Η Γερμανία κρατικοποιεί, εμείς ξεπουλάμε

Του  Δημήτρη Μηλάκα

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται το δόγμα της «παγκοσμιοποίησης» και της υποτιθέμενης «ελεύθερης αγοράς». Έχει ενδιαφέρον να φέρει κανείς στον νου του όλα όσα ακούμε αυτά τα χρόνια περί του «άχρηστου» δημόσιου τομέα, περί της ανάγκης το Δημόσιο να ξεφορτωθεί επιχειρήσεις – βαρίδια γιατί δεν είναι δουλειά τού κράτους να είναι επιχειρηματίας. Έχει ενδιαφέρον, τέλος, να θυμηθούμε πόσα κερδοφόρα τμήματα του Δημοσίου ξεπουλήθηκαν μ’ αυτή την επιχειρηματολογία (το… νομισματοκοπείο του ΟΠΑΠ, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι) και πόσα έχουν πακεταριστεί για ξεπούλημα (ΔΕΗ, νερά, αρχαιολογικοί χώροι και πάει λέγοντας).

Το ενδιαφέρον γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν δούμε τι κάνουν την ίδια στιγμή που εμείς ξεπουλάμε κάθε δυνατότητα ανασυγκρότησης της οικονομίας οι Γερμανοί στη χώρα τους, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι αυτοί που μας επέβαλαν το ξεπούλημα των πάντων.

Στη Γερμανία, λοιπόν, η κυβέρνηση την ίδια στιγμή που διατάζει την Ελλάδα να «κάνει διαρκείς εκπτώσεις» και να δώσει στο τζάμπα ό,τι πουλιέται, φροντίζει να προστατέψει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας έτσι ώστε να εμποδίσει το ξεπούλημά του σε ξένους – κατά κύριο λόγο κινεζικούς – κολοσσούς.

Όπως διαβάζουμε λοιπόν (Reuters), το γερμανικό Δημόσιο προετοιμάζει τη δημιουργία ταμείου με στόχο την αγορά μεριδίων επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα για την οικονομία της χώρας. Τέτοιοι τομείς είναι η αυτοκινητοβιομηχανία, εταιρείες όπως η Siemens, η Thyessen – Krup καθώς και επιχειρήσεις σε ζωτικούς κλάδους όπως ο χάλυβας, η κατασκευή μηχανημάτων, τα χημικά κ.λπ.

Στόχος της γερμανικής κυβέρνησης, όπως παρουσιάζεται στην έκθεση για την «Εθνική Βιομηχανική Στρατηγική 2030», είναι να αποτρέψει τη φυγή των επιχειρήσεων από τη χώρα. Οι συνέπειες του περάσματος αυτών των επιχειρήσεων σε «ξένα χέρια», σύμφωνα με την έκθεση της γερμανικής κυβέρνησης, θα είναι η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η οποία θα οδηγούσε σε επιδείνωση του επιπέδου παιδείας, σε υποβάθμιση του περιβάλλοντος και τελικά σε πτώση του βιοτικού επιπέδου…

Έχουν λοιπόν ενδιαφέρον όλοι αυτοί οι εγχώριοι κήρυκες του (νεο)φιλελευθερισμού και οι απόψεις που παπαγαλίζουν όταν πανηγυρίζουν για ένα ξεπούλημα ή όταν διαμαρτύρονται γιατί αργούν τόσο οι αποφάσεις που – κατά τη γερμανική τετράγωνη λογική – οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε κατάρρευση της παραγωγής και σε πτώση όλων των δεικτών που συνθέτουν την ευημερία μιας χώρας.

Τέλος, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις που διατυπώνουν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν, οι οποίοι ανεξάρτητα από την ιδεολογική αφετηρία τους και τις κοσμοαντιλήψεις τους το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι να υλοποιήσουν τη βασική εντολή των μνημονίων που υπέγραψαν και η οποία υπήρξε πραγματικά απλή: ξεπουλήστε.

Λιάτσος κατά Αδωνη: Δεν θα ξαναπατήσει στην εκπομπή ...όσους ισχυρούς και να πάρει τηλέφωνο (BINTEO)

Εξοργισμένος με τον αντιπροεδρο της ΝΔ Αδωνη Γεωργιάδη εμφανίστηκε ο δημοσιογράφος Αιμίλιος Λιάτσος που ξέσπασε στον αέρα του KONTRA Channel κατά του αντιπροέδρου της ΝΔ για τις επιθέσεις εναντίον των δημοσιογράφων του σταθμού.

Το ξέσπασμα του δημοσιογράφου ήρθε μετά το tweet του Αδωνη..

που χαρακτήρισε ως «έμμισθα τετράποδα» του εργαζομενους του KONTRA Channel.

O Αιμίλιος Λιάτσος έγινε έξαλλος και ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

«Τον φιλοξένησα πολλές φορές. Του έδωσα την εκπομπή για συνέντευξη διωρη, τουλάχιστον 5 με 6 φορές. ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΣΕ…ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΟΥ. Κουμάντο στην εκπομπή μου κάνω μόνον εγώ. ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΠΟΤΕ!».

(...)

«Οταν του έστελνα email (του Γεωργιάδη) για να βγεί στην εκπομπή μου με καλεσμένους, απαιτούσε πρώτα να του κάνω τετ-α-τετ συνέντευξη! Στον συγκεκριμένο κύριο που λέει τετράποδα τους δημοσιογράφους του KONTRA συνέντευξη δεν θα του κάνω ΠΟΤΕ και δεν πρόκειται να ξαναπατήσει στην εκπομπή κι ας πάει όπου θέλει. Στον Αβραάμ και στον Πάπα να πάει να παρακαλάει δεν θα βγει ποτέ στην εκπομπή, με τέτοια αθλιότατη συμπεριφορά που έχει».

zoornalistas.com

Εκλογές τον Μάιο ή τον Οκτώβριο; Η επιλογή του Τσίπρα

Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Εάν οι (εθνικές) εκλογές γίνουν στις 26 Μαίου δεν θα γίνουν επειδή το προέβλεψε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ούτε διότι, όπως ο ίδιος είπε, «η Βουλή δεν έχει πλέον 300, αλλά 302 βουλευτές» - ούτε, επίσης, επειδή ο Αλέξης Χαρίτσης παρήγγειλε ήδη 77 εκατομμύρια φακέλους, 53,8 εκατομμύρια φύλλα ψηφοδελτίων και 87.000 παραβάν.

Θα γίνουν – εάν γίνουν – επειδή ο Αλέξης Τσίπρας θα κρίνει – εάν το κρίνει – πως το πολιτικό big bang δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Κοινώς, επειδή θα κρίνει – εάν το κρίνει - πως η συγκυρία του Μαίου είναι πιο ευνοϊκή για τη μεγάλη αναμέτρηση επί των τελικών και «καθαρών λύσεων» απ’ ό,τι εκείνη του Οκτωβρίου.

Για τους συνομιλητές του πρωθυπουργού, και για όσους διαβάζουν πίσω από τις πολωτικές ρητορικές, η στρατηγική Τσίπρα κινείται πολύ πέραν της νίκης – και πολύ περισσότερο της διαχειρίσιμης ήττας – στις επόμενες εκλογές. Ο στόχος είναι ο ολικός επαναπροσδιορισμός του πολιτικού χάρτη και από αυτή την αναδιάταξη δεν εξαιρείται ουδείς, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου.

Το πρώτο βήμα προς αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, μετά τον καταλύτη της συμφωνίας των Πρεσπών ήταν το διαζύγιο με τον Πάνο Καμμένο. Το δεύτερο ήρθε με την ψήφο εμπιστοσύνης που έφερε και την ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Και το τρίτο, είναι η απόδοση στις νέες πλειοψηφίες και μειοψηφίες συμπαγών πολιτικών και ιδεολογικών χαρακτηριστικών – μια απόδοση, που δεν μπορεί να έρθει παρά μόνον μέσα από την κάλπη.

Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως έως ότου φθάσουμε στην κάλπη η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία είναι, εκ των πραγμάτων, υβριδική. Η στήριξη των έξι ανεξάρτητων βουλευτών, με δύο εξ αυτών να παραμένουν «δανεικοί» στους ΑΝΕΛ, είναι σχήμα που ενέχει πολιτική ανορθοδοξία. ´Εστω κι εάν υπαγορεύθηκε κατ’ανάγκη – «για να αποκρουστούν τα τεχνητά κοινοβουλευτικά βραχυκυκλώματα» και «η επιχείρηση παραχάραξης της ψήφου εμπιστοσύνης από την ΝΔ», όπως λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικό στέλεχος.

Και το ερώτημα που τίθεται στο Μαξίμου είναι μέχρι που μπορεί να πάει αυτό, ή το όποιο παρεμφερές, υβριδικό σχήμα. ´Ητοι, εάν το στρατηγικό στοίχημα συγκρότησης νέου προοδευτικού τόξου και νέας προοδευτικής πλειοψηφίας μπορεί να περιμένει έως τον Οκτώβριο.

´Οσοι εισηγούνται τετραπλές κάλπες στις 26 Μαίου θεωρούν ότι το ρίσκο της αναμονής είναι δυσανάλογα υψηλό. Προσμετρούν  τους αστάθμητους παράγοντες στην οικονομία, το αρνητικό ρεύμα – το «σύνδρομο της κυβέρνησης Σαμαρά» - που μπορεί να διαμορφώσει μια ήττα στις ευρωεκλογές, όπως και τους «δαίμονες» που μπορεί να απελευθερώσει μια πανευρωπαϊκή, ακραία συντηρητικοποίηση στις κάλπες για την Ευρωβουλή. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο οποίος ξανάνοιξε αυτή την εβδομάδα τη σχετική συζήτηση και, εδώ και καιρό, δεν κρύβει ότι προκρίνει την επιλογή του Μαίου.

Οι έχοντες την ίδια άποψη, συνυπολογίζουν πλέον και τον κίνδυνο από τον πόλεμο φθοράς και απονομιμοποίησης της κυβέρνησης. Η εικόνα του ´Αδωνι στα τηλεπαράθυρα να παραδίδει μαθήματα… κοινοβουλευτικού ήθους στον Σπύρο Δανέλλη μπορεί να υπερβαίνει τη σφαίρα του γραφικού , ενίοτε όμως οι ιαχές της αρένας καπελώνουν και την ουσία και τα μεγάλα πολιτικά διλήμματα.

Στον αντίποδα, οι υπέρμαχοι της εξάντλησης της τετραετίας επενδύουν στην υπεραξία του πολιτικού χρόνου. Θεωρούν – ανάμεσά τους και ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης – ότι το διάστημα έως τον Οκτώβρη είναι καταλυτικό για να αποδώσει η μεταμνημονιακή κοινωνική ατζέντα της κυβέρνησης. Πιστεύουν ότι το προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα τελεί σε σταθερά κερδοφόρο τροχιά και επενδύουν στην ωρίμανση της σχέσης με την κεντροαριστερά: Εκτιμούν πως, όσο πιο εμφανής γίνεται η αποσύνθεση του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και η ταύτιση της ηγεσίας του με την ΝΔ, τόσο περισσότερος προοδευτικός πολιτικός χώρος θα απελευθερώνεται υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Μεταξύ των δύο, απόφαση στο Μαξίμου δεν έχει ληφθεί, και δεν θα ληφθεί πριν από τις δημοσκοπήσεις του Μαρτίου. ´Εως τότε, όσοι πραγματικά επικοινωνούν με τον πρωθυπουργό δεν αμφιβάλλουν ότι όντως θέλει να πάει έως το τέλος της τετραετίας. Ταυτόχρονα όμως λένε ότι «ο Μητσοτάκης είναι αναλώσιμος, ο Τσίπρας δεν είναι. ´Αρα, ό,τι αποφασίσει, δεν θα το αποφασίσει κοιτώντας μόνον τις επόμενες κάλπες…»   

Το κουμπί...

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Σάββατο μεσημέρι, μπαίνει στο συνοικιακό καφέ ζευγάρι ηλικιωμένων συνοδευόμενο από μια εξίσου ηλικιωμένη κυρία. Κάθονται δίπλα μου. Ο άντρας ανοίγει τη χούφτα του και λέει στη γυναίκα του «Ορίστε, να το! Είδες; Δεν το έχασα αυτή τη φορά!». Οι γυναίκες γελούν γάργαρα. Κοιτάζω κι εγώ την ανοιχτή χούφτα και βλέπω ένα μεγάλο μαύρο κουμπί.

Βγάζει τη ζακέτα του και τη στρώνει στα πόδια του. Η σύζυγός του ανοίγει την τσάντα της με την επισημότητα ενός χειρουργού και βγάζει από μέσα ένα κουτάκι που, όπως αποδεικνύεται, περιέχει βελόνα και κλωστή.

Μα είναι δυνατόν; Ποιος κουβαλάει μαζί του βελόνα και κλωστή; Αρχίζει να ράβει το κουμπί στη ζακέτα του συντρόφου της, ενώ παράλληλα εξηγεί στην άλλη γυναίκα πως τελευταία ο άντρας της όλο και περισσότερο χάνει τα κουμπιά του.

Ερχεται η σερβιτόρα, ο σύζυγος παραγγέλνει τον καφέ του συμπληρώνοντας στο τέλος το «γλυκιά μου». Σηκώνει από το ράψιμο το βλέμμα η κυρία και του λέει περιπαικτικά: «Βρε παλιόγερε, ευκαιρία δεν χάνεις...». Γέλια και πάλι στη μικρή συντροφιά.

Το κουμπί είναι και πάλι στη θέση του. Τον βοηθάει να βάλει τη ζακέτα του και ύστερα, χαϊδεύοντάς το, σιγουρεύεται ότι είναι εντάξει.

Τον κοιτάζω που την κοιτάζει. Με ευγνωμοσύνη; Με αγάπη; Με τρυφερότητα; Μπορεί και με έρωτα. Σίγουρα με κάποιο συναίσθημα βαθύ που έχει ένα μεγάλο παρελθόν να αφηγηθεί σε μας τους λαθραίους παρατηρητές. Και επίσης ένα δέσιμο τόσο σφιχτό όπως η κλωστή που κρατάει τώρα το κουμπί. Κι αν μια κάποια βία το οδηγήσει να ξηλωθεί είμαι σίγουρη πως και πάλι θα το ράψουν μαζί.

Σκέφτηκα το «Παράδοξο του έρωτα» του Μπρικνέρ: «Σήμερα υποβαλλόμαστε -άνδρες και γυναίκες- σε μια αντιφατική απαίτηση: στο να αγαπάμε με πάθος και, αν είναι δυνατόν, να μας αγαπάνε εξίσου, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία μας, να περιβάλλουμε ο ένας τον άλλο χωρίς δεσμεύσεις, με την ελπίδα ότι το ζευγάρι θα διαθέτει αρκετή ευελιξία ώστε να εξασφαλίσει αρμονική συνύπαρξη».

Με την ελπίδα, τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου εύκολα. Φαίνεται πως η ευελιξία στις σχέσεις μας, σε κάθε είδους σχέση, όλο και καλύπτεται κάτω από τον εγωισμό μας.

Οσον αφορά τον έρωτα: «Δεν μπορούμε να τον σώσουμε από τα τραύματά του κι από τους αποκλεισμούς του: είναι μπερδεμένος, φτιαγμένος από χρυσάφι και λάσπη... Πρέπει να κρατήσουμε απ’ αυτόν τα καλύτερα στοιχεία του, τη ζωτικότητα, τη δύναμη να δημιουργεί δεσμούς, τη διονυσιακή του κλίση για τη ζωή, ταυτόχρονα υπέροχη και επώδυνη» λέει ο Μπρικνέρ.

