Μπουγαδιάσματα

Του Δημήτρη  Νανούρη

Προσπαθεί απεγνωσμένα η κυβέρνηση να εξαλείψει τα στίγματα με τα οποία κηλιδώνει το πετσί της ο Πετσίτης και κονιορτοποιούν το διαβόητο ηθικό πλεονέκτημα της δήθεν Αριστεράς. Εξηγούμαστε εξαρχής: η ηθική στάση στον βίο και την πολιτεία ενός εκάστου μένει να αναγνωριστεί και να επιβραβευθεί απ’ τους άλλους. Η γιαγιά μου, ήτις αντίκριζε τη σιδερένια καγκελόπορτα του Δημοτικού μόνο απ’ την απέξω μεριά, συμβούλευε να φυλαγόμαστε από όσους επιδίδονται σε μεγάλους σταυρούς.

Εννοούσε ότι τα υπερφίαλα λόγια και η επίδειξη ευσυνειδησίας υποκρύπτουν συχνά τους μπαγαπόντηδες, τους αγύρτες, τους κατεργαραίους και τους απατεώνες. Ολοι θυμόμαστε τα ολέθρια αποτελέσματα που είχε για τον Βασίλη Αυλωνίτη η διαρκής επίκληση της κατακλείδας «πνεύμα και ηθική» στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Η ωραία των Αθηνών». Το κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως την ενάρετη ανωτερότητά του παραδέχονται μόνο οι παροικούντες την Κουμουνδούρου και, προϊόντος του φθοροποιού χρόνου, ένιοι εξ αυτών αρχίζουν να την αμφισβητούν.

Τα ένοχα ίχνη του «Μανόλο» μπουγαδιάζονται νυχθημερόν με εμμονική σχολαστικότητα στα ντουβάρια και τα πατώματα του Μαξίμου, όμως οι λεκέδες που άφησαν αποδεικνύονται εξόχως ανθεκτικοί και τα απορρυπαντικά που χρησιμοποιούνται αδυνατούν να τους σβήσουν. Οι σχέσεις της πέτρας του σκανδάλου με τον απα παπά Νίκο Παππά έχουν διαταραχθεί προ πολλού, διατείνονται οι επιτελείς, διαβεβαιώνοντας πως ο εν λόγω πήρε πια τον δικό του δρόμο τον στενό.

Συνεργάτης του ΘΑλέξη εμφανιζόταν, ωστόσο, όταν μπαινόβγαινε μόνιμος μουσαφίρης στην Ηρώδου Αττικού και στοιχημάτιζε με τους ενοίκους για τα ποσοστά των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015. Δεν είναι δα μπάτε σκύλοι αλέστε το πρωθυπουργικό μέγαρο να εισέρχεται με ελευθέρας ο κάθε τυχάρπαστος. Στο επίμαχο τούτο σημείο δεν πείθουν οι δικαιολογίες των κουμουνδουριστών. Συνιστώ να καταφύγουν στις αιτιάσεις του Βασίλη Λεβέντη προς τη συντρόφισσα Μεγαλοοικονόμου σχετικά με τα κόλπα τα οποία μετήλθε προκειμένου να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτιά του.

Ιδού: «Ηρθε σεμνή, ολιγομίλητη, μου παρουσιάστηκε σαν Κυθήρια, πατριώτισσα της μητέρας μου, και μου έφερε μια εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας που είναι η πολιούχος του νησιού. Είχα τον Καλλιάνο να ηγηθεί της Β' Πειραιώς, αλλά με επισκέφθηκε ένας κύριος απ’ την Πάτρα, που ήταν συμφοιτητής του, και μου λέει, μην τον βάλεις γιατί ήταν στη Ν.Δ., στη ΔΑΠ πώς μου την είπε, και θα σου φύγει». Τα ίδια θα μπορούσαν να ισχυριστούν για τον Πετσίτη. «Συστήθηκε ως συμμαθητής του δικού μας, έφερε μια χαρτοπετσέτα με τις προβλέψεις του για το αποτέλεσμα της κάλπης, έπεσε μέσα και τον κρατήσαμε».

Ακριβώς ύστερα, παρ’ ελπίδα, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων χαρακτήρισε το κυλικείο της Βουλής διαφθορείο στο οποίο εξαχρειώνουν τους βουλευτές του, τάζοντάς τους θέσεις και μεγαλεία. Εδώ η επιχειρηματολογία αδυνατίζει επικινδύνως. Τι να πουν; Πως το Μαξίμου στεγάζεται στην οδό της απωλείας; Χοντρό!