Χάθηκε εισόδημα 27 δισ. ευρώ την περίοδο της κρίσης

Δραστικό πλήγμα στο σύνολο του λαού έφερε η καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα και από το 2010 μέχρι το 2017 χάθηκε συνολικά εισόδημα ύψους 27 δισ. ευρώ! Σύμφωνα με στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων,  στην συγκεκριμένη οκταετία:

Ο αριθμός των ελεύθερων επαγγελματιών και επιτηδευματιών μειώθηκε κατά 40% και συγκεκριμένα από 1 εκατομμύριο σε 610.000. Αντίστοιχα τα εισοδήματα που δηλώνουν μειώθηκαν κατά 60%. Δηλαδή από 24 δισεκατομμύρια στις αρχές της 10ετίας υποχώρησαν στα 10 δισ. Πλην της οικονομικής κρίσης, η αύξηση των φόρων και των εισφορών επέδρασε καθοριστικά στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας.

Οι μισθωτοί είδαν τα συνολικά δηλωθέντα εισοδήματα να μειώνονται κατά 9 δισ. ευρώ ή κατά 22,6%.

Η μείωση του συνολικού δηλωθέντος εισοδήματος των συνταξιούχων, από 26,8 δισ. το 2010 περιορίστηκε στα 25,2 δισ. ευρώ το 2018. Ωστόσο, τότε οι συνταξιούχοι ήταν 1,6 εκατ. και σήμερα ανέρχονται σε 2,2 εκατομμύρια. Το μέσο δηλωθέν τους εισόδημα μειώθηκε αυτά τα χρόνια κατά 34,3%.

Οι αγρότες είδαν το δηλωθέν εισόδημα τους το 2017 να είναι μειωμένο κατά 28,2%, σε σύγκριση με τα εισοδήματα του 2010. Συγκεκριμένα οι αγρότες έχασαν περίπου 1,25 δισ. ευρώ.

Από τα 100,3 δισ. ευρώ των συνολικών εισοδημάτων που δηλώθηκαν το 2010, το 2017 αυτό το ποσό περιορίστηκε στα 73 δισ., γεγονός που σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι απώλεσαν εισοδήματα 27 δισ. ευρώ στα χρόνια της κρίσης.

Με πληροφορίες: από την Εφημερίδα «Καθημερινή»   

Γερμανία: Χαμηλή σύνταξη – Σύντομη ζωή

Εισοδήματα και κοινωνική κατάσταση επηρεάζουν όλο και περισσότερο το προσδόκιμο ζωής στη Γερμανία. Όσοι παίρνουν μικρή σύνταξη πεθαίνουν κατά μέσο όρο πέντε χρόνια νωρίτερα από ευκατάστατους συνταξιούχους.

Η ψαλίδα του προσδοκώμενου χρόνου ζωής ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους στη Γερμανία ανοίγει όλο και περισσότερο. Αυτό προκύπτει από έρευνα του ινστιτούτου Μαξ Πλανκ που αφορά τον ανδρικό πληθυσμό. Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του ινστιτούτου, 65χρονοι συνταξιούχοι με πολύ υψηλές συντάξεις ζουν κατά κανόνα πάνω από 20 χρόνια ακόμη, συνταξιούχοι με πολύ χαμηλές συντάξεις 15 χρόνια.

Διαφορές μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας

Ο προσδοκώμενος χρόνος ζωής ανέβηκε τις τελευταίες δεκαετίες μεν για όλες τις εισοδηματικές τάξεις, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Ανάμεσα στο 1997 και το 2016 το προσδόκιμο ζωής στα χαμηλά εισοδήματα αυξήθηκε στη Δυτική Γερμανία κατά 1,8 χρόνια, ενώ στα υψηλά σχεδόν κατά 3,5 χρόνια. Το ίδιο διάστημα αυξήθηκε στην Ανατολική Γερμανία στους συνταξιούχους με μικρή σύνταξη το προσδόκιμο ζωής κατά 3 χρόνια και σε αυτούς με υψηλές συντάξεις κατά 4,7 χρόνια.

Αυτές δεν είναι οι μόνες διαφορές που εντόπισαν οι ερευνητές του Μαξ Πλανκ από την ανάλυση των στοιχείων των συνταξιοδοτικών φορέων. Ενώ τα ποσοστά των δυτικογερμανών συνταξιούχων παρέμειναν σε όλες στις εισοδηματικές τάξεις τα ίδια, στους ανατολικογερμανούς ο αριθμός των συνταξιούχων με τις χαμηλότερες συντάξεις αυξήθηκε στην περίοδο 2005-2016 από περίπου 20% στο 36%.

Σε ό,τι αφορά τις αιτίες για το χαμηλότερο ή υψηλότερο προσδόκιμο ζωής οι ερευνητές εκφράζουν την άποψη πως οι παράγοντες που επιδρούν αποφασιστικά δεν είναι τόσο το ύψος των συντάξεων, αλλά η επαγγελματική σταδιοδρομία των συνταξιούχων. Για παράδειγμα, συνταξιούχοι με χαμηλές συντάξεις είχαν συνήθως χαμηλούς μισθούς οπότε και λιγότερες δυνατότητες υγιεινής διαβίωσης, ενώ παράλληλα ήταν συχνότερα άνεργοι, πράγμα που επέδρασε αρνητικά στην ψυχική τους κατάσταση.

Παναγιώτης Κουπαράνης, Βερολίνο

O Τζούλιαν Ασάνζ και η σιωπή, των αμνών…

Του Δημήτρη Μηλάκα

«τέτοια είναι η αδιαφορία των πολλών, που δεν κοπιάζουν για να εξακριβώσουν την αλήθεια, αλλά προτιμούν τα έτοιμα σχήματα».

(Θουκιδίδου Ιστορία).

Ισως τελικά η αδιαφορία για κάθε τι που δεν θίγει τον προσωπικό πυρήνα της ύπαρξης να είναι θεμελιώδες ανθρώπινο χαρακτηριστικό όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ήδη 2,5 χιλιάδες χρόνια πριν ο Θουκυδίδης. Επάνω σ αυτήν την αδιαφορία ωστόσο, οικοδομούνται οι μηχανισμοί του κοινωνικού ελέγχου από την εξουσία η οποία έτσι μπορεί να προωθήσει το δικό της αφήγημα και να το μετατρέψει σε «αλήθεια».

Κι αν αυτή η τακτική ήταν γνωστή και πετυχημένη από τα χρόνια του Πελοπονησιακού πολέμου, μπορεί κανείς να φανταστεί ίσως την εξέλιξή της μέχρι τις σημερινές «ψηφιακές» μας μέρες όπου η τεχνολογία έχει κάνει ασύλληπτα άλματα ταυτόχρονα με την εξέλιξη της συγκέντρωσης και των μηχανισμών ελέγχου της πληροφορίας.

Σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας τα «έτοιμα σχήματα» προσφέρονται εύκολα σε πρωτοφανή εύρος και βάθος ως παγκόσμια αλήθεια έτσι ώστε οι πολλοί να παραμένουν αδιάφοροι και ήσυχοι, αμνοί έτοιμοι ανά πάσα στιγμή επί σφαγή.

Βασική προϋπόθεση για την εξασφάλιση ενός ήσυχου παγκόσμιου κοπαδιού είναι ο έλεγχος της πληροφορίας. Θα μπορούσε κάνεις να ονομάσει αυτόν τον πρωτοφανή έλεγχο ως την αρχιτεκτονική της ηθικής της εποχής μας. Μέσα απ αυτήν τη διαδικασία ελέγχου δημιουργούνται οι αντιλήψεις για το καλό και το κακό για το δίκαιο και άδικο για το σωστό και το λάθος. Με άλλα λόγια δημιουργείται η «πραγματικότητα» την οποία οι «αδιάφοροι πολλοί» απλώς καταναλώνουν.

