Ο Σεφερλής ζητάει την προσωποκράτηση του διευθυντή των ΝΕΩΝ και της Ακρίτα!

Η Έλενα Ακρίτα και ο Μάρκος Σεφερλής από τον περασμένο φθινόπωρο βρίσκονται στα «μαχαίρια». Αφορμή στάθηκε ένα κείμενο της Ακρίτα μέσα από το οποίο κατέκρινε το χιούμορ και τα κείμενα των παραστάσεων του ηθοποιού. Ο Μάρκος Σεφερλής κινήθηκε νομικά κατά της δημοσιογράφου τονίζοντας πως αυτό το κείμενο προσβάλλει τον ίδιο αλλά έχει και επιπτώσεις στην ψυχολογία του παιδιού του.

Η δημοσιογράφος μίλησε στη Real News και αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο περιστατικό:

«Μέσα από αγωγή που μας έκανε, ζητάει 100.000 ευρώ από τον ιδιοκτήτη των «Νέων», άλλα 100.000 από τον διευθυντή τους κι άλλα 100.000 από εμένα. Και άντε να πεις «ως εδώ εντάξει». Αυτό που είναι απίστευτο είναι ότι ζητάει και την προσωποκράτηση του διευθυντή και τη δική μου! Πλήττει έτσι άμεσα την ελευθεροτυπία, ποινικοποιώντας την άποψη!

»Εγώ δεν γράφω ότι είναι κακός ηθοποιός, για τα κείμενα που υπογράφει κάνω λόγο. Το να χλευάζει κοινωνικές ομάδες ανθρώπων που διαφέρουν από αυτό που εσύ νομίζεις «τέλειο» εγώ το θεωρώ χυδαίο! Και μη μου πουν πάλι για τα όρια της σάτιρας! Υπάρχουν όρια σε αυτήν και, άμα είσαι μάγκας, κάνε σάτιρα να χτυπιόμαστε όλοι στο γέλιο, χωρίς να προσβάλλεται κανείς. Εγώ δεν μπορώ να γελάσω όταν κάνει μια παχύσαρκη κυρία ή όταν βάζει φτερά και πούπουλα για να χλευάσει έναν γκέι. Εγώ δεν γελάω με αυτά και το τονίζω ξανά! Αν με στείλει φυλακή, τι να πω; Και δεν καπνίζω και τσιγάρα να φέρετε.

»Προχώρησε κανονικότατα με αγωγή, ζητώντας -σου το τονίζω δεύτερη φορά- την προσωποκράτησή μου! Θέλω εδώ να διευκρινίσω κάτι. Εγώ δεν έγραψα ούτε για τον ίδιο ούτε για το παιδί του. Έγραψα για το κείμενό του μόνο! Τον ίδιο δεν τον ξέρω ως άνθρωπο. Δεν ξέρω αν είναι παντρεμένος, αν έχει παιδί. Δεν είμαι υποχρεωμένη να το ξέρω αυτό. Και δεν έχω λόγο να τα ξέρω. Όταν έγραψα το κείμενο, βγήκε εκείνος και είπε πως έκανα το παιδί του να πικραθεί με αυτά που έγραψα. Δεν ανέφερα εγώ το παιδί αλλά εκείνος! Κι εγώ του απάντησα ότι το παιδί του θα έπρεπε να πικραίνεται με αυτά που βλέπει και όχι με αυτόν που κρίνει αυτά που κάνει. Και τι μου είπαν; «Τι τα βάζεις με το παιδί!». Δεν μπορείς να φανταστείς τι επιθετικά σχόλια μου έγραψαν. Και μετά βγάζουμε τη σύζυγο, τη μάνα του… Δηλαδή για όνομα της Παναγίας!

»Έχουμε άποψη και θα έχουμε! Αυτό που εκδικάζεται, λοιπόν, τον Οκτώβριο είναι το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης μέσω του Τύπου. Δεν έκανε τίποτα σε άλλα καυστικά κείμενα για εκείνον. Απλώς το πολύ ψωμί, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είμαι εγώ! Αυτό τα λέει όλα».

zoornalistas.com

Γιατί είδα ΠΑΟΚ, μόνο ΠΑΟΚ...

Στο ποδοσφαιρικό βράδυ της Κυριακής είδα ΠΑΟΚ, μόνο ΠΑΟΚ. Δεν έκανα ζάπινγκ για τα άλλα επτά παιχνίδια. Όχι πως η Τούμπα είχε αγωνιστικό ενδιαφέρον. Ο αγώνας με τον Λεβαδειακό ήταν «πολλά με λίγα» (5-0 το τελικό, αν ενδιαφέρει).

Είχε όμως ενδιαφέρον ως αυτό που πρέπει να είναι η μπάλα. Δηλαδή ως γιορτή. Με κράτησαν από τις αρχές στο 1ο κανάλι της Νόβα τα εντυπωσιακά πλάνα από ψηλά τού γηπέδου που έμοιαζε με το κέντρο του κύκλου μιας πόλης, με μια καρδιά που για πολλές ώρες είχε ταχυπαλμίες ενθουσιασμού. Είδα αδιάκοπα Τούμπα για τα «κοντινά» στα παιδικά πρόσωπα των κερκίδων με τα μαυρόασπρα σύμβολα, για τα μωρά στις γλυκές μαμαδίστικες αγκαλιές, για τα ωραία κορίτσια της εξέδρας, για τα ωραία αγόρια (χωρίς κουκούλες), για τις οικογένειες, για τα προσωπικά πλακάτ που κρατούσαν μεμονωμένα οπαδοί στα χέρια, για τις σπουδαίες ποδοσφαιρικές μορφές από το παρελθόν που προβλήθηκαν, για τη γιορτή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, για τη φιέστα (χολιγουντιανή θα την πουν, αλλά ήταν προσεκτικά σχεδιασμένη, έξυπνα σκηνοθετημένη, ανάλογη με αυτό που ένιωθε ένας ολόκληρος αθλητικός λαός).

Είδα μόνο Τούμπα γιατί εκεί υπήρχε το μεγάλο τηλεοπτικό ενδιαφέρον –όχι αποκλειστικά ποδοσφαιρικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη φιέστα που αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι. Εκεί , στην Τούμπα, που έσφυζε μια παλλόταν, υπήρχε ένα μεγάλο δίκτυο από κάμερες έπρεπε να καταγράψει χωρίς παραλείψεις όχι μόνο το αγωνιστικό πάρτι (πέντε γκολ, ένα χαμένο πέναλτι, συνεχείς τελικές), αλλά τον πυρετό, την όμορφη τρέλα, τα δάκρυα της χαράς, το συγκινητικό φιλί στον Βεϊρίνια από την κόρη του, τους λυγμούς του Πέλκα, τα στιγμιότυπα της κερκίδας, τον οπαδό στο αναπηρικό καροτσάκι, τα μπουγελώματα ενθουσιασμού στον πάγκο ενόσω παιζόταν ο αγώνας, τον ατομικό γύρο θριάμβου που έκανε ένα ΠΑΟΚτσάκι –ο μπόμπιρας με τη φανέλα της  ομάδας.

Έπρεπε η τηλεόραση να τα προλάβει όλα αυτά και άπειρα άλλα. Να προλάβει την καταιγίδα των στιγμών (ιστορικών στο ποδόσφαιρο) πριν χαθούν στον χρόνο. Να τις σώσει και να τις παραδώσει στη φιλμική μνήμη. Όπως εκείνη, τη σπάνια, ίσως και μοναδική στα γήπεδα, στιγμή: την αλλαγή στο 91΄ για να μπει στον αγώνα ο τραυματισμένος  –μπορείς να πεις και «λίγο πριν από το χειρουργείο»– εμβληματικός αρχηγός, ο Αντελίνο Βεϊρίνια. Μπήκε, στάθηκε όρθιος κι ακίνητος στην άκρη του αγωνιστικού χώρου περιμένοντας τη λήξη –κι έγραψε τη συμμετοχή που άξιζε για την προσφορά σε μια ολόκληρη περίοδο. Την προσφορά του στον ΠΑΟΚ,αλλά –μην το αγνοούμε– στον ελλιπή ποδοσφαιρικό μας πολιτισμό.

