Εκκλησία: Όχι νονοί ομοφυλόφιλοι, παντρεμένοι με πολιτικό γάμο, σύμφωνο συμβίωσης.!

Σε εκκλησία, όπως θα δείτε και στο παρακάτω έγγραφο, ζητήθηκε από ανθρώπους που θέλησαν να γίνουν νονοί, να συμπληρώσουν υπεύθυνη δήλωση στην οποία υπάρχει «όρος» ότι δεν είναι ομοφυλόφιλοι παντρεμένοι με πολιτικό γάμο, σύμφωνο συμβίωσης… 

Τα σχόλια δικά σας.!









t-zine.gr

Η τελευταία μοιρασιά

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Είπαν: Θα μοιράσουμε το χωράφι. Το μοίρασαν. Επειτα είπαν: Θα μοιράσουμε το αμπελάκι. Το μοίρασαν κι αυτό. Κι έπειτα είπαν: Ας μοιράσουμε και το σπίτι. Πώς μοιράζεται το σπίτι των γονιών, το σπίτι των παιδικών σου χρόνων; Ενας φίλος πρότεινε να το πουλήσουν, να το δώσουν για αντιπαροχή και «θα είστε μια χαρά!».

Τα δυο αδέρφια, ο μικρός και ο μεγάλος, βρήκαν έναν εργολάβο. Εκλεισαν ραντεβού. Η αλήθεια είναι πως όλες οι άλλες «μοιρασιές» έγιναν μέσω δικηγόρων. Μια παλιά έχθρα τούς κρατούσε σε απόσταση. Το ότι πριν πεθάνει ο πατέρας τους δεν τακτοποίησε τα κληρονομικά τούς έφερε σε αμηχανία, για να μην πω τους εξόργισε. Τώρα έπρεπε να βρουν οι δυο τους την άκρη.

Μα πως να κοιταχτούν στα μάτια μετά από τόσα χρόνια; Εδώ στην κηδεία η οικογένεια του ενός δεν ήξερε την οικογένεια του άλλου. Ετσι έμειναν σιωπηλοί δίπλα δίπλα και αποχώρησαν σαν ξένοι. Η μάνα τους έλεγε πικραμένη πως «αποκλείεται αυτά τα δυο παιδιά να βγήκαν από την ίδια κοιλιά». Από μικρά μάλωναν για το ποιο θα είχε την περισσότερη αγάπη, το περισσότερο χαρτζιλίκι, ακόμα και το περισσότερο φαγητό.

Το οριστικό ρήγμα έγινε ένα Πάσχα που γύρισαν στο χωριό, φοιτητές κι οι δυο. Μέθυσαν, πιάστηκαν στα χέρια, έσπασαν τον παλιό καθρέφτη στο χολ κι από τότε ράγισε για πάντα το γυαλί. Μέχρι και οι γονείς τους έλεγαν: «Δεν πειράζει, από μακριά κι αγαπημένοι». Τα χρόνια πέρασαν και να τους τώρα, επιστρέφουν πίσω με έναν εργολάβο ανάμεσά τους. «Φιλετάκι το οικόπεδο», τους πληροφορεί, «αλλά το σπίτι ερείπιο, ξεφορτωθείτε το!».

Το σπίτι πράγματι ερείπιο, τους κοιτούσε με τα ξύλινα παντζούρια να μισοκρέμονται στους μεντεσέδες, τις ρωγμές από τους σεισμούς να έχουν γίνει σκληρές τομές, η αυλή γεμάτη αγριόχορτα και τα κεραμίδια χιλιοτρυπημένα. Μόνη παραφωνία ένα σχετικά καινούργιο κλιματιστικό που έβαλε ο πατέρας τους τα τελευταία χρόνια γιατί η ζέστη δεν αντεχόταν. Να μπούμε μέσα, λέει ο ένας. Ας μπούμε, λέει κι ο άλλος. «Προσέξτε», τους φωνάζει η γειτόνισσα, «πριν κάνα μήνα μπήκαν ληστές και το μαγάρισαν, συμμαζέψαμε λίγο αλλά…». Μπήκαν με το κλειδί της.

Τα δικά τους ήταν χαμένα κάπου, άψαχτα. Ο πατέρας, τους τελευταίους του μήνες, ήταν σε μια ιδιωτική κλινική στην Αθήνα. Είχε δίκιο η γειτόνισσα, το σπίτι ήταν μαγαρισμένο. Η εικόνα τούς εξουθένωσε. Κάθισαν στον παλιό καναπέ δίπλα δίπλα. Ετριξε από το βάρος τους. Και να σκεφτείς πως κάποτε χοροπηδούσαν πάνω του.

Ο εργολάβος έξω μέτραγε. Μέτραγε τις ζωές τους και τις μετέφραζε σε εκατοστά, σε χρήμα. Κοιτάχτηκαν. Δεν πουλάμε. «Δεν πουλάμε», βγήκαν και του είπαν. Ο ραγισμένος καθρέφτης ήταν ακόμα εκεί. Δεν αλλάχτηκε. Ισως τώρα, πριν από την τελευταία μοιρασιά, να τον αλλάξουν. Ισως να μείνει κι εκεί για να θυμίζει πάντα πόσο κοστίζει ένας τέτοιος χωρισμός.     

"Η αποδόμηση της προσπάθειας"

"Η αποδόμηση της προσπάθειας"

από: Μαρία Γ. Τζανακου ~

"Την ώρα της Προσπάθειας, υπομένεις.

Την ώρα της Υπομονής, λαχταράς.

Την ώρα της Λαχτάρας, αποδέχεσαι.[ ? ].

Μα κατά την αποδοχή συνειδητοποιείς

πως ούτε η προσπάθεια,

ούτε η υπομονή,

ούτε η λαχτάρα,

μα ούτε καν και η συνείδηση η ίδια

αυτή υπήρξε

στα όνειρά μας...

Ίσως γιατί η Ύπαρξη,

κατάντια στοιχειωμένη

και απόμακρη πιο πέρα από το ίδιο

το Στοιχειό της,

προαιώνια θα κυλάει…."

Συλλογή: "Πεποιθησιογόνα"

( Εκδ. Νοών Αθήνα 2012 ).

Η επιμονή μου κατάντησε αδιέξοδη, μάταιη, ουτοπική. Θα ρωτήσετε γιατί και σε ποια κατεύθυνση. Καιρό τώρα υπομένω καταστάσεις που συμβαίνουν σε μένα αλλά και σε πολλούς φίλους/ες, διαγραφές, αποκλεισμοί, αναφορές, χωρίς να γνωρίζω τους "αναφέροντες" και τους λόγους. Ένα fb που λειτουργεί μόνο για το συμφέρον του και "φίλους" που κάνουν αναφορές τις οίδε για ποιους λόγους. Δεν δέχομαι να είμαι το πιόνι κανενός. Οι πολιτικές απόψεις μου ξεκάθαρες. Ανήκω στο χώρο της Αριστεράς με κριτική σκέψη, ο φασισμός-ναζισμός είναι για μένα εχθρός. Αν αυτό είναι η αιτία αποκλεισμού και αναφορών, είναι τα σημεία των καιρών και η πολιτική του "αξιότιμου" fb.