Καμία φορά όμως νομίζω πως τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Κοιτάζω το ηλικιωμένο ζευγάρι και σκέφτομαι πως ίσως αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι «να βρούμε το κουμπί» του άλλου κι αυτός το δικό μας. Και προπάντων να φροντίσουμε ώστε να μην το χάσουμε.

Οι «άστεγοι» του Airbnb

Μια επαρχιακή πόλη, τα Χανιά, είναι η περιοχή της Ελλάδας που το AirBnb, και γενικότερα οι βραχυχρόνιες μισθώσεις, έχουν αφήσει ελάχιστες επιλογές για όσους ψάχνουν να νοικιάσουν σπίτι. Και μίας και αναφέραμε το Κουκάκι βρίσκεται στην 7η θέση σε ότι αφορά την σχέση διάθεσης βραχυχρόνιας / μακροχρόνιας μίσθωσης.

Αυτά είναι τα συμπεράσματα και τα ευρήματα της μελέτης για τον κοινωνικό αντίκτυπο της οικονομίας του διαμοιρασμoύ, που παρουσίασε το Ξενοδοχοχειακό Επιμελητήριο της Ελλάδας και πραγματοποίησε για λογαριασμό του η Grand Thornton.

Σύμφωνα με τη μελέτη τα μεγέθη της οικονομίας διαμοιρασμού καταγράφουν ετήσια ποσοστιαία αύξηση κατά 25%, με έσοδα άνω των 1,9 δις. ευρώ, ποσό που προσεγγίζει το 10% της ετήσιας τουριστικής δαπάνης. Η στροφή αρκετών ιδιοκτητών προς την βραχυχρόνια μίσθωση - ενοικιάσεις τύπου AirBnb - έχει οδηγήσει στην "εξαφάνιση" των σπιτιών που απευθύνονται προς μακροχρόνια ενοικίαση.

Τα «τουριστικά γκέτο», η χαώδης κατάσταση στην Αθήνα και η εκτόξευση των ενοικίων

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα στοιχεία που δείχνουν χαρακτηριστικές περιοχές τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη (τουριστική) Ελλάδα όπου τα "ενοικιάζεται" είναι είδος προς εξαφάνιση. Από την επεξεργασία των στοιχείων της Grand Thornton προκύπτει ότι τα Χανιά είναι η πόλη της Ελλάδας όπου η "ζυγαριά" γέρνει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ελλάδας υπέρ της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Συγκεκριμένα, μόνο το 5% των προς μίσθωση κατοικιών απευθύνεται στην αγορά της μακροχρόνιας μίσθωσης καθώς το άλλο 95% είναι για βραχυχρόνια. Σε απόλυτα νούμερα 4.337 ακίνητα κατευθύνονται σε βραχυχρόνια μίσθωση και μόλις 212 στην μακροχρόνια. Κοινώς αυτά τα 212 σπίτια είναι οι επιλογές που έχουν φοιτητές, δημόσιοι λειτουργοί ή όσοι θέλουν να αλλάξουν σπίτι ή να μετακομίσουν στα Χανιά.

Το ίδιο έντονο είναι το φαινόμενο σε άλλους τουριστικούς προορισμούς όπως η Ρόδος και η Κέρκυρα. Σύμφωνα με τη μελέτη, συγκροτούνται τα πρώτα "τουριστικά γκέτο" στα κέντρα πόλεων.

Το ίδιο απελπιστική είναι η κατάσταση και στην Αθήνα. Ενδεικτικά στην περιοχή της πλατείας Βάθη και στον Άγιο Κωνσταντίνο, το 91% των ακινήτων προσφέρεται για βραχυχρόνια μίσθωση, ενώ πολύ ψηλά είναι τα ποσοστά και σε Κεραμεικό, σταθμό Λαρίσης, Κουκάκι, Άγιο Νικόλαο και Πετράλωνα.

Επιπλέον, σε περιοχές τόσο της Αθήνας, όπως το Κουκάκι, η Πλάκα, οι συνοικίες γύρω από την Ακρόπολη, όσο και του υπολοίπου της χώρας παρατηρείται έντονη ψαλίδα μεταξύ του πλήθους των προσφερόμενων ακινήτων για μακροχρόνια μίσθωση σε σχέση με τη βραχυχρόνια. Η αναλογία ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης ως προς το σύνολο φτάνει μέχρι το 95%, ενώ η αναλογία των τιμών αγγίζει το 5:1 μεταξύ βραχυχρόνιας και μακροχρόνιας μίσθωσης.

Το πρόβλημα για όσους ψάχνουν μόνιμη κατοικία να ενοικιάσουν είναι πλέον μεγάλο, αφού οι περιοχές του κέντρου έχουν αποκλειστεί και τα ενοίκια τραβούν την ανηφόρα.

Για το δήμο Αθηναίων, η έρευνα έδειξε πως κάθε ένα ακίνητο στην οικονομία διαμοιρασμού στερεί δύο ακίνητα στις μακροχρόνιες μισθώσεις και πως η αύξηση κατά 25% του μεγέθους της οικονομίας διαμοιρασμού του 2018, αύξησε τις τιμές των ενοικίων μακροχρόνιας μίσθωσης κατά 9,3%.

Η ανάλυση, που συμπεριέλαβε και άλλες περιοχές της χώρας με αύξηση της οικονομίας διαμοιρασμού αλλά και ανάγκη για μακροχρόνιες μισθώσεις (λόγω π.χ. αυξημένης πυκνότητας πληθυσμού, παρουσίας πανεπιστημίου, κλπ), επιβεβαίωσε το αποτέλεσμα εκτοπισμού και αύξησης των τιμών των ενοικίων. Πρακτικά η αύξηση κατά 25% του μεγέθους της οικονομίας διαμοιρασμού του 2018, αύξησε τις τιμές των ενοικίων μακροχρόνιας μίσθωσης κατά 8,7%. Στη μελέτη επισημαίνεται ακόμη πως υπάρχει επιβάρυνση των οικονομικά αδύναμων ομάδων, δεδομένου του προφίλ των ενοίκων μακροχρόνιων μισθώσεων (μισθωτοί, φοιτητές, μονογονεϊκές οικογένειες, χαμηλοσυνταξιούχοι).

Το δείγμα που χρησιμοποιήθηκε ήταν 15.000 ακίνητα βραχυχρόνιας και μακροχρόνιας μίσθωσης από επτά δημοτικές κοινότητες του δήμου Αθηναίων (41 γεωγραφικά διαμερίσματα) και επιπλέον 21.000 ακίνητα από τέσσερις λοιπές περιοχές (Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Κέρκυρα, Ρόδος). Η περίοδος αναφοράς ήταν από το Νοέμβριο του 2018 έως και τον Ιανουάριο του 2019, δηλαδή διάστημα εκτός τουριστικής σεζόν.

Όπως επεσήμανε μάλιστα ο Senior Manager της Grant Thornton Greece, Παναγιώτης Πρόντζας, είναι ενδεικτικό ότι ένα ακίνητο στην Αθήνα για μία οικογένεια 3 ατόμων ενοικιάζεται στα 603 ευρώ, ενώ αν δεν υπήρχε η επίπτωση από τις βραχυπρόθεσμες μισθώσεις το αντίστοιχο νούμερο θα ήταν στα 550 ευρώ. Αντίστοιχα, σε δημοφιλείς περιοχές για βραχυπρόθεσμες μισθώσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Ρόδο, Κέρκυρα) μίσθωμα αγγίζει τώρα τα 480 ευρώ ενώ θα νοικιαζόταν 440 ευρώ.