Ο ΠΑΟΚ είναι πρωταθλητής! Ο ΠΑΟΚ κέρδισε με το σπαθί του ό,τι στέρησε ο ίδιος από τον εαυτό του πέρσι και κανείς άλλος δεν του έφταιξε –όπως ουδείς άλλος τον βοήθησε τώρα (κι ας λένε ό,τι θέλουν) για να φτάσει στη μεγάλη ανατροπή. Γιατί ανατροπή είναι ο περιορισμός του Κέντρου, μετά από δεκαετίες, σε ρόλο δευτεραγωνιστή. Κι αν αυτό δεν αρέσει στους πρωταγωνιστές τής πρωτεύουσας, αρέσει σε όσους θέλουν ένα πρωτάθλημα ισορροπημένο, πολυφωνικό και, προπαντός, δίκαιο. Ο ΠΑΟΚ, ήρεμος πια μετά τον πόθο χρόνων που ικανοποιήθηκε, ήρθε στην κορυφή για να μείνει. Ως δυνατός, ισότιμος, πρωταγωνιστής. Πάντα ανταγωνιστικός είτε παίρνει πρωτάθλημα είτε όχι. Πάντα σοβαρός και στιβαρός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εξαιρετικό το σποτάκι με τα τύμπανα για τη Stoiximan. Πανέξυπνο σενάριο, επιτυχημένη σκηνοθεσία –άψογο!    

Πηγή

Λες ένα πιτόγυρο να σε σηκώσει;

Στα πόσα ευρώ το πιτόγυρο σηκώνεσαι από του καναπέως…;

Πολύ μου έκανε εντύπωση η αντίδραση για την αύξηση της τιμής του πιτόγυρου (έτσι τα λέει ο γιος μου τα σουβλάκια τα τυλιχτά).

Ξεκίνησε ως χαβαλές και κάποιοι το πήραν στα σοβαρά κι άρχισαν να σιάχνουν πλακάτ να βγούνε στους δρόμους.

Και θρήνος στα πληκτρολόγια που θα μείνουν έρμα και μοναχά στο σπίτι, ή καταχωνιασμένα σε ιδρωμένες τσέπες μαζί με τρίματα από καπνό, πλυμένα χαρτάκια και ποιος ξέρει τι άλλο.

Φαντάζομαι έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό, με ευφάνταστα πλακάτ, συνθήματα και φυσικά πιτόγυρα στα χέρια να δονεί την πλατεία Συντάγματος και άλλες μεγάλες και μικρές πλατείες και μεγάλες και μικρές πόλεις της Ελλάδας!

Έφαγε αμάσητο το πλήθος ένα σωρό μέτρα και περικοπές, έχει φάει στη μάπα ένα υποθηκευμένο μέλλον αλλά στους δρόμους θα βγει – είτε το λένε σοβαρά είτε κάνουν πλάκα – για το πιτόγυρο και την τιμή που θα φτάσει στα 3 ευρώ με απ’ όλα!

Ω, είμαι τόσο χαρούμενος που ζω σε μια τόσο ενεργή πολιτών πατρίδα!

Σκέφτομαι διάφορα αλλά καθότι μεγαλοβδομάδα στην αρχή της, λέω λεκτικώς τουλάχιστον να τηρήσω μια κάποια νηστεία, έτσι για το έθιμο!

Προφανώς και τα «γαλλικά» δεν είναι νηστίσιμα και καλό θα ήταν να τα αποφύγω όλη την μεγαλοβδομάδα.

Οκ, δεν τα λέω, αλλά μην είναι «αμαρτία» που τα σκέφτομαι για τον κάθε υπναρά πολίτη που δεν αντιδρά σε τίποτα και γίνεται η εικόνα της παροιμίας «διυλίζει το κουνούπι και καταπίνει την καμήλα»;

Αλλά και να είναι, δεν πειράζει!

Οι αμαρτίες είναι σαν το αλατοπίπερο, ή τη μουστάρδα. Δίνουν γεύση και ένταση σε ένα βαρετό πιάτο και αφήνουν μια επίγευση επιτυχίας και προσωπικής υπεροχής σε μια μονότονη και ουδέτερη σα χλαπάτσα ζωή.

Να μου έρχονται τα «γαλλικά» και πρέπει να τα τιθασεύσω, κι ας μην προετοιμάζομαι για κατανυκτική νηστεία και θεία κοινωνία.

Δεμένοι είμαστε με τον καναπέ και την ασφάλεια που προσφέρει. Τρομάζουμε πια να φωνάξουμε κάτι μαζί με άλλους. Η ομοψυχία έχει εξαφανιστεί από τις περισσότερες πτυχές της πολιτικής μας ζωής, και φυσικά τα κοινωνικά κινήματα όσο κι αν έχουν πολλές σελίδες με πολλά Like στο facebook έχουν λίγο κόσμο έτοιμο να θυσιάσει την καθιστική επί του πληκτρολογίου αντίσταση για να βγουν να ενωθούν με άλλους και να διεκδικήσουν κάτι.

Υπ΄αυτή την έννοια αν είναι το πιτόγυρο να βγάλει κόσμο στο δρόμο κάντε τα τρία… έξι ευρώ για να είμαστε σίγουροι ότι κάτι μπορεί ν’ αρχίσει να ενοχλεί ώστε να κάνει τον πολίτη να διεκδικήσει με την παρουσία του στους δρόμους.

Γιάννης Καφάτος   

Π. Καμμένος: Ο Μαρινάκης είχε ζητήσει να φύγω από την κυβέρνηση " (video)

«Ο Μαρινάκης συνομιλούσε με κάποιους και είχε ζητήσει να φύγω από την κυβέρνηση, αυτό μου μετέφεραν τότε. Αν έγινε έτσι, είναι προς τιμή του Τσίπρα που αρνήθηκε να σπάσει την συνεργασία μας με αντάλλαγμα ένα ολόκληρο μιντιακό συγκρότημα». Αυτό ισχυρίστηκε ο Πάνος Καμμένος μιλώντας στην εκπομπή «Σήμερα» στον ΣΚΑΪ, με τον Δημήτρη Οικονόμου και τη Μαρία Αναστασοπούλου. Σταχυολογούμε:

Σχολιάζοντας το ζήτημα της ασυλίας του, σχετικά με τη μήνυση σε βάρος του για συκοφαντική δυσφήμιση από τον εκδότη Γιάννη Κουρτάκη, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, είπε: «Ο Μαρινάκης διεκδικεί από μένα με αγωγές 5 εκατομμύρια ευρώ και έχει ένα στόλο δικηγόρων!».

Σχετικά με τα όσα είπε ο Μαρινάκης για τον Χρήστο Καλογρίτσα, τόνισε: «Ήξερα ότι δεν είχε χρήματα».

Χαρακτήρισε «νόμιμη αλλά όχι ηθική» την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη στις επικείμενες ευρωεκλογές, με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, και έκανε λόγο για «αγκάλιασμα» της διαπλοκής.

«Είναι ευθύνη της κυβέρνησης που έδωσε όπλα (σ.σ.: υποψηφιότητα Κόκκαλη) στον Μαρινάκη. Αν δεν ήταν ο Κόκκαλης στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα υπήρχε Μαρινάκης».

