Οταν τα ΜΜΕ αποφάσιζαν ότι ο Τσαλικίδης αυτοκτόνησε

γράφει η Άντα Ψαρρά

Η υπόθεση της διερεύνησης του «αιφνίδιου» θανάτου του Κώστα Τσαλικίδη απασχολεί -μέσω Ε.Ε.- και πάλι τη Δικαιοσύνη. Μια υπόθεση που ξεκίνησε λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ενώ οι αποδείξεις και τα στοιχεία για τα ύποπτα λογισμικά βοούσαν, έγινε το καθετί προκειμένου να μπει τελικά στο αρχείο.

Ήταν Φεβρουάριος του 2010 όταν η τότε κυβέρνηση δίστασε να προχωρήσει σε εξεταστική eπιτροπή για τη διερεύνηση του θανάτου Τσαλικίδη. Μετά από σχετικές παροτρύνσεις του Απόστολου Κακλαμάνη, ο πρόεδρος της Επιτροπής Μιλτιάδης Παπαϊωάννου δήλωνε ότι θα διερευνηθεί το ζήτημα εφόσον τελικά προκύψουν επαρκή στοιχεία.

Το πόρισμα της ΕΥΠ δεν παραδόθηκε τότε στη Βουλή, ούτε στην ανεξάρτητη αρχή ΑΔΑΕ με το επιχείρημα του «εθνικού απορρήτου». Ο κ. Παπαϊωάννου ανακοίνωσε ότι η Επιτροπή θα διερευνούσε και τις συνθήκες θανάτου του Κώστα Τσαλικίδη, σε συνδυασμό με την υπόθεση της Vodafone.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής έγινε αμέσως μετά στόχος επιθέσεων από μερίδα των μέσων ενημέρωσης. Πιο χαρακτηριστικό, το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη με τον τίτλο «Αστυνομικό Δελτίο» (Το Βήμα, 28.1.2010).

Ο αρθρογράφος ειρωνευόταν τον κ. Παπαϊωάννου ότι διεκδικεί αρμοδιότητα «αστυνομικού επιθεωρητή» και τον κατακεραύνωνε με ένα ατράνταχτο επιχείρημα: «Ο πρόεδρος της Επιτροπής είναι ήδη πεπεισμένος ότι η αφορμή για την αποκάλυψη της υπόθεσης ήταν ο θάνατος του Τσαλικίδη, ακόμα κι αν οι υποκλοπές είχαν αποκαλυφθεί στην κυβέρνηση περίπου δέκα μήνες προτού αυτοκτονήσει ο δυστυχής υπάλληλος! Υποθέτω ότι ο πρόεδρος έχει ήδη επιδοθεί σε προσωπική διερεύνηση των περιστατικών της αυτοκτονίας, η οποία τον οδήγησε σε διαφορετικά συμπεράσματα από αυτά της Αστυνομίας και της τακτικής Δικαιοσύνης».

Ο ισχυρισμός αυτός ήταν πρωτοφανής. Γιατί βέβαια ήταν πασίγνωστο ότι ο θάνατος του Τσαλικίδη συνέβη στις 9.3.2005 ενώ η πρώτη ενημέρωση της κυβέρνησης έγινε την αμέσως επομένη μέρα, δηλαδή στις 10.3.2005, στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού, όταν ο διευθύνων σύμβουλος της Vodafone Γιώργος Κορωνιάς αποκάλυψε στον κ. Αγγέλου και τον κ. Βουλγαράκη ότι γίνονταν υποκλοπές από το δίκτυο της εταιρείας.

Αρα όχι μόνο δεν είχε ενημερωθεί η κυβέρνηση «δέκα μήνες νωρίτερα», αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο: η κυβέρνηση ενημερώθηκε εσπευσμένα αμέσως μετά τον θάνατο Τσαλικίδη.

Τώρα όλα αυτά φαίνεται ότι αργά ή γρήγορα θα... ξαναφρεσκάρουν τη μνήμη πολλών και ίσως αυτή τη φορά πραγματικά η οικογένεια του φιλότιμου αυτού ανθρώπου που τόσο άδικα χάθηκε μπορέσει να βρει το δίκιο της.    

efsyn.gr

Υποψίες για στραγγαλισμό Τσαλικίδη

Νέα τροπή παίρνει η υπόθεση του θανάτου, το 2005, του Κώστα Τσαλικίδη, στελέχους εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, παραμονές της αποκάλυψης  αποκάλυψης μεγάλου σκανδάλου παρακολούθησης κινητών τηλεφώνων πολλών μελών της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου και του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στο Στρασβούργο, καταδίκασε στις 16 Νοεμβρίου την Ελλάδα, για παραβίαση του άρθρου 2 (Δικαίωμα στη ζωή/έρευνα) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για την υπόθεση του θανάτου του Κ. Τσαλικίδη, εξέλιξη που οδηγεί στο άνοιγμα του φακέλου της υπόθεσης.

Για τη διερεύνηση των αιτιών του θανάτου έγιναν δύο έρευνες: Η πρώτη μεταξύ του 2005-2006 η οποία κατέληξε ότι ο θάνατος προήλθε από απαγχονισμό. Μια συμπληρωματική έρευνα έγινε κατά τη διάρκεια 2012- 2014 που επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα της πρώτης, ήτοι ότι επρόκειτο για αυτοκτονία.

Παρ' όλα αυτά οι δύο από τους τρεις ιατροδικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αιτία του θανάτου δεν είχε εντελώς διασαφηνιστεί.

Οι γονείς του Κώστα Τσαλικίδη, Παναγιώτης και Γεωργία Τσαλικίδη και ο αδελφός του Γιώργος, δεν αποδέχθηκαν τα συμπεράσματα της έρευνας για αυτοκτονία και αντίθετα υποστήριξαν ότι ο θάνατός του ήταν συνδεδεμένος με την ιστορία των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων.

Η οικογένεια Τσαλικίδη προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στις 19 Νοεμβρίου του 2014.

Οι 7 δικαστές του ΕΔΑΔ που εξέτασαν την υπόθεση, μιλούν για «ασυνέπειες» που εντοπίσθηκαν στις εκθέσεις τεχνικής εμπειρογνωμοσύνης που έγιναν ύστερα από αίτημα των προσφυγόντων. Σε αυτές προστίθενται και άλλες ασυνέπειες όπως η έλλειψη αυτοκτονικού κινήτρου που επιβεβαιώνεται από την ψυχιατρική έκθεση.

Συνεπώς το Δικαστήριο κατέληξε ότι η παράλειψη των ελληνικών αρχών να διενεργήσουν επαρκή έρευνα για το θάνατο του Κ. Τσαλικίδη, σημαίνει παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η Ελλάδα θα πρέπει να καταβάλει στους προσφεύγοντες συνολικά 50.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 4.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα..