Σε έναν τέτοιον κόσμο οι αεροπορικές επιδρομές για παράδειγμα μπορεί να προβληθούν και να γίνουν αποδεκτές σαν αγγελικές ψαλμωδίες, οι στρατιωτικές εισβολές ως απελευθερωτικές παρελάσεις, οι εκτελέσεις αμάχων ως παράπλευρες απώλειες και τα προνόμια του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού σε βάρος του υπόλοιπου 99% ως ελευθερία της αγοράς η οποία τα πάντα ρυθμίζει…

Το μέλλον ενός τέτοιου κόσμου προδιαγράφεται εφιαλτικό καθώς μαζί με την διαπιστωμένη και προαιώνια αδιαφορία (ή ευπιστία) των πολλών οι εξελίξεις στην τεχνολογία διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ασφυκτικού ελέγχου της ανθρώπινης ύπαρξης στο σύνολό της καθώς σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να οριστεί  «τι πρέπει» και «τι δεν πρέπει». Ο ορισμός της αλήθειας ωστόσο, διαμορφώνεται όχι μόνο από γεγονότα και αποφάσεις οι οποίες ανακοινώνονται αλλά- κατά κύριο λόγο- από αποφάσεις και επιλογές οι οποίες κρύβονται στα πιο σκοτεινά δώματα της εξουσίας.

Κατά καιρούς από κάποιο ατύχημα κάποιο αμυδρό φως ξεφεύγει από τη μαύρη τρύπα της εξουσίας και αποκαλύπτει ότι, για παράδειγμα, οι πόλεμοι για την αποκατάσταση της δημοκρατίας συμπίπτουν με τις ανάγκες ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πόρων και δρόμων μεταφοράς τους, ή ότι η αποκατάσταση και διαφύλαξη της δημοκρατίας προϋποθέτει τις παράπλευρες απώλειες με τις δολοφονίες ακόμη και αμάχων, ή ότι η επόπτευση της ειρήνης σε κάποιες γωνιές του πλανήτη γίνεται με καθημερινές πτήσεις drones τα οποία κάποιες φορές βομβαρδίζουν γάμους ή κηδείες που από το ύψος των 40 χιλιάδων ποδών μοιάζουν… ατυχώς με παραστρατιωτικές συγκεντρώσεις.

Κάποιες τέτοιες ελάχιστες σκοτεινές στιγμές της τρέχουσας ιστορίας φώτισε με τη δραστηριότητα του στον κυβερνοχώρο ο Τζούλιαν Ασάνζ. Οι πρώτες αποκαλύψεις άφησαν, τουλάχιστον για λίγο, τους «αδιάφορους- πολλούς» με ανοιχτό το στόμα. Μεγάλα ειδησιογραφικά δίκτυα και εφημερίδες πλήρωναν ακριβά για δικαιώματα πρόσβασης σε απόρρητες πληροφορίες και τηλεγραφήματα.  Πρόκειται για τα ίδια δίκτυα, για τους ίδιους μηχανισμούς που τώρα είναι επικεντρωμένα στην αποδόμηση της προσωπικότητας του Τζούλιαν Ασάνζ, αλέθοντας  την μασημένη αλήθεια για να τραφεί πλουσιοπάροχα η αδιαφορία των πολλών αμνών,  επί σφαγή…

Χέρια Τιμίου Ανδρός

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Ε ρε κλοτσιές που πάνε χαράμι! Αυτό φυσικά και δεν το λέω εγώ (εγώ είμαι μια κυρία!), κάλλιστα θα μπορούσε να το έχει πει ο Χριστούλης (αλλά βλέπεις η μαμά του τού είχε μάθει τρόπους), εν τέλει το είπε ένας Χρήστος (που για τα κόκαλά του δεν ξέρω, αλλά το στόμα του θ' αγιάσει σίγουρα).

Κάπου εδώ, πριν καλά καλά αρχίσω, λέω να τελειώνω με την κριτική που μου βγήκε αβίαστα, ως φόρος τιμής στο σκυθρωπό ταξικό μου καθήκον (αυτά συμβαίνουν άμα καλύπτεις ρεπορτάζ ΚΚΕ), ώστε ν' αρχίσω επιτέλους να εργάζομαι προς τον πραγματικό στόχο του κειμένου τούτου: Πώς θα ξαναβγάλουμε τη Ν.Δ. κυβέρνηση! Με το ΠΑΣΟΚ παρέα, γιατί όχι; Ή έστω με όσο ΠΑΣΟΚ έχει περισσέψει, μετά τις «διευρυμένες συμμαχίες» του ΣΥΡΙΖΑ - γεια σου, Τζουμάκα, με τα ωραία σου! (κι αυτό αβίαστα μου βγήκε).

Οδηγίες προς τους αναρμόδιους εκλέκτορες της εγχώριας θυγατρικής του νεοφιλελευθερισμού - δώσε βάση και κράτα σημειώσεις: Κατ' αρχάς, μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει και η Ν.Δ. να κάνει εμπάργκο στον ΣΚΑΪ. Δεν είναι πράγματα αυτά. Πόσα να κάνει πια ο Παπαδημητρίου, ο Πορτοσάλτε ή ο Αυτιάς; Τρεις κούκοι δεν φέρνουν την Παλινόρθωση. Πήγε το κορίτσι μας, με τα μαλλάκια του ωραία ωραία, το διακριτικό μακιγιάζ του και το επιχειρησιακόν ταγιεράκι του στα χρώματα της άμμου (όσο να πεις, δείχνουν πιο φιλικά προς τον τηλεθεατή), να μιλήσει στο εθνικό μας κανάλι και δεν το προστάτεψαν. Τι ήταν να της τα δώσουν αυτά τα τρία δευτερόλεπτα να πει ακόμη μια ατάκα; Αφού το έλεγαν ξανά και ξανά «δεν έχουμε άλλο χρόνο, κυρία Ζαχαράκη μας!». Αλλά βλέπεις, κάτι το μαλλάκι ωραίο ωραίο, κάτι το διακριτικό μακιγιάζ, κάτι το αμμώδες ταγιέρ, της έκαναν το χατίρι. Και τη χαντάκωσαν την κοπελιά - μαζί και το κόμμα της: «Το πώς διαχειριζόμαστε τα δάνειά μας είναι ένα δείγμα του πώς θα διαχειριστούμε και τα δημοσιονομικά της χώρας, αν μας εμπιστευτεί ο κόσμος με τη θετική του ψήφο» είπε η εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ., Σοφία Ζαχαράκη.

Το μόνο που έσωσε την πρόταση τούτη ήταν το «αν». Διότι, κανένα πλάνο δεν υπάρχει για το πότε θ' αποπληρωθεί το εξωφρενικό ποσό των 200 εκατομμυρίων ευρώ που οφείλει η Ν.Δ. σε δάνεια, τα οποία, σύμφωνα με τον πρόεδρό της, θα αποπληρωθούν στα επόμενα 100 χρόνια («με ένα ευρώ τον μήνα από τους ΝΔκράτες συνδρομητές... έναν εσπρέσο» είπε χαρακτηριστικά ο Κυριάκος). Πλήρωνε, ΝΔκράτη, για το κόμμα μέχρι να πεθάνεις -απ' τους πολλούς... εσπρέσο! Γι' αυτό σου λέω: βήμα πρώτο - εμπάργκο στον ΣΚΑΪ.

Βήμα δεύτερο: εμπάργκο στην ΕΡΤ!

Μα είναι καταστάσεις αυτές; Είναι αυτή δημοσιογραφία; Κανένα μάθημα δεν παίρνουν οι της ΕΡΤ από το εθνικό μας κανάλι, που τέλος πάντων, αν μη τι άλλο, έχει μάθει να μην κάνει ερωτήσεις στους συντρόφους του στη Ν.Δ.; Ενώ στην ΕΡΤ... ακόμα ρωτάνε!

Πάλι και πάλι τον ρωτούσε. Εκεί, λύσσαξε πια να κάνει σωστά τη δουλειά του. Ρώτα ρώτα, απέσπασε εν τέλει την αλήθεια/ερμηνεία. Του και τους. Εν προκειμένω, του Χαράλαμπου Αθανασίου, πρώην υπουργού Δικαιοσύνης, παρακαλώ, και νυν βουλευτή της Ν.Δ. «Η μίζα είναι στα καθήκοντα του υπουργού». Προσπάθησε να ξεφύγει, δεν λέω, αλλά τελικά το είπε. Ακριβώς έτσι. «Η μίζα είναι στα καθήκοντα του υπουργού».

Λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση και λίγο πριν την Παλινόρθωση, κάτι είχε γίνει, δεν θυμάμαι καλά, κάποια γυναίκα χάθηκε, απήχθη, κάτι τέτοιο. Και η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια. Εκεί, για να γνωμοδοτήσει ο δικαστής, θέλοντας να μάθει πώς ήταν η γυναίκα αυτή, ρώτησε αν «το στήθος της χωράει στα χέρια τιμίου ανδρός».

Τότε, τα «χέρια τιμίου ανδρός» ήταν μονάδα μέτρησης περιφέρειας στήθους. Τώρα, τα χέρια άτιμων ανδρών μας έχουν πιάσει... άντε μην πω τι μας έχουν πιάσει. Στον ύπνο! Εκεί μας έπιασαν.

Εσύ; Ενιωσες το χούφτωμα ή ακόμα; 

Το Αγιο Δισκοπότηρο

Του Παντελή Μπουκάλα

Αν το επεισόδιο Νοβάρτις είναι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» ή «η μεγαλύτερη σκευωρία όλων των εποχών» το ξέρουν μονάχα όσοι έχουν απόλυτη γνώμη δίχως να έχουν γνώση. Οσοι δεν νιώθουν την παραμικρή ανάγκη να μελετήσουν τις πάμπολλες σελίδες της δικογραφίας, επειδή αρκούνται σε όσα τους υπαγορεύει κατ’ όναρ ο κομματικός τους δαίμων. Αυτοί έσπευσαν ήδη να ανακοινώσουν τις τελεσίδικες αποφάσεις τους, θεμελιωμένες σε ηχηρά επίθετα, ικανά να προκαλέσουν θόρυβο στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Το ζητούμενο άλλωστε είναι ο θόρυβος, πολύ περισσότερο που διανύουμε προεκλογική περίοδο.

Οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε υποβολέα κουρνιασμένο στο αυτί ή στο μυαλό μας, να ετοιμάζει αυτός τις λέξεις και τις σκέψεις μας, διαθέτουμε πολύ λίγα δεδομένα, και μόνο αυτά μπορούμε να εμπιστευθούμε – και τη Δικαιοσύνη, είτε μας αρέσουν και μας βολεύουν όσα πράττει κι όσα αποφασίζει είτε δεν μας αρέσουν, μας ξεβολεύουν και μας εκθέτουν. Ιδού λοιπόν το πρώτο δεδομένο: η υπό όρους (σκληρούς κομματικούς όρους) αποδοχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Αν τύχει να κινηθεί στον ρυθμό που εμείς της ψιθυρίζουμε, τότε θα την αποθεώσουμε σαν ανεξάρτητη, αδέσμευτη και αμερόληπτη. Αν όμως αυτενεργεί, όπως οφείλει, τότε «είναι στρατευμένη, ενδοτική, υποταγμένη». Το καλύτερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε είναι ν’ ακούμε βερεσέ όσα περί σεβασμού της Δικαιοσύνης διατυμπανίζουν τα κομματικά στελέχη, γιατί, απλούστατα, δεν λένε ποτέ την αλήθεια, που δεν είναι άλλη από τον πόθο τους να έχουν την τρίτη εξουσία υπό τον έλεγχό τους, στους ορισμούς τους.

Δεδομένο δεύτερο, «το πάρτι στον χώρο της Υγείας». Ολοι, μα όλοι αναγνωρίζουν ότι έγινε τέτοιο πάρτι, στη μακρά διάρκεια του οποίου έρρευσε άφθονη η αλκοόλη του χρήματος. Ακόμα και τα δύο κόμματα, Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ, που βλέπουν τώρα επίλεκτα στελέχη τους στο επίκεντρο της δικαστικής διερεύνησης, δεν αρνούνται ότι στα χρόνια τους τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών, και ειδικά της Νοβάρτις με το «Αγιο Δισκοπότηρο», αυξάνονταν υπέρμετρα, εις βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου και του βαλαντίου των ασθενών.

Δεδομένο τρίτο, η στερεοτυπική αντίδραση, στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο, όσων πολιτικών ελέγχθηκαν κάποια στιγμή από τη Δικαιοσύνη: «Σκευωρία! πλεκτάνη! πολιτική δολοφονία!». Από τον κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλο έως τον κ. Ακη Τσοχατζόπουλο, η κασέτα είναι πάντα η ίδια. Και δύσκολα πείθει.

Κάψε κι εσύ έναν Γαβρά για προπαγάνδα. Μπορείς!

γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη

«Κάνω ταινίες εδώ και πενήντα χρόνια. Έχω κριθεί τόσο εγώ όσο και οι ταινίες μου με τον χειρότερο αλλά και με τον καλύτερο τρόπο. Ποτέ όμως δεν γράφτηκε ότι χρηματοδοτήθηκα από μια κυβέρνηση για να προωθήσω την πολιτική της ή τα σχέδιά της. Συνέβη αυτό στην Ελλάδα όπου ήρθα να γυρίσω ταινία για πρώτη φορά. Ένα μέρος του Τύπου της χώρας από την οποία κατάγομαι με προσβάλλει με τον χειρότερο τρόπο». Κώστας Γαβράς

Ο Ελληνικός τύπος γίνεται ρεζίλι άλλη μια φορά εξαιτίας των μικροπολιτικών παιχνιδιών ορισμένων εκδοτών και συναδέλφων οι οποίοι δεν διστάζουν να βάλουν στο κάδρο ακόμα κι έναν διεθνώς αναγνωρισμένο Έλληνα σκηνοθέτη, προκειμένου να παίξουν μπάλα στο προεκλογικό γήπεδο με αφορμή τη νέα ταινία του Κώστα Γαβρά, που είναι βασισμένη στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Ενήλικες στο δωμάτιο».

Η ταινία υπήχθη, όπως πολλές άλλες, στο νέο αυτόματο πρόγραμμα χρηματοδότησης που σκοπό έχει να προσελκύσει στη χώρα ξένες παραγωγές. Ο Κώστας Γαβράς διεκδίκησε μαζί με δεκάδες άλλους συναδέλφους του ένα ποσοστό επιδότησης επί του κόστους της ταινίας του αξιοποιώντας τη δυνατότητα του πλαισίου που έχει δημιουργήσει το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής για την ενίσχυση των οπτικοακουστικών παραγωγών που επιλέγουν την Ελλάδα για τα γυρίσματά τους. Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι να προβληθεί η Ελλάδα στο εξωτερικό και ταυτόχρονα να ενισχυθεί η τοπική οικονομία.

Έχουν εγκριθεί ήδη 38 διεθνείς παραγωγές, αλλά μέρος του Ελληνικού τύπου είδε μόνο την έγκριση της ταινίας του Γαβρά. Τυχαίο; Η απάντηση του σκηνοθέτη που διαβάσατε παραπάνω ήρθε το  Σάββατο. Ο Νίκος Παπάς όμως είχε αντιδράσει νωρίτερα λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «ο οίστρος του μιντιακού συστήματος Μητσοτάκη-Μαρινάκη να δημιουργήσει έναν ακόμη αντιπερισπασμό στα "γαλαζοπράσινα" σκάνδαλα, οδηγεί σε νέα σπασμωδικά και κωμικά δημοσιεύματα».

Το αστείο της υπόθεσης όμως είναι ότι η κυβέρνηση κατηγορήθηκε από μερίδα του Τύπου ότι χρηματοδοτήθηκε  η ταινία γιατί συνιστά κρατική προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης ενώ άλλοι έσπευσαν να υπονοήσουν ότι η κυβέρνηση χρηματοδοτεί τον Γαβρά για να τον χειραγωγήσει και να εξυπηρετήσει τη δική της πολιτική.