Ο  Καμμένος εξήγησε γιατί τον ενόχλησε η υποψηφιότητα Κόκκαλη: «Αν ήμουν στην κυβέρνηση δεν θα το δεχόμουν. Δεν είναι απλά ο γιος του Σωκράτη. Υπάρχει ασυμβίβαστο, γιατί είχε δουλειές με το Δημόσιο, έχει μετοχές σε εταιρεία που παίρνει δημόσια έργα».

Ερωτηθείς αν ο Π. Κόκκαλης έκανε δουλειές και με το υπουργείο Άμυνας επί υπουργίας του ο Καμμένος απάντησε: Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη αλλά ο Π. Κόκκαλης δεν είναι απλώς ο γιος του Σωκράτη, είναι ένας άνθρωπος που η οικογένεια του έχει μετοχές σε εταιρεία που έχει δημόσια έργα την ΙΝΤΡΑΚΑΤ, και μετοχές στην Intracom Defence Systems που κάνει δουλειές με το υπουργείο Άμυνας...

Σχετικά με την υπόθεση Πετσίτη είπε: «Τον είχα δει τον Μανώλη Πετσίτη το 2012 στις κοινές εκδηλώσεις… Από το ’15 και μετά μάλλον του κόψανε τα πόδια… Δεν πιστεύω ότι ο κ. Παππάς συνέχιζε να δίνει το δικαίωμα από το 2015 και μετά στον κ. Πετσίτη»

Το ποτάμι του Στρασβούργου

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Βράδυ στα μέσα Απριλίου, σκοτεινιάζει και είσαι 1.800 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, ό,τι ονομάζεις σπίτι σου. Ψιλόβροχο κι εσύ κάνεις βόλτα πλάι σ’ ένα ποτάμι. Και είναι τόση η ησυχία που ακούς τη ροή του νερού που μέρες ή εβδομάδες μετά θα καταλήξει κάπου πολύ μακριά, στη Βόρεια Θάλασσα.

Περπατάς σε ένα τοπίο που μοιάζει με παραμύθι και χαμογελάς όπως μόνο η θέα της ομορφιάς σε κάνει να χαμογελάς, χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Περπατάς και ας πονούν τα πόδια σου και ας είσαι άυπνη και κουρασμένη: θέλεις να χορτάσεις ομορφιά.

Πού και πού τη σιωπή σπάει ένα τραμ που διασχίζει δρόμους με οικήματα χτισμένα τρεις και τέσσερις αιώνες πίσω, κι εσύ απορείς: πού τη βρίσκεις τόση γαλήνη, πού ήταν κρυμμένη όλους αυτούς τους μήνες που πέρασαν και είναι αρκετό ένα ταξίδι με αεροπλάνο να τη φέρει στην επιφάνεια; Μπορεί να τη γεννήσει από εκεί που δεν υπήρχε;

Δεν επιμένεις πολύ στις σκέψεις, βαδίζεις έως εκεί που σε βγάζει ο δρόμος και όσο ακόμα αντέχουν τα πόδια σου. Η υγρή ατμόσφαιρα δεν σε ενοχλεί, μάλλον σε ανακουφίζει. Ξεκουράζει τα μάτια σου που στέγνωσαν από τη δουλειά σε οθόνες, βαραίνει και κατσαρώνει τα μαλλιά σου, που ούτως ή άλλως δεν σε υπακούν ποτέ.

Αλλά το απολαμβάνεις. Σαν σοκολάτα γάλακτος με αμύγδαλα που δεν θέλεις να τελειώσει.

Είναι αργά. Πρέπει να επιστρέψεις στο ξενοδοχείο. Και η επόμενη ημέρα θα είναι γεμάτη. Αλλά δεν λες να μαζευτείς.

Κάνεις στάση στο πρώτο γεφυράκι που συναντάς, ακουμπάς τους αγκώνες στην πέτρινη υπεραιωνόβια κουπαστή και παρατηρείς το νερό. Οσο σκοτεινιάζει τόσο σκουραίνει το χρώμα του, αλλά η ροή του δεν αλλάζει. Εχει έναν σκοπό και δεν παρεκκλίνει, τίποτα δεν μπορεί να το εκτρέψει από τον δρόμο του.

Κι εσύ λίγο το ζηλεύεις αυτό. Πολλές φορές ονειρεύτηκες μια ποτάμια ρουτίνα, με την κοίτη προκαθορισμένη, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς αναθεωρήσεις. Ο,τι έγινε, λάθος ή σωστό, έγινε. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει: προορισμός η Βόρεια Θάλασσα. Σαν τον Ρήνο και τον παραπόταμό του, τον Ιλ.

Μόνο που εσύ δεν είσαι ποτάμι. Μπορείς -μερικές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή- να σταματήσεις, μπορείς να κοιτάξεις πίσω, μπορείς να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής ή να αναχωρήσεις πάλι.

Αλλά τώρα είσαι πάνω από μια γέφυρα που το όνομά της είναι γραμμένο στα γαλλικά και τα γερμανικά και παρατηρείς μαγεμένη το νερό να κυλάει. Σαν τον χρόνο.

Το ρολόι του Αγίου Ιωάννη χτυπάει. Είναι ακόμα πιο αργά και έχεις αρχίσει να πεινάς.

Τρεις σιδερόφρακτοι αστυνομικοί σε προσπερνούν. Ο ένας γυρίζει πίσω και σε ρωτάει στη γλώσσα του: «Ça va madame?»* Ποιος ξέρει τι σκέφτηκε, βλέποντάς σε τόση ώρα στο ίδιο σημείο.

Του χαμογελάς και απαντάς: «Ναι, όλα καλά».

Χαιρετά κι αυτός με ένα ευγενικό «καληνύχτα σας» και φεύγει.

Παίρνεις κι εσύ απόφαση να φύγεις. Εχεις αρχίσει να κρυώνεις και το στομάχι σου διαμαρτύρεται: «Ασε τις φιλοσοφικές αναζητήσεις», σου λέει. «Για να μπορείς να τις έχεις πρέπει πρώτα να θρέψεις τη σάρκα σου».

Και έχει δίκιο.

Λίγη ώρα αργότερα, με την πείνα χορτασμένη και ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, μοιράζεσαι με τους νέους σου φίλους τις εντυπώσεις και τις συγκινήσεις της ημέρας, ειδήσεις και παρασκήνια. Και γελάτε πολύ ή μιλάτε με σοβαρότητα για τα τεκταινόμενα. Για πράγματα που από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατραπούν και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα.

Κουβέντες ζωηρές, κουβέντες παθιασμένες, κουβέντες με ενδιαφέρον. Μόνο που εσένα σε έχει μαγέψει ένα ποτάμι, που δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία του. Και θα το πάρεις μαζί σου, πίσω στο σπίτι. Ελπίζοντας να σε γαληνεύει και, όταν ο κόσμος γύρω σου θα καίγεται, να σβήνει τις φλόγες και τα πάθη.

* «Είστε καλά, κυρία;»

Ο ειλικρινής Μητσοτάκης θέλει να κόψει το δώρο Χριστουγέννων

του Πέτρου Κατσάκου

"Η κυβέρνηση αυτή δεν έμαθε τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος. Και με πάσα ειλικρίνεια, δεν θέλω μια κοινωνία η οποία στηρίζεται στα δώρα των Χριστουγέννων. Οι νέοι Έλληνες δε θα έπρεπε να περιμένουν το δώρο των Χριστουγέννων

"Η κυβέρνηση αυτή δεν έμαθε τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος. Και με πάσα ειλικρίνεια, δεν θέλω μια κοινωνία η οποία στηρίζεται στα δώρα των Χριστουγέννων. Οι νέοι Έλληνες δε θα έπρεπε να περιμένουν το δώρο των Χριστουγέννων στο τέλος της χρονιάς, ώστε επί της ουσίας να μετατραπούν σε ομήρους ενός πελατειακού συστήματος. Αντί για παροχές, θέλω να εστιάσουμε στη δημιουργία ευκαιριών".