Σε δηλώσεις του στην Realnews, ο πατέρας σημειώνει: «Χάρηκα πολύ που άκουσα την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εγώ όμως δεν ζητάω λεφτά, ζητάω δικαίωση του παιδιού μου που λείπει από την αγκαλιά μου. Ενα παιδί αξιοπρόσεκτο και αξιοζήλευτο».   

http://tvxs.gr

Ο μοιραίος κ. Τσίπρας

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στη χώρα γνωρίζουν ότι η ελληνική πολιτική κυριαρχείται από κεφαλαιώδη ελλείμματα, κραυγαλέες αντιφάσεις και μοναδικά εξουσιαστικά σύνδρομα.

Η ατελής διαχείριση της μεγάλης οικονομικής κρίσης είναι ενδεικτική και δηλωτική του πολιτικού προβλήματος της χώρας. Και σε αυτό ακριβώς οφείλεται, κατά κοινή παραδοχή, η πολύχρονη παραμονή στο βαθύ τούνελ της ύφεσης και της διαρκούς υποχώρησης.

Η περίπτωση μάλιστα της τρέχουσας διακυβέρνησης είναι προδήλως  η χαρακτηριστικότερη. Ο κ. Τσίπρας ήλθε στην εξουσία κατακεραυνώνοντας τους πάντες και τα πάντα, κυριαρχούμενος από πλήθος αντιμνημονιακών αυταπατών και ψευδαισθήσεων, όπως ο ίδιος ομολόγησε σε μια στιγμή ειλικρίνειας.

Καθοδηγούμενος δε από δήθεν ηρωικές αντιλήψεις επέλεξε πολιτική, συνεργάτες και συμμάχους, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Η πολιτική που επιχείρησε να εφαρμόσει στο πρώτο εξάμηνο του 2015 απεδείχθη απολύτως ανεδαφική, γι' αυτό και αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει εν μιά νυκτί, αδειάζοντας στην κυριολεξία τους βασικότερους των συνεργατών του. Μετέπειτα απηλλάγη από τους διαφωνούντες συνεργάτες προκηρύσσοντας αιφνιδιαστικά εκλογές, αλλά διατήρησε τον ετερόκλητο και σε προφανή ιδεολογική και πολιτική απόσταση σύμμαχό του.

Ταυτόχρονα αποδέχθηκε ένα πρόγραμμα που ούτε ο ίδιος πίστευε ούτε ο σύμμαχός του υπεράσπιζε με θέρμη. Και το κόμμα του επίσης απεχθανόταν την ιδέα να υποστηρίξει την πολιτική που μέχρι χθες καθύβριζε και εμπράκτως εναντιωνόταν.

Παρά ταύτα έζησαν μέρες δόξας και μεγαλείου. Κάποια στιγμή μάλιστα πίστεψαν ότι είναι άτρωτοι, πως αυτοί θα κάνουν ό,τι θέλουν και οι υπόλοιποι θα χορεύουν στον ρυθμό τους.

Γι' αυτό και υπήρξαν αμετροεπείς, εκδικητικοί και ασύδοτοι.

Δεν διανοήθηκαν να επιζητήσουν υποτυπωδώς τη συναίνεση, ούτε καν να συνομιλήσουν στο πλαίσιο ενός πολιτισμένου πολιτικού διαλόγου, όπως τώρα συμβαίνει στη Γερμανία και στις άλλες  προηγμένες και θεσμικά κατοχυρωμένες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.

Ωστόσο καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, που λέει και ο λαός μας.

Με τον καιρό οι αντιφάσεις ανεδείχθησαν, δεν μπορούσαν άλλωστε να κρυφτούν. Εφεραν καθυστερήσεις, γέννησαν αμφιβολίες, προκάλεσαν αναστολές, ακυρώσεις και απογοητεύσεις μεγάλες. Και μαζί βεβαίως φανέρωσαν την ιδιοτέλεια των προσώπων και των συμμάχων τις πομπές.

Η φθορά είναι φανερή πλέον διά γυμνού οφθαλμού. Και η αντιστροφή των τάσεων σχεδόν απίθανη.

Ο Πρωθυπουργός είναι δέσμιος πια των επιλογών του και βεβαίως των συμμάχων του. Είναι δεμένος μαζί τους, δεν μπορεί να τους αρνηθεί και δεν έχει εναλλακτικές.

Τις αναζητεί βεβαίως, αλλά δεν τις βρίσκει γιατί έκοψε τις γέφυρες με την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη στην προσπάθειά του να την ενσωματώσει και να την απορροφήσει. Τώρα που εκείνη αναγεννήθηκε προφανώς δεν θα τείνει χείρα βοηθείας στον διώκτη της.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής για τον κ. Τσίπρα. Θα ακολουθήσει την κακή του μοίρα, που ίδιος προπαρασκεύασε.

Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κρίση του λαού. Τα διεθνή βραβεία, είτε σθένους είτε ευελιξίας, που απολαμβάνει ουδένα έσωσαν. 

Ας είναι βέβαιος ότι ο ελληνικός λαός δεν θα είναι επιεικής μαζί του. Γιατί απλούστατα τον περιφρόνησε, τον αγνόησε και θέλησε να τον παραπλανήσει. 

tovima.gr

 

  

Η νεότερη των κυνικών σχολή…

Του Γιάννη Παντελάκη

Η νεότερη των κυνικών σχολή-που καμία σχέση δεν έχει με μια από τις μακροβιότερες σχολές της αρχαιότητας του Αντισθένη – έχει χαρακτηριστικά πολιτικών συμπεριφορών που ακολουθούνται χρόνια τώρα στη χώρα. Και έχει ενισχυθεί ιδιαίτερα από την σημερινή εξουσία , η οποία χρησιμοποιεί τον κυνισμό ως κατ εξοχήν τρόπο άσκησης πολιτικής. Στη σχολή αυτή, ένας πρωθυπουργός που μετέτρεψε την επιλογή των πολλών σε επιλογή των λιγότερων (δημοψήφισμα) δηλώνει δυο χρόνια μετά, πως "η δημοκρατία αποτελεί εργαλείο της θέλησης των πολλών"! Και ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει με ανάλογες δόσεις κυνισμού πως δεν θα έρθει η ειρήνη στην Υεμένη αν η χώρα μας δεν πουλήσει όπλα σ αυτούς που την βομβαρδίζουν!