Στον πρώτο ισχυρισμό έχει απαντήσει ήδη η ιστορία καθώς η  έκδοση του βιβλίου του Γ. Βαρουφάκη που σήμερα χρηματοδοτείται ως ταινία είχε καταγγελθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας των αναφορών του στην ύπαρξη σχεδίου Grexit από τον Αλέξη Τσίπρα και στα όσα υποστήριζε ο Βαρουφάκης για την ανησυχία του πρωθυπουργού σχετικά με ένα νέο πραξικόπημα και «νέο Γουδί». Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναφέρει τα εξής: «Είναι βέβαιο ότι ο κ. Βαρουφάκης έχει βρει τους καλύτερους διαφημιστές για την προώθηση του βιβλίου του: Τη ΝΔ και αυτούς που ο ίδιος αποκαλεί τρόικα εσωτερικού. Του ευχόμαστε καλές πωλήσεις στο νέο του βίπερ». Άρα αναρωτιέται κανείς γιατί να σπεύσει ο Παπάς να χρηματοδοτήσει ένα αφήγημα που τον ενοχλεί. Ο δεύτερος ισχυρισμός περί προσπάθειας χειραγώγησης του Γαβρά προσβάλλει τον σκηνοθέτη αλλά μαρτυρά επίσης την άγνοια που έχουν ορισμένοι για τον βίο του μεγάλου αυτού δημιουργού.

Άρα τι θα έπρεπε να είχε κάνει το Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής για να είναι ευχαριστημένοι όλοι αυτοί; Να απορρίψει το αίτημα του Γαβρά ο οποίος είναι ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή Έλληνες δημιουργούς; Όχι βέβαια. Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έβγαιναν να έγραφαν πως η κυβέρνηση λογοκρίνει τον σπουδαίο σκηνοθέτη για να μην έρθει στο φως το αφήγημα Βαρουφάκη. Η αλήθεια είναι πως μέρος του τύπου ήταν στημένο να πάρει την πάσα και να σουτάρει σε κάθε περίπτωση. Κι αφού δεν λογοκρίθηκε η ταινία όπως θα ήλπιζαν, μπήκαν στη σφαίρα του παραλόγου, της συνωμοσιολογίας και της σπίλωσης της υπόληψης ενός μεγάλου δημιουργού.  Οι παλιότεροι θα έλεγαν «Άξιος ο μισθός». Εμείς απλά αναρωτιόμαστε αν περισσεύει συνείδηση για να ζητήσει κάνεις συγγνώμη από τον Κώστα Γαβρά που μας έχει κάνει περήφανους και περήφανες διεθνώς με τα αριστουργήματά του.

Στην ουρά της Εφορίας

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι δημόσιες υπηρεσίες – για την ακρίβεια, οι υποχρεώσεις στις δημόσιες υπηρεσίες. Ξέρετε, αυτές που πρέπει να ζαλωθείς ένα πάκο χαρτιά: δηλώσεις, εξουσιοδοτήσεις, συμβόλαια, χαρτόσημα, φακέλους, γνήσια της υπογραφής, όσα φαντάζεσαι και όσα δεν φαντάζεσαι, για να διεκπεραιώσεις μια υπόθεση. Μπορεί να είναι φορολογική, πολεοδομική ή άλλη. Δεν έχει σημασία.

Προσωπικά, κάθε φορά που χρειάζεται να κάνω κάτι –απλό ή πιο σύνθετο– νιώθω σαν να κινώ για ειδική αποστολή στο άγνωστο με βάρκα τη γραφειοκρατία.

Βλέπετε, ακόμη και αν όλες αυτές οι υπηρεσίες έχουν σε μεγάλο βαθμό μηχανογραφηθεί, παραμένει ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό χειρόγραφης εργασίας και «χαρτούρας».

Εντυπωσιάστηκα, λοιπόν, όταν καταθέτοντας όλα τα απαραίτητα έγγραφα για δήλωση φόρου κληρονομίας –ως πληρεξούσια για πέντε κληρονόμους της ίδιας θανούσας–, διαπίστωσα ότι δεν αρκούσε η εγγραφή τους στο σύστημα Taxis, αλλά η πραγματικά ευγενέστατη και υπομονετική υπάλληλος προχώρησε στην καταγραφή των ενεργειών της σε δύο τεραστίων διαστάσεων και βάρους παλαιικά βιβλία, με χοντρά εξώφυλλα και ξεφτισμένα κορδόνια. Βιβλία που πήγαιναν από γραφείο σε γραφείο και από γκισέ σε γκισέ, για να καταγράφονται ανάλογες φορολογικές πράξεις.

«Και αν συμβεί κάτι και καταστραφούν τα ηλεκτρονικά αρχεία;» σκέφτηκα. «Ισως έτσι προστατεύονται και το ελληνικό Δημόσιο και οι φορολογούμενοι» απάντησα μόνη μου. Δεν τόλμησα να σκεφτώ τι μπορεί να συμβεί σε περίπτωση φωτιάς, ούτε να κάνω την ερώτηση στην κυρία πίσω από το τζάμι, που με τόση επιμέλεια και σπουδή έκανε τη δουλειά της.

«Θα μπορούσατε να καθίσετε», μου είπε. «Ο έλεγχος θα πάρει λίγη ώρα». Την ευχαρίστησα. Δεν υπήρχε κάθισμα, αλλά και να υπήρχε δεν θα μπορούσα να καθίσω. Υπέφερα από την αγωνία του πολίτη μπροστά στο γκισέ… Ανόητο ίσως, πραγματικό πάντως.

Αλλωστε λίγη ώρα πριν, σε μία άλλη ουρά, πολύ μεγαλύτερη, εκείνη του Μητρώου για τη διαγραφή ΑΦΜ, είχα γίνει μάρτυρας ενός περιστατικού που με ταρακούνησε κάπως. Ενας κύριος, ξένος, πιθανότατα εργαζόμενος μετανάστης, κρατώντας ένα κίτρινο χαρτάκι σημειώσεων έφυγε λέγοντας σε σπαστά ελληνικά: «Ευχαριστώ πολύ. Θα έρθω στις 29 Απριλίου».

Δεν πέρασε λίγη ώρα και επέστρεψε τρομοκρατημένος, μαζί με μια γυναίκα. Πήγαν μαζί στον υπάλληλο που τον είχε εξυπηρετήσει και η κυρία που τον συνόδευε ρώτησε με αγριεμένο ύφος: «Εχετε δει τι γράφει εδώ;» δείχνοντας το κίτρινο χαρτάκι.

«Φυσικά, εγώ το έγραψα», απάντησε ο υπάλληλος.

«Ξέρετε τι μέρα είναι η 29 Απριλίου;» ρώτησε ξανά αγριεμένη η κυρία.

Ο υπάλληλος κοίταξε με βλέμμα απορίας και ιώβεια υπομονή: «Δευτέρα;»

«Είναι η δεύτερη μέρα του Πάσχα και εσείς είπατε στον άνθρωπο να έρθει εδώ…» συνέχισε φουντωμένη η κυρία.

Ο υπάλληλος ξέσπασε σε νευρικό γέλιο, ίσως από αμηχανία, μπορεί και από κούραση. Η ουρά μεγάλωνε όλο και περισσότερο.

«Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη», είπε όταν ηρέμησε. «Εχετε δίκιο, έκανα λάθος».

Πήρε το χαρτάκι, διόρθωσε την ημερομηνία και είπε στον ξένο άντρα: «Να έρθετε στις 30. Τα χαρτιά σας θα είναι έτοιμα. Ή στις 2 Μαΐου, δεν θα χαθεί τίποτα. Θα τα έχετε όλα όπως πρέπει».

Ευχαρίστησε ξανά με τα σπαστά ελληνικά του ο άντρας.

Συγγνώμη μετά ζήτησε και η κυρία: «Κι εγώ μια εξυπηρέτηση πήγα να κάνω. Αλλά πρέπει να είστε κι εσείς πιο προσεκτικοί».

Ο υπάλληλος χαμογέλασε με συγκατάβαση. Τι να έλεγε κιόλας, είχε φταίξει.

