Π. Κρούγκμαν: «Αν οι Γερμανοί απορρίψουν την πρόταση Βαρουφάκη θα είναι τρελοί»!

«Ποιος είναι παράλογος τώρα» αναρωτιέται ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν αναφερόμενος στην πρόταση του Γιάννη Βαρουφάκη για το χρέος, χωρίς σε αυτή να υπάρχει το κούρεμα.

Όπως σημειώνει στο blog του στους New York Times, η πρόταση του Έλληνα υπουργού Οικονομικών για ανταλλαγή χρέους είναι απολύτως λογική και δεν μπορεί να σκεφτεί με ποιο επιχείρημα οι Γερμανοί μπορεί να την απορρίψουν χωρίς συζήτηση.

Όπως επισημαίνει, το κρίσιμο για την Ελλάδα είναι να χαλαρώσει η απαίτηση για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε να δημιουργηθεί το περιθώριο για ανάπτυξη.

«O Γιάννης Βαρουφάκης λέει πως δεν ενδιαφέρεται ται για το τι θα συμβεί με την ονομαστική αξία του χρέους. Αυτό που θέλουν αντίθετα είναι μια σημαντική, αλλά όχι τεράστια χαλάρωση της απαίτησης για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, από το 4,5% στο 1 με 1,5% του ΑΕΠ» γράφει ο κ. Κρούγμαν

«Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιο επιχείρημα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Γερμανία για να απορρίψει εξαρχής την πρόταση», υποστηρίζει ο κ. Κρούγκμαν.

Αν η γερμανική θέση είναι πως το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί ολόκληρο, χωρίς καμία ουσιαστική ανακούφιση ακόμα και αν αποτρέπεται μια διαγραφή, τότε η θέση αυτή είναι βασικά τρελή και όλες οι διαβεβαιώσεις ότι η Γερμανία έχει επίγνωση της πραγματικότητας θα αποδειχθούν λανθασμένες.

Αν η Γερμανία πιστεύει ότι οι Έλληνες απαιτούν πολλά, η απάντηση είναι ότι βρισκόμαστε σε διαπραγμάτευση, ελπίζω σε μια διαπραγμάτευση που δεν βασίζεται στην απειλή ότι η ΕΚΤ θα καταστρέψει τις ελληνικές τράπεζες, σημειώνει.

«Το σημαντικό είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια λογική πρόταση. Η επόμενη κίνηση πρέπει να γίνει από τους πιστωτές» καταλήγει.

Πηγή

Γιώργος Κατρούγκαλος:«Δημόσια διοίκηση με βάση τις κοινωνικές ανάγκες»

Αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης με βάση τις κοινωνικές ανάγκες προαναγγέλλει ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γιώργος Κατρούγκαλος.

Σύμφωνα με το συνοπτικό πλάνο που περιγράφει στην «Εφ.Συν.», αρχικά θα προσδιοριστούν οι ανάγκες που θα απαιτηθεί να καλύψει το Δημόσιο, θα αντιστοιχηθούν με μια συγκεκριμένη περιγραφή καθηκόντων για κάθε μία θέση και θα ακολουθήσει μια διαδικασία ουσιαστικής κινητικότητας των εργαζομένων για τη βέλτιστη κάλυψή τους. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ο προγραμματισμός των προσλήψεων που έχουν προϋπολογιστεί.

Ο υπουργός ενημερώνει ότι σε δεύτερο χρόνο θα σχεδιαστεί ένα πιο δίκαιο μισθολόγιο, για το οποίο θα ανοίξει συζήτηση με την ΑΔΕΔΥ, ενώ, αναφερόμενος στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, υπογραμμίζει ότι «θα δίνει κίνητρα, όχι τιμωρίες»

• Η πρώτη σας επιλογή είναι σαφής: ανάκληση απολύσεων και διαθεσιμοτήτων. Ποιες άλλες αδικίες θέλετε να αποκαταστήσετε και ποιο είναι, συνοπτικά, έστω σε άξονες, το σχέδιο των μεταρρυθμίσεων που θέλετε να εφαρμόσετε και το σχετικό χρονοδιάγραμμα;

Ο βασικός μας στόχος δεν είναι μόνο να αποκαταστήσουμε αδικίες, αλλά να έχουμε μια λειτουργική δημόσια διοίκηση, πιο δημοκρατική και πιο αποτελεσματική. Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες τώρα, ακριβώς γιατί επίκεινται οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού και θα πρέπει να περιμένουμε να τις ακούσουμε. Είναι προφανές, όμως, ότι δώσαμε μια συμβολική διάσταση στην αποκατάσταση των αδικιών, γι’ αυτό ήταν από τα πρώτα μέτρα που ανακοινώσαμε, αλλά ο βασικός σκοπός μας είναι πράγματι να αλλάξουμε το κράτος.

• Αναφορικά με το μισθολόγιο; Σας θυμίζουμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι χαρακτηρίζουν τον 4024/2011 μισθολόγιο φτώχειας. Να αναμένουν θετικές αλλαγές;

Θέλουμε να κάνουμε ένα πιο δίκαιο μισθολόγιο. Δεν είναι όμως αυτή τη στιγμή στις δικές μου άμεσες προτεραιότητες. Είναι κάτι που θα συζητήσουμε με την ΑΔΕΔΥ. Θα προγραμματιστεί σε έναν σχετικά δεύτερο χρόνο.

• Η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου τόνιζε ότι επεδίωκε την εφαρμογή ποιοτικών μεταρρυθμίσεων. Ποιες πιστεύετε ότι επείγουν;

Προφανώς κατά την άποψη της προηγούμενης ηγεσίας ποιοτική μεταρρύθμιση ήταν η απόλυση των καθαριστριών. Προφανώς δεν έγινε κάτι τέτοιο. Εμείς θα κοιτάξουμε συνολικά την ανάγκη αναδιοργάνωσης της δημόσιας διοίκησης με την εξής έννοια: ότι θα πρέπει κατ’ αρχάς να προσδιοριστούν οι ανάγκες που η διοίκηση έρχεται να καλύψει. Γιατί δεν υπάρχουν δημόσιες θέσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους, υπάρχουν αν καλύπτουν ανάγκες. Τις συγκεκριμένες αυτές ανάγκες θα προσπαθήσουμε να τις αντιστοιχήσουμε με μια συγκεκριμένη περιγραφή καθηκόντων για κάθε μία θέση. Και όταν θα έχουμε αυτό το πλαίσιο, θα εφαρμόσουμε ένα ουσιαστικό πρόγραμμα κινητικότητας, ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε τις σχετικές ανάγκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με βάση το διαθέσιμο δυναμικό.

• Μιλάτε για μια μορφή εθελοντικής κινητικότητας...

Η κινητικότητά μας δεν θα έχει το περίστροφο της απόλυσης στον κρόταφο.

