Πρόωρη σύνταξη: ποιοι δικαιούνται, ποιους συμφέρει να κάνουν το βήμα…

Περίπου 300.000 εργαζόμενοι μπορούν να βγουν νωρίτερα έως και πέντε χρόνια. Ποιοι δικαιούνται πλήρη σύνταξη. Τι να προσέξουν οι υπάλληλοι Δημοσίου, ΔΕΚΟ, τραπεζών, ιδιωτικού τομέα, επαγγελματίες.

     

* Περίπου 300.000 εργαζόμενοι μπορούν να βγουν νωρίτερα έως και πέντε χρόνια

* Πρέπει να έχουν θεμελιώσει δικαίωμα πριν από τις 31 Δεκεμβρίου 2012

* Ποιοι δικαιούνται πλήρη σύνταξη και ποιοι μειωμένη

* Τι πρέπει να προσέξουν οι υπάλληλοι του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, των τραπεζών, του ιδιωτικού τομέα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες

→Με τη συμπλήρωση 25ετίας μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2010 θεμελιώνεται δικαίωμα και ανοίγει η πόρτα εξόδου στα 60
 
Του Τζώρτζη Ρούσσου

Σε μια οικονομία που καταρρέει, η έξοδος από την αγορά εργασίας μέσω της πρόωρης συνταξιοδότησης μοιάζει μονόδρομος για το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων που έχουν θεμελιώσει σχετικό δικαίωμα… Σύμφωνα λοιπόν με τις ασφαλιστικές διατάξεις, νωρίτερα ως και 5 χρόνια μπορούν να εξέλθουν του εργασιακού βίου παλιοί ασφαλισμένοι οι οποίοι έχουν ήδη θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα πριν από την 31η-12-2012 (λαμβάνοντας όμως κατά κύριο λόγο μειωμένη σύνταξη εξαιτίας της πρόωρης συνταξιοδότησης)!!!
Ετσι, τυχεροί μπορούν να χαρακτηριστούν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι υπάλληλοι του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ μαζί με τους τραπεζοϋπάλληλους που έχουν ξεπεράσει πριν από την 31η-12-2012 την ηλικία των 60 ετών και βέβαια έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα χρόνια εργασίας για τη συνταξιοδότηση. Βασικής σημασίας είναι λοιπόν ο έλεγχος των ημερών ασφάλισης
Σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, σε περίπου 300.000 ανέρχονται οι… τυχεροί ασφαλισμένοι που έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα πριν από το 2013. Οι συγκεκριμένοι ασφαλισμένοι μπορούν να αξιοποιήσουν μια σειρά ευνοϊκών ρυθμίσεων που παραμένουν σε ισχύ και οποτεδήποτε το θελήσουν μπορούν να καταθέσουν αίτηση για σύνταξη.

Τα απαιτούμενα έτη

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ανάλογα με την κατηγορία, τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης ξεκινούν από 15 και φτάνουν τα 37, ενώ η σύνταξη μπορεί να είναι πλήρης ή μειωμένη.

Για παράδειγμα, στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ειδικά ταμεία ΔΕΚΟ και τραπεζών) πλήρη σύνταξη στα 60 δικαιούνται οι γυναίκες που θεμελίωσαν δικαίωμα μέχρι το τέλος του 2010.

Για τους άνδρες, στους φορείς ΔΕΚΟ και τραπεζών, είναι εφικτή η έξοδος στα 60 με 25ετία, αρκεί η θεμελίωση να έγινε μέχρι το τέλος του 2012. Ειδικές ρυθμίσεις ισχύουν για τους άνδρες δημόσιους υπαλλήλους, καθώς αν θεμελίωσαν δικαίωμα μέχρι το τέλος του 2010 δικαιούνται μειωμένη σύνταξη στα 60. Σε περίπτωση που η θεμελίωση έγινε τη διετία 2011-2012, το όριο για μειωμένη σύνταξη είναι ακόμα χαμηλότερο και κυμαίνεται από τα 56 έως τα 58 έτη. Μεγαλύτερα περιθώρια επιλογής έχουν οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ, καθώς μια σειρά ρυθμίσεων επιτρέπει την έξοδο στα 60. Συγκεκριμένα, διατάξεις οδηγούν στη σύνταξη με 4.500 ή με 10.000 ημέρες ασφάλισης, ανάλογα με την κατηγορία (στην περίπτωση της πρόωρης συνταξιοδότησης υπάρχουν διακυμάνσεις στο ποσοστό της μείωσης).

Τέλος, αυστηρότερο είναι το πλαίσιο για όσους ελεύθερους επαγγελματίες επιθυμούν να βγουν στη σύνταξη σε ηλικία 60 ετών. Τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης για την πλήρη σύνταξη ξεκινούν από 35 και φτάνουν τα 37, ανάλογα με το έτος θεμελίωσης (πάντως, το δικαίωμα κλειδώνει με 10.500 ημέρες ασφάλισης).

ΟΑΕΕ

Με τη συμπλήρωση 35ετίας άνδρες και γυναίκες αποκτούν συνταξιοδοτικό δικαίωμα στα 60. Ωστόσο χρειάζεται προσοχή, καθώς τη διετία 2011-2012 τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης αυξάνονται σταδιακά, χωρίς αυτό να αλλάζει το όριο ηλικίας. Ετσι όσοι ασφαλισμένοι συμπλήρωσαν 35ετία μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2010 αποχωρούν στα 60 και δεν επηρεάζονται από τις όποιες αλλαγές στα όρια ηλικίας. Το 2011 κλειδώνει συνταξιοδοτικό δικαίωμα με 35ετία αλλά η έξοδος γίνεται στα 60 με 36 έτη ασφάλισης. Το 2012 επίσης θεμελιώνεται δικαίωμα με 35ετία, αλλά σύνταξη καταβάλλεται με 37 έτη στα 60. Στις περιπτώσεις αυτές για τη θεμελίωση μπορεί ο ασφαλισμένος να εξαγοράσει από 4 έως 5 πλασματικά έτη του Ν. 3865/2010. Τέλος, πρέπει να επισημανθεί πως η σύνταξη που χορηγείται σε όλες τις περιπτώσεις είναι πλήρης σύνταξη αναλογική των ετών ασφάλισης που θα έχει ο ελεύθερος επαγγελματίας τη στιγμή της αίτησης.

ΙΚΑ

Ανδρες: Προβλέπεται πρόωρη «έξοδος» με μειωμένη σύνταξη σε ηλικία 60 ετών. Η δυνατότητα αυτή ανάλογα με τη διάταξη παρέχεται είτε με 4.500 είτε με 10.000 ημέρες ασφάλισης. Η διαφοροποίηση είναι στο ποσοστό της μείωσης, αφού στην πρώτη περίπτωση -των 4.500 ημερών- το όριο ηλικίας για την πλήρη σύνταξη είναι το 65ο έτος και το «πέναλτι» φτάνει το 30%. Στη δεύτερη περίπτωση -των 10.000 ημερών- το όριο ηλικίας είναι σε άμεση συνάρτηση με τον χρόνο θεμελίωσης δικαιώματος, με αποτέλεσμα η μείωση να είναι από 12% έως 21%.

Γυναίκες: Για τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα που καλύπτονται από το ΙΚΑ ισχύει ό,τι και στην περίπτωση των ανδρών. Η θεμελίωση γίνεται με συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας και τη συμπλήρωση 4.500 ημερών ασφάλισης. Οσες γυναίκες μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2010 είχαν συμπληρώσει τόσο 4.500 ημέρες ασφάλισης όσο και το 55ο έτος της ηλικίας τους θεμελίωσαν δικαίωμα και μπορούν να αποχωρήσουν με τη συμπλήρωση του 60ού τους έτους με πλήρη σύνταξη. Οσες συμπλήρωσαν το 55ο έτος της ηλικίας τους μετά το 2011 έχασαν το 60ό έτος για την πλήρη σύνταξη και πλέον θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το 63ο ή το 67ο έτος της ηλικίας. Επίσης όσες γυναίκες είχαν συμπληρώσει το 60ό έτος της ηλικίας τους μέχρι το τέλος του 2010 αλλά όχι 4.500 ημέρες ασφάλισης, έχουν κατοχυρώσει δικαίωμα για έξοδο σε πλήρη σύνταξη, όμως δεν μπορούν να κάνουν χρήση των πλασματικών ετών για τις απαιτούμενες ημέρες ασφάλισης. Ετσι θα πρέπει να συμπληρώσουν τουλάχιστον 4.500 ημέρες ασφάλισης μόνο με αυτασφάλιση ή πραγματική ασφάλιση, χωρίς δηλαδή πλασματικούς χρόνους.

 ΔΕΚΟ – τράπεζες

Για όσους είναι εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ – τράπεζες προβλέπονται τα εξής:

• Αντρες που έχουν ασφαλιστεί μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1982 και συμπληρώνουν 25ετία. Μπορούν έτσι να συνταξιοδοτηθούν στο 60ό έτος με μειωμένη σύνταξη και στο 65ο με πλήρη.

• Γυναίκες που έχουν ασφαλιστεί μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1982. Πρέπει να έχουν συμπληρώσει 25ετία αλλά και το 55ο έτος της ηλικίας τους, ώστε να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Ετσι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν στο 55ο έτος με μειωμένη σύνταξη και στο 60ό έτος με πλήρη.

• Αντρες που έχουν ασφαλιστεί από το 1983 έως και το 1992. Η «έξοδος» γίνεται με 25ετία στο 65ο έτος με πλήρη σύνταξη και στο 60ό με μειωμένη. Η θεμελίωση γίνεται με τη συμπλήρωση του 60ού έτους.

• Γυναίκες που έχουν ασφαλιστεί από το 1983 έως και το 1992. Οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης κλειδώνουν με βάση όσα ισχύουν τη χρονιά που συμπληρώνεται το 55ο έτος και η 25ετία. Αντίστοιχα το δικαίωμα για πλήρη θα θεμελιώνεται για το όριο ηλικίας που κάθε φορά ισχύει με τη συμπλήρωση του 60ού.

