Ένας κόσμος αλλόκοτος

γράφει η Μαρία Τριαντοπούλου

Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ και έχω άπλά τρελλαθεί  ή αν και άλλοι συμμερίζονται την αίσθηση αυτή, αλλά είναι στιγμές που νιώθω σαν να βρίσκομαι αίφνης καταμεσής ενός εφιαλτικού σεναρίου ή σαν να κυκλοφορω στις σελίδες κάποιου βιβλίου από εκείνα  που περιγράφουν κάποιες όχι και  πολύ μελλοντικές δυστοπικές κοινωνίες, τρομαχτικές με διάφορους τρόπους, άλλοτε κραυγαλέα κι άλλοτε – ακόμα πιο φοβιστικά – καλυμένα αριστοτεχνικά κάτω από μια κατ’ επίφασιν «φυσιολογικότητα». Εχω μόνιμα το σχετικά δυσάρεστο συναίσθημα ότι ζω σε ένα κόσμο αλλόκοτο, γνώριμο αλλά και συγχρόνως – με έναν περίεργο δικό του τρόπο – εντελώς άγνωστο και αδιόρατα απειλητικό.

Κοιτάζοντας γύρω μου, μιλώντας με φίλους, διαβάζοντας άρθρα και σχόλια στο διαδίκτυο, ακόμα και στα θλιβερά ΜΜΕ, νιώθω ότι προσπαθούμε όλοι να συμπεριφερθούμε λες και δεν συμβαίνει τίποτα, λες και η ζωή συνεχίζεται κανονικά ενώ γύρω μας εντος και εκτός συνόρων όλα αλλάζουν. Ακολουθούμε κάποιες ενίοτε καθησυχαστικές ρουτίνες που μας προσφέρουν την ασφάλεια της κανονικότητας. Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, για να επιβιώσουμε,  να αποδεχόμαστε το ακραίο και το τραγικό ως σχεδόν νομοτελειακά αναπόφευκτο.  Το «μίασμα» αποτελεί το μέτρο και το απαράδεκτο έχει μεταλαχθεί- ύπουλα και ανεπαίσθητα –σε φυσιολογικό.

Σενάριο:  «Βρισκόμαστε στα τέλη του σωτηρίου έτους 2015 σε έναν κόσμο που μαστίζεται απο πείνα, πολέμους, διωγμούς, θρησκευτικές, ρατσιστικές και εμφύλιες διαμάχες. Η Αμερική, η Ρωσία, το Ισραήλ, η Γερμανία και μερικές ακόμα χώρες παίζουν στη σκακιέρα τους λαούς και όποιον πάρει ο Χάρος. Παράπλευρες απώλειες στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που είναι το διακύβευμα. Η Β. Αφρική και η Μέση Ανατολή φλέγονται ενώ οι πόλεμοι και οι αιματοχυσίες, οι βομβιστικές επιθέσεις, οι εμφύλιες διαμάχες,  δημιουργούν ατελείωτα κύματα προσφύγων που ζητάνε μια καλύτερη ζωή. Πνίγονται στις θάλασσες, σκοτώνονται προσπαθόντας να μπούν στις χώρες του αφιλόξενου και ξενοφοβικού ευρωπαϊκού βορά ή και σε άλλα κράτη του λεγόμενου «αναπτυγμένου» κόσμου ενώ καθημερινά ξεβράζονται πτώματα στις παραλίες των χωρών της Μεσογείου . Οι οικολογικές καταστροφές σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη καθώς και οι επιδημίες ή οι πανδημίες που εξαπλώνονται με ταχύτητα, οι μεταλλαγμένοι σπόροι και οι μεταλλαγμένες τροφές ολοένα αυξάνονται παραμερίζοντας τις παραδοσιακές καλλιέργειες και  ρομπότ αεροπλάνα (drones) σκορπίζουν τον θάνατο από μακριά. 

Μέσα σε αυτό το διεθνές περιβάλλον τώρα, σε μια χώρα του νεο-Ευρωπαϊκού νότου, με ιδιάζουσα γεωπολιτική θέση, που έχει φτάσει στο χείλος της οικονομικής καταστροφής από τις ασυνείδητες, διαπλεκόμενες και διεφθαρμένες ενέργειες των κυβερνήσεων που είχαν στα χέρια τους την τύχη του λαου επί μια τριακονταετία, σε μια χώρα καταχρεωμένη,  με έναν κρατικό μηχανισμό υπο κατάρρευση, επιβάλλεται από τους συνεταίρους Ευρωπαίους και άλλους δανειστές μια συμφωνία – φέρουσα μάλιστα το ενδυμα της «βοηθειας» - που προσχηματικά τουλάχιστον θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας της χώρας αλλά και την σταδιακή επιστροφή των χρεωστούμενων που όλο και αυξάνονται. Συγχρόνως θα εξυπηρετήσει πολλά και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα προσφιλή στους δανειστές, τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς. Ο λαός της χώρας δοκιμάζεται σκληρά επί  5 χρόνια συνεχούς ύφεσης και λιτότητας . Οι άνθρωποι βλέπουν τις δουλειές τους να χάνονται, τις επιχειρήσεις  τους να κλείνουν, τα παιδιά τους να πεινάνε στο σχολείο, τα φάρμακα να μην επαρκούν στα νοσοκομεία, τους μισθούς και τις συντάξεις να κόβονται.

Στηνονται στους δρόμους συσσίτια και δομές αλληλεγγύης αλλά ο κοινωνικός ιστός έχει αρχίσει να διασπάται, η οργή γίνεται ασυγκράτητη, οι μεγάλες πολεις καιγόνται  καθημερινά από αυτοσχέδιες βόμβες και προβοκατόρικες ενέργειες σκοτεινών δυνάμεων, οι οδομαχίες του λαού με την αστυνομία και η βιαιη καταστολή οδηγουν ακόμα και σε θανατηφόρα περιστατικά. Τα μαγαζιά κλεινουν ενώ στις κατεβασμένες σιδεριές,στις σπασμένες βιτρίνες, στα καμένα κτίρια και στα γκράφιτι στους τοίχους  αποτυπώνεται η ζοφερή εικόνα της κρίσης. Ομάδες νεοναζί πλημμυρίζουν καθημερινά τις γειτονιές των πόλεων σκορπώντας τον φόβο και τον τρόμο στους οικονομικούς μετανάστες που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης στις παρυφές της πόλης, στους άστεγους, στους ομοφυλόφιλους ή στους αριστερούς. 

Η τρίτη κατά σειρά «μνημονιακή» κυβέρνηση πέφτει και η ελπίδα πια συγκεντρώνεται στην προοπτική της  νέας, δυναμικής και αγωνιστικής κυβέρνησης που εκλέγεται για να φέρει τα πάνω κάτω. Ομως και εκείνη μετά από ένα εντυπωσιακό και διαφορετικό ξεκίνημα επιστρέφει μεταλλαγμένη από τις επτάμηνες  διαπραγματεύσεις με τους δανειστές έχοντας υπογραψει μια νέα σκληρή συμφωνία μαζί τους. Η κοινωνία πάλλεται.  Ο κόσμος διχάζεται, η σταθερότητα απειλείται. Τα σενάρια συνομωσίας πληθαίνουν. Αλλοι λένε ότι απείλησαν την νεα αριστερή κυβέρνηση οι εταίροι, αλλοι ότι συνθηκολόγησαν ανευ όρων, αλλοι ότι οι δανειστές χρησιμοποιησαν μεθόδους ειδικές για να κάμψουν την αντίσταση της κυβέρνησης, αλλοι, πιο ευφάνταστοι, ότι απήγαγαν τον πρωθυπουργό και τον αντικατέστησαν με σωσία ή του έκαναν λοβοτομή.

Η κυβέρνηση διασπάται και ξαναεκλέγεται έχοντας απαλλαγεί από εκείνους που κατηγορήθηκαν για την διάσπαση. Ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος και τα κόμματα που μέσα από τη διαπλοκή και τη διαφθορά οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό της χάλι κουνάνε το δάχτυλο επικριτικά ενώ τα δικά τους εγκληματικά λάθη ξεχνιούνται και θάβονται καθημερινά βαθύτερα. Η κατάθλιψη γενικεύεται ενώ το σκηνικό αίφνης αλλάζει εντελώς. Τώρα πια όλα είναι σαν παγωμένα γιατί κανείς δεν ελπίζει, κανείς δεν ονειρεύεται. Ολοι νιωθουν ηττημένοι, ποδοπατημένοι, και φοβισμένοι για το μέλλον. Οι ανθρωποι κυκλοφορούν στους δρόμους σκυφτοί και σκυθρωποί. Στα πάρκα, στις πλατείες, στις παραλίες, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες φτάνουν αποκαμωμένοι έχοντας διαφύγει όπως ελπίζουν από έναν εφιάλτη αλλά συχνά βρίσκονται αντιμέτωποι με τα τείχη που υψώνει – εκτός ελαχιστων εξαιρέσεων – η μεταμορφωμένη και μεταλλαγμένη Ευρώπη. Μια βουβαμάρα απλώνεται στην χώρα ενώ τα σύννεφα μιας αδιόρατης απειλής εξαπλώνονται. Όμως κανείς πια δεν διαμαρτύρεται γιατί έχει πιστέψει  με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι αυτό θα ήταν ανούσιο και αδιέξοδο.