• Υπάρχει ένα ζήτημα που αφορά τη στελέχωση του Δημοσίου. Κρίσιμες κοινωνικές δομές κρίνονται υποστελεχωμένες. Απέναντι στις συμβάσεις που ουσιαστικά ανακυκλώνουν την ανεργία, μιλάμε για τα λεγόμενα 5μηνα ή 8μηνα, υπάρχει το αίτημα για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ποιες οι επιλογές σας;

Εχουν ήδη προϋπολογιστεί 15.000 θέσεις. Θα πρέπει σε συνεννόηση με τα άλλα υπουργεία και τις ανάγκες που υπάρχουν και εφόσον προηγηθεί η αναγκαία αυτή καταγραφή που σας είπα, που θα αντιστοιχεί κοινωνικές ανάγκες στις θέσεις που θα συσταθούν, να προχωρήσει ο προγραμματισμός μας.

• Εχετε ταχθεί απολύτως υπέρ της αξιολόγησης. Συμπεραίνουμε ότι η σχετική απαραίτητη διαβούλευση θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα θέλαμε όμως να μας ενημερώσετε για τον προσανατολισμό του επικείμενου συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του κάνει λόγο για αξιολόγηση υπαλλήλων και υπηρεσιών στη βάση αντικειμενικών δεικτών. Ποιοι θα είναι αυτοί;

Ηδη η αφετηρία της συζήτησής μου με την ΑΔΕΔΥ σήμερα (σ.σ. την Παρασκευή) έχει σκοπό να ξεκινήσει και η σχετική συζήτηση από μηδενική βάση. Δεν θέλω να σας πω αυτή τη στιγμή συγκεκριμένα πράγματα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η αξιολόγηση δεν θα έχει τιμωρητικά χαρακτηριστικά. Ο βασικός σκοπός της θα είναι να έχει τη δημόσια διοίκηση ανοιχτή στην κοινωνία, να μπορεί και η ίδια η κοινωνία να αξιολογεί τις υπηρεσίες που θα δέχεται και ουσιαστικά να κάνει τους δημοσίους υπαλλήλους καλύτερους. Θα δίνει κίνητρα για να γίνουν οι καλοί καλύτεροι, όχι τιμωρίες.

• Υπάρχουν κάποιες επιλογές της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου που θα διατηρήσετε; Για παράδειγμα, τη σύνδεση αξιολόγησης με την επιλογή προϊσταμένων;

Τα θέματα της αξιολόγησης ή τα άλλα θέματα που κουβεντιάζαμε είναι θέματα που στενά συνδέονται με την άσκηση συγκεκριμένων πολιτικών. Οπότε δύσκολα θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κάτι που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, με την οποία έχουμε, όπως ξέρετε, αντιδιαμετρικές διαφορές. Υπάρχουν, αντίθετα, άλλα ζητήματα ορθολογικής οργάνωσης διοίκησης και κυρίως εφαρμογής της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που, επειδή έχουν κυρίως τεχνοκρατικό χαρακτήρα, θα συνεχίσουμε να χτίζουμε πάνω σε αυτά που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση.

 Στέργιος Ζαμπάκας για την Εφημερίδα των Συντακτών

Ο φίλος μας ο Ομπάμα…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η «υποστήριξη» της ελληνικής ανάγκης για τον τερματισμό των πολιτικών της «γερμανικής» λιτότητας που διατύπωσε ο πρόεδρος Ομπάμα και η διασπορά αμερικανικών υποσχέσεων στήριξης των «δίκαιων» επιδιώξεων της ελληνικής κυβέρνησης συνοδεύονται από μία σειρά «προαπαιτούμενα». Σ αυτόν τον κόσμο άλλωστε τίποτε,  δεν προσφέρεται δωρεάν και η «αμερικανική βοήθεια» κατά κανόνα υπερκοστολογείται…

Στις 10 Μαρτίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου πανηγύρισε ακούγοντας τον Αμερικανό πρόεδρο  Μπαράκ Ομπάμα να του λέει κατά τη συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον ότι  «η Ελλάδα έχει και στις καλές και στις κακές στιγμές έναν σταθερό εταίρο, τις Ηνωμένες Πολιτείες». Αυτή η «καθαρή υποστήριξη» όπως η ιστορία απέδειξε  ουδόλως βοήθησε τον Γ. Παπανδρέου και τη χώρα. Εξυπηρέτησε ωστόσο, άριστα τα αμερικανικά συμφέροντα καθώς:

1. Ένα  μήνα αργότερα ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε την πόρτα της χώρας –και της ΕΕ– στον (αμερικανικό κατά βάση) μηχανισμό του ΔΝΤ

2. Λίγους μήνες αργότερα από την συνάντηση με τον Ομπάμα, τον Αύγουστο του 2010 ο Γ. Παπανδρέου σφυρηλατεί στρατιωτική συνεργασία με τον χωροφύλακα των Αμερικανών στην περιοχή, το Ισραήλ

3. Ένα μήνα πριν τη συνάντηση με τον Ομπάμα (και προφανώς για να εξασφαλίσει την αμερικανική «υποστήριξη») τον Φλεβάρη του 2010 ο Γ. Παπανδρέου πηγαίνει στη Μόσχα για να συναντήσει τον Πούτιν και να τινάξει στον αέρα  αυτοπροσώπως  την ελληνορωσική ενεργειακή συνεργασία (αγωγός Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη) και γενικότερα το πλαίσιο των ελληνορωσικών σχέσεων.

      

Η αμερικανική «πίεση» στη Γερμανία για «ποσοτική χαλάρωση» στην Ευρωζώνη έχει ήδη αποδώσει καθώς η ΕΚΤ  έχει λάβει τη σχετική απόφαση. Υπό αυτήν την έννοια οι παραινέσεις Ομπάμα για να σταματήσει το «στράγγισμα» της Ελλάδας και η παρεχόμενη στην Αθήνα αμερικανική υποστήριξη, διατυπώνονται υπό σαφείς όρους και τη συγκαλυμμένη (ελπίζω η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, είπε ο Ομπάμα) απειλή…

Οι όροι της Ουάσιγκτον είναι πάγιοι και σαφείς:

·Απόλυτη συμμόρφωση με τις αμερικανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ελληνικές διευκολύνσεις (Σούδα, βάσεις για drones κλπ) για τις αμερικανικές δυνάμεις και ενίσχυση της ελληνοισραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας

·Απόλυτη συμμόρφωση  στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Ουκρανία σε βάρος της Ρωσίας.

Με λίγα και απλά λόγια οι Αμερικανοί εμφανίζονται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Μάρλον Μπράντο στην ταινία ο «νονός» για να της κάνουν ένα «δώρο που δεν μπορεί να αρνηθεί». Όχι τουλάχιστον δίχως τεράστιο κόστος…

 Πηγή

Είναι κοντά τo τέλος της επέλασης των βαρβάρων!

του Αλέξανδρου Raskolnick

Διάβαζα κάπου, ότι σύμφωνα με τη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, η νέα ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά της, αιφνιδίασε τους εταίρους της, με την απόφασή της να ματαιώσει «σημαντικά τμήματα» του συμφωνηθέντος προγράμματος λιτότητας και «εξασθένησε» με τη στάση της το «έως τώρα κοινό μέτωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία».