• Μητέρες ανήλικων τέκνων: Με 25ετία κατοχυρώνεται και το καθεστώς των μητέρων ανήλικων τέκνων στα λεγόμενα ειδικά ταμεία. Ωστόσο, υπάρχει μία βασική διαφορά σε σχέση με τους υπόλοιπους ασφαλισμένους: για τη θεμελίωση του σχετικού δικαιώματος απαιτείται μόνο η συμπλήρωση του αντίστοιχου χρόνου ασφάλισης των 25 ετών και όχι και του σχετικού ορίου ηλικίας.

Ο νόμος ορίζει ότι μπορεί να ανατρέξει η ασφαλισμένη στη στιγμή ενηλικίωσης του τέκνου -που αντιστοιχεί με την ημέρα συμπλήρωσης του 18ου έτους της ηλικίας του (όχι την 31η Δεκεμβρίου)- και εάν είχε συμπληρώσει τα απαραίτητα 25 έτη ασφάλισης έχει θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης. Επομένως μπορεί να συνταξιοδοτηθεί με τη συμπλήρωση του 50ού έτους της ηλικίας της.

Αν αυτό συμβεί μετά την 1η Ιανουαρίου 2011, τότε το έτος θεμελίωσης είναι το 52ο για πλήρη και το 50ό για μειωμένη σύνταξη. Το 2012 το όριο πάει στο 55ο έτος για πλήρη και στο 50ό για μειωμένη αντίστοιχα.

Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή, καθώς για θεμελίωση πριν από την 31η Δεκεμβρίου 2010 δεν μπορεί να γίνει χρήση πλασματικών ή εξαγοράσιμων ετών για θεμελίωση. Αντίθετα για όσες μητέρες θα θεμελιώσουν δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2011 επιτρέπεται η χρήση όλων των πλασματικών ετών των Ν. 3863/2012 και 3996/2011. Να σημειωθεί πως με τις ίδιες προϋποθέσεις με τις μητέρες ανηλίκων συνταξιοδοτούνται οι χήροι πατέρες ανηλίκων. Για τις υπόλοιπες κατηγορίες αντρών με παιδιά δεν υπάρχει ειδικό καθεστώς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Δημόσιο

Στον δημόσιο τομέα προβλέπονται τα εξής:

Ανδρες: Με τη συμπλήρωση 25ετίας μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2010 θεμελιώνεται δικαίωμα και ανοίγει η πόρτα εξόδου στα 60. Ωστόσο χρειάζεται προσοχή, καθώς υπάρχει «πέναλτι» στην καταβαλλόμενη σύνταξη με δεδομένο πως δεν έχει συμπληρωθεί το 65ο έτος.

Η εν λόγω μείωση φτάνει το 4,5% ανά έτος για κάθε χρόνο που υπολείπεται των 65 και επομένως διαμορφώνεται στο 22,5% για έξοδο στα 60. Αξίζει να σημειωθεί πως τη διετία 2011-2012 το όριο ηλικίας μειώνεται και ακολουθεί αυτό των γυναικών. Συγκεκριμένα, το 2011 δίνεται μειωμένη σύνταξη στα 56 και το 2012 στα 58 (μόνο για όσους συμπληρώνουν 25ετία τις συγκεκριμένες χρονιές). Για τη συμπλήρωση της 25ετίας προσμετρώνται τόσο ο χρόνος του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα, ο στρατός και τα πλασματικά έτη των τέκνων, εφόσον με αυτά φτάνει ο ασφαλισμένος την 25ετία μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2010. Το 60ό έτος είναι και το όριο που λαμβάνουν πλήρες το τμήμα της σύνταξης από άλλον φορέα όσοι δημόσιοι υπάλληλοι συνταξιοδοτούνται με τις διατάξεις της διαδοχικής με τη συμμετοχή του ΙΚΑ, του ΟΑΕΕ κ.ά.

Γυναίκες: Η δυνατότητα εξόδου με πλήρη σύνταξη κατοχυρώνεται με τη συμπλήρωση 25 ετών ασφάλισης και τη θεμελίωση του σχετικού δικαιώματος. Ετσι μπορεί να συνταξιοδοτηθεί η ασφαλισμένη σε ηλικία 60 ετών εφόσον έχει θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2010. Εδώ χρειάζεται προσοχή, καθώς για τις υπαλλήλους που θεμελίωσαν δικαίωμα από την 1η Ιανουαρίου 2011 και μετά, το όριο ηλικίας για την έξοδο σταδιακά αυξάνεται και φέτος φτάνει το 67ο έτος.

Η σύνταξη που λαμβάνει η γυναίκα δημόσιος υπάλληλος στην ηλικία των 60 ετών είναι πλήρης, αναλογική των ετών ασφάλισης που έχει τη στιγμή της αίτησης. Φυσικά το εν λόγω δικαίωμα μπορεί να το ασκήσει και μετά τη συμπλήρωση του 60ού της έτους. Τέλος, πρέπει να επισημανθεί πως με την εξαγορά πλασματικού χρόνου τέκνων οι γυναίκες δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να θεμελιώσουν αναδρομικά δικαίωμα το 2010. Ετσι έχουν τη δυνατότητα να κατοχυρώσουν το δικαίωμα για την πλήρη σύνταξη στα 60 αποφεύγοντας την αύξηση του σχετικού ορίου.

Εκπαιδευτικοί: Μέχρι το τέλος του 2010 βρισκόταν σε ισχύ ο Ν. 3075/2002 που τους έδινε δικαίωμα συνταξιοδότησης με 30 έτη ασφάλισης στο 60ό έτος της ηλικίας τους με πλήρη σύνταξη. Η ρύθμιση καλύπτει τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Το νομοθετικό αυτό καθεστώς καταργήθηκε μετά την ψήφιση του Ν. 3865/2010, όμως εξακολουθεί να ισχύει για όσους είχαν θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης μέχρι το τέλος του 2010. Επίσης ισχύει για όσους αντίστοιχα θα θεμελιώσουν δικαίωμα με ημερομηνία 31 Δεκεμβρίου 2010 με αναγνώριση της στρατιωτικής τους θητείας ή του πλασματικού χρόνου των τέκνων.

Για τη συμπλήρωση της 30ετίας λαμβάνεται υπόψη ο χρόνος του Δημοσίου αλλά και όσος χρόνος έχει διανυθεί σε φορείς κύριας ασφάλισης, ενώ προσμετράται και ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας. Αντίθετα δεν προσμετράται ο χρόνος σπουδών που αναγνωρίζεται με τον Ν. 3865/2010.

Ειδικό καθεστώς για παλαιούς ασφαλισμένους

Ευνοϊκές ρυθμίσεις ισχύουν για τους «παλαιούς» ασφαλισμένους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θέλουν να αποχωρήσουν σε ηλικία 60 ετών. Με βάση τις ρυθμίσεις που ισχύουν στα λεγόμενα ειδικά ταμεία (ΔΕΚΟ – τράπεζες), οι γυναίκες μπορούν να πάρουν πλήρη σύνταξη, ενώ για τους άνδρες χορηγείται μειωμένη. Ειδικότερα προβλέπονται τα εξής για τους «παλαιούς» ασφαλισμένους:

Ανδρες: Κατοχυρώνεται δικαίωμα για μειωμένη σύνταξη με τη συμπλήρωση 25ετίας μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2012 για το 60ό έτος της ηλικίας τους. Η μείωση για τους εν λόγω ασφαλισμένους είναι 4,5% για κάθε έτος πριν από το 65ο. Εφόσον δεν έχει συμπληρωθεί η 25ετία, δεν μπορεί να γίνει χρήση των πλασματικών ετών που προβλέπονται, καθώς δεν είχε αλλάξει το όριο ηλικίας για τις εν λόγω περιπτώσεις. Μόνο ο στρατός μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

Γυναίκες: Η δυνατότητα εξόδου με πλήρη σύνταξη στα 60 κατοχυρώνεται με τη συμπλήρωση 25 ετών ασφάλισης και τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2010.

Για τις υπαλλήλους που θεμελίωσαν δικαίωμα από την 1η Ιανουαρίου 2011 και μετά, το όριο ηλικίας για την έξοδο έχει αυξηθεί και φέτος φτάνει τα 67. Σημειώνεται πως η σύνταξη στην ηλικία των 60 ετών για όσες γυναίκες έχουν θεμελιωμένο δικαίωμα είναι πλήρης, αναλογική των ετών ασφάλισης που έχει η εργαζόμενη τη στιγμή της αίτησης. Στα θετικά είναι πως το εν λόγω δικαίωμα μπορεί να ασκηθεί και μετά τη συμπλήρωση του 60ού της έτους.

Ωστόσο χρειάζεται προσοχή, καθώς αν μέχρι την 31 Δεκεμβρίου 2010 δεν έχει συμπληρωθεί η απαραίτητη 25ετία δεν είναι δυνατή η πλήρωσή της με πλασματικούς χρόνους του Ν. 3865/2010 και 3996/2011.
http://www.efsyn.gr/

Εκλογικός νόμος ή αλλιώς «όπου φυσάει ο άνεμος»

Πρόταση νόμου με στόχο την κατάργηση του bonus των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα προανήγγειλε τη Δευτέρα η ΔΗΜΑΡ. Ο εκλογικός νόμος φέρεται να αποτελεί σημείο τριβής στη διαπραγμάτευση Σαμαρά και Βενιζέλου για την προγραμματική συμφωνία της δικομματικής κυβέρνησης. Σε δύσκολη θέση περιέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διαχρονικά τάσσεται υπέρ της απλής αναλογικής, αλλά αυτήν τη φορά δεν τον συμφέρει.

Η ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε τη Δευτέρα ότι θα καταθέσει πρόταση νόμου για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, που σε κάθε περίπτωση θα καταργεί το bonus των 50 εδρών, και καλεί τα άλλα κόμματα να τοποθετηθούν υπέρ της πρότασης «με κριτήριο τη δημοκρατική εμβάθυνση και όχι στενοκομματικές εκλογικές επιδιώξεις».