Νιώθει δεμένος χειροπόδαρα με αόρατα αλλά πανίσχυρα δεσμά και αντιλαμβάνεται ότι τίποτα γύρω του δεν είναι πια όπως το ήξερε ή όπως το είχε ονειρευτεί. Όταν στερήσεις από κάποιον την ελπίδα είναι σαν να του στερείς κάτι απόλυτα ζωτικό για να μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει ... Να υπάρχει και να ζει σε έναν κόσμο δίκαιο, ισότιμο, ειρηνικό και οχι να περιφέρεται σαν σκιά στην σύγχρονη εκδοχή του δυστοπικου κόσμου ενός Οργουελ ή ενος Καφκα».

Το περιεχόμενο της ιστορίας αυτής  βασίζεται μεν σε αληθινά γεγονότα αλλά είναι αποκύημα της καλπάζουσας φαντασίας της γράφουσας και ουδεμίαν σχέση έχει με υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα...

Κούρεμα χρέους 200 δισ. ευρώ «βλέπει» η Deutsche Bank

Με τους δανειστές να κλιμακώνουν τις πιέσεις και να στέλνουν τελεσίγραφα προς την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και την ελληνική πλευρά να προσπαθεί να ανταπεξέλθει στα σκληρά μνημονιακά προαπαιτούμενα, προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους, το Βερολίνο ανοίγει τον διάλογο του… κουρέματος.

Αναπόφευκτο θεωρούν οι αναλυτές της Deutsche Bank ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους έως το τέλος του έτους, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της Bild, που επικαλείται απόρρητο έγγραφο του οργανισμού. Όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα, επικαλούμενη το εσωτερικό απόρρητο έγγραφο της Deutsche Bank το οποίο έχει στη διάθεσή της, το κούρεμα του χρέους πρέπει να είναι της τάξεως των 200 δισ. ευρώ.

«Το κούρεμα χρέους για την Αθήνα θα έρθει και θα είναι ακριβό», γράφει η Bild. Το έγγραφο της γερμανικής τράπεζας φέρεται να αναφέρει ότι «βάσει εσωτερικών υπολογισμών της τράπεζας, οι οικονομολόγοι της Deutsche Bank εκτιμούν ότι θα πρέπει να χαριστούν στην Ελλάδα ως το τέλος του έτους περίπου 200 δισ. ευρώ χρέους». Το ποσό αυτό επιμερίζεται σε περίπου 700 ευρώ για κάθε κάτοικο της Ευρωζώνης.

«Ως το τέλος του έτους το χρέος της Ελλάδας θα φθάσει περίπου τα 340 δισεκατομμύρια, δηλαδή το 200% του ελληνικού ΑΕΠ, ενώ θα είναι 140% περισσότερο από ό,τι επιτρέπουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες και σημαντικά περισσότερο από ό,τι μπορεί η χώρα να αποπληρώσει στο μέλλον», συνεχίζει το δημοσίευμα και υποστηρίζει ότι κανένας οικονομολόγος δεν πιστεύει πλέον ότι η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώσει το «βουνό χρέους» με τις δικές της δυνάμεις.

Όπως δηλώνει στη Bild ο Λούντερ Γκέρκεν, επικεφαλής του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής (CEP), «η οικονομία της Ελλάδας είναι κατεστραμμένη... Ένα κούρεμα χρέους είναι οικονομικά αναπόφευκτο».

Η γερμανική λαϊκίστικη εφημερίδα που κατά καιρούς έχει καταφερθεί με σκληρά λόγια κατά της Ελλάδας, σημειώνει πάντως ότι το αν θα φτάσουμε πράγματι σε ένα κούρεμα χρέους αποτελεί λιγότερο οικονομική και περισσότερο πολιτική απόφαση και αναφέρει ότι αυτή η απόφαση θα ληφθεί στο τέλος του έτους, μετά από διαβουλεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές.

Πηγή

Η ανεργία σαπίζει την Ευρώπη

γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου

«Η Ευρώπη σαπίζει». Η φράση πηγαινοερχόταν στο τραπέζι των δημοσιογράφων που κάλυπταν την πρόσφατη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες.

Οι συνάδελφοι αναφέρονταν στα εφιαλτικά νούμερα της ανεργίας που αντιμετωπίζει η γηραιά ήπειρος, αλλά και στις στρατιές των εξαθλιωμένων εργαζομένων.

Λίγο αργότερα, στην ημερίδα της ευρωομάδας της Αριστεράς που διοργάνωσε η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα, ο πρόεδρος της Επιτροπής Απασχόλησης & Κοινωνικών Υποθέσεων ήταν ακόμα πιο παραστατικός.

«Ενας καρκίνος απλώνεται με ταχείς ρυθμούς στην Ευρώπη», είπε ο Τhomas Handelμιλώντας για τα 23,5 εκατομμύρια των συμπολιτών μας που παλεύουν με την ανεργία, αφού η εργασία, τα δικαιώματα των εργαζομένων και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι πια τα αποπαίδια της ενωμένης Ευρώπης που ομνύει, σχεδόν εν χορώ, στη δρακόντεια λιτότητα και τη σταθερότητα της οικονομίας.

«Το κύριο πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός αρπακτικού χαρακτήρα, καθώς οι θεσμοί καταλαμβάνονται από μεγάλους πολυεθνικούς και οικονομικούς ομίλους», υποστήριξε ο Fernando Luengo Escalonilla, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης.

«Μια απλή οικονομική άνθηση δεν λύνει τα προβλήματα καθώς η όποια ανάπτυξη θα είναι ευάλωτη. Στη σημερινή Ευρώπη υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις οικονομιών και μια εξωφρενική υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού».

Ο ευρωπαϊκός Νότος είναι πολύ μακριά από τα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ευρώπης, ωστόσο το πείραμα που εφαρμόζεται εδώ ίσως να προοιωνίζεται το όχι πολύ μακρινό μέλλον και για τους άλλους εργαζομένους της ηπείρου μας. Ακούγοντας τον Πορτογάλο Pedro Emanuel Coelho Araujo, διδάκτορα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Coimbra, είναι σαν να ακούμε έναν Ελληνα ερευνητή:

Η μεγαλύτερη πληγή αυτή τη στιγμή είναι η επισφαλής εργασία. Η ανεργία είναι σε υψηλά επίπεδα κι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπινου δυναμικού υψηλά καταρτισμένου απασχολείται σε θέσεις ημιαπασχόλησης.

Οι ταξικές ανισότητες

dreamstime

Οπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Πορτογαλία όλο το βάρος της κρίσης μετακυλίστηκε στους ανέργους και τους συνταξιούχους, οι ταξικές ανισότητες εντείνονται και το κοινωνικό κράτος καταρρέει εις το όνομα της εξυπηρέτησης του χρέους.

O José Luìs Albuquerque, ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Κρίσης στην Πορτογαλία, αναφέρθηκε εκτενώς στο κοινωνικό κόστος που προκαλούν τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και οι χειρισμοί της τρόικας στη χώρα του:

➥ Στην Πορτογαλία το 60% των ανέργων έχασαν το επίδομά τους, οι οικογένειες που έχουν και τους δύο γονείς άνεργους επιβιώνουν με 360 ευρώ τον μήνα, 400.000 οικογένειες και 60.000 παιδιά έχασαν οικογενειακά επιδόματα, ενώ κόπηκε και το συμπληρωματικό επίδομα των ηλικιωμένων.

Σε μια ιδιαίτερη και κρίσιμη πτυχή της εσωτερικής υποτίμησης που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα αναφέρθηκε ο Σάββας Ρομπόλης.

Ο ομότιμος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ανέλυσε πώς η αλλαγή του συνταξιοδοτικού συστήματος θα προκαλέσει σύγκρουση γενεών, αλλά και γιατί όσοι γεννηθήκαμε μετά το 1970 θα είμαστε οι πρώτοι που θα υποστούν τη ραγδαία μετάλλαξη της Ευρώπης:

Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης τα τελευταία 6 χρόνια προκάλεσε ανεργία 25,2% (ή 1.200.000 ανέργους), μείωση του ΑΕΠ κατά 25%. Οι συντάξεις μειώθηκαν κατά 45% και η τρόικα, με την αποδοχή των ελληνικών κυβερνήσεων, επέβαλε τη μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 10 δισ. €, με το επιχείρημα να παραμείνουν στο σύστημα για τη χρηματοδότηση των συντάξεων μέχρι το 2020. Ομως το σύστημα σήμερα είναι ελλειμματικό γιατί αυτό το ποσόν διατέθηκε για την αποπληρωμή του χρέους.

Το 2035 είναι το έτος που θα συντελεστεί στην Ελλάδα η σύγκρουση των γενεών: όσοι γεννήθηκαν μετά το 1970 και πρέπει να συνταξιοδοτηθούν το 2035 θα λάβουν ως σύνταξη ποσό πολλαπλάσια λιγότερο των εισφορών που κατέβαλαν στον εργασιακό τους βίο. Το γεγονός αυτό ανατρέπει την αρχή της αναλογικότητας, την αρχή της ισότητας και της αλληλεγγύης.

