Άνοιξε η εφαρμογή για τη γνωστοποίηση υποβολής χωριστής δήλωσης από συζύγους

Την ειδική ηλεκτρονική εφαρμογή μέσω της οποίας οι σύζυγοι μπορούν να γνωστοποιήσουν την επιθυμία τους για την υποβολή χωριστών ηλεκτρονικών δηλώσεων ενεργοποίησε η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) καθώς από φέτος είναι δυνατή η υποβολή χωριστών δηλώσεων συζύγων Φορολογίας Εισοδήματος (φορολογικού έτους 2018 και επόμενων).

Για την υποβολή χωριστών δηλώσεων, τουλάχιστον ένας εκ των συζύγων γνωστοποιεί στην ΑΑΔΕ την επιλογή του αυτή, μέχρι την 28η Φεβρουαρίου 2019, μέσω ειδικής ηλεκτρονικής εφαρμογής, είτε με τους δικούς του κωδικούς πρόσβασης είτε μέσω ειδικώς για τον σκοπό αυτό εξουσιοδοτημένου λογιστή-φοροτεχνικού με τους προσωπικούς κωδικούς πρόσβασης του τελευταίου.

Η ειδική εξουσιοδότηση προς τον λογιστή για τη γνωστοποίηση της επιλογής υποβολής χωριστής δήλωσης γίνεται μέσω του TAXISnet.

Όπως διευκρινίζει σε ανακοίνωσή της η ΑΑΔΕ, εάν μόνον ο ένας εκ των συζύγων γνωστοποιήσει την επιλογή του για υποβολή χωριστών δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος ενημερώνεται ο άλλος σύζυγος από την ΑΑΔΕ στη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που έχει στη διάθεσή της.

H επιλογή υποβολής χωριστής δήλωσης μπορεί να ανακαλείται αποκλειστικά μέχρι την 28η Φεβρουαρίου. Μετά την παρέλευση της προθεσμίας αυτής δεν είναι δυνατή η ανάκληση της δήλωσης και η υποβολή κοινής δήλωσης.

Η ειδική ηλεκτρονική εφαρμογή θα παραμείνει διαθέσιμη και μετά την 28η Φεβρουαρίου και μέχρι την καταληκτική ημερομηνία υποβολής της εμπρόθεσμης δήλωσης φορολογίας εισοδήματος αποκλειστικά για τους φορολογούμενους που συνάπτουν ή δηλώνουν γάμο μετά τις 28/2/2019. H γνωστοποίηση της επιλογής υποβολής χωριστής δήλωσης στην περίπτωση αυτή πραγματοποιείται άπαξ και δεν ανακαλείται.

Τέλος, διευκρινίζεται ότι η εφαρμογή αυτή δεν αφορά τα μέρη συμφώνου συμβίωσης, ούτε φορολογούμενους σε διάσταση, πτώχευση και δικαστική συμπαράσταση. 

 efsyn.gr

«Εγώ, έτσι και τρούπωσα…, τρούπωσα»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πως το έλεγε ο Αριστοτέλης, που ήτανε και δάσκαλος του Μεγαλέξανδρου, και των οποίων είμεθα και γνήσιοι απόγονοι; Ο άνθρωπος – έλεγε – είναι ζώον πολιτικόν. Πολιτικόν. Ζώον…

 Μετά το κερασάκι της ανωτέρω αρχαιομάθειας ας πάμε στα νέα ελληνικά, κι ας δούμε μια φρέσκια φωτογραφία της πολιτικής μας ζωής:

– Ο κ.Φωκάς εξελέγη σε αυτή τη Βουλή με την Ένωση Κεντρώων. Τώρα, πλέον, όμως, παρότι με άλλες ψήφους εξελέγη, είναι στους ΑΝΕΛ.

– Ο κ.Θεοχάρης εξελέγη με το Ποτάμι. Τώρα, όμως, έπαψε να είναι Ποτάμι, πράγμα για το οποίο τον ψήφισαν όσοι τον ψήφισαν, κι έγινε ΝΔ. Παρεμπιπτόντως, όσο ήταν Ποτάμι ήταν με τις Πρέσπες. Τώρα που έγινε ΝΔ καταψηφίζει τις Πρέσπες.

– Ο κ.Δανέλλης ξεκίνησε να είναι ΣΥΝ. Μετά πέρασε στο ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή τη Βουλή εξελέγη με το Ποτάμι. Τώρα δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ.

– Η κυρία Κουντουρα ήταν ΝΔ. Σε αυτή τη Βουλή εξελέγη με τους ΑΝΕΛ. Τώρα είναι ΣΥΡΙΖΑ. Οσο ήταν ΑΝΕΛ και δεν ήταν υπουργός δεν συμφωνούσε με την συμφωνία των Πρεσπών. Τώρα που είναι υπουργός και δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί με την συμφωνία των Πρεσπών.

– Ο κ.Ζουράρις εξελέγη με τους ΑΝΕΛ. Δίνει, όμως, ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, όμως, παραμένει στην ΚΟ των ΑΝΕΛ.

– Η κυρία Παπακώστα εξελέγη με τη ΝΔ. Τώρα, όμως, είναι υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ήταν ΝΔ δεν μας είχε πει τι λέει για τα περί την ΠΓΔΜ. Τώρα – ως υπουργός στην κυβέρηση άλλου κόμματος από εκέινο με το οποίο εξελέγη – μας λέει. Είναι με την συμφωνία των Πρεσπών.

– Ο κ.Σαρίδης. Αυτός εξελέγη με τους Κεντρώους. Αλλά μετά ψήφισε τον προυπολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Προς δόξαν, όμως, και του ιδίου, και του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχιλεβέντη αρχηγού του, του Λεβέντη, παραμένει στην ΚΟ των Κεντρώων.

– Ο κ.Τατσόπουλος. Ηταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά έγινε Ποτάμι. Τώρα έγινε ΝΔ. Στην παρούσα φάση δεν θα μας απασχολήσει ούτε με την ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε με την συμφωνία των Πρεσπών αφού δεν είναι βουλευτής. Θα μας απασχολήσει σε επόμενη – ενδεχομένως – φάση όπως και την υπόλοιπη μισή Αθήνα.

– Ο κ.Παπαχριστόπουλος. Αυτός παλιά ήταν ΠΑΣΟΚ. Στη Βουλή εξελέξη με τους ΑΝΕΛ. Τώρα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά παραμένει στην ΚΟ των ΑΝΕΛ.

– Ο κ.Ψαριανός ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα είναι Ποτάμι. Αύριο μας είναι αδιάφορο τι θα είναι.