Όπως λένε στην Αγίου Κωνσταντίνου, «η καθιέρωση της απλής αναλογικής είναι αναγκαία για τη γνήσια, χωρίς εκβιαστικά διλήμματα, έκφραση της  λαϊκής θέλησης,  την πιστή απεικόνιση των πραγματικών  κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, αλλά και τη δυναμική προώθηση στο πολιτικό σύστημα των αναγκαίων συνθέσεων».

Στο πλαίσιο της συζήτησης για την προγραμματική συμφωνία της δικομματικής κυβέρνησης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος φέρεται να ζητεί από τον Αντώνη Σαμαρά το bonus των 50 εδρών, το οποίο έως τώρα καταλήγει στο πρώτο κόμμα, να μοιράζεται αναλογικά ανάμεσα στα συνεργαζόμενα -μετά από σχετική προεκλογική διακήρυξη- κόμματα. Πρόκειται για μία θέση η οποία συν τοις άλλοις αναμένεται να συζητηθεί έντονα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, καθώς αναδεικνύει τον σχεδιασμό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για μία εμβάθυνση της συνεργασίας με τη ΝΔ.

Ωστόσο, πληροφορίες θέλουν το περιβάλλον του πρωθυπουργού να προτιμά τη διατήρηση του υφιστάμενου νόμου ως έχει, επιλέγοντας την πόλωση του πολιτικού σκηνικού ενόψει των επερχόμενων εκλογών, με απώτερο στόχο την πιθανή αυτοδυναμία της ΝΔ. Σε αυτό το πλαίσιο, ως ιδιαίτερα πιθανή εκδοχή προβάλλει η μετάθεση της συζήτησης την οποία «ανοίγει» η ΔΗΜΑΡ στο απροσδιόριστο μέλλον, γεγονός το οποίο ερμηνεύεται και ως πρόθεση του Μεγάρου Μαξίμου να κρατά ανοιχτό το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών, καθώς μία τροποποίηση του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο θα αποτελούσε ένδειξη για εξάντληση της 4ετίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται διαχρονικά υπέρ της απλής αναλογικής, ωστόσο, δεν λαμβάνει αντίστοιχες πρωτοβουλίες δεδομένου ότι διεκδικεί με αξιώσεις την πρώτη θέση στις επερχόμενες εκλογές και άρα θα έβαζε τρικλοποδιά στον εαυτό του, σε σχέση με το bonus των 50 εδρών. Ως μία πιθανή πολιτική διέξοδος για την Κουμουνδούρου, η οποία άλλωστε διακρίνει μέσα από το timing της σχετικής συζήτησης μία προσπάθεια περιορισμού της κυβερνητικής δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ με όχημα τη ΔΗΜΑΡ, προβάλλει το ενδεχόμενο να επιφυλαχθεί για τη δική της νομοθετική πρόταση στο μέλλον.
http://tvxs.gr/

Θύελλα από την αναφορά Τσίπρα για «βλαχοδημάρχους»

Έντονη κόντρα έχει ξεσπάσει μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) αναφορικά με σχόλιο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, περί «φθαρμένων βλαχοδημάρχων της συμμαχίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ». Ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Κώστας Ασκούνης, απάντησε πως ο Αλ. Τσίπρας «προσβάλλει και τους πολίτες που ψήφισαν τους συγκεκριμένους αιρετούς». Η Κουμουνδούρου ανταπάντησε ότι «ο κ. Ασκούνης ξεχνάει ότι είναι δήμαρχος και λειτουργεί ως κομματικός βαστάζος», ενώ στην διαμάχη μπήκε και ο υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Μιχελάκης, που κάλεσε τον κ. Τσίπρα να ανακαλέσει «τις ύβρεις που παραπέμπουν σε άλλες εποχές». 

 Το σχόλιο του Αλ. Τσίπρα περί βλαχοδημάρχων  έγινε κατά την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, το Σάββατο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε αναφορές στην προετοιμασία του κόμματος εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών την ερχόμενη άνοιξη.
  «Να τα δώσουμε όλα ώστε ένα μεγάλο συμπαραταγμένο κίνημα ελευθερίας, δημοκρατίας και αντίστασης σε κάθε περιφέρεια, κάθε δήμο και κάθε γωνιά της χώρας να σαρώσει τους φθαρμένους βλαχοδήμαρχους της συμμαχίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Να αντιτάξουμε στην ιδιοτέλεια, στο ψέμα, στους εκβιασμούς, στους παραγοντισμούς μια άλλη λογική, μια άλλη ηθική, μια άλλη αισθητική για την τοπική αυτοδιοίκηση και τη δημοκρατία που αγκαλιάζει και υπολογίζει όλους τους πολίτες και τον καθένα ξεχωριστά», είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο Κώστας Ασκούνης απάντησε σε αυτή την δήλωση πως οι αναφορές σε «βλαχοδήμαρχους που έχουν εκλεγεί από Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, που πρέπει να σαρωθούν και άλλα πολλά, δείχνει την αντίληψη και τη νοοτροπία που έχει [ο ΣΥΡΙΖΑ] για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το θεσμικό της ρόλο και τους ανθρώπους της». Σχολίασε επίσης, ότι αυτές οι δηλώσεις «προκαλούν την διαίρεση μεταξύ των δημάρχων ανάλογα με την κομματική υποστήριξή τους, ειδικά σε μια περίοδο που οι δήμοι δίνουν αγώνα επιβίωσης». Κατηγόρησε, μάλιστα, τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «επιλέγει την πλήρη υποταγή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των δημάρχων στο κόμμα και το κομματικό συμφέρον αγνοώντας την έννοια της αυτονομίας και της αυτοτέλειας του θεσμού».

Η Κουμουνδούρου ανταπάντησε πως ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ «μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια σε υποτονικές και ενδοτικές δηλώσεις, όταν οι κυβερνήσεις που συνεργάζεται οδηγούν την αυτοδιοίκηση στο τέλος της. Τότε, ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ ξεχνάει την αυτονομία και την αυτοτέλεια του θεσμού που επικαλείται. Τότε, ξεχνάει τις μνημονιακές πολιτικές των κυβερνήσεων που οδηγούν την Αυτοδιοίκηση σε κατάρρευση. Τότε, γενικά ξεχνάει ότι είναι δήμαρχος και λειτουργεί ως κομματικός βαστάζος, που αποστολή του είναι να καταλαγιάζει την οργή των αιρετών ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές». Πρόσθεσε δε, ότι «για το γεγονός πως αναγνωρίζει τον εαυτό του στους "βλαχοδήμαρχους" και διαμαρτύρεται, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θέμα αυτογνωσίας».
  «Δεν είναι μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του δεν αναγνωρίζουν το ατόπημά τους, δεν είναι ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις έννοιες μεταξύ πολιτικής παρέμβασης και καταγγελίας, αλλά ότι στην προσπάθειά τους να απαντήσουν, επιβεβαιώνουν πλήρως την αλαζονεία, το νεοσυντηριτισμό τους και τον παλαιοκομματισμό τους», απάντησε εκ νέου ο κ. Ασκούνης μετά την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνοντας ότι «όσο για το θέμα των “βλαχοδημάρχων”, που τώρα το βάζουν σε εισαγωγικά, όπως και για το ποιος αναγνωρίζει και που τον εαυτό του, είναι θέμα ήθους, κοινωνικής μόρφωσης, δημοκρατικής - πολιτικής ευπρέπειας και ιστορικής γνώσης».
Στην διαμάχη μπήκε και ο υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Μιχελάκης, που είπε πως «Δεν ξέρω ποιο πρότυπο δημάρχου έχει υπόψη του ο κ. Αλ. Τσίπρας. Χρησιμοποιώντας, όμως, ύβρεις που παραπέμπουν σε άλλες εποχές,  προσβάλλει, όχι μόνον την πλειοψηφία των δημάρχων, αλλά και τις πλειοψηφίες των πολιτών που τους επέλεξαν». Πρόσθεσε πως αυτές οι δηλώσεις συνιστούν «ύβρι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση» και κάλεσε τον Αλ. Τσίπρα «να τις ανακαλέσει δείχνοντας σεβασμό στους θεσμούς, στους εκλεγμένους δημάρχους και στους δημότες που τους επέλεξαν».
http://tvxs.gr/

Η συγκλονιστική επιστολή ενός απολυμένου εργαζομένου του ΔΟΛ

Η παρακάτω επιστολή προέρχεται από την προσωπική σελίδα στο facebook ενός εκ των απολυμένων εργαζομένων του ΔΟΛ, Γιάννη Ανδρουλιδάκη. Τα όσα γράφει αγγίζουν κάθε εργαζόμενο. Είτε λέγεται δημοσιογράφος, είτε καθηγητής, είτε αγρότης είτε γιατρός. Τον κάθε εργαζομένο που στην Ελλάδα του 2013 βιώνει πρωτοφανείς συνθήκες ανεργίας, φτώχειας και εκμετάλλευσης. Με τις ευλογίες των ελληνικών κυβερνήσεων και των ξένων δανειστών.
Διαβάστε τη συγκλονιστική επιστολή:
«Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτο-περηφάνια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.
Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ… Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…
Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.
Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της.
Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».
Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο.
Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.
Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ήμασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα.
Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.
***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Μα γράφει ο Μπρεχτ:
«Όταν για την αδυναμία μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.
http://www.koutipandoras.gr/