Αποτελεί υποκρισία για το μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι τα 2/3 της τρόικας είναι ευρωπαϊκοί οργανισμοί. Στο τρίτο Μνημόνιο οι δανειστές προτείνουν να φύγουμε από το σύστημα Βίσμαρκ και να πάμε σε ιδιωτικό συνταξιοδοτικό σχήμα.

Από τη μια, δηλαδή, θα υπάρχει μια βασική σύνταξη 300-350 € που θα καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός και από την άλλη, ατομικές μερίδες του κάθε ασφαλισμένου (ατομικός λογαριασμός). Εάν ο ασφαλισμένος έχει 35 χρόνια ασφάλισης, θα μπορεί με τη βασική σύνταξη να πάρει 1.000 €. Εάν όμως είναι άνεργος ή αδήλωτος-ανασφάλιστος, τότε βασική και αναλογική σύνταξη δεν θα ξεπερνούν τα 600 €. Αυτό το σύστημα εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ. Στην Ευρώπη εφαρμόζεται μόνο στις Βαλτικές Χώρες.

Στη δεκαετία του ’80 η Ευρώπη ξεκινά σταδιακά τη μεταστροφή που εκτυλίσσεται ιλιγγιωδώς τα τελευταία χρόνια, όπως εξηγεί ο καθηγητής Οικονομικών της Εργασίας στο Πάντειο, Απόστολος Δεδουσόπουλος:

Από τη δεκαετία του ’80 η Λευκή Βίβλος λειτούργησε ως αντιστάθμισμα του Χάρτη Ευρωπαϊκών Δικαιωμάτων του 1989. Η ενοποίηση που προωθείται είναι προς την κατεύθυνση της υποβάθμισης του κοινωνικού μοντέλου στα χαμηλά επίπεδα.

Η κοινωνική πολιτική της Ε.Ε. προσομοιάζει με τις πολιτικές των αεροπορικών εταιρειών, που ενώ χορηγούσαν ένα γεύμα τριών πιάτων, κατέληξαν να δίνουν ένα σακουλάκι φιστίκια. Σήμερα η κοινωνική πολιτική της Ευρώπης είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Η πολιτική των επενδύσεων υπέρ των χωρών του κέντρου διέλυσε την περιφέρεια. Η δημιουργική καταστροφή για την Ελλάδα είναι σκέτη καταστροφή, χωρίς καμία δημιουργία.

Η αρχή του τέλους για τον κόσμο της εργασίας ήταν το 2013 για την Isabel Ortiz, διευθύντρια στο Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας:

Δύο εκθέσεις εκπονήθηκαν από το ΔΝΤ το 2013 και το 2014. Εκεί προτάθηκαν μεταρρυθμίσεις που αποτέλεσαν την αρχή για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Και αυτές οι πρακτικές στηρίζονται πλήρως και από τον ΟΟΣΑ και την Κομισιόν. Το «Επενδυτικό Σχέδιο για την Ευρώπη» διευκολύνει χώρες σαν τις Γερμανία, Γαλλία και Μ. Βρετανία να απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος (50%) εις βάρος των περιφερειακών χωρών.

Η προοδευτική απάντηση

dreamstime

Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που αναπτύχθηκε με παραδοσιακούς πυλώνες την υψηλή απασχόληση και τα δικαιώματα των εργαζομένων, καταρρέει καθημερινά, παράγοντας εκατομμύρια ανέργων κι εξαθλιωμένων εργαζομένων.

Η γηραιά ήπειρος σαρώνεται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, εκούσια κι ακούσια, όπως συμβαίνει στον Νότο. Πώς επιχειρεί να απαντήσει η προοδευτική Ευρώπη σε όλα αυτά;

«Ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και παύση της λιτότητας», προτείνει ο Joachim Schuster από την Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών:

Η Ε.Ε. οφείλει να αποτρέψει την επανάληψη φαινομένων μεγάλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής όπως το σκάνδαλο LuxLeaks. Κι οφείλει να επανεξετάσει το σύστημα της ευρωζώνης, όπου είμαστε ένα ενιαίο νομισματικό σύστημα, αλλά το χρέος είναι ξεχωριστό για κάθε χώρα. Eίναι επιτακτική η ανάγκη για μια κοινή ευρωπαϊκή διαχείριση του χρέους.

«Ελάχιστες κοινωνικές προδιαγραφές», προτείνει η ευρωβουλευτής των Πρασίνων,Terry Reintke:

Χρειαζόμαστε δείκτες σταθεροποίησης, όπως ο ελάχιστος μισθός, ώστε να μην μπορούν οι επενδυτές και οι εργοδότες να αφαιρέσουν εργασιακά δικαιώματα. Κι είναι επιτακτική ανάγκη πια για ένα ευρωπαϊκό ταμείο ασφάλισης και ανεργίας.

Ιδιαίτερη σημασία είχε η παρέμβαση της Ελληνίδας αναπληρώτριας υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, αφού η Ρ. Αντωνοπούλουεκπροσωπεί μια αριστερή κυβέρνηση που σύρεται λόγω Μνημονίου σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές υπό ευρωπαϊκή εποπτεία.

Και παρ’ όλο που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. σύρθηκε στο τρίτο Μνημόνιο, η Ελληνίδα υπουργός δεν διστάζει να παραδεχτεί πως:

Η εργασία οφείλει να είναι το κέντρο των οικονομικών μας πολιτικών κι όχι να εξαντλείται σε κοινωνικά προγράμματα μείωσης της φτώχειας.

Οταν ισχυριζόμαστε ότι η αύξηση των μισθών θα μειώσει την ανταγωνιστικότητα των χωρών και δίνουμε κατευθυντήριες γραμμές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ξεχνάμε την άλλη πλευρά της ιστορίας κι αυτό τεκμηριώνεται από πρόσφατες μελέτες στην Αγγλία.

Αν υπήρχε συντονισμός για αυξήσεις μισθών της τάξης του 0,5-1,5% στην Ε.Ε., σε δύο χρόνια θα δημιουργούνταν 11.000.000 θέσεις απασχόλησης, δηλαδή θα μειώναμε την ανεργία στο 50%. Αυτό όμως δεν μπορεί να το πετύχει κάθε χώρα από μόνη της. Μια δίκαιη κατανομή ενισχύει τη ζήτηση όχι μόνο σε μια χώρα, αλλά σε πολλές συγχρόνως, εφόσον το 50% των εμπορικών συναλλαγών της Ε.Ε. λαμβάνει χώρα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

«Κάνουμε το αντίθετο από αυτό που πρέπει», ομολόγησε η κ. Αντωνοπούλου: «Η προφανής απάντηση είναι αύξηση μισθών και αύξηση της απασχόλησης. Αντί γι’ αυτό, απορρυθμίζουμε τις αγορές εργασίας και επιτρέπουμε πολιτικές όπως το ελάχιστο εισόδημα για να καλύψουμε τρύπες. Ο τίτλος του υπουργείου που ανέλαβα μιλάει για την καταπολέμηση της ανεργίας.

»Δεν είναι όμως απόλυτα σωστός, γιατί κανένα υπουργείο ή υπουργός από μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία. Χρειάζεται ανάπτυξη και στην κοινωνική οικονομία και στον δημόσιο τομέα. Θα πρέπει να στηρίξουμε τον άνεργο μέχρι να βρει μια σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει τον άνεργο σαν να φταίει, σαν να είναι δικό του λάθος η ανεργία».

Αγορές, εργαζόμενοι και Αριστερά

Η Ευρώπη έχει ξεχάσει ήδη από την εποχή Σρέντερ τον όρο «εργασία» και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν κι έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια τον -ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες- όρο «απασχόληση».

Τώρα η νέα της απάντηση στη φτώχεια και την ανεργία έχει το όνομα «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα».

Τι έχει απομείνει από το κάποτε αξιοζήλευτο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο; Και πώς προσέρχεται η Αριστερά σ’ αυτή την πάλη μεταξύ αγορών κι εργαζομένων;

Κώστας Δημουλάς, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο-Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και συνεργάτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ:

Για την ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί να είναι περιεχόμενο του επιζητούμενου κοινωνικού μοντέλου το “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα”. Σταθερό ζήτημα πάλης για την Αριστερά είναι ο βασικός μισθός και η αύξησή του. Για τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Σκοτία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο) τέθηκε το ζήτημα του βασικού μισθού για την προστασία του πληθυσμού που εργάζεται σε επισφαλείς θέσεις εργασίας.

Η Ε.Ε. εισηγείται “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα” στα επίπεδα της απόλυτης φτώχειας. Ταυτόχρονα, ενώ επιδεικνύει απόλυτη ανελαστικότητα στην οικονομική πολιτική, είναι εξαιρετικά ελαστική στα θέματα απασχόλησης και εργασιακών σχέσεων. Πώς νομιμοποιείται η Αριστερά να θεωρεί δεδομένη τη σταθερότητα των συνθηκών, όταν αυτές προβλέπουν μόνο το 0,96% των πόρων του προϋπολογισμού να διατίθεται για κοινωνικές πολιτικές; Πώς θα λειτουργήσουν τα προγράμματα απασχόλησης όταν οι δαπάνες μειώνονται; Μόνο με αναδιανομή μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική συνοχή και σύγκλιση.