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί στο διαδίκτυο. Υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι, με απόψεις ξεκάθαρες χωρίς κραυγές και χυδαιότητες.

Στο... πίσω μέρος του μυαλού μου η αποχώρηση, αλλά προς το παρόν μόνο... στο πίσω... Ίδωμεν!

Καλημέρα!

Από τη σελίδα του facebook της Gogo Coutsimani.!

    

Αντισυνταγματικός ο νόμος για τα αυθαίρετα από το Σ.τ.Ε

Και με τη σφραγίδα της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκε αντισυνταγματική η διάταξη του νόμου με την οποία εξαιρούνται από την ανάρτηση των δασικών χαρτών οι περιοχές όπου έχουν αναπτυχθεί «οικιστικές πυκνώσεις».

Οι ανώτατοι δικαστές υπό την πρόεδρο του ΣτΕ Αικατερίνη Σακελλαροπούλου στο σκεπτικό της απόφασής τους χαράσσουν «γραμμή προστασίας» με βάση το Σύνταγμα για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις.

«Η συνταγματική υποχρέωση διαφύλαξης του εν γένει δασικού πλούτου της χώρας καθιστά κατ’εξαίρεση μόνον επιτρεπτή τη μεταβολή της μορφής των δασικού χαρακτήρα εκτάσεων, εφόσον προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη χρήση, επιβαλλόμενη από λόγους δημοσίου συμφέροντος, ενώ ουδέποτε αποτελεί προέχουσα χρήση η αξιοποίηση δασικού χαρακτήρα εκτάσεων για οικιστικούς σκοπούς, οι οποίοι δεν συνιστούν λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, που θα δικαιολογούσαν τη μεταβολή του προορισμού του δάσους», επισημαίνουν μεταξύ άλλων στο σκεπτικό τους οι σύμβουλοι της Επικρατείας.

Το κρίσιμο ζήτημα των οικιστικών πυκνώσεων δεν μπορεί ,κατά το ΣτΕ, να λυθεί με την επιβράβευση της αυθαίρετης δόμησης εντός δασών, «αντιθέτως δε προϋποθέτει την έγκυρη καταγραφή των δασών και των δασικών εκτάσεων στον αναρτώμενο δασικό χάρτη και κατ’επέκταση στο δασολόγιο, την οποία, όμως, ματαιώνουν επ’αόριστον οι επίμαχες διατάξεις. Πράγματι, ενώ ο νομοθέτης προβλέπει ειδική διαδικασία για την προσθήκη στο δασικό χάρτη και, εν τέλει, στο δασολόγιο, των δασικών εκτάσεων των κίτρινων περιγραμμάτων, όσων, δηλαδή, περιλαμβάνονται ακόμη και σε περιοχές για τις οποίες έχουν εκδοθεί διοικητικές πράξεις που, ενδεχομένως, ενθάρρυναν την πεποίθηση των πολιτών ότι αυτές δεν είναι δασικές (μη νόμιμες ή ασαφείς οριοθετήσεις οικισμών, ημιτελείς πολεοδομήσεις κ.λπ.), ο ίδιος νομοθέτης εμφανίζεται, ταυτοχρόνως, να εξαιρεί, και από την ανάρτηση ακόμη των δασικών χαρτών, εκτάσεις, ορισμένες από τις οποίες δομήθηκαν όλως αυθαιρέτως, χωρίς καμία ένδειξη νομιμοφάνειας και κατά προφανή παράβαση των κανόνων του κράτους δικαίου».

H απόφαση αυτή βάζει φωτιά σε χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι δεν θα μπορούν να προχωρήσουν σε νομιμοποίηση των ακινήτων τους, τουλάχιστον με βάση εκείνο τον νόμο. Μια απόφαση όμως που ενδεχομένως να καθιστά πιο δύσκολη την όποια μελλοντική προσπάθεια νομιμοποίησης.

in.gr

«Κάτω από το ρολόι, να βλέπω τα μινγκ να ανοίγονται…»

Του Άρη Κεραμάρη

Υπήρξε κάποτε μια χώρα.

Υπήρξε και ένα ποδόσφαιρο εξωπραγματικό .

Βασιζόταν σε συστήματα εξισώσεων, που είχαν να κάνουν με την ταχύτητα της μπάλας και την θέση των παιχτών στο χώρο. Όσο κι αν φαίνεται τρελό, αν δεν πέρναγες τα τεστ μνήμης του μεγάλου Βαλερί, δεν έπαιζες και ας ήσουν ο καλύτερος.

Μια απόλυτη μηχανή. Σοσιαλιστική. Δεν κέντριζε το ενδιαφέρον. Μαγνήτιζε. Ο κάθε παίχτης ήταν απλά, ένα τέλειο εξάρτημα αυτής της μηχανής. Ίσως για αυτό κανένας τους, δεν έκανε μεγάλη καριέρα σε συλλόγους, ατομικά.

Ίσως να φταίει ο ίδιος ο καπιταλισμός και τα δεδομένα του. Ένας παίχτης που έρχεται από άλλο ημισφαίριο χρειάζεται προσαρμογή, σκέψου να έρχεται από άλλο κόσμο.

Ο Γιούρι Σάβιτσεφ ήταν ένας χαρισματικός επιθετικός, μέλος πλέον μιας τιμητικής λέσχης που έχουν οι Ρώσοι, για όσους έχουν ξεπεράσει τα εκατό γκολ.

Ο Γκενάντι Λιτοφτσένκο ήταν ο κινητήριος μοχλός της υπερομάδας της ΕΣΣΔ του ‘86 και του ‘88. Κορυφαίος σοβιετικός παίχτης για το 1984.

Ο Όλεγκ Προτασόφ ήταν ο μόνος σέντερ φορ της εποχής, που τον συγκρίνανε με τον Φαν Μπάστεν .

Ο Όλεγκ Μπλαχίν ήταν το μεγαλύτερο όνομα του σοβιετικού ποδοσφαίρου μαζί με τον Λεβ Γιασίν. Αριστερό εξτρέμ, ισάξιο του Κρόιφ για πολλούς.

Ήταν κάποτε μια χώρα. Αλλιώτικη από τις άλλες. Την βλέπαμε στον χάρτη πιτσιρικάδες και τρομάζαμε από το μέγεθος.