Τάδε έφη Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος με πάσα ειλικρίνεια και με μια υπόσχεση που μοιάζει περισσότερο με απειλή κατά του κόσμου της εργασίας μάς διεμήνυσε προχθές από την Κύπρο να το ξεχάσουμε το δώρο των Χριστουγέννων έτσι και γίνει πρωθυπουργός.

Μια παροχή που πρέπει να κοπεί είναι το δώρο των Χριστουγέννων για τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, που φιλοδοξεί να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες ιδέες της Νέας Δεξιάς στις πλάτες των εργαζόμενων.

Μια παροχή που, σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν θα πρέπει να την περιμένουν στο τέλος της χρονιάς οι νέοι Έλληνες, καθώς γι' αυτούς το πρόγραμμα της Ν.Δ. προβλέπει την είσοδο σε ένα εργασιακό περιβάλλον απαλλαγμένο από τις πελατειακές σχέσεις ενός αμαρτωλού παρελθόντος που ήθελε τους εργοδότες να καταβάλουν στους "ομήρους" έναν επιπλέον μισθό πριν από τα Χριστούγεννα.

Απελευθερωμένοι πλέον από την ομηρεία του δώρου των Χριστουγέννων και του 13ου μισθού, οι νέοι θα μπορούν να αδράξουν τις ευκαιρίες που θα γεννηθούν στον εργασιακό μεσαίωνα που περιμένει να ανατείλει άμα τη επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία.

Και αν το ακροατήριο του Κυριάκου Μητσοτάκη στο 9ο Οικονομικό Συνέδριο της Λευκωσίας δεν έδειξε να αντιδρά αρνητικά στην ειλικρίνεια του αρχηγού της Ν.Δ. όσον αφορά το κόψιμο του δώρου των Χριστουγέννων, θα είχε ενδιαφέρον να ερωτηθούν επί του θέματος και οι πολίτες που παίρνουν μέρος στα γκάλοπ και στις δημοσκοπήσεις και συνήθως απογειώνουν τα ποσοστά του κόμματος που, εκτός από το "ασφαλιστικό Πινοσέτ", έχει στο πρόγραμμά του και την κατάργηση της "παροχής" του 13ου μισθού.

Αναμένουμε λοιπόν όσα αποκαλυπτικά και ενδιαφέροντα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στους επιχειρηματίες της Κύπρου να βρει την απαραίτητη ειλικρίνεια και να τα μοιραστεί με τους εργαζόμενους τους οποίους επιθυμεί να απελευθερώσει από το "πελατειακό σύστημα" κόβοντάς τους το δώρο των Χριστουγέννων.

Ειλικρίνεια που σκοτώνει... τους εργαζόμενους.  

Από το γυαλί στην Ευρωβουλή χωρίς συστολή

Του  Δημήτρη Νανούρη

Με ορθάνοιχτο στόμα από έκπληξη και τεντωμένα αυτιά από απορία άκουγα τις άλλες τηλεοπτικό αστέρα πρώτης γραμμής, καθότι λαλεί τις μικρές ώρες σαν τους κοκόρους, που προαλειφόταν για ευρωβουλευτής, να κατακεραυνώνει τους παρ’ ολίγον συνυποψηφίους του, κατηγορώντας τους ότι συνωμότησαν εναντίον του πετυχαίνοντας να μην περιληφθεί το όνομά του στη χρυσοφόρο λίστα. Ουδόλως διαφωνούσαν με τις απόψεις του. Αστεία πράγματα. Ποιος νοιάζεται, άλλωστε, για ιδεολογίες και κουραφέξαλα στις μέρες μας; Ούτως ή άλλως δεξιοί, ντεμέκ αριστεροί και αμφιδέξιοι τα ίδια πάνω-κάτω πρεσβεύουν. Για το προσωπικό τους βόλεμα ενδιαφέρονται πρωτίστως.

Αγωνιούν να καβαλικέψουν τ’ άλογο, να χαζεύουν αφ’ υψηλού τους πεζούς αραχτοί στην αναπαυτική σέλα και, για να τους κρατούν απασχολημένους και πάντα σκυφτούς, τους φλομώνουν στα φούμαρα και τον σανό, να ’χουν και κάτι να τσιμπολογάνε, βρε αδερφέ. Επιστρέφουμε όμως στον ήρωα των τηλεθεατών, κατά προτίμηση της τρίτης ηλικίας. Εγκαλούσε τους άλλους για το ότι τον έκοψαν στη στροφή πριν από την τελική ευθεία από αιφνίδιο φόβο και πανικό. Ετρεμαν τάχα το πεντακάθαρο προβάδισμά του που προεξοφλούσαν οι δημοσκόποι. Πεντακόσιες χιλιάδες σταυροί δεν είναι παίξε-γέλασε. Τόσους ονειρευόταν. Περισσότερους απ’ όσους θυμίζουν στα νεκροταφεία πέριξ των Αρδενών τα θύματα της πολύνεκρης μάχης.

Υπολόγιζε, κομπάζοντας, πως επρόκειτο να υποσκελίσει ακόμα και βαριά ονόματα. Το γυαλί, βλέπεις, προσδίδει στα πρόσωπα ευφόρητη ελαφράδα και εξασφαλίζει καθολική δύναμη. Τα ’σουρνε, παρεμπιπτόντως, με κουτοπονηριά στον αρxηγό, τον οποίο θα ’γλειφε πατόκορφα δίχως άλλο, αν τον είχε προκρίνει. Ετερος πρωταγωνιστής της τηλοψίας, όστις κοσμεί αντίπαλο συνδυασμό, αξιώνει την παραίτηση συνοδοιπόρου του επικαλούμενος διαβόητη φωτογραφία του με λοιμογόνο μητροπολίτη. Φρίττει στην ιδέα πως οι τοξίνες τις οποίες εκκρίνει το ενσταντανέ πιθανόν να μολύνουν ολόκληρο το ψηφοδέλτιο. Ξεχνάς θαρρώ, αγαπητέ, πως τον βρήκες στο κόμμα, δεν σε βρήκε. Πρόκειται μάλιστα περί προβεβλημένου στελέχους, βουλευτή και υπουργού. Αν δεν επιθυμούσες να συνυπάρξεις μαζί του, μπορούσες κάλλιστα να κουρνιάσεις στ’ αυγά σου. Τι τα ’θελες τα ευρωπαϊκά μεγαλεία; Ετσι πάει. Προτού επικυρώσεις τη συμμετοχή σου σε παρτούζα, οφείλεις να πληροφορηθείς την ταυτότητα και τα βίτσια των λοιπών παρτενέρ. Δεν θα φταίνε κροκόδειλοι, ιπποπόταμοι και βδελυρά ερπετά, αν κυλιέστε παρέα στον βούρκο.

Ριγούσε σύγκορμη άλλη συμπαθής περσόνα της τιβί, ειδικευμένη σε μεταμεσονύκτιες αβάστακτες συνεντεύξεις, αναλύοντας το όραμά της για την Ευρώπη. Φαντασιωνόταν ατελείωτα κομβόι με πούλμαν γεμάτα μικρούς μαθητές από τη Βρετάνη, την Εσθονία, τη Σαξονία, την Πομερανία, τη Λιγουρία και αλλαχού να κατακλύζουν Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι τις παρ’ ημίν παιδικές κατασκηνώσεις. Ζητάς να εκλεγείς στο Ευρωκοινοβούλιο, μαντάμ, προκειμένου να μας εκπροσωπήσεις ευσχήμως, όχι για ν’ ανοίξεις γραφείο ταξιδίων.