Αλλά εγώ εκείνη την ώρα τον λυπήθηκα τόσο όσο και τον ξένο κύριο που δεν μπορούσε να συνεννοηθεί. Δύσκολο πράγμα η επικοινωνία, ακόμη κι αν μιλάμε την ίδια γλώσσα, φαντάσου τι γίνεται όταν μιλάμε διαφορετικές.

Ωστόσο, παρατηρώντας τον κόσμο στις ουρές, κρατώντας στα χέρια, σφιχτά, χαρτιά, φακέλους, οδηγίες από λογιστές και συμβολαιογράφους, συμβόλαια και εξουσιοδοτήσεις, διαπιστώνεις κάτι πολύ σοβαρό.

Οι χαρές και οι λύπες μας περνούν συχνά από τα γκισέ της Εφορίας. Γάμοι, θάνατοι, αγορές, πωλήσεις, δωρεές, ελπιδοφόρες ενάρξεις επαγγέλματος…

Και αν είσαι λίγο περισσότερο παρατηρητικός, και με διάθεση ηθογραφίας, βιβλίο γράφεις, όχι χρονογράφημα.

Το κείμενο για τον Γιακουμάκη και ο δισταγμός της Ακρίτα

«Πλακίτσες με τον Γιακουμάκη» είναι ο τίτλος του κειμένου της Ελενας Ακρίτα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ και όπως αναφέρει η ίδια: Προβληματίστηκα αν έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο για δυο λόγους. Πρώτον, έχω καταθέσει ως μάρτυρας στη δίκη για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη τον Οκτώβριο του 2016. Δεύτερον, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης μου έκανε αγωγή - δικάζεται σε ένα μήνα περίπου στα Χανιά - και μου ζητάει 500.000 ευρώ για την ίδια υπόθεση:  δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, η δικαιοσύνη θα κρίνει. Το έγραψα τελικά και ιδού:

Πλακίτσες με τον Γιακουμάκη

Τώρα που ξεκίνησε η δίκη δεν μπορείς, δεν γίνεται να μένεις σιωπηλός μπροστά στα μαρτύρια που πέρασε ο Βαγγέλης στα χέρια των βασανιστών του. Ένας νέος άνθρωπος έζησε τον πιο σκοτεινό μεσαίωνα στην καρδιά του 21ου αιώνα. Ε, μην βγουν κι όλοι λάδι στο τέλος. Όλοι δράστες, ηθικοί αυτουργοί, παθητικοί θεατές κανένας δεν φταίει, κανένας δεν ευθύνεται; Κανένας δεν άπλωσε χέρι στο παιδί, κανένας δεν το πείραξε, κανένας δεν το κακοποίησε; Τον άνθρωπο- τζουκ μποξ όλα αυτά. Που τού ρίχνεις κέρματα και σού τραγουδάει.

Ε ρε γέλια.

Γιατί πλάκα κάνανε τα ‘παιδιά’, μη νομίζεις. Το είπε άλλωστε κι ένας μάρτυρας χτες στην δίκη στα Ιωάννινα. Πλάκα κάνανε, ρε παιδί μου, έλεος σιγά μην κάνουμε την τρίχα τριχιά. Του τραβούσαν λέει το πουκάμισο, παίζανε κυνηγητό στους διαδρόμους, τέτοια απλά και χαρωπά. Από τη μία μεριά, ήταν εννέα άτομα κι από την άλλη ένα. Γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Βαγγέλης. Ε ρε γέλια.

Ο μάρτυρας προχτές στη δίκη χαρακτήρισε τα βασανιστήρια ‘φιλικά πειράγματα’ και ‘πλάκα’.

Τι είναι όταν ρίχνεις καυτό νερό από σκεύος στο λαιμό του Γιακουμάκη; Πλάκα. Τι είναι όταν τον χτυπάς αλύπητα στα γεννητικά του όργανα; Πλάκα.

Τι είναι όταν τού λιώνεις τα δάχτυλα του ποδιού του; Πλάκα.

Τι είναι όταν τον χτυπάς επανειλημμένα με τις μπότες σου μέχρι να βγάλει αίμα; Πλάκα.

Τι είναι όταν τον κρεμάς από όροφο στα παράθυρα της σχολής κι απειλείς να τον ρίξεις κάτω; Πλακα.

Τι είναι όταν τού τυλίγεις το κεφάλι, ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ λέμε, με κολλητική ταινία ενώ παράλληλα τον σαπίζεις στο ξύλο; Πλάκα.

Τι είναι όταν τέσσερα άτομα πέφτουν πάνω σε έναν, τον δέρνουν αλύπητα και με την κολλητική ταινία τού προκαλούν παροδική ασφυξία; Έλα παιδιά πλακίτσες και φιλικά πειράγματα είναι, μην τα ξαναλέμε.

Από κατάθεση μάρτυρα:

Τέσσερις από τους βασανιστές του τον έδεσαν στο πάτωμα με μακρύ χοντρό σκοινί και τον χτυπούσαν άγρια στο πρόσωπο και στο σώμα με μια βούρτσα που γυαλίζουν τα στιβάνια (τις μπότες δηλαδή).

Πλακίτσα κι αυτό. Φιλικό πείραγμα. Απλώς ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν είχε χιούμορ, γι’ αυτό πήγε και πέθανε, κατάλαβες;

Στο μεταξύ άλλοι κατηγορούμενοι δεν εμφανίζονται στη δίκη, άλλοι εμφανίζονται αλλά δεν θυμούνται τίποτα δυστυχώς, άλλοι αναιρούν τις καταθέσεις τους κι άλλοι απλώς λένε ψέματα. Για πλάκες. Και φιλικά πειράγματα βρε αδελφέ. Γελάσαμε πάλι σήμερα.

Δεν ξέρω δεν είδα δεν θυμάμαι για αστείο το κάναμε. Μέχρι που η μάνα του Βαγγέλη σε άθλια κατάσταση έκλαιγε και φώναζε στο δικαστήριο ‘τι λέτε πια βρέθηκε το παιδί μου νεκρό, δεν έχασα πορτοφόλι». Μάλλον ούτε εκείνη έχει αίσθηση χιούμορ.

Σε αντίθεση με τους βασανιστές του παλικαριού της. Που δεν ζητούν γονατιστοί συγγνώμη από τους γονείς και το δικαστήριο. Που δεν μετανιώνουν, δεν έχουν τύψεις, δεν έχουν ενοχές.

Έχουν όμως χιούμορ. Είναι λεβέντες, είναι ωραίοι και μπράβο τους και μαγκιά τους.

Κάνουν φιλικά πειράγματα, κάνουν χαβαλέ, κάνουν πλακίτσες μπράβο βρε γελάσαμε πάλι σήμερα. Σε καλό να τους βγει τόσο γέλιο.

Ή μήπως όχι; Ή μήπως το αίμα του Βαγγέλη ζητάει κάτι περισσότερο; Ή μήπως, μετά από τόσα χρόνια, ήρθε επιτέλους η ώρα της δικαιοσύνης, της απόδοσης ευθυνών και της τιμωρίας;

​​​​​​​ΈλεναΑκρίτα

«Έπεσαν» Facebook και Instagram

Πολλοί χρήστες του Facebook και του Instagram δεν μπορούν εδώ και λίγη ώρα να μπουν στους λογαριασμούς τους από σταθερούς και φορητούς υπολογιστές, καθώς τα δύο μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίσκονται εκτός λειτουργίας.

Εκατοντάδες είναι προς το παρόν οι καταγγελίες στο downdetector.com. Όσοι προσπαθούν να συνδεθούν διαβάζουν το εξής μήνυμα: «Δεν είναι δυνατή η πρόσβαση σε αυτόν τον ιστότοπο».

Τα προβλήματα εντοπίζονται κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, την Ουκρανία, την Ελλάδα, αλλά και σε χώρες εκτός Ευρώπης, όπως το Μαρόκο, η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες και ορισμένες περιοχές των ΗΠΑ. Αναφορές διακοπής εντοπίζονται επίσης από τη Γαλλία, την Ιταλία και τον Καναδά.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Sun, υπάρχει δυσλειτουργία και της WhatsApp, η οποία επίσης ανήκει στον αμερικανικό κολοσσό. Αρκετοί χρήστες κατέφυγαν στο Twitter για να αναφέρουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν χρησιμοποιώντας τα χάσταγκ #FacebookDown, #InstagramDown και #WhatsAppDown.  