Οι χάρτες, την είχαν πάντα με γκρίζα χρώματα και το όνομα ΕΣΣΔ έκρυβε “μυστικά” , που αλλά τα ανακαλύψαμε κι άλλα τα ζήσαμε σαν θεατές και σαν συνέπεια, τα αριστουργήματα της πένας των γενειοφόρων παππούδων της, “τα γκρίζα λυπημένα τους παλτό “, τις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, τον πυρετό του Μαγιακόφσκι, τα σκαλιά του Αϊζενστάιν, τις ρωγμές της αλληλεγγύης και της άνοιξης της Πράγας, το φιλί του Ταρκόφσκι, το κομμένο πόδι του Γιασίν, την χαρά για την Λάικα , τις βόλτες του Γκαγκάριν, την ενόργανη, τον τσάρο των αιθέρων, το δάκρυ του Μίσα, τα πεσμένα αγάλματα, τις μισές λέξεις που ξέρουμε που τελειώνουν σε _ισμος, την πίτσα του τελευταίου γραμματέα.

Μια χώρα που αγαπούσε τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά πιο πολύ τους πατερούληδες. Πρώτα εκείνους στο Άγιο όνομα της και χρόνια μετά, εκείνους στο όνομα του εργάτη και του αγρότη.

Μια χώρα με ψυχή διαφορετική και μονολιθική περηφάνια. Περηφάνια για τους αγώνες, τις θυσίες, τα επιτεύγματα και για το τι αντιπροσώπευε για τον μισό πλανήτη και για τον άλλον μισό, μιας και λειτουργούσε σαν αντίπαλο δέος. Μια χώρα που πέθανε με τα καλά της και τις αμαρτίες της κι ας κρατήσει ο καθένας, ότι θέλει από δαύτη.

Όταν πεθαίνει κάτι, τα όρνια έρχονται πρώτα.

Έτσι και με την Σοβιετική Ένωση. Τα όρνια έτρεξαν πρώτα. Λεηλατήθηκαν τα πάντα. Έδαφος και υπέδαφος, υποδομές, εγκαταστάσεις, δίκτυα, διαστημική τεχνολογία , ο πανίσχυρος στόλος της μαύρης θάλασσας, το έρμο το ποδόσφαιρο θα γλύτωνε το πλιάτσικο;

Οι τέσσερις κακοντυμένοι τύποι, με το νοσταλγικό, έτοιμο να κλάψει βλέμμα που έχουν οι Σλάβοι και πίνουν sprite με το καλαμάκι, δεν είναι σκηνή από ταινία του Καορισμάκι.

Είναι οι Σάβιτσεφ, Λιτοφτσένκο, Προτασόφ, Μπλαχίν.

Η μοίρα και το πλιάτσικο το έφερε, αυτοί οι τέσσερις να βρεθούν για τρία χρόνια στον Ολυμπιακό. Λεφτά, σιγά μην πήραν από τον Σαλιαρέλη (τρία χρόνια μετά την άφιξη τους, με δικηγόρο τον Κούγια, έκαναν προσφυγή και πήραν στα χέρια τους μια επιταγή ενός εμπόρου όπλων) και τα πρωταθλήματα τα έπαιρναν άλλοι και ας τους έβαζαν ετούτοι, τρία στο ημίχρονο.

Φοβισμένα τριαντάχρονα παιδιά, ο νόμος που ίσχυε για το ανατολικό μπλοκ έλεγε πως ο παίχτης δικαιούται μεταγραφή στο εξωτερικό, μετά τα 28 χρόνια, ήρθαν σε μια ομάδα που ο πρόεδρος έδερνε κάμεραμαν στο κέντρο του γηπέδου και ήταν υπόδικος για την φυγάδευση του Κοσκωτά, συν τον μισό ποινικό κώδικα.

Ο κόσμος φώναζε στο γήπεδο “Αργύρη δώσε το πορτοφόλι”, κάθε φορά που χανόταν κάτι και πήγαινε στου Ρέντη για να δείρει ή να πετάξει κορνέδες.

Κομμάτι από τα πέτρινα χρόνια μας.

Ανήκω σε μια γενιά που έμαθε την μπάλα αλλιώς. Είδαμε θαυματοποιούς και μύστες να διαστέλλουν , να συστέλλουν, να παγώνουν τον χρόνο και τον χώρο… με μια κίνηση και να αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Περιμέναμε την Κυριακή από την Δευτέρα και περνάγαμε την Κυριακή, με το τρανζιστορακι στο αυτί.

Προλάβαμε και είδαμε παιχταράδες με προσωπικότητα και λόγο, λαϊκούς ήρωες με πάθος και όχι τυποποιημένους τρεχαλατζήδες, σφραγισμένους με μπαρκόντ. Μάθαμε μόνοι μας το τόπι και είχαμε αντιπαραθέσεις, με επιχειρήματα, στα καφενεία και όχι στα «τσοντοσάιτ». Διπλώσαμε την αθλητική εφημερίδα στην μασχάλη.

Η μπάλα είναι πάθος, είναι φιγούρες βγαλμένες από τα παιδικά σου χρόνια, που θέλοντας και μη, σε συνδέουν ακόμα μ αυτά. Είναι τόπος ελευθερίας, μικρής αγωνίας, αλλιώτικης γης. Και τόπος ονείρων είναι κι αν θες και τόπος ανασφαλής είναι. Τσιμέντο και κάγκελα.

Έτσι μεγαλώσαμε.

Σαράντα χρόνια για μένα, ο Ολυμπιακός είναι συμμετοχή στο κυριότερο συστατικό της ζωής μου. Το συναίσθημα. Μπορεί και για σένα. Σκέψου το. Ούτε η ή ο σύντροφός σου δεν έχουν τόσα ένσημα εκεί. Δεν γίνεται να αφήσουμε. Δεν γίνεται να αφήσουμε μια μικρή μειοψηφία να βάλει χέρι εκεί, με κατάπτυστες πράξεις και εμετικά πανό. Ούτε στρατός είμαστε, ούτε αδέρφια με εισαγόμενους ναζιστές.

Και όσον αφορά τον τελευταίο εξυπνακισμό… αν είμαστε γαύροι ή Ολυμπιακοί;

Γαύροι Ολυμπιακοί είμαστε ρε μάγκα.

Η πιο αγαπημένη μου ομάδα, από όλες του Ολυμπιακού, ήταν εκείνη των Ρώσων. Περασμένα, όχι ξεχασμένα. Πως να ξεχάσεις;

Κάτω από το ρολόι, στο παλιό Καραϊσκάκη. Απέναντι από την 7.

Πάντα εκεί. Για να βλέπω τα μιγκ να ανοίγονται…..