Πολλοί, στάθηκαν στην –επαναλαμβανόμενη- γενικότερη άγνοια του Τσίπρα, αυτή τη φορά χαρακτήρισε τη Δημοκρατία, θεσμό. Είναι το λιγότερο, το πρόβλημα που αναδεικνύεται από τη φράση του για την Δημοκρατία που αποτελεί "εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών", είναι το κυρίαρχο πρόβλημα στο λόγο και κατ επέκταση στη σκέψη του. Ο Τσίπρας, αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία σαν κάτι ικανό να υποτάξει διαφορετικές απόψεις που αποτελούν μειοψηφική έκφραση. Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε πως αυτό που είπε αποτελεί ένα τρόπο πολιτικής σκέψης, τον επικαλείται ο πολιτικός που σε μια κορυφαία εκδήλωσης της άποψης της κοινωνίας, ακύρωσε την θέληση της πλειοψηφίας και υιοθέτησε αυτή της μειοψηφίας αρκεί να παραμείνει στην εξουσία.

Κυνισμός ωστόσο, δεν είναι μόνο όταν επιχειρείς να αλλοιώσεις με ωμό τρόπο την πραγματικότητα επειδή αυτό εξυπηρετεί τις επικοινωνιακές ανάγκες σου τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Κυνισμός είναι επίσης, από τη μια να κλείνεις το μάτι στον Κόρμπιν και να τουιτάρεις (για το ακροατήριο σου) πως είσαστε σύμμαχοι στον αγώνα για προοδευτικές αλλαγές προς όφελος των λαών και παράλληλα να καλείς τον ηγέτη του SPD Μάρτιν Σούλτς να βρει ένα τρόπο συνεργασίας με την Μέρκελ! Κυνισμός ακόμα είναι, να υποδύεσαι ακόμα και σήμερα τον αριστερό και να επικαλείσαι την ανάγκη ανατροπής των συσχετισμών δύναμης και παράλληλα να σφιχταγκαλιάζεσαι ολοένα και περισσότερο με τον ακροδεξιό εταίρο τον οποίο είσαι έτοιμος για μια ακόμα φορά να υπερασπιστείς για την δυσώδη υπόθεση πώλησης πολεμικού υλικού.

Αν ο επικεφαλής αυτού του πολιτικού μορφώματος που συκοφαντεί τις έννοιες και προτάγματα της αριστεράς, δεν χάνει καθημερινά ευκαιρίες για να καθιερώνει τον πολιτικό κυνισμό ως mainstream πολιτική συμπεριφορά, μάλλον δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει και ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ όταν δηλώνει πως δεν θα άλλαζε η μοίρα του πολέμου στην Υεμένη αν η χώρα δεν πούλαγε πολεμικό υλικό στη Σαουδική Αραβία. Η πολιτική του στάση, ακυρώνει οποιονδήποτε κώδικα ηθικής ακόμα και εκείνο των συντρόφων του (όπως ο Ν.Φίλης) που ζητάει την ακύρωση της συμφωνίας και για ιδεολογικούς λόγους αλλά και για να μη συμβάλλει στο συνεχιζόμενο δράμα των αμάχων. Κυνισμός είναι να λες κάτι τέτοιο για μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο διόμισυ χρόνια στα οποία έχουν χαθεί χιλιάδες ζωές και στην οποία εξελίσσεται η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση.

Ο κυνισμός ως σχεδόν καθημερινή κυρίαρχη πολιτική έκφραση, αποκτά ιδιαίτερα επικίνδυνα χαρακτηριστικά επειδή εκτός των άλλων στέλνει μηνύματα στην κοινωνία ένα μέρος της οποίας αφενός μεν τα υιοθετεί και προφανώς τα αναπαράγει, αφετέρου ενισχύει επειδή ανάλογες τάσεις που ήδη υπάρχουν μέσα σ αυτή. 

liberal.gr

Καυστικός Μίκης για την υπόθεση της πώλησης όπλων στη Σ.Αραβία

«Η εμπορία πολεμικού υλικού σημαίνει εξαγωγή του Μαύρου Θανάτου» τονίζει ο Μίκης Θεοδωράκης   

Στην υπόθεση της πώλησης αμυντικού υλικού στη Σαουδική Αραβία τοποθετείται με δήλωσή του ο Μίκης Θεοδωράκης.

«Η εμπορία πολεμικού υλικού σημαίνει εξαγωγή του Μαύρου Θανάτου» τονίζει ο Μίκης Θεοδωράκης και προσθέτει: «Είναι μια πράξη που μας στιγματίζει ηθικά ως χώρα και ως λαό».

«Οι οικονομικές συναλλαγές με τη διάθεση όπλων μαζικής καταστροφής καταλήγουν σε εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και επί πλέον είναι αντίθετες με τον ειρηνικό χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η εξωτερική μας πολιτική» επισημαίνει ο κ. Θεοδωράκης καταγγέλλοντας ευθέως την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Σύμφωνα με τον Μίκη Θεοδωράκη, η πώληση όπλων που θα χρησιμοποιηθούν σε πολέμους εναντίον αμάχων συνιστά απεχθή ενέργεια.

«Αποτελούν σήμερα (σσ. εννοεί τις οικονομικές συναλλαγές με τη διάθεση όπλων) την μελανότερη σελίδα για τις Μεγάλες Δυνάμεις που συντηρούν πολεμικές βιομηχανίες και προσπορίζονται τεράστια οικονομικά οφέλη εξάγοντας πόλεμο. Αυτές οι απεχθείς ενέργειες είναι αντίθετες με τις δικές μας παραδόσεις και γι’ αυτό απαράδεκτες και καταδικαστέες» κλείνει η δήλωση που έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης το Σάββατο 25 Νοεμβρίου του 2017.

 Μίκης Θεοδωράκης

 thetoc.gr

Το κλίμα δεν το λογαριάζω...

Του Παντελή  Μπουκάλα

Ε​​να γεγονός δεκαπενθήμερης διάρκειας, μια διάσκεψη για το κλίμα, δεν θα πρέπει να είναι εντελώς ασήμαντο και ανάξιο ενδιαφέροντος. Σημειωτέον, στη διάσκεψη δεν συμμετείχαν αποκλειστικά επιστήμονες, που ο στρυφνός υποτίθεται λόγος τους «δεν είναι για το γυαλί», ούτε αποκλειστικά οικολόγοι, που ο γλυκερός υποτίθεται λόγος τους προκαλεί φρίκη στους σοβαρούς αυτού του κόσμου. Συμμετείχαν και πολιτικοί εκπρόσωποι –υπουργοί, πρωθυπουργοί, καγκελάριοι, πρόεδροι– σχεδόν όλων των χωρών του πλανήτη, πλούσιων και φτωχών, άλλων ψευδαισθησιακά σίγουρων και άλλων τρομαγμένων μπροστά σε όσα τους επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον τους. Τέλος, όχι μόνο τα συμπεράσματα της διάσκεψης, αλλά και οι σκέψεις που αναπτύχθηκαν στη διάρκειά της και οι σχεδιασμοί που συγκρούστηκαν, για τις πηγές ενέργειας, τα ποσοστά των ρύπων, το λιώσιμο των πάγων κτλ., αφορούν και τη δική μας χώρα· τον καθέναν χωριστά και τη ραγισμένη κοινότητα που συναποτελούμε. Το αύριο και το μεθαύριο του πλανήτη μάς περιέχει. Και το 2050, όπως κι αν τον εννοήσουμε τον χρόνο, είναι ήδη τώρα. Θα περιμένουμε να φτάσει κομμάτι κάποιου παγετώνα στη Σαντορίνη ή στη Μύκονο για να το παραδεχτούμε;