πηγή

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία. Είναι η αισθητική

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.

Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.

Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.

Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο. Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται  το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του.

«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» – André Breton.

Το κείμενο της Δώρας Μαργέλη δημοσιεύθηκε στο Eyedoll

Οn air «διαζύγιο» για Μητρόπουλο-Ρωμανιά από την «Όρθια Ελλάδα»

«Επί του παρόντος προγραμματίζω την αποχώρησή μου, από την Όρθια Ελλάδα, έχει κλονιστεί η σχέση εμπιστοσύνης μου με τον κ. Μητρόπουλο από τις 9 του μηνός, απ’αυτά που έκανε στην πολιτική μας εκδήλωση στο Τιτάνια. Ο κ. Μητρόπουλος ανακοίνωσε ευρωψηφοδέλτια μοναχός του χωρίς να έχει ρωτήσει κανέναν», ήταν η δήλωση του εργατολόγου, Γιώργου Ρωμανιά

Ο κ. Ρωμανιάς μαζί με τον εργατολόγο Αλέξη Μητρόπουλο, είχαν προχωρήσει στην ανακοίνωση ίδρυσης νέου κόμματος με τίτλο «Όρθια Ελλάδα», ωστόσο η συνεργασία έλαβε τέλος.

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ο κ. Ρωμανιάς αποκάλυψε πως «θα είναι υποψήφιος, αλλά όχι με την Όρθια Ελλάδα». «Έχω πρόταση από άλλους τρεις κομματικούς σχηματισμούς, θα επιλέξω έναν από τους τρεις αργότερα και θα είμαι υποψήφιος», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Σε παρέμβασή του στην τηλεοπτική εκπομπή, ο κ. Μητρόπουλος εξέφρασε το σεβασμό του στο πρόσωπο του Γιώργου Ρωμανιά, δηλώνοντας:

«Ο Ρωμανιάς ό,τι και αν σας πει έχει δίκιο, μετά τις πρώτες δημοσκοπήσεις που πήραμε αποφασίσαμε να είμαι και εγώ υποψήφιος και αν εκλεγώ να πήγαινε ο Γιώργος στις Βρυξέλλες. Τον αγαπάμε όλοι και τον σεβόμαστε, ό,τι και να σας πει έχει δίκιο. Όποιος και να εκλεγεί, στις Βρυξέλλες θα πάει ο Γιώργος. Όταν πήραμε τις πρώτες δημοσκοπήσεις μας εισηγήθηκαν να είμαι και εγώ υποψήφιος. Έχει δίκιο ό,τι και να λέει».     

πηγή

Στο σπίτι του διαπομπευτή Λοβέρδου δε μιλάνε για διαπόμπευση

Δεν ξέρουμε εάν ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ είναι αθώος ή ένοχος για την υπόθεση Novartis. Αλλά το να διαμαρτύρεται ότι τον κρεμάνε στα μανταλάκια, όταν εκείνος διαπόμπευσε τις οροθετικές γυναίκες και έστρωσε το χαλί στη ΧΑ, πάει πολύ

Γράφει η Βίκυ Σαμαρά

Ήταν βέβαια λογικό να αντιδράσει ο Ανδρέας Λοβέρδος στην είδηση ότι το σκέλος της δικογραφίας για τη φαρμακοβιομηχανία Novartis, που τον αφορά αποστέλλεται στη Βουλή. Είναι όμως ακόμη πιο λογικό οι πολίτες που δεν ξεχνούν ότι ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ ήταν ο άνθρωπος που διαπόμπευσε τις οροθετικές γυναίκες.

Οι εν λόγω γυναίκες είχαν συλληφθεί με την κατηγορία ότι "εκδίδονταν και μετέδιδαν τον ιό του HIV/ AIDS". Δύο εξ αυτών, η Κατερίνα και η Μαρία, δεν είναι πια στη ζωή. Δεν συνελήφθησαν όμως οι πελάτες τους, ούτε δόθηκαν στη δημοσιότητα οι φωτογραφίες τους. Διότι στο νοικοκυραίο απευθυνόταν ο Λοβέρδος (το κύριος δεν του ταιριάζει). Αφού έκλαψε με κροκοδείλια δάκρυα γιατί θα ψήφιζε τις περικοπές του πρώτου μνημονίου, τις οποίες βεβαίως ψήφισε και με τα δύο χέρια, έπρεπε κάτι να βρει να πουλήσει στο πόπολο. Έναν εύκολο εχθρό, έναν “άλλο”, έναν αδύναμο. Είναι ο ίδιος που έλεγε το 2010 έλεγε ότι οι αλλοδαπές γυναίκες πρέπει να πηγαίνουν να γεννάνε στη χώρα τους. Επώασε έτσι το αυγό του φιδιού με φασιστικές λογικές.

Είναι ο ίδιος που έλεγε τη ΧΑ “αυθεντικό κίνημα” αφού πρώτα της έστρωσε το δρόμο. Και βέβαια όταν η κοινωνία ξεσηκώθηκε εναντίον του αποποιήθηκε την ευθύνη της διαπόμπευσης των γυναικών αυτών, υποστηρίζοντας ότι την εντολή για τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών τους έδωσε η εισαγγελία.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος όμως, σε εκπομπή το 2012 και σε συνέντευξη του στον Γ. Παπαδάκη, είχε δηλώσει πως ήταν ο ίδιος που πήρε πρωτοβουλία να εκδώσει την υγειονομική διάταξη 39Α η οποία στην συνέχεια εφαρμόστηκε από τις εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές, όπως επιβεβαιώνεται από την έκθεση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων:

Στο σπίτι του διαπομπευτή λοιπόν δε μιλάνε για διαπόμπευση. Είχε το θράσος να επικαλεστεί το 1989 συγκρίνοντας εαυτόν με τον Ανδρέα Παπανδρέου και να κάνει λόγο για στοχοποίηση. Εάν είναι αθώος ή ένοχος για την υπόθεση Novartis θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Η ελληνική κοινωνία όμως, που δυστυχώς για τον Λοβέρδο δεν αποτελείται μόνο από φασίστες, τον έχει κρίνει πολιτικά και ηθικά προ πολλού.   

Σκάνδαλο, σκανδαλολογία και… εσχάτη μπαρουφολογία!

Οι μεν (κυβερνητικοί) να μην φουσκώνουν τα δεδομένα και οι δε (της αντιπολίτευσης) να πάψουν να πιπιλίζουν την καραμέλα της "σκευωρίας".

Του Γιώργου Καρελιά

Αν οι πολιτικοί μας είχαν λίγο παραπάνω μυαλό ή αν έβαζαν αυτό που έχουν να δουλέψει καλύτερα και δεν τα υπέτασσαν όλα στις πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δεν θα είχαμε τόση και τέτοια μπαρουφολογία όση αυτή που υφιστάμεθα εδώ και ένα χρόνο, από τότε δηλαδή που έσκασε η υπόθεση Novartis.

Και γιατί δεν θα συνέβαινε αυτό; Διότι στις υποθέσεις σκανδάλων δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Υπάρχει «τεχνογνωσία» από το παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο. Τα έχουμε δει όλα. Και λαδιάρηδες πολιτικούς, που φώναζαν «σκευωρία». Και συναδέλφους τους, που στην αρχή τους υπερασπίζονταν. Και στημένους μάρτυρες. Τηρουμένων των αναλογιών, τέτοια βλέπουμε και ακούμε και σήμερα. Ας ξεκινήσουμε με δύο παραδείγματα από το παρελθόν, για να φτάσουμε στο σήμερα.

