Γιατί είδα ΠΑΟΚ, μόνο ΠΑΟΚ...

Στο ποδοσφαιρικό βράδυ της Κυριακής είδα ΠΑΟΚ, μόνο ΠΑΟΚ. Δεν έκανα ζάπινγκ για τα άλλα επτά παιχνίδια. Όχι πως η Τούμπα είχε αγωνιστικό ενδιαφέρον. Ο αγώνας με τον Λεβαδειακό ήταν «πολλά με λίγα» (5-0 το τελικό, αν ενδιαφέρει).

Είχε όμως ενδιαφέρον ως αυτό που πρέπει να είναι η μπάλα. Δηλαδή ως γιορτή. Με κράτησαν από τις αρχές στο 1ο κανάλι της Νόβα τα εντυπωσιακά πλάνα από ψηλά τού γηπέδου που έμοιαζε με το κέντρο του κύκλου μιας πόλης, με μια καρδιά που για πολλές ώρες είχε ταχυπαλμίες ενθουσιασμού. Είδα αδιάκοπα Τούμπα για τα «κοντινά» στα παιδικά πρόσωπα των κερκίδων με τα μαυρόασπρα σύμβολα, για τα μωρά στις γλυκές μαμαδίστικες αγκαλιές, για τα ωραία κορίτσια της εξέδρας, για τα ωραία αγόρια (χωρίς κουκούλες), για τις οικογένειες, για τα προσωπικά πλακάτ που κρατούσαν μεμονωμένα οπαδοί στα χέρια, για τις σπουδαίες ποδοσφαιρικές μορφές από το παρελθόν που προβλήθηκαν, για τη γιορτή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, για τη φιέστα (χολιγουντιανή θα την πουν, αλλά ήταν προσεκτικά σχεδιασμένη, έξυπνα σκηνοθετημένη, ανάλογη με αυτό που ένιωθε ένας ολόκληρος αθλητικός λαός).

Είδα μόνο Τούμπα γιατί εκεί υπήρχε το μεγάλο τηλεοπτικό ενδιαφέρον –όχι αποκλειστικά ποδοσφαιρικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη φιέστα που αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι. Εκεί , στην Τούμπα, που έσφυζε μια παλλόταν, υπήρχε ένα μεγάλο δίκτυο από κάμερες έπρεπε να καταγράψει χωρίς παραλείψεις όχι μόνο το αγωνιστικό πάρτι (πέντε γκολ, ένα χαμένο πέναλτι, συνεχείς τελικές), αλλά τον πυρετό, την όμορφη τρέλα, τα δάκρυα της χαράς, το συγκινητικό φιλί στον Βεϊρίνια από την κόρη του, τους λυγμούς του Πέλκα, τα στιγμιότυπα της κερκίδας, τον οπαδό στο αναπηρικό καροτσάκι, τα μπουγελώματα ενθουσιασμού στον πάγκο ενόσω παιζόταν ο αγώνας, τον ατομικό γύρο θριάμβου που έκανε ένα ΠΑΟΚτσάκι –ο μπόμπιρας με τη φανέλα της  ομάδας.

Έπρεπε η τηλεόραση να τα προλάβει όλα αυτά και άπειρα άλλα. Να προλάβει την καταιγίδα των στιγμών (ιστορικών στο ποδόσφαιρο) πριν χαθούν στον χρόνο. Να τις σώσει και να τις παραδώσει στη φιλμική μνήμη. Όπως εκείνη, τη σπάνια, ίσως και μοναδική στα γήπεδα, στιγμή: την αλλαγή στο 91΄ για να μπει στον αγώνα ο τραυματισμένος  –μπορείς να πεις και «λίγο πριν από το χειρουργείο»– εμβληματικός αρχηγός, ο Αντελίνο Βεϊρίνια. Μπήκε, στάθηκε όρθιος κι ακίνητος στην άκρη του αγωνιστικού χώρου περιμένοντας τη λήξη –κι έγραψε τη συμμετοχή που άξιζε για την προσφορά σε μια ολόκληρη περίοδο. Την προσφορά του στον ΠΑΟΚ,αλλά –μην το αγνοούμε– στον ελλιπή ποδοσφαιρικό μας πολιτισμό.

Ο ΠΑΟΚ είναι πρωταθλητής! Ο ΠΑΟΚ κέρδισε με το σπαθί του ό,τι στέρησε ο ίδιος από τον εαυτό του πέρσι και κανείς άλλος δεν του έφταιξε –όπως ουδείς άλλος τον βοήθησε τώρα (κι ας λένε ό,τι θέλουν) για να φτάσει στη μεγάλη ανατροπή. Γιατί ανατροπή είναι ο περιορισμός του Κέντρου, μετά από δεκαετίες, σε ρόλο δευτεραγωνιστή. Κι αν αυτό δεν αρέσει στους πρωταγωνιστές τής πρωτεύουσας, αρέσει σε όσους θέλουν ένα πρωτάθλημα ισορροπημένο, πολυφωνικό και, προπαντός, δίκαιο. Ο ΠΑΟΚ, ήρεμος πια μετά τον πόθο χρόνων που ικανοποιήθηκε, ήρθε στην κορυφή για να μείνει. Ως δυνατός, ισότιμος, πρωταγωνιστής. Πάντα ανταγωνιστικός είτε παίρνει πρωτάθλημα είτε όχι. Πάντα σοβαρός και στιβαρός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εξαιρετικό το σποτάκι με τα τύμπανα για τη Stoiximan. Πανέξυπνο σενάριο, επιτυχημένη σκηνοθεσία –άψογο!    

Πηγή