Θα πιθανολογούσε, λοιπόν, κανείς ότι θα είχε εκδηλωθεί ευκρινέστερα το ελληνικό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για μια διάσκεψη τόσο σοβαρή. Και ότι οι αναφορές στον Τύπο θα ήταν περισσότερες, εκτενέστερες και ουσιαστικότερες. Οχι μονόστηλα ή δίστηλα που μπαίνουν για να βγει η υποχρέωση και μόνο. Για να μη δοθεί δηλαδή σε κανέναν απαιτητικό ή απλώς αφελή το δικαίωμα της μομφής. Για να μην κάψω ξερά και χλωρά μαζί, να πω ότι αν κάποιος είχε την υπομονή και τον χρόνο να ξεφυλλίζει καθημερινά το σώμα όλων των ελληνικών εφημερίδων, να παρακολουθεί όλα τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και να βυθίζεται σε κάμποσες ιστοσελίδες, ειδικευμένες και μη, θα κατόρθωνε τελικά να ικανοποιήσει έστω μερικώς την επιθυμία του να πληροφορηθεί· υπήρξαν και εμπεριστατωμένες αναφορές. Η γενική εικόνα όμως, αυτή που ετοιμάζεται για να δοθεί στη μαζική κατανάλωση και να διαμορφώσει την επίσης μαζική συνείδηση, ήταν μια εικόνα ισχνού ενδιαφέροντος. Το γεγονός, το σοβαρό γεγονός, αντιμετωπίστηκε περίπου ως μη γενόμενο, κατά την ορολογία του βόλεϊ.

Γιατί αλίμονο αν δεν ήταν σοβαρό γεγονός η 23η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα, που έγινε στη Βόννη από τις 5 έως τις 17 Νοεμβρίου. Αλίμονο αν την προσπεράσουμε με χλευαστική αδιαφορία, σαν να επρόκειτο για κάποιου είδους οικολογικό τουρισμό. Οχι. Οσοι μετείχαν, όφειλαν να σκεφτούν πώς θα πάμε ένα βήμα παραπέρα, με πρακτικές λύσεις πλέον. Οφειλαν να αναζητήσουν και, κυρίως, να προσδιορίσουν επακριβώς τον τρόπο με τον οποίο θα κωδικοποιηθούν σε συγκεκριμένους, δεσμευτικούς κανόνες, και κατά συνέπεια θα αποκρυσταλλωθούν σε σαφή προγράμματα, όσα διακηρυκτικά, ευχολογικά ή συμβολικά περιείχε η Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, του 2015. Μια Συμφωνία από την οποία αποχώρησαν οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, «για το καλό του αμερικανικού λαού». Λες και ο λαός αυτός δεν έχει συμμετάσχει στη φθορά του πλανήτη, πρωταγωνιστικά μάλιστα, ή ότι είναι εφικτό να προστατευτεί μόνον αυτός από τις συνέπειες της οικολογικής απορρύθμισης – σε έναν πλανήτη που παραμένει στρογγυλός, παρά τις παιδαριώδεις δοξασίες των οπαδών της Επίπεδης Γης, στους οποίους δεν είναι απίθανο να συμπεριλαμβάνονται και περιβαλλοντικοί σύμβουλοι της αμερικανικής ηγεσίας.

Τα προεόρτια της διάσκεψης, δεν δικαιούμαστε να έχουμε παράπονο, τις συγκρούσεις δηλαδή ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικούς, τα παρακολουθήσαμε από τα κανάλια μας. Εχουν αποδείξει άλλωστε προ πολλού την έφεσή τους να προβάλλουν σκηνές βίας, μέχρις εξοντώσεως όχι πια των αλληλοδερομένων αλλά των θεατών τους. Εχουν πιστοποιήσει κατ’ επανάληψη την τάση τους να στύβουν οποιοδήποτε γεγονός ώστε να αποσπούν το ζουμί και αυτό και μόνο να παρουσιάζουν: κυνηγητά, κλωτσοπατινάδες, ροπαλιές, μολότοφ, σπασμένες βιτρίνες, καμένα λάστιχα, αναποδογυρισμένοι κάδοι απορριμμάτων. Χωρίς ιδιαίτερη εξηγητική αναφορά σε αιτίες και αφορμές, αφού «η εικόνα μιλάει μόνη της», σύμφωνα με το μοτίβο της οκνηρίας.

Για την καθαυτό γιορτή της Βόννης λοιπόν, για τη διάσκεψη δηλαδή, που δεν αποτόλμησε τελικά τα άκρως αναγκαία και κατεπείγοντα βήματα, το ενδιαφέρον μειώθηκε μέχρι μηδενισμού σχεδόν με την έναρξη των εργασιών της. Λίγα λόγια, μια στο τόσο, κι ας ήταν σφοδρή η αντιπαράθεση ανάμεσα στους υπερασπιστές των ορυκτών καυσίμων (ανάμεσα στους οποίους και η Ελλάδα, αφού έχει την ατυχία να βρίσκεται πολύ μακριά από τη θάλασσα, να μη διαθέτει μερικές ντουζίνες «ανεμόεσσες νήσους» και ανεμοδαρμένα υψώματα, και να μην την ευλογεί ο ήλιος Μάρτη με Νοέμβρη) και στους υποστηρικτές των πράσινων μορφών ενέργειας, στις οποίες φυσικά δεν συγκαταλέγεται η πυρηνική. Βιαστικές, αβαθείς αναφορές, θαρρείς και η Ελλάδα δεν ανήκει στον πλανήτη Γη και δεν μοιράζεται τη μοίρα του, για να ενδώσω στην παρήχηση. Ή θαρρείς και έχει λυμένα όλα τα οικολογικά της προβλήματα, ανταποκρίνεται με τιμιότητα και ευαισθησία στις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις της, το δε κλίμα της παραμένει εύκρατο και υγιεινό.