Αλλά γιατί άραγε τους αιφνιδίασε τους εταίρους μας η νέα ελληνική κυβέρνηση?

Μήπως δεν είχε δεσμευθεί προεκλογικά, ότι το αστείο με τους υπάλληλους της Τρόικας θα τελείωνε, αμέσως μετά τον σχηματισμό της?

Μήπως ως αντιπολίτευση, δεν είχε καταγγείλει το ουκρανικό φιάσκο, που εκτός του γεγονότος ότι υποστηρίζει ένα νεοφασιστικό καθεστώς, επιπρόσθετα θέτει σε κίνδυνο και τις πανάρχαιες ελληνικές κοινότητες της Αζοφικής?

Όχι, δεν θα έπρεπε να αιφνιδιαστούν οι εταίροι μας! 

Μόνο εμείς, εκπλησσόμαστε ευχάριστα με τα εξαίσια πρώτα δείγματα γραφής της νέας ελληνικής κυβέρνησης.

Εμείς, που ατέλειωτα χρόνια τώρα, από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας, έχομε συνηθίσει να έχομε κυβερνήσεις που άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα πράττουν μετεκλογικά.

Έσπευσα να εξηγήσω στους λιπόψυχους και τους μεμψίμοιρους, που αμέσως μετά τη συνάντηση Βαρουφάκη-Ντάισελμπλουμ, άρχισαν να λένε ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός παίζουν στη ρουλέτα την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ότι αυτό δεν είναι αλήθεια και ας μην επαναλαμβάνομε τα ίδια πράγματα.  

Δεν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση παίζει στη ρουλέτα, την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη γιατί  μόνο αν τα γερμανικά πάντσερ αποφάσιζαν να επελάσουν κατευθείαν προς τον βαθύ βάλτο, θα βρισκόμασταν μπροστά στον κίνδυνο αυτό. Το έχουν ξανακάνει, βέβαια στο παρελθόν, να προκαλέσουν καταστροφές οι Γερμανοί πριν αυτοκαταστραφούν, αλλά πάντως οι πιθανότητες να ξανακάνουν τα ίδια ξανά, είναι στις μέρες μας ελάχιστες. 

Αντίθετα, οι πιθανότητες να ευοδωθεί ο στόχος της ελληνικής πλευράς, δηλαδή να αποκατασταθεί η νομιμότητα στην Ευρώπη και να διαφυλαχτεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο, είναι πολύ-πολύ  καλύτερες από 1 προς 37, κατά που συμβαίνει στη ρουλέτα! Αλλά, να το τονίσουμε, ότι οι πιθανότητες είναι συντριπτικά καλύτερες, καθώς οι ευρωγραφειοκράτες αντιλαμβάνονται πολύ καλά, ότι το οικοδόμημα των Βρυξελλών, κινδυνεύει σε μια τέτοια περίπτωση, με κατάρρευση! 

Αλλά τώρα, που αρχίζει ο ψυχολογικός πόλεμος, πρέπει κι εμείς να βοηθήσουμε την ελληνική κυβέρνηση σε τούτο το ιδιότυπο "μπρα ντε φερ". 

Βγήκε ήδη ένας από τους συμβουλάτορες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που δεν ξέρω από πού κρατά η σκούφια του, και είπε ότι «Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την Ελλάδα, λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, και χωρίς παράταση η Αθήνα δεν θα δύναται να αντιμετωπίσει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, κόβοντας παράλληλα τις ελληνικές τράπεζες από τη ρευστότητα της ΕΚΤ», όπως μας ενημερώνει το πρακτορείο Reuters. 

Προσωπικά δεν αμφιβάλλω καθόλου, ότι οι γραφειοκράτες της Κομισιόν, θα βρουν έως τις 27 Φεβρουαρίου τη φόρμουλα, προκειμένου η Ελλάδα, να συνεχίσει να βρίσκεται, νομοτεχνικά τουλάχιστον, εντός του -όποιου- προγράμματος. Καθόλου δε θέλουν κι αυτοί, να χάσουν τις βολικές τους καρέκλες.

Αρκεί έως τότε, όλοι εμείς οι Έλληνες, να δείξουμε την απαραίτητη ψυχραιμία και να στηρίξουμε έμπρακτα την ελληνική κυβέρνηση, που έξι μέρες τώρα δεν έχει πάψει να μας εκπλήσσει ευχάριστα.  

Αρκεί να σταθούμε δίπλα στην ελληνική κυβέρνηση, χωρίς bank-runs και άλλες ποταμίσιες μικροψυχίες... 

Επιτέλους, το χρειαζόμαστε αυτό το χαμόγελο, στην πολιτική ζωή του τόπου μας, που τόσο σπάνιο είχε γίνει και τόσο μας είχε λείψει. Μόνο που για να το διατηρήσουμε αυτό το χαμόγελο, οφείλομε κι εμείς από τη μεριά μας να αποδείξομε έμπρακτα την υποστήριξή μας...

Αρκετά με τη γκρίνια.  Αρκετά με την μεμψιμοιρία… Πόσα χρόνια περιμέναμε να βρεθεί μια κυβέρνηση που να μπορεί να πει "όχι" στον παραλογισμό του προγράμματος "διάσωσης" και να πράξει ως όφειλε κατά της επέλασης των βαρβάρων του νεοφιλελευθερισμού που σφυροκοπούν την κοινωνία μας? 

Ούτε μια εβδομάδα, καλά-καλά με ετούτην την κυβέρνηση κι εγώ συνεχίζω να χαμογελώ, ως να ήμουν ηλίθιος. Θα μου μείνει κουσούρι στο τέλος... 

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Πηγή

FT: Η πρόταση της Ελλάδας αντί για «κούρεμα» χρέους

Σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα Financial Times, ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, φέρεται να προτείνει μια εναλλακτική λύση για το ελληνικό χρέος που δεν προβλέπει κούρεμα αλλά ένα “μενού ανταλλαγής” (menu of debt swaps) των υφιστάμενων ομολόγων με δύο είδη ομολόγων: Ένα με ρήτρα ανάπτυξης και ένα χωρίς ημερομηνία λήξης.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα, η πρόταση προβλέπει πως το πρώτο είδος ομολόγων, αυτό δηλαδή με την ρήτρα ανάπτυξης, θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα ευρωπαϊκά δάνεια, ενώ ο δεύτερο τύπος, τα λεγόμενα «perpetual bonds», θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα ομόλογα που έχει στην κατοχή της η ΕΚΤ.