Χρήστος Παπαθεοδώρου, καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικών, Πολιτικών & Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Θράκης:

Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο είναι ρητορεία χωρίς περιεχόμενο. Οι θέσεις της Αριστεράς σήμερα θυμίζουν τις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας πριν από 20 χρόνια. Με ποιους πόρους θα ασκηθεί κοινωνική πολιτική; Το ευρώ και η αρχιτεκτονική του είναι ένα μονεταριστικό εργαλείο που μοναδικό σκοπό έχει να ελέγξει τον πληθωρισμό.

Η ευρωπαϊκή πολιτική συγκροτείται στο πλαίσιο ενός σκληρού νεοφιλελεύθερου μοντέλου που απαγορεύει την κοινωνική συνοχή. Στην Ελλάδα σήμερα μια αριστερή κυβέρνηση ασκεί συντηρητική πολιτική. Η φτώχεια το 2010 ήταν στο 20% και πήγε στο 48%. Ενας στους δύο πολίτες ζει σε συνθήκες που ζούσε το 18% πριν από 2 χρόνια. Οι πιο συντηρητικές θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας επεδίωκαν την αύξηση της κατανάλωσης.

Οι γκρίζες ζώνες της ενημέρωσης...

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Τι ακριβώς συνέβη με τις συζητήσεις που είχε ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόβσκις, με Έλληνες υπουργούς; Η απάντηση δεν είναι μια αλλά περισσότερες, παρότι αφορά το ίδιο θέμα. Σύμφωνα με μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν την κυβέρνηση, αυτό που έχει σημασία από αυτές τις συναντήσεις είναι η φράση του κ.Ντομπρόβσκις ότι «η συνεργασία Ελλάδας-δανειστών είναι σε σωστή πορεία». Άλλα μέσα ενημέρωσης που δεν φημίζονται για τη συμπάθειά τους προς την κυβέρνηση, είχαν διαφορετική εκτίμηση και πρόταξαν τη «σκληρή στάση που κράτησε ο αντιπρόεδρος  της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις επαφές του με υπουργούς της κυβέρνησης».

         

Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Υπάρχουν εκατοντάδες ανάλογα και πιο ειδικού βάρους φαινόμενα στην καθημερινή ειδησεογραφία, όπου γίνεται φανερό πως ο πολίτης-τηλεθεατής, αναγνώστης ή ακροατής δεν μαθαίνει μια αλήθεια, αλλά πολύ περισσότερες ανάλογα με την πολιτική ή κομματική στόχευση πολλών ΜΜΕ. Το αποτέλεσμα της πολύχρονης αυτής πραγματικότητας, την οποία ακολουθούν τα ΜΜΕ και η οποία δεν ξεχωρίζει την είδηση από το σχόλιο, έχει αρχίσει και φαίνεται .

Τα ΜΜΕ στην πλειονότητά τους έχουν χάσει μεγάλο βαθμό αξιοπιστίας, ενώ και η οικονομική κατάρρευση πολλών από αυτά δεν είναι άσχετη από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν. Προτάσσοντας τα γεγονότα όχι με τις αναγκαίες δόσεις αντικειμενικότητας, αλλά προβάλλοντας τα γεγονότα μέσα από τον δικό τους παραμορφωτικό φακό.

         

Αν το θέμα αφορούσε αποκλειστικά τα Μέσα, μάλλον θα είχε και περιορισμένο ενδιαφέρον. Αφορά ωστόσο ολόκληρη την κοινωνία, αφού από αυτά ενημερώνεται και παράλληλα διαμορφώνει γνώμη και άποψη, οι οποίες στη συνέχεια «μεταφράζονται» σε συγκεκριμένη ψήφο. Αφορά, δηλαδή, την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας. Τα Μέσα δεν -θα έπρεπε να-είναι αμιγώς εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην πολιτική μας συμπεριφορά. Άρα, έχουν παρεμβατικό ρόλο στην ίδια την δημοκρατία.

        

Αφορμή για όλα αυτά, η δημοσιοποίηση μιας έρευνας από το τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν είδε το φως της δημοσιότητας από πολλά Μέσα και αυτό ήταν αναμενόμενο. Τα αποτελέσματά της έρευνας δεν έβγαλαν κάτι για τα οποία τα ΜΜΕ θα πρέπει να είναι υπερήφανα. Σύμφωνα με αυτήν, στη διάκριση της είδησης από το σχόλιο, το 74,4 % των εφημερίδων δεν τηρούν επαρκώς τον συγκεκριμένο κανόνα (της διάκρισης), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους τηλεοπτικούς σταθμούς φτάνει στο 68,6%.

        

Τι μας δείχνουν τα αποτελέσματα αυτά; Πως πολλά Μέσα, αποφεύγουν να παραθέσουν την είδηση ως έχει, ώστε ο πολίτης να αποκτήσει την πρωταρχική πληροφορία και να την επεξεργαστεί ανάλογα με τους δικούς του αξιακούς κανόνες και παραμέτρους. Την περιπλέκουν με τη δική τους οπτική (πίσω από την οποία υπάρχει σκοπιμότητα) και έτσι εύκολα μπορεί κάποιος να μιλήσει για παραπληροφόρηση, αφού ο πολίτης θα μάθει για μια διαφορετική «αλήθεια». Συμβαίνει το παράδοξο δηλαδή, οι αλήθειες ακόμα και για αντικειμενικά γεγονότα να είναι περισσότερες από μια.

            

Προσπαθώντας να γράψω αυτό το κομμάτι, άκουσα από δύο διαφορετικά τηλεοπτικά κανάλια τα δελτία ειδήσεων. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη στις Βρυξέλλες στη Συνάντηση Κορυφής για τους πρόσφυγες.

Πέτυχε πράγματι η κυβέρνηση αυτά που είπε ο Τσίπρας και σχεδόν υιοθέτησε ένα κανάλι; Ή μήπως η συμφωνία είναι γεμάτη «γκρίζες ζώνες» όπως είπε ένα άλλο;

Μπράβο ρε Καραμέρο…!

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Από την εμπειρία μου στην πολιτική επικοινωνία για ένα πράγμα είμαι απόλυτα βέβαιος. Πως η πολιτική είναι ένα «μυστήριο τραίνο», χωρίς τακτικά δρομολόγια κι όσοι έχουν πολιτικές φιλοδοξίες πρέπει να είναι και έτοιμοι να ανέβουν όταν περάσει από μπροστά τους, διότι αν χάσουν την ευκαιρία, τότε  το τραίνο μπορεί να μην ξαναπεράσει και ποτέ. Γι αυτό και σε πολλούς με τους οποίους συνεργάστηκα έλεγα πάντα πως θα πρέπει να ανησυχούν λιγότερο για την ατάκα των 30 δευτερολέπτων και περισσότερο για την οργανωτική τους ετοιμότητα. Πλην όμως, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι φυγόπονο, έχει πάντα μια ροπή στα βολικά και τα εύκολα οπότε είναι συνήθως … απροετοίμαστο για οτιδήποτε κι αν συμβεί.

Χαίρομαι κάθε φορά που αυτόν τον κανόνα, τον επιβεβαιώνουν φωτεινές εξαιρέσεις. Και τέτοια είναι η περίπτωση του Γιώργου Καραμέρου. Τον μάθαμε όλοι σαν τηλεοπτικό δημοσιογράφο αλλά στη θέση του Αντιπεριφερειάρχη Βορείου Τομέα Αττικής,  αποδεικνύεται πως εξελίσσεται σε έναν σοβαρό πολιτικό manager, από αυτούς που πραγματικά έχει ανάγκη αυτή η χώρα. Και βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με το γεγονός πως ο Καραμέρος γνωρίζει από την τηλεοπτική του εμπειρία πως ο χρόνος είναι το παν και πως αν δεν δώσει σημασία στη σωστή προετοιμασία όταν θα έρθει η ώρα του “thestageisyours” το πιθανότερο είναι να τα κάνεις … μούσκεμα. Όπως έχει συμβεί με πάρα πολλούς που βρέθηκαν στην αντίστοιχη θέση.

Τα βόρεια προάστια πέρασαν με μικρές πληγές τον Αρμαγεδδώνα της κακοκαιρίας που σάρωσε Δυτική Αθήνα και Ύδρα αλλά  οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ της Αυτοδιοίκησης ξέρουν ότι ο Καραμέρος από τα μέσα Αυγούστου τραβολογούσε τους εργολάβους μέσα στη ζέστη για να κόβουν  καλάμια και να μαζεύουν  μπάζα από τα ρέματα των βορείων προαστίων ερχόμενος σε αντιπαράθεση ακόμα και συντρόφους του,  στους «Οικολόγους Πράσινους» που ανήκει πολιτικά. Αποκορύφωμα όταν κόντρα στο Δασαρχείο ανέβηκε στην Πεντέλη και φρόντισε να καθαριστούν 9 μικρά φράγματα που είχαν να καθαριστούν από εποχής υπουργίας Βάσως Παπανδρέου.  Έτσι  »κρατήθηκαν  τα νερά ψηλά» αλλιώς θα είχαν φτάσει στο Χαλάνδρι.