Ο Καψής απειλεί τους εργαζομένους της ΕΡΤ με παρέμβαση εισαγγελέα

Με επέμβαση εισαγγελέα απειλεί τους εργαζομένους της ΕΡΤ που έχουν καταλάβει το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, ο υφυπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης, Παντελής Καψής. Μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό ο κ. Καψής χαρακτήρισε τους εργαζομένους προκλητικούς, δημιουργώντας από το πουθενά ένταση.
“Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα καταστεί αναγκαία. Έγινε μια προσπάθεια να λυθεί συναινετικά. Έγινε η συζήτηση με την EBU και είπαμε ότι πρέπει να υπάρξει ενημερωτικό πρόγραμμα. Εντός των ημερών θα υπάρξει και δελτίο ειδήσεων. Πλέον δεν έχει την παραμικρή ηθική δικαιολογία να παραμένει υπό κατάληψη η Αγία Παρασκευή η οποία έχει σταματήσει να εκπέμπει πρόγραμμα και γίνεται μόνο μέσω διαδικτύου», ανέφερε ο κ. Καψής.
Ο υφυπουργός εμφανίστηκε μάλιστα αρκετά επιθετικός προς τους εργαζόμενους που πριν από μερικές βδομάδες χάσαν τη δουλειά τους εν μια νυκτί.
«Το να κατακρατούν εξοπλισμό 100άδων εκατομμυρίων ή δεκάδων εκατομμυρίων μόνο και μόνο για μία web-tv η οποία μπορεί να βγει από ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας αγγίζει τα όρια της πρόκλησης πλέον», ανέφερε. 
http://www.koutipandoras.gr/

Ποιός θα πληρώσει για την εθνική ταπείνωση; Του Στ. Κούλογλου

Για μια ακόμα φορά χθες βράδυ, στην τηλεοπτική μονομαχία Μέρκελ - Στάινμπρουκ,  η Ελλάδα μετατράπηκε επί 11 ολόκληρα λεπτά σε κλωτσοσκούφι των διεκδικητών της εξουσίας στην... Γερμανία. Διαβάζει κανείς τις προεκλογικές αφίσες των γερμανικών κομμάτων, που κατασκεύασε η Bild βασισμένη στις θέσεις που έχουν  και δεν πιστεύει στα μάτια του.

 «Ούτε σεντ παραπάνω για την Ελλάδα. Έτσι θα παραμείνει η Γερμανία δυνατή», υπόσχεται η αφίσα των Χριστιανοδημοκρατών. «Εμείς αποφασίζουμε: Όχι άλλα δισεκατομμύρια στους Έλληνες», των Σοσιαλδημοκρατών. «Ο Έλληνας δεν παίρνει τίποτα πλέον», πλειοδοτούν οι Φιλελευθέροι. «Ο Γιούρκεν και η Κατρίν δεν δίνουν τίποτα για την Ελλάδα. Εσύ;», ρωτάει η αφίσα των Πρασίνων. Ακόμη και η αριστερά παρουσιάζεται,από το γερμανικό tabloid, παρασυρμένη , από την υστερία κατά των Ελλήνων, που θυμίζουν όλο και περισσότερο τους Εβραίους την δεκαετία του 30: «Να τελειώνουμε με την ενίσχυση των Ελλήνων. Αλλιώς επανάσταση»!, γράφει η  αφίσα του «Die Linke».

Με μια σειρά από λαθεμένες κινήσεις και χειρισμούς και παρ’ ότι η Μέρκελ προσπάθησε να το αποφύγει με κάθε τρόπο, η ελληνική κυβέρνηση έβαλε την χώρα στο επίκεντρο της γερμανικής προεκλογικής εκστρατείας. Και τώρα κάθεται χωρίς να αντιδρά, ακούγοντας αμέριμνη τα παραμύθια για τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη ή για τα δισεκατομμύρια της δωρεάν βοήθειας που υποτίθεται ότι της δόθηκε και δεν πρέπει να δοθεί περισσότερη, ενώ είναι γνωστό ότι πρόκειται για δάνεια που, ιδίως στην αρχή της κρίσης, είχαν υψηλότατα επιτόκια και αποσκοπούσαν στην διάσωση των εκτεθειμένων στα ελληνικά ομόλογα γαλλικών και γερμανικών τραπεζών.

Είναι εξοργιστικό ότι από το 2010 δεν έχει υπάρξει από ελληνικής πλευράς η παραμικρή αντίδραση στην επαίσχυντη εκστρατεία που έχει μετατρέψει τους Έλληνες σε αποδιοπομπαίους τράγους της κρίσης στην ευρωζώνη, παρουσιάζοντας τους άλλοτε σαν τεμπέληδες και άλλοτε σαν απατεώνες. Πριν από συναντήσεις τους με την Μέρκελ, παλιότερα ο Γ. Παπανδρέου και πιο πρόσφατα ο Α.Σαμαράς, υποχρεώθηκαν μετά από απαίτηση της γερμανικής πλευράς να δώσουν συνεντεύξεις στην κιτρινοφυλλάδα Bild που ηγείται της εκστρατείας, αλλά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν τόλμησαν να πουν μια φράση που θα αποκαθιστούσε την αλήθεια στην γερμανική κοινή γνώμη. Την στιγμή που ακόμη και το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών παραδέχεται πλέον επισήμως ότι κονόμησε από την κρίση τουλάχιστον 41 δις ευρώ.

Η πλήρης ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης στο εσωτερικό, εκφράζεται με δουλικότητα στις σχέσεις της με το εξωτερικό, όπως άλλωστε εκφράστηκε και με την πολεμοχαρή της διάθεση στην υπόθεση της Συρίας. Στην εισήγηση του το Σάββατο στην ΚΕ, ο Α. Τσίπρας καταφέρθηκε εναντίον «της αξιοθρήνητης συμμορίας των προθύμων υποταγμένων», αναγνωρίζοντας ότι « η χώρα μας στερείται κυριαρχίας». Αν και καθυστερημένα η αριστερά φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι δεν πρέπει να χαρίσουμε τον πατριωτισμό στην Χρυσή Αυγή. Σίγουρα κάποιοι πρέπει να πληρώσουν για την εθνική ταπείνωση, αλλά γιατί να την πληρώσει η δημοκρατία;

Μπορείτε να δείτε τις ..προεκλογικές αφίσες της Bild εδώ.
http://tvxs.gr/

Μήδειες και δήμιοι!

Της Αντας Ψαρρά

Μια γυναίκα στην Κέρκυρα σκότωσε την κόρη της και αυτοκτόνησε. Αφησε μάλιστα πίσω της και σημείωμα. «Σύγχρονη Μήδεια!» λέει το κλισέ. Το ίδιο κλισέ εξάλλου χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο για την αυτόχειρα της Κέρκυρας αλλά και για τις άλλες τρεις γυναίκες που μέσα στο καλοκαίρι για λόγους που κανείς, εκτός ίσως από κάποιους ειδικούς, δεν μπορεί να γνωρίζει προέβησαν σε παρόμοιες πράξεις. Τρεις νεαρές γυναίκες στο Διδυμότειχο, στο Αλεποχώρι και στην Ηλεία, οδηγημένες από γνωστές-άγνωστες αιτίες, έφτασαν να σκοτώσουν τα παιδιά τους. Κακοποίηση, ντροπή, ψυχικά νοσήματα και χίλια δυο άλλα που ίσως οδήγησαν αυτές τις νέες γυναίκες σε μια τόσο φρικτή και συνάμα αυτοκαταστροφική πράξη, που δεν δημιουργεί κανένα αντανακλαστικό μιας έστω παραπάνω σκέψης πριν από τη «μηδειοποίηση».

Οι πατεράδες και οι σύζυγοι, οι σύντροφοι και οι φίλοι, όλοι όσοι πέρασαν από τη ζωή των γυναικών αυτών, με άγνωστες τις συμπεριφορές τους απέναντί τους, παραμένουν οι αφανείς Ιάσονες, που ίσως, όπως κι εκείνος, έβαλαν το χεράκι τους για να φτάσουν οι γυναίκες να σκοτώσουν το παιδί τους. Επειδή όμως σήμερα ζούμε σε μια χώρα όπου εκτός από τις έμφυλες προκαταλήψεις οι κοινωνικές δομές έχουν καταρρεύσει και κανένας δεν φροντίζει να προλάβει αυτήν την απόγνωση, παρόμοια με όλες εκείνες τις αυτοκτονίες που καθημερινά βλέπουμε γύρω μας δεν είναι δυνατόν να καίμε ξανά τις «μάγισσες». Η δαιμονοποίηση της απελπισίας συνεχίζεται σε όλα αυτά τα δραματικά περιστατικά, με μπόλικο σκανδαλοθηρικό και ρατσιστικό μένος.

«Η σκοτεινή ζωή της Μήδειας» γράφει για την αυτόχειρα που σκότωσε την κόρη της στην Κέρκυρα, σε ρεπορτάζ «πηγών», η «Ζούγκλα» και συνεχίζει: «Κατηγορούσε τον άνδρα της ότι δεν προσέχει την οικογένειά του. Εγραφε ότι δεν τις παίρνει για μπάνιο, δεν τις βγάζει έξω και ότι υπάρχουν ημέρες που δεν έχουν να φάνε. Επίσης, φαίνεται ότι η γυναίκα πρέπει να είχε κάποιες εκκρεμότητες στη Γερμανία. Στην επιστολή έγραφε ότι ο άνδρας της δεν έκανε τίποτα για να τη βοηθήσει να τις τακτοποιήσει. Παράλληλα, ανέφερε ότι δεν περνούσε καλά στην Ελλάδα και ότι ήθελε να επιστρέψει στη χώρα της, σημειώνουν καλά ενημερωμένες πηγές [!] μιλώντας στο zougla.gr. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι το ζευγάρι δεν ήταν παντρεμένο, αλλά συζούσε για πολλά χρόνια, ενώ η κόρη τους -παρόλο που ήταν επτά ετών- δεν είχε βαπτιστεί [!]. Το παιδί ήταν δικό τους, ωστόσο ο άνδρας δεν το είχε αναγνωρίσει. Το κοριτσάκι ήταν αβάπτιστο, εξηγούν οι ίδιες πηγές». Με δυο λόγια, λοιπόν, μπάσταρδο το κοριτσάκι της Γερμανίδας που το σκότωσε και αυτοκτόνησε μια και ο προκομμένος δεν την πήγαινε για μπάνιο.