Η Financial Times επικαλείται δήλωση του Γιάννη Βαρουφάκη, σύμφωνα με την οποία η ανταλλαγή χρέους είναι μία μορφή «έξυπνης μηχανικής χρέους» (smart debt engineering) η οποία επιτρέπει την αποφυγή χρήσης όρων όπως «κούρεμα», οι οποίοι είναι πολιτικά απαράδεκτοι στη Γερμανία και σε άλλους πιστωτές. Σημειώνεται πως στο πλαίσιο της πρότασης η Κυβέρνηση αναλαμβάνει τη δέσμευση για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και πάταξης της φοροδιαφυγής. «Αυτό που θα πω στους εταίρους μας είναι ότι είναι πως συνδυάζουμε πρωτογενή πλεονάσματα με μια μεταρρυθμιστική ατζέντα», είπε και πρόσθεσε: «Αυτό που θα πως στους εταίρους είναι: "βοηθήστε μας να μεταρρυθμίσουμε την χώρα μας και δώστε μας δημοσιονομικό περιθώριο για να το κάνουμε, διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ασφυκτιούμε και θα γίνουμε μια παραμορφωμένη παρά μια αναμορφωμένη Ελλάδα"»

Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, εξέδωσε διευκρινιστική δήλωση για το δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times, υπογραμμίζοντας πως «δίνονται εσφαλμένες ερμηνείες». «Αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε ευφημισμούς και εργαλεία χρηματοπιστωτικής μηχανικής ώστε να βγάλουμε την Ελλάδα από την χρεοδουλοπαροικία, θα το κάνουμε. Η ουσία, όμως, είναι μια. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, θα γίνει βιώσιμο, θα ανοίξει η προοπτική της πραγματικής ανάπτυξης και ο ελληνικός λαός επιτέλους θα ανασάνει. Η κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών δεν κάνουν πίσω, όσο και αν θλίβονται ορισμένοι από την αποφασιστικότητα μας», επισημαίνει ο Γιάννης Βαρουφάκης, σε ανακοίνωσή του. 

Τσακαλώτος: Τρεις παράμετροι για το χρέος

Από την πλευρά του ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις, Ε. Τσακαλώτος, μιλώντας στο Mega, δήλωσε πως η κυβέρνηση για το ζήτημα του χρέους έχει βάλει στο τραπέζι τρεις παραμέτρους: Διαγραφή, σύνδεση της αποπληρωμής με ρήτρα ανάπτυξης, επενδυτικό πρόγραμμα. Ωστόσο, με δεδομένο ότι το Χρέος δεν είναι ενιαίο, όπως σημείωσε ο Ε. Τσακαλώτος, μπορούν να υπάρξουν διαφορετικές λύσεις, για διαφορετικά κομμάτια του χρέους, συμπληρώνοντας μάλιστα ότι και η επιμήκυνση μπορεί να θεωρηθεί ως διαγραφή. «Έτσι κι αλλιώς και η επιμήκυνση που μας είχαν προτείνει- και στις προηγούμενες κυβερνήσεις- είναι στην ουσία κούρεμα, άρα εμείς πρέπει να πάμε με πολύ συγκεκριμένες ιδέες και για τους τρεις πυλώνες», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός. 

Πηγή

Spiegel: Ώρα για συμβιβασμό με τους Έλληνες

«Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά πιο σαφές από ποτέ ότι μια νέα προσέγγιση είναι απαραίτητη για την Ευρώπη. Η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να δείξει ευελιξία στην αναζήτηση συμβιβασμού με τον Έλληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα. Αν δεν μπορέσουν να συμφωνήσουν η Ευρώπη θα μπει σε μπελάδες» αναφέρεται σε άρθρο γνώμης που φιλοξενεί το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. 

«Η νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές πριν από μία εβδομάδα είναι επίσης μια ήττα για την καγκελάριο της Γερμανίας» υποστηρίζει ο αρθρογράφος Ντιρκ Κουρμπιουβάιτ. Αυτό σύμφωνα με τον ίδιο συμβαίνει γιατί «οι Έλληνες εξέλεξαν μια ριζοσπαστική κυβέρνηση προκειμένου να απαλλαγούν από τη γερμανική πίεση».

 

«Η Μέρκελ θα μπορούσε βέβαια απλώς να πει ότι δεν είναι υπεύθυνη για τον ελληνικό λαό. Τα γερμανικά συμφέροντα είναι η κορυφαία προτεραιότητά της» σημειώνει ο Κουρμπιουβάιτ που χαρακτηρίζει αυτό τον τρόπο αντίληψης «παλιό τρόπο σκέψης, εθνικοκεντρικό». «Η Μέρκελ έπαιξε ρόλο στην επανεθνικοποίηση της πολιτικής στην Ευρώπη. Πίστεψε ότι μπορεί να τα καταφέρει χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία στην Ελλάδα. Τώρα όμως οι Έλληνες αντεπιτίθενται» τονίζει.

 

«Το γεγονός είναι ότι υπάρχει μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη, ακόμη και αν δεν έχει ισχυρά θεσμικά όργανα» υποστηρίζει και σημειώνει ότι  «τώρα που οι Έλληνες επέλεξαν τον Τσίπρα ως αρχηγό τους ο καθένας έχει ένα πρόβλημα. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο η Μέρκελ πρέπει πρώτη από όλους να βρει μια λύση».

 

«Δεν πρέπει κανείς να χαρακτηρίσει τους Έλληνες γι’ αυτές τις εκλογές» υποστηρίζει ο Κουρμπιουβάιτ. Χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως πολιτικό που «χρησιμοποιεί οξείς τόνους» και κατηγορεί τον Πάνο Καμμένο για ξενοφοβία και αντισημιτισμό αλλά σχολιάζει ότι «αυτή είναι πλέον η νόμιμη κυβέρνηση της Ελλάδας και τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ θα πρέπει να διαπραγματευτούν μαζί της». 

 

«Δεν είναι καλό να συνεχίσει κανείς να λέει ότι οι Έλληνες δεν ήταν οικονομικά αρκετά ώριμοι για το ευρώ, ότι οι Γερμανοί έδειξαν την αλληλεγγύη τους και ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια για να ξεπεράσουν την κρίση. Αυτά είναι όλα σωστά αλλά δεν βοηθούν αν οι Έλληνες βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Και το κάνουν. Μερικές φορές το δημόσιο αίσθημα έχει μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική απ’ ότι έχουν τα γεγονότα» σημειώνεται στο άρθρο του Spiegel.  

 

«Οι πολιτικές που στην αρχή φαίνονταν σωστές αποδείχτηκαν λάθος κάνοντας την κατάσταση χειρότερη αντί για καλύτερη. Με την εκλογή του Τσίπρα η κατάσταση στην Ευρώπη επιδεινώνεται δραματικά. Οι πολιτικοί σε όλη την Ευρώπη θα πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους για να βελτιώσουν αυτή την κατάσταση. Και πριν το κάνουν αυτό θα πρέπει να καθορίσουν τους στόχους και τις στρατηγικές τους» προστίθεται.