Το ξέρουμε πια ότι αν ένα γεγονός δεν έχει τις «καουμπόικες» στιγμές του, με τους Ινδιάνους και το ιππικό σε νέες περιπέτειες, δεν κρίνεται άξιο προβολής. Τώρα μάλιστα που τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων κατάντησαν και μονοθεματικά εκτός από μονοφωνικά, δεν περισσεύει χρόνος. Και καλή διάθεση να είχαν λοιπόν οι συντάκτες και επιθυμία να δείξουν κάτι πέρα από τον στενάχωρο κύκλο που ορίζει η ομφαλοσκοπική εμμονή, τίποτε ουσιώδες δεν θα κατόρθωναν. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, και παντελώς αποκαρδιωτικό όσον αφορά τα δημοσιογραφικώς δέοντα, το ότι οι δίαυλοι αδιαφορούν για το ενδεχόμενο να μειώθηκε η πελατεία τους εξαιτίας της κραυγαλέας μονοφωνίας τους, διότι φαίνεται πως έχουν αποφασίσει ότι ο ρόλος τους είναι προπαγανδιστικός, όχι ενημερωτικός. Και η προπαγάνδα μία μόνο μέθοδο διαθέτει ανέκαθεν: τη λαϊκιστική.

Η μέθοδος αυτή, στομφωδώς σαρωτική, ανέξοδα ηθικολογούσα και ιδιοτελώς κομματιζόμενη, δεν επέτρεψε να αναδειχτεί η σχέση με την κλιματική αλλαγή τόσο των καλοκαιρινών πυρκαγιών όσο και των χειμωνιάτικων καταιγίδων. Αν δεν στρέψουμε την έγνοια μας στην ολική εικόνα και στις βαθιές αιτίες, τα καιρικά παράδοξα (αποκαλόκαιρο ώς τις αρχές του Νοέμβρη, νεροποντές αφύσικης βίας κτλ.) θα γίνουν κανονικότητα (όπως κανονικότητα έχουν γίνει τα αυθαίρετα και τα μπαζώματα). Και τότε καμία αντιπυρική ή αντιπλημμυρική προστασία δεν θα επαρκεί, σε ένα κράτος μάλιστα όπου, όπως αποδείχτηκε και στη Μάνδρα, θυμόμαστε πολύ συχνά τη ρήση περί Προμηθέως και Επιμηθέως, μόνο που την ξεχνάμε με την ίδια ακριβώς συχνότητα.

Καθημερινή

Ανεύθυνοι

Του Δημήτρη Νανούρη

Ρημαδιό η Ψωραλέξαινα, κράτος ακράτειας, μπανανία, ερειπιώνας. Δεν την αποκαλώ οίκο της απωλείας, όπως η συντριπτική πλειονότης των υπηκόων της, για τον απλούστατο λόγο ότι τα μπορντέλα λειτουργούν βάσει τύπων, αρχών και κανόνων τους οποίους απαρεγκλίτως τηρούν. Ενώ εδώ είναι Μπαλκάνια, προτεκτοράτο. Αραγε, προς τα πού βαδίζομεν, κύριοι; Ακολουθούμε αναπόδραστα τας οδούς των υδάτων· τουτέστιν ρεμάλια στα ρέματα. Ατινα, ειρήσθω εν παρόδω, αποδεικνύονται αφιλότιμα και οπισθόβουλα, καθώς διαρρέουν περιοχές-φιλέτα, διατηρώντας την εγκληματική συνήθεια να στερεύουν κατά το μεγαλύτερο διάστημα των ενιαυτών και να προκαλούν τοιουτοτρόπως τα λογής λογής μπάζα που αφθονούν εντός, εκτός και επί τα αυτά.

Εκτρίμματα του συλλογικού μας εκφυλισμού, πλίνθοι τε και κέραμοι της πάνδημης παρακμής ατάκτως ερριμμένα τριγύρω τους συνιστούν ιδανικά υλικά για μπαζώματα. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω, επιμένουν οι σοφοί Κινέζοι, οπότε οι κυνικοί παραβάτες, θεωρώντας εαυτούς αμόλυντους, αναπλάθουν κατά το δοκούν τους χειμάρρους κι όποιον πάρει ο χάρος. Καμαρούλα μια σταλιά χτίζει δειλά το αναξιοπαθές πόπολο, εξασφαλίζοντας προηγουμένως τη διαβεβαίωση πονηρών πολιτευτών ότι οσονούπω θα σενιάρει και πανωσήκωμα. Πλακώνουν κατόπιν τα συμφέροντα και οικοδομούν μεγαθήρια. Βουλευτές, δημαρχοκένταυροι, νομαρχοκαθιζούμενοι και τοπικοί σφουγγοκωλάριοι κάνουν με το αζημίωτο τα στραβά μάτια· η υπερμετρωπία τους προξενεί αμετροέπεια που φιλοτεχνεί γκαράζ απορριμματοφόρων και συναφή πολιτιστικά κέντρα.

Νεφελοβατούν νομίζοντας ότι το νερό θα λησμονήσει τον προαιώνιο δρόμο του, πως θα καταλήξει στη θάλασσα μέσω παρακαμπτηρίων. Η φύση δεν εκδικείται –πώς θα μπορούσε άλλωστε;–, τηρεί απλώς τους νόμους της. Τσαλαβουτάμε στον βούρκο λοιπόν με την πρώτη μπόρα και, αν τύχει να βρέξει ράγδην, οι ποταμοί πνίγουν ανύποπτους συμπολίτες μας, καταστρέφουν περιουσίες, μας βυθίζουν στην άβυσσο. Οι τεχνικοί της εξουσίας απεκδύονται τις ευθύνες τους, με στολή παραλλαγής αλιγάτορα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω απ’ τα φέρετρα, κοινώς κάνουν την πάπια στη λασπουριά, ασκώντας με αξιοζήλευτη συνέπεια και συνέχεια κόσκινο την παλιά τους τέχνη, σίγουροι ότι σε κάνα δυο τέρμινα δεν θα θυμόμαστε το παραμικρό. Και βουρ απ’ την αρχή.