Μόνη απάντηση το δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» μόλις την 1.8.2013 για τη Μαρία, την Ελληνίδα Μαρία που έχει αφεθεί ψυχικά άρρωστη και έγκυος στους δρόμους, που αναζητείται (μάταια ίσως) από τους Γιατρούς του Κόσμου με μόνο στόχο: να μη γίνει η Μαρία άλλη μια «σύγχρονη Μήδεια» των εφημερίδων και των δελτίων ειδήσεων. Ενα κορίτσι με βαριά ψυχική ασθένεια, εκτός τόπου και χρόνου, που κυκλοφορεί μισοχαμένη στους δρόμους της Αθήνας, μπορεί να γίνει επικίνδυνη για την ίδια και το παιδί της.
http://www.efsyn.gr/

Ας τολμήσουν για το ελάχιστο

Του Γιάννη Παντελάκη

Στο πεζοδρόμιο της οδού Κολοκοτρώνη βρίσκεται ξαπλωμένος ένας νέος. Είναι μεσημέρι, έχει βαριά ατμόσφαιρα, οι περαστικοί ρίχνουν γρήγορες ματιές επάνω του χωρίς να κοντοστέκονται. Δεν μοιάζει παρά ακόμα ένας άστεγος της πόλης. Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί. Ενας φίλος μού έλεγε πως δύσκολα μπορεί κάποιος να τους υπολογίσει. Το ελληνικό δαιμόνιο έχει παίξει τον ρόλο του και εδώ. Μου έλεγε (ο φίλος) πως υπάρχουν κάποιες οργανώσεις που, προκειμένου να πάρουν περισσότερες επιδοτήσεις για τους άστεγους από κοινοτικά κονδύλια, εμφανίζουν μεγαλύτερους αριθμούς από τους πραγματικούς. Ισως να είναι και έτσι. Ομως, ούτε αυτό σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Αν στόχος μας είναι να δείξουμε τα σημάδια της βαθιάς κρίσης, δεν είναι απαραίτητο να περιοριστούμε μόνο στους άστεγους. Στον ίδιο δρόμο που είναι ξαπλωμένος ο νεαρός, πολλά μαγαζιά είναι κλειστά. Αδεια, ξενοίκιαστα, σαν φαντάσματα. Οι παλιές ταμπέλες έχουν απομείνει θυμίζοντας πως κάποτε ο δρόμος αυτός είχε ζωή.

Τέτοιοι δρόμοι υπάρχουν πολλοί στην Αθήνα, και όχι μόνο. Τα σημάδια της κρίσης είναι πολλά, δεν χρειάζεται καν καταγραφή. Υπάρχει το βίωμα όλων μας, για μας ή για τους διπλανούς μας. Και εκτός από τις προσωπικές εμπειρίες ή ιστορίες ανθρώπων γύρω μας που μπορούμε να διηγηθούμε, υπάρχει και η μεγάλη εικόνα. Το μεγάλο κάδρο της γενικής απογοήτευσης και του πεσιμισμού. Σαν να πλανάται πάνω από αυτή τη χώρα ένα σύννεφο που μας έχει σκεπάσει, μέσα στο οποίο κυριαρχούν μόνο αρνητικά συναισθήματα, που άλλες φορές παραπέμπουν σε κατάθλιψη, άλλες σε οργή και μίσος για κάποιους δίπλα μας. Είναι γνωστό άλλωστε, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια συλλογικές συμπεριφορές άγνωστες ώς τώρα, που μάλλον έβρισκαν έως τώρα καταφύγιο σε μικρές ή μεγαλύτερες υλικές απολαύσεις. Δανεικές πάντα.

Το σίγουρο είναι πως από αυτό το σύννεφο απουσιάζει οποιοδήποτε ίχνος αισιοδοξίας ή, καλύτερα, προσδοκίας. Ναι, αυτό μας συμβαίνει σήμερα, αλλά αύριο αυτό θα αλλάξει. Σχεδόν κανένας –και ο πιο αισιόδοξος– δεν μπορεί να σκεφτεί έτσι. Εκτός και αν έχει ενός είδους άγνοια κινδύνου ή είναι αιθεροβάμων.

Αυτό το σκηνικό πρέπει να αλλάξει, ποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό. Αλλωστε, πνίγει ακόμα και την παραμικρή δυνατότητα δημιουργίας. Είναι ανάγκη να βγούμε από αυτό το σύννεφο. Και η απάντηση αυτής της ανάγκης δεν έχει θεωρητικό περιεχόμενο, είναι πολιτική κυρίως. Γι’ αυτό τους εκλέγουμε, ή όχι; Κι όμως, αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας, προσπαθούν με διάφορα τεχνάσματα να δημιουργήσουν εικόνα ευφορίας. Μιλάμε για το περίφημο success story, που μηχανεύτηκαν στο Μαξίμου και προσπαθούν να προωθήσουν σαν κάτι πραγματικό. Τελευταία προσπάθεια, οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με εκπροσώπους μιας πολυεθνικής καπνού, οι οποίοι -λέει το story- θα επενδύσουν στο Αγρίνιο. Ο πρωθυπουργός τούς φώναξε στο Μαξίμου, οι κάμερες ήταν εκεί, τα λόγια περί επενδύσεων και θέσεων εργασίας περίσσεψαν. Ανόητα επικοινωνιακά παιχνίδια.

Η εταιρεία θα κάνει την επένδυση επειδή προσφέρονται οι αναγκαίες συνθήκες κερδοφορίας. Εδώ βάζεις μια τελεία. Ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, οι υπουργοί, δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να συμβάλουν σ’ αυτό. Απλά μας πουλάνε κάτι που έτσι κι αλλιώς θα γινόταν. Εκείνο που δεν λένε σ’ αυτή την υπόθεση, είναι πως την ίδια στιγμή που η πολυεθνική επενδύει, ό,τι επενδύει, στην ίδια χώρα κλείνουν χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις. Η Ομοσπονδία των εμπόρων μόλις προχθές ανακοίνωσε πως ώς το τέλος της χρονιάς θα έχουν χάσει την εργασία τους άλλοι 90.000 άνθρωποι επειδή θα κλείσουν ακόμα μερικές χιλιάδες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό το unsuccesful story ο κ. Σαμαράς μάλλον δεν έχει να πει κάτι.

Η ουσία είναι πως η κυβέρνηση πολιτεύεται επικοινωνιακά. Προσπαθεί να διατηρηθεί στην εξουσία με τεχνάσματα. Και, προκειμένου να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία, δεν είναι διατεθειμένη να παραδεχτεί οτιδήποτε. Ούτε καν αυτό που επισημαίνουν σχεδόν όλοι, ακόμα και ένα μέρος των δανειστών. Το πρόγραμμα που ακολουθείται δεν βγαίνει. Ακόμα και αν αφαιρέσουμε τον σημαντικότερο παράγοντα –την κοινωνία δηλαδή που βιώνει πρωτόγνωρες συνθήκες ανέχειας–, οι στεγνοί αριθμοί λένε πως δεν υπάρχει φως.

Αυτή την αλήθεια η κυβέρνηση δεν την αναφέρει καν, την παραποιεί. Και προωθεί «ιστορίες επιτυχίας» που δεν υπάρχουν. Κρυμμένη όμως πίσω από αυτές, αδυνατίζει ακόμα και τα όποια επιχειρήματα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει απέναντι στους δανειστές, με τα οποία θα μπορούσε να διεκδικήσει ηπιότερους όρους προσαρμογής, στη χειρότερη περίπτωση. Δεν αναφερόμαστε στην περίφημη «επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου», την οποία υποσχόταν προεκλογικά ο κ. Σαμαράς, αλλά και ο κ. Βενιζέλος. Ας τη θεωρήσουμε αναγκαία υπερβολική ατάκα μιας προεκλογικής περιόδου. Αλλά, έστω, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, δεν μπορούν να διεκδικήσουν μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής; Ολα τα σκληρά κελεύσματα των δανειστών τα έχουν υλοποιήσει, με κορυφαίο τις απολύσεις στο Δημόσιο. Εχουν δείξει την «καλή» τους πρόθεση απέναντι στους δανειστές, ας επιχειρήσουν για το μικρότερο…

gpantelakis@efsyn.gr
http://www.efsyn.gr/

Amber Alert για 5χρονο κορίτσι που εξαφανίστηκε από το Ίλιον

Από την Παρασκευή (30/8/13) αγνοείται η τύχη της 5χρονης Χουντα Γουαζαν. Για το λόγο αυτό έχει εκδοθεί ειδοποίηση Amber Alert. Η 5χρονη εξαφανίστηκε από το Ίλιον στην Αθήνα.
Έχει καστανά μαλλιά, καφέ μάτια, ύψος 1,10 μ., βάρος 17 κιλά. Την ημέρα της εξαφάνισής της φορούσε ροζ φόρεμα και άσπρα πέδιλα.
Όποιος γνωρίζει κάτι για την 5χρονη, παρακαλείται να καλέσει σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα, ή στη γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά 116000.

Ο παράγων και η παραγωγή του

Του Θανάση Καρτερού

Ο παράγων (του παράγοντος) είναι, εξ όσων γνωρίζουμε, μετοχή του ρήματος παράγω, την οποία συναντούμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Αλλά για να μην χαθούμε σε γλωσσικά χωράφια, ας περιοριστούμε στα πολιτικά, στα οποία ο παράγων είναι είδος εν αφθονία. Οι παράγοντες ενδημούν σε κόμματα, σε υπουργεία, σε θέσεις εξουσίας, σε θέσεις εν γένει που παρέχουν στέγη, τροφή και προστασία.

Τι παράγει όμως ένας παράγων στην πολιτική, στον χώρο όπου ανήκει, στο κόμμα που τον στεγάζει; Εκ πείρας μπορούμε να πούμε ότι ένας παράγων μπορεί να παράγει πολλά, αλλά ένα είναι το κύριο: Αν είναι άξιος του χαρακτηρισμού του, παράγει και αναπαράγει τις φιλοδοξίες του, τις ατομικές του στρατηγικές, τους προσωπικούς του στόχους. Ο σωστός παράγων παράγει δηλαδή και αναπαράγει, και μάλιστα συνεχώς, τον εαυτό του.