 

Σύμφωνα με τον Κουρμπιουβάιτ, «αν η κατάσταση κλιμακωθεί και η Ελλάδα βγει εκτός ευρώ παραμονεύουν δυο μεγάλοι κίνδυνοι. Ο πρώτος είναι ότι ο Τσίπρας θα εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειάζεται η χώρα του από τη Ρωσία ή την Κίνα κι έχει ήδη υπαινιχθεί κάτι τέτοιο. Θα έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι όχι διότι όποιος καθίσταται οικονομικά εξαρτημένος από τη Ρωσία ή την Κίνα θα μπορούσε σύντομα να γίνει ανδρείκελο ενός αυταρχικού κράτους. Ακόμη κι αν η Ελλάδα επρόκειτο να εγκαταλείψει την ευρωζώνη αυτή θα εξακολουθούσε να είναι μέλος της ΕΕ πράγμα που σημαίνει ότι ο Πούτιν ή ο Ξι Ζιπίνγκ θα έχουν φωνή στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ. Η αντίθεσή του σε περαιτέρω κυρώσεις κατά της Ρωσίας δείχνει ότι ο Τσίπρας δεν έχει ενδοιασμούς για το θέμα».

 

«Ο άλλος κίνδυνος» σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο «είναι ότι η Ευρώπη θα γίνει περίγελος στη διεθνή κοινότητα. Σε ορισμένα τμήματα της Ασίας και στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη από ό,τι στη γηραιά ήπειρο. Η Ευρώπη μπορεί να κερδίσει το σεβασμό μόνο λόγο της ενότητάς της». «Εάν η Ελλάδα βγει από την κοινή νομισματική ζώνη αυτό θα πρέπει να εκληφθεί ως αποτυχία ειδικά για τη Μέρκελ» σημειώνει.

 

«Τα παραπάνω είναι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να υπάρχουν δυο στόχοι να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της ευρωζώνης και να παραμείνει σταθερό το ευρώ, όσο δύσκολο κι αν είναι να συμβιβαστούν αυτά τα δυο. Η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν υπάρχει χώρος για πολιτικούς ξερόλες. Είναι καιρός για ρεάλ πολιτίκ, για μικρά βήματα» τονίζει ο Κουρμπιουβάιτ.

 

«Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα πρέπει να είναι ανεκτική. Οι Γερμανοί έχουν συγχωρεθεί για την δίκή τους ιστορία και θα πρέπει να είναι σε θέση να συγχωρήσουν τους άλλους. Παρά τα λάθη που έγιναν από τους Έλληνες η αλληλεγγύη είναι η σωστή κατεύθυνση. Αυτό δε σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να αγνοήσει τις συμφωνίες της Ελλάδας με την ΕΕ. Ούτε θα πρέπει να υπάρχει ένα κούρεμα του χρέους διότι η Ισπανία και η Πορτογαλία θα απαιτήσουν ίση μεταχείριση κι αυτό θα σημαίνει αφόρητες πιέσεις στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, παράταση και μειώσεις επιτοκίων είναι δυνατόν να υπάρξουν. Και κανείς δεν πρέπει να είναι πολύ υπερήφανος για να μιλήσει για τη δυνατότητα αυτών των παραχωρήσεων».

 

Πηγή

 

Το Γεφύρι της Πλάκας δεν έπεσε από τη βροχή

Τα γεφύρια της ιστορίας δεν πέφτουν από μία μπόρα. Ούτε καν από έναν κατακλυσμό.

 Η Ελλάδα, σύμφωνα με την UNESCO, έχει 210 αρχαιολογικά μουσεία, πάνω από 250 οργανωμένους 

αρχαιολογικούς χώρους (και εκατοντάδες ανοργάνωτους και εγκαταλελειμμένους), πάνω από 19.000 

κηρυγμένα μνημεία και χώρους. Όμως στο πλαίσιο των προγραμμάτων οικονομικής… «σωτηρίας» 

της χώρας, που εφαρμόστηκαν πιστά τα προηγούμενα χρόνια, η μοίρα τους ήταν αντίστοιχη με αυτή

 του λαού μας: Κατάρρευση, αποδιοργάνωση, διάλυση, ξεπούλημα.

Κάθετη μείωση των δαπανών στο Υπουργείο Πολιτισμού, που ξεπέρασε το 50%, με πρώτα θύματα την υποστελέχωση των υπηρεσιών.

Διάλυση των ήδη ανίσχυρων δομών προστασίας των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων.

Εγκατάλειψη της προστασίας και της συντήρησής τους.

Απολύσεις στο ήδη μειωμένο προσωπικό

Αύξηση των παράνομων ανασκαφών και λεηλασία των μνημείων κατά 25% σε σχέση με τα προ-μνημονίου χρόνια.

Προετοιμασία για την ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση των ιστορικών και αρχαιολογικών μνημείων της Ελλάδας με το πρόσχημα της οικονομικής αδυναμίας.

Αυτά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά των ημερών των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Την ίδια στιγμή βέβαια οι λιμουζίνες και τα υψηλά μισθολόγια των «συμβούλων», που είχαν προσληφθεί για να «συμβουλεύουν» την πολιτική ηγεσία, χρηματοδοτούνταν κανονικά. Το κόστος της θωρακισμένης υπερπολυτελούς λιμουζίνας με την οποία κυκλοφορούσε ένας μόνο από τους εθνικούς μας σωτήρες θα έφτανε για να αποσοβηθεί το διαχρονικό έγκλημα στο ιστορικό Γεφύρι της Πλάκας, αλλά και σε πολλά ακόμα μνημεία του πολιτισμού και της ιστορίας μας, που κινδυνεύουν άμεσα από την ελλιπή συντήρηση και την απουσία αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας.

Όχι λοιπόν… τα γεφύρια της ιστορίας δεν πέφτουν από μία μπόρα. Ούτε καν από έναν κατακλυσμό.

Το Γεφύρι της Πλάκας συμβολίζει, με κρότο, την προοπτική που είχε χαραχθεί για μια ολόκληρη χώρα, αν οι πολίτες δεν έβαζαν τέλος στην συστηματική καταλήστευση του εθνικού πλούτου της πατρίδας μας. Και εθνικός πλούτος είναι πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της, ο λαός μας, τα μνημεία της ιστορίας μας, η πολιτιστική μας κληρονομιά.

©Χρήστος Τσαντής, Φλεβάρης 2015

Πηγή: christostsantis.com via alfavita

 
 

Ισλανδία- Το παράδειγμα εξόδου από την κρίση που τρέμει η Ευρώπη

Της Παναγιώτας Μπλέτα*

Για όσους φοβούνται την χρεοκοπία, ας ρίξουν μια ματιά στην Ισλανδία, μία μικρή χώρα, που κατάφερε να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, τοποθετώντας τον λαό κυρίαρχο, στις πολιτικές που ακολούθησε, για να βγει από το αδιέξοδο.