Αναμφίβολα η Ρένα Δούρου αποτελεί τον Γκαστόνε της Κουμουνδούρου. Θυσίασε τη βουλευτική έδρα και ενδεχομένως κορυφαίο κυβερνητικό θώκο για να εκτεθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η κάλπη τη δικαίωσε. Αναδείχτηκε περιφερειάρχης, συμβάλλοντας στον ξέφρενο καλπασμό του κόμματός της προς την εξουσία. Τύχη βουνό. Δεν λέρωσε τα χέρια της με μνημόνια και αιμοσταγείς περικοπές σε συντάξεις, μισθούς και συμπαρομαρτούντα. Τα φώτα της κεντρικής σκηνής ελαχίστως αλλοίωσαν το προφίλ της. Παρέμενε αόρατη στην Περιφέρεια, προβάροντας τον ρόλο της χρυσής εφεδρείας. Ωσπου η τραγωδία της Μάνδρας την ανακάλεσε στη συλλογική μνήμη. Και αντέδρασε σαν κομπάρσος και μαζί κασκαντέρ, υποβάλλοντας μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Οχι του εαυτού της και των συντρόφων της ασφαλώς, οίτινες τίθενται εκτός κάδρου. Διότι δεν κυβερνούν. Θα κριθούν έπειτα από σαράντα χρόνια, αν τους θυμάται ώς τότε κανείς.    

efsyn.gr

Αναδρομικό «κούρεμα» προστίμων σε υποθέσεις προ του 2014

Τα πάνω-κάτω στον προγραμματισμό της φορολογικής διοίκησης για τους ελέγχους φέρνουν οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά και η νομολογία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να προχωρήσει σε εξορθολογισμό των προστίμων. Μετά την παραγραφή των υποθέσεων ακόμα και αυτών της λίστας Λαγκάρντ (κατά περίπτωση), το οικονομικό επιτελείο καταθέτει τις προσεχείς ημέρες στη Βουλή σχέδιο νόμου, μειώνοντας δραστικά τα πρόστιμα για τις παλαιές υποθέσεις προ του 2014, ακόμα και αυτές που εκκρεμούν στη διεύθυνση επίλυσης διαφορών και στα διοικητικά δικαστήρια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα επιστραφούν πρόστιμα σε όσους έχουν ελεγχθεί. Το «κούρεμα» αφορά υποθέσεις ελέγχων που θα διενεργηθούν ή βρίσκονται σε εξέλιξη και όσους έχουν προσφύγει.

Πάντως, είναι εντυπωσιακό ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ελέγχων, όπως για παράδειγμα του 2013, επιβάλλονταν πρόστιμα στο 120% του κύριου φόρου, ενώ για την επόμενη χρήση (2014) τα πρόστιμα κατά ανώτατο όριο έφθαναν στο 50% του κύριου φόρου. Με βάση τα νέα δεδομένα:

1. Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομικών προχώρησε στον εξορθολογισμό των προστίμων που επιβάλλονται ύστερα από έλεγχο ή εκπρόθεσμες χρεωστικές δηλώσεις. Ουσιαστικά πρόκειται για εναρμόνιση της νομοθεσίας με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και της Eυρωπαϊκής Ενωσης, σχετικά με την υποχρέωση αναδρομικής εφαρμογής ηπιότερων κυρώσεων. Ειδικότερα:

• Μέχρι και το 2013, αντί για πρόσθετους φόρους και πρόστιμα που φθάνουν (βάσει του νόμου 2523/97) στο 120% του κύριου φόρου, θα επιβάλλονται τα πρόστιμα του Κώδικα Φορολογικών Διαδικασιών που είναι χαμηλότερα και συγκεκριμένα κυμαίνονται ανάλογα με το ύψος της παράβασης από 10% έως 50% του οφειλόμενου κύριου συν τους τόκους εκπρόθεσμης καταβολής, οι οποίοι ανέρχονται στο 8,76%, και θα υπολογίζονται από 1-1-2014 και μέχρι να εκδοθεί η πράξη καταλογισμού. Τα νέα χαμηλότερα πρόστιμα θα εφαρμόζονται σε όλες τις ελεγχόμενες υποθέσεις αλλά και σε αυτές που εκκρεμούν στη διεύθυνση επίλυσης διαφορών και στα διοικητικά δικαστήρια.

• Για εκπρόθεσμες δηλώσεις μέχρι και το 2013, αντί για πρόσθετους φόρους που φθάνουν στο 60% του κύριου φόρου, θα υπολογίζεται μόνο τόκος εκπρόθεσμης καταβολής ο οποίος ανέρχεται στο 8,76%.

• Στις περιπτώσεις που αποφασισθεί από τις Αρχές η διενέργεια ελέγχου, δεν θα απαγορεύεται η υποβολή δήλωσης αρχικής ή τροποποιητικής, μέχρι την κοινοποίηση της εντολής ελέγχου στον ελεγχόμενο αντί της έκδοσης που ισχύει σήμερα. Η ρύθμιση αυτή θεωρείται σημαντική καθώς σε πολλές περιπτώσεις εκδιδόταν εντολή ελέγχου, οι ελεγκτικές αρχές για διάφορους λόγους δεν ξεκινούσαν τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να απαγορεύεται στις επιχειρήσεις και στους ελεύθερους επαγγελματίες, χωρίς να έχουν λάβει γνώση του ελέγχου, να υποβάλλουν αρχικές ή τροποποιητικές δηλώσεις. Μάλιστα, υπάρχουν εντολές ελέγχου που έχουν εκδοθεί εδώ και τρία χρόνια και οι έλεγχοι δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα.

2. Ο ελεγκτικός μηχανισμός εφεξής θα διενεργεί ελέγχους σε υποθέσεις που αφορούν τις χρήσεις 2012 και μετά, καθώς οι προηγούμενες χρήσεις (το 2011 παραγράφεται στο τέλος του έτους) έχουν παραγραφεί, εκτός και αν υπάρχουν συμπληρωματικά στοιχεία τα οποία όμως δεν θα προέρχονται από τις ελληνικές τράπεζες. Οπως όλα δείχνουν, η λίστα των 65 cd με τα στοιχεία 1,3 εκατομμυρίου φορολογουμένων οδηγείται οριστικά στο αρχείο. Και αυτό, καθώς το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι τα στοιχεία των τραπεζικών καταθέσεων των φορολογουμένων στις ημεδαπές τράπεζες δεν αποτελούν νέο πληροφοριακό στοιχείο, με αποτέλεσμα και για αυτές τις υποθέσεις να ισχύει η πενταετής παραγραφή και όχι η 10ετής. Αυτό σημαίνει ότι και τα στοιχεία της λίστας Λαγκάρντ δεν μπορούν να αξιοποιηθούν εφόσον τα χρηματικά ποσά που κατατέθηκαν σε λογαριασμούς του εξωτερικού «ξεκίνησαν» από την Ελλάδα. Δεν αποκλείεται όμως και τα στοιχεία των τραπεζών του εξωτερικού να έχουν παραγραφεί, καθώς το ελληνικό Δημόσιο έχει πρόσβαση σε αυτά από το 2005.