Δημόσια έσοδα, θέσεις εργασίας και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον

Στο κομμάτι των δημοσίων εσόδων, ναι μεν οι απώλειες υπολογίζονται στο σύνολό τους στα 214 εκατ. ευρώ για το 2018 (αν συνυπολογιστουν αναλογών ΦΠΑ διαμονής, αναλογούντα δημοτικά τέλη και τέλη παρεπιδημούντων, αναλογών φόρος διαμονής, διαφυγούσες ασφαλιστικές εισφορές, αναλογών φόρων εισοδήματος), ωστόσο, η εφαρμογή του νέου φορολογικού πλαισίου με το Μητρώο Ακινήτων για τις Βραχυχρόνιες Μισθώσεις, από την περασμένη χρονιά, φαίνεται έχει ανεβάσει τα εκτιμώμενα φορολογικά έσοδα για το 2018 στα 180 εκατ. ευρώ, με βάση την επεξεργασία που πραγματοποίησε η Grant Thornton και τα στοιχεία από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων. Οπερ σημαίνει ότι η «ψαλίδα» ως προς τις καθαρές απώλειες των δημοσίων εσόδων έχει μειωθεί για το 2018 στα πέριξ των 34 εκατ. ευρώ, όταν το 2017 το αντίστοιχο νούμερο ήταν στα 105 εκατ. ευρώ και το 2016 στα 161 εκατ. ευρώ.Στην έρευνα της Grant Thornton για λογαριασμό του ΞΕΕ γίνεται αναφορά και στην καθαρή απώλεια θέσεων εργασίας, στην περίπτωση δηλαδή που η δαπάνη, η οποία κατευθύνεται στα καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης, κατευθυνόταν στα ξενοδοχεία. Απαντώντας στο επιχείρημα ότι η συγκεκριμένη αγορά δημιουργεί και αυτή θέσεις εργασίας ο κ. Πρόντζας ανέφερε ότι «τα ξενοδοχεία είναι εντάσεως εργασίας σε σχέση με τα ακίνητα και χρειάζονται περισσότερους πόρους. Επιπλέον, η ενασχόληση και η έξαρση της οικονομίας διαμοιρασμού αλλοιώνει το εργασιακό μοντέλο με έντονη αβεβαιότητα, δημιουργώντας τη λεγόμενη αθέατη εργασία». Με βάση τα στοιχεία της έρευνας, οι καθαρές απώλειες θέσεων εργασίας για το 2018 ξεπερνούν τις 12 χιλιάδες, νούμερο το οποίο έχει παραμείνει σχεδόν στα ίδια επίπεδα τα τελευταία χρόνια.

Στο κομμάτι του περιβάλλοντος, η μελέτη εξετάζει «το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που δημιουργείται από έναν επισκέπτη σε ένα ακίνητο βραχυχρόνιας μίσθωσης, ως απόρροια του όγκου απορριμμάτων σε συνάρτηση με την επιβάρυνση των αστικών δικτύων μεταφοράς και με τη μη συνετή οικιακή ενεργειακή κατανάλωση που προκαλεί». Με βάση πάντα τους αναλυτές, η ποσοστιαία διαφορά ποσότητας απορριμμάτων μεταξύ ενοίκου βραχυχρόνιας μίσθωσης σε σύγκριση με τον ένοικο μακροχρόνιας μίσθωσης αντίστοιχεί σε ένα 20,59% με αντίστοιχη επιβάρυνση στη διαχείριση των απορριμμάτων στα αστικά κέντρα.

 tvxs.gr

13 χρόνια φυλακή με αναστολή στον Πέτρο Μαντούβαλο πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας για το παραδικαστικό κύκλωμα

Με την καταδίκη με αναστολή του δικηγόρου και πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Πέτρου Μαντούβαλου, του εφέτη Γιάννη Ευσταθίου, του αρχιμανδρίτη Ιάκωβου Γιοσάκη και άλλων δύο συγκατηγορουμένων τους, έκλεισε η δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για σκέλος της υπόθεσης του αποκαλούμενου «παραδικαστικού κυκλώματος».

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της πρωτοβάθμιας δίκης, το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του για την υπόθεση που αφετηρία της αποτέλεσαν οι καταγγελίες του επιχειρηματία Ιωάννη Μπολέτση, επίσης, κατηγορούμενου στην παρούσα δίκη, ο οποίος μέχρι πρότινος φυγοδικούσε. Ο επιχειρηματίας κατήγγειλε το 2010 πως ο Γιοσάκης τον εκβίασε να πληρώσει με 60.000 ευρώ τους εφέτες Γιώργο Ευσταθίου και Αθανάσιο Μουστάκα, προκειμένου να τον αθωώσουν σε δίκη για το αποκαλούμενο «παραδικαστικό 1».

Το δικαστήριο με την απόφασή του, επέβαλε στο δικηγόρο κ. Μαντούβαλο και στον Εφέτη, ποινή κάθειρξης 13 ετών στον καθένα, ενώ στον κ. Γιοσάκη κάθειρξη 12 ετών. Σε άλλους δύο, από τους συνολικά εννέα κατηγορούμενους, επιβλήθηκαν μικρότερες ποινές.

Κατά περίπτωση, οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν για τα αδικήματα της παθητικής και ενεργητικής δωροδοκίας, της διαμεσολάβησης σε δωροδοκία, και της άμεσης συνέργειας σε νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα. Σε όλους τους καταδικασθέντες, το δικαστήριο χορήγησε αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση επιβάλλοντας σε κάποιους απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Σε όλους όσοι καταδικάστηκαν για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων, επιβλήθηκε και επιπλέον χρηματική ποινή 50.000 ευρώ στον καθένα.

Ο κ. Μαντούβαλος δήλωσε ακόμη μία φορά «αθώος» στο δικαστήριο και τόνισε πως θα είναι παρών στη δίκη που θα διεξαχθεί σε δεύτερο βαθμό. Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημά του, να του αναγνωριστούν ελαφρυντικά και να μην του επιβληθούν περιοριστικοί όροι με την αναστολή.

Η απόφαση του δικαστηρίου επί της δωροδοκίας ήταν ομόφωνη, ενώ για τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα ελήφθη κατά πλειοψηφία 2-1.

Ο έτερος δικαστικός λειτουργός, Αθανάσιος Μουστάκας, κρίθηκε αθώος κατά πλειοψηφία 2-1 με την πρόεδρο Ασημίνα Υφαντή να ψηφίζει υπέρ της ενοχής του.

Το δικαστήριο έπαυσε την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής του πλημμελήματος της δωροδοκίας για τον επιχειρηματία Ιωάννη Μπολέτση, τον δικηγόρο Πέτρο Λεωτσάκο και τον ιερωμένο Διονύση Ζήκο.

Οι καταγγελίες του επιχειρηματία Ι. Μπολέτση έγιναν κατά τη διάρκεια της δίκης με κατηγορούμενους μεταξύ άλλων τον δικαστή Ευάγγελο Καλούση και τον δικηγόρο Πέτρο Μαντούβαλο, στην οποία πρόεδρος ήταν ο εφέτης Γιάννης Ευσταθίου. Η καταγγελία αυτή οδήγησε τελικά στην παραπομπή των εννέα κατηγορουμένων στο εδώλιο. Ο πρώην βουλευτής κατηγορείται ότι δωροδόκησε με 600.000 ευρώ -μέσω του Ιάκωβου Γιοσάκη -τον κ. Ευσταθίου προκειμένου να αθωωθεί ο ίδιος και δύο συνεργοί.

tvxs.gr

Έλληνες εφοπλιστές: Πρώτοι στον κόσμο σε πλοία και φοροασυλία

Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Την κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης διατηρεί σε αξία ο ελληνόκτητος στόλος. Η κρίση όπως φαίνεται ευνόησε το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η αξία του στόλου των Ελλήνων εφοπλιστών υπολογίζεται στα 105,22 δισ. δολάρια(!) και είναι οι μοναδικοί που έσπασαν το φράγμα των 100 δισ. δολαρίων!!!