  

Γύρω – γύρω Cosco και στη μέση αρχαία

Ποιο είναι άραγε το κυρίαρχο ζήτημα με τον Πειραιά; Προφανώς το γεγονός ότι διαδοχικά οι κυβερνήσεις – «αριστερές», δεξιές κι ενδιάμεσες – με υποτακτική λογική και στάση ασπόνδυλου, χάρισαν ολόκληρο ή σχεδόν ολόκληρο τον Πειραιά στην κινέζικη Cosco για να κερδοφορήσει. Ανάλογου περιεχομένου είναι και ό, τι συνέβη στο Ελληνικό και μάλιστα η ιστορία φαίνεται να επαλαμβάνεται και δεν πρόκειται καθόλου για φάρσα.

Από αυτή τη στιγμή, από τη στιγμή δηλαδή που η Cosco έχει το πράσινο φως να επεκτείνεται με αποικιοκρατική τρόπο και μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας είναι λογικό επακόλουθο να επιθυμεί να το κάνει πέρα και πάνω από κάθε αστική νομιμότητα. Εξάλλου, στην ίδια αυτή νομιμότητα συμπεριλαμβάνονται και οι νομοί που κατασκευάστηκαν προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο επενδυτής έχοντας το φύλλο συκής της νόμιμης «επένδυσης». Στο βαθμό που οι νόμοι δεν ικανοποιούν τα  πλάνα κερδοφορίας είναι δυνατό είτε να αλλάξουν είτε να αγνοηθούν.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στον Πειραιά. Η Cosco επεκτείνει ληστρικά τις δραστηριότητές της, αλλά προς μεγάλη της ατυχία ο Πειραιάς είναι γεμάτος αρχαία, τα οποία έχουν ήδη υποστεί πολλές εγκληματικές αλλοιώσεις και καταστροφές στην σύγχρονη πολεοδομική ιστορία της πόλης, εντούτοις συνιστούν μια αρχαιολογική ενότητα με χρονική συνέχεια και νοηματική συνάφεια. Η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων εισηγείται στο μεταξύ την κήρυξη ως αρχαιολογικού χώρου ενός μεγάλου τμήματος της πόλης, δηλαδή 11,4 τ. χλμ. Κάτι, που ούτως ή άλλως έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες, προκειμένου να υπάρχει ένας στοιχειώδης έλεγχος στην οικοδομική δραστηριότητα και να περισωθεί η αρχαιολογική και ιστορική μαρτυρία.

Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η Cosco θεωρεί τον Πειραιά τσιφλίκι της. Αλλωστε δεν τις είπε και κανείς ότι δεν είναι! Από την άλλη πλευρά για το master plan του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, εφ’ όσον πρόκειται για χωρική ρύθμιση απαιτείται η οριοθέτηση των αρχαιολογικών περιοχών κατόπιν γνωμοδότησης  του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Πόσο μάλλον όταν ούτως ή άλλως τεκμηριώνεται – δια γυμνού οφθαλμού άλλωστε – η εκτεταμένη ύπαρξη αρχαίων. Αυτή βέβαια δεν είναι καθόλου καλή εξέλιξη για την Cosco και τους πιστούς της αυλικούς οι οποίοι θα επιθυμούσαν η Αρχαιολογική Υπηρεσία να μη εμπλακεί καθόλου. Βέβαια το ΚΑΣ καλείται να προστατεύει αρχαία και όχι επενδύσεις. Εν τέλει γνωμοδότησε υπέρ της κήρυξης της μισής περίπου έκτασης από αυτή που είχε εισηγηθεί η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων κυρίως η περιοχή που ορίζεται από την αρχαία τείχη και την ακτογραμμή.

Το  Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο οριοθέτησε μέρος του Πειραιά ως αρχαιολογικό χώρο, εμποδίζοντας όχι την επένδυση βέβαια, ούτε καν τον ληστρικό χαρακτήρα της, τον οποίο άλλωστε είχε ευθύς εξαρχης. Εμπόδισε, ίσως, την ολοκληρωτική άλωση της πόλης. Αυτό σημαίνει μήπως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά της παραχώρησης της δημόσιας περιουσίας στα νύχια κινέζων, ρώσων, ιταλών, αράβων και άλλων «επενδυτών». Κάθε άλλο. Ενώ τα Μέσα Ενημέρωσης, πλην ελαχίστων, ρίχνει το ανάθεμα σε όσους «εμποδίζουν» την ανάπτυξη, εννοώντας ως ανάπτυξη την Cosco, το Υπουργείο Πολιτισμού, φροντίζει με Δελτίο Τύπου να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να καθησυχάσει για την αμετακίνητη πίστη της κυβέρνησης στο αναπτυξιακό όραμα. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Η διαδικασία εξέτασης από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο στην ίδια συνεδρίαση της κήρυξης – οριοθέτησης αρχαιολογικού χώρου και της χωρικής ρύθμισης της επένδυσης ακολουθήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν και στην αντίστοιχη περίπτωση του Ελληνικού, θωρακίζοντας θεσμικά την επένδυση.

Για το ζήτημα του αρχαιολογικού χώρου, τα μέλη του ΚΑΣ γνωμοδότησαν ομόφωνα υπέρ της κήρυξης και οριοθέτησης ως αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας εντός των τειχών πόλης του Πειραιά, από τα τείχη έως την ακτογραμμή. Όπως έχει επανειλημμένα εξηγηθεί, με την κήρυξη αρχαιολογικού χώρου δεν επηρεάζεται η καθημερινότητα της πόλης ούτε εμποδίζεται η επένδυση στο λιμάνι. Κηρυγμένοι αρχαιολογικοί χώροι υπάρχουν σε πολλά αστικά κέντρα της χώρας, όπως το κέντρο της Αθήνας, χωρίς να εμποδίζεται η οικοδομική ή άλλη οικονομική δραστηριότητα (…)Η προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων και της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν αποτελεί εμπόδιο για το επενδυτικό πλάνο του ΟΛΠ και την οικονομική ανάπτυξη του Πειραιά, αντίθετα προσδίδει ισχυρή προστιθέμενη αξία με όρους βιωσιμότητας και αειφορίας».

Από την υποτιθέμενη απέναντι πλευρά, δηλαδή εκείνη της αντιπολίτευσης, εξαπολύονται μύδροι κατά των «ιδεοληπτικών» αρχαιολόγων οι οποίοι για άλλη μια φορά εμφανίζονται να εμποδίζουν το ευγενές λειτούργημα των επενδυτών.

Που συναντιούνται οι παραπάνω, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι; Μα στις επενδύσεις, δηλαδή στο ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική και εσχάτως προεκλογική κατανάλωση.  