Ο,τι να ’ναι ακούς από τους εκλεκτούς των ερτζιανών υποψήφιους, τους οποίους οι επιτελείς των κομμάτων διαγκωνίζονται να συμπεριλάβουν στα ψηφοδέλτια. Δυστυχώς, όμως, αυτούς θα επιλέξει το πόπολο. Το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι, οπότε σηκώνουν ψιλά τον αμανέ. Η τηλεόραση συνιστά το κυρίαρχο μέσο προβολής και προπαγάνδας. Καν και καν ξεφτιλίζονται για να φιλοξενηθούν τρία λεπτά στην οθόνη. Θα άφηναν ανεκμετάλλευτη την περίσταση οι οικοδεσπότες; Γιατί, άραγε, συνωστίζονται στους συνδυασμούς; Μα για να δέσουν τον γαϊδαράκο τους. Στα γρασίδια της εύχλοης βόρειας Ευρώπης παρακαλώ, όχι όπου όπου. Παχυλός μισθός, διαρκή ταξίδια, χαλαρά ωράρια· ζωή χαρισάμενη, για μπον βιβέρ, βουτηγμένη σε τσουβάλια με ζάχαρες. Τους αξίζει να αναζητήσουμε κανένα άσημο συνυποψήφιο της προκοπής, αν υπάρχει, και να τους μαυρίσουμε κατράμι με φούμο. Μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα.

Χούντα – Ναζί – Χρυσή Αυγή

21η Απριλίου σήμερα και υπάρχουν και κάποιοι που γιορτάζουν και νοσταλγούν τη χούντα. Με άρθρο στην επίσημη ιστοσελίδα τους οι χρυσαυγίτες θέτουν το παρακάτω ερώτημα:

  

Ανάμεσα στα συμπεράσματα του χουντοάρθρου είναι και το εξής:

«…παραμένει γεγονός ότι εκείνο που λείπει από τους Έλληνες σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας. Γι’ αυτό νοσταλγούν την 21η Απριλίου».

Ας δούμε πόσο «νοσταλγικά» (και με ποιο «αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας») έχουν τιμήσει την περίοδο της δικτατορίας οι χουντοχρυσαυγίτες. Έτσι, για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι και τι εκπροσωπούν αυτοί οι χουντο – ναζί που (κάνουν πως) μιλάνε.

Αρχιναζίδι και θαυμαστής της χούντας

Με τη σημαία της χούντας  

Με το χουντο-κάθαρμα Ντερτιλή

Στη φωτογραφία αριστερά ο Ντερτιλής (ο ταγματάρχης που το μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973 έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε έναν νεαρό, το χουντο-κάθαρμα που είπε στη συνέχεια: «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!» [από την περιγραφή του 21 ετών τότε οδηγού του Αντώνη Αγριτέλη]) σε χουντική δολοφονική δράση.

Στη φωτογραφία δεξιά ο Μιχαλολιάκος κρατάει στοργικά το χέρι του Ντερτιλή (Δεκέμβριος 2012).    

Kαι κλάμα για τον χουντο-υπάνθρωπο Παττακό     

Ποιος ήταν ο Παττακός ξέρουν πολλοί. Για τους λίγους που δεν ξέρουν αρκεί το βίντεο που ακολουθεί.

            

Στην αρχή του βίντεο λέει για τα βασανιστήρια επί χούντας:

«Όλα αυτά είναι ψέματα. Κανένας δεν τους άγγιξε ποτέ».

Χρόνια αργότερα απαντάει για τα βασανιστήρια στον αξιωματικό, με αντιδικτατορική δράση,  Σπύρο Μουστακλή. Η απάντηση του Παττακού αναφέρεται σε όλους αυτούς που βασάνισε η χούντα (στο 0.43 του βίντεο):

«Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε.  Η δύναμη επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό, τι δεν λύνεται, κόβεται. Σπαθί».        

Μετά τα και όλα τα παραπάνω το εμετικό σύνθημα των χουντοναζί της Χρυσής Αυγής («Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή») μπορεί να γίνει πιο αντιπροσωπευτικό: «Χούντα – Ναζί  – Χρυσή Αυγή».   

Πηγή       

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ: Ο τάφος στη Βεργίνα είναι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όχι του Φιλίππου

Στο νεκροκρέβατο του λεγομένου Φιλίππου (στη Βεργίνα) βλέπουμε ένα Διόνυσο και έναν σάτυρο. Όταν ο Αλέξανδρος φτάνει στην Τύρο, συναντά τέτοια αντίσταση  που νομίζει ότι πρέπει να την εγκαταλείψει. Το βράδυ, βλέπει στον ύπνο του έναν σάτυρο και ως μαθητής του Αριστοτέλη καταλαβαίνει σα- τύρος, ότι η "Τύρος δική σου". Μένει και παίρνει την Τύρο. Όταν ο Αλέξανδρος έγινε ο κατακτητής των κατακτητών έστειλε στους Έλληνες μία προσταγή: να τον κάνουν θεό. Οι Σπαρτιάτες είπαν ότι αφού θέλει να γίνει θεός ας γίνει. Οι Αθηναίοι άρχισαν κουβέντα. Ο Δημάδης, αν θυμάμαι καλά, φίλος του Αλεξάνδρου, τους είπε να τον κάνουν 13ο Ολύμπιο. Οι Αθηναίοι θύμωσαν και έβαλαν πρόστιμο στο Δημάδη. Και αυτός τους είπε: "Όποιος κρατάει τον ουρανό, χάνει τη γη". Οι Αθηναίοι φοβήθηκαν ότι ο Αλέξανδρος θα έστελνε ένα άγημα και έτσι τον έκαναν Διόνυσο. Και βγήκε ο περίφημος ο Διογένης και είπε: "Αν κάνατε αυτόν Διόνυσο, εμένα να με κάνετε σέραπι".  Διόνυσος και σέραπις επάνω στο νεκροκρέβατο (στον βασιλικό τάφο στη Βεργίνα)  καταλαβαίνουμε ότι θα μπορούσε να είναι μόνο του Αλεξάνδρου και όχι του Φιλίππου».

Η ιστορικός Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ είναι απολαυστική όταν αφηγείται ιστορίες. Πολύ περισσότερο όταν πίσω από αφηγήσεις, όπως αυτή για τον σάτυρο και το Διόνυσο, βρίσκεται ο όγκος της επιστημονικής γνώσης που έχει συσσωρεύσει και η γοητευτική ταχύτητα της σκέψης της.  Η συζήτηση γίνεται με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου «Ο Μέγας Αλέξανδρος των Βυζαντινών» (Εκδόσεις Gutenberg, 2018).

Ποιά είναι η σύνδεση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τους Βυζαντινούς; «Οι Βυζαντινοί είναι συνέχεια των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον Μέγα Αλέξανδρο ως το μεγαλύτερο κατακτητή, τον αήττητο στρατάρχη και στην Αλεξάνδρεια, όπου ήταν το μαυσωλείο, είχαμε επισκέψεις Ρωμαίων αυτοκρατόρων, νομίζοντας ότι είναι εκεί ο Αλέξανδρος. Είμαι πεπεισμένη ότι δεν ήταν εκεί», λέει η κυρία Αρβελέρ, δίνοντας το στίγμα της θεωρίας της για τον τάφο του Αλέξανδρου.