Ακριβώς για τον λόγο αυτόν και καθώς στην πολιτική απαιτείται ένα μίνιμουμ ανιδιοτέλειας και ιδεών, γεννήθηκε ο απαξιωτικός όρος παραγοντισμός. Ως ιδιότητα του παράγοντος. Αλλά και ως κλίμα μέσα στο οποίο ανθούν, διαπλέκονται και συχνότατα συγκρούονται οι παράγοντες που παράγοντας τον εαυτό τους πέφτουν πάνω σε άλλους παράγοντες που κάνουν το ίδιο, με αποτέλεσμα πόλεμο παραγόντων και τελικώς μπάχαλο. Ο παραγοντισμός είναι σαν το οξύ -μπορεί να διαλύσει και το ατσάλινο τείχος που αλύγιστο ορμάει, που λέει ο λόγος.

Οι παράγοντες εντατικοποιούν την παραγωγή του εαυτού τους όταν πλησιάζουν εκλογές -μάλλον γιατί τότε υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Οι δημοτικές εκλογές ιδιαιτέρως, στις οποίες συμμετέχουν χιλιάδες υποψήφιοι, είναι η χαρά των παραγόντων. Τότε συντελείται, αν το προσέξατε, και μια ούτως ειπείν αποκέντρωση παραγοντισμού και ξεφυτρώνουν μέχρι τον τελευταίο δήμο άνθρωποι που αποδεικνύονται σωστά εργοστάσια παραγωγής και αναπαραγωγής του εαυτού τους. Συχνά μάλιστα είναι και πολιτικώς ανεξίθρησκοι -μια οποιαδήποτε βιομηχανική στέγη τούς αρκεί και δεν πολυασχολούνται με το ιδεολογικό χρώμα της.

Η μαζική παραγωγή παραγόντων απαντάται έως τώρα κυρίως στα αστικά και μικροαστικά κόμματα. Η Αριστερά βρίσκεται ακόμα στη μανιφακτούρα. Αλλά με τις νέες παραγωγικές δυνάμεις που γεννά η προσέγγιση της εξουσίας και η κρυφή γοητεία της τοπικής εξουσίας πρέπει να αναμένεται βιομηχανική επανάσταση. Εκτός κι αν εγκαίρως επιβληθεί συλλογικά τόσο βαριά φορολογία σε όποιον παράγει και αναπαράγει τον εαυτό του, ώστε να καταστούν ασύμφορες οι σχετικές επενδύσεις...

http://www.avgi.gr/

Το ελληνικό ζήτημα στις φαντασιώσεις των Γερμανών πολιτικών

Του Γ. Σταθάκη

"Η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει μπει στο ευρώ και αυτή ευθύνεται για την ευρωπαϊκή κρίση". "Θα χρειαστεί και τρίτο πακέτο βοήθειας". Αυτό μπορεί να είναι 10 δισ., μπορεί να είναι και 77 δισ. "Δεν θα υπάρξουν νέα Μνημόνια σε άλλες χώρες μετά την ελληνική εμπειρία". "Δεν μπορείς να αναμορφώσεις μία χώρα με έξωθεν παρεμβάσεις". "Κανένα κούρεμα του ελληνικού χρέους". "Η Ελλάδα να πληρώσει τα δάνειά της από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, κατ' αναλογία μίας εταιρείας που πτωχεύει".

Οι διαδοχικές δηλώσεις Μέρκελ, Σόιμπλε, Στάινμπρουκ, του πρόεδρου των Γερμανών βιομηχάνων και άλλων υποδηλώνουν την πλήρη σύγχυση που επικρατεί στην προεκλογική περίοδο στη Γερμανία αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα. Η Μέρκελ επιθυμεί διακαώς την αναπαραγωγή του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού, εφόσον οι Φιλελεύθεροι καταφέρουν να μπουν στην Βουλή, οξύνοντας τις κορώνες κατά της προβληματικής Ελλάδας. Ο Σόιμπλε επενδύει στον μεγάλο συνασπισμό με τους Σοσιαλδημοκράτες και δίνει συνεχή επιχειρήματα για την αναγκαιότητα τρίτου πακέτου διάσωσης, έστω μικρότερου ύψους.

Οι Σοσιαλδημοκράτες επιτίθενται για τα ψέματα της Μέρκελ αναφορικά με την ωραιοποίηση του ελληνικού προβλήματος μιλώντας για τρίτο πακέτο ύψους 77 δισ., χωρίς να προτείνουν όμως κάτι πολύ διαφορετικό. Οι βιομήχανοι μιλούν ως συνήθως για τα "χρυσαφικά", την ανάγκη εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η γερμανική Αριστερά ασκεί έντονη κριτική στις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας και καλεί να βρεθεί η λύση μέσω ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών, αλλά και μέσω της αναγκαστικής εκποίησης της περιουσίας των πλουσίων στην Ελλάδα. Εντούτοις η συζήτηση αποφεύγει μερικές θεμελιακές αλήθειες.

Αλήθεια πρώτη: Οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν έχουν πληρώσει ούτε ένα ευρώ για την ελληνική κρίση. Ο μηχανισμός που δανείζει τις χώρες αυτές δανείζεται χρήματα από τις αγορές, όχι από τους φορολογούμενους, στη βάση των κρατικών εγγυήσεων που προσφέρουν χώρες όπως η Γερμανία. Τα ίδια κεφάλαια του οργανισμού είναι μόλις 80 δισ., με τα 20 δισ. να προέρχονται από τη Γερμανία. Αυτά είναι και τα μόνα που θεωρητικά αποτελούν χρήματα των φορολογουμένων. Μόνο σε περίπτωση "κουρέματος" θα υπάρξει δημοσιονομικό κόστος για τις εγγυήτριες οικονομίες.

Αλήθεια δεύτερη: Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που έχει εμπλακεί στις αγορές των ομολόγων των χωρών που είναι σε Μνημόνιο, μέχρι στιγμής κερδίζει, δεν χάνει. Το ίδιο συμβαίνει και για τις περισσότερες κεντρικές τράπεζες που καλούνται να επιστρέψουν τα κέρδη τους στην Ελλάδα, και ορισμένες το έχουν κάνει.

Αλήθεια τρίτη: Οι γερμανικές τράπεζες ελαχιστοποίησαν τις ζημιές τους από τα ελληνικά ομόλογα με το πρώτο μνημόνιο, παρά το PSI που ακολούθησε, και η Γερμανία ωφελήθηκε από την ευρωπαϊκή κρίση λόγω των μηδενικών επιτοκίων με τα οποία δανείζεται.

Αλήθεια τέταρτη: Το ελληνικό Πρόγραμμα είναι παρωδία που βυθίζει την ελληνική οικονομία και αποδυναμώνει την ικανότητά της να εξυπηρετεί όχι μόνο το σημερινό, αλλά ακόμα και ένα μικρότερο χρέος. Όσο παράδοξο και να φαίνεται, μία οικονομία που αντιμετωπίζει πρόβλημα χρέους χρειάζεται, προσωρινά ίσως, περισσότερο χρέος, προκειμένου να ανακάμψει. Οι πολιτικές λιτότητας αυξάνουν το χρέος και αποδυναμώνουν ταυτόχρονα την ικανότητα εξυπηρέτησής του.

Αλήθεια πέμπτη: Το τρίτο πακέτο είναι αναγκαίο εξαιτίας του πρώτου και του δεύτερου. Μπορεί τα 300 δισ. να μεταφέρθηκαν για αποπληρωμή μετά το 2020, αλλά μέχρι τότε πρέπει να πληρωθούν 83 δισ. σε τόκους, που η τρόικα υπολογίζει ότι θα πληρωθούν από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού από το 2014 και μετά, ύψους 4,5% του ΑΕΠ, και από τις ιδιωτικοποιήσεις, που μέχρι το 2020 υπολογίζονται (μετά την αναπροσαρμογή του αρχικού φαντασιακού ποσού των 50 δισ.) σε 22 δισ. Για να συμβούν αυτά η τρόικα υπολογίζει επιστροφή στην ανάπτυξη το 2014 και ρυθμούς ανάπτυξης έκτοτε 3% ετησίως, στηριγμένες σε αύξηση των εξαγωγών κατά σχεδόν 50% σε σχέση με το 2009 και σε επενδυτικό μπουμ που ανεβάζει τον "σχηματισμό κεφαλαίου" στο 15% του ΑΕΠ ετησίως. Με μία λέξη πρόκειται για σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Ως εκ τούτου η τρύπα μπορεί να είναι πιο κοντά στα 80 παρά στα 10 δισ.

Αλήθεια έκτη και τελευταία: Η Ελλάδα πρέπει να βγει από το Μνημόνιο και να αποφύγει με κάθε τρόπο νέο δανεισμό. Για να συμβεί αυτό απαιτούνται τρία πράγματα. Απομείωση του χρέους -άμεση ή έμμεση-, μεταφορά των 50 δισ. της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στον μηχανισμό της τραπεζικής ενοποίησης και γενναία περίοδος χάριτος για την έναρξη πληρωμής των τόκων ή ρήτρα ανάπτυξης. Η επιστροφή στον κανονικό δανεισμό της χώρας θα είναι μόνο τότε εφικτή και εφόσον η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα συνεχίσει, α λα Ιταλία, να κάνει τα δέοντα: να παρεμβαίνει δηλαδή ή να απειλεί ότι θα παρέμβει όποτε τα επιτόκια δανεισμού ανεβαίνουν.

Το ελληνικό θέμα είναι πιο βολικό στη γερμανική προεκλογική καμπάνια από ό,τι το ιταλικό ή το ισπανικό. Αναβιώνει την αρχική ιδέα της "ειδικής περίπτωσης" και απομακρύνει τη συζήτηση από τις πραγματικές διαστάσεις, που είναι οι ευρωπαϊκές. Η Γερμανία, ως "ατελής ηγεμόνας", μπορεί να κατακρεουργεί τον φαντασιακό εχθρό της "προβληματικής" Ελλάδας αποφεύγοντας τη συζήτηση που την αφορά, ή που θα έπρεπε να την αφορά, που είναι η ευρωπαϊκή κρίση. Και εκεί η σιωπή είναι χαρακτηριστική.

http://www.avgi.gr/

Καλή ψυχή!