Πηγή

Να αφαιρείς για να προσθέτεις!

Είναι αποδεδειγμένο ότι εκτός από την ατμοσφαιρική ρύπανση, υπάρχει και μία άλλη μορφή ρύπανσης, η λεγόμενη οπτικοακουστική ρύπανση, η οποία εξαντλεί το νευρικό μας σύστημα και τη συναντάμε κυρίως στις πόλεις και όχι μόνο.

Όπου και να κοιτάξεις, μεγάλες φωτεινές πινακίδες, τεράστιες διαφημιστικές ταμπέλες, φώτα δυνατά που κουράζουν τα μάτια, παντού καταστήματα με επιγραφές που ανταγωνίζονται η μία την άλλη ποια θα σου τραβήξει την προσοχή. Αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται, κορναρίσματα στους δρόμους να πάμε ακόμα πιο γρήγορα, ασανσέρ ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, σταθερά και κινητά να χτυπούν σε χίλιους ήχους, λαπτοπς και εκτυπωτές σε οργασμό δουλειάς.

Κίνηση παντού, μποτιλιάρισμα, το ράδιο στη διαπασών, οι τηλεοράσεις στο μάξιμουμ – όσο μεγαλύτερες οι οθόνες, τόσο μεγαλύτερη κ η αποχαύνωση -, τα μάτια σου κολλημένα συνέχεια μπροστά σε μια οθόνη, θόρυβος και φασαρία μονίμως στο κεφάλι σου. Και μετά αναρωτιέσαι γιατί είσαι συνέχεια στην ένταση και την υπερένταση.

Γιατί είσαι πολύ καλός στην πρόσθεση, αλλά πολύ κακός στην αφαίρεση. Και αφού έχεις ξεχάσει να αφαιρείς απ’ τη ζωή σου, έχεις μάθει να αφαιρείς τη ζωή σου.

Σου προτείνω λοιπόν, να αφαιρείς θόρυβο κάθε μορφής απ’ τη ζωή σου, για να προσθέτεις ζωή στη ζωή σου. Να αφαιρείς ό,τι δεν σου ταιριάζει σαν ήχος στα αυτιά σου για να προσθέτεις ηρεμία στο σύστημά σου. Να αφαιρείς ό,τι λαμπυρίζει στα μάτια σου και τα κουράζει για να προσθέτεις λάμψη στην εσωτερική σου ματιά.

Να αφαιρείς εικόνες που στη θέα τους μένεις ανέκφραστος και να προσθέτεις εκείνες που αντικρύζοντάς τες, το χαμόγελο αυτόματα ζωγραφίζεται στα χείλη σου. Να αφαιρείς ό,τι δεν αγγίζει την ψυχή σου.

Να αφαιρείς ό,τι δεν είναι για σένα, ό,τι σε αναστατώνει, ό,τι σου κλέβει τη χαρά σου. Για να γεμίζεις και να ειρηνεύεις μακριά από οτιδήποτε σε κάνει να φεύγεις απ’ τον εαυτό σου.

Δεν το αξίζεις; Έστω και για λίγα λεπτά μέσα στη μέρα. Για σκέψου το. Να αφαιρείς για να προσθέτεις.  

Λίνα Παυλοπούλου

Ο «Τιτανικός» του συνδικαλισμού

Φτάσαμε στο σημείο όπου ακόμα και οι λέξεις χάνουν το νόημά τους μπροστά στις εικόνες που φτάνουν από τη Ρόδο και το (μη) συνέδριο της ΓΣΕΕ. «Πρωτοφανή», «αχαρακτήριστα», «αδιανόητα»;

Μετά το συνέδριο της ΟΙΥΕ, τα γεγονότα της Καλαμάτας, όσα διαδραματίστηκαν στη Ρόδο και τις καταγγελίες που εκτοξεύονται και πάλι ένθεν κακείθεν είναι και πρωτοφανή και αχαρακτήριστα και αδιανόητα. Είναι όμως κάτι παραπάνω: εξαιρετικά επικίνδυνα, όχι μόνο για τον συνδικαλισμό και τις διαδικασίες του, αλλά και για τη δημοκρατία μας.

Πώς αλλιώς να αντιμετωπίσει κανείς τις απίστευτες καταγγελίες του γενικού γραμματέα της ΓΣΕΕ Νίκου Κιουτσούκη, που «τσουβαλιάζει» το ΠΑΜΕ με τη Χρυσή Αυγή, επιστρατεύοντας τη θεωρία των δύο άκρων για να επικρίνει την (αμφιλεγόμενη όντως) τακτική του;

Πώς όμως να χαρακτηρίσει κανείς και τη στάση του ίδιου του ΠΑΜΕ, που παίζει και αυτό με τη σειρά του το χαρτί του συμψηφισμού, χαρακτηρίζοντας «χρυσαυγίτη» τον Κιουτσούκη, συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ; Οταν συνδικαλιστές αλληλοκατηγορούνται ως φασίστες και χρυσαυγίτες, οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι πραγματικοί φασίστες και χρυσαυγίτες, βλέποντας τα δικά τους εγκλήματα να σχετικοποιούνται.

Ο εκφυλισμός των συνδικαλιστικών διαδικασιών είναι γνωστός εδώ και καιρό, όπως γνώριμα είναι πια και τα συνέδρια σε ξενοδοχεία πολυτελείας, μακριά από τους εργαζόμενους και τα πραγματικά προβλήματά τους. Η σφοδρή σύγκρουση του ΠΑΜΕ με τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΙΥΕ και της ΓΣΕΕ αποκάλυψε πάρα πολλά στοιχεία για τη δράση των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Η εφημερίδα μας έχει από την πρώτη στιγμή υποστηρίξει ότι οι μοναδικοί χαμένοι από το παιχνίδι των ηγεσιών είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η έννοια του συνδικαλισμού, που τώρα είναι πιο απαραίτητος από ποτέ.

Υπάρχει όμως ένας μεγάλος νικητής, και οι δυο πλευρές που συγκρούονται πάνω από το ημιθανές σώμα του συνδικαλισμού, αν και τον επικαλούνται για να κατηγορήσουν αλλήλους, μοιάζουν να τον αγνοούν: Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή και ο «φιρερίσκος» της έσπευσαν να αξιοποιήσουν τις δηλώσεις του κ. Κιουτσιούκη.