H Ισλανδία υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Η κατάσταση της τότε, ήταν χειρότερη και από αυτήν της Ελλάδας. Σήμερα η Ισλανδία, έχει ανακάμψει πλήρως, παρουσιάζοντας ανάπτυξη της τάξης του 2,5% ετησίως , κάτι που ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να καυχηθούν πλέον ότι εμφανίζουν, ενώ η ανεργία της έχει πέσει κάτω από το 5% και η εμπιστοσύνη των αγορών αποκαθίσταται.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Ισλανδία, με πληθυσμό περίπου 320 χιλιάδες κατοίκους, ήταν μια αρκετά πλούσια χώρα. Το 2003, το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό καθεστώς ιδιωτικοποίησε όλες τις τράπεζες, με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι τράπεζες αυτές , δείχνοντας μεγάλα ποσοστά κερδών, μέσω των λογαριασμών IceSave, προσέλκυσαν πολλούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές. Παράλληλα όμως, με την αύξηση των επενδύσεων, αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.

Το 2003, το χρέος της Ισλανδίας έφθασε το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 σκαρφάλωσε στο ασύλληπτο 900%. Οι τρεις βασικές τράπεζες της Ισλανδίας, Landbanki, Kapthing και η Glitnir πτώχευσαν. Η κορόνα έχασε το 85% της αξίας της έναντι του Ευρώ και στο τέλος του ίδιου χρόνου η Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.

Οι διεθνείς οικονομικοί κύκλοι πίεζαν την Ισλανδία να πάρει δραστικά μέτρα, φορτώνοντας τα βάρη στην πλάτη του λαού. Το ΔΝΤ και η ΕΕ ήθελαν να «αγοράσουν» το χρέος, με το επιχείρημα, ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η Ισλανδία να ξεπληρώσει την Βρετανία και την Ολλανδία.

Θα πρέπει να εξηγήσουμε εδώ, ότι η αγορά χρέους μιας χώρας, συνιστά «πελατειακή σχέση». Όποιος αγοράζει δηλαδή χρέος, στοχεύει να βγει κερδισμένος από την διαδικασία, καθώς αποτελεί μια καθαρά οικονομική συναλλαγή. Κανείς λοιπόν δεν κάνει χάρη σε κανέναν. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ελλάδα.

Ο λαός αντέδρασε σκληρά , με αποτέλεσμα να παραιτηθεί η τότε κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, το 2009.

Η νέα κυβέρνηση αποτελούνταν από έναν αριστερό συνασπισμό, ο οποίος καταδίκασε μεν το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, πλην όμως ήταν έτοιμος να δανειστεί χρήματα για να αποπληρώσει τις τράπεζες, όταν ο πρόεδρος της χώρας, Όλαφ Γκρίμσον, αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο, ο οποίος ανάγκαζε τους πολίτες να σηκώσουν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και αποφάσισε να διενεργήσει δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα, τον Μάρτιο του 2010, το 93% των Ισλανδών ψήφισε κατά της πληρωμής των χρεών. Το ΔΝΤ πάγωσε τους δανεισμούς αμέσως, αλλά ο λαός δεν πτοήθηκε.

Έτσι ξεκίνησαν μια σειρά έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες, κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Όμως οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί και αποφάσισαν να υιοθετήσουν νέο σύνταγμα, το οποίο θα απάλλασσε την χώρα από την κυριαρχία των ξένων κέντρων οικονομίας.

Φυσικά η διεθνής κοινότητα δεν το άφησε να περάσει έτσι. 

Η Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με σκληρή καταστολή, η οποία θα οδηγούσε τη χώρα σε απομόνωση. Η Βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών. Το ΔΝΤ απειλούσε να στερήσει στη χώρα οποιαδήποτε βοήθεια, λίγο πριν διενεργηθεί το δημοψήφισμα.

Αναφέρει χαρακτηριστικά στην Deutsche Velle, ο πρόεδρος της χώρας : «Μας έλεγαν αν δεν δεχθούμε τους όρους τους, θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά αν συμφωνούσαμε θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά».

Τι έκανε λοιπόν η Ισλανδία;

Όταν διέγνωσαν, ότι η κρίση πέρα από οικονομική ήταν και βαθιά πολιτική και κοινωνική, αποφάσισαν να κάνουν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, να στηρίξουν το κράτος πρόνοιας και να αφήσουν τις τράπεζες, οι οποίες είχαν προκαλέσει την κρίση, να χρεοκοπήσουν και έτσι οι φορολογούμενοι δεν επιβαρύνθηκαν με τα χρέη των τραπεζών. Γιατί δεν γίνεται, όταν έχουν επιτυχία να σημειώνουν τεράστια κέρδη, που διανέμονται σε ιδιώτες και όταν αποτυγχάνουν να καλείται ο φορολογούμενος λαός να πληρώσει τον λογαριασμό.

Ο Όλαφ Γκρίμσον, αρνήθηκε δύο φορές να υπογράψει νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία, η χώρα του θα επέστρεφε στη Βρετανία τα 2,8 δισεκατομμύρια ευρώ, που της οφείλει, μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος το 2008, αναγκάζοντας τη βρετανική κυβέρνηση να αποζημιώσει τους Βρετανούς καταθέτες που είχαν λογαριασμούς σε ισλανδικές τράπεζες και αναγνώρισε μόνο τους Ισλανδούς καταθέτες δηλώνοντας «Η οικονομία δεν είναι απλώς η ηχώ των τραπεζών. Είναι μια κοινωνία ανθρώπων. Αν δεν νιώθουν δυνατοί, δεν έχει σημασία τι φορολογικά μέτρα θα πάρεις. Αυτό φάνηκε μέσω δημοψηφίσματος.»

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπήκε στη δικαστική διαμάχη εναντίον της Ισλανδίας, υποστηρίζοντας ότι η χώρα είχε παραβιάσει την ευρωπαϊκή οδηγία για την εγγύηση των καταθέσεων και τους κανόνες μη διάκρισης καταθετών.

Το δικαστήριο δικαίωσε την Ισλανδία και επεσήμανε, ότι το ρυθμιστικό πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα πρέπει να αναθεωρηθεί, στη βάση της ενίσχυσης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Αυτή η απόφαση συνέθλιψε τις περίφημες πολιτικές διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οποίες ανάγκαζε την κάθε χώρα με χρέος, να υιοθετήσει, βουλιάζοντάς την ακόμη περισσότερο στο δανεισμό και εκτινάσσοντας το χρέος της σε απίστευτα ύψη.

Η Ισλανδία κατάφερε να υπερβεί με επιτυχία την κρίση, επειδή την αντιμετώπισε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις χώρες της ευρωζώνης.

Πολλοί υποστηρίζουν, ότι η Ισλανδία τα κατάφερε επειδή απλά είχε το δικό της νόμισμα και δεν ήταν μέλος της ευρωζώνης. Φυσικά και βοήθησε, το γεγονός , ότι είχε το δικό της νόμισμα, το οποίο και υποτίμησε, αλλά ο κύριος λόγος που βγήκε από την κρίση, ήταν γιατί έκανε το λαό συμμέτοχο σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Και διερωτάται κανείς… Αν η Ισλανδία, αυτή η μικρή χώρα των ψαράδων και αγροτών κατάφερε να ορθοποδήσει, τότε η Ελλάδα με τον τεράστιο ορυκτό πλούτο θα πρέπει να δημιουργήσει τέτοια οικονομία, που να εξασφαλίσει και τις γενιές του μέλλοντος.