– Η κυρία Μάρκου εξελέγη με το Ποτάμι. Τώρα, όμως, άλλαξε και παρότι την ψήφισαν για άλλο κόμμα εκείνη είναι με τη ΝΔ.

– Ο κ.Καρράς. Αυτός ήταν Κεντρώος. Τώρα έγινε ΠΑΣΟΚ.

– Ο κ.Φωτήλας εξελέγη με το Ποτάμι. Παραμένει βουλευτής αλλά σε άλλο κόμμα. Στη ΝΔ.  

– Η κυρία Μεγαλοοικονόμου ήταν Κεντρώα. Τώρα δεν είναι κεντρώα. Τώρα είναι ΣΥΡΙΖΑ.

(σσ: στο ανωτέρω δείγμα, εκτός και διαφόρων άλλων, δεν ασχολούμαστε με τα πήγαινε – έλα των ναζιστόμουτρων που εξελέγησαν στη Βουλή με τη Χρυσή Αυγή διότι, πολύ απλά, είναι ναζιστόμουτρα).

Και ποιο είναι, τώρα, το συμπέρασμα; Μα τα συμπεράσματα είναι πολλά. Και προδήλως όχι μονοσήμαντα δεδομένου ότι μια «φωτογραφία» όπως η προηγούμενη έχει το μειονέκτημα να παρουσιάζει ένα γεγονός «στατικά». Ως εκ τούτο επαφίεται στον αναγνώστη, τελικά, να αξιολογήσει την πλήρη κίνηση των πραγμάτων. Και να εκτιμήσει ο ίδιος: Ποιο συμπέρασμα εξάγεται από την αξιολόγηση των πολιτικών μας πραγμάτων; Κρίνοντας, φυσικά, κατά περίπτωση. Κατά εποχή. Κατά πρόσωπο. Εμείς, απλώς, παραθέτουμε δυο από αυτά:

Συμπέρασμα 1ο: Από τη μια υπάρχει η πολιτική ως υψηλού επιπέδου έκφραση της ανιδιοτελούς ενασχόλησης με τα κοινά. Η πολιτική που χαρακτηρίζεται από συνέπεια και εντιμότητα. Εντιμότητα (ακόμα κι όταν τα πράγματα αλλάζουν, ή εσύ αλλάζεις) απέναντι σε αυτούς που σου έδωσαν την εμπιστοσύνη τους.

Συμπέρασμα 2ο: Από την άλλη υπάρχει η πολιτική ως κατάντημα. Τότε έχουμε να κάνουμε με εκείνη την πολιτική-ευθεία αντανάκλαση της σήψης όσων την υπηρετούν, την θωπεύουν, την αποδέχονται. Πρόκειται για την πολιτική–καθρέφτη της ιταμότητας του τρόπου που οι καταντημένοι την «ασκούν». Άλλως πως, εδώ έχουμε να κάνουμε με την πολιτική που η έκπτωση των ταγών της συνιστά εκδήλωση σε προσωπικό και κομματικό επίπεδο του ίδιου του σάπιου περιεχομένου της.

Σε αυτή την περίπτωση το συμπέρασμα θα μπορούσε να διατυπωθεί κι έτσι: «Εγώ, ήτανε να τρουπώσω! Έτσι και τρούπωσα…, τρούπωσα!» (αυτή, δε, η διατύπωση, στην αυθεντική της μορφή, ανήκει ως γνωστόν σε εκείνη την παλιά ελληνική ταινία και στον Κώστα Βουτσά)…   

Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία κέρδισαν 980 δισ. ευρώ εξαιτίας των χαμηλών επιτοκίων!

Από το 2008, οπότε και ξέσπασε η οικονομική κρίση, οι τρεις ισχυρότερες οικονομίες της ευρωζώνης κέρδισαν εξαιτίας των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού περίπου 980 δισ. ευρώ.

Στην πρώτη θέση η Γερμανία, η οποία κέρδισε 368 δις ευρώ! Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε πάνω από 10% του γερμανικού ΑΕΠ όπως αναφέρει η Handelsblatt! Η Γερμανία δεν είναι όμως η μόνη χώρα που ωφελήθηκε τόσο πολύ από τη μείωση των επιτοκίων. Μεγαλύτεροι κερδισμένοι ήταν επίσης η Γαλλία που «γλίτωσε» 350 δις ευρώ σε τόκους και η Ιταλία με 262 δις ευρώ.

 Στα πλαίσια της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού η κρίση δημιούργησε ευκαιρίες υπερκερδών. Τα 980 δισ ευρώ που κέρδισαν Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία ισοδυναμούν με τρεις φορές το δημόσιο χρέος της Ελλάδας!!!

H περίφημης «κρίσης χρέους» που φέρεται ότι χτύπησε την Ευρώπη από το 2008, οδήγησε χώρες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και αποτέλεσε το πρόσχημα για να επιβληθούν μέτρα λιτότητας και σάρωμα των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων είχε και μεγάλους κερδισμένους.

Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού για μια σειρά χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία (που μπήκαν και σε καθεστώς μνημονίου) αλλά και της Ισπανίας, οδήγησαν «αγορές» και «επενδυτές» προκειμένου να ασφαλίσουν τα κεφάλαια τους να δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο στις ισχυρές οικονομίες της Ευρωζώνης.

Τα περιβόητα Spreads (επιτόκια δανεισμού) των κρατικών ομολόγων που ξαφνικά έγιναν γνωστά και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας, μειώθηκαν για τις δυνατές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης και αυξήθηκαν για τις ανίσχυρες. Ενώ, για παράδειγμα, η Γερμανία, σύμφωνα με τη «DW» προσέφερε μέση απόδοση ύψους 4,2% σε επενδυτές το 2007, το επιτόκιο δανεισμού της σημείωνε έκτοτε συνεχή υποχώρηση φτάνοντας το 2018 στο 1,5%.

Η καπιταλιστική Γερμανία Οικονομία ήταν η πλέον ευνοούμενη. Εξαιτίας της σημαντικής αυτής μείωσης η Γερμανία κατέβαλε όλο και λιγότερα για την εξυπηρέτηση του χρέους της. Εκτιμάται μάλιστα ότι η εξοικονόμηση θα ήταν αρκετά μεγαλύτερη, εάν τα προηγούμενα χρόνια το Βερολίνο προχωρούσε σε μεγαλύτερο δανεισμό αντί να ήταν τόσο σθεναρά προσηλωμένo στην επίτευξη πλεονασμάτων!