Οταν οι συλλογικές διαδικασίες απαξιώνονται, όταν τα συνέδρια υπονομεύονται, όταν οι συνδικαλιστές οι ίδιοι απαξιώνουν τους αντιπάλους τους, οι ναζί μπορούν να χαμογελούν μακαρίως...

efsyn.gr

"Όχι" από την ΝΔ στην άρση του τραπεζικού απορρήτου για τον έλεγχο του "πόθεν έσχες"

 Υπερψηφίστηκε, ωστόσο, η σχετική διάταξη

Ψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής η τροπολογία με την οποία καθίσταται υποχρεωτική για την ολοκλήρωση του ελέγχου των δηλώσεων «πόθεν έσχες» η αξιοποίηση των πληροφοριών από την άρση του τραπεζικού, χρηματιστηριακού, φορολογικού και επαγγελματικού απορρήτου.

Η σχετική τροπολογία, που είχε κατατεθεί από τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτα Κοζομπόλη και Σπύρο Λάππα, έγινε αποδεκτή από τον υπουργό Επικρατείας, Δημήτρη Τζανακόπουλο.

Ενσωματώθηκε στο νομοσχέδιο για τη νομοθετική Κωδικοποίηση και την διεύρυνσης της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο επίσης ψηφίστηκε σήμερα.

Η κ. Κοζομπόλη τόνισε πως προτείνεται να υπάρχει υποχρεωτικά και ο έλεγχος και η άρση του τραπεζικού απόρρητου για τους υπόχρεους σε έλεγχο «πόθεν έσχες» και υπογράμμισε ότι με την αλλαγή αυτή ενισχύεται η αξιοπιστία του ελέγχου και προωθείται η επιτάχυνση.

Ο κ. Λάππας επισήμανε ότι για οποιαδήποτε πληροφορία μπορεί να υπάρξει άρση του απορρήτου για όλα τα πολιτικά πρόσωπα, ακόμα και για τον πρωθυπουργό. Κάλεσε τα στελέχη της αντιπολίτευσης να δώσουν όσες πληροφορίες έχουν στην Επιτροπή Ελέγχου «πόθεν έσχες» της Βουλής.

Η αξιωματική αντιπολίτευση και η Χρυσή Αυγή καταψήφισαν την τροπολογία για την άρση του τραπεζικού, χρηματιστηριακού και επαγγελματικού απορρήτου υπόχρεων δήλωσης περιουσιακής κατάστασης. Η Ένωση Κεντρώων δήλωσε «παρών», ενώ υπερψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΣΥ και ΚΚΕ.

πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο 17αρηδες ψηφίζουν, το θέμα είναι αν θα πάνε…

·         Με βάση τον «Κλεισθένη 1» από τις επόμενες εκλογές θα ψηφίζουν οι 17αρηδες και οι 17αρισσες!

·         Πολύ σημαντική απόφαση και ελπίδα ότι μπορεί το εκλογικό σώμα να αυγατίσει μιας και τα τελευταία χρόνια η αποχή αυξάνει τα ποσοστά της.

·         Και όσο αυξάνονται τα ποσοστά της αποχής τόσο χάνει η Δημοκρατία και τόσο μεγαλώνει ένα κομμάτι του ενεργού πληθυσμού της χώρας που γίνεται ανεύθυνο.

·         Η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές είναι – όσο κι αν ακούγεται κλισέ ή ντεμοντέ – η γιορτή της Δημοκρατίας. Είναι η πιο σημαντική στιγμή για έναν πολίτη αφού με την ψήφο του αναλαμβάνει μια ευθύνη.

·         Γιατί η Δημοκρατία δεν είναι μόνο δικαιώματα, επιδόματα και λοιπά. Είναι και υποχρεώσεις. Και η μέγιστη των υποχρεώσεων είναι η συμμετοχή του πολίτη στις εκλογές.

·         Τα τελευταία χρόνια η απαξίωση του πολιτικού συστήματος  – για την οποία ευθύνονται το πολιτικό προσωπικό (χαχα, εμείς το επιλέγουμε!) αλλά και κομμάτι του συστήματος εξουσίας που ασκούν τα ΜΜΕ – έχει κάνει πολύ κόσμο να γυρίσει την πλάτη του στην εκλογική διαδικασία.

·         Πρώτα κοιτάνε τον καιρό και μετά τα γκάλοπ τα εκλογικά επιτελεία των κομμάτων και κυρίως της Κυβέρνησης – που έχει την ευθύνη για την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών.

·         Αλλά η παραλία θα είναι πάντα εκεί. Και την επόμενη Κυριακή των εκλογών.

·         Γι’ αυτό χαίρομαι που οι νέοι από τα 17 τους θα μπορούν να ψηφίσουν! Θες η κάψα της πρώτης φοράς, θες η ελπίδα ότι αυτοί καταλαβαίνουν καλύτερα και αλλιώς την πολιτική από ό,τι εμείς οι …μεγάλοι … χαίρομαι και ελπίζω ότι θα νικήσουν την ανευθυνότητα της αποχής!

·         Βλέπεις αυτοί, οι 17αρηδες μπορεί να είναι παιδιά, αλλά ελπίζω ότι δε θα συμπεριφερθούν παιδιάστικα σαν κάτι ενήλικες που προτιμούν τον καναπέ, το πληκτρολόγιο και την παραλία εκείνη ειδικά την Κυριακή που πρέπει να πάνε ψηφίσουν!

·         Η Δημοκρατία χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες, και η ελπίδα στα νέα παιδιά είναι ό,τι έχει απομείνει από μια γενιά – τη δική μου που είμαι στα 50 – που έκανε ό,τι μπορούσε για να απαξιώσει και την πολιτική και τις διαδικασίες (όταν αυτά δεν είχαν κάποιο αντίκρισμα… ευμάρειας – να το πω κομψά!)

·         (ελπίζοντας ότι οι νέοι ψηφοφόροι δεν είναι χρυσαυγίτες ) Να πάνε να ψηφίσουν όποιο κόμμα, όποιο Δημοκρατικό κόμμα επιθυμούν και αν είναι δυνατόν να ξεσηκώσουν και τους γονείς, και τους άλλους, τέλος πάντων, που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην υπέρτατη έκφραση Δημοκρατίας.

·         Η Δημοκρατία χρειάζεται τους πολίτες και οι πολίτες μόνο σε συνθήκες δημοκρατίας μπορούν να εκφραστούν και να ζήσουν. Η Δημοκρατία δεν είναι για τους λίγους και χρειάζεται υπευθυνότητα. Αυτή που έχουν χάσει οι «μεγάλοι» και που είμαι σίγουρος – θέλω να είμαι σίγουρος – ότι την διαθέτουν τα νέα παιδιά!