Γιατί η κυρία Αρβελέρ πιστεύει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν θαμμένος στην Αλεξάνδρεια;  Μας εξηγεί: «Στο "χρονικό της Βεργίνας" ο Ανδρόνικος λέει: "όταν είδα τον Μεγαλέξανδρο στη ζωφόρο, στεφανηφόρο, είπα ‘Μεγαλέξανδρος’, αλλά όντας σίγουρος ότι ο Μεγαλέξανδρος είναι θαμμένος στην Αλεξάνδρεια τον απέκλεισα κι έτσι απέκλεισα τον Φίλιππο Γ’, γιατί αυτός ήταν απόλεμος, καθυστερημένος... οπότε δε μου έμενε παρά ο Φίλιππος Β’..."Κι έτσι έχουμε όλη τη Βεργίνα ως μνημείο του Φίλιππου Β’, γιατί όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ο Αλέξανδρος είναι στην Αλεξάνδρεια. Υπάρχουν πάνω από πενήντα μνείες ότι ο Αλέξανδρος είναι στην Αλεξάνδρεια. Τις έπιασα μία μία. Όλες οι μνείες για την ταφή του Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια είναι τρεις αιώνες μετά. Μέσα στον τάφο του λεγομένου Φιλίππου υπάρχει το ομοίωμα του Αλεξάνδρου. Λέω στον Ανδρόνικο "Βρε Μανώλη, είναι δυνατόν βασιλεύς βασιλεύων να είναι μέσα σε τάφο, αν είναι ο Φίλιππος; Γιατί, αν ήταν ο Φίλιππος τότε ο Αλέξανδρος ήταν βασιλεύς βασιλεύων και τον βάζουν μέσα σε τάφο;”. "Έλα βρε Ελένη, ο Αλέξανδρος είναι θαμμένος στην Αλεξάνδρεια", μου είπε».

Σύμφωνα με την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα που στηρίζουν τη θεωρία της για το που βρίσκεται το τάφος του Αλέξανδρου είναι «αυτό των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί ανθρωπολόγοι, βρήκαν ένα σκελετό εκτός του τάφου, αλλά στη Βεργίνα. Ο σκελετός φέρνει ένα τραύμα στην κνήμη, ακριβώς όπως ήταν του Φιλίππου. Οπότε, ο σκελετός αυτός που είναι και μεγαλύτερος από το θώρακα που έχουν βρει στη Βεργίνα και ο οποίος θώρακας είναι ακριβώς ο ίδιος που φορούσε ο Μεγαλέξανδρος στη μάχη των Γαυγαμήλων, στο περίφημο ψηφιδωτό της Πομπηίας. Οπότε, οι Αμερικανοί λένε ότι αποκλείεται να είναι ο Φίλιππος στον τάφο της Βεργίνας. Επίσης, στο σκελετό του λεγόμενου Φιλίππου βρέθηκαν ίχνη ενός ορυκτού, που λέγεται χουντίτις. Κανείς δεν ήξερε τι ήταν και το έστειλαν στο Δημόκριτο και ο υπεύθυνος είπε ότι το ορυκτό είναι μόνο αιγυπτιακό και το χρησιμοποιούσαν στην Αίγυπτο για τις μούμιες. Από κάτι τέτοια λέω να ξυπνήσουμε. Έχουμε το Μέγα Αλέξανδρο στη Βεργίνα. Άλλωστε, υπάρχει ένα ολόκληρο βιβλίο του Παπαζώη, ο οποίος από την αρχή φώναζε ότι ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος και όχι ο Φίλιππος. Όλοι δέχονται ότι σε έναν από τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας, υπάρχει ο σκελετός του μικρού Αλεξάνδρου, του γιου του δηλαδή. Αυτόν τον βρήκαν στεφανωμένο. Είναι όλοι σίγουροι ότι είναι ο μικρός. Τι περιμένουν για να κάνουν την οστεϊκή ανάλυση του μικρού με τη Βεργίνα; Την έχουν κάνει και είπαν ότι έχει σχέση. Βεβαίως, αν είναι ο μπαμπάς του έχει σχέση. Είπαν ότι έχει σχέση, επειδή είναι ο Φίλιππος, ο παππούς του. Αν όμως κάνουν και την ανάλυση του «Αμερικανού» Φιλίππου θα ξέρουμε ότι αν και τα τρία συνάδουν, σίγουρα έχουμε τον Αλέξανδρο στη Βεργίνα. Αλλά δεν το κάνουν αυτό...»

Το  θέμα της ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου επανέρχεται συνεχώς, διαπιστώνουμε. Και η κυρία Αρβελέρ παραθέτει τα γεγονότα με χρονική ακολουθία: «Όταν πεθαίνει ο Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα, τον μεταφέρουν στη Δαμασκό. Αν πρόκειται να πάει να ταφεί στην Αλεξάνδρεια δεν είναι ο δρόμος από τη Βαβυλώνα στη Δαμασκό, αλλά από την άλλη μεριά. Στη Δαμασκό, έχει πάει αντιπρόσωπος του Περδίκκα, αντιβασιλέα του Μακεδόνα, για να πάρει τον Αλέξανδρο. Εκεί καταφθάνει ο Πτολεμαίος ο Αιγύπτιος και κλέβει τη σωρό και τη μεταφέρει στη Μέμφιδα, περιμένοντας να κάνει το μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια. Στη Μέμφιδα υπάρχουν δύο φρουροί Μακεδόνες. Το μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια γίνεται μετά από 20 χρόνια. Η ελληνιστική εποχή είναι γεμάτη σκοτωμούς και φόνους. Είναι μία αιματηρή εποχή της ελληνικής ιστορίας. Οι φρουροί Μακεδόνες μεταφέρουν τον Αλέξανδρο τον οποίο έχουν θάψει ελληνικό τω τρόπω, δηλαδή τον έχουν κάψει, χωρίς να καούν τα κόκκαλα και τον έχουν βάλει με τα πορφυρά μέσα, αυτά που βρήκαν στη Βεργίνα. Οπότε φτάνει ξανά στη Δαμασκό και από εκεί η Ευρυδίκη και ο άντρας της ο Φίλιππος Γ’ τον μεταφέρουν στη Μακεδονία. Γιατί δε γίνεται ντόρος στη Μακεδονία; Γιατί η βασίλισσα Ευρυδίκη είναι αυτή που διοικεί και είναι η πρώτη εχθρός της Ολυμπιάδας. Αν φτάσει ο Αλέξανδρος, γιος της Ολυμπιάδας στη Μακεδονία, η Ολυμπιάδα θα είναι η πρώτη των πρώτων, οπότε η Ευρυδίκη χάνει κάθε φήμη και αίγλη. Οπότε, ή κρατά στο σκελετό μυστικό ή τον θάβουν με διακριτικότητα. Έχουμε ένα επίγραμμα του 1ου αιώνος από το Μακεδόνα ποιητή Αδαίο, που γράφει "Αν θέλεις να υμνήσεις τον τύμβο του Αλεξάνδρου ψάξε τον σε δύο ηπείρους",  η μία είναι η Αίγυπτος εκεί όπου όλος ο κόσμος νομίζει ότι θάφτηκε, η άλλη; Αυτά αναφέρω στο βιβλίο και κανείς δε μιλάει».

Ο Λουκιανός έχει γράψει ότι ο Αλέξανδρος θα ήθελε να ξαναζήσει για να δει όσα ιστορούνται για εκείνον, όπως σημειώνει η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ στο βιβλίο της. Και προσθέτει: «Λέει και κάτι άλλο πολύ σοβαρό. Ότι πολύς αγώνας θα γίνει μετά το θάνατό του μεταξύ των επιγόνων. Ο Μέγας Αλέξανδρος ζούσε σε μία εποχή που ήξερε ότι γύρω του υπάρχουν φιλοδοξίες, ματαιοδοξία και όλα τα πράγματα τα τελείως ανθρώπινα, τα οποία κάνουν αυτή τη στιγμή και οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία να μην έχουμε σίγουρη απάντηση».

