Για τη ζωντανή κοινότητα

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Mε όσα ιλαρά, και σχεδόν φονικά, λέγονται και ακούγονται στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο φαίνεται περισσότερο από επιτακτική η ανάγκη ο συγγραφέας οιουδήποτε κειμένου να επαναποκτήσει ή να βρει τέλος πάντων κάποια αίσθηση της ζωντανής κοινότητας, έχοντας όπλο το μεγαλείο της εργασίας του ως λειτουργίας πνευματικής, δηλαδή την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Ισως έτσι συγκρατήσει ο Τύπος εν γένει κάποια αξιοπιστία, γιατί το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο σχεδόν στο σύνολό του το έχει χάσει το παιχνίδι: ασυναρτησίες, κακή χρήση της γλώσσας, αγένεια, αναίδεια προς καλεσμένους, ύφος εκατό καρδιναλίων, οικειοποίηση του μέσου στο οποίο εργάζονται [λες κι είναι σπίτι τους, κάπως έτσι], αλαζονεία και σαχλή υπεροψία, ειδικά εκείνοι που «κατέχουν» εκπομπές [λόγου, λέει - για φαντάσου].

Εάν και οι υπογράφοντες κείμενα συμπαρασυρθούν από τους συναδέλφους των ραδιοτηλεοπτικών, τότε δεν μένει τίποτα που να στηρίζει τον φτωχό και χειμαζόμενο, τον δοκιμαζόμενο στη μέγκενη των μνημονίων και των ρητορειών ελληνικό λαό [αλλά και κάθε λαό - παντού τα ίδια είναι, απλώς εδώ δεν υπάρχει μέτρο και συστολή, κάτι που οι δυτικοί κάπως τα κρατούν αυτά τα σημεία].

Υπάρχουν ευτυχώς κείμενα σε όλον τον Τύπο που διακρίνονται για την ξιφηρότητά τους και την κριτική τους στάση· όχι και πολλά, αλλά χαίρεσαι να τα διαβάζεις όταν σκοντάφτεις επάνω τους. Συμβαίνει αυτό κυρίως στον περιοδικό Τύπο [πρόχειρα αναφέρω το «Ερμα» και το «Μάγμα»], όπου μπορεί κανείς να διαβάσει αξιόλογα και απελευθερωμένα κείμενα, από νεαρούς διανοούμενους, απαλλαγμένους από δόγματα και «ιδεολογικές» ιδεοληψίες· ιδεολογία τους μόνη είναι μια βαθιά δημοκρατία καθώς και μια πίστη στον λαϊκό άνθρωπο και στη δημιουργία του ανά τους αιώνες. Λαϊκοί ήσαν οι περισσότεροι που κίνησαν την ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά [ειδικά στην τέχνη].

Ο,τι καλό έχει γίνει είναι για το καλό όλων και όχι για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία του πράττοντος, ό,τι εξυψώνει τον άνθρωπο έχει διαμορφωθεί από όσους είναι κοντά στην καθημερινότητα και όχι από εκείνους που «ιδροκοπάνε» σε οικονομικά και πολιτικά γραφεία [ευρέσεως λύσεων!]. Το ζήτημα είναι πού θα βρεθεί η ζωντανή κοινότητα να δρα αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις λύσεις της κεντρικής εξουσίας.

Γιατί είτε το θέλει κανείς είτε όχι, μόνο από μια ζωντανή κοινότητα μπορεί να αναβλύσει σθένος και αποφασιστικότητα, μόνο τότε αναδύεται και αχνοφέγγει η μικρή έστω ελπίδα για ανασυγκρότηση της προσωπικότητας και της κοινωνίας. Τα πολιτικά, όπως έχουν εξελιχθεί και μεταλλαχθεί, δεν προσφέρουν καμία λύση στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα [είπαμε για τους εργαζόμενους στα ραδιοτηλεοπτικά και το κακό που προξενούν στην κοινωνία].

Φαίνεται αναγκαία μια συζήτηση πάνω στα αυτονόητα, αλλά λείπουν και οι συζητητές και κανείς σχεδόν δεν ξέρει τι σημαίνει αυτονόητο στις κοινωνικές σχέσεις, αφού «άλλα λέει η θεια μου κι άλλα ακούν τ’ αυτιά μου». Κούραση.