Σύμφωνα με στοιχεία του οίκου αποτίμησης αξίων στην ναυτιλία VesselsValue, ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών αύξησε τη συνολική του αξία μέσα στο 2018 πάνω από 5 δισ. δολάρια! Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση για οποιοδήποτε κράτος που βρίσκεται ανάμεσα στα δέκα πρώτα και οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αύξηση των παραγγελιών για ναυπήγηση LNG.

Ο ελληνικός εφοπλισμός διατηρεί παγκοσμίως την πρώτη θέση σε αξία στον στόλο των δεξαμενοπλοίων και στα πλοία μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου ή LNG με την αξία του να φθάνει τα 18,4 δισ. δολάρια από 13 δισ. που ήταν στις αρχές του 2018 και τη δεύτερη θέση στα ποντοπόρα μεταφοράς ξηρού φορτίου χύδην.

Πίσω από τους Έλληνες εφοπλιστές δεύτερη ναυτιλιακή δύναμη παραμένει η Ιαπωνία με την αξία του στόλου της να φτάνει τα 94,721 δισ. δολάρια. Η Κίνα που κατέχει την τρίτη θέση με στόλο αξίας 90,875 δισ. δολάρια κατέγραψε την μεγαλύτερη αύξηση της αξίας του στόλου της το 2018.

Φόροι; Τι είναι αυτό;

Ο όγκος των πλοίων του εφοπλιστικού εκτινάσσεται σε ετήσια βάση.  Τα χρήματα όμως που κερδίζει το ελληνικό κράτος από αυτούς, μέσω της φορολογίας είναι μηδαμινά έως και ανύπαρκτα, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη των εφοπλιστών φτάνουν σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ διασφαλισμένα από τους διάφορους φορολογικούς παραδείσους αλλά και την ελληνική νομοθεσία.

Στα «ένδοξα» ελληνόκτητα πλοία, υψώνονται σημαίες 48 κρατών. Τα κέρδη και το ρευστό καταλήγει όμως σε μια χούφτα Ελλήνων εφοπλιστών. Μάλιστα  ορισμένοι εξ’ αυτών καταγράφονται στις λίστες με τους πλουσιότερους κεφαλαιοκράτες της γης.  Το εφοπλιστικό κεφάλαιο από τη φύση του, κυνηγά και δημιουργεί φορολογικούς παραδείσους όπου γης. Φτιάχνει off – shore εταιρείες και μετακινεί τα κεφάλαια του, αποφεύγοντας με εκατοντάδες «παράθυρα» και τρόπους τη φορολόγηση του.

Όμως για τους Έλληνες εφοπλιστές υπάρχει διπλός «παράδεισος».  Ο πρώτος είναι αυτός των διάφορων «νήσων» (τα νησιά Τζέρσεϊ και Γκέρνσεϊ, οι Βερμούδες, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, ο Μαυρίκιος, οι Κέιμαν Νήσοι, η Νήσος του Μαν, η νήσος Νέβις, το Νιούε κ.α) του πλανήτη.  Ο δεύτερος είναι ο «τόπος» τους. Η Ελλάδα. Όπου με την συνδρομή όλων των κυβερνήσεων από τη δεκαετία του 60 μέχρι και σήμερα έχει διαμορφωθεί ένα σκανδαλώδες καθεστώς φορολόγησης υπέρ του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Ας θυμηθούμε μονάχα τους νόμους 2687/53 και 27/1975 που βρίσκονται σε ισχύ και στους οποίους θα διαπιστώσει ο καθένας πως σε κάθε άρθρο τους περιλαμβάνεται και από μια φοροαπαλλαγή.

Σκανδαλώδες είναι για παράδειγμα το καθεστώς φορολόγησης, κατά το οποίο οι εφοπλιστές δεν φορολογούνται με βάση του τζίρους τους ή τα κέρδη τους, αλλά με βάση την χωρητικότητα του πλοίου!.

Δηλαδή, με απλά λόγια αυτοί οι άνθρωποι, ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των «πατριωτών» που είτε βγάζουν 1 εκ. ευρώ είτε 10 δις ευρώ, πληρώνουν τον ίδιο φόρο!!!

Στο άρθρο (2) του νόμου 27/1975 αναφέρεται ρητώς «Ο κατά τας διατάξεις του παρόντος νόμου επιβαλλόμενος φόρος  εξαντλεί πάσαν υποχρέωσιν του πλοιοκτήτου, ως και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου εκ φόρου εισοδήματος, καθ’ όσον αφορά εις τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν εκ της εκμεταλλεύσεως πλοίων».

Επίσης οι εφοπλιστές απαλλάσσονται:

από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα

το ίδιο ισχύει και για το εισόδημα που δημιουργείται από εκμετάλλευση πλοίων και στο εξωτερικό και μάλιστα την απαλλαγή απολαμβάνουν και όλοι οι συνέταιροι και μέτοχοι

από κάθε τέλος τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του ισχύοντος από το 1975 νόμου

από κάθε φόρο ή τέλος το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές ελληνικών πλοιοκτητριών υπό ελληνική σημαία.

από κάθε τέλος τα έγγραφα που συντάσσονται για τη διανομή κερδών, τα δάνεια και τις καταθέσεις

από όλα τα παράβολα οι εγγραφές και τα δικαιολογητικά.

100% φοροαπαλλαγή επενδύσεων ναυπήγησης και επισκευής παραδοσιακών σκαφών για επενδύσεις πάνω από 150.000 ευρώ

φοροαπαλλαγή του εισοδήματος που αποκτάται από εταιρεία επενδύσεων στην ποντοπόρο ναυτιλία καθώς και το εισόδημα των κατόχων μερισμάτων

απαλλαγή και των ημεδαπών επιχειρήσεων με αντίστοιχο αντικείμενο εργασιών ή υπηρεσιών

απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών από την εκμετάλλευση ιδιόκτητων πλοίων με ελληνική σημαία

απαλλαγή της υπεραξίας λόγω εκποίησης, αποζημίωσης ασφαλιστικής ή άλλη αιτία

φοροασυλία και των αλλοδαπών εταιρειών αν εγκατασταθούν ή ιδρύσουν υποκαταστήματα στην Ελλάδα

απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών και των μερισμάτων που διανέμει εταιρεία που έχει υπαχθεί στο Ν.27 και διαχειρίζεται πλοία με ελληνική ή ξένη σημαία.

Για κερασάκι στην τούρτα αφήσαμε μια τελευταία φοροαπαλλαγή που απολαμβάνει το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Την ίδια που ακόμα και στα νησιά της χώρας αυξήθηκε ο ΦΠΑ, οι εφοπλιστές απολαμβάνουν απαλλαγή από ΦΠΑ των αγορών προϊόντων στην Ελλάδα που προορίζονται για τις τροφοδοσίες των πλοίων τους.

Μάλιστα έχει υπολογιστεί ότι μόνο και μόνα αυτή η φοροαπαλλαγή αν καταργηθεί το κράτος θα είχε έσοδα πάνω από 5 δις. ευρώ! Πρόκειται για χρήματα που θα αρκούσαν ακόμα για να καλύψουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που ζητούν οι δανειστές χωρίς να χρειαστεί να υπάρξει οποιαδήποτε περικοπή σε κοινωνικές παροχές, χωρίς να χρειαστεί μείωση του αφορολόγητου, χωρίς να χρειαστούν περικοπές σε υγεία και παιδεία…

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε για το ελληνικό «εφοπλιστικό θαύμα». Που θα ακούσετε να υμνούν τους Έλληνες εφοπλιστές που αγοράζουν πλοία και δυναμώνουν του στόλους τους παραμένοντας στην κορυφή του κόσμου, να θυμάστε: Το «θαύμα» τους χτίστηκε πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των ναυτεργατών και στις δεκάδες φοροαπαλλαγές που τους προσφέρουν όλες οι κυβερνήσεις αυτού του τόπου για να αυγατίζουν τα καράβια και τα κέρδη τους…  

Ξύστε κύριε Αρκά, ξύστε…

Την ώρα που στη Βενεζουέλα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αμερικανοκίνητο πραξικόπημα, του κυρίου ΑΡΚΑ του ήρθε “έμπνευση”.  Και τι “έμπνευση”! Απο εκείνες του κιλού. Τις στοιβαγμένες στους πάγκους του φαιδρού και ανιστόρητου συμψηφισμού. Εκεί, δηλαδή, που καταφεύγουν μονίμως οι στερεμένοι από οίστρο παπαρολόγοι του “δημοκρατικού τόξου” κάθε φορά που ως κλακαδόροι του  ιμπεριαλισμού συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να ανοίγουν ντέλα τις πόρτες στους φασίστες. 