Η ιστορία και ο «άλλος»

Στην ερώτηση εάν αισθάνεται ικανοποιημένη από τον τρόπο που διδάσκεται η ιστορία, η κυρία Αρβελέρ απαντά: «Στην Ευρώπη διδάσκεται τέλεια. Στην Ελλάδα δεν ξέρω. Εμείς στα σχολεία στη Γαλλία, έχουμε για παράδειγμα για τη Γαλλική Επανάσταση τέσσερα - πέντε βιβλία. Το ένα λέει ότι ήταν καλός ο Ροβεσπιέρος, το άλλο ότι ήταν εγκληματίας. Τα διδάσκουν όλα στα παιδιά. Και μαθαίνουν ότι υπάρχει αυτή η αντίθεση και ότι πρέπει να δημιουργηθεί κάποια κριτική σκέψη, ούτως ώστε να υπάρχει μία άποψη, η οποία αν και δεν είναι αντικειμενική, θα είναι άποψη ανθρώπων που γνωρίζουν και το μεν και το δε. Εδώ δε γνωρίζεις ούτε το μεν ούτε το δε. Η ιστορία δεν είναι μονόδρομος. Αυτή η αντίθεση κάνει την ιστορία ένα ζωντανό μάθημα. Όταν δεν ξέρεις ιστορία, η ιστορία εκδικείται. Δεν επαναλαμβάνεται. Εκδικείται. Είναι τελείως διαφορετική».

Ποια είναι λοιπόν, η αλήθεια της ιστορίας; «Η αλήθεια της ιστορίας είναι να ξέρεις όλη την αντίθεση και όχι μόνο τη μία άποψη. Η μία άποψη είναι οπωσδήποτε υποκειμενική. Ο διπλανός έχει πάντα και κάποιο δίκιο. Αυτό πρέπει να μάθουμε στα παιδιά. Ο διπλανός δεν είναι πάντα ο βάρβαρος. Δεν είναι σίγουρο ότι όλοι οι εχθροί ήταν βάρβαροι, ούτε είναι σίγουρο ότι όλοι οι βασιλιάδες των Βυζαντινών ήταν ευσεβείς. Αυτές οι ολότητες και οι γενικότητες είναι μία παραχάραξη της ιστορίας». Ποια είναι η πιο σημαντική ανάμνηση για την κυρία Αρβελέρ, έχοντας διαγράψει τη δική της πορεία από τα προσφυγικά του Βύρωνα μέχρι το Παρίσι; Μας απαντά: «Η αντίσταση εναντίον των Γερμανών. Και δε λέω πια των Γερμανών, λέω των ναζιστών. Στην αντίσταση έμαθα ακριβώς ποια είναι η εθνική αλληλεγγύη και ποια είναι η υπόσταση του ανθρώπου που θέλει να μείνει όρθιος, να πεθάνει όρθιος και να μη ζήσει γονατιστός. Αυτό είναι για εμένα το περίφημο σύνθημα. Για εμένα το μεγαλύτερο μάθημα είναι η Εθνική Αντίσταση σε οποιοδήποτε της χρώμα».

Πηγή: Πρακτορείο Magazine - Συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ στη Ράνια Παπαδοπούλου

Τι θα γίνει πια με το «άβατο» του Κολωνακίου;

Πάλι κάποιοι θα «έπεσαν από τα σύννεφα» με την εμπλοκή πολύ ισχυρών ονομάτων της αθηναϊκής κοινωνίας στην υπόθεση της δολοφονίας Ζαφειρόπουλου και της «Μαφίας των φυλακών Κορυδαλλού». Μια υπόθεση που δείχνει ότι τα όρια του «υποκόσμου» και της «καλής κοινωνίας» είναι δυσδιάκριτα, σε αντίθεση με τα όρια της υποκρισίας, που για ορισμένους είναι απλώς ανύπαρκτα.

Τον θόρυβο έκανε η σύλληψη του δικηγόρου και πρώην βουλευτή της ΝΔ Αλέξανδρου Λυκουρέζου. Μαζί του συνελήφθη και ο δικηγόρος Θοδωρής Παναγόπουλος. Συνελήφθησαν με τις κατηγορίες της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και της απόπειρας εκβίασης.  Το τεκμήριο αθωότητας είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο ανεξάρτητα της εμπλοκής των δύο δικηγόρων, η υπόθεση της «μαφίας των φυλακών» έχει οδηγήσει στη φυλακή δύο ακόμη δικηγόρους και σχετίζεται με τη δολοφονία  Ζαφειρόπουλου, την απόπειρα δολοφονίας του Αντωνόπουλου και την  υπόθεση Energa-Hellas Power με πρωταγωνιστή τον Αριστείδη Φλώρο.

  

Η υπόθεση σε διάφορες πτυχές της έχει και «γαλάζιες» αποχρώσεις, με εμπλοκή ακόμη και στελεχών της κυβέρνησης Σαμαρά. Όμως η Νέα Δημοκρατία  δεν βρήκε ούτε μια λέξη, ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν για άλλες υποθέσεις, για την εγκληματική δραστηριότητα με έδρα το Κολωνάκι, ενώ μιλάει διαρκώς για την «ανομία» λίγα μέτρα πιο κάτω, στο «άβατο» των Εξαρχείων.

Όπως φαίνεται για ορισμένους «άριστους» πρόσωπα «ευυπόληπτα» που κατηγορούνται,  σε συνεργασία με κοινούς ποινικούς,  ενέχονται σε δολοφονίες, απόπειρες, συμβόλαια θανάτου, εκβιασμούς και τεράστιες οικονομικές απάτες δεν συνιστούν έγκλημα.

Πηγή

   

Μετά τις νέες αποκαλύψεις, ο Αυτοκράτορας Καραμανλής είναι και επισήμως γυμνός

Τώρα που ξέρουμε πως ήταν απάτη η φήμη για το σχέδιο δολοφονίας του, τα ερωτήματα επανέρχονται αμείλικτα

Γράφει ο Άρης Δημοκίδης

Στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε όχι μόνο δεν άσκησε ουσιαστική πολιτική, αλλά μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Και μετά εξαφανίστηκε, αφήνοντας τους όλους τους επόμενους μέχρι και σήμερα α) να φάνε όλο το βρίσιμο και β) να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα.

Όταν ήταν πια προφανές πως είχε αποτύχει παταγωδώς στην οικονομία (την οποία, λίγο πριν φύγει με ελαφρά πηδηματάκια, είχε χαρακτηρίσει όλο περηφάνια «θωρακισμένη»), έκανε τα πάντα για να μην επανεκλεγεί και έκτοτε χάθηκε στα ταβερνάκια και, στην ανάγκη, στη γαλαρία της Βουλής.

Τον βόλεψε τρομερά η φήμη πως οι κακοί ήθελαν να τον σκοτώσουν επειδή ήταν τόσο άξιος και επαναστάτης, και έτσι ποτέ δε ζήτησε συγγνώμη, ποτέ δεν έκανε αυτοκριτική, ποτέ δε μίλησε.

Έλα όμως που η φήμη, όπως έκανε εξάλλου μπαμ απ’ την αρχή, ήταν ψευδής και επινοημένη. Σήμερα το μάθαμε και επισήμως.

Μέχρι τώρα, κάθε φορά που τολμούσες να σχολιάσεις την εγκληματική, τεμπέλικη απραξία του, οι φανς του σε μάλωναν: «Δεν έκανε τίποτα γιατί δεχόταν απειλές! Θα σκότωναν τα παιδιά του!».