Αλλά αυτό φυσικά μπορεί να συμβεί, μόνο όταν η Ελλάδα διαχειριστεί το πλούτο της η ίδια και δεν παραμείνει υποτελής στα ξένα συμφέροντα, που την απομυζούν μέσω των δυσβάστακτων δανεισμών.

Και σε αυτήν όμως την συνθήκη, ένας μόνο μπορεί να μπει εγγυητής και αυτός είναι ο ίδιος ο λαός…

*Η Παναγιώτα είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη: 

ΜΒΑ - Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology

BSc Marketing-Management - Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York

Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε:

Αντιδήμαρχος Χαλανδρίου - Πρόεδρος των Δημοτικών Επιχειρήσεων Πολιτισμού και Ανάπτυξης στο Δήμο...

Πηγή

Τι σημαίνει «Βάστα Ρόμελ»

Η φράση Βάστα Ρόμελ, που αποδίδεται στους Έλληνες μαυραγορίτες της κατοχής, επανήλθε στο προσκήνιο μετά το διαβόητο «Γερούν γερά, σπάστου τον Τσαμπουκά» που «ανέκραξε» το πρώην στέλεχος του ποταμιού Λυκούργος Λιαρόπουλος, πριν αναγκαστεί να υποβάλλει την παραίτησή του.

Πολύ σωστή, θεωρητικά, η απόφαση του Ποταμιού να δεχθεί την παραίτηση.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς περίμενε το συγκεκριμένο κόμμα από έναν τεχνοκράτη του χώρου της Υγείας, ο οποίος περιφερόταν για χρόνια ανάμεσα σε υπουργεία, τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες (δείτε τοβιογραφικό του για να καταλάβετε). Ο Λιαρόπουλος, όπως και ο Θεοδωράκης είναι σήμερα οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της λεγόμενης «περιστρεφόμενης πόρτας» – δηλαδή της διασύνδεσης πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.  Μήπως λοιπόν να σκεφτούν να τον ξαναπάρουν στο κόμμα;

Με αφορμή πάντως την ανθελληνική στάση όλων των μνημονιακών δυνάμεων θυμηθήκαμε και το Δημήτρη Ψαθά που περιέγραφε τη δύσκολη θέση που βρέθηκαν οι μαυραγορίτες της κατοχής μετά τη νίκη των Συμμάχων στο Ελ Αλαμέιν:

-Βάστα, Ρόμελ! Αντιλαλούν οι δρόμοι.
-Βάστα, Ρόμελ! Ωρύονται οι άνθρωποι.
-Βάστα, Ρόμελ!
Το λένε στα σπίτια και στα μαγαζιά κι ολούθε. Χαρά. Και γέλια. Κι ούτε κανένας λογαριάζει πια τις φάτσες των Γερμανών και Ιταλών, που τριγυρνούνε πολύ κατσούφηδες στους δρόμους. Μας έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός. Δεν θέλουμε, άλλωστε, πολύ. Τι έτρεχε; Έγινε θαύμα. Η πρώτη μεγάλη κι αποφασιστική νίκη των συμμάχων: Ελ Αλαμέιν. Έκαναν την επίθεσή τους οι Εγγλέζοι και τσάκισαν τον Γερμανό στρατάρχη, που πήρε τα βρεμένα του και φεύγει. Γύρισε το φύλλο η Ιστορία. Ο πόλεμος μπαίνει σε καινούργια φάση. Ελ Αλαμέιν. Ο ήλιος που βγήκε ανάμεσα απ’ τα μαύρα σύννεφα φωτίζει με πλούσιο φως όλους τους λαούς που στενάζουν κάτω απ’ την μπότα του χιτλερισμού. Φεύγει ο Ρόμελ. Κι ο αντίλαλος της φευγάλας του φτάνει ως την Αθήνα και βάζει σε τρόμο τους μαυραγορίτες:
-Βάστα, Ρόμελ! Είναι η σαρκαστική επίκληση της μαρίδας προς τον Γερμανό στρατάρχη που κλόνισε στη φευγάλα του και το φρούριο της μαύρης αγοράς. Φεύγει ο Ρόμελ. Άρα; Τελειώνει ο πόλεμος! Και μέσα στην παραζάλη της παθαίνει σύγχυση η μαύρη αγορά, χάνει το ηθικό της και τα βγάζει όλα στη φόρα. Πανικός. Τσακίζονται να προλάβουν οι μαυραγορίτες. Πρώτη η οδός Αθηνάς βλέπει απορημένη ν’ ανατέλλουν τα φασόλια. Και σιγά-σιγά στα πεζοδρόμια, στην άσφαλτο, πάνω σε τραπεζάκια, μέσα σε καρτοτσάκια, σε τσουβάλια, κάνουν την εμφάνισή τους -ανοιχτά!- όλα τα είδη που είχαν πάθει έκλειψη απ’ τον Απρίλη του ‘41.
-Έσπασε, έσπασε η μαύρη! Βλέπει ο κόσμος φασόλια στους δρόμους! Ρεβύθια στα πεζοδρόμια! Πατάτες στα καροτσάκια! Άλλοι γελούν. Άλλοι φωνάζουν. Άλλοι φιλιούνται. Γυναικούλες στέκονται μπροστά σ’ αυτό το αναπάντεχο θαύμα, δακρύζουν και σταυροκοπιούνται: “Αμήν, Παναγίτσα μου, δόξα σοι ο Θεός που αξιώθηκαν τα μάτια μας να δουν τόσο μεγάλη μέρα”.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΘΑΣ “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ” Εκδόσεις ΜΑΡΙΑ Δ. ΨΑΘΑ

Α.Χ

Πηγή

Αυτοί που φοράνε γραβάτες και αυτοί που φοράνε παντελόνια! Για πρώτη φορά Αριστερά….

Του Γιάννη Σιδηρόπουλου

Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων αυτής της χώρας η πορεία προς την εξουσία και η ανάληψη της διακυβέρνησης από ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται στα στερεότυπα και δεν υποτάσσονται στην κυρίαρχη ιδεολογία ήταν κάτι που έμοιαζε με ανέκδοτο. Ακόμη και μετά την κρίση, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε και άρχισε να διεκδικεί την εξουσία, όλα αυτά έμοιαζαν με «γραφικές αριστερές ουτοπίες» προκαλώντας βεβιασμένες αντιδράσεις και πανικό στις «κυρίαρχες» ελίτ.