Παράδειγμα πρώτο: Η υπόθεση Κοσκωτά, που συντάραξε την Ελλάδα επί μια πενταετία(1988-1992), τα είχε όλα. Την σκανδαλώδη πτυχή της, αλλά και πτυχές σκανδαλολογίας. Και διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά και στημένους μάρτυρες. Ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μακαρίτης πια, πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη(μίζα σε λογαριασμό στην Ελβετία). Την αποκάλυψε ένας μάρτυρας, κανονικός, δεν είχε ακόμα βρεθεί ο θεσμός του «προστατευόμενου». Αυτή ήταν η μία, η καθαρή πτυχή του σκανδάλου. Υπήρχε και μία άλλη, καθόλου καθαρή ή μάλλον βρώμικη. Η παραπομπή του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στηρίχτηκε σε κατασκευασμένες μαρτυρίες: ο ψευδομάρτυρας Μαμανέας αποπέμφθηκε με απαξιωτικό τρόπο από τον τότε πρόεδρο του δικαστηρίου, μακαρίτη πια, Β. Κόκκινο. Συμπέρασμα: στην ίδια υπόθεση συνυπήρχαν το σκάνδαλο(δωροδοκία πολιτικού) και η σκανδαλολογία(στήσιμο μάρτυρα). Οι πολιτικοί κατήγοροι της εποχής δεν αρκέστηκαν στο πραγματικό γεγονός, ήθελαν(ή και έστησαν) κάτι παραπάνω, για να πλήξουν ολοκληρωτικά τον αντίπαλο. Και την πάτησαν.

Παράδειγμα δεύτερο: η υπόθεση Τσοχατζόπουλου άρχισε να διερευνάται το 2004. Στην τότε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ωστόσο, όλα βρέθηκαν «φυσιολογικά». Συνάδελφοί του, οι οποίοι πρωταγωνιστούν σήμερα στην υπόθεση Novartis, έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι ουδέν μεμπτόν υπήρχε στα καταγγελλόμενα. Ο Ανδρέας Λοβέδρος, μάλιστα, μέλος της τότε Εξεταστικής, ήταν τόσο βέβαιος, ώστε αναφώνησε: «Ουδέν πολιτικό πρόσωπο είναι αναμεμιγμένο και θα το δείξει το μέλλον». Το μέλλον (απ)έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Μάρτυρες, που ήξεραν για τις μίζες, κελάηδησαν, ο Τσοχατζόπουλος πήγε στον Κορυδαλλό και οι τότε υποστηρικτές του έψαχναν τρόπο να δικαιολογηθούν.

Κοινό συμπέρασμα και από τα δύο αυτά παραδείγματα: τα σκάνδαλα αποδείχτηκαν, αλλά είχαν και πτυχές σκανδαλολογίας. Γι’ αυτό καλό είναι να προσέχουν διπλά όσοι εμπλέκονται, με οποιονδήποτε τρόπο, σε σημερινές υποθέσεις. Ας αφήσουν να μιλήσουν τα στοιχεία και οι μάρτυρες. Οι μεν(κυβερνητικοί) να μην φουσκώνουν τα δεδομένα και οι δε (της αντιπολίτευσης) να πάψουν να πιπιλίζουν την καραμέλα της «σκευωρίας».

Η υπόθεση Novartis είναι καραμπινάτο σκάνδαλο, το παραδέχονται οι πάντες. Πρώτα-πρώτα η αλματώδης αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης, από τα μέσα τη δεκαετίας του 2000 και μετά, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Αρχισε να μειώνεται στην αρχή της κρίσης υπό την αφόρητη πίεση της τρόικας. Ιδού ένας αποκαλυπτικός πίνακας:

Σκάνδαλο, σκανδαλολογία και… εσχάτη μπαρουφολογία!

Όλα αυτά έγιναν με τη συνέργεια μόνο γιατρών και υπαλλήλων και χωρίς καμιά συμμετοχή πολιτικών προσώπων; Μακάρι, αλλά πρέπει να ελεγχθεί. Οι κραυγές για «σκευωρία» δεν είναι πειστικές.

Στην υπόθεση αυτή αναδείχτηκαν εκκωφαντικά και οι «προστατευόμενοι» μάρτυρες, οι οποίοι εμπλέκουν πολιτικά πρόσωπα. Οι κραυγές για «κουκουλοφόρους» και τα παρόμοια είναι αστείες, ειδικά όταν ακούγονται(όχι από τον Αδωνι, αλλά) από πολιτικούς με νομικές γνώσεις, όπως ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος. Αλλωστε, ο νόμος γι’ αυτούς τους μάρτυρες ψηφίστηκε από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τέτοιοι μάρτυρες χρησιμοποιήθηκαν στη δίκη της Χρυσής Αυγής και ουδείς-ειδικά από αυτούς που σήμερα κραυγάζουν «να τους βγάλουμε τις κουκούλες»- είχε πει κάτι τέτοιο. Ας σταματήσει η υποκρισία.

Αυτά σημαίνουν ότι όλα όσα έχουν πει αυτοί οι μάρτυρες είναι αξιόπιστα; Κάθε άλλο. Μπορεί να έχουν πει και ψέματα, για να έχουν ίδιον όφελος, μπορεί να τους έχουν «στήσει» άλλα κέντρα και παράκεντρα. Από την άλλη, όσα έχουν πει δεν είναι αυτομάτως για πέταμα. Θα συνδυαστούν με άλλα στοιχεία, θα αξιολογηθούν και θα φανεί στο τέλος αν η μαρτυρία τους ήταν αξιόπιστη ή αν ήταν ψευδομάρτυρες. Η a priori προσπάθεια απαξίωσης ενός θεσμού, που παγκοσμίως χρησιμοποιείται για να αποκαλυφθούν βαριά εγκλήματα, είναι εγκληματική επιλογή.

Εδώ που έχουμε φτάσει, η υπόθεση Novartis έχει στιγματιστεί από δύο επιλογές:

Εν αρχή ην η πρεμούρα της σημερινής κυβέρνησης να βάλει το κάρο πριν από το άλογο. Οι περσινές πανηγυρικές δηλώσεις του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή και του αναπληρωτή Δ. Παπαγγελόπουλου(παραμένει στη θέση του) για το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών ήταν αχρείαστες και γι’ αυτό ανόητες. Εν συνεχεία διεπράχθη άλλη μια ανοησία: τοτσουβάλιασμα δέκα πολιτικών, σχετικών και ασχέτων με την υπόθεση. Οσοι έκαναν την επιλογή αυτή, με τη λογική «βάλτους όλους μέσα τώρα και μετά βλέπουμε», όχι μόνο δεν αξίζει να έχουν ακόμα υπουργική θέση(γεια σου κύριε-πρώην- εισαγγελέα…), αλλά πρέπει να τους απονεμηθεί βραβείο ευήθειας και να υποχρεωθούν να διαβάσουν την ιστορία των σκανδάλων, παλιότερων και πρόσφατων.

Από την άλλη, όσοι από την αρχή οχυρώθηκαν πίσω από την «σκευωρία» και την «πολιτική δίωξη», για να μας πουν ότι η Novartis ήταν μόνο υπόθεση γιατρών και υπηρεσιακών παραγόντων, ας κάνουν λίγο κράτει. Τα κόμματα που έχουν καεί από ανάλογες υποθέσεις, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, καλό είναι να φυσάνε και το γιαούρτι. Και ο Τσοχατζόπουλος «αθώος», «θύμα σκευωρίας» και «πολιτικά διωκόμενος» ήταν στην αρχή. Και είδαμε πού κατέληξε.

