Το Αγιο Δισκοπότηρο

Του Παντελή Μπουκάλα

Αν το επεισόδιο Νοβάρτις είναι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» ή «η μεγαλύτερη σκευωρία όλων των εποχών» το ξέρουν μονάχα όσοι έχουν απόλυτη γνώμη δίχως να έχουν γνώση. Οσοι δεν νιώθουν την παραμικρή ανάγκη να μελετήσουν τις πάμπολλες σελίδες της δικογραφίας, επειδή αρκούνται σε όσα τους υπαγορεύει κατ’ όναρ ο κομματικός τους δαίμων. Αυτοί έσπευσαν ήδη να ανακοινώσουν τις τελεσίδικες αποφάσεις τους, θεμελιωμένες σε ηχηρά επίθετα, ικανά να προκαλέσουν θόρυβο στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Το ζητούμενο άλλωστε είναι ο θόρυβος, πολύ περισσότερο που διανύουμε προεκλογική περίοδο.

Οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε υποβολέα κουρνιασμένο στο αυτί ή στο μυαλό μας, να ετοιμάζει αυτός τις λέξεις και τις σκέψεις μας, διαθέτουμε πολύ λίγα δεδομένα, και μόνο αυτά μπορούμε να εμπιστευθούμε – και τη Δικαιοσύνη, είτε μας αρέσουν και μας βολεύουν όσα πράττει κι όσα αποφασίζει είτε δεν μας αρέσουν, μας ξεβολεύουν και μας εκθέτουν. Ιδού λοιπόν το πρώτο δεδομένο: η υπό όρους (σκληρούς κομματικούς όρους) αποδοχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Αν τύχει να κινηθεί στον ρυθμό που εμείς της ψιθυρίζουμε, τότε θα την αποθεώσουμε σαν ανεξάρτητη, αδέσμευτη και αμερόληπτη. Αν όμως αυτενεργεί, όπως οφείλει, τότε «είναι στρατευμένη, ενδοτική, υποταγμένη». Το καλύτερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε είναι ν’ ακούμε βερεσέ όσα περί σεβασμού της Δικαιοσύνης διατυμπανίζουν τα κομματικά στελέχη, γιατί, απλούστατα, δεν λένε ποτέ την αλήθεια, που δεν είναι άλλη από τον πόθο τους να έχουν την τρίτη εξουσία υπό τον έλεγχό τους, στους ορισμούς τους.

Δεδομένο δεύτερο, «το πάρτι στον χώρο της Υγείας». Ολοι, μα όλοι αναγνωρίζουν ότι έγινε τέτοιο πάρτι, στη μακρά διάρκεια του οποίου έρρευσε άφθονη η αλκοόλη του χρήματος. Ακόμα και τα δύο κόμματα, Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ, που βλέπουν τώρα επίλεκτα στελέχη τους στο επίκεντρο της δικαστικής διερεύνησης, δεν αρνούνται ότι στα χρόνια τους τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών, και ειδικά της Νοβάρτις με το «Αγιο Δισκοπότηρο», αυξάνονταν υπέρμετρα, εις βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου και του βαλαντίου των ασθενών.

Δεδομένο τρίτο, η στερεοτυπική αντίδραση, στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο, όσων πολιτικών ελέγχθηκαν κάποια στιγμή από τη Δικαιοσύνη: «Σκευωρία! πλεκτάνη! πολιτική δολοφονία!». Από τον κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλο έως τον κ. Ακη Τσοχατζόπουλο, η κασέτα είναι πάντα η ίδια. Και δύσκολα πείθει.