 Γιάννης Καφάτος

Μπουγαδιάσματα

Του Δημήτρη  Νανούρη

Προσπαθεί απεγνωσμένα η κυβέρνηση να εξαλείψει τα στίγματα με τα οποία κηλιδώνει το πετσί της ο Πετσίτης και κονιορτοποιούν το διαβόητο ηθικό πλεονέκτημα της δήθεν Αριστεράς. Εξηγούμαστε εξαρχής: η ηθική στάση στον βίο και την πολιτεία ενός εκάστου μένει να αναγνωριστεί και να επιβραβευθεί απ’ τους άλλους. Η γιαγιά μου, ήτις αντίκριζε τη σιδερένια καγκελόπορτα του Δημοτικού μόνο απ’ την απέξω μεριά, συμβούλευε να φυλαγόμαστε από όσους επιδίδονται σε μεγάλους σταυρούς.

Εννοούσε ότι τα υπερφίαλα λόγια και η επίδειξη ευσυνειδησίας υποκρύπτουν συχνά τους μπαγαπόντηδες, τους αγύρτες, τους κατεργαραίους και τους απατεώνες. Ολοι θυμόμαστε τα ολέθρια αποτελέσματα που είχε για τον Βασίλη Αυλωνίτη η διαρκής επίκληση της κατακλείδας «πνεύμα και ηθική» στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Η ωραία των Αθηνών». Το κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως την ενάρετη ανωτερότητά του παραδέχονται μόνο οι παροικούντες την Κουμουνδούρου και, προϊόντος του φθοροποιού χρόνου, ένιοι εξ αυτών αρχίζουν να την αμφισβητούν.

Τα ένοχα ίχνη του «Μανόλο» μπουγαδιάζονται νυχθημερόν με εμμονική σχολαστικότητα στα ντουβάρια και τα πατώματα του Μαξίμου, όμως οι λεκέδες που άφησαν αποδεικνύονται εξόχως ανθεκτικοί και τα απορρυπαντικά που χρησιμοποιούνται αδυνατούν να τους σβήσουν. Οι σχέσεις της πέτρας του σκανδάλου με τον απα παπά Νίκο Παππά έχουν διαταραχθεί προ πολλού, διατείνονται οι επιτελείς, διαβεβαιώνοντας πως ο εν λόγω πήρε πια τον δικό του δρόμο τον στενό.

Συνεργάτης του ΘΑλέξη εμφανιζόταν, ωστόσο, όταν μπαινόβγαινε μόνιμος μουσαφίρης στην Ηρώδου Αττικού και στοιχημάτιζε με τους ενοίκους για τα ποσοστά των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015. Δεν είναι δα μπάτε σκύλοι αλέστε το πρωθυπουργικό μέγαρο να εισέρχεται με ελευθέρας ο κάθε τυχάρπαστος. Στο επίμαχο τούτο σημείο δεν πείθουν οι δικαιολογίες των κουμουνδουριστών. Συνιστώ να καταφύγουν στις αιτιάσεις του Βασίλη Λεβέντη προς τη συντρόφισσα Μεγαλοοικονόμου σχετικά με τα κόλπα τα οποία μετήλθε προκειμένου να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτιά του.

Ιδού: «Ηρθε σεμνή, ολιγομίλητη, μου παρουσιάστηκε σαν Κυθήρια, πατριώτισσα της μητέρας μου, και μου έφερε μια εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας που είναι η πολιούχος του νησιού. Είχα τον Καλλιάνο να ηγηθεί της Β' Πειραιώς, αλλά με επισκέφθηκε ένας κύριος απ’ την Πάτρα, που ήταν συμφοιτητής του, και μου λέει, μην τον βάλεις γιατί ήταν στη Ν.Δ., στη ΔΑΠ πώς μου την είπε, και θα σου φύγει». Τα ίδια θα μπορούσαν να ισχυριστούν για τον Πετσίτη. «Συστήθηκε ως συμμαθητής του δικού μας, έφερε μια χαρτοπετσέτα με τις προβλέψεις του για το αποτέλεσμα της κάλπης, έπεσε μέσα και τον κρατήσαμε».

Ακριβώς ύστερα, παρ’ ελπίδα, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων χαρακτήρισε το κυλικείο της Βουλής διαφθορείο στο οποίο εξαχρειώνουν τους βουλευτές του, τάζοντάς τους θέσεις και μεγαλεία. Εδώ η επιχειρηματολογία αδυνατίζει επικινδύνως. Τι να πουν; Πως το Μαξίμου στεγάζεται στην οδό της απωλείας; Χοντρό!

Ένα λάθος 27 χρόνων τελείωσε. Ευτυχώς!

Οσοι θεωρούν την Συμφωνία των Πρεσπών εθνικά επιζήμια θα πρέπει να εξηγήσουν, εκτός όλων των άλλων, τι είδους ζημιά θα πάθει η Ελλάδα από το γεγονός ότι η Ελληνική Αεροπορία θα επιτηρεί τον εναέριο χώρο της γείτονος.

Του Γιώργου Καρελιά

Λένε ότι τα προβλήματα λύνονται είτε στην αρχή τους, πριν γιγαντωθούν, είτε όταν η λύση ωριμάσει. Στην περίπτωση του Μακεδονικού χάθηκε η αρχική ευκαιρία και χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες, ώστε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να βρεθεί η λύση.

Το πρόβλημα ανέκυψε τον Σεπτέμβριο του 1991, όταν η τότε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, αφού είχε προηγηθεί η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, η οποία επήλθε μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Η Ελλάδα αιφνιδιάστηκε. Και οι αντιδράσεις του τότε πολιτικού κόσμου ήταν συναισθηματικές και ψηφοθηρικές και εντέλει αποδείχτηκαν λανθασμένες. Αντί να αναζητηθεί κοινά αποδεκτή λύση με ευρωπαϊκή βοήθεια, οι Ελληνες πολιτικοί(πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) σύρθηκαν πίσω από τα συλλαλητήρια, στα οποία πρωτοστάτησε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και χαρακτηρίστηκαν από μισαλλοδοξία και εθνικιστική υστερία. Η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σπαρασσόμενη από εσωτερικές έριδες (ο Αντωνης Σαμαράς καβάλησε τον Βουκεφάλα…) , δεν μπορούσε να υπερβεί αυτό το κλίμα, παρά την εκπεφρασμένη βούληση του πρωθυπουργού να βρει λύση.