Πληροφορούμαι όμως πως τα πάει καλά και σε άλλους τομείς. Για όσους παρακολουθούν τη  διαχείριση των αποβλήτων γνωρίζουν πως ο Καραμέρος κατάφερε  μέχρι το τέλος του Νοεμβρίου  να έχει τελειώσει τον σχεδιασμό αλλά και την χωροθέτηση των τοπικών κέντρων ανακύκλωσης στους Δήμους, βρίσκοντας τρόπο συνεννόησης και με τους «γαλάζιους»  Δημάρχους.

Επίσης έχει γίνει σχεδόν ανέκδοτο το γεγονός πως ο Καραμέρος σε κάθε σύσκεψη ρωτά τους υπηρεσιακούς της Περιφέρειας  για το «τι θα γίνει με το ένα εκατομμύριο ευρώ που βάλαμε με τη Δούρου για έργο στον Ποδονίφτη και την οδό Κόδρου στο Χαλάνδρι εκεί στην Κηφισίας στις σημαίες του Κοκκώνη, που πνίγονται εδώ και σαράντα χρόνια» αλλά τα γέλια κοπήκανε όταν πριν λίγες εβδομάδες έπεσαν κεφάλια για τα διαφημιστικά μπάνερ και την κακή  κατάσταση των δρόμων σε Κηφισίας και Μεσογείων.

Οι πυροσβέστες στο κέντρο επιχειρήσεων πολιτικής προστασίας δίπλα στην Ριζάρειο σχολή στο Χαλάνδρι ξέρουν ότι μόλις ο ουρανός σκοτεινιάσει στα βόρεια προάστια θα σκάσει μύτη ο Αντιπεριφερειάρχης  με τον ασύρματο στο χέρι. Ε, πως αλλιώς; Από την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου πίνοντας φρέντο;

Και όσοι βιάζονται να τον ταυτίσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ καλό ήταν να θυμίσουμε πως ήταν και παρέμεινε στους Οικολόγους Πράσινους την ώρα που πολύς κόσμος  «μπούκαρε» κομψά ή άκομψα, από τις «πόρτες» κι από τα «παράθυρα» στον  ΣΥΡΙΖΑ. Ο Καραμέρος περιορίστηκε στην απλή φιλία με την γενιά των σαραντάρηδων που «κυβερνούν τον ΣΥΡΙΖΑ και την χώρα» αυτόν τον καιρό, κρατώντας αν θέλετε και κάποιες «αποστάσεις ασφαλείας».

Ο Καραμέρος επιδεικνύει αρετές που σκιαγραφούν έναν ικανό, σύγχρονο πολιτικό manager. Κι επειδή έχουμε μεγάλη έλλειψη, εκτιμώ  πως αυτές οι αρετές δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητες. Μπροστά μπορούμε να πάμε μόνο με ανθρώπους που ξέρουν να κοιτάζουν μπροστά και όχι διαρκώς πίσω από την πλάτη τους.

Ντομπρόβσκις: Όσο πιο πιστά τηρήσει η Ελλάδα το πρόγραμμα τόσο γρηγορότερα θα έρθει η ανάπτυξη

Στο Μέγαρο Μαξίμου υποδέχθηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις.

Ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βάλντις Ντομπρόβσκις, μετά την συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου, έστειλε μήνυμα ότι όσο πιο πιστά τηρήσει η Ελλάδα το πρόγραμμα, τόσο γρηγορότερα θα έρθει η ανάπτυξη. Παράλληλα, σημείωσε ότι θα δοθεί και ένα θετικό σήμα στον ελληνικό λαό αλλά και στους επενδυτές.

Ο κ. Ντομπρόβσκις χαρακτήρισε τη συνάντηση «ιδιαίτερα θετική και εποικοδομητική». Όπως είπε, με τον κ. Τσίπρα συζήτησε την χρηματοδότηση της χώρας από τον ESM, την επιτάχυνση της απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων και την τεχνική βοήθεια προς την χώρα για την υλοποίηση του προγράμματος. Σχετικά με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν είπε ότι πρέπει να γίνει μετά την πρώτη αξιολόγηση, ως τις 15 Νοεμβρίου, και πάντως οπωσδήποτε πριν το τέλος του έτους.

Υπογράμμισε ότι έλαβε την ξεκάθαρη δέσμευση του Πρωθυπουργού για πιστή τήρηση των δεσμεύσεων. Ο κ. Ντομπρόβσκις σημείωσε ότι συζήτησε και το προσφυγικό με τον πρωθυπουργό, καθώς και την επίπτωσή του στους κρατικούς προϋπολογισμούς, αναφέροντας τέλος την συμφωνία για την εκταμίευση έκτακτης βοήθειας ύψους 5,9 εκατ. ευρώ.

Κύκλοι της κυβέρνησης έκαναν λόγο για θετικό και φιλικό κλίμα στο οποίο διεξήχθη η συνάντηση, προσθέτοντας, ότι συζητήθηκαν θέματα, όπως τα «κόκκινα δάνεια», η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το ασφαλιστικό και η αγορά εργασίας.

Σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους, ο Πρωθυπουργός επισήμανε καταρχήν ότι η Ελλάδα σηκώνει πολύ βάρος σε σχέση με το προσφυγικό και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό και από την ΕΕ και από τους θεσμούς.
Ο κ. Τσίπρας εξέφρασε την αναγκαιότητα πολιτικής σταθερότητας για την εφαρμογή του προγράμματος, σημειώνοντας ότι ορισμένα μέτρα, όπως τα «κόκκινα δάνεια», πλήττουν την κοινωνική συνοχή και επιβαρύνουν τις αντοχές της κοινωνίας.

Οι ίδιοι κύκλοι τονίζουν ότι ο κ. Ντομπρόβσκις από την πλευρά του είπε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν δογματισμοί και εξέφρασε την πεποίθησή του για την δυνατότητα εξεύρεσης κοινού τόπου μεταξύ Ελλάδας και θεσμών.

Πηγή

Κομισιόν: Έξτρα χρηματοδότηση 5,9 εκατ. ευρώ στην Ελλάδα για το προσφυγικό

Η Κομισιόν ενέκρινε την εκταμίευση 5,9 εκατ. ευρώ προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, στον απόηχο της «μίνι» Συνόδου Κορυφής που έλαβε χώρα την Κυριακή.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τονίζει πως η πρόσθετη χρηματοδότηση θα βοηθήσει την Ελλάδα στην εφαρμογή των αποφάσεων για τη δημιουργία των hot spots, ενώ θα καλύψει πλήρως τα έξοδα μεταφοράς τουλάχιστον 60.000 ατόμων από τα νησιά του Αιγαίου στην ηπειρωτική χώρα.

Η συμπληρωματική βοήθεια περιορίζεται αυστηρά στα πρόσωπα που έχουν υποστεί τον δέοντα έλεγχο ασφαλείας και των οποίων έχουν ληφθεί τα δακτυλικά αποτυπώματα στα νησιά, πριν από την περαιτέρω μεταφορά τους στην ηπειρωτική Ελλάδα. Στόχος είναι να αποκλειστεί ότι η χρηματοδότηση της Ε.Ε. θα χρησιμοποιείται για παράτυπες δευτερογενείς μετακινήσεις.

Ο Επίτροπος Μετανάστευσης, Δημήτρης Αβραμόπουλος, χαιρέτησε την απόφαση της Κομισιόν και εξέφρασε την ικανοποίησή του. «Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι, στο πλαίσιο της εφαρμογής της έννοιας του "κομβικού σημείου" και των πρόσφατα συμφωνηθέντων προγραμμάτων μετεγκατάστασης, θα διαθέτουν περισσότερα από 5,9 εκατ. ευρώ στις ελληνικές αρχές για να υποστηριχτεί η αντιμετώπιση της καθημερινής άφιξης μεγάλου αριθμού προσώπων που χρήζουν διεθνούς προστασίας», σημείωσε ο κ. Αβραμόπουλος.

Αυτή η επείγουσα βοήθεια, κατέληξε ο Έλληνας Επίτροπος, θα επιτρέψει στις αρχές να καλύψουν το κόστος μεταφοράς σημαντικού αριθμού των εν λόγω προσώπων από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου σε κέντρα υποδοχής στην ηπειρωτική Ελλάδα, εφόσον έχουν καταχωριστεί σωστά, και έχουν ληφθεί τα δακτυλικά τους αποτυπώματα.

Πηγή

Παραγωγική ανασυγκρότηση ή τεχνοκρατικός αυταρχισμός;

γράφει η Ελένη Προκοπίου*

Η σημερινή κυβέρνηση καλείται να οδηγήσει τη χώρα σε παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη, μέσα στις συνθήκες ενός τεχνοκρατικού καπιταλισμού, όπως εκφράζεται από την νεοφιλελεύθερη θεωρία της αγοράς - την πλήρη απελευθέρωση δηλαδή των φυσικών μηχανισμών της αγοράς, (τιμών, μισθών, κερδών) υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού των επιχειρήσεων –και συνοδεύεται από τον περιορισμό της παρέμβασης του κράτους στην οικονομία.