Κι όταν τολμούσες να διαμαρτυρηθείς για την αδιαφορία του για τα κοινά την τελευταία δεκαετία -δεν αδιαφορεί βέβαια τόσο ώστε να μη βγει βουλευτής και να μην τσεπώνει κάθε μήνα τα χιλιάρικα, κι ας είναι αόρατος εκεί, κι ας μην παίρνει καν το λόγο- σου έλεγαν, «Μα δε μπορεί να μιλήσει, δέχεται ακόμα απειλές πως αν αποκαλύψει τι έγινε θα σκοτώσουν τα παιδιά του».

Τα παραμύθια πούλησαν πολύ, για σχεδόν μια δεκαετία

Τώρα που ξέρουμε επιβεβαιωμένα πως όλα αυτά είναι ψέματα, οι απορίες μεγαλώνουν. Για ποιο λόγο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ιερή αγελάδα τον άνθρωπο που χρεοκόπησε λόγω ανικανότητας και βαρεμάρας την Ελλάδα και που έκτοτε έχει τσεπώσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ως βουλευτής με μοναδικό έργο να γυρίζει στα ταβερνάκια και να χλαπακιάζει;

Γιατί τον θεωρούν Χρυσή Εφεδρεία και εξαιρετική επιλογή για μελλοντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας όταν δεν έχει τολμήσει να αναλάβει τις ευθύνες του και να απολογηθεί για τα λάθη του; (Το χειρότερο είναι πως ενώ μοιάζει να ήξερε ότι σχέδια… δολοφονίας του δεν υπήρχαν έκανε την πάπια επειδή τον συνέφερε.)

Και τελικά, για πόσο ακόμα θα κρίνουμε έναν πολιτικό όχι απ’ το αν είναι χρήσιμος ή άχρηστος αλλά απ’ το αν είναι συμπαθής ή όχι;

  

Ξανά χαμένοι στη μετάφραση

Του  Παντελή Μουκάλα

Οπως πολλοί, παραξενεύτηκα κι εγώ όταν έγινε γνωστό ότι ο Κώστας Γαβράς θα κινηματογραφήσει την ελληνική κρίση. Οτι θα αναπαραστήσει μια εκδοχή της τέλος πάντων, μια ανάγνωσή της, με το σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του κ. Γιάνη Βαρουφάκη «Ενήλικοι στο δωμάτιο». Σίγουρα, ένας γερός μάστορας μπορεί να στύψει και την πέτρα. Αλλά τον ογκολιθικό εγωισμό του πρώην υπουργού πώς τον διαχειρίζεται κάποιος ώστε να δει και να δείξει και στους άλλους κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό από όσα αυτοδικαιωτικά και αυτομυθοπλαστικά υπαγορεύει και υποδεικνύει ο ναρκισσισμός του, με πολλά σίγμα αυτός;

Τίποτε στο βιβλίο του κ. Βαρουφάκη δεν βεβαιώνει ότι έστω εκ των υστέρων κατανόησε πόσο σοβαρή υπόθεση είναι η όντως ενήλικη ευθύνη που απαιτείται όταν στα χέρια σου κρατάς όχι τα του οίκου σου –αυτά είναι αποκλειστικά δικός σου λογαριασμός– αλλά τα του δήμου. Αδιάβροχος πέρασε μέσα από τα προβλήματα που προκάλεσε ο ίδιος, αποδεικνύοντας έτσι ότι το αισχυλικό «το πάθος, μάθος» δεν ισχύει για όλους. Και σίγουρα δεν ισχύει όταν τα παθήματα είναι των άλλων κι εσένα δεν σε αγγίζουν. Με θεωρίες παιγνίων και ευφυολογήματα τα βγάζεις πέρα –ίσως και θριαμβευτικά– σε συνεντεύξεις που μπορείς να τις μανιπουλάρεις. Οχι όμως στη διακυβέρνηση. Οχι σε διαπραγματεύσεις με τους εξπέρ του είδους, που έχουν ούτως ή άλλως το πάνω χέρι. 

Αυτά θα μας απασχολήσουν και πάλι όταν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα και η ταινία πάρει τον δρόμο της προς τις αίθουσες προβολής. Προς το παρόν, μας απασχολεί ένα σκάνδαλο που δεν είναι σκάνδαλο, όπως δα έχει συμβεί πάμπολλες φορές, και στη Μυθολογική Εποχή της Ελλάδας και στην Ιστορική. Και αυτό επειδή τη λέξη «σπουδή» συνηθίσαμε να τη μεταφράζουμε μόνο με τη σημασία της βιασύνης. Η έννοια της κοπιώδους και μεθοδικής μελέτης μας αφήνει αδιάφορους.

Βιάστηκαν, λοιπόν, οι φανατικοί της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση, οι ερωτευμένοι με τον αρνητισμό, να καταγγείλουν την κυβέρνηση ότι χρηματοδότησε, λέει, τον Κώστα Γαβρά για να κινηματογραφήσει τα πάθη μας. Ορεξη που είχε ο κ. Τσίπρας να δει ταινία το βιβλίο του κ. Βαρουφάκη. Οτι μπορεί να υπάρχει νόμος που προβλέπει την αυτόματη ενίσχυση ταινιών που γυρίζονται εδώ δεν τους πέρασε από τον νου, γιατί δεν ήθελαν να τους περάσει. Και βάφτισαν διαπλεκόμενο τον Γαβρά, προσβάλλοντάς τον βαρύτατα. Θα ισχύσει μήπως στην περίπτωσή τους ο νόμος «το πάθος, μάθος»; Είναι πιθανό. Οσο πιθανό είναι να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Βαρουφάκης.

Αυτός είναι ο "οδηγός αμαρτιών" που μοίρασαν σε σχολείο της Λέσβου .!

Μοίρασαν "οδηγό αμαρτιών" σε μικρά παιδάκια μετά από εκκλησιασμό στη Λέσβο - "Απαγορεύονται" τα πάρτι, το θέατρο, το σινεμά, τα "κοσμικά" τραγούδια και τα "βιβλία που δεν ωφελούν".

Απαγορεύεται να πηγαίνεις στα θέατρα και τους κινηματογράφους γιατί δεν είναι του Θεού. Απαγορεύονται και τα "κοσμικά" τραγούδια του ραδιοφώνου. Αδιανόητο επίσης να μην πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην εκκλησία και στο κατηχητικό.

Επίσης, μήπως βλέπεις άσχημα έργα στην τηλεόραση; Ή μήπως διαβάζεις περιοδικά και βιβλία "που δε σε ωφελούν;".

Τα παραπάνω (μεταξύ άλλων) περικλείονται σε "οδηγό εξομολόγησης" που μοιράστηκε σήμερα σε σχολείο της Λέσβου μετά από εκκλησιασμό, την τελευταία ημέρα λειτουργίας των σχολείων πριν το Πάσχα. Ο οδηγός έρχεται στο "φως" από το τοπικό site stonisi.gr. Και προκαλεί ζάλη, πονοκέφαλο και το λιγότερο, εκνευρισμό.

Εν έτει 2019 διαμοιράζονται τέτοιου τύπου φυλλάδια που ουδεμία σχέση έχουν με τις πραγματικές διδαχές. Προφανώς από κάποιους που οικειοποιούνται τον ρόλο του Μεσσία έναντι ανηλίκων μικρών παιδιών που κατηχούνται στην πιο τρυφερή ηλικία τους με στρεβλές "εντολές" και ορισμούς "αμαρτωλών πράξεων" οι οποίες με τη σειρά τους θυμίζουν σκοταδιστικές εποχές και αιρετικές ερμηνείες της πίστης.

Πέραν από ορισμένες διατυπώσεις που παραπέμπουν στην Παλαιά Διαθήκη, εδώ έχουμε και περιεχόμενο που ανάγεται στο παπικό "πίστευε και μη ερεύνα".

Δείτε τα επίμαχα καρέ, όμοια με εκείνα που κυκλοφορούσαν επί Χούντας, και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.   

Χρήστος Δεμέτης