Το περίφημο «πακέτο Πινέιρο» (από το όνομα του Πορτογάλου προεδρεύοντος τότε στην Ευρωπαϊκή Ενωση) απορρίφθηκε και μια ευκαιρία χάθηκε. Η απόλυτα αρνητική αντιπολίτευση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος βρισκόταν προ των πυλών της επιστροφής του στην εξουσία, επέτεινε το αδιέξοδο. Ο ίδιος αναγκάστηκε αργότερα ως πρωθυπουργός να αποδεχθεί την προσωρινή ονομασία FYROM(ΠΓΔΜ), η οποία ουσιαστικά παγίωσε το σκέτο «Μακεδονία» : έτσι αποκαλούσαν την γειτονική χώρα οι περισσότερες χώρες-μέλη του ΟΗΕ, έτσι και όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Η Ελλάδα είχε χάσει στο θέμα του ονόματος και η ελληνική πολιτική τάξη αναζητούσε μια λύση(σύνθετη ονομασία) που θα έσωζε τα προσχήματα. Αυτό επιχείρησε να κάνει το 2008 η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με τη σύμφωνη γνώμη της τότε αντιπολίτευσης(Γιώργος Παπανδρέου), αλλά προσέκρουσε στον άκρατο εθνικισμό της άλλης πλευράς: ο ανεκδιήγητοςΓκρουέφσκι τάιζε το λαό του με αγάλματα και παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας.

Ωσπου οι γείτονες κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν και να προκόψουν με αυτά. Και εξέλεξαν άλλη κυβέρνηση, η οποία έθεσε ως προτεραιότητα την ασφάλεια και την οικονομική ανάπτυξη, στόχο συνδεδεμένοι με την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πολύ σωστά η κυβέρνηση Τσίπρα άδραξε την ευκαιρία και, μαζί με τον Ζάεφ, την πήγε μέχρι τέλους.

Μπορεί κανείς να πει ότι ο κ. Τσίπρας χειρίστηκε λάθος το θέμα στο εσωτερικό, επιδιώκοντας να σπείρει καινά δαιμόνια στη ΝΔ. Ναι και ήταν λάθος. Αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την αξία τη λύσης και, κυρίως, δεν δικαιολογεί την εντελώς ανακόλουθη στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη σε σχέση με όσα ο ίδιος έλεγε μέσα στη Βουλή( "σύνθετη ονομασία erga omnes") λίγο πριν αρχίσουν οι συνομιλίες που οδήγησαν στην Συμφωνία των Πρεσπών. ‘Η μάλλον την δικαιολογεί η απειλή να έχει απώλειες προς τα (ακρο)δεξιά του, δηλαδή η ανάγκη της ψηφοθηρίας.

Αν δεν γινόταν κατάχρηση των λέξεων και ειδικά των επιθέτων, δεν θα είχαμε κανέναν ενδοιασμό να χαρακτηρίσουμε «ιστορική» την χτεσινή επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στα Σκόπια. Ηταν τέτοια η στρέβλωση(επιεικής χαρακτηρισμός…) τα τελευταία 27 χρόνια που δεν επέτρεψε σε πρωθυπουργούς δύο γειτονικών χωρών να ανταλλάσσουν επισκέψεις. Η Ελλάδα είχε κάνει όλα αυτά τα χρόνια οικονομική απόβαση στα Σκόπια, χιλιάδες Ελληνες πήγαιναν στην αγορά και στα καζίνα της Βόρειας Μακεδονίας. Αντίστοιχα χιλιάδες πολίτες της γειτονικής χώρας έκαναν τις διακοπές τους στην ελληνική Μακεδονία. Και όμως συνεχιζόταν ένα αστείο διπλωματικό παιχνίδι: η Ελλάδα έβαζε μια σφραγίδα στα διαβατήρια των επισκεπτών από τη γειτονική χώρα, για να «ακυρώνεται» το «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Οσοι θεωρούν την Συμφωνία των Πρεσπών εθνικά επιζήμια θα πρέπει να εξηγήσουν, εκτός όλων των άλλων, τι είδους ζημιά θα πάθει η Ελλάδα από το γεγονός ότι η Ελληνική(και όχι η τουρκική…) Αεροπορία θα επιτηρεί τον εναέριο χώρο της γείτονος.

Οσοι κραυγάζουν «προδοσία» ξέρουν τι κάνουν. Επιδιώκουν να εξάψουν τα πάθη και να εκμεταλλευθούν την άγνοια και τον φανατισμό. Αυτοί πρέπει να απομονωθούν. Οσοι τους «χαϊδεύουν» να ξέρουν ότι θα το πληρώσουν. Οσοι σήμερα βλέπουν χαιρέκακα να αποκαλούνται «προδότες» υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, να ξέρουν ότι αύριο θα ‘ρθει και η σειρά τους. Οσοι έχουν αυταπάτες, ας προσέξουν αυτό που συνέβη προχτές στην Βέροια, όταν «προδότης» ήταν(και) ο Μητσοτάκης για κάποιους «υπερπατριώτες». Οσοι συνέβαλαν στη λύση τούς αξίζει ο έπαινος. Και εκτός από τους βουλευτές της πλειοψηφίας, σημαντική ήταν η συμβολή του Ποταμιού και όσων ανεξάρτητων βουλευτών δεν δείλιασαν, επέδειξαν πολιτική εντιμότητα και έσωσαν τον ορθολογισμό.

Η λύση του Μακεδονικού άργησε 27 χρόνια, αλλά ήρθε και είναι ωφέλιμη για όλους. Λάθη μπορεί να έγιναν, αλλά στο τέλος θα μείνουν τα εκατέρωθεν οφέλη. Και τότε όλοι οι καλόπιστοι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι καμιά «προδοσία» δεν διεπράχθη και ότι οι μάχες οπισθοφυλακών μόνο σε αδιέξοδα οδηγεί. Εντέλει η ζωή-και πρωτίστως η οικονομία- θα δείξουν την αξία της ρήσης του παλιού Αμερικανού βιομηχάνου Χένρι Φόρντ: «Να μη βρίσκεις λάθη, να βρίσκεις λύσεις».

Oι ΑΝΕΛ έβαλαν αγγελία για υποψηφίους

Δύσκολοι καιροί για το κόμμα του Πάνου Καμμένου που μάλλον αντιμετωπίζει πρόβλημα  στη συμπλήρωση του ευρωψηφοδελτίου του.

Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες αναζητούν μέσω  αγγελίας τούς υποψηφίους που θα στελεχώσουν το ψηφοδέλτιο τους στις επικείμενες ευρωεκλογές. Διευκρινίζεται ότι η σχετική πρόσκληση απευθύνεται σε νέους και νέες υποψηφίους, κυρίως ανέργους με ευρωπαϊκές σπουδές, που συμφωνούν με την ιδρυτική διακήρυξη των ΑΝΕΛ και είναι διατεθειμένοι να γυρίσουν όλη την Ελλάδα, ώστε να εκπροσωπήσουν τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην Ευρωβουλή.

Το κόμμα του Πάνου Καμμένου καλεί εν δυνάμει υποψηφίους να στείλουν τα βιογραφικά τους προς αξιολόγηση στην ηλεκτρονική διεύθυνση, ypopsifiotites@anexartitoiellines.gr.   

Πηγή