Υπάρχει και μια καινοφανής θεωρία, την οποία διακινεί εσχάτως ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οτι στην υπόθεση Novartis έχει διαπραχθεί «εσχάτη προδοσία»! Οχι, δεν εννοεί όσους οδήγησαν την φαρμακευτική δαπάνη στα ουράνια χαντακώνοντας τα ασφαλιστικά ταμεία. Εννοεί ότι τον Τσίπρα και τους υπουργούς του. Ιδού πώς το είχε πει στη Βουλή:

«Ο Πρωθυπουργός και μέλη της κυβέρνησης, σε συνεργασία με κρίσιμους κρίκους, σφετεριζόμενοι την ιδιότητα τους ως οργάνων του κράτους, χρησιμοποιώντας την δηλαδή για σκοπούς διαφορετικούς από αυτούς που προβλέπονται στο Σύνταγμα και τον νόμο, επιχειρούν να ασκήσουν αρμοδιότητες που ανήκουν μόνο στη δικαστική εξουσία, επιδιώκουν να καθοδηγήσουν, να υποκαταστήσουν ή να προκαταλάβουν τα αρμόδια εισαγγελικά και δικαστικά όργανα και κατά τον τρόπο αυτό να αλλοιώσουν θεμελιώδεις αρχές και θεσμούς του πολιτεύματος, δηλαδή τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης».

Εντυπωσιακή, όντως, αυτή η επινόηση. Πώς του είχε ξεφύγει μέχρι τώρα; Για παράδειγμα, αν ίσχυε η θεωρία αυτή και την περίοδο του ‘89, ο (μακαρίτης) Μητσοτάκης και οι υπουργοί του, οι οποίοι παρέπεμψαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στήνοντας σκευωρία, έπρεπε να είχαν παραπεμφθεί για «εσχάτη προδοσία»! Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να είχαν κάνει και οι επόμενες πλειοψηφίες με τους προκατόχους τους σε όσες υποθέσεις είχαν «σκευωρήσει» εις βάρος στελεχών τους: να τους είχαν παραπέμψει για «εσχάτη προδοσία»! Κι αφού δεν έγινε μέχρι τώρα, προφανώς ο Βενιζέλος θα ζητήσει να γίνει μόλις αλλάξει η πλειοψηφία. Ηδη το έχει προαναγγείλει ο Αδωνις: Τσίπρας και σία για εσχάτη προδοσία(κάνει και ρίμα!). Σοβαρότης μηδέν. Κρίμα(όχι για τον Αδωνι…). Ευτυχώς που ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ υιοθετούν τέτοιες νομικές ακροβασίες και πολιτικές παραδοξολογίες, που κατεβάζουν έτι περαιτέρω το επίπεδο της αντιπαράθεσης.

Εν κατακλείδι: Ας αφήσουμε τους εισαγγελείς και μετά τους δικαστές, αν χρειαστεί, να κάνουν τη δουλειά τους. Και θα φανεί στο τέλος αν υπήρξε μόνο σκάνδαλο ή και σκανδαλολογία και σκευωρία. Θα φανεί αν είχαμε νέους Τσοχατζόπουλους ή (και) νέους Μαμανέες. Θα φανούν όλα. Και τότε κάθε κατεργάρης, απ’ όποια πλευρά, θα πάει στον πάγκο του.

ΥΓ: Για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε: το αδίκημα της δωροδοκίας, αν έχει διαπραχθεί στην υπόθεση Novartis, έχει παραγραφεί, όπως έχει γίνει σε προγενέστερες υποθέσεις(εκτός αν τώρα οι δικαστές αποφασίσουν αλλιώς, αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο). Μόνο το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, αν βρεθεί, δεν παραγράφεται. Επομένως, όσοι σήμερα λένε ότι «παραιτούνται» από την παραγραφή υποκρίνονται και κοροϊδεύουν. Και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του κατάπτυστου άρθρου 86 του Συντάγματος και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, δια των οποίων η Βουλή μεταβάλλεται σε προστάτη όσων υπουργών δωροδοκήθηκαν. Συμπέρασμα:, αν σήμερα αποδεχθεί ότι ένας πρώην υπουργός δωροδοκήθηκε, αλλά δεν εντοπισθεί το μαύρο χρήμα, θα αθωωθεί πανηγυρικά δια της παραγραφής! Όλα τα άλλα, που λένε ορισμένοι από τους υπεύθυνους για την σημερινή νομικοπολιτική κατάντια, είναι στάχτη στα μάτια του(ανίδεου) πόπολου. Τα έχουν κανονίσει πολύ καλά και γι’ αυτό προβάλλουν το απύθμενο θράσος τους. Τους έχει περιγράψει έτσι ο Γάλλος συγγραφέας Robert Sabatier: «Υπάρχουν κάποιοι χειρότεροι από τους ανίκανους. Είναι αυτοί που είναι ικανοί για όλα».

Η ΕΡΤ, θυσία, στο βωμό του προεκλογικού αγώνα

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

​​​​​​​Πρέπει να είναι το πρώτο κανάλι παγκοσμίως που αλλάζει το πρόγραμμά του μέσα στον Απρίλιο, προς το τέλος της τηλεοπτικής σεζόν. Τρώει τη σκόνη μας το BBC...

Ετσι, το σημερινό ΔΣ της ΕΡΤ θα αποφασίσει (ή θα εγκρίνει) διάφορες αλλαγές στο πρόγραμμα. Ο Νίκος Μερτζάνης μπορεί να πάει στην ώρα της Κατερίνας Ακριβοπούλου, πρόσωπα θα μετακινηθούν και θα αλλάξουν, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος με την πιο επιτυχημένη εκπομπή της ΕΡΤ αποχώρησε (του ζήτησαν να αλλάξει ώρα και να μετακομίσει στις 4 το απόγευμα!) και άλλα τέτοια θαυμαστά.

Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν σκεφτούμε ότι ανέτρεψαν το πρόγραμμά τους στην ΕΡΤ και πριν από ένα δίμηνο περίπου με καταστροφικά για τις θεαματικότητες αποτελέσματα. Τώρα, έρχονται, να το αποτελειώσουν.

Αλήθεια, σε ποιο σοβαρό κανάλι του κόσμου διαφοροποιούν το πρόγραμμά τους τον Απρίλιο; Σε πιο νορμάλ κανάλι ζητούν - μεσούσης της σεζόν- στην πρωινή τους ζώνη να γίνει απογευματινή; Αδιανόητα πράγματα.

Εκτός και αν το ζήτημα είναι πολιτικό. Προεκλογικό. Αλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Τηλεοπτική (εξήγηση) σίγουρα όχι. Κι επειδή χαζοί και άσχετοι δεν είναι, τουναντίον, το πράγμα κραυγάζει από μακριά πως θυσιάζουν την ΕΡΤ στο βωμό της (μικρο)πολιτικής.   

Βενιζέλος εναντίον... Βενιζέλου για την παραγραφή

Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται σήμερα περί παραγραφής του αδικήματος της δωροδοκίας αν έγινε κατά την άσκηση των υπουργικών καθηκόντων, το 2011 ο Ευάγγελος Βενιζέλος διατύπωνε την άποψη ότι στο άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών δεν περιλαμβάνονται τα αδικήματα της δωροδοκίας ή της διακίνησης μαύρου χρήματος και ως εκ τούτου δεν παραγράφονται!

Ειδικότερα, σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» στις 30 Απριλίου με τίτλο «Εύκολοι μύθοι και δύσκολες αλήθειεςγια το άρθρο 86 του Συντάγματος και την ποινική ευθύνη υπουργών» -το οποίο ξαναέφερε στο φως η ιστοσελίδα της εφημερίδας «Documento»-, ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας γράφει:

«Αλλωστε η εφαρμογή του άρθρου 86 του Συντάγματος έχει πλέον εμπλουτιστεί από το νέο δεδομένο της ποινικής μεταχείρισης της διακίνησης μαύρου χρήματος που δεν εμπίπτει στα χρονικά όρια του άρθρου 86, εφόσον διασώζεται το προϊόν του εγκλήματος. Αυτό είναι μια ευκαιρία να συμφωνήσουμε ευρύτερα στον δημόσιο διάλογο ότι είναι άλλο εσφαλμένες ή και επιβλαβείς επιλογές που γίνονται με πολιτικά κριτήρια, αλλά χωρίς ποινικό δόλο και χωρίς προσωπικό όφελος, και άλλο τα άθλια φαινόμενα της δωροδοκίας ή της διακίνησης μαύρου χρήματος, η ποινική αντιμετώπιση των οποίων δεν παρεμποδίζεται από το άρθρο 86 του Συντάγματος, όπως και αν αυτό ερμηνευτεί».

πηγή