H άλλη όψη του νομίσματος

Ωστόσο τα τεράστια κέρδη τα καρπώθηκε αποκλειστικά το μεγάλο κεφάλαιο. Βιομήχανοι και κεφαλαιοκράτες δανείζονται «φθηνό» χρήμα που όταν μετατρέπεται σε κεφάλαιο αυξάνει την κερδοφορίας τους.

Την ίδια στιγμή η «κρίση χρέους» οδήγησε τα τελευταία χρόνια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη μείωση των επιτοκίων σε μηδενικά επίπεδα. Για τους αποταμιευτές η συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν ιδιαίτερα δυσμενής…

Μόνον το 2017 οι χρηματικές περιουσίες των Γερμανών «συρρικνώθηκαν» κατά 38 δις ευρώ! Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, οι συνολικές απώλειες των Γερμανών καταθετών λόγω των χαμηλών επιτοκίων ισοδυναμούν με την εξοικονόμηση των 368 δισ. ευρώ που πέτυχε το ίδιο διάστημα το γερμανικό κράτος. Χρήματα που φυσικά δεν δόθηκαν ποτέ πίσω στο λαό μέσω κοινωνικών πολιτικών, αφού η λιτότητα και οι περικοπές ήταν στην ημερήσια διάταξη αλλά στους επιχειρηματικούς ομίλους στο όνομα των επενδύσεων και της «τόνωσης» της ανάπτυξης…

Πηγή

Ο πρωθυπουργός και ο πατριωτισμός [μας]

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Είπε ο πρωθυπουργός [το έχει ξαναπεί, θύμισε, κι άλλες φορές στο παρελθόν]: «Πατριώτης δεν είναι αυτός που μισεί την πατρίδα του άλλου· πατριώτης είναι αυτός που αγαπά τη δική του πατρίδα».

Ας πούμε και το εξής –και δεν είναι υποχρεωμένος να το λάβει υπόψη: Πατριώτης είναι αυτός που αγαπά τη δική του πατρίδα και αυτός που αγαπά την πατρίδα του άλλου – εάν θέλουμε να είμαστε, καλέ, διεθνιστές, οικουμενιστές, πώς το λένε.

Μέσω του άλλου ορίζεται ο άνθρωπος –πώς αλλιώς; Μάθαμε να αγαπάμε το τομάρι μας μόνο όταν αντικρίσαμε τον άλλο, και ας καθρεφτιζόμασταν από μόνοι μας στα νερά των ποταμών και των λιμνών. Το δέρμα του άλλου είναι η πηγή της κοινωνικότητας, κάτι σαν το όριο του σύμπαντος· τι να κάνουμε.

Η αγάπη υποτίθεται δεν ενέχει ιδιοτέλεια, είναι φιλαυτία πρώτον και δεύτερον συνθήκη –δεν βγαίνει από μέσα μας, προκύπτει από την ανάγκη. Αχ, αυτή η ανάγκη, γνωστή ήδη από τους πρώτους Ελληνες Λυρικούς [δεν ζητάμε τέτοιες ευαισθησίες και γνώσεις από τους σύγχρονους Ελληνες πολιτικούς]. Λοιπόν, εάν κάποιος θέλει να είναι πατριώτης οφείλει να γίνει οικουμενιστής, πιστός εντούτοις στις ρίζες του, στη γλώσσα τη μητρική, στα τραγούδια των προγόνων και στους χορούς τους. Είμαστε ικανοί να σηκώσουμε τέτοιο βάρος;

Διαβάζουμε τα αρχαία κείμενα. Τι καταλαβαίνουμε; Λέξεις σπουδαίες έρχονται καταπάνω μας. Παράδειγμα: ισηγορία, αρετή, έρως, ύβρις, θεός. Τι αντιλαμβανόμαστε κατά την ανάγνωσή τους; Παραμυθιαζόμαστε, απλώς, ότι είμαστε συνεχιστές του αρχαίου πνεύματος [που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη και λοιπά]· ξεφουρνίζουμε και κανένα αρχαίο ρητό και νομίζουμε ότι είμαστε απόγονοι αρχαϊκού κλέους και «φυσιολογικοί» συνεχιστές του. Σε τι νήδυμο είμαστε βυθισμένοι... Αλλά μάλλον δεν πειράζει κάτι τέτοιο, αφού άπαντες βολευόμεθα (πιστοί και ιδεολόγοι, άπιστοι και μηδενιστές [δεξιοί και αριστεροί, έμφρονες και άφρονες]).

Λέει ένας πολιτικός: αγαπώ την πατρίδα μου. Λέει και ένας πολίτης: αγαπώ την πατρίδα μου. Τι συμπεραίνει ένας επισκέπτης από άλλον πλανήτη; Οτι και οι δύο αγαπούν την πατρίδα τους και άρα ταυτολογούν [ίσως και να ανοηταίνουν].

Ο εξωγήινος δεν θα μπορέσει να καταλάβει ότι οι δύο αγάπες ουδεμία ταύτιση έχουν. Επίσης ούτε καν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο, εντελώς άλλο, ο έρωτας. Είμαι ερωτευμένος με τον Ομηρο και τον Αρχίλοχο, με τον Ευριπίδη και τον αρχαίο χορό δεν σημαίνει ότι παρακολουθώ κατ’ ανάγκην παραστάσεις στην Επίδαυρο, ούτε σημαίνει ότι διεκδικώ την ονομασία του Ελληνα [τελευταία του Μακεδόνα].

Επί τη ευκαιρία: οι βόρειοι γείτονες είναι μακεδονίτες, όχι μακεδόνες. Εδώ δεν μπορούμε να είμαστε Ελληνες, η Μακεδονία μάς μάρανε;

Οι εθνικιστές είναι, εκτός από θανατολάγνοι, και αρνητές της ίδιας τους της πατρίδας [διότι μισούν, διότι δεν αγαπούν, διότι δεν έμαθαν να ερωτεύονται τον πλανήτη και την ιδιογεωγραφία του· αλλού είναι φως και αλλού σκοτάδι, τι να κάνουμε· αλλού απλώνονται ζεστές λεκάνες και αλλού ψύχος που τρυπάει τα κόκαλα, ή η θερμοκρασία που λιώνει κορμιά. Κάπως διαφορετικά εισπνέουμε και εκπνέουμε στις άκρες της γης [και στο κέντρο της].

Ολα αυτά δεν αφορούν τον Ελληνα πρωθυπουργό βεβαίως...   