Σύμφωνα με τον νόμο, η φορολογική διοίκηση δεν έχει δικαίωμα να κοινοποιήσει φύλλο ελέγχου μετά την πενταετία από την τέλεση του αδικήματος, εκτός και έρθουν σε γνώση των ελεγκτών νέα πληροφοριακά στοιχεία. Ωστόσο, σύμφωνα με το σκεπτικό των δικαστών του ΣτΕ, τα στοιχεία των εγχώριων τραπεζών βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του φορολογικού ελέγχου ή, τουλάχιστον, ο φορολογικός έλεγχος μπορούσε ανά πάσα στιγμή να λάβει γνώση αυτών. Μάλιστα επισημαίνουν ότι στα στοιχεία των τραπεζών έχουν πρόσβαση από το 1994. Για τον λόγο αυτό, τα εν λόγω στοιχεία που έχουν περιέλθει σε γνώση των φορολογικών αρχών δεν μπορούν να χαρακτηριστούν νέα, έτσι ώστε να παραταθεί ο χρόνος παραγραφής στη δεκαετία, ακόμα και αν στοιχειοθετούν την απόκρυψη εισοδήματος.

Προκόπης Χατζηνικολάου

Καθημερινή

  

Τάδε έφη ΣΥΡΙΖΑ για τη μεσαία τάξη...

Δηλώσεις με ταξικό πρόσημο     

Η λεγόμενη μεσαία τάξη φιγουράρει συχνά πυκνά στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι στο κόμμα την αντιλαμβάνονται ως την τάξη που πρέπει να πληρώσει. Το έχουν, άλλωστε, παραδεχθεί οι καθ' ύλην αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης, σαν το Γιώργο Χουλιαράκη - που έχει δηλώσει πως «συνειδητά» την υπερφορολογούν.

Αυτό που διαφέρει - στην οπτική γωνία του καθενός - είναι ο ορισμός που της δίνουν. Για την ακρίβεια, τα ποσά που όσοι ανήκουν σε εκείνη έχουν ως εισοδήματα ή καταθέσεις. Τι κι αν οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν πως τα κριτήρια για να χαρακτηρίσεις κάποιον ως εκπρόσωπο της μεσαίας τάξης είναι λίγο πιο σύνθετα; Μια μικρή αναδρομή σε όσα έχουν πει κατά καιρούς συριζαίοι για το πόσα βγάζει η μεσαία τάξη και πως ορίζεται ο πλούτος, λοιπόν, έχει ένα ενδιαφέρον.

Θεανώ Φωτίου, 2017

«Όταν λέμε μεσαία τάξη εννοούμε το ανώτατο ατομικό εισόδημα είναι αυτό που αποτυπώνει η ΕΛΣΤΑΤ». Όπως προσέθεσε μετά, πρόκειται για ανώτατο ατομικό εισόδημα 7.500 ευρώ το 2015 ενώ ήταν από 11.500 μέχρι 16.000, το 2009. Δηλαδή, για την αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας, εκείνος που βγάζει 500 περίπου ευρώ το μήνα ανήκει στη μεσαία τάξη.

Ευκλείδης Τσακαλώτος, 2017

Αναφερόμενος πρόσφατα στη Βουλή, στο μέρισμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Οικονομικών είπε «θεωρώ ότι δεν είναι μόνο μέρισμα για τους φτωχότερους των φτωχών. Πιάνει ένα μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης, γιατί εισόδημα 12.000 έως 18.000 ευρώ δεν είναι στα κατώτερα στρώματα». Δηλαδή, τετραμελής οικογένεια με ετήσιο εισόδημα μεταξύ 12.000 και 18.000 ευρώ ανήκει επίσης στη μεσαία τάξη.

ΣΥΡΙΖΑ 2015

Στην προεκλογική περίοδο του 2015 ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μιλά για φορολόγηση με συντελεστή 60% των εισοδημάτων άνω των 80.000 ευρώ. Η ΝΔ απαντά κάνοντας λόγο για προθέσεις αφανισμού της μεσαίας τάξης κι η Κουμουνδούρου ανταπαντά με μακροσκελή ανακοίνωση, η οποία ανάμεσα στα άλλα γράφει: «Έγινε αναφορά σε όσους έχουν ατομικό εισόδημα πάνω από 80.000 ευρώ, δηλαδή, περίπου 35.000 άτομα ή το πλουσιότερο 0,3% του πληθυσμού, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του 2011. Αν η ΝΔ θεωρεί ότι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα έχει ατομικό εισόδημα πάνω από 80 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, τότε έχει πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα. Άλλωστε η ΝΔ σήμερα επιβάλλει τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή σε όσους έχουν εισόδημα πάνω από 42 χιλιάδες ευρώ. Με άλλα λόγια, η ΝΔ θεωρεί πλούσιο όποιον ξεπερνά τα 42.000 ευρώ όχι τα 80.000 που ανέφερε ενδεικτικά ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ».

Τρύφων Αλεξιάδης, 2015

Ως αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για τα έσοδα δηλώνει σε συνέντευξη του: «Υψηλό είναι το εισόδημα που απομένει σε κάποιον, εφόσον έχει καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Για παράδειγμα, 15.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα είναι διαφορετικό αν κάποιος είναι μόνος του, ή αν έχει άνεργη σύζυγο, ενοίκιο και παιδί που σπουδάζει στην επαρχία. Δεν είναι όλα τα εισοδήματα το ίδιο. Δεν θα βάλουμε ένα όριο των π.χ. 15.000 ή 20.000 ή 30.000 ευρώ σαν όριο του πλούτου».

Μανώλης Γλέζος, 2012

Οι πλούσιοι έχουν εισόδημα πάνω από 20.000 ευρώ. Η επί λέξει αναφορά, σε τηλεοπτικό πάνελ, ήταν: «Δάνειο που μπορεί να συνάψει η όποια κυβέρνηση εκλεγεί με τον ελληνικό λαό, είχα πει καθαρά εθελοντικό δάνειο ως προς τα φτωχά στρώματα και υποχρεωτικό δάνειο ως προς τους υψηλοεισοδηματίες, να βάλουμε ένα όριο, π.χ. πάνω από 20 χιλ. εισόδημα το χρόνο ευρώ, μπορεί... Εκεί υποχρεωτικά να του πούμε να δίνει κάθε μήνα 100 ευρώ, επιμένω να βγει στη δημοσιότητα το κείμενο, επιμένω».