Με ένα διήμερο μνημόσυνο, στις 3 και 4 Σεπτεμβρίου, θα τιμήσει φέτος το ΠΑΣΟΚ την επέτειο της ιδρυσής του. Το φετινό μνημόσυνο αναμένεται να είναι το τελευταίο, αφού το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπει στη Βουλή στις επόμενες εκλογές αλλά θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Στο τελευταίο μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ, θα παρευρεθούν -εκτός του Ευάγγελου Βενιζέλου- ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου που κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι.
Παράλληλα, γίνονται προσπάθειες να πάρει άδεια από τη φυλακή ο Άκης Τσοχατζόπουλος -ώστε να μπορέσει να παρευρεθεί στο τελευταίο μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ-, ενώ η σκέψη να τον επισκεφτούν 
όλοι μαζί στη φυλακή απορρίφτηκε γιατί φοβούνται πως μπορεί να τους κρατήσουν κι αυτούς.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ παρακαλεί όσους το επιθυμούν, αντί για στεφάνια, να καταθέσουν τα χρήματα στο ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν τους φτάνουν όσα έχουν φάει τόσα χρόνια.
http://pitsirikos.net/

Η γαλαζοπράσινη φρουρά τα δίνει όλα για τα γαλαζοπράσινα μάτια της Μέρκελ

Κώστας Ζαχαριάδης

Το 2014 αλλά πιθανώς και το 2013 είναι χρονιά κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων με προγραμματισμένες τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση και με ένα μεγάλο ερωτηματικό για την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, καθώς το «η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία» που μέχρι πριν από λίγο καιρό ακουγόταν, μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός επιστήμονας για να διαπιστώσει ότι η Ελλάδα του 2013 είναι μια τελείως διαφορετική χώρα όχι μόνο από την Ελλάδα του 2010 αλλά και από αυτήν του 2012. Δεν χρειάζεται μια ιδιαίτερα διεισδυτική ματιά στην καθημερινή ειδησεογραφία για να διαπιστώσει κάποιος ότι έχουμε μπει σε μια νέα επιταχυνόμενη φάση της μνημονιακής καταστροφής που σαρώνει εδώ και τριάμισι χρόνια.

Επιχειρείται η μετάβαση σε μια νέα πραγματικότητα όπου η «κοινωνία»  δεν θα είναι πια  κοινωνία. Επιδιώκουν να επιβάλουν  με απειλές και τρομοκρατία ένα  νέο καθεστώς βαρβαρότητας και εργασιακού Μεσαίωνα και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.  Η καλπάζουσα ανεργία των νέων που αποτελεί ρεκόρ και είναι αποτέλεσμα οικονομικών – πολιτικών επιλογών που ακολουθούνται με μεθοδικότητα τα τελευταία χρόνια αποτελεί κορυφαία μάστιγα της μνημονιακής Ελλάδας.

Τα τελευταία  χρόνια παρατηρείται έντονα το φαινόμενο  της μετανάστευσης επιστημονικού  δυναμικού νέων πολιτών με υψηλή  γνώση, μόρφωση, ειδίκευση που διαπρέπουν στο εξωτερικό ενώ στην Ελλάδα βαλτώνουν – καταστρέφονται, δεν  αξιοποιούνται. Πρόκειται για την  πιο σοβαρή πληγή στη ελληνική κοινωνία – οικονομία. Δημόσιοι και  ιδιωτικοί πόροι που δαπανήθηκαν  για να μορφωθούν αυτοί οι άνθρωποι, χιλιάδες ώρες διαβάσματος και επιμόρφωσης πάνε χαμένες γιατί οι κυβερνήσεις την τελευταία τριετία διάλεξαν την εσωτερική υποτίμηση και  τη φρικτή λιτότητα έναντι της παραγωγικής  ανασυγκρότησης και της επένδυσης  σε μια οικονομία της γνώσης της  καινοτομίας και της ειδίκευσης.

Απέναντι σ’ αυτή τη στρατηγική της βαρβαρότητας, η αριστερά οφείλει να απαντήσει τα αυτονόητα: με ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης και  ανάπτυξης που βάζει τις ανάγκες  του λαού πριν από τις απαιτήσεις των δανειστών. Βασική  αντίληψη σε όλο το μήκος και το πλάτος της πολιτικής, της οικονομίας, της  κοινωνίας, είναι η δημοκρατία ως  θεμέλιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων, η αλληλεγγύη ως θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής και το κοινωνικό κράτος ως θεμέλιο της προόδου και  της ανάπτυξης. Όσοι θα ακούσουν την εκφώνηση του κυβερνητικού μας προγράμματος από την ΔΕΘ, θα πάρουν μια ισχυρή γεύση του αναλυτικού, ρεαλιστικού, εφαρμόσιμου προγράμματος, με βάση το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσει  την ψήφο του ελληνικού λαού.

Η καταστροφική – αδιέξοδη πολιτική που ακολουθείται και η απόλυτη  πρόσδεση της κυβέρνησης στη πολιτική Μέρκελ, αποδυναμώνει τις αντοχές  της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που  σχεδόν τρεις μήνες μετά την συγκρότησή της στερείται προγραμματικής συμφωνίας. Οι δανειστές και η εγχώρια  διαπλοκή δίνουν αμέριστη στήριξη σε Σαμαρά-Βενιζέλο-Στουρνάρα γιατί  αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Η  κυβέρνηση κλωτσάει άλλη μια ευκαιρία για να διαπραγματευτεί και να πιέσει μέσω και των γερμανικών εκλογών. Μέρκελ-Σόιμπλε φέρνουν νέο Μνημόνιο, με μονομερή λιτότητα και υψηλή δομική ανεργία και φτώχεια – εξαθλίωση  για ακαθόριστο πλέον χρονικό  διάστημα.

Η κλιμακούμενη επίθεση από  την πλευρά της κυβέρνησης στα  μέτωπα της παιδείας, της υγείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης  –στους πιο νευραλγικούς τομείς πάνω στους οποίους διαρθρώνεται το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική  συνοχή- είναι το μεγάλο στοίχημα της ολικής συντριβής της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του οφείλει να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες και να τους εντάξει σε ένα πλαίσιο που θα διεκδικεί ρητά και ανυποχώρητα το δικαίωμα της κοινωνίας να μην τεμαχιστεί περαιτέρω και των ανθρώπων να ζήσουν. Όλα τα αιτήματα, όλες οι διεκδικήσεις, όλες οι κοινωνικές μάχες την προσεχή περίοδο πρέπει να στοχεύουν σε μια διεκδίκηση που μπορεί να συμπυκνωθεί στο «σταμάτημα της καταστροφής – αποκατάσταση του αισθήματος δικαιοσύνης». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα ελπίδας μέσα την σοκαρισμένη και καταθλιπτική ελληνική κοινωνία που θα διεκδικεί «Να φύγουν.  Να φύγουν μαζί με τα μνημόνια, τα μέτρα και τα προγράμματα της συμφοράς.  Να φύγουν για να αποκατασταθεί η κοινωνία, η δημοκρατία και η οικονομία.»

Έχουμε την βεβαιότητα ότι θα επιχειρηθούν προβοκάτσιες, ότι η μονταζιέρα θα ανεβάσει γρήγορα στροφές, όμως όσοι αγωνίζονται και  διεκδικούν δεν έχουν να φοβηθούν κάτι, καθώς η κοινωνία γνωρίζει καλά ότι η βία είναι το δικό τους όπλο, ενώ οι μαζικοί ειρηνικοί αγώνες, είναι το όπλο της κοινωνίας.  Η παρανομία είναι το μέσο που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ενώ η ουσιαστική και μέχρι το τέλος δημοκρατική νομιμότητα, είναι το όπλο της κοινωνίας για να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί.

* Ο Κώστας Ζαχαριάδης  είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

http://www.matrix24.gr/

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ «3η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1974» ΣΤΑ «ΒΕΝΙΖΕΛΕΙΑ 2013»

Φελνίκος

Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που έχει γενέθλια. Και τα γιορτάζει. Κάθε χρόνο. Αδιαλείπτως, εδώ και 39 χρόνια. Ουδείς ή ελάχιστοι γνωρίζουν πότε ακριβώς ιδρύθηκαν τα άλλα κόμματα. Κανένα πάντως δεν έχει ημερομηνία ανάλογη της 3ης Σεπτέμβρη.

Είναι κι αυτό ένα από τα μυθολογικά στοιχεία που εισήγαγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην πολιτική. Συναρπαστικός άνθρωπος, βιρτουόζος πολιτικός, αλλά και άριστος διαχειριστής των συμβόλων. Κατάφερε παράλληλα με την πολιτική να φτιάξει και ημερομηνίες σταθμούς που υπενθύμιζαν, σηματοδοτούσαν και ενίσχυαν την πολιτική πορεία του ιδίου και του Κινήματος που ίδρυσε. Διακήρυξη 3ης Σεπτέμβρη, 1981-Αλλαγή, «βρώμικο ’89».

Μόνον που ο φετινός εορτασμός δεν θυμίζει ακριβώς γενέθλια, αλλά μνημόσυνο για το πάλαι ποτέ κραταιό Κίνημα, που για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το ΠΑΣΟΚ θα οργανώσει μία εκδήλωση, για την ιστορική του διακήρυξη, που ουσιαστικά θα την ενταφιάζει.

Είναι η πρώτη φορά που αντί για πολιτική εκδήλωση θα έχουμε επιστημονικό συμπόσιο με ολίγη από πολιτική. Είναι η πρώτη φορά που αντί να διερευνά πολιτικές που θα βάζουν «τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας» θα δικαιολογεί τις πολιτικές συγκυβέρνησης με την Δεξιά. Είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΣΟΚ, αντί για δρων πολιτικό υποκείμενο της ιστορίας, θα γίνει το ίδιο αντικείμενο ιστορικής έρευνας.