Χειμωνιάτικα

Γράφει η  Πέπη Ρηγοπούλου

Μα γιατί μας ήρθε; Τι την έπιασε; Πού βρήκε χρόνο τώρα που ο χρόνος της φτάνει στο τέλος του; Τι μας ζήλεψε; Τη σφυρίδα μας; Τα γεμιστά μας έστω; Αρκούσαν αυτά για να πάρει τα αεροπλάνα και να τρέχει μέσα στο καταχείμωνο;

Πάντως, για να ανακατευτεί στα εν οίκω και στα εν δήμω μας και στα εκλογικά μας, αποκλείεται. Εχει να λέει ο κόσμος για τη διακριτικότητά της. Το πολύ πολύ να ήθελε να μας υπενθυμίσει τις μεταρρυθμίσεις που ακόμα δεν κάναμε.

Ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και τα λοιπά. Αντε και τις Πρέσπες. Οχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί φημίζονται για το ψάρι τους. Εστω και το Αιγαίο, αν τυχόν πληροφορήθηκε από τους Αναρχικούς ότι από ψάρι δεν πάει πίσω κι αυτό.

Καλά, σε άλλες εποχές τέτοια μεγαλεία δεν τα είχαμε. Ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, οι προπάτορες, δεν ανακάτευαν μουσαφίρηδες στον εκλογικό τους αγώνα. Τον κρατούσαν που λέμε πριβέ. Καυχιόταν, τουλάχιστον στα φανερά, ότι μπορούν να τα καταφέρουν και μόνοι τους.

Αλλά τι περιμένεις; Παλιά μυαλά, αγύριστα, τι να καταλάβαιναν από υπέρβαση του πνιγηρού και επαρχιώτικου έθνους-κράτους και από προχώ διεθνείς συνεργασίες και άλλα τέτοια μοδάτα και πρωτότυπα;

Καλά αυτό το έθνος-κράτος είναι για να ’ναι. Οχι, σας παρακαλώ πείτε μου, τι το θέλουμε; Εγιναν κάτι έκτροπα από ανεύθυνα στοιχεία σαν τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια και κάτι εμπρησμοί από έναν Κανάρη και λίγος τουρισμός στο Μεσολόγγι και το κάναμε ζήτημα; Είπαμε ότι θέλαμε έθνος ανεξάρτητο και, λέγε-λέγε, με κάτι τύπους σαν τον Καποδίστρια και τον Βενιζέλο σχεδόν το κάναμε; Ε, ωραία, είπαμε - ξείπαμε! Τώρα αυτά είναι ντεμοντέ και πάμε γι’ άλλα.

Επιτέλους ανοίξαμε, και δεν κλείνουμε με τίποτε. Οχι βέβαια για τα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα που εξόρισε η κρίση και η αδιαφορία των μνημονιακών κυβερνώντων. Ούτε γιατί μας έπιασε καημός για τον διαχρονικό ελληνικό πολιτισμό και τους άλλους πολιτισμούς του κόσμου που δέχονται τη συνδυασμένη επίθεση ιμπεριαλισμού και παγκοσμιοποίησης. Αλλά γιατί όπου να ’ναι γινόμαστε, γίναμε, όπως λέει και ο Αμερικάνος πρέσβης, η κυρίαρχη δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στα Βαλκάνια.

Σοβαρό επιμύθιο: Είναι αλήθεια ότι κάποιοι σπουδαίοι Ελληνες και άλλοι Βαλκάνιοι –αρχίζοντας από τον Ρήγα– ονειρεύτηκαν μια χερσόνησο δημοκρατίας και ελευθερίας χωρίς σύνορα. Δυστυχώς η αποτυχία τους απέδειξε το ανέφικτο των ιδεών τους.

Μένει η ανάγκη να μην υποκύψουμε στα σχέδια αυτών που στο όνομα της ειρήνης απεργάζονται τη διάλυση των σημερινών κρατών. Ξέροντας ότι η καταστροφή όσων συνόρων απομένουν είναι σχέδιο του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού για τους υποτελείς του.

Μετακινούμενο πολιτικό προσωπικό

Λόγω επαγγέλματος είχαμε την (κακή) εμπειρία να παρακολουθήσουμε σχεδόν ολόκληρη τη σημερινή συνεδρίαση της Βουλής για την ψήφο εμπιστοσύνης. Παρακολουθήσαμε τις τοποθετήσεις εκπροσώπων ενός «μετακινούμενου» πολιτικού προσωπικού που φώναζε, κατηγορούσε και δεν έλεγε απολύτως τίποτα για τη ζωή της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας, δεν έλεγε τίποτα για το λαό.

Ναι, έταζε, αλλά δεν έλεγε τίποτα, παρά μόνο συμμετείχε σε ένα ανταγωνισμό ύβρεων για το ποιος «έκλεψε» περισσότερους βουλευτές από τον άλλον. Όλα αυτά, φυσικά, «διανθισμένα» με λέξεις όπως «πατρίδα», «λαός», «εθνικό συμφέρον» και τα λοιπά και τα λοιπά.

Εάν αφήσουμε στην άκρη τις κραυγές, τη σαπίλα και την ξεφτίλα του συστήματος θα δούμε πως δεν έχουν κανένα λόγο να τσακώνονται. Ας το σκεφτούμε λίγο. Πέντε κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι) έχουν βουλευτές που συμμετείχαν σε κυβερνητικές πλειοψηφίες ή συμμετείχαν σε δύο και τρία από κόμματα που αναφέραμε. Βουλευτές που έχουν ψηφίσει η στήριξη μνημόνια και νόμους σφαγής του λαού. Είχαμε στη συζήτηση βουλευτές (κάποιοι και με διαφορετικά κόμματα) έχουν ψηφίσει μνημόνια και βαρβαρότητα και με τα δύο χέρια.  Είχαμε στη συζήτηση βουλευτές που για την… πατρίδα (άντε και καμιά καρέκλα ή την ελπίδα μιας καρέκλας) άλλαξαν κι αλλάζουν θέσεις, απόψεις, ακόμα και σε θέματα που, υποτίθεται είναι ζητήματα αρχών.

Πάνω σε αυτό το σκηνικό, λοιπόν, είδαμε τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, και τον πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη να έχουν «μετωπική σύγκρουση», για «αποστάτες», «κουρελούδες» και άλλα τέτοια όμορφα. Είχαμε και την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ να κάνει μια τέτοια ομιλία που άνετα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς; Αυτή (και το κόμμα της, για το ΠΑΣΟΚ λέμε ) δεν είναι που κυβερνούσε χρόνια και χρόνια; Τι άλλο είχαμε; Μέσα σε όλα αυτά ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης και ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων που διαμαρτυρήθηκαν για τους βουλευτές των κομμάτων τους, που έφυγαν για άλλα κόμματα. Επίσης, είχαμε και τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ (δεν μίλησε σήμερα στη Βουλή) να δίνει ένα ακόμα σόου, αυτή τη φορά στην παράδοση – παραλαβή του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, αφού πρώτα είχε κάνει μια μεταγραφή από την Ένωση Κεντρώων στο κόμμα του προκειμένου να μη χάσει το δικαίωμα ύπαρξης Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Με λίγα λόγια, παρακολουθήσαμε τη σαπίλα και τη ξεφτίλα ενός μετακινούμενου πολιτικού προσωπικού.