Συνέπεια του οικονομικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής είναι ο σταδιακά αυξανόμενος περιορισμός και η «ιδιωτικοποίηση» του κράτους, που σε συνδυασμό με την έλλειψη κρατικής νομισματικής πολιτικής πλήττουν θανάσιμα όχι μόνο τον ρυθμιστικό χαρακτήρα του κράτους, αλλά και τον ίδιο τον κοινωνικό χαρακτήρα του, αφού η οικονομική πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων και ιδιωτικοποιήσεων λειτουργεί με σκοπό την ενίσχυση των δικαιωμάτων των επενδυτών και της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας, σε βάρος των πολύπαθων «κοινωνικών δικαιωμάτων», όπως είναι το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία κλπ. αλλά και το κατεξοχήν κοινωνικό δικαίωμα σε ένα «δίκαιο μισθό».

Εδώ ανακύπτει το επόμενο ερώτημα: πως θα μπορούσε ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα να οδηγήσει στην οικονομική ανάπτυξη την ελληνική οικονομία; Όπως γνωρίζουμε, η άντληση οικονομικής βοήθειας από τους εταίρους δεν έχει σχέση με την οικονομική ανάπτυξη, διότι το μεγαλύτερο μέρος της πηγαίνει στους τόκους και το χρέος προς τους δανειστές. Αλλά όταν η πρωτοβουλία στις επενδύσεις αφήνεται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και το κέρδος, αυτές στρέφονται σε επικερδείς τομείς όπως το εμπόριο (εξαγωγικό και ειδών πολυτελείας κυρίως) και σε τομείς που ευνοούν την κερδοσκοπία.

Αυτές οι επενδύσεις κεφαλαίων όμως δεν είναι αναπτυξιακές, διότι τα κεφάλαια αυτά δεν χρησιμοποιούνται σε βιομηχανικές επενδύσεις, που είναι ο πραγματικά δυναμικός παράγοντας της σύγχρονης οικονομικής ανάπτυξης και τα κέρδη τους δεν επανεπενδύονται, αλλά επιστρέφουν στις χώρες προέλευσής τους.

Για να υπάρξει όμως ανάπτυξη απαιτείται ένας σοβαρός όγκος κρατικών επενδύσεων και ένας δημόσιος τομέας εθνικοποιημένων βιομηχανιών και υπηρεσιών, που να στηρίζουν τη χρηματοδότηση των επενδύσεων και την επέκτασή τους. Χωρίς μέτρα οικονομικού σχεδιασμού δεν μπορεί να δοθεί ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη. Η ανάπτυξη άλλωστε εξαρτάται από το πώς θα χρησιμοποιηθεί το πλεόνασμα, δηλαδή από την επανεπένδυσή του.

Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με την πρωτοβουλία ιδιωτών, με στρατό ανέργων, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, πτώση του κατώτατου μισθού, ανασφάλιστη εργασία, οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών, επαχθή φορολόγηση ακινήτων και εισοδημάτων. Αλλιώς θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: ανάπτυξη για ποιόν;

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την κάθετη αύξηση του πληθυσμού, λόγω της αθρόας εγκατάστασης μεταναστών στη χώρα μας, που αυξάνει έτι περαιτέρω τον στρατό των μισθωτών εργατών και της ανεργίας, έχουμε ως συνέπεια την περαιτέρω μείωση των μισθών σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Στην παρούσα συγκυρία, πληρούνται οι δύο βασικές προϋποθέσεις που καθιστούν τη χώρα μας πλήρως υπανάπτυκτη, δηλαδή ανεπάρκεια κεφαλαίου και μεγάλο πλεόνασμα εργατικού δυναμικού, το οποίο γίνεται όλο και μεγαλύτερο με την αύξηση της μεταναστευτικής ροής.

Η αποδυνάμωση λοιπόν του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους και των θεσμών ελέγχου των δυνάμεων της αγοράς, οδηγεί στην εξάλειψη του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα, παρά τα όσα διατείνεται η κυβέρνηση, αλλά και στην απόσυρση του κράτους από τους περισσότερους τομείς της μέχρι τώρα δικαιοδοσίας του, με αποτέλεσμα αρχικά την συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η παρουσίαση των οικονομικών αξιών ως αναπότρεπτων, η υποταγή δηλαδή του κράτους στις αξίες της οικονομίας, η ενσωμάτωση των κρατικών λειτουργιών σε μια «πραγματιστική» εκσυγχρονισμένη  δεοντολογία της θεωρίας κόστους- οφέλους, που δημιουργεί τεράστιο χάσμα μεταξύ οικονομίας και κοινωνικής πραγματικότητας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική προώθησης και υλοποίησης των επενδύσεων είναι προϊόν υποταγής στον καθαυτό οικονομικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, ο οποίος υπάγει τα πάντα σε μια λογιστική θεώρηση κόστους/κέρδους, με την γενικευμένη ιδιωτικοποίηση δημοσίων υπηρεσιών και τη μείωση των δημοσίων δαπανών, συνιστά το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του αυταρχικού τεχνοκρατισμού, με το οποίο επιδιώκει να συμφιλιωθεί η κυβέρνηση, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις της.

Το είδος αυτό διακυβέρνησης, που εμφανίζει την οικονομική θεώρηση ως αναγκαιότητα, ως πεπρωμένο, στο οποίο πρέπει να υποταχθούν τα πάντα, ακυρώνοντας την πολιτική διάσταση της κοινωνίας, δημιουργεί χάσμα ανάμεσα στην τεχνοκρατική κοινωνία και την δημοκρατία.

Η ρήξη ανάμεσα στην οικονομική μοιρολατρία και την δημοκρατική διακυβέρνηση είναι από καιρό έκδηλη στις ίδιες τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, μέσω των οποίων έγινε δυνατή η σταδιακή εξουδετέρωση όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων, ομάδων ή ατόμων, εντός του κοινοβουλίου και οδήγησε στην πλήρη νέκρωση της εθνικής αντιπροσωπείας, στην πλήρη υποταγή της στην εκτελεστική εξουσία.

Συνεπώς ανακύπτει με ένταση και το αίτημα νομιμοποίησης της πολιτικής τάξης απέναντι στην επίφαση ομοφωνίας ή πλειοψηφίας των αποφάσεων, διότι η δημοκρατική διακυβέρνηση δεν συνίσταται μόνον στην θέσπιση και εφαρμογή διαδικαστικών κανόνων, αλλά θεμελιώνεται στον κανόνα δικαιοσύνης, είναι δηλαδή στενά συνυφασμένη με το αίτημα δικαιοσύνης.

Η κυβέρνηση δεν θα πρέπει λοιπόν να ξεχνάει αυτό που ο ίδιος ο Άνταμ Σμιθ, πατέρας του οικονομικού φιλελευθερισμού, επεσήμανε, στον Πλούτο των Εθνών (βιβλίο 1, κεφ.11) : «Το συμφέρον των επιχειρηματιών σε οποιοδήποτε κλάδο του εμπορίου, είναι πάντα διαφορετικό, ακόμη και αντίθετο από το κοινό συμφέρον…το συμφέρον τους δεν είναι ποτέ ακριβώς το ίδιο με αυτό της κοινωνίας…έχουν συμφέρον να εξαπατούν την κοινωνία».

*Η Ελένη Προκοπίου είναι διδάκτωρ της Φιλοσοφίας του Δικαίου και συγγραφέας

10 εκατομμύρια ζητά με αγωγή ο Γιαννακόπουλος από τον Καμμένο

Σε “δικαστικό πόλεμο” εξελίσσεται η σύγκρουση του ΥΕΘΑ Πάνου Καμμένου με τον επιχειρηματία Δημήτρη Γιαννακόπουλο.  Δια της δικαστικής οδού θα κινηθεί εναντίον του Πάνου Καμμένου, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Με γραπτή του δήλωση, ο κ. Γιαννακόπουλος έκανε γνωστό ότι κατέθεσε αγωγή εναντίον του για τις συκοφαντικές δηλώσεις προς το πρόσωπό του στη Βουλή, διεκδικώντας 10 εκατομμύρια ευρώ. Παράλληλα, ζήτησε και την άρση της βουλευτικής του ασυλίας. Αναλυτικά η δήλωση: “Μετά τις συκοφαντικές δηλώσεις σχετικά με το πρόσωπό μου από τον Καμμένο στη Βουλή, προχωρώ σε κατάθεση αγωγής εναντίον του, ως οφείλω, προκειμένου να υπερασπιστώ την προσωπικότητα, την τιμή και υπόληψή μου. Το ποσό το οποίο θα ζητήσω θα ανέρχεται στα 10 εκατομμύρια ευρώ. Όχι για να γίνω πλουσιότερος αλλά για να εξαλειφθεί η δυνατότητα τόσο στον ίδιο τον Καμμένο όσο και στον οποιονδήποτε άλλο, να μετατρέπει το βήμα της Βουλής σε βήμα συκοφαντίας. Προχωρώ σ’ αυτή την ενέργεια ακριβώς επειδή πρέπει να γίνει συνείδηση στον εναγόμενο ότι δεν είναι δυνατό να πετά λάσπη στον ανεμιστήρα, να εκστομίζει βαρύτατες ύβρεις και συκοφαντίες και να μένει στο απυρόβλητο. Ελπίζω ότι για την αντίστοιχη ποινική διαδικασία η Βουλή των Ελλήνων θα άρει τη βουλευτική ασυλία του Καμμένου καθώς προτίθεμαι να υποβάλλω και σχετική μήνυση. Η Δικαιοσύνη πλέον θα αποφανθεί εάν στην προκειμένη περίπτωση “εν τη προαιρέσει η μοχθηρία και το αδικείν”, όπως είχε πει ο Αριστοτέλης…”.