Καρολίνα Παπακώστα

in.gr    

Γιατί το κάνουν αυτό στις γυναίκες;

«Είμαι με προγραμματισμένο ραντεβού για καισαρική». Μόνιμη επωδός στα γραφεία υποδοχής των ελληνικών μαιευτηρίων. Γιατί είμαστε πλέον τόσο στρατευμένες στη βολή των γιατρών και καθόλου στη «βολή» της δικής μας φύσης; Πώς παραχωρείς τα συναισθήματα, τον πόνο και μετά τη γαλήνη γιατί, λέει, «πονάει»;

 γράφει η Ρέα Βιτάλη

Γιατί το κάνουν αυτό στις γυναίκες; Αλλά και γιατί οι γυναίκες το κάνουν αυτό στο εαυτό τους; Γιατί στερούνται, γιατί επιτρέπουν να στερούνται, με τόση ευκολία, την εμπειρία της φυσιολογικής γέννας; Πώς ξεγελάσαμε τόσο τους εαυτούς μας; Βασικά, όντα αναπαραγωγής ήμαστε. Πόσες θήκες έχει το σώμα γι΄αυτό τον σκοπό;

Την προηγούμενη εβδομάδα χρειάστηκε να βρεθώ πολλές ώρες σε ένα μαιευτήριο. Παρατηρούσα γυναίκες ετοιμόγεννες, με τεράστιες, πανέμορφες κοιλίτσες να καταφθάνουν γκαζωμένες σαν για δουλειά και να λένε όλες, ναι σας ορκίζομαι το «όλες», «είμαι με προγραμματισμένο ραντεβού για καισαρική». Λες να ήταν η μέρα του «όλες»; Πόσο απαθείς στεκόμαστε, μπροστά σ΄αυτή τη σύγχρονη, ξεκάθαρη συνωμοσία; Πώς «ρομποτοποιηθήκαμε»; Τόσο μη καχύποπτες; Τόσο στρατευμένες εν τέλει, στη βολή των γιατρών και καθόλου στη «βολή» της δικής μας φύσης;

Η χώρα μας κατέχει το πλέον ύποπτο ποσοστό καισαρικών. Κυμαίνεται από 50-70% στο σύνολο των γεννήσεων, ανάλογα με το μαιευτήριο. Οταν ο μέσος όρος στις χώρες της ΕΕ είναι περίπου 25% και ο Παγκόσμιος Oργανισμός Υγείας χαρακτηρίζει «επιτρεπτό» ποσοστό καισαρικών το 15%. Ρίχνοντας μια ματιά στα δικά «μας» ποσοστά, αμφιβάλω αν υπάρχουν ακόμα γιατροί που κατέχουν, το να ξεγεννάνε.

Θυμάμαι τις γέννες μου, δεκαετία του ’80. Τότε που οι καισαρικές ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Και οι γιατροί δεν χρειάζονταν να υποκρίνονται τον «τρόμο», ώστε οι γυναίκες ν΄ανταποκριθούν στο παιχνίδι τους με φόβο… Πόσο φθηνή διαδικασία για επιστήμονες ανθρώπους! Πού να το φανταζόμουν, ότι «κάποτε» η εμπειρία μου, θα είχε ενδιαφέρον ως μαρτυρία… Ναι, κρατάει πολλή ώρα (ιδίως η πρώτη) και απαιτεί εξαιρετική συνεργασία με τη μαία και τον γιατρό σου. Ναι, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν της γέννας. Το σώμα φτάνει στα πιο άκρα-άκρα του. Χάνεις το μυαλό, τη σκέψη σου, είσαι μόνο πόνος με σώμα. Η ανάσα που σου δίνουν τα πνευμόνια σου, αυτό το τόσο δα διάστημα από τη μια οδύνη ως την άλλη, φτάνει να μη σου φτάνει. Περπατάς, για όσο κρατάει η διαδικασία, πέρα από τα ανθρώπινα. Πιάνεις το «μόνη», στην απολυτότητά του. Κι ας έχεις δίπλα σου, τον σημαντικό σου. Εκείνη τη στιγμή είσαι εσύ και μια θεία μάχη. Αλλά… Δεν υπάρχει και μεγαλύτερη γαλήνη ανακούφισης από το επόμενο δευτερόλεπτο, που θα ακουμπήσουν επάνω σου ένα μικρό, τόσο δα μικρό ανθρωπάκι. Και θ΄ακούσεις το κλάμα του. Κι είσαι ολόκληρη, ένα καράβι που λογαριάστηκε με τα πιο θηριώδη, πνιγμού κύματα κι έφτασε στον προορισμό του.

Έχεις ζήσει δύο απόλυτα. Πόνου και γαλήνης. Πώς παραχωρείς αυτά τα συναισθήματα, γιατί, λέει, «πονάει»; (Ιδίως τώρα που υπάρχει και η επισκληρίδιος, στην οποία εγώ δεν αναφέρομαι). Εκεί, που στον φυσιολογικό τοκετό τελειώνεις και χωράς μόνο το μεγαλείο αυτού που έζησες και αντέχεις να φροντίζεις το μωρό σου, στην καισαρική αρχίζει ο πόνος, οι δυσκολίες, γιατί είσαι, όπως και να το κάνουμε, μια εγχειρισμένη τραυματίας που πρέπει, και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του μωρού της. Αυτό, γιατί δεν το λέει κανένας στις γυναίκες;

Στην ηλικία μου, πολλά πράγματα δεν τα χωράει ακόμα ο νους μου από το δέος! Οπως, το τι μπορεί να απολαύσει αλλά και να κατορθώσει ο άνθρωπος με το σώμα του. Τι εργαλείο το σώμα! Πόσα ερωτικά φίλτρα και μπουκαλάκια; Πώς μυρίζεται το ένστικτό μας, πώς προκαλούμε, προσκαλούμε… Πώς δέχεται, πώς υποδέχεται, πώς φιλοξενεί. Τι σοφία στο κάθε τι. Τι ταξίδι η ερωτική πράξη! Τις παρατηρώ… Σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία: «Είμαι με προγραμματισμένο ραντεβού»… Γλυκές, ηρωικές, ανύποπτες σύγχρονες… Κορίτσια. Διαχρονικά πολυεργαλεία… Γυναίκες. Γιατί το κάνουν αυτό στις γυναίκες; Γιατί οι γυναίκες το κάνουν αυτό στον εαυτό τους; Στην ιστορία της ανθρωπότητας το γυναικείο φύλο διεκδίκησε από το ότι είναι «άνθρωπος»  μέχρι ψήφο και ίσα δικαιώματα… Κοίτα που ήρθε η ώρα να διεκδικήσει η γυναίκα τη φύση της… Αφού την ξαναθυμηθεί.

Υ.Γ.: Το κείμενό μου, αντίθετα μ΄αυτό που ίσως νομίζετε, είναι ύμνος στους μαιευτήρες γιατρούς και βέβαια στις μαίες. Είναι φόρος τιμής. Σε ένα σπάνιο είδος που αξίζει να εντοπίσετε. Ναι, υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας τέτοιοι γιατροί. Μπορεί, τώρα που το σκέφτομαι, να είναι και φόρος τιμής στις γυναίκες που δεν «μασάνε». Και μάλιστα, στην πιο ευάλωτη ώρα τους.  

protagon.gr