Υ.Γ: Μην ξεχάσουμε και την άλλη σημερινή εξέλιξη στη Βουλή, την επανασύνδεση του… μετανιωμένου Μπαρμπαρούση με την κοινοβουλευτική ομάδα των ναζί της Χρυσής Αυγής.    

Πηγή

Καταψηφίστηκε από τη Βρετανική Βουλή η συμφωνία για το Brexit.!

Με βάση το τελικό αποτέλεσμα, μόνο 202 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας ενώ 432 την καταψήφισαν

Με συντριπτική πλειοψηφία, οι βουλευτές του βρετανικού κοινοβουλίου απέρριψαν τη Συμφωνία Αποχώρησης που είχε προτείνει η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι.

Με βάση το τελικό αποτέλεσμα, μόνο 202 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας ενώ 432 την καταψήφισαν.

«Η Βουλή μίλησε», ήταν το πρώτο σχόλιο της Βρετανίδας πρωθυπουργού, η οποία πάει σε ψήφο εμπιστοσύνης. Αν η εμπιστοσύνη του Σώματος ανανεωθεί, τότε, η ίδια είπε, θα ξεκινήσει νέες διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους και με ιδέες που θα είναι διαπραγματεύσιμες.

Η  Τερέζα Μέι επανέλαβε πως επιθυμία της είναι το Ηνωμένο Βασίλειο να αποχωρήσει από την ΕΕ με μία συμφωνία, ενώ ο Τζέρεμι Κόρμπιν που έλαβε τον λόγο στη συνέχεια έκανε λόγο για «τη μεγαλύτερη ήττα των Συντηρητικών από τη δεκαετία του 1920».

«Έχω ήδη θέσει ζήτημα εμπιστοσύνης», τόνισε ο πρόεδρος των Εργατικών που ζήτησε να καταψηφιστεί η κυβέρνηση.

Λίγο μετά τις 9 και μισή ξεκίνησε στο βρετανικό κοινοβούλιο η ψηφοφορία για την έγκριση ή την απόρριψη της Συμφωνίας Αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επρόκειτο για την πέμπτη και τελευταία μέρα των συζητήσεων για το Brexit, στη Βουλή των Κοινοτήτων.

Η ομιλία της Μέι

Νωρίτερα, κατά την ομιλία της ενώπιον των Βρετανών βουλευτών, η Τερέζα Μέι σημείωσε ότι "απόψε θα καθορίσουμε εάν θα προχωρήσουμε μπροστά με μια συμφωνία που τιμά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Brexit".

Σύμφωνα με την ίδια, πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που θα ορίσει το μέλλον της χώρας μας για πολλές γενεές.

Η Μέι επισήμανε επίσης ότι ένα δεύτερο δημοψήφισμα θα οδηγούσε σε μεγαλύτερο διχασμό.

Τόνισε, εξάλλου, ότι δεν πιστεύει πως οι Βρετανοί πολίτες ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να υπάρχει συμφωνία.

Η επικεφαλής της βρετανικής κυβέρνησης σημείωσε ότι η συμφωνία μας θέτει τα θεμέλια για μια άνευ προηγουμένου οικονομική σχέση με την ΕΕ.

Οι επιλογές που βρίσκονται ενώπιόν μας, τόνισε η Τερέζα Μέι, δεν θα αλλάξουν μέσω της διεξαγωγής γενικών εκλογών.

Άλλωστε, σύμφωνα με την ίδια, οι εκλογές θα σήμαιναν δύο ακόμη μήνες αβεβαιότητας και διχασμού.

Η Τερέζα Μέι υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική συμφωνία.

Κόρμπιν: Να επαναδιαπραγματευτούμε

Η Βρετανία θα μπορούσε να ξεκινήσει εκ νέου διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με τους όρους της αποχώρησής της από την ΕΕ, υποστήριξε σήμερα ο ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, προτρέποντας τους βουλευτές να απορρίψουν τη συμφωνία της πρωθυπουργού της Βρετανίας με τις Βρυξέλλες.

"Το λέω αυτό στους εταίρους μας στις διαπραγματεύσεις στην ΕΕ: εάν το κοινοβούλιο απορρίψει αυτή τη συμφωνία, τότε η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων δεν θα πρέπει και δεν μπορεί να αποκλειστεί" επισήμανε ο Κόρμπιν ενώπιον της Βουλής των Κοινοτήτων.

"Ζητώ από το κοινοβούλιο αυτό να καταψηφίσει αυτή τη συμφωνία" τόνισε ο Τζέρεμι Κόρμπιν.

Τέσσερις τροπολογίες προς ψήφιση

Νωρίτερα, ο πρόεδρος της Βουλής, Τζον Μπέρκοου, δέχθηκε τελικά να συζητηθούν τέσσερις τροπολογίες, αφήνοντας απέξω αυτή του βουλευτή των Τόρις, 'Αντριου Μόρισον, η οποία, όπως ήλπιζε η Ντάουνινγκ Στριτ, θα περιόριζε το μέγεθος των απωλειών για την Τερέζα Μέι, στην σημερινή ψηφοφορία. Την τροπολογία είχαν υποστηρίξει 29 ακόμη βουλευτές των Συντηρητικών, και προέβλεπε ότι η λύση του backstop θα έληγε στο τέλος του 2021.

Οι τροπολογίες που επιλέχθηκαν κατατέθηκαν από τον Τζ. Κόρμπιν, το Εθνικό κόμμα της Σκωτίας και το Plaid της Ουαλίας, καθώς και δύο από βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος, Έντουαρντ Λέι και Τζον Μπάρον (αφορούν το backstop).   

thetoc.gr

   

Δίνει γραμμή στον Κυρ. Μητσοτάκη ο Πρετεντέρης ?