 

Τηλεοπτικές κυβερνήσεις

γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, αφού υπηρέτησε εντίμως τα κρατικά και τα δήθεν ιδιωτικά κανάλια, τα οποία διοικούσαν ανέκαθεν οι υπουργοί επικρατείας των εκάστοτε κυβερνήσεων, τώρα αποκαλεί τον Παππά καναλάρχη, επειδή λέει έχει την αρμοδιότητα της προκήρυξης των αδειών! Και ποιος έπρεπε να την έχει;

Την αρμοδιότητα, κατά τον Σταύρο, έπρεπε να την έχει άλλος, μια ανεξάρτητη αρχή, η οποία θα ενεργούσε ουδέτερα, σε κενό αέρος, θα ήταν οι αδέκαστοι Έλληνες, στους οποίους δεν θα τηλεφωνούσαν οι καναλάρχες, διότι θα είχαν το κινητό τους κλειστό. Και έτσι θα περιορίζαμε την κρατική παρέμβαση και θα δίναμε τις κρατικές αρμοδιότητες από ανεξάρτητες αρχές, που ουσιαστικά θα καταργούσαν το κράτος. Ούτε ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να έχει σκεφτεί τόσο απλή διαδικασία κατάργησης του κράτους. Αντί να γράφει χιλιάδες σελίδες επί σελίδων, θα αρκούσε να σκεφτεί το απλό: δίνεις την διακυβέρνηση σε ανεξάρτητους πολίτες και τέρμα το αστικό κράτος. Μαραζώνει και χάνεται.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όχι. Η ιστορία άλλα μας λέει. Υπάρχουν δύο φάσεις στην ιστορία της μεταπολίτευσης: οι κυβερνήσεις των παροχών και οι κυβερνήσεις των καναλιών. Οι πρώτες ήταν οι κυβερνήσεις του Ανδρέα, που διατηρούσαν την εξουσία τους με παροχές και έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και οι δεύτερες ήταν οι μετα-παπανδρεϊκές κυβερνήσεις μετά το 1990, που σχηματίζονταν μέσω του τηλεοπτικού ελέγχου της κοινής γνώμης, από την «ιδιωτική» τηλεόραση.

Η ιστορία είναι γνωστή και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε λεπτομερώς. Η διαπλοκή κράτους και κεφαλαίου στην Ελλάδα ― μια ιστορία πολύ παλιά, που ανάγεται στην εποχή της ύστερης τουρκοκρατίας ― καθόρισε και την φύση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ελεύθερη τυπικά, αλλά κατ’ ουσίαν ελεγχόμενη από το κράτος. Διότι οι ιδιοκτήτες των καναλιών ήταν συνήθως προμηθευτές του δημοσίου, οπότε ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν στις κυβερνήσεις. Από την άλλη, οι κυβερνήσεις τους χάριζαν φόρους, δάνεια και συχνότητες και έτσι το σύστημα λειτουργούσε άψογα, μετατρέποντας την ιδιωτική τηλεόραση σε κρατική. Αντί να έχουμε κρατική τηλεόραση με δύο κανάλια, είχαμε κρατική τηλεόραση με 7 κανάλια.

Ουσιαστικά δηλαδή, ο υπουργός επικρατείας ήταν ο μοναδικός καναλάρχης, σε συνερασία με τους άλλους καναλάρχες που συνεργάζονταν με την κυβέρνηση. Και το σύστημα δούλευε άψογα, διαφημίζοντας άλλοτε τον σημιτικό εκσυγχρονισμό των κονδυλίων της Ζήμενς και άλλοτε τον μεταμοντέρνο συμμετοχικό Γιώργο.

Η δουλειά στράβωσε με την χρεωκοπία της Ελλάδας το 2010. Για δύο λόγους. Πρώτον, οι δουλειές έπεσαν έξω, οι κρατικές προμήθειες μειώθηκαν, τα διαφημιστικά έσοδα μειώθηκαν. Και όπου υπάρχει φτώχεια, υπάρχει γκρίνια. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Δεύτερον, οι πελάτες άρχισαν να υποψιάζονται πρώτα τα κανάλια και τις ειδήσεις τους και μετά τα έκλεισαν. Διότι, όταν η κυβέρνηση σου ρίχνει το εισόδημα, τότε δεν ακούς τις ανοησίες του Μπάμπη, απλώς προσέχεις το πορτοφόλι σου. Οπότε τα κανάλια έχασαν οριστικά τη δύναμή τους.

Και όχι μόνον αυτό. Απαξιώθηκαν πλήρως. Σήμερα, όποιον υποστηρίζουν τα κανάλια χάνει. Όποιος βγαίνει στον αέρα χάνει. Και έτσι η περίφημη δήθεν ιδιωτική τηλεόραση, που ήταν απολύτως κρατική και ελεγχόμενη, δεν είχε πια δύναμη. Παράδειγμα ο Σταύρος. Τον εμφάνισαν ως τον νέο Τρικούπη και οδεύει σταθερά προς το μέρος του Γουλιμή. Για το λόγο αυτό διαμαρτύρεται, ο ίδιος και τα άλλα ορφανά του Σημίτη, που τα βλέπουμε να περιδιαβαίνουν στον Σκάι και το Mega.

Ολόκληρη η Υπουργική απόφαση για τα νέα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης

Στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεων δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα η υπουργική απόφαση με την οποία καθορίζονται τα νέα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Τα νέα όρια αφορά τους ασφαλισμένους όλων των φορέων, συμπεριλαμβανομένης και της Τράπεζας της Ελλάδος, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να θεμελιώσουν δικαίωμα πλήρους ή μειωμένης σύνταξης έως τις 18 Αυγούστου.

Αναλυτικά, πως θα αυξηθούν σταδιακά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, έως την 1.1.2022

Ολόκληρη η υπουργική απόφαση

Πηγή 

Γκάφα Φίλη: Φτωχός είναι ο πρωθυπουργός; Είναι εύπορος και προνομιούχος

Σειρά από γκάφες κάνει ο Νίκος Φίλης, ειδικά ως υπουργός Παιδείας. Μετά τις «πενταροδεκάρες» για το ΦΠΑ στα ιδιωτικά, ο υπουργός Παιδείας χαρακτήρισε εύπορο και προνομιούχο τον πρωθυπουργό γιατί στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο.

Συγκεκριμένα ο κ.Φίλης μιλώντας στο REAL FM και τον Νίκο Στραβελάκη σχετικά με το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας στέλνει τα παιδιά του στο ιδιωτικό, είπε:

«Φτωχός είναι; Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι εύπορος; Τι ερώτηση είναι αυτή που μου κάνετε. Με μία έννοια είναι στους προνομιούχους οικονομικά. Έχει εισόδημα 70-80.000 ευρώ τον χρόνο. Δουλεύει και η γυναίκα του». 

Μετά ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο «Υπάρχουν και φορολογούμενοι που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι. Τα μετράνε ευρώ-ευρώ» και απάντησε «Ένας που έχει 60.000 και 70.000 εισόδημα τον χρόνο, δεν είναι φτωχός. Δίνει 7.000, 10.000-17.000 ευρώ τον χρόνο στα ιδιωτικά. Δεν απαντάω στο πρόβλημα που έχει μια εύπορη οικογένεια. Δουλειά του υπουργού δεν είναι να μπαίνει σε οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Δουλειά του είναι να διασφαλίσει το κατά το δυνατόν αξιόπιστο σχολείο για όλα τα παιδιά». 

 «Δεν υπάρχουν προνομιούχοι και μη προνομιούχοι»

Ο Νίκος Φίλης δήλωσε ότι την μεγάλη πλειοψηφία ενδιαφέρει η δημόσια ευθύνη, καθώς και ότι είναι υπόθεση της κάθε οικογένειας που θέλει να στέλνει το παιδί της στο ιδιωτικό σχολείο, να πληρώνει και το κόστος. Μάλιστα, συνέστησε στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών να μοιραστούν το κόστος με τους γονείς. «Να μην συμπεριφέρονται σαν να έχουν μαγαζί σούπερ μάρκετ», είπε χαρακτηριστικά.