Όταν κάτι γίνεται αντικείμενο ιστορικής έρευνας και την προσφορά του στον τόπο την αποτιμούν όχι οι πολίτες, αλλά οι επιστήμονες, είναι σαν να ομολογείται ότι μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θυμίζει τα έγγραφα των υπηρεσιών που μετά από κάποιες δεκαετίες αποχαρακτηρίζονται. Ή όπως το λέει ο λαός στη γλώσσα του «να κάνουμε του μακαρίτη τα σαράντα να τον κλάψουμε».

Είναι η πρώτη φορά, από το 1974, που το ΠΑΣΟΚ έχει ποσοστό 12% (και δημοσκοπικά το ήμισυ), μικρότερο δηλαδή και από αυτό που συγκέντρωσε στις πρώτες του εκλογές.

Είναι η πρώτη φορά που στην ηγεσία του βρίσκεται ένας πολιτικός που, για 15 χρόνια και μέχρι να προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν απλώς αντίθετος στην ιδρυτική του διακήρυξη, αλλά και την πολεμούσε με φανατισμό.

Είναι η πρώτη φορά που το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση (Σοσιαλισμός)» είναι για το ΠΑΣΟΚ ένα πουκάμισο αδειανό ή καλύτερα ένα πουκάμισο του Νέσσου, ποτισμένο δηλαδή με (του Μνημονίου το) δηλητήριο που κατατρώει τις σάρκες του. Και προκαλεί θυμηδία αν όχι και οργή να υποστηρίζεται, από τους νεκροθάφτες, ότι «οι στόχοι της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη, προσαρμοσμένοι στις σύγχρονες συνθήκες, παραμένουν πάντα επίκαιροι».

Είναι η πρώτη φορά που οι μικρομεσαίοι, οι μη προνομιούχοι Έλληνες, οι εργάτες και οι αγρότες, η κοινωνική του δηλαδή βάση, βρίσκεται τόσο έντονα, με θυμό και λύσσα, απέναντι. Ποιό; Το ΠΑΣΟΚ, που η ηγεμονία του στηρίχθηκε σ’ αυτή την πλατιά κοινωνική συμμαχία.

Είναι η πρώτη φορά που δεν έχει νεολαία, οι ψηφοφόροι, αλλά και τα μέλη του είναι οι «65 άνω». Ποιο; Το ΠΑΣΟΚ, που έκανε αντιπολίτευση με τους εικοσάρηδες και κυβέρνησε με τους τριαντάρηδες.

Είναι η πρώτη φορά που δεν έχει κόμμα, αλλά ένα μηχανισμό διορισμένων-φάντασμα. Ποιο; Το ΠΑΣΟΚ, που έμεινε στην ιστορία για τους «πρασινοφρουρούς» του, τα Εκτελεστικά του Γραφεία, τις Κεντρικές του Επιτροπές, τα Συνέδριά του, τις Επιτροπές Οργανωτικού και Συνδικαλιστικού.

Είναι η πρώτη φορά που συγκυβερνά με την «επάρατο δεξιά». Ποιο; Το ΠΑΣΟΚ, που έκανε σημαία του το δικομματισμό και το διπολισμό και με βάση την αντίθεση Συντηρητικής – Προοδευτικής παράταξης μεσουράνησε στο πολιτικό στερέωμα της μεταπολίτευσης.

Είναι η πρώτη φορά που στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, τις διαμαρτυρίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τις συγκεντρώσεις, τις απεργίες δεν υπάρχει. Όχι μόνον απουσιάζει, αλλά τα (όποια εναπομείναντα κεντρικά του) στελέχη κρύβονται ή οι βουλευτές του, νυν και πρώην, επιζητούν τη φρούρηση της αστυνομίας.

Όταν δεν έχεις τίποτα από όλα αυτά, όταν από κόμμα μαζών έχεις γίνει ούτε καν κόμμα παραγόντων, αλλά κόμμα ηττημένων βουλευτών, τι γιορτή να κάνεις; Όταν στο ριζοσπαστισμό της «3ης Σεπτέμβρη» αντιπαραθέτεις τον «υπεύθυνο» μνημονιακό λόγο, πόσο άλλο να διαστρέψεις την ιδρυτική σου διακήρυξη; Όταν από φορέας αλλαγής έχεις μεταλλαχθεί σε καθεστωτική συνιστώσα, τι νόημα έχουν οι επετειακές συναθροίσεις;

Όταν οτιδήποτε διαφορετικό ή και καινούργιο πεις για την Κεντροαριστερά, τη Σοσιαλδημοκρατία, τη μεταρρυθμιστική Αριστερά θα συγκρούεται a priori με τη συμμετοχή σου στην κυβέρνηση, είσαι χαμένος από χέρι. Είναι όπως η παρθένα με το Σατανά.

Αν, ο ερίτιμος κύριος Βενιζέλος, είναι να πει: τελειώσαμε με την «3η Σεπτέμβρη», σκίζουμε την ιδρυτική διακήρυξη, διαγράφουμε το τρίπτυχο, διαλύουμε το ΠΑΣΟΚ, τότε πάσο. Αν είναι να θύσει σπονδές στον Ανδρέα και το ηρωικό παρελθόν, για να εξαγνιστεί ο ίδιος και το σύγχρονο ΚΟΔΗΣΟ του οποίου ηγείται, τότε κάνει λάθος. Θα καταστρέψει και τον εαυτό του και οτιδήποτε επιχειρεί να φτιάξει.

Ούτε να το ανασυστήσει μπορεί ούτε να το αναγεννήσει. Θα ήταν κατόρθωμα εάν μπορούσε να το μετεξελίξει σε σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα και τη διακυβέρνηση της χώρας. Κάτι που όμως δεν γίνεται απλώς με λόγια, όσο όμορφα κι αν είναι ή λέγονται με ρητορικό στόμφο. Ούτε φυσικά επιτυγχάνεται με την παρουσία των «τοτέμ» του Κινήματος στα «Βενιζέλεια 2013» που οργανώνει.

Ό,τι και να πει ο Βενιζέλος, ο Σημίτης, ο Γ. Παπανδρέου, η Βάσω, ο Ρέππας, ο Κακλαμάνης, ο Σκανδαλίδης θα είναι κούφια λόγια αφ’ ης στιγμής δεν υπάρχει κοινωνική αντιστοίχηση. Πολιτικές ομιλίες στο όνομα δήθεν του λαού με το λαό να απουσιάζει ή ακόμη χειρότερα με το λαό απέναντι είναι σαν τους επικήδειους λόγους που εκφωνούν οι ομότιμοι καθηγητές πανεπιστημίων στη μνήμη των αποδημησάντων συναδέλφων τους.

Χρειάζεται εθνικό όραμα, πολιτικό σχέδιο, κοινωνικές και πολιτικές αναφορές και δυνάμεις στήριξης, ρήξεις, αγώνες και εμπνευσμένη ηγεσία. Και τέτοια δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχει είναι η νεοφιλελεύθερη (συγ)κυβερνητική διαχείριση και τίποτε άλλο. Μόνος και αποκλειστικός στόχος των «Βενιζελείων 2013» είναι να δοθεί η (ψευδής) εντύπωση της ενότητας υπό την ηγεσία Βενιζέλου.

Θεωρούν ότι αυτή η εικόνα μπορεί να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις και στις εκλογές (που παρά τα αντιθέτως λεγόμενα προτιμούν να γίνουν γρήγορα) να λάβουν ένα ποσοστό 8-9% που θα τους εξασφαλίσει μια κοινοβουλευτική ομάδα 20-25 ατόμων και θα τους διατηρήσει στο παιχνίδι των κυβερνητικών συνεργασιών. Είναι μια κυνική στρατηγική συμμετοχής στην κυβέρνηση για διαχείριση και νομή της κρατικής εξουσίας. Γι’ αυτό και θα αποδειχθεί ατελέσφορη και αδιέξοδη.

Το ΠΑΣΟΚ σαν Κίνημα, σαν κυρίαρχη έκφραση της Δημοκρατικής Παράταξης, σαν ηγεμονικός πόλος της Κεντροαριστεράς, σαν Φορέας σοσιαλιστικών ιδεών, σαν «Κίνημα λαού» τελείωσε. Μπορεί να κρατάει το όνομα, αλλά δεν έχει τη χάρη.

Εφεξής, και με την καθοδήγηση του Ευάγγελου Βενιζέλου, μπορεί να είναι ένα κόμμα κεντρώων παραγόντων, μια κοινοβουλευτική συνιστώσα συνεργατικής αστικής διακυβέρνησης, ένα κόμμα «υπευθύνων ανδρών» στη διαχείριση της κρίσης που διέρχεται η χώρα. Μέχρι εκεί. Και καλά είναι -όσο συμπεριφέρεται υπεύθυνα και ανταποκρίνεται με επάρκεια στο ρόλο που διάλεξε.

Το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, αλλά δεν τελείωσαν η Δημοκρατική Παράταξη, η Κεντροαριστερά και το Προοδευτικό Κίνημα. Και βεβαίως δεν τελείωσαν οι αγώνες για της ανάγκες της κοινωνίας. Αυτοί οι αγώνες, κοινωνικοί και πολιτικοί, θα αναδείξουν (πιθανώς και μέσα από το ΠΑΣΟΚ) τις νέες ιδέες, τα νέα υποκείμενα και τις νέες ηγεσίες.

Και κάποια στιγμή θα αποτυπωθούν σε μια Νέα Διακήρυξη, όπως αυτή που παρουσίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 3 Σεπτέμβρη του 1974, και της οποίας το μνημόσυνο θα τελέσει σε μερικές μέρες, παρουσία τεθλιμμένων συγγενών, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Δεν ευθύνεται ο ίδιος, ούτε είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το γεγονός. Του έλαχε ο κλήρος; Ας το πούμε κι έτσι…  

http://www.matrix24.gr/