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε στη Βουλή η επίθεση του Κυρ. Μητσοτάκη στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Αποστολάκη (ορκίστηκε χθες υπουργός Αμυνας), τον οποίο συνέκρινε με τον χουντικό Σπαντιδάκη. Προφανώς ο πρόεδρος της ΝΔ «πήρε γραμμή» από σχετικό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα «Νέα». Ο Αλ. Τσίπρας κάλεσε τον πρόεδρο της ΝΔ να ανακαλέσει επισημαίνοντας ότι προσβάλλει..το δημοκρατικό φρόνημα των Ενόπλων Δυνάμεων.

«Θεωρώ, και πιστεύω άθελά του, ότι ο Κ. Μητσοτάκης υπέπεσε σε ένα κολοσσιαίο ατόπημα, όχι απέναντι στο πρόσωπο, αλλά απέναντι στις Ένοπλες Δυνάμεις» τόνισε ο Αλ. Τσίπρας και συνέχισε: «Να ανακαλέσετε. Αυτό είναι μία μεγάλη προσβολή απέναντι στο δημοκρατικό φρόνημα των Ένοπλων Δυνάμεων. Δεν σας επιτρέπω να προσβάλλετε ένα άνθρωπο που δεκαετίες έχει υπηρετήσει την σημαία με τον αυλικό της χούντας. Είναι ντροπή και να ανακαλέσετε. Δεν σας επιτρέπω να προσβάλετε το δημοκρατικό φρόνημα των Ενόπλων Δυνάμεων’.

«Μέσα τον πανικό σας δεν καταλάβατε αυτό που είπα. Είπα ότι ο τελευταίος ανώτατος αξιωματικός ήταν ο Σπαντιδάκης. Το είπα διότι καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν παραβίασε τον άγραφο κανόνα διάκρισης πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας. Γιατί το κάνατε αυτό; Σέβομαι τον ναύαρχο Αποστολάκη ως αρχηγό ΓΕΕΘΑ αλλά διαφωνώ με την επιλογή του ως υπουργό» είπε ο Κ. Μητσοτάκης κάνοντας μερική διόρθωση της αναφοράς του.

«Δέχομαι την μερική ανάκληση της αιχμής απέναντι στο πρόσωπο. Να γνωρίζετε ότι σε τέτοια ζητήματα δεν μπορείτε να δημιουργείτε εντυπώσεις. Το μήνυμα της επιλογής Αποστολάκη είναι ένα ισχυρό μήνυμα απέναντι σε αυτούς που επιβουλεύονται την χώρα. Και λυπάμαι που δεν το καταλάβατε» απάντησε ο πρωθυπουργός.

zoornalistas.com

Η κραυγή της Ρόζας απαιτεί Δικαιοσύνη!

γράφει ο Αριστομένης Συγγελάκης

Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: "Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!"». Νίκος Καζαντζάκης (Η Κραυγή της Ρόζας Λούξενμπουργκ)

Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξενμπουργκ. Στις 15 Γενάρη του 1919 οι ηγέτες του κινήματος του «Σπάρτακου» συνελήφθησαν και, λίγο πριν οδηγηθούν στη φυλακή, δολοφονήθηκαν άνανδρα, βάρβαρα και παράνομα από τα Freikorps, που λειτούργησαν ως πολιορκητικός κριός και προλείαναν το έδαφος για την επικράτηση των ναζί. Είχε μεσολαβήσει η αποτυχημένη εξέγερση του Γενάρη του 1919, παρά τις οδηγίες της Ρόζας. Η Ρόζα, σπουδαία διανοούμενη και αγωνίστρια, απετέλεσε εμβληματική φυσιογνωμία του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα για μία άλλη, σοσιαλιστική, κοινωνία με ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα. Όπως η ίδια έγραφε: «ελευθερία χωρίς ισότητα είναι εκμετάλλευση. Ισότητα χωρίς ελευθερία είναι καταπίεση. Η αλληλεγγύη είναι η κοινή ρίζα της ελευθερίας και της ισότητας».

Από μια άποψη η Ρόζα ήταν τυχερή: αυτός ο γλυκός άνθρωπος, η σπάνιας ποιότητας διανοούμενη, η ασυμβίβαστη υπέρμαχος του σοσιαλισμού με δημοκρατία και η ανιδιοτελής μαχήτρια των πανανθρώπινων αξιών δεν πρόλαβε να ζήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και, μαζί του, την επικράτηση των πιο σκοταδιστικών, βίαιων, απάνθρωπων και  εφιαλτικών ιδεών και πρακτικών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ίσως, βέβαια, αν ζούσε, τα πράγματα να είχαν πάρει άλλη τροπή (τόσο σπουδαία ήταν!) αλλά σε κάθε περίπτωση ο θάνατός της ήταν ένας προάγγελος της κατεύθυνσης που είχε ήδη πάρει η Γερμανία: όπως γράφει ο Σεμπάστιαν Χάφνερ[1], όσο μεγάλωνε η επιρροή των ναζί ο αέρας γινόταν όλο και πιο αποπνικτικός, η χαρά της ζωής, η κατανόηση, η καλή προαίρεση, η γενναιοψυχία, ο διάλογος, έδιναν τη θέση τους στην προπαγάνδα, την αντισημιτική και αντικομουνιστική υστερία, το διάχυτο φόβο, την αδίστακτη βία, την απειλητική μυρωδιά του αίματος.

Τι είναι αυτό όμως που συνδέει τη Ρόζα με το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και τη Θυσία της Ελλάδας; Στις 17 Γενάρη 1919, 48 ώρες μετά την άνανδρη, βάρβαρη και εν ψυχρώ δολοφονία της Ρόζας Λούξενμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, οι εφημερίδες του Βερολίνου φιλοξενούσαν την επίσημη εκδοχή του γερμανικού κράτους σύμφωνα με την οποία οι δύο επαναστάτες «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν». Όπως σημειώνει ο Χάφνερ, η μέθοδος αυτή αποτελούσε συνήθη πρακτική για την εκκαθάριση πολιτικών αντιπάλων «ανατολικά του Ρήνου».