«Δεν υπάρχουν προνομιούχοι και μη προνομιούχοι, όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι», είπε ο κ.Φίλης

Εν συνεχεία ρωτήθηκε για την φράση του με τις «πενταροδεκάρες» αν το μετανιώνει για να απαντήσει «Ήταν σχήμα λόγου οι πενταροδεκάρες. Δεν μιλάμε με κασέτα αλλά με αυθορμητισμό».

Πηγή 

«Βόμβα» Κατρούγκαλου: Νέα εισφορά στα εισοδήματα για να αντιμετωπιστεί το ασφαλιστικό

Ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιβληθεί νέα εισφορά στα εισοδήματα προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ασφαλιστικό άφησε ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος μετά την συνάντησή του με τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόφσκις.

Ο κ. Κατρούγκαλος είπε πως ενημέρωσε τον κ. Ντομπρόφσκις ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει προτείνει στο θέμα των συντάξεων «μια συνολική αναθεώρηση του συστήματος που θα ικανοποιεί ως γενικό ισοδύναμο όλες τις επιμέρους δεσμεύσεις» που έχουν αναληφθεί από την Αθήνα. Κάπου εκεί έριξε τη... βόμβα ζητώντας από τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν «να εξετάσει το ενδεχόμενο ο δημοσιονομικός στόχος να μην επιτευχθεί κυρίως με μείωση συντάξεων, αλλά με εισαγωγή ενδεχομένως άλλων πόρων στο σύστημα».

Οπως είπε οι δύο πλευρές δεν κατέληξαν, απλώς «τέθηκαν ως ζητήματα που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη μέχρι να κατατεθεί το νομοσχέδιο στα τέλη Νοεμβρίου».

Η αγορά εργασίας, το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και το προσφυγικό ήταν τα κύρια θέματα στην ατζέντα της συνάντησης που είχε ο υπουργός Εργασίας με τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν.

Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο κ. Κατρούγκαλος, διεμήνυσε στον κ. Ντομπρόβσκις ότι ως προς τις εργασιακές σχέσεις «θα πρέπει να επιστρέψουμε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, μετά την απορρύθμιση που βιώνουμε την τελευταία 5ετία». Συμφώνησαν δε να δημιουργηθεί μία επιτροπή απασχόλησης που θα επιτηρεί τις διαπραγματεύσεις».

Από την πλευρά του, ο κ. Ντομπρόβσκις χαρακτήρισε «πάρα πολύ καλή και παραγωγική» τη συζήτηση με τον Γιώργο Κατρούγκαλο, σημειώνοντας ότι «επεκτάθηκε σε πολλούς τομείς, όπως στις μετραρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό ώστε να εξασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του, στην αγορά εργασίας και στο κατώτατο εισόδημα».

Παράλληλα, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν συνέδεσε την ανακεφαλαιοποίηση με την αξιολόγηση, τονίζοντας ότι δεν γίνεται να προχωρήσει νωρίτερα το θέμα των τραπεζών, που σημαίνει ότι εάν αξιολόγηση και ανακεφαλαιοποίηση δεν κλείσουν πριν το τέλος του έτους, κινδυνεύουν με «κούρεμα» οι καταθέσεις.

Σοφότεροι δεν γίναμε ούτε για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και τα θέματα κοινωνικής πρόνοιας. Σύμφωνα με τον υπ. Εργασίας επισήμανε στον κ. Ντομπρόβσκις τα προβλήματα που υπάρχουν σε επίπεδο χρηματοδότησης και ζήτησε να εξασφαλιστεί για όλους αποτελεσματική βοήθεια.

Ο Γ. Κατρούγκαλος χαρακτήρισε ως «πρόκληση για τις ελληνικές αρχές» το προσφυγικό, ενώ αποκάλυψε ότι θα δοθούν επιπλέον 5,9 εκατ. ευρώ επιδότηση για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που συνεπάγεται.

Τέλος ο υπ. Εργασίας τόνισε πως «θα παραμείνουμε σε συνεχή επαφή γιατί και οι δύο πλευρές θέλουμε να τελειώσει γρήγορα αυτή η διαπραγμάτευση» καθώς η αξιολόγηση θα πρέπει να κλείσει σε εύλογο χρονικό διάστημα για «να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας».

Πηγή 

Του Αγίου Δημητρίου το γαλάζιο ανάγνωσμα

Επί μακεδονικού εδάφους και... υπό τη σκέπη του Αγίου Δημητρίου μεταφέρεται σήμερα το σήριαλ του γαλάζιου πολέμου, με τρεις εκ των 4 διεκδικητών της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας να δίνουν το παρών στη Θεσσαλονίκη για τον εορτασμό του πολιούχου της πόλης.

Η άνοδος Βαγγέλη Μεϊμαράκη, Αδωνι Γεωργιάδη και Απόστολου Τζιτζικώστα στον βορρά συντελείται εν μέσω του εκρηκτικού κλίματος που διαμορφώθηκε (για μια ακόμη φορά) μετά τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Μαδρίτη και με νέο κεφάλαιο των εμφύλιων εχθροπραξιών τη γενική επίθεση Τζιτζικώστα σχεδόν κατά πάντων.

Ο περιφερειάρχης κεντρικής Μακεδονίας και υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ επέλεξε να ανοίξει ταυτόχρονα σκληρά μέτωπα όχι μόνον με τον αντίπαλό του και νυν πρόεδρο Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αλλά και με τη Ντόρα Μπακογιάννη και με τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.

Στα στρατόπεδα των έτερων υποψηφίων η «φουλ επίθεση» του Απόστολου Τζιτζικώστα αποδίδεται στις δημοσκοπήσεις και στο ευρύ προβάδισμα που εμφανίζεται να έχει απέναντί του ο Βαγγέλης Μεϊμαράκη - κύκλοι του περιφερειάρχη, ωστόσο, απαντούν ότι αφ΄ενός οι δημοσκοπήσεις είναι «αμφισβητήσιμες γιατί το εκλογικό σώμα παραμένει άγνωστο» και αφ΄ετέρου σημειώνουν ότι «ο Απόστολος Τζιτζικώστας έχει προβάδισμα στους απογοητευμένους παλιούς ψηφοφόρους της ΝΔ».

Ανεξαρτήτως αφετηρίας πάντως, οι επιθέσεις έχουν προκαλέσει οργή τόσο στη Συγγρού, όσο και στα επιτελεία της Ντόρας Μπακογιάννη και του Αντώνη Σαμαρά. Σύμφωνα με πληροφορίες, μάλιστα, ο πρώην πρωθυπουργός έχει δεχθεί εισηγήσεις να ζητήσει ευθέως από βουλευτές του περιβάλλοντός του που έχουν ταχθεί δημόσια υπέρ της υποψηφιότητας Τζιτζικώστα να αποσύρουν τη στήριξή τους προς τον περιφερειάρχη. Ανάμεσα στους βουλευτές επιρροής Σαμαρά που έχουν ταχθεί υπέρ του Απόστολου Τζιτζικώστα είναι η Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου, ο Κώστας Σκρέκας, ο Σίμος Κεδίκογλου κ.ά.

Από την πλευρά τους, συνεργάτες της Ντόρας Μπακογιάννη αντέδρασαν έντονα στη δήλωση Τζιτζικώστα ότι η υποψηφιότητά της για αντιπρόεδρος του ΕΛΚ ήταν προϊόν «συμφωνίας πίσω από κλειστές πόρτες». «Η διγλωσσία και η υποκρισία δεν έχουν καμία σχέση με το νέο. Είναι πιο παλιό και από το παλιό», τόνιζαν προσθέτοντας: «Δεν φέρνουμε το νέο αν προσπαθούμε να διαγράψουμε την ιστορία της ΝΔ».

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης επιλέγει άλλη τακτική και δεν απαντά στις βολές του αντιπάλου του, το κλίμα όμως στη Συγγρού είναι πλέον τουλάχιστον ψυχροπολεμικό. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι, κατά τις πληροφορίες, οι συνεργάτες του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και του γραμματέα του κόμματος Ανδρέα Παπαμιμίκου δεν ανταλλάσσουν ούτε... καλημέρα μεταξύ τους.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης χρεώνει στον Ανδρέα Παπαμιμίκο αντιθεσμική - λόγω της θέσης του ως γραμματέα - στήριξη στον Απόστολο Τζιτζικώστα, όλο αυτό το κλίμα ωστόσο ωθεί πολλά στελέχη της ΝΔ να θέτουν το ερώτημα πώς και ποιοί θα μπορούν να συμβιώσουν εντός του κόμματος την επόμενη ημέρα της προεδρικής εκλογής.

Οι φόβοι ακόμη και για ενδεχόμενη διάσπαση επανέρχονται στο προσκήνιο, ο Νικήτας Κακλαμάνης μιλώντας το πρωί στον Real FM  προειδοποίησε με αυστηρό ύφος όλους τους υποψηφίους «να προσέξουν πολύ» και στελέχη της καραμανλικής πτέρυγας υπενθυμίζουν ότι ο Κώστας Καραμανλής δεν θα διστάσει να παρέμβει εάν χρειαστεί υπέρ της ενότητας του κόμματος. Έως τότε, το γαλάζιο ανάγνωσμα υπόσχεται απλώς νέες περιπέτειες....

Πηγή