

Οι περίφημοι 53- αριστερή, υποτίθεται, τάση του ΣΥΡΙΖΑ- σε κείμενο τους βάζουν ένα ενδιαφέρον ερώτημα: πάση θυσία στην κυβέρνηση; Την απάντηση, μπορούν να την δώσουν οι ίδιοι ή τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Και πολλοί ακόμα βέβαια από τον ΣΥΡΙΖΑ αν και δεν νομίζω ότι όλοι συμμερίζονται τέτοια ερωτήματα με ανάλογες ανησυχίες. Τα έχουν απαντήσει εδώ και καιρό.

Η ουσιαστική απάντηση πάντως, έχει δοθεί από την ίδια την πολιτική παρουσία στους περίπου 22 μήνες που το κόμμα βρίσκεται στην εξουσία. Ξεκινάει από την επιλογή ως στρατηγικού πολιτικού σύμμαχου ενός ακροδεξιού και ακραία λαϊκίστικου κόμματος γνήσιου τέκνου της παλαιοκομματικού συστήματος και φτάνει ως τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ακόμα και για οικονομικά αδύνατους. Στην πορεία αυτή, όπου ο πολιτικός χρόνος ήταν ιδιαίτερα πυκνός, η ηγετική-και όχι μόνο-ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε πως ναι, πρέπει να μείνουν στην εξουσία πάση θυσία. Γιατί αποτελεί αυτοσκοπό.

Αν η εμμονή αυτή παραμονής συνδεόταν με κάποιες προσδοκίες ότι μετασχηματίζεται αν όχι η οικονομία (όπου η αποτυχία ήταν παταγώδης και καταστροφική ιδιαίτερα για τα φτωχά στρώματα), τουλάχιστον η κοινωνία, οι θεσμοί, η λειτουργία του κράτους, οι όροι διαφάνειας κ.ο.κ., ίσως να υπήρχαν αιτίες ικανές που να την δικαιολογούν. Αλλά τέτοιες προσδοκίες δεν υπάρχουν, φρόντισαν να τις διαψεύσουν και ακυρώσουν πολύ νωρίς. Πριν καν υπογράψουν το δικό τους μνημόνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κρίθηκε σε δυο επίπεδα. Σ αυτό της οικονομίας και σ' εκείνο που αφορά στην αντιμετώπιση μιας σειράς από παθογένειες που συνοδεύουν το Ελληνικό κράτος τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά (και αρκετά πριν). Τον κομματισμό και νεποτισμό στην δημόσια διοίκηση, την απέραντη γραφειοκρατία, τους ποικιλώνυμους φορείς που διεκδικούν μερίδιο εξουσίας (οικονομικά συμφέροντα, εκκλησία κ.λ.π.), την αδιαφάνεια στις προμήθειες που συνδέονται με το κράτος, τον εξορθολογισμό των δαπανών, την αναξιοκρατία των επιλογών προσώπων, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ο.κ. Μιλάμε για τομές που έχουν έναν προοδευτικό χαρακτήρα.

Αν (υπόθεση εργασίας) δεχτούμε, ότι στην οικονομία τα πράγματα, είχαν μια απόλυτα αρνητική πορεία επειδή η στρατηγική αποδείχτηκε ότι είχε έντονα στοιχεία μιας αυταπάτης (ισχυρισμός Τσίπρα), θα πρέπει ν αναζητήσουμε δείγματα έστω μιας καλύτερης διαχείρισης στο δεύτερο επίπεδο. Όποιος βρει, έστω και ένα τέτοιο δείγμα, θ' ανήκει είτε σ' έναν πολιτικά τυφλωμένο οπαδό του κόμματος, είτε σε κάποιον που αρνείται να πιστέψει την πραγματικότητα γιατί έτσι θ ακυρώσει και την ίδια του την πολιτική πορεία και ταύτιση με το συγκεκριμένο κόμμα. Και αυτό δεν είναι εύκολο.

Τα γεγονότα είναι νωπά και δεν χρειάζονται υπενθυμίσεις, ώστε να επιβεβαιωθεί πως πρόθεση τους είναι να μείνουν στην εξουσία πάση θυσία. Η γοητεία της, είναι μεγάλη. Και ικανή ν ακυρώσει προσωπικές πορείες ή ν' αποτρέψει έστω για λόγους ευθιξίας μια παραίτηση για λόγους έστω αδυναμίας να υλοποιήσουν κάτι από αυτά που υποσχέθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους δικούς του όρους πολιτικού προσδιορισμού που χρησιμοποίησε για ν αναρριχηθεί στην εξουσία, αποτελεί πια ένα απόλυτα συστημικό κόμμα.  Και ως τέτοιο πορεύεται. Όλα τα υπόλοιπα για κοινωνική ευαισθησία και αριστερές ανησυχίες, εντάσσονται στην προσπάθεια δημιουργίας ενός εικονικού τείχους που θα τους διαχωρίζει από τους υπόλοιπους...