Η παρατήρηση αυτή του Χάφνερ έφερε στο μυαλό μου το τηλεγράφημα της Βέρμαχτ, το οποίο απεστάλη στις 4.00 τα χαράματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, αμέσως μετά την πρώτη ημέρα της σφαγής της Βιάννου και μας το εμπιστεύθηκε ο σπουδαίος ιστορικός και συναγωνιστής από τη Γερμανία Δρ Μάρτιν Ζέκεντορφ.  Ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι οι 401 αθώοι συγγενείς, συγχωριανοί και συνεπαρχιώτες μας εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και με σαδιστική μεθοδικότητα ανά ομάδες, «εν πλήρη τάξη», η επίσημη γερμανική αναφορά ισχυρίζεται ότι «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν»! Η μεθόδευση αυτή αποκαλύπτει την πάγια πρακτική των ναζί να αποστέλλουν ψευδείς, χαλκευμένες αναφορές, προκειμένου να αποκτήσουν άλλοθι ή ελαφρυντικά για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους ενώπιον των δικαστηρίων ή της Ιστορίας. Μία πρακτική όμως που έρχεται από το 1919…

Η χώρα μας πλήρωσε βαρύτατο τίμημα από τη γερμανική κατοχή: η Βιάννος και όλη η χώρα βυθίστηκαν στο πένθος, ορφάνεψαν, ρήμαξαν. Κατά τον Μανώλη Γλέζο «όλη η Ελλάδα έγινε Ολοκαύτωμα». Δικαίως πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι και ιστορικοί θεωρούν ότι η ρίζα του σημερινού δράματος που βιώνει η χώρα μας βρίσκονται στην Κατοχή. Όμως ο λαός μας δεν τρέφει μίσος για τους Γερμανούς. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Γκερντ Χέλερ, ανταποκριτή  της εφημερίδας Frankfurter Rundschau στην Αθήνα: «λίγοι λαοί της Ευρώπης υπέφεραν από τη Γερμανική Κατοχή όσο οι Έλληνες. Όμως οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που, μετά το τέλος της ναζιστικής βαρβαρότητας, έτειναν χείρα φιλίας προς τους Γερμανούς». Αντί όμως για αναγνώριση και ανταπόδοση της φιλίας μας, για μία ακόμη φορά το γερμανικό κράτος μας αντιμετώπισε με περιφρόνηση, σκληρότητα και αδιαλλαξία.

Το «τραύμα της Βιάννου»[2], το τραύμα της Ελλάδας, δεν θα κλείσει αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη και αποζημίωση. Οι συναγωνιστές μας από τη Γερμανία, ο Μάρτιν Κρίγκνελ, η Γκάμπι Χάινεκε, ο Λαρς Ράισμαν και οι άλλοι φίλοι της ομάδας «ΑΚ Δίστομο από το Αμβούργο», οι καθηγητές Κριστόφ Σμινκ Γουσταύους, Μάρτιν Ζέκεντορφ, Νόρμαν Πεχ και Καρλ Χάιντς Ροτ, οι ιστορικοί Στέφανε Στράκε και Ραλφ Κλάιν από το Βούπερταλ, οι φίλοι μας από τις πρωτοβουλίες υπέρ των ελληνικών αξιώσεων σε αρκετές πόλεις της Γερμανίας, οι συναγωνιστές μας από το κόμμα της Αριστεράς, από άλλα κόμματα και συνδικάτα και πολλοί ακόμη δημοκράτες και ενεργοί πολίτες, δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται μαζί μας, πιέζοντας για την καταβολή των γερμανικών οφειλών στην Ελλάδα. Διότι, ακριβώς επειδή αγαπούν την πατρίδα τους, θέλουν να εκκαθαρίσει τις υποχρεώσεις της, να απαλλαγεί οριστικά από το ναζισμό, να λυτρωθεί από το παρελθόν της. Αλήθεια, έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε κάτι λιγότερο απ’ αυτό;

Και για μας, και για τους Γερμανούς δημοκράτες, είναι κοινός ο αγώνας για την συντριβή του ναζισμού και την καταβολή των αποζημιώσεων: αγώνας εθνικός, ευρωπαϊκός, οικουμενικός! Όπως θα έλεγε και η Ρόζα: «σπίτι μου είναι όλος ο κόσμος, όπου υπάρχουν σύννεφα και πουλιά και δάκρυα ανθρώπων».

* Ο Δρ. Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι Συγγραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου / aristomenis.syngelakis@gmail.com

[1] Το υπέροχο βιβλίο του «αψηφώντας τον Χίτλερ» περιγράφει με την οπτική ενός νέου Γερμανού την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν το Χίτλερ στην εξουσία, πώς δηλαδή ο ναζισμός έγινε κυρίαρχη ιδεολογία στη Γερμανία και πώς κατέλυσε το Σύνταγμα, κάθε έννοια δημοκρατίας και κράτους δικαίου, αλλοτριώνοντας παράλληλα τους ανθρώπους.

[2] Σύμφωνα με την γλαφυρή έκφραση της Καθηγήτριας Πέπης Ρηγοπούλου κατά την ομιλία της στο πρόσφατο εξαιρετικά επιτυχημένο συνέδριο της Βιάννου (13-15.9.2013).

   

Κρέμασαν αφίσες με βουλευτές που θα ψηφίσουν ναι στη Συμφωνία

Πρόκειται για μια καμπάνια διαμαρτυρίας προς όλους τους βουλευτές, η οποία ξεκίνησε από ομάδες πολιτών ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Αφίσες με τους βουλευτές, οι οποίοι πρόκειται να ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών έχουν γεμίσει περιοχές της Μακεδονίας. 

Πρόκειται για μια καμπάνια διαμαρτυρίας προς όλους τους βουλευτές, η οποία ξεκίνησε από ομάδες πολιτών ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Η αφισοκόλληση άρχισε από χθες το βράδυ σε όλες τις πόλεις της Μακεδονίας όπου πολιτεύονται οι βουλευτές και συγκεκριμένα σε Ιερισσό, Πολύγυρο, Κατερίνη και Σκύδρα.

Πάνω στις αφίσες είναι η φωτογραφία του βουλευτή και από κάτω αναγράφεται: «Εσύ θα προδώσεις τη Μακεδονία μας;»

Η διαμαρτυρία θα κορυφωθεί και θα ολοκληρωθεί σήμερα.

Πηγή

Ξεφτίλα χωρίς (πολιτικά) σύνορα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Είναι φυσικό οι άνθρωποι να αλλάζουν την οπτική γωνία μέσα από την οποία παρατηρούν τα πράγματα. Η αλλαγή είναι μια φυσική, φυσιολογική διαδικασία η οποία μπορεί να προκύψει από διάφορους λόγους: Από την εμπειρία και τη γνώση, από περίσκεψη και συλλογισμούς, από απαντήσεις σε βαθύτερα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα, ενδεχομένως. Υπάρχουν ωστόσο και αλλαγές που οι αιτίες τους δεν φτάνουν σε τέτοια υπαρξιακά/ φιλοσοφικά βάθη. Πρόκειται για τις αλλαγές στην επιφάνεια, της ιδιοτέλειας και της ξεφτίλας.