Αντιγράφουμε από το Facebook του Νίκου Μπογιόπουλου:

«Η κατρακύλα του κυρίου ΑΡΚΑ στον πάτο έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό. Τώρα, με το παρακάτω σκίτσο του, ο κύριος ΑΡΚΑΣ απλώς επιβεβαιώνει ότι διανύει τη νέα φάση του: Ξύνει και τον πάτο».

imerodromos.gr

Η διάσπαση της Δεξιάς και η Ακροδεξιά

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Με όλα αυτά τα ιλαρά και συνάμα τραγικά που συμβαίνουν στο Κοινοβούλιο μας διαφεύγει ότι η Ακροδεξιά αρχίζει να υπεισέρχεται με αξιώσεις στο προεκλογικό σκηνικό. Το φαινόμενο είναι επικίνδυνο αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί κανενός - ίσως μάλιστα οι «δεξαμενές σκέψης» της Κεντροαριστεράς να θεωρούν ότι η τέτοια άνοδος της Ακροδεξιάς μπορεί να διασπάσει τον αντίπαλο [τη μείζονα αντιπολίτευση], να αφαιρέσει εννοείται ψήφους και να διασπάσει τη συνοχή της, ώστε να μην αποκτήσει αυτοδυναμία.

Αυτό είναι μια βολική ερμηνεία, αλλά, συγγνώμη, φριχτή. Προκειμένου δηλαδή οι «προοδευτικές δυνάμεις» να μην απομακρυνθούν από τη διεκδίκηση της πρωτιάς, ανέχονται την άνοδο σκοτεινών και επικίνδυνων πολιτικών σχηματισμών; Κάτι τέτοιο δεν ακούγεται καλά και μάλιστα ενσπείρει πανικό σε μετριοπαθείς και δημοκρατικούς πολίτες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον του τόπου, όταν μάλιστα οι πλείστοι τάσσονται, αναφανδόν δε, φιλελεύθεροι, αριστεροί και κεντροαριστεροί, υπέρ της ευρωπαϊκής του πορείας.

Το ζητούμενο είναι να διασπάσεις τον πολιτικό αντίπαλο επιδεικνύοντας το έργο σου και όχι ραδιουργώντας, χωρίς μάλιστα να νοιάζεσαι για τις συνέπειες των ραδιουργιών σου. Αλλά άμα δεν έχεις παραγάγει πολιτικό και κοινωνικό έργο, τότε ματαιοπονείς και στην προσπάθειά σου να αποδείξεις το αντίθετο, πληγώνεις το σώμα της δημοκρατίας.

Να δείξεις, δεν λέω, τα τρωτά του αντιπάλου, την πιθανώς αντικοινωνική του πολιτική, προτάσσοντας όμως το δικό σου έργο. Το να λέμε πόσο κακό έκανε ή θα κάνει η Δεξιά στον τόπο, δεν αρκεί· απαιτείται να αποδείξεις ότι ερείδεσαι στη λαϊκή αποδοχή. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει, οπότε η επίθεση χάνει τον σκοπό της.

Ψηλαφώντας, έστω ενδεικτικά, τις δημοσκοπήσεις βλέπεις τη Χρυσή Αυγή να πλησιάζει διψήφιο νούμερο και κάποιον αχαρακτήριστο Βελόπουλο, με ένα κόμμα που έφτιαξε εσχάτως μέσα από ένα κανάλι της συμφοράς, να διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό του στη Βουλή.

Είναι προ των πυλών δηλαδή μια αποκρουστική μορφή σκοταδιστικών και άκρως συντηρητικών δυνάμεων - ο Θεός βοηθός. Η κυβέρνηση έπρεπε να δώσει μεγάλη σημασία σε αυτή την οχληρή [πάντα επικίνδυνη] εξέλιξη και όχι να επαναπαύεται έχοντας τη στρεβλή πεποίθηση (;) ότι έτσι θα αφαιρεθούν ψήφοι από τον κύριο κορμό της Δεξιάς [και άρα πάει η αυτοδυναμία και άλλα ευτράπελα].

Εως τώρα σχεδόν υπερηφανευόμασταν ότι ήμασταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη με καθηλωμένες τις φασιστοειδείς και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, τώρα όμως, το πράγμα φαίνεται να ξεφεύγει. Δεν την πιάνει την κυβέρνηση σύγκρυο και ανατριχίλα; Δεν φοβάται από μια τέτοια τροπή στην πολιτική σκηνή, όταν μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη [με την τακτική που ακολουθεί] γι’ αυτή την τροπή;

Δεν είναι μόνο η Συμφωνία των Πρεσπών που επέτρεψε να ξεμυτίσουν διάφοροι Ελληνομακεδονομάχοι, είναι και η οικονομική ανέχεια μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού.

Τα αεροκοπανήματα ότι δήθεν καταφέραμε να βγούμε από τα μνημόνια δεν πείθουν τον ελληνικό λαό - αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός αυτός πρέπει να στραφεί στη χειρότερη επιλογή.

Κάτι πρέπει όμως να γίνει με αυτόν τον λαό, προτού να είναι αργά για τη δημοκρατία και την ίδια τη χώρα.   

Τι αλλάζει στις εξετάσεις για τις άδειες οδήγησης

Κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει η γνωστή παροιμία και αυτό είναι κάτι που ισχύει και στην περίπτωση του - γενικώς θετικού - νομοσχεδίου για τη χορήγηση αδειών οδήγησης που έρχεται για ψήφιση στη Βουλή. Το ζήτημα είναι τώρα το υπουργείο μεταφορών να προχωρήσει με συνέπεια και ταχύτητα στην υλοποίηση των εξαγγελιών αυτών, καθώς ο κίνδυνος να μην εφαρμοστούν την πράξη τα όσα θετικά προβλέπονται είναι υπαρκτός, αφού είναι πολλά εκείνα που αφήνονται να ρυθμιστούν με υπουργικές αποφάσεις.

Για αρκετές από τις εξαγγελθείσες αλλαγές είχαμε ακούσει για πρώτη φορά από την άνοιξη του 2018, για να μπούμε στη συνέχεια στη φάση αναμονής των πολλά υποσχόμενων ρυθμίσεων και να φτάσουμε στον Φεβρουάριο του 2019 για να τις δούμε να γίνονται νόμος του κράτους. Αν και το όλο ζήτημα με των εξετάσεων «ακούγεται» την τελευταία τριετία. Οπότε φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια παρατεταμένη κύηση…

Το μεγάλο ζητούμενο σε σχέση με τις εξετάσεις για τα «διπλώματα» ήταν ανέκαθεν η διαφάνεια, η έλλειψη της οποίας ήταν αυτή που οδηγούσε στο ευρέως διαδεδομένο… λάδωμα. Που είχε μάλιστα και τον δικό του κώδικα επικοινωνίας, αφού οι εκάστοτε εξεταστές που ήταν «στο κόλπο» ρωτούσαν, την ώρα των εξετάσεων, τους αντίστοιχους εκπαιδευτές που συνεργάζονταν μαζί τους στην υπόγεια αυτή συναλλαγή: «πόσους έχεις;» (δηλαδή πόσοι πλήρωσαν για το δίπλωμα) και ανάλογα με την απάντηση, έπαιρναν και το αντίστοιχο χρηματικό ποσό – και διευκρινίζουμε στο σημείο αυτό προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ότι δεν μιλάμε για όλους, αλλά για μία μερίδα των παραπάνω υπαλλήλων και επαγγελματιών.