Πέρασαν λίγα χρόνια και φαίνεται ότι οι κάποτε «γραφικές αριστερές ουτοπίες» που διατυπώνονταν από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν πραγματικότητα στην Ελλάδα, γιατί μια κυβέρνηση συσπείρωσε ευρύτερες δυνάμεις, στη βάση μιας αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης στο εξωτερικό και μιας μετριοπαθούς και τίμιας διαχείρισης στο εσωτερικό, μακριά από τη διαπλοκή. Όσα κάποτε ήταν «γραφικά» για κάποιους, είναι σήμερα πια κυβερνητικό πρόγραμμα γιατί δεν έπαψαν να είναι συνεπείς αποτυπώσεις όσων σταθερά αυτός ο χώρος υποστηρίζει από την αρχή της κρίσης: για τις αιτίες, για την κατάσταση και για την αναγκαία πολιτική λύση.

Όρος πολιτικής επιβίωσης η επιμονή μιας «αριστερής» διακυβέρνησης, η υλοποίηση των δεσμεύσεων.

Αρκεί η κυβέρνηση να συνεχίσει να είναι συνεπής στην «ατζέντα» που την έφερε στην εξουσία, όπως ακριβώς ξεκίνησε. Είναι ξεκάθαρα όρος πολιτικής επιβίωσης ! Χωρίς να προεξοφλείται ότι η στρατηγική για το χειρισμό των ζητημάτων έχει δικαιωθεί ή όχι, αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι υλοποιείται απόλυτα η λαϊκή εντολή, με αποτέλεσμα να σημειώνεται μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας και ψυχολογίας για τους πολίτες. Έχει συντελεστεί μια ασυνήθιστη συσπείρωση για τη νέα κυβέρνηση, η οποία κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο την κατηγορούσαν και τη χλεύαζαν ως αντιπολίτευση. Είναι ξεκάθαρα Αριστερή….

Η Αριστερά λοιπόν είναι αυτή που κατηγορείται από το παλιό πολιτικό σύστημα ότι τολμά να εφαρμόσει ακριβώς όσα υποσχέθηκε στις εκλογές ! Είναι μάλλον αντανακλαστική αντίδραση αλλά είναι σπαρταριστό να παρακολουθεί κανείς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ομολογούν ότι η εξαπάτηση της λαϊκής ετημυγορίας είναι συνυφασμένη με την «υπεύθυνη» πολιτική.

Με το πουκάμισο απ΄έξω, χωρίς γραβάτες;

Για ένα μέρος των πολιτών που αξιολογεί την πραγματικότητα μέσα από τις στερεοτυπικές εικόνες, η εικόνα του Πρωθυπουργού και των υπολοίπων μελών της Κυβέρνησης χωρίς γραβάτες και με πολύ απλή εμφάνιση, ήταν δύσκολα αποδεκτή. «Είναι δυνατόν να διαχειριστούν τη χώρα αυτοί, να μας σώσει αυτός με το πουκάμισο απ’ έξω;» ήταν η φράση που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες για τον Υπουργό Οικονομικών από ακροατήρια που δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτό τον αντικομφορμισμό. Είναι όμως «αυτοί» που για πρώτη φορά περνάνε στο κοινό μια διαφορετική εκτίμηση για την έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής της μάχης, πετυχαίνοντας να συσπειρώνουν δυνάμεις της κοινωνίας που δεν είχαν και δεν θα έχουν ποτέ σχέση με τις ιδέες της Αριστεράς. Επιβραβεύουν όμως το ήθος της, φαίνεται, χωρίς να τη βαθμολογούν με βάση το συντηρητικό dress code αλλά με βάση το αξιακό της περιεχόμενο.

Χωρίς γραβάτες λοιπόν, αλλά όπως ακριβώς υποσχέθηκαν, ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, αυτοί οι «ατημέλητοι» 40άρηδες , κατάφεραν μέσα σε 5 εργάσιμες μέρες να αλλάξουν την ψυχολογία της χώρας και να θορυβήσουν τον πλανήτη, έτοιμοι από καιρό, υλοποιώντας το ξεκάθαρο πλάνο τους με αποφασιστικότητα ! Οι υποστηρικτές τους είναι πολύ περισσότεροι πια από όσους τους ψήφισαν , στέλντοντας μήνυμα για την αλλαγή της διάθεσης του Έλληνα. Γιατί η Αριστερά έμοιαζε να έχει «χαρίσει» τον «πατριωτισμό» σε όσους έκρυβαν πίσω από γραβάτες και καθωσπρεπισμούς, πίσω από υποκριτικούς όρκους και ψευδεπίγραφα κυρήγματα, την έλλειψη πραγματικής ευθύνης για να προασπίσουν την πρόοδο και την κοινωνική ειρήνη. Οι «γραβάτες» αυτές συγκάλυψαν για μισό αιώνα όλους τους υπεύθυνους της πολιτικής, οικονομικής και ηθικής μας χρεωκοπίας. Aλλά και για τους λαούς της Ευρώπης, αυτό το στοίχημα έχει αντίστοιχη σημασία εξαιτίας του τρόπου που πολιτεύτηκαν οι ηγεσίες τους.

Ποιοι φοράνε γραβάτες και ποιοι φοράνε παντελόνια

Με τον ίδιο τρόπο, τα μνημόνια που επιβλήθηκαν ως μονόδρομος, ανέλαβαν να συγκαλύψουν οικονομικές απάτες και πολιτικά εγκλήματα που έγιναν σε βάρος του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια, φορτώνοντας στις πλάτες του και με βάναυσο κοινωνικό κόστος, την ηθική και αντικειμενική ευθύνη για το χρέος. Αυτή την ευθύνη της αποκατάστασης της αδικίας είναι η Αριστερά που κλήθηκε να την αναλάβει με την δέσμευση, να το κάνει στο πλαίσιο των αρχών και της κουλτούρας της, χωρίς ποτέ να ξεχάσει ποιο είναι το δίκιο και ποιο είναι το σωστό. Γι’αυτό ακριβώς κατηγορείται αφού κάποιοι θεωρούσαν νομοτελειακή τη μεταμόρφωσή της σε κάτι αστικό και συνηθισμένο την επομένη των εκλογών ενώ ξεκινά δείχνοντας να έχει επιλέξει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της στο ακέραιο.

Ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει στρατηγικά να κρατά ως ισχυρότερο χαρτί του μέσα και έξω από τη χώρα, το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων των άλλων, τα «καθαρά χέρια» ! Αυτή η αντισυμβατική επιλογή, είτε θεωρείται ριψοκίνδυνη είτε η πλέον συνετή, είναι η πιο αξιοπρεπής που θα μπορούσε να υπάρξει και άλλαξε το κλίμα μέσα και έξω από τη χώρα αφού κανείς πια δεν τολμά να υποστηρίξει ότι το μέλλον της Ευρώπης περνά από τις πολιτικές της λιτότητας. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι έλληνες πολίτες φρόντισαν να το καταστήσουν σαφές πια.

Φαίνεται πως δεν έχει σημασία αν φοράς γραβάτα, αλλά αν φοράς παντελόνια…

(ΥΓ: Και με την ευκαιρία της παρομοίωσης, αν σε κάτι υστερεί το κυβερνητικό σχήμα και δεν είναι συνεπές αριστερό είναι η ανάγκη για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών)

Πηγή