Καθ ότι η ξεφτίλα συνοδεύεται από μια δυσάρεστη οσμή έχουν εξελιχθεί ιδεολογικά πλυντήρια και αρώματα που κρύβουν την αποφορά της ιδιοτέλειας.

Εχει παρατηρηθεί ότι αυτοί που έχουν μάθει να γλύφουν εκεί που έφτυναν έχουν αναπτύξει και την ικανότητα να κρύβουν την ιδιοτέλειά τους κάτω από πέπλα μεγάλων ιδεών και μεγάλων κούφιων λέξεων.

Όλα τα παραπάνω που περιγράφουν γενικές και κοινά παραδεκτές διαπιστώσεις στις οποίες καταλήγει κάποιος παρατηρώντας τριγύρω του, δεν αφορά ευυπόληπτους αστέρες της πολιτικής ζωής του τόπου, γιατί είναι ολοφάνερο ότι οι δρώντες δραστήρια το τελευταίο

διάστημα αγωνίζονται για το καλό του τόπου, της αριστεράς ή της δεξιάς ή της φυλής και του έθνους…

Είναι κάτι περισσότερο από φανερό άλλωστε ότι ο Τέρενς Κουίκ συνειδητοποίησε ότι υπήρξε ένας τυφλός δεξιός ο οποίος στα ύστερά του είδε αριστερό φως και μπήκε.

Όπως και η κυρία Κουντουρά κατανόησε ότι το καλό του τόπου συνδέεται άμεσα με την συνέχιση της προσφοράς της από την υπουργική καρέκλα. Και ο κύριος Κόκαλης ομοίως συνειδητοποίησε ότι θα πέσει μαχόμενος μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του από την

υπουργική καρέκλα, καθ ότι μάλλον δεν θα την ξανασυναντήσει…

Σε καμία περίπτωση η ξεφτίλα για την οποία κάνουμε λόγο δεν αφορά τους κυρίους Ραγκούση, Μπίστη και λοιπούς εξ επαγγέλματος εκσυγχρονιστές της προσκολλήσεως οι οποίοι είναι έτοιμοι να κοινωνήσουν από την κουτάλα της εξουσίας είτε αυτήν την κρατάει ο Σημίτης, είτε ο ΓΑΠ είτε- δεν βαριέσαι- ο Τσίπρας.

Το θέμα είναι η μετάληψη από το δισκοπότηρο της εξουσίας (έστω κι αν απαιτεί γονάτισμα) και το αντίδωρο για την προσφορά τους στον τόπο…

Για να προσφέρουν στον τόπο και τη δημοκρατία – και όχι από ευτελή ιδιοτέλεια– υποβάλλονται στη βάσανο των αλλαγών και των μετακινήσεων μεταξύ πολιτικών χώρων πραγματοποιώντας μάλιστα εξαιρετικά απαιτητικά άλματα, εξέχουσες μορφές του πολιτικού βίου, όπως ο κύριος Θεοχάρης ,

Ψαριανός, η κυρία Μάρκου κλπ. Οι εν λόγω μαζί με λοιπούς ποταμίσιους και λεβέντηδες δεν πτοούνται από αριστερά ή δεξιά μετερίζια. Αρκεί να τρουπώσουν σ αυτά. Για να προσφέρουν…

Ευτυχώς λοιπών που έχουμε περίσσια ανιδιοτελών να διαλέξουμε…

Αηδία!

Το «επιχείρημα» που τώρα ...θυμήθηκε ο Π. Καμμένος για το παρελθόν του πατέρα της Ελ. Κουντουρά.

Γράφει ο  Γεράσιμος Χολέβας

Είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν (και θυμούνται) την πολιτική πορεία του πρώην συγκυβερνήτη του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Αναφερόμαστε στον κύριο Πάνο Καμμένο.

Ακόμα, όμως, κι αν δεν γνώριζε κανείς τίποτα για τις πολιτικές του επιλογές, φτάνει αυτό που είπε στη σημερινή τηλεοπτική του συνέντευξη στο STAR.

Ο Πάνος Καμμένος, που από το…. υψηλού πολιτικού πνεύματος «στα τέσσερα εσείς» ψήφισε μνημόνιο (όρθιος και περήφανος…), χρησιμοποίησε σήμερα ένα «επιχείρημα» που ξεπερνάει τα όρια της πολιτικής:

«Αν η Κεντροαριστερά είναι η κυρία Κουντουρά, που ο πατέρας της έγραψε τον ύμνο (φίλος μου ο στρατηγός, τον ήξερα) για την 21η Απριλίου, το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», τότε τους καλωσορίζω στη νέα Αριστερά».

Η θέση μας απέναντι στην όποια Κεντροαριστερά, όπως και στη («νέα» ή «παλιά») «Αριστερά» του κυρίου Τσίπρα, είναι δεδομένη κι έχει καταγραφεί πολλές φορές. Όσο για τη θέση μας για τη χούντα (η «21η Απριλίου» σύμφωνα με τον Π. Καμμένο) τι να πούμε; Θα ήταν αστείο να γράψουμε ακόμα και μισή λέξη παραπάνω. 

Εδώ το θέμα είναι αλλού και είναι συγκεκριμένο:

Ο Π. Καμμένος συνεργάστηκε με την «Αριστερά» και την Κεντροαριστερά που εκπροσωπεί ο Αλ. Τσίπρας (τον οποίο στην ίδια συνέντευξη δήλωσε πως «αγαπάει») και είχε χρόνια στο κόμμα του την Ελ. Κουντουρά.

Τώρα …θυμήθηκε τι έκανε και τι δεν έκανε ο πατέρας της;

Ακόμα, όμως, κι αν το μάθαινε σήμερα, αυτό που είπε δεν είναι επιχείρημα. Είναι η ριζωμένη αντίληψη των φασιστοειδών του μετεμφυλιακού κράτους που αντιμετώπιζαν με «οικογενειακή ευθύνη» ολόκληρες οικογένειες και γενιές.

Η όποια κυρία Κουντουρά κρίνεται για τις πολιτικές της πράξεις, όπως ο καθένας που συμμετέχει στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο. Ας την κρίνουν αυτή που την ψήφισαν, είτε ως υποψήφια της Νέας Δημοκρατίας, είτε ως υποψήφια των ΑΝΕΛ, ας την κρίνουν και ως υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (την ίδια ακριβώς πορεία είχε και ο Π. Καμμένος). Ας την κρίνει και ο ίδιος ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ με πολιτικούς όρους. Το «επιχείρημα» του (το οποίο τώρα …θυμήθηκε), όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική. Είναι ένα «επιχείρημα» που προκαλεί ένα και μόνο πράγμα: Αηδία!