Και είναι αυτή η συναλλαγή που έκανε και τον γενικό γραμματέα του Υπουργείου Υποδομών & Μεταφορών, Θάνο Βούρδα, να δηλώσει επανειλημμένως ότι είναι απαράδεκτο οι νέοι άνθρωποι, στην πρώτη τους επαφή με το επίσημο κράτος να αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση. Και είναι πάλι αυτή η συναλλαγή που το νέο νομοσχέδιο επιχειρεί να κτυπήσει με την επιλογή υπαλλήλων - εξεταστών αποκλειστικής απασχόλησης (και όχι με υπαλλήλους που εκτελούν το έργο της εξέτασης ως απογευματινό πάρεργο, μετά την κανονική τους εργασία στο υπουργείο ή σε κάποια περιφέρεια), με την εισαγωγή καμερών στα αυτοκίνητα, με την ηλεκτρονική κλήρωση των εξεταστών, αλλά και με την απομάκρυνση των εκπαιδευτών από τα αυτοκίνητα την ώρα της εξέτασης. Και είναι αυτές οι ρυθμίσεις που έκαναν και τον δραστήριο πρόεδρο του Πανελληνίου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης και Κυκλοφοριακής Αγωγής (ΠΣΕΟ), Άρη Ζωγράφο, να μιλήσει για το θετικό πρόσημο – το οποίο δανειστήκαμε και μεις στον τίτλο του άρθρου μας.

Οι προβλεπόμενες, λοιπόν, αλλαγές έχουν ως εξής:

Ο υποψήφιος οδηγός δίνει πρώτα τη «θεωρία» και -εφόσον επιτύχει- ακολουθεί η «δοκιµασία προσόντων και συµπεριφοράς», αυτό που μέχρι τώρα λέγαμε πορεία – και που τώρα χωρίζεται σε δύο στάδια: το πρώτο είναι η πορεία, ενώ το δεύτερο είναι «δεξιότητες οδήγησης», δηλαδή το παρκάρισμα, η εκκίνηση σε ανηφόρα, η «οπισθογωνία» και η αναστροφή, που θα πραγματοποιούνται σε κλειστό δρόμο ή πίστα. Οι υποψήφιοι θα εξετάζονται στο δεύτερο στάδιο µόνο εφόσον περάσουν με επιτυχία το πρώτο, ενώ, εάν αποτύχουν στο δεύτερο, θα επανεξετάζονται και στο πρώτο.

Την ώρα της εξέτασης στο αυτοκίνητο, εκτός από τον εξεταζόμενο θα βρίσκεται μόνο ένας εξεταστής – ο δάσκαλος θα είναι εκτός.

Η διαδικασία θα καταγράφεται από κάμερες που θα παρέχουν εικόνα και ήχο τόσο από το εσωτερικό του αυτοκινήτου όσο και από τον δρόµο στην πρακτική εξέταση. Η θεωρητική και η πρακτική εξέταση των υποψηφίων θα µεταδίδονται σε πραγµατικό χρόνο.

Το ζευγάρι εξεταζόµενου - εξεταστή θα καθορίζεται με ηλεκτρονική κλήρωση λίγο πριν από την εξέταση.

Οι εξεταστές θα είναι αποκλειστικής απασχόλησης και οι εξετάσεις θα διενεργούνται εντός ωραρίου.

Τα παραπάνω είναι σαφές ότι κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, όμως τα σημεία που πρέπει να ξεκαθαριστούν δεν είναι λίγα. Όπως επίσης υπάρχουν και ζητήματα που χρήζουν επανεξέτασης.

Για παράδειγμα, ποιοι είναι αυτοί που θα στελεχώσουν αυτό το υπό δημιουργία «σώμα» εξεταστών; Τι προσόντα θα έχουν; Κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν είναι λογικό να γίνεται εξεταστής οποιοσδήποτε υπάλληλος έχει απλώς αντίστοιχη άδεια οδήγησης. Χρειάζεται αυτοί οι αποκλειστικής απασχόλησης υπάλληλοι να έχουν τα κατάλληλα προσόντα, να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι.

Ενδιαφέρον στο σημείο αυτό έχει η άποψη του προέδρου του ΠΣΕΟ που μιλάει για σύσταση σώματος εξεταστών στα πρότυπα των ελεγκτών δόμησης και θα αποτελείται από πρώην εκπαιδευτές οδήγησης και άλλους κατάλληλα εκπαιδευμένους υπαλλήλους. Θεωρεί μάλιστα ο Άρης Ζωγράφος ότι αυτό το σώμα θα μπορούσε να αποδίδει ετησίως στο κράτος έσοδα 5,0 εκ. ευρώ.

Ερωτηματικό επίσης βάζουμε στην επανεξέταση και του πρώτου σταδίου της εξέτασης – το οποίο έχει ήδη ολοκληρωθεί με επιτυχία - όταν ο υποψήφιος κόβεται στο δεύτερο.

Ερωτηματικό βάζουμε ακόμα και στο πόσο είναι τεχνικά εφικτή η απευθείας μετάδοση των εξετάσεων από τις κάμερες στις κατά τόπους διευθύνσεις μεταφορών. Δεν είμαστε αντίθετοι, υπέρ είμαστε ωστόσο υπάρχει αυτή η υποδομή; Υπάρχει χρόνος να δημιουργηθεί όπου δεν υφίσταται; Η προβλεπόμενη καταγραφή του υλικού είναι σίγουρα μια λύση πιο εύκολα εφαρμόσιμη.

Ερωτηματικό μπαίνει και στο κατά πόσον η ηλεκτρονική κλήρωση είναι αρκετή για το «σπάσιμο» της συναλλαγής. Γιατί στους αραιοκατοικημένους νομούς της χώρας, πόσοι μπορεί να είναι οι εξεταστές, ποιο το πλήθος τους; Οπότε πόσο άγνωστοι μπορούν αυτοί να είναι σε εκπαιδευτές και εξεταζόμενους – είναι μικρή η κοινωνία σε αυτές τις περιπτώσεις. Εκεί είναι σα να μην γίνεται κλήρωση. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι απαιτούνται και μετακινήσεις εξεταστών από νομό σε νομό, από το κέντρο στην περιφέρεια ώστε να μειώνεται στο ελάχιστο το ενδεχόμενο του οποιοδήποτε επηρεασμού των εξεταστών.

Τέλος, υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα: γιατί έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να ετοιμαστεί αυτό το νομοσχέδιο και γιατί έπρεπε να τεθούν σε κατάσταση ομηρίας δεκάδες χιλιάδες περισσότερο ή λιγότερο νέοι άνθρωποι που ήθελαν να αποκτήσουν το πολυπόθητο δίπλωμα;

Θυμίζουμε ότι από τον Οκτώβριο οι εξεταστές απείχαν από το έργο τους, καθώς είχαν μείνει απλήρωτοι – για γραφειοκρατικούς λόγους, αφού υπήρχε κάποιο νομοθετικό κενό σε σχέση με τα κονδύλια που προορίζονταν για αυτούς - με αποτέλεσμα να μην γίνονται εξετάσεις στο σύνολο σχεδόν της χώρας και ολόκληρος ο κλάδος των εκπαιδευτών – κοινώς δασκάλων – να ζήσει μια κατάσταση ιδιότυπης ανεργίας. Τι θα γίνει με αυτούς; Δεν μιλάμε για το απολεσθέν εισόδημα, αλλά το κράτος θα μεριμνήσει να διευκολυνθούν σε τυχόν υποχρεώσεις τους;

Και δεν μπορεί κανείς να αποποιείται των ευθυνών του ρίχνοντας το βάρος αποκλειστικά στους απλήρωτους εξεταστές και κάνοντας λόγο για ενδεχόμενα μικροπολιτικά παιχνίδια. Το νομοσχέδιο πάντως λύνει και αυτό το ζήτημα και έτσι οι υπάλληλοι αυτοί ξαναπιάνουν και πάλι δουλειά οπότε ξεκινά και πάλι η διενέργεια εξετάσεων.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει σημασία είναι η ηγεσία του υπουργείου να προχωρήσει άμεσα στην υλοποίηση των εξαγγελιών της – και θα ήταν ευχής έργον να λάμβανε υπόψη της τις παρατηρήσεις εκείνες που θα το μετατρέψουν σε έναν καλύτερο νόμο, που θα συμβάλλει στο να βγαίνουν σε αυτή τη χώρα καλύτεροι οδηγοί. Που θα συμβάλλει σε τελική ανάλυση στη βελτίωση της οδικής ασφάλειας. 

Νίκος Λουπάκης

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο «θεός» ενός «κατώτερου» λαού…

Στην επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι οι κυβερνήσεις του έβγαλαν από την απομόνωση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) το άλλο μισό του ελληνικού λαού. Οι φτωχοί έως τότε Ελληνες είδαν Θεού πρόσωπο

Του Γιώργου Καρελιά   

Σαν σήμερα, 5 Φεβρουαρίου, πριν από εκατό χρόνια, γεννήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η επέτειος βρίσκει τη χώρα σε ένα μεταίχμιο. Το κόμμα που ίδρυσε, το ΠΑΣΟΚ, είναι στη χειρότερη στιγμή του. Και ένα άλλο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει «κλέψει» τους ψηφοφόρους του και «προπονείται», για να καταλάβει οριστικά τον χώρο στον οποίο εκείνος κυριάρχησε επί δύο δεκαετίες. 

Οι επέτειοι συνοδεύονται, συνήθως, από αποτιμήσεις. Επειδή, όμως, η απόσταση των 23 χρόνων από τον θάνατό του (23 Ιουνίου 1996) είναι μικρή, η ιστορική αποτίμηση δεν έχει γίνει ακόμα ολοκληρωμένα. Μπορεί, όμως, να γίνει μια -μη ιστορική- αποτίμηση, πέρα από αγιογραφίες ή αναθέματα. 

Το πιο αρνητικό χαρακτηριστικό που έχουν προβάλει οι πολλοί και αδυσώπητοι εχθροί του ήταν ο λαϊκισμός που εξέπεμπε. Ελεγε στο λαό ό,τι ήθελε να ακούσει και ορισμένα από τα «θα» του έμειναν παροιμιώδη. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και εκσυγχρονιστής πολιτικός, στην πράξη. Οι κυβερνήσεις του, από τη αρχή κιόλας, εκσυγχρόνισαν το απαρχαιωμένο Οικογενειακό Δίκαιο της εποχής (πολιτικός γάμος, ισότητα των φύλων, κατάργηση της μοιχείας). Σήμερα, όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα, αλλά δεν ήταν στην Ελλάδα της δεκαετία του ’80. Στη δεύτερη φάση της διακυβέρνησης του, μετά το 1993, ήρθε ένας νόμος-τομή, που καθιέρωσε αντικειμενικό σύστημα προσλήψεων στο Δημόσιο (2190 ή «Νόμος Πεπονή» από το όνομα του υπουργού που τον εισηγήθηκε) και ουδείς έχει τολμήσει να τον καταργήσει. 

Ο Ανδρέας διακρινόταν από δύο αδρά πολιτικά χαρακτηριστικά: 

1. Ηταν κρατιστής. Οι κυβερνήσεις του διόγκωσαν το κράτος και κρατικοποίησαν πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ομως, δεν ανακάλυψε εκείνος την πυρίτιδα. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής είχαν τον κρατισμό ως βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής τους. Κρατικιστικό ήταν και το αντίπαλο κόμμα, της Δεξιάς. Μάλιστα ήταν ο έτερος μεγάλος πολιτικός της Μεταπολίτευσης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που κρατικοποίησε εμβληματικές επιχειρήσεις της εποχής (Ολυμπιακή Αεροπορία, Εμπορική Τράπεζα κα). Εξάλλου πολλές επιχειρήσεις που κρατικοποιήθηκαν ήταν ή παρατημένες ή χρεοκοπημένες. 

2. Εδωσε πλήθος υποσχέσεων. Τα «θα» του Ανδρέα έχουν γράψει ιστορία. Όμως, παρά την αρνητική φόρτιση που κουβαλούν, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλά από αυτά έγιναν πράξη, ιδίως στην οικονομική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων. Και ο ίδιος είχε την ευελιξία να εγκαταλείψει όσα «θα» έκρινε ότι θα έβλαπταν τη χώρα: δεν την έβγαλε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και την προετοίμασε για την ένταξη στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, την οποία ολοκλήρωσε ο διάδοχός του Κώστας Σημίτης. 

Και τώρα ένα από τα ερωτήματα που έχουν τεθεί ιδιαίτερα στα τελευταία δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Πόσο ευθύνεται η διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου γι’ αυτήν; Είναι γεγονός ότι στη δεκαετία του ’80 το ελληνικό χρέος διογκώθηκε. Όμως, η Ελλάδα είχε πάντα υψηλό χρέος από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος. Πάντα με δανεικά ζούσε. Θα ήταν το λιγότερο υπερβολή να αποδώσει κανείς την κρίση που ξέσπασε το 2009 σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω. Πόσω μάλλον που δεν έχουν διερευνηθεί ακόμα οι ευθύνες των πιο κοντινών διαχειριστών, από την δεκαετία του 2000 και μετά, οι οποίες είναι σίγουρα μεγαλύτερες. 

Ενα είναι αδιαμφισβήτητο:: ο Ανδρέας Παπανδρέου σημάδεψε ανεξίτηλα την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, για έναν απλό λόγο: οι κυβερνήσεις του έβγαλαν από την απομόνωση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) το άλλο μισό του ελληνικού λαού. Μέχρι τότε το ελληνικό κράτος ήταν μονοκομματικό, με την πολύχρονο κυριαρχία της μιας παράταξης. Ο Ανδρέας έβαλε οριστικά στο παιχνίδι και την άλλη. Και αυτό συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση της πολιτικής κανονικότητας (σημαντική απόφαση ήταν η αναγνώριση της Ενιαίας Εθνικής Αντίστασης 1941-1944), την οποία είχε ξεκινήσει ο Καραμανλής λίγο χρόνια πριν, με την πολιτική νομιμοποίηση του ΚΚΕ.. 

Το μεγαλύτερο, όμως, επίτευγμα των κυβερνήσεων του Ανδρέα ήταν ότι έβγαλαν από την οικονομική καχεξία και την κοινωνική αφάνεια μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Παρά τις κάποιες υπερβολές που έγιναν, δεν είναι καθόλου υπερβολή ότι οι φτωχοί έως τότε Ελληνες «είδαν Θεού πρόσωπο». Ο ίδιος κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο «θεός» της άλλης μισής Ελλάδας, ο «θεός» του μισού ελληνικού λαού, που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο, ως «κατώτερος». 

Τι είναι ο ηγέτης; Σύμφωνα με μια ρήση του Ναπολέοντα, «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδων». Πέραν πάσης αμφιβολίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν σίγουρα τέτοιος. Oμως, τις περισσότερες από τις από τις ελπίδες που πούλησε τις έκανε πράξη. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα τον αντιδιαστέλλει από όσους μετέπειτα -και μέχρι σήμερα- επιχειρούν να τον αντιγράψουν. Διότι κατάφερε να διαψεύσει αυτό που λέει τούτη εδώ η λαϊκή ρήση: «Ελπίδα είναι η συνήθως αναβαλλόμενη απογοήτευση».